Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός για το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως

 

Την Εξομολόγηση  ο  Άγιος την  θεωρεί ως το πρώτιστο Μυστήριο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Γράφει σχετικά: «Ο Ανεξομολόγητος άνθρωπος είναι όμοιος με έναν αβάπτιστον και είναι αδύνατον να σωθεί. Και ανίσως ένας οπού απέθανεν ει μεν και επρόφτασεν και εξωμολογήθη και ας δεν εκοινώνησε, είναι ελπίδα εις αυτόν. Ει και δεν εξομολογήθη , ας κοινωνήσει όσες φορές θέλει, τίποτε δεν ωφελείται, μάλιστα βλάπτεται, επειδή και κοινωνεί ανάξια και αλλοίμονον εις αυτόν. Πρώτον πρέπει  να γίνεται η Εξομολόγησις, έπειτα η Αγία Κοινωνία …..

          Να εξομολογούμεσθεν παστρικά και καλά και να κοινωνώμεν τα Άχραντα Μυστήρια με φόβον και με ευλάβειαν και τότε να μας φωτίσουν και να μας λαμπρύνουν. Ειδέ και πηγαίνομεν ανεξομολόγητοι, αδιόρθωτοι, μολυσμένοι με αμαρτίες ωσάν εμένα και αποτολμούμε και μεταλαμβάνουμεν τα Άχραντα Μυστήρια, βάνομεν φωτία και καιόμασθε».

Εκκλησία =Σύναξη Κόμμα =Διαίρεση

 

Η λέξη «κόμμα» σημαίνει κομμάτι, όχι όλο. Τα κόμματα διαιρούν. Η λέξη «Εκκλησία» σημαίνει ενότητα. Εκ+καλώ, μαζεύω, συναθροίζω. Το όνομα της Εκκλησίας είναι όνομα ενότητος. Εκκλησία σημαίνει σύναξη. Κόμμα σημαίνει διαίρεση. Αυτό σημαίνει ότι ο κληρικός δεν μπορεί να κομματίζεται και να έχει και εχθρούς τους μεν ή τους δε. Θα τους αγκαλιάζει όλους. Θα έχει βέβαια κι αυτός τις πεποιθήσεις του τις πολιτικές. Δε τον εμποδίζει κανένας να δέχεται ότι το α ή το β κόμμα είναι καλύτερο στην δεδομένη περίπτωση για το καλό του έθνους. Αλλά δεν θα φανερώνει τις πεποιθήσεις του αυτές και δεν θα εχθρεύεται όσους έχουν διαφορετικές πολιτικές τοποθετήσεις. Είναι πατέρας όλων. Όλους τους αγκαλιάζει.

          Η Εκκλησία καλεί τους πιστούς της ν’ αφήνουν έξω, στο περιστύλιο, τις κομματικές τους ταυτότητες και μετά να μπαίνουν μέσα στο ναό. Εκεί, ενωμένοι, «εν  ενί στόματι και  μια καρδία», να ψάλλουν τον επινίκιο ύμνο, όπως οι άγγελοι στον ουρανό και αυτοί στην γη. Όλοι μπαίνουν στον ναό για να υμνήσουν τον Θεό, σ’ οποιαδήποτε πολιτική παράταξη και αν ανήκουν, εφ’ όσον είναι πιστοί χριστιανοί.

          Η Εκκλησία, λοιπόν, ενώνει, είναι ενότητα, είναι σύναξη. Δεν επιτρέπεται οι κληρικοί να ασχολούνται με πολιτικές διαμάχες, και να υπάρχουν άνθρωποι που ως μέλη της Εκκλησίας ν’ αποδέχονται τον τάδε  ως ιερέα της ενορίας τους, ως κομματικώς όμως ενταγμένοι στο α ή στο β κόμμα, να τον πολεμούν, επειδή ανήκει σε άλλο κόμμα. Αυτό δεν το διανοήθηκε ποτέ η Εκκλησία.

          Όποιος κληρικός ασχολείται  με οποιαδήποτε πολιτική εξουσία οι κανόνες της Εκκλησιές ορίζουν  να καθαιρήται.

          Αρχιμ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ «Δούλον Κυρίου ου δει μάχεσθαι, αλλ’ ήπιον είναι προς πάντας» (Β΄Τιμ. 2,24).

 

Χαρακτήρες που κλίνουν στο θυμό και είναι ασυγκράτητοι  και εύκολοι στη φιλονεικία και λογομαχία και συγκρούσεις, δεν είναι σπάνιοι μεταξύ των ανθρώπων. Είτε από φυσική ιδιοσυγκρασία, είτε από ελατήρια συμφέροντος υλικού ή εγωισμού, είναι πρόχειροι σε εξάψεις και θυμούς, με τους οποίους δημιουργούνται επεισόδια και αντιπάθειες και έρχεται η διαίρεση και ματαιώνεται η συνεννόηση και γίνεται αδύνατη η συνεργασία και ακολουθούν αναρίθμητα κακά.

          Στον χριστιανό όμως, που γνώρισε τον Νόμο του Θεού και θέλει να είναι δούλος Ιησού χριστού και   να πράττει το θέλημά του και να γίνεται ωφέλιμος με την χριστιανική του συμπεριφορά, δεν αρμόζουν φιλονικίες και διαμάχες. Πρέπει λοιπόν να κανονίζουμε τις εσωτερικές μας  διαθέσεις και να επιβαλλόμαστε στον εαυτό μας, για να μη παρασυρόμαστε από τον θυμό. Πρέπει να γίνουμε πράοι, υπομονετικοί, ευκολοσυμβίβαστοι, για να συντελούμε στην αγάπη και ομόνοια και ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων.

          Γ.  

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

 

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

          Ο Προκαθήμενος της Ορθοδοξίας ευρισκόμενος στο Πριγκιπάτο του Μονακό στο πλαίσιο συμμετοχής του σε διεθνές επιστημονικό συνέδριο για το περιβάλλον, κατόπιν προσκλήσεως του Πρίγκηπα του Μονακό Αλβέρτου Β΄, επανέλαβε για μία ακόμη φορά την έκκλησή του για την επικράτηση της ειρήνης κατά τον τελευταίο επίσημο σταθμό του στην Ιερά Μητρόπολη Ισπανίας και Πορτογαλίας, όπου χθες, Τετάρτη 18 0κτωβρίου, επισκέφθηκε την έδρα της Ισπανικής ΡΚ επισκοπικής Συνελεύσεως και συναντήθηκε με τα μέλη της.

          Η αποκατεστημένη ενότητά μας μπορεί να φανεί όχι  μόνο στις θεολογικές μας συνομιλίες αλλά και στις συλλογικές μας προσπάθειες να επιφέρουν ειρήνη, αλληλεγγύη και συμφιλίωση στον κόσμο. Από αυτή την άποψη, δράττουμε την ευκαιρία για να ανανεώσουμε την πρόσφατη εγκάρδια  και ένθερμη έκκλησή μας για ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Αυτή η περιοχή, που δεν είναι μόνο για εμάς τους χριστιανούς Άγιος Τόπος, αλλά και ιερή για τρεις Αβρααμικές θρησκευτικές παραδόσεις, αμαυρώνεται από φρικτές τραγωδίες και βάσανα.

          Ας δεσμευτούμε εκ νέου για την προώθηση της ειρήνης και τη δικαιοσύνης στη Μέση Ανατολή, αλλά και στην Ουκρανία και σε ολόκληρο τον κόσμο. Είθε οι προσπάθειές μας να καθοδηγούνται από το φως της πίστεως, τη σοφία του Θεού και την απεριόριστη αγάπη που μας ενώνει ως εν Χριστώ αδελφούς.

          «ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ», 21/10/2023

Ἡ γουόκ κουλτούρα καί ἡ ἔλλειψη τοῦ μέτρου.

 

Οἱ ἐπιλογές τοῦ καθενός εἶναι δικό του θέμα. Ἀλλά ἀπό τό σημεῖο αὐτό μέχρι τοῦ νά φθάνεις νά λές στόν λαό σου ὅτι ὁ ἐξ Ἀμερικῆς νοσηλευτής σύντροφός σου «ἔχει πολλά νά προσφέρει στόν τόπο μας» ὑπάρχει κάποια ἀπόσταση.

Δηλαδή, ἐν τάξει, μᾶς ἔρχεται ἐξ οὐρανοῦ (ἀεροπορικῶς δηλαδή) ἡ γουόκ κουλτούρα τῆς ὁμάδας Μπάιντεν, ἀλλά μήν χάσουμε καί τά λογικά μας.

Ἐν τάξει, ὁ Ἀνδρέας ἀναζήτησε τήν Δήμητρα μέ τό βλέμμα, ἔκανε τό περιώνυμο νεῦμα καί ἐκείνη κατέβηκε στήν κλίμακα τοῦ ἀεροσκάφους, ἀλλά δέν μᾶς τήν παρουσίασε ὡς «πυρηνική ἐπιστήμονα»!

