Ο Χριστός η ελπίδα του κόσμου

 

Στο ευρύτατο αυτό φάσμα των προβλημάτων, όπου  κάθε άνθρωπος ζει τα δικά του προβλήματα, προβάλλει ο Χριστός ως μοναδική ελπίδα για τον καθένα και για τον κόσμο ολόκληρο.

          Ο Χριστός στη χριστιανική γραμματεία δεν χαρακτηρίζεται συνήθως ως η πίστη, αλλά ως η ελπίδα των Χριστιανών. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Η πίστη συνδέεται με το παρελθόν, ενώ η ελπίδα αναφέρεται στο μέλλον. Ο Χριστός τον οποίο πιστεύει και στον οποίο ελπίζει ο Χριστιανός, θα φανερωθεί στο μέλλον ως Κύριος της δόξης. Και η φανέρωση αυτή του Χριστού θα είναι και φανέρωση της δόξας των πιστών. Θα είναι η φανέρωση τη αλήθειας της πίστεως, που υπάρχει και βιώνεται “εκ μέρους” στην παρούσα ζωή, νικώντας τις δυσκολίες της και παραμερίζοντας τα προβλήματά της. Ο Χριστός ως η ελπίδα των Χριστιανών είναι το πλήρωμα της ζωής και της υπάρξεώς τους.....

          Ο Χριστός είναι η ελπίδα του κόσμου. Είναι  η οδός, η αλήθεια και η ζωή του ανθρώπου. Είναι η αποκατάστασή του στην αρχική του θέση και η ανώψωσή  του στον τελικό του σκοπό. Είναι το Α και το Ω. Χωρίς τον Χριστό υπάρχει μόνο η διάλυση και η καταστροφή.

          Ενώ όμως ο Χριστός είναι για τον άνθρωπο η μοναδική ελπίδα, η προσέγγισή του παρουσιάζεται δύσκολη και προβληματική. Ιδιαίτερα το πνεύμα της σύγχρονης κοινωνίας, η δομή και οι στόχοι της, οι άξιες και οι επιδιώξεις της αποπροσανατολίζουν  τον άνθρωπο και δημιουργούν τεράστια εμπόδια στην προσπάθειά του να προσεγγίσει τον Χριστό. Η θρησκευτική ζωή έγινε δύσκολη, και η προσήλωση σ’ αυτήν αντιμετωπίζεται ως μωρία. Από την πλευρά ο Χριστός θέλει ολόκληρο τον άνθρωπο. Η πίστη στο πρόσωπό του δεν αφήνει περιθώρια για επιφυλάξεις. ΄Η δέχεται κανείς τον Χριστό ή δεν τον αρνείται....

          Η τήρηση των εντολών του Χριστού είναι η προϋπόθεση και το περιεχόμενο της ελπίδας του Χριστιανού. Στον πιστό που τηρεί τις εντολές ο Χριστός δεν γνωρίζεται ως αντικειμενική ελπίδα, αλλά γίνεται υποκείμενο της ελπίδας του. Ο αληθινός πιστός δεν ελπίζει στον Χριστό, αλλά ελπίζει εν Χριστώ, ως μέλος του σώματός του. Ζει την ελπίδα και ταυτόχρονα περιμένει την τελική εκπλήρωσή της. Δεν βλέπει την ελπίδα ως μελλοντικό ενδεχόμενο, αλλά ως χειροπιαστό προσδοκώμενο. Δεν ελπίζει σε κάτι τελείως άγνωστο, αλλά σ’ αυτό που ήδη εν μέρει γνώρισε και δοκίμασε. Με την εμπειρία αυτής της ελπίδας  μπορεί ο πιστός να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες της ζωής και να υπομένει τους πόνους και τους αγώνες για την πνευματική τελείωση.

          Γ. ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