Εκκλησία- Μυστήρια -θέωση

Η θέωση του ανθρώπου περνάει μέσα από το μυστήριο της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι το όλο, το καθολικό, γιατί αυτή αποτελεί την αλήθεια, όπως αναφέρει ο άγιος Γρηγόριος  Νύσσης.

          Για να γίνουμε και εμείς αληθινοί και να πετύχουμε τον υπέρτατο προορισμό δηλαδή να θεωθούμε, πρέπει να εισέλθουμε μέσα στο όλο, μέσα στην αλήθεια, χωρίς να χάσουμε το πρόσωπό μας. Τότε γινόμαστε “καθολικοί”, δηλαδή κατέχουμε το όλο, γιατί είμαστε μέσα Του και είναι μέσα μας.

          Αυτή την “καθολικότητα” και την “ολοκλήρωση” η Εκκλησία μας τη διενεργεί δια των Αγίων Μυστηρίων. Μ’ αυτά αγιάζει εμάς και ολόκληρο τον κόσμο.

          Η σωτηρία είναι καρπός του μυστηρίου της Εκκλησίας και όχι τω δικών μας επινοήσεων.

          Αλλά εδώ θέλουμε να τονίσουμε ιδιαίτερα ότι υπόθεση της θεώσεως που διενεργείται δια των επτά καθιερωμένων μυστηρίων-Βαπτίσματος, Χρίσματος, Ευχελαίου, Γάμου, Ιερωσύνης, Εξομολόγησης, Θείας Κοινωνίας- δεν γίνεται με μαγικό τρόπο. Όχι. Η θέωσή μας πραγματοποιείται με την ελεύθερη και συνειδητή συμμετοχή μας στα μυστήρια της Εκκλησίας. Αλλιώς μένουν “ανενέργητα”, δηλαδή άπρακτα, “ατελέσφορα” ως προς εμάς.

          Τα μυστήρια απαιτούν συνεργασία Θεού και ανθρώπου. Χάρη και ελευθερία συμπορεύονται. Προσευχή και δραστηριότητα  συνεργάζονται. Διαφορετικά, ας το ξαναπούμε, τα μυστήρια μένουν χωρίς αποτέλεσμα. Και κάτι ακόμα απαραίτητο. Τα μυστήρια της Εκκλησίας είναι όλα ανοιχτά. Δεν γίνονται κρυφά, “κεκλεισμένων των θυρών”, όπως συμβαίνει σε πολλές “μυστηριακές” θρησκείες, στο μασσωνισμό κ. α.

          Ο Χριστιανισμός, η Εκκλησία, δεν είναι κάτι απόκρυφο, κάτι το “μυστηριώδες”. Είναι φανερό και ολόφωτο, γιατί είναι η αλήθεια. Και η αλήθεια δεν κρύβεται. Γιατί ο σκοπός της είναι η ενότητα και ο αγιασμός του κόσμου.

          γ.

Η θυσιαστική αγάπη

 

Ιερομόναχος Ιουστίνος

«Δια της αγάπης δουλεύετε αλλήλοις», παρακινούσε ο Παύλος (Γαλ. 5.13). Αβάσταχτος ο λόγος! Να αισθάνεσαι τον εαυτό σου δούλο άλλου! Να αισθάνεσαι τον άλλο σαν κύριό σου, αφέντη σου! Να του έχεις παραδοθεί άνευ όρων! Πιάνεται τέτοια αγάπη;

Αλλά κάθε ημιαγάπη στην οποία υπολανθάνει ατομισμός και ιδιοτέλεια, συνιστά περίβλημα μόνο και μάλιστα εξάμβλωμα αγάπης. Όσο και αν σπουδάζουν μερικοί να την εξωραΐσουν με φραστικά καλλυντικά, δεν είναι σωστή και πνευματική.

Διάθεση «δουλικής» αγάπης πλούτιζε ο όσιος Παύλος ο Απλούς, ο μαθητής του Μεγάλου Αντωνίου. Στάθηκε κάτω από τον καυστικότατο στα μέρη της Αιγύπτου ήλιο, στάθηκε και στήθηκε σε προσευχή έως θανάτου ή έως ιάσεως κάποιου φοβερά δαιμονισμένου. Λοιπόν ο διάβολος βγήκε – τι νάκανε! – με τη μορφή τρομερού φιδιού.

Έχουμε και άλλες παράλληλες περιπτώσεις, που ο Θεός ήταν «αναγκασμένος» να σημάνει το τέλος της «θανάσιμης» προσευχής, ικανοποιώντας τα αιτήματα των δούλων Του.

Κραύγαζε ο Μωυσής στον Ύψιστο υπέρ του Ισραήλ, και Τον «ενοχλούσε», ώστε σαν να δυσανασχετούσε Εκείνος και απαντούσε: Γιατί μου φωνάζεις; Κάνε τούτο ή το άλλο (πρβ. Έξ. 15.25). «Τι βοάς προς με;» (Έξ. 14.15). Άλλοτε πάλι ενεργούσε αυτοπροσώπως ο Σαβαώθ: «Βόησε ο Μωυσής προς τον Κύριο… και έκανε ο Κύριος όπως ακριβώς είπε ο Μωυσής» (Έξ. 8.8-9).

Ο αββάς Βαρσανούφιος, ο «μέγας γέρων», κάποτε αποκάλυψε πως τρεις σύγχρονοί του επηρέαζαν τις βουλές του Θεού «υπέρ του σύμπαντος κόσμου»! Κατονόμασε τους δύο μόνο, τον Ιωάννη στη Ρώμη και τον Ηλία στην Κόρινθο. Ο τρίτος ήταν στην περιφέρεια των Ιεροσολύμων (Βίβλος Βαρσανουφίου και Ιωάννου, Απόκρισις 564). Κατά τον ειδικό μελετητή όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ο τελευταίος της τριάδας ήταν ο ίδιος ο άγιος Βαρσανούφιος.

Ο γερο-Ισαάκ ο Διονυσιάτης ικέτευε με κλάματα τον Θεό για τους φτωχούς εργάτες της μονής του. Πώς θα σπούδαζαν τα αγόρια τους; Πώς θ’ αποκαθιστούσαν τα κορίτσια τους; (Αρχιμ. Χερουβείμ, Σύγχρονες Αγιορείτικες μορφές, Ισαάκ Διονυσιάτης, Ωρωπός Αττικής 19926 σελ. 41).

Η αξία της προσευχής για τον συνάνθρωπο είναι κολοσσιαία. Το συμπεραίνουμε και από τα λεγόμενα του Παύλου. «Ελπίζω γαρ ότι δια των προσευχών υμών χαρισθήσομαι υμίν», έγραφε (Φιλ. 22), για να σχολιάσει ο Οικουμένιος: «Πολλή είναι η δύναμη των προσευχών, αφού και ο τόσου μεγέθους Παύλος έχει ανάγκη από τη βοήθειά τους» (στο Π. Ν. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις τας επιστολάς του Παύλου, Προς Φιλήμονα (στ. 22). Παρόμοια ζητάει και την προσευχή των Εφεσίων (6.18).

Η εσωτερική βαθιά αγάπη συνηθέστατα εξωτερικεύεται και σε «ορατή» χρηστότητα. Ο χρηστός μιμείται τον Χριστό «ος διήλθεν ευεργετών» (Πρξ. 10.38). Και πιο μακριά ακόμη, «βάθος πλούτου και σοφίας και γνώσεως» (Ρωμ. 11.33) θεϊκής χρηστότητος φανερώνει το μυστήριο της εν Χριστώ Οικονομίας, δηλαδή της σωτηρίας μας δια του Λυτρωτή.

Μια τέτοιαν αγάπη πλησίασε – σχετικά, βέβαια – ο αββάς Λέων που αντάλλαξε τον εαυτό του με αιχμαλώτους λέγοντας απατηλά στους κυρίους των ότι ήταν δυνατός στη δουλειά. Γνώριζε από πριν τον θάνατό του όταν θ’ αποκαλυπτόταν, όπως και αποκαλύφθηκε, το ψέμα του (Ιω. Μόσχου, Λειμών, 112).

Καταχωρούμε και την αυτοθυσία του μάρτυρος Διδύμου:

Συνελήφθη στον διωγμό του 295 η παρθένος Θεοδώρα. Μετά από δαρμό και φυλάκιση της επέβαλαν σαν τιμωρία εγκλεισμό σε κακόφημο οίκο, για να μιανθεί και ατιμασθεί.

Ο αξιωματικός όμως Δίδυμος οδηγημένος από τον Θεό την απάλλαξε από την καταστροφή δίνοντάς της τη στολή, τα όπλα και τα διάσημά του, οπότε η κόρη μεταμφιέσθηκε σε στρατιωτικό και διέφυγε.

Έτσι ο επόμενος άνδρας στη θέση της βρήκε τον Δίδυμο. Είχε ακούσει για θαύματα στον Χριστιανισμό, μα τούτο παραπήγαινε· θήλυ να μεταβληθεί σε άρρεν!

Μετά την πρώτη έκπληξη το πράγμα πήρε διαστάσεις και ο άγιος ομολόγησε και το τέχνασμά του και τη χριστιανική πίστη του, οπότε υπέστη διπλή την ποινή: Αποκεφαλισμό για τη δραπέτευση της νέας και κάψιμο του σκηνώματός του γιατί δεν είχε κάψει θυσία στους θεούς.

Ιερομόναχος Ιουστίνος

https://www.koinoniaorthodoxias.org/martiria-kai-didaxi/thysiastiki-agapi-gia-ton-xristo-meso-tis-ekklisias/

 

Ο νηπιοβαπτισμός και η ελεύθερη βούληση του ανθρώπου

Υπάρχουν απόψεις και διδασκαλίες, όπως ότι ο νηπιοβαπτισμός αφαιρεί το δικαίωμα και την ελεύθερη βούληση από τον άνθρωπο να διαλέξει τον Θεό και τη θρησκεία που θέλει. Είναι όμως έτσι; Η Κ. Διαθήκη μας διδάσκει πως το Βάπτισμα είναι αναγκαίο για την είσοδό μας στη Βασιλεία του Θεού. Ο Ιησούς είπε στον Νικόδημο: “Σε βεβαιώνω, πως αν δε γεννηθεί κανείς ξανά δεν μπορεί να δει τη Βασιλεία Θεού. Τον ρώτησε ο Νικόδημος: Πως είναι δυνατό ένας άνθρωπος ηλικιωμένος πια να γεννηθεί ξανά; Μήπως μπορεί να μπει στην κοιλιά της μάνας του και να γεννηθεί άλλη φορά; Ο Ιησούς του απάντησε: Σε βεβαιώνω πως αν κανείς δεν γεννηθεί  εξ ύδατος και πνεύματος , δεν μπορεί να μπει στη Βασιλεία του Θεού”.

          Επειδή ο άνθρωπος είναι διπλός, ψυχή και σώμα, μας έδωσε και την κάθαρση διπλή, με το νερό και το Πνεύμα, αφού από τη μια μεριά το Πνεύμα ανακαινίζει μέσα μας το κατ’ εικόνα και το καθ’ ομοίωση και από την άλλη το νερό καθαρίζει με τη χάρη του Πνεύματος το σώμα της αμαρτίας και το απαλλάσσει απο τη φθορά....”. Όπως ακριβώς δεν μπορούμε να παρέμβουμε στη δωρεά του Θεού που είναι η διαδικασία της γέννησής  μας από την μητέρα μας, κατά τον ίδιο τρόπο δεν μπορούμε να παρέμβουμε στην αναγέννηση που προσφέρει το Βάπτισμα.

          Το ίδιο συμβαίνει και στην πραγμάτωση της ανάστασης... Όλοι θα αναστηθούν, θέλοντας και μη. Όπως ο Θεός πλάθει δίχως τη δική μας συγκατάθεση και συνεργία, με τον ίδιο τρόπο αναπλάθει δίχως καμία δική μας προσφορά. Πρόκειται για την προίκα που δίνει ο Θεός στα πλάσματά του. Ωστόσο η αξιοποίηση τούτης της προίκας ανήκει στην ανθρώπινη βούληση και στη εξουσία του ανθρώπου. Αν δεν ενεργοποιήσει τη θέλησή του, δεν μπορεί να πραγματώσει κανένα από τα έργα της τελείωσης. Με το Βάπτισμα γίνεται μεταστοιχείωση της φύσης  του ανθρώπου.... πρόκειται για γέννηση η οποία κυοφορείται με την πίστη... τροφός είναι η Εκκλησία, μαστός τα διδάγματα, τροφή ο ουράνιος άρτος, τελειοποίηση της ηλικίας η ουράνια πολιτεία, γάμος η συμβίωση με τη σοφία, τέκνα οι ελπίδες, σπίτι η Βασιλεία, κληρονομιά και πλούτη η τρυφή του παράδεισου, και αντί του θανάτου η αιώνια ζωή και μακαριότητα...” (Γρηγ. Νύσσης). Αυτός λοιπόν είναι ο λόγος που το νήπιο βαπτίζεται, όχι για να απαλλαγεί από αμαρτίες, αλλά για να αναγεννηθεί ως προς την φθαρμένη μας φύση εξ αιτίας του προπατορικού αμαρτήματος.

          Επομένως κάθε άποψη και διδασκαλία που κατηγορεί την Ορθόδοξη Εκκλησία για την καθιέρωση του Νηπιοβαπτισμού δεν συμβαδίζει με την αποστολική και πατερική μας χριστιανική Παράδοση.

          “ΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ”, τ. 486-488

Τα σύγχρονα προβλήματα της Εκκλησίας

 

Ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης έζησε τον 20ο αιώνα και στην αρχή του 21ου  αιώνα, και αντιμετώπισε όλα τα προβλήματα της εποχής του μέσα από την εμπειρική θεολογία της Εκκλησίας.

          Ακριβώς, επειδή στηρίχθηκε στην θεολογία των αγίων, οι οποίοι δεν ομιλούν περί του Θεού, αλλά για τον Θεό, γι’ αυτό και είχε αποκτήσει μια πνευματική ευαισθησία να διαβλέπει τα προβλήματα που υπάρχουν σε κάθε εποχή και χρειάζεται να αντιμετωπισθούν απο τους ποιμένες της Εκκλησίας.      Μάλιστα, ισχυριζόταν ότι ο θεολόγος είναι και πνευματικός πατέρας και ο πνευματικός πατέρας είναι και θεολόγος. Αυτό το έλεγε γιατί η πραγματική θεολογία, που είναι η ουσία της ποιμαντικής, διακρίνει το άκτιστο από το κτιστό, τις ενέργειες του Θεού από τις ενέργειες του διαβόλου, πράγμα που χαρακτηρίζεται ως διάκριση. Τόσο ο θεολόγος όσο και ο πνευματικός πατέρας πρέπει να έχουν την πατερική διάκριση για να βοηθούν τα πνευματικά τους παιδιά.

          Αναφερόμενος στο ποιες, προκλήσεις θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Εκκλησία στο μέλλον, και εννοούσε βασικά τον 21ο αιώνα, δηλαδή την εποχή μας, θα έλεγε ότι θα είναι τρεις.

          Πρώτη πρόκληση θα είναι ο Οικουμενισμός που συγχέει την θεολογία των Προφητών, Αποστόλων και Πατέρων με την θεολογία των φιλοσόφων και στοχαστών, με αποτέλεσμα να επικρατεί ένας συγκρητισμός.

          Δεύτερη πρόκληση θα είναι η αναζήτηση από όλους των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Βέβαια, δεν πρέπει να αμνηστεύουμε την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην παιδεία, την κοινωνία, την ελευθερία, που γίνονται από τις δυνάμεις του σύγχρονου κόσμου και των δικτατορικών νοοτροπιών, αλλά δεν πρέπει να παραμένουμε μόνον σε αυτήν την εξωτερική πλευρά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να αγνοούμε την δυνατότητα που έχει κάποιος να δει την δόξα του Θεού ανάλογα με την επίτευξη της ανιδιοτελούς αγάπης.

          Τρίτη πρόκληση θα είναι η σχέση μεταξύ θεολογίας και επιστήμης. Στην Δύση ο χριστιανισμός στηρίχθηκε στην φιλοσοφική μεταφυσική, γι’ αυτό και ήλθε σε σύγκρουση με την αναπτυσσόμενη τότε  επιστήμη. Αντίθετα, η Ορθόδοξη θεολογία έχει άλλο σκοπό, να ομιλεί για τον Θεό της Αποκαλύψεως και να οδηγεί τον άνθρωπο στην  μέθεξη του Θεού, γι’ αυτό και δεν μπορεί να υπάρξει σύγκρουση μεταξύ πραγματικής θεολογίας  και πραγματικής επιστήμης.

          Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης με την θεολογική γνώση που είχε και την προφητική θεολογία που εξέφραζε συνέλαβε τις προκλήσεις  που έχει η Εκκλησία στις ημέρες μας. Πράγματι, όλα τα σύγχρονα προβλήματα που προκαλούν την Εκκλησία, προέρχονται από τον οικουμενισμό, την θεοποίηση των  ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την σύγκρουση μεταξύ πίστεως και ιατρικής επιστήμης. Και, φυσικά, η Εκκλησία έχει πρόβλημα από χριστιανούς, κληρικούς και μοναχούς, που δεν μπορούν να διακρίνουν την ορθόδοξη θεολογική γνώση από την σύγχυση που προκαλούν ο συγκρητικός Οικουμενισμός, η θεοποίηση των  ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τα επιστημονικά επιτεύγματα.

          Γι’ αυτό περισσότερο από κάθε άλλη φορά σήμερα χρειαζόμαστε κληρικούς, μοναχούς και θεολόγους, που έχουν αφ’ ενός μεν “γρήγορον νουν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν”, αφ’ ετέρου δε να γνωρίζουν τα δεδομένα της σύγχρονης εποχής, της κοινωνίας και της επιστήμης, για να μπορούν να διακρίνουν το κτιστό από το άκτιστο, το θεϊκό από το δαιμονικό, την πνευματική υγεία από την παράνοια και τον φανατισμό.

          Χρειαζόμαστε ανθρώπους που να μετέχουν της καθαρτικής, φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού, αλλά ταυτόχρονα, όπως έκαναν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας, να γνωρίζουν και τα δεδομένα της εποχής μας για να καθοδηγούν με νηφαλιότητα  και ψυχραιμία τα μέλη της Εκκλησίας. Όταν δεν υπάρχουν τέτοια πατερικά αναστήματα, αλλά επικρατούν μονομερείς και φανατισμένοι άνθρωποι, τότε θα πρέπει να έχουμε περισσότερη εμπιστοσύνη στα θεσμικά όργανα της Εκκλησίας, τις Συνοδικές Επιτροπές και τις Συνοδικές αποφάσεις για να αποφεύγονται οι σύγχρονες συγχύσεις και τα σχίσματα.

                   ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ”, τ. 307

sportime: "Λυσσοῦν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας: Ἱστοσελίδα πού «πουλάει» ἀντιρωσική ὑστερία, ἔβαλε στό στόχαστρο τό Βατοπέδι" (Άποψη)

 

Ζήτημα χρόνου ἦταν νά στραφεῖ ἡ ἀντιρωσική φρενίτιδα καί κατά τοῦ Ἁγίου Ὄρους, καί συγκεκριμένα μέ ἄρθρο πού γράφει ἀθλιότητες γιά τό Βατοπέδι.

Βατοπέδι: Μιᾶς καί ὁ ἀντιρωσικός ρατσισμός βρίσκεται στό ζενίθ στά συστημικά μέσα ἐνημέρωσης, ἦταν ζήτημα χρόνου νά μπεῖ (γιά ἀκόμα μιά φορά) στό στόχαστρο ἡ Ὀρθοδοξία καί τό Ἅγιο Ὄρος. Εὐκαιρία ἔψαχναν οἱ διάφορες ἀντί - χριστιανικές διαδικτυακές φυλλάδες νά κατασκευάσουν νέα μυθεύματα γιά νά... μπολιάσουν μέ μῖσος καί καχυποψία μερικούς ἀδαεῖς ἀναγῶστες.

Σενάρια βγαλμένα κατευθεῖαν ἀπό τό... Hollywood

Σέ ἕνα ἄρθρο πού ἀναρτήθηκε σέ γνωστή ἱστοσελίδα μέ τίτλο «Τό Bατοπέδι, τό FBI καί ἡ ρωσική προπαγάνδα στήν Ἑλλάδα» ξεδιπλώνεται ἕνα σενάριο τέτοιας ὀργιώδους φαντασίας πού θά τό ζήλευε καί τό καλύτερο κατασκοπευτικό θρίλερ του Hollywood.

Σέ ἕνα κείμενο γεμᾶτο κακόβουλους καί ἀνυπόστατους ὑπαινιγμούς, ἀναφέρονται ὡς «συνδαιτυμόνες» τῆς τράπεζας φαγητοῦ στό Βατοπέδι διάφοροι Ρῶσοι «μεγαλοεπιχειρηματίες», πού στήνουν ἕνα «ρωσικό προπαγανδιστικό δίκτυο».

Τό FBI ἀναφέρεται, ἔτσι, χωρίς λόγο, χωρίς κανέναν συσχετισμό μέ τό Βατοπέδι, ἁπλά γιά νά δημιουργηθοῦν κακοήθεις ἐντυπώσεις καί μιά «ρετσινιά» πώς στό Ἅγιο Ὄρος γίνονται «κακά πράγματα» γιά τήν μεγαλειώδη δυτική «δημοκρατία» μας.

Ἐντωμεταξύ, τό Ἅγιο Ὄρος ἐπισκέπτονται ἀνέκαθεν ἡγέτες καί ἰσχυρές προσωπικότητες ἀπό ὅλο τόν κόσμο λόγῳ τῆς ἀνυπέρβλητης πνευματικότητας του, ἄλλα αὐτό δέν φαίνεται νά ἀπασχολεῖ καθόλου τόν ἀρθρογράφο πού στήνει το ἀντί - ὀρθόδοξο παραμύθι του. Οἱ παρουσία σημαινόντων προσωπικοτήτων ἀπό τή Ρωσία στό Ἅγιο Ὄρος, εἶναι τόσο... εἴδηση, ὅσο ἡ παρουσία Σέρβων, Ρουμάνων, Βουλγάρων ἤ καί Ἑλλήνων.

Τό προπαγανδιστικό ἄρθρο συνεχίζει λέγοντας πώς ἡ Μονή Βατοπεδίου εἶναι σύνδεσμος τῆς Ἑλλάδας μέ τούς Ρώσους «ὀλιγάρχες» καί πώς ὁ ἡγούμενος Ἐφραίμ ἔχει «ἀνοικτή γραμμή» ἐπικοινωνίας μέ τόν Πούτιν.

Ἀνοησιῶν συνέχεια δηλαδή. Οἱ Ρῶσοι ἔχουν παρουσία στό Ἅγιο Ὄρος μέ δικό τους μοναστήρι (Μονή Ἁγίου Παντελεήμονος) ἀπό τόν 19ο αἰῶνα. Ἡ Ὀρθοδοξία ἑνώνει ὅλους τούς λαούς στό Περιβόλι τῆς Παναγίας, καί αὐτό εἶναι διαχρονικό γεγονός. Δέν μᾶς λέει κάτι νέο ὁ... χολυγουντιανός ἀρθρογράφος. Ἡ «ἀνοικτή γραμμή» τοῦ Ἐφραίμ μέ τόν «τσάρο» μᾶλλον εἶναι περισσότερο σκηνοθετημένη σκηνή ἀπό τό κατασκοπευτικό θρίλερ πού κοπιάζει γιά νά παρουσιάσει τό ἄρθρο, παρά διασταυρωμένη πληροφορία.

«Ἐνοχλοῦν» καί οἱ κινηματογραφικές παραγωγές...

Στή συνέχεια ὁ ἀρθρογράφος μέ μαεστρία προχωρᾶ σέ μιά λαβυρινθώδη ἀκολουθία φανταστικῶν καί πραγματικῶν γεγονότων, ἀόριστων πληροφοριῶν καί στημένων ἐντυπώσεων. Ἐπειδή τό Βατοπέδι ἔχει καλές σχέσεις μέ τό Πατριαρχεῖο Μόσχας (λές καί εἶναι κάτι... κακό αὐτό), τό κείμενο βγάζει συμπέρασμα πώς λειτουργεῖ σέ... συνεννόηση μέ τό Κρεμλίνο(!).

Ἐπειδή τό Βατοπέδι στήριζε (καί στηρίζει) ἑλληνικές μητροπόλεις καί ἐκκλησιαστικά μέσα (καί πολύ καλά καί ἅγια κάνει, γιατί ἔτσι λειτουργεῖ ἡ ὀρθόδοξη ἀλληλεγγύη), ὁ ἀρθρογράφος καί πάλι μέ πληροφορίες «ἀπό τήν κοιλιά του» ἰσχυρίζεται πώς τό μοναστήρι ζητοῦσε σάν ἀντάλλαγμα «νά λέγεται ἕνας καλός λόγος γιά τό Πατριαρχεῖο Μόσχας καί τούς Ρώσους ἀδερφούς». Βλακωδέστατα σενάρια χωρίς καμία ἀπόδειξη.

Ἔπειτα, ὁ ἀρθρογράφος «ἐνοχλεῖται» ἀπό τήν συμβολή τοῦ Βατοπεδίου σέ «πανάκριβες τηλεοπτικές καί κινηματογραφικές παραγωγές» ὅπως τήν ταινία γιά τόν Ἅγιο Νεκτάριο. Τό ὅτι γυρίστηκε μιά Ὀρθόδοξη ταινία στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, μετά ἀπό 50 χρόνια ἀπόλυτης ἀπουσίας τέτοιων ταινιῶν, εἶναι μᾶλλον... «ρωσική προπαγάνδα» κατά τόν ἀρθρογράφο. Πόσος γραικυλισμός καί πόσο ἀντί - ὀρθόδοξο μένος μπορεῖ νά χωρέσει σέ ἕνα κείμενο τελικά;

Τό λιβελογράφημα συνεχίζει μέ ἕναν καταιγισμό κακοηθειῶν, πού εἶναι τόσο ἐμπαθεῖς καί κακοστημένες πού δέν ἔχει κἄν νόημα νά παρατεθοῦν. Μέσα σέ ὅλα, ὁ ἀρθρογράφος ἐπικαλεῖται κάποιους ἀόριστους Ἕλληνες «ἀρχιερεῖς» (χωρίς νά ἀναφέρει ποιοί εἶναι), πού ἰσχυρίζονται πώς τό Βατοπέδι καί ἄλλα ὑποτιθέμενα «φιλορωσικά» μέσα ἐνημέρωσης ἐξυπηρετοῦν τήν «ἐθνική ἀτζέντα τῶν Ρώσων καί ὄχι ἐκκλησιαστικά θέματα».

Καί πώς ἡ Ρωσία «στηρίζει ἐνεργά» συγκεκριμένες Ἑλληνικές Μητροπόλεις, ἀπό τίς ὁποῖες δέν θά ἀκούσεις ποτέ «κακό λόγο γιά τό Πατριαρχεῖο Μόσχας». Ἀπορεῖ κανείς πώς γράφονται τέτοιες λαϊκίστικες σαχλαμάρες, καί μάλιστα χωρίς κανένα ὑπόβαθρο στοιχείων.

Πραγματικά, πολύ μεγάλη προσπάθεια κατέβαλαν στό κείμενο γιά νά καταφέρουν τελικά ἕνα ἀπόλυτο μηδέν. Ὅσο καί ἄν λυσσᾶνε γιά νά μπολιάσουν διχόνοια στήν Ὀρθοδοξία, δέν πρόκειται νά τό καταφέρουν. Γιατί αὐτό πού ἑνώνει τούς χριστιανούς ὅλων τῶν Ὀρθόδοξων λαῶν εἶναι πολύ ἀνώτερο ἀπό τά στρατόπεδα προπαγάνδας πού εἶναι ταγμένες οἱ διάφορες ἱστοσελίδες. Ὁ ἁπλός λαός, τό ποίμνιο μαζί μέ τούς ἄξιους ἱερεῖς καί μοναχούς, εἶναι πού κρατοῦν ἑνωμένη τήν Ὀρθοδοξία, σέ πεῖσμα τῶν νεοεποχίτικων σχεδίων.

Ἡ στέρεη πίστη σέ ἕναν Τριαδικό Θεό καί ἡ ὁμολογία γιά ἑνότητα «εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν», ἄντεξε τίς δοκιμασίες 2.000 ἐτῶν. Καί θά καταφέρουν μερικές κατασκοπευτικές φαντασιώσεις τῆς κακιᾶς ὥρας, νά δημιουργήσουν πλῆγμα στή συνοχή τῶν Ἐκκλησιῶν; Ματαιοπονοῦν...

 Λυσσούν κατά της Ορθοδοξίας: Ιστοσελίδα που «πουλάει» αντιρωσική υστερία, έβαλε στο στόχαστρο το Βατοπέδι (sportime.gr)

Η ιερωσύνη είναι φρικτό πράγμα

 

Παρ’ όλο που άρπαξες την ιερωσύνη με απάτη και συρροή χρημάτων, διαφεύγοντας την προσοχή των ανθρώπων, που προσποιούνται ότι δεν βλέπουν την αλήθεια, να μη νομίσεις όμως ότι μπορείς ν’ αποφύγεις και τη μελλοντική ανταπόδοση. Γιατί ούτε η τέλεση θαυμάτων  στο όνομα του Χριστού από κάποιους, ούτε η επιτίμηση των δαιμόνων, ούτε η τέλεση πολλών θαυμαστών σημείων θα μπορέσει να απαλλάξει από τη φοβερή φωτιά τους υπεύθυνους γι’ αυτήν.

          Αν όμως κάποιος ερωτήσει: Γιατί λοιπόν ο Θεός επέτρεπε τα θαύματα στους ανάξιους; Θα μπορούσα να πω, ότι ο Κύριος έκανε τα θαύματα προς δόξα του ονόματός του, και εμποδίζοντας τις επιβουλές των δαιμόνων, και προετοιμάζοντας  το δρόμο χωρίς εμπόδια για το Ευαγγέλιο. Και τα δύο αυτά θα επιφέρουν μεγάλη κατάκριση στους αχάριστους, γιατί, ενώ έδιωχναν τα δαιμόνια και θεράπευαν πάθη επικαλούμενοι τον Χριστό, αποδείχθηκαν από αυτά αχάριστοι. Γιατί οι πονηροί και οι άγριοι δαίμονες φάνηκαν πιο υπάκουοι απ’ αυτούς, αφού δείλιασαν στο άκουσμα του ονόματος του Κυρίου  και έφυγαν με μεγάλη ταχύτητα. Για τον λόγο αυτό απειλούνται με αναπόφευκτη τιμωρία και θα ακούσουν οι υπηρέτες της ανομίας: “Φύγετε από κοντά  μου, δεν σας γνωρίζω”.

          Ισιδώρου ΠΗΛΟΥΣΙΩΤΟΥ, Επιστολή  145, “Προς τον Μάρωνα”. ΕΠΕ

Η Μάχη του Βαλτετσίου

 

Από τις σημαντικότερες μάχες της Ελληνικής Επανάστασης, που άνοιξε τον δρόμο για την άλωση της Τριπολιτσάς (σημερινής Τρίπολης) στις 23 Σεπτεμβρίου 1821. Διεξήχθη στις 12 και 13 Μαΐου του 1821 γύρω από το ορεινό χωριό Βαλτέτσι της Μαντινείας (12 χιλιόμετρα δυτικά της Τριπολιτσάς) και στέφθηκε από τη νίκη των ελληνικών όπλων.

Μετά τη μάχη του Λεβιδίου (14 Απριλίου 1821) και την ήττα των Τούρκων, δημιουργήθηκαν ελληνικά στρατόπεδα στο Βαλτέτσι, το Χρυσοβίτσι και την Πιάνα, με πρωτοβουλία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, για τον συντονισμό των πολεμικών επιχειρήσεων που απέβλεπαν στην άλωση της Τριπολιτσάς, του σημαντικότερου οθωμανικού στρατιωτικού και διοικητικού κέντρου της Πελοποννήσου. Ήταν εξαρχής το στρατηγικό σχέδιο του «Γέρου του Μωριά», που κατόρθωσε, με δυσκολία είναι αλήθεια, να το επιβάλει και στους λοιπούς οπλαρχηγούς. Ο ίδιος πηγαινοερχόταν καθημερινά στα τρία στρατόπεδα, επιλύοντας κάθε πρόβλημα που παρουσιαζόταν και ενθαρρύνοντας τα παλληκάρια. «Εκοιμόμουν εις το Βαλτέτσι, εγευμάτιζα στην Πιάνα και εδείπναγα εις το Χρυσοβίτσι» γράφει χαρακτηριστικά στα Απομνημονεύματά του.

Ο Τουρκικός αιφνιδιασμός

Η στρατηγική σημασία του Βαλτετσίου και η ενίσχυση του στρατοπέδου αυτού αποτελούσαν απειλή για τους Τούρκους. Στις 25 Απριλίου 1821 ισχυρές δυνάμεις προερχόμενες από το Ναύπλιο επιτέθηκαν κατά των Ελλήνων. Ο τουρκικός αιφνιδιασμός ανάγκασε τους υπερασπιστές του υπό τον Κυριακούλη Μαυρομιχάλη να αποσυρθούν, με αποτέλεσμα το χωριό να πυρποληθεί. Ο Κολοκοτρώνης, που είχε υποθέσει ότι οι Τούρκοι θα κατευθύνονταν προς ένα άλλο ελληνικό στρατόπεδο στα Βέρβαινα, έσπευσε στο Βαλτέτσι και ανασυγκρότησε το στρατόπεδο.

Για την αμυντική του θωράκιση κατασκευάστηκαν προμαχώνες (ταμπούρια) στους λόφους γύρω από το χωριό και οχυρώθηκαν η εκκλησία και τα λιγοστά σπίτια του χωριού που είχαν απομείνει από την καταστροφή της 25ης Απριλίου. Τον ανατολικό προμαχώνα, στο Χωματοβούνι, κατέλαβαν ο Κυριακούλης και ο Ηλίας Μαυρομιχάλης με τους σκληροτράχηλους Μανιάτες, τον δυτικό ο γηραιός Μητροπέτροβας, ο Δημήτριος Παπατσώνης, ο Ιωάννης Μαυρομιχάλης, ο Παναγιώτης Κεφάλας και άλλοι Μεσσήνιοι, στον βορειοανατολικό προμαχώνα τοποθετήθηκαν τα αδέλφια Ηλίας και Νικήτας Φλέσσας, ο Αθανάσιος Σώρης και άλλοι Γορτύνιοι οπλαρχηγοί, ενώ στην εκκλησία του χωριού ταμπουρώθηκαν οι Μπουραίοι, ο Ηλίας Τσαλαφατίνος και ο Ιωάννης Κατσανός. Αρχηγός του ελληνικού στρατοπέδου ορίστηκε ο Κυριακούλης Μαυρομιχάλης. Ταυτόχρονα, στην Επάνω Χρέπα τοποθετήθηκε σκοπιά για να ειδοποιήσει έγκαιρα με καπνούς ποια θα ήταν η κατεύθυνση των εχθρικών στρατευμάτων.

Από τις 6 Μαΐου 1821 ο κεχαγιάμπεης του Χουρσίτ Πασά, ονόματι Μουσταφ, βρισκόταν στην Τριπολιτσά, προερχόμενος από την Ήπειρο, όπου ο αρχηγός του, διοικητής της Πελοποννήσου, πολεμούσε τον Αλή Πασά, που είχε αυτονομηθεί από τον Σουλτάνο. Εκεί πληροφορήθηκε την ανασύσταση του ελληνικού στρατοπέδου στο Βαλτέτσι και αποφάσισε να δράσει. Είχε ως στόχο πρώτα να διαλύσει το στρατόπεδο στο Βαλτέτσι και στη συνέχεια να καταστείλει την επανάσταση στη Μεσσηνία και να υποτάξει τη Μάνη. Αμέσως μετά θα επέστρεφε νικητής και τροπαιούχος στην Τριπολιτσά, αναμένοντας δόξα και τιμές από τον Σουλτάνο.

Κίνδυνος για την επανάσταση...

Ο Μουσταφάμπεης συγκρότησε ένα άρτιο εξοπλισμένο στρατιωτικό σώμα από 12.000 άνδρες, του οποίου ηγούντο εμπειροπόλεμοι αξιωματικοί. Οι ελληνικές δυνάμεις στο Βαλτέτσι δεν ξεπερνούσαν τους 2.300 άνδρες. Είχαν ελλιπή οπλισμό και αμφίβολη μαχητική ικανότητα. Ο κίνδυνος για την επανάσταση, που μετρούσε κοντά στους δύο μήνες, ήταν προφανής. Ο Μουσταφάμπεης καθυστέρησε για λίγες μέρες την έναρξη των επιχειρήσεων, επειδή πίστευε ότι οι υπερασπιστές του Βαλτετσίου από τον τρόμο τους θα παραδίδονταν και δεν θα χρειαζόταν να ρίξει ούτε μία τουφεκιά. Φήμες, όμως, τον ήθελαν να είναι σφόδρα ερωτευμένος με μια όμορφη χανούμισα από το χαρέμι του Χουρσίτ Πασά και να περνά «καυτές» βραδιές στην Τριπολιτσά.

Τελικά, λίγο πριν από τα χαράματα της 12ης Μαΐου 1821 το πρώτο και κυριότερο σώμα του τουρκικού στρατού με αρχηγό τον τουρκαλβανό Ρουμπή από τα Μπαρδουνοχώρια και αποτελούμενο από τρεις χιλιάδες άνδρες έλαβε κατεύθυνση προς τα βόρεια του Βαλτετσίου, με σκοπό να εμποδίσει την αποστολή βοήθειας από τα στρατόπεδα Πιάνας και Χρυσοβιτσίου. Ακολούθησε ένα δεύτερο σώμα από 2.000 έφιππους και πεζούς που κατευθύνθηκε προς τους Αραχαμίτες, ένα τρίτο που έσπευσε να καταλάβει το Φραγκόβρυσο για να αποκόψει το Βαλτέτσι από το στρατόπεδο των Βερβαίνων, ένα τέταρτο για να βοηθήσει το πρώτο από το Καλογεροβούνι και το πέμπτο σώμα με 3.000 άνδρες, τα ορειβατικά πυροβόλα και τα πολεμοφόδια.

Από το Χρυσοβίτσι ο Κολοκοτρώνης είδε τα σήματα καπνού από την Επάνω Χρέπα, ότι τουρκικός στρατός κατευθύνεται προς το Βαλτέτσι, και με 800 άνδρες έσπευσε στην περιοχή, έχοντας ειδοποιήσει και τον Δημήτριο Πλαπούτα που βρισκόταν στην Πιάνα. Η μάχη στο Βαλτέτσι, εν τω μεταξύ, είχε ανάψει. Ο Ρουμπή με τους άνδρες του προσπαθούσε να περικυκλώσει και να συντρίψει τους οχυρωμένους στον ανατολικό και βορειοανατολικό προμαχώνα. Ο Κολοκοτρώνης, όμως, κατόρθωσε να καταλάβει ένα ύψωμα και άρχισε να χτυπά τους Τούρκους. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας κατέφθασε και ο Πλαπούτας, ο οποίος με τη σειρά του επιτέθηκε εναντίον τους. Η κατάσταση σύντομα άλλαξε και οι άνδρες του Ρουμπή ήταν αυτοί, που κινδύνευαν να εγκλωβιστούν από τους Έλληνες.

Βλέποντας τον κίνδυνο που διέτρεχαν οι άνδρες του Ρουμπή, ο Μουσταφάμπεης έστειλε δυνάμεις από το Καλογεροβούνι να χτυπήσουν το ταμπούρι των Μανιατών, αλλά χωρίς επιτυχία. Αποτυχημένος ήταν και ο κανονιοβολισμός των ελληνικών θέσεων, αφού οι βόμβες είτε δεν έβρισκαν στόχο, είτε χτυπούσαν τους άνδρες του Ρουμπή. Είχε ήδη βραδιάσει και η μάχη συνεχιζόταν με πείσμα. Ο Κολοκοτρώνης προσπαθούσε να δώσει κουράγιο στους ταμπουρωμένους, λέγοντάς τους ότι αναμένοντας ενισχύσεις 10.000 ανδρών υπό τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη.

