ΟΙΚΟΓΕΙΑΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Δεν είναι εύκολο να είσαι γονέας

 

“Να ελέγξεις, να επιτιμήσεις, να παρηγορήσεις, με αυστηρότητα και ευσπλαχνία” (Αββάς Δωρόθεος).

Συχνά ως γονείς αναρωτιόμαστε αν πρέπει να μαλώνουμε τα παιδιά μας. Αν πρέπει να τα τιμωρούμε. Αν κάποτε το ξύλο βγαίνει από τον παράδεισο. Αν μας επιτρέπεται να τα στενοχωρούμε. Κι αυτό σε μία εποχή στην οποία η παιδαγωγική είναι η επιστήμη που ακολουθεί έναν παιδοκεντρισμό, ενώ κι εμείς θυμόμαστε, όχι πάντοτε με αγαθές αναμνήσεις, τον τρόπο ανατροφής μας από τους γονείς μας, οι οποίοι συνήθως ήταν αυστηροί. Εξάλλου, ζούμε σε μία πραγματικότητα στην οποία έχουμε πολλές στενοχώριες και δεν θέλουμε ούτε να στενοχωρούμε τα παιδιά μας ούτε να στενοχωριόμαστε που στενοχωρούνται.

          Μας φτάνουν οι γκρίνιες στην εργασία, στην κοινωνία, στην οικονομία, στην πολιτική, σε ό, τι έχει  να κάνει με ειδήσεις. Δεν θα φορτώνουμε και τα παιδιά μας με βάρη που θα οδηγούν στο να λυπούνται.

          Η ασκητική παράδοση της πίστης μας ωστόσο είναι σαφής: “να ελέγξεις, να επιτιμήσεις, να παρηγορήσεις , με αυστηρότητα και ευσπλαχνία”.  Στην ανατροφή των παιδιών μας  χρειάζεται η αλήθεια και την ίδια στιγμή μία χαρμολύπη. Χρειάζεται να βλέπουμε τον χαρακτήρα τους και να προλαμβάνουμε αρνητικές συμπεριφορές.

          Γι’ αυτό και καλούμαστε να τα ελέγχουμε, να υποδεικνύουμε τι είναι σωστό και τι λάθος στην συμπεριφορά και στην σκέψη του, αλλά και να τα επιτιμούμε, δηλαδή να τα μαλώνουμε και να τα τιμωρούμε όσο χρειάζεται, για να συνειδητοποιήσουν ότι μία συμπεριφορά ή μια σκέψη  δεν έχουν αυτό που ονομάζουμε αποδοχή. Οι γονείς είμαστε εκφραστές της κοινωνίας, όχι μόνο αυτής που υπάρχει στην πραγματικότητα, αλλά και αυτής που θα θέλαμε να υπάρχει.

          Αυστηρότητα και ευσπλαχνία το ήθος που βοηθά. Η αυστηρότητα δεν αφήνει περιθώριο διαπραγμάτευσης και αμφισβήτησης στο τι επιτρέπεται και τι όχι, η ευσπλαχνία δείχνει επιείκεια και στοργή. Είναι άλλο όμως η επιείκεια και άλλο το αίσθημα ότι “δεν πειράζει”. Επιείκεια σημαίνει κι άλλη ευκαιρία, αλλά, την ίδια στιγμή, τονισμός της συμπεριφοράς που πρέπει να αποφευχθεί με σαφήνεια και αποφασιστικότητα. Έτσι το παιδί, χωρίς να βρίσκεται σε σύγχυση και χωρίς να είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί “παραθυράκια”, καταλαβαίνει ότι δεν είναι  μόνο το άτεγκτον που υπάρχει στην ζωή, αλλά και η αγάπη που συγχωρεί.

          Γι’ αυτό και ο ασκητής ζητά και την παρηγοριά. Ο γονέας καλείται να παρηγορήσει το παιδί για τα λάθη του και τις αποτυχίες του, με τρόπο γλυκό, αλλά και να το βοηθήσει να κάνει την αυτοκριτική του, ώστε στο νέο ξεκίνημα  να μπορέσει να πετύχει το σκοπό του, που δεν μπορεί αν είναι άλλος από την αρετή.

          Πως θα αντέξουμε να είμαστε κάποτε σταθεροί έναντι του κλάματος, έναντι της χειριστικότητας που το παιδί χρησιμοποιεί που το παιδί χρησιμοποιεί για να πετύχει να μην τιμωρηθεί, να πετύχει να κάνει το θέλημά του, να μας κάνει να αισθανθούμε ενοχικοί ότι το “βασανίζουμε”, να θυμηθούμε τις δικές μας ανάλογες εμπειρίες και να κάνουμε πίσω.

          Ας θυμηθούμε ότι η οπισθοχώρηση μας, όπως και το να βάζουμε υπερβολικές τιμωρίες ή να επιβάλλουμε σωματική ποινή, ουσιαστικά δεν επιτρέπει στο παιδί, να βρει τα όριά του. Καλλιεργεί έναν εγωισμό και ένα αίσθημα  ότι μπορεί να κάνει το θέλημά του χωρίς πρόβλημα. Η πραγματικότητα όμως θα είναι εντελώς διαφορετική και το παιδί δεν θα μπορεί να την διαχειριστεί, με συνέπειες και ψυχολογικές και κοινωνικές και όσον αφορά στην ωρίμανση του.

          Επομένως, ας παίξουμε και λίγο “θέατρο”. Ας προσποιηθούμε ότι είμαστε στενοχωρημένοι μαζί του. Ας του δείξουμε ότι δεν είναι ωραίο να λυπεί τους γονείς του, αλλά ούτε και να νομίζει ότι η συμπεριφορά του θα γίνεται αποδεκτή από την κοινωνία. Κι αν δυσκολευόμαστε  να το βλέπουμε να λυπάται, ας μην ξεχνάμε ότι η πρώτη φορά είναι δύσκολη και ότι μεγαλώνουμε κι εμείς μαζί του!

          Η πνευματική ζωή περιλαμβάνει και έλεγχο και παρηγοριά. Ο Θεός μας παιδαγωγεί, κάποτε σκληρά, όχι για να μας εξουθενώσει, αλλά για να μας δείξει πως μπορούμε να διαχειριστούμε με ωριμότητα  την ύπαρξή μας. Χωρίς σταυρό δεν υπάρχει ανάσταση. Η επιστασία των παιδιών μας  προϋποθέτει χαρμολύπη, αποφασιστικότητα και προσευχή, στοιχεία που ξεκινούν από τον εαυτό μας. Δεν είναι εύκολο να είσαι γονέας. Είναι όμως δρόμος που οδηγεί κι εμάς και τα παιδιά μας στην Βασιλεία του Θεού!

          Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ

Όσιος Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης: Η Ανάσταση που άργησε…

 

Μεγάλο Σάββατο βράδυ. Ο Γέροντας Ευμένιος Σαριδάκης, λαμπροφορεμένος, υποδεχόταν τον κόσμο και έ­παιρνε τις λειτουργίες. Είχε ετοιμάσει τα καντή­λια από νωρίς. Έτοιμα όλα, σβηστά. Άρχισε το «Ευλογητός», πήρε καιρό μέσα στά μαύρα του τα ράσα, με τους βοστρύχους των μαλλιών και των γενειών του να λάμπουν.

Σοβαρός-σοβαρός. Ανοι­γόκλεινε την πόρτα, παραπατούσε, αλλά έτρεχε κιόλας, προσκυνούσε τις Δεσποτικές εικόνες, τον θρόνο, έμπαινε στο Ιερό, έπαιρνε τις λειτουργί­ες, ψέλναμε τον Κανόνα «Κύματι θαλάσσης». Δεν είχε ο Γέροντας χρόνο κοσμικό, είχε χρόνο λει­τουργικό. Μαζευόταν ο κόσμος, πολύς κόσμος. Χριστιανοί, που τον αγαπούσαν, αλλά και άλλοι από την γειτονιά δρασκέλιζαν την μάντρα, σκύβον­τας από το μικρό πορτάκι, άρρωστοι, νοσοκόμες, γιατροί. Καθυστερούσε ο Γέροντας. Σβηστά τα φώτα. Ψέλναμε, ξαναψέλναμε, δεν έβγαινε να πη το «Δεῦτε, λάβετε φῶς». Έφευγα από το ψαλτήρι, να πάω στο Ιερό, μου έλεγε:»Ξέρω, ξέρω». Αδημο­νία. Οι άλλες εκκλησίες σήμαναν ήδη Ανάσταση, βαρελότα πέφτανε κι αυτός δεν έβγαινε.»Ξέρω, ξέ­ρω», μου λέει.»Όποιος θέλει να φύγη. Δέν μπορεί. Ας τους βάλουμε στην εκκλησία, τά προβατάκια του Χριστού μας, Βαγγέλη. Μέσα στην κιβωτό είναι μιά φορά τόν χρόνο. Ας καθυστερήσουν. Ψάλλε εσύ, ψάλλε». «Τά είπα, Γέροντα, πάλι καί πάλι».

Οι κακές συνήθειες....

 

Η πιο μεγάλη μάχη  πάντοτε  ήταν με τον ίδιο τον εαυτό μας. Με τις κακές συνήθειες, όλες εκείνες που  κουβαλούσαμε μαζί παντού από πολύ παλιά. Και ας είναι γλυκές, ευχάριστες και θελκτικές, έστω κι ας ήταν δύσκολο να παραδεχτούμε, πως ήταν  πηγές για πολλά κακά.

         Ελεύθεροι  δεν θα γίνουμε ποτέ, αν σ’ αυτές τις συνήθειες, αν στα πάθη, που αναγνωρίζει κανείς στον εαυτό του εν γυρίσει την πλάτη επιδεικτικά.

          Μια ιστορία  αναφέρεται σε μια γυναίκα, που κάποτε έμενε με άλλους τρεις, έφευγε μακριά. Ένα σπίτι που οι κακές συνήθειες και τα πάθη που είχε , το οδήγησαν στα να καεί. Και λέει η ιστορία αυτή, πως η  γυναίκα αυτή έγινε στήλη άλατος. Δεν έκανε τίποτε κακό, παρά μόνο ήθελε να ρίξει μια τελευταία ματιά...

          Πάντοτε αναρωτιόμουνα, γιατί αυτή η αδικία; Γιατί ενώ ήταν σώα τόσο κοντά και ασφαλής να φύγει. Γιατί να επιτραπεί να γίνει  στάχτη... Και θύμωνα για το άδικο πολύ...

          Νομίζω όμως πως τώρα το κατάλαβα..

          Πως δεν είχε πολεμήσει μέσα της τα πάθη  και πως μέσα της δεν παραδέχτηκε το κακό που είχε κάνει στο σπίτι της.

          Πως όσο μακριά κι αν πήγαινε το σπίτι με τα πάθη και τις κακές συνήθειές της θα το είχε στην καρδιά της, και πως ποτέ  ελεύθερη ξανά απο τα πάθη δεν θα μπορούσε  να είναι ποτέ.

          Η πιο μεγάλη μάχη ήταν πάντα με τον εαυτό μας...

          Ελευθέριος Ελευθεριάδης

                   Ψυχολόγος

Ποιὸς εἶναι χριστιανός; (Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς)

Πρέπει νὰ γνωρίζουμε ὅτι οἱ χριστιανοὶ εἶναι χριστιανοί, ὅταν σκέπτονται, καθένας μόνος του ἀλλὰ καὶ μεταξύ τους, ὡς σύνολο,ὅ,τι εἶναι «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ», διότι αὐτὸ εἶναι τροφὴ αἰώνια γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ψυχή. Ἡ ἀνθρώπινη σκέψη παραμένει ἀτελὴς καὶ ἀνολοκλήρωτη ὅσο δὲ μεταμορφώνεται μὲ τὴ χάρη τοῦ Χριστοῦ σε Χριστοσκέψη και Θεοσκέψη. Γι’ αὐτὸ τὸ λόγο καὶ ὁ πόθος τῆς ἄγρυπνης χριστιανικῆς ψυχῆς καὶ ὁ στεναγμὸς της μέρα καὶ νύχτα μὲ τὴν προσευχὴ καὶ τὰ δάκρυα εἶναι ὁ ἑξῆς: Γλυκύτατε Κύριε, κάθε σκέψη μου μεταμόρφωσε τὴν σε Θεοσκέψη! Πανάγαθε Κύριε, κάθε αἴσθησή μου μεταμόρφωσε τὴν σε Θεοαίσθηση!

Η Εκκλησία και κρίση της σύγχρονης οικογένειας

 

Τώρα τα τελευταία χρόνια παρατηρείται κατά γενική ομολογία μια μεγάλη  κάμψη μπροστά στο θέμα της ηθικής. Λ, χ. η οικογένεια, σαν κατ’ οίκον Εκκλησία έχει πάψει να υφίσταται πλέον. Ο αριθμός των διαζυγίων αυξάνει ανησυχητικά κατ’ έτος. Και η Εκκλησία βρίσκεται μπροστά σ’ ένα τεράστιο πρόβλημα. Και πολλοί διερωτώνται: Ποιά είναι η στάση της απέναντι σ’ όλα αυτά;

          Η πιο αρνητική που μπορείτε να φαντασθείτε. Η Εκκλησία Πάντοτε  αντιτάχθηκε στην ανήθικη συμπεριφορά και ποτέ δεν έδειξε ανοχή για την οποιαδήποτε αμαρτία. Η οικογένεια καταρρέει γιατί υποτιμήθηκε η ηθική. Η οικογένεια απαιτεί μια ασκητική προσπάθεια,  θέλει ηρωισμό και ο ανήθικος άνθρωπος δεν είναι ικανός για τέτοια αγωνίσματα. Το διαζύγιο επιτρέπεται μόνο σε περίπτωση μοιχείας, δηλαδή σε περίπτωση που ο ένας εκ των δύο συζύγων συμπεριφέρεται ανήθικα και προδοτικά, αλλά σήμερα τα ζευγάρια χωρίζουν με την παραμικρότερη αφορμή και τα διαζύγια οφείλονται στον εγωισμό, στην αμαρτία και τη φιληδονία του ανθρώπου. Συχνά οι άνθρωποι δεν σκέπτονται την οικογένειά τους, τα παιδιά τους, αλλά μόνον τις προσωπικές τους απολαύσεις.

          Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλοί άνθρωποι έχουν δύσκολο χαρακτήρα, ότι συχνά ενώνονται άτομα εντελώς αντίθετα πνευματικά, αλλά αυτά πρέπει να τα σκέπτεται κανείς ενωρίτερα, να έχει επίγνωση για το γεγονός του γάμου, να προετοιμάζεται  κατάλληλα και όχι επιπόλαια και να μην βιάζεται να παντρευτεί. Όταν όμως έχει γίνει ο γάμος, και μάλιστα όταν υπάρχουν και παιδιά, τότε πρέπει να φανεί το πνευματικό επίπεδο του καθενός. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος, ώστε να ρυθμιστούν όσο γίνεται καλύτερα οι ανθρώπινες σχέσεις, να δημιουργηθεί αμοιβαία κατανόηση και πνευματικός δεσμός. Αυτό είναι πάντοτε  δυνατόν, όταν υπάρχει αμοιβαία καλή θέληση. Ο τελικός σκοπός κάθε χριστιανού είναι να κάνει την οικογένειά του μια κατ’ οίκον Εκκλησία.

          γ.

Ανεφάρμοστος ο νόμος του Θεού;

 

Επειδή συχνά πυκνά ακούεται η παραπάνω ένσταση, γι’ αυτό θα ασχοληθούμε ιδιαίτερα με την αναίρεση αυτής προς εδραίωση της πίστεως των χριστιανών. Καταρχήν ας δούμε σε ποιους παρουσιάζονται αδύνατα και ακατόρθωτα τα παραγγέλματα του Θεού. Οι εντολές του Θεού εμφανίζονται ως ανεφάρμοστες στους ανθρώπους, που άφησαν τον εαυτό τους να επηρεασθεί από τις διδαχές της πλάνης, που δημιουργούν τα ποικίλα σύγχρονα αθεϊστικά και υλιστικά ρεύματα και τα οποία αναβλύζουν από περιοδικά, βιβλία, εκπομπές του ραδιοφώνου και της τηλεοράσεως και σκοπό τους έχουν να ψυχράνουν στις ψυχές των ανθρώπων την πίστη προς τον Χριστό, να κλονίσουν το σεβασμό προς τη χριστιανική ηθική, να τους απομακρύνουν από την Εκκλησία και το δρόμο του Θεού. Με δύο λόγια, οι άνθρωποι που ζουν μακριά από τον Θεό εξυπηρετούν την αμαρτία, εκείνοι ισχυρίζονται ότι η χριστιανική ζωή είναι ακατόρθωτη. Και είναι αναμενόμενο αυτό. Γιατί η αμαρτία πληγώνει τη θέληση του ανθρώπου. Την εξασθενεί. Φυσικό επακόλουθο είναι στους ανθρώπους με την εξασθενημένη θέληση να παρουσιάζονται τα παραγγέλματα του Ευαγγελίου αδύνατα και ακατόρθωτα. Νικημένοι αυτοί από τα πάθη τους είναι ανελεύθεροι και δούλοι σ’ αυτά. Γι’ αυτό και ο απόστολος Πέτρος διαπιστώνει: «Σ’ εκείνο το πάθος, από το οποίο κανείς έχει νικηθεί, σ’ αυτό έχει δουλωθεί».

Στη συνέχεια έρχεται και ο Σατανάς, ο οποίος μισεί και πολεμεί τον άνθρωπο. Και τι τους ψιθυρίζει; «Που ζείτε; Οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει. Οι άνθρωποι δεν είναι όπως τα παλαιά χρόνια. Ζουν διαφορετικά. Δεν βλέπετε ότι οι περισσότεροι δεν λογαριάζουν το Ευαγγέλιο; Σεις θα αποτελείτε εξαίρεση; Άσχημα τα περνούν οι πολλοί; Δεν χαίρονται τη ζωή τους; Δεν γλεντούν τα νιάτα τους; Μη σκέπτεσθε αφύσικα και αδύνατα πράγματα. Τόσα χρόνια που ζήσατε τη ζωή του κόσμου, άσχημα περάσατε; Συνεχίστε, λοιπόν, το δρόμο σας και μη ακούτε τι λένε οι παπάδες». Τέτοια και παρόμοια σφυρίζει στο νου των ανθρώπων ο διάβολος. Και δυστυχώς, πολλοί γίνονται θύματα του πονηρού. Τον πιστεύουν. Κι εφόσον αποδέχονται τις εισηγήσεις του πονηρού, αυτός δεν τους αφήνει να απομακρυνθούν από τη ζωή της αμαρτίας. Είναι φυσικό κατόπιν όλων αυτών η χριστιανική ζωή να τους παρουσιάζεται αδύνατη και ακατόρθωτη. Έτσι παρατηρείτε το νέο εκείνο, που έχει επηρεασθεί από τις σύγχρονες ιδέες περί ελευθερίας, να αφήνει τον εαυτό του ανεξέλεγκτο, να παρασύρεται από την κοσμική ζωή των διασκεδάσεων με άσεμνους χορούς, ξενύχτια και ασωτίες. Είναι δούλος πλέον των προτιμήσεων και των ορέξεών του. Υποδουλώθηκε στις απαιτήσεις της κοσμικής ζωής και των παθών. Απομακρύνθηκε από το Χριστό και την αλήθεια Του. Πως κατόπιν αυτής της διαγωγής του να μη του φανούν ακατόρθωτα και απραγματοποίητα όσα ζητεί ο Χριστός; Δέστε και το ναρκομανή. Το πάθος τον κατάντησε δούλο του. Γι’ αυτό τον βλέπετε να σπεύδει και να ενδίδει καθημερινά και να ζει για τα ναρκωτικά στην περίπτωση αυτή, πως θα ζήσει ζωή χριστιανική; Και πώς να μη του παρίστανται αδύνατα και απραγματοποίητα όσα απαιτεί ο Νόμος του Θεού;

Το ίδιο συμβαίνει και με όλους εκείνους, που η αμαρτία δελέασε και υπέταξε, όπως είναι ο οινοπότης, ο χαρτοπαίκτης, ο αισχροκερδής, ο σαρκολάτρης και άσωτος.

«Η Εκκλησία, η αήττητη Βασιλεία», Αρχιμ. Καλλίστρατος Ν. Λυράκης, Αθήνα – Νοέμβριος 2007.

 ΕΝΟΡΙΟΝ: Ανεφάρμοστος ο νόμος του Θεού; (enorion.blogspot.com)

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

 

Τι θα πει πεθαίνεις συμπάσχοντας με τον Χριστό στην καθημερινή ζωή; Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Εξομολογήθηκες, και έπειτα για κάποιον λόγο σε έθιξαν, σε υποτίμησαν, σε παραγνώρισαν, σου είπαν κάτι βαρύ. Τι θα έκανε ο Χριστός στην προκειμένη περίπτωση; Αυτό θα κάνεις κι εσύ. Ο Χριστός λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει. Αν προσπαθήσεις να το κάνεις κι εσύ, αυτό σημαίνει ότι έγινε καλή εξομολόγηση και  σε έπιασε η εξομολόγηση.

Είσαι στον δρόμο τον αληθινό. Αν δεν κατάφερες να ενεργήσεις όπως ενεργούσε  ο Χριστός, ωστόσο όμως, μόλις συνέλθεις αντιλαμβάνεσαι το τι έγινε και ταπεινοφρονείς και λες: “Συγχώρεσε με, Θεέ μου, και βοήθησέ με να βάλω αρχή”, έτσι πάλι συμπάσχεις με τον Χριστό. Είσαι πάλι στην πορεία της ταπεινώσεως κια ελκύεις το έλεος του Θεού, οπότε με μια επόμενη περίπτωση είσαι πιο ώριμος και πιο πρόθυμος να ενεργήσεις όπως ο Χριστός.

          Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

Εθισμός στα βιντεοπαιχνίδια: Ο ορισμός και οι θεραπείες είναι υπό διερεύνηση…

 

Από Randy Dotinga

 

ΝΕΑ ΟΡΛΕΑΝΗ – Η έρευνα για τον εθισμό στα βιντεοπαιχνίδια αναδεικνύει νέα δεδομένα και ορισμένες θεραπείες φαίνεται να έχουν αποτέλεσμα, σύμφωνα με ειδικούς της «ψυχιατρικής εθισμού» που μίλησαν στην ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας. Ωστόσο, παραμένει περιορισμένη η κατανόηση του προβλήματος και κινείται σε μια έλλειψη σαφήνειας ως προς τους ορισμούς, τις μετρήσεις και τις πιο αποτελεσματικές στρατηγικές θεραπείας.

