Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

Όταν προσεύχεσαι όπως πρέπει - Άγιος Νείλος ο Ασκητής

Όταν προσεύχεσαι όπως πρέπει, θα συναντήσεις τέτοια πράγματα, που να σου φαίνεται πως μ'όλο σου το δίκαιο πρέπει να εξοργιστείς. Δεν υπάρχει όμως δικαιολογημένος θυμός εις βάρος του διπλανού μας. Γιατί αν καλοεξετάσεις, θα βρείς πως είναι δυνατό και δίχως θυμό να τακτοποιηθεί μια χαρά το ζήτημα. Κάνε λοιπόν ό,τι περνάει από το χέρι σου για να μην ξεσπάσεις σε θυμό.Κοίτα μήπως νομίζοντας ότι γιατρεύεις τον άλλο, αποδειχτείς εσύ ο ίδιοςαγιάτρευτος και βάζεις εμπόδια στην προσευχή σου.Αν αποφεύγεις το θυμό, θα βρείς κα συ έλεος και θα φανείς φρόνιμοςκαι θα λογαριαστείς κι εσύ ανάμεσα σ'εκείνους που προσεύχονται. να αρματώνεσαι ενάντια στο θυμό, δεν πρέπει να ανέχεσαι καμιά επιθυμία. Γιατί αυτή δίνει υλικό στο θυμό κι αυτός με τη σειρά του ταράζει το νοητό (νοερό) μάτι, βλάφτοντας πολύ την πνευματική κατάσταση, που μέσα μας δημιουργεί η προσευχή. Μην προσεύχεσαι μόνο με την εξωτερική στάση, αλλά παρακίνα το νού σου να έρχεται σε συναίσθηση της πνευματικής προσευχής με πολύ φόβο. Μερικές φορές ευθύς ως πας για προσευχή, θα προσευχηθείς καλά. Κι άλλοτε πάλι, κι αν ακόμα κουραστείς πολύ, δε θα πετύχεις το σκοπό αυτό. Και τούτο για να ζητήσεις ακόμη πιο πολύ προσευχή και, αφού τη λάβεις να μη φοβάσαι μη τυχόν και σου αρπάξουν το κατόρθωμα.

Όταν έρθει άγγελος, μονομιάς φεύγουν όλοι όσοι μας ενοχλούν και βρίσκεται ο νούς σε πολλή άνεση καθώς προσεύχεται σωστά. Άλλοτε όμως, όταν μας έρχεται ο συνηθισμένος πόλεμος, χτυπιέται και αγωνίζεται ο νούς και δεν του επιτρέπεται κεφάλι να σηκώσει, γατί έχει πιά αποκτήσει την ποιότητα λογής λογής παθών. Όμως ζητώντας πιο πολύ θα βρεί. Κι αν χτυπάει την πόρτα, θα του ανοίξουν (πρβλ. Ματθ. ζ΄8). Μην προσεύχεσαι να γίνουν τα δικά σου θελήματα, γιατί χωρίς άλλο δε συμφωνούν με του Θεού το θέλημα. Να προσεύχεσαι μάλλον καθώς διδάχτηκες λέγοντας «γενηθήτω το θέλημα σου εν εμοί» (πρβλ. Λουκ.κβ΄42).Και για κάθε πράγμα με τον ίδιο τρόπο να ζητάς να γίνεται το δικό του θέλημα. Γιατί θέλει ο Θεός το αγαθό κι αυτό, που συμφέρει στην ψυχή σου. Εσύ οπωσδήποτε δεν θα το ζητάς αυτό. Πολλές φορές στην προσευχή μου ζήτησα να γίνει αυτό, που εγώ νόμιζα καλό. Και επέμεινα στο αίτημα εκβιάζοντας ασυλλόγιστα το θέλημα του Θεού μη αναθέτοντας σ'αυτόν να οικονομήσει ό,τι εκείνος ξέρει για συμφέρον μου. Και όμως, όταν έλαβα ό,τι ζητούσα δυσανασχέτησα πολύ, επειδή δε ζήτησα να γίνει μάλλον το θέλημα του Θεού. Δεν ανταποκρίθηκε δηλαδή στις προσδοκίες μου ό,τι του ζήτησα.


lllazaros.blogspot.gr

40ήμερο Μνημόσυνο του Μητροπολίτου Κεφαλληνίας Γερασίμου στη Βουλιαγμένη

Τεσσαρακονθήμερο Μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του αοιδίμου Μητροπολίτου Κεφαλληνίας κυρού Γερασίμου Δ΄ του Φωκά, θα τελεσθεί την Κυριακή 2 Αυγούστου 2015, στον Ιερό Ναό Παναγίας Φανερωμένης στη Βουλιαγμένη. Στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής προσκαλούνται οι χριστιανοί και ιδιαίτερα οι Κεφαλονίτες της Αττικής, προκειμένου να τιμήσουμε τη μνήμη του εκλιπόντος Ιεράρχη και να συμπροσευχηθούμε στον πολυεύσπλαχνο Κύριο της ζωής και του θανάτου, για την κατάταξη της ψυχής του μετά των Αγίων και των Δικαίων.  Υπενθυμίζεται ότι στον Ιερό Ναό της Φανερωμένης ο μακαριστός Μητροπολίτης τέλεσε στις 21 Ιουνίου την τελευταία Λειτουργία του. Ως πνευματικό αντίδωρο από την Ενορία της Βουλιαγμένης θα διανεμηθεί επετειακό φυλλάδιο αφιερωμένο στη σεπτή μνήμη του.

Όσιος Ευδόκιμος ο Δίκαιος

Βιογραφία

Ο Όσιος Ευδόκιμος γεννήθηκε στη Καππαδοκία και έδρασε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Θεόφιλου (829 - 842 μ.Χ.). Οι γονείς του Βασίλειος και Ευδοκία ήταν άνθρωποι πλούσιοι και ευσεβείς. Η ορθόδοξη οικογένειά του τον ανέθρεψε σύμφωνα με τις επιταγές του Ευαγγελίου και γρήγορα ο Ευδόκιμος διακρίθηκε για το ήθος και τις αρετές του. Ο ηθικός βίος του και η φιλάνθρωπη δράση του εκτιμήθηκαν από τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, ο οποίος τον διόρισε στρατοπεδάρχη της Καππαδοκίας αρχικά και αργότερα όλης της αυτοκρατορίας. Κατά την τέλεση των καθηκόντων του ο Ευδόκιμος ήταν πάντα δίκαιος και ταπεινόφρων, ενώ δεν σταμάτησε στιγμή να επιδίδεται στο φιλάνθρωπο έργο του.
Ενώ βρισκόταν στο 33ο έτος της ηλικίας του ο Ευδόκιμος προσβλήθηκε από βαριά σωματική ασθένεια. Όταν παρέδωσε το πνεύμα του στο Κύριο, η χριστιανική κοινότητα βυθίστηκε σε θλίψη και ενταφίασε το τίμιο σώμα του ευλαβώς. Κατά την Ανακομιδή το Ιερό Λείψανο του Οσίου Ευδοκίμου βρέθηκε «φαιδρόν καί ἀνθηρόν, χαριέστατον μέ ὅλους τούς χαρακτῆρας, μέ τά ἐνδύματα ἀνέπαφα» και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, την 6η Ιουλίου 831 μ.Χ. Δεν είναι γνωστό πότε και κάτω από ποιες συνθήκες το Λείψανο διαλύθηκε.


Ἀπολυτίκιον 

Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.


Ἐκ γῆς ὁ καλέσας σε, πρὸς αἰωνίους μονάς, τηρεῖ καὶ μετὰ θάνατον ἀδιαλώβητον, τὸ σῶμά σου, Ἅγιε, σὺ γὰρ ἐν σωφροσύνῃ, καὶ σεμνῇ πολιτείᾳ, μάκαρ ἐπολιτεύσω, μὴ μολύνας τὴν σάρκα· διὸ ἐν παῤῥησίᾳ Χριστῷ, πρέσβευε σωθῆναι ἡμᾶς.

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Kαλό είναι να θεολογεί κανείς για το Θεό.

Είναι πολύ καλύτερο όμως να καθαρίσει τον εαυτό του, για το Θεό.

Άγιος Νεκτάριος: Τίποτα να μην σας απελπίζει!

Σκοπὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι νὰ γίνουμε τέλειοι καὶ ἅγιοι. Νὰ ἀναδειχθοῦμε παιδιὰ τοῦ Θεοῦ καὶ κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἂς προσέξουμε μήπως, γιὰ χάρη τῆς παρούσας ζωῆς, στερηθοῦμε τὴ μέλλουσα, μήπως, ἀπὸ τὶς βιοτικὲς φροντίδες καὶ μέριμνες, ἀμελήσουμε τὸ σκοπὸ τῆς ζωῆς μας. Ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία καὶ ἡ προσευχὴ ἀπὸ μόνες τους δὲν φέρνουν τοὺς ἐπιθυμητοὺς καρπούς, γιατί αὐτὲς δὲν εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μας, ἀποτελοῦν τὰ μέσα γιὰ νὰ πετύχουμε τὸ σκοπό. Στολίστε τὶς λαμπάδες σας μὲ ἀρετές. Ἀγωνιστεῖτε ν’ ἀποβάλετε τὰ πάθη τῆς ψυχῆς. Καθαρίστε τὴν καρδιά σας ἀπὸ κάθε ρύπο καὶ διατηρῆστε τὴν ἁγνή, γιὰ νὰ ἔρθει καὶ νὰ κατοικήσει μέσα σας ὁ Κύριος, γιὰ νὰ σᾶς πλημμυρίσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὶς θεῖες δωρεές.

