Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016

Η ΓΛΩΣΣΑ: Η ισχυρότερη έπαλξη




          «Πρόσεξε, αγαπητό μου τέκνο, τη γλώσσα όπως την πατρίδα σου. Μια λέξη μπορεί να χαθεί, όπως μια πόλη, όπως η χώρα, όπως η ψυχή. Τι γίνεται όμως όταν ο λαός χάνει τη γλώσσα, τη χώρα , την ψυχή του; Μην πιάνεις ξένη γλώσσα στο στόμα σου. Αν πιάσεις ξένη γλώσσα στο στόμα σου, να ξέρεις ότι δεν την κατέκτησες, αλλά ότι αποξενώθηκες από τον εαυτό σου. Καλύτερα είναι για σένα να χάσεις τη μεγαλύτερη και ισχυρότερη πόλη της χώρας σου, παρά να την πιο μικρή και την πιο άγνωστη λέξη της γλώσσας  σου.

          Οι χώρες και τα κράτη δεν κατακτώνται μόνο με τα σπαθιά, αλλά και με τις γλώσσες. Να ξέρεις ότι ο εχθρός σ’ έχει περισσότερο κατακτήσει, όσο σου έχει σβήσει τις λέξεις και τις έχει εξαφανίσει.

          ΄Ενας λαός που έχει χάσει τη γλώσσα του παύει να είναι λαός.

          Υπάρχει,  τέκνο, μου,  μια αρρώστια που ενσκήπτει στη γλώσσα, όπως μια επιδημία στο σώμα…..

          Δύο λαοί, αγαπημένε μου, μπορούν να υπάρχουν και να ζουν εν ειρήνη. Δύο γλώσσες όμως δεν μπορούν να ειρηνεύσουν, Δύο λαοί μπορούν να ζουν με τη μεγαλύτερη ειρήνη και αγάπη, αλλά οι γλώσσες τους μόνο να μάχονται μεταξύ τους μπορούν.

          Όποτε δύο γλώσσες συναντιούνται και αναμειγνύονται, είναι σαν δύο στρατοί σε μάχη ζωής και θανάτου. Όσο σ’ αυτήν τη μάχη ακούγεται και η μία και η άλλη γλώσσα, η μάχη είναι ισόπαλη. Όταν αρχίζει όλο και περισσότερο και όλο πιο δυνατά ν’ ακούγεται μία από τις δύο, αυτή θα υπερισχύσει. Τελικά ακούγεται μόνο μία. Η μάχη έχει ολοκληρωθεί. Έχει εξαφανιστεί μια γλώσσα, έχει εξαφανιστεί ένας λαός.

          Μάθε παιδί μου, ότι αυτή η μάχη ανάμεσα στις γλώσσες δεν διαρκεί μία ήμερα ή δύο, όπως η μάχη ανάμεσα στους στρατούς, ούτε μία  η δύο χρονιές, όπως ο πόλεμος ανάμεσα στους λαούς, αλλά έναν αιώνα  ή δύο, και ότι για τη γλώσσα το ίδιο είναι ένα μικρό  μέτρο χρόνου, όπως για τον άνθρωπο μία ή δύο στιγμές. Γι’ αυτό  τέκνον μου, είναι καλύτερα να χάσεις όλες σου τις μάχες και τους πολέμους, παρά να χάσεις τη γλώσσα σου. Μετά από μια χαμένη γλώσσα δεν υπάρχει λαός.

          Ο άνθρωπος μαθαίνει  τη γλώσσα του σε μια χρονιά. Δεν τη ξεχνάει όσο είναι ζωντανός. Ο λαός δεν την ξεχνάει όσο υπάρχει. Την ξένη γλώσσα ο άνθρωπος τη μαθαίνει επίσης σε μια χρονιά. Τόσο που επιτρέπεται ν’ απαρνηθεί τη γλώσσα του και ν’ αρπάξει την ξένη. Αυτή είναι τούτη η επιδημία και η καταστροφή της γλώσσας, όταν ένας – ένας οι άνθρωποι αρχίζουν ν’ απαρνούνται τη γλώσσα τους και ν’ αρπάξουν την ξένη, είτε τους είναι για καλύτερο είτε εφιάλτης……

          Η γλώσσα, τέκνον  μου, είναι ισχυρότερη από κάθε έπαλξη. Όταν οι εχθροί γκρεμίζουν όλες τις επάλξεις και τα κάστρα, εσύ μην απελπίζεσαι, αλλά κοίτα και άκου τι γίνεται με τη γλώσσα. Αν η γλώσσα έχει παραμείνει ανέπαφη, μη φοβάσαι. Στείλε κατασκόπους και εμπόρους  να πάνε βαθιά μεσ’ στα χωριά και τις πόλεις και ν’ ακούνε.   

          Εκεί που αντηχεί η λέξη μας, εκεί όπου ακόμη ο λόγος και όπου ακόμη, σαν παλιό χρυσό νόμισμα, κυκλοφορεί η λέξη μας, μάθε, τέκνον μου, ανεπιφύλακτα ότι αυτό είναι ακόμη το κράτος μας, όποια και νάναι η κυβέρνησή του. Οι τσάροι αλλάζουν, τα κράτη καταρρέουν, αλλά η γλώσσα και ο λαός είναι αυτά που σου μένουν, κι’ έτσι το κατακτημένο μέρος της χώρας και του λαού αργά ή γρήγορα θα επιστρέψει πάλι στη γλωσσικό του κοιτίδα κα στο λαό των προγόνων του.   

          Να θυμάσαι, ότι κάθε κατάκτηση και απώλεια δεν είναι τόσο επικίνδυνη για το λαό, όσο είναι επικίνδυνη για τη γενιά. Αυτές μπορούν να βλάψουν μόνο μια γενιά, αλλά όχι ένα λαό. Ο λαός αντέχει περισσότερο στον χρόνο, τέκνο μου, όσο η γενιά και από κάθε κράτος.

          Αργά η γρήγορα ο λαός θα ενωθεί, όπως το νερό, μόλις το χωρίζουν τα φράγματα που το διασπούν.

          Και γλώσσα  είναι τούτο το νερό, πάντοτε ίδιο και από τα τις δύο πλευρές του φράγματος που -σα γαλήνια ισχυρή δύναμη που διαβρώνει τα φράγματα- θα ενώσει πάλι τον λαό σε μια πατριά και σε ένα κράτος.





«ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», Φ. 955



          Άγιος Συμεών-Στέφανος Νεμάνια, Σέρβος Βασιλιάς- κτίτωρ της Ι.  Μονής Χιλανδαρίου Αγ. Όρους. Γενάρχης στην ορθόδοξη πίστη των Σέρβων(1113-1199). Πέθανε ως μοναχός και τιμάται ως Άγιος από την ορθόδοξη Εκκλησία. Απόσπασμα από την επιστολή του προς τον γιό του για τη σπουδαιότητα της γλώσσας για ένα λαό.
          Αφιερωμένο στους γλωσσοκτόνους της ελληνικής γλώσσας που λησμονούν πως η γλώσσα είναι ένα κομμάτι της ψυχής ενός λαού.

Η ενδοοικογενειακή βία «κληροδοτείται» στις επόμενες γενιές


Ένα παιδί που βιώνει τη βία στερείται της βασικής ανάγκης της ασφάλειας από την οποία προκύπτει η σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους. Το αποτέλεσμα είναι να βιώνει αστάθεια και εγκατάλειψη, καχυποψία και συναισθηματική στέρηση.
Σοβαρές επιπτώσεις στα παιδιά έχει η ενδοοικογενειακή βία καθώς, ακόμη και αν δεν τη βιώνουν άμεσα, δέχονται έμμεσα τις επιδράσεις τέτοιων περιστατικών μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον.
Όπως προκύπτει από την επιστημονική ψυχολογική έρευνα, το φαινόμενο αυτό δημιουργεί έναν φαύλο κύκλο που «κληροδοτείται» στις επόμενες γενιές, καθώς στην προσπάθεια τους να επιβιώσουν, τα παιδιά αναπτύσσουν επαναλαμβανόμενα μοτίβα, τα οποία αναπαράγουν στην υπόλοιπη ζωή τους.
Σύμφωνα με τον κλινικό ψυχολόγο, Βαγγέλη Μακρή, οι επιπτώσεις της ενδοοικογενειακής βίας στα παιδιά, τους αυριανούς ενήλικες και γονείς είναι μεγάλες καθώς το συναίσθημα που τα κυριεύει είναι η αδυναμία διαφυγής.
Ένα παιδί που βιώνει τη βία στερείται της βασικής ανάγκης της ασφάλειας από την οποία προκύπτει η σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους. Το αποτέλεσμα είναι να βιώνει αστάθεια και εγκατάλειψη, καχυποψία, συναισθηματική στέρηση, μειονεξία και κοινωνικό αποκλεισμό, νιώθοντας ότι διαφέρει πολύ από τους υπόλοιπους ευτυχισμένους ανθρώπους.
Στους δυσλειτουργικούς τρόπους συμπεριφοράς που ενδέχεται να αναπτύξει ένα τέτοιο παιδί, ο κ. Μακρής συγκαταλέγει την αντεπίθεση, την αποφυγή ή την υποταγή.
Ως παράδειγμα αντεπίθεσης, αναφέρει ότι το παιδί μπορεί να γίνει ένας ενήλικας κακοποιητικός προς άλλους, υποτιμητικός και προσβλητικός.
Για την περίπτωση της αποφυγής, σημειώνει ότι το παιδί μαθαίνει να μην εμπιστεύεται κανέναν και να μη δημιουργεί στενές σχέσεις με άλλους ενώ
για την περίπτωση της υποταγής, τονίζει ότι το παιδί μαθαίνει να σχετίζεται με ανθρώπους που το κακοποιούν και το υποτιμούν ενώ είναι πρόθυμο να κάνει τα πάντα, ώστε να μη γίνει η «τιμωρία» χειρότερη.
Ειδική αναφορά στην περίπτωση των παιδιών έκανε στην εκδήλωση για τη βία κατά των γυναικών και η δικηγόρος Ιφιγένεια Παραστατίδου, παρουσιάζοντας τη σχετική νομοθεσία. Σύμφωνα με αυτήν, στις περιπτώσεις της βίας που υφίστανται τα παιδιά από τους γονείς, συμπεριλαμβάνεται και η παραμέληση, η οποία συνιστά παθητική βία. Όπως είπε, σωματική παραμέληση υφίσταται ένα παιδί, όταν ο γονιός στερεί το παιδί του από τις βασικές ανάγκες όπως τροφή, ιατρική φροντίδα και κάθε τι που μπορεί να κάνει το παιδί να αισθάνεται ασφαλές μέσα σ΄ ένα περιβάλλον προστατευμένο από διάφορους κινδύνους.

«Η βία δεν έχει χρώμα, κουλτούρα και μόρφωση. Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν υποστεί βία κάποια στιγμή στη ζωή τους. Οι γυναίκες και τα παιδιά είναι τα θύματα που πλήττονται περισσότερο» τόνισε η κα Παραστατίδου.

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016

Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης: Τα δάκρυα της χαράς και η χαρά των δακρύων.


Ο άνθρωπος ζη κάθε ημέρα μέσα σε ένα τρελό μεθύσι, σε μάι ευφροσύνη, σε μία ικανοποίηση, σε μία «ευτυχία» και «ανάπαυσι», σε μία ευαρέσκεια και αυτάρκεια. Κάθε ημέρα αναπαύεται σε ένα στρώμα το οποίο προέρχεται από τις ποικίλες αμαρτίες του, στην πραγματικότητα όμως πίνει και τρώει τον ευατό του, ζυμώνει το είναι του με τον εαυτό του.
Διότι, ποιος θα μπορούσε να επιζήσει και στον μεγαλύτερο πόνο, αν δεν είχε κάποια χαρά; Έχω την χαρά της γυναικός μου, την χαρά της ελπίδος, της αναγνωρίσεώς μου, του χρήματός μου, ποικίλες χαρές. Κάθε φορά βρίσκω και κάτι. Μπορεί να διαβάσω ένα περιοδικό και να με απορροφήση πέντε ώρες. Αυτή η απορρόφησις είναι μία μέθη άνευ οίνου. Γνωρίζομε όμως ότι δεν είναι δυνατόν ο πιστός να έχει αληθινή ευφροσύνη χωρίς δάκρυα και αληθινή χαρά χωρίς λύπη. Δεν είναι δυνατόν επίσης να υπάρχει κατα Θεόν λύπη, δηλαδή μετάνοια αληθινή, άνευ της χαρμονής, άνευ της χαράς του Χριστού, άνευ της παρουσίας Του. Η λύπη είναι κατά Θεόν όταν είναι χαρμολύπη, και η χαρά είναι αληθινή, όταν βγαίνει από τα δάκρυα της μετανοίας.
Είναι λοιπόν δυνατόν ο άνθρωπος να χαίρεται, να έχει χίλιες δύο ικανοποιήσεις, επιθυμίες ή ενέργειες, να είναι ή να φαίνεται χαρούμενος, αλλά η χαρά του να είναι ψευδής, αν δεν υπάρχει ο οίνος των δακρύων. Μόνον τα δάκρυα δίνουν την αληθινή μέθη. Αλλά και όσα δάκρυα δεν χαρίζουν την μέθη, την χαρά, την ευτυχία, είναι ψευδή, εγωπαθή, μειονεκτικά, αρρωστημένα, δαιμονιώδη, δεν είναι πνευματικά. Τα δάκρυα δεν έχουν αυτά καθ’ εαυτά σημασία. Η σημασία τους έγκειται  στην μέθη την οποία προκαλούν, η δε μέθη ελέγχεται για το γνήσιό της από το αν προέρχεται από τον αληθινό οίνο. Γι’ αυτό ο αββάς Ησαΐας λέγει, έως πότε θα έχω χαρές χωρίς δάκρυ μετανοίας; Και έως πότε τα μάτια μου θα βγάζουν δάκρυα, χωρίς να έχω μεθύσι, χωρίς να είμαι χαρούμενος;
Πόσες φορές εμείς μετανοούμε και δεν έχουμε χαρά! Είναι βέβαιο τότε ότι θα ξαναπέσουμε. Πόσες φορές εξομολογούμεθα και δεν πυρπολείται και δεν μεθάει η καρδιά μας! Προφανώς, είναι ψεύτικος αυτός ο οίνος. Πόσες φορές πιστεύουμε ότι βρήκαμε την αλήθεια ή την χαρά, αλλά δεν έχουμε τον οίνο, το δάκρυ το πνευματικό! Έως πότε λοιπόν θα είναι ψεύτικη η χαρά μου, η λύπη μου, ψεύτικες οι μετάνοιές μου, όλες οι προσφορές μου και οι θυσίες μου για τον Θεό; Εώς πότε θα αμελώ και θα ζω αυτή την ψευδότητα;
Έχω μεθύσι, αλλά δεν έχω οίνο, δεν έχω δάκρυ, διότι η σκληρότητα της καρδιάς μου, που επαχύνθη, που ελιπάνθη, εξήρανε τους οφθαλμούς μου. Από την καρδιά βγαίνουν όλα. Όταν είναι σκληρή η καρδιά, τί να βγάλουν τα μάτια;
Είναι η περιπέτεια της ζωής μας, λόγω των ποικίλων φροντίδων και ενδιαφερόντων μας. Κάθε φορά δηλαδή κάτι μας απασχολεί, κάτι γυαλίζει στα μάτια μας ως επιθυμία. Σήμερα με απασχολεί να πετύχω αυτό, αύριο να διαμορφώσω το μοναστήρι μου κατά τον καλύτερο τρόπο. Κάθε φορά κάτι σαν σαράκι τρώει και σκληραίνει την ρίζα της καρδιάς μου και εν συνεχεία της κεφαλής μου και με αχρηστεύει.
Ο περισπασμός της διανοίας και της καρδιάς είναι η οριστική αχρήστευσις του ανθρώπου. Η φροντίδα, όπως λέγει και η Αγία Γραφή, οδηγεί σε αδιέξοδα. Επιθυμώ και δεν έχω. Επιθυμώντας και μη έχοντας, ή επιδιώκω περισσότερο την πραγματοποίηση τους, ή αναζητώ άλλους ορίζοντες, για να μπορώ να έχω δικό μου μεθύσι, δική μου χαρά. Έτσι, περιπίπτω σε έναν περισπασμό της καρδιάς, ζω από εδώ και από εκεί, ζω παντού, δεν ζω όμως την δική μου ύπαρξη. Το αποτέλεσμα αυτών των ποικίλων απασχολήσεων και περισπασμών είναι να ξεχνάω τα πάντα. Ξεχνάω ότι δεν έχω οίνο, ξεχνάω την λήθη που γεννιέται μέσα μου.
Τί σημαίνει λήθη; Έχω, λόγου χάριν, λήθη του τάδε προσώπου, σημαίνει ότι το πρόσωπο αυτό είναι ανύπαρκτο για μένα. Επομένως όταν ο αββάς Ησαΐας λέγει «ο περισπασμός της καρδιάς μου εποίησέ μοι λήθην» σημαίνει ότι το αποτέλεσμα της λήθης είναι μέσα μου, εγώ είμαι ο τόπος της απουσίας του Θεού. Οι φροντίδες μου και οι επιθυμίες μου με τα οποία ζω, μου απομακρύνουν τον Θεόν· γίνομαι ως άθεος εν τω κόσμο.
«Έως την ώρα του σκότους». Επειδή έχω μεθύσια, ζω νομίζοντας ότι έχω Θεόν, μέχρι την ώρα που θα γλιστρήσω μέσα στο σκοτάδι. Πλησιάζει η τελευταία στιγμή της ζωής μου, κατά την οποία «ουκ έστιν ο μνημονεύων σου», και ακόμη δεν ανεκάλυψα ότι ζω χωρίς Θεόν.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της χαράς χωρίς δάκρυ και των δακρύων χωρίς χαρά.


Από το βιβλίο: ΛΟΓΟΙ ΑΣΚΗΤΙΚΟΙ αρχιμ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου

εκδ.:ΙΝΔΙΚΤΟΣ

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ Ευαγγέλιο: Λκ. 15, 11-32




                                       Ο ΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ



            Εν ολίγοις



          Η παραβολή του Ασώτου που διαβάζεται σήμερα στους Ι. Ναούςμας ανήκει στην τριλογία των παραβολών που έχουν σχέση με το «απολωλός»- απολωλότος προβάτου, της απολεσθείσης δραχμής και του Ασώτου υιού.

          Πρόκειται για τα πιο χαρακτηριστικά θεολογικά κείμενα της Καινής Διαθήκης και από τα ωραιότερα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

          Η παραβολή του Ασώτου χαρακτηρίζεται ως «το ευαγγέλιο των ευαγγελίων». Ονομάζεται του Ασώτου υιού, αλλά κατά τους βιβλικούς θεολόγους καλύτερα εκφράζει το νόημα της παραβολής του «σπλαχνικού πατέρα». Διότι από την αρχή μέχρι το τέλος κέντρο  πρωταγωνιστής δεν είναι ο μικρότερος υιός αλλά ο πατέρας. Ακριβέστερα: η συμπεριφορά του πατέρα και προς τους δύο υιούς . Και κεντρική αλήθεια της παραβολής  δεν είναι η μετάνοια του αμαρτωλού, αλλά η εύσπλαχνη και στοργική αγάπη του Θεού προς τον «απολωλότα» άνθρωπο, είτε αυτός μοιάζει με τον μικρότερο υιό είτε με τον μεγαλύτερο. Γιατί κι ο μεγαλύτερος είναι «απολωλώς». Και οι δύο υιοί είναι «απολωλότες». Μόνο που ο πρώτος μεταστράφηκε, ενώ για τον δεύτερο υπάρχει πρόβλημα, και η  επιστροφή του παραμένει ανοιχτό ζήτημα.

          Από τον πλούτο της παραβολής αξιολογούμε το μέγεθος της μίμησης  της επιστροφής του Ασώτου στο πατρικό του σπίτι, κάτι που τόσο έχουμε ανάγκη σήμερα.

          Ο νέος της παραβολής μας τα είχε όλα στο πατρικό του σπίτι, άνεση στοργή, αγάπη, πλούτη. Όμως η πατρική αγάπη του φαίνονταν σκλαβιά και ζήτησε το μερίδιο του από την πατρική περιουσία και «ανεχώρησε εις χώραν μακράν». Εκεί σπατάλησε την «ουσίαν αυτού ζων ασώτως» κατά τον ι. ευαγγελιστή.

          Η σημερινή παραβολή δεν αναφέρεται σε μια και μόνον κακία, αλλά μας αποκαλύπτει την βαθύτερη φύση της αμαρτίας, η οποία είναι ανταρσία του ανθρώπου εναντίον του Θεού δηλ. η επαναλαμβάνεται η συμπεριφορά  των πρωτοπλάστων, το λεγόμενο προπατορικό αμάρτημα.

          Αναλύοντας την παραβολή βλέπουμε μια σκληρότητα στην αίτηση του μικρότεροι υιού. Ζητάει κάτι που δεν δικαιούνταν πριν από τον θάνατο του πατέρα του. Γι’ αυτόν θεωρείται ήδη νεκρός. Εδώ υπάρχει ένας παραλογισμός και τα πράγματα έχουν χάσει τις αναλογίες τους. Η αμαρτία αλλοιώνει την όψη των πραγμάτων. Τις εντολές του Θεού τις παρουσιάζει ως βαρύ φορτίο και τη χριστιανική ζωή ως ανούσια και ανάξια λίγου να την ζήσει κανείς. Το σπουδαιότερο όμως είναι, ότι καταστρέφει την προσωπική μας σχέση με τον Θεό. Ζητάει από τον Θεό ό, τι μπορεί να πάρει για να τα χρησιμοποιήσει μακριά και χωρίς την ευλογία του, λες και δεν υπάρχει.

          Το κέντρο της αμαρτίας είναι η διάσπαση της προσωπικής επαφής με τον Θεό και η εκμετάλλευση της αγάπης Του. Θέλω τ’ αγαθά Σου, αλλά όχι εσένα. Στη συνέχεια κάθε πλήγμα στις ανθρώπινες σχέσεις είναι αποτέλεσμα αυτής της τραυματισμένης αγάπης. Το θέμα είναι, ότι λίγο αργότερα οι φίλοι του Ασώτου θα του φερθούν όπως αυτός φέρθηκε  στον πατέρα του. Θα νοιώσει την εγκατάλειψη. Η μοναξιά χωρίς τη γεύση της αγάπης είναι σκληρότερη και από τη στέρηση.

          Την  τραγική αυτή κατάσταση την αποκαλύπτει η παραβολή όταν στη συνέχεια αναφέρει το «ελθών εις εαυτόν», διότι μέχρι τότε ο νεώτερος υιός βρισκόταν σε μια παρανοϊκή κατάσταση. Διότι η διάσπαση της προσωπικότητας συμπορεύεται με την αμαρτία.

          Ευτυχώς όμως υπάρχει κάτι ελπιδοφόρο σ’ αυτή την όψη της αμαρτίας. Το «ελθών εις εαυτόν» αποτελεί μια ιδιότυπη ενέργεια προς τον παραστρατημένο άνθρωπο. Ο Χριστός τον βλέπει ως ένα πλανημένο που βρίσκεται εκτός εαυτού, αλλά όχι και τελειωτικά εξαχρειωμένο. Έχει ακόμα μέσα του τη δυνατότητα να ξεπεράσει την αποτυχία του. Και το ξεπέρασε «ελθών εις εαυτόν», βρήκε τον αληθινό εαυτό του και την προσωπική του σχέση με τον Πατέρα του.

          Τα πρώτα λόγια του αποτελούν μια ομολογία αποκατάστασης των ταραγμένων σχέσεων του. «Πάτερ, ήμαρτον». Πατέρα τώρα είμαι δικός σου  και Συ δικός μου Πατέρας.

          Εδώ έχουμε  μια υπέρβαση της διάσπασης του ανθρώπινου παραλογισμού και αυτή είναι η μ ε τ ά ν ο ι α. Δηλ. η επανανακάλυψη του πραγματικού εαυτού μας μέσα στη σχέση αγάπης με τον Θεό Πατέρα.

          Εκείνο όμως που προκαλεί ανησυχία, είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ακολουθούν τον νεώτερο υιό της παραβολής μέχρι του σημείου της μοναξιάς και της εγκατάλειψης εκεί στο χοιροστάσιο. Διάφορα προσχήματα μας εγκλωβίζουν, εξασθενούν και ναρκώνουν την επιθυμία της επιστροφής στην πατρική εστία.

          Αυτό το διάστημα η Εκκλησία μας προσκαλεί όλους όσους λίγο-πολύ απομακρυνθήκαμε απ’ την οδό της ζωής  να επιστρέψουν στο Θεότης πατρικής αγάπης με μια εκ βαθέων και ειλικρινή μετάνοια. Μας προσκαλεί στην επανεύρεση  του αληθινού εαυτού μας μέσα στο πέλαγος της αγάπης του Θεού.

          Είναι τραγικό και παρανοϊκό να έχουμε ένα τέτοιο πατέρα, να έρχεται να μας προϋπαντήσει, χωρίς να μας κάνει κανένα υπαινιγμό για το παρελθόν, ν’ ανοίγει την πατρική αγκαλιά του, κι εμείς να τον αποφεύγουμε μένοντας στην εξορία της θανατηφόρας μοναξιάς!



Καλό Τριώδιο

π. γ. στ.

         

Μια άλλη σκοπιά του μηνύματος της παραβολής του Ασώτου



Μια αληθινή ιστορία με ένα δραματικό αδικαίωτο άσωτο γιό και από έναν αφάνταστα σκληρό πατέρα



          Ο JOHANN  CHRISTIAN GYHTHER ( 1695- 1723) ίσως ήταν ο πιο προικισμένος Γερμανός ποιητής πριν από τον Γκαίτε.

          Συνοπτικά η σύντομη δραματική ζωή του.

          Γιος γιατρού, ανώτερης ευφυΐας, καλής θελήσεως, όχι σταθερού χαρακτήρα.

          Σπουδές ιατρικής σε πανεπιστήμιο άλλης πόλης, εντυπωσιακό ξεκίνημα, μπλεξίματα, αχαλίνωτη φοιτητική ζωή, ρήξη με τον πατέρα του. Μέθυσος, χρέη, περιπλάνηση από το ένα πανεπιστήμιο στο άλλο. Μάταια προσπαθούν οι φίλοι του να τον βοηθήσουν, Μπροστά στην έκτακτη ανάγκη επιστρέφει στο οικογενειακό του σπίτι για να ζητήσει συγχώρεση και βοήθεια από τον πατέρα του. Αυτός του κλείνει την πόρτα. Με συγκλονιστικά ποιήματα ξεχύνει την απόγνωση του. Στο χείλος της αβύσσου βρίσκει κουράγιο να πάει για δεύτερη φορά στον πατέρα του με το ίδιο αίτημα. Ξανά η πόρτα κλειστή. Από πάνω τον εγκαταλείπει και η καλή του.

          Τότε γράφει σπαρακτικά:



                             «Στα δάση μέσα θα χαθώ,

                             θα φύγω μακριά απ’ τους ανθρώπους,

                             φθόγγους θα βγάλω παραπονεμένους

                             μαζί με τα ορφανεμένα περιστέρια.

                             Θα πάω με τα κυνηγημένα αγρίμια,

                             ώσπου η θλίψη κι ο καημός

                             να μου ληστέψουν τη ζωή,

                             ώσπου να σβήσουν όλες μου οι δυνάμεις.

                             Και τότε ένας τάφος

                             σκεπασμένος με δενδρόφυλλα

                             θα είναι για μένα πιο πονετικός

                             απ’ τη δική σου την καρδιά.



          Και τρίτη προσπάθεια στον ασυγκίνητο πατέρα  του έχει την ίδια με τις άλλες δύο τύχη. Στην συγκινητική ποιητική του εξομολόγηση και πριν σαλέψει το λογικό του- απευθύνεται στο Θεό, την τελευταία του ελπίδα:



                   «Θεέ μου, στα είπα όλα τίμια,

                   συγχώρεσέ με.

                   …………………


                  Απ’ εδώ και πέρα τον εαυτό μου

                   ολότελα σ’ Εσένα θε ν’ αφήσω.

                   Και την ώρα της καταιγίδας

                   θα’ μαι γερά πιασμένος απ’ την  πανίσχυρη άγκυρα της ελπίδας, που’  ναι σκαλωμένη πάνω στο Γολγοθά…»



          Όλα τελείωσαν. Ανθρώπινα κανένας δεν βρέθηκε ή δεν στάθηκε ικανός να βοηθήσει. Στα 28 του, κατάμονος και με το νου του σαλεμένο, πεθαίνει στην Ιένα το 1723.



          Πολλά θα είχε κανείς να πει, να στοχαστεί, να νοιώσει συγκρίνοντας την τύχη του νεώτερου γιού της παραβολής  μ’ αυτό το αβάστακτο δράμα της σχέσης πατέρα και γιου.

          Και θα μας άρεσαν τα τελευταία αποφθεγματικά λόγια με τα οποία ο λόγιος μοναχός Βασίλειος αναφέρει πριν κλείσει την ανάλυση της παραβολής του ασώτου:



          « Το σύμπαν είναι κατοικήσιμο,

          εφόσον έχουμε το Θεό πατέρα

          και το συνάνθρωπο αδελφό μας»



          Γ. Τσανανάς, « ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ»














Πανδαισία παραδοσιακής μουσικής στο πνευματικό μας κέντρο ( φώτο)



          Την παρελθούσα Δευτέρα πραγματοποιήθηκε μουσική εκδήλωση δημοτικής παραδοσιακής μουσικής στην αίθουσα εκδηλώσεων στο πνευματικό κέντρο της ενορίας μας.

          Η εν λόγω εκδήλωση έγινε για φιλανθρωπικό σκοπό, προκειμένου να συγκεντρωθούν τρόφιμα για τις ανάγκες των απόρων ενοριτών μας.

          Μέσα σε μια κατάμεστη αίθουσα από την αθρόα προσέλευση ενοριτών και όχι μόνον, απολαύσαμε ένα πλούσιο ρεπερτόριο δημοτικών τραγουδιών και παραδοσιακής μουσικής. Ο κ. Δημήτριος Γαλάνης, πρωτοψάλτης του Ιερού Ναού μας και καθηγητής μουσικής μαζί σπουδαίους μαθητές οργανοπαίκτες παραδοσιακών οργάνων, μας απέδωσαν ρυθμούς  και μελωδίες τραγουδιών από πολλά διαμερίσματα της πατρίδος μας με πολλή επιτυχία.

          Οι ακροατές ενθουσιάστηκαν από το μουσικό αυτό πρόγραμμα και ξέσπασαν σε παρατεταμένα χειροκροτήματα.

          Εμείς από την πλευρά μας ευχαριστούμε τον κ. Γαλάνη και τους μουσικούς, όλα  νέα παιδιά, για την συμμετοχή  και απόδοσή τους, τόσο για το ευχάριστο απογευματινό που μας χάρισαν, όσο και για το ότι συνέβαλλαν με τον τρόπο τους στη συλλογή μεγάλης ποσότητας τροφίμων για τους απόρους συνανθρώπους μας.



          Πρωτ. Γερ. Στανίτσας
















Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016

Η αμαρτία έγκλημα κατά της αγάπης του Θεού




          Η έννοια της αμαρτίας είναι παρούσα μόνον εκεί, όπου οι σχέσεις μεταξύ Θεού και ανθρώπου παίρνουν χαρακτήρα καθαρά προσωπικό. Διαφορετικά απομένει μόνον κάποια διανοητική αντίληψη περί του ενός ή του άλλου βαθμού τελειότητος του τρόπου υπάρξεως.

          Η αμαρτία είναι πάντοτε έγκλημα εναντίον της αγάπης του Θεού- Πατέρα. Εκδηλώνεται ως απομάκρυνση από τον Θεό και στροφή της θελήσεως του ανθρώπου προς τα πάθη. Η μετάνοια συνδέεται πάντοτε με την εγκράτεια από αμαρτωλές έλξεις.

          Και έξω από τον χριστιανισμό διεξάγεται αγώνας εναντίον κάποιων παθών. Και στον ανθρωπισμό παρατηρείται προσπάθεια υπερνίκησης της μιας ή της άλλης φαυλότητας. Όσο όμως απουσιάζει η επίγνωση της βαθύτερης έννοιας της αμαρτίας, δηλ. της υπερηφάνειας , και εφόσον η ρίζα αυτή του κακού παραμένει ακατάβλητη, η τραγικότητα της ιστορίας δεν θα πάψει ν’ αυξάνεται…..  



          Αρχιμ. ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ Σαχάρωφ, « ΟΨΟΜΕΘΑ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΚΑΘΩΣ ΕΣΤΙΝ»

Η μεγαλύτερη έκπληξη...


Μερικές φορές το ελάττωμα που βλέπεις σε έναν άνθρωπο δεν υπάρχει καν. Είναι η δική σου ανάγκη για σύγκρουση που προβάλετε στον διπλανό σου. Πρέπει να υπάρχουν εχθροί για να ζήσεις. Είναι που έμαθες από μικρός να διαμορφώνεις τον εαυτό σου μειώνοντάς τους άλλους. Εαν το άλλο παιδί δεν είναι κακό εσύ πως θα είσαι το καλό; Εαν άλλος δεν είναι αμαρτωλός εσύ πως θα είσαι δίκαιος, κι αν η άλλη δεν είναι πόρνη εσύ πως θα είσαι η αγνή. Ευτυχώς ομως που ο Θεός ξέρει τι καπνό φουμάρουμε όλοι μας κι έτσι η κρίση του θα είναι η πιο μεγάλη έκπληξη Του........

Φώτης Κόντογλου – Δροσίσετε την ψυχή σας στην καλωσύνη και αγιότητα


Τι μεγαλομανία σ  έχει πιάσει, αδελφέ μου, και δεν βρίσκεις ησυχία και χτίζεις πατώματα απάνω στα πατώματα, κι  έχεις δυό τρία αυτοκίνητα και κότερα και κάθε λογής μάταια πράγματα! Γύρισε και κύτταξε και τον αδελφό σου, να δροσισθεί η ψυχή σου με την ευλογημένη καλωσύνη, που την ξεράνανε τα τσιμέντα, οι ψεύτικες κουβέντες, οι συμφεροντολογικές παρέες, οι συνοφρυωμένες αξιοπρέπειες. Αν δεν μπορείς να κάνεις θυσίες, τουλάχιστον να συχαθείς την αδικία. Μην αδικείς. Η αδικία είναι σιχαμερή στρίγγλα, χωρίστρα των ανθρώπων, ανθρωποκτονία σαν τον πατέρα τον σατανά.
Τι θα δίνανε πολλοί απ  αὐτούς, που κερδίσανε τον κόσμο και χάσανε την ψυχή τους, για να νοιώσουνε ο,τι νοιώθουνε οι άλλοι που δεν χάσανε την ψυχή τους! Αν τύχει να ξεκόψει κανένας τέτοιος από ψεύτικη παρέα του και βρεθεί στη συντροφιά των απλών, των αχάλαστων, νοιώθει πως ζει αληθινά και σαν απογευθεί τα αγνά αισθήματα ύστερα από τη ψευτιά, καταλαβαίνει τέτοια χαρά, που κάνει σαν τον άνθρωπο που ξαναγεννήθηκε, σαν τυφλός που είδε το φως του. Κάτι τέτοιοι δεν ξεκολλάνε πια οι κακόμοιροι από τη συντροφιά των απλών, των γκαρδιακών ανθρώπων. Αλλά για να ξεμακρύνει από τα ψεύτικα πρέπει νάχει λίγη ψυχή. Αλλοιώς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς ψευτιά. Ο άμμος της Σαχάρας, όση βροχή κι  ἂν πέσει απάνω του, δεν φυτρώνει τίποτα.
Αν πεις πάλι σε έναν από τους άλλους, τους φτωχούς, να περάσει μισή ώρα με την παρέα των κοσμικών, καλύτερα έχει να το βάλεις στο μπουντρούμι, παρά να βλέπει και ν  ἀκούγει εκείνα τα ψεύτικα κομπλιμέντα, τις ανάλατες συζητήσεις, τα κρύα χωρατά. Στη συναναστροφή που κάνουνε αυτοί οι ψευτισμένοι, θαρρείς πως τους χωρίζει ένας τοίχος τον έναν από τον άλλον. Ενώ οι άλλοι, που ζούνε μακρυά από τον κόσμο, νοιώθουνε πως οι καρδιές τους γίνονται ένα, πως ακουμπά ο ένας απάνω στον άλλον και ξεκουράζεται. Αγαπά και αγαπιέται, χαίρεται και δίνει χαρά. Από πάνω από τη συντροφιά των σαρκικών ανθρώπων στέκεται ο διάβολος και τους κάνει να μιλάνε ολοένα για λεφτά και για τα όμοια, για να μη γροικήσουνε ούτε το φαγί που τρώνε. Από πάνω από τη συντροφιά των ταπεινών στέκεται ο Θεός, κι  ὅλα είνε ευλογημένα.
Πετάξετε από πάνω σας την ψευτιά. Ανοίξετε τα πανιά, να τα φουσκώσει ο καθαρός αγέρας του πελάγου. Να δροσισθεί η ψυχή σας, να νοιώσετε πως ζητά αληθινά κι  ὄχι ψεύτικα.



(Μικρό απόσπασμα από το σχετικό κεφάλαιο του βιβλίου «Ευλογημένο Καταφύγιο», εκδ. «ΑΚΡΙΤΑΣ»)

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Το ευλογημένο τριώδιο - π.Μωυσής Αγιορείτης


Περί αγάπης







          «Ο τέλειος εν αγάπη δεν βλέπει καμία διαφορά μεταξύ δούλου και ελεύθερου, άρσενος και θήλεος, αλλά βλέπει ότι τα πάντα  είναι Χριστός, και εν πάσι είναι Χριστός….. Επομένως, το σκάνδαλο δεν προέρχεται από την διάκριση του φύλου, αλλά από τη δική μου ατέλεια, από τη δική μου παραμονή στον κόσμο των παθών».



Αρχιμ. Αιμιλιανός

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Ιερώνυμος: Υπάρχουν σχέδια να αλλάξει το κοινωνικό στάτους κβο με την είσοδο των μεταναστών


Παράλληλα εξέφρασε τις επιφυλάξεις του για τον ρόλο των ΜΚΟ που εμπλέκονται στην υπόθεση του προσφυγικού
Την άποψη ότι υπάρχουν σχέδια για αλλαγή του κοινωνικού και πολιτιστικού στάτους κβο στην Ευρώπη από την είσοδο των μουσουλμάνων στην Ευρώπη εξέφρασε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. «Η άποψη που έχω εγώ -και άλλοι την έχουν- που δεν είναι θέση της Εκκλησίας γενικότερη, είναι ότι, δεν είναι εύκολη αυτή η αφομοίωση. Δεν είναι εύκολο οι μουσουλμάνοι να αφομοιωθούν. Αντιθέτως επηρεάζουν εκεί όπου πηγαίνουν. Επομένως είναι ένα σχέδιο αυτό νομίζω, που αποβλέπει και σε αυτό. Στο να μπορέσουν να εισρεύσουν άνθρωποι στην Ευρώπη και δεν τους νοιάζει κάποιους, εάν αλλάξει το status quo, πολιτιστικά και κοινωνικά» ανέφερε μιλώντας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Ο προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας, διατύπωσε την εκτίμηση, πως το φαινόμενο θα διαρκέσει χρόνια και έκανε λόγο για σχεδιασμούς και συμφέροντα που υποδαυλίζουν το φαινόμενο. Παράλληλα εξέφρασε τις επιφυλάξεις του για τον ρόλο των ΜΚΟ που εμπλέκονται στην υπόθεση του προσφυγικού.
«Η αγωνία μας είναι μεγάλη, η ευθύνη μας είναι μεγάλη και αυτό φέρνει και ένα αδιέξοδο, στο κράτος μας, που έχει να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, και ενώ καταβάλει προσπάθειες να ξεπεράσει τις συνέπειές της, έρχεται και το προσφυγικό θέμα το οποίο πάλι, θα μας φέρει πίσω. Γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που πηγαίνουν προς την Ευρώπη, δεν είναι καθόλου απίθανο να εγκλωβιστούν, αφού δεν θα μπορούν να περάσουν προς τα πάνω, δεν μπορούν να φύγουν προς τα κάτω, τελικώς ίσως να εγκλωβιστούν στην πατρίδα μας με αποτέλεσμα η κρίση που έχουμε να γίνεται χειρότερη και δυσκολότερη. Το θέμα των ροών, το ρεύμα των ξένων που παρατηρείται στην Ελλάδα, είναι μία τραγωδία. Το θέμα είναι διφυές: μετανάστες και πρόσφυγες. Των προσφύγων το θέμα είναι πολύ τραγικότερο, κυρίως όταν το ζήσει κανείς. Εγώ επιδίωξα μέσα από την «Αποστολή», τον φιλανθρωπικό οργανισμό της Αρχιεπισκοπής, να επισκεφτώ αυτούς του χώρους και να ζήσω αυτό πρόβλημα, αυτή την τραγωδία. Δυστυχώς, είναι κάτι που θα απασχολήσει για πολύ, όχι μόνον την Ελλάδα και την περιοχή της Μεσογείου, αλλά και την Ευρώπη, ίσως και περισσότερο κόσμο. Νομίζω ότι είμαστε στην αρχή ενός φαινομένου, που θα κρατήσει ίσως και όλο τον αιώνα, τουλάχιστον 50 χρόνια, διότι δεν είναι μόνο τυχαία τα γεγονότα, αλλά είναι και σχεδιασμένα».
Ο κ. Ιερώνυμος, θεωρεί ότι, θα ακολουθήσουν γεγονότα, διότι όπως είπε, «υπάρχει ένας σχεδιασμός ,που έχει πολλές ρίζες», ενώ, διατύπωσε μία ακόμη διάσταση του ζητήματος που ο ίδιος εξετάζει με ανησυχία: «Από την μία πλευρά, είναι το ενδιαφέρον για τις γεωπολιτικές καταστάσεις, για αυτά που περιμένουμε να βρούμε στα έγκατα της γης, τα συμφέροντα, αλλά και ένα ακόμη μεγάλο θέμα, που δεν το έχουμε προσέξει και άλλοι το μελετούν. Η Ευρώπη είναι ένας χώρος που γερνάει. Ο πληθυσμός της λιγοστεύει. Αυτοί που μελετούν τα κοινωνικά προβλήματα, μας λένε ότι μετά από 30 χρόνια η Ευρώπη θα είναι η μισή στον πληθυσμό, είτε γιατί δεν κάνουν οικογένειες, είτε γιατί κάνουν ένα ή κανένα παιδί. Χρειάζονται ανθρώπους. Επομένως είναι και αυτό ένα θέμα που έχει λόγο, στην μετακίνηση αυτών των ανθρώπων. Η Ευρώπη θέλει ανθρώπους, οι οποίοι κατά τους σχεδιασμούς ορισμένων, εκτιμάται ότι θα αφομοιωθούν και θα μπορέσουν να γίνουν εργατικά χέρια, θα μπορέσουν να βοηθήσουν, την περαιτέρω εξέλιξη στην Ευρώπη. Η άποψη που έχω εγώ -και άλλοι την έχουν- που δεν είναι θέση της Εκκλησίας γενικότερη, είναι ότι, δεν είναι εύκολη αυτή η αφομοίωση. Δεν είναι εύκολο οι μουσουλμάνοι να αφομοιωθούν. Αντιθέτως επηρεάζουν εκεί όπου πηγαίνουν. Επομένως είναι ένα σχέδιο αυτό νομίζω, που αποβλέπει και σε αυτό. Στο να μπορέσουν να εισρεύσουν άνθρωποι στην Ευρώπη και δεν τους νοιάζει κάποιους, εάν αλλάξει το status quo, πολιτιστικά και κοινωνικά, εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα μπορέσουν εκείνοι να επιβιώσουν».
Ο Αρχιεπίσκοπος, ανέφερε πως στη χώρα μας, ζούμε την τραγικότητα των γεγονότων και επισήμανε ότι άλλες χώρες, αδιαφορούν, δεν αναζητούν τα πραγματικά αίτια της προσφυγιάς αλλά και τους υπεύθυνους για την κατάσταση. «Η Ελλάδα μας, φέρθηκε καλύτερα από τις άλλες χώρες. Και αυτό, διότι εάν ψάξουμε να δούμε γιατί αυτοί οι άνθρωποι αφήνουν την πατρίδα τους, τα σπίτια τους αφήνονται στον κίνδυνο να πνιγούν στο Αιγαίο και αν μπορέσουν να φτάσουν ποτέ στην Ευρώπη, ποιοι τελικώς φταίνε για την κατάσταση. Κάποιους δεν τους απασχολεί. Δεν αναζητούν τις πραγματικές αιτίες. Αν αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν βομβαρδιστεί, αν δεν είχαν γίνει πόλεμοι, γιατί να φύγουν από τις πατρίδες τους; Ποιοι λοιπόν υπέγραψαν, ποιοι αποφάσισαν, ποιοι βομβάρδισαν; Ποιοι είναι αυτοί που κλείνουν τα σύνορα, βγάζουν έναν λαό στον δρόμο και έρχονται σήμερα και λένε θα έρθουν αυτοί που εμείς θα διαλέγουμε κατά καιρούς, επιλεκτικά;».
Ο κ. Ιερώνυμος μίλησε για την προσωπική του εμπειρία στα παράλια του Αιγαίου και διατύπωσε την αμφιβολία του για τον ρόλο πολλών ΜΚΟ. «Οι Έλληνες προσέφεραν και προσφέρουν. Εγώ από την προσωπική μου εμπειρία στον χώρο του Αιγαίου, στα παράλια τα δικά μας, δεν είμαι αισιόδοξος ότι, αυτοί που δείχνουν ενδιαφέρον, ενδιαφέρονται για αυτούς τους ανθρώπους που πνίγονται. Κατά την άποψη μου το 50%,όλων αυτών των οργανώσεων των ΜΚΟ, πολλά άλλα κάνουν, εκτός από το να βοηθούν αυτούς τους ανθρώπους».