«Τα βιντεοπαιχνίδια μπορούν και είναι εθιστικά με μοναδικό τρόπο. Είναι δύσκολο να βρεις και να χρησιμοποιήσεις τρόπους θεραπείας για παιδιά που έχουν πρόσβαση σε αυτά 24ώρες/7ημέρες από τα κινητά τηλέφωνα ή τους φορητούς υπολογιστές τους», δήλωσέ  ο ψυχίατρος James C. Sherer, MD , του NYU Langone Health, κατά τη διάρκεια της συνεδρίας της 22ας  Μαΐου, με τίτλο «Διαταραχή Διαδικτυακού Gaming : Από την αβλαβή διασκέδαση στην εξάρτηση». Αυτό κάνει την αντιμετώπιση του προβλήματος μια πολύ περίπλοκη προσπάθεια.

Ο αριθμός των ατόμων με τη λεγόμενη «Διαταραχή διαδικτυακού παιγνιδιού», Internet Gaming Disorder είναι άγνωστος, αλλά τα βιντεοπαιχνίδια παραμένουν εξαιρετικά δημοφιλή τόσο μεταξύ των ενηλίκων όσο και των παιδιών. Σύμφωνα με μια έρευνα του 2021 από την Common Sense Media, στις ΗΠΑ άτομα ηλικίας 8-12 και 13-18 ετών περνούσαν κατά μέσο όρο 1ω 27λ και 1ω46λ  την ημέρα, αντίστοιχα, παίζοντας βιντεοπαιχνίδια.

«Τα βιντεοπαιχνίδια είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό μέρος της συνηθισμένης κοινωνικής δικτύωσης μεταξύ των παιδιών και υπάρχει τεράστια κοινωνική πίεση για να είμαστε καλοί σε αυτά», είπε ο Dr. James C. Sherer που είναι και ο ίδιος παίκτης. «Εάν  κατοικείτε σε μια ιδιαίτερα εύπορη γειτονιά, δεν είναι παράξενο για έναν γονέα να προσλάβει έναν προπονητή για να κάνει το παιδί του καλό σε ένα παιχνίδι όπως το Fortnite, ώστε να εντυπωσιάζει τα άλλα παιδιά».

Η έκδοση του Διαγνωστικού Ψυχιατρικού Εγχειρίδιου του 2013,  DSM-5, για την  περιγραφή των ψυχικών διαταραχών, δεν κατονομάζει τη «Διαταραχή διαδικτυακού παιγνιδιού» ως ψυχική ασθένεια, αλλά προτείνει  ότι το θέμα θέλει περισσότερη έρευνα και αξιολόγηση, είπε ο Dr. James C. Sherer.

Γιατί τα βιντεοπαιχνίδια είναι τόσο εθιστικά; Σύμφωνα με τον Dr. James C. Sherer, απλά είναι σχεδιασμένα με αυτόν τον τρόπο. Οι κατασκευαστές παιχνιδιών «προσλαμβάνουν ψυχολόγους και επιστήμονες συμπεριφοράς των οποίων η μόνη δουλειά είναι να μελετήσουν το παιχνίδι και να προσδιορίζουν ποια χρώματα και ποιοι ήχοι είναι πιο πιθανό να σας κάνουν να ξοδέψετε κάτι επιπλέον». Και με τη βοήθεια του διαδικτύου, τα βιντεοπαιχνίδια έχουν εξελιχθεί τα τελευταία 40 χρόνια για να ενθαρρύνουν τους παίκτες να κάνουν επανειλημμένες αγορές στα μεμονωμένα παιχνίδια, όπως το Candy Crush αντί για μια απλή αγορά, ας πούμε, μια και μόνη κασέτα Atari σε στυλ της δεκαετίας του 1980.

Σύμφωνα με τον Dr. James C. Sherer η έρευνα δείχνει πως τα βιντεοπαιχνίδια βάζουν τον παίκτη σε αυτό που λέμε «ρευστή κατάσταση» που σύμφωνα με πρόσφατο άρθρο στο «Frontiers in Psychology», είναι η  κατάσταση που σε δεσμεύει πλήρως σε μια προσπάθεια ώστε μπορείς να σκεφτείς πολύ λίγο για αυτά που αφορούν εσένα και τον εαυτό σου» και αυτό έχει « μεγάλη επίδραση στην ανθρώπινη απόδοση και ευημερία».

 

Πώς μπαίνει η διάγνωση του εθισμού στα παιχνίδια;

Πώς μπορούν οι ψυχίατροι να διαγνώσουν τον εθισμό στα βιντεοπαιχνίδια; Ο Dr. Sherer - ο οποίος είναι και ο ίδιος ένας «καλός» παίκτης- συμβουλεύει να μην επικεντρωνόμαστε τόσο πολύ στον χρόνο που αφιερώνεται στο παιχνίδι για να προσδιορίσουμε εάν ένας ασθενής έχει πρόβλημα. Αντίθετα, να ελέγχετε εάν  το υπερβολικό gaming  εμποδίζει την άσκηση και την συνήθη κοινωνικοποίηση και ζωή και εάν οδηγεί τον παίκτη σε επιδείνωση της διάθεσής του.

Ο Rober Aziz, MD, επίσης του NYU Langone Health, προτείνει να γίνονται οι εξής ερωτήσεις:

Τι είδους παιχνίδια παίζετε;

Πόσο χρόνο αφιερώνετε παίζοντας;

Ποιος είναι ο λόγος που παίζετε;

Με βάση ποια χαρακτηριστικά επιλέγετε φιγούρες στο παιγνίδι;

Αυτό το παιχνίδι παρεμβαίνει στις υποχρεώσεις στο σχολείο ή στη δουλειά σας;

Παραμελείτε τη φροντίδα του εαυτού σας για να παίξετε περισσότερο;

Προτείνει και άλλες ερωτήσεις:

Προσπαθήσατε να περιορίσετε τον χρόνο παιχνιδιού σας αλλά χωρίς επιτυχία;

Πόσο άβολα νιώθετε αν πρέπει να σταματήσετε στη μέση του παιχνιδιού; Αναστατώνεστε αν οι servers πέφτουν απροσδόκητα;

«Υπάρχει πολύ παραλληλισμός εδώ με άλλους εθισμούς με τους οποίους είμαστε πολύ εξοικειωμένοι», συμπληρώνει ο ίδιος.

Σύμφωνα με τον Dr. Sherer, είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε ότι τα παιδιά που έχουν Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής/Υπερκινητικότητας, ΔΕΠΥ, τείνουν να δυσκολεύονται περισσότερο με τον εθισμό τους στα παιχνίδια. Υπενθύμισε μια μελέτη με μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου, (Functional Magnetic Resonance Imaging (fMRI) του Journal of Attention Disorders  σύμφωνα με την οποία,  οι ασθενείς με εθισμό στα βιντεοπαιχνίδια και ΔΕΠΥ είχαν λιγότερη λειτουργική συνδεσιμότητα του φλοιού του εγκεφάλου με τον υποφλοιό σε σύγκριση με τους αντίστοιχους μη ασθενείς.  Αλλά η θεραπεία βοήθησε στην αύξηση της συνδεσιμότητας στα άτομα αυτά δίνοντάς τους καλή πρόγνωση.

Τα ευρήματα είναι «ενθαρρυντικά», είπε. «Βασικά, εάν θεραπεύετε τη ΔΕΠΥ, αντιμετωπίζετε και τη διαταραχή εξάρτησης παιχνιδιών στο διαδίκτυο. Και αν θεραπεύετε τη διαταραχή εξάρτησης παιχνιδιών στο διαδίκτυο, θεραπεύετε τη ΔΕΠΥ».

Όσον αφορά τις θεραπείες, οι ομιλητές συμφώνησαν ότι υπάρχει μικρή σχετικά έρευνα ακόμη ειδικά σε σχέση με τον εθισμό στα βιντεοπαιχνίδια Προτείνεται και κάποια φαρμακευτική βοήθεια. Όσον αφορά τις προσεγγίσεις χωρίς φάρμακα, συνιστά οι ασθενείς να κατευθύνονται προς παιχνίδια που έχουν ξεχωριστή αρχή, μέση και τέλος αντί να παρέχουν ατελείωτες ανταμοιβές και επίπεδα. Ένα τέτοιο παιχνίδι είπε πως είναι π.χ. το "Legend of Zelda: Breath of the Wild" στην πλατφόρμα του Nintendo Switch.

Στο μέτωπο της ψυχοθεραπείας, ο Dr. Aziz δήλωσε πως «η μείωση της χρήσης αντί της αποχής θα πρέπει να είναι ο στόχος της θεραπείας». Στις ΗΠΑ υπάρχουν κέντρα θεραπείας εθισμού στα παιχνίδια και τώρα υπάρχει και ένας οργανισμός που ονομάζεται Gaming Addicts Anonymous. Τα καλά νέα είναι ότι υπάρχει πολλή ενεργή έρευνα για τη θεραπεία του εθισμού στα βιντεοπαιχνίδια, και περιμένουμε να δούμε ποια θα είναι τα αποτελέσματα»

https://www.mdedge.com/psychiatry/article/254987/addiction-medicine/video-game-obsession-definitions-and-best-treatments

https://mumdadandkids.gr/texnologia/ethismos-sta-vinteopaixnidia-o-orismos-kai-oi-therapeies-einai-ypo-diereynisi

Δεν κερδίζεις τον άνθρωπο με το άγριο, αλλά μόνο με την καλοσύνη….

 

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

Οι άνθρωποι που σε παρεξήγησαν και σε πλήγωσαν δεν γνωρίζουν ούτε εκείνο τον παλιό μύθο, για τον άνεμο και τον ήλιο, που μάλωναν, ποιος είναι ο δυνατότερος κι έβαλαν στοίχημα, ότι όποιος βγάλει την κάπα του βοσκού, που εκείνη την ώρα ανηφόριζε το βουνό, θα είναι ο πιο δυνατός.

Φύσηξε, ξαναφύσηξε ο άνεμος, αλλά ο βοσκός κρύωσε και τυλίχθηκε πιο σφιχτά στην κάπα του. Βγήκε τότε ο ήλιος απ’ τα σύννεφα, σκόρπισε γύρω καλοσύνη και θερμότητα, ζεστάθηκε ο βοσκός κι έβγαλε την κάπα του….

Τότε ο ήλιος φώναξε στον άνεμο: «Είδες, ποιος απ’ τους δυο μας είναι ο δυνατότερος;» Δεν κερδίζεις τον άνθρωπο με το άγριο, αλλά μόνο με την καλοσύνη….

https://www.askitikon.eu/agiologio/ofelima-psychis/44689/den-kerdizis-ton-anthropo-me-to-agrio-alla-mono-me-tin-kalosyni/

Ο δικός μας θησαυρός

 

Εκείνο που μας δίνει μία ιδιομορφία ανάμεσα στους λαούς, είναι ακριβώς ο πατρογονικός μας πλούτος. Οι θησαυροί μας. Και αυτοί κυρίως είναι δύο: Το ένα είναι η αρχαία ελληνική γραμματεία, η οποία, όχι βεβαίως σε σύγκρισι με τον Χριστιανισμό ,αλλ’ αυτοτελώς θεωρουμένη, είναι κάτι σπουδαίο, κάτι μεγάλο. Το άλλο είναι η Ορθοδοξία μας. Αυτά μας ξεχωρίζουν από τους υπολοίπους λαούς.

          Αυτά, λοιπόν, που αποτελούν την πραγματική μας περιουσία, την προίκα μας, θα λέγαμε, τα πετάμε στον κάλαθο των αχρήστων; Και τρέχουμε ένα φρενήρη δρόμο πίσω από τους άλλους λαούς για να μάθουμε μερικά εξ όσων εκείνοι έχουν προωθήσει πάρα πολύ; δεν λέγω να μη προσλάβουμε όσα καλά άλλοι λαοί προωθούν. Αλλά γιατί σαν έθνος πετάμε την προγονική μας κληρονομία; Εκείνο που έχουμε εμείς να δώσουμε στους άλλους λαούς είναι αφ’ ενός η αρχαία ελληνική γραμματεία ως κοσμική γνώσις και μόρφωσις, και, το ασυγκρίτως σπουδαιότερο, η Ορθοδοξία, ως ήθος και ως πίστις, ως πίστις και ως τρόπος ζωής.

          Αντί αυτά να τα περιποιούμεθα όσο το δυνατόν περισσότερο, και να τα προβάλλουμε στους άλλους λαούς, πάμε να τα ξεχάσουμε και ν’ αποκοπούμε από τις ρίζες μας. Με αποτέλεσμα να χαθούμε σ’ αυτή την χοάνη, σ’ αυτή την πανσπερμία των άλλων εθνών. Εάν αυτά τα ζούσαμε και τα παρουσιάζαμε, το έθνος μας  θα είχε ειδοποιό διαφορά. Θα είχε κάτι σπουδαίο να προσφέρει. Διαφορετικά τι έχει να παρουσιάσει;

 “Τα Αγγλικά και τα Γαλλικά των τέκνων σας ας καθυστερήσουν επί τινα έτη. Τα Ελληνικά προηγούνται”.

   Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου

Τις πταίει για την βία στους ανήλικους;

Τις πταίει για την βία στους ανήλικους;

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

            Η βία στους νέους ανθρώπους έχει αυξηθεί σε ανησυχητικό βαθμό τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, καθώς και σε όλη τη Δύση, ιδιαίτερα δε στις ΗΠΑ. Με το γεγονός αυτό ήρθε στο μυαλό μου το ερώτημα «τις πταίει;», που έθεσε ο Χαρίλαος Τρικούπης το 1874 για την παρακμιακή κατάσταση διακυβέρνησης της χώρας. Ο Τρικούπης κατονόμασε ως υπεύθυνο τον τότε βασιλιά Γεώργιο. Σήμερα οι απαντήσεις που δίδονται στο «τις πταίει» είναι λογικοφανείς, αλλά απέχουν της ουσίας και της πραγματικότητας.

            Προ ημερών διοργανώθηκε στη Θεσσαλονίκη συζήτηση με θέμα «Το σκοτεινό νήμα της βίας, ανιχνεύοντας τον λαβύρινθο ενός θλιβερού κοινωνικού φαινομένου». Ο τίτλος πεσιμιστικός. Από τον λαβύρινθο δεν βγαίνεις, παρά μόνο με εκ των έξω βοήθεια. Κατά τα υπόλοιπα οι ομιλητές έκαμαν κοινότοπες διαπιστώσεις – μία έμοιαζε με το επιχείρημα  «κακούργα κοινωνία...». Όσο πρότειναν λύση επανέλαβαν το ουτοπικό  κράτος δικαίου...

            Η κρατική αντιμετώπιση δεν μπαίνει στην ουσία του προβλήματος. Δρώντας αποτρεπτικά, αλλά αναποτελεσματικά, αυστηροποιεί τους Νόμους. Οι κρατικές Αρχές αναζητούν τους ποινικά υπεύθυνους, όχι τα απώτερα αίτια της πράξης τους. Παράδειγμα: Αυτοκτόνησε ο 14χρονος Μάκης. Γράφει το ρεπορτάζ ότι για το λυπηρό γεγονός κινητοποιήθηκαν οι διωκτικές αρχές, πυρετωδώς εργάζονται τα εγκληματολογικά εργαστήρια και οι αστυνομικοί προσπαθούν να προσεγγίσουν με προσοχή και διακριτικότητα φίλο του τραγικού αγοριού, κάτι που δεν είναι εύκολο γιατί είναι σε κακή ψυχολογική κατάσταση. Το καίριο ερώτημα είναι γιατί δεν ερωτώνται πρώτα οι γονείς του  εφήβου αυτόχειρα.

            Πριν από λίγες επίσης ημέρες στις ΗΠΑ 18χρονος δολοφόνησε 19 μαθητές και δύο δασκάλους στο Τέξας. Το κυρίαρχο ζήτημα μετά το αποτρόπαιο έγκλημα ήταν αν πρέπει να επιτρέπεται η κατοχή όπλου στην εν λόγω χώρα από τα 18 ή από τα 21 χρόνια...

            Στα όσα διαπιστώνονται και προτείνονται λείπει ο παράγων γονείς, λείπει ο παράγων οικογένεια, που είναι το κυριότερο στοιχείο για την πρόληψη της βίας και για τη δημιουργία ισορροπημένης προσωπικότητας. Στις ημέρες μας το ιδεολογικό κατεστημένο πολεμάει με λύσσα τον θεσμό της οικογένειας εν ονόματι μιας εγωιστικής λογικής και μιας θανατηφόρας ηδονιστικής υποτιθέμενης ελευθερίας. Ουδείς  υποταγμένος στο σύστημα μιλάει για τον πόλεμο που διεξάγεται κατά του εν λόγω θεσμού. Δείτε ακόμη και τον ΟΗΕ. Το 1994 όρισε την 15η Μαΐου ως «Παγκόσμια ημέρα για την οικογένεια». Κατ’ αυτήν ο ΟΗΕ συνήθως δημοσιοποιεί  ποσοστά που αφορούν στην ισότητα των γυναικών και στο οικονομικό επίπεδο ζωής των οικογενειών στις αναπτυσσόμενες χώρες...  Για την ηθική ποιότητα ζωής της οικογένειας στις ανεπτυγμένες χώρες και τα ψυχολογικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα παιδιά σε αυτές ουδείς λόγος...  

            Την 1η Ιουνίου είναι και η παγκόσμια ημέρα των γονέων, όπως την καθόρισε η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 2012. Ουδείς την αντελήφθη στην Ελλάδα  και ο ίδιος ο ΟΗΕ δίνει έμφαση μόνο σε ευχές για βελτίωση της οικονομικής κατάστασης των συζύγων, που δεν έχουν ουσιαστική αξία...-  

 ΑΚΤΙΝΕΣ: Τις πταίει για την βία στους ανήλικους; (aktines.blogspot.com)

Βατοπαιδινοί Πατέρες ψάλλουν το Άξιον Εστί

 

Άξιον Εστι Τράπεζα ΙΜΜ Βατοπαιδίου

Romfea

Δεν κερδίζεται η εμπιστοσύνη......

 

Μην απαιτείς ποτέ από τον άλλο να σε πείσει να τον εμπιστευθείς...

          Είναι ό, τι πιο εγωιστικό, όσο και παράξενο και αν μοιάζει , μπορείς μέσα στη σχέση  να εκφράσεις.

          Και άσε να λένε οι ειδικοί...

          Είναι μια εσωτερική πάλη, είναι αγώνας για τον άλλο, τον διπλανό σου, τον δικό σου, να εμπιστευθείς.

          Όταν ζητάς στο πρόσωπο να σου αποδείξει πράγματα, χωρίς να το πάρεις  χαμπάρι, του βάζεις μαχαίρι στο λαιμό.

          Δυναστεύεις τη ζωή του. Δεν του αφήνεις επιλογές. Ακόμη και αυτή η επιλογή του λάθους.

          Και όταν συμβαίνει αυτό, τότε ο άνθρωπος, ο δικός σου, παύει να είναι μοναδικός.

          Όταν σου αποδείξει του  ζητάς, τον κάνεις προέκταση των θέλω, του εαυτού σου.

          Ποτέ δεν πέτυχε σχέση, όταν ζητήθηκε να αποδειχθεί η εμπιστοσύνη. Μια σχέση αληθινή και πραγματική. Ένωση.

          Μπορεί και να μου πεις:  μα δεν είμαι και σίγουρος. Έχει πέσει σε λάθη ακόμα και προδοσίες.

          Ναι, μπορεί, δεν αποκλείεται, μπορεί  να ξαναγίνει.

          Εσύ πάρε μόνο την απόφαση, αν για τον άνθρωπο τον δικό σου με τα λάθη και τα πολλά πάθη μπορείς να τον αντέξεις.

          Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάς, ότι το να εμπιστεύεσαι είναι δική σου μόνο η επιλογή, κι ας έχει μέσα της η επιλογή αυτή  την αμφιβολία...

          Ελευθέριος ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΗΣ

                   Ψυχολόγος

ψάλλει ο αείμνηστος Πρωτοψάλτης του Πρωτάτου του Αγίου Όρους π. Διονύσιος Φιρφιρής.

Lucky777

Lucky777

Ὁ δύσπιστος γιατρός

 

Ἀπό τό βιβλίο “Θαύματα καί ἀποκαλύψεις ἀπό τήν Θεία Λειτουργία, ἔκδοσις Ἱερᾶς Μονῆς Παρακλήτου, Ὠρωπός Ἀττικῆς 2018

Ὁ μακαριστός Δημήτριος Παναγόπουλος (1916–1982), ὁ θεοφώτιστος λαϊκός ἱεροκήρυκας, κήρυσσε ἀκόμα καί στό νοσοκομεῖο «Σωτηρία», ὅπου ἄλλοι δέν πλησίαζαν ἀπό τό φόβο τῆς φυματιώσεως. 

Ἐκεῖ τόν ἀκολουθοῦσε ὁ ἱερέας π. Δημήτριος Παπαντώνης, πού ἐξομολογοῦσε τούς φυματικούς καί τελοῦσε τήν Θεία Λειτουργία. 

Μιά μέρα ἕνας γιατρός, πού παρακολουθοῦσε τίς ὁμιλίες προβληματισμένος, πλησιάζει τόν ἱεροκήρυκα καί τοῦ λέει: 

- Κύριε Παναγόπουλε, ὁ ἱερέας εἶναι ἀδύνατον νά καταλύει τό περιεχόμενο... τοῦ ἁγίου ποτηρίου. Κοινωνοῦν τόσοι ἀσθενεῖς ἀπ’ αὐτό, κι ὅπως εἶναι γνωστό, τό μικρόβιο τῆς φυματιώσεως μεταδίδεται μέ τό σάλιο. Τί κάνει λοιπόν ὁ ἱερέας τό Σῶμα καί Αἷμα τοῦ Κυρίου πού περισσεύει; Τό χύνει στό χωνευτήρι; Αὐτό ὅμως δέν εἶναι μεγάλη ἁμαρτία; 

- Τέτοιο πράγμα δέν γίνεται ποτέ, ἀντέτεινε ὁ ἱεροκήρυκας. Ὁ Χριστός δέν μολύνεται ἀπό μικρόβια. Κι ἀπό τά ἄχραντα Μυστήρια δέν ὑπάρχει κανένας κίνδυνος μολύνσεως. 