Παιδιά μου ἀγαπητά, ὅλη σας ἡ ἀσχολία καὶ ἡ φροντίδα σ’ αὐτὰ νὰ εἶναι. Αὐτὰ ν’ ἀποτελοῦν σκοπὸ καὶ πόθο σας ἀσταμάτητο. Γί’ αὐτὰ νὰ προσεύχεστε στὸ Θεό. Νὰ ζητᾶτε καθημερινὰ τὸν Κύριο, ἀλλὰ μέσα στὴν καρδιά σας καὶ ὄχι ἔξω ἀπὸ αὐτήν. Καὶ ὅταν Τὸν βρεῖτε, σταθεῖτε μὲ φόβο καὶ τρόμο, ὅπως τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφείμ, γιατί ἡ καρδιά σας ἔγινε θρόνος τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ γιὰ νὰ βρεῖτε τὸν Κύριο, ταπεινωθεῖτε μέχρι τὸ χῶμα, γιατί ὁ Κύριος βδελύσσεται τοὺς ὑπερήφανους, ἐνῷ ἀγαπάει καὶ ἐπισκέπτεται τοὺς ταπεινοὺς στὴν καρδιά. Ἂν ἀγωνίζεσαι τὸν ἀγώνα τὸν καλό, ὁ Θεὸς θὰ σὲ ἐνισχύσει. Στὸν ἀγώνα ἐντοπίζουμε τὶς ἀδυναμίες, τὶς ἐλλείψεις καὶ τὰ ἐλαττώματά μας. Εἶναι ὁ καθρέφτης τῆς πνευματικῆς μας καταστάσεως. Ὅποιος δὲν ἀγωνίστηκε, δὲν γνώρισε τὸν ἑαυτό του. Προσέχετε καὶ τὰ μικρὰ ἀκόμα παραπτώματα. Ἄν σᾶς συμβεῖ ἀπὸ ἀπροσεξία κάποια ἁμαρτία, μὴν ἀπελπιστεῖτε, ἀλλὰ σηκωθεῖτε γρήγορα καὶ προσπέστε στὸ Θεό, ποὺ ἔχει τὴ δύναμη νὰ σᾶς ἀνορθώσει.

Μέσα μας ἔχουμε ἀδυναμίες καὶ πάθη καὶ ἐλαττώματα βαθιὰ ριζωμένα, πολλὰ εἶναι καὶ κληρονομικά. Ὅλα αὐτὰ δὲν κόβονται μὲ μία σπασμωδικὴ κίνηση οὔτε μὲ τὴν ἀδημονία καὶ τὴ βαρειὰ θλίψη, ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονή, μὲ καρτερία, μὲ φροντίδα καὶ προσοχή. Ἡ ὑπερβολικὴ λύπη κρύβει μέσα της ὑπερηφάνεια. Γί’ αὐτὸ εἶναι βλαβερὴ καὶ ἐπικίνδυνη, καὶ πολλὲς φορὲς παροξύνεται ἀπὸ τὸ διάβολο, γιὰ ν’ ἀνακόψει τὴν πορεία τοῦ ἀγωνιστῆ. Ὁ δρόμος ποὺ ὁδηγεῖ στὴν τελειότητα εἶναι μακρύς. Εὔχεστε στὸ Θεὸ νὰ σᾶς δυναμώνει. Νὰ ἀντιμετωπίζετε μὲ ὑπομονὴ τὶς πτώσεις σας καί, ἀφοῦ γρήγορα σηκωθεῖτε, νὰ τρέχετε καὶ νὰ μὴ στέκεστε, σὰν τὰ παιδιά, στὸν τόπο ποὺ πέσατε, κλαίγοντας καὶ θρηνώντας ἀπαρηγόρητα.
Ἀγρυπνεῖτε καὶ προσεύχεστε, γιὰ νὰ μὴν μπεῖτε σὲ πειρασμό. Μὴν ἀπελπίζεστε, ἂν πέφτετε συνέχεια σὲ παλιὲς ἁμαρτίες. Πολλὲς ἀπ’ αὐτὲς εἶναι καὶ ἀπὸ τὴ φύση τους ἰσχυρὲς καὶ ἀπὸ τὴ συνήθεια. Μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου, ὅμως, καὶ μὲ τὴν ἐπιμέλεια νικιοῦνται. Τίποτα νὰ μὴ σᾶς ἀπελπίζει.



Ἀπὸ τὴ σειρὰ τῶν φυλλαδίων «Η ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου Ὠρωποῦ Ἀττικῆς.

Η μετάνοια ενός μεγάλου μάγου, υπό Νικολαόυ Βοϊνέσκου

Αφηγείται ο πατήρ Αθανάσιος Σιμωνοπετρίτης ότι πριν λίγα χρόνια στις 4 Ιανουαρίου ήταν στην μονή Σίμωνος Πέτρας του Αγίου Όρους 35 νέοι, οι περισσότεροι φοιτητές. Μόλις τελείωσε η λειτουργία ανεβήκαμε στο αρχονταρίκι για καφέ. Τότε με πλησίασαν δύο νέοι πολύ ευλαβείς και μου είπαν: «Πάτερ, τον βλέπεις αυτόν;». Τους απάντησα, τον βλέπω. «Τον ξέρεις;». Όταν τους είπα ότι για πρώτη φορά τον βλέπω, εκείνοι μου φανέρωσαν ότι είναι μεγάλος μάγος και για αυτό να τον διώξετε από το μοναστήρι. Εγώ τότε αρνήθηκα να τον διώξουμε και ρώτησα τους νέους που τον ξέρουν και αν είναι σίγουροι ότι πράγματι είναι μάγος. Οι νέοι με βεβαίωσαν ότι τον βλέπουν σε ένα μεγάλο κανάλι όπου κάνει μαθήματα μαγείας και μου είπαν και το όνομά του. Εγώ δεν είπα τίποτα στο μάγο.
Το μεσημέρι ο μάγος μόνος του ήρθε και με ρώτησε αν είμαι πνευματικός και όταν απάντησα καταφατικά με παρακάλεσε πολύ για  να εξομολογηθεί. Του απάντησα ευχαρίστως μετά τον εσπερινό. Ήλθε και εξομολογήθηκε τέσσερες ώρες. Ήταν για μένα μία από τις συγκλονιστικότερες εμπειρίες της ζωής μου. Ήταν πράγματι μεγάλος μάγος, μου είπε τρομερά πράγματα και έκλαιγε συνεχώς. Κάποια στιγμή τον ρώτησα, γιατί αφού ήσουν τόσο μεγάλος μάγος τα αρνήθηκες. Εκείνος τότε μου φανέρωσε  τα εξής συγκλονιστικά: «Διότι κατάλαβα την δύναμη του Χριστού. Τώρα που έγιναν οι ανθρωποθυσίες στην Αθήνα, μου παρουσιάστηκε για τρίτη φορά ο σατανάς και μου υποσχέθηκε ότι θα με κάνει μεγάλο και τρανό, εάν θυσιάσω ένα μωρό και με το αίμα του υπογράψω συμβόλαιο υποταγής σε αυτόν. Εγώ έφριξα και αρνήθηκα να το κάνω αυτό το φρικτό έγκλημα λέγοντας δεν θα το κάνω ποτέ. Ο σατανάς αγρίεψε και ούρλιαζε, θα το κάνεις, θα το κάνεις, θα το κάνεις αλλιώς θα σε εξαφανίσω. Όταν τελικά είπα αποφασιστικά δεν θα το κάνω ποτέ, πάω με τον Χριστό, άφησε μία βρώμα και εξαφανίστηκε, αλλά μου τύφλωσε το ένα μάτι».
Ευχαριστούμε πολύ τον πατέρα Αθανάσιο που φανέρωσε αυτά τα συγκλονιστικά γεγονότα. Βλέπουμε καθαρά την κακουργία του σατανά, το θλιβερό κατάντημα των ανθρώπων που μπλέκουν στη σατανική μαγεία αλλά και την άπειρη φιλανθρωπία του Χριστού, που δέχεται και σώζει όλους τους μετανοημένους αμαρτωλούς. Μακάρι όλοι οι Έλληνες να μετανοήσουμε ειλικρινά και να αγαπήσουμε το Χριστό για να έχουμε την ευλογία και την προστασία Του.          

  


Η Εκκλησία απέναντι στην οικονομική και κοινωνική κρίση

Πολύς λόγος γίνεται συχνά για τις επίκαιρες παρεμβάσεις της Εκκλησίας στα πολυποίκιλα προβλήματα που ταλαιπωρούν και δοκιμάζουν τη συνοχή της ελληνικής κοινωνίας. Πρόκειται για μια δοκιμασία που παρουσιάζεται με αποκλειστικά οικονομικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά, και ως τέτοια καλούνται να τα αντιμετωπίσουν οι θεσμοί και οι δομές της κοινωνικής μας οργάνωσης, μεταξύ αυτών και η Εκκλησία. Η φύση του προβλήματος και η ερμηνευτική του προσέγγιση είναι πρωτίστως παραπλανητικές τόσο για τη στάση της Εκκλησίας όσο και για τον τρόπο με τον οποίο ο Νεοέλληνας κατανοεί τη φύση και τα ιδιαίτερα γνωρίσματά της. Κι αυτό γιατί η παθογένεια της ελληνικής κοινωνίας και η εξ αυτής σημερινή της κατάσταση βρίσκονται σε άμεση εξάρτηση με τον πνευματικό της προσανατολισμό.
Έναν προσανατολισμό εγκλωβισμένο στην ανθρώπινη εγωπάθεια και αλαζονεία, η οποία αρέσκεται στις εύκολες απαντήσεις στα δύσκολα και δυσεπίλυτα προβλήματα της ανθρώπινης πραγματικότητας. Αυτό δραματοποιείται ακόμη περισσότερο από το δεδομένο ότι ο άνθρωπος βρίσκεται συνεχώς μέσα σε μια δυναμική και αμφίδρομη αλληλεξάρτηση με την κοινωνία και τον πολιτισμό. Ο πνευματικός του προσανατολισμός αντικειμενοποιείται στην κοινωνική του πορεία και τον πολιτισμό, ενώ αυτά με τη σειρά τους λειτουργούν ως προκλήσεις για υπέρβαση και εξέλιξη. Αυτό που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι η κατάρρευση αυτού του μύθου – (κατάρρευση που επαναλαμβάνεται αδιαλείπτως μέσα στην ιστορία) – ότι ο άνθρωπος είναι ικανός να ρυθμίσει με τρόπο «ορθό», επιτυχή και πανανθρώπινα αποδεκτό τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές δομές εντός των οποίων καλείται να ζήσει. Όσο κι αν φαντάζει ανεπίκαιρο, σ’ αυτό το σημείο ο λόγος της Εκκλησίας, όπως εκφράζεται μέσα στη προσευχή της, έρχεται να αποδομήσει αλλά και να θεραπεύσει αυτή την αλαζονική προοπτική της ανθρώπινης αυταρέσκειας. Ο εκκλησιαστικός λόγος, ως κατά βάση ερμηνευτικός, κατανοεί και περιγράφει την ιστορία ως μία συνεχή παρέμβαση του Θεού, που κατευθύνει έξω από κάθε ανθρώπινη λογική και πρόβλεψη την ιστορική πορεία προς ένα τέλος εκ των προτέρων προσδιορισμένο: Στην συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο Θεού και ανθρώπου.Αυτήν και μόνο αυτήν τη συνάντηση υπηρετεί η Εκκλησία, κρατώντας τον Χριστό διαφανή στη ζωή των πιστών, μέσα από την έκφραση της απόλυτης αγάπης και της διακονίας προς τον κάθε άνθρωπο, οποιασδήποτε φυλής και κοινωνικής τάξης. Η Εκκλησία αληθεύει ως σώμα των πιστών, μέσα από την κλήση για δυναμική μεταβολή του ανθρώπου ώστε να γίνει το υποκείμενο της αγάπης, αυτός που προσφέρει την αγάπη με τον ίδιο τρόπο που την αναζητά. Στον λόγο της Εκκλησίας, η ενότητα των ανθρώπων και η έμπρακτη έκφραση της μεταξύ τους αγάπης δεν είναι τίποτε άλλο από την ικανοποίηση από μέρους του Θεού του ανάλογου αιτήματος της προσευχής τους. Γι’ αυτό και η φράση ενός σύγχρονου ορθόδοξου ιεράρχη «Να σου φτάνει μόνο ο Χριστός» ηχεί, μάλλον, ως παράλογη και ανεδαφική για το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

* Ο Χρήστος Αραμπατζής είναι αναπλ. καθηγητής Χριστιανικής Γραμματείας, τμήμα Θεολογίας ΑΠΘ


Αθηναϊκό Πρακτορείο, ΑΘΗΝΑ

mignatiou.com

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Μνήμη Φώτη Κόντογλου


          Στις 13 Ιουλίου κλείνουν δέκα χρόνια από την εκδημία του Φώτη Κόντογλου. Αυτού του φωτισμένου διανοητή που ξανάφερε το λαό και την Εκκλησία σε επαφή με την ορθόδοξη παράδοση με αποκορύφωμα την μουσική και την αγιογραφία.
          «Κανένας λαός δεν έχυσε τόσο αίμα για την πίστη του Χριστού, όσο ο δικός μας, από καταβολή του χριστιανισμού ίσαμε σήμερα. Και αυτός ο ματωμένος ποταμός είναι μία πορφύρα, που φόρεσε η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, και που θά ΄πρεπε να την έχουμε για μεγαλύτερο καύχημα, κι όχι να την καταφρονούμε και να μη μιλούμε ποτέ γι’ αυτή, και μάλιστα να ντρεπόμαστε να μιλήσουμε γι’ αυτή, σε καιρό που δεν ντρεπόμαστε να μιλήσουμε για τις πιο ντροπιασμένες και σιχαμερές παραλυσίες, που κάνουμε οι άνθρωποι στον αδιάντροπο καιρό μας».
          «Εμείς οι σημερινοί πονηρεμένοι άνθρωποι φροντίζουμε μονάχα για την καλοπέραση του κορμιού μας, και για τούτο η ψυχή μας έχασε την ευαισθησία της, μ’ όλα τα πνευματικά γιατρικά που λέμε πως έχουμε. Και γι’ αυτό περιφρονούμε και τους λένε ανόητους εκείνους δεν κοιτάζουνε το υλικό συμφέρον τους, αλλά κάνουμε κάποιες θυσίες. Κατά πολύ ανόητους και  μικρόμυαλους θεωρούμε εκείνους που θυσιάσανε τη ζωή τους για την πίστη τους. αφού, κατά την αμαρτωλή κρίση τους δεν κοιτάξανε να χαρούνε τα νιάτα τους και ν’ απολάψουνε τούτον τον κόσμο που είναι χειροπιαστός και σίγουρος, αλλά βασανιστήκανε, φυλακωθήκανε, δαρθήκανε και στο τέλος σφαχτήκανε ή κρεμαστήκανε, οι άμυαλοι, για κάποιους ίσκιους που λέγονται αθάνατη ζωή και βασιλεία των ουρανών…..»

Επιμέλεια π. Γ. Στ


 (Πονεμένη Ρωμηοσύνη)

Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος οι Απόστολοι



Βιογραφία

Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος, ήταν πέντε από τούς εβδομήκοντα μαθητές του Κυρίου. Όλοι υπηρέτησαν το Ευαγγέλιο του Χριστού «ἐν κόπῳ καὶ μόχθω, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι» (Β' προς Κορινθίους, ια - 27). Δηλαδή, υπηρέτησαν τον Κύριο με κόπο και μόχθο, με αγρυπνίες πολλές φορές, με πείνα και δίψα στις μακρινές οδοιπορίες, με νηστείες, με ψύχος και γυμνότητα. Ο Σίλας φυλακίστηκε μαζί με τον Παύλο στους Φιλίππους της Μακεδονίας (Πραξ. ιστ 25-39). Μετά από πολλούς μόχθους και αφού ακολούθησε τον Παύλο σε πολλές περιοδείες του, έγινε επίσκοπος Κορίνθου. Ο Σιλουανός, από το αξίωμα του επισκόπου Θεσσαλονίκης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο. Ο Επαινετός, από το αξίωμα του επισκόπου Καρθαγένης, αγωνίσθηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στον Κύριο. Ο Ανδρόνικος αγωνίστηκε και βασανίστηκε για την πίστη του στο Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ο Κρήσκης, τέλος, έγινε επίσκοπος Καρχιδονίας και από την θέση αυτή μόχθησε και υπηρέτησε το Θείο Ευαγγέλιο.
Να σημειώσουμε εδώ ότι ο Άγιος Ανδρόνικος, εορτάζεται μαζί με την Αγία Ιουνία και στις 17 Mαΐου, ενώ η εύρεση των τιμίων λειψάνων του εορτάζεται στις 22 Φεβρουαρίου.


Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.

Οἱ θεῖοι Ἀπόστολοι, ὡς οὐρανοὶ λογικοί, τὴν δόξαν ἀστράψαντες, τοῦ κενωθέντος ἐν γῇ, συμφώνως ὑμνείσθωσαν, Κρήσκης Σιλουναὸς τέ, καὶ ὁ ἔνθεος Σίλας, ἅμα σὺν Ἀνδρονίκω, Ἐπαινετὸς ὁ θεόφρων Χριστὸν γὰρ ἰκετεύουσι, σώζεσθαι ἅπαντας.


π.Λεμεσού Αθανάσιος - Περιστατικά με Άγ.Πορφύριο - Video

 

Ο π.Αθανάσιος αφηγείται πλήθος θαυμαστών περιστατικών με τον Άγιο ,από προσωπική εμπειρία, από περιγραφή των ιδίων των ανθρώπων που τους συνέβη όπως επίσης και γεγονότα μετά την κοίμησή του

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: Οι Προτεστάντες και η δύναμη του Θεού