Ολοκληρώνοντας, ο Αρχιεπίσκοπος εκτίμησε ότι είμαστε στην εποχή της μετακινήσεως των λαών και πρόσθεσε: «Αυτό έχει γίνει και παλιά. Στη Ρώμη, στο δυτικό κομμάτι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, τον 5ο και 6ο αιώνα, έγιναν πάλι ροές ανθρώπων από την Ανατολή, τη Συρία, προς αυτό που λέγεται σήμερα Ευρώπη, και αυτό γίνεται και τώρα. Επομένως, θα είναι ένα φαινόμενο, που θα διαρκέσει πολλά χρόνια με έναν αντίκτυπο σοβαρό και με σχεδιασμούς διαφόρων, που έχουν πίσω από όσα συμβαίνουν συμφέροντα. Γινόμαστε μάρτυρες του γεγονότος».

Εγκληματική πολιτική η υπονόμευση της οικογένειας «Μακάριον το έθνος ου εστί Κύριος ο Θεός αυτού» (Ψαλμ. 32,12)




    Παρά την σοφή και σώφρονα εισήγηση και πρόταση της Εκκλησίας η κυβέρνηση και άλλα πολιτικά πρόσωπα της αντιπολίτευσης, χωρίς κανένα ενδοιασμό προχώρησαν στην ψήφιση νόμου αφύσικου και αναίσχυντου, το λεγόμενο «σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων» ανθρώπων. Τα ζώα τηρούν τους φυσικούς νόμους, ενώ οι άνθρωποι νομιμοποιούν τα αφύσικα και άθεσμα.
          Ο νους του ανθρώπου έτσι αυθόρμητα πηγαίνει στα βιβλικά Σόδομα και Γόμορα ή στην Πομποιίαν της Ιταλίας. Η τιμωρία των ασεβών ήταν παραδειγματική. Εκτός του αφύσικου αυτού νόμου, η Πολιτεία έχει νομοθετήσει και νόμους εύκολης διάλυσης του γάμου, πολεμική κατά  του θρησκευτικού γάμου, θέσπιση πολιτικού «γάμου» ή σύμφωνο συμβίωσης μπροστά στο συμβολαιογράφο, που αφαιρούν από το γάμο και την οικογένεια την ιερότητα και την ευλογία του Θεού. Έτσι παρατηρείται στη χώρα μας σωρεία διαζυγίων, οι παράνομες συμβιώσεις και η έξαρση της ηδονοθηρίας και η αύξηση σχετικών  παθήσεων και ψυχονευρωτικών καταστάσεων, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους μας, τα παιδιά μας.
          Εκτός αυτών, παλαιότερα έχει θεσπισθεί ο νόμος που διευκολύνει τις εκτρώσεις από επίορκους γιατρούς και μάλιστα με τη συμμετοχή ασφαλιστικών ταμείων, με συνέπεια να οδηγούν εν γνώσει τους το έθνος στον αφανισμό και την καταστροφή. Και ακολουθεί η περιβόητη  «κάρτα του πολίτη». Πρόκειται για άλλη μια πονηρή και ύπουλη ενέργεια εναντίον της πατρίδας μας.
          Όμως ο νόμος του Θεού είναι σαφής και  ξεκάθαρος « ….ελασσονούσι φυλάς αμαρτίαι» (Παρ. 14, 13» και «εν έθνει απειθεί εξεκάθη οργή» (Σ. Σειρ. 16,6). Και έχουμε τέτοια ιστορικά παραδείγματα ελαττώσεως ακόμη και εξαφανίσεως εθνών.
          Το χρέος μας είναι ν’ αγωνιστούμε μέσα από την Εκκλησία προσευχητικά και δυναμικά, με υπομονή κι’ ελπίδα και ας αποτελούμε το «λείμμα» του προφήτη Ησαία.

          π. Γ.     



Η συγκινητική φωτογραφία που ανέβασε ο μαιευτήρας της συζύγου του αδικοχαμένου Κωνσταντίνου Πανανά



χθες η  σύζυγος του αδικοχαμένου Κωνσταντίνου Πανανά, που ήταν συγκυβερνήτης στο  μοιραίο ελικόπτερο Agusta Bell που κατέπεσε στην Κίναρο, έφερε στη ζωή το δεύτερο παιδί της.

Η Μαριάννα Πανανά έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγοράκι βάρους  3.280 κιλών, το οποίο θα πάρει το όνομα του μπαμπά του.

Μάλιστα ο γυναικολόγος-μαιευτήρας της συζύγου του Κωνσταντίνου Πανανά δημοσίευσε την πρώτη φωτογραφία του νεογέννητου στην προσωπική του σελίδα στο facebook συνοδεύοντάς την με ένα τρυφερό μήνυμα.

«Απέκτησα μια κόρη, απέκτησα έναν ήρωα εγγονό...την Μαριάννα και τον νεογέννητο γιο σου, Υποπλοίαρχε Κωνσταντίνε Πανανά, φίλε Κώστα...κι εγώ ένας απλός θνητός, επίτρεψέ μου...τα ταξίδια σου δεν ήταν ταξίδια αναψυχής, ταξίδια πίστης στο καθήκον που ορκίστηκες, ταξίδια στο απέραντο Ελληνικό γαλάζιο, ενός αετού, πάνω από το Αιγαίο....να μας προστατεύει ήταν!

Τα μακρινά ταξίδια σου, στις Ελληνικές θάλασσες, σε φέρανε πιο κοντά μας, στην Μαριάννα σου, στον Παναγιώτη σου, στον μικρό σου ήρωα που κράτησα στα χέρια μου... θα ακούσει για τον θρύλο του πατέρα του με τους φίλους του μα ποτέ δεν θα σε αγκαλιάσει!

Πρόσεχέ μας Υποπλοίαρχε!

Δημήτρης Κακαλέτρης».