Τρίτη 26 Ιουνίου 2012



Όλα πάνε και έρχονται και γυρίζουν γύρω γύρω.
Δούλευε ωσάν να μη χρειάζεσαι τα χρήματα.
Αγάπα ωσάν να μην έχεις πληγωθεί ποτέ.
Χόρευε σα να μην υπάρχει κανένα τριγύρω.
Τραγούδησε σα να μην ακούει κανείς.
Ζήσε σαν ο Παράδεισος να είναι στη Γη.

ΓΕΡΩΝ ΘΕΟΚΛΗΤΟΣ Ο ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ


του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

     Στις 18 Μαρτίου 1985 ήλθε στην Πάτρα ο μακαριστός εξαίρετος συγγραφεύς και λόγιος μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, ο οποίος μίλησε στη Διακίδειο Σχολή Λαού με θέμα τη θέωση του ανθρώπου. Μίλησε μία ώρα χωρίς χειρόγραφο και έπειτα επί δύο ώρες απάντησε σε ερωτήματα. Ανέφερε πολλά χωρία από τον άγιο Συμεών τον νέο θεολόγο και από άλλους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, κεντρική ιδέα της ομιλίας ήταν το εξής: Ο άνθρωπος με την προσευχή και την νηστεία, με την τήρηση των εντολών του Θεού και με τη συμμετοχή του στα Μυστήρια της Εκκλησίας καθαρίζεται από τα πάθη, αποκτά τις αρετές και επιτυγχάνει το σκοπό για τον οποίο τον έπλασε ο Θεός, δηλαδή το καθ' ομοίωσιν, το να γίνει Θεός κατά χάριν.
     Όσοι ζούμε στον κόσμο και δεν μπορούμε να ζούμε όπως οι όσιοι και οι ασκητές, δεν πρέπει να απογοητευόμεθα. Η απογοήτευσις δεν είναι λύσις. Υπάρχει και για μας σωτηρία. Υπάρχει η ταπείνωσις του τελώνου και η μετάνοια του ασώτου. Να ταπεινούμεθα συγκρίνοντας τον εαυτό μας με τους  οσίους και τούς ασκητές και να προσπαθούμε να ζούμε εν μετανοία ζητώντας το έλεος του Θεού. Έτσι, ο Θεός θα μας ευλογεί και θα μας χαρίσει την αιώνιο ζωή.
     Αγάπη απεριόριστη μπορούμε και πρέπει να έχουμε μόνο στο Θεό, ενώ τούς ανθρώπους πρέπει να τούς αγαπούμε με όρια.
     Σε ερώτηση περί της καταγωγής μας από τον πίθηκο, ο γέρων είπε, ότι για μας το θέμα αυτό είναι λυμένο. Άραγε δεν μπορούσε ο Θεός πού δημιούργησε εκ του μηδενός όλο τον κόσμο, να πλάσει τον άνθρωπο; Αλλ' έχω την εντύπωση, ότι οι άνθρωποι πού υποστηρίζουν ότι καταγόμεθα από τον πίθηκο, έχουν εσωτερική ομοιότητα με τούς πιθήκους. Η ζωή και τα συναισθήματά τους μοιάζουν με τη ζωή και τα συναισθήματα των πιθήκων γι' αυτό θέλουν να πιστεύουν ότι κατάγονται από τούς πιθήκους.
     Η νομική είναι πονηρή επιστήμη. Ο Μέγας Βασίλειος θρηνούσε πού έχασε αρκετά χρόνια για να σπουδάσει νομική.
     Στην ερώτηση, αν πρέπει ευχαρίστως να δεχόμεθα και να υπομένουμε τις θλίψεις, τόνισε δύο φορές: «Αλλοίμονο στον άνθρωπο πού δεν έχει θλίψεις» και ανέφερε το γνωστό, «΄Επαρον τούς πειρασμούς και ουδείς ο σωζόμενος».
     Στην ερώτηση, πως μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τούς λογισμούς της  υπερηφανείας και να αποκτήσουμε ταπείνωση, έδωσε μία μακρά απάντηση. Στην αρχή ανέφερε το εξής περιστατικό: «Πήγε κάποτε ένας νέος μοναχός να εξομολογηθεί σ' έναν αββά και του είπε ότι είχε λογισμούς υπερηφανείας. Τότε ο αββάς του είπε: «Δίκιο έχεις, παιδί μου, διότι συ δημιούργησες τον κόσμο».
     Υπάρχουν δύο τρόποι αντιμετωπίσεως των λογισμών: 1. Να μην τους δίνουμε καθόλου σημασία και να τούς περιφρονούμε και 2. Να κάνουμε διάλογο μαζί τους. Το δεύτερο τρόπο χρησιμοποιούσαν οι Άγιοι. Ο Άγιος δε βλέπει την αγιότητά του, όπως ο κακός δεν βλέπει την κακία του. Ο φθόνος άπτεται ακόμη και των Αγίων. Το κλαίειν μετά κλαιόντων είναι εύκολο, αλλά το χαίρειν μετά χαιρόντων είναι πολύ δύσκολο.
     Ο όσιος Παμβώ αγωνίστηκε 19 χρόνια για να μάθει να μην αμαρτάνει με τη    γλώσσα. Ο Κύπριος ποιητής Τεύκρος Ανθίας πού είχε παρασυρθεί στο βούρκο της αμαρτίας, έφθασε στην τραγική κατάσταση να ζητεί από το σατανά να τον λυτρώσει. Έλεγε ο δυστυχής: «Άγιε σατάν, λύτρωσέ με».
     Για κάθε άνθρωπο υπάρχουν τέσσερες γεννήσεις. Η πρώτη γέννηση είναι στο νου του Θεού, η δεύτερη είναι η γέννηση από τη μητέρα του, η τρίτη είναι το Βάπτισμα και η τέταρτη είναι ο θάνατος, οπότε αρχίζει η αιώνιος ζωή.
     Στην ερώτηση, ποια είναι η γνώμη σας για τις χριστιανικές αδελφότητες, ο    γέρων απάντησε: «Δεν νομίζω ότι είναι αντίτυπα των προτεσταντικών    αδελφοτήτων. Εφ' όσον ο Επίσκοπος δέχεται τις αδελφότητες, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Πρόβλημα δημιουργείται, όταν ο Επίσκοπος δεν τις δέχεται, διότι Εκκλησία υπάρχει, όπου υπάρχει Επίσκοπος. Το 1968 είχα κατέβηκε στην μονή Πετράκη και ήλθε ο φίλος μου ο Γ. να με δει. Κάποια στιγμή μου είπε: «Εγώ αν αποκτήσω 6 παιδιά, δεν θα στείλω ούτε ένα στο κατηχητικό, αλλά θα τα στείλω να γίνουν τεντυμπόυδες». Τότε του είπα: «Μη λες τέτοια, διότι, αν δεν υπήρχαν οι αδελφότητες, εσύ θα ήσουν υπ' αριθμόν ένα τεντυμπόυ». Τελικά ο Γ. έστειλε τα παιδιά του στο κατηχητικό, διότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο.
     Ο Θεός να ανταμείψει τον γέροντα για την αγάπη του και να αναπαύει την ψυχή Του μετά των Αγίων Του.

Ο όσιος πατήρ ημών Δαυίδ ο έν Θεσσαλονίκη (+ 26 Ιουνίου)



 Πρωτοπρ. Γεώργιος Δορμπαράκης

“Αυτός ο μακάριος καταγόταν από την Ανατολή και καταύγασε τη Δύση σαν πολύφωτος αστέρας. Διότι αφού υπέταξε τα πάθη της σάρκας από την παιδική του ηλικία με την εγκράτεια και την αγνότητα, φάνηκε ως ένσαρκος άγγελος. Έφτιαξε καλύβα σε μία αμυγδαλιά και εύφρανε τους πάντες με τους λόγους του, ενώ ο ίδιος έδωσε φτερά στον νου του φτάνοντας σε ένθεο ύψος. Γι αυτό και ο Θεός τού έδωσε πλούσια τη χάρη της θαυματουργίας και φάνηκε φωτεινότατος στύλος καταφωτίζοντας όλους με τα θαύματά του. Παγώνοντας τον χειμώνα και φλεγόμενος το καλοκαίρι έφτασε γρήγορα στην απάθεια. Κι αφού κατάφλεξε τις ηδονές της σάρκας, πήρε με τα χέρια του αναμμένους άνθρακες κι αφού στάθηκε κατά πρόσωπο του βασιλιά τον θυμιάτισε χωρίς να καεί καθόλου. Έτσι αφού κατέπληξε κάθε ανθρώπινη φύση με τη ζωή του και τα θαύματά του, μετατέθηκε προς τον Κύριο, τον Οποίο από βρέφος αγάπησε με μεγάλο πόθο”.

Ο άγιος Ιωσήφ ο υμνογράφος δεν μπορεί να αντισταθεί στην πρόκληση που του δίνει το όνομα του οσίου Δαυίδ. Ο όσιος τον παραπέμπει στον προφητάνακτα Δαυίδ, από τον οποίο βρίσκει αντιστοιχίες ζωής με εκείνον: ο νέος Δαυίδ πάλεψε με τα πάθη του που ήταν σαν τον Γολιάθ του πρώτου Δαυίδ, και τα νίκησε. Ο νέος Δαυίδ εξεικονίζει τον παλαιό Δαυίδ, γιατί έγινε κι αυτός σαν εκείνον ευθύς, ταπεινός,πράος. Νέε Δαυίδ ενώθηκες με τον παλαιό Δαυίδ, γιατί σκότωσες σαν άλλο Γολιάθ τα σαρκικά σου πάθη(Δαυίδ συνήφθης τω πάλαι Δαυίδ νέε, άλλον Γολιάθ σαρκικά κτείνας πάθη) (στίχοι συναξαρίου). Έγινες ευθύς και ταπεινός και πράος,εξεικονίζοντας με πιστότητα τον συνώνυμό σου Δαυίδ(Γέγονας ευθύς και ταπεινός και πράος, Δαυίδ τον συνώνυμον εξεικονίζων πιστώς) (ωδή η´). Η σύγκριση που κάνει ο άγιος υμνογράφος λοιπόν μεταξύ των δύο Δαυίδ γίνεται ακριβώς γι αυτόν τόν σκοπό: να προβάλει τον όσιο ως τέτοιο πνευματικό αγωνιστή που έφτασε σε ύψη κατά Χριστόν απάθειας και έγινε κατοικητήριο του αγίου Πνεύματος. Νέκρωσες, πάτερ, το αμαρτωλό φρόνημα του σώματος εδώ στη γη, γι αυτό και απέκτησες τον Χριστό στην καρδιά σου, που είναι η αληθινή ζωή(Μέλη νεκρώσας, πάτερ, εν γη του σώματος, την ζωήν ενοικούσαν εν τη καρδία έσχηκας,Χριστόν) (ωδή α´). Γνωρίστηκες ως οίκος του θείου Πνεύματος, όσιε Δαυίδ(Οίκος θείου Πνεύματος εγνωρίσθης, όσιε Δαυίδ) (ωδή ς´).
Από την άποψη αυτή ο όσιος Δαυίδ, ως έμπλεως συνέσεως και χάριτος (ωδή δ´), έγινε έκτοτε μία άλλη παρουσία του Θεού στον κόσμο που βοηθά αυτόν να ξεφεύγει από τη δαιμονική κακία. Με άλλα λόγια ο άγιος υμνογράφος υπενθυμίζει για μία ακόμη φορά ότι οι άγιοι, αγιάζοντας τον εαυτό τους, δηλαδή γινόμενοι δίοδος ώστε να φανερώνεται η ενέργεια του Θεού, αποτελούν τους μεγαλύτερους ευεργέτες του κόσμου. Ο αγιασμός αυτών συντελεί και στον αγιασμό των υπολοίπων ανθρώπων, η δική τους πνευματική άνοδος δίνει ώθηση και στην αναγωγή των υπολοίπων ημών. Υπάρχει λοιπόν πολλή αλήθεια στο λεγόμενο ότι λόγω των αγίων ο Θεός σώζει και τους άλλους ανθρώπους. Αυτό άλλωστε δεν τονίζει και το γεγονός από την Παλαιά Διαθήκη, όταν ο Αβραάμ, πιέζοντας τον Κύριο με τις ερωτήσεις του, εισπράττει την απάντησή Του ότι χάριν και δέκα ακόμη δικαίων θα σώσει και όλους τους ευρισκομένους στις αμαρτωλές πόλεις των Σοδόμων και των Γομόρρων; Ας δούμε όμως τον ίδιο τον υμνογράφο μας να μας καθοδηγεί επ αυτού. Ο βίος σου, όσιε,αφού αναδείχτηκε ένδοξος από τη βία που άσκησες πάνω στην ανθρώπινη φύση σου,λύτρωσε τους ανθρώπους, με τη συνέργεια του Πνεύματος, από τη βιαιότατη κακία(Ο βίος σου τη βία της φύσεως περιφανής αναδειχθείς και συνεργεία του Πνεύματος βιαιοτάτης κακίας ανθρώπους ελυτρώσατο, όσιε) (ωδή δ´).
Πόση παρηγοριά από αυτό, αλλά και πόση ευθύνη! Κατανυσσόμαστε από την αγάπη του Θεού και των αγίων απέναντι σε εμάς τους απλούς και αμαρτωλούς – ο αγώνας των αγίων γίνεται και για εμάς – αλλά και προκαλούμαστε να νιώσουμε την ευθύνη που έχουμε απέναντι και στους υπολοίπους συνανθρώπους μας – ο καθένας μας είναι υπεύθυνος και για τους άλλους. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και η επισήμανση του αγίου Ιωσήφ: ο όσιος κοίμισε με τον αγώνα του τα πάθη του σώματος, ο ίδιος έτσι κοιμήθηκε ειρηνικά, και με την κοίμισή του αυτή έγινε ο άγρυπνος φύλακάς μας. Κοίμισες τις ηδονές του σώματος, όσιε Πάτερ, με τις άγρυπνες προσευχές σου και τα αγωνίσματα, γι αυτό και αφού ύπνωσες κοιμήθηκες ειρηνικά πράγματι. Λοιπόν έτσι σε αποκτήσαμε άγρυπνο φύλακά μας, εμείς που σε τιμάμε με πόθο(Κοιμίσας τας ηδονάς του σώματος, όσιε, προσευχαίς αγρύπνοις και αγωνίσμασι, Πάτερ, εν ειρήνη αληθώς υπνώσας εκοιμήθης. ´Οθεν σε άγρυπνον κεκτήμεθα φύλακα οι πόθω τιμώντές σε) (ωδή γ´).
Ο άγιος Ιωσήφ αξιοποιεί στο έπακρο και την επιλογή του οσίου Δαυίδ να ζήσει σε καλύβα πάνω σε μία αμυγδαλιά. Κατά τον υμνογράφο ο όσιος πρώτον έγινε σαν καλλικέλαδο πουλί, που ζει κι αυτό πάνω στα δέντρα, οπότε από εκεί έλαβε χρυσά φτερά για να ανεβεί στην απάθεια και την τελειότητα και να κατασκηνώσει τελικά στο ύψος του ουρανού. Σαν ευκέλαδο πουλί με την ανάβασή σου στο δέντρο κατασκεύασες καλύβα, πάτερ, παγώνοντας τον χειμώνα και φλεγόμενος το καλοκαίρι.Από εδώ απέκτησες χρυσά φτερά της απάθειας και της τελειότητας και κατασκήνωσες προς το ουράνιο ύψος(Καθάπερ όρνις ευκέλαδος εν αναβάσει φυτού, καλιάν,Πάτερ, έπηξας, τω κρύει πηγνύμενος και τω θέρει φλεγόμενος. Χρυσάς εντεύθεν έλαβες πτέρυγας της απαθείας και της τελειότητος, και προς ουράνιον ύψος κατεσκήνωσας) (στιχηρό εσπερινού κ.α.) Και: ευρισκόμενος στο δέντρο έγινες σαν τον αετό από πλευράς πνευματικής: απέκτησες δυνατά φτερά για να πετάξεις στα ουράνια. Φυτώ πηξάμενος, ως αετός, πάτερ, καλιάν, προς τα ουράνια τας σας φρένας εξεπέτασας) (ωδή θ´). Δεύτερον ζώντας πάνω σε ξύλο δέντρου έκανε υπομονή, γιατί είχε διαρκώς τα όμματα της ψυχής του προς τον εν ξύλω σταυρωθέντα Κύριο. Έχοντας τα όμματά σου και τα νοήματα διαρκώς προς τον αναρτηθέντα στο ξύλο, έμεινες καρτερικά πάνω στο φυτό, πάτερ(Τείνας σου τα όμματα και τα νοήματα προς τον εν ξύλω αναρτηθέντα, φυτώ ενεκαρτέρησας, Πάτερ) (ωδή ε´). Τρίτον σαν κλαδί κι αυτός του δέντρου έπρεπε να ποτιστεί, για να παραμείνει εκεί. Και το πότισμά του ήταν τα ποτάμια των δακρύων του. Ίστασο ακλόνητος φυτού κλώνοις, όσιε, αρδείαις δακρύων σου συχνώς ποτιζόμενος (ωδή ζ´).
Η μνήμη του οσίου Δαυίδ αγιάζει και εμάς που τον τιμούμε. Έζησε άγια και καθώς συναγάλλεται τώρα μαζί με τους άλλους αγίους πρεσβεύει διαρκώς υπέρ ημών. Η αγία μνήμη σου αγιάζει σήμερα εμάς που την τελούμε με πίστη, όσιε Δαυίδ. Διότι έζησες τη ζωή σου, άγιε, με αγιότητα και μετά την κοίμησή σου συναγάλλεσαι πάντοτε με τους αγίους(Η αγία μνήμη σου αγιάζει σήμερον ημάς, τελούντας ταύτην πιστώς, όσιε Δαυίδ. Αγίως γαρ ήνυσας την σεαυτού, άγιε, ζωήν, και μετά κοίμησιν τοις Αγίοις συναγάλλη αεί) (ωδή θ´).



Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

ΓΕΝΕΣΙΟΝ ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ, Ευαγγ. Λκ. 1,1-25, 57-68,76-80


                 

Σήμερα η Εκκλησία μας γιορτάζει το Γενέσιον του Τιμίου Προδρόμου. Σ’ ένα ύμνο της Στ΄ Ωδής ο ιερός υμνογράφος προσφέρει ένα καίριο χαρακτηρισμό του:
                        « προφητών σε σφραγίδα γινώσκομεν,
                        Ως Παλαιά και Καινής μεσιτεύσαντα,
                        Και βαπτιστήν και πρόδρομον
                        Του Σωτήρος Χριστού καταγγέλλομεν»

Ο Άγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος στάθηκε πάντα μία θαυμαστή για κάθε πιστό μορφή αγίου, αλλά και μία τραγική προφητική φυσιογνωμία. Η γέννηση του έγινε με τη χάρη του Θεού και η σύλληψη του ευαγγελίστηκε, όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής Λουκάς, στον πατέρα του Ζαχαρία, μέσα στο Ναό την ώρα που πρόσφερε θυμίαμα. Εκεί ακούει κατάπληκτος, ότι η στείρα γυναίκα του Ελισάβετ θα γεννήσει γιο « και καλέσεις το όνομα αυτού Ιωάννην. Και έσται χαρά σοι και αγαλλίασις και πολλοί επί τη γεννήσει αυτού χαρήσονται και έστι μέγας ενώπιον του Κυρίου».
Και πράγματι ο Πρόδρομος γεννήθηκε « εκ των στειρωτικών λαγόνων» της Ελισάβετ, λύνοντας ταυτόχρονα και την αφωνία του Ζαχαρία. Ακόμη όταν βρίσκονταν μέσα στη κοιλιά της Ελισάβετ και σκίρτησε, προφήτεψε τη σάρκωση του Θ. Λόγου, στην παρθενική γαστέρα της Θεοτόκου.
Χωρίς να γνωρίσει την αμαρτία του κόσμου ο Πρόδρομος τραβάει νέος προς την έρημο όπου ζει με φοβερή άσκηση τρεφόμενος με ακρίδες και μέλι άγριο, σαν να ήταν πτηνό. Εκεί στην έρημο μέσα στο μεγάλο καμίνι τη δοκιμασίας που δοκιμάζονται οι μεγάλοι άγιοι, αρχίζει τι κήρυγμα της μετάνοιας. Βροντοφωνάζει, ότι «ήγγικεν», πως έφτασε και είναι κοντά η βασιλεία των ουρανών, εννοώντας το Χριστό, που ερχόταν κοντά του και ο οποίος σαν θεός που ήταν « έμπροσθέν του γέγονεν».
Δεν δειλιάζει να κηρύττει και να ελέγχει προς όλες τις κατευθύνσεις, κτυπώντας και την παρανομία του βασιλιά Ηρώδη έστω κι’ αν αυτό θα του κόστιζε τη ζωή του.    
Ο άγ. Ιωάννης ο Βαπτιστής είναι η πιο αποπνευματοποιημένη μορφή της βυζαντινής αγιογραφίας. Ιστορείται σύμφωνα με τον αγ. Νικόδημο τον Αγιορείτη: « ήταν κατά την σωματικήν θεωρίαν άγριος και φοβερός και ανόμοιος με τους άλλους ανθρώπους, δια την πολυχρόνιον εν ταις ερήμοις διατριβήν είχε κεκαυμένον υπό του ηλίου το πρόσωπον. Ατός ήταν λεπτός εις το σώμα και τόσον λεπτούς είχε τους βραχίονες και τα πλευρά, ώστε εφαίνετο ως αράχνη. και τα σκέλη του παρομοίαζαν με τα σκέλη των ακρίδων. Η ομιλία του ήταν τραχεία εν ταυτώ και γλυκεία, τραχεία μεν δια το ονειδιστικόν, γλυκεία δε δια τα κήρυγμα της μετανοίας. Και δια να είπω καθολικώς, καθώς ήταν η τροφή του Ιωάννη μέλι άγριον, ούτω και η διδασκαλία του ήτο σμιγμένη με γλυκύτητα και με σκληρότητα».
Ακριβώς σ’ αυτή την παράδοση των αγ. Πατέρων στηρίζεται και η σημερινή ορθόδοξη αγιογραφία και εικονογραφία του αγ. Προδρόμου.
Ο άγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος είχε πολλά ονόματα στην Αγ. Γραφή και την παράδοση της Εκκλησίας μας. Στην Π. Δ. προφητικά ονομάζεται  « φωνή βοώντος εν τη ερήμω», κατά τον προφήτη Ησαία, Απ’ αυτή την προλείανση κα προετοιμασία του δρόμου του Κυρίου ονομάστηκε και « πρόδρομος», η « φωνή του Λόγου», ο « λύχνος του Φωτός», ο «Εωσφόρος» ( αυγερινός) του Ήλιου», « φίλος του Νυμφίου» κ.α.
Ο άγ. Ιωάννης είναι από τους ποιο αγαπημένους αγίους της ορθοδοξίας. Κάθε χωριό και πολιτεία θα έχει από ένα εκκλησάκι ή ένα μεγαλοπρεπή Ι. Ναό αφιερωμένο στον Τ. Πρόδρομο. Και τον τιμούν με πολλή ευλάβεια κάνοντας ακολουθίες, αγρυπνίες, λειτουργίες, πανηγύρια στην ιερά μνήμη του, γιατί βρίσκεται κοντά στον Χριστό και τη Θεοτόκο Μητέρα Του. Γιατί κάνει θαύματα σ’ όποιον ζητάει με πίστη τη μεσιτεία, την ικεσία και την πρεσβεία του προς τον Χριστό.
Αλλά και όσοι μελετούν το συναξάρι του διδάσκονται πως πρέπει να είναι αγνοί, καθαροί, με παρρησία και με διάθεση να εκπληρώνουν την αποστολή τους όπως έκανε εκείνος.
Ακόμη διδάσκονται πως πρέπει να κοσμούνται από την αγία αρετή της  ταπείνωσης, όπως εκείνος, που ενώ άκουγε από το στόμα του Χριστού, πως κανείς άλλος δεν γυναίκα τόσο μεγάλος, όσο ο Ιωάννης, αυτός έλεγε σ’ αυτούς που τον άκουγαν: « δεν είμαι εγώ ο Χριστός, ούτε ο Μεσσίας, ούτε ο Ήλιος της δικαιοσύνης. Εκείνος που έρχεται δεν είμαι άξιος ν σκύψω και να λύσω τον ιμάντα των υποδημάτων του.  Αν ο Πρόδρομος   έσκυβε πιο χαμηλά από τα υποδήματα του Κυρίου, γιατί δεν θεωρούσε τον εαυτό του άξιο, εμείς πόσο χαμηλά θα πρέπει να σκύψουμε και πόσο πιο ταπεινά πρέπει να έχουμε τον εαυτό μας!
Παρ’ όλα αυτά ο Πρόδρομος όμως είναι το « ουκ έξεστι σοι έχειν την γυναίκα του αδελφού σου». Δηλ. μετά τον Βαπτιστή Πρόδρομο έρχεται ο άφοβος ελεγκτής Πρόδρομος. Πόσα « ουκ έξεστι σοι..» δεν βροντοφωνάζει  και σήμερα στον καθένα μας ξεχωριστά: στο γιο και τη κόρη για την άστατη ζωή το στον πατέρα και τη μητέρα για την απρόσεκτη και ένοχη αμέλεια του, στον κακό εργοδότη , στο μαθητή και το δάσκαλο, τον  μορφωμένο και τον αμόρφωτο που καταπατούν τον ευαγγελικό νόμο και το δίκαιο για τα αμαρτωλά συμφέροντα τους.
Η μορφή του τιμίου προδρόμου σ’ όλους έχει κάτι να πει  από ένα ή περισσότερα ελεγκτικά λόγια.
Εκείνο που χρειάζεται         είναι ν’ ανοίξουμε τα αυτιά μας για ν’ ακούσουμε το λόγο του και να εμπνευσθούμε από την αγία και αγνή ζωή του. Γιατί έτσι όπως πορευόμαστε μακριά από το δρόμο του Θεού, η τραγική φωνή του μεγάλου αγίου  ερημίτη, αυτός δεν θα ηχεί, παρά ως « φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Τέλος ο άγ. Ιωάννης με τη ζωή και το έργο του  συνέχισε το έργο τω προφητών της Π.Δ. Κήρυξε τον ερχομό του Μεσσία, τους κάλεσε να μετανοήσουν , πολύ καλά και τη δική του τους έδειξε τρόπους ν’ αλλάξουν τη ζωή τους. Ακόμη έκρινε τους θρησκευτικούς ηγέτες καθώς και τη διαφθορά τους με  αποτέλεσμα να βρει μαρτυρικό τέλος.
Έζησε την ίδια εποχή με τον  Ιησού Χριστό και αξιώθηκε να τον δείξει στους ανθρώπους. Όμως γνώριζε πολύ καλά και τη δική του αποστολή και τη σχέση του με τον Μεσσία Χριστό. Τέλος οι ορθόδοξοι χριστιανοί αναγνωρίζοντας αυτή τη σχέση το προδόμου με τον Χριστό, τον τιμούν ιδιαίτερα και τοποθετούν την εικόνα του δίπλα στην εικόνα του Χριστού στο τέμπλο του Ι. Ναού.


π.γ.στ



ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΦΙΛΟΘΕΙΤΗΣ


του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

     Το γέροντα Εφραίμ τον Φιλοθεΐτη με αξίωσε ο Θεός να τον συναντήσω δύο φορές στην Ιερά Μονή Παντοκράτορος, στην Νταού Πεντέλης.
   Την πρώτη φορά ήταν 26 Ιανουαρίου 1979. Ο γέρων με δέχτηκε με πολλή αγάπη. «Έλα Νικολάκη, παιδί μου, είπε, με χάιδεψε και με φίλησε στο κεφάλι και κατόπιν πολλά με δίδαξε.
   Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η γλυκύτητα της φωνής του, ο ήρεμος τρόπος της ομιλίας του και το χαμόγελό του. Στην αρχή του είπα, ότι την ώρα πού περιμέναμε, μία προσκυνήτρια ζήτησε από την ηγουμένη να μας πει κάτι ωφέλιμο κι' εκείνη απάντησε: «Τι ωφέλιμο να σας πω εγώ;».    Αντίθετα εγώ, όταν δίδεται ευκαιρία, λέω τα λόγια του Θεού. Λοιπόν τι πρέπει να κάνω; Τότε ο γέρων μου είπε: «Στο Θεό είναι δεκτή και η ταπεινοφροσύνη και η διδαχή προς τον συνάνθρωπο».
     Για την απόκτηση της ταπεινοφροσύνης χρειάζεται αυτομεμψία και μνήμη θανάτου.
     Δεν πρέπει να πιέζουμε ένα άνθρωπο για να ζήση μυστηριακή ζωή, αλλά να περιμένουμε να θέληση ο ίδιος να την ζήσει και όχι επειδή του το λέμε εμείς.
     Οι μάρτυρες του Ιεχωβά είναι αντίχριστοι, διότι δεν είναι όπως οι άλλοι αιρετικοί πού αρνούνται κάποιο ή κάποια δόγματα, αλλά όλα τα απορρίπτουν. Όταν συναντά κανείς ένα μάρτυρα του Ιεχωβά δεν πρέπει να θεωρεί ότι βλέπει ένα άνθρωπο, αλλά τον ίδιο τον διάβολο.
     Μου έδωσε τις εξής συμβουλές: Να προσεύχεσαι αδιαλείπτως και να προσέχεις μην πέσεις σε αμέλεια, να φυλάξεις την αγνότητά σου, διότι η αγνότητα έχει μεγάλη παρρησία μπροστά στον Θεό και να είσαι ταπεινός, να πιστεύεις δηλαδή ότι κάθε καλό είναι δώρο του Θεού, έργο της θείας χάριτος, δική σου δε μόνον η προαίρεση.
       Είπε τέλος, να λέμε την προσευχή Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με, να προσέχουμε να μη σχηματίζονται αμαρτωλές εικόνες στο νου μας και να πολεμούμε με προσευχή τούς αμαρτωλούς λογισμούς. Να σκεπτόμαστε ότι ο Θεός είναι πάντα κοντά μας.
       Οι θλίψεις της παρούσης ζωής είναι τίποτε μπροστά στα αγαθά πού έχει ετοιμάσει ο Θεός για μας στον ουρανό. Θα δώσουμε δεκάρες και θα πάρουμε    χρυσάφι αμέτρητο, τόνισε χαρακτηριστικά.
       Στις 14 Μαΐου 1979 συνάντησα πάλι το γέροντα Εφραίμ στην ίδια μονή. Ήταν πράος και γαλήνιος. Μου είπε ότι, όταν προσευχόμεθα πρέπει όλη η προσοχή μας να είναι στα λόγια πού λέμε. Δεν πρέπει να έχουμε στο νου μας κάποια εικόνα, διότι μπορεί να παρουσιασθεί με τη μορφή αυτή ο διάβολος και να μας παραπλανήσει.
      Να λέμε αδιαλείπτως την ευχή. Επικαλούμενοι τη βοήθεια της Παναγίας και των Αγίων να λέμε: Υπεραγία Θεοτόκε βοήθει μοι και Άγιε του Θεού πρέσβευε υπέρ εμού. Για δε τούς κεκοιμημένους να λέμε Κύριε Ιησού Χριστέ, ανάπαυσον τον δούλο σου.
     Ο Θεός να τον ανταμείψει για την αγάπη του και να τον ενισχύει στο δύσκολο    έργο πού επιτελεί στην Αμερική.

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Το κάλπικο και το αυθεντικό



Σε ένα μεγάλο πάρκο ετοίμασαν λαικό πανηγύρι. Πολλοί ήθελαν να μπουν, αλλά δεν μπορούσαν να πληρώσουν το εισιτήριο. Τότε ένας πλούσιος άνθρωπος θέλοντας να δοκιμάσει τα ανθρώπινα πάθη πέταξε σε ένα σωρό μαζεμένων παιδιών μια χούφτα γεμάτη νομίσματα. Αυτά ήταν όλα ψεύτικα χρυσά νομίσματα, άλλά μεταξύ τους μόνο ένα δηνάριο από καθαρό ασήμι. Έτρεξαν τα παιδιά για τα κάλπικα νομίσματα, τσακώθηκαν, χτυπήθηκαν, γρατζουνίστηκαν, ώσπου τα μάζεψαν όλα. Για το ασημένιο δηνάριο κανένας δεν πάλεψε, αφού ο καθένας σκεπτόταν: ο χρυσός είναι πιο ακριβός από ασήμι. Εκείνοι που άρπαξαν τα κάλπικα νομίσματα και τα κρατούσαν στα χέρια τους αισθάνονταν απόλυτα ευτυχείς προς στιγμή. Αλλά γρήγορα συνέβη σε αυτούς κάτι απροσδόκητο και πικρό. Όταν πλησίασαν στην πύλη του πάρκου και ζήτησαν τα εισιτήρια, αποδείχθηκε ότι είχαν ψεύτικα νομσματα και οι φύλακες της πόλης τους πήγαν στη φυλακή. Μόνο ένας μεταξύ τους σοφός, ο οποίος βλέποντας τι συμβαίνει με τους φίλους του, βιαστικά πέταξε το κάλπικο νόμισμα από το χέρι και έτρεξε και πήρε το ασημένιο εκείνο δηνάριο. Με αυτό το δηνάριο πλήρωσε το εισιτήριο και μπήκε στο πάρκο στο πανηγύρι.
Ποια είναι η ερμηνεία αυτής της ιστορίας; Το πανηγύρι είναι η βασιλεία των ουρανών ή το Βασίλειο της Αθάνατης Ευτυχίας. Τα κάλπικα νομίσματα είναι οι επιθυμίες της σάρκας και η γήινη ματαιότητα και οι αυταπάτες,που απομακρύνουν τους ανθρώπους από το βασίλειο της πραγματικής ευτυχίας και τους πηγαίνουν στο βασίλειο του βασάνου και του σκοταδιού. Το καθαρό ασήμι παρουσιάζει την εσωτερική αγαθότητα και αλήθεια του δίκαιου ανθρώπου. Τα παιδιά της πλεονεξίας για το απατηλό γυαλιστερό αυτού του κόσμου είναι οι αμαρτωλοί. Εκείνο το τελευταίο παιδί,το οποίο πέταξε το ψεύτικο χρυσό και δέχθηκε το πραγματικό ασήμι σημαίνει τον μετανιωμένο αμαρτωλό.

Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς:Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται σ.191—192

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012




"Αυτός που δεν είναι πνευματικός έως τη σάρκα του,
γίνεται σαρκικός έως το πνεύμα του".
(Ιερός Αυγουστίνος)


"Ο εχθρός είναι εκεί! Ακούει, κανείς;"



Μία ημέρα μετά την κοινή άσκηση τουρκικών και αραβικών μαχητικών F-16 και Mirage 2000-9, εντός του ελληνικού FIR και επάνω από την θαλάσσια περιοχή της ελληνικής υφαλοκρηπίδας όπου η Άγκυρα ενεργώντας 100% πειρατικά έδωσε άδειες ερευνών για υδρογονάνθρακες, η ελληνική εθνική αφασία ασχολείται μόνο με το νερό που έριξε ο Κασιδιάρης στη Δούρου, την επίθεση στο κεφάλι του Κασιδιάρη από την Λ.Κανέλλη και τα χαστούκια του Κασιδιάρη στην Λ.Κανέλλη.
Την ώρα που ο εχθρός βρίσκεται ante portas, την ώρα που κατασκευάζει δεκάδες σύγχρονες γέφυρες διάβασης υδάτινων κωλυμάτων (βλέπε Έβρος), την ώρα που ναυπηγεί υπερσύγχρονα αποβατικά και ένα LPD διαστάσεων μίνι αεροπλανοφόρου, την ώρα που φωνάζει: «"Ερχόμαστε!". Εμείς δεν κοιτάμε έξω αυτό που έρχεται, κοιτάμε μέσα.»
Ευτυχώς στη χώρα υπάρχει μια εγγύηση που λέγεται "'Ενοπλες Δυνάμεις" και πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε, όσοι έχουμε μείνει ζωντανοί εγκεφαλικά (γιατί σήμερα αποδείχθηκε ότι πολλοί έχουν "κάψει εγκέφαλο") να προστατέψουμε το τελευταίο ανάχωμα πριν τον εθνικό ακρωτηριασμό.
Διότι οι πληροφορίες που έρχονται από "την άλλη πλευρά του λόφου" είναι άκρως ανησυχητικές, σε ότι αφορά την πολεμική της προπαρασκευή. Και δεν αναφερόμαστε την μακροπρόθεση προπαρασκευή, αλλά την βραχυπρόθεσμη.
Εικόνα 2009 δείχνουν οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις σε ότι αφορά τις κινήσεις του. Αλήθεια, πόσοι ξέρουν όλα τα γεγονότα του "καυτού" καλοκαιριού του 2009. Τότε που φτάσαμε τόσο κοντά στην σύγκρουση, όσο ποτέ άλλοτε μετά τα Ίμια. Ε, η ίδια εικόνα παρουσιάζεται και σήμερα. Μόνο τυχαίες δεν είναι οι συνεχείς ασκήσεις των εδώ και ένα μήνα.
Προειδοποιούν ότι υπάρχει ετοιμότητα, αλλά όλοι ξέρουν ότι αν έχει αποφασιστεί κάτι από την άλλη πλευρά οι προειδοποιήσεις δεν έχουν και μεγάλη αξία. Δύο ενεργοποιήσεις της Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης και συνεχείς ασκήσεις και μάλιστα νυχτερινές που συνήθως αποφεύγονται για τον φόβο των ατυχημάτων από τις μονάδες των νησιών.
"Ο εχθρός είναι εκεί, κυρίες και κύριοι", φωνάζουν οι Ένοπλες Δυνάμεις με τον τρόπο τους.
Ακούει κανείς;
 
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr