Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

1η Απριλίου 1955 : ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ, ΑΡΙΣΤΑ !

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα,
Μες της κρεμάλας τη θηλιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας .
Η μάνα του ήταν μακριά, κι ο κύρης του δεμένος,
Οι νιοί συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,
Κι η νια που τον ορμήνευε δεν είδε νυχτοπούλι.
Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,
και στο σχολείο ο μαθητής συλλογισμένος πάει.
Χτυπά κουδούνι μπαίνουμε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνει κι η πρώτη η άτακτη κι η Τρίτη που διαβάζει
μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.
-Παρόντες όλοι;
-Κύριε ο Ευαγόρας λείπει.
-Παρόντες λέει ο δάσκαλος και με φωνή που τρέμει:
-Σήκω Ευαγόρα να μας πεις Ελληνική Ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι
Αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάνει,
Να πέσουν μ’ αναφιλητά αυτοί κι όλη η τάξη.
-Παλληκαρίδη Άριστα, Ευαγόρα πάντα πρώτος
στους πρώτους πρώτος, άγγελε, πατρίδας δοξασμένης,
συ μέχρι χθες, της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,
και του σχολειού σου σήμερα Δευτέρα Παρουσία.
Τα’ πε κι απλώθηκε σιωπή πα στα κλαμένα νιάτα,
Που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
Έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό παντοτινά γεμάτο…

1η Απριλίου 1955 : ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ


Αύριο ξεκινούμε για την πατρίδα,
γιαλούς θε να περάσουμε και στεριά.
Μαζί μας θε να πάρουμε την ελπίδα
ταχιά πως θα μας έρθη κι η Λευτεριά.

1η Απριλίου 1955 :ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ


Νίκου Μπατσικανή

Ο θρυλικός τομεάρχης της ΕΟΚΑ, ο αϊτός του Μαχαιρά. Από την κατεχόμενη σήμερα Λύση της επαρχίας Αμμοχώστου. Από τα εφηβικά του χρόνια, εκδηλώνει με τη μαθητική του δράση την παθολογική του αγάπη προς την Ελλάδα, αφήνοντας να διαφανεί από τότε τι θα επακολουθούσε. Στα 21 του, βρίσκεται στην Αθήνα και δίνει εξετάσεις στη σχολή Ευελπίδων, χωρίς επιτυχία. Μπαίνει τότε, στη σχολή εφέδρων αξιωματικών της Κορίνθου, αποφοιτεί και υπηρετεί ως ανθυπολοχαγός στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Το 1952, γυρίζει πίσω στο νησί. Μυείται στην ΕΟΚΑ και με το ξέσπασμα του αγώνα, παίρνει τα όπλα από τους πρώτους. Την 1η Απριλίου 1955, επιτίθεται με ομάδα κρούσης, στις πετρελαιοαποθήκες της αγγλικής βάσης Δεκέλειας. Συνεχίζει την ένοπλη δράση του, γινόμενος το δεξί χέρι του Γ.Γρίβα - Διγενή. Διωκόμενος από τους Άγγλους, κρύβεται σε βουνά και μοναστήρια. Σ' ένα από αυτά, την Αχειροποίητο (στην περιοχή του Πενταδάκτυλου), νυμφεύεται κάτω από μυθιστορηματικές συνθήκες την ως τότε μνηστή του Βασιλεία Παναγή, τον Ιούνιο του 1955. Χτυπά διαρκώς αγγλικούς στόχους στις βορινές, αλλά και τις νότιες πλαγιές του Πενταδακτύλου.

     Οι μάχες διαδέχονται η μια την άλλη: Αγύρτα, Λάπηθος, Πεδουλάς, Δευτερά. Στη μάχη των Σπηλιών, στις 11 Δεκεμβρίου 1955, οι Άγγλοι άφησαν πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Πολλά και τα κουφάρια που οι αποικιοκράτες αναγκάστηκαν να μετρήσουν στα Χανδριά, το Μάρτιο του 1956. Εκεί έπεσε ένας από τους καλύτερους πολεμιστές του Αυξεντίου, ο Χρήστος Τσιάρτας. Το Πάσχα του 1956 βρίσκει τον ήρωα ν' αναρρώνει στο ιστορικό (ιδρύθηκε το 1148) μοναστήρι του Μαχαιρά, μετά από εγχείρηση. Εκεί συνέβη και το πρωτοφανές της εμφάνισής του ενώπιον των διωκτών του, όταν πάνω από 100 Άγγλοι αξιωματικοί και στρατιώτες έζωσαν το μοναστήρι Μεταμφιεσμένος σε καλόγερο, με γενειάδα και ράσο, ο Γρηγόρης Αυξεντίου παρουσιάστηκε και συστήθηκε στον Άγγλο επικεφαλής αξιωματικό ως ο «πάτερ-Xρύσανθος».

Στις 31 Δεκεμβρίου του 1956, παραμονή Πρωτοχρονιάς, κυκλώνεται μαζί με τα παλικάρια του στο χωριό Ζωοπηγή και ακολουθεί σφοδρή σύγκρουση. Ο Αυξεντίου τραυματίζεται, αλλά διαφεύγει, αφήνει όμως νεκρό πίσω, τον συναγωνιστή του Μάκη Γεωργάλλα. Την 1η Μαρτίου του 1957, οι Άγγλοι ξαναεισβάλλουν στο μοναστήρι του Μαχαιρά. Υποβάλουν σ' εξαντλητική ανάκριση τον αγωγιάτη της Μονής και τον αναγκάζουν ν' αποκαλύψει ότι ο Αυξεντίου έχει κατασκευάσει καταφύγιο - κρύπτη ένα χιλιόμετρο πιο κάτω. Έτσι οι Άγγλοι, με ισχυρές δυνάμεις, οδηγούνται στο κρησφύγετο και το περικυκλώνουν. Ο άνδρας, θρύλος της ΕΟΚΑ, προαισθανόμενος το τέλος, διατάζει τους 4 μαχητές του να βγουν έξω και να παραδοθούν. Εκείνοι αρνούνται: Οι στιγμές είναι δραματικές. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου ξαναπροστάζει: «εβγάτε έξω». Υπακούουν και μένει μόνος του. Ακολουθεί τιτανομαχία. Ένας Έλληνας μέσα σε μια σπηλιά, αμύνεται ηρωικά εναντίον ενός σχεδόν συντάγματος πεζικού με βαρύ οπλισμό. Οι Άγγλοι αρχίζουν να μετρούν νεκρούς. Ρίχνουν χειροβομβίδες και τραυματίζουν το παλικάρι Στέλνουν τον Αυγουστή Ευσταθίου για να τον μεταπείσει και εκείνος αποφασίζει να μείνει μέσα και να πεθάνει πλάι στον αρχηγό του. Στις εκκλήσεις των Άγγλων να παραδοθεί, Γρηγόρης Αυξεντίου απαντά: «Μολών λαβέ». Και ο Λεωνίδας ανασταινόταν πάνω στα βουνά της μαρτυρικής Κύπρου...

Περνούν δέκα ώρες. Οι σφαίρες πέφτουν σαν χαλάζι. Πάνω από 40 οι νεκροί Άγγλοι. Βρέχουν την περιοχή του σπηλαίου με βενζίνη και βάζουν φωτιά. Κόλαση πυρός. Ο Ευσταθίου επιχειρεί έξοδο και συλλαμβάνεται. Οι εμπρηστικές βόμβες των μισελλήνων του Λονδίνου, λαμπαδιάζουν τα πάνα. Έτσι, καιόμενος σαν λαμπάδα, έπεσε ο Γρηγόρης Αυξεντίου, άμορφη μάζα από καμένη σάρκα, πυροβολώντας ως το τέλος, Κυριακή 3 Μαρτίου 1957. Ήταν 28 χρονών...

Για τον Γρίβα και την ΕΟΚΑ

Έπος της ΕΟΚΑ :Προκήρυξη Γρίβα -Διγενή

Ω Κύριε, σε εσένα όλες οι καρδιές είναι ανοιχτές


 Γέρων Σωφρόνιος

Ω Κύριε, σε εσένα όλες οι καρδιές είναι ανοιχτές.
Συ γνωρίζεις όλα όσα έχω ανάγκη.
Συ γνωρίζεις την τυφλότητα και την άγνοια μου.
Συ γνωρίζεις την αστάθεια και την διαφθορά της ψυχής μου.
Αλλά ούτε ο πόνος και η αγωνία μου είναι κρυμμένα από Σένα.
Δέξου, σε παρακαλώ την προσευχή μου
και με το Άγιο Πνεύμα Σου, δίδαξέ με τον δρόμο
που πρέπει να πορευθώ.
Και όταν η διεστραμμένη μου θέληση με οδηγήσει σε άλλους δρόμους,
μην με αφήσεις να χαθώ,
αλλά κάνε με να επιστρέψω σε Εσένα.
Δώσε μου με την δύναμη της αγάπης Σου να κρατηθώ σταθερά στο αγαθό.
Φύλαξέ με από κάθε λόγο ή πράξη που μπορεί να καταστρέψει την ψυχή,
από κάθε επιθυμία που μπορεί να δυσαρεστήσει
και να βλάψει τον αδελφό μου.
Δίδαξέ με πως πρέπει και τι πρέπει να λέγω.
Αν είναι θέλημά Σου να μην απαντώ,
Δώσε μου πνεύμα ειρηνικής σιωπής
που να μην προκαλεί λύπη ή πόνο στον αδελφό μου.
Στήριξέ με στον δρόμο των εντολών Σου και μέχρι την τελευταία μου πνοή,
Δώσε να μην απομακρυνθώ από το φως των εντολών Σου.

«Ἡ ἀλήθεια γιά τό 1821»

 Κάθε χρόνο ταν πλησιάζ ορτή το Εαγγελισμο τς περαγίας Θεοτόκου καί πέτειος τς θνικς μας Παλιγγενεσίας, λοι μας ασθανόμεθα, ς ρθόδοξοι Χριστιανοί καί ς λληνες, δέος ερό καί σωτερικό πνευματικό συγκλονισμό.

Εχαριστομε τόν ν Τριάδι προσκυνούμενον Θεόν μν διά τήν οκονομία καί τήν δωρεά Του πρός τό νθρώπινο γένος, φο «κλίνας ορανούς κατλθε καί σαρκώθη ες τά πάναγνα αματα τς περευλογημένης Δεσποίνης το κόσμου, τς τοιμασμένης, να θρόνος το Βασιλέως τς δόξης γένηται καί προσφερθ ς νέα Εα, Εα τς πακος πρός τόν Θεόν καί καταστ κλμαξ νώσασα τόν Ορανόν μέ τήν γν».

λίγα θά ναφέρω περί το κοσμοσωτηρίου γεγονότος τς Σαρκώσεως το Θεο, ν τ πανάγν μήτρ τς Πανακηράτου Κόρης, φο λόγος γένετο κατ’ ατάς τάς μέρας π’ μβωνος, περί τς λαμπρς ορτς.

«δού συλλήψ ν γαστρί καί τέξ υόν, καί καλέσεις τό νομα ατο ησον. Οτος σται μέγας καί υός ψίστου κληθήσεται καί δώσει ατ Κύριος Θεός τόν θρόνον Δαυίδ το Πατρς ατο καί βασιλεύσει πί τόν οκον ακώβ ες τούς αἰῶνας καί τς βασιλείας ατο οκ σται τέλος» (Λουκ. Α΄, 31-33), επε γγελος στήν Παναγία, ποκαλύπτων τήν προαιώνια βουλή το Θεο 
 . « δέ μακαρία Παρθένος, οτε τι τν εωθότων, οτε φύσει προσκον ναγομένη, πσαν δέ νν δύναμιν περβανον...». «Πς σται μοι τοτο, φησίν, πεί νδρα ο γινώσκω; γώ μέν Θεο πρός ποδοχήν τοιμος καί κανς χω παρασκευς. ε δέ καί φύσις κολουθήσει, διδάσκοις ν». (γιος Νικόλαος Καβάσιλας).
Καί γγελος παντ: «Πνεμα γιον πελεύσεται πί σέ καί δύναμις ψίστου πισκιάσει σοι»(Λουκ. Α΄, 35).
τσι συντελεται τό μέγιστο θαμα καί πέρχεται σωτηρία το νθρώπου, διά τς Σαρκώσεως δηλαδή το Θεο καί Λόγου, το Νέου δάμ, ποος διά Σταυρο καί θανάτου καί ταφς καί τς κ νεκρν ναστάσεώς Του, θά ναστήσ τό νθρώπινο γένος καί θά νακαινίσ τήν σύμπασα κτίση.

«Σήμερον, λοιπόν, τς σωτηρίας μν τό κεφάλαιον καί το π’ αἰῶνος μυστηρίου φανέρωσις. Υός το Θεο, υός τς Παρθένου γίνεται καί Γαβριήλ τήν χάριν εαγγελίζεται...».


·                    ρχομαι τώρα στό δεύτερο μέρος το ορτασμο, τό ποο φορ στούς λληνες ρθοδόξους Χριστιανούς, που γς καί κυρίως στούς ν λλάδι, δηλαδή σέ λους μς.
Καί τοτο τό λέγω, διότι πάρχουν κάποια θέματα καί προβλήματα, τά ποα ναφύονται τά τελευταα χρόνια, ς μή φελεν, σχέσιν χοντα τόσον μέ ατήν ταύτην τήν γίαν καί μώμητον πίστη μας, σον καί μέ τήν θνική μας πόθεση, καί στορία καί γιατί χι τήν θνική μας πόσταση. Τοτο δημιουργε ντονο προβληματισμό στούς γις σκεπτομένους λληνας καί ξένους, φο εναι πρωτοφανές πί παγκοσμίου, θά δυνάμην νά επω πιπέδου, τό τι πάρχουν λληνες, ο ποοι ετε ξ δίας ατν προαιρέσεως ρρωστημένης φαντασίας, ξ λλων τινν ατιν, μή χοντες γνώση τν πραγμάτων ες βάθος καί κ τινος μπαθείας κινούμενοι, νεξηγήτου καί ν τέλει νεκδιηγήτου, πιχειρον νά λλοιώσουν, νά παραχαράξουν, νά παραποιήσουν τήν νδοξη στορία το θνους μας, μή σεβόμενοι μαρτύρια καί θυσίες τόσων γενεν καί τόσων αώνων, ξ ατίας τν ποίων σήμερα πολαμβάνομε τν, τς λευθερίας, ερν προνομίων. στορία μως, μία φορά γράφεται. Καί κόμα, μες ο λληνες χομε ρωες καί δέν προσπαθομε νά δημιουργήσωμε.

Δικαίως τό θνος μας θέσπισε τόν ορτασμό τς θνικς Παλιγγενεσίας κατά τήν μεγάλη ορτή τς Παναγίας μας, στίς 25 Μαρτίου καί οσιαστικά καί συμβολικά. Τότε εχαν ρίσει νά ρχίσ πανάσταση. ν ρχισε κάποιες μέρες νωρίτερα, πό τόν μεγάλο πόθο γιά τήν λευτεριά, ατό δέν σημαίνει, τι ο λληνες δέν εχαν μάρτυρα καί προστάτη τήν Παναγία τήν Εαγγελίστρια γιά τήν λευτεριά τς πατρίδος τους.
Δυστυχς, ο κατά καιρούς ναφυόμενοι μικρόνοες καί «κτελεσταί» τς  στορίας, μέ τήν ννοια τς κατακρημνίσεως το βάθρου τς στορικς ληθείας, δρον λεύθεροι καί νενόχλητοι, προκαλώντας σύγχυση κυρίως στούς νέους νθρώπους, στούς νέους λληνες, ο ποοι ντιμετωπίζουν σχάτως προβλήματα πλεστα σα.

ζημία εναι μεγίστη, φο τό λο ζήτημα ξεταζόμενο ες βάθος συνιστ:

·        βρη ναντίον τς ρθοδόξου Πίστεώς μας.
·        Συκοφαντία ες βάρος τς ληθείας τν γεγονότων.
·        γνωμοσύνη ναντι λων κείνων, ο ποοι εκλες γωνίστηκαν καί ρωικς πεσαν, πέρ τς μωμήτου μν Πίστεως καί τς φιλτάτης Πατρίδος.

Καθίσταται δέ ατη ζημία τι μεγαλυτέρα, φο τά τελευταα τη, λα κενα τά στοιχεα καί μεγέθη τά ποα συνιστον τήν οσία το γνος καί τς θυσίας, πέπεσαν πό τινων νεοελλήνων σέ νυποληψία καί μέ τήν λλοίωση, τήν διαστρέβλωσή τους παραχάραξή τους κατέστησαν γνωστα τό κόμη χειρότερο, γιναν κακς γνωστά στίς νεώτερες γενηές. Ατό τό θρασύτατο γκλημα γινε, δυστυχς, μέ τήν νοχή λων μας.

Τά ρωτήματα τά ποα προκύπτουν μλλον τά σημεα κενα τά ποα χρήζουν προσοχς καί πισημάνσεως εναι τά ξς:

1.     Γιατί γινε πανάσταση το 1821;
2.     Ποιός κανε τήν πανάσταση;
3.     Ποιά τά ποτελέσματα τς παναστάσεως το 1821;
 
v                ρχόμεθα τς ξετάσεως το πρώτου σημείου.
ταν στήν πόρτα τς για Σοφις, στήν αματοβαμμένη Βασιλεύουσα, τήν ποφράδα κείνη μέρα τς 29ης Μαΐου 1453, σφάδαζε διπλοσφαγμένος Δικέφαλος, τότε τό δολο Γένος, ρκον διδε νώπιον Θεο καί νθρώπων, τι ζυγό δέν θά μπορέσ νά βαστάσ καί θά γωνισθ, στω καί ν χρειασθον τη πολλά, νά τόν ποτινάξ.

κείνη τήν ρα πλήττοντο τά σπλάχνα του. Διακυβεύετο ,τι ερό καί σιο. βρίζετο πίστη του στόν να καί μόνο ληθινό Θεό. βηλώνοντο ο κκλησιές του. τιμάζοντο τά γαπημένα του πρόσωπα. Το στερετο δυνατότητα νά ναπνέ, νά ζ λεύθερος, νά δρ, νά κινται μέσα στά πλαίσια τς τιμς καί τς ξιοπρεπείας.

γνώριζε Ρωμηός πό τήν πρώτη στιγμή, τι δέν θά ταν οτε μιά μέρα, οτε νας μήνας καί νας χρόνος σκλαβιά καί τό σκοτάδι. βλεπε πολύ βαθειά, στόν ρίζοντα, τήν λυσίδα τς σκλαβις. Μέσα σ’ ατό τό σκοτάδι παρέδιδε μιά γενηά στήν λλη τήν ερά παρακαταθήκη καί τήν εχή γιά τήν πιτυχ κβαση το γνος, ποος πό τήν πρώτη στιγμή εχε ρχίσει. κανε πογόνους ραγις καί τούς κατηχοσε, τούς μυοσε στό μεγάλο μυστικό. Τούς δειχνε τήν Μεγάλη κκλησιά, τούς μιλοσε γιά τήν ρήμωση καί τήν καταστροφή καί τοίμαζε τήν μεγάλη μέρα.


Τά παραπάνω ναφέρομε, πειδή τελευταα, πό χείλη νιστόρητα επώθηκε τό παράδοξο, πρωτάκουστο καί στορικά βλάσφημο, τι γενηά πού παναστάτησε τό 1821, δέν εχε καμμιά συνοχή καί σχέση πνευματική στορική συνέχεια μέ τήν γενηά το 1453. Ατό πως καί τά λλα παρόμοια, μόνο μισέλληνες πληρωμένοι κονδυλοφόροι μπορον νά ποστηρίξουν, διά τούς ποίους μόνο λύπη καί οκτο δύναται κανείς νά ασθάνεται καί τόν ποτροπιασμό του νά κφράζ.

πιό τρανή πόδειξη τι γενηά το ’21 ταν ναπόσπαστη συνέχεια κείνης το 1453 εναι τό τι πρίν πό τό κίνημα το 1821, νδεκα (11) κινήματα μεγάλα καί λλα μικρότερα εχαν, κατά τό διάστημα τν τεσσάρων αώνων τς σκλαβις, προηγηθ γιά τήν πελευθέρωση το δούλου γένους. Δέν εναι δυνατόν στόν περιορισμένο χρόνο πού χομε στή διάθεσή μας, να ναφερθομε σέ λα ατά.

Παραπέμπομε νδεικτικά στίς στορικές μαρτυρίες, στούς θρύλους καί τίς παραδόσεις, ο ποες βεβαιώνουν τι ο γωνιστές το ’21 ζοσαν, παρά τήν τεσσάρων αώνων χρονική πόσταση, τά γεγονότα τς λώσεως, σεί παρόντα.

κούσατε τήν φωνή, ποία ρχεται μέσα πό τόν ζόφο τς Τουρκοκρατίας. τος 1672. Στά εροσόλυμα Πατριάρχης Δοσίθεος κατά τήν συνεδρία τς Πατριαρχικς  Συνόδου, ποία συνεζήτησε περί το Κυρίλλου Λουκάρεως, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, θά επ:

«Ρωμαίων γ ( ρθόδοξος λλάς) νν εσέτι κρατεται καί ταλαιπωρεται σύμπασα, ς μηδέποτε τεταλαιπώρηται παρά τινος ρχς ν τος ξωτερικος πράγμασι, μηδέν γένος πήκοον. λλ’ οτοι εσίν νώτεροι το φόβου καί τν πειλν, στε συμβέβηκεν ατος λάμπειν ς μάρτυρας ο καθ’ κάστην μέραν, λλά καί καθ’ ραν καί στιγμήν καί οτω προσπαίζουσι τ καταιγίδι ταύτ, ν ο ντίδικοι μόν κο καί φρίττουσι καί θαυμάζουσι.».

Τό γένος τν λλήνων, μς λέγει Πατριάρχης Δοσίθεος, ερίσκεται στή πιό δεινή καταιγίδα. Πράγματι, γαπητοί, μονάχα νά προφέρ κανείς τίς παρακάτω λέξεις, τόν κυριεύει φόβος καί τρόμος:

«Παιδομάζωμα, χαράτσι, φυλακίσεις καί δαρμοί, βιασμοί καί τιμώσεις, φόνοι γριοι καί λλα πολλά». μως ο γωνιστές μένουν «νώτεροι το φόβου καί τν πειλν» καί «προσπαίζουσι τ καταιγίδι». Ο σκλάβοι γίνονται μάρτυρες. Πεθαίνουν, λλά δέν ποχωρον. Τήν ρα το μαρτυρίου λάμπουν σάν τόν πρωτομάρτυρα Στέφανο, πού ν λιθάζετο, τό πρόσωπον ατο, λαμπε «σεί πρόσωπον γγέλου».

τσι γινε τό θαμα, σέ πεσμα κείνων πού πιδίδονται στήν πομυθοποίηση τς στορίας μας καί τόν ποχριστιανισμό το λληνικο θνους.

Γράφει Σπυρίδων Τρικούπης στόν πίλογο τς στορίας του: «Εναι τ ντι ξιοπαρατήρητον, τι τά σχέδια τς Αλς καί τν ξένων Δυνάμεων πί το λληνικο γνα, χι μόνον ματαιώθησαν, λλά καί νάντια τς θελήσεως καί τς πολιτικς των, λα πέβησαν. θελαν τήν κεραιότητα τς θωμανικς Ατοκρατορίας. Καί θωμανική Ατοκρατορία κατεκολοβώθη. θελαν τήν κατάθλιψιν καί ποτυχίαν το παναστατικο κινήματος τς λλάδος, καί τό παναστατικόν κίνημα τς λλάδος ν μέσ ρατν καί οράτων δυσκολιν καί κινδύνων θριάμβευσεν... Μελετ δέ, ναγνστα, τά κατά τήν πανάστασιν... καί κπληττόμενος, δι σα κατόρθωσαν, ο πέκεινα ξαετίας βοηθητί τόν πέρμεγαν τοτον καί νισον γωνισθέντες καί κατά γν καί κατά θάλασσαν γνα, λέγω, νθυμο, τι γών ταν πέρ πίστεως καί πέρ νακτήσεως τς πατρώας γς καί λευθερίας, τοτέστιν ερώτερος καί νδοξότερος λων τν γώνων...»
Στόν ερό γνα τν λλήνων πρυτάνευσε τό πνεμα τς θυσίας καί πίστη στό Θεό. Στή διακήρυξη τς Α΄ ν πιδαύρ θνοσυνελεύσεως ναφέρεται: «κινήσαμεν τόν πόλεμον κατά τν Τούρκων.... ποφασίσαντες νά πιτύχωμεν τόν σκοπόν μας... νά χαθμεν ξ λοκλήρου.... ψιστος Θεός μς βοήθησε καίτοι χι κανά προπαρασκευασμένους, ες τοιοτον μέγα τ ντι πιχείρημα».
(ρχεα θνικς Παλιγγενεσίας, κδ. Βιβλιοθήκης Βουλς τν λλήνων, θναι 1971, τόμ. 3ος, σελ. 41).


Θά ναφερθ στό σημεο ατό στή διακήρυξη τς Πάτρας στίς 26 Μαρτίου 1821, ποία χει ς κολούθως:
 «κλαμπρότατε Κόνσολε τς Μεγάλης Βρεττανίας

μες τό λληνικόν θνος τν Χριστιανν, βλέποντες τι πό καιρο ες καιρόν καταφρονε μς τό θωμανικόν γένος καί σκοπεύει λεθρον ναντίον μας πότε μέ να, πότε μέ λλον τρόπον, πεφασίσαμεν σταθερς νά ποθάνωμεν λοι, νά λευθερωθμεν, καί τούτου νεκα βαστομεν τά πλα ες τάς χερας, ζητοντες τά δικαιώματά μας.

ντες λοιπόν βέβαιοι, τι λα τά Χριστιανικά Βασίλεια γνωρίζουν τά δικαιά μας, καί χι μόνον δέν θέλουν ναντιωθ, λλά καί θέλουν μς συνδράμει καί τι χουν ες μνήμην, τι ο νδοξοι προγονοί μας φάνησαν φέλιμοι ες τήν νθρωπότητα΄ διά τοτο εδοποιομεν τήν κλαμπρότητά Σας καί Σς παρακαλομεν νά προσπαθήσετε νά εμεθα πό τήν ενοιαν καί προστασίαν το μεγάλου Κράτους τούτου. ρρωσο.

26 Μαρτίου 1821
Παλαιν Πατρν Γερμανός
Κερνίτσης Προκόπιος
νδρέας Ζαΐμης
νδρέας Λόντος
Μπενιζέλος Ροφος
 
Γι ατό γινε πανάσταση. Τό λένε ο διοι πού τήν καναν. Τί χρείαν λλων μαρτύρων χομεν;
ρχόμεθα τώρα στό δεύτερο ζήτημα.

·        Ποιοί καναν τήν πανάσταση;

Εναι ληθές καί πανθομολογούμενον τι, τόν γνα τόν καναν λοι ο λληνες, μικροί καί μεγάλοι, πώνυμοι καί νώνυμοι, νδρες καί γυνακες, φτωχοί καί χοντες, Κληρικοί καί λαϊκοί. Κανείς δέν μεινε π’ ξω π’ατή τήν πρόσκληση τς πατρίδος στό κοινό χρέος. λοι ασθάνονταν βαρύ τό φορτίο καί τόν ζυγό τς σκλαβις.

Κολοκοτρώνης θά καθομολογήσ χαρακτηριστικά:

«ταν ποφασίσαμε νά κάνουμε τήν πανάσταση, δέν συλλογιστήκαμε, οτε πόσοι μεθα, οτε πς δέν χομε ρματα, οτε τι ο Τορκοι βαστοσαν τά κάστρα καί τίς πόλεις, οτε κανένας φρόνιμος μς επε: «πο πτε νά πολεμήσετε μέ σιταροκάραβα βατσέλα», λλ’ ς μία βροχή πεσεν ες λους μας πιθυμία τς λευτερις μας καί λοι καί Κληρικοί καί Προεστοί καί Καπεταναοι καί πεπαιδευμένοι καί ο μποροι, μικροί καί μεγάλοι, λοι συμφωνήσαμε ες ατόν τόν σκοπό καί κάναμε τήν πανάσταση (Λόγος στήν Πνύκα).

Καί θά συνεχίσ: « νας πγε ες τόν πόλεμο, δελφός του φερνε ξύλα, γυνακα του ζύμωσε ψωμί καί φερνε μπαρουτόβολα ες τό στρατόπεδο... καί ν ατή μόνοια βαστοσε κόμα δύο χρόνους, θέλαμε κυριεύσει καί τήν Θεσσαλία καί τήν Μακεδονία καί σως φθάναμε καί ως τήν Κωνσταντινούπολιν...»

Επαν ο νθέλληνες: « πανάσταση ταν ταξική». λλά γι’ ατό τό θέμα εναι εγλωτη καί «διαμαρτύρησις», τήν ποία λληνική Κυβέρνηση στειλε στίς 12 Αγούστου 1824 στήν γγλία, γανακτισμένη γιά τό προτεινόμενο ρωσικό σχέδιο δημιουργίας τριν κρατιδίων στό λληνικό δαφος.
«Ο λληνες πρό τεσσάρων τν θαρροντες διασείστως ες τήν θείαν πρόνοιαν περασπίζονται μέ καλήν κβασιν τό δαφος τν προπατόρων των. Λέγομεν τι περασπίζονται τό δαφος, πειδή λίγον φροντίζουν διά τάς πόλεις καί τά χωριά, διά τάς οκίας καί τάς διοκτησίας των .

ποσείοντες τόν φόρητον ζυγόν ατν εχον πρό φθαλμν τόν ερόν σκοπόν, το νά σώσουν τήν πίστιν των, τήν πατρίδα των, τούς ερούς Ναούς των... καί χι κενα τά πολιτικά τέλη, τά ποα τάραττον τότε τήν Ερώπην».

(Σπ. Τρικούπη, στορία τς λληνικς παναστάσεως, θναι 1925, τόμ. 2, σελ. 266).

Πολλά τέτοια κείμενα θά δυνάμεθα νά παραθέσωμε, πως τήν γκυρη γνώμη, τι:

« λληνική πανάστασις το 1821 εναι νθος ατοφυές καί κατ’ ξοχήν λληνικόν...

Δέν νέπνευσαν ατήν α περί πολιτείας καί κοινωνίας θεωρίαι τς Γαλλικς παναστάσεως... ρχαί νέκαθεν γνωσταί βεβαίως καί οκεαι πρός τούς λληνας, λλά δέαι κατά πολύ ψηλότεραι. πίστις πρός τόν Θεόν, ρθόδοξος θρησκεία μας καί Πατρίς...

Διεξήχθη ατη πό πληθυσμο, ποος ν κατ’ νάγκην ερίσκετο ες διαφορετικάς καταστάσεις, Φιλικοί, Νησιτες, λαϊκές τάξεις, διετήρησαν ν τούτοις διάσειστον τήν δεολογικήν βάσιν το γνος των καί τήν κοινήν πελευθερωτικήν προσπάθειαν καί ρμήν»
(βλ. Ε.Γ. Πρωτοψάλτης, Πολιτική στορία τς νεώτερης λλάδος, σ.σ. 123-128).

- Τόν γνα τόν καναν, ο πλο, μως γεμάτοι πίστη στό Θεό καί γάπη στήν Πατρίδα λληνες.
- Τόν γνα τόν κανε φτωχοκαλόγερος στς κκλησις τόν νάρθηκα καί στο Μοναστηριο τή λιτή, μαθαίνοντας τά λληνόπουλα Γράμματα μέσα πό τό Ψαλτήρι καί τό κτωήχι. Τό κρυφό Σχολειό δέν το μθος. το πραγματικότης. Σέ πολλά μέρη τς λλάδος καθ’ λη τήν διάρκεια τς τουρκικς σκλαβις, ο διαθέσεις τν Τούρκων φεντάδων, ναντι τν Ρωμην, ταν θλιες, πάνθρωπες, σκληρές. νάμεσα σέ λα καί παγόρευση τς παιδείας καί τς μορφώσεως τν λληνοπαίδων. κε παιξε τόν ρόλο της κκλησία.  
λλά, θά θελα νά μιλήσω καί γιά μιά λλη διάσταση το κρυφο Σχολειο. κόμα καί σέ καιρούς καί σέ κάποιες περιοχές πού κάπως ταν λαστικά τά πράγματα, κόμα καί τότε κρυφά γινόταν τό μεγάλο μάθημα γιά νά φτάσωμε στό μεγάλο θαμα. Μπορε νά ξερε Τορκος τήν πόρτα το «Σχολειο», λλά δέν μαθε ποτέ τι κε νασταινόταν το σκλάβου ποσταμένη λπίδα καί καλλιεργετο τό λεύθερο φρόνημα, γιά νά φτάσωμε στς λευτερις τήν νδοξη μέρα.

Κλειστά κρατήθηκαν τόσους αἰῶνες τά στόματα τν σκλαβόπουλων, σάν τό στόμα το ξομολόγου, γιά νά νοίξουν μιά καί καλή, τήν ελογημένη ρα καί νά κραυγάσουν «λευθεριά θάνατος». Μή ξεχνμε τι μιλώντας γιά τό «κρυφό σχολειό», μιλμε γιά τήν κπαίδευση κάτω πό τίς σκληρές συνθκες μις φρικτς καί λλόθρησκης Κατοχς. Τέτοιες φρικτές ποχές καί τέτοια καθεσττα, ο πάντες γνωρίζομε, τι δημιουργον «Κρυφά Σχολειά». Τό, πόση νεση εχαν ο λληνες, τότε, νά διδάσκωνται λεύθερα, σέ λεύθερα Σχολειά, φαίνεται πό τήν στάση στίς μέρες μας, τς Τουρκίας, ναντι τς Θεολογικς Σχολς Χάλκης καί πό τόν διωγμό, πό τίς Τουρκικές Δυνάμεις Κατοχς καί το Ψευδοκράτους το ττίλα, τς Δασκάλας λένης Φωκ, πό τά κατεχόμενα στήν Κύπρο, που ρωίδα δασκάλα δίδασκε στά λιγοστά ναπομείναντα λληνόπουλα τά Γράμματα τά λληνικά καί τήν πίστη στόν ληθινό Θεό.

Καί μή μο πετε, τι Τουρκία στά 400 χρόνια τς σκλαβις στήν λλάδα, ταν δημοκρατικότερη πό σήμερα καί σέβετο τούς θεσμούς καί τίς ξίες!

Καί προχωρ.

- Τόν γνα τόν καναν ο 10 Πατριάρχες πού μαρτύρησαν και δωκαν τό αμα τους πέρ Πίστεως καί Πατρίδος, ο 100 ρχιερες πού καθ’οονδήποτε τρόπο φρικτά τελειώθησαν, ο 6.000 Κληρικοί καί Μοναχοί πού προσφέρθηκαν θύματα θελόθυτα πέρ τς λευθερίας το Γένους.

- Τόν γνα τόν νεψύχωσε οστρος γιά τή λευτεριά καί πόθος γιά τή διατήρηση τς γλώσσας καί τς θρησκείας μας, το Πατροκοσμ το Ατωλο, πού εραποστολικά διάβηκε χρες καί χωριά φωτίζοντας τά σκοτάδια μέσα στά ποα ζοσε τό δολο γένος. - Τόν γνα καθαγίασε θρυλικός Δεσπότης τς Πάτρας, Γερμανός, στήν γία Λαύρα τν Καλαβρύτων καί στήν Πλατεία γίου Γεωργίου στήν Πάτρα καί τόν τόνωσε μέ τήν διακήρυξή του, ποία γινε στίς 8 Μαρτίου 1821 καί δημοσιεύτηκε στίς 16 ουνίου το διου τους στήν Γαλλική φημερίδα «Le costitutionel» ( Συνταγματικός) καί χει ς ξς:

- . -
Διακήρυξις το Γερμανο ξάρχου τς πρώτης κατά τήν τάξιν «χαΐας» ρχιεπισκόπου Πατρν, πρός τόν Κλρον καί τούς πιστούς τς Πελοποννήσου, ποία ξεφωνήθη ντός τς Μονς τν δελφν τς Λαύρας το ρους Βελι, τήν 8ην (20ην) Μαρτίου 1821.

«Πολυαγαπημένοι μας δελφοί, Κύριος, ποος τιμώρησε (νν. διά τς ποδουλώσεως ες τόν κατακτητήν) τούς πατέρας μας καί τά τέκνα των, σς ναγγέλλει διά το στόματός μου τό τέλος τν μερν, τν δακρύων καί τν δοκιμασιν. φωνή Του επεν, τι θά εσθε στέφανος το κάλλους Του καί τό διάδημα τς Βασιλείας Του. γία Σιών δέν θά παραδοθ πλέον ες τήν ρήμωσιν (σαΐα 62,3). ναός το Κυρίου, ποος βεβηλώθη, σάν νας θλιος χρος, τά σκεύη τς δόξης, τά ποα σύρθηκαν ες τόν βορκον (Α’ Μακαβ. 2,8-9), θά γίνουν καταιγίς! βυσσος τήν βυσσον πικαλεται (Ψαλμ. 41,8). παλαιόθεν (δηλαδή γνωσμένη) εσπλαχνία το Κυρίου (Θρνοι ερεμίου 5,1) θά πισκιάσ τόν Λαόν Του. φυλή τν Τούρκων περέβη τό μέτρον τν νομιν΄ ρα το καθαρμο φθασε, συμφώνως πρός τόν λόγον το Αωνίου «νά πετάξς ξω, νά διώξς τόν σκλάβον καί τόν υόν του»(Γεν.21,10). Νά εσθε λοιπόν, γαπημένοι, γένος τν λλήνων φυλή λληνική, (νν. καθώς εσθε) δύο φορές δοξασμένοι πό τούς Πατέρας σας΄ νά πλισθτε μέ τόν ζλον το Θεο. καστος ξ μν ς ζωσθ τήν ρομφαίαν του, διότι εναι προτιμώτερον νά ποθάν τις μέ τά πλα νά χερας, παρά νά καταισχύν τά ερά τς Πίστεώς του καί τήν Πατρίδα του (Ψαλμ. 44,4). μπρός λοιπόν «ς συντρίψωμεν τά δεσμά, τόν ζυγόν ποος πικάθηται πί τήν κεφαλήν μας»(Ψαλμ. 2,3), διότι εμεθα ο κληρονόμοι το Θεο καί ο συγκληρονόμοι το ησο Χριστο (Ψαλμ. 8,17).

Ο λλοι, καί χι μες ο ερωμένοι (κατά λέξιν: κτός το ερατείου σας), θά σς μιλήσουν διά τήν δόξαν τν προγόνων σας. γώ μως θά σς παναλάβω τό νομα το Θεο, πρός τό ποον φείλομεν γάπην σχυροτέραν καί πό τόν θάνατον (σμα σμάτων 8,6).
 Αριον, κολουθοντες τόν Σταυρόν, θά βαδίσωμεν πρός ατήν τήν πόλιν τν Πατρν, τς ποίας γ εναι γιασμένη πό τό αμα το νδόξου Μάρτυρος ποστόλου γίου νδρέου. Κύριος θά κατονταπλασιάσ τό θάρρος σας. να δέ προστεθον ες μς α ναγκααι διά νά ναζωογονηθτε δυνάμεις, σς παλλάσσω πό τήν νηστείαν τς Τεσσαρακοστς, τήν ποίαν τηρομεν.

Στρατιται το Σταυρο, ,τι καλεσθε νά περασπισθτε, εναι ατό τοτο τό θέλημα το Ορανο! Ες τό νομα το Πατρός καί το Υο καί το γίου Πνεύματος νά εσθε ελογημένοι καί συγκεχωρημένοι πό πάσας τάς μαρτίας σας»
ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ ΕΚ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΒΕΛΙΣΣΑΡΙΟΣ
πειδή σχάτως τό στορικό γεγονός, τό ποο λαβε χώρα στήν ερά Μονή τς γίας Λαύρας, μφισβητεται, θά ναφέρωμε τά ξς:

Τήν ελογία τν πλων καί το γνα στήν γία Λαύρα τήν ναφέρουν κτός πό τόν διο τόν Παλαιν Πατρν Γερμανό, Μητροπολίτης θηνν Θεόφιλος, Βλαχοπαπαδόπουλος, ποος το ρχιδιάκονος το Παλαιν Πατρν Γερμανο, Πουκεβίλ, σημάκης Φωτήλας, Γαλλική φημερίδα « Συνταγματικός», ο Times το Λονδίνου κείνης τς ποχς. λοι ατοί λένε ρα γε ψέματα; Καί λθαν κάποιοι πού «νεκάλυψαν» τώρα τήν λήθεια νά φωτίσουν τούς Νεοέλληνες; Μπορε νά μήν ταν στίς 25 Μαρτίου στήν γία Λαύρα Γερμανός, γιατί κείνη τήν μέρα ταν δ στήν Πάτρα. ταν μως κε λίγες μέρες νωρίτερα, που λαβαν χώρα τά γνωστά καί διαμφισβήτητα γεγονότα.

Γεώργιος Παπανδρέου, παππούς το σημερινο Πρωθυπουργο, εχε επει χαρακτηριστικά γιά τήν γία Λαύρα τό τος 1947.

«μως προσέξατε τό κοινόν χρέος: Νά μή θίξομε τόν θρύλο τς γίας Λαύρας. Γιατί γία Λαύρα εναι Κιβωτός το θνους». (ναπλιώτη. Τό ξεκίνημα το εκοσιένα σ.17)

Δέν θά παραλείψω τό τετράστιχό του Στέφ, Θωμόπουλου, στά «χαϊκά», 1939, σ.101:
 γία Λαύρα! φθιτον κλέος
Σύ πρώτη χεις διά παντός
καί πανελλήνων πάνυ δικαίως
κρυπτες πόθους ς Κιβωτός.

Δέν τούς πειράζει τίποτε λλο, τούς πολεμίους ατς τς ληθείας, παρά μόνο να. ταύτιση τς 25ης Μαρτίου τς ορτς δηλαδή το Εαγγελισμο μέ τήν παρχή το γνα. Ατό τούς νοχλε.

- Τόν γνα πότισε θυσία το θνοϊερομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου το Ε’ καί τν λλων ρχιερέων το Πατριαρχείου, ν ος καί Δέρκων Γρηγόριος κ Ζουμπάτας τν Πατρν.

- Τό δένδρο τς λευθερίας λίπανε τό αμα τν ρχιερέων καί προκρίτων τς Φυλακς τς Τριπολιτσς, πού τούς φαγαν ζωνταντούς τά σκουλήκια καί τούς βρκε σαπισμένους Κολοκοτρώνης, ταν μπκε λευθερωτής τς πόλεως. Μόνο δύο ρχιερες ζησαν. Τριπολιτσς Δανιήλ καί νδρούσης ωσήφ, χρηματίσας πρτος μινίστρος (πουργός) τς Παιδείας καί τς Θρησκείας τς λευθέρας λλάδος.

- Ατόν τόν γνα τόν καναν Μπουμπουλίνα καί Μαντώ Μαυρογένους μέ τήν περιουσία πού εχαν καί Μακρυγιάννης μέ τήν λεβεντιά του καί τήν φοπλιστική πλότητά του, τήν βαθειά πίστη του στό Θεό, πού νώθηκε μέ τά καταίσχυντα ρματά του καί θαυματούργησε. Ατός πλός ρωας λεγε: « Χωρίς ρετή καί πόνο ες τήν Πατρίδα καί πίστη ες τήν θρησκεία τους, θνη δέν πάρχουν...»(«πομνημονεύματα» κδ. Γαλαξία, θναι 1965, σελ. 87).

- Τό δένδρο τς λευθερίας νθισε, γιατί τό πότισε μέ τό αμα του Διάκος στήν λαμάνα, καί γνός γωνιστής, πού πεσε πέρ Πατρίδος ρωϊκά, Μρκος Μπότσαρης. «δελφοί», θά π, «γώ κανα τό χρέος μου πρός τήν πατρίδα καί πεθαίνω εχαριστημένος. Κρεμ τά παιδιά μου στό λαιμό σας καί στήν γάπη το θνους. Σταθτε πιστά στήν Πατρίδα σάν πιστοί δολοι το Θεο. φστε με καί τρέξτε νά τελειώσετε, ,τι γώ ρχισα».

Ατά τά κλέα τν νδρν ρώων, ψαλε λαϊκή Μοσα καί τραγούδησε ποιητής.
Καί ρχόμεθα νά παντήσωμε στό τρίτο ρώτημα.
 
v                Ποα τά ποτελέσματα τς παναστάσεως;
 
ταν συνέλαβαν ο Αστριακοί, τς λευθερίας τόν βάρδο, Ρήγα Φεραο, νακριτής τόν ρώτησε. «πό πο κατάγεσαι; ποιά εναι πατρίδα σου;» Καί ρωας πήντησε. «Εμαι λληνας, κατάγομαι πό τήν λλάδα». «πό τήν λλάδα!» πήντησε ερωνικά νακριτής καί πγε μπροστά στό χάρτη τς Ερώπης. «Δέν βλέπω λλάδα στό χάρτη», συνέχισε περιπαικτικά. «Θά ναγκαστον σέ λίγο νά τήν ξαναβάλλουν ο μισέλληνες πού τήν βγαλαν πό κε», πήντησε λεβεντόψυχος λληνας. Καί πράγματι τσι γινε. λλάδα ξαναμπκε στό χάρτη καί θνικός μας ποιητής τραγούδησε:

«π’ τά κόκκαλα βγαλμένη
τν λλήνων τά ερά καί σάν πρτα νδρειωμένη
χαρε, χαρε λευθεριά».

Ο λληνες διεκήρυξαν πό τήν πίδαυρο, που γινε Α΄ θνική Συνέλευση τόν ανουάριο το 1822: «ν νόματι τς γίας καί διαιρέτου Τριάδος. Τό λληνικόν θνος τό πό τήν φρικώδη θωμανικήν δυναστείαν μή δυνάμενον νά φέρ τόν βαρύτατον καί παραδειγμάτιστον ζυγόν τς τυραννίας καί ποσεσαν ατόν μέ μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον διά τν νομίμων παραστατν του, ες θνικήν συνηγμένων Συνέλευσιν, νώπιον Θεο καί νθρώπων τήν πολιτικήν ατο παρξιν καί νεξαρτησίαν».

Σήμερα λοι μς κατατρέχουν, πως μς κατέτρεχαν πάντοτε. «Τούς κατέτρεξαν ο Ερωπαοι τούς δυστυχες λληνες» θά π καί πάλι Μακρυγιάννης (πομνημονεύματα σελ. 341). «Καί τούς κατατρέχουν λοένα γιά νά μή πάρξουν» καί στό βιβλίο του «ράματα καί θάματα» (κδ. θν. Τραπέζης 1983) προσθέτει: «Ο ξένοι εχαν λέθριους σκοπούς διά τήν πατρίδα μας καί τή θρησκεία μας» (σελ.92). λλά καί μς «μς τυφλώνει κακία μας καί παραλυσία μας καί διοτέλειά μας» (σελ.103).
 
·                    Θά τολμήσω νά επω, τι σήμερα μς χαρακτηρίζει νας διότυποςνενεκισμός.

λέξη βγαίνει πό τό νομα Νενέκος, πού ταν προσκυνημένος λληνας.  χι μόνο πρόδωσε τόν γνα, λλά συντάχτηκε μέ τόν στρατό τν χθρν καί πολέμησε ναντίον τν λλήνων. Κολοκοτρώνης γανακτισμένος γιά τήν κατάσταση ατή εχεν επει: «Μόνον κατά τόν καιρόν το προσκυνήματος, φοβήθηκα διά τήν πατρίδα μου».

Δεχόμαστε κατά τρόπο παράδεκτο καί γκληματικό, ,τι λέγεται καί γράφεται ες βάρος τς πατρίδος μας, χωρίς νά διαμαρτυρόμεθα. πιζητεται μετά μανίας καί πάθους ποδόμηση το θνους, διακοπή τς στορικς μας μνήμης καί συνέχειας μέσα πό τήν συρρίκνωση τς στορίας τς γλώσσας καί τόν λιθοβολισμό τν κατάλυτων ξιν τς φυλς μας.

ρνούμεθα μες ο διοι τήν στορία μας καί ποιον μιλάει γιά τό θνος τόν βαπτίζομε πολύ εκολα θνικιστή. ποιον μιλάει γιά τήν Πατρίδα τόν νομάζομε πισθοδρομικό καί νειροπόλο. Καί μως κάποιοι πού σως λίγο, μά πολύ λίγο μς γαπνε, ρχονται μέ τήν στάση τους ναντι τς Πατρίδος τους, νά μς διδάξουν. Καγκελάριος Μέρκελ τς Γερμανίας, επε πρό λίγων μην ν. «Πρέπει νά στηρίζωμε τήν πρόοδο τς Γερμανίας πάνω στήν ννοια το θνους καί στήν θνική μας συνείδηση καί ταυτότητα». Τό διο επε καί Βρεττανός Πρωθυπουργός David Cameron «πρέπει νά νισχύσωμε τήν θνική μας ταυτότητα (τς Βρεττανίας)».

μες ξεφυλλίζομε τά σχολικά βιβλία καί θλιβόμεθα γιά τά σα γράφουν καί γιά τά σα παραλείπουν ν σχέσει μέ τήν θνική μας στορία. χομε βιβλία στορίας τά ποα μφισβητον τήν λήθεια τς στορικς μας πορείας. Διαπιστώνομε, τι λονέν καί περισσότερο ννοια τς συνέχειας το λληνισμο ποδομεται. στορία διδάσκεται ποχριστιανοποιημένη καί φελληνισμένη. πό τήν λλη μεριά, χομε μιά τουρκολαγνεία μέσα πό τήν τηλεόραση (τά γνωστά σήριαλ).

Κάποιοι μς λένε, μέ θρασύτητα, τι μέχρι τό 1780 δέν εχαμε θνος καί τι λθαν ο Γάλλοι διαφωτιστές νά μς τό πον, μλλον νά μς μάθουν, νά γίνωμε θνος.

Καί μως ρόδοτος πό τόν Ε΄ π.Χ. αἰῶνα μιλάει γιά τήν θνική συνείδηση. Γιά τό μαιμον, τό μόγλωσσον, τά κοινά τν θεν δρύματα, τά μότροπα θη.

κομε γιά τό νέο Λύκειο, τό ποο θά χ ποχρεωτικά μαθήματα, κάποια λίγα, λ.χ. Γυμναστική, τά γγλικά καί λίγα λληνικά.

Τί σχολεο θά εναι ρα γε ατό; Πάνω σέ ποιά πρότυπα θά στηριχθ ατή «σοφία» καί κενοφανής φεύρεσις;

Διερωτμαι. Δέν γαπμε ρα γε τόν τόπο μας καί τήν στορία μας;

Ζομε σέ μία σχημη ποχή, σέ να θλιβερό καί ξοφλημένο πνευματικά παρόν, τό ποον δέν νέχεται τούς γνες, τή λεβεντιά, τό φς, λλά καί τά λάθη το παρελθόντος καί γι’ ατό θέλει ατό τό παρελθόν νά τό χρηστεύσ, νά τό σβήσ, τσι στε νά μή πάρχ λεγχος.
  
Τό ραμα τό μεγαλοφάνταστο, πού γινε πραγματικότης, ποτύπωσε καρδιά το Διονυσίου Σολωμο. Καί κανε ατή, τήν «δύστυχη», τήν «πικραμένη», τήν «ντροπαλή» τήν πάντα «μεγαλόψυχη στόν πόνο καί στή δόξα» Πατρίδα μας, μία λόφωτη δέα, ταυτίζοντας τήν μοναδική καί ξεχωριστή μας πατρίδα μέ τήν λευθερία.

ποιητής «νώνοντας σ’ ατή τήν προσδοκία τν ζωντανν καί τή φωνή λων σων πέθαναν γιά τήν λλάδα, στούς κάμπους, στά βουνά καί τά λαγκάδια, στίς ρεματιές καί στά πέλαγα», νοιώθοντας «τήν ψυχή του λο ψυχές γιομάτη», θά χαιρετήσ τή «θεϊκιά κι λη αματα πατρίδα». νοίγει τούς τάφους τν ρώων καί μαρτύρων καί πό ‘κε τή βγάζει τήν λευθερία, «π’ τά κόκκαλα τν λλήνων τά ερά». Μία λευθερία γεμάτη ρμή, πού δέχτηκε τόν σπασμό τς Θρησκείας καί κοψε τίς λυσίδες, μέ τό δίστομο σπαθί της.
«Κι σύ θάνατη, σύ θεία
πού ,τι θέλεις μπορες
ες τόν κάμπο, λευθερία,
ματωμένη περπατες».

          δελφοί μου, ς μή λησμονομε τόν ποιητή (Παλαμς) πού λέγει:

«Χρωστμε σ’ σους πέρασαν,
θα’ρθον καί θά περάσουν,
Κριτές θά μς δικάσουν
ο γέννητοι νεκροί».

Θά τελειώσω μέ λόγια του Στρατηγο Μακρυγιάννη:

«γαθέ Πατέρα το παντός, μες κανένα καπετάλι (κεφάλαιο) δέν εχαμε... Μς νέστησε γαθότης σου... τό 1821. Μόνον τήν εσπλαχνία σου εχαμε καπετάλι λαμπρό... Μς ελόγησες καί μς συγχώρεσες καί μς νάστησες σάν τόν Λάζαρο. Δόξα, δόξα, δόξα τς παντοδυναμίας σου καί τς βασιλείας σου, καί φώτισέ μας, νωσέ μας, δσε μας γνώση νά πάρξομεν ες τήν πρώτην μας θική καί ρετή... νά πάρξομε καί ες τό ξς μέ τήν εκή σου καί τήν ελογία τς  παντοδυναμίας σου καί τς βασιλείας σου». («ράματα», σελ. 207-8).


 Ι.Μητρόπολις Πατρών