Που οφείλει την ύπαρξή της η Ελληνική Φυλή....!

Προς την Παναγία, προς την Υπέρμαχο Στρατηγό, αποτείνεται το θαυμάσιο βυζαντινό τροπάρι “Τη υπερμάχω Στρατηγώ”, που στην πραγματικότητα είναι ο εθνικός μας ύμνος του αγωνιστικού Βυζαντίου. Και σαν εθνικό μας ύμνο έπρεπε η απελευθερωμένη Ελλάδα  του  21, αν οι λόγιοι και οι πολιτικοί της εποχής εκείνης είχαν την οξυδέρκεια να καταλάβουν τη σημασία που παίρνει η Παράδοση στη ζωή των Εθνών και δεν έβλεπαν την κλασσική Ελλάδα να ενώνεται ηθικά και ιστορικά με το απελευθερωμένο Έθνος, δίχως την ένδοξη και μεγαλόπρεπη περίοδο της Βυζαντινής χιλιετίας που μεσολάβησε και σφυρηλάτησε τη νέα μας ελληνοχριστιανική συνείδηση.  Δείτε όμως. Αυτό που δεν έκαμε το μεταεπαναστατικό κράτος το έκαμε μόνος του ο Ελληνικός Λαός. Έτσι κάθε φορά που ένα μεγάλο γεγονός τρικυμίζει την ψυχή μας, το βυζαντινό τροπάρι ανεβαίνει στα χείλη μας και σμίγει με τους στίχους του Σολωμού. Και πάλι αυθόρμητα κάθε φορά που ένα υπόδουλο τμήμα του Ελληνισμού ενώνεται με την ενιαία ελεύθερη Πατρίδα, ο Ελληνικός Λαός αλληλοχαιρετάται με τη θρησκευτική φράση “Χριστός Ανέστη”. Και προχτές ακόμα, όταν η Ελλάδα έκαμε το θαύμα του ΄41, οι Έλληνες στρατιώτες έβλεπαν την Υπέρμαχον του Βυζαντίου να πολεμά επί κεφαλής των τους κτηνώδεις επιδρομείς. Πήγα και τους είδα, εκεί στα χιονισμένα βουνά της Αλβανίας, αυτούς τους νεαρούς ήρωες των ημερών μας και όλοι είχαν κρεμασμένη στο στήθος, στον ορθοστάτη του παγωμένου τους αντίσκηνου την εικόνα της Βυζαντινής Υπερμάχου. Σαν να ήταν όχι πολεμιστές του Γεωργίου του Β΄ , αλλά του Τσιμισκή, του βασιλείου του Βουλγαροκτόνου ή του τελευταίου Παλαιολόγου. Ως αυτό το σημείο, η Εθνική μας υπόσταση είναι ζυμωμένη με την Ορθοδοξία της Πόλης. Και ήταν πολύ φυσικό.

          Συμπέρασμα αδιάσειστο: Αν υπάρχουμε σήμερα σαν Ελληνική φυλή είναι  γιατί κρατηθήκαμε από τα άμφια της θρησκείας μας όλα αυτά τα χρόνια” !

          Στρατής Μυριβήλης- “Οι παραδόσεις του Γένους”

Προ του ολοκαυτώματος

Ο Κόνραντ Λόρεντς με βραβείο Νόμπελ το 1973 καθηγητής της ιατρικής και φυσιολογίας, έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο “τα 8 θανάσιμα αμαρτήματα του πολιτισμού μας”.

Το όγδοο και τελευταίο αμάρτημα είναι “τα πυρηνικά όπλα”. Μεταξύ των άλλων γράφει για το λεγόμενο αυτό “αμάρτημα”: “Ασφαλώς ένας τρελός ή ένας ψυχοπαθής, που η ψυχοπάθειά του δεν έχει διαγνωσθεί, είναι δυνατό να φτάσει να “πατήσει το κουμπί” και ακόμα, ένα απλό ατύχημα μπορεί να ερμηνευτεί, από την αντίπαλη πλευρά, σαν επίθεση και να εξαπολύσει το ολοκαύτωμα. Ωστόσο, εκείνο που μπορούμε να κάνουμε  εναντίον της βόμβας είναι απόλυτα φανερό και αναμφισβήτητο. Φτάνει να μην την κατασκευάσουμε και να μην την ρίξουμε. Αν  λάβουμε υπ’ όψη την απίστευτη συλλογική βλακεία της ανθρωπότητας, τότε  καταλαβαίνουμε ότι αυτό είναι αρκετά δύσκολο να το επιτύχουμε”.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε αυτή την εποχή, ότι υπάρχουν όχι μόνον πυρηνικά όπλα, αλλά και βιολογικά και χημικά, τα οποία είναι έτοιμα να ενσπείρουν τον τρόμο και τον φόβο στην ανθρωπότητα.

 Το κυριότερο είναι ότι πολλοί από όσους χειρίζονται τα Εθνικά και Διεθνή θέματα είναι άρρωστοι απο κάθε πλευρά, όπως ωραία διατυπώνει ο Λόρεντς, είναι είτε “τρελοί”, είτε  “ψυχοπαθείς”, που δεν έχουν διαγνωσθεί ως τέτοιοι, είτε ανήκουν στην “συλλογική βλακεία της ανθρωπότητος”. Και αυτό, βέβαια, εκφράζει και την κατάσταση των λαών, οπότε δημιουργούνται πολλά προβλήματα.

Αλλά το όγδοο αμάρτημα του πολιτισμού μας, που είναι “τα πυρηνικά όπλα” ή “απειλή του ατομικού ολέθρου”, είναι συνάρτηση των άλλων επτά “αμαρτημάτων”, που είναι κατά το Λόρεντς τα ακόλουθα:

“Ο υπερπληθυσμός που νεκρώνει την ικανότητα της ανθρώπινης επαφής και απελευθερώνει τα επιθετικά ένστικτα”, “η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος του ανθρώπου” “ο εξοντωτικός για το ανθρώπινο πνεύμα πυρετός της τεχνολογικής εξέλιξης”, “η απώλεια της ευαισθησίας και αντικατάστασής της από την βία, “η γενετική κατάπτωση και φθορά”, “η απομάκρυνση από τις πραγματικές ηθικές αξίες και το μίσος ανάμεσα στις γενιές”, “η αυξανόμενη προσκόλληση των ανθρώπων σε ιδεολογίες και δόγματά”.

Ο Λόρεντς τα βλέπει αυτά μέσα από την δική του οπτική γωνία, αλλά εμείς οι Ορθόδοξοι βλέπουμε την αμαρτία ως απομάκρυνση του ανθρώπου απο τον Θεό, οπότε “νους αποστάς του Θεού ή δαιμονιώδεις γίνεται ή κτηνώδης”, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά. Ο Ρώσος λογοτέχνης Ντοστογιέφσκι, έγραφε, κρίνοντας τις απόψεις του Νίτσε για τον “υπεράνθρωπό” του, ότι “δίχως Θεό όλα επιτρέπονται

Ο άνθρωπος δίχως τον Θεάνθρωπο Χριστό γίνεται θηριάνθρωπος, καταλήγει στην “αποχαύνωση”, και “την θανάσιμη χαλάρωση των αισθημάτων”, οπότε δεν τον ενδιαφέρει το ότι προξενεί τον θάνατο στους άλλους ανθρώπους και στις κοινωνίες. Ο άνθρωπος, και μάλιστα ο άρρωστος άνθρωπος, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της κοινωνίας, ο άνθρωπος “δίχως Θεό” ή με έναν θεό της φαντασίας και της ιδεολογίας.

          “ΕΚΚΛ. ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ”, Τ. 308

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

 

Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός

και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών.

Την ανάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ, άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς.

Και οι ημάς τους επί γης καταξίωσον εν καθαρά καρδία σε δοξάζειν.

Αναστάσεως ημέρα ! Λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα.

Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς διαβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Ει και εν τάφω κατήλθες, αθάνατε, αλλά του άδου καθείλες την δύναμιν, και ανέστης ως νικητής, Χριστέ ο Θεός, γυναιξί μυροφόροις φθεγξάμενος, χαίρετε, και τοις σοις αποστολοις ειρήνην δωρούμενος, ο τοις πεσούσιν παρέχων ανάστασιν.

Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν τη πανηγυρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει και ούτω βοήσωμεν. Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΘΑΝΑΤΩ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ

ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΝΗΜΑΣΙ ΖΩΗΝ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΟΣ.

Με αναστάσιμες ευχές, π. Γ.

Γάμος και Παρθενία

 

Για την ορθοδοξία δεν υπάρχει σύγκρουση και αντίθεση μεταξύ ύλης και πνεύματος, σώματος και ψυχής, γάμου και παρθενίας. Με την προϋπόθεση να λειτουργούν  σύμφωνα με την αποστολή που τα “έκτισε “ ο Θεός. Ο Θεός τα δημιούργησε όλα “καλά λίαν”. Όταν όμως ο άνθρωπος τα διαστρέφει, τότε τα καταστρέφει.

          Το σώμα του πιστού είναι ναός του Αγίου Πνεύματος, σύμφωνα με τον Απ. Παύλο. Ο γάμος ευλογήθηκε από τον Θεό, αλλά και οι παρθένοι-νες γεννώνται από το γάμο. Έτσι, γάμος και παρθενία, το καθένα με την κλίση του, οικοδομούν το “Σώμα του Χριστού”, την Εκκλησία.

          Στην αιωνιότητα που θα καταργηθούν τα φύλα, εκεί θα επικρατεί  μόνο “ο θείος έρως”. Γι’ αυτό ο γάμος και η παρθενία είναι σωστοί τρόποι ζωής μόνον όταν έχουν σαν βάση τους “τον θείο έρωτα”. Οι πέντε μωρές παρθένες έμειναν έξω του “Νυμφώνος” γιατί δεν είχαν αγάπη. Ήσαν νεκρές ψυχικά και δεν είχαν ασκηθεί Χριστοκεντρικά. Όπως συμβαίνει με πολλές μορφές ασκητισμού των διαφόρων, κυρίως, ανατολικών θρησκειών, Βουδισμού κ. λ. π. Η άσκηση μέσα στην Ορθοδοξία είναι έκφραση λατρείας προς τον Ιησού Χριστό και όχι αυτοϊκανοποίηση. Όχι γιόγκα.

          Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, ότι η βάση του γάμου και της παρθενίας δεν είναι η “σεξουαλικότητα”. Η “αυτοϊκανοποίηση. Είναι η αγάπη, που εκφράζεται με τη θυσία του εγώ και οδηγεί στη θέωση.

          Όποιοι κάνουν τον γάμο και την παρθενία αποκομμένο βιολογικό γεγονός, η “αυτοϊκανοποίηση”,, τα καταστρέφουν και τους αφαιρούν το θείο μεγαλείο, που τους έδωσε ο ίδιος ο Θεός.

          Μόνον οι αιρετικοί, “Μανιχαϊστές”, “Δυϊστές” κ. α. παρερμηνεύουν το  γάμο και την παρθενία, το πνεύμα και την ύλη, και δημιουργούν παρεκκλίσεις, διαστάσεις και διαστροφές.

           Η Ορθόδοξη Εκκλησία ευλογεί το γάμο και την παρθενία για ν’ αποτελούν το καθένα τρόπο ζωής, άσκηση, δρόμο που πρέπει να καταλήγει πάντοτε στον ίδιο σκοπό: τη θέωση.

          γ.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός και δοξάσατε Χριστόν τον αναστάντα εκ νεκρών.

 

Την ανάστασίν σου, Χριστέ Σωτήρ, άγγελοι υμνούσιν εν ουρανοίς.

Και οι ημάς τους επί γης καταξίωσον εν καθαρά καρδία σε δοξάζειν.

Αναστάσεως ημέρα ! Λαμπρυνθώμεν λαοί, Πάσχα Κυρίου Πάσχα.

Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς διαβίβασεν, επινίκιον άδοντας.

Ει και εν τάφω κατήλθες, αθάνατε, αλλά του άδου καθείλες την δύναμιν, και ανέστης ως νικητής, Χριστέ ο Θεός, γυναιξί μυροφόροις φθεγξάμενος, χαίρετε, και τοις σοις αποστολοις ειρήνην δωρούμενος, ο τοις πεσούσιν παρέχων ανάστασιν.

Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν τη πανηγυρει και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς συγχωρήσωμεν πάντα τη αναστάσει και ούτω βοήσωμεν. Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΘΑΝΑΤΩ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ

ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΝΗΜΑΣΙ ΖΩΗΝ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΟΣ.

Με αναστάσιμες ευχές, π. Γ.

Από την οδύνη του Σταυρού στην ώρα της Ανάστασης

 

Ο Κύριος είναι ο Διδάσκαλος, ο μόνος που μας διδάσκει σωστά και σωτήρια στη ζωή, με το Λόγο Του και τη ζωή Του. Με την ταπείνωση Του, την υπομονή Του, τις δυσκολίες που δέχθηκε να περάσει για χάρη μας, την σαρανταήμερη νηστεία Του, την προσευχή Του, τα πάθη και του εμπαιγμούς που υπέμεινε, και τέλος τον φρικτό θάνατο, με αποκορύφωμα τη σωτήρια Ανάστασή Του, γίνεται ο μοναδικός Διδάσκαλος. Και όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας μας, γνήσιοι μαθητές του Σωτήρος, με τους λόγους τους και τη ζωή τους, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μας προσφέρουν μια σωστή ερμηνεία, μια επεξήγηση και μια πρακτική εφαρμογή της μοναδικής διδασκαλίας του Κυρίου μας.

          Η Ανάσταση του Κυρίου, ο λόγος Του “απ’ άρτι όψεσθε τους ουρανούς ανεωγότας και τους αγγέλους του Θεού αναβαίνοντας και κατεβαίνοντας  επί τον Υιόν του ανθρώπου”, η μεταμόρφωσή Του στο όρος Θαβώρ και η παραχώρηση της θείας δόξας Του στους τρεις μαθητές, μας υποδηλώνουν τη χαρά και τη δόξα των μαθητών του Σωτήρος όλων των εποχών, που αρχίζουν από αυτή τη ζωή για  να ολοκληρωθεί στη μέλλουσα, χωρίς τέλος.

          Μόνο όταν κανείς αποκτήσει αυτή την ουράνια χαρά, που προέρχεται από τη θέα της αναστάσιμης δόξας  του Θεού μπορεί πράγματι   να παραμερίσει και να νικήσει αληθινά τις χαρές του κόσμου τούτου και να αντιληφθεί την απάτη και το ψεύδος και τη μηδαμινότητά του.

γ.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ

 Ε Κ Κ Λ Η Σ Η  Γ Ι Α   Τ Ο  Π Α Σ Χ Α Λ Ι Ν Ο  Τ Ρ Α Π Ε Ζ Ι

“Κανείς νηστικός το ΠΑΣΧΑ” 

Όπως κάθε χρόνο, έτσι κι εφέτος, αυτές τις ημέρες η φροντίδα μας στρέφεται προς στους αδελφούς μας, που δεν έχουν τα απαραίτητα.

Οι ανάγκες πολλές και οι συνθήκες δύσκολες.

Η βοήθειά σας σε αυτή τη χρονική συγκυρία είναι περισσότερο απαραίτητη παρά ποτέ.

Ας προσπαθήσουμε και εφέτος να μη νοιώσει κανείς απελπισμένος. 

Τρόποι δωρεάς: 

Καθημερινά στον Ιερό Ναό.

Στο κυτίο ελεημοσυνών στην είσοδο  του Ι. Ναού.

Στον έρανο της αγάπης. 

Ευχαριστούμε θερμά όλους όσους βοηθούν στο Φιλανθρωπικό έργο στην ενορία μας.

Καλή Ανάσταση 

ΤΟ ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΝΟΡΙΑΣ

Ανάσταση στη Σκήτη της Αγίας Άννας στο Άγιο Όρος

 

ORTHODOXIA NEWS AGENCY

Τελέστηκε η Ακολουθία της Αναστάσεως στην Σκήτη της Αγίας Άννας στο Άγιο Όρος που αποτελεί την παλαιότερη και την μεγαλύτερη Σκήτη που υπάρχει στον Άθωνα

ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

 

Σε τον αναβαλλόμενων το φως ώσπερ ιμάτιον καθελών Ιωσήφ από του ξύλου συν Νικοδήμω και θεωρήσας  νεκρόν, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν. Οίμοι, γλυκύτατε Ιησού! ον προ μικρού ο ήλιος εν σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος ζόφον περιεβάλλετο, και η γη τω φόβω εκυμαίνετο, και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα. Αλλ’ ιδού νυν βλέπω σε δι’ εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον. Πως σε κηδεύσω, Θεέ μου; ή πως συνδόσιν ειλήσω; ποίαις χερσί δε προψαύσω το σον ακήρατον σώμα; η ποία άσματα μέλψω τη ση εξόδω, Οικτίρμον; Μεγαλύνω τα πάθη σου, υμνολογώ και την ταφήν σου συν τη Αναστάσει, κραυγάζων. Κύριε, δόξα σοι.

Ο ευσχήμων Ιωσήφ από του ξύλου καθελών

το άχραντόν σου Σώμα, σινδόνι καθαρά ειλήσας

και αρώμασιν, εν μνήματι καινώ κηδεύσας απέθετο.

 

Ταις μυροφόροις γυναιξί παρά το μνήμα επιστάς

ο άγγελος εβόα. Τα μύρα τοις θνητοίς υπάρχει αρμόδια.

Χριστός δε διαφθοράς εδείχθη αλλότριος.

 

Ότε κατήλθες προς τον θάνατον, η ζωή η αθάνατος,

τότε τον Άδην ενέκρωσας τη αστραπή της θεότητος.

Ότε δε και τους τεθνεώτας εκ των καταχθονίων ανέστησας,

πάσαι οι Δυνάμεις των επουρανίων εκράυγαζον. Ζωοδότα

Χριστέ ο Θεός ημών, δόξα σοι.

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου - ψάλλει ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

 

Τον δι’ ημάς σταυρωθέντα δεύτε πάντες υμνήσωμεν. Αυτόν γαρ κατείδε Μαρία επί του ξύλου και έλεγεν. ει και σταυρόν υπομένεις, συ υπάρχεις ο υιός και Θεός μου. 

Τον ίδιον άρνα  η αμνάς θεωρούσα προς σφαγήν ελκόμενον, ηκολούθει  Μαρία, τρυχομένη μεθ’ ετέρων γυναικών, ταύτα βοώσα. Που πορεύει, τέκνον; τίνος χάριν τον ταχύν δρόμον επιτελείς;

Μη έτερος γάμος πάλιν έστιν εν Κανά κακεί νυν σπεύδεις, ίνα εξ ύδατος αυτοίς οίνον ποίησης; Συνέλθω σοι, τέκνον, ή μείνον σοι μάλλον;

Δος μοι λόγον, Λόγε, μη σιγών παρέλθης με ο αγνήν τηρήσας με. Συ γαρ υπάρχεις ο Υιός και Θεός μου. 

Τη αγία και Μεγάλη Παρασκευή τα άγια και σωτήρια και φρικτά πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού επιτελούμεν:

-τους εμπτυσμούς

-τα ραπίσματα

-τα κολαφίσματα

-τας ύβρεις

-τους γέλωτας

-την πορφυράν χλαίναν

-τον κάλαμον

-τον σπόγγον

-το όξος

-τους ήλους

-την λόγχην και προ πάντων τον σταυρόν και τον θάνατον, α δι’ ημάς  εκών κατεδέξατο.

-έτι δε και την του ευγνώμονος ληστού, του συσταυρωθέντος αυτώ, σωτήριον εν τω σταυρώ ομολογίαν.

Ζων ει Θεός συ, κάν νεκρωθείς εν ξύλω,

Ω νεκρέ, γυμνέ και Θεού ζώντος Λόγε. 

Κεκλεισμένας ήνοιξε τας πύλας,

Βαλών ο ληστής κλέιδα το μνήσθητί μου.

Τη υπερφυεί και περί ημάς παναπείρω σου ευσπλαχνία, Χριστέ ο

Θεός, ελέησον ημάς.

Αμήν.

ΝΑ ΧΑΙΡΕΙΣ ΟΤΑΝ ΧΑΝΕΙΣ

Η φιλαυτία και η πλεονεξία μας τυφλώνουν συχνά και δεν μπορούμε να δούμε την αλήθεια, όπως π. χ. ότι πέραν τω όσων είναι απαραίτητα για την καθημερινή συντήρησή μας, τα άλλα υλικά αγαθά είναι  περιττόν βάρος, κόπος και βασανισμός. Το “πλέον έχει” είναι εμπόδιο στην πνευματική μας πορεία και η “κατά Θεόν πενία” το άριστον μέσον γι’ αυτήν την ζωή.

Πολλοί απορρίπτουν αυτήν την αγιοπατερική διδασκαλία, που την ακολουθούσαν οι παλαιότεροι από μας και είχαν μια πιο λιτή, αλλά και πιο φιλόθεη ζωή, ενώ το καταναλωτικό πνεύμα του συγχρόνου ευδαιμονισμού, μας οδηγεί στον άκρατον εγωισμό και ανοίγει την πύλη των παθών.

          Ο Αββάς Ευπρέπιος μας συμβουλεύει να χαιρόμαστε όταν χάνουμε τα υλικά πράγματα, γιατί έτσι απαλλασσόμεθα απο τις φροντίδες τους. Κάποια μέρα μάλιστα, όταν οι κλέφτες ελήστευαν το κελλί του, ο ίδιος τους βοηθούσε στο φόρτωμα των πραγμάτων του, όπως έκαναν και οι άλλοι Άγιοι. Ιδού τι διαβάζουμε, ανάμεσα σε πολλά άλλα, στο “Γεροντικόν”, για το θέμα αυτό.

- “Έλεγε στους αδελφούς, ο Αββάς Ευπρέπιος: “Τα σωματικά είναι ύλη. Όποιος αγαπά τον κόσμο, αγαπά προσκόμματα. Αν, λοιπόν, συμβεί να χάσουμε κάτι, το γεγονός αυτό πρέπει να το δεχτούμε με χαρά και δοξολογία, γιατί έτσι απαλλαχθήκαμε από φροντίδες”.

          Αν αυτόν τον λόγον τον κάνουμε όλοι πράξη, ασφαλώς θα είχαμε ελευθερωθεί από την καταλυτική δεσποτεία των υλικών πραγμάτων και θα μπορούσαμε να πλησιάσουμε στην εν Χριστώ ζωή της αγάπης, της ειρήνης και της χαράς, που δίνει το φως και η χάρις του Κυρίου.

“ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ”, Π. Μ. Σωτήρχος

Ασύλληπτο - θαυμαστό γεγονός με τον Άγιο Νικόλαο Πλανά

 

Το παρακάτω, αποτελεί αφήγηση του πρ. Διευθυντού Δημοτικής Εκπαιδεύσεως κ.Μανώλη Καπετανάκη:
Ένας από τους πολύ μεγάλους Αγίους της Εκκλησίας μας, είναι ο Άγιος Νικόλαος ο Πλανάς. Ήταν σύγχρονος του γέροντα μου Φιλοθέου Ζερβάκου, και έλαμψε με την θαυμαστή βιωτή του.
Κάποια ημέρα εταξίδευα, μετά την κοίμηση του πατρός Φιλοθέου, με κατεύθυνση την Ι.Μονή Λογγοβάρδας της Πάρου, με το πλοίο “Αιγαίον”. Ήταν Σάββατο πρωΐ και το πλοίο επλησιάζε στην Πάρο. Εκείνο το Σάββατο το καράβι ήταν άδειο. Εγώ άρχισα να κάνω βόλτες, στα διαμερίσματα του πλοίου, ολομόναχος.
Κάποια στιγμή, ευρέθηκα στο σαλόνι της πρώτης θέσεως και βλέπω έναν ιερέα. Φαινόταν παραδοσιακός και σεβάσμιος ιερέας, τον χαιρετώ λοιπόν και αυτός ανταποδίδει τον χαιρετισμό. Εν συνεχεία του λέω: “Γέροντα να πιούμε δύο καφεδάκια, να περάσει λίγο η ώρα;;”. “Να πιούμε.”, μου απαντά. Πηγαίνω στο μπαρ, φέρνω τα καφεδάκια μας, κάθομαι δίπλα του και συστήθηκα. Ο Ιερέας ήταν κάποιος πατήρ Αντώνιος από την Νάξο.

Λέω τότε στον π.Αντώνιο: “Πατέρα έχετε κάτι ωφέλιμο να μου πείτε, να περάσει όμορφα η ώρα μας;;” και μου απαντάει:

“Έχω κάποια σπουδαία εμπειρία από την γιαγιά μου, την οποία συνηθίζω να αφηγούμαι. Άκου λοιπόν…:

Η γιαγιά μου ήταν νεωκόρος, σε μία Εκκλησία στην οποία υπηρέτησε ο παπά Νικόλας ο Πλανάς, όταν ήταν ιερέας στην Νάξο. Μία των ημερών, ημέρα Πέμπτη, λέει ο παπά Νικόλας στον προΐστάμενο ιερέα του Ναού:

«Πάτερ μου, έχω ένα επείγον ραντεβού στην Πάρο σήμερα, δώσε μου την ευχή σου να πάω να τακτοποιήσω την υπόθεση που έχω…» και ο προϊστάμενος του έδωσε την άδεια.

 Μόλις φεύγει ο παπά Νικόλας για το επείγον ραντεβού του στην Πάρο, ο προϊστάμενος ιερέας φωνάζει την γιαγιά μου και της λέει: «Είναι η πρώτη φορά που ο παπά Νικόλας μου είπε ψέματα. Θέλει, λέει, να πάει στην Πάρο, σήμερα, για κάποια υπόθεση… Πώς θα πάει στην Πάρο, αφού κάθε Πέμπτη δεν έχει καράβι για την Πάρο;; Κάνε μου την χάρη, σε παρακαλώ, τρέξε γρήγορα και παρακολούθησε να δεις τι γίνεται».
Τρέχει η γιαγιά μου και βλέπει τον παπά Νικόλα να κατευθύνεται προς μία απόμακρη παραλία. Κοίταζε η γιαγιά μου για κάποιο καΐκι ή βάρκα αλλά τίποτα, ερημιά. Τότε ξαφνικά, βγάζει το ράσο του ο παπά Νικόλας, το πετάει στην θάλασσα, και μ’ ένα σάλτο ευρίσκεται πάνω στο ράσο και αρχίζει επί του ράσου να πλέει με κατεύθυνση την νήσο Πάρο!

Σαστίζει η γιαγιά μου! Τρέχοντας επιστρέφει στον Ναό, έκθαμβη θα έλεγα, και περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια όλα τα θαυμαστά που έζησε στον προϊστάμενο. Ο προϊστάμενος ιερέας δεν επίστεψε λέξη, και είπε στην γιαγιά μου: «Αυτά τα πράγματα, αποκλείεται να γίνονται σήμερα… Λοιπόν, σταμάτα τα παραμύθια, διότι θα σε κοροϊδεύει όλος ο κόσμος». Η γιαγιά μου όμως επέμενε χωρίς να δέχεται τις αντιρρήσεις του προϊσταμένου, κάτι που τελικά δεν μπορούσε να παραβλέψει ο ιερέας, οπότε της εζήτησε να ευρεθούν το απόγευμα και να παραφυλάξουν στο σημείο όπου αναχώρησε ο παπά Πλανάς για την Πάρο.
Έτσι και έγινε. Η γιαγιά και ο ιερέας ευρέθηκαν στο συγκεκριμένο σημείο παρατηρώντας την θάλασσα προς την Πάρο. Αφού επέρασε περίπου μία ώρα, βλέπουν στο βάθος του ορίζοντα μία μαύρη κουκίδα, η οποία σταδιακά μεγάλωνε, μέχρι που τελικά διέκριναν τον παπά Νικόλα να ταξιδεύει πάνω στο ράσο του... Φθάνει στην παραλία ο παπά Νικόλας, βγαίνει από την «αυτοσχέδια βάρκα» του, σκύβει, παίρνει το ράσο από την θάλασσα, το τινάζει, το φοράει και αρχίζει να ανηφορίζει προς τον Ναό!

Λέει τότε η γιαγιά μου στον «παγωμένο» προϊστάμενο ιερέα: «Δεν μου λες πάτερ μου, τι έχεις να πεις τώρα;». Και της απαντά ο ιερέας: «Ησύχασε ευλογημένη, εδώ πρόκειται περί Αγίου…»”!

Μετά από αυτά, τα θαυμαστά που άκουσα, έκανα τον Σταυρό μου, επικαλέσθηκα τις πρεσβείες του Αγίου Νικολάου του Πλανά και συνέχισα συγκλονισμένος το προσκυνηματικό ταξίδι προς την Ι.Μ.Λογγοβάρδας!

Έκτακτο Παράρτημα: Ασύλληπτο - θαυμαστό γεγονός με τον Άγιο Νικόλαο Πλανά (yiorgosthalassis.blogspot.com)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Κάποτε ήμασταν οι άνθρωποι μέσα στον παράδεισο και εμείς γυρίσαμε τα νώτα μας στον Θεό. Τώρα πρέπει εδώ στη γη, που είναι ένας παιδεμός η ζωή, να γίνει η ένωσή μας με τον Χριστό. Ο Χριστός γι’ αυτό έπαθε ό, τι έπαθε, για να μπορέσουμε εμείς, παθαίνοντας ό, τι παθαίνουμε στη ζωή αυτή, να απαγκιστρωθούμε τελικά από όλα τα στηρίγματα, να μείνουμε μόνοι με μόνο τον Χριστό, να ενωθούμε μαζί του και να είμαστε έτσι ενωμένοι με τον Θεό Πατέρα. Αυτό το πνευματικό έργο της κοινωνίας μας με τον Θεό το κάνει το Άγιο Πνεύμα, ο Παράκλητος.

          Τον πιστεύεις τον Θεό, αλλά σαν να φοβάσαι μην κάνει κανένα λάθος! Πιστεύεις σε Θεό έτσι ή τον καταργείς; Εμπιστεύομαι τον εαυτό μου στον Χριστό σημαίνει ό, τι και να είναι ο εαυτούς μου, ο Χριστός θα τον βγάλει άγιο. Αυτό, αν το δεχθείς σωστά, είναι θάνατος, ο οποίος, όμως θάνατος είναι ζωή.

          Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

Τα παιδιά δεν μας ανήκουν!

 

Ο έφηβος αναζητεί τον δικό του ρόλο στην ζωή, την ταυτότητά του. Για να το πετύχει χρειάζεται να διαφοροποιηθεί από τους μεγαλύτερους. Να δείξει ότι έχει άποψη θέλημα, προσωπικότητα. Οι πρώτοι που καλούνται να αντιμετωπίσουν την κριτική του ή τον θυμό και τις εκρήξεις που μεταφράζονται  σε ανυπακοή είναι οι γονείς. Σύνηθες φαινόμενο τα μαλώματα στο σπίτι. Οι γονείς είναι οι εκφραστές της φωνής της λογικής. Των αξιών. Της γνώσης και της εμπειρίας. Κάποτε όμως είναι και εκφραστές ενός πνεύματος εξουσίας και αυθεντίας. Ο έφηβος απεχθάνεται την εξουσία, όσο κι αν αισθάνεται ασφάλεια σ’ αυτήν. Διότι γνωρίζει ποια είναι τα όριά του. Όμως μέσα του αναζητεί την ελευθερία. Συνειδητοποιεί ότι αν δεν επαναστατήσει με τον τρόπο του, αν δεν αντισταθεί στην εξουσία, τότε δεν θα μπορέσει να βρει το δικό του στίγμα.

Η εφηβεία και η μετεφηβεία, τα χρόνια δηλαδή της φοιτητικής ζωής, αποτελούν για τους γονείς δοκιμασία στην σχέση με τα παιδιά τους. Μπορεί να έχουν καταρρεύσει οι ιδεολογίες σήμερα, όμως οι έννοιες της σύγκρουσης, του πολέμου, που αυτές εμπερικλείανε, είναι ζωντανές. Έφηβοι και νέοι που δεν αντιπαρατίθενται στους γονείς τους, παραμένουν συνήθως εξαρτημένοι από αυτούς και οικονομικά και ψυχολογικά. Μπορεί κάποιοι γονείς να θέλουν αυτή την εξάρτηση, είτε από ανασφάλεια και υπερπροστατευτικότητα, όπως βαπτίζουν την προβληματική αγάπη την οποία δείχνουν στα παιδιά τος, είτε επειδή όντως η εποχή μας γεννά μια ευθραυστότητα, ωστόσο αποτυπώνουν σ’  αυτήν τη στάση την αίσθηση ότι δεν τα εμπιστεύονται. Γι’ αυτό και η μάχη, αν αποτελέσει την βάση για την απεξάρτησή των νεωτέρων μπορεί να είναι σημάδι υγείας.

Οι έφηβοι και οι νέοι σήμερα έχουν έλλειψη πάθους για ζωή. Οι φιλονικίες με τους γονείς έχουν να κάνουν με τις επιδόσεις τους στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, με ωράριο διασκέδασης με τις παρέες τους. Σπανιότερα οι νεώτεροι ξεκινούν από μία διαφορετική θέαση του κόσμου. Συνήθως οι νεώτεροι είναι απορροφημένοι από το εγώ τους. Καθρεπτίζονται στην εικονική πραγματικότητα του κινητού τηλεφώνου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σε έναν κόσμο αδιαφορίας για τα συναισθήματα των άλλων και αυτό κάνει τους γονείς τους να τους χαρακτηρίζουν “αδιάφορους”. Γι’ αυτό και οι καυγάδες είναι εντελώς ανούσιοι. Μπορεί να βγάζουν θυμό, γκρίνια, κατεβασμένο πρόσωπο. Ωστόσο, δεν αποτελούν εφαλτήριο για μια αλλαγή νοοτροπίας στην ζωή των νεωτέρων, ούτε βοηθούν τους μεγαλύτερους να καταλάβουν ότι τα παιδιά τους μεγάλωσαν.

 Εδώ είναι το κλειδί. Οι μεγάλοι χρειάζεται να αποδεχτούν ότι δεν μεγαλώνουν παιδιά για να τα κρατήσουν για πάντα κοντά τους. Ούτε μπορούν να τα εξουσιάζουν, να ρυθμίζουν την ζωή τους. Χρέος τους είναι να τους δίνουν τα εφόδια και τις αξίες και να τα προετοιμάζουν για την ελευθερία. Εκεί άλλωστε θα κριθεί και η προσωπικότητά τους. Όταν θα φύγουν από το σπίτι. Όταν θα κληθούν να χτίσουν τις δικές τους σχέσεις,  την δική τους πορεία.

 Η Εκκλησία ζητά από τους μεγαλύτερους να μιλούν στον Θεό για τα παιδιά τους. Χωρίς να πάψουν να έχουν συμβουλευτικό ρόλο, να εμπιστεύονται περισσότερο τον Θεό που γνωρίζει και αγαπά τον κάθε άνθρωπο. Και όσο κι αν υπάρχει ο φόβος, να είναι βέβαιοι ότι δεν τα αφήνουν μόνα τους.

          Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ

Μόνο στον Χριστιανισμό ο ιδρυτής του δεν υπόσχεται μακροζωΐα, ευημερία, απόλαυση, καλοπέραση...

 

«Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι» (Μάρκ. 10, 33)

«Τώρα ποὺ ἀνεβαίνουμε στὰ Ἱεροσόλυμα, ὁ Υἱὸς τοῦ ᾿Ανθρώπου θὰ παραδοθεῖ στοὺς ἀρχιερεῖς καὶ στοὺς γραμματεῖς, οἱ ὁποῖοι θὰ τὸν καταδικάσουν σὲ θάνατο καὶ θὰ τὸν παραδώσουν στοὺς ἐθνικούς».

***

Η χριστιανική πίστη είναι η μόνη, ανάμεσα σε όλες τις θρησκείες, στην οποία ο ιδρυτής της δεν υπόσχεται μακροζωΐα, ευημερία, απόλαυση, καλοπέραση για όποιον και όποια ακολουθήσει τους λόγους και το παράδειγμά Του. Είναι η μόνη πίστη στην οποία το ανθρώπινο συμφέρον, όπως το εννοούμε ο περισσότεροι, δεν εκπληρώνεται, αλλά πίσω από κάθε σκέψη, κίνηση, πράξη, διαφαίνεται ο σταυρός που είναι προϋπόθεση της ανάστασης. Δεν θα είναι όλη η ζωή ένα μαρτύριο. Ούτε η κατάληξή της θα είναι χωρίς ελπίδα. Ωστόσο, ο Χριστός δεν κρύβει τίποτα από όσα θα του συμβούν. Με παρρησία ενημερώνει τους μαθητές Του και όλους εμάς ότι η ζωή που μας υπόσχεται περνά από τον θάνατο του κάθε τι παροντικού, για να έρθει η ανάσταση και η ζωή που δίνει χαρά. Μοναδική προϋπόθεση για να βιώσουμε την αιώνια αλήθεια είναι η αγάπη.

Ας σταθμίσουμε την δυσκολία γιατί ο κόσμος δεν μπορεί να ακολουθήσει εύκολα την πορεία που η πίστη χαράζει. Γιατί ζούμε σε έναν πολιτισμό, ο οποίος υπόσχεται ακριβώς τα αντίθετα: δύναμη, εξουσία, απόλαυση, μετοχή σε υλικά αγαθά, παράταση ζωής όσο περισσότερο γίνεται, έμφαση στο «φαίνεσθαι». Και είναι πλατιά η πύλη μέσα από την οποία περνά ο άνθρωπος που μετέχει σ’ αυτόν τον τρόπο ζωής.
Αντίθετα, είναι στενή και τεθλιμμένη τόσο η πύλη, όσο και η οδός, όποιου ζητά τον Χριστό. Το ωραίο θέλει κόπο, θέλει σταυρό, θέλει απόφαση ότι η χαρά που διαρκεί περνά μέσα από το φορτίο της αγάπης και της θυσίας. Εκεί όμως βρίσκεται η ομορφιά που διαρκεί. Όπως κάποιος που παλεύει για κάτι, όταν το αποκτά, το χαίρεται, διότι νιώθει ότι έδωσε τον εαυτό του γι’ αυτό, ενώ όταν του χαρίζεται, συχνά δεν ξέρει τι να το κάνει, ούτε μπορεί να το εκτιμήσει, έτσι και στην ζωή της πίστης, η οδός του σταυρού κάνει την ανάσταση την μεγαλύτερη ευλογία, η νίκη κατά του εαυτού μας που τα θέλει όλα και τα θέλει τώρα, είναι η μεγαλύτερη νίκη που καθιστά τον άνθρωπο της υπομονής αληθινά χαρούμενο και ευλογημένο.

Η χριστιανική πίστη δεν είναι ιδέα, αλλά συνάντηση με το πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού. Μπορεί τα αισθητά μας μάτια να μην έχουν απτές αποδείξεις της παρουσίας Του. Τα μάτια όμως της ψυχής μας, όπως επίσης και οι άνθρωποι που συναντούμε και οι περιστάσεις που βιώνουμε, αν προσπαθήσουμε να υπερβούμε το επίπεδο των εντυπώσεων, θα μας δείξουν ότι διά της πίστεως ο Χριστός είναι παρών. Υπάρχει εκείνη η τρυφερή αγάπη στις ήττες μας που δεν μας αφήνει να απαισιοδοξήσουμε. Υπάρχει η διαίσθηση ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, ακόμη και τα πολύ δυσάρεστα. Υπάρχει η προσμονή της βασιλείας των ουρανών, που βρίσκεται εντός μας, κάθε φορά που αγαπούμε και εμπιστευόμαστε τον Χριστό.

Υπάρχει η Θεία Κοινωνία, η οποία αλλάζει την ζωή μας, καθώς κατανοούμε και βιώνουμε την χάρη που μας δίνει, ότι δεν είμαστε μόνοι μας.
Υπάρχει κάθε κίνηση αγάπης, που γίνεται μίμηση Χριστού.
Υπάρχει η σιωπηλή προσευχή, άλλοτε ευχαριστιακή, άλλοτε του παιδιού που μοιράζεται τον καημό του, το παράπονο, το αίτημα ή και την σιωπή του, με τον πατέρα και την μάνα του και νιώθει ασφάλεια, νικώντας φόβο και μοναξιά.
Υπάρχει η εμπειρία των αποστόλων και των αγίων που μας δείχνει ότι, στην στενή και τεθλιμμένη οδό, βάδισαν μυριάδες πριν από μας και δεν απόκαμαν και ότι μπορούμε, διότι το φως της πίστης το δίνει Αυτός που πρώτος απ’ όλους μπήκε στην οδό του σταυρού, στην οδό της παραίτησης από κάθε δύναμη, στην οδό του εκούσιου θανάτου, μόνο και μόνο από αγάπη.

Ζούμε σε μια εποχή στην οποία οι άνθρωποι, όταν ακούμε για κόπο, προτιμούμε ψεύτικες υποσχέσεις ότι όλα θα πάνε καλά, χωρίς να χρειαστεί να κουνήσουμε ούτε το δαχτυλάκι μας. Ότι αρκεί να πιστεύουμε στον Θεό και θα μπορούμε να είμαστε κριτές του κόσμου, όπως έκαναν οι δύο μαθητές λίγο πριν την σταύρωση, ζητώντας από τον Χριστό να καθίσουν στα δεξιά και στα αριστερά Του. Όπως ήθελαν και οι υπόλοιποι, γι’ αυτό και αγανακτούσαν εναντίον των δύο, διότι τους πρόλαβαν στο αίτημα της δόξας και της εξουσίας. Ο Χριστός όμως λέει την αλήθεια, ότι η αγάπη θέλει κόπο, θέλει υπομονή, θέλει σταυρό, θέλει θάνατο της προτεραιότητας του εγώ, για να έρθει η ανάσταση που λυτρώνει και δίνει το φως της αιωνιότητας από την παρούσα ζωή και στιγμή.
Καθώς πορευόμαστε προς το Πάσχα, ας ζητάμε τον Χριστό ως οδό, αλήθεια και ζωή, ας μη φοβηθούμε κάθε σταυρό αγάπης, ας δώσουμε τον πνευματικό μας κόπο, με μετάνοια για τα πλείστα που δεν καταφέρνουμε και μέσα στην εκκλησιαστική ζωή και πορεία ας προσδοκούμε ανάσταση.

 Προσυνητής

π. Θεμιστοκλής Μαρτζούχος

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Έφηβοι και γονείς : Μεγαλώνοντας μαζί

Όταν τα παιδιά μπούνε στην εφηβεία οι γονείς συνειδητοποιούν ότι ήρθε ο καιρός για τον πλήρη απογαλακτισμό τους από αυτά! Το να μεγαλώσουν τα παιδιά και να απεξαρτηθούν από τους γονείς είναι το αυτονόητο. Να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους, να διαμορφώσουν την δική τους ταυτότητα, να κρίνουν τις αρχές και τις αξίες με τις οποίες ανατράφηκαν, να αποδεχθούν, να απορρίψουν, να προσθέσουν. Να μπορέσουν να διαχειριστούν τις παρέες τους. Να ζήσουν τα ερωτικά σκιρτήματα και ίσως τις πρώτες εφηβικές σχέσεις, δια των οποίων θα επιβεβαιωθεί η ελευθερία τους από την αποκλειστικότητα της σχέσης με τους γονείς. Να ζήσουν ακόμη και την αμφισβήτηση της πίστης στον Θεό, καθότι  το μυαλό διατυπώνει τα δικά του ορθολογιστικά ερωτήματα, επηρεασμένο και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.

          Όμως το να απογαλακτιστούν οι γονείς από τα παιδιά είναι το σημείο-κλειδί στην εφηβεία. Να μεγαλώσουν μαζί με τους εφήβους και οι γονείς. Να καταλάβουν ότι δεν είναι ιδιοκτήτες των παιδιών τους, αλλά εκείνοι οι οποίοι κλήθηκαν απο τον Θεό, στα πλαίσια της συζυγικής σχέσης, αφού φέρουν στον κόσμο  παιδιά, να τα οδηγήσουν δια της αγάπης στην ελευθερία, στην καλλιέργεια προσωπικότητας, στο να γίνουν άνθρωποι οι οποίοι θα ανταποκριθούν με τον δικό τους τρόπο στην οδό της Βασιλείας, όπου κληθήκαμε απο τον Θεό να πορευτούμε!

          Είναι δύσκολη αυτή η απόφαση από την πλευρά τω γονέων. Δεν μπορούν να αφήσουν εύκολα κατά μέρος τις μνήμες από τον ερχομό του παιδιού στον κόσμο, την τρυφερότητα και την εξάρτηση της βρεφικότητας, τα συναισθήματα οικειότητας καθώς έβλεπαν τα παιδιά να μεγαλώνουν, την ευθύνη της φροντίδας γι’ αυτά, την αγάπη που τους κάνει να δένονται, αλλά και τα όνειρα που διαμόρφωσαν γι’ αυτά. Κάποτε παρεμβαίνουν με επιθετικότητα στις επιλογές τους. Θα ήθελαν τα να πετύχουν εκεί όπου οι ίδιοι δεν τα κατάφεραν. Να αποφύγουν λάθη που θα τα πληγώσουν συναισθηματικά. Κι έτσι τα καθοδηγούν με φορτικότητα, γεννώντας τους άγχη τα οποία δεν θα έπρεπε να έχουν.

          Οι γονείς όμως δεν αφήνουν τα παιδιά τους να μεγαλώσουν συχνά και από μια παρανόηση του μέχρι που πρέπει να φτάσουν τα όρια, τα οποία όντως  χρειάζονται. Υπάρχει έλλειμμα εμπιστοσύνης προς τους εφήβους, γιατί αυτοί “δεν ξέρουν” ή για να μην γίνουν ατίθασοι, να μην κινδυνέψουν εξαιτίας της επιπολαιότητας που ο πολιτισμός μας καλλιεργεί. Δεν καταλαβαίνουν ότι τα όρια πρέπει να μπούνε σε συνεργασία με τους εφήβους, ανάλογα με τον χαρακτήρα τους, με την ικανότητά τους να χειρίζονται με επίγνωση καταστάσεις. Πάντως χωρίς εμπιστοσύνη, έστω και με ερωτηματικά, δεν μπορούν να καλλιεργηθούν γνήσιες σχέσεις με τους εφήβους.

          Η Εκκλησία ζητά από τους γονείς να ακούσουν τους εφήβους τους. Να τους αφήσουν να μεγαλώσουν. Να ωριμάσουν. Να μην φοβηθούν ούτε τα λάθη τους, διότι μέσα από τις δοκιμές έρχεται η αυθεντική μάθηση. Να έχουν υπομονή στα ξεσπάσματα και τις υπερβολές τους. Πρωτίστως όμως να προσεύχονται στον Θεό γι’ αυτούς. Δικοί Του είμαστε και γονείς και έφηβοι.

          Ας εμπιστευθούμε την φώτισή Του!

          Πρωτ. Θεμιστοκλής Μαρτζανός

Περί πλούτου ο λόγος.....

“Ει τινα βούλει ποιήσαι πλούσιον, μη πλούτω προστίθη, της δε επιθυμίας αφαίρει”.

Δηλαδή, εάν θέλεις να κάνεις κάποιον πλούσιο, μη του προσθέτεις πλούτο, διότι δεν θα βρεις άκρη, θα θέλει όλο και περισσότερα. Κάνε τον να επιθυμεί λιγότερα και τότε τον κάνεις πλούσιο.

 Σωκράτης

Προγαμιαῖες σχέσεις Μεταγαμιαίων ἀνθρώπων

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, ἀπὸ τὸ βιβλίο: 

«Τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ὁ κῆπος τῶν τέρψεων» τῶν ἐκδόσεων «Ἐγρήγορση»

Τὸ ἐρωτικὸ πλάσμα

Ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴ φύση του εἶναι πλάσμα ἐρωτικό. Ἔχει τὴν τάση νὰ κινεῖται πρὸς ἕνωση. Τὸ ἐπίπεδο στὸ ὁποῖο πραγματοποιεῖται ἡ ἕνωση αὐτὴ εἶναι τριπλό. Κινεῖται πρὸς ἕνωση μὲ τὸ Θεό, μὲ τὸ συνάνθρωπο, καὶ ἑνώνει μὲ τὰ ψυχικὰ καὶ διανοητικά του χαρίσματα ὅλες τὶς δυναμικὲς ποὺ χαρακτηρίζουν τὴν προσωπικότητά του. Πιὸ πρακτικὰ δοσμένο αὐτὸ τὸ σχῆμα θέλει τὸν ἄνθρωπο:

α) Νὰ ἔχει ἀναζητήσεις γιὰ τὴ…ζωὴ καὶ τὸ θάνατο καὶ γιὰ τὰ πέρα ἀπὸ τὴν ὁριζόντια πραγματικότητα,

β) Νὰ θέλει νὰ ἔχει κοινωνία μὲ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους,

γ) Νὰ προσπαθεῖ νὰ ξεπεράσει τοὺς ἐσωτερικοὺς διχασμοὺς ποὺ τὸν ταράσσουν καὶ τὸν κομματιάζουν.

Ἡ προσπάθεια γιὰ τὸ κάθε ἕνα ἀπὸ τὰ προηγούμενα εἶναι ἐρωτική. Ἡ ἐρωτικὴ πορεία κρύβει πάντα μέσα της μία ἔξοδο. Ἔξοδο πρὸς τὸ Θεό, τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀπὸ τὴν ἐγωιστικὴ αὐταρέσκειά μας.

Ἡ βίωση τοῦ ἔρωτα διὰ τοῦ γάμου

Χωρὶς τὴν ἀνακάλυψη καὶ βίωση τοῦ προαναφερομένου τριπλοῦ ἐρωτικοῦ ἐπιπέδου, ὁ ἄνθρωπος ζεῖ μία πρακτικὴ βαθιὰ ἀναπηρία. Ἂν ἀναπτύσσει μέρος μόνο ἀπὸ τὶς ἐρωτικές του δυνατότητες, ζεῖ ἐλλιπεῖς καὶ ἀρρωστημένες τὶς πτυχὲς τῆς προσωπικότητάς του. Ἂν π.χ. κοινωνικοποιεῖται χωρὶς ταυτόχρονη ἀναζήτηση ἐρωτικῆς μορφῆς πρὸς τὸ Θεό, καταλήγει σὲ καρκινογόνο κοινωνικότητα. Ἂν πάλι προσπαθεῖ νὰ ἰσορροπήσει τὶς ἐσωτερικές του ἀντίρροπες δυνάμεις χωρὶς ἔξοδο πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, καταλήγει σὲ ἕνα διαλογιζόμενο ὂν ποὺ ψάχνοντας νὰ βρεῖ τὸν ἑαυτὸ του χάνει τὸν ὁρίζοντα τοῦ περιβάλλοντός του.

Ὁ ἔρωτας, ἐπειδὴ εἶναι πράξη ζωῆς τριττῶς ἐκφραζομένη, μόνο μὲ ἑνιαία τριπλῆ ἀντιμετώπιση μπορεῖ νὰ βιωθεῖ. Ὅταν λέμε «ἑνιαία τριπλῆ ἀντιμετώπιση» ἐννοοῦμε ἕνα γεγονὸς ποὺ μπορεῖ νὰ ἀναπτύξει ταυτόχρονα καὶ νὰ γιατρέψει τρία παράλληλα καὶ ὁμοειδῆ στοιχεῖα πού, ἐνῶ εἶναι διακρινόμενα στὶς ἐκδηλώσεις τους, ἔχουν κοινὸ παράγοντα ποὺ τὰ τρέφει καὶ τὰ καλλιεργεῖ.

Αὐτὸς ὁ κοινὸς παράγοντας ποὺ ἐνεργοποιεῖ ἰσορροπημένα ὅλα τὰ στοιχεῖα τοῦ ἔρωτα εἶναι ὁ «γάμος». Τὴ λέξη «γάμος» σήμερα τὴν κατανοοῦμε ἀποσπασματικά, ὡς σχέση τοῦ ἀνδρὸς μὲ τὴ γυναίκα. Ἡ γλώσσα ὅμως τῆς Γραφῆς εἶναι πολὺ εὐρύτερη. Ὁ γάμος ὁρίζεται ὡς σχέση Χριστοῦ καὶ Ἐκκλησίας. Εἶναι ἕνα μυστήριο πρακτικὸ καὶ ταυτόχρονα ἀκατανόητο. Εἶναι ἡ παρουσία τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ «ὅλως συγκροτεῖ» τὸν ἄνθρωπο σὲ ἐρωτικὴ ἰσορροπία. Ἡ ἀποδοχὴ αὐτοῦ τοῦ δεδομένου τῆς δωρεᾶς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κάνει τὸν ἄνθρωπο προσωπικότητα ποὺ ζεῖ μέσα ἀπὸ τὸ γάμο. Πού ἀποδέχεται τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἐκείνη ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἐκχύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ ἔρωτας εἶναι γεγονὸς γαμικὸ καὶ μόνο ὡς τέτοιο προσεγγίζεται. Εἶναι, δηλαδή, γεγονὸς ἰσχυρῆς ἑνώσεως ποὺ μόνο ἀκατάλυτα δεσμὰ μποροῦν νὰ τὸ συγκρατήσουν. Χωρὶς αὐτὲς τὶς δυνάμεις τοῦ γάμου ὁ ἔρωτας δὲν μπορεῖ νὰ θεραπεύσει τὶς ἀναζητήσεις τοῦ ἀνθρώπου γιὰ ὑπέρβαση, κοινωνία καὶ ἐσωτερικὴ ἰσορροπία.

Ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, εἶναι, μαζὶ μὲ τὴν ἰδιότητα τοῦ ἐρωτικοῦ, καὶ πλάσμα γαμικό. Ἡ σχέση του μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα τὸν χαρακτηρίζει. Κανεὶς μέσα στὸ χῶρο τῆς Ἐκκλησίας δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ἀνέραστος ἢ ἀγαμικός. Ὁ μοναχὸς καὶ ὁ παντρεμένος μέσα ἀπὸ τὸ γεγονὸς αὐτὸ τοῦ συνεκτικοῦ δεσμοῦ τοῦ γάμου μποροῦν νὰ εἶναι ὄντως μοναχοὶ καὶ ὄντως ἔγγαμοι. Ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ὁμιλεῖ γιὰ προγαμιαῖες σχέσεις. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρξει τέτοιο γεγονός. Εἶναι ἀνυπόστατο. Τὸ προγαμιαῖο καταργεῖ τὴ δυνατότητα τοῦ ἀνθρώπου νὰ ζεῖ ὡς ἄνθρωπος.

Ὁ ὁρισμὸς «προγαμιαῖες σχέσεις» θέλει νὰ προσδιορίσει σήμερα τὴν ὕπαρξη γενετησίων σχέσεων ἔξω ἀπὸ τὸ γάμο. Τέτοιοι ὅμως διαχωρισμοὶ εἶναι ἀδύνατοι. Οἱ γενετήσιες σχέσεις ὑπηρετοῦν στὴν πράξη ὡς βιολογικὲς λειτουργίες τὸ ἐρωτικὸ καὶ γαμικὸ στοιχεῖο ὅπως τὸ προσδιορίσαμε. Στὴ μελέτη τοῦ μακρόκοσμου ἕνας ἀστροφυσικὸς θὰ ἔλεγε πὼς εἶναι ἀδύνατο ἕνας κουὰρκ (τὸ μικρότερο τεμάχιο ὕλης ποὺ ὑπάρχει) νὰ βρεθεῖ μόνο του. Εἶναι πάντα δεσμευμένα. 

Τὸ ἴδιο θὰ λέγαμε συμβαίνει μὲ τὶς γενετήσιες σχέσεις. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὶς ἀποδεσμεύσει ἀπὸ τὸ γάμο καὶ τὸν ἔρωτα. Κάθε προσπάθεια γιὰ ἀποδέσμευση ἑνὸς κουὰρκ ἀπὸ τὴ δομὴ ἑνὸς πρωτονίου θὰ χρειαζόταν ὑποθετικὰ τόση ἐνέργεια ὅση χρειάζεται γιὰ νὰ καταστρέψουμε τὸ γαλαξία μας, καὶ μπορεῖ, τὸ σύμπαν. Στὴν ἀστροφυσικὴ οἱ ἔννοιες γίνονται κατανοητές. Στὸ χῶρο ὅμως τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς τὰ πράγματα δὲν φαίνονται καὶ τόσο δύσκολα. Κι ὅμως, εἶναι ἀρκετὴ μία ἀπογυμνωμένη ἀπὸ ἔρωτα καὶ γάμο γενετήσια σχέση νὰ διαλύσει τὶς ἰσορροπίες λειτουργίας τοῦ μυστηρίου ποὺ λέγεται ἄνθρωπος κατ’ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ πλασμένος.

Τὸ πρόβλημα

Ἡ ἐλλιπὴς βίωση τοῦ ἔρωτα καὶ ἡ ἀδυναμία κατανοήσεως τοῦ βαθύτερου καὶ εὐρύτερου νοήματος τοῦ γάμου ὁδηγεῖ σὲ μία βαθμιαία διάβρωση τοῦ ἐρωτικοῦ χαρακτήρα τοῦ ἀνθρώπου, γίνεται ἀνέραστος, ἐξαρθρώνονται οἱ βασικὲς ἐρωτικές του λειτουργίες στὴν τριπλή τους ἔκφραση καὶ ἀναφύονται ποικίλα προβλήματα ἐσωτερικῶν ἀνισορροπιῶν πού, ἐπειδὴ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ διαπιστωθοῦν μὲ ἁπλὲς ψυχολογικὲς διαδικασίες, περιγράφονται μὲ λανθασμένη διαγνωστικὴ καὶ φυσικὰ ἀποπροσανατολισμένη θεραπευτική.

Νὰ προσπαθήσουμε νὰ προσεγγίσουμε μὲ λίγα καὶ ἁπλὰ λόγια κάποιους βασικοὺς τομεῖς ποὺ νοσοῦν ἀπὸ τὴν ἔλλειψη ἐρωτικῆς καὶ γαμικῆς ἀγωγῆς καὶ θεραπευτικῆς.

Ἡ συναισθηματικὴ προσέγγιση

Στὸ χῶρο τῶν διανθρωπίνων σχέσεων ἡ ἰσορροπία ἀνδρὸς - γυναικὸς προβάλλεται ὡς συναισθηματικὸ γεγονός. Τολμοῦν μάλιστα νὰ ὁμιλοῦν γιὰ αἰσθήματα καὶ ἀγάπη. Κανεὶς φυσικὰ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ἀντίρρηση γιὰ τὴν ἀνάπτυξη τοῦ κόσμου τῶν ἀνθρωπίνων αἰσθημάτων καὶ συναισθημάτων προκειμένου νὰ ἔχουμε ὁλοκληρωμένες προσωπικότητες.

Τὸ λάθος βρίσκεται στὸν ἀνεπαρκή καὶ ἐπιδερμικὸ προσδιορισμὸ τῶν συναισθηματικῶν κινήσεων. Χωρὶς τὸ σχῆμα «ἔρωτα – γάμου» ποὺ προαναφέραμε, τὸ συναισθηματικὸ στοιχεῖο, καὶ ἂν ἀκόμη κρύβει κάποια κύτταρα ἀλήθειας, εἶναι ἐπισφαλὲς καὶ χωρὶς θεμέλια. Πίσω ἀπὸ τὸ συναισθηματικὸ στοιχεῖο μπορεῖ νὰ κρύβεται ἕνα ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν ἄλλον λόγω ἐξωτερικῶν σχημάτων. Μπορεῖ νὰ κρύβεται ἡ ἀνάγκη νὰ ὑπάρχει κάποιος γιὰ νὰ νοιώθεις πὼς καταξιώνεσαι ὡς ἄνδρας ἢ γυναίκα. Μπορεῖ νὰ ὑποκρύπτεται ἡ ἀνάγκη γιὰ ξεπέρασμα τῆς κοινωνικῆς μοναξιᾶς. Ξεχνοῦν βέβαια πὼς τὸ ξεπέρασμα τῆς κοινωνικῆς μοναξιᾶς δὲν γιατρεύεται ἂν προσπαθεῖς νὰ τὸ ἱκανοποιήσεις διὰ τῆς «χρήσεως» κάποιου προσώπου, ἀλλὰ θεραπεύεται ἂν κατανοήσεις τὴν ἀποτυχία σου. Ἀποτυχία ποὺ ἦλθε ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ καὶ τὸ κλείσιμο στὸν ἑαυτὸ καὶ τὴ μὴ ἀπαντοχὴ τοῦ ἄλλου. Μόνο ὅταν καταλάβεις τὴν ἀποτυχία σου εἶναι δυνατὸν νὰ προχωρήσεις πρὸς τὸν ἄλλον χωρὶς νὰ τὸν χρησιμοποιήσεις.

Μπορεῖ, τέλος, πίσω ἀπὸ τὸ συναίσθημα νὰ κρύβεται ἡ ἀνάγκη γιὰ «χρήση» τοῦ ἄλλου πρὸς ἱκανοποίηση σωματικῶν ἀναγκῶν. Πολλοὶ ἐνθουσιώδεις «ἔρωτες» ἔπεσαν σὰν χάρτινος πύργος ὅταν κάποτε ἕνας ἀπὸ τοὺς δύο δὲν θέλησε νὰ χρησιμοποιεῖται σεξουαλικά. Ἡ χρησιμοποίηση τοῦ ἄλλου γιὰ σεξουαλικὴ κατανάλωση τινάζει στὸν ἀέρα ὁποιαδήποτε μορφὴ ἀγάπης. Ἡ ἀγάπη «οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς». Ἂν τὸ σὲξ ἔλθει ὡς καρπὸς τῆς πορείας μέσα ἀπὸ τὸ σχῆμα «ἔρωτας - γάμος» εἶναι ἀποτέλεσμα ἁγιοπνευματικῆς ἀναπτύξεως καὶ ἔχει ἐλαχιστοποιήσει τὸν κίνδυνο καταναλωτικῆς προσεγγίσεως τοῦ ἄλλου προσώπου. Ἕνας σπόρος πάντα θέλει πορεία γιὰ νὰ γίνει καρπός. Μόνο τὰ ὁρμονικὰ προϊόντα ἀναπτύσσονται γρήγορα. Μόνο ποὺ εἶναι καρκινογόνα.

Ἡ πορεία μέσα ἀπὸ ἕνα σχῆμα ποὺ λέγεται σωματικὴ ἀνάγκη - σὲξ - ἱκανοποίηση καταστρέφει τὶς πτυχὲς τὶς λεπτές τοῦ συναισθηματικοῦ πεδίου τοῦ ἀνθρώπου. Λειτουργοῦν μόνο τὰ ζωώδη καὶ καταπατοῦνται τὰ ἀνθρώπινα. Διαταράσσεται ὁλόκληρη ἡ ἰσορροπία τῶν δομῶν τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ποὺ εἶναι φτιαγμένη νὰ λειτουργεῖ τὴν ἀγάπη ὡς ἔρωτα - γάμο ἁγιοπνευματικῆς δωρεᾶς.

Ἡ ψυχολογικὴ προσέγγιση

Ἐὰν οἱ τροχοὶ ἑνὸς αὐτοκινήτου δὲν ἀκολουθοῦν τὶς ὁδηγίες ποὺ δίνονται ἀπὸ τὸν ὁδηγό, τότε ἡ καταστροφὴ εἶναι σίγουρη. Ὁ συναισθηματικὸς παράγοντας, ἐὰν δὲν ἐξομαλυνθεῖ καὶ σμιλευθεῖ κάτω ἀπὸ τὴν καθοδήγηση τῶν ροπῶν τῆς ψυχῆς, τότε ἀποπροσανατολίζεται σύμφωνα μὲ τὶς προτάσεις ποὺ διαγράψαμε στὸ προηγούμενο κεφάλαιο.

Τὰ λεγόμενα συναισθήματα εἶναι ἐκφράσεις τῆς κατ’ εἰκόνα Θεοῦ πλασμένης ἀνθρώπινης ὑποστάσεως. Ἡ ψυχή, ἐνεργοποιούμενη ἀπὸ τὴ δυναμικὴ κίνηση «ἔρωτος - γάμου» καλλιεργεῖ χαρίσματα καὶ ἐκφράσεις αἰώνιας προοπτικῆς. Αὐτὸ τὸ «αἰώνιο» δομικὸ ὑλικὸ ποὺ ζυμώνεται μέσα στὸν ἄνθρωπο ἀποτελεῖ μία ἀσφαλιστικὴ δικλείδα ἀντιμετωπίσεως τῶν διακυμάνσεων τοῦ βίου. Αὐτὸ τὸ «αἰώνιο» ὑλικὸ νικάει καὶ τὸν ἴδιο τὸ θάνατο ὅταν ὁ ἄνθρωπος ζήσει τὴν τραγωδία τῆς διαστάσεως σώματος καὶ ψυχῆς τὴν ὥρα τοῦ θανάτου. Ἂν ἡ καλλιέργεια αὐτοῦ τοῦ δομικοῦ ὑλικοῦ δὲν γίνεται κάτω ἀπὸ σωστὲς προϋποθέσεις, διαταράσσεται, καὶ ἀκολουθεῖ ἀποσύνθεση καὶ ἐξάρθρωση ὅλων τῶν ἐπὶ μέρους ἐκδηλώσεων τῆς προσωπικῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Ὅταν τὰ θεμέλια εἶναι σαθρὰ ὅλο τὸ οἰκοδόμημα εἶναι ἐπικίνδυνο. Ἡ ψυχὴ ψάχνει συνέχεια ὡς τροφὴ της τὸν «ἔρωτα - γάμο». Ἡ πορεία της μέσα στὸν κόσμο εἶναι συνεχῶς ἀναγωγικὴ στὴ σχέση μὲ τοὺς ἀνθρώπους. Φεύγει μόνο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Ἔξω ἀπ’ αὐτὴν δὲν κλείνει δρόμους πρὸς τοὺς ἄλλους, δὲν διασπᾶ δεσμοὺς κοινωνικότητας. Δὲν φτιάχνει καὶ σπάζει δεσμοὺς κατ’ ἀρέσκειαν. Φτιάχνοντας καὶ σπάζοντας καὶ ἀνακατασκευάζοντας καὶ ἀνακαταστρέφοντας δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ καλλιεργηθεῖ τὸ δομικὸ ὑλικό. Ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας στερεώνει τὸ δομικὸ ὑλικὸ καὶ τοῦ δίνει δυνατότητα γιὰ κοινωνικὴ ἐργασία, ποὺ σημαίνει μία συνεχῆ ἀνάπτυξη τῆς ἑνότητας τοῦ κόσμου. Γι’ αὐτὸ οἱ ἅγιοι εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δίνουν τὸ στίγμα τῆς πορείας τῆς ἑνότητας τοῦ κόσμου.

Σ’ ἕνα μοντέλο προγαμιαίων σχέσεων ὅλη αὐτὴ ἡ λειτουργία τοῦ δομικοῦ ὑλικοῦ τινάζεται στὸν ἀέρα. Ἐφ’ ὅσον ὁ πλησίον ἄνδρας ἢ γυναίκα εἶναι πρὸς «χρήση», ἐφ’ ὅσον δὲν δέχεσαι νὰ προσφέρεις τὸ «δομικό σου ὑλικὸ» γιὰ νὰ μποῦν τὰ πρῶτα θεμέλια τῆς κοινωνίας καὶ νὰ συγκροτηθεῖ ὁ πρῶτος πυρήνας κοινωνίας, ἡ οἰκογένεια, οἱ σχέσεις μὲ τὸ ἄλλο πρόσωπο εἶναι ἀντικοινωνικές, δηλαδὴ τραγικές.

Οἱ ἀλλεπάλληλες ἀλλαγὲς συντρόφων ἀφήνουν βαθιὰ ρήγματα στὸ ψυχικὸ δομικὸ ὑλικό. Ὅσο πιὸ προχωρημένη εἶναι ἡ σχέση κι ὅσο πιὸ ψευτο-ὁλοκληρωμένη εἶναι ἔξω ἀπὸ τὸ σχῆμα ἔρωτας - γάμος, τόσο περισσότερο καταστρέφεται βάναυσα, μπορεῖ καὶ ἀνεπανόρθωτα, ἡ μόνη ἐλπίδα τοῦ κόσμου νὰ γίνει ἡ ἀνθρώπινη μάζα ὄντως κοινωνία. Οἱ «ὁλοκληρωμένες» σχέσεις στὸ προγαμιαῖο ἐπίπεδο εἶναι μία ἀτομικὴ βόμβα στὸ σῶμα τῆς κοινωνίας. Ἄνθρωποι μὲ κατεστραμμένο δομικὸ ὑλικὸ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ γίνουν μπροστάρηδες γιὰ κοινωνικὴ ἀναμόρφωση καὶ ἀναδόμηση. Ἡ μετάνοια βέβαια ἔχει τὴ δύναμη νὰ σώσει τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ τὸν κάνει ἀκόμη καὶ ἅγιο. Τὰ στίγματα ὅμως τῆς ἁμαρτίας ὁδηγοῦν τὸ σῶμα στὴ διάλυση «ἴνα μὴ τὸ κακὸν ἀθάνατον γένηται». Κι ἐδῶ ἀναφύεται τὸ θέμα τῆς βιολογικῆς προσέγγισης τοῦ ἔρωτα.

Ἡ βιολογικὴ προσέγγιση τοῦ ἔρωτα

Νὰ διατυπώσουμε ἁπλὲς σκέψεις:

Τὸ σῶμα ἔχει αἰσθήσεις. Χωρὶς τὶς αἰσθήσεις δὲν θὰ ὑπῆρχε ἡ ἐπαφὴ μὲ τὸ περιβάλλον. Τὰ κύτταρα τῶν αἰσθήσεων ἐνεργοποιοῦν τὰ μηνύματα τοῦ ἔξω κόσμου καὶ τὰ κάνουν ὁρατές, γευστικές, ἀκουστικές, ἐπιδερμικὲς ἐμπειρίες. Τὰ κύτταρα τῆς ἁφῆς, τὰ γευστικὰ κύτταρα, τὰ ἀκουστικὰ κύτταρα κ.λπ., ἂν ὑποστοῦν μία βάναυση προσβολὴ καταστρέφονται καὶ δὲν λειτουργοῦν προσωρινὰ ἢ μερικὲς φορὲς γιὰ πάντα. Ἕνα ἔντονο φῶς μπορεῖ νὰ ἀφαιρέσει ἀπὸ τὸ ὀπτικὸ κύτταρο τὴ δυνατότητα τῆς ὁράσεως. Ὁ ἔρωτας εἶναι καὶ μία αἴσθηση. Δὲν παύει νὰ εἶναι μία αἴσθηση, καὶ μέσα στὰ πλαίσια τῆς συζυγίας ἀνδρὸς - γυναικὸς λειτουργεῖ καὶ ὡς αἴσθηση. Ποιὸς ἀσχολήθηκε ποτὲ μὲ τὰ «ἐρωτικὰ κύτταρα»;

Ἡ ἔξω ἀπὸ τὶς προϋποθέσεις «ἔρωτας - γάμος» προγαμιαία σεξουαλικὴ σχέση σύμφωνα μὲ τὶς προηγούμενες σκέψεις, ἀφοῦ θὰ καταστρέψει τὸ συναισθηματικὸ καὶ ψυχολογικὸ πεδίο, θὰ προχωρήσει καὶ στὴν καταστροφὴ τῶν ἐρωτικῶν κυττάρων. Ἡ ἀποσπασματικὴ χρήση τοῦ σὲξ ὡς βιολογικῆς ἀνάγκης διαλύει σίγουρα τὰ ἐρωτικὰ κύτταρα. Ἂν χρησιμοποιήσω τὰ κουπιὰ μίας βάρκας γιὰ νὰ παίξω τέννις στὴν παραλία, τὰ κουπιὰ θὰ εἶναι σπασμένα ὅταν θὰ ἔρθει ἡ ὥρα νὰ λειτουργήσουν στὸ φυσικό τους περιβάλλον στὴν ἰσορροπία νεροῦ - βάρκας. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν εὔκολα μπορεῖ νὰ περιγραφεῖ τὸ ὑπόδειγμα τοῦ ἀνικανοποίητου σεξουαλικὰ Δὸν Ζουᾶν. Ὅσες περισσότερες σχέσεις, τόσο περισσότερα κατεστραμμένα «ἐρωτικὰ κύτταρα», τόσο μεγαλύτερη ἀδυναμία γιὰ ἐρωτικὴ σεξουαλικὴ σχέση.

Οἱ «εἰδικοὶ» σεξολόγοι θὰ πρέπει νὰ λάβουν σοβαρὰ τὸν παράγοντα αὐτὸν ἂν θέλουν νὰ βοηθήσουν τοὺς «πελάτες» τους. Ἕνας στομαχολόγος ποτὲ δὲν θὰ προτείνει φαγητὰ μὲ καρυκεύματα στὸν ἀσθενῆ του. Ἀπορῶ γιατί ἕνας σεξολόγος προτείνει περισσότερο σὲξ στὸν ἐρωτικὰ ἀνικανοποίητο «πελάτη» του. Φυσικὰ τὴ λύση δὲν τὴν περιμένουμε ἀπὸ τὸ Viagra. Μὲ χάπια δὲν φτιάχνεται ἔρωτας. Τὸ μόνο ποὺ φτιάχνεται, σίγουρα, μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ἱκανοποίηση πὼς ὁ ἀσθενὴς τὰ κατάφερε. Κι ἔτσι ξαναπαίζει τὸ παιχνίδι τῆς καταστροφῆς. Τὰ κατάφερε σημαίνει πὼς μπόρεσε ν’ ἀποδείξει πὼς εἶναι ἄνδρας. Ἄρα μπόρεσε νὰ ἐκφράσει τὴ δύναμή του. Δηλαδή, ἀπέδειξε τὸν κατακτητικὸ ἐγωισμό του. Τὸ ἀποτέλεσμα ἔρχεται ὡς φαῦλος κύκλος.

Ὁ ἐγωϊσμὸς σπάει τὴ σχέση τῶν προσώπων. Τὰ συναισθήματα δὲν ὑπάρχουν ἐφ’ ὅσον πρέπει νὰ καταξιωθεῖς. Τὸ «δομικὸ ὑλικό» τῆς ψυχῆς καταστρέφεται περισσότερο. Τότε καὶ μόνο τότε μπορεῖ κανεὶς νὰ καταλάβει τὸ λόγο τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν πρότασή της γιὰ ἀποφυγὴ προγαμιαίων σχέσεων. Εἶναι μία πρόταση ποὺ ὄχι μόνο δὲν βδελύσσεται τὸν ἔρωτα, ἀλλὰ ἀντίθετα θέλει νὰ τὸν διασώσει καὶ ν’ ἀναδείξει τὸν ἄνθρωπο ὡς τὸ ὄντως ἐρωτικὸ πλάσμα ποὺ δημιούργησε ὁ Θεός. Ἕνα πλάσμα ποὺ ἀγαπάει τὸ Θεό, τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐναρμονίζει τὶς ἐσωτερικές του λειτουργίες μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἕνα πλάσμα ποὺ ζεῖ ἕνα καὶ μοναδικὸ γάμο ὡς ἑνότητα μὲ τὸ Χριστό, κι ἐκεῖ μέσα ἐντάσσει τὸ γάμο μὲ τὸ ἄλλο φύλο, τὸ γάμο μὲ τὴν ἄσκηση, τὸ γάμο μὲ τὸ μοναχισμό. Ὁ Χριστιανὸς ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι προγαμιαῖος. Βρίσκεται στὸ κέντρο τῆς ζωῆς καὶ γι’ αὐτὸ στὸ κέντρο τῆς ζωῆς τοῦ γάμου μὲ τὸ Χριστό.

Ὁ μεταγαμιαῖος ἄνθρωπος

Χωρὶς αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις, οἱ προγαμιαῖες σχέσεις εἶναι ἀδύνατες ὡς κατάσταση ζωῆς, ἀλλὰ δυνατὲς μόνο ὡς κατάσταση ἀσθένειας.

Τὸ μόνο σίγουρο εἶναι πὼς τὸ προγαμιαῖο θὰ ἀπογοητεύσει σύντομα τὸν ἄνθρωπο καὶ στὸ τέλος θὰ προσπαθεῖ νὰ βρεῖ τὸν ἑαυτό του σὲ δρώμενα ἔξω ἀπὸ τὸ γάμο. Τότε μποροῦμε νὰ μιλήσουμε γιὰ τὸ μεταγαμιαῖο ἄνθρωπο, ποὺ ψάχνει κάπου ἀλλοῦ τὴν εὐτυχία του στὰ πέρα ἀπὸ τὸ γάμο. Ἀλλὰ ὁ γάμος παραμένει ἕνα ἀξεπέραστο γεγονὸς ὡς σχέση μὲ τὸ Χριστό, μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ὅπως δὲν ὑπάρχει οὔτε προεκκλησιαστικὴ καὶ μετεκκλησιαστικὴ ἐποχή, ἔτσι δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει οὔτε προγαμιαῖος οὔτε μεταγαμιαῖος δεσμός.

† π.Κ.Σ.

φλόγα