Οι προτεστάντες αρνούνται ότι η δύναμη του Θεού επιτελεί θαύματα διά των υλικών στοιχείων του κόσμου. Νόμιζαν ότι έτσι θα έκαναν τη χριστιανική Πίστη «πιο πνευματική»· απεναντίας, μ’ αυτόν τον τρόπο φτώχυναν και παραμόρφωσαν τον χριστιανισμό. Απέρριψαν τη θεουργό δύναμη του Θεού, η οποία ενεργεί διά των ιερών εικόνων, διά των λειψάνων των αγίων, διά του Τιμίου Σταυρού, ακόμη και διά της δυνάμεως της Θείας Μεταλήψεως, όπως ορισμένοι εξ αυτών διατείνονται. Αν μάλιστα ακολουθούσαν μέχρι τέλους τη λανθασμένη αυτή ατραπό, θα έπρεπε να απορρίψουν ακόμη και τα θαύματα που επιτελέστηκαν διά του ζωηφόρου Σώματος του Κυρίου Ιησού Χριστού, διότι το Σώμα Του ήταν επίσης και υλικό· εξίσου θα έπρεπε να απορρίψουν και τα θαύματα διά του αγγίγματος των χειρών των αποστόλων και των αγίων, διότι και τα χέρια αυτά είναι επίσης υλικά – για να μην αναφέρουμε και τη ράβδο του Μωυσή ή την εσθήτα της Υπεραγίας Θεοτόκου ή το μαντήλι του Αποστόλου Παύ­λου κ.ο.κ.
Με την απόρριψή τους αυτή οι προτεστάντες στέκονται απέναντι σε όλη την Εκκλησία από αρχαιοτάτων χρόνων. Ιδού, μια από τις χιλιάδες αποδείξεις πως ο Θεός ενεργεί διαμέσου των υλικών στοιχείων, ιδίως όταν θέλει να δοξάσει τους αγίους Του:
Υπήρχε στην Αλεξάνδρεια μια ψηλή κολόνα με το άγαλμα του αυτοκράτορα Θεοδοσίου στην κορυφή, ενδεδυμένο το μοναχικό Σχήμα και κρατώντας τη ράβδο του μοναχού ανά χείρας. Αύτη η κολόνα χρησίμευε ως μνημείο νίκης του αυτοκράτορα επί των αντιπάλων του, έτσι όπως τον απεικόνιζε με τη μοναχική περιβολή του αγίου Σεννουφίου, κρατώντας ράβδο. Όταν ο Θεός βούλεται, ακόμη κι ένα ένδυμα από έναν άγιο μπορεί να νικήσει κραταιούς στρατούς απίστων. Ποιός θα τολμούσε ποτέ να περιορίσει την ενέργεια ή τις μεθόδους δράσης της δυνάμεως του Παντοδύναμου Θεού;


(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Ιούνιος, εκδ. Άθως, σ. 268-269) & Διακόνημα

Περί ψυχής: μια θεολογική θεώρηση, Νικολάου Γ.Στανίτσα

Η λέξη ψυχή είναι από τις πιο δύσκολες και στη βίβλο και στη χριστιανική γραμματεία.195 Η ψυχή είναι πολυσήμαντη μέσα στην Αγία Γραφή και την πατερική γραμματεία. Φανερώνει πολλά πράγματα. Η Αγία Γραφή χρησιμοποιεί την λέξη ψυχή σε διάφορες περιστάσεις, προς δήλωση του όλου ανθρώπου. Η σύνδεση μεταξύ του σώματος και της ψυχής, μεταξύ του σώματος και της ίδιας της πνευματικής εμπειρίας, είναι τέλεια, ολοκληρωτική.196 Η αρχική σχέση της ψυχής με το σώμα την οποία περιγράφει η Γένεση είναι η πνοή της ζωής την οποία εμφυσά ο Θεός στον άνθρωπο, ώστε ο τελευταίος να καταστεί ψυχή ζώσα. Η πρώτη έννοια της ψυχής είναι αυτή της ενέργειας που ζωογονεί μια ύπαρξη και τη διατηρεί στη ζωή197. Σημειώνει ο καθηγητής κ. Γιανναράς: «…οι εβδομήκοντα μεταφραστές της ΠΔ μετέφεραν στα ελληνικά με τη λέξη ψυχή το εβραϊκό nephesch, που είναι ένας πολυσήμαντος όρος. Ψυχή ονομάζεται κάθε τι το έμβιο, κάθε ζώο, συνηθέστατα όμως μέσα στη Γραφή πρόκειται για τον άνθρωπο. Δηλώνει τον τρόπο με τον οποίο η ζωή εκδηλώνεται στον άνθρωπο. Δεν αναφέρεται σε ένα μόνο τμήμα της ανθρώπινης ύπαρξης – το πνευματικό, σε αντίθεση προς το υλικό- αλλά σημαίνει τον ολόκληρο άνθρωπο, ως ενιαία ζωντανή υπόσταση. Η ψυχή δεν κατοικεί απλώς στο σώμα, αλλά εκφράζεται με το σώμα, που και αυτό, όπως και η σάρκα ή η καρδιά αντιστοιχεί στο εγώ μας, στον τρόπο με τον οποίο πραγματοποιούμε τη ζωή. Ψυχή είναι ένας άνθρωπος, είναι κάποιος…».198
Η ψυχή κινεί και ζωοποιεί το σώμα. Μετά τον χωρισμό της από το σώμα συνεχίζει να ζει, να υπάρχει, και να έχει συνείδηση. Η ψυχή συνεχίζει και έχει την ίδια υπόσταση και ύπαρξη μετά τον χωρισμός της από το σώμα. Αυτό το βεβαιώνει και ο ίδιος ο χριστός όταν είπε στους μαθητές να μην φοβηθούν από εκείνους οι οποίοι μπορούν να θανατώσουν το σώμα, αλλά δεν έχουν την δύναμη να θανατώσουν και την ψυχή.199 Έτσι λοιπόν το ανθρώπινο πρόσωπο, όπως και η μνήμη και η συνείδησή του, δεν εξαφανίζονται με τον βιολογικό θάνατο του ανθρώπου, αλλά υπάρχουν αθάνατα, και μετά τον βιολογικό θάνατο του ανθρώπου. Αυτά υπάρχουν υποστατικά δηλαδή οντολογικά και όχι βέβαια, με την έννοια της μετενσάρκωσης. Απόδειξη ότι υπάρχουν και μετά θάνατον είναι το ότι όχι μόνο οι ψυχές των αγίων εμφανίζονται σε ζωντανούς μετά τον βιολογικό τους θάνατο, αλλά και ότι το ίδιο συμβαίνει και με ψυχές άλλων ανθρώπων, οι οποίοι έχουν εμφανισθεί σε ζωντανούς μετά τον βιολογικό τους θάνατο.200



ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

195 Γιανναράς Χρήστος, «Αλφαβητάρι της πίστης», Εκδ. Δόμος, Αθήνα, 2006, σελ.87
196 Anthony Bloom, «Ο θάνατος ως κέρδος», εκδόσεις Εν πλω, Αθήνα, 2005, σελ.110
197 Παπαϊωάννου Εύης, «Η έννοια της ψυχής στην Παλαιά Διαθήκη», πρόσβαση στο διαδικτυακό τόπο: http: //www.pemptousia.gr/?p=74432 (19-4-14) 
198 Γιανναρά Χρήστου, βλ. μν. εργ. σελ.88
199 Βασιλειάδη Νικολάου, «Το μυστήριο του θανάτου», εκδόσεις ΣΩΤΗΡ, Αθήνα, 1993, σελ.366
200 Δαμασκηνός Μοναχός Αγιορείτης, «Ορθόδοξη ανθρωπολογία και μεταμοσχεύσεις ζωτικών οργάνων», Εκδόσεις Μυριόβιβλος, Αθήνα, 2007, σελ. 406
201 Νέλλας Παναγιώτης, «Ζώον θεούμενον», Β’ εκδ., Σύναξη, 1981, σελ. 33-34
202 Ι. Δαμασκηνού, «Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως», 2.12, εκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη, 1985, σελ. 150
203 Ι. Δαμασκηνού, βλ. μν. εργ. σελ. 150, υποσημείωση 15

204 Ξυδιάς Βασίλειος, «Τι είναι η ψυχή», εκδ. ΑΡΧΕΤΥΠΟ, 2002


-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Παρατήρηση: η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ συνεχίζει την παρουσίαση με τη μορφή σειράς άρθρων της μελέτης “Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΥΠΟ ΤΟ  ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΝΕΥΡΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ”, του θεολόγου και νοσηλευτή Νικόλαου Στανίτσα.  Πρόκειται για αναθεωρημένης έκδοση του κειμένου που κατατέθηκε ως διπλωματική εργασία στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστήμιου με επιβλέποντες καθηγητές τους ΚΟΪΟ ΝΙΚΟΛΑΟ, ΦΑΝΑΡΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ και ΛΟΗ ΝΕΚΤΑΡΙΟ.

pemptousia.gr

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

Άγιος Καλλίνικος

Βιογραφία

Ο Άγιος Καλλίνικος κατάγονταν από την Κιλικία. Ήταν ευσεβής και ενάρετος και είχε σαν έργο ζωής την κατήχηση των εθνικών με σκοπό τη σωτηρία τους. Όταν έφθασε στην Αίγυπτο, φανατικοί ειδωλολάτρες εξεγέρθηκαν εναντίον του, τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα Σακέρδωνα. Αυτός, υποκρινόμενος, έδειξε ότι λυπάται, και για να κάμψει το φρόνημα του Καλλινίκου, ανέφερε δήθεν περιστατικά πρώην γενναίων χριστιανών, που όταν αντίκρισαν τα σκληρά βάσανα, αρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Καλλίνικος, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία του ηγεμόνα, μειδίασε και του είπε: «Μην αναβάλλεις, έπαρχε, να λάβεις πείρα της δύναμης με την οποία ο Χριστός οπλίζει τους γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ετοίμασε όλα σου τα κολαστήρια όργανα, φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια και ό,τι άλλο σκληρό μαρτύριο έχεις. Όλα αυτά και άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια ποθώ για την αγάπη του Χριστού». Πράγματι, ο έπαρχος τον μαστίγωσε σκληρά. Του φόρεσε παπούτσια, τα οποία είχαν καρφιά και τον ανάγκασε να τρέχει μέχρι την πόλη της Γάγγρας σε απόσταση ογδόντα στάδια. Έσκισε τις σάρκες του με σιδερένια νύχια και όπως ήταν μισοπεθαμένος, τον έδεσε πίσω από ένα άγριο άλογο, που τον έσυρε για πολλά χιλιόμετρα. Τόση ήταν η λύσσα του έπαρχου, που πρίν ο Καλλίνικος αφήσει την τελευταία του πνοή, τον έριξε μέσα στη φωτιά. Έτσι ένδοξα πήρε το στεφάνι του μαρτυρίου. Η δε σύναξη του γινόταν κοντά στην γέφυρα του Iουστινιανού, και κοντά σε κάποιο μέρος που λεγόταν Πετρίον.


