Κυριακή 31 Μαΐου 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ- ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Ο κίνδυνος της εκκοσμίκευσης

Η σημερινή γιορτή των Αγίων Πατέρων της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ. Χ. αποτελεί σταθμό στην ιστορία της Εκκλησίας και της χριστιανικής θεολογίας.
Μετά τους διωγμούς μία νέα εποχή είχε αρχίσει να ανατέλλει για τη χριστιανική πίστη. Η εξουσία του δ΄ αιώνα μ. Χ. αλλάζει στάση και με το διάταγμα της ανεξιθρησκείας του πρώτου χριστιανού ηγέτη, ο χριστιανισμός έρχεται στο προσκήνιο της επικαιρότητας.
Καθώς όμως η χριστιανική πίστη αποφεύγει το μαρτύριο, προβάλλει ένας απειλητικός κίνδυνος που προέρχεται από τους κόλπους της ίδιας της Εκκλησίας και ο οποίος απειλεί την ενότητά της. Πρόκειται για τον κίνδυνο της εκκοσμίκευσης, για τον εξελληνισμό της χριστιανικής πίστεως.
Ο διάλογος του χριστιανισμού με την ελληνική φιλοσοφία συνοδεύεται από τη φιλοδοξία να παρουσιαστεί συστηματικά η χριστιανική κοσμοθεωρία. Εδώ τίθενται νέα ερωτήματα που έχουν σχέση με βασικές θέσεις της νέας πίστεως, αλλά οι απαντήσεις δεν υπάρχουν αυτούσιες στην Καινή Διαθήκη. Διότι η Αγία Γραφή δεν εμφανίζει μία χριστιανική κοσμοθεωρία συστηματικά, αλλά αποσπασματικά. Οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης αναφέρουν κυρίως τις ποιμαντικές και οργανωτικές ανάγκες της αποστολικής Εκκλησίας. Έτσι θίγονται άλλα θέματα λιγότερα ή περισσότερα ανάλογα με τα προβλήματα που απασχολούν τους εκκλησιαστικούς συγγραφείς.
Η Καινή Διαθήκη αποτελεί το κέντρο, τον πυρήνα της εκκλησιαστικής ζωής, γιατί γράφει σελίδες από τη ζωή της αποστολικής Εκκλησίας. Η ζωή όμως της Εκκλησίας συνεχίζεται και το Άγιο Πνεύμα που καθοδηγεί τους ιερούς συγγραφείς της Κ. Δ. συνεχίζεται σ’ όλους τους αιώνες να κατευθύνει τη ζωή της Εκκλησίας, να φανερώνει το πρόσωπο του Ιησού Χριστού σε κάθε εποχή και να συνεχίζεται η εμβάθυνση στα διάφορα θέματα της χριστιανικής πίστεως.
Εκείνη την εποχή εμφανίζεται η απειλή της ενότητας της Εκκλησίας από τη διδασκαλία του πρεσβυτέρου της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας, του Αρείου. Ο Άρειος ήταν μαθητής του Λουκιανού, ενός αριστοτελικού φιλοσόφου, και στην προσπάθειά του να ορίσει τη σχέση του Θεού με τον Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, δίδασκε, ότι ο Θεός είναι ο μόνος αγέννητος και αιώνιος, η αρχή από την οποία προήλθαν τα πάντα, ήταν ο Θεός που αργότερα έγινε πατέρας. Και όπως τα παιδιά ακολουθούν χρονικά τους γονείς τους, έτσι και ο Υιός του Θεού δημιουργήθηκε εν χρόνω. Επομένως δεν είναι αιώνιος και αληθινός Θεός, αλλά κτίσμα του Θεού, ανόμοιος με την ουσία του Θεού, δηλαδή όχι ομοούσιος με τον Πατέρα. Γι’ αυτό όταν η Εκκλησία λατρεύει το πρόσωπο του Χριστού μετατρέπεται σε ειδωλολατρεία, αφού λατρεύει ένα κτίσμα και όχι τον αληθινό Θεό.
Η διδασκαλία αυτή, όταν ακούστηκε έφερε μεγάλη αναστάτωση στην Εκκλησία και εγκυμονούσε κινδύνους για βασικά θέματα πίστεως. Ο Άρειος έδινε προτεραιότητα στην κοσμική φιλοσοφία και όχι στην παράδοση της Εκκλησίας. Αυτό όμως είχε ως αποτέλεσμα να υπονομεύεται το θέμα της σωτηρίας του ανθρώπου δια Ιησού Χριστού. Οι απόψεις αυτές του Αρείου οδηγούσαν σε μια ηθική διδασκαλία και όχι σ’ ένα σωτήριο χριστιανικό μήνυμα.
Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή για την Εκκλησία ο Μ. Κωνσταντίνος συνεκάλεσε την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο και εγκαινίασε ένα νέο δημοκρατικό θεσμό που είχε ως πρότυπο του την Αποστολική Σύνοδο των Ιεροσολύμων το 49 μ. Χ. για ν’ αντιμετωπίσει το πρόβλημα των εξ εθνών χριστιανών.
Στη Σύνοδο της Νικαίας κλήθηκε ο Άρειος να πει τις απόψεις του και στη συνέχεια οι αντιπρόσωποι των διαφόρων τοπικών Εκκλησιών, οι εξέφρασαν την πίστη και την παράδοση των Εκκλησιών που εκπροσωπούσαν.
Πρωταγωνιστής της Συνόδου ανεδείχθη ο νεαρός τότε διάκονος του επισκόπου Αλεξανδρείας Αλεξάνδρου. Ο Μέγας Αθανάσιος αντιμετώπισε τον Άρειο με βάση την πίστη της Εκκλησίας. Είπε, ότι στο πρόσωπο του Χριστού ενώθηκε ο άνθρωπος με το Θεό. Η ένωση αυτή ήταν απαραίτητη επειδή ο άνθρωπος δεν μπορούσε να λυτρωθεί μόνος του από την πνευματικό και σωματικό θάνατο.
Η διδασκαλία του Αρείου που θεωρούσε το Χριστό κτίσμα και όχι Θεό, αρνιόταν την ένωση του ανθρώπου με το Θεό στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού και κατά συνέπεια ήταν αδύνατη η σωτηρία του ανθρώπου.
Ο Μ. Αθανάσιος συνεχίζοντας την ορθόδοξη παράδοση κηρύττει, ότι ο Λόγος του Θεού ενηνθρώπησε, ίνα θεοποιηθώμεν, και τονίζει τρεις θέσεις για να διαφυλάξει την εν Χριστώ σωτηρία:
- Ο Χριστός είναι τέλειος Θεός.
- Είναι ομοούσιος με τον Πατέρα από τον Οποίο γεννιέται προαιώνια.
-Έγινε πραγματικά άνθρωπος και στο πρόσωπό Του ενώθηκε το θείο με το ανθρώπινο, δηλαδή έγινε Θεάνθρωπος, το αληθινό πρότυπο στο οποίο πρέπει να οδηγείται κάθε άνθρωπος για να σωθεί.
Επίσης σ’ αυτή την ιστορική Σύνοδο για τον Χριστιανισμό διατυπώθηκαν τα επτά άρθρα του Συμβόλου της πίστεως, τα οποία ομολογεί η Εκκλησία σε κάθε λειτουργική σύναξη και ορίζει τα όρια μέσα στα οποία η θεολογική σκέψη πρέπει να προσεγγίζει το πρόσωπο του Χριστού, του Υιού και Λόγου του Θεού.
Στην αρχαία Εκκλησία οι δογματικοί όροι και οι αποφάσεις των συνόδων άρχιζαν με τις λέξεις: “επόμενοι τοις αγίοις πατράσιν...”. Τα λόγια αυτά δεν σήμαιναν κάποια αφηρημένη παράδοση. Είναι η ζώσα φωνή της Εκκλησίας, ότι στηρίζεται στους αγίους μάρτυρες της αληθινής πίστεως μας. Η Εκκλησία είναι Αγία και Καθολική, αλλά είναι και αποστολική, γιατί είναι η Εκκλησία των Πατέρων. Είναι και παραμένει πατερική Εκκλησία και η θεολογία της είναι πατερική θεολογία, γιατί ποτέ δεν διανοήθηκε να ξεχωρίσει από τη ζωή την προσευχή και την άσκηση της αρετής.
Όταν αποδεχόμαστε την πατερική παράδοση σημαίνει ανεπιφύλακτη αποδοχή και καθοδήγησή μας από το Άγιον Πνεύμα. Αυτό σημαίνει διαρκή εγρήγορση και ένα αδιάκοπο αγώνα στο σήμερα. Σημαίνει ότι συνεχίζεται η μαρτυρία της χριστιανικής πίστεως, όπως έκαναν οι άγιοι Πατέρες στην εποχή τους. Γι’ αυτό είμαστε υπεύθυνοι για τη συνέχιση της χριστιανικής πορείας μέσα στο σημερινό κόσμο και αυτό απαιτεί πολλές θυσίες, γιατί ο δρόμος δεν είναι πάντοτε ομαλός. Η ζωή των Πατέρων το δείχνει καθαρά. Αλλά ο χριστιανισμός δεν είναι για τους δειλούς, τους στενόκαρδους και τους ολιγόπιστους, αλλά για ανθρώπους με μεγαλείο ψυχής.
Καλή Κυριακή
π. γ. στ.

ΒΑΣ. ΘΑΝΟΥ: «Το κράτος δικαίου, τα μέτρα για τον κορωνοϊό και η απειλή για τα ανθρώπινα δικαιώματα…»



Αρθρο από την Βασιλική Θάνου  
– Επιτ. Προέδρο Αρείου Πάγου,  
-Πρώην Πρωθυπουργό.



Η Ελληνική Κυβέρνηση, για την προστασία της δη­­­μόσιας υγείας, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, προχώρησε έγκαιρα στη λήψη έκτακτων μέτρων, αναστέλλοντας πολλά θεμελιώδη δικαιώματα, κατ’ εφαρμογή του «Δικαίου της ανάγκης». Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών συμμορφώθηκε με τα μέτρα, έστω και εάν ορισμένοι εξέφρασαν επιφυλάξεις ως προς τη συνταγματικότητα και ως προς τον τρόπο εφαρμογής μερικών εξ αυτών.

Στο σημερινό χρονικό σημείο, όπου, μετά και τη σταθερή πτωτική τάση των κρουσμάτων του κορωνοϊού, κρίθηκε ότι εκτός από την αποτροπή της εξάπλωσης του κορωνοϊού, πρέπει να αποτραπεί και η κατάρρευση της οικονομίας και αρχίζει η σταδιακή χαλάρωση των μέτρων, θα πρέπει να εκφρασθούν ορισμένοι προβληματισμοί, ως προς την αναγκαιότητα και την αναλογικότητα μερικών από τα επιβληθέντα μέτρα και ως προς τις διακρίσεις, κατά την εφαρμογή τους και επίσης να εκφρασθούν κάποιες σκέψεις, σχετικά με την περίπτωση της τυχόν επανόδου του κορωνοϊού στο εγγύς μέλλον.

Σάββατο 30 Μαΐου 2020

Η απογύμνωση της θείας φύσης του Θεανθρώπου από την ''Παγκόσμια Γραφή'' και την UNESCO



Του Κυριάκου Κυριαζόπουλου στην Romfea.gr

καθηγητή (επ.) του Εκκλησιαστικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ., δικηγόρου παρ’ Αρείω Πάγω, θεολόγου




ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Χριστός Ανέστη σε όσους κληρικούς, μοναχούς και λαϊκούς διατηρούν την πίστη τους στις δύο φύσεις και το ένα Πρόσωπο του Αναστάντος Θεανθρώπου Ιησού Χριστού!

Το «Χριστός Ανέστη – Αληθώς ανέστη ο Κύριος», ως γνωστόν, είναι ανταλλαγή αναστάσιμου χαιρετισμού μέχρι την απόδοση του Πάσχα και ταυτοχρόνως ομολογία της Ορθόδοξης πίστης στις δύο φύσεις και το ένα Πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού.

Όσοι αποφεύγουν να χρησιμοποιούν αυτόν τον πασχάλιο χαιρετισμό, ομολογούν πράγματι ότι δεν αποδέχονται τη θεία φύση του Χριστού. Αν πρόκειται για πολιτικούς,επειδή είναι δημόσια πρόσωπα, τούτο ενδιαφέρει τους πολίτες, όταν πρόκειται να ψηφίσουν.

Και τούτο διότι η Παγκοσμιοποίηση ή Οικουμενισμός (θρησκευτικός, πολιτικός, οικονομικός, επιστημονικός) συνδέεται άρρηκτα με την αμφισβήτηση της θείας φύσης του Θεανθρώπου Χριστού. 

Παρασκευή 29 Μαΐου 2020

Aς μην απελπιζόμαστε, όταν ο Θεός αργεί να μας εισακούσει



Άγιος Παΐσιος

«Όταν τα μικρά παιδάκια περνούν με τους γονείς τους έξω από κάποια βιτρίνα και θέλουν κάτι που τους αρέσει, τότε κρατούν την μητέρα τους από το φουστάνι και την τραβάνε και κλαίνε και κτυπιούνται μέχρι να την εξαναγκάσουν να τους το αγοράσει.

Έτσι και εμείς με επιμονή και υπομονή παραμένουμε στην προσευχή μέχρι να μας ακούσει ο Θεός.

Έτσι και εσείς, κατά το Ευαγγέλιο, που λέει να επιμένετε στην προσευχή και να μην αποκάμνετε, πρέπει να προσεύχεσθε συνεχώς και ασταμάτητα μέχρι να κερδίσετε αυτό που θέλετε, ενώ ταυτοχρόνως μαθαίνετε να προσεύχεσθε και να επικοινωνήτε με τον Θεόν.

Από την επίμονη προσευχή έχουμε οφέλη, γιατί μας παραχωρεί ο Θεός αυτό που ζητούμε, ενώ ταυτοχρόνως μαθαίνουμε να προσευχόμαστε.

Γι’ αυτό ας μην απελπιζόμαστε, όταν ο Θεός αργεί να μας εισακούσει. Πολλά καλά πηγάζουν από την αργοπορία αυτή.»
askitikon

Πέμπτη 28 Μαΐου 2020

Το απίστευτο περιστατικό με τον ασεβή γιατρό



«Τί είναι αυτό το κόκκαλο παπά μου; Πάρτο από δω και τράβα σπίτι σου» με αυτά τα λόγια ο ασεβής γιατρός έδιωξε τον πιστό ιερέα που έφερε στην άρρωστη πρεσβυτέρα απότμημα του ιερού λειψάνου του Αγίου Παντελεήμονα. Μετανιωμένος, όμως, επέστρεψε στον ιερέα για να απολογηθεί.



Ή πρεσβυτέρα είχε όγκο στο στήθος καί εγχειρί­στηκε. Μόλις έβγαλαν τον όγκο, δίνουν ένα κομμάτι στον πατέρα Ευάγγελο να το πάει για βιοψία καί να φέρει αμέσως τ’ αποτελέσματα. Μετά την απάντηση της εξετάσεως, οι γιατροί δεν δίνουν ούτε έξι μήνες ζωής στην άρρωστη.

Ή κόρη του παπα-Βαγγέλη λι­ποθυμά μόλις το ακούει, ό ίδιος τα χάνει. «Ακου, λέει, γιατροί να το πουν έτσι ξαφνικά στο παιδί! Στά χέρια του όμως σφίγγει το χέρι του Αγίου Παντελεήμονα, πού έχει φέρει μαζί του, καί προσεύχεται.

Βγάζουν την πρεσβυτέρα από το χειρουργείο. Με λαχτάρα ό πατήρ Ευάγγελος ακουμπά πάνω στις γά­ζες πού σκεπάζουν το εγχειρισμένο στήθος της πρε­σβυτέρας, το χέρι του ‘Αγίου καί γονατιστός προσεύ­χεται.

Εκείνη την ώρα μπαίνει ό χειρουργός με τη μάσκα ακόμη. Βλέπει τη σκηνή καί βάζει τίς φωνές.

-Τί είναι αυτό το κόκκαλο παπά μου; Πάρτο από δω και τράβα σπίτι σου.

Ζαλισμένος ό καημένος, μα­ζεύει γρήγορα τ’ αγία λείψανα καί προσπαθεί να βρει την πόρτα. Μέσ’ τη ζάλη του, όμως, ακούει τη νοσο­κόμα να φωνάζει το γιατρό στο τηλέφωνο, πού τον ζή­τα επειγόντως ή γυναίκα του.

Το απόγευμα σταματά μια κούρσα έξω από το σπί­τι του ιερέα και με έκπληξη ό παπα-Βαγγέλης βλέπει να βγαίνει ό γιατρός. Πω! πω! σκέφτεται, ό γιατρός και στο σπίτι μου ακόμα με κυνηγάει! Με φρίκη, όμως, βλέπει να κατεβαίνει από τ’ αυτοκίνητο και ένας νέος παραμορφωμένος. Το στόμα του είχε πάει στ’ αυ­τί του. Αποσβολώθηκε ό παπάς.

-Πάτερ μου, του λέει ό γιατρός, εκείνο το κόκκαλο το έχεις; Με συγχωρείς, παραφέρθηκα, την ώρα πού σ’ έδιωχνα μου τηλεφώνησε ή γυναίκα μου, ότι το παιδί μας, πού έδινε εκείνη την ώρα εξετάσεις, έπα­θε ξαφνικά αυτήν την πάρεση πού βλέπεις. Κατάλαβα ότι εγώ έφταιξα καί γι’ αυτό σε παρακαλώ πολύ διά­βασε μας μια ευχή. Τη διεύθυνση σου στο χωριό την πήρα από την πρεσβυτέρα.

-Ευχαρίστως παιδιά μου, ελατέ στο εκκλησάκι. Κράτα αγόρι μου το χέρι του Αγίου καί γονάτισε.

‘Απλώνω στο κεφάλι του νέου το πετραχήλι καί αρχίζω να διαβάζω την ευχή. Καθώς διαβάζω, ακούω θόρυβο κρακ, κρακ. Σκέφτομαι, τί συμβαίνει άραγε; Τελείωσα καί, όταν σηκώθηκε το παιδί, τί να δοϋμε, το στόμα του παιδιού είχε επανέλθει στην θέση του! Πατέρας καί γιος ρίχνονται πάνω μου.

-Παπούλη πώς να σ’ ευχαριστήσουμε;

-Όχι εμένα, παιδιά μου, το Θεό καί τον «Αγιο.

Από τότε για πάρα πολύ καιρό ερχόταν τακτικά να προσκυνήσουν καί να φέρουν καί το λάδι για το καντήλι του ‘Αγίου.

Όσο για την πρεσβυτέρα, είναι τώρα περισσότερα από εϊκοσι χρόνια πού είναι τελείως καλά χωρίς να κάνει απολύτως καμμία θεραπεία. Μεγάλωσε τα παι­διά της καί ζει στο χωριό προσέχοντας το εκκλησάκι με τα τόσα άγια λείψανα, μια πού δεν υπάρχει πια ό πατήρ Ευάγγελος. Ό γιατρός πολλές φορές έλεγε στον παπα-Βαγγέλη: «Εμείς παπά μου πρέπει να τα κά­ψουμε τα βιβλία μας».


Από το βιβλίο «Σταχυολογήματα από την θαυμαστή ζωή του π. Ευαγγέλου Χαλκίδη εφημέριου Αγ. Βασιλείου Λαγκαδά», Eκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη».

Τετάρτη 27 Μαΐου 2020

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: Συμβουλές σε νιόπαντρη γυναίκα



Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος έστειλε σε μια πνευματική του θυγατέρα, (την Ολυμπιάδα), την κατωτέρω επιστολή σα «δώρο» για τον γάμο της, που μόλις τέλεσε. Η κατωτέρω επιστολή έχει βάθος Θεολογίας και ψυχολογίας. Και πάνω απ’ όλα δίνει στη σύζυγο πολύτιμες συμβουλές για έναν πετυχημένο γάμο.

Γράφει:

«Κόρη μου, στους γάμους σου εγώ ο πνευματικός σου πατέρας, ο Γρηγόριος, σου κάνω δώρο τούτο το ποίημα. Και είναι ότι καλλίτερο η συμβουλή του πατέρα.

Άκου λοιπόν Ολυμπιάδα μου:

Ξέρω ότι θέλεις να είσαι πραγματική χριστιανή. Και μια πραγματική χριστιανή πρέπει όχι μόνο να είναι, αλλά και να φαίνεται. Γι’ αυτό, σε παρακαλώ, να προσέξης την εξωτερική σου εμφάνιση. Να είσαι απλή. Το χρυσάφι, δεμένο σε πολύτιμες πέτρες, δεν στολίζει γυναίκες σαν και σένα. Πολύ περισσότερο το βάψιμο. Δεν ταιριάζει στο πρόσωπό σου, την εικόνα του Θεού, να την παραποιής και να την αλλάζης, μόνο και μόνο για να αρέσης. Ξέρε το ότι αυτό είναι φιλαρέσκεια και να μένης απλή στην εμφάνιση. Τα βαρύτιμα και πολυτελή φορέματα, ας τα φορούν εκείνες, που δεν επιθυμούν ανώτερη ζωή, που δεν ξέρουν τι θα πη πνευματική ακτινοβολία. Εσύ, όμως έβαλες μεγάλους και υψηλούς στόχους στη ζωή σου. Κι αυτοί οι στόχοι σου ζητούν όλη τη φροντίδα κι όλη την προσοχή. (…)

Με το γάμο, η στοργή και η αγάπη σου να είναι φλογερή και αμείωτη για κείνον, που σου δωσε ο Θεός. Για κείνον, πού έγινε το μάτι της ζωής σου και σου ευφραίνει την καρδιά. Κι αν καταλάβης πως ο άνδρας σου σε αγαπάει περισσότερο απ’ όσο τον αγαπάς εσύ, μη κυττάξης να του πάρης τον αέρα, κράτα πάντα τη θέση που σου ορίζει το Ευαγγέλιο.


Εσύ να ξέρης ότι είσαι γυναίκα, έχεις μεγάλο προορισμό, αλλά διαφορετικό από τον άνδρα, που πρέπει να είναι η κεφαλή. Άσε την ανόητη ισότητα των δύο φύλων και προσπάθησε να καταλάβης τα καθήκοντα του γάμου. Στην εφαρμογή τους θα δης πόση αντοχή χρειάζεται για να ανταποκριθής, όπως πρέπει, σε αυτά τα καθήκοντα, αλλά και πόση δύναμη κρύβεται στο ασθενές φύλο.

Θα ξέρης, πόσο εύκολα θυμώνουν οι άνδρες. Είναι ασυγκράτητοι και μοιάζουν με λιοντάρια. Σ’ αυτό το σημείο η γυναίκα πρέπει να είναι δυνατότερη και ανώτερη. Πρέπει να παίζη το ρόλο του θηριοδαμαστή. Τι κάνει ο θηριοδαμαστής όταν βρυχάται το θηρίο; Γίνεται περισσότερο ήρεμος και με την καλωσύνη καταπραΰνει την οργή. Του μιλάει γλυκά και μαλακά, το χαϊδεύει, το περιποιείται και πάλι το χαϊδεύει κι έτσι το καταπραΰνει (…)

Ποτέ μη κατηγορήσης και αποπάρης τον άνδρα σου για κάτι που έκανε στραβό. Ούτε πάλι για την αδράνειά του, έστω κι αν το αποτέλεσμα δεν είναι αυτό που ήθελες εσύ. Γιατί ο διάβολος είναι αυτός, που μπαίνει εμπόδιο στην ομοψυχία των συζύγων (…)

Να έχετε κοινά τα πάντα και τις χαρές και τις λύπες. Γιατί ο γάμος όλα σας τα έκανε κοινά. Κοινές και οι φροντίδες, γιατί έτσι το σπίτι θα στεριώση. Να συμβάλλης εκφράζοντας τη γνώμη σου, ο άνδρας όμως ας αποφασίζη.

Όταν τον βλέπης λυπημένο, συμμερίσου τη λύπη του εκείνη την ώρα. Γιατί είναι μεγάλη ανακούφιση στη λύπη, η λύπη των φίλων. Όμως αμέσως να ξαστεριάζη η όψη σου και νά είσαι ήρεμη χωρίς αγωνία. Η γυναίκα είναι το ακύμαντο λιμάνι για το θαλασσοδαρμένο σύζυγο.

Να ξέρης ότι η παρουσία σου στο σπίτι σου είναι αναντικατάστατη, γι’ αυτό πρέπει να το αγαπήσης μ’ όλες τις φροντίδες του νοικοκυριού. Να το βλέπης σαν βασίλειό σου, και να μη συχνοβγαίνης από το κατώφλι σου. Άφησε τις έξω δουλειές για τον άνδρα.


Πρόσεχε τις συναναστροφές σου. Πρόσεξε τις συγκεντρώσεις, που πηγαίνεις. Μη πας σε άπρεπες συγκεντρώσεις, γιατί είναι μεγάλος κίνδυνος για την αγνότητά σου. Αυτές οι συναναστροφές αφαιρούν την ντροπή κι απ’ τις ντροπαλές, σμίγουν μάτια με μάτια, κι όταν φύγη η ντροπή γεννιούνται όλα τα χειρότερα κακά («αιδώς οιχομένη, πάντων γενέτειρα κακίστων»). Τις σοβαρές όμως συγκεντρώσεις με συνετούς φίλους να τις επιζητής, για να εντυπώνεται στο νου σου ένας καλός λόγος, ή κάποιο ελάττωμα να κόψης ή να καλλιεργήσης τους δεσμούς σου με εκλεκτές ψυχές. Μη εμφανίζεσαι ανεξέλεγκτα σε οποιονδήποτε, αλλά στους σώφρονες συγγενείς σου, στους ιερείς και σε σοβαρούς νεώτερους ή ηλικιωμένους. Μη συναναστρέφεσαι φαντασμένες γυναίκες, που έχουν στο νου τους στο έξω, για επίδειξη. Ούτε ακόμα άνδρες ευσεβείς, που ο σύζυγός σου δεν θέλει στο σπίτι, αν και συ τόσο πολύ τους εκτιμάς. Υπάρχει για σένα πιο ακριβό πράγμα από τον καλό σου σύζυγο, που τόσο αγαπάς;

Επαινώ τις γυναίκες, που δεν τις ξέρουν οι πολλοί άνδρες. Μη τρέχης σε τραπέζια κοσμικά και ας είναι για γάμο ή για γενέθλια. Εκεί ανάβουν άνομοι πόθοι, με τους χορούς, τους πήδους και τα γέλια, την ψεύτικη ευχαρίστηση, που παραπλανεύουν ακόμη και τους αγνούς και σώφρονες. Και η αγνότητα είναι τόσο λεπτό πράγμα! Σαν το κερί στις ακτίνες του ήλιου! Απόφευγε ακόμα και στο σπίτι σου τα κοσμικά τραπέζια. Αν μπορούσαμε να περιορίσουμε τις ορέξεις της κοιλιάς, θα κυριαρχούσαμε στα πάθη μας.

Κράτα την μορφή σου γαλήνια και μη την αλλοιώνης ούτε με μορφασμούς, όταν είσαι θυμωμένη. Στολίδια τ’ αυτιά νάχουν όχι μαργαριτάρια, αλλά ν’ ακούν καλά λόγια και να βάζουν για τα άσχημα λουκέτο στο νου. Έτσι, είτε κλειστά είναι, είτε ανοιχτά, η ακοή θα μένη αγνή.

Όσο για τα μάτια, είναι κείνα, που δείχνουν όλο το εσωτερικό της ψυχής. Ας σταλάζη αγνό κοκκίνισμα η παρθενική ντροπή κάτω από τα βλέφαρά σου και ας προκαλή τη σεμνότητα και την αγνή ντροπή σε όσους σε βλέπουν και σ’ αυτόν ακόμα το σύζυγό σου. Είναι πολλές φορές προτιμότερο, για πολλά πράγματα, να κρατάς κλειστά τα μάτια, χαμηλώνοντας το βλέμμα.

Και τώρα στη γλώσσα. Θάχης πάντα εχθρό τον άνδρα σου, αν έχης γλώσσα αχαλίνωτη, έστω κι αν έχης χίλια άλλα χαρίσματα. Γλώσσα ανόητη βάζει, πολλές φορές, σε κίνδυνο και τους αθώους. Προτίμα κι όταν ακόμα έχης δίκιο, τη σιωπή. Είναι προτιμότερη για να μη ριχοκινδυνεύσης να πης ένα άτοπο λόγο. Κι αν έχης την επιθυμία να λες πολλά, το καλλίτερο είναι να σωπαίνης. Πρόσεχε ακόμα και το βάδισμά σου. Μετράει στη σωφροσύνη.

Και τούτο πρόσεξε και άκουσε: Μην έχης αδάμαστη σαρκική ορμή. Πείσε και τον άνδρα σου να σέβεται τις ιερές ημέρες. Γιατί οι νόμοι του Θεού είναι ανώτεροι από την εικόνα του Θεού. (…)

Αν από μένα τον γέροντα πήρες κάποιο λόγο πνευματικό, σου συνιστώ να τον φυλάξης στα βάθη της ψυχής σου. Έτσι με ότι πήρες από αυτά που άκουσες και με την ηθική σου ανωτερότητα, θα θεραπεύσης τον εξαίρετο σύζυγό σου και περίφημο πολιτικό άνδρα από την υπερηφάνεια.

Αυτό τώρα το παρόν δώρο, κειμήλιο σου προσφέρω. Αν θέλης πάλι να σου ευχηθώ και το καλλίτερο, σου εύχομαι να γίνης αμπέλι πολύκαρπο, με τέκνα τέκνων, για να δοξάζεται από περισσότερους ο Θεός, για τον οποίον γεννιόμαστε και προς τον Οποίον πρέπει απ’ αυτή τη ζωή να οδεύουμε».

Πηγή: Μετάφραση υπό κ. Αθηνάς Α. Καραμπέτσου, φιλολόγου, βλ. «Ορθόδοξος Τύπος», φ. 31.3.2000, σελ. 3), από το βιβλίο «ΓΑΜΟΣ – Πνευματικό Γυμναστήριο», Αρχ. Βασιλείου Π. Μπακογιάννη, Εκδόσεις: Νεκτ. Παναγόπουλος.

Αναδημοσίευση από: ΙΧΘΥΣ

Τρίτη 26 Μαΐου 2020

Αρθρογράφος Καθημερινής: "Η πανδημία έρχεται να δικαιώσει όσους αποκαλούμε «θρησκόληπτους». Το τσιπάκι έρχεται με φόρα"...



το πραξικόπημα του κορωνοϊού
ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 
Καθημερινή

Η πανδημία έρχεται να δικαιώσει όσους αποκαλούμε «θρησκόληπτους». Το τσιπάκι έρχεται με φόρα. Δεν είναι ζήτημα που αφορά την ελληνική κυβέρνηση και δεν θα εξαπολύσουμε μύδρους κατά της ελληνικής ψηφιακής πολιτικής. Πρόκειται για αποφάσεις που πρόκειται να λάβουν σχεδόν ταυτόχρονα όλες οι μεγάλες χώρες και η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως αποκαλύπτεται σε ρεπορτάζ μεγάλων και έγκυρων ξένων μέσων όπως οι F.T. Μόνο ο Τραμπ ακόμα αντιστέκεται (ποιος θα το φανταζόταν;).

Το «τσιπάκι» που επιτρέπει τη συλλογή και μελέτη των στοιχείων και στη συνέχεια την έξυπνη χειραγώγηση των καταναλωτικών επιλογών και της πολιτικής συμπεριφοράς υπάρχει ήδη και είναι το έξυπνο κινητό. Π.χ. με την προσφορά εφαρμογών χαρτών για να μη χανόμαστε στις πόλεις, όλες οι διαδρομές μας καταγράφονται.

Κατά καιρούς, η Google και η Apple δημοσιοποιούν για τις κινήσεις ολόκληρων πληθυσμών σε χώρες όπως η Βρετανία. Πρόκειται για μια δημόσια επιβεβαίωση της επιτήρησης πληθυσμών, της αποθήκευσης και της επεξεργασίας των δεδομένων.

Τώρα με τον κορωνοϊό οι κυβερνήσεις θα επιβάλλουν (στην αρχή προαιρετικά και  στη συνέχεια υποχρεωτικά) να εγκαταστήσουμε στο κινητό μας μια εφαρμογή η οποία θα μας προειδοποιεί όταν πλησιάζουμε σε άτομο που έχει διαγνωστεί θετικό στον ιό (αντίστοιχα θα προειδοποιούνται οι άλλοι για εμάς).



Αμέσως θα μας ζητείται να συμμορφωθούμε σε συγκεκριμένες συμπεριφορές (προληπτική απομόνωση). Επειδή, όμως, η μεταδοτικότητα και η συμπτωματολογία της COVID-19 είναι ιδιόμορφη, μπορεί να μας ζητείται να απομονωθούμε επειδή πριν από 8 ημέρες περάσαμε δέκα λεπτά στο μετρό δίπλα σε άγνωστο άτομο που διαγνώστηκε θετικό. Σε περίπτωση ανυπακοής θα υπάρχουν κυρώσεις.

Η επιδημία, η οποία σύμφωνα με όλο και περισσότερες επιδημιολογικές έρευνες και παρά την έμφαση των media σε δραματικά περιστατικά, έχει μεγάλη μεταδοτικότητα χωρίς συμπτώματα και θνησιμότητα μάλλον χαμηλή, θα οδηγήσει στην επώαση του Μεγάλου Αδελφού.

Όταν έλθει το 5G, οι δυνατότητες χειραγώγησης θα είναι πλέον απόλυτες. Ιστορικά όλες οι εξουσίες που παρακολουθούν τις κοινωνίες διολισθαίνουν στον αυταρχισμό και στον ολοκληρωτισμό. Η υποχώρηση των ατομικών ελευθεριών αλλοιώνει τη Δημοκρατία και μπορεί σταδιακά να εξελιχθεί σε de facto πραξικόπημα. Οι συνήθως λαλίστατοι ακαδημαϊκοί για τα ατομικά δικαιώματα και τα προσωπικά δεδομένα σήμερα σιωπούν. Οφείλουν να πάρουν θέση.


νεκρος για τον κοσμο

Δευτέρα 25 Μαΐου 2020

Μεσσηνίας: ''Γιατί ο διασυρμός του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας;'



Ἡ γελοιοποίηση τῆς μετάδοσης τῆς Θείας Κοινωνίας καί ἡ διακωμώδηση τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἀπό τά ΜΜΕ, ὅσο κι ἄν ἀποτελοῦν γνωστή διαχρονική τακτική κατά τῆς Ἐκκλησίας, ἐντούτοις δέν μπορεῖ νά ἀντιμετωπίζονται σιωπηρῶς ἀποδεκτά στό πλαίσιο τῆς δημοκρατικότητας καί τῆς συνταγματικῶς κατοχυρωμένης ἐλευθερίας ἔκφρασης τῆς γνώμης καί τοῦ λόγου.


Γιά τούς λόγους αὐτούς καί μακράν ἀπό κάθε διάθεση συνωμοσιολογίας, ἐγείρονται ὁρισμένα ἐρωτήματα:


α) Ὅταν ἐξαιτίας ἰδεολογικῶν κριτηρίων γελοιοποιεῖται ἕνα γεγονός πίστεως, τό ὁποῖο σέ ἐπίπεδο ὀντολογίας ἀποδέχεται, εἴτε μικρότερο εἴτε μεγαλύτερο μέρος μιᾶς κοινωνίας, αὐτό ἀποτελεῖ δημοκρατική ἔκφραση, συνταγματικό δικαίωμα ἤ ἀνεπίγνωστη γιά νά μή ποῦμε κατ’ ἐπίγνωσιν φασίζουσα ἀντιμετώπιση;


β) Ὅταν γιά τήν ἱκανοποίηση προσωπικῶν ἤ μερικῶν ἰδεολογικῶν ἀγκυλώσεων δέν γίνεται στήν πράξη ἀποδεκτός ὁ σεβασμός τῆς πίστης οἱουδήποτε ἄλλου καί ἀντιμετωπίζεται ἰσοπεδωτικά, μέσα ἀπό τήν διακωμώδηση τῶν ἐκφραστικότε-ρων στοιχείων της, τότε ποῦ ἀνιχνεύεται ἡ τιμή πρός τήν διαφορετικότητα καί τό δικαίωμα ὕπαρξης τοῦ ἄλλου ὡς ἑτερό-τητα;


γ) Ὅταν δέν ἀντέχεις, γι’ αὐτό καί δέν σέβεσαι, ἐκεῖνο πού γιά τόν ἄλλον ἀποτελεῖ τρόπο ζωῆς, περιεχόμενο πίστης, γεγονός σχέσης καί κοινωνίας, ἐν προκειμένῳ τό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί ἡ μετάληψη τῶν Δώρων τοῦ Θεοῦ, πῶς μπορεῖς νά κατοχυρώνεις λογικά καί ἀβίαστα τήν τιμή καί τόν σεβασμό τῶν ἄλλων ὡς πρός τή δική σου διαφορετικότητα;


Στήν ἐποχή τῆς ἀποθέωσης τοῦ ἀτομικοῦ δικαιωματισμοῦ, ἀποτελεῖ τοὐλάχιστον ὀξύμωρο πνευματικό καί πολιτισμικό σύμπτωμα, τό διαπιστούμενο σοβαρό ἔλλειμμα σεβασμοῦ στήν πίστη τοῦ ἄλλου.


Προφανῶς τίς ἐπιμέρους κοινωνίες ἐξυπηρετεῖ περισσότερο ἡ θολότητα παρά ἡ καθαρότητα τοῦ ὁρίου μεταξύ ἐλευθερίας καί ἀσυδοσίας, ἐνῶ στήν ἴδια προβληματική ἐντάσσεται καί ἡ τάση ποινικοποίησης τῆς θείας Κοινωνίας, ἐπιβεβαιώνοντας μέ τόν τρόπο αὐτό τήν προτεραιότητα τῶν σκοπιμοτήτων ἒναντι τῆς ἀλήθειας.


Ἡ ἐν ἐλευθερία ὅμως ἀποκοπή τῶν ἰδεοληπτικῶν ἀγκυλώσεων βεβαιώνει, ὅτι μπορῶ νά συνυπάρχω δημιουργικά μέ τόν ἄλλο· μπορῶ νά τόν συναντῶ μέσα στόν πλουραλισμό ἑνός πολιτισμικοῦ γεγονότος, νά κοινωνῶ μαζί του γιά νά τόν γνωρίσω καλύτερα ὡς πρόσωπο, διαψεύδοντας ἔτσι κάθε ἂλλη ἀντίληψη ἡ ὁποία θεωρεῖ τόν ἄλλο ὡς κόλαση.


Τέτοιας ποιότητας ζωή βεβαιώνει ὡς πράξη καί ὡς ἦθος, ὅποιος μετέχει συνειδητά στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί κοινωνεῖ τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας.


Γι’ αὐτό εἶναι ἀδιαπραγμάτευτο τό Μυστήριο Αὐτό. Γιατί καθορίζει τά ἴδια τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί εἶναι στοιχεῖο τῆς ταυτότητάς Της.


Γι’ αὐτό λοιπόν εἶναι ἀπαξιωτικό νά γελοιοποιεῖται ἀφενός ὁ πολιτισμός μιᾶς σχέσης, τήν ὁποίαν μπορεῖ νά παράξει μόνο μία ὑγιής πίστη, καί ἀφετέρου ὁ τρόπος πού αὐτή σημαίνεται καί ἐκδηλώνεται, ὡς κοινωνία δηλαδή τοῦ κοινοῦ Ποτηρίου καί τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.


Γιά ὅλα αὐτά λοιπόν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία συνεχίζουμε νά κοινωνοῦμε σέ κάθε Θεία Λειτουργία.


Γιατί πιστεύουμε ὅτι συνυπάρχουμε σέ ἕναν συνεχῶς μεταβαλλόμενο «καλῶς λίαν» κόσμο πού καλεῖται νά συμβιώσει σέ μιά χριστεπώνυμη «καινή» ζωή, μία «ἂλλη βιωτή», θυσιάζοντας ὅ, τι μπορεῖ νά ἀποτελεῖ πρόσκομμα ἤ ἐμπόδιο στήν πραγμάτωσή της.