« Στο Βαλτέτσι στο Λεβίδι / πέφτει αλύπητο λεπίδι…»

Αργά το βράδυ η μάχη σταμάτησε, με τους δυο αντιπάλους να διατηρούν τις θέσεις του. Τις πρωινές ώρες της 13ης Μαΐου, ο Κολοκοτρώνης διέσπασε τον τουρκικό κλοιό και ανεφοδίασε τους ταμπουρωμένους με τροφές και πολεμοφόδια. Το ίδιο βράδυ ήλθαν και κάποιες ενισχύσεις από τα Βέρβαινα που δεν ξεπερνούσαν τους 400 άνδρες, με επικεφαλής τους Πέτρο Βαρβιτσιώτη, Δημήτριο Πουλικάκο, Αντώνη Μαυρομιχάλη, Αναγνώστη Κονδάκη και Παναγιώτη Γιατράκο.

Το πρωί η μάχη συνεχίσθηκε με τη σφοδρότητα της προηγουμένης. Χαρακτηριστικοί είναι οι στίχοι του λαϊκού ποιητή Παναγιώτη Κάλα ή Τσοπανάκου (1789-1825) «… στο Βαλτέτσι στο Λεβίδι / πέφτει αλύπητο λεπίδι…». Οι απόπειρες των Τούρκων να καταλάβουν τους προμαχώνες αποτύγχαναν η μία μετά την άλλη. Ο Μουσταφάμπεης, βλέποντας ότι οι άνδρες του Ρουμπή εξακολουθούσαν να βρίσκονται σε δυσχερή θέση και πληροφορούμενος ότι επίκεινται νέες ενισχύσεις των Ελλήνων από τους Νικηταρά και Γιάννη Κολοκοτρώνη, διέταξε υποχώρηση όλων των δυνάμεών του.

Οι Έλληνες αναθάρρησαν, βγήκαν από τα ταμπούρια και πήραν στο κυνήγι τους Τούρκους, οι οποίοι υποχωρούσαν άτακτα. Οι απώλειές τους ανήλθαν σε 514 νεκρούς και 635 τραυματίες, οι οποίοι μεταφέρθηκαν κατά τη διάρκεια της νύχτας στην Τριπολιτσά. Οι απώλειες των Ελλήνων ανήλθαν σε μόλις 4 νεκρούς και 17 τραυματίες. Στα χέρια των Ελλήνων έπεσε και μεγάλος αριθμός πολεμικού υλικού, ικανού να εξοπλίσει 4.000 άνδρες.

Η μάχη στο Βαλτέτσι κράτησε σχεδόν 23 ώρες και ήταν η πρώτη σημαντική νίκη του Αγώνα. Αμέσως μετά τη μάχη, ο Κολοκοτρώνης συγκινημένος μίλησε προς τους νικητές και όπως αναφέρει ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του, τους είπε μεταξύ άλλων ότι η ημέρα αυτή πρέπει να καθαγιαστεί με νηστεία όλων και να εορτάζεται η επέτειός της εις «αιώνας αιώνων, έως ου στέκει το έθνος, διότι ήτο η ελευθερία της πατρίδος». Η νίκη στο Βαλτέτσι ενίσχυσε το ηθικό και την αυτοπεποίθηση των Ελλήνων, στοιχεία που έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στην άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821).

Σχετικά...

Η λαϊκή μούσα τίμησε τη νίκη στο Βαλτέτσι με το ακόλουθο δημοτικό τραγούδι:

Τι έχεις, καημένε κόρακα, που σκούζεις και φωνάζεις;
Μήπως διψάς για αίματα, για τούρκικα κεφάλια;
Πέρασε από τα Τρίκορφα και σύρε στο Βαλτέτσι,
όπου είν' ο τόπος δυνατός και δυνατά ταμπούρια,
εκεί θα βρεις τα αίματα, τα τούρκικα κεφάλια,
Τρία μπαϊράκια κίνησαν από μέσα από τη χώρα,
το ένα πάει στα Τρίκορφα, τ' άλλο στους Αραχαμίτες,
κι αυτός ο Κεχαγιάμπεης πηγαίνει στο Βαλτέτσι.
Ο Κυριακούλης του μιλάει κι ο Μπεζαντές του λέει:
«Πού πας, βρε Κεχαγιάμπεη, τ' Αλή πασά κοπέλι;
Εδώ δεν είναι Κόρινθος, δεν είναι Πέρα Χώρα,
δεν είναι τ' αργίτικα κρασιά, του Μπέλεση τα κριάρια.
Εδώ είν' ορδή Καρύταινας, μανιάτικο ντουφέκι,
Κολοκοτρώνης αρχηγός με το Μαυρομιχάλη».
Αφήστε τα ντουφέκια σας και βγάλτε τα σπαθιά σας
βάλτε τους Τούρκους εμπροστά, σαν πρόβατα, σαν γίδια.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/articles/620

ΝΕΤ Η μήχανη του Χρόνου Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

 

TsoliasPN

102K subscribers

SUBSCRIBE

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης Ο αρχιστράτηγος του 21

Παλαιών Πατρών Γερμανός

 

Μητροπολίτης της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας, μέλος της Φιλικής Εταιρείας και αγωνιστής του ‘21. Είναι το πρόσωπο που συμβολίζει κατά παράδοση την επίσημη έναρξη της Επανάστασης του 1821.

Ο κατά κόσμον Γεώργιος Κόζης ή Κόζιας ή Γκόζιας ή Κοντζιάς ή Γκοζάς ή Κοτζάς ή Γκοζιόπουλος (υπάρχει ασυμφωνία για την ακριβή αναγραφή του επιθέτου του) γεννήθηκε στη Δημητσάνα της Γορτυνίας στις 25 Μαρτίου 1771, την ημέρα της Μεγάλης Παρασκευής. Ο πατέρας του Ιωάννης (συχνά υπέγραφε ως Ιωάννης Δημητρίου) ήταν χρυσοχόος και η μητέρα του Κανέλλα Κουκουζή ή Κουκουζοπούλου ασχολείτο με τα του οίκου, αφού είχε να αναθρέψει και πέντε παιδιά (δύο αγόρια και τρία κορίτσια).

Αρχικά φοίτησε στην ονομαστή σχολή της ιδιαίτερης πατρίδας του με δάσκαλο τον Αγάπιο Παπαντωνόπουλο και κατόπιν στο Άργος με δάσκαλο τον συμπατριώτη του Αγάπιο Λεονάρδο. Και οι δυο τους ήταν ονομαστοί δάσκαλοι εκείνης της εποχής. Ο μητροπολίτης Άργους και Ναυπλίου Ιάκωβος εκτίμησε τις ικανότητές του νεαρού Γεωργίου και αφού τον προσέλαβε πρώτα ως γραμματέα του, στη συνέχεια τον χειροτόνησε διάκονο με το όνομα Γερμανός.

Στις αρχές του 1797 μετέβη στη Σμύρνη κι έγινε διάκονος του συμπατριώτη του μητροπολίτη Γρηγορίου, του μετέπειτα εθνομάρτυρα πατριάρχη Γρηγορίου Ε’. Όταν ο Γρηγόριος έγινε Πατριάρχης τον Μάιο του 1797, τον ακολούθησε στην Κωνσταντινούπολη και ανέλαβε αρχιδιάκονος του μητροπολίτη Κυζίκου Ιωακείμ.

Τον Μάρτιο του 1806 χειροτονήθηκε μητροπολίτης Παλαιών Πατρών (ως Νέαι Πάτραι λογιζόταν το Πατρατζίκι, σημερινή Υπάτη) και τον Μάιο του ίδιου χρόνου γύρισε στην Πελοπόννησο, όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του. Στα προεπαναστατικά χρόνια ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την παιδεία της πατρίδας του και κυρίως για τη σχολή της Δημητσάνας.

Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Αντώνιο Πελοπίδα (Αντώνιος Πρωτόπαππας το πραγματικό του όνομα), καταγόμενο από τη γειτονική Στεμνίτσα, και από τότε αφοσιώθηκε στην προετοιμασία της Επανάστασης. Με τη σειρά του, ο Γερμανός μύησε στη Φιλική Εταιρεία αρκετούς μητροπολίτες, κληρικούς και οπλαρχηγούς. Καθ’ όλη τη διάρκεια της μετέπειτα ζωής του διατηρούσε στενές σχέσεις με τους επίσης Φιλικούς Ιωάννη Βλασόπουλο και Ιωάννη Παπαρρηγόπουλο, που εκπροσωπούσαν τα ρωσικά συμφέροντα στην περιοχή, ο πρώτος ως πρόξενος στην Πάτρα και ο δεύτερος ως γραμματέας του.

Στη μυστική συνέλευση της Βοστίτσας (26-30 Ιανουαρίου 1821) για την έναρξη της επανάστασης, ο Γερμανός διατύπωσε επιφυλάξεις για τη δυνατότητα άμεσης επαναστατικής δράσης και ήλθε σε ευθεία σύγκρουση με τον Παπαφλέσσα, που επιδίωκε την άμεση έναρξη του αγώνα. Μάλιστα, σε μία σπάνια έκρηξη οργής, τον αποκάλεσε «επιπόλαιον και εξωλέστατον». Από τα «Απομνημονεύματά» του προκύπτει ότι, μεταξύ των άλλων, είχε προτείνει «να αποσταλώσιν άνθρωποι εις την Ρωσσίαν και εις άλλα μέρη, δια να πληροφορηθώσιν αν τω όντι η Ρωσσία έχη απόφασιν τοιαύτην περί τής ελευθερίας των Ελλήνων, και ποία η διάθεσις των άλλων δυνάμεων της Ευρώπης και ούτως οδηγηθέντες (οι Έλληνες) να επιχειρισθώσι το πράγμα ασφαλέστερον και τακτικώτερον».

Στα μέσα Μαρτίου βρισκόταν στα Νεζερά (ονομασία ορεινών χωριών, που βρίσκονται στις πλαγιές του Ερύμανθου και στους νότιους πρόποδες του Παναχαϊκού), όταν έλαβε γράμμα από τον Νικόλαο Λόντο και τον Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλο να σπεύσει στην Πάτρα, επειδή «κινδυνεύει όλη η πόλις», από τους Τούρκους. Στις 22 Μαρτίου 1821 βρέθηκε στην Πάτρα, όπου στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου ευλόγησε τα όπλα των αγωνιστών. Ενώ συνεχιζόταν η πολιορκία του φρουρίου των Πατρών, όπου είχαν κλειστεί οι Τούρκοι, ο Γερμανός απηύθυνε έγγραφο προς τους προξένους των Μεγάλων Δυνάμεων που βρίσκονταν στην πόλη, στο οποίο, αφού τόνιζε ότι «απεφασίσαμεν σταθερώς ή ν’ αποθάνωμεν όλοι ή να ελευθερωθώμεν», ζητούσε «την εύνοιαν και την προστασίαν» του κράτους τους.

Λίγους μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του 1821, βρέθηκε στη Ζαράκοβα (σημερινό Μαίναλο Αρκαδίας), όπου προσπάθησε να συμφιλιώσει τους προκρίτους με τον Δημήτριο Υψηλάντη, όταν δημιουργήθηκε κρίση στις σχέσεις τους εξαιτίας διαφωνιών για την πολιτική οργάνωση του Αγώνα. Έλαβε ενεργό μέρος στην Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου (20 Δεκεμβρίου 1821 - 16 Ιανουαρίου 1822) και με εντολή της έφυγε για την Ιταλία στις 26 Οκτωβρίου 1822 με τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη, με σκοπό του να επιτύχουν την ηθική και υλική συνδρομή του Πάπα στην ελληνική υπόθεση.

Στην Ιταλία έμεινε ως τον Ιούνιο του 1824, δεν μπόρεσε όμως να συναντήσει τον Πάπα, διότι από την Αγκώνα (Ανκόνα), όπου είχε φθάσει, δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει το ταξίδι του στη Ρώμη, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε για να ολοκληρώσει την αποστολή του. Επισκέφθηκε, πάντως, σημαντικές πόλεις της Ιταλίας, όπως τη Βολωνία (Μπολόνια) και τη Φαέντσα, όπου συναντήθηκε με επιφανείς Έλληνες της διασποράς για τους σκοπούς της Επανάστασης, ενώ κατέβαλε προσπάθειες για τη σύναψη δανείου.

Αποκαρδιωμένος από την αποτυχία των επαφών του στην Ιταλία, επέστρεψε στην Πελοπόννησο τον Ιούλιο του 1824, σε μία περίοδο που οι εμφύλιες συγκρούσεις βρίσκονταν στην οξύτερη φάση τους και διαγραφόταν η απειλή ένοπλης σύγκρουσης. Με γράμμα του προς τον πρόεδρο του Εκτελεστικού (πρωθυπουργό) Γεώργιο Κουντουριώτη προσπάθησε και πάλι να συμφιλιώσει τις αντίπαλες παρατάξεις, παρά την απογοήτευσή του για την κατάσταση που είχε διαμορφωθεί και την πικρία του για τις ταπεινώσεις που είχε υποστεί από τον Γιάννη Γκούρα. Tο 1826, όμως, εκλέχθηκε μέλος της Γ’ Εθνοσυνέλευσης στην Επίδαυρο και διηύθυνε ως πρόεδρος τις εργασίες της (6-16 Απριλίου), που διαλύθηκαν πρόωρα, λόγω της πτώσης του Μεσολογγίου.

Ο Γερμανός, μητροπολίτης Παλαιών Πατρών, απεδήμησεν εις Κύριον στις 30 Μαΐου 1826, στο Ναύπλιο, ύστερα από ολιγοήμερη λοιμώδη ασθένεια. Τα «Απομνημονεύματα», που κατέλιπε, πολύτιμα για τα πρώτα χρόνια του Αγώνα, αναφέρονται στα γεγονότα ως το τέλος του 1822 και διακρίνονται για τη νηφαλιότητα του συντάκτη τους, που σε ελάχιστες μόνο περιπτώσεις τον εγκαταλείπει.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/1587

© SanSimera.gr

Ο Κολοκοτρώνης και ο οξύθυμος στρατιώτης

 

Ο Κολοκοτρώνης έκανε μια μέρα δριμύτατες παρατηρήσεις σ’ ένα από τους άνδρες της φρουράς. Εκείνος, οξύθυμος καθώς ήταν, κατέβασε από τον ώμο το καρυοφύλλι του, σκόπευσε τον Κολοκοτρώνη στο κεφάλι και τράβηξε τη σκανδάλη. Αλλά το όπλο έπαθε εμπλοκή.
Ατάραχος, τότε, ο Γέρος του Μοριά του είπε:
- Σε τιμωρώ με δέκα ημέρες περιορισμό στη σκηνή σου, γιατί δεν συντηρούσες καλά το όπλο σου.
Πηγή: https://www.sansimera.gr/anekdota/15

© SanSimera.gr

Οδυσσέας Ανδρούτσος

Από τους επιφανέστερους στρατιωτικούς ηγέτες της Επανάστασης του ‘21. Έπεσε θύμα των εμφύλιων διαμαχών κατά τη διάρκεια του Αγώνα και σκοτώθηκε από χέρι ελληνικό.

Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1788 και ήταν ο μονάκριβος γιος του ξακουστού αρβανίτη αρματολού της Ρούμελης Αντρέα Βερούση ή Καπετάν Ανδρούτσου και της Ακριβής Τσαρλαμπά, κόρης προεστού της Πρέβεζας. Στο νησί του Οδυσσέα είχε καταφύγει η μητέρα του για να γλιτώσει από την καταδίωξη των Τούρκων, επειδή ο πατέρας του είχε ακολουθήσει τον θαλασσομάχο Λάμπρο Κατσώνη στις ανά το Αιγαίο περιπέτειές του. Εκεί βαφτίστηκε το 1792 από τη γυναίκα του Κατσώνη, Μαρουδιά, που για τον ίδιο λόγο είχε ζητήσει κι αυτή άσυλο στο νησί. Προς τιμή του ομηρικού ήρωα, του δόθηκε το όνομα Οδυσσέας. Ο ίδιος, όμως, πατρίδα του θεωρούσε την πατρίδα του πατέρα του, τις Λιβανάτες της Λοκρίδας.

Όταν ο Αλή Πασάς έμαθε πως ο φίλος του καπετάν Ανδρούτσος, που εν τω μεταξύ είχε αποκεφαλιστεί από τους Τούρκους το 1797, άφησε γιο, τον πήρε κοντά του στην αυλή του στα Γιάννενα, που αποτελούσε τότε σπουδαίο στρατιωτικό σχολείο, στο οποίο μαθήτευσαν αρκετοί Έλληνες αγωνιστές του '21. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον μεγάλωσε ο μικρός Οδυσσέας. Εκεί έμαθε τα πρώτα γράμματα και να μιλάει ιταλικά και αρβανίτικα. Η σωματική του δύναμη ήταν παροιμιώδης και διηγούνται αναρίθμητα κατορθώματά του. Κάποιος βιογράφος του γράφει, ότι «επήδα ως έλαφος, έτρεχεν ως ίππος και ίππευεν ως Κένταυρος».

Το 1816 ο Αλή Πασάς τον έστειλε αρματολό στη Λειβαδιά, αφού τον πάντρεψε πρώτα με την Ελένη Καρέλη. Εκεί έμεινε ως τις παραμονές του 1821. Τον Οκτώβριο του 1820, μετά από διαμάχη με τους τοπικούς άρχοντες, έφυγε και τη θέση του πήρε ο Αθανάσιος Διάκος. Από το 1818 ήταν μέλος της Φιλικής Εταιρείας και ένθερμος υποστηρικτής του Αγώνα.

- 2:41

Μόλις ξέσπασε η Επανάσταση βρέθηκε αμέσως στις πρώτες γραμμές του Αγώνα και ανέλαβε να ξεσηκώσει τους Έλληνες της Ανατολικής Ρούμελης. Στις 8 Μαΐου του 1821 κλείνεται με άλλους 117 πολεμιστές στο Χάνι της Γραβιάς και χαρίζει στον Αγώνα μία από τις πιο δοξασμένες μάχες, που τον επέβαλε ως τον στρατιωτικό αρχηγό της Ρούμελης. Η νίκη του Ανδρούτσου στη Γραβιά έσωσε την επανάσταση από βέβαιο κίνδυνο, καθώς ο Ομέρ Βρυώνης με 8.000 άνδρες βάδιζε ακάθεκτος προς την εξεγερμένη Πελοπόννησο.

Το 1822 φθάνει στην Αθήνα και αναλαμβάνει τη διοίκηση του κάστρου της Ακρόπολης, με φρούραρχο τον Γιάννη Γκούρα. Στην Ακρόπολη έκανε διάφορα οχυρωματικά έργα και την εξασφάλισε με νερό που δεν είχε. Στο μεταξύ, νέα εχθρικά σώματα πλημμύρισαν τη Ρούμελη. Κι επειδή ο Οδυσσέας δεν είχε αρκετές δυνάμεις να αντισταθεί, αναγκάσθηκε να συνθηκολογήσει μαζί τους. Ήταν τα λεγόμενα «καπάκια» (προφορικές συμφωνίες), ένα τέχνασμα για να κερδίσει χρόνο, το οποίο όμως παρεξηγήθηκε από τους εχθρούς του (κοτσαμπάσηδες της Ανατολικής Ρούμελης και Ιωάννης Κωλέττης), που δεν τον συμπαθούσαν, λόγω της μεγάλης επιρροής που ασκούσε στο λαό.

Ο Ανδρούτσος, οργισμένος από τη συμπεριφορά των πολιτικών, παραιτείται και η κυβέρνηση στέλνει τον Νούτσο και τον Παλάσκα να τον αντικαταστήσουν. Υποψιαζόμενος ότι οι δύο απεσταλμένοι της κυβέρνησης έρχονται να τον σκοτώσουν, χάνει την ψυχραιμία του και με την ανοχή του οι άνδρες του τους σκοτώνουν. Ο Κωλέττης τον επικηρύσσει για 5.000 γρόσια και ο Υπουργός Εκκλησιαστικών επίσκοπος Ανδρούσης Ιωσήφ τον αφορίζει. Όμως, η κάθοδος του Δράμαλη αναγκάζει την κυβέρνηση να ανακαλέσει την επικήρυξη και τον αφορισμό του Ανδρούτσου, ο οποίος αναλαμβάνει ξανά δράση. Δεν κατορθώνει να εμποδίσει την κάθοδο του Οθωμανού πολέμαρχου στην Πελοπόννησο, αλλά δεν αφήνει να περάσουν εφοδιοπομπές και ενισχύσεις για τη στρατιά του.

Μετά την καταστροφή του Δράμαλη, ο Ανδρούτσος επέστρεψε στην Αθήνα και ίδρυσε δύο σχολεία στην Αθήνα και κάλεσε τον Κοραή από την Ευρώπη και τον Βάμβα από την Κεφαλλονιά να έρθουν να διδάξουν, χωρίς να εισακουσθεί. Γρήγορα, νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις τον έκαναν να φύγει από την Αθήνα για την Ανατολική Ρούμελη. Τον Νοέμβριο του 1822 ηττάται από τον Κιοσέ Μεχμέτ στο Δαδί και παραλίγο να αιχμαλωτισθεί, ενώ τον Ιούλιο του 1823 ανακόπτει στη Βοιωτία την εκστρατεία του Γιουσούφ Περκόφτσαλη Πασά.

Ο ηρωισμός του, το προοδευτικό του πνεύμα και το ομηρικό του όνομα, στάθηκαν αφορμή να θέλουν να τον γνωρίσουν όλοι οι Ευρωπαίοι φιλέλληνες που κατέβηκαν στην επαναστατημένη Ελλάδα. Με πολλούς από αυτούς συνεργάστηκε για διάφορα κοινωφελή έργα και τον φίλο του λόρδου Βύρωνα, τον Άγγλο Έντουαρντ Τρελόνι, τον έκανε γαμπρό του, δίνοντάς του την ετεροθαλή αδελφή του Ταρσίτσα.

Η διαμάχη του και ο παραγκωνισμός του από τους αντιπάλους του ανάγκασαν τον πεισματάρη και οξύθυμο πολέμαρχο να πάρει τους άνδρες του και να έλθει στη Βοιωτία στις αρχές του 1825. Εκεί προέβη σε νέα «καπάκια» με τους Τούρκους, με σκοπό να εκβιάσει την κυβέρνηση, χωρίς όμως να προδώσει την επανάσταση. Οι εχθροί του βρήκαν μία ακόμη ευκαιρία να χαρακτηρίσουν την πράξη του αντεθνική και τον ίδιο προδότη. Η κυβέρνηση έστειλε εναντίον του ισχυρή στρατιωτική δύναμη, με αρχηγό τον παλαιό του φίλο Γιάννη Γκούρα, που από καιρό είχε γίνει ο προσωπικός του εχθρός.

Ο Οδυσσέας, αποφεύγοντας συστηματικά κάθε συμπλοκή με τα κυβερνητικά σώματα για να μη χυθεί πολύτιμο αδελφικό αίμα, αποτραβήχτηκε στις Λιβανάτες. Ύστερα από μερικές μικροσυμπλοκές στις αρχές Απριλίου παραδόθηκε στον Γκούρα (7 Απριλίου 1825), με τη ρητή υπόσχεση ότι θα τον έστελνε στην Πελοπόννησο για να δικαστεί από τη Διοίκηση.

Ο Γκούρας, όμως, δεν κράτησε την υπόσχεσή του. Τον φυλάκισε στην Αθήνα, πάνω στην Ακρόπολη. Επειδή, στο μεταξύ, ξεσηκώθηκαν διάφοροι αγωνιστές, με πρώτο τον Καραΐσκάκη, για την άδικη κακομεταχείριση του Ανδρούτσου κι επειδή ο ίδιος ζητούσε να περάσει το συντομότερο από δίκη, ο Γκούρας πρόσταξε να τον θανατώσουν στις 5 Ιουνίου του 1825.

Για να καλύψουν το έγκλημά τους πέταξαν το πτώμα του στο λιθόστρωτου του Ναού της Απτέρου Νίκης και διέδωσαν πως ο φυλακισμένος προσπάθησε να αποδράσει και σκοτώθηκε. Τον έθαψαν προσωρινά στην εκκλησία της Σωτήρας στο Ριζόκαστρο. Η αλήθεια δεν άργησε να αποκαλυφθεί και η ιστορία τον αποκατέστησε ηθικά, τοποθετώντας τον ανάμεσα στους κορυφαίους ήρωες του της Ελληνικής Επανάστασης. Μα και το κράτος τον δικαίωσε. Το 1865 έγινε με μεγάλη επισημότητα και στρατιωτικές τιμές η μετακομιδή των οστών του στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών, όπου σήμερα υπάρχει ο τάφος του.

Πηγή: https://www.sansimera.gr/biographies/840

© SanSimera.gr