Ὁ γιατρός ὅμως δέν μποροῦσε νά τό πιστέψει. Τότε ἐκεῖνος τόν προέτρεψε νά παρακολουθήσει τήν ἑπόμενη Θεία Λειτουργία, καί στό τέλος νά σταθεῖ κάπου, ὥστε νά βλέπει τίς κινήσεις τοῦ ἱερέα τήν ὥρα τῆς καταλύσεως. 

Ἔτσι κι ἔγινε. Ὁ γιατρός εἶδε μέ τά μάτια του τό Λειτουργό νά καταλύει τό περιεχόμενο τοῦ ἁγίου Ποτηρίου. Τόν εἶδε μάλιστα νά ρίχνει νάμα δυό - τρεῖς φορές, φροντίζοντας νά μή μείνει οὔτε ἴχνος ἀπό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου. 

Ἀπό τότε ὁ γιατρός ὄχι μόνο πίστευε, ἀλλά καί ἐκκλησιαζόταν καί κοινωνοῦσε μαζί μέ τούς ἀσθενεῖς. 

 ρωμαϊκοοδοιπορικο

Περί ακτίστου Φωτός

 

Η ψυχή μετά φόβου αποφασίζει να ομιλήσει περί του Φωτός εκείνου, όπερ επισκέπτεται τον άνθρωπον τον διψώντα να ίδη το Πρόσωπον του Ανάρχου. Η φύσις του Φωτός τούτου είναι μυστηριώδης. Δια ποίων δε όρων θα ηδύνατό τις να περιγράψει τούτο; Ακατάληπτον, αόρατον, ενίοτε γίνεται ορατόν και δι’ αυτών εισέτι των σωματικών οφθαλμών. Ιλαρόν και τρυφερόν, ελκύει προς εαυτό και την καρδίαν και τον νουν ούτως, ώστε να επιλανθάνεται τις της γης, ασπαζόμενος εις άλλον κόσμον. Τούτο δύναται να συμβεί και εν τω εντόνω φωτί της ημέρας και εν τω σκότει της  νυκτός. Καίτοι είναι πράον, εν τούτοις είναι ισχυρότερον παντός ό, τι περιβάλλει ημάς. Περιπτύσσεται τον άνθρωπον κατά παράδοξον τρόπον εκ των έξω. Βλέπομεν τούτο, αλλ’ η προσοχή στρέφεται εις τα ενδότερα του έσω ανθρώπου, εις την καρδίαν  την φλεγομένην υπό της αγάπης, αγάπης άλλοτε ευσπλάχνου και άλλοτε ευγνώμονος. Δύναται να συμβή, ώστε να μην αισθάνεταί τις την υλικότητα, ούτε την εαυτού, ούτε την του περιβάλλοντος αυτόν κόσμου, και βλέπει εαυτόν ως φως. Παύει η αίσθησις του πόνου, αποχωρούν αι μέριμναι της γης, αι ανησυχίαι διαλύονται υπό της γλυκείας ειρήνης. Συνέβαινεν, ώστε το Φως τούτου να εμφανίζηται κατ’ αρχάς ως λεπτή φλόξ, θεραπευτική και καθαρτική, κατακαίουσα τρυφερώς δια τινος ανεπαισθήτου σχεδόν επαφής και εντός και εκτός παν ό, τι δεν ήτο ευάρεστον εις Αυτό.

          Το άγιον τούτου Φως, ήταν εμφανίζηται εν δυνάμει, φέρει την ταπεινήν αγάπην. Αποδιώκει πάσαν αμφιβολίαν και πάντα φόβον,εγκαταλείπει μακράν εις τα οπίσω πάσας τας γηίνας σχέσεις, άπασαν την πυραμίδα των κοινωνικών τάξεων και των ιεραρχικών αξιωμάτων. Ο άνθρωπος γίνεται τρόπον τινά “ουδείς”: Δεν ίσταται επί της οδού των αδελφών αυτού΄, ουδεμίαν θέσιν επιδιώκει δι’ εαυτόν εν τω κόσμω τούτω. Το Φως τούτο είναι καθ’ εαυτό η ακήρατος ζωή, πεπληρωμένη υπό της ειρήνης, της αγάπης. Δίδει εις το πνεύμα ημών την γνώσιν ενός άλλου, απεριγράπτου Είναι.... Το Φως τούτο είναι ελαφρόν, λεπτότερον  παντός  ό, τι γνωρίζει η γη, απεργάζεται δε την ψυχήν αυτήν άτρωτον και απροσβλητον από παντός ό, τι συνέθλιβεν αυτήν πρότερον. Ο θάνατος τρέπεται εις φυγήν ενώπιον Αυτού και η προσευχή “Άγιος ο Θεός, Άγιος ισχυρός, Άγιος αθάνατος” εναρμονίζεται θαυμαστώς μετ’ Αυτού.

          Αγίου Σωφρονίου του Έσσεξ, “Οψόμεθα τον Θεόν καθώς έστί”

ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Δεν μπορώ να πω όχι στα παιδιά μου...

 

Στην οικογενειακή καθημερινότητα, όπως και στην ζωή μας γενικά, το να πεις ΟΧΙ είναι άρνηση ικανοποιήσης του θελήματος του άλλου. Φέρνει δυσαρέσκεια, γκρίνια, θυμό που κάποτε γίνεται εκδίκηση. Όσα ΝΑΙ κι αν πεις, τα διαγράφει ένα ΟΧΙ. Και δεν μας αρέσει οι άλλοι να είναι δυσαρεστημένοι μαζί μας, να βλέπουμε μία αδιόρατη εχθρότητα στο πρόσωπο και στην καρδιά τους.

          Το ΟΧΙ όμως χρειάζεται. Είναι παιδαγωγία, είναι διάσωση των αρχών και των αξιών μας, είναι ωφέλεια σε βάθος χρόνου για τον άλλο. Ο γονέας είναι παιδαγωγός. Θέλει το παιδί του να προχωρά καλά και στο σήμερα και στο αύριο. Και το ΟΧΙ  κάνει ένα παιδί είτε να πεισμώνει και να παλεύει  περισσότερο γι’ αυτό που θέλει, είτε επανεξετάζει το αίτημά του. Κυρίως όμως το βοηθά να εμπιστεύεται τον γονέα του, αν καταλάβει ότι πηγάζει απο αγάπη. Το ΟΧΙ βάζει όρια. Την ίδια στιγμή διδάσκει στο παιδί ότι η ίδια η ζωή, οι άνθρωποι με τους οποίους θα συναναστραφεί, τα όνειρα του που θα προσπαθήσει να εκπληρώσει περιλαμβάνουν και την ήττα, την αποτυχία, την απόρριψη. Ένα ΟΧΙ σήμερα από τον γονέα που αγαπά γίνεται αφορμή αυτογνωσίας, σχετικά ανώδυνης. Τα ΟΧΙ της ζωής σε έναν άνθρωπο που δεν έχει μάθει να διαχειρίζεται, μπορεί να φέρουν μεγάλα τραύματα.

          Όμως υπάρχουν και τα προσωρινά ΟΧΙ. Αιτήματα που δεν είναι προς όφελος του παιδιού να εκπληρωθούν στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο, αλλά που απαιτούν μεγαλύτερη ωριμότητα απο αυτό, πρέπει να απορρίπτονται. Ένας από τους νόμους της ζωής είναι και η υπομονή. Το “εδώ και τώρα” δεν είναι η λύση για να είμαστε ευχαριστημένοι. Υπάρχουν ο κόπος και η προσμονή που καθιστούν ένα αίτημα γόνιμο και με νόημα. Γι’ αυτό και ο γονέας μεγαλώνει και ο ίδιος μαζί με τα παιδί του. Χρειάζεται να πει και ΟΧΙ, για να βλέπει σε βάθος χρόνου την πορεία του παιδιού του και να κάνει την ελευθερία να συνδέεται με την ικανότητα  ώριμης διαχείρισής της.

          Υπάρχει όμως και η εγωιστική απόρριψη από την πλευρά του γονέα αιτημάτων των παιδιών, τα οποία δεν βλάπτουν και που ο γονέας μπορεί να εκπληρώσει δίνοντας  χαρά. Η γονεϊκή ιδιορρυθμία πληγώνει. Κλονίζονται οι σχέσεις όταν υπάρχει στενομυαλιά, αδυναμία παρακολούθησης της σκέψης  και της ικανότητας του παιδιού να ελέγχει την ζωή του και να αποφασίζει σωστά, όταν ο γονέας αρνείται να παραδεχθεί ότι το παιδί του μεγαλώνει, ότι έχει άποψη, ότι χρειάζεται επιχειρηματολογία, ότι ένα ΟΧΙ εξουσίας θα οδηγήσει είτε στην εξαπάτησή του και το ψέμα από την πλευρά του παιδιού είτε στην εκπλήρωση κάθε απωθημένου αργότερα.

          Το ΟΧΙ είναι απαραίτητο. Δεν βλάπτει συνήθως το παιδί, αλλά το βοηθά να ξαναδεί την πορεία του. Ο γονέας χρειάζεται να αντιληφθεί ότι ο σκοπός της σχέσης είναι η αλήθεια και όχι μόνο το να είναι ευχάριστος στο παιδί του. Κι’ αυτό απαιτεί διάκριση, την οποία δίνει, εκτός της γνώσης και της παιδείας, κυρίως η πνευματική ζωή, η προσευχή, η σχέση με τον Θεό. Κυρίως  όμως η αγάπη που δεν βλέπει μόνο στο σήμερα, αλλά ζητά την πραγματική ωφέλεια.

          Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΣ

Ψαλτικόν Σύνολον. Άξιον Εστίν, Νικολάου Πρωτοψάλτου Σμύρνης Ήχος Πλάγιος του Β'.

 

ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ;

  Μία ανάρτηση του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια για την επέτειο της Αλώσεως στις 29 Μαΐου και για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί ενόχλησε τον Ερντογάν και τον τουρκικό τύπο. Ο Τούρκος Πρόεδρος ενοχλήθηκε, διότι θεωρεί ότι στη σύγχρονη διεθνή κοινωνία ισχύει το δίκαιο της κατάκτησης και μας θύμισε τις επεκτατικές μεθόδους των Οθωμανών. Μας κατηγόρησε ότι θέλουμε να αναστήσουμε τη Μεγάλη Ιδέα και τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.

Αλλά και εντός Ελλάδος είδα κάποιες αντιδράσεις. Η αντίστοιχη ανάρτηση του Υπουργού Εθνικής Αμύνης Νίκου Παναγιωτόπουλου αντιμετωπίσθηκε από Έλληνα δημοσιογράφο με ειρωνεία. Τι σχέση έχει η σημερινή Ελλάδα με το Βυζάντιο, αναρωτήθηκε ο σχολιαστής; Είναι η Ελληνική Δημοκρατία ο νόμιμος διάδοχος του Βυζαντινού κράτους;

Κι όμως έχει κάθε δικαίωμα ένας Έλληνας πολιτικός, αλλά και ο οποιοσδήποτε Έλληνας πολίτης, να τιμά τη μνήμη των πεσόντων κατά την 29η Μαΐου 1453 στα τείχη της Βασιλεύουσας και να ενδιαφέρεται για την τύχη της Αγίας Σοφίας και άλλων Χριστιανικών ναών που μετετράπησαν σε ισλαμικά τεμένη.

Όπως εξηγεί η Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ το Βυζαντινό κράτος (η Ρωμανία όπως ήταν το πραγματικό όνομά του) είχε τρία συστατικά: Ελληνική γλώσσα και Ελληνικό Πολιτισμό. Ρωμαϊκό Δίκαιο και πολιτειακή συγκρότηση. Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη. Τα δύο από τα τρία αποτελούν και σήμερα θεμελιώδη στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας. Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί κατά συντριπτική πλειοψηφία και ως ενδιαφερόμενοι για τον διαχρονικό Ελληνικό Πολιτισμό είμαστε μέτοχοι της Βυζαντινής κληρονομιάς.

Η Αγία Σοφία του Ιουστινιανού σχεδιάσθηκε από Έλληνες Μικρασιάτες αρχιτέκτονες, τον Ανθέμιο και τον Ισίδωρο. Λειτούργησε επί αιώνες ως Ορθόδοξος ναός και η Θεία Λειτουργία ετελείτο στα ελληνικά. Οι εικόνες που διασώθηκαν είναι Ορθόδοξες και οι επιγραφές είναι ελληνικές. Βεβαίως αποτελεί μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Αλλά η οικουμενικότητα δεν αναιρεί την ελληνικότητα.

Η Μονή της Χώρας είναι ένα άλλο Ορθόδοξο μνημείο που μετατράπηκε προ τριών ετών σε τζαμί. Ο ανακαινιστής της τον 14ο αιώνα, ο Θεόδωρος Μετοχίτης, έγραψε ότι οι Βυζαντινοί της εποχής του ήσαν απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων και μετείχαν στο γένος και στη γλώσσα των Ελλήνων.

Η απάντηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στον Μωάμεθ τον Πορθητή κράτησε όρθιο τον Ελληνισμό επί Τουρκοκρατίας. Το ΟΧΙ του τελευταίου Αυτοκράτορα έδωσε ηθική δύναμη στην αντίσταση των κλεφτών και αρματολών. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης απήντησε στον Άγγλο Πλοίαρχο Χάμιλτον ότι δεν δέχεται να υπογράψει συνθήκη με τους Τούρκους, διότι ο τελευταίος βασιλέας των Ελλήνων δεν συνθηκολόγησε. Εννοούσε τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Μετά από 4 αιώνες η μνήμη των ηρωικώς πεσόντων το 1453 αναθέρμανε τη Μεγάλη Ιδέα και την επιθυμία για απελευθέρωση. Αν δεν υπήρχε η Μεγάλη Ιδέα. δεν θα είχε γίνει η Επανάσταση του 1821 ούτε θα είχαμε απελευθερώσει άλλα ελληνικά εδάφη μετά την Ελληνική Επανάσταση.

Η Δ΄ Σταυροφορία του 1204 κατέστρεψε την Κωνσταντινούπολη. Ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ από ποιους ζήτησε συγγνώμη; Από τους Έλληνες, όταν επισκέφθηκε το 2001 την Αθήνα και συναντήθηκε με τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο. Ο Ουμπέρτο Έκο στο βιβλίο του “Μπαουντολίνο” εκφράζει θαυμασμό για την ελληνική παιδεία των Βυζαντινών και για τον ελληνικό πολιτισμό της Κωνσταντινούπολης του 1204.

Η σύγχρονη Ελλάδα σέβεται τα σύνορα, αλλά σέβεται και την Ιστορία της.

Άρθρο στα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ 4.6.2022

Πατερικός: ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΜΑΣ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ; (paterikos.blogspot.com)