Γιατί πιστεύουμε καί ἐλπίζουμε σέ «πράγματα» καί γεγονότα ὅπου κυριαρχεῖ ὁ «ἔλεγχος τῶν μή βλεπομένων» καί ὂχι ἡ λογική, τό συναίσθημα, ὁ νόμος ἢ τό δικαίωμα
ρομφαια

Κυριακή 24 Μαΐου 2020

Κοινωνία Θεού και ανθρώπου


«Το μυστήριο της κοινωνίας Θεού και ανθρώπου δεν είναι κάποιο αντικειμενικά  παρατηρήσιμο φαινόμενο, που μπορεί να θεωρηθεί και να καταγραφεί από διάφορες σκοπιές ή με διάφορες προσεγγίσεις . Το μυστήριο αυτό είναι μυστήριο προσωπικής ή υπαρκτικής κοινωνίας, που είται συντελείται είτε δεν συντελείται…»   

Γ.Μαντζαρίδη «Οδοιπορικό θεολογικής ανθρωπολογίας»

Οι ελπίδες και η ελπίδα



Πολύ συχνά στην πορεία του βίου οι ελπίδες του ανθρώπου  διαψεύδονται και αποδεικνύονται φρούδες. Σ’ ένα ωραίο κείμενό του ο αείμνηστος Μαρτίνος Κίνγκ έγραφε: “Ένα από τα πιο επίπονα προβλήματα της ανθρώπινης εμπειρίας είναι πως λίγα ζουν αρκετά για να δουν την πραγμάτωσή των ελπίδων τους. Οι προσδοκίες της εφηβείας μας και οι επαγγελίες την ωριμότητός μας μένουν μισοτελειωμένες μουσικές συμφωνίες”.

          Όμως αυτές οι απραγματοποίητες , οι σβησμένες ελπίδες δεν έχουν σχάση με την χριστιανική ελπίδα. Είναι ελπίδες που στηρίζονται  σε γήινες προϋποθέσεις και εξαρτώνται από καθαρά ανθρώπινους παράγοντες. Πρέπει  να ξεχωρίσουμε  τις ελπίδες από την ελπίδα.

          Η χριστιανική ελπίδα πηγάζει από την αγάπη του Θεού και προσφέρεται στον άνθρωπο “ως άγκυρα της ψυχής ασφαλής τε και βεβαία”. Είναι ελπίδα  που δεν ντροπιάζει και δεν διαψεύδει, “ου καταισχύνει”, αυτόν που την κλείνει μέσα του. Για την πραγμάτωσή της ο άνθρωπος έχει εγγύηση τη σάρκωση, τον σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού. Αν ο Θεός “του ιδίου υιού ουκ εφείσατο, αλλ’ υπέρ ημών πάντων παρέδωκεν αυτόν, πως ουχί και συν αυτώ τα πάντα ημίν χαρίσεται;” ερωτά ο απόστολος Παύλος

          Η χριστιανική ελπίδα δεν είναι ένα ξέφρενο  κυνηγητό μιας χίμαιρας, ούτε απλώς “το όνειρο ενός ξυπνητού ανθρώπου”, όπως είπε ο Αριστοτέλης. Αγκαλιάζει την πραγματικότητα της ζωής και είναι καρπός ασκήσεως στην αρετή, “δοκιμής”, κατά την αποστολική διατύπωση. Εκείνο δε που αξίζει να προσέξουμε ιδιαίτερα είναι πως η χριστιανική ελπίδα δεν πασχίζει να απομακρύνει τη θλίψη, όπως οι άλλες φτηνές ανθρώπινες ελπίδες. Είναι ελπίδα που γεννιέται από τη θλίψη και ζει μαζί της. Τούτη η συνύπαρξη είναι για τον άνθρωπο λυτρωτική.

          Η θλίψη, σαν μητέρα της ελπίδας, φέρνει “κάθαρση” στο χώρο της ψυχής. Να γιατί είναι αιτία καυχήσεως για τους αγίους. “Καυχώμεθα εν ταις θλίψεσιν, ειδότες ότι η θλίψις  υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα”.

          Με όσα είπαμε δεν υποστηρίζουμε πως η χριστιανική ελπίδα αδιαφορεί για τα αγαθά της γης. Κάθε ευγενική επιδίωξη, κάθε όμορφο όνειρο  του ανθρώπου είναι μέσα στον κύκλο των ενδιαφερόντων  της. Όμως δεν σταματά στα γήινα. Τα ξεπερνά. Είπαμε πως είναι η αρετή που αντιστοιχεί στο μέλλον του ανθρώπου. Αλλά το πραγματικό ανθρώπινο μέλλον δεν περιορίζεται στα λίγα χρόνια της επίγειας ζωής. Επεκτείνεται στην αιωνιότητα. Εδώ κυρίως τοποθετείται η χριστιανική ελπίδα. Το περιεχόμενό της είναι προπάντων μεταφυσική “αποκειμένη εν τοις ουρανοίς”. Μια ελπίδα  που προχωρεί τόσο μακριά είναι αδύνατον να διαψευσθεί, όπως οι άλλες που εξαντλούνται σε γήινα όνειρα και επομένως περιορίζεται τοπικά και χρονικά. Η χριστιανική ελπίδα αρχίζει ακριβώς εκεί που όλες οι άλλες τελειώνουν.

          π. Γ.

Σάββατο 23 Μαΐου 2020

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ -του Τυφλού



Διαφορετικοί τρόποι προσέγγισης ενός γεγονότος



          Η σημερινή ευαγγελική περικοπή της θαυματουργικής θεραπείας του Τυφλού είναι πληθωρική σε θεολογικό περιεχόμενο. Το κέντρο της θεολογικής όψεως της περικοπής βρίσκεται στο ίδιο το γεγονός του θαύματος, γύρω από το οποίο περιστρέφεται ολόκληρη η αφήγηση. Οπότε η περιγραφή του θαύματος ανοίγει τη διήγηση και αποτελεί την αιτία των αλλεπάλληλων ανακρίσεων και μονοπωλεί το περιεχόμενό τους.

          Η θεραπεία του Τυφλού αποτελεί πράγματι ένα θαυμαστό γεγονός, διότι ένας εκ γενετής Τυφλός με προσωπική επέμβαση του Χριστού αποκτά την όρασή του.

          Θα περίμενε κανείς μπροστά σ’ αυτό το αντικειμενικά αναμφισβήτητο γεγονός να σταθούν όλοι με δέος. Δυστυχώς όμως όπως φαίνεται μέσα από την προσέγγιση της ευαγγελικής διήγησης, δεν αντιδρούν όλοι με τον ίδιο τρόπο και η στάση τους αυτή φανερώνει και την διάθεσή τους.

          Αρχικά βλέπουμε αυτούς που δείχνουν μια εμπαθή προκατάληψη, όπως αυτή των Φαρισαίων, οι οποίοι αδυνατούν, παρά την κοινωνική θέση τους στην Ιουδαϊκή κοινωνία, να δεχθούν την αλήθεια ενός θαυμαστού γεγονότος. Δεν υπάρχει καμία αντικειμενικότητα στην κρίση τους και περισσεύει η εμπάθεια η οποία αχρηστεύει την όποια κριτική ικανότητα που διαθέτουν.

          Και αυτό οδηγεί στην άρνηση ενός ολοφάνερου θαύματος και στη διατύπωση μιας σειράς από εξωπραγματικούς συλλογισμούς. Και επειδή αυτό δεν ευωδούται, επιχειρούν να διαστρεβλώσουν τα πράγματα, μέχρι του σημείου να στήσουν ολόκληρο ανακριτικό μηχανισμό για να βρουν ένα πάτημα για να στηρίξουν την άρνησή τους. Μάλιστα συμβουλεύουν και τον Τυφλό να δοξάζει τον Θεό για το ότι ανέβλεψε, ενώ δεν διστάζουν να διαστρεβλώσουν τον νόμο του Θεού με τρομοκρατικές πράξεις, ύβρεις, χλευασμούς, με μανία και διωγμό.

          Η τακτική αυτή δυστυχώς δεν είναι προνόμιο μόνο των Φαρισαίων. Η εμπαθής προκατάληψη αλλάζοντας προσωπεία πολλαπλασιάζει τους τρόπους  επιθέσεων και η εμπαθής  προκατάληψη εξακολουθεί να επιτίθεται στην αλήθεια, στον Ιησού Χριστό και στους ανθρώπους Του. Ακόμη και σήμερα βλέπουμε πολλούς που ζητούν να παρερμηνεύσουν ακόμη και τις πιο ευγενικές πράξεις και χαρακτηρίζουν λ. χ. τον αγνό ηρωισμό ως φιλοδοξία ή τη σύνεση ως δειλία και την επιείκεια ως αδυναμία.

          Μπροστά σ’ αυτή την εχθρότητα  και την επιμονή αυτών των ανθρώπων οι γονείς του τυφλού τα χάνουν και δειλιάζουν. Δεν θέλουν να μπλέξουν με τους άρχοντες της εποχής, γιατί βλέπουν ότι βρίσκονται μέσα σ’ ένα εχθρικό περιβάλλον και επιχειρούν μια έξοδο  απ’ αυτό. Και για να παρακάμψουν τη δύσκολη αυτή κατάσταση, αρνούνται να πάρουν θέση σχετικά με την αυθεντικότητα του θαύματος. Στη συνέχεια χρησιμοποιούν υπεκφυγές γιατί θέλουν, όπως λέμε, την ησυχία τους. “Ηλικίαν έχει, ρωτήστέ τον”.

          Πως μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς αυτή τη θέση των γονέων; Όσο κι αν φαίνεται ακατανόητη, εν τούτοις δεν έπαψε να έχει μιμητές. Πολλοί όταν βρεθούν μπροστά σε κάποιες δυσκολίες, ζητούν να πετύχουν την ουδετερότητα. Και όταν τους ζητείται να  πουν ευθέως την άποψη τους, να καταθέσουν τέλος πάντων την μαρτυρία τους κάνουν ό, τι είναι δυνατό για να το αποφύγουν. Και έτσι θυσιάζουν στο είδωλο της ουδετερότητας φιλίες, αξιοπρέπεια, δικαιοσύνη ακόμη και συγγενικά πρόσωπα.

          Μια τέτοια νοοτροπία παραμένει μεγάλη τραγωδία της ζωής, ότι ακόμη και οι πιο στενοί συγγενείς και φίλοι, από φόβο μπροστά σε απειλές των κρατούντων, αρνούνται να συμπαρασταθούν όσων  καταπιέζονται άδικα ή καταδιώκονται.

          Μπροστά σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο αντιμετώπισης ενός συγκλονιστικού γεγονότος,  εμφανίζεται το θάρρος του πρωταγωνιστή της σημερινής ευαγγελικής διήγησης του ιαθέντος Τυφλού. Ακόμη κι αν μένει μόνος, στέκει όρθιος μπροστά στην εμπάθεια των Φαρισαίων και με γενναιότητα εκθέτει την μικρότητά  τους με τα παράλογα επιχειρήματά τους.

          Αντιλαμβανόμενος την προκατάληψή τους δεν υποχωρεί, αλλά με περίσσιο θάρρος παρουσιάζει την άποψή του. “Συ τι λέγεις περί αυτού; τον ρωτούν. “ο δε είπε, ότι προφήτης έστιν”. Και στη συνέχεια, ενώ το δυσμενές κλίμα αυξάνεται δεν χάνει την ψυχραιμία του. Έχει μια πείρα και με αυτή μιλάει. “Εάν είναι αμαρτωλός δεν ξέρω. Ένα μόνο ξέρω, ότι ενώ ήμουνα τυφλός, τώρα βλέπω”, και μετά προχωρεί στην επίθεση με εύστοχες απαντήσεις:  “εάν ο άνθρωπος αυτός δεν ήταν από το Θεό, δεν θα μπορούσε να κάνει τίποτα”.

          Αυτή η θαρραλέα αντίσταση του πρώην τυφλού είναι ένας καθρέπτης για να ελέγξουμε την προσωπική μας στάση και να κάνουμε μια ουσιαστική κριτική του εαυτού μας. Λ. χ. όταν διαπιστώνουμε κάποια εμπαθή προκατάληψη στο περιβάλλον μας έχουμε το θάρρος να ομολογήσουμε την αλήθεια και ν’ αποκαλύπτουμε  τις πεποιθήσεις μας; Όταν πρόκειται να μιλήσουμε για την πίστη μας και τον Χριστό διαθέτουμε έστω και κάποια σχετική προσωπική πείρα; Εδώ ακριβώς βρίσκεται το κρίσιμο σημείο: από την πνευματική μας βεβαιότητα  θα αντλεί δύναμη και η παρρησία μας.

          Και ένα άλλο αξιοπρόσεκτο σημείο. Η γενναία στάση του πρώην τυφλού  δεν αποτελούσε μια απλή έκφραση ευγνωμοσύνης για όσα δέχθηκε από τον Χριστό, αλλά αποτέλεσε  και την αρχή για  μια ουσιαστικότερη γνωριμία μαζί Του. Αξίζει να προσέξουμε τα σημεία ανάβασης προς τον Ιησού Χριστό καθώς αρχίζει η σύγκρουσή του με του Φαρισαίους. Την πρώτη φορά είπε: κάποιος που τον έλεγαν Ιησού. Μετά εκφράζει τη βεβαιότητά του, ότι είναι ένας προφήτης. Και τέλος όταν τον βρίσκει ο Κύριος και του κάνει αυτό το αποκαλυπτικό ερώτημα: “εσύ πιστεύεις στον Υιό του Θεού;”. Ο πρώην τυφλός πετυχαίνει όχι μόνο να δει το κτιστό φως, αλλά και το πνευματικό του φως. “πιστεύω Κύριε, και τον προσκύνησε”. Έτσι είναι, όταν αναγνωρίζουμε  τις δωρεές του Θεού και δείχνουμε το ανάλογο θάρρος, τότε ο Κύριος μας προσεγγίζει για να μας φανερώσει το πρόσωπό Του και να μας ανεβάσει σε υψηλότερα επίπεδα θεογνωσίας.

          Ο τυφλός τοποθετείται με σεβασμό και θάρρος απέναντι στο Χριστό, γιατί δεν έχει πεποίθηση στις ικανότητές του, στο δικό του φως. Έχει βεβαιότητα στο Χριστό, γιατί είναι αβέβαιος  για τον εαυτό του. Πιστεύει στο Χριστό, γιατί δεν πιστεύει στις δικές του δυνάμεις. Δέχεται το Χριστό ως Θεό, γιατί δεν έχει θεοποιήσει τον εαυτό του. Ομολογεί το Χριστό με θάρρος, γιατί δεν φοβάται τις συνέπειες. Έτσι μαζί με το σωματικό φως ο τυφλός αποκτά και το πνευματικό, γιατί έχει επίγνωση όχι μόνο της σωματικής, αλλά και της πνευματικής τυφλότητας.

          π. γ. στ.

Ποιός μοῦ βεβαιώνει ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε;



Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Ἐπίσκοπος Ἀχρίδος)


Μοῦ τὸ βεβαιώνει ἡ συνείδησή μου πρὶν ἀπ’ ὅλα. Κατόπιν ὁ νοῦς μου καὶ ἡ βούλησή μου.

Πρῶτον, ἡ συνείδησή μου λέει: τόσα πάθη ποὺ ὑπέστη ὁ Χριστὸς γιὰ τὸ καλὸ καὶ τὴ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ ἐπιβραβευτοῦν μὲ τίποτε ἄλλο παρὰ μὲ τὴν ἀνάσταση καὶ τὴν ὑπερκόσμια δόξα. Τὰ ἀνείπωτα πάθη τοῦ Δικαίου στεφανώθηκαν μὲ τὴν ἀνείπωτη δόξα. Αὐτό μοῦ δίνει ἱκανοποίηση καὶ ἠρεμία.

Δεύτερον, ὁ νοῦς μου λέει: χωρὶς τὴν λαμπρὴ ἀναστάσιμη νίκη ὅλο τὸ ἔργο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ θὰ παρέμενε στὸν τάφο, ὁλόκληρη ἡ ἀποστολή Του θὰ ἦταν μάταιη.

Τρίτον, ἡ βούλησή μου λέει: ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μὲ ἔσωσε ἀπὸ τοὺς ταλαντευόμενους δισταγμοὺς ἀνάμεσα στὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, καὶ μὲ θέτει ἀποφασιστικὰ στὸν δρόμο τοῦ καλοῦ. Καὶ αὐτό μοῦ φωτίζει τὸν δρόμο καὶ μοῦ δίνει στήριγμα καὶ δύναμη.

Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς τρεῖς φωνές, οἱ ὁποῖες ἀπὸ μέσα μου βεβαιώνουν ἐμένα, ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι ἀσφαλῶς μάρτυρες, ποὺ τὸ βεβαιώνουν. Εἶναι οἱ ἔνδοξες μυροφόρες γυναῖκες, εἶναι οἱ δώδεκα μεγάλοι ἀπόστολοι, καὶ πέντε ἑκατοντάδες ἄλλων μαρτύρων, ποὺ ὅλοι μετὰ τὴν ἀνάστασή Του Τὸν ἔβλεπαν καὶ Τὸν ἄκουγαν, ὄχι στὸν ὕπνο τους ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα, καὶ ὄχι μόνο γιὰ ἕνα λεπτὸ ἀλλὰ γιὰ σαράντα ὁλόκληρες ἡμέρες.

Μοῦ τὸ βεβαιώνει ἐκεῖνος ὁ πύρινος Σαῦλος ὁ μεγαλύτερος Ἑβραῖος διώκτης τοῦ χριστιανισμοῦ· μοῦ τὸ μαρτυρεῖ, ὅτι εἶδε ἐκεῖνο τὸ φῶς τοῦ ἀναστηθέντα Κυρίου καταμεσῆς τῆς ἡμέρας, καὶ ὅτι ἄκουσε τὴ φωνή Του, καὶ ὅτι ὑπάκουσε τὴν ἐντολή Του. Αὐτὴν τὴν μαρτυρία ὁ Παῦλος δὲν ἤθελε νὰ τὴν ἀρνηθεῖ οὔτε μετὰ ἀπὸ τριάντα χρόνια, οὔτε ἀκόμα καὶ τὴν ὥρα ποὺ στὴ Ρώμη τοῦ Νέρωνα ἡ μάχαιρα ἔπεφτε στὸ κεφάλι του.

Μοῦ τὸ βεβαιώνει καὶ ὁ ἅγιος Προκόπιος, ἀρχηγὸς τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ ποὺ ξεκίνησε νὰ ἀφανίσει τοὺς χριστιανοὺς στὶς χῶρες τῆς ἀνατολῆς, καὶ στὸν ὁποῖον ἐμφανίστηκε ξαφνικὰ ζωντανὸς ὁ Χριστὸς καὶ τὸν γύρισε μὲ τὸ μέρος Του. Καὶ ἀντὶ νὰ σφάξει ὁ Προκόπιος τοὺς χριστιανούς, αὐτοβούλως παραδόθηκε γιὰ νὰ τὸν σφάξουν στὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ.

Μοῦ τὸ βεβαιώνουν ἀκόμα χιλιάδες μαρτύρων τοῦ Χριστοῦ στὶς φυλακές, στοὺς τόπους ἐκτελέσεων μέσῳ αἰώνων καὶ αἰώνων, ἀπὸ τοὺς μάρτυρες τῶν Ἱεροσολύμων μέχρι τοὺς μάρτυρες τῶν Βαλκανίων, ἕως τὶς μέρες μας, ὥς τοὺς νεότερους Μοσχοβίτες μάρτυρες.

Μοῦ τὸ βεβαιώνουν καὶ ὅλες οἱ δίκαιες καὶ ἀγαθὲς ψυχές, τὶς ὁποῖες συχνὰ συναντῶ στὴ ζωή, καὶ οἱ ὁποῖες χαίρονται ὅταν ἀκοῦν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν. Αὐτὸ ἀνταποκρίνεται στὴ συνείδησή τους, δονεῖ τὴν ψυχή τους, καὶ εὐφραίνει τὴν καρδιά τους.

Μαρτυρία παίρνω καὶ ἀπὸ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τοὺς ἀντιπάλους τοῦ Χριστοῦ. Μόνο καὶ μόνο μὲ τὸ ὅτι αὐτοί, ὡς ἁμαρτωλοὶ καὶ μοχθηροί, ἀπορρίπτουν τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐγὼ βεβαιώνομαι γιὰ τὸ ἀντίθετο. Σὲ κάθε δικαστήριο τίθεται θέμα τῆς συμπεριφορᾶς τῶν μαρτύρων, καὶ ὡς ἐκ τούτου σταθμίζουν τὴν ἀξία τῆς μαρτυρίας τους. Ὅταν νηφάλιοι, καθαροὶ καὶ ἅγιοι μάρτυρες ἰσχυρίζονται πὼς ξέρουν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέστη, λαμβάνω μὲ εὐχαρίστηση τὴν μαρτυρία τους ὡς ἀληθῆ. Ἀλλὰ ὅταν οἱ ἀκάθαρτοι, ἄδικοι καὶ ἀσυνείδητοι ἀπορρίπτουν τὴν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, μ’ αὐτὸ ἐνδυναμώνουν τὴ μαρτυρία τῶν πρώτων, καὶ μοῦ βεβαιώνουν ἀκόμα περισσότερο τὴν ἀλήθεια τῆς Ἀνάστασης τοῦ Κυρίου μου. Ἐφόσον αὐτοὶ ὅσα ἀπορρίπτουν, τὰ ἀπορρίπτουν ἀπὸ κακεντρέχεια καὶ ὄχι ἀπὸ γνώση.

Μὲ βεβαιώνουν ἀκόμα ἀρκετοὶ λαοὶ καὶ φυλές, ποὺ μόνο ἡ πίστη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ τοὺς ἔβγαλε ἀπὸ τὴν ἄγρια κατάσταση στὴ διαφώτιση, ἀπὸ τὴ δουλεία στὴ ἐλευθερία, ἀπὸ τὸ βοῦρκο τοῦ ἀμοραλισμοῦ καὶ τοῦ σκοταδισμοῦ στὸ φῶς τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἡ ἀνάσταση τοῦ Σερβικοῦ λαοῦ μοῦ μαρτυρεῖ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ἀκόμα καὶ ἡ λέξη «Ἀνάσταση» ἐκ νεκρῶν μοῦ βεβαιώνει τὸ αὐτονόητο. Γιατί χωρὶς τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ δὲν θὰ ὑπῆρχε οὔτε κἄν ἡ λέξη στὶς ἀνθρώπινες γλῶσσες. Ὅταν ὁ Παῦλος πρώτη φορὰ πρόφερε αὐτὴ τὴ λέξη στὴν πολιτισμένη Ἀθήνα, οἱ Ἀθηναῖοι ἐξεπλάγησαν καὶ ἀναστατώθηκαν.

Καὶ ἔτσι, τέκνα τοῦ Θεοῦ, σᾶς χαιρετῶ κι ἐγώ.


Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Χριστός.

Παρασκευή 22 Μαΐου 2020

Όσιος Ιάκωβος: "Να ποιός φοβάται και δεν θέλει την Θεία Κοινωνία!"


Επειδή πολύς λόγος γίνεται από τότε που ξέσπασε η πανδημία covid -19 σχετικά με το ζωτικής σημασίας για τους ορθοδόξους χριστιανούς θέμα της Θείας Κοινωνίας, στα τόσο ενδιαφέροντα και σημαντικά που έχουν ειπωθεί, με πρώτη τη θέση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, προσθέτουμε και ένα ισχυρό επίσης λόγο εκ στόματος συγχρόνου Αγίου.

Του Οσίου Ιακώβου του εν Ευβοία (του Τσαλίκη).

Πέμπτη 21 Μαΐου 2020

Το μεγαλείο.... της πείνας!


 

“Ο Έλληνας έχασε ένα μεγάλο κίνητρο που είχε στη ζωή του, την πείνα. Τώρα τρώει και όλοι έχουν κοιλιά και στομάχι. Λοιπόν δεν μπορεί να έχει τη  δραστηριότητα που είχανε ως πεινασμένοι. Ό, τι μεγάλο έκανε η Ελλάς είτε από φιλοσόφους είτε από απλούς ανθρώπους το έκανε από την πείνα.

          Ο Έλληνας φαγωμένος γίνεται ένα αποκτηνωμένο ζώο. Η πείνα πρέπει να γίνει σήμερα  δίαιτα.”



          Γιάννης Τσαρούχης