Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Ζωή - Άξιον εστί



  
Θεέ μου συ με θέλησες και να, σ' το ανταποδίδω
Τη συγγνώμη δεν έδωσα

          την ικεσία δεν έστερξα
την ερημιά την άντεξα σαν το χαλίκι.

          Τι, τι, τι άλλο μου μέλλεται;
Τα κοπάδια των άστρων οδηγώ στην αγκάλη σου

          κι η Αυγή, πριν προλάβω
στα δίχτυα της τα 'χει μακριά παρασύρει

          που συ τη θέλησες!
Λόφους με κάστρα και πελάγη με καρποφόρα

          στεριώνω στον άνεμο
κι η καμπάνα τα πίνει, αργά, του δειλινού

          που συ τη θέλησες!
Υψώνω χόρτα σαν να φωνάζω μ' όλα τα φρένα μου

          και να τα πάλι που καταπέφτουν
από το κάμα του Ιουλίου

          που συ το θέλησες!
Τι λοιπόν, τι άλλο, τι νέο μου μέλλεται;

          Ιδού που εσύ μιλείς κι εγώ αληθεύω.
Σφεντονάω την πέτρα και βρίσκει επάνω μου.

          Ορυχεία βαθαίνω και τους ουρανούς εργάζομαι.
Τα πουλιά κυνηγώ και στο βάρος τους χάνομαι.

          Θεέ μου συ με θέλησες και να, στο ανταποδίδω.
Τα στοιχεία που είσαι

          ημέρες και νύχτες
ήλιοι κι αστέρες, θύελλες και γαλήνη

          ανατρέπω στην τάξη κι εναντίον τα βάζω
του δικού μου θανάτου

        που συ τον θέλησες!

Οδυσσέας Ελύτης


Σύγχρονοι ηρόστρατοι




          Στο φύλλο της 27-1-2013 της εφημερίδας «Σημερινή» της Κύπρου δημοσιεύεται άρθρο με τίτλο «Τα θρησκευτικά και τα Φυλακισμένα Μνήματα» του κ. Σάββα Ιακωβίδη. Στο άρθρο του αυτό ο κ. Ιακωβίδης καταγγέλλει, ότι η Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, στην Κύπρο, κ. Λήδα Κουρσουμπά «ξεκίνησε πόλεμο εναντίον των επισκέψεων των μαθητών στα Φυλακισμένα Μνήματα- της Λευκωσίας-, για να μη προκαλούνται ψυχολογικά τραύματα από τη θέαση της αγχόνης και των μνημάτων των εκεί θαμμένων  ηρώων της ΕΟΚΑ»!
          Η απόφαση αυτή είναι απίστευτη, είναι εγκληματική. Γιατί στα «Φυλακισμένα Μνήματα» πηγαίνουν να προσκυνήσουν όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι του κόσμου και, προ παντός, τα νιάτα. Από την ώρα που οι Άγγλοι δυνάστες αποφάσισαν να ανεβάσουν στην αγχόνη κάποια από τα ηρωικά παλικάρια της ΕΟΚΑ και να τα ενταφιάσουν εκεί, μαζί με μερικούς άλλους ήρωες, όπως Γρ. Αυξεντίου, που έπεσαν δια των μαχών, τα «Φυλακισμένα Μνήματα»  έγιναν ευλαβικό προσκυνητάρι όλης της γης.
          Αν, τώρα, η κ. Επίτροπος, εζήλωσε τη δόξα του Ηρόστρατου, ο οποίος πυρπόλησε τον Ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο, για να δοξασθεί (!), ας γνωρίζει ότι δεν θα της το επιτρέψει η αδούλωτη εθνική συνείδηση του Κυπριακού Ελληνισμού, ο οποίος δεν έχει καμία διάθεση να απεμπολήσει τα όσια και τα ιερά της φυλής.

Πηγή: «Βορειοηπειρωτικόν ΒΗΜΑ», αρ. Φύλ. 28. Ιανουάριος-Μάρτιος 2013

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Καθημερινά σήματα πορείας


«Υιοί ανθρώπων, έως πότε βαρυκάρδιοι; 
Ίνα τι αγαπάτε ματαιότητα και ζητείτε ψεύδος» 
(Ψαλμ. 4, 3)

        Η καρδία του ανθρώπου είναι πλασμένη από τον Θεό για τα υψηλότερα και ευγενέστερα αισθήματα. Γι’ αυτό είναι μεγάλη κατάπτωση και υποβιβασμός του ανθρώπου, όταν η καρδία του στρέφεται προς τα χαμηλά και τα ευτελή, όταν παραδίδεται στη ματαιότητα και την αμαρτία, όταν αγαπά το ψέμα και δεν επιθυμεί την αλήθεια και την αρετή.
       Είναι γεγονός, ότι ευκολότερα στρέφεται η ανθρώπινη καρδιά προς το κακό, την παρανομία, την αδίκια, την ασωτία, ακόμη και προς το έγκλημα. Όσον όμως αφορά το καλό, αισθάνεται δυσκολία και απροθυμία. Δεν χαίρεται, δεν ευχαριστείται στην αλήθεια, την τιμιότητα, την δικαιοσύνη και γενικά στο θέλημα του Θεού. Γι’ αυτό και φωνάζει ο προφήτης του Θεού: «Έως πότε άνθρωποι θα έχετε τόσο βαριά την καρδιά  σας; Γιατί αγαπάτε τη ματαιότητα και την αμαρτία του κόσμου; Γιατί ζητάτε το ψέμα και την απάτη, που εμφανίζει η ζωή της αμαρτίας;  

  Πηγή:  Δ. Γ. Παναγιωτόπουλου, «Από την Πηγή της Αλήθειας» 

Αγκάθια στον Παράδεισο


         Διανύουμε το μήνα των λουλουδιών. Το κόκκινο, το πράσινο, το κίτρινο, το ιώδες, στην αποθέωση τους. Μαργαρίτες, παπαρούνες, κρίνα, κυκλάμινα, υμνούν με την παρουσία τους το Δημιουργό. Λεπτά παιδικά χέρια αγκαλιάζουν τους μίσχους και τα κρυστάλλινα γέλια τους απλώνονται στους αγρούς.
     Σ’ ένα ανθισμένο λιβάδι βρέθηκα, την περασμένη βδομάδα, μ’ ένα ζευγάρι φιλικό. Μαζί και τα νήπιά τους. Τα χαιρόμουν διαπιστώνοντας πως με την καθαρότητά τους επικοινωνούν άμεσα με τον Θεό μέσα στο Παραδείσιο περιβάλλον. Σε μια στιγμή που το μικρό έκοβε αμέριμνο λίγες παπαρούνες, κλάμα διαδέχθηκε το γέλιο του. Διαπιστώσαμε πως είχε τρυπηθεί από αγκάθι φυτρωμένο ανάμεσα στ’ αγριολούλουδα.
          Μία μικρογραφία αυτού του λιβαδιού, σκέφτηκα, είναι και η ζωή μας, ο εαυτός μας. Είναι κατάσπαρτος από λουλούδια, από προτερήματα και καλοσύνες. Κάπου όμως ανάμεσά τους κρύβονται τα πάθη που σε ανύποπτο χρόνο, όπως τα ζιζάνια, κάνουν κακό.
          Η Εκκλησία, μας εξοπλίζει με ζιζανιοκτόνο αποτελεσματικό! Είναι η εξομολόγηση. Με τη βοήθειά της, στον αγρό της ψυχής μας δεν θα ευδοκιμούν αγκάθια, οι παγίδες θα είναι ανίσχυρες και τα ιοβόλα φίδια μαζί με τ’ άλλα ερπετά που σέρνουν το θάνατο, θ’ απομακρύνονται, ανίσχυρα να βλάψουν.

Μαν. Μ.

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Οι Άγιοι και η εποχή μας




29 Μαΐου, αγ. Παρθενομάρτυρος  Θεοδοσίας

Ηρωίδα της πίστεως

     Στις 29 Μαΐου η Εκκλησία τιμά την Παρθενομάρτυρα αγία Θεοδοσία, της οποίας η μνήμη συνδέεται με την εθνική μας επέτειο και με τις σφαγές που έγιναν στην Κωνσταντινούπολη κατά την ημέρα της αλώσεως. Μέσα στην Εκκλησία, την αφιερωμένη στο όνομα της αγίας Θεοδοσίας, έγινε εκείνη την ημέρα μεγάλη σφαγή και τα ιερά λείψανα της αγίας πετάχτηκαν από τους ιερόσυλους κατακτητές στο δρόμο.
          Οι αιρετικοί εικονομάχοι, όταν ζούσε, την έσυραν, την κακοποίησαν και τέλος την θανάτωσαν. Οι άπιστοι κατακτητές πέταξαν στο δρόμο και ποδοπάτησαν τα ιερά της λείψανα . Αλλά τι βγήκε μ’ αυτό; Τίποτε περισσότερο από το να φανεί ο φανατισμός των αιρετικών και η βαρβαρότητα των απίστων. Η Αγία Γραφή λέει για τους αγίους του Θεού σ’ αυτή την περίπτωση: «Έδοξαν εν οφθαμοίς αφρόνων τεθνάναι….  οι δε εισίν εν ειρήνη».

Γ.

Τρίτη 28 Μαΐου 2013

"Δε γίνεται να σβήσει η Ελλάδα..."



          Του Ζαν Ρισπέν Ζαν, Γάλλος Ποιητής (1849-1926)

  • Γκρεμίστε όλη την Ελλάδα σε βάθος 100 μέτρων.
  • Αδειάστε όλα τα μουσεία σας, από όλον τον κόσμο.
  • Γκρεμίστε κάθε τι το Ελληνικό από όλον τον πλανήτη.
  • Έπειτα σβήστε την Ελληνική γλώσσα από παντού.
    • Από την ιατρική και φαρμακευτική σας.
    • Από τα μαθηματικά σας, γεωμετρία, άλγεβρα.
    • Από την φυσική σας και τη χημεία σας.
    • Από την αστρονομία σας
    • Από την πολιτική σας
    • Από την καθημερινότητα σας
  • Διαγράψτε τα μαθηματικά, διαγράψτε κάθε σχήμα, κλάψτε το τρίγωνο οκτάγωνο, την ευθεία καμπύλη!
  • Σβήστε τη γεωμετρία από τα κτίρια σας, από τους δρόμους σας, από τα παιχνίδια σας, από τ’ αμάξια σας!
  • Σβήστε την ονομασία  κάθε ασθένειας και κάθε φαρμάκου, διαγράψτε την δημοκρατία και την πολιτική!
  • Διαγράψτε την βαρύτητα και φέρτε τα πάνω κάτω, αλλάξτε τους δορυφόρους σας να έχουν τετράγωνη τροχιά!
  • Αλλάξτε όλα τα βιβλία σας, γιατί παντού θα υπάρχει έστω και μία ελληνική λέξη!
  • Σβήστε από την καθημερινότητά σας κάθε ελληνική λέξη!
  • Αλλάξτε τα ευαγγέλια, αλλάξτε το όνομα του Χριστού! (Βγαίνει από τα Ελληνικά και σημαίνει αυτόν που έχει το χρίσμα!)
  • Αλλάξτε και το σχήμα κάθε ναού (να μην έχει την ελληνική γεωμετρία)!
  • Σβήστε τον Μ. Αλέξανδρο, σβήστε όλους τους μυθικούς και ιστορικούς ήρωες, αλλάξτε την παιδεία σας, αλλάξτε το όνομα της Ιστορίας, αλλάξτε τα ονόματα στα πανεπιστήμιά σας, διαγράψτε τη φιλοσοφία, αλλάξτε τον τρόπο γραφής σας, χρησιμοποιήστε τον αραβικό, διαγράψτε, διαγράψτε, διαγράψτε….
Θα πείτε «δεν γίνεται»!

Σωστά, δεν γίνεται, γιατί μετά δεν θα μπορείτε να στεριώσετε ούτε μετά μία πρόταση! Δεν γίνεται να σβήσει η Ελλάδα, ο Έλληνας, η προσφορά του πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.

Η πρόκληση πάντων ισχύει!

Πηγή: «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ», τ. 87 2012
             

             

Προσευχή του Αγίου Ανδρέου του Σαλού προ της μακαρίας κοιμήσεώς του


«Ὁ Πατέρας, ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, Τριὰς ἡ ζωοποιὸς καὶ ὁμοούσιος, σύνθρονος καὶ ἀμέριστος, παρακαλοῦμέν Σε οἱ πένητες, οἱ ξένοι, οἱ πτωχοὶ καὶ γυμνοί· οἱ μὴ ἔχοντες ποῦ τὴν κεφαλὴν κλῖναι· ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός Σου κλίνομεν τὸ γόνυ τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, τῆς καρδίας καὶ τοῦ πνεύματος καὶ δεόμεθά Σου καὶ ἱκετεύομέν Σε, τὸν Θεόν, τὸ φοβερὸν ὄνομα Σαβαώθ· ἀγαθὲ καὶ ἅγιε Δέσποτα, πλαστουργέ, ποιητά, παντοκράτωρ κλῖνον τὸ οὖς σου καὶ πρόσδεξε εὐμενῶς τὴν ἱκετήριον δέησιν ἡμῶν τῶν ταπεινῶν καὶ ἀξίωσόν μας νὰ ἁγιασθῶμεν, ἐν τῇ δυνάμει καὶ τῷ ὀνόματί Σου, Κύριε, οἰκτίρμον, ἐλεῆμον, μακρόθυμε καὶ πολυέλεε. Ἐλθέ, Πατέρα, Υἱὲ καὶ Πνεῦμα Ἅγιο· ἐλθέ, τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μετὰ συμπαθείας διὰ τὰ παραπτώματά μας, τὰ ἐν λόγῳ ἢ ἔργῳ ἢ ἐν ἐνθυμήσει ἢ διανοίᾳ. Πάριδε καὶ ἄφες ταῦτα ἀγαθέ, εὔσπλαχνε, ἐλεῆμον, πολυέλεε. Καὶ μὴ μᾶς καταισχύνῃς· μὴ μᾶς ἀπορρίψῃς ἀπὸ τοῦ προσώπου Σου· Σύ, ὁ Ὁποῖος ἀπὸ ἀγάπην ὑπερβολικὴν καὶ γλυκυτάτην φιλανθρωπίαν, κάμπτεσαι ἀπὸ τὰς προσευχὰς τῶν φίλων Σου».

Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Στην εκκλησία




Την εκκλησία αγαπώ - τα εξαπτέρυγά της,
τ' ασήμια των σκευών, τα κηροπήγιά της,
τα φώτα, τες εικόνες της, τον άμβωνά της.
Εκεί σαν μπω, μες σ' εκκλησία των Γραικών·
με των θυμιαμάτων της τες ευωδίες,
με τες λειτουργικές φωνές και συμφωνίες,
τες μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες
και κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό-
λαμπρότατοι μες στων αμφίων τον στολισμό-
ο νους μου πιαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας,
στον ένδοξό μας Βυζαντινισμό.



Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Επτά αιτίες που εξαντλούν και νεκρώνουν την πίστη



1.       Η πρώτη αιτία είναι ότι συνηθίζουμε αυτόν τον κόσμο και τη ζωή. Όσο ασυνήθιστος μας φαίνεται αυτός ο κόσμος,  η πίστη μας στο Θεό είναι δυνατή. Όταν όμως ο κόσμος μας φανεί τελείως παλιός και συνηθισμένος, η πίστη μέσα μας σβήνει. Όσο περισσότερο συνηθίζουμε, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από την μεγαλειώδη εντύπωση που μας άφησε στην αρχή ο κόσμος.
2.                 Η δεύτερη αιτία είναι η υπερφόρτωση του πνεύματος με πολλές μικρές γνώσεις, όπου απουσιάζει η γνώση των γνώσεων. Η γνώση της γνώσεως είναι η γνώση περί του Θεού. Οι υπόλοιπες γνώσεις αναφέρονται στα έργα του Θεού. Η ποσότητα της γνώσεως στην εποχή μας είναι μεγαλύτερη απ’ ό, τι σε κάθε άλλη. Στην εποχή μας τρέχουν για την ποσότητα της γνώσεως και την ποιότητα λίγοι την προσέχουν.
3.                 Η τρίτη αιτία που καταστρέφει την πίστη μας είναι τα ανθρώπινα έργα. Τα έργα μας περιορίζουν το βλέμμα μας κι εμείς σταματάμε μόνο σ’ αυτά και δεν κοιτάζουμε πιο πέρα. Βλέπουμε την επιστήμη μας, το έργο του μυαλού μας, και είμαστε ανίκανοι να δούμε τον φωτεινότερο ορίζοντα. Ο άνθρωπος ως δημιουργός πολιτιστικών δημιουργημάτων φαίνεται ως ο μόνος δημιουργός μεσσία στο σύμπαν. Από τα ψηλά σπίτια μας δεν βλέπουμε το συμπαντικό έργο του Θεού.
4.                 Ως τέταρτη αιτία της τραγωδίας της πίστεως οφείλεται στις πλάνες των εκπροσώπων της πίστεως. Ο καθένας εκτιμά το σπόρο κατά τον καρπό. Eάν ο καρπός είναι πικρός, ποιος μπορεί να αγαπήσει το σπόρο; Ο κάλλιστος καρπός της πίστεως είναι εκείνοι που έβαλαν τον εαυτό τους εξ ολοκλήρου στην υπηρεσία της πίστεως. Η πίστη είναι σπόρος, ο άνθρωπος αγρός. Όταν σπείρεται ίδια σπορά σε διαφορετικούς αγρούς, διαφορετικούς καρπούς θα φέρει. Ο σπόρος πρέπει να σπείρεται κατά τον κάλλιστο και όχι κατά τον χείριστο τρόπο. Όταν ο καλός σπόρος πέσει στ’ αγκάθια τον πνίγουν. Μόνο ο καλός σπόρος στην καλή γη αποδίδει καρπό εκατονταπλάσιο.
5.                 Ως πέμπτη αιτία συνιστούν η ψευδοεπιστήμη και η ψευδοθεολογία. Η ψευδοεπιστήμη δημαγωγεί εναντίον της πίστεως και η ψευδοθεολογία δημαγωγεί εναντίον της επιστήμης. Η υγιής πίστη δεν αντιλέγει ποτέ προς την πραγματική επιστήμη, ούτε η πραγματική επιστήμη αρνείται την υγιή πίστη. Μόνο οι αρρωστημένες μορφές  και του ενός και του άλλου είναι υπερβολικές και ακραίες.
6.                 Ως έκτη αιτία λόγω της οποίας η πίστη υπονομεύεται είναι η κοινωνική αδικία. Ένας άνθρωπος κοιτάζει τον ουράνιο θόλο με πύρινα φώτα και η πίστη του λάμπει. Όταν όμως κοιτάζει και την αδικία, που κάνει ένας άνθρωπος στον άλλο, η πίστη του μουδιάζει. Η κοινωνική αδικία μας στενοχωρεί όλους και μας πονά και μας ρίχνει σε σκοτεινές σκέψεις και τρώγει την αισιοδοξία μας.
7.                 Τέλος ως έβδομη αιτία της τραγωδίας της πίστεως μέσα μας είναι η ευτυχία. Μόνο μεγάλες ψυχές στέκουν  στην ευτυχία με πρόσωπο στραμμένο προς τον Θεό. Στις αδαείς ψυχές η ευτυχία είναι η υψίστη θεότητα την οποία προσκυνούν. Αλλά στη δυστυχία κανείς δεν είναι πιο ευσεβής απ’ αυτές.
Κάποιοι καλοί άνθρωποι αλλάζουν τόσο πολύ κατά την περίοδο της ευτυχίας τους, ώστε οι φίλοι τους δεν τους αναγνωρίζουν. Η γήινη ευτυχία σε πολλούς παίρνει τα μυαλά και σκληραίνει την καρδιά. Μπορεί να υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία απ’ αυτή την «επιτυχία»; Πρέπει να έχουμε θάρρος τόσο στην ευτυχία όσο και στη δυστυχία. Χρειάζεται θάρρος για να μην παραδοθείς ούτε στην ευτυχία ούτε στη δυστυχία. Σε όσους η ευτυχία γίνει είδωλο, σ’ αυτούς ο Θεός σταματά να είναι Θεός. Όποιος μπορεί να γιορτάζει την ευτυχία του εκτός Θεού και χωρίς τον Θεό, αυτός βιώνει τη σιωπή πριν από την καταστροφή. Όσο η ευτυχία κατοικεί σ’ ένα σπίτι, τόσο η δυστυχία στέκει μπροστά στην πόρτα και περιμένει τη σειρά της.

Πηγή: Αγ. Νικολάου ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ, «Αργά βασίζει Ο Χριστός»

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ (Παραλύτου) Ευαγγέλιο: Ιωάν. 5, 1- 15)





ΑΝΘΡΩΠΟΣ: ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΟΜΟΙΩΣΗ ΘΕΟΥ

          Εν ολίγοις

          Σήμερα Δ΄ Κυριακή από του Πάσχα η Εκκλησία μας όρισε να αναγινώσκεται η περικοπή από το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο  που αναφέρεται στη θεραπεία του παραλύτου. Στο ερώτημα γιατί η Εκκλησία επέλεξε αυτό το συγκεκριμένο περιστατικό, φαίνεται ότι ο σπουδαιότερος λόγος είναι ότι ήθελε να δείξει τη δωρεά του Θεού προς τον άνθρωπο, ιδιαίτερα μάλιστα αυτή την περίοδο που βιώνουμε την ανάσταση του Χριστού.
          Και ποια είναι αυτή η σπουδαία δωρεά; Αυτό φαίνεται μέσα από το σημερινό ευαγγέλιο, όπου ο Χριστός χαρίζει στον άνθρωπο τη ζωή, γιατί αυτός είναι εικόνα και ομοίωσή Του.
          Τι είναι αλήθεια ο άνθρωπος; Πάντοτε η υπόθεση άνθρωπος αποτελούσε αντικείμενο της φιλοσοφικής έρευνας. Παρ’ όλα αυτά η βαθύτερη ουσία του παραμένει ανεξιχνίαστη. Και αυτό είναι φυσικό αφού ο άνθρωπος αντικατοπτρίζει το μυστήριο του Θεού. Έτσι έχουμε το μυστήριο του Θεού  και το μυστήριο του ανθρώπου.
          Σύμφωνα με τη βιβλική διήγηση ο άνθρωπος είναι δημιούργημα του Θεού κι όχι μία αυτόνομη ύπαρξη. Η έκφραση «κατ’ εικόνα» και «καθ’ ομοίωσιν» δεν αφήνουν περιθώρια να σκεφθούμε κάτι διαφορετικό. Και αυτό το σχήμα φανερώνει αφενός μεν τη σχέση του ανθρώπου μα τον Θεό και αφ’ ετέρου το σκοπό της ύπαρξής του.   
          Ο άνθρωπος λοιπόν ως δημιούργημα του Θεού δεν ορίζεται ως μια στατική ύπαρξη, αλλά ως μία δυναμική προσωπικότητα που τείνει προς την ολοκλήρωσή της. Η ορθόδοξη θεολογία διδάσκει ότι ο άνθρωπος αποτελείται από δύο στοιχεία: το σώμα και την ψυχή. Οι αρχαίοι φιλόσοφοι, μεταξύ των οποίων και ο Πλάτων, είχαν μια αρνητική τοποθέτηση απέναντι στο υλικό στοιχείο του ανθρώπου. Θεωρούσαν ότι το σώμα είναι κακό και δεσμωτήριο της ψυχής, γι’ αυτό και αντέδρασαν αρνητικά όταν άκουσαν στον Άρειο Πάγο τον Παύλο να κάνει λόγο για την Ανάσταση.
          Ο χριστιανισμός απορρίπτει μια τέτοια αντίληψη για το υλικό στοιχείο του ανθρώπου και τονίζει ότι η ύλη δεν είναι κακή αφού αυτή χρησιμοποίησε ο Χριστός για να έρθει ανάμεσά μας. Το σώμα μπορεί να είναι καλό ή κακό ανάλογα με τις επιλογές μας και έχει προοπτική να μεταμορφωθεί και να αφθαρτοποιηθεί, να θεωθεί.
          Συνεπώς ο άνθρωπος είναι ενότητα σώματος και ψυχής και μέσα απ’ αυτή την ενότητα εκφράζεται ο προορισμός του. Μάλιστα αυτή η ενότητα είναι ευδιάκριτη μέσα στα λόγια του Χριστού που απευθύνει στον παραλυτικό της σημερινής περικοπής: «Ίδε, υγιής γέγονας. Μηκέτι αμάρτανε, ίνα μη χείρον σοι  τι γένηται». Εδώ ακριβώς φαίνεται η αλληλεξάρτηση ψυχής και σώματος. Η σωματική ασθένεια συνδέεται με την αμαρτία που έχει σχέση με την αλλοτρίωση του ανθρώπου.
          Η αρρώστια και ο θάνατος υπονομεύουν και καταστρέφουν την αρμονία της ζωής. Αποτέλεσμα; Η επαναστατικότητα των ανθρώπων και η πτώση. Βέβαια μπορεί να μας δυσανασχετεί η παρουσία της αρρώστιας, αλλ’ όμως η παρουσία της μας παιδαγωγεί  και μας οδηγεί στο δρόμο της θεογνωσίας.
          Ο πιστός άνθρωπος ζει τη ζωή του έχοντας κάποιο στόχο. Δεν φοβάται τον θάνατο και δεν εγκλωβίζεται στην ματαιότητα του παρόντος κόσμου. Η ελπίδα του δίνει δύναμη να συνεχίσει τη ζωή μέχρι την ολοκλήρωση του. Είναι τραγικό λάθος να πιστεύουμε ότι ο θάνατος είναι η μόνη πραγματικότητα. Η ζωή έχει κι άλλες διαστάσεις που τις βιώνουμε καθημερινά. Για τους χριστιανούς ο θάνατος μπορεί να είναι μία τραγωδία, όμως υπερβαίνεται όταν τον θεωρούμε μέσον και γέφυρα προς το αναστάσιμο φως. Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί την αρχή της αναδημιουργίας και ανακεφαλαίωσης της εν Χριστώ σωτηρίας.
          Όποιος πιστεύει σ’ αυτόν τον ζωοδότη Λόγο ξεπερνά το φάσμα του φόβου του θανάτου και εισέρχεται στο βασίλειο της πραγματικής ζωής, της θείας και ατέρμονης αναστάσιμης ζωής.

Χριστός Ανέστη!

π. γ. στ.

Προσεγγίζοντας την Ανάσταση



        «….Ο Ιησούς δεν είναι απόκοσμος, ήρθε με μια βαθειά λαχτάρα για να είναι πολύ κοντά μας…«Επιθυμία επεθύμησε», με επίμονη επιθυμία, όχι απλώς να έρθει κοντά μας, αλλά να συντρώγει μαζί μας. Χρησιμοποιεί την πιο θερμή λέξη, για ένα γεύμα, ένα Πάσχα, το οποίο στα Εβραϊκά σημαίνει «διάβαση σε μία καινούργια ζωή ένα πέρασμα από τη δουλεία της σχετικότητας προς την όχθη της επαγγελίας, της καινούργιας κτίσεως.
          Αυτό το γεύμα μαζί με τον Χριστό, το δείπνο αυτό είναι και πέρασμα. Αυτό φαίνεται στα βιβλικά κείμενα, ότι ο Χριστός επιθυμεί σφόδρα. Ο Κύριος δεν είναι προπάντων δάσκαλος, είναι ο Ων, η Ζωή, το ξεχείλισμα της αγάπης. «Αγάπη εστί». Το βασικό Του κίνητρο δεν είναι να μας κάνει διδασκαλία αλλά θέλει να είναι πολύ κοντά μας, να συμφάγει μαζί μας, με εμάς τους αμαρτωλούς. Και αυτό να συνεχίζεται, γιατί αυτό ήρθε να κάνει, να φτιάξει μία νέα κατάσταση, μία συντροφιά ενότητας και αγάπης που την ονομάζει Εκκλησία.
          Εκκλησία είναι το τραπέζι του υπερώου, η συντροφιά των μαθητών δια μέσου των αιώνων, που συντρώγουν ανακείμενοι κοντά Του. Όχι απλώς ακούνε, αλλά κοινωνούν τον Άρτο που τους δίδει.
          Τούτο το Πάσχα ο Ιησούς θέλει οπωσδήποτε να φάγει μαζί μας, δηλ. να κοινωνήσουμε μαζί Του, η ζωή μας να ενωθεί με Αυτόν, να συμπορευτούμε μαζί Του…».

Πηγή: Αρχιμ. Η. Μαστρογιαννόπουλου, «ΜΑΘΗΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΖΩΗ»

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Οι Άγιοι και η εποχή μας



24 Μαΐου, Συμεών του Στυλίτου

Ζωή σαν  θρησκευτικό μυθιστόρημα

          Όταν μελετά κανείς το βίο του Αγίου Συμεών του Στυλίτου θα μπορούσε να τον χαρακτηρίσει ως ένα θρησκευτικό μυθιστόρημα. Είναι τόσα τα θαυμάσια που έκανε ο όσιος του Θεού σ’ όλη τη ζωή του, που όταν τα μελετούμε, μας έρχονται στο νου τα λόγια του Ψαλτηρίου : «Eγεννήθην ωσεί τέρας τοις γνωστοίς μου».
         Πραγματικά παράδοξο φαινόμενο αποτελεί η άσκηση των οσίων, για εκείνους που επιχειρούν να την μελετήσουν και να βαθύνουν στο νόημά της. Είναι έξω από τα ανθρώπινα μέτρα, έξω από τις αντιλήψεις του κόσμου, ψηλότερα από τη γη. Το γεγονός ότι ο άγιος Συμεών ο Στυλίτης έζησε τον βίο του επάνω σ’ ένα στύλο, αποτελεί ένα επιτυχημένο συμβολισμό, ότι οι όσιοι ασκητές βρίσκονται «μεταξύ ουρανού και γης», χαμηλότερα από τους Αγγέλους, αλλά ψηλότερα από τους ανθρώπους. Επίγειοι άγγελοι και ουράνιοι άνθρωποι.

Γ.

Απαράδεκτη ασέβεια



  

  
        «Όποιος κακόβουλα προσπαθεί να εμποδίσει ή με πρόθεση διαταράσσει μία ανεκτή κατά το πολίτευμα θρησκευτική συνάθροιση για λατρεία ή τελετή, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών».
         Αυτά ορίζει η 1η παράγραφος του άρθρου 200 του ποινικού κώδικα. Μιας τέτοιας μορφής διατάραξη θρησκευτικής σύναξης αποτελεί και η απαράδεκτη ενέργεια του αγήματος των ναυτικών δοκίμων που παρίστατο κατά την ακολουθία της Αναστάσεως στον Ιερό Ναό του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου στην Αθήνα να ψάλλει τον Εθνικό Ύμνο την ώρα που ψαλλόταν το «Χριστός Ανέστη».
     Σε κάθε περίπτωση, η ενέργεια αυτή συνιστά πρωτοφανή αυθαιρεσία και ασέβεια, καταπρόσωπο και του ιδίου του Αρχιεπισκόπου, ο οποίος έπρεπε να είχε δώσει τη σχετική άδεια ως προϊστάμενος της ιεράς ακολουθίας.
      Η αυθαίρετη ένταξη του Εθνικού Ύμνου στο τελετουργικό του Όρθρου της Αναστάσεως συντείνει στην προώθηση μίας εθνικιστικής αντίληψης που υποβαθμίζει την Ορθόδοξη Εκκλησία σε «εθνική εκκλησία».
      Δεν πρέπει το επεισόδιο να μείνει χωρίς επίσημη διαμαρτυρία, προκειμένου να συμμαζευτούν όσοι επιμένουν να πουλάνε «πατριωτισμό» εκ του ασφαλούς.
       Οι Έλληνες μπορούμε να τελούμε τις ιερές ακολουθίες της Εκκλησίας μας χωρίς την παρουσία αγημάτων, όπως γινόταν εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Πηγή: Εφημ. «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», φ. 893-2013

Γιατί το "Φως" ονομάστηκε..."φως";



«Εγώ είμι το Φως του κόσμου» 
Ιησούς Χριστός



Για να απαντήσουμε πρέπει να κάνουμε μία βαθειά αναδρομή στο χρόνο και πριν απ’ αυτόν, πριν δημιουργηθεί ο χώρος και ο χρόνος και το φως. Τότε, τι υπήρχε;
Υπήρχε το Φως! Το «άναρχον» και «αίδιον» φως, το «προεκλάμψαν αχρόνως».
          Και είπεν ο Θεός, «το νοερόν φως»: «Γεννηθήτω φως»! «Και εγένετο φως!»
         Φως κτιστό, δώρο του Δημιουργού προς την υλική δημιουργία. Αμυδρή εικόνα του ακτίστου φωτός της θεότητος: Λαμπρό, καθαρό, σχεδόν άυλο, να κινείται με τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα στην κτίση, ώστε τα λογικά πλάσματα να ανάγονται μέσω αυτού στο απρόσιτο φως, στον πάσης επέκεινα καθαρότητος, στον άυλο, στον πανταχού παρόντα. Και ο ήλιος να προεικονίζει τον «αειλαμπή και υπέρφωτο της δικαιοσύνης ήλιο» την απαράλλακτη εικόνα του Πατρός, ο οποίος επρόκειτο να «επιφανή εν τω κόσμω…ίνα φωτίσει τους εν σκότει καθημένους».
          Ναι, το φως ονομάστηκε…φως, διότι έχει κάτι απ’ τη δόξα του δημιουργού, ο οποίος «φως έστι και σκοτία εν αυτώ ουκ έστιν ουδεμία» (Α΄Ιωάν.1,5). Είναι όμως κτιστό και πεπερασμένο.
          Μας αποκαλύπτει μία ατελή εικόνα της φθαρτής δημιουργίας. Ο Κύριος ,υπόσχεται σ’ αυτούς που Τον αγαπούν, αυτά που  «οφθαλμός ουκ είδεν και ους ουκ ήκουσεν και επί καρδίαν άνθρωπου ουκ ανέβη» (Α΄ Κορ. 2,9).
          Το φως του ηλίου στηρίζει την πρόσκαιρη και φθαρτή αυτή. Η αληθινή ζωή είναι ο Κύριος. Το σώμα Του και το Αίμα Του είναι «άρτος ζωής αιωνιζούσης».
          Το φως του ηλίου δεν μπορεί να εισδύσει παντού, αφήνει σκιές, δύει, και προ παντός, αδυνατεί να εισέλθει στον πνευματικό κόσμο. Μας παρουσιάζει τις μορφές των ανθρώπων, αλλά όχι τους διαλογισμούς της καρδιάς τους. Μας αποκαλύπτει τις παγίδες του δρόμου, απ’ τις οποίες κινδυνεύει το φθαρτό μας σώμα, αλλά όχι τις παγίδες της αμαρτίας, απ’ τις οποίες απειλείται η ψυχή μας. «Το άκτιστο φως φωτίζει…τον πνευματικό  κόσμο κι αποκαλύπτει στον άνθρωπο τις πνευματικές οδούς…Χωρίς αυτό το φως δεν μπορεί ο άνθρωπος ούτε να εννοήσει ούτε περισσότερο να εκπληρώσει τις εντολές του Χριστού, γιατί μένει στο σκοτάδι», γράφει ο γέροντας Σωφρόνιος.
          «Κύριε, φώτισον μου το σκότος», προσευχόταν ο άγ. Γρ. Παλαμάς.
          «Και δώρησαι ημίν εν αγρύπνω καρδία και νηφούση διανοία, πάσαν του παρόντος βίου την νύκτα διελθείν, απεκδεχόμενος την παρουσίαν της λαμπράς και επιφανούς ημέρας του μονογενούς σου Υιού, του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» λέγει μία ωραία προσευχή.  
          Κατά την «λαμπρά κα επιφανή» εκείνη ημέρα , «νυξ ουκ έσται έτι, και ου χρεία λύχνου και φωτός ηλίου, ότι Κύριος ο Θεός φωτιεί» (Αποκ. 22, 5).

 Πηγή: Βασ. Πετρουλέας, Δρ. Φυσικός. Ε. ΚΕ. Φ. Ε. «Δημόκριτος»

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

"Αναστάσεως ημέρα..."

Ν.εανία.Σ

Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή η μυροφόρος και ισαπόστολος


Λένε μερικοί από άγνοια ότι η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή ήταν μια αμαρτωλή γυναίκα, η οποία μετενόησε και ακολούθησε πιστά το Χριστό. Άλλοι δε, μεταξύ των οποίων πρώτος ο διεστραμμένος και αντίχριστος Καζαντζάκης, λένε κακόβουλα ότι η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή ήταν μια άσωτη  γυναίκα.
Όμως η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή κατήγετο από τα Μάγδαλα της Γαλιλαίας και ήταν μια πολυβασανισμένη γυναίκα. Είχε επτά δαιμόνια από τα οποία, όπως λέει ο Ευαγγελιστής Μάρκος, την ελευθέρωσε ο Χριστός. Από τότε ακολούθησε και υπηρέτησε με αφοσίωση το Χριστό μέχρι το Πάθος και το Σταυρό. Έγινε δε μυροφόρος και  ευαγγελίστρια και πρώτη αυτή, μεταξύ των άλλων μυροφόρων, έμαθε για την Ανάσταση του Κυρίου μαζί με την άλλη Μαρία, δηλαδή την Υπεραγία Θεοτόκο, όταν μετά το Σάββατο ξημερώματα της πρώτης ημέρας της εβδομάδος  είδε τον άγγελο, καθώς γράφει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Μετά φεύγοντας από τον τάφο συνάντησαν τον Αναστημένο Χριστό, ο οποίος τους είπε: «Χαίρετε». Ακόμη μια άλλη φορά  όταν πήγε το πρωί στο μνήμα, είδε καθισμένους δύο αγγέλους λευκοφορεμένους και πάλι είδε το Χριστό, τον οποίο νόμισε ότι είναι ο κηπουρός και τον ρώτησε πού είχε  βάλει το σώμα του Χριστού. Όταν όμως ο Χριστός της μίλησε με το όνομά της, τότε Τον ανεγνώρισε και θέλησε  να ασπαστεί τα πόδια Του αλλά ο Κύριος την εμπόδισε λέγοντας: «Μη μου άπτου», καθώς αναφέρει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.
Μετά την Πεντηκοστή πήγε στην Έφεσο, όπου βρήκε τον Άγιο Ιωάννη το Θεολόγο και αφού εργάστηκε με ζήλο για τη διάδοση του Ευαγγελίου του Χριστού εκοιμήθη οσίως και ενταφιάστηκε στην πόρτα του σπηλαίου μέσα στο οποίο εκοιμήθησαν οι Επτά Παιδές οι εν Εφέσω. Το 890 μ.Χ  επί Λέοντος του Σοφού μετεφέρθη το άγιο λείψανο Της στην Κωνσταντινούπολη και τοποθετήθηκε στο Μοναστήρι του Αγίου Λαζάρου. Σήμερα φυλάσσονται σαν ανεκτίμητοι θησαυροί στη Μονή Σίμωνος Πέτρας και στην Μονή Εσφιγμένου τα δυό θαυματουργά και ευωδιάζοντα χέρια της.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μας επάξια τιμά τη μνήμη Της στις 22 Ιουλίου ως Αγίας, Μυροφόρου και Ισαποστόλου. 

Του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου