Μεστός απ’ την αγάπη του Θεού ο κόσμος.
Μια αγάπη που αστραποβολάει, σαν σπίθισμα χρυσόφυλλου που αλαφροσειέται.
Αγάπη που το μεγαλείο εκφράζει και σαν το λάδι ελιάς στο μάγγανο πιεσμένης ξεπηδάει.
Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι στα χρόνια αυτά να μη λογιάζουν την πηγή του μεγαλείου; Γενιές διαβήκαν και γενιές διαβαίνουν κι’ όλο
θα διαβαίνουν
Κι’ είναι το σύμπαν τυλιγμένο με της σκοτεινιάς το πέπλο
Κι’ όλα τα πνίγει ο μόχτος, τα πνίγει η καπνογόνα ανάσα του ανθρώπου.
Αδούλευτη, παρατημένη η γη κι’ ούτε του ανθρώπου πόδι μπορεί να νοιώσει ποδεμένο.
Κι’ ωστόσο η Φύση την ανυπαρξία δεν γνωρίζει,
Γιατί στα βάθη της η δροσερή ΄Ανοιξη φωλεύει.
Κι’ ενώ στα πέλαγα του σκότους τα φώτα τα στερνά έχουν σβήσει,
Ξάφνου μια Αυγούλα ρόδινη απ’το ακροστόμι της Ανατολής ανθίζει
Γιατί, απ’ το Θεό σταλμένο το Άγιο Πνεύμα
στον κυρτωμένο από το βάρος των αμαρτιών του κόσμο
ολόθερμη την αγκαλιά του ανοίγει
και τις φωτόλουστες φτερούγες του για σκέπη απλώνει
« ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΝ ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ» 1968
π.Γ.Στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου