Στην έννοια του ατόμου ελευθερία θεωρείται η ικανότητα του να θέτει όρια
γύρω από τον εαυτό του, να αυτοβεβαιώνεται. Το πρόσωπο, αντιθέτως, βιώνει την
ελευθερία ως ικανότητα να «εξ- ίσταται», να υπερβαίνει τα όριά του, να έρχεται
σε κοινωνία με τον άλλο και τελικά να βεβαιώνει την ύπαρξη και την ετερότητα του διά μέσου του άλλου. Είναι
παράδοξο, αλλά αληθινό, ότι χωρίς το «Συ», το οποίο βεβαιώνει την ύπαρξη του
«Εγώ», το τελευταίο δεν έχει νόημα, αφανίζεται, παύει να υπάρχει.
Το ζητούμενο, λοιπόν, σε
μια κοινωνία και έναν πολιτισμό προσώπων είναι μια κοινωνία, η οποία δεν είναι
άθροισμα ατόμων αυτοβεβαιουμένων και αυτοκαθοριζομένων, αλλά πλέγμα σχέσεων,
μέσα από τις οποίες αναδύεται η απόλυτη ετερότητα των προσώπων. Το δίκαιο του
προσώπου δεν στηρίζεται ούτε στο φυσικό δίκαιο ούτε στη συμβατική και στο βάθος
ωφελιμιστική αναγκαιότητα της κοινωνικής οργανώσεως, αλλά σε μια οντολογία
σχέσεως, χωρίς την οποία τίποτε δεν υφίσταται ως ελεύθερη ύπαρξη.
Ο λόγος του Θεού δια του
απ. Παύλου- ο οποίος ήταν βαθύς γνώστης της νομικής παιδείας, της φιλοσοφίας και θεολογίας-
έρχεται να επιβεβαιώσει τη σημαία του προσώπου στην κοινωνία της Εκκλησίας. Στην προς Γαλάτας επιστολή του
λέει χαρακτηριστικά: «Ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος, ουδέ
ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ,
πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ. 3, 28).
Στην ίδια δε επιστολή,
υπογραμμίζοντας ουσιαστικά ότι το πρόσωπο βεβαιώνει την ύπαρξη και την
ετερότητα του δια μέσου του άλλου, γράφει: «Ο γαρ πας νόμος εν ενί λόγω
πληρούται, εν τω αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Γαλ. 5, 14). Αυτή είναι
η θέση της Εκκλησίας για την κοινωνία των μελών της : Το πρόσωπο νοείται ως
σχέση….
«Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ», τ. 624
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου