Άγιος Ανδρέας ο Απόστολος, ο Πρωτόκλητος

Άγιος Ανδρέας ο Απόστολος, ο Πρωτόκλητος

Ο Απόστολος Ανδρέας, αδελφός του Αποστόλου Πέτρου, γεννήθηκε στη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ο πατέρας του λεγόταν Ιωνάς ή Ιωάννης και η μητέρα του Ιωάννα και ήταν όλοι ψαράδες Ο Αντρέας και ο Πέτρος βοηθούσαν τον πατέρα τους στο ψάρεμα. Ο Απόστολος Αντρέας κάποια στιγμή έφυγε από το σπίτι του και πήγε να μαθητεύσει κοντά τον Πρόδρομο.Αργότερα Ο ίδιος ο Πρόδρομος τους έδειξε τον Ιησού και τους είπε «ἴδε ὁ ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου», οι δύο απλοϊκοί εκείνοι ψαράδες Ανδρέας και Ιωάννης, ο ευαγγελιστής,συγκινήθηκαν τόσο πολύ, που χωρίς κανένα δισταγμό κι επιφύλαξη αφήκαν αμέσως τον δάσκαλο τους κι ακολούθησαν τον Ιησού. Επειδή κλήθηκε πρώτος από τον Κύρι , ονομάστηκε πρωτόκλητος.

Η ζωή του Ανδρέα μέχρι την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, ήταν σχεδόν ίδια με εκείνη των άλλων μαθητών.
Μετά το σχηματισμό της πρώτης Εκκλησίας, ο Ανδρέας κήρυξε στη Βιθυνία, Εύξεινο Πόντο, Θράκη, Μακεδονία και Ήπειρο. Τελικά, κατέληξε στην Αχαΐα.

Στην Αχαΐα, η διδασκαλία του βρήκε πρόσφορο έδαφος και με τις προσευχές του θεράπευσε πολλούς ασθενείς. Μία ρωμαία τη Μαξιμίλλα, σύζυγος του ανθύπατου Αχαΐας Αιγεάτου, ακόμα και αυτή θεράπευσε ο Απόστολος από τη βαρειά αρρώστια που είχε. Μετά από αυτό πίστεψε στον Χριστό αλλά αυτό δεν άρεσε στον σύζυγό της, τον ανθύπατο και με την παρότρυνση ειδωλολατρών ιερέων συνέλαβε τον Ανδρέα και τον σταύρωσε σε σταυρό με σχήμα Χ. Έτσι, ο Απόστολος Ανδρέας παρέδωσε τον εαυτό του στον Κύριο.

Οι χριστιανοί της Αχαΐας θρήνησαν πολύ τον θάνατο του.Ζήτησαν να τους δωθεί η σωρός του Αγίου αλλά ο ανθύπατος Αιγεάτης αρνήθηκε να τους παραδώσει το άγιο λείψανο του, για να το θάψουν. Ο Θεός όμως κανόνισε αλλοιώς τα πράγματα.
Την ίδια μέρα, που πέθανε ο Άγιος, ο Αιγεάτης τρελάθηκε κι αυτοκτόνησε. Οι χριστιανοί τότε με τον επίσκοπο τους τον Στρατοκλή, πρώτο επίσκοπο των Πατρών, παρέλαβαν το λείψανο του Αγίου και το 'θαψαν με μεγάλες τιμές.

Όταν στον θρόνο του Βυζαντίου ανέβηκε ο Κωνστάντιος, ο γιός του Μεγάλου Κωνσταντίνου, μέρος του ιερού λειψάνου το πήγαν από την πόλη των Πατρών στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των αγίων Αποστόλων. Η αγία Κάρα του Πρωτοκλήτου φαίνεται πως έμεινε στην Πάτρα.

Ιερά Λείψανα: 

Στην πόλη της Πάτρας, μεταφέρθηκαν και φυλάσσονται από την 26η Σεπτεμβρίου 1964 μ.Χ. η τιμία Κάρα του Αγίου και από την 19ην Ιανουαρίου 1980 μ.Χ. λείψανα του Σταυρού, του μαρτυρίου του.

 

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 

ΕΚΘΕΣΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ – ΣΠΙΤΙΚΏΝ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΕΕΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΏΝ ΕΙΔΩΝ

         Ανακοινώνεται, ότι στον ισόγειο χώρο του πνευματικού μας κέντρου-Σολωμού και Καποδιστρίου- λειτουργεί «ΕΚΘΕΣΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ ΠΡΟΙΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ» με απώτερο σκοπό να ενισχυθεί το Φιλανθρωπικό έργο της Ενορίας μας και ειδικότερα το συσσίτιο των απόρων αδελφών μας.

         Γι’ αυτό σας παρακαλούμε και σας προτρέπουμε να μας επισκεφτείτε, κατά τις ώρες τη λειτουργίας της, γιατί όλο και κάτι θα έχετε ανάγκη και θα το βρείτε εκεί.

         Σας περιμένουμε με πολλή χαρά ελπίζοντας ότι η ανταπόκρισή σας θα ενισχύσει την προσπάθειά μας που αποβλέπει, έστω και για λίγο, να ανακουφίσει αυτό το διάστημα έναν αριθμό συνανθρώπων μας που είναι εμπερίστατοι.

ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΊΑΣ, καθημερινά: 4. 30- 6,30 μ. μ.           

Κυριακές και γιορτές πρωί : 10- 12 π. μ.

         Καλές γιορτές

Λόγος περί αγιοκατατάξεων - Κ. Νούσης

 

Η χαρά όλων μας είναι μεγάλη για τις πρόσφατες αγιοκατατάξεις εκ μέρους του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ωστόσο θα πρέπει να εκφρασθούν και κάποιες ενστάσεις, οι οποίες φυσικά δεν αφορούν τους Αγίους που έχουν ήδη καταγραφεί στο ορθόδοξο αγιολόγιο. Δεν θα φτάσουμε εξάπαντος στα άκρα των ζηλωτικών φωνών, που προσπαθούν να εξισώσουν την πρόσφατη “βροχή” αγιοκατατάξεων με την τακτική της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Εκεί το πράγμα έχει χάσει προ πολλού κάθε έννοια αξιοπιστίας και με τον τρόπο των διαδικασιών και με τα πρόσωπα που “διατάσσουν” τις όποιες αγιοποιήσεις – εκεί τωόντι πρόκειται για τέτοιες και όχι για αγιοκατατάξεις.

Επιστρέφουμε στα καθ’ ημάς. Από το 2013, αν δεν απατώμαι, που πρώτος αγιοκατετάγη ο όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, βλέπουμε μια “βιασύνη” και μια “πληθωρική” προσπάθεια πλήρωσης του ορθόδοξου αγιολογίου, συνήθως με αγίους των ημερών μας. Είναι γεγονός πως για περιπτώσεις Αγίων, όπως οι όσιοι Παΐσιος, Πορφύριος και Ιάκωβος, για τους οποίους η εκκλησιαστική συνείδηση “πίεζε” εντονότατα προς την αναγνώρισή τους, δεν έχουμε να προσάψουμε κάτι αρνητικό στην ταχύτατη προς τούτο ενέργεια του Πατριαρχείου.

Από την άλλη όμως, βλέπουμε και περιπτώσεις που θα μπορούσαν να “περιμένουν” για πολλούς λόγους, όπως   ας πούμε της ύπαρξης κάποιων αμφισβητήσεων – όχι κατ΄ανάγκην εύστοχων και καλοπροαίρετων – για παράδειγμα η περίπτωση της οσίας Γαβριηλίας Παπαγιάννη. Επίσης είναι αξιοπερίεργο που παλαιότεροι άγιοι και μεγάλες πνευματικές μορφές μπαίνουν στην αναμονή, αν θα μπορούσαμε να το πούμε έτσι. Ενδεικτικά αναφέρομαι στον όσιο Φιλόθεο Ζερβάκο, στον π. Τύχωνα τον αγιορείτη και τον πασίγνωστο Χατζηγεώργη. Μεγάλη μορφή κατά τη γνώμη μου και ο μακαριστός αρχιμανδρίτης θεολόγος Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

Το πράγμα σηκώνει και άλλη ένσταση. Γιατί μονάχα ρασοφόροι; Λαϊκούς αγίους δεν αναδεικνύει το Άγιο Πνεύμα; Ποιο ακριβώς μήνυμα περνάει η Εκκλησία προβάλλοντας μονάχα ιερωμένους και μονάζοντες αγίους; Ότι οι λαϊκοί χριστιανοί και οι έγγαμοι είναι “κατώτερου επιπέδου”; Μέσα σε όλα αυτά προστίθεται και κάτι ακόμα: είναι τελικά τόσο εύκολο πράγμα η αγιότητα; Δεν χάνεται κάπου η αίσθηση της αξίας και του βαθμού δυσκολίας του αγιαστικού αγώνα των πιστών, βλέποντας την αθρόα καταγραφή χριστιανών στο αγιολόγιο και μάλιστα πολλών εξ αυτών ζώντων προ ολίγων ετών ανάμεσά μας; Δεν λέω, είμαστε στην εποχή του διαδικτύου και η ταχύτητα μάς έχει παρασύρει όλους και σε μερικά πράγματα αυτό είναι καλό. Ας μην αγνοούμε όμως και την παράδοση της Εκκλησίας μας, που μέχρι πρότινος έδινε “γύρω στον αιώνα” μέσο όρο για την επίσημη αγιοκατάταξη κάποιου.

Εκείνο που προσωπικά με ενοχλεί περισσότερο είναι η υποψία πως κάποια πρόσωπα θα στερηθούν ίσως της επίσημης αγιοκατάταξης για λόγους “θρησκευτικής πολιτικής”. Αυτό το ζούμε ήδη σε μάρτυρες, όπως ο Αθανάσιος Διάκος. Θα κλείσω με κάτι ακόμα που προβληματίζει κάπως τον γράφοντα: κάποιες οσιακές μορφές δεν “προωθούνται” λόγω της αδράνειας των τοπικών επισκόπων. Ούτε αυτό είναι ωραίο. Από την άλλη, ξέρουμε ότι ο Θεός όταν θελήσει να αναδείξει κάποιον άγιο, θα βάλει και τις πέτρες να το φωνάξουν. Και το σημαντικότερο όλων είναι η διαχρονική “ποίησις” αγίων εν Πνεύματι Αγίω μέσα στην Εκκλησία, έστω και αν δεν τους γνωρίσουμε ποτέ στον παρόντα αιώνα...

Κ. Νούσης

Λάρισα, 17/11/2023

Anastasiosk

Συνυπουργία Πνευματικά Μηνύματα

 

Το αποστολικό ανάγνωσμα Β΄ Κορινθίους, 1, 8-11 ο Απόστολος Παύλος περιγράφει μα ζωηρά χρώματα την ένταση των θλίψεων που βίωσε στη Μικρά Ασία, ένταση τέτοια, που τον οδήγησε ακόμη και στα πρόθυρα του θανάτου!

            Πολύ σημαντική, πολύτιμη-ιδιαίτερα σε τέτοιες καταστάσεις- είναι η βοήθεια που δίνεται από τους αδελφούς με την προσευχή. Δεν το λέω εγώ, το λέει και το πιστοποιεί το ίδιο το κείμενο, που αναφέρει στον στίχο 11: «συνυπουργούντων βοήθεια και υμών υπέρ ημών τη δεήσει» [«και με τη δική σας βοήθεια / υπηρεσία μέσω της δέησης/προσευχής σας για μας, δηλαδή για τον ίδιο τον Παύλο, πρόκειται για «πληθυντικό μετριότητος», όπως λέγεται μια τέτοια χρήση του πληθυντικού, ο οποίος αναφέρεται μόνο σε ένα πρόσωπο: τον ομιλούντα/ γράφοντα ].

            «Συνυπουργούν» επομένως [= συνεργάζονται στην παροχή βοήθειας, στην παροχή υπηρεσίας] οι παραλήπτες της Επιστολής( αλλά και εμείς που τη διαβάζουμε σήμερα) όταν προχωρούν/προχωρούμε σε δέηση/προσευχή υπέρ του δοκιμαζομένου αδελφού, με αποτέλεσμα ο ωφελούμενος από αυτή απόστολος Παύλος να λέει τρεις στίχους παρακάτω(1, 14): «καύχημα υμών έσμεν, καθάπερ και υμείς ημών» [= είμαστε-είμαι- ο λόγος για τον οποίο καυχιέστε, όπως ακριβώς και εσείς είστε ο λόγος για τον οποίο καυχιόμαστε εμείς- εγώ!!!

            Με έναν τρόπο αθόρυβο δηλαδή [με την «συνυπουργία» που δηλώθηκε παραπάνω], ο απλός πιστός γίνεται γνήσιος «υπουργός» (καλύτερα εκτός εισαγωγικών η λέξη αυτή, αφού είναι γνήσιος…) μαζί με τους άλλους αδελφούς (αυτό το πολύτιμο «συν» , που το ξεχνάμε συνήθως), γνήσιος υπηρέτης/διάκονος, χωρίς τυμπανοκρουσίες και «ταρατζούμ» , αλλά «εν αφελότητι καρδίας» [Πραξ. 2, 46].

            Ανδρέας Μοράτος

Ὁ νοῦς βλέπει τὸ σκότος τῆς ψυχῆς

 

Ὁ Γέρων Ἰωσὴφ εἶδε ὅλο τὸ βάθος τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καὶ μὲ πολὺ κόπο καὶ προσευχὴ καθάρισε τὸν ἑαυτόν του καὶ ὅλη ἡ ζωὴ του εἶναι ἕνα παράδειγμα μιμήσεως, γιὰ κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἀγωνίζεται γιὰ τὴ σωτηρία τῆς ψυχῆς του.

Παραπονεῖται μάλιστα, ὅτι δὲν φροντίζουμε γιὰ τὸ ἐσωτερικό τῆς ψυχῆς καὶ γράφει:

«Ἡ σημερινὴ κατάστασις τῶν πολλῶν περιωρίσθη εἰς ἕνα τύπον ἐξωτερικόν. Πέραν τούτου δὲν ὑπάρχει φροντίδα καὶ μέριμνα διὰ τὸ ἐσωτερικόν τῆς ψυχῆς, ὅπου συνίσταται τὸ πᾶν· ὅπου ἑνώνεται ὁ ὑλικὸς μὲ τὸν ἄυλον, ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεόν, κατὰ τὸ ἐγχωροῦν εἰς τὴν χωματώδη μας φύσιν. Τοῦτο εἶναι τὸ πολὺ ὡραῖον καὶ τὸ πάνυ καλόν. Ἄλλα πάντες τὸ ἀποφεύγομεν. Πάντες τὰ νῶτα στρέφομεν. Καθότι ἀπαιτεῖται ἀγών».

Εἰς τὸν ἀγώνα αὐτὸν τοῦ ἀνθρώπου, γιὰ νὰ ὑπάρξουν τὰ ἀνάλογα ἀποτελέσματα, πρέπει νὰ συνεργήσει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ προαίρεση τοῦ ἀνθρώπου: «θὰ λυώση ὡς κηρὸς ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος. Καὶ ὅπως ὁ σίδηρος, ὅταν ἐμβαίνη εἰς τὴν φωτιά, ξεκολλάει καὶ πέφτει ἡ σκουριά, ὅπου ἔχει ἐπάνω, ἔτσι γίνεται καὶ εἰς τὸν ἄνθρωπον. Ἔρχεται κατ’ ὀλίγον ἡ χάρις καὶ μόλις πλησίαση εἰς τὸν ἄνθρωπον ἀναλύει ὡς κηρός. Καὶ δὲν γνωρίζει εἰς αὐτὴν τὴν στιγμὴν ὁ ἄνθρωπος τὸν ἑαυτόν του, ἐνῶ ὅλος εἶναι πολυόμματος νοῦς καὶ διαυγέστατος. Ὅμως εἰς αὐτὴν τὴν ὑπερφυὴ ἐνέργειαν δὲν ἠμπορεῖ νὰ ξεχωρίση τὸν ἑαυτόν του, διότι ἐνοῦται μὲ τὸν Θεόν. Καὶ τότε πίπτει ἡ σκουριά. Ἀφαιρεῖται ἡ σφραγίδα. Ἀποθνήσκει ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος. Ἀφαιρεῖται τὸ μητρικὸν αἷμα. Ἀνακαινοῦται τὸ φύραμα.

Καὶ δὲν ἀλλάζει κατὰ τὸ σῶμα ὁ ἄνθρωπος, ἀλλὰ τὰ φυσικὰ προτερήματα καὶ χαρίσματα τοῦ ἀνθρώπου, αὐτὰ φωτίζει, ἐνδυναμεῖ καὶ ἀνακαινίζει ἡ χάρις. Καὶ ζωογονεῖται ὁ πάλαι Ἀδάμ, ὁ πλασθείς κατ’ εἰκόνα Θεοῦ».

Ὅποιος ἀξιωθῆ νὰ ἰδῆ τὴν ἄβυσσον τῶν πταισμάτων τῆς ψυχῆς του θρηνεῖ ἀπὸ τὸ φρικτὸν αὐτὸ θέαμα. Ἐκ τῆς ὁράσεως τῆς καταστάσεως αὐτῆς προέρχεται ἡ μετάνοια, ἡ ἐπίγνωσις τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἡ ἀληθινὴ ταπείνωσις καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ. Ὅλα αὐτὰ εἶναι δωρήματα τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ.

Ἐφ’ ὅσον δὲν ὑπάρχει ἡ ἐπίγνωσις τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἑαυτοῦ μας θεραπεία δὲν ὑπάρχει. Ἀπὸ τὴν στιγμὴν ὅμως ποὺ ὁ νοῦς γίνεται θεωρὸς αὐτοῦ τοῦ σκότους τῆς ψυχῆς ἀρχίζει νὰ λειτουργῆ ἡ ταπείνωσις καὶ μαραίνεται ἡ ρίζα τῆς ἁμαρτίας, δηλαδὴ ἡ ὑπερηφάνεια.

Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι τὸ μεγαλύτερο ἐμπόδιο γιὰ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Βάσις καὶ θεμέλιο, κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρας, τῆς πνευματικῆς ζωῆς εἶναι ἡ ὑπακοή, διότι αὐτὴ χαρίζει τὴν ταπεινοφροσύνη. Εἶναι ἀδύνατον χωρὶς ὑπακοὴ ἡ ψυχὴ νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ τὰ πάθη τῆς οἰήσεως, τῆς κενοδοξίας καὶ τῆς ὑπερηφάνειας.

Ἡ μετάνοια εἶναι ἀνεκτίμητο δῶρο γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Εἶναι τὸ καλύτερο φάρμακο γιὰ τὴν ἀποκατάσταση τῆς ψυχικῆς ὑγείας τοῦ ἀνθρώπου.

Ὁ Γέρων Ἰωσὴφ εἶναι πρακτικότατος διδάσκαλος, βιαστὴς καὶ ἀπαράμιλλος συνεχιστὴς ὅλης αὐτῆς τῆς Νηπτικῆς παραδόσεως, τῆς κρυπτῆς ἐργασίας ποὺ ἐπιτελεῖ ὁ νοῦς ἐγκλειόμενος στὴν ψυχή. Νὰ πὼς ἑρμηνεύει αὐτὴ τὴν κατάσταση τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ νοῦ. «Ὁ νοῦς εἶναι ὁ οἰκονόμος τῆς ψυχῆς, ὅπου κουβαλᾶ τροφὴν – ὅ,τι τὸν δώσης ἐσύ. Λοιπὸν ὅταν ἔχη εἰρήνην καὶ τὸν δίδεις ὅ,τι καλὸν θέλει, αὐτὸς τὰ κατεβάζει εἰς τὴν καρδίαν. Πρῶτον καθαρίζει αὐτὸς ἀπὸ ὄσας προλήψεις κατείχετο εἰς τὸν κόσμον. Ξεθολώνει ἀπὸ τοῦ βίου τὲς μέριμνες καὶ λέγοντας τὴν νοερᾶν προσευχὴν τελείως παύει ὁ μετεωρισμός. Καὶ τότε καταλαμβάνεις ὅτι ἐκαθαρίσθη. Διότι πλέον δὲν κινεῖται εἰς τὰ ἀκάθαρτα καὶ πονηρά, ὅπου εἶδεν ἢ ἤκουσεν εἰς τὸν κόσμον.

Μετὰ αὐτὸς διὰ τῆς εὐχῆς, εἰσερχόμενης καὶ ἐξερχομένης στὴν καρδία, καθαρίζει δρόμο καὶ ἐκβάλλει κάθε πικρία, αἰσχρότητα, ἀκαθαρσία ἀπὸ αὐτήν. Στήνει πόλεμο ὁ νοῦς πρὸς τὰ πάθη καὶ τοὺς δαίμονες, ποὺ ἐγείρουν αὐτά, ποὺ τόσα ἔτη φωλίαζαν σὲ αὐτὴ καὶ κανεὶς δὲν τοὺς ἤξερε οὔτε τοὺς ἔβλεπε.

Τώρα ὅμως ποὺ ὁ νοῦς ἔλαβε καθαρότητα -τὴν ἀρχαία στολὴ του- τοὺς βλέπει καὶ ὡς κύων γαυγίζει, ὑλακτεῖ, μάχεται μετ’ αὐτῶν ὡς κύριος καὶ φύλαξ ὅλου τοῦ διανοητικοῦ μέρους».

Εἶναι μεγάλη ἀλήθεια αὐτὸ τὸ ὁποῖο μᾶς ἀποκαλύπτει ὁ Γέρων Ἰωσήφ. Ὁ νοῦς κύριος καὶ φύλαξ ὅλου τοῦ διανοητικοῦ μέρους τῆς ψυχῆς. Αὐτὴ ἡ προσοχή, ἡ νηπτικὴ ἱκανότητα τοῦ νοῦ, χαρίζει σὲ αὐτὸν μεγάλη ἁπλότητα καὶ καθαρότητα. Ὁ νοῦς γυμνὸς ἀπὸ κάθε νόημα. Ἀφοῦ εἶναι ἐλεύθερος ἀπὸ κάθε λογισμό, τότε καὶ ἡ θεία χάρις ἐπαναπαύεται, γιὰ νὰ ἔλθει νὰ σκηνώσει σὲ αὐτόν, διότι τίποτε δὲν ὑπάρχει εὐάρεστο στὸ Θεό, ὅσον ὁ καθαρὸς λογισμός.

Ὁ Γέρων Ἰωσὴφ μὲ πολλὴ σαφήνεια περιγράφει πῶς ὁ νοῦς μὲ τὴν εὐχὴ καθαρίζει τὴ ψυχὴ ἀπὸ τὶς συγκαταθέσεις τῶν ἐμπαθῶν λογισμῶν: «Κρατῶν ὡς ὅπλον τὸ ὄνομα Ἰησοῦς μαστίζει τοὺς πολεμίους, ἄχρις ὅτου τοὺς βγάλη ὅλους ἀπ’ ἔξω, τριγύρω στὸ περικάρδιον· καὶ ὑλακτοῦσιν καὶ αὐτοὶ ὡς ἄγριοι κύνες. Ὁ δὲ νοῦς ἀρχίζει νὰ καθαρίζη τὴν βρώμαν καὶ ὅλην τὴν ἀκαθαρσίαν, ὅπου εἶχον μολύνει οἱ δαίμονες μὲ τὰς συγκαταθέσεις ὅπου εἴχομεν κάμει εἰς ὅ,τι κακὸν καὶ ἐφάμαρτον… Καὶ ὅλο ἀγωνίζεται νὰ ρίχνη ἔξω τὲς βρῶμες, ὅπου αὐτοὶ διαρκῶς ρίχνουν μέσα. Ἔπειτα ὡς οἰκονόμος φέρει τροφᾶς ἁρμόζουσας πρὸς φωτισμὸν καὶ ὑγείαν ψυχῆς».

Καὶ συνεχίζει τὴ θαυμάσια διδασκαλία του: «Εἰς ὅλα αὐτὰ συνεργεῖ ἡ χάρις ἡ καθαρτική. Σκεπάζεται ὁ ἀγωνιζόμενος ὡς ὑπὸ σκιὰν ὑπὸ τὴν σκέπην τῆς ὑπακοῆς. Φρουρεῖται ὑπὸ τὴν χάριν αὐτοῦ, ὅπου ἀνέλαβε τὴν ψυχὴν του ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὀλίγον-ὀλίγον γίνεται ἀλλοίωσις τοῦ Ὑψίστου. Καὶ ἀφοῦ ἐν ὀλίγοις διωχθῶσιν τελείως ἔξω οἱ δαίμονες, καθαρισθῆ δὲ ἔσωθεν ἡ καρδία, παύει ὁ μολυσμός.

Ἐνθρονίζεται ὁ νοῦς ὡς Βασιλεὺς ἐπὶ τὴν καρδίαν καὶ χαίρει ὡς νυμφίος ἐπὶ νύμφη ἐν τῷ θαλάμῳ. Ἄγει χαρὰν ἁγίαν, εἰρηνικήν, ἄμωμον. Λέγει τὴν εὐχὴν χωρὶς κόπον».

Κυριότερο ἔργο ἑπομένως γιὰ τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μας δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν ἄσκηση τῆς νοερᾶς προσευχῆς. Λέγοντας τὴν εὐχή, τό: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησον μέ», δημιουργοῦνται μέσα στὴ ψυχὴ μας ἄλλες καταστάσεις. Διότι, ὅταν παραμένει πολὺ χρόνο μέσα στὴ ψυχή μας τὸ ἔνδοξο Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, προκαλεῖ θερμότητα σὲ αὐτὴ καὶ ἀνέκφραστη χαρὰ καὶ ἀγάπη. Καὶ πῶς νὰ μὴ χαίρεται ἡ ψυχή, ἀφοῦ βρῆκε τὸ πολύτιμο μαργαριτάρι, τὸ ὁποῖο εἶναι τὸ γλυκύτατο Ὄνομα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χρίστου!

Ὁ νοῦς βλέπει τὸ σκότος τῆς ψυχῆς – ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ (agiazoni.gr)

Ἡ Ὀρθόδοξη «Σεξουαλικὴ Ἀγωγὴ»

 

Τοῦ μακαριστοῦ πρωτοπρεσβυτέρου πατρός Γεωργίου Μεταλληνοῦ

Ἐπίμονα προβάλλεται σήμερα ἡ ἀνάγκη γιὰ «σεξουαλικὴ ἀγωγὴ» τῶν παιδιῶν μας στὸ πλαίσιο μάλιστα τῆς σχολικῆς τους παιδείας. Ὅπως σὲ πολλοὺς ἄλλους τομεῖς τῆς ζωῆς μας μάθαμε νὰ ἀκολουθοῦμε τυφλὰ τὴν «φωτισμένη» Δύση, ἔτσι καὶ στὸ θέμα αὐτό. Ὁ φόβος μας εἶναι πάντα νὰ μὴν ὑστερήσουμε ἀπέναντί της. Γι' αὐτὸ ἀντιγράφουμε πρόθυμα τὸν προβληματισμὸ καὶ τὶς μεθόδους της. Ἑπόμενο, λοιπόν, νὰ θεωροῦμε ἀπαραίτητο, ὁ «διαφωτισμὸς» νὰ προχωρήσει καὶ στὴν προβληματολογία τοῦ «γενετησίου ἐνστίκτου». Βέβαια, τὸ τί διδάσκει ἡ Δύση σχετικὰ μὲ τὸ ζήτημα αὐτό, δὲν φαίνεται νὰ θεωρεῖται πρωταρχικῆς σημασίας. Γιατί δὲν πρέπει νὰ ξεχνᾶμε, ὅτι ἡ Δύση -καὶ ᾿μεῖς μαζί της, ἀφοῦ εἴμασθε κομμάτι της- κλυδωνίζεται σὲ μία λαίλαπα πανσεξουαλισμοῦ. Ὁ «φροϋδισμὸς» ἔχει καταστεῖ κυριαρχοῦσα ἰδεολογία στὴν ἐποχή μας. Ἡ προτεραιότητα δίνεται στὸ... σεξουαλικὸ ἔνστικτο καὶ στὴ κτηνώδη ὁρμή. Τὸ ἀνθρώπινο σῶμα κατάντησε ὑποτιμημένη ἀξία καὶ ἀντικείμενο - ὄργανο ἡδονῆς. Μέσα σ᾿ αὐτὸ τὸ κλίμα διαμορφώνεται τὸ περιεχόμενο τῆς «σεξουαλικῆς» διαφώτισης τοῦ εὐρωπαίου ἀνθρώπου. Ἔρχεται ὅμως σήμερα ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων ἡ φωνὴ τοῦ οὐρανοβάμονα καὶ θεόπτη Ἀπ. Παύλου νὰ μᾶς παρουσιάσει τὴν «σεξουαλικὴ ἀγωγή», ὅπως (πρέπει νὰ) διδάσκεται στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, στὸ «σχολεῖο» τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ρίζα τοῦ προβλήματος

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Παύλου στὸ πρόβλημά μας ἀρχίζει -περίεργα, ἀλλ᾿ ὄχι ἀνεξήγητα- ἀπὸ τὴν κοιλιοδουλία. Γιατί οἱ «σαρκικὲς ἐπαναστάσεις» ἔχουν ὡς βασική τους αἰτία τὴν γαστριμαργία. Ἀπὸ αὐτὴν γεννιέται τὸ πάθος τῆς πορνείας. Καὶ ὡς «πορνεία» νοεῖ ὁ Ἀπόστολος, καὶ μαζί του οἱ ἅγιοι Πατέρες μας, ὄχι φυσικὰ μόνο τὴ σαρκικὴ σχέση μὲ κάποια Πόρνη, ἀλλὰ κάθε χρήση τοῦ γενετήσιου ἐνστίκτου γιὰ σκοποὺς ἔξω ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι ἡ δημιουργία οἰκογένειας. «Τὸ σῶμα τοῦ Χριστιανοῦ δὲν ἐπλάσθη, διὰ νὰ τρυφᾶ καὶ ἐκ τῆς τρυφῆς νὰ πίπτη εἰς τὴν πορνείαν, ἀλλ᾿ ἐπλάσθη διὰ νὰ ἑνωθῆ μὲ τὸν Κύριον, Ὃς τΙς εἶναι ἡ κεφαλὴ τοΥ» (Ἅγ. Νικόδημος Ἁγιορείτης). Ἡ νηστεία καὶ ἡ χαλιναγώγηση τοῦ σώματος, οὐσιαστικὰ στοιχεῖα τῆς ὀρθόδοξης ἀσκητικῆς, αὐτὸν ἀκριβῶς τὸν στόχο ἔχουν: νὰ ἀποφευχθεῖ ἡ «θεοποίηση» τῆς κοιλίας (Φιλιππ. γ', 19), ὥστε νὰ μὴ ὑποθάλπονται τὰ σαρκικὰ πάθη, ποὺ ἔχουν ὡς κύρια αἰτία τὴν εὐζωία καὶ κοιλιοδουλία. «Τί δὲ σαρκὸς εὐπαθούσης, καὶ νεοτητι περιφερομένης, ἀφρονέστερον;» - θὰ πεῖ ὁ Μ. Βασίλειος.

Ἡ διδασκαλία τοῦ Ἀπ. Παύλου διαρθρώνεται κατὰ τὸν ἀκόλουθο τρόπο:

α) Πόσοι δὲν βλέπουν τὸ σῶμα τους ὡς ὄργανο ἡδονῆς; Ὄχι, λέγει ὁ Παῦλος. Τὸ σῶμα εἶναι δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν πλάσθηκε γιὰ τὴν πορνεία, ἀλλὰ γιὰ νὰ θεωθεῖ μαζὶ μὲ τὴν ψυχή, ποὺ εἶναι ἄρρηκτα δεμένη μαζί του. Θὰ ἀναστηθεῖ μαζὶ μὲ τὴν ψυχή, γιὰ νὰ ζήσει αἰώνια, ἢ στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ ἢ στὴν αἰώνια στέρησή της, ποὺ εἶναι ἡ κόλαση. Γι' αὐτὸ δέχεται τὸ σῶμα μας τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὥστε νὰ μεταβάλλεται σὲ «ναὸ τοῦ ἐν ἡμὶν Ἁγίου Πνεύματος», ἀφοῦ βέβαια καθαρισθεῖ πρῶτα ἀπὸ τὰ πάθη του ὁ ἄνθρωπος. Πορεία δόξας εἶναι ἡ ζωὴ τοῦ πιστοῦ μέσα στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Νά, λοιπόν, γιατί εἶναι πτώση καὶ συντριβὴ ἡ (ὁποιαδήποτε) πορνεία. Ἐκτροχιάζει τὸ σῶμα μας ἀλλὰ καὶ ὅλο τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν αἰώνιο προορισμό του.

β) Τὰ σώματά μας μὲ τὸ βάπτισμα γίνονται μέλη τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν λοιπὸν χρησιμοποιοῦμε τὰ μέλη τοῦ σώματός μας, γιὰ νὰ διαπράξουμε ὁποιοδήποτε κακό, χρησιμοποιοῦμε μέλη τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὴν διάπραξη τῆς ἁμαρτίας μας. Ἔτσι, κάνουμε τὰ «μέλη τοῦ Χριστοῦ» νὰ ἁμαρτάνουν. Ὑπάρχει χειρότερο καὶ φοβερότερο ἀπὸ αὐτό; Ἂν λ.χ. φονεύσω κάποιον, μὲ τὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ τὸν φονεύω. Ὅταν βρίζω κάποιον, μὲ τὸ στόμα τοῦ Χριστοῦ τὸν βρίζω. Ὅταν ἀδικῶ τοὺς γύρω μου, μὲ τὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ τοὺς ἀδικῶ. Καὶ ὅταν πορνεύω, μὲ τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ πορνεύω. Αὐτὴ εἶναι ἡ τραγικότητα καὶ ἀφροσύνη τῆς «πορνείας»! Ἀποσπῶ τὰ μέλη μου ἀπὸ τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ τὰ καταδικάζω σὲ θάνατο, καθιστώντας τα ὄργανα τῆς ἁμαρτίας μου. Μέσα στὸν ὀρθόδοξο γάμο, μὲ τὸ μυστήριο, τὴν πίστη καὶ τὴ σωφροσύνη του, τὸ ζευγάρι ἐντάσσει στὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ σωματική του σχέση, ποὺ γίνεται ἔτσι «διὰ τῆς τεκνογονίας» μέσο σωτηρίας. Ἔξω ἀπὸ τὸ μυστήριο καὶ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ (καὶ αὐτὸ συμβαίνει σὲ κάθε ἄλλο εἶδος «γάμου») ἡ σωματικὴ σχέση παύει νὰ εἶναι κοινωνία ἐν Χριστῷ καὶ γίνεται σχέση σαρκική, δηλαδὴ πορνεία, ἀποκοπή ἀπὸ τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, θάνατος.

γ) Ἡ οὐσία τῆς «πορνείας» παρουσιάζεται ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο καὶ ἀπὸ μία ἄλλη ὀπτικὴ γωνία. «Δικό μου εἶναι τὸ σῶμα μου καὶ τὸ κάνω ὅ,τι θέλω»! Αὐτὴ εἶναι ἡ πρόχειρη ἐπιχειρηματολογία μας. Ὄχι, ἀπαντᾶ ὁ Παῦλος. Δὲν εἶναι δικό σας τίποτε, συνεπῶς οὔτε καὶ τὸ σῶμα σας. Δὲν ἀνήκετε στὸν ἑαυτό σας. Καὶ ὡς δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ γιὰ ἕνα ἐξ ἴσου σπουδαῖο λόγο. Σᾶς ἐξαγόρασε ὁ Χριστὸς μὲ ἀτίμητο τίμημα, τὸ πανάγιο Αἷμα Του. Εἴμαστε «ἐξαγορασμένοι σκλάβοι», κατὰ τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη. Δὲν εἶναι δικά μας, λοιπόν, τὰ μέλη τοῦ σώματός μας, ἀλλὰ τοῦ Χριστοῦ. Περισσότερο δὲ ἀπὸ κάθε ἄλλη ἁμαρτία ἡ πορνεία μολύνει ὅλο μας τὸ σῶμα, σαρκικὰ καὶ πνευματικά, καὶ ἰσοδυναμεῖ μὲ αὐτοκτονία.

Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, γιατί μὲ τόση ἀγωνία φωνάζει ὁ Παῦλος: Φεύγετε (= τρέξτε νὰ σωθεῖτε ἀπὸ) τὴν πορνεία! Τὴν βλέπει νὰ καταδιώκει ἀπειλητικὰ τὸν ἄνθρωπο: Καμμιὰ ἁμαρτία δὲν μᾶς κυνηγᾶ τόσο, ὅσο ἡ σαρκική, γιατί εἶναι ριζωμένη μέσα μας. Παρατηρεῖ ὁ Ἅγ. Γρηγόριος Νύσσης: «...Ὅταν μορφὴ πορνικὴ τοξεύη, νῶτα διδόναι (=νὰ τρέπεσαι σὲ φυγή)... Κατατοξεύει γὰρ κατ᾿ ὀφθαλμῶν ἡ πορνεία, ἔστι δὲ τῶν ἄλλων πονηρευμάτων φοβερώτερον»!

Ἀναγκαία προϋπόθεση

Γίνεται, λοιπόν, φανερό, ὅτι ἡ «σεξουαλικὴ ἀγωγὴ» στὸ χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν εἶναι παρὰ θεολογία τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος, μέρος τῆς ὀρθόδοξης ἀνθρωπολογίας. Δὲν πρόκειται συνεπῶς γιὰ μία «ἐπιστημονικὴ» ἀνάλυση καὶ περιγραφὴ τῆς σωματικῆς λειτουργίας ἢ γιὰ ἠθικοκοινωνικὴ καθοδήγηση, ἀλλὰ γιὰ θεώρηση τοῦ ἀνθρώπου μέσα ἀπὸ τὸ πρίσμα τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Μία τέτοια ἀντίληψη, ἄρα, γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸ σῶμα του δὲν «διδάσκεται» θεωρητικά, οὔτε, πολὺ περισσότερο, ἐπιβάλλεται! Ἐμπνέεται μονάχα στὰ πλαίσια τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς καὶ τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ χριστιανὸς νέος μαθαίνει κοντὰ στὸν Γέροντα - Πνευματικό του νὰ ζεῖ ἐν Χριστῷ, μὲ προσευχὴ καὶ ἄσκηση, ἀγώνα καὶ ἐγκράτεια, γνωρίζοντας ὅτι στόχος του εἶναι ὁ ἐν Χριστῷ δοξασμὸς τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς του. Ἂν δὲν ἰσχύει ἡ προϋπόθεση αὐτή, δὲν εἶναι περίεργο ἡ διδασκαλία τοῦ Παύλου νὰ ἀπορρίπτεται σὰν μύθος.

ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ" (Ἀπάνθισμα κηρυγμάτων ἀπὸ τὴν «ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» τῶν ἐτῶν 1980 καὶ 1983) τοῦ ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» 

 Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: Ἡ Ὀρθόδοξη «Σεξουαλικὴ Ἀγωγὴ» (orthodoxia-ellhnismos.gr)

Ἡ περί ἀγγέλων διδασκαλία τοῦ ἱεροῦ Δαμασκηνοῦ, από Φώτη Σχοινά

 

Κατά τόν ἱερό Δαμασκηνό ὁ Θεός εἶναι ὁ δημιουργός ἐξ οὐκ ὄντων τῶν ἀγγέλων. Οἱ ἄγγελοι εἶναι κτίσματα τοῦ Θεοῦ, φέρουν ὅμως τήν εἰκόνα τοῦ Δημιουργοῦ τους, ὡς λογικά καί αὐτεξούσια ὄντα. Εἶναι φύσεις ἀσώματες, κάτι σάν πνεῦμα ἤ ἄϋλη φωτιά, σύμφωνα μέ τόν Δαυίδ. Λέγοντας ὁ Δαυίδ γιά τούς ἀγγέλους «Ὁ ποιῶν τούς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καί τούς λειτουργούς αὐτοῦ πυρός φλόγα” θέλει νά δείξει “τό κοῦφον (=ἀνάλαφρο) καί διάπυρον (=φλογερό) καί θερμόν καί τομώτατον (=κοφτερό) καί ὀξύ περί τήν θείαν ἔφεσιν τε καί λειτουργίαν, τό ἀνωφερές (=τό ἀνοδικό) αὐτῶν καί τό πάσης ὑλικῆς ἐπινοίας (=κάθε ὑλικό σχῆμα, εἶδος) ἀπηλλαγμένον».

Ὁ ἄγγελος εἶναι φύση νοερά καί λογική, ἀεικίνητη, αὐτεξούσια, ἀσώματη, φύσει θνητή (μόνο τό ἄκτιστον θεῖον εἶναι φύσει ἀθάνατον), χάριτι ὅμως ἀθάνατη. Σημειωτέον ὅτι ὁ ἄγγελος λέγεται ἀσώματος καί ἄϋλος συγκρινόμενος μέ τόν ἄνθρωπο. Συγκρινόμενος μέ τόν Θεό εἶναι παχύς καί ὑλικός. Μόνο ὁ ἄκτιστος Τριαδικός Θεός εἶναι κατά κυριολεξίαν ἀσώματος καί ἄϋλος: «Ἄγγελος τοίνυν ἐστίν οὐσία νοερά, ἀεικίνητος, αὐτεξούσιος, ἀσώματος, Θεῷ λειτουργοῦσα, κατά χάριν ἐν τῇ φύσει τό ἀθάνατον εἰληφυῖα (=ἔχει λάβει κατά χάριν στή φύση του τήν ἀθανασία), ἧς οὐσίας τό εἶδος καί τόν ὅρον ὁ κτίστης ἐπίσταται. Ἀσώματος δέ λέγεται καί ἄϋλος, ὅσον πρός ἡμᾶς∙ πᾶν γάρ συγκρινόμενον πρός τόν Θεόν τόν μόνον ἀσύγκριτον παχύ τε καί ὑλικόν εὑρίσκεται, μόνως γάρ ὄντως ἄϋλος τό θεῖον ἐστί καί ἀσώματον». Ἀξιοσημείωτα εἶναι ἐπίσης ὅσα γράφει ὁ Δαμασκηνός ἐπ’αὐτοῦ: «Ἀσώματα δέ καί ἀόρατα καί ἀσχημάτισθα κατά δύο τρόπους νοοῦμεν∙ τά μέν κατ’οὐσίαν, τά δέ κατά χάριν, καί τά μέν φύσει ὄντα, τά δέ πρός τήν τῆς ὕλης παχύτητα. Ἐπί Θεοῦ μέν φύσει, ἐπί δέ ἀγγέλων καί δαιμόνων καί ψυχῶν χάριτι, καί ὡς πρός τήν τῆς ὕλης παχύτητα λέγεται». Ἑπομένως λέγοντες ὅτι οἱ ἄγγελοι εἶναι νοερές οὐσίες/φύσεις καί ἄϋλοι, οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων εἶναι νοερές οὐσίες καί ἄϋλες, ἀκόμη καί οἱ δαίμονες εἶναι νοερές φύσεις καί ἄϋλοι, οὐδόλως πρέπει νά ἐκλάβουμε αὐτή τή νοητή φύση καί ἀϋλότητα μέ Νεοπλατωνική ἔννοια, ἤτοι κατά κυριολεξίαν, ἀλλά μέ Χριστιανική, ἤτοι κατά συνθήκην καί λεγόμενες ὡς πρός τήν παχύτητα τοῦ σώματος. Ἄλλωστε οἱ ἄγγελοι, οἱ δαίμονες καί οἱ ἀνθρώπινες ψυχές εἶναι κτιστές ἐξ οὐκ ὄντων φύσεις/οὐσίες καί ὡς ἐκ τούτου ἀδιάβατο ὀντολογικό χάσμα τούς χωρίζει ἀπό τό ἄκτιστον τριαδικόν θεῖον.

Πνεύμα Πατρογεννήτου Λόγου

 

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός σε  ένα τροπάριο του ιαμβικού Κανόνος της εορτής της Πεντηκοστής χρησιμοποιεί την φράση «γνώρισμα Πνεύμα Πατρογεννήτου Λόγου», δηλαδή το Άγιον Πνεύμα είναι γνώρισμα του Λόγου του Θεού που γεννήθηκε από τον Πατέρα. Το Άγιον Πνεύμα χαρακτηρίζεται γνώρισμα του Λόγου, επειδή αυτό αποκαλύπτει και φανερώνει τον Λόγο του Θεού, γιατί «χωρίς του Πνεύματος ο Μονογενής Υιός ου νοείται» (άγιος Γρηγόριος Νύσσης). Άλλωστε, ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι «ουδείς δύναται ειπείν Κύριον Ιησούν, ει μη εν Πνεύματι Αγίω». Επίσης, το Άγιον Πνεύμα λέγεται γνώρισμα του Λόγου, γιατί Αυτό δίδαξε τους μαθητές σύμφωνα με όσα διδάχθησαν και υπέμνησε  ‘ο, τι τους είχε πει ο Χριστός. Γι’ αυτό και έγινε γνώρισμα, δηλαδή δι’  Αυτού φανερώθηκε ότι ο Χριστός είναι ο αληθής Υιός και Λόγος του Θεού και από την κοινή διδασκαλία αποδείχθηκε το ομοούσιο και το ομόδοξο του Υιού με το Άγιον Πνεύμα (‘αγ. Νικόδημος αγιορείτης).

          Ο Υιός και Λόγος του Θεού με την ενανθρώπησή Του δόξασε τον Πατέρα. Κατά την ημέρα της Πεντηκοστής το Άγιον Πνεύμα κατήλθε στους Αποστόλους, και έτσι και αυτό δόξασε τον Υιό. Με αυτήν την αφορμή μπορούμε να πούμε ότι ο Πατήρ δόξασε τον Υιό με το να Τον αποκαλέσει «αγαπητόν Υιόν» ο Υιός δοξάσθηκε με όσα έκανε με την συνέργεια του Αγίου Πνεύματος, ο Υιός ακόμη δόξασε τον Πατέρα με όλο το έργο της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους, ταυτόχρονα ο Υιός      δόξασε το Άγιον Πνεύμα, το οποίο ενεργεί πλούσια μέσα στην Εκκλησία, δοξάζει τον Πατέρα, από τον Οποίο προέρχεται, και δοξάζει και τον Υιό, αφού όσοι το λαμβάνουν γίνονται τέκνα Θεού και μέλη του Σώματος του Χριστού.

          Ναυπάκτου Ιεροθέου.  

Θεοτόκος και προπατορικό αμάρτημα

 

Η Θεοτόκος ως πραγματική απόγονος του Αδάμ, συλληφθείσα και γεννηθείσα από φυσικούς γονείς, όπως και οι λοιποί άνθρωποι, συνέχεται στη φυσική ρίζα του γενάρχη, του οποίου κληρονομεί τη φθαρμένη φύση. Η Παρθένος Μαρία δεν αποτελεί εξαίρεση στον καθολικό νόμο κληρονομιάς της αδαμικής παραβάσεως. Το αντίθετο θα κατέστρεφε την αλήθεια της ανθρώπινης φύσεως της και θα μείωνε τη συμβολή της στο λυτρωτικό έργου του Υιού της.

          Και αληθεύει μεν ότι στην Ορθόδοξη Εκκλησία η Μητέρα του Χριστού προσαγορεύεται «Παναγία», «Πανάμωμος», «Πανάχραντος» κ. τ. ο. Αυτό όμως δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι συνελήφθη από τους γονείς της χωρίς να φέρει το ρύπο του προπατορικού αμαρτήματος, από τον οποίο καθαρίσθηκε από το Άγιο Πνεύμα  κατά τη στιγμή του Ευαγγελισμού. Οι προσηγορίες αυτές τονίζουν τη σχετική αναμαρτησία της Παρθένου την καθαρότητα και αγιότητα της φύσεώς της, οι οποίες, σε συνδυασμό με την περίοπτη θέση της στο λυτρωτικό έργο του Υιού της, την ανέδειξαν «τιμιωτέρα των Χερουβίμ και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ».

          Η Ρωμαϊκή Εκκλησία διδάσκει διαφορετικά πράγματα. Το 1854 ο Πάπα ΙΧ θέσπισε ως κορυφαίο δόγμα της πίστεως τη διδασκαλία περί Ασπίλου Συλλήψεως της Θεοτόκου. Δηλαδή η Παρθένος Μαρία κατά την  πρώτη στιγμή της συλλήψεώς της, δυνάμει μιας μοναδικής δωρεάς και προνομίας του Θεού και εν όψει της αξιομισθίας του Ιησού Χριστού, του λυτρωτή του ανθρωπίνου γένους, συνελήφθη ελευθέρα από κάθε ρύπο του προπατορικού αμαρτήματος.

Τη διδασκαλία αυτή, η Καθολική Εκκλησία, χωρίς να έχει ερείσματα στους Πατέρες της Εκκλησίας, τη στηρίζει στα χωρία της Αγ. Γραφής Λουκ. 1,28: «Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου. ευλογημένη συ εν γυναιξίν», Λουκ. 1,42: Ευλογημένη συ εν γυναιξί και  ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου» και κυρίως στο χωρίο της Γεν. 3,15: «Και έχθραν θήσω ανά  μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός και ανά  μέσον του σπέρματος αυτής. Αυτός σου τηρήσει την κεφαλήν, και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν».

          Τα χωρία αυτά δεν στηρίζουν το παπικό δόγμα. Τα δύο πρώτα, εξαίροντα την καθαρότητα της Παρθένου και την ευλογία του Θεού που την ανέδειξε μητέρα του Υιού του, τίποτα δεν λέγουν περί ασπίλου συλλήψεως. Το δε τρίτο, εξαίροντας την αντιθετική σχέση μεταξύ του διαβόλου και του Χριστού, τονίζει την τιτάνια διαπάλη μεταξύ τούτων. Ο μεν διάβολος θα κεντούσε την πτέρναν του σπέρματος της Εύας, δηλ. θα σταύρωνε τον Υιό της Μαρίας, αυτός δε- ο Χριστός- θα συνέτριβε την κεφαλή του όφεως – του διαβόλου-, καταργώντας το κράτος του και λυτρώνοντας από τα δεσμά του το γένος των ανθρώπων, μεταξύ των οποίων φυσικά ήταν και η Μητέρα του, η οποία έφερε μέσα της το μολυσμό του προπάτορα.

          Το δόγμα αυτό που αποτελεί σαφή κακοδοξία, καταδικάζουν τόσο οι Ορθόδοξοι, όσο και οι Προτεστάντες.

          Ο ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν˙ Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις».

Μία από τις κυριότερες και μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές του έτους είναι τα «Εισόδια» της Θεοτόκου. Η Εκκλησία μας την τιμά στις 21 Νοεμβρίου, με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή. Αποτελεί τήν βάση και την αρχή για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου.

Όπως γνωρίζουμε, η Παναγία Θεοτόκος, γεννήθηκε από γονείς γηραιούς, τον Ιωακείμ και την Άννα, που είχαν παρακαλέσει με πολύ πόνο τον Θεό να τους δώση ένα τέκνο και να το αφιερώσουν στο Ναό Του. Πραγματικά, αυτό και έκαναν. Οταν δηλαδή η Μαρία έγινε τριών ετών την έφεραν οι ίδιοι οι γονείς της στο Ναό και την παρέδωσαν στα χέρια του Ζαχαρία του ιερέα. Αυτός την αγκάλιασε, την ευλόγησε και είπε: «Εμεγάλυνε ο Κύριος το ονομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώση τους υιούς του Ισραήλ». Και ανέβασε την τριετή Μαρία στο εσωτερικό του θυσιαστηρίου, όπου ο Θεός την χαρίτωσε. Και ευφράνθηκε η Παναγία και με αγαλλίαση ψυχής εσκίρτησε και όλοι πνευματικά πανηγύρισαν που έμεινε στο Ναό τον Άγιο, για να αγιασθεί και να γίνει αργότερα η Μητέρα του ίδιου του Θεού.

ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Στην εικονογράφηση του γεγονότος των Εισοδίων της Θεοτόκου, βλέπουμε, στο κέντρο την Παναγία σαν μικρό τριετές κοράσιον, που όμως έχει όλη την ιερότητα της μέλλουσας Μητέρας του Θεού. Ο ιερέας Ζαχαρίας ο μετέπειτα πατέρας του Προδρόμου, έχει ακουμπήσει ευλαβικά και στοργικά το χέρι του επάνω στην κεφαλή της. Την ευλογεί και την υποδέχεται στα άγια των αγίων, φορώντας ενδύματα λειτουργικά και διακριτικό της ιερωσύνης στην κεφαλή του. Η Παναγία στέκει με ιερή σιγή απέναντί του έχει τα χέρια της σε στάση ευλαβική και συγχρόνως κινητική απέναντί του, που δηλώνει την προθυμία και την χαρά της προσελεύσεώς της στον Ναό του Κυρίου. Αυτό είναι το σχέδιο και το θέλημα του Θεού και η προαιώνια βουλή του για την σωτηρία των ανθρώπων.

Το ίδιο ευλαβικά και με ιερή συγκίνηση εικονίζονται και οι γέροντες γονείς της Ιωακείμ και Άννα. Την παραδίδουν στα χέρια του Ζαχαρία με μια κίνηση πολύ εκφραστική, που δηλώνει την προθυμία τους να εκπληρώσουν την υπόσχεσή τους στο Θεό και να του αφιερώσουν το μονάκριβο παιδί τους, που το απέκτησαν μετά από πολλών χρόνων προσευχή και νηστεία και σε γήρας προχωρημένο. Όμως η αγάπη στο Θεό επισκιάζει τα σπλάχνα της στοργής της ανθρώπινης φύσης. Έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους στην παιδίσκη τους Μαρία, προσέχοντάς την με πολύ συγκίνηση.Πίσω τους βλέπουμε πολλές νεάνιδες, να κρατούν λαμπάδες αναμμένες και να προπέμπουν την Παναγία οδηγώντας την στο Ιερό, όπου έμεινε σαν περιστερά ηγιασμένη και έγινε η λαμπάδα του Θεού, η κατοικία Του, ο ναός Του, το θυσιαστήριο και η λατρεία η ζώσα και καθαρά.

«Ο καθαρώτατος Ναός του Σωτήρος, η πολυτίμητος παστάς και Παρθένος, το ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού, σήμερον εισάγεται, εν τω οίκω Κυρίου, την χάριν συνεισάγουσα, την εν Πνεύματι Θείω˙ ην ανυμνούσιν Άγγελοι Θεού˙ Αύτη υπάρχει σκηνή επουράνιος».

Η ΚΑΠΝΙΚΑΡΕΑ

(ΝΑΟΣ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ)

Η Καπνικαρέα, το θαυμάσιο αυτό βυζαντινό Ναΐδριο που είναι κτίσμα του 11ου αιώνα, βρίσκεται στο μέσο της οδού Ερμού στην Αθήνα και τιμάται επ' ονόματι των Εισοδίων της Θεοτόκου.

Το αρχικό κτίσμα είναι Ναός σταυροειδής μετά τρούλλου, ο οποίος στηρίζεται σε τέσσεροις κίονες με ρωμαϊκά κιονόκρανα. Στην βόρρεια πλευρά του Ναού μεταγενέστερα προσετέθη Παρεκκλήσιο, τιμώμενο επ' ονόματι της Αγίας Βαρβάρας. Στη δυτική πλευρά του κτίσματος υπάρχει Νάρθηκας, ο οποίος έχει μεταγενέστερη ηλικία από το Παρεκκλήσιο. Από τα τέσσερα ανοίγματα που υπάρχουν δυτικά, τα δύο μεσαία δίλοβα χωρίζονται με κίονες. Στη νότια πλευρά του Νάρθηκα υπάρχει μικρό Πρόστοο που στηρίζεται σε δύο κίονες. Πολλά γλυπτά και επιγραφές έχουν εντοιχισθεί στη δυτική πλευρά του Νάρθηκα και στους τοίχους του Παρεκκλησίου.

Ο Ναός της Παναγίας της Καπνικαρέας είναι χαρακτηριστικό δείγμα κτίσματος σταυρικού τύπου της εποχής του. Η τοιχοποιία του είναι πολύ επιμελημένη, με κανονικές στρώσεις και χρήση άφθονου κονιάματος. Το Πρόστοο που βρίσκεται στη νότια πλευρά, παρουσιάζει μεγάλες αναλογίες, σε σχέση με τις γνωστές της ομάδας των Εκκλησιών της Αργολίδος (Μέρμπακα, Χώνικα, Αγίας Μονής), που χρονολογούνται από τον 12ο αιώνα. Το εσωτερικό του Ναού διακοσμήθηκε με τοιχογραφίες αυστηρού Βυζαντινού τύπου, από τον Φώτιο Κόντογλου.

H ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ : Επιτροπές της Ιεράς Συνόδου - Συνοδική Επιτροπή επί της Εκκλησιαστικής Τέχνης και Μουσικής (ecclesia.gr)

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Για όσους Σε αρνούνται

Κύριε, δέομαι για τους εχθρούς Σου. Γι’ αυτούς που Σε αρνούνται. Σε αρνούνται κι όμως Σε πολεμούν. Τι παραλογισμός, Θεέ  μου να μάχονται εναντίον Ενός που φωνάζουν πως δεν υπάρχει!Δεν θα μιλούσαν με τόση λύσσα, με τόσο πάθος εναντίον Σου, αν στο βάθος δεν πίστευαν, ότι υπάρχεις.

Συνδαύλισε, Θεέ μου, στην ψυχή τους τη φωτιά της πίστης, που παλεύουν να τη σκεπάσουν η να την σβήσουν.

Μεταμόρφωσέ τους σε λάτρεις Σου, από αρνητές σε προσκυνητές Σου. Η αντίσταση τους ας γίνει κι’ αφοσίωση σε Σένα.

Κύριε, Συ γνωρίζεις από τους εχθρούς Σου να στρατολογείς τους καλύτερους Αποστόλους Σου. Επανέλαβε κάτι τέτοιο και στις μέρες μας, στον τόπο μας και στον κόσμο Σου.

Αιώνιε και Παντοκράτωρ, Σε ικετεύω και για τους άλλους που δεν Σε πιστεύουν, χωρίς όμως και να Σε πολεμούν.

Σηκώνουν αδιάφορα τους ώμους, όταν γίνεται λόγος για Σένα.

Λένε, πως δεν υπάρχεις. Προσθέτουν, ότι τους είναι αδιάφορο εάν υπάρχεις. Ισχυρίζονται, ότι η παρουσία Σου είναι κάτι εντελώς ξένο προ τη ζωή τους, κάτι ουδέτερο, χωρίς σημασία.

Ω, Κύριε, «επίφανον το πρόσωπό Σου» και σ’ αυτούς.

Η διακριτική και γεμάτη σεβασμό για την ελευθερία μας σιωπή Σου, ας διακόπτεται πότε-πότε. Η συνεχής στοργική, αόρατη παρέμβαση Σου, ας γίνεται μερικές φορές αισθητή και για μάτια που δεν σε έχουν δει ακόμη.

Πλημμύρισέ τους, Θεέ μου, με την αίσθηση, ότι υπάρχεις. Διαπότισέ τους με την πίστη, ότι είσαι «ο Θεός ο Παντοκράτωρ, ο ην και ο ων και ο ερχόμενος». Και, ότι αν έλειπε από τον κόσμο η ενεργητική αγάπη Σου και η άγια βούλησή Σου και η σοφή Σου δύναμη, τότε, τα πάντα θα κυλούσαν προς την αυτοδιάλυση και την εκμηδένιση.

Θεέ μου, κάνε τα γόνατα να λυγίσουν και τις καρδιές να υψωθούν σε Σένα. Τις καρδιές αυτών που Σε πολεμούν,  ή σε αρνούνται, αυτών που λένε, ότι Σε αγνοούν.

Σύνθεσε από τα στόματά τους τον καλύτερο ύμνο προς δόξαν Σου, Αιώνιε, Άγιε Θεέ.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, πρώην Αρχιεπισκόπου Αμερικής

Από το Γεροντικό Τα πάθη

 

Ένας  νέος μοναχός είπε στον όσιο Ποιμένα:

 -Το σώμα μου, Αββά, έχει ατονήσει πια από την άσκηση, αλλά τα πάθη μου δεν εννοούν να υποχωρήσουν.

 -Τα πάθη, του αποκρίθηκε   ο σοφός Πατήρ, μοιάζουν με τα σκληρά αγκάθια, που για να τα ξεριζώσεις πρέπει να ματώσουν τα χέρια σου.

 Ένας από τους αδελφούς της σκήτης είπε στον Αββά Θεόδωρο της Φέρμης πως κάποιος μοναχός γύρισε πίσω στον κόσμο.

 -Απορείς για το εύκολο ξεγλίστρημα; του είπε ο Γέροντας. Αυτό είναι τόσο συνηθισμένο. Θαύμασε όταν ακούσεις πως κατόρθωσε  να ξεφύγει τελικά από τις παγίδες του διαβόλου. Αυτό είναι το δύσκολο.

Εσύ συγχωρείς;

 

Την ώρα που τον όποιο εχθρό σου, τον αγαπάς. Συγχρόνως όμως γλιτώνεις από τον δικό σου εχθρό που έχεις μέσα σου και που είναι ο παλαιός άνθρωπος με τα πάθη του –μίσος, κακία, μνησικακία, εκδικητικότητα. Μαθαίνεις επίσης, και τι σημαίνει το ότι έρχεται ο Χριστός και σε σώζει από αυτό το μίασμα, από τον μολυσμό της αμαρτίας. Και δέχεσαι επομένως με ευγνωμοσύνη ό, τι κι αν σου συμβαίνει, όσο κι αν σου στοιχίζει αυτό: την όποια αδικία, την παραθεώρηση, τη μη καλή συμπεριφορά, τη συκοφαντία, την απόρριψη. Δεν είναι ο καημός σου μετά να διορθωθεί τάχα ο αδελφός που σε δυσκολεύει, απλώς για να περνάς εσύ καλά και να έχεις ήσυχο το κεφάλι σου, αλλά το να θεραπευθείς εσύ από όλα αυτά που φωλιάζουν ύπουλα μέσα σου και σε καθιστούν ακάθαρτο ενώπιον του Θεού

          Σ. Κ.

Η Ελλάδα πεθαίνει;

 

«Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά» τραγουδούσαν τις ημέρες του Οκτωβρίου πάλαι ποτέ οι Έλληνες. Κάποτε οι Έλληνες γεννούσαν παιδιά. Ήταν στην πλειονότητά τους πολύτεκνοι.

          Τώρα; Η είδηση είναι αποκαρδιωτική. «76 Δημοτικά σχολεία και νηπιαγωγεία έκλεισαν το σχολικό έτος 2023-2024 μόνο στη Μακεδονία, λόγω υπογεννητικότητας»!! Αιμορραγεί η Ελλάδα! Σβήνει η πατρίδα μας! Ο ρυθμός αναπαραγωγής στη χώρα μας είναι ο χαμηλότερος στην Ευρώπη και  από τους πιο χαμηλούς παγκοσμίως.

          Από τη  μια η εγκατάλειψη και η απαξίωση από  το κράτος, από  την άλλη η οικονομική κρίση, η προβολή άλλων μοντέλων ζωής, που ενισχύουν τον ατομισμό, τον ηδονισμό και την κραιπάλη, έχουν καταντήσει διάτρητο τον θεσμό της οικογενείας.

          Βγάλαμε τον Θεό από την ζωή μας και στη θέση Του βάλαμε το αρρωστημένο «εγώ» μας.     Το υπαρξιακό κενό  όμως που δημιουργήσαμε, πέρα από τον μελλοντικό αφανισμό μας ως Έθνος, μας οδηγεί σε απελπιστικές άμεσες «λύσεις». Οι αυτοκτονίες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Αναλογιστήκαμε ποτέ γιατί; Προβληματιστήκαμε γιατί ένα παιδί μόλις 14 ετών έβαλε τέλος στην παιδική ζωή;  Ανησυχήσαμε; Στραγγαλίσαμε τον Θεό μέσα μας, ξεθωριάσαμε τον άγραφο νόμο Του και «απολαμβάνουμε» τους καρπούς της αποστασίας μας.

          Αν δεν επιστρέψουμε στον δρόμο του Χριστού και στην Εκκλησία Του, είμαστε κυριολεκτικά καταδικασμένοι σε θάνατο. Και δεν έχει τόσο σημασία ο βιολογικός θάνατος, όσο ο πνευματικός, που οδηγεί στην απώλεια της ψυχής μας. Στο χέρι μας είναι ν’ αλλάξουμε την κατάσταση. Να πάμε κόντρα στο βοθροσύστημα που προσπαθεί να μας επιβάλλει νέες μόδες και να επιστρέψουμε και  να εγκολπωθούμε τα δικά μας, αιώνια Ελληνορθόδοξα ήθη και έθιμα.

          «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ»,τ. 607

Ανακοινωθέν για τις εργασίες της Αγίας και Ιεράς Συνόδου (17 Νοεμβρίου 2023), Αγιοκατάταξη Αρχ. Γερβασίου Παρασκευοπούλου

 

Συνῆλθεν, ὑπό τήν προεδρείαν τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος εἰς τάς τακτικάς συνεδρίας αὐτῆς τοῦ μηνός Νοεμβρίου τήν 16ην καί 17ην ἰδίου.

Κατ᾿ αὐτήν ὁμοφώνῳ συνοδικῇ ἀποφάσει κατετάγησαν εἰς τό Ἀγιολόγιον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας:

α) ὁ Ἱερομόναχος Ἀθανάσιος Χαμακιώτης, ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Κηφισίας, Ἀμαρουσίου, Ὠρωποῦ καί Μαραθῶνος, καί

β) ὁ Ἀρχιμανδρίτης Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πατρῶν, ἀμφότεροι διακριθέντες ἐπί ὁσιότητι καί θυσιαστικῇ διακονίᾳ τοῦ Χριστωνύμου λαοῦ, ἐγχαραχθέντες ἐξ ἀρχῆς  ὡς Ἅγιοι εἰς  τήν συνείδησιν αὐτοῦ.

Ἐξ ἄλλου, ἐξετασθείσης τῆς περιπτώσεως τοῦ Ἐπισκόπου Τρῳάδος Πέτρου, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάσισεν ὁμοφώνως ὅπως ἐπιβληθῇ εἰς αὐτόν ἡ ποινή τῆς ἀργίας.

Περί δέ τῆς περιπτώσεως τῶν Ἐπισκόπων Εὐμενείας Εἰρηναίου καί Δορυλαίου Δαμασκηνοῦ, ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος, εὐρείας συζητήσεως γενομένης, ἐπέβαλεν εἰς αὐτούς ὁμοφώνως τήν ποινήν τοῦ περιορισμοῦ ἄχρι καιροῦ εἰς τάς οἰκείας αὐτῶν Ἱεράς Μονάς, ἤτοι τοῦ Ἐπισκόπου Εὐμενείας εἰς τήν Μονήν Γουβερνέτου – Κυρίας τῶν Ἀγγέλων καί τοῦ Ἐπισκόπου Δορυλαίου εἰς τήν Μονήν Ἁγίας Τριάδος Τζαγκαρόλων, ἀμφοτέρας εὑρισκομένας ἐν τῇ περιοχῇ τῶν Χανίων.

Ἐπίσης, ἐκ τῶν Ἀρχιμανδριτῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Πορφυρίου Μπικουβαράκη καί Νικηφόρου Εἰκοσιδέκα ἀφῃρέθησαν τά ἀπονεμηθέντα αὐτοῖς ἐν καιρῷ Πατριαρχικά ὀφφίκια.

Τέλος, ἐξητάσθησαν καί πάντα τά λοιπά ἐν τῇ ἡμερησίᾳ διατάξει περιλαμβανόμενα θέματα διά τά ὁποῖα καί ἐλήφθησαν αἱ δέουσαι ἀποφάσεις.

 

Ἐκ τῆς Ἀρχιγραμματείας

τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου

Σχίσματα Διαιρέσεις μέσα στον χριστιανισμό

 

Εκτός από το ότι έχει σχισθεί ο Χριστιανισμός σε πολλές ομάδες-Καθολικούς- Προτεστάντες κ. λ. π. – υπάρχει και   μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, π. χ. ενός κράτους, κομμάτιασμα, υπάρχουν σχίσματα. Στο βάθος της κάθε ομάδας υπάρχει η έλλειψη της αγάπης και έτσι δεν συντελείται ένωση αλλά διαιρέσεις.

            Μέσα στις ψυχές μας δεν υπάρχει η αληθινή αγάπη, και η όποια αγάπη δημιουργούμε είναι τόση, όση εξυπηρετεί το ίδιον συμφέρον. Εκείνος που έχει την αληθινή αγάπη αισθάνεται ότι δεν ανήκει πουθενά, ούτε στον εαυτό του, αλλά στην Εκκλησία. Για μικρές αιτίες κομματιάζουμε το μέγα και ένδοξο σώμα του Κυρίου, επειδή ακριβώς στερούμαστε την πραγματική αγάπη, η οποία ελευθερώνει τον άνθρωπο από τον εαυτό του.

            Όποιος κι αν είναι φίλος σου, είναι έξω από σένα, αλλά με τον Χριστό, τον αληθινό φίλο, ενωνόμαστε.

            Σ. Κ.

«Ύλεως γενού ημίν Δέσποτα….»

 

Ζούμε σε καιρούς αποκαλύψεως. Πόλεμοι, σεισμοί, ακραία καιρικά φαινόμενα, ανεξέλεγκτες πυρκαγιές, μαστίζουν την ανθρωπότητα.

 Καίγεται και η Ορθόδοξη πατρίδα μας! Καίγονται πρωτίστως από την αμαρτία και την αποστασία μας. Λακτίσαμε τον Θεό μας! Τον διώξαμε από την οικογένειά μας , το σχολείο μας, την κοινωνία μας. Ενεοί παρακολουθούμε να έπεται το ένα κακό μετά το άλλο.

          Πρώτα οι πυρκαγιές. Μέρες ολόκληρες κατέκαιαν τα πάντα στο πέρασμά τους. Δάση ολόκληρα έγιναν παρανάλωμα του πυρός και μαζί εξαφανίστηκε η ζωογόνος πηγή του οξυγόνου. Ζώα βρήκαν τραγικό θάνατο από την πύρινη λαίλαπα. Καρποφόρα δένδρα και περιουσίες παραδόθηκαν στις φλόγες. Το όμορφο πράσινο τοπίο διαδέχθηκε η στάχτη και η μαυρίλα.

          Έπειτα οι πλημμύρες. Χάθηκαν ανθρώπινες ζωές. Συνάνθρωποί μας βρήκαν τραγικό θάνατο από πνιγμό. Πόλεις και χωριά μετατράπηκαν σε απέραντες λίμνες. Δρόμοι  έγιναν ποτάμια. Οικίες, κτηνοτροφικές, βιομηχανικές και βιοτεχνικές εγκαταστάσεις βυθίστηκαν στα λασπόνερα. Αυτοκίνητα τα κατάπιε το νερό.

          Θεομηνία!

          «Νεκρώσατε ουν τα μέλη υμών τα επί της γης, πορνείαν, ακαθαρσίαν, πάθος, επιθυμίαν κακήν, και την πλεονεξίαν, ήτις εστίν ειδωλολατρείαν, δι’ α έρχεται η οργή του Θεού επί τους υιούς της απειθείας….», λέγει ο Απόστολος Παύλος στους Κολασσαείς και δια μέσου των αιώνων το βροντοφωνάζει σε όλους εμάς.! Ακούμε; Αντιλαμβανόμαστε που πάμε; Λαμβάνουμε τα σήματα του Θεού;

          Ο Θεός δεν είναι τιμωρός. Μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας! Τι κάναμε για να ευαρεστήσουμε τον Θεό; Τίποτα! Ό, τι κάνουμε είναι αντίθετο με το θέλημά Του. Αδικίες, πορνείες…. επιθυμίες κακές και πρωτίστως πλεονεξία! Η φύση εκδικείται ακριβώς γιατί συμπεριφερόμαστε με πλεονεξία.

          Ας προβληματιστούμε και ας συμφιλιωθούμε με τον Θεό και με τον αδελφό μας. Όσο μένουμε μακριά και χωρισμένοι από τον Θεό, θα γευόμαστε  όλοι μας την άψινθο των αμαρτημάτων μας. Και ας ευχόμαστε εκ βάθους καρδίας: «Επάκουσον ημών, ο Θεός, ο Σωτήρ ημών, η ελπίς πάντων των περάτων της γης και των εν  θαλάσση μακράν, και ίλεως, ίλεως γενού ημίν Δέσποτα επί ταις αμαρτίαις ημών και ελέησον ημάς».

          «ΑΓΙΑ ΛΥΔΙΑ», τ. 606

ΙΕΡΟΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ 02

 

ΕΡΟΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΜΙΔΗ ΤΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ ΤΟΥ ΗΓΙΑΣΜΕΝΟΥ π. ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ

 

Ἡ Πάτρα πανηγυρίζει γιά τόν νέο Ἃγιο, Γερβάσιο Παρασκευόπουλο.

 

Ἡμέρα ἑόρτιος καί εὐφροσύνης ἀνάπλεως ξημέρωσε γιά τήν πόλη τῶν Πατρῶν. Εἲδηση χαρμόσυνος καί ἂγγελμα πανευφρόσυνο ἒφθασε ἀπό τήν Βασιλίδα τῶν πόλεων καί ὡς φεγγοβόλος ἀστραπή τόν οὐρανό διέσχισε καί τά ὦτα τῶν Πατρέων κατηύφρανε ἡ φωνή τοῦ Πατριάρχου τοῦ Γένους, τοῦ κλεινοῦ Βαρθολομαίου, ὃτι ὁ ἡγιασμένος πνευματικός πατήρ καί διδάσκαλος τῶν Πατρῶν, ὁ σημειοφόρος Γερβάσιος, κατετάγη ἐπισήμως, εἰς τάς δέλτους τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

          Καρδίες ἐσκίρτησαν, μάτια ἐδάκρυσαν, κώδωνες χαρμοσύνως ἢχησαν, μέ τό ἂκουσμα τοῦ πανευφροσύνου μηνύματος.

          Δοξολογίες οὐρανομήκεις ἀνεπέμφθησαν, ἂνθρωποι μετά ἀγγέλων πνευματικῶς πανηγυρίζουν.

          Ὁ Πρωτόκλητος, στόν ἃγιο χορό τῶν Πατρέων Ἁγίων, τόν Γερβάσιον ὑποδέχεται.

          Οἱ τῆς γενετείρας τοῦ Γερβασίου, Ἀρκαδίας παῖδες, ὡς ἒλαφοι, ἐν χαρᾷ, σκιρτῶσι.

          Ὁ τῶν Πατρέων Ἀρχιερεύς μετά τοῦ εὐαγοῦς Ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ φιλαγίου καί φιλοθέου Λαοῦ εὐχαρίστοις ἂσμασι καί ἱεραῖς ὑμνωδίαις τόν Θεόν δοξολογοῦν, ς τόν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους Πρῶτον, τόν Παναγιώτατον καί Οἰκουμενικόν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον εὐγνωμόνως εὐχαριστοῦν καί τήν Ἁγίαν Αὐτοῦ δεξιάν πανευλαβῶς κατασπάζονται, τοῦ Κυρίου δεόμενοι ὑπέρ μακροημερεύσεως Αὐτοῦ, πρός δόξαν Θεοῦ καί τήν τῆς Οἰκουμενικῆς Ὀρθοδοξίας, εὒκλειαν καί τήν περί Αὐτόν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον ἀπό βάθους καρδίας εὐχαριστοῦν.

          ●Ὁ ἀοίδιμος καί ὃσιος, ὁ Ἃγιος Γερβάσιος τῶν Πατρῶν, εἶδε τοῦ αἰσθητοῦ ἡλίου τό φῶς, στήν ὀρεινή Ἀρκαδία, στό ὂμορφο χωριό Γρανίτσα, (Νυμφασία σήμερα), τό ἒτος 1877.

          Μικρός ἒζησε τήν ὀρφάνια ἀπό μητέρα καί τήν καταφρόνια ἀπό τούς ἀνθρώπους. Παρηγοριά του ἡ Παναγία, στό Μοναστήρι τῆς Κερνίτσας κοντά στό χωριό του. «Θεέ μου», εἶπε κάποια φορά ὁ μικρός Γιωργάκης, (ἒτσι ἦτο τό βαπτιστικό του ὂνομα), βλέποντας τούς Ἁγίους στίς τοιχογραφίες τῆς Μονῆς, «Θεέ μου κάνε νά κολλήσω καί ἐγώ στόν τοῖχο». 

          Πέρασαν χρόνια ἀπό τότε καί ὁ Θεός ἂκουσε τήν προσευχή του καί παράκλησή του καί ἐξεπλήρωσε τό αἲτημά του.

 Ὁ μικρός Γεώργιος Παρασκευόπουλος, ἒφτασε μετά ἀπό πολλές περιπέτειες, κακουχίες, δάκρυα καί κόπους στήν Πάτρα καί κτύπησε τήν πόρτα τοῦ ἀοιδίμου Μητροπολίτου  Πατρῶν Ἱεροθέου Μητροπούλου τοῦ Ἀρκάδος, ὁ ὁποῖος ἒγινε πλέον ὁ προστάτης του. Στήν κηδεία τοῦ Ἱεροθέου, τήν ὁποία ἐτέλεσε στήν Πάτρα ὁ Ἃγιος Νεκτάριος,  ὁ Γεώργιος γνωρίζεται μέ τόν Ἃγιο Νεκτάριο, σπουδάζει ὡς διάκονος στήν Ριζάρειο, προστατευόμενος ὑπό τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, τελειώνει τήν Θεολογική Σχολή καί ἀναδεικνύεται ὁ σοφός καί ἱεροφάντωρ Ἱερεύς, ὁ ὁποῖος ἒλαμψε, ὡς Ἱερεύς τοῦ Στρατοῦ στούς Βαλκανικούς πολέμους, ὡς Ἱεροκήρυξ τῶν Πατρῶν, ὡς Πρωτοσύγκελλος τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Χρυσάνθου, ὡς προστάτης τῶν ὀρφανῶν καί χηρῶν, ὡς τροφεύς τῶν πενήτων, ὡς πατήρ καί παράκλητος τῶν κατατρεγμένων προσφύγων, ὡς ἱδρυτής τῶν Κατηχητικῶν Σχολείων, Κατασκηνώσεων, Σχολῶν δημιουργικῆς ἀπασχολήσεως, ἂγρυπνος διδάσκαλος τῶν νέων, ἀκούραστος πνευματικός καί σημειοφόρος μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ, ἐν ὃσῳ, ἀκόμη ζοῦσε.

          Ἐκοιμήθη ἀνήμερα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων τό 1964. Χιλιάδες, ἀπορφανισμένου Λαοῦ τόν ἒκλαυσε καί τόν προέπεμψε στήν αἰωνιότητα, βοῶντες τό «Ἃγιος». Ἀναπαύεται στόν ἀγαπημένο του χῶρο, στήν Ἁγία Παρασκευή  στίς Κατασκηνώσεις τῶν Συχαινῶν, πού ἐκεῖνος ἳδρυσε.

          Τό 2014, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος μέ τήν συμπλήρωση 50 ἐτῶν ἀπό τήν κοίμησή του ἒκαμε τήν ἀνακομιδή τῶν Λειψάνων του, παρουσίᾳ καί ἂλλων Μητροπολιτῶν καί χιλιάδων Πατρέων, οἱ ὁποῖοι ἒψαλαν ὒμνους ἀναστασίμους καί ἐν ἀγαλλιάσει ψυχῆς καί καρδίας ἐκραύγαζαν τό: «Ἃγιος, Ἂγιος» ραίνοντες  μέ ἂνθη καί δάκρυα τά ἃγια Λείψανά του.

          ●Στήν συνέχεια ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος προέβη στίς δέουσες ἐνέργειες γιά τήν ἁγιοκατάταξη τοῦ π. Γερβασίου καί μετά ἀπό τήν γνωμοδότηση τῆς ἁρμοδίας ἐπί τῶν Δογματικῶν καί Νομοκανονικῶν ζητημάτων Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς καί τήν ὁμόφωνον Ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὁ Φάκελος ἀπεστάλη στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, γιά νά φθάσωμε στήν εὒσημον ἡμέραν, κατά τήν ὁποίαν θείᾳ ἐπινεύσει, ὁ Παναγιώτατος καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαῖος, εἰσηγήθη σήμερον, 16.11.2023, στήν Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδο τοῦ Πατριαρχείου καί ἀπεφασίσθη ἡ ἐπίσημος κατάταξις εἰς τάς δέλτους τῶν Ἁγίων τῆς κατά Ἀνατολάς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τοῦ Ἁγίου Γερβασίου τῶν Πατρῶν.

          Ἃπας ὁ εὐαγής καί ἱερός Κλῆρος τῆς Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Πατρῶν καί ὁ εὐσεβής, φιλόθεος καί φιλάγιος Λαός, τόν Γερβάσιον τιμῶντες, ἀγαλλομένῃ καρδίᾳ,  τόν μακαρίζουν ψάλλοντες:

          «Χαίροις Ἀρκαδίας θεῖος βλαστός καί τῆς Ἐκκλησίας ἱερώτατος θησαυρός, χαίροις τῶν Πατρέων διδάσκαλος ὁ θεῖος, Γερβάσιε θεόφρον, σκέπε τά τέκνα σου».

          Τόν Θεόν δέ καθικετεύοντες χεῖρας ἱκέτιδας ὑψώνουν, ὑπέρ τοῦ πρώτου τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Γένους δεόμενοι:

         «Κύριε, ταῖς τοῦ Ἁγίου Γερβασίου πρεσβείαις, ἐν ὑγιείᾳ ἀμφιστεφεῖ τόν Οἰκουμενικόν ἡμῶν Πατριάρχην Βαρθολομαῖον εἰς ἒτη μακρά διατήρησον καί πάντας ἡμᾶς ἐλέησον καί σῶσον».

Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἒνεκεν!  

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως