Κυριακή Ε΄ Ματθαίου

Το δαιμονικό στοιχείο στη ζωή μας και η συντριβή του από τον Ιησού Χριστό

          Η σημερινή ευαγγελική διήγηση της θεραπείας των δύο Γεργεσηνών υπογραμμίζουν την εξουσία του Χριστού πάνω στις δαιμονικές δυνάμεις. Ο Χριστός νικά και απελευθερώνει τον άνθρωπο από την κυριαρχία του σατανά, γιατί δεν θέλει να βλέπει τον άνθρωπο υποταγμένη στην εξουσία του.

          Με ποίους τρόπους ο άνθρωπος τίθεται υπό την κατοχή και κυριαρχία του πονηρού; Κυρίως με τρεις τρόπους. Πρώτα ο διάβολος εισέρχεται μέσα στον άνθρωπο και τον κάνει κατοικητήριό του. Στην περίπτωση αυτή αλλοιώνει την προσωπικότητά του. Ο άνθρωπος δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει όνομα. Μετά ο άνθρωπος με τον δαιμονισμό παραχωρεί τη βούλησή και τη σκέψη του στο διάβολο και ενεργεί σύμφωνα με το θέλημά του. Τέλος ο άνθρωπος κινείται σ’ ένα κόσμο που “κείται εν τω πονηρώ” και “συσχηματίζεται” μαζί του. Αυτή η τρίτη περίπτωση  δυστυχώς είναι κοινή εικόνα ακόμη και των χριστιανών, που ζουν σε μια κοινωνία την οποία δεν την διαμορφώνουν οι ίδιοι, αλλά οι αντίθεες και αντίχριστες δυνάμεις.

          Όλοι οι “δαιμονιζόμενοι”, δούλοι του πονηρού, έχουν ως κατοικία τους τα μνήματα, εκεί που δεν υπάρχει ζωή, αλλά η ερημιά του θανάτου. Διότι ο δαιμονισμένοι δεν είναι προσωπικότητες, αλλά νεκρές υπάρξεις, όπως νεκρά είναι  και τα έργα τους.

          Αλλά ο Χριστός ήλθε στον κόσμο για ν’ αφαρπάσει το πλάσμα του από την επιρροή του διαβόλου. Γι’ αυτό όχι μόνο σώζει τον άνθρωπο εμβολιάζοντάς τον στο σώμα του, αλλά και τον απελευθερώνει από την εξουσία του πονηρού.

          Ο Χριστός πολεμεί ανελέητα την αμαρτία, γι’ αυτό και οι δαίμονες στη θέα του Χριστού κραυγάζουν και τον παρακαλούν: “ Οι δε δαίμονες παρεκάλουν αυτόν λέγοντας, ει εκβάλλεις ημάς, επίτρεψον απελθείν εις την αγέλην των χοίρων”. Μέσα από τη στάση του Χριστού απέναντι στο σατανά φαίνεται η ολοκληρωμένη μορφή του. Είναι ο ισχυρός, ο νικητής Χριστός που δίνει τη μάχη του ενάντια στο κράτος του διαβόλου. Είναι ο Χριστός που αγαπά το πλάσμα του και “μισεί” την αμαρτία. Είναι η πηγή της αγάπης, αλλά και  αδέκαστος κριτής του κακού.

          Οι δαιμονισμένοι του σημερινού ευαγγελίου αντιπροσωπεύουν εκείνους τους ανθρώπους που από το ένα μέρος δέχονται τη χάρη του Θεού και από την άλλη γίνεται κατοικητήριο του πονηρού. Υπάρχουν όμως κάποιοι άλλοι οι οποίοι είναι εκούσιοι παραβάτες του νόμου του Θεού, οι χοιροτρόφοι και οι χοίροι. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δαίμονες  ζητούν από το Χριστό να τους επιτρέψουν να εισέλθουν στο γέννημα της αμαρτίας, τους χοίρους. Ο διάβολος βλέπει το άνομο κέρδος και καρπό της αμαρτίας σαν δικά του πράγματα και γι’ αυτό η κατάληξή τους είναι η καταστροφή και η απώλεια. “Και ιδού ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων κατά του κρημνού εις την θάλασσα και απέθανον εν τοις ύδασι”.

          Έτσι είναι. Ο Χριστός είναι επικίνδυνος για την αμαρτωλή κοινωνία γιατί έρχεται να ταράξει την ένοχη σιωπή της. Έτσι έβλεπε η κοινωνία την παρουσία κάθε προφήτη απεσταλμένο του Θεού, γιατί ο προφητικός λόγος  ερέθιζε τις πληγές της, όπως βέβαια και κάθε κήρυκα του λόγου του Θεού. Πάντα η αμαρτωλή και ένοχη κοινωνία θ’  αποκεφαλίζει τον Πρόδρομο και θα οδηγεί στην αγχόνη τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό για να μην ξεσκεπάζουν την ανομία τους.

          Στην εποχή μας μπορούμε να γνωρίσουμε τρεις ομάδες ανθρώπων σχετικά με την ενόχλησή τους από τον διάβολο. Είναι οι φανερά δαιμονισμένοι δηλαδή εκείνοι που κυριαρχούνται από το διάβολο, οι οποίοι όμως διατηρούν την ελπίδα να συναντήσουν κάποια στιγμή το Χριστό και να γίνουν δικοί του άνθρωποι. Μετά είναι αυτοί που δεν έχουν καμιά διάθεση επιστροφής, γιατί ζουν στην κατάσταση των χοίρων, που νομίζουν πως δεν έχουν ανάγκη θεραπείας, διότι δεν έχουν συνειδητοποιήσει την τραγικότητα της κατάστασής τους. Γι’ αυτό διώχνουν οι Γεργεσηνοί το Χριστό από την πόλη τους και τη ζωή τους περιφρονώντας την προσφερόμενη σωτηρία. Εδώ αφορά εκείνους για τους οποίους ο απ. Παύλος λέγει: “οι δοκούντες εστάναι”. Γι’ αυτό συνεχίζουν τα άνομα έργα τους, βόσκοντας χοίρους. Στο σημείο αυτό ας γνωρίζουμε, ότι οι εργάτες της Εκκλησίας και οι ευσεβείς θα συναντήσουν τη μεγαλύτερη αντίδραση από αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι είναι φοβερά υποδουλωμένοι  στο πνεύμα του πονηρού.

          π. γ. στ.

Αλήθεια – Εκκλησία

Σε μια εποχή που ακόμη και μεγάλοι φαινομενικά θεολόγοι αγωνίζονται να μας πείσουν ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι ξεπερασμένοι από την σχολαστική και ρωσική θεολογία, που είναι η λεγομένη μεταπατερική θεολογία και κυριαρχείται από τον σχετικισμό, ότι η σύγχρονη θεολογία πρέπει να είναι “συναφειακή”, να βλέπει τα κοινά σημεία όλων των χριστιανικών θεολογικών παραδόσεων, ότι πρέπει να συμβιβαστούμε με τον σχολαστικισμό, ότι πέρα από  την ορθόδοξη Εκκλησία υπάρχουν και άλλες “Εκκλησίες”, ότι τα όρια της Εκκλησίας δεν προσδιορίζονται από την μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού (Μυστήριο θ. Ευχαριστίας), αλλά από το ύδωρ του Βαπτίσματος, ότι δεν ταυτίζονται τα χαρισματικά με τα κανονικά όρια της Εκκλησίας, ότι όλες οι “Εκκλησίες” είναι “αδελφές Εκκλησίες” και υπάρχει συναγωνισμός αναγνωρίσεως των “αδελφών Εκκλησιών”, έρχεται ένας Ιταλός Ρωμαιοκαθολικός θεολόγος- ο Αντώνιο Ραντσολίν που μετέφρασε στην ιταλική το βιβλίο Εκκλησία και   Εκκλησιαστικό φρόνημα- να εξυμνήσει την Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως εκφράζεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας και να κρίνει με ωραίο τρόπο την χριστιανική παράδοση μέσα στην οποία εκείνος μεγάλωσε κι ζει.

          Φαίνεται καθαρά ότι, ενώ οι εκκλησιαστικοί μας ηγέτες προσπαθούν να κινηθούν με μεταπατερικό, συναφειακό, σχετικιστικό Και κοσμικό τρόπο, όσοι από τον λαό αναζητούν την αλήθεια και υποψιάζονται την “αιώνια καλλονή” της Εκκλησίας, την προσλαμβάνουν, την αγαπούν και την εκφράζουν. Τελικά, “μεγάλη η αλήθεια και υπερισχύει. Ταυτίζονται τα κανονικά με τα χαρισματικά όρια της Εκκλησίας, αλλά το Άγιον Πνεύμα ενεργεί με τον τρόπο που Εκείνο γνωρίζει και έξω από την Εκκλησία, χωρίς να συγκροτεί “Εκκλησία” έξω από την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, που είναι η Ορθόδοξη.

          Ναυπάκτου ΙΕΡΟΘΕΟΥ: Η “Αγία και Μεγάλη Σύνοδος” στην Κρήτη

Η Ηχώ και η Ζωή

Μια φορά ένας άνδρας με τον γιο του περπατούσαν μέσα στο δάσος. Ξαφνικά το αγόρι σκουντουφλά και πέφτει κάτω. Είχε χτυπήσει στο πόδι του και φώναξε δυνατά.

– ΑΑΑΧΧΧ!

Ξαφνιασμένος, ακούει την φωνή του να επιστρέφει:

– ΑΑΑΧΧΧ!

Παραξενεμένος φωνάξει:

– Ποιός είσαι;

Όμως την μοναδική απάντηση που παίρνει είναι:

– Ποιός είσαι;

Θυμωμένος τώρα κάνει αγριεμένα:

– Είσαι δειλός!

Και η φωνή απαντά:

– Είσαι δειλός!

Γεμάτος περιέργεια ρωτά τον πατέρα του.

– Τι συμβαίνει πατέρα; τι γίνεται εδώ;

– Πρόσεξε γιε μου, του λέει εκείνος και φωνάζει:

– Σε θαυμάζω!

Η φωνή απαντά:

– Σε θαυμάζω!

Ο πατέρας φωνάζει για άλλη μια φορά:

– Είσαι υπέροχος!

Η φωνή απαντά:

– Είσαι υπέροχος!

Το αγόρι ακόμα πιο έκπληκτο από πριν, δεν μπορούσε να καταλάβει τι συμβαίνει.

Υστέρα ο πατέρας πιάνει να εξηγήσει στον γιο του:

Το φαινόμενο αυτό, οι άνθρωποι το λένε ΗΧΩ, αλλά στ’ αλήθεια είναι ΖΩΗ. Επειδή εκείνη σου επιστρέφει αυτό που της δίνεις. Η ζωή είναι ένας καθρέφτης των πράξεών σου. Αν θέλεις πιο πολλή αγάπη, τότε να δώσεις πολλή αγάπη! Αν θέλεις κατανόηση, τότε δώσε κατανόηση. Αν θέλεις οι άνθρωποι να σε υπομένουν, τότε να τους υπομείνεις και εσύ. Αυτός είναι ο κανόνας και έχει εφαρμογή σε κάθε τομέα της ζωής μας!

Η ζωή σου με άλλα λόγια είναι όχι απλά μια σύμπτωση από τυχαία γεγονότα αλλά ένας καθρέφτης του ίδιου σου του εαυτού!