Ἀπολυτίκιον 

Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.


Κλῆσιν σύνδρομον, ἔχων τῷ βίῳ, νίκος καλλίστον, ἤρας ἐν ἄθλοις, καταλλήλως γεγονῶς ὁ προκέκλησαι, σὺ γὰρ καλῶς τὸν ἀγῶνα τελέσας σου, ὡς νικητὴς ἐδοξάσθης Καλλίνικε. Μάρτυς ἔνδοξε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ μέγα ἔλεος.


saint.gr

Ο γάμος ως οδός προς την Αγιότητα

«Παράλαβε τους στεφάνους αυτών εν τη Βασιλεία Σου» λέει ο ιερέας στον Κύριό μας λίγο πριν την τελική ευλογία του γαμπρού και της νύμφης στο Ορθόδοξο μυστήριο του γάμου . Η Ορθόδοξη πίστη δεν είναι αφηρημένη, αλλά προσωπική. Δίνει σημασία όχι στις γενικές αρχές ή σε κάποιον θεωρητικό κώδικα ηθικής, αλλά στη σωτηρία μοναδικών και ιδιαίτερων προσώπων δημιουργημένων κατ’ εικόνα Θεού. […]
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αποκαλεί το γάμο “θείον μυστήριον της αγάπης”. Ως τέτοιος ο γάμος εκφράζει κάτι συνολικά ουσιαστικό για την ανθρώπινη υπόστασή μας. Γιατί εμείς, τα ανθρώπινα όντα, έχουμε κτιστεί κατ’ εικόνα Θεού και συγκεκριμένα κατ’ εικόνα του Θεού της Αγίας Τριάδος, “Ο Θεός αγάπη έστιν” (κατά Ιωάννη, 14:8) όχι ένα άτομο μόνο του που αγαπά μόνο τον εαυτό του, αλλά μια κοινότητα ή κοινωνία τριών προσώπων που αγαπούν το ένα το άλλο. Ο Θεός δεν είναι απλά προσωπικός μα διαπροσωπικός, όχι απλά μία μονάδα αλλά μία ενότητα. Ο Θεός είναι αλληλεγγύη, ανταλλαγή, απόκριση, αμοιβαιότητα. Αν όλα αυτά ισχύουν για το Θεό, τότε πρέπει α ισχύουν και για τον άνθρωπο που κτίστηκε κατ’ εικόνα Θεού. Αν ο Θεός είναι αγάπη, τότε κι ο άνθρωπος είναι αγάπη – όχι αγάπη προς τον εαυτό, αλλά αγάπη που μοιράζεται. Κι ο άνθρωπος είναι επίσης αλληλεγγύη, ανταλλαγή, απόκριση, αμοιβαιότητα. Κι εμείς τα ανθρώπινα όντα, όπως και τα τρία θεϊκά πρόσωπα, βρίσκουμε την τελείωση ζώντας σε κοινότητα ή κοινωνία. “Αγαπητοί, αγαπώμεν αλλήλους, ότι η αγάπη εκ του Θεού έστι” (Ιωάννου Α΄ 4:7) Υπάρχουν, όπως είναι φυσικό, διαφορετικοί τρόποι έκφρασης αυτής της αμοιβαίας αγάπης. Ο μοναχισμός και η μοναστική ζωή μπορούν να είναι επίσης “θεία μυστήρια της αγάπης”. Η εντολή “αγαπάτε αλλήλους” απευθύνεται σ’ όλους εξίσου κι όχι μόνο στα παντρεμένα ζευγάρια. Αλλά η βασική και πρωταρχική μορφή της ανθρώπνιης κοινωνίας ή κοινότητας θα είναι πάντα η αμοιβαία αγάπη του άνδρα και της γυναίκας μέσα στο γάμο. Αυτή είναι η πρωτογενής ανθρώπινη σχέση πάνω στην οποία βασίζονται όλες οι άλλες εκφράσεις της διαπροσωπικής κοινότητας. Ο γάμος, εξάλλου, ως “θείο μυστήριο της αγάπης”, εκφράζει τη θεμελιώδη ανθρώπινη υπόσταση σύμφωνα με τη θεία εικόνα. Κι αυτό συμβαίνει εξαιτίας του ότι εμείς οι άνθρωποι πιστεύουμε σ’ έναν Θεό που είναι Τριάδα κι έχουμε κτιστεί κατά την Τριαδική του εικόνα.
“Τίμιος ο γάμος εν πάσι” (προς Εβραίους, 13:4). Σε πολυάριθμες ασκητικές ομάδες στο περιθώριο της Εκκλησίας, κατά την διάρκεια των πρώτων αιώνων, η έγγαμη κατάσταση θεωρείτο ασυμβίβαστη ως προς μια ολοκληρωτική χριστιανική παράδοση. Αυτοί που επρόκειτο να βαπτισθούν, αν ήταν ακόμα άγαμοι, έπρεπε να διατηρήσουν την παρθενία τους για το υπόλοιπο της ζωής τους, ενώ τα παντρεμένα ζευγάρια έπρεπε να μείνουν χώρια πριν αρχίσει η μύησή τους στο χριστιανισμό. Όμως, η Εκκλησία στο σύνολό της απέρριψε τις απαιτήσεις αυτών των “εγκρατικών” κινημάτων, επιμένοντας ότι ο γάμος αποτελεί πραγματικά οδό προς την αγιότητα. Τα παντρεμένα ζευγάρια, όχι σε μικρότερο βαθμό από τους μονάζοντες, μπορούν να κατορθώσουν την πληρότητα της θεώσεως ή την εν Χριστώ θεοποίηση.
Είναι αλήθεια ότι οι Πατέρες, τόσο οι Έλληνες όσο και οι Λατίνοι, δηλώνουν συχνά ότι η μοναχική κλήση – νοητή ως “αγγελική” ή εσχατολογική προσδοκώμενη κατάσταση μετά την ανάσταση ( βλ. κατά Μάρκον 12:25, κατά Λουκά 20:3-36) είναι εγγενώς ανώτερη από την έγγαμη κατάσταση. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι κι ο γάμος δεν είναι “τίμιος εν πάσι”. Επιπλέον, υπάρχουν πατερικά κείμενα τα οποία αναφέρουν ότι η ανώτερη κατάσταση για κάθε πρόσωπο είναι πάντα η συγκεκριμένη κατάσταση στην οποία το συγκεκριμένο πρόσωπο έχει κληθεί. Κάποτε κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού σε κάποια πόλη είπαν στον Άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο που θα έβρισκε δύο ανθρώπους πιο προχωρημένους στην πνευματική ζωή από τον ίδιο. Τελικά, αυτοί οι δύο άνθρωποι ήταν δύο παντρεμένες γυναίκες που ζούσαν μία συνηθισμένη ζωή με τους συζύγους τους. “Πραγματικά”, αναφώνησε ο Αγ. Μακάριος με θαυμασμό, “δεν υπάρχει ούτε παρθένος ούτε έγγαμος, ούτε μοναχός ούτε κοσμικός, παρά μόνο ο Θεός που δίνει το Άγιο Πνεύμα Του σε όλους, σύμφωνα με την προαίρεση του καθενός” (Vitae Patrum VI, iii, 17). Σύμφωνα με τον Άγ. Συμεών το Νέο Θεολόγο ” Σε κάθε κατάσταση όποιο κι αν είναι το έργο ή η εργασία που περιλαμβάνει, η ζωή που βιώνεται για τον Κύριο και σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου αυτή είναι, που ευλογείται συνολικά” (Κεφάλαια iii 65).
Πως, όμως, μπορεί ο καθένας μας ν’ ανακαλύψει για ποια κατάσταση έχει κληθεί; Σ’ αυτό το ερώτημα δεν μπορεί να υπάρξει μία μοναδική απάντηση. Δεν υπάρχει κάποια εξωτερική μέθοδος που μηχανικά κι αυτόματα θα μας αποκαλύψει ποια είναι η προσωπική μας κλήση, μοναχισμός ή γάμος. Αν περιμένουμε το Πνεύμα, χωρίς να έχουμε αποφασίσει μόνοι μας, μένοντας υπάκουοι στον Πνευματικό μας πατέρα, το Πνεύμα στην δική Του ώρα και με τον δικό Του τρόπο θα μας μιλήσει στις συγκεκριμένες συνθήκες που βρισκόμαστε. Ταυτόχρονα, ενόσω περιμένουμε το Πνεύμα, θα είναι η μεγαλύτερη βοήθεια για μας να έχουμε μπροστά στα μάτια της καρδιά μας τα παραδείγματα εκείνων που ακολούθησαν την κλήση του γάμου.[…]
Όπως επισημαίνει ο Παύλος Ευδοκίμωφ υπάρχει μόνο ένας τρόπος να μάθει κανείς την ιδιαίτερη αξία της μοναχικής κλήσης κι αυτός είναι μαθαίνοντας να εκτιμά το θαύμα και την αγιότητα στην έγγαμη κατάσταση. Με τον ίδιο τρόπο, τα παντρεμένα ζευγάρια δεν μπορούν να αντιληφθούν όπως πρέπει το κάλλος της δικής τους κλήσης, αν δεν τιμούν εξίσου τη μοναχική ζωή. Οι δύο κλήσεις δεν είναι αντίθετες μα συμπληρωματικές, η μια επιβεβαιώνει την άλλη. “Παράλαβε τους στεφάνους αυτών εν τη Βασιλεία Σου”. Ο απώτερος σκοπός του γάμου είναι οι δύο σύζυγοι να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο να εισέλθει στο θεϊκό Βασίλειο. Μέσω της αμοιβαίας αγάπης και της κοινής τους ζωής, οι δυο τους – μαζί με τα παιδιά τους, αν ο Κύριος τους έχει δώσει απογόνους – καλούνται να φέρουν ο ένας τον άλλον πιο κοντά στο Χριστό. Σαν μια αιώνια ένωση μεταξύ δύο μοναδικών κι αιωνίων προσωπικοτήτων, το θείο Μυστήριο του Γάμου δεν έχει άλλο τέλος απ’ αυτό.


tideon.org

Ἀσέβεια πρὸς τὴν ἱστορία τοῦ Ἔθνους μας - "Ο Σωτήρ"

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ χώρα μας βάλλεται ἀπὸ φανεροὺς καὶ κρυφοὺς ἐχθροὺς καὶ ἀπὸ δῆθεν φίλους μας, εἶναι βαρὺ χτύπημα νὰ πολεμεῖται καὶ ἐκ τῶν ἔσω, ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ ἀσεβοῦν πρὸς τὴν ἐθνική μας ἱστορία. Αὐτὸ συνέβη πρόσφατα μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νὰ ἀπαλειφθεῖ ἀπὸ τὴν ἐξεταστέα ὕλη τῶν Πανελλαδικῶν ἐξετάσεων τῆς τρίτης τάξεως τοῦ Γενικοῦ Λυκείου ἡ Γενοκτονία τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ.  Δὲν φθάνει ποὺ δὲν τολμοῦμε ὡς κράτος νὰ ἀναγνωρίσουμε ὡς Γενοκτονία τὴν ἐξόντωση ἀπὸ τοὺς Τούρκους 335.000 Ποντίων ἀδελφῶν μας, μεταξὺ τῶν ὁποίων πάμπολλοι Κληρικοὶ καὶ Μοναχοί, ἐμποδίζουμε τώρα καὶ τὰ παιδιά μας νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὴ μελέτη τοῦ φρικτοῦ αὐτοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος. Ἡ ἀπόφαση αὐτὴ «προσβάλλει εὐθέως ζῶντες καὶ νεκρούς, ἀγνοώντας τὶς μνῆμες, τοὺς ἀγῶνες ἀλλὰ καὶ τὶς θυσίες τῶν Ποντίων» («Δημοκρατία» 26-6-2015). 

Ὅλοι οἱ Ποντιακοὶ Σύλλογοι ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τῆς Ἑλλάδος ἀντέδρασαν ἐντονότατα, μόλις ἔγινε γνωστὴ ἡ ἀπόφα­ση αὐτή. Σὲ ἐπιστολή της πρὸς τὸν Ὑπουργὸ Παιδείας κ. Ἀριστείδη Μπαλτᾶ ἡ Διεθνὴς Συνομοσπονδία Ποντίων ­Ἑλλήνων μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀναφέρει: «Πειθαρχοῦμε στὶς ἐντολὲς τῆς Ἄγκυρας; Δὲν μπορεῖ ἡ πρόε­δρος τῆς Βουλῆς νὰ ὑπόσχεται συμπαράσταση καὶ συμπαράταξη (πολὺ σωστά) στὸ θέμα τῆς διεθνοῦς ἀναγνώρισης τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, καὶ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας νὰ ἐπιβάλλει συσκότιση. Ζητοῦμε τὴν ἄμεση ἐπανένταξη τῆς ἱστορίας τοῦ παρευξείνιου Ἑλληνισμοῦ στὴν ἐξεταστέα ὕλη τῶν Πανελλαδικῶν. Σὲ διαφορετικὴ περίπτωση ὁ ἀπανταχοῦ ποντιακὸς ἑλληνισμὸς θὰ ἀντιδράσει δυναμικά». Ἡ ἀπόφαση αὐτή, ποὺ πλήττει καίρια τὸ πατριωτικὸ αἴσθημα τῶν Ποντίων καὶ ὅλων τῶν ὑγιῶς σκεπτομένων Ἑλλήνων, προσ­βάλλει βάναυσα τὴν ἐθνική μας ἱστορία. Εἶναι ἀσέβεια πρὸς τὸ Ἔθνος μας. Εἶναι καὶ ἔλλειψη ἀληθινῆς ἀγάπης πρὸς τὰ παιδιά μας, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ μέλλον τοῦ Γένους μας, ἀλλὰ καὶ τοῦ κράτους μας καὶ τῆς Ἐκ­κλησίας μας.

Περιοδικό "Ο Σωτήρ"

Πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε στα παιδιά για το Θεό;

Αλήθεια, πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε στα παιδιά για το Θεό; Πόσο εφικτό γίνεται αυτό όταν εμείς έχουμε μεγάλα πνευματικά κενά αλλά και οι σημερινές απαιτήσεις των παιδιών έχουν γίνει πιεστικές; Στους καιρούς μας περισσεύουν οι αντιρρήσεις για την ύπαρξη του Θεού, ενώ μεταλλαγμένες μορφές αθεΐας εμφανίζονται συνεχώς. Παράλληλα τα αμείλικτα ερωτήματα των παιδιών μας ζητούν απαντήσεις, σημερινές και άμεσες. Πού είναι ο Θεός όταν το κακό κραυγάζει θριαμβευτικά, όταν ο πόνος, η αρρώστια, ο θάνατος χτυπούν βάναυσα και ανελέητα; Πού είναι ο Θεός στην ορφάνια ή στην έσχατη φτώχεια; Σ’ αυτό τον ορυμαγδό αμφισβητήσεων και αντιρρήσεων μόνο η εμπειρική βίωση από μέρους μας της ορθοδόξου πίστεως μπορεί να απαντήσει. Από την αρχή παρουσιάζεται ένα πρακτικό πρόβλημα. Στην εκκλησιαστική παράδοση και την ορθόδοξη Θεολογία μιλούμε για ένα Θεό πού είναι Τριαδικός. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πώς αυτά πού κατανοούμε ή προσπαθούμε να κατανοήσουμε εμείς, δεν είναι αυτονόητα στο παιδί. Γι’ αυτό και χρειάζεται στο ξεκίνημα να χρησιμοποιήσουμε παραδείγματα πού «απλοποιούν» την τριαδικότητα του Θεού. Ένα χαρακτηριστικό είναι το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος με το κεραμίδι στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο.  Πριν ξεκινήσουμε να αποκαλύπτουμε το μεγάλο μυστήριο του Θεού στην παιδική ψυχή πρέπει να δημιουργήσουμε την αίσθηση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του. Δηλαδή, όπως όταν γεννήθηκε, οι παραστάσεις γύρω του αλλά και ή συνεχής στοργή και φροντίδα το έπεισαν για το ποιοί είναι οι γονείς του που δίπλα τους αισθάνεται ασφάλεια και σιγουριά, έτσι πρέπει να το πείσουμε να δέχεται το Θεό σαν παρουσία, σαν αίσθηση ζωντανή, να πιστεύει σ’ Εκείνον και να εκδηλώνει την πίστη του με συγκεκριμένο τρόπο. Οι εικόνες, το καντήλι, το θυμίαμα, ή άσκηση της νηστείας, η προσπάθεια εφαρμογής των Ευαγγελικών εντολών από μέρους της οικογένειας δημιουργούν μία ατμόσφαιρα την οποία το παιδί αποδέχεται ως φυσικό του περιβάλλον και στη συνέχεια ακολουθεί. Έτσι γίνεται ευκολότερη αργότερα η προσέγγιση των πνευματικών δεδομένων. Κοντολογίς η πνευματική ατμόσφαιρα πού υπάρχει στο σπίτι, κηρύττει σιωπώσα και αποτελεί την πρώτη απόδειξη πώς ή πίστη στο Θεό δεν είναι έργο απροσδιόριστο χειρών ανθρώπων αλλά πραγματικότητα πού μπορεί να βιωθεί.
Η οποιαδήποτε στάση μας – πρέπει να γνωρίζουμε – μπορεί να «χρεώσει» το Θεό και την Εκκλησία. Μερικές φορές εφευρίσκοντας τρόπους για να διαπαιδαγωγήσουμε τα παιδιά μας, επιστρατεύουμε και το Θεό σαν συνήγορο των δικών μας αποφάσεων. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, ώστε να μην χρησιμοποιούμε την παρουσία του Θεού κατ’ επιλογήν και κυρίως στις οφειλές των άλλων σε μας. "Αν π.χ. υποστηρίζουμε κάτι εξόφθαλμα άδικο και χρησιμοποιούμε και το Θεό γι’ αυτό, τότε πρέπει να γνωρίζουμε πώς το παιδί θα απορρίψει και εμάς και το δίκιο μας. Είναι νομίζουμε λάθος να μιλούμε για το Θεό με έννοιες πού το παιδί δεν κατανοεί. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε λέξεις πού δεν έχουν αντίκρισμα στην παιδική ψυχή. Θα μπορούσαμε ”πλάθοντας” το Θεό να του μιλήσουμε με όπλο τις καινοδιαθηκικές ή παλαιοδιαθηκικές ιστορίες για την αγάπη Του, την ειρήνη Του πού απλόχερα σκορπίζει σ’ εκείνους που τον πιστεύουν και Τον αγαπούν. Είναι ευκολότερη η προσέγγιση του Θεού όταν μιλάμε για τα «χαρακτηριστικά Του. Kαλά θα είναι να ακολουθούμε το μεγάλωμα του παιδιού και να του αποκαλύπτουμε τις αλήθειες της ορθοδόξου πίστεως κατά τη δεκτικότητα του. Ο νέος αυτός ρόλος που αναλαμβάνουμε, δηλαδή αυτή η εμπειρία της διδασκαλίας ή της μικράς κατηχήσεως θα μας φέρει συχνά αντιμέτωπους με τις πραγματικά μεγάλες πνευματικές ελλείψεις ή και την τελεία μας άγνοια πάνω στα πνευματικά ζητήματα.
"Ας φροντίσουμε μιλώντας για το Θεό να γνωρίσουμε τι ακριβώς πρέπει να πούμε στα παιδιά μήπως βρεθούμε σε δρόμους μη ορθόδοξους.
"Ας αναζητήσουμε το απόσταγμα της πατερικής σοφίας πού αποτελεί τη σωστική κιβωτό. Σχεδόν ταυτόχρονα μπορεί ν’ αρχίσει λίγο στην αρχή, εντονότερα στη συνέχεια ή αμφισβήτηση για την αλήθεια ή ακόμη θ’ αναπτυχθούν σκέψεις ως προς την ορθή πίστη άλλων θρησκειών. Στις μέρες μας μάλιστα που ο συγκρητισμός καταργεί τις ιδιαιτερότητες και τις ταυτότητες των τόπων και των προσώπων χρειάζεται να καταβληθεί πολύς κόπος ώστε το παιδί μας να πεισθεί πώς η πίστη που του διδάξουμε είναι πραγματικά ή σωστή. Είναι πολύ σημαντικό ή διδασκαλία μας να συνοδεύεται από τιμία συνεχή προσπάθεια μας να μάθει το παιδί πώς οι εντολές του Θεού είναι πραγματικά εφαρμόσιμες. Καταλαβαίνει λοιπόν κανείς καλά γιατί χρειάζεται ή πράξη να προηγείται της θεωρίας. Η άρνηση του Θεού από μέρους του παιδιού σε κάποια ηλικία έρχεται όχι τόσο από την προσωπική του επανάσταση, όσο γιατί αδυνατεί να σηκώσει το «βάρος» της μαρτυρίας του Χριστού στο σχολείο ή στην κοινωνία γενικότερα. Δεν μπορεί να σηκώνει «μόνο» του τις ειρωνείες των φίλων και συμμαθητών του και τότε μοιάζει με τους πολλούς. Τότε, ίσως, είναι ώρα να πούμε στο παιδί μας πως η αγάπη μας σε κάποιον δεν είναι θεωρητική αλλά έχει αξία όταν για εκείνον πού αγαπάς θυσιάζεσαι. Αυτό δηλαδή πού δίδαξε ο Κύριος «αυτή εστίν η εντολή η έμή, Ινα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς μείζονα ταύτης σγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού» (Ίω. ιε’ 12, 13). Είναι ανάγκη να μιλήσουμε για την ανάγκη της μαρτυρίας του ονόματος του Χριστού που συχνά γίνεται μαρτύριο.

Την πιο σκληρή μάχη καλείται να δώσει ο παιδαγωγός στα αμείλικτα ερωτήματα του παιδιού: γιατί το κακό στον κόσμο; Γιατί πεθαίνουν οι άνθρωποι; γιατί πονούν; Κι όμως αποτελεί βασικό ζήτημα ολόκληρης της ανθρώπινης ζωής, σε όλους τους καιρούς. Με πολλή υπομονή και διάκριση θα ξεκινήσουμε από το θέμα της Ελευθερίας του ανθρώπου. Ο άνθρωπος, πλασμένος από το Θεό, απολάμβανε τον πλούτο των δωρεών του ζώντας στον Παράδεισο. Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο ελεύθερο και αθάνατο. Τί θα ήταν ο άνθρωπος χωρίς την ελευθερία και την αθανασία; Με την αμαρτία ο άνθρωπος χάνει μόνος του την ελευθερία, αιχμαλωτίζεται. Δεν του τη στερεί ο Θεός. Έκτοτε το κακό σαν παγκόσμια επιδημία εξαπλώνεται στη γη ως ακριβό τίμημα αυτής της κακής χρήσης της Ελευθερίας. Αφού τέλος καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια με το λόγο και το παράδειγμα μας, ας αναθέσουμε με την προσευχή μας τα παιδιά στο Θεό, για να επιλέξει Εκείνος τον τρόπο πού θα μιλήσει στην καρδιά τους.


agiameteora.net

Μέλλον ευρωπαϊκό και μέλλον των Ελλήνων του Χρήστου Γιανναρά

Α​​πορροφημένοι από την εικόνα του ενός δέντρου, όπου έχουμε χτίσει τις φωλιές μας, χάνουμε από τα μάτια μας την εικόνα του δάσους. Ομως η ιστορική μας μοίρα αποκλείεται να είναι μοναχική. Κοινός τόπος και τον παπαγαλίζουμε όλοι: Η Ευρώπη έχει αλλάξει, δεν αναγνωρίζεται. Οσο υπήρχε η απειλή του εφιάλτη στην Ανατολή, ο ολοκληρωτισμός της Σοβιετίας, του Μάο, των Ερυθρών Χμερ, οι κοινωνίες της Ευρώπης ήταν το σύμβολο της μάχης για την υπεράσπιση των θεσμών της δημοκρατίας, των προϋποθέσεων του κοινωνικού κράτους. Ακόμα και όταν οι ΗΠΑ διολίσθαιναν στην αυθαιρεσία του μακαρθισμού ή στη στήριξη απάνθρωπων δικτατοριών λατινοαμερικανικού τύπου, η κριτική εγρήγορση του πολιτικού αντιλόγου αντλούσε από τις αρχές των ευρωπαϊκών δημοκρατικών κατακτήσεων.
Μόλις η σοβιετική απειλή κατέρρευσε, η Ευρώπη μοιάζει να παραιτήθηκε, αυθωρεί και αμαχητί, από την ασυμβίβαστη υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών και του κοινωνικού κράτους. Παραδόθηκε «ανεπαισθήτως» στην αντίπαλη του μαρξιστικού ολοκληρωτισμού ακρότητα: στον ολοκληρωτισμό των «Αγορών». Και έτσι στην Ελλάδα, στον στενό ορίζοντα της μονόδενδρης οπτικής, έχουμε αφτιασίδωτη την εικόνα της εξωφρενικής κωλοτούμπας: Ο θλιβερός παλαιοημερολογήτης υπερασπιστής της Σοβιετίας να κόπτεται σήμερα στο βήμα της Βουλής, για την υπεράσπιση της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους (νοσταλγώντας, προφανέστατα, τους τζιχαντιστές της ΟΠΛΑ). Ενώ τα «φιλελεύθερα» και τα «σοσιαλιστικά» κόμματα να φρενιάζουν έξαλλα απαιτώντας την τυφλή, ειλωτική υποταγή μας στους εκβιασμούς των προστάτιδών μας «Αγορών». Σίγουρα, η σημερινή Ελλάδα είναι ευκρινέστατο πεδίο, προκειμένου να μελετηθεί η παραίτηση της Ευρώπης από την πολιτισμική της ταυτότητα στις μέρες μας. Επιμένουν σε αυτό το τραγικό προνόμιο της Ελλάδας σοβαροί και έμπειροι πρώην ηγέτες ευρωπαϊκών κρατών, κορυφαίοι τίμιοι οικονομολόγοι, συνεπείς μαχητές της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Συνόψισε την πιστοποίηση του ελλαδικού προνομίου η γαλλική εφημερίδα Le Monde, καύχημα της ευρωπαϊκής δημοσιογραφίας, με τον πρωτοσέλιδο-ολοσέλιδο τίτλο, την Κυριακή του εδώ δημοψηφίσματος (5.7.2015): «Το μέλλον της Ευρώπης παίζεται στην Αθήνα». Οχι ότι παίζεται στην Αθήνα το ευρωπαϊκό μέλλον της Ελλάδας, αλλά ότι στην Αθήνα παίζεται το ευρωπαϊκό ή όχι μέλλον της Ευρώπης. Δυστυχώς η ελλαδική μας κοινωνία, βυθισμένη σε δραματική ανθρωπολογική παρακμή, ήταν αναπότρεπτο να οδηγήσει τη διαχείριση της κορυφαίας αυτής ιστορικής ευθύνης σε παταγώδες φιάσκο. Την αναμέτρηση της Ευρώπης με την ευρωπαϊκότητά της (έστω και στην εν σμικρώ περίπτωση του ελλαδικού κρατιδίου) –αναμέτρηση της δημοκρατίας και του κοινωνικού κράτους με τον στυγνό οικονομισμό των απάτριδων «Αγορών»– τη διαχειρίστηκε ελλαδικό πολιτικό προσωπικό φορτωμένο τις αναπηρίες της παρακμής μας: Απροετοιμασία, προχειρότητες, ιδεολογικά ρητορεύματα και ταυτόχρονα επαρχιωτικές πεφυσιωμένες συμπεριφορές, ναρκισσισμός. Κυρίως, όμως, απουσία κοινωνικού οράματος ικανού να αντιπαλαίψει τον μηδενιστικό ιστορικοϋλιστικό ολοκληρωτισμό της νεοκαπιταλιστικής, παγκοσμιοποιημένης Σοβιετίας.
Το υπόλοιπο ελλαδικό πολιτικό προσωπικό, το αντιπολιτευόμενο τους διαχειριστές της ιστορικής αναμέτρησης, αποδείχτηκε ακόμα θλιβερότερη έκφανση της παρακμής μας. Κρίσεις και χαρακτηρισμοί για αναστήματα σπιθαμιαία και κωμικά περιττεύουν. Το αποτέλεσμα βαραίνει: ένας καινούργιος φανατισμός, με πείσμα, πάθος και άρνηση κάθε λογικής, που τον μετάγγιζαν αλλόφρονα τα εκπεσμένα σε επίπεδο πρωτογονισμού εμπορικά τηλεοπτικά κανάλια. Μεθοδικά διεφθαρμένη και εξηλιθιωμένη με την ποδοσφαιρολαγνεία και τον κρατικό τζόγο η ελλαδική κοινωνία, άγλωσση, ανιστόρητη, με πουλημένη την ψυχή της στη λατρεία του μαμωνά, έδειχνε να εγγυάται ένα θρίαμβο σαρωτικό του «ναι»: την απόλυτη κατάφαση στο χρήμα, στην καταναλωτική υστερική μονοτροπία. «Ναι» στον εκβιασμό των παντοδύναμων αγορών, στην πρόκριση του ειλωτισμού με μόνη προσδοκία τον παρά. Η θηλιά στον λαιμό (οι κλειστές τράπεζες ωμή τρομοκρατία), το φάσμα της λιμοκτονίας να παραμονεύει στο επόμενο εικοσιτετράωρο. Και μέσα σε αυτές τις εξωφρενικές συνθήκες, η παρακμιακή ελλαδική κοινωνία έκανε την έκπληξη: Χωρίς εξάρσεις, χωρίς επαναστατικές ιδεοληψίες, σεμνά, ήρεμα, σοβαρά, το 62% του λαού είπε «όχι». Και οι μανιασμένοι κοσμοκράτορες αφηνίασαν. Αυτό το απρόσμενο λαϊκό ήθος είχε να διαχειριστεί στη συνέχεια ο κ. Τσίπρας, αυτό τα ξάφνιασμα. Αλλά με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησής του έδειξε να μην κατάλαβε ούτε τι ακριβώς συνέβη ούτε τι υποχρεώσεις δημιουργεί αυτό που συνέβη. Με τον ανασχηματισμό έδιωξε τους Δον Κιχώτες, που απαιτούσαν μάχη με τους ανεμόμυλους, δηλαδή επιστροφή στον επαρχιωτισμό της δραχμής. Δεν υποψιάστηκε όμως ότι το ευρωπαϊκό μέλλον της Ευρώπης είναι συνάρτηση του ελληνικού μέλλοντος της Ελλάδας, επομένως το παιχνίδι θα κριθεί όχι τόσο στα υπουργεία Οικονομίας και Οικονομικών όσο στον ανασχηματισμό Παιδείας και Πολιτισμού. Με τον κ. Μπαλτά και τη διαιώνιση της εκπαιδευτικής αστοχίας, το «όχι» στον αυτεξευτελισμό των Ελλήνων πάει χαμένο, νεκρώνονται οι ρίζες που γεννάνε τον αυτοσεβασμό και την αξιοπρέπεια του λαού μας.
Είναι πρόκληση, σε ώρες τόσο οδυνηρά και επικίνδυνα κρίσιμες, να συνεχίζονται οι κυβερνητικοί ανασχηματισμοί, του τύπου της ανακύκλωσης «δευτερεύοντος κομματικού υλικού», που καθιέρωσε ο κ. Σαμαράς.

Εχοντας τώρα την άμεση και αλγεινή πείρα ο κ. Τσίπρας με ποιον αδίστακτο σκοταδισμό αντιπαλεύει, θα ήταν φυσικό να ανασχηματίζει κάθε τόσο το επιτελείο του βελτιώνοντας αδιάκοπα την ανθρώπινη ποιότητα που απαιτούν οι στόχοι της αναμέτρησης. Ακόμα και στη φανατισμένη στο εσωτερικό της χώρας προκατάληψη δεν έχει ο πρωθυπουργός τίποτα ισχυρότερο να αντιτάξει από την ανθρώπινη ποιότητα των επιλογών του. Χωρίς να περιμένει αναγνώριση ή έπαινο, αφού η σύγχυση που δημιουργείται από την εμπάθεια είναι σωστή σκοτοδίνη: Ακόμα και όταν οι ηγέτες της Ε.Ε. κατέλυαν βάναυσα κάθε έννοια δημοκρατίας υποδείχνοντας στον ελληνικό λαό τι απαιτούσαν να ψηφίσει, μεγάλη μερίδα των Ελλήνων τούς δικαίωνε, με το δικαιολογητικό ότι οι κυβερνήτες μας ήταν αναξιόπιστοι! Ή ήταν αδύνατο για τους τυφλά φανατισμένους να ξεχωρίσουν αν η «στάγδην» παροχή ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες ήταν ωμός, απάνθρωπος γκανγκστερικός εκβιασμός ή παιδαγωγικό επιτίμιο για να συνετιστούν οι κακόδοξοι κυβερνήτες μας. Την αλήθεια του πρωτοσέλιδου-ολοσέλιδου τίτλου της Monde (ότι το ευρωπαϊκό μέλλον της Ευρώπης είναι συνάρτηση του ελληνικού μέλλοντος της Ελλάδας) ο κ. Τσίπρας έδειξε να την κατάλαβε τόσο όσο την καταλάβαιναν και ο κ. Σαμαράς, ο κ. Σημίτης, ο βραχύς κ. Καραμανλής. Αν διαφέρει ο κ. Τσίπρας, τουλάχιστον σε ταλέντο, μένει να αποδείξει ότι ξέρει να διδάσκεται «καθ’ οδόν».

kathimerini.gr

Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Η Εκκλησία της Κύπρου για το θέμα των εκτρώσεων


H ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΑΝΑΣΚΕΥΑΖΕΙ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ κ. ΑΝΔΡΕΑ ΠΙΤΣΙΛΛΙΔΗ, ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΕΚΤΡΩΣΕΩΝ

«Άμα το σώμα και η ψυχή» – Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Η Συνοδική Επιτροπή της Εκκλησίας της Κύπρου, ανεσκεύασε τη θέση του θεολόγου κ. Ανδρέα Πιτσιλλίδη για το θέμα των αμβλώσεων πριν 5η εβδομάδα της κυήσεως. Ο θεολόγος κ. Ανδρέας Πιτσιλλίδης, εξέφρασε εντελώς λάθος θέσεις για το θέμα των εκτρώσεων πριν την 5η εβδομάδα της κυήσεως. Δεν δέχθηκε να καλείται άμβλωση ή έκτρωση, αλλά απλά διακοπή κύησης, καθότι όπως υποστήριξε, ο εγκέφαλος σχηματίζεται μετά την 5η εβδομάδα και αρχίζει η εγκεφαλική λειτουργία.
Ποιος είπε ότι ο σχηματισμός του εγκεφάλου και η έναρξη της εγκεφαλικής λειτουργίας, καταδεικνύει ότι τότε το έμβρυο εμψυχούται; «Άμα δε το σώμα και η ψυχή πέπλασται, ου το μεν πρώτον, το δε ύστερον» αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στο σύγγραμμά του «Έκδοσις ακριβής Ορθοδόξου Πίστεως», με το «άμα» να δηλώνει επακριβώς το ταυτόχρονο. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, στα «Κεφάλαια φιλοσοφικά» αναφέρει «Ομοϋπόστατα εισίν, ότε δύο φύσεις εν μια υποστάσει ενωθώσι και μίαν σχώσιν υπόστασιν σύνθετον και εν πρόσωπον, ως ψυχή και σώμα».
«Την ψυχήν ούτε γαρ προυφίσταται του σώματος, ούτε μεθυφίσταται. Αλλ’ άμα τη τούτου γενέσει κτίζεται και αυτή» ομιλεί ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης (Κλίμαξ, Λόγος Κστ΄). Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς στα Εκατόν Πεντήκοντα Κεφάλαια (Συγγράμματα Τόμος Ε΄) αναφέρει «Η μέντοι ψυχή συνέχουσα το σώμα, ω και συνεκτίσθη, πανταχού του σώματος εστίν… ».
«Η ψυχή όλη δι όλου του σώματος χωρεί και ομοχρόνως εν τη ζωή γίνεται» λέγει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης στο σύγγραμμά του «Εξήγησις του Άσματος των Ασμάτων», Λόγος Ζ΄. Σαφώς δεν προηγείται το σώμα της ψυχής, αλλ’ η ψυχή γίνεται «ομοχρόνως» με το σώμα. Είναι χαρακτηρισική η ρήση του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης, με το ομοχρόνως να επεξηγεί πλήρως ότι «άμα το σώμα και η ψυχή».
«Ούτε γαρ σώμα προ της ψυχής αφίστατο, ούτε ψυχή προ του σώματος» αναφέρει ο Άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης, P.G. 89,724. Πως δύναται να ισχυριστεί κανείς, ότι «το σώμα πρώτον γέγονεν και η ψυχή ύστερον» εάν θέλει ορθοδόξως να φρονεί; Ο Β΄ Κανών του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου (Περί της φθειράσης κατ’ επιτήδευσιν το έμβρυον), εις την προς Αμφιλόχιον Ικονίου Επιστολή Κανονική Α, αναφέρει «Η φθείρασα κατ’επιτήδευσιν, φόνου δίκην επέχει. Ακριβολογία δε εκμεμορφωμένου και ανεξεικονίστου παρ’ημίν ουκ έστιν». Η απόφαση της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου για το θέμα τούτο, επικύρωσε τον Β΄ Κανόνα του Αγίου Βασιλείου, υποδεινύοντας τη θέση της Εκκλησίας στο θέμα των αμβλώσεων.




 pentapostagma.gr