Τό νά ἰσχυρίζεσαι ὅτι ἡ ἰδιότης τοῦ νοσηλευτοῦ τῶν ΗΠΑ εἶναι ταυτόσημη μέ ἐκείνη τοῦ παθολόγου στήν Ἑλλάδα, εἶναι ἅλμα ἐπί κοντῷ! Κι ὅπως λέγει ὁ λαός, «μήν τρελλαθοῦμε κιόλας».

Βεβαίως καί εἶναι κάτι διαφορετικό ἤ κάτι νέο αὐτό πού συνέβη στόν Σύριζα, ὁ ὁποῖος ἀπό μιά παρέα διαμαρτυρομένων ἔγινε κόμμα, ἐν συνεχείᾳ σκαρφάλωσε στήν ἱστιοσανίδα τῆς οἰκονομικῆς καταστροφῆς καί, μέ τήν βοήθεια ἑνός δεξιοῦ κόμματος, ἵππευσε τό κῦμα τῆς δυσαρεσκείας τήν ὁποία εἶχε δημιουργήσει ἡ πολιτική τῶν μνημονίων, κυβέρνησε γιά πέντε χρόνια γιά νά φθάσει αὐτήν τήν ὥρα νά ἀσπάζεται ὅ,τι πιό «ἀμερικάνικο» ἔχουμε δεῖ μέχρι σήμερα. Κάποιοι, ὅμως, ἐξ ἐκείνων πού συνέδραμαν τόν νέο πρόεδρο στήν ξέφρενη πορεία πρός τήν ἀρχηγία ὀφείλουν τώρα νά τοῦ ὑποδείξουν ποιά εἶναι τά ὅρια καί ποιό εἶναι τό μέτρο.

Κατά τά λοιπά, ἐκεῖνος πού συνέλαβε τήν ἰδέα νά κάνει τόν Σύριζα κουλουβάχατα (ἡ μόνη ἔκφραση πού ταιριάζει στήν περίπτωση) πέτυχε ἀπολύτως! Ἐπεβλήθη –διά τῆς γουόκ ἐπικοινωνίας– ἕνα ἀρχηγός γιά τόν ὁποῖο τό μόνο πού γνωρίζουμε εἶναι ὅτι «τόν λένε Στέφανο», καί ὅτι «χωρίς τόν σύντροφό του δέν θά ἦταν αὐτό πού εἶναι», ἕνας ἀρχηγός χωρίς νά ἔχει μέχρι τώρα παρουσιάσει πολιτικές θέσεις καί μέ μιά ὑπόσχεση ὅτι «θά μελετήσει ἑλληνικά.» Δηλαδή ὁ Σύριζα, ἀπό ἐκεῖ πού εἶχε πρόεδρο ὁ ὁποῖος δέν μιλοῦσε (ἤ μιλοῦσε περίεργα) ἀγγλικά, τώρα ἔχει πρόεδρο πού ὁμιλεῖ καί σκέπτεται ἀμερικανικά, ἀλλά δέν καλοξέρει τά ἑλληνικά. Δικό τους πρόβλημα, ἀσφαλῶς, ἀλλά κάπου ἐνδιαφέρει καί ἐμᾶς, ὅλους, ἀφοῦ ὁ ἐν λόγῳ νέος εἶναι πλέον πρόεδρος τοῦ δευτέρου (μέχρι τώρα) σέ δύναμη κόμματος στήν ἑλληνική Βουλή καί, συνεπῶς, πρόεδρος τοῦ κόμματος τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως! Τώρα μήν μᾶς ρωτήσετε γιά «πρωτόκολλα» καί ἄλλα, τά ὁποῖα ἔχουν σχέση μέ τήν πρόσκληση καί τήν ἐμφάνιση τοῦ προέδρου τοῦ δευτέρου κόμματος τῆς Βουλῆς σέ ἐπίσημες ἐκδηλώσεις, διότι εἶναι βέβαιο ὅτι θά μπερδευτοῦμε. Εἴπαμε, ὅμως, ἡ γουόκ (woke) κουλτούρα, κάτι τέτοιες λεπτομέρειες, «τίς μασάει».

Ἡ φυσική συνέπεια τῆς «παγκοσμιοποίησης», ἤτοι ὁ γουόκ καπιταλισμός, μέ τό πολυεθνικό κεφάλαιο νά ἐνισχύει συλλογικότητες, νά στηρίζει τήν διαφορετικότητα καί ὅτι πράσινο, ὑπάρχει γύρω μας (ὄχι τό πράσινο τῆς φύσεως, ἀλλά ἐκεῖνο τῆς “green economy”), δέν λογαριάζει οἰκογένεια, φῦλα καί ἔννοιες ὅπως πατρότητα-πατέρας, μητρότητα-μητέρα. Σέ αὐτό τόν ἀστερισμό ἐπιχειρεῖται νά μᾶς εἰσαγάγει ὁ ἐρχομός, ἐξ Ἑσπερίας, τοῦ «μέ λένε Στέφανο». Θέλουμε-δέν θέλουμε, εἶναι ἕνας νέος τρόπος ζωῆς, μιά ἄλλη τελείως ἀντίληψη περί κοινωνίας. Ἄς ἐλπίσουμε νά ἔχουμε καλά ξεμπερδέματα. «Πρῶτα ὁ Θεός», ὅπως εἶπε (δέν μπορεῖς εὔκολα νά πετάξεις στά σκουπίδια αὐτά πού σοῦ ἔμαθαν –μικρός– στήν Ἑλλάδα) ἐν τῇ ρύμῃ τοῦ λόγου του καί ὁ νέος πρόεδρος!

Ἄρθρο στήν «ΕΣΤΙΑ», Τρ. 26 Σεπτεμβρίου 2023, φ. 42.662 σελ. 1, 4 (αναδημ. στην ηλεκτρονική έκδοση 27/09/2023).

 

Τον Λόγχαις κληρωσάμενον Χρύσανθος Θεοδοσοπουλος

 

Απολυτίκιο Αγ. Δημητρίου του Μυροβλύτου - 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

 

Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης

Δημήτριον νύττουσι λόγχαι Χριστέ μου,
Ζηλοῦντα πλευρᾶς λογχονύκτου σῆς πάθος.
Εἰκοστῇ μελίαι Δημήτριον ἕκτῃ ἀνεῖλον.

Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 - 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ.
Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.
Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας (βλέπε 27 Οκτωβρίου), ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος.
Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.
Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο.
Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.
Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το εξής. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου, μα ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί και η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός λέγεται από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.

 

Ἡ τάξη καί ἡ πειθαρχία στό σχολεῖο του Φώτη Σχοινά

 

Τό πρῶτο μέλημα γιά τήν παιδεία πρέπει νά εἶναι ἡ ἐπαναφορά τῆς τάξεως καί τῆς πειθαρχίας στό σχολεῖο. Ἡ ἑλληνική ἐκπαίδευση ἀπό τήν καταστολή καί τόν αὐταρχισμό τῶν δύο πρώτων μεταπολεμικῶν δεκαετιῶν πέρασε κατά τή μεταπολιτευτική περίοδο στήν ἀπόλυτη ἐπιτρεπτικότητα καί ἄκριτη υἱοθέτηση τῆς μηδενιστικῆς “ἀποδοχῆς” (acceptance) τῶν μαθητῶν  κατά τά κελεύσματα τῆς φιλελεύθερης-ἀντιαυταρχικῆς Παιδαγωγικῆς μέ ἀποτέλεσμα τό ἑλληνικό σχολεῖο νά ἀπωλέσει κάθε ἔννοια τάξεως καί πειθαρχίας, προϋποθέσεις ἀπαραίτητες γιά ὁποιαδήποτε ἀποτελεσματική μαθησιακή δραστηριότητα.

Τό περίεργο εἶναι ὅτι οἱ ἁρμόδιοι φορεῖς οὔτε κἄν θέτουν ζήτημα ἐπαναφορᾶς τῆς πειθαρχίας καί τῆς τάξεως στό σχολεῖο, λές καί δέν ὑφίσταται κἄν ζήτημα!

Στό θέμα τῆς παραβατικότητος καί τοῦ τρόπου ἀντιμετωπίσεως αὐτῆς οἱ θέσεις τῆς σύγχρονης φιλελεύθερης Παιδαγωγικῆς εἶναι ἀνεδαφικές, ἤ ἄν θέλετε, μή ρεαλιστικές. Ἡ ὑπόθεση ὅτι τό παιδί δέν φέρει τήν κύρια εὐθύνη τῆς παραβατικῆς συμπεριφορᾶς του,ὅσο καί ἄν ἀληθεύει, οὐσιαστικά ἐπιβάλλει τήν ἀτιμωρησία τοῦ μαθητοῦ καί ἔτσι μειώνει δραστικά τή δυνατότητα ἐπιβολῆς τῆς τάξεως καί τῆς πειθαρχίας.

Βαρυσήμαντη και επίκαιρη η παρέμβαση του Πατρών Χρυσοστόμου....

 

«…. Σήμερα που η αμαρτία υψώνει «υπερήφανον» οφρύν και περιφέρει με αυθάδεια το πικρόν και θανατηφόρον δηλητήριο της, η φωνή των Αγίων δια των ιερών λειψάνων τους, είναι όχι μόνο επίκαιρη, αλλά και σωτήρια.

          Δυστυχώς στην πατρίδα μας, καταλύονται χρηστά ήθη και εισάγονται νέα, καταλύονται αξίες, ισοπεδώνονται θεσμοί, όπως η οικογένεια, που είναι το κύτταρο της ζωής και της κοινωνίας.

          Σ’ αυτό το ισοπεδωτικό τρόπο ζωής πρέπει να αντισταθούμε, αν θέλουμε να προχωρήσουμε στο μέλλον με ορθόδοξο ήθος και φρόνημα και με το κεφάλι ψηλά».

          «Εκκλησιολόγος», 5. 10. 2023

Ο στεναγμός και οι ωδίνες της κτίσης

 

Το καλοκαίρι που πέρασε τα είδαμε όλα τα λεγόμενα ακραία φαινόμενα που μπορούσαν να εμφανισθούν μαζί, και μάλιστα διαδοχικά ήτοι καύσωνες, δασικές πυρκαγιές που επεκτάθηκαν και σε οικισμούς πόλεων και χωριών, εκκενώσεις περιοχών, ακραίες καταιγίδες και πλημμύρες σε χωριά και πόλεις, και σε όλα αυτά τραγικές καταστάσεις των ανθρώπων και θάνατοι.

          Έγραψαν : «Καλωσήρθατε στο κλιματικό χάος», τα ακραία αυτά φαινόμενα «είναι αποτέλεσμα κλιματικής αλλαγής». Ο καθηγητής Κώστας Καρτάλης στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και μέλος της Επιστημονικής Επιτροπής της Ε. Ε. για την κλιματική αλλαγή, γράφει:  «Η θερμοκρασία έχει αυξηθεί κατά 1,2 βαθμούς Κελσίου σε σύγκριση με την προβιομηχανική περίοδο, με αποτέλεσμα μια γενικευμένη κλιματική αστάθεια, που αποτυπώνεται με κατά τόπους ακραία καιρικά και κλιματικά φαινόμενα».

          Σε άλλο άρθρο γινόταν λόγος για το ότι έγιναν «οι γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης», και δεν θα ξεχάσουμε τους χιλιάδες κεραυνούς που έκαναν την νύχτα μέρα και το νερό της βροχής που έσμιγε με τη θάλασσα». Τελικά το μήνυμα είναι «η φύση δεν εκδικείται, ο άνθρωπος αυτοκτονεί».

          Σκέφτομαι: Που πήγαν τόσα χρόνια τα Συνέδρια για το οικολογικό πρόβλημα, την οικολογική συνείδηση, την αγάπη στο περιβάλλον; Που πήγαν οι σχεδιασμοί, οι αποφάσεις για τα αντιπλημμυρικά έργα, για να αναχαιτίσουν τις πλημμύρες από τις παρεμβάσεις στις κοίτες των ποταμών;

          Όλοι μιλούν από ανθρωπίνης πλευράς, από πλευράς επιστήμης και Κράτους. Άλλοι λένε ότι χρειάζεται να σχεδιαστούν τεχνικά έργα «με νέες διαστάσεις», αλλά «πρέπει να αποφεύγουμε φαραωνικά έργα, που δεν αντέχει ούτε το περιβάλλον ούτε η οικονομία». Αγνοούν όμως, την θεολογία του γεγονότος. Ποια είναι αυτή;

          Ο άνθρωπος με τα ποικίλα πάθη του «βιάζει» την φύση, το φυσικό περιβάλλον και έπειτα δέχεται τα επίχειρα αυτού του βιασμού. Ο Απ. Παύλος γράφει: « Οίδαμεν γαρ ότι πάσα η κτίσις συστενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν», «τη γαρ ματαιότητα η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα , αλλά δια τον υποτάξαντα» (Ρωμ. 8, 20- 22).

          Εδώ ο Απ. Παύλος προσδιορίζει την κτίση σαν μια γυναίκα που στενάζει και κραυγάζει με πόνο, και είναι έτοιμη να γεννήσει. Στενάζει, λοιπόν,  η κτίση από τον «βιασμό» που επέφερε και επιφέρει ο άνθρωπος με τα πάθη του, την φιληδονία, την φιλοκτημοσύνη, την πλεονεξία και γενικά την καταστροφή. Πρόκειται για μεγάλη συλλογική αμαρτία, για την οποία δεν φαίνεται ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον να ζητηθεί μετάνοια. Κάπως έτσι θα επέλθει και ο «οικολογικός αφανισμός», και κυρίως η καταστροφή της κτίσης από την εμπαθή ζωή μας.

          Μετάνοια δεν φαίνεται πουθενά!

          Ν. Ι. «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ», τ. 326

Πεδίο αυτοπαρουσιάσεων

 

Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την σύγχρονη κοινωνική, επαγγελματική και πολιτική ζωή ως πεδίο αυτοπαρουσιάσεων. Την λέξη «πεδίο» την χρησιμοποιούμε γιατί θέλουμε να χαρακτηρίσουμε το πεδίο αυτοπαρουσιάσεων ως ένα «πεδίο μάχης». Είναι μια μορφή πολέμου είτε για την επιβολή και κυριαρχία επί των πολλών αυτών που κατέχονται από τον πόθο της εξουσίας, είτε για την επιτυχία των αναζητήσεων των νέων κυρίως ανθρώπων, που διακατέχονται από την αγωνία της επαγγελματικής αποκατάστασης στο σύγχρονο απαιτητικό περιβάλλον.

          Είδαμε, πάντως, πρόσφατα –στο πεδίο της πολιτικής – την δύναμη επηρεασμού που έχει μια καλά οργανωμένη αυτοπαρουσίαση. Πως άλλαξε δεδομένα που φαίνονταν  παγιωμένη, πως διαγράφει μονομιάς την ταπεινολογία, χωρίς να προκαλεί  σοβαρές αντιδράσεις, αντικαθιστώντας την μάλιστα υπερήφανη προβολή    όλων των ικανοτήτων, πραγματικών ή απλά επιθυμητών.

          Πως μια τέτοια αυτοπαρουσίαση πέτυχε τον σκοπό της; Το θέμα δεν είναι πολιτικό. Είναι κοινωνικό, αλλά, στο υπόστρωμά του, και πνευματικό. Ας θυμηθούμε ότι αυτοπαρουσιάσεις γίνονται διαρκώς, κυρίως από νέους ανθρώπους που αναζητούν εργασία και στέλνουν, όπου νομίζουν ότι θα μπορούσαν να βρουν ανταπόκριση, τα βιογραφικά τους.

          Στο βιογραφικό του ένας νέος που αναζητούσε  εργασία δεν ταπεινολογεί , δεν ομολογεί τα ελαττώματά του, ούτε τις πιθανές ελλείψεις στην κατάρτισή του. Γράφει όλα τα προσόντα του, τα οποία τεκμηριώνει με έγκυρα έγγραφα, τα οποία, βέβαια,  τεκμηριώνουν τα τυπικά και όχι οπωσδήποτε και τα ουσιαστικά προσόντα του. Τα ουσιαστικά προσόντα θα ελεχθούν κατόπιν στην  πράξη, μέσα από την αποδοτικότητά του στην εργασία, η οποία είναι συνδυασμός ψυχολογικής ισορροπίας, κοινωνικής παιδείας και επαγγελματικής –επιστημονικής κατάρτισης.

          Ειδικά η ψυχολογική ισορροπία, για έναν που ζει μέσα στην παράδοση της Εκκλησίας, δεν τελειώνει με όσα διδάσκουν οι διάφορες σχολές της ψυχολογίας. Συνίσταται στην επίγνωση των ασθενειών της ψυχής και στην θεραπεία τους. Είναι η κάθαρση και ο φωτισμός της, είναι η μεταμόρφωση των παθών από διαβλητά σε αδιάβλητα, με κριτήριο την αλλαγή της αγάπης από ιδιοτελή σε ανιδιοτελή. Είναι διαδικασίες που δεν μπορούν να προβληθούν ως προσόντα σε οποιαδήποτε σκοπιμότητας βιογραφικό.

          Όπως είναι, πάντως φανερό οι σύγχρονες συνθήκες της ζωής απαιτούν την αυτοπροβολή με διάφορες μορφές και μέσα. Αυτή η απαίτηση δυσχεραίνει πολύ την ωρίμανση των ανθρώπων, στο να γίνουν απλοί, ειλικρινείς, ευαγγελικά πράοι και ταπεινοί.

          Βέβαια «τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ».

          π. Θ. Α. Β. «ΕΚΚΛ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ», τ. 326

Άγιος Γεράσιμος: Ο βίος του και η περιπλάνησή του στα ιερά της Ορθοδοξίας

 

Ο Άγιος Γεράσιμος απεβίωσε την 15η Αυγούστου του 1579. Επειδή την ημέρα αυτή γιορτάζεται η κοίμηση της Θεοτόκου, η γιορτή του είναι ακριβώς την επόμενη μέρα. Ο Άγιος γιορτάζεται επίσης και στις 20 Οκτωβρίου, η οποία μέρα αποτελεί και επίσημη αργία στο νησί της Κεφαλονιάς. Το όνομα "Γεράσιμος" είναι από τα πιο κοινά αντρικά ονόματα στο νησί, ενώ δεν είναι λίγες οι γυναίκες με το όνομα "Γερασιμούλα".

Ο Άγιος σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1506. Ο πατέρας του ονομάζονταν Δημήτριος και η μητέρα του Καλή. Ο πατέρας του ανήκε στην βυζαντινή αριστοκρατία, στη μεγάλη οικόγενεια των Νοταράδων. Το βαφτιστικό όνομα του Άγιου Γεράσιμου ήταν Γεώργιος. Ό Άγιος Γεράσιμος μεγάλωσε και μορφώθηκε όπως όλα τα αρχοντόπουλα της εποχής.

Στα 20 χρόνια του αποφάσισε να πάει στη Ζάκυνθο που ήταν ένα σημαντικό κέντρο των γραμμάτων της εποχής καθώς παρόλη την Ενετική κατάκτηση υπήρχε εκεί ένας αναγεννησιακός αέρας σε αντίθεση με την υπόλοιπη τουρκοκρατούμενη Ελλάδα.

Ο βίος του

Η βαθιά σχέση του με την ορδόδοξη πίστη, τον κάνει να εγκαταλήψει τη Ζάκυνθο και να ξεκινήσει προσκυνήματα στα σημαντικότερα πνευματικά θρησκευτικά κέντρα της εποχής του.

Πρώτος του σταθμός η Κωνσταντινούπολη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο από όπου πήρε και την πατριαρχική ευλογία και αμέσως μετά το Περιβόλι της Παναγίας το Άγιον Όρος, όπου έγινε μοναχός. Δεν γνωρίζουμε σε πια μονή αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι έγινε στο μοναστήρι των Ιβήρων και ότι ασκήτηψε στο κελί του Αγ. Βασιλείου στην περιοχή της Καψάλας.

Ο Άγιος Γεράσιμος σύμφωνα με τους βιογράφους του έμεινε αρκετά στο Άγιον Όρος και έφυγε όταν αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στους Άγιους Τόπους, όπου πρέπει να έφθασε γύρω στο 1538. Εκτός από τον Πανάγιο Τάφο, επισκέφτηκε τη Συρία, τη Δαμασκό, το Σινά, την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και την έρημο της Θηβαίδας. Ο πατριάρχης στα Ιεροσόλυμα εκτιμά την προσωπικότητα του Γεράσιμου και έτσι τον κρατάει κοντά του και αναλαμβάνει κανδηλανάπτης στον Πανάγιο Τάφο.

Στα Ιεροσόλυμα ο Άγιος Γεράσιμος χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό με το όνομα Γεράσιμος προς τιμήν του Άγιου Γεράσιμου του Ιορδανίτου.

Το 1548 ο Άγιος αφήνει τα Ιεροσόλυμα για να ένα ταξίδι στην Κρήτη όπου και έμεινε γύρω στα δύο χρόνια. Από εκεί επιστρέφει στη Ζάκυνθο μετά από ένα ταξίδι προσκύνημα που τον έφερε πιο κοντά στο θεό, μετά από 20 χρόνια. Στη Ζάκυνθο ασκήτεψε σε μια σπηλιά στον Άγιο Νικόλα Γερακαρίου όπου μέχρι σήμερα οι Ζακυνθινοί την ονομάζουν του Αγίου Γερασίμου. Υπάρχουν αναφορές ότι μπορεί να εφημέρευσε στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Την ίδια εποχή αυτή έχει γεννηθεί στη Ζάκυνθο και ο Άγιος Διονύσιος και κάποια παράδοση θέλει να τον έχει βαφτίσει ο άγιος Γεράσιμος. Πάντως το σίγουρο είναι ότι ο Άγιος Διονύσιος επηρεάστηκε από την προσωπικότητα του Άγιου Γεράσιμου που ήταν ήδη πολύ γνωστός στο νησί.

Η εποχή της Ενετικής κυριαρχίας είναι δύσκολη και από θρησκευτική άποψη καθώς η καθολική εκκλησία προσπαθεί να αποκτήσει πιστούς από τον ντόπιο πληθυσμό. Ο Άγιος Γεράσιμος αποφασίζει να πάει στη Κεφαλονιά. Ασκητεύει πάλι σε σπήλαιο κοντά στο Αργοστόλι. Στο σπήλαιο έμεινε για 5 χρόνια και 11 μήνες οπότε αποφασίζει να εγκατασταθεί στη περιοχή των ομαλών στους πρόποδες του Αίνου και να ιδρύσει ένα μοναστήρι. Εκεί αρχίζουν να συρρέουν οι πιστοί για να ακούσουν τη διδασκαλία του.

Στη περιοχή των Ομαλών υπήρχε ένα ερημοκλήσι αφιερωμένο στην κοίμηση της Θεοτόκου το οποίο παραχώρησε στον Άγιο Γερασιμο μαζί με τα γύρω κτήματα, ο ιερέας της περιοχής Γεώργιος Βάλσαμος το 1561. Ο Άγιος ιδρύει μοναστήρι με το όνομα Νέα Ιερουσαλήμ με την άδεια και την ευλογία του επίσκοπου του νησιού Παχώμιου Μακρή. Από τότε η φήμη του εξαπλώνεται σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Μετά από αίτηση του το Πατριαρχείο θέτει η μονή υπό την υψηλή του προστασία.

Ο Άγιος κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου την ίδια μέρα με την αγαπημένη του Παναγία. Στις τελευταίες του στιγμές στην επίγεια ζωή του ήταν κοντά του όπως αναφέρει η παράδοση, ο πατέρας Ιωαννίκιος, ο πατέρας Γερμανός και η ηγουμένη Λαυρεντία.

Οι ιερείς ντύνουν τον άγιο με τα άμφια τα οποία φέρει μέχρι σήμερα και ενταφιάζουν το σώμα του Άγιου Γεράσιμου δίπλα και μέσα στον νότιο τοίχο του Ναού.

Η πρώτη ανακομιδή του σώματος του Αγίου Γεράσιμου έγινε 2 χρόνια και 2 μήνες μετά την κοίμηση του, στις 20 Οκτωβρίου του 1581. Οι Ενετοί όμως θορυβημένοι από την αφθαρσία του σώματος του ζήτησαν να ταφεί ξανά ώστε να συμπληρωθούν τα 3 χρόνια. Η δεύτερη ανακομιδή του σώματος γίνεται μετά από 6 μήνες και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Γιαυτό το λόγο θεσπίστηκε η κυριώνυμος εορτή του Άγιου Γεράσιμου στις 20 Οκτωβρίου και όχι στις 15 Αυγούστου.

Αργότερα όμως οι χριστιανοί γιόρταζαν τη μνήμη του και στην κοίμηση της Θεοτόκου όχι όμως στις 15 για να μην επισκιαστεί η κοίμηση της Παναγίας, αλλά στις 16 Αυγούστου. Η ανακήρυξη της αγιότητας του οσίου Γερασίμου έγινε το 1622.

Ο Άγιος ονομάστηκε νέος ασκητής για να τον ξεχωρίζουν από τον άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη.

Διευθύνει ο μαέστρος της χορωδίας της Λυρικής, Αγαθάγγελος Γεωργακάτος

 

Της Πελοποννήσου θείος βλαστός, και Κεφαλληνίας ο ασύλητος θησαυρός, και πάσης Ελλάδος το καύχημα το μέγα, Γεράσιμε θεόφρον, σκέπε την Νήσον σου. Χαίροις ο Τρικκάλων γόνος λαμπρός, χαίροις Κεφαλλήνων απροσμάχητος βοηθός, χαίροις Ιερέων το σέμνωμα και κλέος, Γεράσιμε τρισμάκαρ, πιστών το καύχημα.

Διευθύνει ο μαέστρος της χορωδίας της Λυρικής, Αγαθάγγελος Γεωργακάτος

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

 

«Νουθετείτε τους ατάκτους, παραμυθείσθε τους ολιγοψύχους, αντέχεσθε των ασθενών, μακροθυμείτε προς πάντας» (Α΄ Θεσσαλ. 5, 14).

 

«Νουθετείτε τους ατάκτους, παραμυθείσθε τους ολιγοψύχους, αντέχεσθε των ασθενών, μακροθυμείτε προς πάντας» (Α΄ Θεσσαλ. 5, 14).

          Σε μία οικογένεια οι αδελφοί είναι φυσικό και πρέπει να ενδιαφέρονται ο ένας για τον άλλο και να έχουν σε εφαρμογή πάντοτε την αλληλοβοήθεια.

          Αλλά μήπως και οι χριστιανοί δεν αποτελούν μια πνευματική οικογένεια; Άξιον και δίκαιο είναι να ενδιαφέρονται για τον καταρτισμό και την πρόοδο των αδελφών τους και να συνεργάζονται για τον σκοπό αυτόν και να βοηθούν ο ένας τον άλλο και να βοηθούνται αμοιβαία.

          Γι’ αυτό ο απόστολος Παύλος δίνει οδηγίες για την συνεργασία και αλληλοβοήθεια των Χριστιανών στο βίο της αρετής. Εκείνους , λέγει, που παρεκτρέπονται και παρουσιάζουν αταξίες στην καθημερινή τους ζωή, να τους συμβουλεύετε. Τους ολιγόψυχους, που στενοχωρούνται και χάνουν το θάρρος τους, να τους παρηγορείτε και να τους ενισχύετε. Τους αδύνατους στην πίστη να τους πλησιάζετε με συμπάθεια και να τους βοηθηθείτε για να προοδεύουν. Και να δείχνετε σε όλους χωρίς εξαίρεση αγάπη, υπομονή και μακροθυμία.

          Γ.

Επτά αιτίες, λόγω των οποίων η πίστη εξαντλείται και πεθαίνει Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

Η πρώτη αιτία είναι ότι συνηθίζουμε αυτό τον κόσμο και τη ζωή. Όσο μάς φαίνεται καινούργιος και ασυνήθιστος αυτός ο κόσμος, η πίστη μας στον Θεό είναι δυνατή. Όμως τη μέρα εκείνη που ο κόσμος θα μας φανεί τελείως παλιός και τελείως συνηθισμένος, η πίστη μέσα μας σβήνει. Όσο περισσότερα βιώνουμε, τόσο περισσότερο συνηθίζουμε αυτό τον κόσμο. Και όσο περισσότερο συνηθίζουμε, τόσο περισσότερο απομακρυνόμαστε από τη φοβερή και μεγαλειώδη εντύπωση που μας άφησε στην αρχή ο κόσμος.

Όποιος μια φορά ανεβεί στις Άλπεις, παραμένει θαμπωμένος από το μοναδικό και απροσδόκητο θέαμα. Ενώ όποιος ζήσει δέκα χρόνια στις Άλπεις, το θέαμα απ’ αυτές όχι μόνο δεν τον θαμπώνει, αλλά του γίνεται βαρετό. Ο αστρονόμος που πρώτη φορά μαθαίνει για το μέγεθος και το πλήθος των άστρων, για την απόσταση μεταξύ τους και για την αλάνθαστη ροή τους, παραμένει μεθυσμένος από τη γοητεία. Όμως, όταν για μερικά χρόνια βλέπει πάντα το ίδιο θέαμα με τη βοήθεια των πιο εξελιγμένων μηχανών, θα του φανούν όλα συνηθισμένα, και από την πρωταρχική γοητεία που ένιωσε δεν θα παραμείνει ούτε σκιά.

Πολύ καιρό βλέπουμε το θέατρο του κόσμου, και δε μπορεί η παράξενη και πλούσια παράσταση να μας παρέχει φρέσκο ενδιαφέρον έως το τέλος. Είναι πολύς ο καιρός που ζούμε, για να μην αρχίσουμε να χασμουριόμαστε από ανία. Ενώ από ανία χασμουριόντουσαν οι άνθρωποι και στην κορυφή των Άλπεων και στον κόλπο της Νεάπολης και κάτω από το έναστρο ουράνιο σκέπαστρο της Ινδίας. Όπου όμως κατοικήσει η πλήξη απ’ αυτό τον κόσμο, από εκεί η πίστη στον Θεό φεύγει. Και απ’ όπου η πίστη στον Θεό φεύγει, από εκεί φεύγει και η ψυχική ευθυμία και η ησυχία.

Ἡ Βρεταννία δέν εἶναι πιά χριστιανική χώρα.

 

Η Μεγάλη Βρεταννία δέν μπορεῖ, πλέον, νά χαρακτηρίζεται ὡς χριστιανική χώρα, παραδέχονται τά 3/4 τῶν κληρικῶν τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας, σέ μεγάλη δημοσκόπηση πού ἐπραγματοποιήθη γιά λογαριασμό τῶν «Times».

Ἡ μέτρησις αὐτή ἔρχεται ὡς συνέχεια, βεβαίως, τοῦ σόκ τοῦ περασμένου Νοεμβρίου, τότε πού ἔγινε γνωστό ὅτι οἱ χριστιανοί εἶναι κάτω τοῦ 50% τοῦ συνολικοῦ πληθυσμοῦ, συμφώνως μέ τήν ἀπογραφή τοῦ 2021.

Ἐπανερχόμενοι στήν χθεσινή δημοσκόπηση τῆς ἐγκρίτου βρεταννικῆς ἐφημερίδος, μόλις τό 24% τῶν κληρικῶν ἀπήντησε πώς ἡ Μεγάλη Βρεταννία δύναται νά συνεχίσει νά χαρακτηρίζεται χριστιανική χώρα. Στόν ἀντίποδα, τό 64% ἔχει τήν γνώμη ὅτι ἡ χώρα τους μπορεῖ νά χαρακτηρίζεται χριστιανική, ἀλλά μόνο μέ ἱστορικούς καί ὄχι τρέχοντες ὅρους. Ἀκόμη πιό κατηγορηματικό, τό 9% ἀπήντησε, χωρίς ἐνδοιασμούς, ὅτι ἡ πατρίδα τους δέν μπορεῖ, πλέον, νά λογίζεται ὡς χριστιανική χώρα.

Ἡ ἐν λόγῳ ἔρευνα τῆς κοινῆς γνώμης ἐμπεριέχει καί ἄλλες σοκαριστικές διαπιστώσεις. Καταγράφει, εἰδικώτερα, τήν ἰσχυρή ἐπιθυμία τῶν Ἀγγλικανῶν κληρικῶν γιά σημαντικές ἀλλαγές στό δόγμα τῆς Ἐκκλησίας τους ἐπί θεμάτων ὅπως τό σέξ, ὁ σεξουαλικός προσανατολισμός, ὁ γάμος καί ὁ ρόλος τῆς γυναίκας στό ἱερατεῖο. Ζητοῦν, μέ ἄλλα λόγια, ἡ ἐπίσημε ἐκκλησιαστική θέσις στά παραπάνω ζητήματα νά εὐθυγραμμισθεῖ περισσότερο μέ τίς κυρίαρχες κοινωνικές ἀπόψεις… Ἡ πλειονοψηφία τῶν κληρικῶν θέλει, ἔτσι, νά ἐγκριθεῖ ἡ τέλεσις θρησκευτικῶν γάμων μεταξύ ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου, ἐπίσης νά τερματισθεῖ ἡ ἐναντίωσις στό προγαμιαῖο καί ὁμοφυλοφιλικό σέξ.

Εἶχε προηγηθεῖ, στίς 29 Νοεμβρίου 2022, ἡ δημοσιοποίησις τῆς ἀπογραφῆς τοῦ 2021. Ὅπως εἶχε ἀποκαλυφθεῖ τότε, γιά πρώτη φορά οἱ κάτοικοι τῆς Ἀγγλίας καί τῆς Οὐαλλίας, οἱ ὁποῖοι ταυτοποιοῦνται ὡς χριστιανοί, ἔπεσαν κάτω τοῦ 50%, στό 46,2%. Δευτέρα πληθυσμιακή ὁμάς –καί μέ τήν μεγαλυτέρα αὔξηση– εἶναι αὐτή, ἡ ὁποία δηλώνει ἄθρησκη. Συγκεκριμένως, οἱ μή ἔχοντες θρησκεία συγκροτοῦν, πλέον, τό 37,5% τοῦ πληθυσμοῦ, ποσοστό τριπλάσιο ἐν σχέσει μέ τήν ἀπογραφή τοῦ 2001.

Εἶναι ἡ πρώτη φορά, κατά τήν ὁποίαν ἡ ἐπίσημη θρησκεία τῆς χώρας ἀκολουθεῖται ἀπό τήν μειονοψηφία τοῦ πληθυσμοῦ. Καί τά ἀποτελέσματα τῆς ἀπογραφῆς ἤλθαν στήν δημοσιότητα, σχεδόν ἕναν μῆνα μετά τήν ἀνάρρηση τοῦ Ρίσι Σούνακ στήν Πρωθυπουργία.

Ἀναλυτικῶς, τό 46,2% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Ἀγγλίας καί τῆς Οὐαλλίας περιέγραψε τόν ἑαυτό του ὡς μέλος τῆς χριστιανικῆς ἐκκλησίας, ἐν συγκρίσει μέ τό 59,3% μία δεκαετία ἐνωρίτερα.

Αὔξησις, ὅμως, κατεγράφη καί στόν μουσουλμανικό πληθυσμό. Ἀπό τό 4,9%, δέκα ἔτη πρίν, τώρα ἀνῆλθε στό 6,5%. Ἐπίσης, τό 1,7% χαρακτήρισε τόν ἑαυτό του ὡς ἰνδουιστή, ἀπό 1,5%.

Περισσότεροι ἀπό 1 στούς 3 ἀνθρώπους – 37,5%– ἐδήλωσαν ὅτι δέν ἔχουν κάποια θρησκεία, ἐν σχέσει μέ τό 25% τό 2011.

Τά ἀποτελέσματα τῆς ἀπογραφῆς, πρῶτα, καί τῆς δημοσκοπήσεως, τώρα, ἐκτιμᾶται πώς θά ἀποτελέσουν τόν προάγγελο τῆς ἐν γένει ὑποχωρήσεως τοῦ ρόλου τῆς Ἀγγλικανικῆς Ἐκκλησίας.

Οἱ ἐχθροί τῆς ὁποίας ἐπισημαίνουν ὅτι ὁ Μονάρχης εἶναι «ὑπερασπιστής τῆς πίστεως» καί ἀνώτατος κυβερνήτης τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπως καί ὅτι οἱ Ἀγγλικανοί Ἐπίσκοποι κάθονται στό ἀνώτερο τμῆμα τῆς Βουλῆς τῶν Λόρδων, ἤ ὅτι λειτουργοῦν σχολεῖα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀγγλίας, τά ὁποῖα εἶναι κρατικῶς χρηματοδοτούμενα. Χαρακτηριστικῶς, ὁ Ἄντριου Κόπσον, διευθύνων σύμβουλος τῆς φιλανθρωπικῆς ὀργανώσεως Humanists U.K., ἐδήλωσε ὅτι «ἡ δραματική αὔξησις τῶν μή θρησκευομένων» ἔχει καταστήσει τό Ἡνωμένο Βασίλειο «σχεδόν σίγουρα μία ἀπό τίς λιγώτερο θρησκευόμενες χῶρες στήν Γῆ.».

>> 

Ἄρθρο στήν «ΕΣΤΙΑ», Πέ. 31 Αὐγούστου 2023, φ. 42.640 σελ. 1, 5 (αναδημ. στην ηλεκτρονική έκδοση 1/09/2023).

 

Ο άνθρωπος χωρίς περιεχόμενο Roberto Pecchioli

 

Τώρα πιά προωθημένοι στην Τρίτη χιλιετία της χριστιανικής εποχής –την τελευταία, αν πιστεύουμε μόνο σε υλικά σημάδια- βρισκόμαστε στην παρουσία ενός ανθρώπου χωρίς περιεχόμενο, έτοιμο να υπερβαθεί, να ξεπεραστεί από την ανησυχητική φιγούρα του υπερανθρώπου, του υβριδοποιημένου κυβερνοανθρώπου, καθοδηγούμενο από το μηχάνημα, εισβολή από τεχνητές συσκευές. Ο Άνθρωπος Χωρίς Περιεχόμενο είναι ένα δοκίμιο για τη φιλοσοφία της τέχνης του Giorgio Agamben που εξερευνά τη σύγχρονη αισθητική μέσα από το πρίσμα της αυτοεξόντωσης της τέχνης.

Ένας αυτοεκμηδενισμός που εκτείνεται σε ολόκληρη την κατάσταση του δυτικού ανθρώπου: χωρίς περιεχόμενο γιατί, έχοντας γίνει υγρός (η τυχερή διαίσθηση του Μπάουμαν) έχασε την ικανότητα να παραμένει αυτόνομος, συμπαγής, προικισμένος με ταυτότητα. Η φύση των υγρών είναι να εξατμίζονται αν δεν είναι κλεισμένα σε δοχείο, του οποίου το σχήμα παίρνουν προσωρινά. Η κυρίαρχη κουλτούρα της Δύσης έκανε πρώτα τα παιδιά της ρευστά, μετά η μεταμοντέρνα Πανδώρα άνοιξε το κουτί. Το υγρό έχει εξαπλωθεί: ένα μέρος, που υποβάλλεται σε θερμότητα, έχει εξατμιστεί πιο γρήγορα ή έχει περάσει σε αέρια κατάσταση. Πιστός στη σύγχρονη αντιστροφή και απόρριψη της φύσης, ο αέριος άνθρωπος εξατμίζεται προς τα κάτω χωρίς να παρατηρεί την παρακμή, τη διακηρυγμένη σάν πρόοδο, την απελευθέρωση, την αφύπνιση (woke: ξύπνημα).

ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑ Είη

 

Του αποστολικού αναγνώσματος της Κυριακής μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού προτάσσεται το ψαλμικό χωρίο: «Συ Κύριε, φυλάξας ημάς και διατηρήσας ημάς». Τα ρήματα «φυλάξας» και «διατηρήσας» είναι σε έγκλιση Ευκτική, μια έγκλιση η οποία στη Νέα Ελληνική δεν έχει επιβιώσει (παρά μόνο σε πάγιες εκφράσεις της Αρχαίας Ελληνικής), δηλώνει στην απλή χρήση της ευχής, και αποδίδεται με προτάσεις που εισάγονται με τις φράσεις «μακάρι να…», «ας….». Η συγκεκριμένη ψαλμική φράση θα μπορούσε να αποδοθεί : «Μακάρι εσύ, Κύριε, να μας φυλάξεις και να μας διατηρήσεις».

Περιπτώσεις Ευκτικής θα βρούμε σε διάφορες εκκλησιαστικές ακολουθίες (π. χ. λίγο πριν την απόλυση του Εσπερινού, ακούγεται από το αναλόγιο η φράση «Στερεώσαι, Κύριος ο Θεός, την αγίαν και αμώμητον πίστιν των ευσεβών και ορθόδοξων χριστιανών…» {= Ας στερεώσει ο Κύριος ο Θεός την αγία και άμεμπτη πίστη των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών…}.

Ευκτικής έγκλισης είναι και το «Ε ι ε ι» [του ρήματος «είμαι»} στην ψαλμική φράση «Είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον από του νυν, και έως του αιώνος»[= Ας είναι το όνομα του Κυρίου δοξασμένο από τώρα και για πάντα/ αιώνια»}, που βρίσκεται προς το τέλος της θείας Λειτουργίας.

          Επίσης με την ευκτική «Γένοιτο» [πάλι του ρήματος «ειμί», αλλά σε Αόριστο αυτή τη φορά}  αποδίδεται η συνηθέστατη στις Ακολουθίες εβραϊκή λέξη «Αμήν». Η λέξη «γένοιτο» είναι και αυτή πολύ συνηθισμένη λειτουργική λέξη [ενδεικτικά: "Γένοιτο, Κύριε, το έλεός σου εφ’ ημάς», η σε μία από τις ευχές της Θείας Μεταλήψεως «γένοιτο δε μοι [=ας γίνει για μένα»} η ευχαριστία αύτη εις χαράν, υγείαν και ευφροσύνην»}.

          Ανδρέας Μοράτος

Οι βιαστικοί Χριστιανοί....

 

Το να βιάζεται κανείς είναι κακό. Να κάνει, π. χ. μια προσευχή και να θέλει αμέσως να νιώσει κάτι μέσα στην ψυχή του. Η , έκανε μια καλή πράξη, πηγαίνει στην Εκκλησία, και περιμένει αμέσως όλα τα θαύματα στην ψυχή του να γίνουν. Όχι, δεν θα γίνει έτσι. Οι σημερινοί χριστιανοί βιαζόμαστε πάρα πολύ. Δεν μάθαμε να αναμένουμε, να προσδοκούμε, να έχουμε πίστη στις υποσχέσεις του Θεού και την υπομονή να περιμένουμε μέχρι να μας ελεήσει ο Κύριος. Βιαζόμαστε πάρα πολύ και τα θέλουμε όλα αμέσως. Να μη βιαζόμαστε, να μην  τρέχουμε. Να προχωρούμε σιγά- σιγά. Το έργο του Θεού γίνεται μέσα στην ψυχή του ανθρώπου αθορύβως και σιγά-σιγά. Όχι με τρεχάματα, γιατί θα μπορέσουμε να πούμε κι εδώ ότι όποιος βιάζεται σκοντάφτει.

          Σ. Κ.

Ο ΕΠΑΙΝΟΣ

 

«Τώρα που με επαινούν οι άνθρωποι αισθάνομαι πολύ άσχημα.. Νοιώθω κάτι να κλωτσάει μέσα μου, όταν οι άλλοι μου λένε «μπράβο».

          Ο έπαινος τον κάνει κούφιο τον άνθρωπο και διώχνει τη Χάρι του Θεού.

          Και η χάρις του Θεού έρχεται μόνο με την αγία ταπείνωση. Ο ταπεινός άνθρωπος είναι ο τέλειος άνθρωπος».

          Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Υπάρχει μετάνοια στους άρχοντες σήμερα;

 

Ένα μεγάλο μέρος των σημερινών αρχόντων δεν είναι πιστά τέκνα της Εκκλησίας. Είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι στα λόγια. Ο Μέγας Θεοδόσιος ήταν πιστότατος. Έστω και αν έκανε αυτό το οποίο έκανε. Ήταν πιστότατος. Φοβόταν τον Θεό. Ήταν συνειδητό μέλος της Εκκλησίας. Και γενικά στο Βυζάντιο, κατά το πλείστον, οι βασιλείς ήσαν ευσεβείς. Μπορεί να είχαν ανθρώπινα πάθη, να έκαναν σφάλματα, αλλ’ είχαν ευσέβεια, είχαν φόβο Θεού. Σήμερα δεν έχουμε τέτοιους άρχοντες. Και όταν λέγω σήμερα, εννοώ και χθες και προχθές.

          Βλέπετε ότι στα διατάγματα, τα οποία εκδίδουν οι άρχοντές μας την πρώτη του νέου έτους  ή την 28^η Οκτωβρίου ή την 25^η Μαρτίου, δεν υπάρχει πουθενά η λέξι Θεός, Χριστός, η λέξη πίστη. Κάνουν λόγο μόνον περί υλικής ευημερίας, περί ανακάμψεως της οικονομίας, περί τεχνολογικής προόδου. Αυτά είναι τα ενδιαφέροντα των σημερινών    και των χθεσινών. Δεν είναι πιστά μέλη της Εκκλησίας οι άρχοντές μας.

          Και όταν πεθαίνει κάποιος πολιτικός ή κατά κόσμον «μεγάλος», ομιλούν στις νεκρολογίες περί μοίρας, περί ειμαρμένης! Είσαι, βλέπετε, σύγχρονος όταν λέγεις : «Η μοίρα έκοψε το νήμα της ζωής σου». «Υπήρξε άδικη η μοίρα». Αν είπης: «Υποκλινόμεθα στο θέλημα του Θεού, υποτασσόμεθα στο θέλημα του Θεού, έτσι το θέλησε ο Θεός», κάτι τέτοιο θεωρείται καθυστερημένο, είναι για τα γραΐδια! Δεν είναι για τους άρχοντες τους μεγάλους να ειπούμε: «Επέτρεψε ή θέλησε ο Θεός τον θάνατο» ή να πούμε: «Εκείνος ξέρει. Υποτασσόμαστε στην βουλή του Θεού, αφού «ουδέν αθεεί γίνεται». Τίποτε δεν γίνεται αν δεν το θελήσει ή δεν το παραχωρήσει ο Θεός. Ή να πούμε κάτι περί συναντήσεως στην αιωνιότητα ή κάτι άλλο παρόμοιο. Όχι, τίποτε απ’ αυτά! Το πολύ-πολύ θα πουν κάτι γα την μοίρα. Πιστεύουν στην μοίρα, δεν ομιλούν για τον Θεό. Οι ξένοι πολλές φορές, έστω και για τα προσχήματα, ομιλούν περί του Θεού…..

          Κάποιοι δεν δέχονται ούτε τον Χριστιανισμό. Λένε: «Αρκεί ο πολιτισμός, αρκεί η νομοθεσία αρκεί η εκπαίδευση να κάνει τους πολίτες καλούς». Δεν ξέρουν

ότι χωρίς Χριστό ο άνθρωπος γίνεται θηρίο. Ορθότατα λέγει ο Ντοστογιέφσκι: «Αν δεν υπάρχει Θεός, τα πάντα επιτρέπονται».

          Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου

Η θεολογία του διαβόλου για τον γάμο." π. Νικόλαος Λουδοβίκος | ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2023

 

Εγωλατρία, η ασθένεια της εποχής...!

 

Ζει και βασιλεύει μέσα μας το κατεστημένο, η εγωλατρία. Πες όσο θέλεις ότι πρέπει να αγαπούμε τους εχθρούς, ότι πρέπει να θυσιαζόμαστε για τους άλλους. Όσα κι αν πεις, εφόσον μέσα σου ζει και βασιλεύει το εγώ, οι ενέργειές σου θα έχουν ιδιοτέλεια, θα έχουν συμφεροντολογικό χαρακτήρα. Εάν δεν χαλάσει αυτό το οχυρό, όπου έχει θρονιαστεί το εγώ και η όλη ανταρσία του ανθρώπου απέναντι στον Θεό, δεν μπορείς να αγαπήσεις αληθινά. Δεν λέει τυχαία ο απόστολος Παύλος: «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός». Το αισθάνεται, το ζεί, το βιώνει ότι βασιλεύει μέσα του ο Χριστός. Δε διαφεντεύει ο εαυτός του, το εγώ. Γι’ αυτό ακριβώς λέει ο Κύριος: «Θέλετε να με ακολουθήσετε; Θα απαρνηθείτε τον εαυτό σας».

Εάν είμαστε έντιμοι και αληθινοί, ο καθένας δεν θα δυσκολευτεί  να πεί: «Και τα ποιο καλά πράγματα όταν κάνω, πάντα ξεκινώ από ένα συμφέρον, από μια ιδιοτέλεια».

Πόση υποκρισία έχουμε!

Σ. Κ.

Νέοι, βία και ποδοσφαιρικός φανατισμός

 

Οι νέοι δεν είναι συμβιβασμένοι με την ήττα. Θέλουν να κερδίζουν, κάποτε ανεξαρτήτως του τρόπου. Αυτό  διαφαίνεται συχνά στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, αθλήματα ιδιαίτερα αγαπητά. Εκτός του ότι όλοι όσοι ασχολούνται ως θεατές με αυτά, έχουν άποψη, χωρίς συνήθως να γνωρίζουν καλά τους κανονισμούς, αλά και χωρίς να καταλαβαίνουν ότι  σ’ ένα παιγνίδι δεν συμμετέχουν αλάθητοι άνθρωποι, διαφαίνεται και ένας έντονος φανατισμός στην παρακολούθηση των αγώνων, όπως και στα πριν και στα μετά. Και επειδή ο αθλητισμός διασώζει έντονα το  αίσθημα «του ανήκειν», σε μία εποχή στην οποία οι άνθρωποι δεν αισθάνονται ότι μπορούν  να δώσουν εύκολα τον εαυτό τους κάπου και να μην εισπράξουν αδιαφορία και περιφρόνηση, συνδέεται με το δόγμα: «να κερδίσω με κάθε τρόπο».

          Διότι δεν είναι μόνο η ομάδα που κερδίζει, αλλά και ο οπαδός μαζί της. Αυτός που μπορεί την ίδια στιγμή να ειρωνευτεί  τους οπαδούς της άλλης ομάδας στο διαδίκτυο. Να αισθανθεί σπουδαίος, επειδή η ομάδα του νίκησε, η ο αδικημένος, επειδή η ομάδα του ηττήθηκε.  Δύσκολα αναγνωρίζει στην άλλη ομάδα ότι ήταν καλύτερη ή έπαιξε καλύτερα . Συνήθως επικρατεί η αντίληψη της αδικίας. Επειδή δεν μου αρέσει να χάνω, δεν πρέπει να χάσω. Αλλά κι αν ακόμη συμβεί αυτό, ο αντίπαλος δεν είναι τίμιος. Η δικαιούμαι να κερδίσω επειδή στο παρελθόν αδικήθηκα και τώρα μπορώ να ανταποδώσω το άδικο  με άδικο.

          Μια ματιά στα σχόλια τω νέων συνήθως οι οποίοι πληκτρολογούν τις απόψεις τους κάτω από τις περιγραφές των αγώνων ή με τι αναρτήσεις τους στο Facebook, αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Η βία  δεν εμφανίζεται ξαφνικά στα γήπεδα. Η εκμετάλλευση της ανάγκης του ανθρώπου να κερδίσει, προετοιμάζει το έδαφος. Ο εμπαθής άνθρωπος οργίζεται με την ήττα. Βρίζει με αισχρό τρόπο όλους όσους είναι αντίπαλοί του  ή και τους παίχτες της δικής του ομάδας, όταν δεν αποδίδουν όπως περιμένει. Και περνά εύκολα  από το στάδιο της εκτόνωσης    για τα προβλήματα ή τις υποχρεώσεις της ζωής του, στο στάδιο του μίσους για  τους  άλλους, τους «αντιπάλους», της πλήρους απομάκρυνσης από την αλήθεια το μέτρο, το αίσθημα  της δικαιοσύνης.

          Οι ειδικοί προτείνουν καλλιέργεια μιας άλλης κουλτούρας μέσω της παιδείας. Μόνο που το μικρόβιο έχει μεταδοθεί και εκεί. Η βία και ο φανατισμός επικρατούν και σε σχολικούς αγώνες, διότι κι εκεί το Γυμνάσιο ή το Λύκειο μας πρέπει να κερδίσει! Παρά τα μαθήματα για την χαρά της συμμετοχής, η νίκη γίνεται αυτοσκοπός. «Ο πρώτος είναι το παν, ο δεύτερος τίποτα», αυτό είναι το δόγμα τω καιρών μας.

          Η Εκκλησία μιλά για τον εμπαθή άνθρωπο. Γι’ αυτόν που δεν θέλει την ταπεινοφροσύνη, αλλά και ταυτίζει την χαρά με την εξουσία και όχι με την αγάπη. Στην πραγματικότητα της παράδοσής μας βρίσκεται η αυθεντική απάντηση στα προβλήματα της βίας και του φανατισμού. Μπορούμε να εμπνεύσουμε τους νεώτερους, βλέποντάς μας να μη νικιόμαστε από την υπερηφάνεια για την με κάθε τρόπο νίκη, αλλά επιλέγοντας να χαιρόμαστε να είμαστε αληθινοί και στις κρίσεις μας και στον τρόπο που βλέπουμε το όποιο «ανήκειν», ώστε να μάθουμε ότι το νόημα της ζωής βρίσκεται στην συνύπαρξη. Το εμπορευματοποιημένο αθλητικό σύστημα δεν το θέλει αυτό. Η ελπίδα όμως βρίσκεται στην επιλογή του καθενός!

          Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ

Ο ΑΠΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

 

Εντελώς μετρήσιμα στοιχεία πιστοποιούν πλέον τον «αποχριστιανισμό της Ευρώπης». Η πρόσφατη απογραφή του 2021 ήταν η πρώτη φορά που στην Αγγλία και την Ουαλία οι κάτοικοι που αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί έπεσαν κάτω από το 50 ο/ο του πληθυσμού-συγκεκριμένα, 46,2 ο/ο. Όσοι δηλώνουν ότι δεν έχουν καμία θρησκεία ανέβηκαν στο 37, 5 ο/ο, ποσοστό τριπλάσιο από αυτό της απογραφής του 2001. Τελευταίο «καμπανάκι» πρόσφατη δημοσκόπηση για λογαριασμό της βρετανικής εφημερίδας TIMES, η οποία αποκαλύπτει ότι μόλις το 24 ο/ο  των Βρετανών κληρικών εκτιμά ότι η Βρετανία μπορεί να συνεχίσει να χαρακτηρίζεται ως χριστιανική χώρα με ένα ισχυρό ποσοστό, ανερχόμενο στο 64 ο/ο,  εκτιμά ότι θα μπορούσε να χαρακτηρίζεται ως χριστιανική χώρα, μόνο όμως με ιστορικούς όρους!

          Ο σύγχρονος άνθρωπος της Δύσης απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τον Θεό, με λογική βεβαίως συνέπεια να βιώνει όλο και πιο δραματικά την παγωνιά της ερημιάς  στην οποία βυθίζεται και το βαθύ σκοτάδι της απομάκρυνσης  του από το Φως της ζωής.

          Ας μη μας παρηγορεί ότι στην Ελλάδα όσοι θα αυτοπροορίζονταν ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι θα ήταν περισσότεροι. Η πορεία είναι η ίδια. Χώρια που υπάρχει και το τεράστιο ερώτημα τι ακριβώς αντιλαμβάνονται ως πίστη ακόμα και όσοι αυτοπροσδιορίζοται ως Χριστιανοί….

          «ΖΩΗ», τ. 4382

Μονολόγιστη

 

Όταν η νύχτα θρυμματίζει τις υδρίες

του ηλίου, πίνοντας όλο το φως, ραγίζοντας

τη στέρεη μορφή της μέρας, σπάζοντας

περήφανα και ταπεινά πρόσωπα, κι όλα

τα ρίχνει αδιακρίτως στην απέραντη

θάλασσα της σιωπής, εγώ σαλεύω σαν κλωνάρι

πάνω απ’ το χώμα, πίσω απ’ τα χορτάρια,

κι ορθώνοντας ψιθυριστά τη μονολόγιστην

ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με,

αρχίζω ν’ ανεβαίνω, να περνώ τα σύνορα

της νύχτας. Κι αιφνιδίως μι’ ανθισμένη

πορτοκαλιά μου ρίχνει τ’ άνθη της στο πρόσωπο!

ΑΝΤΙΑΙΑΡΕΤΙΚΑ Η χιλιετής Βασιλεία κατά τη «Σκοπιά» των Μαρτύρων του Ιεχωβά

 

Στη Αγία Γραφή γίνεται λόγος για «Βασιλεία των Ουρανών», η οποία δεν έχει καμία σχέση με εγκόσμιες βασιλείες. Στην Αποκάλυψη ο Ιωάννης βλέπει έναν άγγελο να δένει τον «δράκοντα» για «χίλια έτη». Κατά την περίοδο αυτή, ο Χριστός βασιλεύει στους πιστούς, ο Σατανάς δένεται και το κράτος του διαλύεται. Η αναφορά αυτή της Αγίας Γραφής. Ερμηνεύεται αλληγορικά και σημαίνει την περίοδο από την ενσάρκωση του Θεού Λόγου «έως της συντελείας του αιώνος».

          Η «Σκοπιά»  υποστηρίζει την εγκαθίδρυση μιας εγκόσμιας βασιλείας του Χριστού, που θα διαρκέσει χίλια χρόνια. Αυτή η «χιλιετής Βασιλεία» θα έχει Βασιλιά τον Χριστό, πρωθυπουργό τον Αβραάμ, και την κυβέρνηση θα αποτελούν  εξέχουσες προσωπικότητες  της Παλαιάς Διαθήκης. Οι προφήτες μάλιστα, που θα κυβερνούσαν, θα ανασταίνονταν το έτος 1925. Βεβαίως, ούτε οι «άρχοντες» αναστήθηκαν ούτε η παγκόσμια κυβέρνηση τους εγκαταστάθηκε στην Ιερουσαλήμ το έτος 1925 ή μεταγενέστερα! Όμως και σ’ αυτό άλλαξε ο «προφήτης» του Μπρούκλιν. Με το «περισσότερο φως» οι «άρχοντες» είναι πλέον οι Απόστολοι του Χριστού και θα είναι «συγκυβερνήτες» του Χριστού μαζί με 144.000 «εκλεκτούς». Αυτή είναι  «Χιλιετής Βασιλεία» της Σκοπιάς για την οποία προορίζονται οι οπαδοί της που ανήκουν στον «πολύ όχλο» και έχουν «γήινη ελπίδα».

          Κηρύττουν, δηλαδή, μία κατά γράμμα γήινη Βασιλεία, επί της οποίας θα βασιλεύουν και θα την κατευθύνουν αοράτως οι 144. 001 «κεχρισμένοι», μαζί με τον Χριστό από τον ουρανό (Έστω ο Θεός αληθής. 1946, σελ. 164). Αυτή θα είναι ο «Παράδεισος»  του «πολλού όχλου» των «Μαρτύρων του Ιεχωβά». Επομένως, οι πολυπληθείς «αναστημένοι», υποτίθεται, οπαδοί της «Σκοπιάς», που αποτελούν τον «πολύ «όχλον», δεν θα είναι πάντοτε «μετά του Κυρίου» (Α΄ Θεσ. 4, 17), αφού ο Κύριος θα είναι στη Βασιλεία των ουρανών μαζί με τους 144.000 «εκλεκτούς», ενώ ο «πολύς όχλος» θα ζει στη γη. Και συνεχίζει το παραμύθι της η «Σκοπιά». Υποστηρίζοντας ότι οι άνθρωποι κατά την χιλιετή αυτή βασιλεία, θα παντρεύονται, θα τεκνοποιούν…. θα εκπαιδεύονται να ομιλούν καινούρια γλώσσα… θα κατασκευαστούν νέοι δρόμοι, σιδηρόδρομοι. Ηλεκτρικές γραμμές, υδραυλικά έργα…., θα πληρώνουν φόρο για την κάλυψη της αναγκαίας  δαπάνης εργασίας….. θα χαμογελούν από ευτυχία, θα απολαμβάνουν θαυμάσια φρούτα και λαχανικά σε απέραντους παραδεισένιους  κήπους, συντροφιά με λιοντάρια και θηρία. Πως να μην σαγηνευθούν με τους «γραώδεις μύθους» αδαείς και αστήρικτοι άνθρωποι, πνιγμένοι στα προβλήματα και τις βιοτικές μέριμνες;

          Κατά τη διάρκεια της χιλιόχρονης βασιλείας ο Ιεχωβά θα τους  επαναξιολογήσει, ανοίγοντας τα «βιβλία», που είναι οι «εκδόσεις» της εταιρείας, και κατά την κρίση αυτή κινδυνεύουν να βρεθούν έξω από τον «παράδεισο στη γη», και να ριχτούν στα «τάρταρα» μαζί με τους «εχθρούς του Ιεχωβά», εάν δεν υπήρξαν συνεπείς». Γι’ αυτό οι οπαδοί της τρέχουν από πόρτα σε πόρτα ασθμαίνοντας, να μεταφέρουν το «άγγελμα της Βασιλείας», με τη διακίνηση των εντύπων της «Σκοπιάς», ασκώντας έτσι την «αγνή λατρεία» τους.

          «ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ», Αριθμ. Φ. 501- 503