Δημήτρης Καραβασίλης

«Γάμος: Μυστήριο & Καθημερινότητα» Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ.κ. Νικόλαος

Εκατοντάδες συνανθρώπων μας προσήλθαν την Δευτέρα 24 Απριλίου στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων όπου παρακολούθησαν την εξαιρετική ομιλία που διοργάνωσε το Γραφείο Νεότητος της Ιεράς Μητροπόλεως μας σε συνεργασία με την Περιφερειακή Ενότητα Χανίων με ομιλητή τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.κ. Νικόλαο.

Το θέμα της ομιλίας που ανέλυσε ο Σεβασμιώτατος ήταν

" Γάμος:  Μυστήριο & Καθημερινότητα"

Την ανοιχτή ομιλία την οποία συντόνισε ο π. Ιωάννης Κουκουράκης, προλόγισε ο Δ/ντης του Γραφείου Νεότητος διάκονος π. Δημήτριος Δερμιτζάκης.

Τέλος το λόγο έλαβε ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ.κ. Δαμασκηνός, ο οποίος ευχαρίστησε εγκάρδια τον Αρχιερέα της Ελλαδικής Εκκλησίας, για τον επίκαιρο και ταυτόχρονα συμβουλευτικό λόγο που άγγιξε όλες τις ηλικίες.

Aξίζει να σημειωθεί ότι το παρών στην πνευματική ομιλία έδωσαν Κληρικοί, τοπικοί Άρχοντες, εκπρόσωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών και κυρίως νέοι άνθρωποι.

Το «Μακεδονικό» ζήτημα. Ιστορική διαδρομή και επίκαιροι προβληματισμοί». Dr Νεκτάριος Λόης

Το «Μακεδονικό» ζήτημα. Ιστορική διαδρομή και επίκαιροι προβληματισμοί».

Είναι μία ομιλία εφ’ όλης της ύλης.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Κάνε μας δούλους Σου το ταχύτερο δυνατόν

Τι είναι ελευθερία, ποιος είναι τελικά ο δούλος και ποιος ο ελεύθερος δούλος Του Χριστού;

Η μεγάλη είδηση που καθημερινά ευαγγελίζεται στον κόσμο ο χριστιανισμός, είναι ότι ένα πράγμα αξιολογείται πλήρως ως προς την αξία του, αν κρίνεται όχι κατά τα εξωτερικά φαινόμενα, αλλά κατά την ουσία του.

Να αξιολογείτε τα πράγματα, όχι ανάλογα με το χρώμα και το σχήμα τους, αλλά ανάλογα με το νόημά τους. Να αξιολογείτε τον κάθε άνθρωπο όχι κατά την ιδιότητα και την περιουσία του, κατ’ όψιν δηλαδή, αλλά κατά την καρδιά του – εκεί, όπου τα αισθήματα, ο νους και η βούληση του ενώνονται.

Με αυτό το μέτρο (που αποτελεί πάντοτε ένα νέο δίδαγμα για τον κόσμο), εκείνος που εξωτερικά είναι υποδουλωμένος δεν είναι δούλος, και εκείνος που έχει εξωτερική -σωματική- ελευθερία, δεν είναι ελεύθερος.

Ανάλογα με την κοσμική κατανόηση, δούλος είναι αυτός ο οποίος απολαμβάνει ελάχιστα τον κόσμο και ελεύθερος αυτός ο οποίος απολαμβάνει πολύ τον κόσμο.

Όμως, κατά τη χριστιανική αντίληψη, δούλος είναι εκείνος ο οποίος απολαμβάνει ελάχιστα από τον ζώντα Χριστό, ενώ ελεύθερος είναι εκείνος ο οποίος απολαμβάνει όσο το δυνατόν περισσότερο τον ζώντα Χριστό. Επίσης, σύμφωνα με την κοσμική κατανόηση των όρων, δούλος είναι όποιος συνήθως δεν κάνει το δικό του θέλημα, αλλά κάνει το θέλημα των άλλων- ενώ ελεύθερος είναι όποιος συνήθως κάνει το δικό του θέλημα και σπανιότερα το θέλημα των άλλων. Κατά τη χριστιανική αντίληψη, δούλος είναι εκείνος που συνήθως κάνει το δικό του θέλημα και λιγότερο συχνά το θέλημα του Θεού- ενώ ελεύθερος άνθρωπος είναι εκείνος που κάνει το θέλημα του Θεού πιο συχνά απ’ ο,τι το δικό του.

Το να είσαι δούλος Κυρίου είναι η μόνη ελευθερία που αξίζει για τον άνθρωπο και η μόνη αληθινή- ενώ το να είσαι δούλος του κόσμου και του εαυτού σου, δούλος των παθών και της αμαρτίας, είναι η μόνη μοιραία σκλαβιά. Ένας άνθρωπος μπορεί, αναλογιζόμενος τους βασιλιάδες στο θρόνο τους, να σκεφθεί: άραγε υπάρχουν άλλοι άνθρωποι πιο ελεύθεροι απ’ αυτούς σ’ όλη τη γη;

Κι όμως, πολλοί βασιλιάδες ήταν οι πιο ποταποί και οι πιο ανάξιοι δούλοι στη γη! Για τους αλυσοδέσμιους χριστιανούς στα μπουντρούμια, μπορεί ένας άνθρωπος να σκεφθεί: άραγε υπάρχουν σκλάβοι πιο δυστυχισμένοι απ’ αυτούς σε όλη τη γη;

Κι όμως, οι χριστιανοί μάρτυρες στις φυλακές ένιωθαν ελεύθεροι άνθρωποι και έσφυζαν από πνευματική, χαρά! Έψαλλαν ψαλμούς και ανέπεμπαν προσευχές δοξολογίας κι ευγνωμοσύνης προς το Θεό. Η ελευθερία που είναι συνυφασμένη, με τη λύπη, και τη δυστυχία, δεν είναι ελευθερία, αλλά δουλεία. Μόνον η ελευθερία εν Χριστώ συνυφαίνεται μέ την ανεκλάλητη χαρά. Η άληκτη χαρά: αυτή είναι η σφραγίδα της αληθινής ελευθερίας.

Κύριε Ιησού, ο Μόνος Αγαθός Κύριος, που χορηγείς την ελευθερία όταν μας κάνεις δέσμιους σε Σένα, κάνε μας δούλους Σου το ταχύτερο δυνατόν, ώστε να πάψουμε να είμαστε δούλοι σε αδυσώπητους και ανελεήμονες αφέντες.

Ότι Σοι πρέπει πάσα δόξα και τιμή και προσκύνησις εις τους αιώνας. Αμήν.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Οχρίδας, Εκδ. ΑΘΩΣ, σ. 150

http://www.orthodoxia.online

Ιερά Μητρόπολις Πειραιώς: Εκτρώσεις: Η φρικώδης σιωπηλή γενοκτονία!

ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ: Η ΦΡΙΚΩΔΗΣ ΣΙΩΠΗΛΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ!

Η ζωή, το μεγάλο και δυσεπίλυτο μυστήριο! Ένα μυστήριο, απέναντι στο οποίο ο άνθρωπος στάθηκε πάντοτε με δέος και θαυμασμό! Τί είναι επί τέλους κατά βάθος και κατ’ ουσίαν, αυτό που ονομάζουμε ζωή; Ποιό είναι το εσώτατο είναι της; Πως δημιουργήθηκε, πως οργανώθηκε, πώς εξελίχθηκε; Πως ερμηνεύεται η τεράστια πολυπλοκότητα στην εσωτερική δομή της; Πως εξηγείται η καταπληκτική αρμονία και τάξη στις επί μέρους λειτουργίες της; Πως από ένα γονιμοποιημένο ωάριο δημιουργούνται μέσα στη μήτρα της γυναικός μετά από αμέτρητους διαδοχικούς πολλαπλασιασμούς και μορφολογικές και λειτουργικές διαφοροποιήσεις των κυττάρων, οι ιστοί και τα όργανα του εμβρύου; Πως αυτά τα όργανα συνεργάζονται μεταξύ των με μια θαυμαστή αρμονία; Ποίος είναι ο βαθύτερος ρόλος του γενετικού υλικού, των γονιδίων τουDNA, στην όλη εξελικτική διαδικασία της εμβρυογενέσεως και της οργανογενέσεως;

Ιδού μερικά μεγάλα και πανανθρώπινα ερωτήματα, στα οποία ο άνθρωπος προσπάθησε από αρχαιοτάτων χρόνων να απαντήσει μέσω της φιλοσοφίας και των φυσικών επιστημών! Ωστόσο ακόμη και σήμερα η επιστήμη, παρά τις καταπληκτικές προόδους, που έχει σημειώσεις στους τομείς της ιατρικής, της μοριακής βιολογίας και της γενετικής, δεν μπόρεσε ναδώσει πειστικές εξηγήσεις και ερμηνείες. Σε πολλές περιπτώσεις απλώς αρκείται να δώσει μια περιγραφή των φαινομένων, ενώ πολλά από τα παρά πάνω ερωτήματα εξακολουθούν να παραμένουν αναπάντητα. Κάποιοι υλιστές φιλόσοφοι προσπάθησαν να παρουσιάσουντη ζωή ως «άγνωστη ιδιότητα της ύλης», όμως διαψεύστηκαν οικτρά από την σύγχρονη επιστημονική έρευνα, η οποία αποφάνθηκε, ότι δεν γνωρίζουμε ούτε αυτή την ίδια την ύλη, πολλώ δε μάλλον την άγνωστη αυτή ιδιότητά της! Κάποιοι άλλοι αθεϊστές χημικοί στην προσπάθεια τους να ερμηνεύσουν το μυστήριο της ζωής, έπλασαν απίθανες και απίστευτες θεωρίες για τυχαίες χημικές ενώσεις, οι οποίες δήθεν παρήγαγαν τη ζωή! Αλλά έρχονται και πάλι οι σύγχρονες επιστήμες της μοριακής βιολογίας και της γενετικής, οι οποίες μετά την ανακάλυψη και πλήρη αποκρυπτογράφιση του ανθρωπίνου γονιδιώματος, δηλαδή του ανθρωπίνου DNA, να καταρρίψουν τις φαντασιώσεις τους αυτές.Άλλοι απ’ αυτούς προσπάθησαν να συνθέσουν υποτυπώδη μορφή ζωής στα εργαστήρια, διά χημικών ενώσεων πρωτεϊνών, αλλά απέτυχαν οικτρά! Δεν είναι υπερβολή να πούμε, πως η εναγώνια προσπάθεια των αθεϊστών τα τελευταία τριακόσια χρόνια, όχι μόνο δεν διαφώτισαν το μυστήριο της ζωής, αλλά μάλλον το συσκότισαν με αυθαίρετους δογματισμούς, οι οποίοι καταρρίπτονται, ο ένας μετά τον άλλον.

Η ζωή λοιπόν είναι ένα μεγάλο μυστήριο, ένα μυστήριο το οποίο η επιστήμη συνεχώς και ακαταπαύστως θα προσπαθεί στο μέλλον να προσεγγίσει με επιστημονικές μεθόδους, χωρίς όμως ποτέ να μπορεί τελικά να το κατορθώσει. Η μόνη δυνατή προσέγγισή του είναι διά μέσου της χριστιανικής πίστης. Με τα μάτια της πίστεως «βλέπει» ο πιστός ότι η ζωή είναι το υπέρτατο δώρο του Θεού προς την δημιουργία και την κορωνίδα του, τον άνθρωπο. Είναι το κτιστό αποτέλεσμα των ακτίστωνδημιουργικών, ζωοποιών και προνοητικών ενεργειών του Θεού, διά των οποίων «ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν» (Πραξ.17,28) κατά τον μέγα Παύλον.  Και όπως ο Θεός κατά την ουσία του είναι «ανέκφραστος, απερινόητος, αόρατος ακατάληπτος», έτσι και οι άκτιστες ενέργειές του είναι εξ’ ίσου «ανέκφραστες, απερινόητες…».Διότι όπως παρατηρεί ο μέγας Παύλος: «τις γαρ έγνω νουν Κυρίου; ή τις σύμβουλος αυτού εγένετο;» (Ρωμ.11,34).

Δεν υπάρχει τίποτε πιο πολύτιμο από τη ζωή, γι’ αυτό και ο Δημιουργός ενέβαλε στα ζώα και τον άνθρωπο το ισχυρό ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως και της προστασίας της ζωής. Ενέβαλε επίσης και το ένστικτο της μητρότητας στη γυναίκα και της πατρότητας στον άνδρα, για να προστατεύεται η ζωή και να διαιωνίζεται το είδος. Η πρώτη ευλογία του Θεού προς το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος ήταν το «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και κατακυριεύσατε της γης» (Γεν.1,27), δηλαδή η δημιουργία νέων ανθρωπίνων προσώπων, δια της ενώσεως άρρενος και θήλεος. Ο άνθρωπος καλείται να γίνει συνδημιουργός του Θεού.

Ωστόσο η είσοδος της αμαρτίας στον κόσμοκαι η εξ’ αιτίας αυτής εξαχρείωση της ανθρωπίνης φύσεως διέφθειρε και αυτό το ένστικτο της μητρότητας και της πατρότητας. Η ευλογία της παιδοποιίας μεταβλήθηκε σε κατάρα, διότι η κύηση, ο επώδυνος τοκετός και η ανατροφή των τέκνων θεωρήθηκαν εμπόδια στην ικανοποίηση των ηδονικών απολαύσεων και του ευδαιμονισμού. Μελετώντας την προχριστιανική εποχή φρίττουμε μπροστά στο μέγεθος της παιδικής ασπλαχνίας. Έφτασε στο σημείο ο προχριστιανικός άνθρωπος να νομοθετεί το δικαίωμά του, να σκοτώνει χωρίς συνέπειες τα παιδιά του. Ο φοβερός «καιάδας» στην αρχαία Σπάρτη και το επίσης φοβερό «βάραθρο» στην Αθήνα ήταν οι τόποι, όπου «ξεφορτώνονταν» οι αρχαίοι έλληνες το βάρος της παιδοποιίας! Επίσης τα όρη και οι ερημιές ήταν οι τόποι, όπου εγκατέλειπαν οι Ρωμαίοι τα παιδιάτους, τα οποία άφηναν ως βορρά των αγρίων θηρίων! Στη μετά Χριστόν εποχή, με την επικράτηση του Χριστιανισμού, έχουμε ριζικές αλλαγές και ανακατατάξεις. Ο Χριστός με το απολυτρωτικό του έργο και την διδασκαλία του έρχεται να δώσει στη γυναίκα και στα παιδιά την αξία που τους αρμόζει ως εικόνες του Θεού, εξυψώνοντας τη γαμική σχέση σε «μυστήριον μέγα» (Εφ.5,32), και τοποθετώντας τα παιδιά ως πρότυπα αθωότητας και απλότητας, ως πρότυπα εκείνων, που θα αξιωθούν τη βασιλεία των ουρανών,(Ματθ.19,14).

Στους εσχάτους και αποκαλυπτικούς χρόνους που ζούμε, στους οποίους η αποστασία έχει φθάσει δυστυχώς στο αποκορύφωμά της, η σκληρότητα και απανθρωπιά του ανθρώπου συναγωνίζεται με αυτή της προχριστιανικής εποχής. Ο σύγχρονος άνθρωπος κατόρθωσε, αξιοποιώντας τις καταπληκτικές προόδους της ιατρικής επιστήμης,να βρει τον τρόπο να απαλλαγεί από το ανεπιθύμητο βάρος της παιδοποιίας, φονεύοντας το έμβρυο μέσα στη μήτρα της μητέρας κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Πρόκειται για τη σύγχρονη μάστιγα των εκτρώσεων, μέσω των οποίων κατακρεουργούνται στις μήτρες των γυναικών, πριν δουν το φως της γέννησης, εκατομμύρια αθώα και ανυπεράσπιστα βρέφη.    Η δαιμονική αναίδεια των γυναικών έφτασε στην έσχατη κατάντια, να μη θεωρεί πλέον την έκτρωση ως ανθρωποκτονία, αλλά ως δικαίωμα, ως κοινωνική κατάκτηση, ως ύψιστη μορφή απελευθέρωσής της από τα «δεσμά» της ανδροκρατούμενης οικογένειας! Ως κατάκτηση του δικαιώματος να διαθέτει, όπως θέλει το σώμα της, ακόμα και να φονεύει το έμβρυό της! Μέσα στα πλαίσια αυτής της νοοτροπίας, ένα πλήθος φεμινιστικώνκαι άλλων οργανώσεων σ’ όλο τον κόσμο διοργανώνει κάθε τόσο μαχητικές διαδηλώσεις, για να μη διαταραχτεί το «δικαίωμα» αυτό! Η κατάσταση στην πατρίδα μας είναι το ίδιο τραγική, όπως σε όλο τον «πολιτισμένο» κόσμο. Περισσότερες από 350.000 εκτρώσεις γίνονται κάθε χρόνο στα δημόσια και ιδιωτικά μαιευτήρια, κατακρεουργώντας, με τον πλέον σαδιστικό τρόπο τα ανυπεράσπιστα έμβρυα. Μια πόλη, όπως η Πάτρα, πετιέται κάθε χρόνο στους υπονόμους. Τα τελευταία τριάντα χρόνια μια Ελλάδα δολοφονήθηκε και εξαφανίστηκε, ενώ αυτή που έμεινε, κατάντησε αναιμική και γερασμένη! Η Ελλάδα μας αργοπεθαίνει. Οι γεννήσεις μειώνονται και οι θάνατοι αυξάνονται. Το εργατικό δυναμικό μειώνεται. Η ύπαιθρος ερημώνει. Τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν. Ο στρατός μας αποδυναμώνεται. Σε λιγότερο από τρεις δεκαετίες ο πληθυσμός της χώρας μας δεν θα ξεπερνά τα 8.000.000, και απ’ αυτόν, το ήμισυ του πληθυσμού θα είναι πάνω από το πεντηκοστό έτος! Μια αργή σιωπηλή εθνική γενοκτονία είναι σε πλήρη εξέλιξη! Πολλοί ειδικοί και επιστήμονες επισημαίνουν το οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα, που πλήττει σήμερα καίρια την πατρίδα μας, το οποίο είναι ένα από τα μεγαλύτερα εθνικά μας προβλήματα. Οι ειδικοί επισημαίνουν με βάση δημογραφικές έρευνες ότι ο δείκτης γεννητικότητας στην Ελλάδα έχει κατέβει στο 1-1,3. Είναι δηλαδή εφιαλτικά χαμηλός στην ελληνική οικογένεια. Σύμφωνα με αυτό τον αριθμό, το 2100 οι απόγονοι των σημερινών Ελλήνων, (αν δεν έχουν μεταναστεύσει όλοι), θα είναι περίπου 2,3 εκατομμύρια.  Μετά το 2040 περίπου η εξέλιξη θα είναι μη αναστρέψιμη: Κάθε δεκαετία θα χάνεται και ένα εκατομμύριο ελληνικού πληθυσμού, χωρίς να «βγαίνουν οι αριθμοί» για το ενδεχόμενο αντιστροφής της κατακλυσμιαίας πλέον εξέλιξης. Επομένως ο χρόνος για μια συνολική πολιτική αναστροφής του δημογραφικού προβλήματος ως απόλυτη εθνική προτεραιότητα και στρατηγική είναι πάρα πολύ περιορισμένος.

Δυστυχώς η πολιτεία κανένα δραστικό και αποτελεσματικό μέτρο δεν έλαβε μέχρι σήμερα και εξακολουθεί να κωφεύει και να αδιαφορεί απέναντι σ’ όσους επισημαίνουν την δραματική αυτή κατάσταση. Αντί να ενθαρρύνει τις ελληνικές οικογένειες για ένα τρίτο παιδί με φορολογικές ελαφρύνσεις και άλλα οικονομικά κίνητρα, κάνει το εντελώς αντίθετο. Προωθεί τα «δικαιώματα» όλων εκείνων που προωθούν τον εθνικό και κοινωνικό μας αφανισμό! Αποποινικοποιήθηκε η έκτρωση, τόσο των γονέων, όσο και των γιατρών, που την πραγματοποιούν. Καταλογίζουν το κόστος των εκτρώσεων στα ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή το κράτος αποζημιώνει όσους σκοτώνουν τους αυριανούς πολίτες του! Απαξιώνει το μυστήριο ζωής, θεωρώντας πως το έμβρυο δεν έχει ζωή μέχρι …κάποιο χρόνο στη μήτρα της μητέρας! Ταυτίζει το έμβρυο με το σώμα της μητέρας, δίνοντάς της το δικαίωμα να έχει αυτή λόγο για το θάνατο, ή την επιβίωση του! Το δημογραφικό πρόβλημα γίνεται ακόμη οξύτερο σήμερα, αν συνδυαστεί με την αθρόα παράνομη και παράτυπη μετανάστευση, οπότε το όλο θέμα παίρνει πλέον διαστάσεις εθνικής τραγωδίας.Παραμένει μέχρι σήμερα, παρά τις επισημάνσεις των ειδικών, ένα μείζον και φλέγον ζήτημα, που έχει ανάγκη αποτελεσματικής αντιμετωπίσεως.Ματαίως η Εκκλησία διακηρύσσει παντού και πάντοτε, δημοσίως και κατ’ ιδίαν, το μεγάλο αμάρτημα της εκτρώσεως, που σημαίνει κατ’ ουσίαν φόνο εκ προθέσεως. Ομιλεί, διαμαρτύρεται, συμβουλεύει, αλλά με περιορισμένες δυνατότητες, αφού στη σύγχρονη αποστατημένη εποχή μας ο λόγος της Εκκλησίας δεν γίνεται δεκτός.Κάποιοι ιδιωτικοί σύλλογοι και σωματεία προσπαθούν να στηρίξουν τις μητέρες, να μην προχωρήσουν σεέκτρωση,χωρίς φυσικά να μπορούν να αναχαιτίσουν το κακό.

Ένας τέτοιος σύλλογος ο «Πανελλήνιος Σύνδεσμος Προστασίας Αγεννήτου Παιδιού», καταβάλλει φιλότιμες και αξιέπαινες προσπάθειες προς την κατεύθυνση αυτή.  Αγωνίζεται με Ημερίδες και Συνέδρια, με τηλεοπτικές εκπομπές και φυλλάδια, να διαφωτίσειγια το φοβερό έγκλημα των εκτρώσεων. Για τις πολύ σοβαρές επιπτώσεις που συνεπάγονται οι εκτρώσεις στην ψυχική και σωματική υγεία της μητέρας σύμφωνα με πλήθος ιατρικών ερευνών. Συγκεκριμένα, γιατροί και ψυχολόγοι σήμερα μας βεβαιώνουν, ότι η έκτρωση επιφέρει στη μητέρα βαθύτατο ψυχικό τραύμα. Πρόκειται για το λεγόμενο «μεταεκτρωτικό σύνδρομο» (post – abortionsyndrome),το οποίο είναι παγκόσμιο φαινόμενο ανεξάρτητο από τη θρησκεία, το πολιτιστικό επίπεδο και τον βαθμό της κοινωνικής αποδοχής της έκτρωσης σε μια χώρα. Τις διαπιστώσεις των γιατρών και ψυχολόγων έρχονται να επιβεβαιώσουν και να προσυπογράψουν και όσοι εκ των κληρικών ασκούν την  ποιμαντική διακονία του πνευματικού, εκείνοι δηλαδή που έχουν αναλάβει το φορτίο της πνευματικής διαποιμάνσεως του λαού.Μας βεβαιώνουν λοιπόν όλοι αυτοί για ένα πλήθος περιπτώσεων γυναικών, οι οποίες, εξ’ αιτίας μιας εκτρώσεως,βασανίζονται από τύψεις και ενοχές, που δημιουργούν ένα  αφόρητο ψυχικό μαρτύριο, καθώς αισθάνονται, να τις ελέγχει η συνείδηση. Και προκειμένου να απαλλαγούν από το βάρος της ενοχής, αναγκάζονται τελικά να προσέλθουν στο μυστήριο της Ιεράς Εξομολογήσεως, για να ομολογήσουν με συντριβή την αμαρτία τους και με πολλή προθυμία στη συνέχεια δέχονται τον «κανόνα», τον οποίο θα υποδείξει ο πνευματικός, δηλαδή την θεραπευτική αγωγή, που είναι αναγκαία για τη θεραπεία του ψυχικού τραύματος.

Την περασμένη Κυριακή, 6 Μαΐου 2018, διοργάνωσε,η παρά πάνω οργάνωση μια σημαντική ημερίδα στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών, με σύνθημα: «Αφήστε με να ζήσω!», προκειμένου να επισημάνει για μια ακόμα φορά το τρομακτικών διαστάσεων πνευματικό, κοινωνικό και εθνικό πρόβλημα των εκτρώσεων. Να ξυπνήσει συνειδήσεις και να θέσει τους αρμοδίους προ των ευθυνών τους.Να ζητεί απ’ όλους μας να πλαισιώσουμε και να στηρίξουμε το έργο της, διότι, όπως προαναφέραμε, είναι ζήτημα υπάρξεως για την κοινωνία μας και το Έθνος μας. Η όποια διαμαρτυρία μας για το πρόβλημα των εκτρώσεων έχει ομολογιακό χαρακτήρα, διότι υπερασπίζεται το δώρο της ζωής, η οποία ανήκει στο Θεό.

Κλείνοντας θα θέλαμε να κρούσουμε τον κώδωνα του κινδύνου για το τεράστιο πρόβλημα των εκτρώσεων, που αφήνουν πίσω τους ανθρώπινα ναυάγια, προκαλούν σοβαρά ψυχολογικά, σωματικά,οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα, ενώ παράλληλαδημιουργούν συνθήκες δημογραφικής κατάρρευσης της χώρας μας. Καλούμαστε όλοι μας να διατρανώσουμε την διαμαρτυρία μας για το σιωπηλό αυτό έγκλημα, που γίνεται δίπλα μας και κατατρώει τις σάρκες της κοινωνίας μας. Να απαιτήσουμε, ανάμεσα στα άλλα νομοθετήματα, που περιφρουρούν τα δικαιώματα των μειονοτήτων, ή των ζώων, να προστεθεί και η προστασία των δικαιωμάτων και των αγέννητων παιδιών, των αθώων αυτών εικόνων του Θεού. Να αφουγκραστούμε τη σιωπηλή και απεγνωσμένη κραυγή τους: «Αφήστε μας να ζήσουμε»!    

Εκ του Γραφείου Αιρέσεων και Παραθρησκειών

Κυριακή: 24 Ιουνίου, Γενέθλιο Τιμίου Προδρόμου

Η μορφή του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού

          Η Εκκλησία μας σήμερα γιορτάζει μια μεγάλη μαρτυρική προσωπικότητα: Το Γενέθλιο του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού. Η μορφή του Προδρόμου είναι ο συνδετικός κρίκος των δύο Διαθηκών, Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, και σφραγίζει την παράδοση των μεγάλων προφητών της Π. Διαθήκης.

          Η προσωπικότητα αυτού του μεγάλου άνδρα είναι ιδιαίτερα σημαντική για τη χριστιανική παράδοση. Οι λίγες βιογραφικές πληροφορίες που μας έχουν διασώσει τα ευαγγέλια είναι χαρακτηριστικές για να αξιολογήσουμε το έργο του.

          Οι ιεροί ευαγγελιστές παρουσιάζουν τη γέννηση του Ιωάννη σαν “Υιού της επαγγελίας”. Εκεί που η στείρα μητέρα ακύρωνε την ελπίδα για την υπόσχεση του Θεού, λύεται η στειρότητα και έρχεται ο Ιωάννης που θα παίξει σημαντικό ρόλο στην ιστορία της σωτηρίας.

          Από νεαρή ηλικία ο Ιωάννης εγκατέλειψε την οργανωμένη κοινωνία σε ένδειξη διαμαρτυρίας προς τους συμβιβασμένους συμπατριώτες του και τραβάει κατά την έρημο. Ζει ασκητικά στην έρημο της Ιουδαίας. Δεν αγαπούσε την πολυτέλεια και τη χλιδή των πλουσίων που αγνοούσαν τη δυστυχία ου λαού. Ο ίδιος φορούσε δέρμα καμήλας και δερμάτινη ζώνη, ενώ έτρωγε άγρια χόρτα και μέλι.

          Η μορφή του ήταν ξεχωριστή και προκαλούσε δέος η παρουσία του. Η βυζαντινή εικονογραφία τον παρουσιάζει ασκητικό, εξωκόσμιο, γεμάτο αναμονή για το γεγονός που θ’ ακολουθήσει. Είναι η φωνή της ερήμου που θα ετοιμάσει τον οδό του Κυρίου.

          Το κήρυγμά του ήταν απλό, αλλά συγκλονιστικό. Καλούσε το λαό σε μετάνοια, γιατί ο Μεσσίας είχε έλθει και ζούσε ανάμεσά τους. Ο Ιωάννης εξαγγέλλει το μήνυμα της λύτρωσης. Γίνεται ο προφήτης της Νέας Διαθήκης. Ο λαός τον ακολουθεί, εξομολογείται τα λάθη του και βαπτίζεται στον Ιορδάνη για να ετοιμασθεί για τη μεγάλη υποδοχή του Μεσσία.

          Και η μεγάλη στιγμή της συνάντησης με το Χριστό έφθασε. Τον αναγνωρίζει και του λέει: “Να ο αμνός του Θεού, που σηκώνει την αμαρτία του κόσμου. Αυτός είναι ισχυρότερος από μένα, θα σας βαπτίσει με Πνεύμα Άγιο και φωτιά”. Βαπτίζει το Χριστό και το Άγιο Πνεύμα σφραγίζει την πίστη, ότι ο Ιησούς είναι Υιός του Θεού, ο Μεσσίας που περίμεναν.

          Από τότε ο Ιωάννης αποχωρεί από το προσκήνιο τη ιστορίας. Η αποστολή του τελείωσε και προτρέπει τους μαθητές του ν’ ακολουθήσουν το Χριστό, και γίνονται ο πυρήνας των μαθητών του Κυρίου.

          Το τέλος της ζωής του είναι σκληρό και τραγικό, γιατί ως άνθρωπος που δεν συνθηκολογούσε, ήλεγχε με παρρησία και θάρρος την κοσμική εξουσία για τα ανομήματά της, γι’ αυτό και τον φυλάκισαν. Σε λίγο όμως έρχεται το τέλος του. Αποκεφαλίζεται από τον Ηρώδη αυτός ο μεγάλος αγωνιστής, ο μεγάλος προφήτης του έκλεισε την ιστορία της Παλαιάς Διαθήκης.

          Ο Ιωάννης ονομάστηκε Τίμιος Πρόδρομος. Η Εκκλησία  έδωσε τον τίτλο τίμιος σε τρεις περιπτώσεις: Στον Τίμιο Σταυρό, στο Σώμα και Αίμα του Κυρίου και στον Τίμιο Πρόδρομο. Και τα τρία αυτά έχουν στενή σχέση μεταξύ τους.

          Ο Τίμιος Πρόδρομος σήκωσε το σταυρό της θυσίας και έχυσε το αίμα του χάρη της αλήθειας.

          Ο Τίμιος είναι συνώνυμος με το σταυρό και τη θυσία. Όποιος ζει τίμια χλευάζεται και στο τέλος θυσιάζεται. Αξίζει όμως μια τέτοια θυσία από οποιαδήποτε άτιμη ζωή.

          Η ανθρωπότητα, η ιστορία, η Εκκλησία έχει ανάγκη από τίμιους βιοπαλαιστές, από τίμιους ασκητές, από τίμιους πολιτικούς, από τίμιους επιστήμονες.

         Η αληθινή ζωή μετριέται όχι από τυχόν μεγάλες αποδοχές, δόξες και τιμές, αλλά από την τιμιότητα. Ένας τίμιος θάνατος αξίζει περισσότερο από εκατομμύρια άτιμες ζωής.

          Ο βίος και μορφή του Τιμίου Προδρόμου ας εμπνέουν τη ζωή μας στην συνέπεια της αποστολής μας μέσα στον κόσμο ως πιστών χριστιανών άξιους του ονόματος του Κυρίου.

          π. γ. στ

Χιλιάδες οι σύγχρονες Μήδειες

Συγκλονίστηκε το πανελλήνιο από την είδηση που ανθρώπινος νους δεν τη χωράει. Κοπέλα 22 ετών, μετά από ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, κυοφόρησε για εννέα μήνες, χωρίς να το αντιληφθεί, και μόλις γέννησε πέταξε το νεογέννητο στον ακάλυπτο χώρο της πολυκατοικίας, όπου διέμενε με την μητέρα της, η οποία δήλωσε άγνοια για γεγονός. Παρόμοιο περιστατικό συνέβη λίγο αργότερα,όταν άλλη κοπέλα γέννησε  και έπνιξε το νήπιο με τα ίδια της τα χέρια,  η οποία το έδωσε στη μητέρα της και το πέταξε στον κάδο απορριμάτων.

          Ξεσηκώθηκε η κοινή γνώμη εξαπολύοντας μύδρους για την απάνθρωπη  μητέρα, που δεν σεβάστηκε την ανθρώπινη ζωή και τέλεσε σαν  σύγχρονη Μήδεια φόνο στο ίδιο το παιδί της. Ναι, είναι καταδικαστέα η πράξη, αν διαπράχθηκε με σώας τας φρένας και όχι παρακινούμενη από επιλόχεια κατάθλιψη.

          Αλλά όλοι εμείς, Μ. Μ. Ε., δημοσιογράφοι και απλοί πολίτες, που αναλάβαμε το χρέος να υπερασπιστούμε την αθώα παιδική ζωή, που τόσο άδικα χάθηκε, που είμαστε, όταν εκατοντάδες χιλιάδες αθώες ζωές, κάθε χρόνο δολοφονούνται άδικα και βίαια με την νομιμοποίηση  των αμβλώσεων; Γιατί αδιαφορούμε προκλητικά για τα χιλιάδες αυτά παιδιά, στα οποία διακόπτουμε το νήμα της ζωή;  Φόνοι είναι κι αυτοί, που όμως έχουν την σφραγίδα της νομιμότητας και στους οποίους δυστυχώς συνδράμουν και γιατροί, καταπατώντας τον όρκο τους!

          Η επαίσχυντη αυτή πράξη της 22χρονης κοπέλας σε τίποτα δεν διαφέρει από τις εκτρώσεις που μαστίζουν δυστυχώς την κοινωνία μας. Ας αναλογισθούμε όλοι τς ευθύνες μας και ας προβληματισθούμε σοβαρά.

          “ΛΥΔΙΑ”, τ. 542

3ετές Μνημόσυνο Μακαριστού Μητροπολίτου Κεφαλληνίας Γερασίμου

Η Ιερά Μητρόπολις Κεφαλληνίας ανακοινώνει ότι το Σάββατον 23η του μηνός Ιουνίου του έτους 2018, θα τελεσθεί το τριετές Μνημόσυνον του αειμνήστου Μητροπολίτου Κεφαλληνίας κυρού Γερασίμου εις τον Μεγάλον Ναόν της Ιεράς Μονής του Αγίου Γερασίμου, προεξάρχοντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κεφαλληνίας κ. Δημητρίου. 7:30’ π.μ. Έναρξις Όρθρου. 8:45’ π.μ. Έναρξις Θ. Λειτουργίας. 10:15’ π.μ. Αρχιερατικόν Μνημόσυνον. Ανακοινούται επίσης ότι κατά την Θείαν Λειτουργίαν θα τελεσθεί επίσης και η εις Πρεσβύτερον χειροτονία του Διακόνου π. Γερασίμου Χαραλαμπάτου του Παναγή. Μετά το πέρας αυτού θα τελεσθεί Αρχιερατικόν Τρισάγιον επί του τάφου του μακαριστού Μητροπολίτου κυρού Γερασίμου και εν συνεχεία θα προσφερθεί καφές υπό της Ιεράς Μονής εις τους συμμετέχοντας. 

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Πηγή: www.inkefalonia.gr

Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ Γ. Ν. ΛΟΗΣ 29 /4/18

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ: Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΛΑΝΘΑΣΤΟ ΛΟΓΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ν ΛΟΗΣ 29 -4-2018 ΚΑΤΩ ΑΧΑΪΑ

ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Αγίου Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Όλη τη νύχτα ταξιδεύαμε. Το πρωί, κατά τις δέκα η ώρα, φτάσαμε στη Δάφνη. Όλοι οι καλόγεροι πήραν τα δισάκια τους με τα ψώνια που είχαν κάνει στη Θεσσαλονίκη για τα εργόχειρά τους. Κατεβήκαμε τη σκάλα του πλοίου. Η βάρκα μας περίμενε. Τον Γέροντά μου τον προτίμησαν, επειδή ήταν πνευματικός. Μπήκαμε πρώτοι στη βάρκα και φτάσαμε στη σκάλα της Δάφνης. Βγήκαμε έξω. Αλλά τι έγινε εκεί; Ο Γέροντας απομακρύνθηκε λίγο να ακουμπήσει πιο κει τα δισάκια του κι εκείνη τη στιγμή έρχεται ένας ψηλός φουστανελάς, που είχε και κόκκινο φέσι με μαύρη φούντα στο κεφάλι, με αρπάζει και με πετάει πάλι στη βάρκα που έφευγε για να φέρει κι άλλους καλόγερους.

-Τι δουλειά έχεις εδώ; μου λέει. Απαγορεύεται στα παιδιά. Πήγαινε για το καράβι.  Να φύγεις!

Εγώ έκλαιγα, η βάρκα άρχισε να φεύγει. Εκείνη, όμως, τη στιγμή πήρε είδηση ο Γέροντάς μου κι έτρεχε και φώναζε:

-Σταμάτα, γύρισε πίσω το παιδί, είναι δικό μου!

Γύρισε η βάρκα πίσω. Ελευθερώθηκα.

Και τότε του λέει ο Σερδάρης – έτσι έλεγαν τον φουστανελά, τον φύλακα του Αγίου Όρους. Εκείνη την εποχή ήταν ντυμένοι μ’ άσπρες φουστανέλες και με κόκκινο φέσι. Λεβέντηδες. Παρίσταντο παντού, σ’ όλες τις τελετές. Του λέει, λοιπόν, ο Σερδάρης:

-Γέροντα, το παιδί απαγορεύεται να το πάρεις μαζί σου.

-Εγώ θα το πάρω. Είναι ανεψάκι μου, του λέει ο Γέροντας. Είναι της αδελφής μου παιδί και δεν μπορώ να τ’ αφήσω. Είναι ορφανό, θα χαθεί.

-Ναι, αλλ’ εμένανε θα με τιμωρήσουν που θα πάρω το παιδί.

-Όχι. Ό,τι σου τύχει σ’ εμένανε. Εγώ θα μιλήσω στους Γέροντες να μην τιμωρηθείς.

Έτσι  με τον Γέροντα «θείο μου», που αυτός έγινε και Γέροντάς μου – Παντελεήμων ήταν το όνομά του- ανεβήκαμε στη σκήτη. Θέλω να πω μ’ αυτό ότι ο Θεός έκανε πολλά θαύματα σ’ εμένανε τον ταπεινό. Το χέρι Του ολοφάνερο με προστάτευε παντού. Έτσι και σ’ αυτή την περίπτωση, το χέρι του Θεού μ’ έφερε στα χέρια ενός άγιου γέροντα και πνευματικού, που αυτός θα με προστάτευε. Ο Θεός τον είχε  στείλει κι αυτός ο γέροντας μ’ έσωσε. Έγινε ένα μεγάλο θαύμα της προνοίας του Θεού. Σε πολλά με βοήθησε, αλλά προπάντων η μεγάλη βοήθεια ήταν που κατόρθωσα να πάω στο Άγιον Όρος τόσο μικρός, ενώ δεν επιτρεπόταν. Ούτε από καλογερική ήξερα. Ο Θεός, όμως, με βοήθησε (Ο όσιος Γέροντας πάντοτε τόνιζε ότι η είσοδός του στο Άγιον Όρος σε τόσο μικρή ηλικία ήταν ένα εξαιρετικό και σπάνιο γεγονός, θαυματουργική επέμβαση της πρόνοιας και της χάριτος του Θεού στη ζωή του).

Όπως σας είπα, φτάσαμε στη σκήτη. Από κει κι έπειτα άλλη ζωή. Ζωή εν Χριστώ.  Ακολουθίες, απόδειπνα, όρθροι, εσπερινοί, αγρυπνίες. Ζωή χαρισάμενη!

Ὁ Χριστός πάντοτε ἔρχεται στόν ἄνθρωπο… π. Γεωργίου Δορμπαράκη

Ὁ Χριστός πάντοτε ἔρχεται στόν ἄνθρωπο, καί ἰδίως σ᾽ αὐτόν πού βρίσκεται σέ ταλαιπωρία καί θλίψη καί ἀνάγκη. Καί μάλιστα πιό πολύ σ᾽ ἐκεῖνον πού βιώνει τόν πόνο χωρίς ἀνθρώπινη παρουσία καί παρηγοριά. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι, οἱ πονεμένοι καί ἀναγκεμένοι καί μάλιστα μόνοι, εἶναι οἱ ἀγαπημένοι τοῦ Θεοῦ, κατά τή γνωστή ἔκφραση τοῦ ὁσίου Γέροντος Παϊσίου.῎Ερχεται ὁ Κύριος πάντοτε, ἀλλά συχνά φαίνεται ὅτι ἀργεῖ. Διότι δικαίως θά ἐρωτήσει κάποιος: τριάντα ὀχτώ χρόνια δέν εἶναι πολλά, βλέποντας τήν ἱστορία τοῦ παράλυτου τοῦ εὐαγγελίου; Γιατί ἄργησε τόσο ὁ Θεός τήν παρουσία Του; Τό ἐρώτημα πού βεβαίως τίθεται ἀντιστρόφως εἶναι: ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ εἶναι μόνον μία ἐμφανής παρουσία, σωματικῆς θά λέγαμε τάξεως; ᾽Εκεῖ πού ὁ Θεός φαίνεται ἀπών εἶναι καί πράγματι ἀπών; Προφανῶς, τήν ὑπομονή καί τήν ἐλπίδα στόν παράλυτο ἔδινε ὁ ἴδιος ὁ Θεός ὡς χάρη, πού πρέπει νά τόν ἀνέβαζε πνευματικά σέ μεγάλο ὕψος.Ὁ παράλυτος, πέρα ἀπό τό ἀνθρώπινο παράπονό του, δέν φαίνεται νά κατηγορεῖ κάποιον, πολλῷ μᾶλλον δέν γογγύζει κατά τοῦ Θεοῦ οὔτε καί βλασφημεῖ – πράγματα πού συχνά διαπιστώνουμε σέ παρόμοιες καταστάσεις ἄλλων συνανθρώπων – πού σημαίνει ὅτι ἦταν ἄνθρωπος προσευχῆς καί ἐπιβεβαίωνε ἔμπρακτα τό τῆς Γραφῆς: ῾ὑπομένων ὑπέμεινα τόν Κύριον καί προσέσχε μοι᾽. ῎Ετσι ζοῦσε μᾶλλον σέ μία χαρισματική κατάσταση, ἔστω καί μέσα στή θλίψη του, ἤ μᾶλλον ἐξαιτίας αὐτῆς, πού σφραγίστηκε ἁπλῶς στό τέλος μέ τή σωματική θεραπεία του ἀπό τόν Χριστό.

Συνοδοιπορία

Αδικαιολόγητο το μίσος των αρχαιολατρών προς το Χριστιανικό Βυζάντιο

Στα πλαίσια ιδεολογικών σκοπιμοτήτων όλη η ιστορική περίοδος της Βυζαντινής χριστιανικής αυτοκρατορίας προσεγγίζεται με αναχρονιστικές αναφορές και παρουσιάζεται μέσα από το παραμορφωτικό πρίσμα και τις προκαταλήψεις των δυτικών ιστορικών του 18ου και 19ου αιώνα. Κατ’ επέκταση απαξιώνεται όχι μόνο ένα πολύ μεγάλο τμήμα της ελληνικής ιστορίας, αλλά και το σύνολο του πολιτισμού που δημιουργήθηκε με αφορμή την παρουσία του Χριστιανισμού......

          Το πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα το επισημαίνουν μα χαρακτηριστική σαφήνεια οι ειδικοί. Ενδεικτικά παραθέτουμε κάποιες  μαρτυρίες.

          Ο Γάλλος Ακαδημαϊκός Charles Diehl αναφέρει ότι το Βυζάντιο “δια δε της στρατιωτικής αξίας αυτού επανειλημμένως έσωσε την Ευρώπην. Υπήρξεν απέναντι της βαρβαρότητος το κέντρον θαυμασίου πολιτισμού, του τελειοτέρου και του μάλλον λεπτεπιλέπτου, το οποίον επί αρκετόν χρόνον εγνώρισεν ο Μεσαίων. Υπήρξεν ο διδάσκαλος και ο αναμορφωτής της Σλαβικής και Ασιατικής Ανατολής, οι λαοί της οποίας οφείλουσιν εις αυτό την θρησκείαν, την φιλολογίαν, την καλλιτεχνίαν και αυτό το διοικητικόν αυτών σύστημα. Η πανίσχυρος επίδρασις αυτού είχεν επεκταθεί μέχρι αυτής της Δύσεως, η οποία σπουδαίως επωφελήθη του πνευματικού και καλλιτεχνικού πλούτου αυτού. Αυτό είναι το οποίον προηγείται σήμερον όλων των Ανατολικών λαών της Ευρώπης, ιδίως δε η σύγχρονος Ελλάς οφείλει πολύ περισσότερα εις τον Χριστιανικόν Βυζάντιον παρ’ ό,τι εις τας Αθήνας του Περικλέους και του Φειδίου”.

          Και ο καθηγητής Ν. Τωμαδάκης αναφερόμενος στην ενότητα της ελληνικής ιστορίας, με αφορμή την προσφορά του Βυζαντίου και των βυζαντινών ιστορικών συγγραφέων ειδικότερα, τονίζει τα εξής: “Πληροφορούν ημάς περί εποχής χιλίων πεντακοσίων συναπτών ετών, καθ’ α το Έθνος ημών ενεκολπώθη τον Χριστιανισμόν, διέδωκε τούτον εσωτερικώς και εξωτερικώς, και επροστάτευσε την Ευρώπη από την επιδρομήν των βαρβάρων. Έτι  προς, διαφύλαξε την αρχαίαν παράδοσιν, τα χειρόγραφα , τους συγγραφείς, την σκέψιν. Εκάλυψε την περίοδον αυτήν δι’ ενδόξων κατορθωμάτων, δια κοινωνικής και φιλανθρωπικής δράσεως της πολιτείας και της Εκκλησίας απαραμίλλου, δια πλήθους μοναστών, λογίων, σοφών, επιστημόνων, καλλιτεχνών, ανθρώπων του πνεύματος. Διεμόρφωσε την σημερινή γλωσσικήν, θρησκευτικήν και πνευματικήν παράδοσιν”.

          “ΔΙΑΛΟΓΟΣ” τ. 91

Μοναχικὴ ζωὴ καὶ Ἐκκλησία, Μελέτιος Καλαμαρᾶς (Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης)

Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἕνας χῶρος, μέσα στὸν ὁποῖο τὰ «ἐκλεκτά του μέλη» ψάχνουν γιὰ τὴν ἀλήθεια, τὴν βρίσκουν καὶ δίνουν ντιρεκτίβες στοὺς ἄλλους!! Ἡ Ἐκκλησία ἔχει τὴν ἀλήθεια. Εἶναι «στῦλος καὶ ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α' Τιμ. 3, 15). Καὶ ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ὁμολογεῖ πίστη «εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικὴν καὶ ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν» (Σύμβολο τῆς Πίστεως).

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι τὸ ὄργανο τοῦ Θεοῦ γιὰ γνώση τοῦ θελήματός Τουˑ καὶ γιὰ ἁγιασμὸ τοῦ κόσμου. Καὶ ἡ πολυποίκιλη σοφία τοῦ Θεοῦ, τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ, πράγματα οὐράνια, ἀποκαλύφθηκαν ἀκόμη καὶ στοὺς ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους, διὰ τῆς Ἐκκλησίας (Ἐφεσ. 3, 10). Αὐτὸ μᾶς λέει: Ὅλοι οἱ μυαλωμένοι, οἱ «γνωστικοί», ποὺ ποθοῦν γνώση καὶ βίωση τῆς ἀλήθειας, πρέπει νὰ κινοῦνται ὄχι αὐτόνομα. Αὐτὸ εἶναι, αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι τὸ ἀγώνισμά τους.Οἱ πιὸ «γνωστικοὶ» (= μὲ τὴν πρωτοχριστιανικὴ καὶ μὲ τὴν λαϊκὴ ἔννοια τῆς λέξης) μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι οἱ μοναχοίˑ ἐκεῖνοι ποὺ τὸ κάνουν πρόγραμμα ζωῆς νὰ βιώσουν τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ὁλόκληρη.

Ἡ μοναχικὴ ζωὴ εἶναι ζωὴ ἀφιερωμένη στὸν Κύριοˑ μιὰ ἀφιέρωση ὁλοκληρωτική, πιὸ βαθιὰ ἀπὸ ὅ,τι τὴν βίωναν οἱ ναζιραῖοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

1. Ἡ ὁμολογία-ἀφετηρία γίνεται μὲ μιὰ ἐσωτερικὴ διεργασία ἔνδον, ἐν τῇ καρδίᾳˑ ἀλλὰ συντελεῖται ἔξω ἐνώπιον τῆς Ἐκκλησίαςˑ μὲ εἰδικὴ ἀκολουθίαˑ ὡς κατ' ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ γίνεται ἡ ὁμολογία, ἡ ὑπόσχεση, ἡ ἀφιέρωση. Καὶ τὴν δέχεται ἐξ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, ὄχι τὸ θεσμικὸ ὄργανο τῆς μοναχικῆς ζωῆς, ὁ ἡγούμενος, ἀλλὰ ὁ λειτουργὸς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἱερέας.

Καὶ ἀρχίζει:

• Τί προσῆλθες, ἀδελφέ, προσπίπτων τῷ ἁγίῳ θυσαστηρίῳ (δηλαδή: στὸν Χριστό, ἀφοῦ τὸ ἅγιο θυσιαστήριο εἶναι ὁ θρόνος Του) καὶ τῇ ἁγίᾳ συνοδείᾳ ταύτῃ.

• Ἑκουσίᾳ σου γνώμῃ προσέρχει τῷ Κυρίῳ; Ἔγινε ἡ σχετικὴ διεργασία μέσα σου; Πρόσεξε! Τὸν ἄνθρωπο δὲν τὸν τάζει νὰ γίνει μοναχὸς ὁ πατέρας τουˑ οὔτε ὁ κατὰ σάρκα, οὔτε ὁ κατὰ πνεῦμα.

• Θὰ παραμείνεις στὸ μοναστήρι (= τὸ συγκεκριμένο) καὶ στὴν μοναχικὴ ζωή, μέχρις ἐσχάτης ἀναπνοῆς; Ἡ ἀφιέρωση δὲν γίνεται μὲ προθεσμία. Ἅμα γίνει, δὲν ἀνακαλεῖται ΠΟΤΕ. Ὁ μοναχὸς δὲν δηλώνει ὑπακοή, κρατώντας τὸ δικαίωμα, νὰ τὴν ἀνακαλέσει, ἂν τὰ βρίσκει σκοῦρα!

• Φυλάττεις σεαυτὸν ἐν παρθενίᾳ;

• Σώζεις μέχρι θανάτου τὴν ὑπακοὴ στὸν προεστῶτα καὶ σὲ ὅλη τὴν ἀδελφότητα; Ποὺ σημαίνει: δὲν ἐπιτρέπεται σὲ μοναχὸ νὰ αὐθαδιάζει καὶ νὰ λέγει: «οὐ θέλω». Ἔχει χρέος πάντοτε νὰ ἀπαντᾶ σὲ ὅλα μὲ ἀγάπη, μὲ ταπείνωση, μὲ προθυμία.

Καὶ καταλήγει:

• Πρόσεξε, παιδί μου: Ἡ μοναχικὴ ζωὴ εἶναι μιὰ πορεία πρὸς τὰ ἄνω. Καὶ ἀπαιτεῖ συνεχῆ πορεία πρὸς τὴν τελειότητα. Ἡ πορεία αὐτὴ ἀρχίζει ἀπὸ τὰ ἔξω. Καὶ προχωρεῖ στὰ ἔσω, ὅλο καὶ πιὸ βαθειά.

2. Ἂς τὴν ἀναλύσουμε λίγο.

Λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής:

Ὅποιος ἀφήνει πράξεις καὶ πράγματα (γυναῖκα καὶ χρήματα) γίνεται μοναχὸς κατὰ τὸν ἔξω ἄνθρωποˑ σωματικά. Μὰ αὐτὸ δὲν φθάνει: Χρειάζεται νὰ γίνει καὶ κατὰ τὸν ἔσω! Χρειάζεται νὰ ἀφήσει καὶ τὰ ἀνάλογα συναισθήματα καὶ τοὺς σχετικοὺς λογισμούς! Καὶ προσοχή: Κατὰ τὸν ἔξω ἄνθρωπο, εὔκολα γίνεται κανεὶς καλόγεροςˑ ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσει. Μὰ γιὰ νὰ κάμει τὸν ἔσω ἄνθρωπο μοναχὸ (= γιὰ νὰ γίνει μοναχὸς ὅλῃ ψυχῇ καὶ διανοίᾳ καὶ καρδίᾳ), «οὐκ ὀλίγος ὁ ἀγὼν» (Περὶ ἀγάπης IV, ν', P.G. τ. 90, σελ. 1060 Α-Β).

Ἡ ζωὴ τοῦ μοναχοῦ, διαβάζομε στὴν ἀκολουθία τῆς κουρᾶς, πρέπει νὰ εἶναι ἀπάγαυσμα καὶ ἀντανάκλαση τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου. Πρέπει σ' αὐτὴν νὰ διαδεικνύεται ἡ πολιτεία τοῦ Κυρίουˑ νὰ γίνεται ὁλοφάνερηˑ νὰ μὴν ὑπάρχει περίπτωση νὰ φαντάζεται ὁ συναναστρεφόμενος μοναχό, πιθανότητα ὑπόκρισης, διπλοπροσωπίας κ.ο.κ. Ὁ μοναχός, λέγει ὁ ἅγιος Νεῖλος ὁ ἀσκητής, πρέπει νὰ εἶναι ἕνα θυσιαστήριο τοῦ Κυρίουˑ ἕνα θυσιαστήριο, μέσα στὸ ὁποῖο φουντώνουν, καὶ ἀπὸ τὸ ὁποῖο προσφέρονται καὶ ἀναπέμπονται στὸν πανύψιστο Θεὸ προσευχὲς καθαρές, λατρεία καθαρήˑ ἕνα θυσιαστήριο ποὺ μένει γιὰ πάντα ἅγιο καὶ ἀσάλευτοˑ ποὺ ποτὲ δὲν βεβηλώνεται (Ἐπιστ. Γ', 32 P.G. 79 σελ. 388 Α).

Καὶ ὁ ἅγιος Ἰωάννης στὴν Κλίμακα λέγει:

«Μοναχός ἐστι τάξις καὶ κατάστασις ἀσωμάτων ἐν σώματι» (Λόγος Α, 10)ˑ δηλαδή, ἡ μοναχικὴ ζωὴ εἶναι τάξη καὶ κατάσταση ἀγγελική.

3. Κορύφωση τῆς ἀφιέρωσης στὸν Χριστὸ εἶναι τὸ φρόνημα, γιὰ τὸ ὁποῖο μᾶς μιλάει ὁ ἅγιος ἱερομάρτυρας Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος (107 μ.Χ.): Εἴ τις δύναται μένειν ἐν ἁγνείᾳ, εἰς τιμὴν τῆς σαρκὸς τοῦ Χριστοῦ, μενέτω» (Ἐπιστολὴ πρὸς Πολύκαρπον IV, 2 ΒΕΠ 2, 283, 38-39).

Αὐτὴ εἶναι ἡ ὑπέρτατη καὶ τελειότατη ἀφιέρωση, ἡ σύνδεση τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀφιέρωσης μὲ τὴν χρεωστικὴ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν Χριστό, γιὰ τὸ ὅτι ἐκένωσε ἑαυτὸν καὶ ἔλαβε σάρκα ἀνθρώπινη, γιὰ νὰ τὴν προσφέρει θυσία γιὰ μᾶς, γιὰ τὴν σωτηρία μας. Μὲ αὐτὴ τὴν σάρκα ἕτοιμη γιὰ θυσία ὁ Χριστὸς ἔκαμε τὸ θέλημα τοῦ Πατέρα, ἔγινε θυσία, ἱλαστήριο γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου.Στὴν μοναχικὴ πολιτεία, «κατὰ μίμησιν», «διαδείκνυται», πρέπει νὰ «διαδεικνύεται ἡ τοῦ Κυρίου πολιτεία»ˑ νὰ καταλαβαίνει κανείς, ὅτι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Κύριος, ἐταπείνωσεν ἑαυτὸν «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ» (Φιλ. 2, 6-11)ˑ ποὺ σημαίνειˑ ὅτι ἐταπεινώθη μέχρι τοῦ σημείου, ὄχι μόνο νὰ μὴ ζητάει τιμές, ἀλλὰ καὶ ὥστε νὰ δεχθεῖ νὰ γίνει «ὑπὲρ ἡμῶν κατάραˑ γέγραπται γὰρˑ ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου» (Γαλ. 3, 13).Ἡ μοναχικὴ ζωὴ εἶναι ζωὴ ἀγγελική, ζωὴ οὐράνια, ζωὴ ἀναστάσεως, γεμάτη ἀγάπη, γεμάτη ταπείνωση, γεμάτη φῶς.

1. Ὁ ἄνθρωπος ὁ χοϊκὸς ἔχει τὴν τάση καὶ τὸν πόθο νὰ κυνηγάει τὰ μεγαλεῖαˑ καὶ τὸ κάθε τὶ ποὺ προκαλεῖ ἡδονή! Μά, ὅπως λέγει ὁ χρυσορρήμων ἅγιος, δὲν ὑπάρχει μεγαλύτερη χαρὰ καὶ ἡδονὴ ἀπὸ τὸ νὰ πάει κανεὶς σὲ μοναστήρι, ἔστω καὶ ἂν εἶναι στὴν χειρότερη ἀκρούλα τοῦ κόσμου καὶ νὰ βλέπει ταπείνωση ἀληθινή, ἀγάπη ἀληθινή, ἐγκράτεια χριστομίμητη.

«Ἥδιον ἰδεῖν ἐρημίαν σκηνὰς ἔχουσαν μοναχῶν συνεχεῖς, ἢ (= παρὰ) στρατιώτας ἐν στρατοπέδῳ παραπετάσματα τείνοντας». (Ἰω. Χρυσοστ. εἰς Ματθ. Ὁμ. 69, γ, P.G. τ. 58, 852).

2. Εἶναι ἀξιοπρόσεκτα τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Ἰωάννου. Οἱ κοσμικοὶ ἔχουν συζήτηση: Ποιός πῆρε ἀξίωμα. Ποιός ξέπεσε ἀπὸ ἀξίωμα. Ποιός πέθανε. Ποιός... Ἐνῶ οἱ μοναχοί, μιλᾶνε γιὰ τὸν παράδεισο σὰν νὰ ἦσαν ἐκεῖ πάνω! Οἱ κοσμικοὶ τὸν νοῦ τους τὸν ἔχουν στὴ γῆ! Καὶ ὄχι μόνο γιὰ τὰ ἀπαραίτηταˑ ἀλλὰ καὶ γιὰ πράγματα ἐντελῶς ἄχρηστα καὶ περιττά. Οἱ μοναχοί, αὐτὰ οὔτε ποὺ τὰ θυμοῦνται!

Κάνουν καὶ οἱ μοναχοὶ δουλειέςˑ γιὰ νὰ ἀποκτήσουν τὰ πρὸς τὸ ζῆνˑ ἀλλὰ μόνο ἐκεῖνες ποὺ δὲν ἔχουν κανένα ψόγο! Οἱ κοσμικοὶ τὸ ρίχνουν ὅλο καὶ πιὸ πολὺ στὴν πλεονεξία! Καὶ ὄχι σὰν τὰ μυρμήγκια (= μὲ τὸν κόπο τους)ˑ ἀλλὰ σὰν τοὺς λύκους καὶ τὶς λεοπαρδάλεις! Καὶ ἀκόμη χειρότερα! Ναί, καὶ χειρότερα. Γιατὶ τὰ θηρία, θηρία τὰ ἔφτιαξε ὁ Θεός. Οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε ὅλοι ἴσοιˑ μὲ ἴσα δικαιώματα. Καὶ καταντᾶμε καὶ ἀπὸ τὰ θηρία χειρότεροι!Οἱ μοναχοὶ μοιάζουν μὲ ἀγγέλους. Ξένοι καὶ περαστικοὶ στὸν κόσμο. Τίποτε δὲν κρατᾶνε ἀπὸ τὰ ἤθη τῶν κοσμικῶν! Οὔτε σὲ ροῦχο, οὔτε σὲ τροφή, οὔτε σὲ τόπο κατοικίας, οὔτε σὲ παπούτσια, οὔτε στὴ μιλιά τους!... Πρέπει νὰ ἀκούσει κανεὶς μοναχοὺς ἀληθινοὺς νὰ κουβεντιάζουν μεταξύ τους, γιὰ νὰ καταλάβειˑ ὅτι ἐκεῖνοι, εἶναι οὐρανοπολῖτεςˑ ἐμεῖς, οὔτε τῆς γῆς... ἄξιοι! Καὶ τὴν γῆ τὴν μιαίνομε. Καὶ πρέπει μερικοὶ μεγαλόσχημοι, νὰ πάρουν τὰ ποδαράκια τους καὶ νὰ βρεθοῦν σὲ ἀληθινὸ μοναστήρι, γιὰ νὰ καταλάβουν πόσο λάθος εἶναι ὁ τρόπος ποὺ σκέπτονται καὶ ἐνεργοῦν!... (Ἰω. Χρυσοστ. εἰς Ματθ. Ὁμ. 69, δ P.G. 58, 653-654).Καὶ συνεχίζει ὁ ἅγιος: Μιλᾶμε γιὰ τοὺς ἀληθινοὺς μοναχούς. Αὐτοί, ἀπὸ τὰ ἔργα τους καὶ μὲ τὸ φρόνημά τους (μὲ τὰ μυαλά τους), εἶναι οὐρανοπολῖτεςˑ ἰσάγγελοιˑ ἀρχάγγελοιˑ σεραφὶμ καὶ χερουβίμ. Καί, ὅταν ψάλλουν στὸ κελλάκι τους μόνοι τους, κατεβαίνουν οἱ ἄγγελοι καὶ τοὺς καμαρώνουν! Χαρά τους τὸ ἔχουν νὰ ψάλλουν μαζί τους!...

Αὐτὴ εἶναι, αὐτὴ μπορεῖ νὰ εἶναι, αὐτὴ πρέπει νὰ εἶναι, ἡ μοναχικὴ πολιτεία. Καὶ αὐτά, συμπληρώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης, ὄχι γιὰ μομφή, ὄχι εἰς βάρος τῶν μοναχῶν, ἀλλὰ γιὰ στήριξή τουςˑ καὶ γιὰ βοήθειά τους!Μὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι οἱ μοναχοὶ «εἶναι»ˑ καὶ κάποιοι ἄλλοι «δὲν εἶναι»! Καὶ πολλοὶ ἄλλοι, εἶναι. Ὅλοι ὅσοι ἔχουν χαρίσματα ἀπὸ τὸν Θεό, εἶναι. Καὶ μέγιστη, καθ' ὑπερβολήν, ὁδὸς εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὅποιος ἔχει ἀγάπη, ὅπως τὴν ζητάει ὁ Χριστός, ὑπέρκειται καὶ ὑπερῇρεν πάντας.Καί, ἂν κανεὶς θελήσει, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, νὰ κάμει σύγκριση, νὰ ἀντιπαραβάλει τοὺς κόπους καὶ τοὺς ἱδρῶτες καὶ τὸ ἔνθεο ἀγωνιστικὸ φρόνημα τῶν μοναχῶν, μὲ «τὴν ἁπλὰ καλῶς διοικουμένη ἱερωσύνη», μὲ τὸ ἔργο ἑνὸς ἱερέα, ποὺ φροντίζει νὰ ἀνταποκρίνεται σωστὰ στὸ χρέος τῆς ἱερωσύνης, τότε βλέπει ὅτι ἡ διαφορὰ ἀνάμεσά τους εἶναι τόση, ὅση ἀνάμεσα σὲ ἕνα βασιλιὰ καὶ σὲ ἕναν ἁπλὸ ἰδιώτη (Περί, Ἱερωσύνης ΣΤ, 5, P.G. τ. 48, σέλ. 682).

1. Ἕκαστος ἐν τῷ ἰδίῳ τάγματι (Α' Κορ. 15, 23). Καθένας πρέπει νὰ κινεῖται, νὰ ζεῖ καὶ νὰ σκέπτεται μέσα στὰ πλαίσια τοῦ τάγματός του. Π.χ. ὁ ἅγιος Ἀντώνιος τὴν οἰκουμένη ὁλόκληρη ἐστήριζε μὲ τὴν προσευχή του. Μὰ ἦταν ἁπλὸς μοναχός. Καὶ ἔμενε ἐν τῷ ἰδίῳ τάγματι. Καὶ ἔκλινε μὲ ταπείνωση τὸ κεφάλι, ὄχι μόνο στὸν πατριάρχηˑ στὸν κάθε ἀρχιερέαˑ καὶ στὸν κάθε ἱερέαˑ ἀλλὰ καὶ στὸν κάθε ἀναγνώστη. Μὰ γιατί; Τί ἦσαν μπροστά του; Τίποτε; Ἴσως καὶ κάτι λιγότερο ἀπὸ «τίποτα»! Ὅμως, ὁ ἅγιος Ἀντώνιος δὲν ἔπαιρνε γιὰ κριτήριό του τὶς πράξεις του καὶ τὶς ἀρετές του. Δὲν «ἐμέτρει» τὸν ἑαυτό του. Δὲν «ἔπαιρνε» ποτὲ μέτρο κρίσεως τὸν ἑαυτό του καὶ τὶς ἀρετές του. Καὶ πρεσβύτερος μποροῦσε τυχὸν νὰ εἶχε γίνει, καὶ ἐπίσκοποςˑ γιατί ὄχι! Μὰ δὲν ἐμέτρει τὸν ἑαυτό τουˑ καὶ δὲν ἔβγαινε ἔξω ἀπὸ τὸ τάγμα του.

2. Ὅταν ὁ μοναχὸς βγαίνει ἔξω ἀπὸ τὸ ἴδιο τάγμα, ἀρχίζει τὸ ξέφτισμα: ἀρχίζουν τὰ «πλήν»ˑ ἀρχίζει ἡ ζημία. Ἡ δική του ζημίαˑ καὶ τῆς Ἐκκλησίαςˑ ποὺ χωρὶς τὴν βίωση τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ μέλη της, φτωχαίνει.Πλοῦτος τῆς Ἐκκλησίας καὶ στολίδι της εἶναι οἱ μοναχοί. Καὶ εἶναι κρῖμα νὰ ξεφτᾶνε. Ἡ μοναχικὴ ζωή, μὲ κέντρο της τὴν ἁγνότητα, πρέπει νὰ εἶναι ὁλοκάρδια ἔκφραση εὐγνωμοσύνης στὸν Χριστὸ γιὰ τὴν θυσία Τουˑ πρέπει νὰ γίνεται εἰς τιμὴν τῆς σαρκὸς τοῦ Χριστοῦ.

Ὅποιος ἔχει τέτοια ἀφιέρωση καὶ τέτοιους λογισμούς, εὑρίσκεται, ὅπως εἴπαμε πιὸ πάνω, στὴν κορυφὴ τῆς ἀφιέρωσης. Αὐτὸ ὅμως δὲ σημαίνει, ὅτι ἔφθασεˑ ὅτι ἀνέβηκε ψηλά. Γιατί, «ἐὰν καυχήσηται, ἀπώλετο» (ἐ.ἄ.)ˑ γιατί, ἐὰν αἰσθανθεῖ αὐταρέσκεια γιὰ τὸ κατόρθωμά του, καὶ δεχθεῖ τὸν λογισμό του, τὰ ἔχασε ὅλα!...

Μὲ ἄλλα λόγια: ὅσο πιὸ πολὺ ὁ μοναχὸς μετράει ἑαυτόν, καὶ ἐξέρχεται ἔτσι ἀπὸ τὰ ὅρια τοῦ ἐπαγγέλματός του, ποὺ εἶναι ἡ ταπείνωση καὶ ἡ μὴ διεκδίκηση πλεονεκτημάτων, τόσο χάνει, τόσο ξεπέφτειˑ ἔστω καὶ ἂν αὐτὴ ἡ ἔξοδος γίνεται μόνον ἔνδον ἐν τῇ καρδίᾳ του.

Τὸ μέτρημα γίνεται πάντοτε. Ἀπὸ τὸν καθέναˑ μὲ κριτήριο τὸν ἑαυτό τουˑ μὲ μέτρο τὶς ἐμπειρίες τουˑ καὶ μὲ φυσικὸ ἀποτέλεσμα, ὅτι ὁ ἐρωτῶν καὶ διερωτώμενος ὑποστέλλει τὴν σημαία τοῦ πνευματικοῦ του ἀγώναˑ βρίσκει ἄλλοθι!. Μέτρο σύγκρισης δὲν εἶναι ὁ κάποιος, ὁ ὅποιος ἄνθρωποςˑ ἔστω ὁ ἅγιος Μακάριος καὶ ὁ ἅγιος Ἀντώνιος, ἀλλὰ ὁ Χριστός, ποὺ μᾶς λέγει, ὅτι οἱ μοναχοὶ πρέπει νὰ εἶναι υἱοὶ τῆς ἀναστάσεως (Λουκ. 20, 36), πάντοτε ἀναστημένοι, πάντοτε ὄρθιοι! Ὁ λογισμὸς ποὺ ἐπιτρέπει σὲ μοναχὸ νὰ ὑποτιμάει τὸν ἀγώνα ἄλλου, γιὰ νὰ δικαιολογήσει τὴν δική του ἀβελτηρία, εἶναι δαιμονικός!...

Ἔλεγε ὁ ὅσιος ἀββᾶς Παφνούτιος: «εἰς ὃν ἂν τόπον ἀπέλθῃς, μὴ μετρῇς σεαυτόν». Εἴτε ἔχεις γύρω σου τὶς κορυφὲς ἁγιότητας, εἴτε τὰ ἀπύθμενα βάθη τῆς ἀπώλειας, «μὴ μετρῇς ἑαυτόν»!...

3. Πῶς ἀρχίζει τὸ ξέφτισμα;

Μᾶς τὸ λέγει ὁ ἅγιος ἱερομάρτυρας Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος (107 μ.Χ.): «Εἴ τις δύναται μένειν ἐν ἁγνείᾳ, εἰς τιμὴν τῆς σαρκὸς τοῦ Χριστοῦ, μενέτω» (Ἐπιστολὴ πρὸς Πολύκαρπον IV, 2 ΒΕΠ 2, 283, 38-39).

Ὕψιστη θεολογικὰ κατοχύρωση ἀφιέρωσης, εἶναι ἡ σύνδεση μὲ τὸν Χριστό. Καὶ μάλιστα μὲ τὴν θυσία Τουˑ μὲ τὴν σάρκα Του, μὲ τὴν ὁποία ἐτελεσιουργήθη ἡ ἐν Σιὼν μυστικὴ ἱερουργία Του. Ὅποιος συνειδητὰ μένει ἁγνός, γιὰ νὰ ἐκφράσει τὴν πίστη του καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη του στὸν Χριστὸ γιὰ τὴν ἐν Σιὼν μυστικὴ ἱερουργία Του, τόσο στὸ Δεῖπνο, ὅσο καὶ στὸν Γολγοθᾶ, αὐτὸς βρίσκεται στὴν κορυφὴ τῆς ἀφιέρωσης. Παρὰ ταῦτα, αὐτός, «ἐὰν καυχήσηται, ἀπώλετοˑ καί... ἔφθαρται» (ἐ.ἄ.)· τὰ ἔχασε ὅλα! Αὐτός, ἀπὸ τὴν ἴδια στιγμὴ παύει νὰ ἔχει κάτι. Ἢ μᾶλλον, ἀπὸ τὴν ἴδια στιγμὴ ἔχει ὄχι «σύν», ἀλλὰ «πλήν». Τὰ ἔχασε ὅλα! Αὐτοπεριφρουρεῖται, περιφρουρεῖ τὸν ἑαυτό του, μόνο ὅταν μένει «ἐν τῷ ἰδίῳ τάγματι»ˑ ὅταν ἔχει ταπείνωσηˑ ὅταν δὲν μετρεῖ ἑαυτόν.

Δίκαια λοιπὸν καὶ θεόσοφα λέγει ὁ Εὐάγριος: «Μακάριός ἐστι μοναχός, ὁ «πάντων περίψημα ἑαυτὸν λογιζόμενος» (Λόγος περὶ προσευχῆς, κεφ. ρκα΄, P.G. 79, 1193C). Ὁ μοναχὸς μένει ἐν τῷ ἰδίῳ τάγματι, ὅταν θεωρεῖ τὸν ἑαυτό του «πάντων περίψημα» (Α΄ Κορ. 4, 13). Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ἀρχίζει νὰ μετράει τὸν ἑαυτό του, ἀρχίζει νὰ ξεπέφτει, καὶ ὅσο πιὸ πολὺ μετράει τὸν ἑαυτό του, ἔστω στὸν ἔνδον λογισμό του, τόσο ξεπέφτει.

4. Ὅ,τι ἰσχύει γιὰ τὸν μοναχό, ἰσχύει καὶ γιὰ κάθε ἄλλον χαρισματοῦχο.

Ἂς κάμουμε μιὰ τελευταία ἀναφορὰ σὲ κείμενα καὶ σὲ παραδείγματα ὁδηγητικά:

α. Γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιὰ κάποιους μαθητὲς τουˑ καὶ σὰν νὰ ἀπαντάει στὸ ἐρώτημα «καὶ τί εἶναι αὐτοί», λέγει: «ἀδελφοὶ ἡμῶν, ἀπόστολοι ἐκκλησιῶν, δόξα Χριστοῦ» (Β΄ Κορ. 8, 23).

Τί ἦσαν γιὰ τὸν σύγχρονό τους κόσμο; Ἕνα τίποτε! Ἀνθρωπάκια! Τί ἦσαν γιὰ τὸν Θεό; Δόξα Χριστοῦ. Τί πίστευαν γιὰ τὸν ἑαυτό τους; Τί ἄραγε νὰ ἔλεγαν αὐτοὶ γιὰ τὸν ἑαυτό τους, ὅταν ὁ Παῦλος ἔβαζε στὸν ἑαυτό του μηδὲν (Α΄ Κορ. 13, 2ˑ 15, 9);

β. Ὁ ἅγιος Ἀντώνιος συνομιλώντας μὲ Ἕλληνες φιλοσόφους ἔλαβε χάρισμα γλωσσολαλιᾶς καὶ συνομιλοῦσε μαζί τους ἑλληνικά, ἐνῶ δὲν εἶχε ποτὲ μάθει τὴν ἑλληνικὴ γλώσσα! Καβάλησε τὸ καλάμι; Φαντάσθηκε τὸν ἑαυτό του μεγάλο καὶ χαρισματοῦχο; Ὄχι.

γ. Οἱ ἅγιοι Νικόλαος, Σπυρίδων, Βησσαρίων, Νεκτάριος, ἔκαμαν θαύματα πολλά! Τάχα μεγάλωσαν; Τάχα ψήλωσαν; Τάχα ἔπαυσαν, στὸν λογισμό τους, νὰ εἶναι ἀνθρωπάκια; Ὄχι! Καὶ «ἐκτήσαντο τῇ ταπεινώσει τὰ ὑψηλάˑ τῇ πτωχείᾳ τὰ πλούσια».

δ. Οἱ ὅσιοι πατέρες Ἰσαάκιος, Συμεὼν ὁ Στυλίτης, Φαῦστος, Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἀγωνίσθηκαν γενναία κατὰ αἱρέσεων καὶ κακοδιδασκαλιῶν. Ξέφυγαν γι' αὐτὸ ἀπὸ τὰ μέτρα τοῦ ἰδίου τάγματος; Ζήτησαν ἀπὸ ἀρχιερεῖς καὶ συνόδους νὰ εὐθυγραμμισθοῦν μαζί τους;

ε. Μοναχοὶ ἀξιώθηκαν καὶ χάριτι Χριστοῦ ἔλαβαν χάρισμα γλωσσολαλιᾶς, χάρισμα διορατικό, χάρισμα προορατικό, χάρισμα ἰαμάτων! Ἐπιτρέπεται, θὰ ἦταν γι' αὐτοὺς ἐπιτρεπτό, νὰ ἐφαντάζονταν ὅτι εἶχαν λάβει τὰ χαρίσματα αὐτὰ «ἰδίᾳ δυνάμει» (βλ. Πράξ. 3, 12); Ἔγιναν, ὑπῆρξαν, καλύτεροι ἀπὸ τοὺς ἁγίους ἀποστόλους Πέτρο καὶ Ἰωάννη, ποὺ δὲν θέλησαν οὔτε νὰ τὸ διανοηθοῦν;

στ. Μποροῦν οἱ ὅποιοι ἀρχιερεῖς νὰ καμαρώνουν γιὰ τὰ θαύματα τοῦ ἁγίου Σπυρίδωνος καὶ τοῦ ἁγίου Νικολάου; Ἀντανακλοῦν καὶ σ' αὐτοὺς τὰ μεγαλουργήματα ἐκείνων, ἐπειδὴ ἔτυχε νὰ ἔχουν τὸν ἴδιο ἱερατικὸ βαθμό;

ζ. Δικαιοῦνται οἱ ὅποιοι μοναχοὶ νὰ σεμνύνονται γιὰ τοὺς ἀγῶνες τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ Χριστοῦ συμμοναστῶν τους; Δικαιοῦνται νὰ κάνουν τοὺς κόπους ἐκείνων καύχημά τους γιὰ διεκδίκηση τιμῶν καὶ ὑπολήψεως; Ὄχι! Μοναχός ἐστιν ὁ πάντων περίψημα ἑαυτὸν λογιζόμενος.

Ἰσχύει τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὸν ἀρχιερέα, καὶ γιὰ τὸν ἀρχιεπίσκοπο, καὶ τὸν πατριάρχη; -Πολὺ περισσότερο! Ὅσο πιὸ ψηλὰ στέκει κανείς, τόσο πιὸ πολὺ τοῦ χρειάζεται ἡ ταπείνωση. Ὁ Θεὸς «ἔθετο ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, ἔπειτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν» (Α' Κορ. 12, 28). Προκαλοῦν αἴσθηση, ἐντυπωσιάζουν, καταπλήσσουν τὰ χαρίσματα τῶν ἰαμάτων καὶ τὰ γένη γλωσσῶν. Μὰ ἀπὸ τὰ ἀριθμούμενα χαρίσματα εἶναι τὰ τελευταῖα!...

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἄμπελος τοῦ Χριστοῦˑ ἢ ἡ μάνδρα Του. Οἱ Χριστιανοί-μέλη της, εἴτε ἔχουν χαρίσματα, εἴτε ὄχι, εἴτε ἁμαρτωλοὶ εἶναι, εἴτε δίκαιοι, εἶναι κλήματα καὶ πρόβατα. Ὅσο μένουν ἐν τῷ ἰδίῳ τάγματι, ὅσο δὲν ζητοῦν περισσότερα ἀπὸ ὅσα ἔδωκε ὁ Χριστὸς στὸ τάγμα τους, ἐργάζονται θετικάˑ καὶ γιὰ τὸν ἑαυτό τουςˑ καὶ γιὰ τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦˑ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου.

Ἀντιπαλότητες στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας δὲν προβλέπονται.

Ὁ παρεκβαίνων σφάλλει. Καὶ ὁ νοῶν νοείτω.

αγια ζωνη