Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017

Μάνος Χατζιδάκις.Άσπρο περιστέρι.Εκτέλεση από Φιλαρμονική Δήμου Περιστερίου στον Ισθμό της Κορίνθου


Άσπρο περιστέρι - 1970

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος


Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις


Όποιος πόνεσε μέσα στη ζωή

όποιος έκλαψε σαν μικρό παιδί

τώρα τίποτα πια δε σου ζητά

μόνο στ’ όνειρο θα σ’ αναζητά

Άσπρο περιστέρι μεσ’ τη συννεφιά

μου `δωσες το χέρι να `χω συντροφιά

άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό

κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ

Όταν σήκωσα το βαρύ σταυρό

μου παράγγειλες να `ρθω να σε βρω

κι όταν δάκρυσα σαν την Παναγιά

ήταν άνοιξη και Πρωτομαγιά

Άσπρο περιστέρι μεσ’ τη συννεφιά

μου `δωσες το χέρι να `χω συντροφιά

άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό

κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ

Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017

Εκπαίδευση -Παιδεία


Εκπαίδευση είναι να μαθαίνεις τα πράγματα. Παιδεία είναι να ερωτεύεσαι τα πράγματα. Η πρώτη οδηγεί στον θάνατο του πνεύματος. Η δεύτερη στη ζωή του πνεύματος. Η πρώτη είναι ο επίκαιρος λόγος. Η δεύτερη είναι ο αιώνιος λόγος. Από την οπτική του επίκαιρου λόγου, ο αιώνιος λόγος φαντάζει ανεπίκαιρος.

         Στην εποχή μας ανεπίκαιρη κατάντησε  όλη παιδεία των αιώνων. Κι’ αυτό, επειδή ο τεχνολογικός πολιτισμός μας επέβαλε τον δεσποτισμό του αντικειμένου. Δηλαδή, της τεχνικής στην περιοχή της πράξης και του συναισθήματος στην περιοχή της σκέψης.

 Χρ. Μαλεβίτση,  “Ο Έγκοπος Λόγος”

Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

ΑΝ..........



Αν δεν ήσουν πανταχού παρών πως θα μ’ έβρισκες  την ώρα που από παντού θα με είχαν αποδιώξει; Αν δεν ήσουν παντοδύναμος, πως θα με βοηθούσες την ώρα που όλοι θα με είχαν εγκαταλείψει; Αν δεν ήσουν πάνσοφος πως θα με δικαίωνες την ώρα που όλοι θα με είχαν αδικήσει; Αν δεν ήσουν πανάγαθος πως θα με σπλαχνιζόσουν την ώρα που όλοι με είχαν καταδικάσει;

   Χρ. Μαλεβίτση, “Ο Εγκοπος Λόγος”

Τρίτη 27 Ιουνίου 2017

Στην Ι. Μ. Υπεραγίας Θεοτόκου Μυρτιδιωτίσσης Κυθήρων η Ενορία της Αγίας Βαρβάρας Πατρών


Ένας μεγάλος αριθμός πιστών της Ενορίας μας πραγματοποίησε με επικεφαλής τον π. Γερασιμάγγελο Στανίτσα και την πρεσβυτέρα, μια διήμερη προσκυνηματική εκδρομή –  προσκύνημα στο όμορφο νησί των Κυθήρων.

          Προηγουμένως έγινε επίσκεψη στο όμορφο κάστρο της Μονεμβασίας και προσκύνημα στον περίφημο Ναό του Ελκομένου Χριστού, καθώς και στο εσωτερικό αυτής της παράξενης και μαγευτικής καστροπολιτείας με τα καλντερίμια και τα παραδοσιακά μαγαζάκια. Οι επισκέπτες πολλοί, κυρίως ξένοι, και πολλοί μαθητές με τους δασκάλους τους για να θαυμάσουν ένα από τα ομορφότερα φαινόμενα της ελληνικής πατρίδος μας.

          Στη συνέχεια μετά από μια όμορφη διαδρομή μέσα σε δάσος από εσπεριδοειδή και πράσινο Λακωνικό περιβάλλον φθάσαμε στην πολίχνη της Νεάπολης και δια θαλάσσης αποβιβαστήκαμε στο μαγευτικό λιμάνι του Διακόπτη. Η πρώτη μας επίσκεψη είναι το προσκύνημα στην Ι. Μονή Αγίας Μόνης, η οποία βρίσκεται σκαρφαλωμένη σ’  ένα υπερυψωμένο βράχο που αγναντεύει κανείς με κατάλληλες καιρικές συνθήκες ακόμη και την Κρήτη.

          Μετά το προσκύνημα και την σχετική δέηση που αναπέμψαμε, αναχωρήσαμε με προορισμό την Ι. Μ. Αγίων Θεοδώρων, η οποία βρίσκεται μέσα σ’ ένα  πευκοδάσος αληθινός παράδεισος, στο δρόμο προς την Αγ. Πελαγία. Στον Ι. Ναό μας ανέμενε ο ιερέας ο οποίος μας καλωσόρισε και μας είπε σχετικά με την ιστορία της Μονής στην οποία φυλάσσεται η τίμια κάρα του Οσίου Θεοδώρου του εκ Κυθήρων. Τελέσθηκε  ι. Παράκληση προς τον άγιο και αναχωρήσαμε για τον τόπο διανυκτέρευσης, στην Αγία Πελαγία, μια μαγευτική γωνιά και πρώτο λιμάνι του νησιού. Η Αγία Πελαγία είναι μια ήρεμη παραθαλάσσια πολίχνη, χωρίς θορύβους και κοσμική ζωή, κατάλληλη για περισυλλογή και ανάπαυση.

          Επόμενος προορισμός την επομένη ημέρα η Ι. Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου της Μυρτιδιωτίσσης, νότια του νησιού. Μέσα σ’ ένα καταπράσινο περιβάλλον ξεπροβάλλει το εντυπωσιακό κωδωνοστάσιο της Μονής καθώς και το καθολικό με τους ξενώνες για τους προσκυνητές που διανυκτερεύουν εκεί. Καθώς εισερχόμαστε στον αύλιο χώρο που λάμπει από καθαριότητα, τα μυρτίδια που βρίσκονται  στην αυλή, αρωματίζουν την μοναστική ατμόσφαιρα και φέρνουν στον νου μας την ιστορία της ευρέσεως της ιεράς εικόνας ανάμεσα στο μυρτίδια, εξ ου και “Μυρτιδιώτισσα”.

          Η Ι. Μονή είναι προσκύνημα και δεν έχει μοναστική αδελφότητα όπως γνωρίζομε από άλλες Ι Μονές, αλλά εξυπηρετείται από ιερέα εντεταλμένο από την Ι. Μητρόπολη Κυθήρων. Τελέσαμε ειδική παράκληση προς την Παναγία και στη συνέχεια επισκεφθήκαμε στον υπόγειο χώρο του Ναού, όπου βρίσκεται ναύδριο στο σημείο που βρέθηκε η ιερά εικόνα της Θεοτόκου.

          Μετά το προσκύνημα επισκεφθήκαμε τη Χώρα του νησιού, μια παραδοσιακή κωμόπολη  με χρώμα νησιώτικο -Αιγαιοπελαγίτικο περισσότερο, με στενά δρομάκια κάτασπρα γεμάτα από μαγαζάκια με παραδοσιακά προϊόντα και αναμνηστικά. Στο τέλος του κεντρικού δρόμου  αγγίζουμε τα όρια του δρόμου που οδηγεί στο κάστρο όπου απ’ εκεί μπορεί κανείς να ατενίσει την υπέροχη παραλία του Καψάλη.

          Η επίσκεψή μας  στο όμορφο αυτό νησί του Ιονίου με την τόση φυσική κι πνευματική ομορφιά μας έδωσε την ευκαιρία για άλλη μια φορά να θαυμάσουμε και να ζήσουμε τη διαρκή παρουσία του Θεού και να ευφρανθεί η καρδιά μας από την πλούσια χάρη που σκόρπισε στο νησί αυτό ο Θεός.

          Ευχαριστούμε τον Θεό που μας αξίωσε να πραγματοποιήσουμε το ιερό αυτό προσκύνημα, να λάβουμε τη χάρη της Παναγίας της Μυρτιδιωτίσσης και να γνωρίσουμε ένα επίγειο κόσμημα της αγάπης του Θεού, όπως είναι το Νησί των Κυθήρων.

 Πρωτ. Γερ. Σταν.





















ΘΑΥΜΑ ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗΣ


Στο υπέροχο βιβλίο: «Γνώσις και βίωμα της Ορθοδόξου πίστεως», ο πατήρ Στέφανος Αναγνωστόπουλος αφηγείται: «Στα χρόνια της κατοχής 1941-42, πέρασαν τρεις-τέσσερις πεινασμένοι συνάνθρωποί μας, σχεδόν γυμνοί, από την γειτονιά μας, ζητώντας βοήθεια. Οι περισσότεροι εκείνη την εποχή δεν είχαν ούτε το ψωμί της ημέρας κι έτσι οι άνθρωποι πέθαιναν της πείνας, ακόμα και στους δρόμους. Μικροί μεγάλοι, όταν πεινούσαν, ανακάτευαν τα σκουπίδια και ό,τι έβρισκαν, τα έτρωγαν.

Ένας γείτονας φιλότιμος και ελεήμων, όταν τους είδε σ’ αυτήν την κατάσταση, τους λυπήθηκε και πήρε ό,τι είχε μέσα το κρεμαστό «φανάρι» με την σίτα και τους τα έδωσε. Άκουσε όμως από τη γυναίκα του γκρίνιες, φωνές… μάλλον δικαιολογημένες.

-Και τι θα φάμε εμείς; Το βράδυ τα παιδιά θα μείνουν νηστικά, το άδειασες όλο…

-Γυναίκα, λέει, εμείς δεν έχουμε, αλλά έχει ο Θεός.

- Ο Θεός έχει, αλλά εμείς δεν έχουμε, απάντησε εκείνη.

Οι πεινασμένοι έφυγαν ευχαριστημένοι. Και το ανδρόγυνο κάθισε μαζί με τους γείτονες και κουβεντιάζανε αν πρέπει να δίνουνε σ’ αυτή τη δύσκολη εποχή ελεημοσύνη ή όχι. Αφού κουβέντιασαν, αρκετά με τους γείτονες νύχτωσε και μπήκαν μέσα στο σπίτια τους, γιατί απαγορευόταν η κυκλοφορία από τους Βουλγάρους.

-Και τώρα τι θα φάμε εμείς; Τι θα φάνε τα πέντε παιδιά μας;

-Ε, κάτι θα έχη βάλει ο Θεός στο «φανάρι» είπε ο σύζυγος.

Ανάψανε την λαμπίτσα και μόλις έφεξε λίγο, είδαν το «φανάρι» γεμάτο τρόφιμα! Και απ’ αυτά που δεν υπήρχαν, όπως τυρί! Αυτό συνέβη στον πολύ ελεήμονα γείτονά μας.  
του ενοριτη μας κ.Ν.Βοϊνέσκου

Δευτέρα 26 Ιουνίου 2017

Επίσκεψη στην ιερά μονή Πεντέλης



Στο βιβλίο «Οι εμπειρίες μου κοντά στον άγιο Πορφύριο», ο κύριος Παρασκευάς Λαμπρόπουλος διηγείται: «Ένα μεσημέρι ο Παπούλης μου τηλεφώνησε για να με ρωτήσει αν μπορούσα να τον πάω στο μοναστήρι της Πεντέλης. Ήθελε να παρακολουθήσουμε τον εσπερινό, για να συναντήσει τον ηγούμενο της  Μονής και να μιλήσουν για το μετόχι του Αγίου Νικολάου στα Καλίσσια. Ήθελε να το πάρει και να κάνει εκεί το μοναστήρι του.

Πήγαμε, λοιπόν, βρήκαμε τον ηγούμενο και ο Γέροντας έκανε πολλή χαρά. Ασπάστηκαν ο ένας τον άλλο με πολλή αγάπη, γιατί όπως μου είπε, είχαν κάνει μαζί στο όρος Σινά.

Εγώ περίμενα να τελειώσει ο εσπερινός και μετά να μιλήσουν οι δυο Γέροντες. Συζήτησαν για αρκετή ώρα. Όταν πρωτοείδα τον ηγούμενο, που ήταν ψηλός και ευτραφής, μου φάνηκε τεράστιος. Αμέσως σκέφτηκα πονηρά και είπα μέσα μου: “Πω, πω, πόσο θα τρώει αυτός!” Μετά τον εσπερινό και την κουβέντα που έκαναν, αφού πλέον είχε νυχτώσει, είδα τον Παπούλη να κατεβαίνει. Καθώς φεύγαμε, μου λέει:

-Μιλήσαμε για το θέμα μου, αλλά με δυσκολία. Ο καημένος ο ηγούμενος είναι πολύ καλός, αλλά είναι και άρρωστος. Δεν κάνει να τρώει ο καημένος. Έχει διάφορες αρρώστιες, έχει και ζάχαρο. Και αν τον δει κανείς , θα πει “Πω, πω, τι τρώει αυτός!”.

Τότε γύρισε και με κοίταξε χαμογελώντας.

-Έχεις δίκιο, Παπούλη. Έτσι σκέφτηκα, του είπα.

-Κι όμως δεν τρώει, μου απάντησε.

Ο Άγιος έβλεπε τα πάντα. Δεν θα έβλεπε τις χωμάτινες σκέψεις μου;».
του ενορίτη μας κ,Ν.Βοϊνέσκου

Κυριακή 25 Ιουνίου 2017

Η ΜΕΓΑΛΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΕΦΕΡΕ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΑΛΛΑΓΗ

Ο πατήρ Στέφανος Αναγνωστόπουλος διηγείται την παρακάτω πολύ διδακτική ιστορία στο βιβλίο του «Τοις κατά πρόθεσιν κλητοίς»

Ενθυμούμαι μια οικογένεια, η οποία για 15 χρόνια φαινομενικά ευημερούσε. Η δουλειά θαυμάσια. Ανέσεις πολλές. Αρρώστιες δεν είχαν. Και κατά κάποιον τρόπο, όλοι νόμιζαν ότι ήσαν ευτυχισμένοι μαζί με τα δυο παιδιά τους.

Στην καρδιά όμως του συζύγου υπήρχε πολλή πίκρα, γιατί η γυναίκα του όχι μόνον ήταν αδιάφορη για την θρησκευτική ζωή, αλλά, θα μπορούσε να την πη κανείς, άθεη. Ούτε τον σταυρό της δεν έκανε! Στην Εκκλησία ζήτημα είναι αν πήγαινε μια φορά τον χρόνο, εν αντιθέσει με τον σύζυγό της που εκκλησιαζόταν κάθε Κυριακή. Επιπλέον δε, προς μεγάλη θλίψη του συζύγου της, δεν ήθελε επ’ ουδενί να κάνει άλλο παιδί, και ποτέ δεν κατάλαβε αυτός ο καημένος ότι είχε κάνει δύο εκτρώσεις.

Αλλά και τα δυο παιδάκια που είχε, μήπως τα μεγάλωνε σωστά; Χαρτιά, φιγούρες χορού και αδιάκριτη χρήση τηλεοράσεως και internet. Γι’ αυτό και είχαν καταντήσει γκρινιάρικα, νευρικά, φιλόνικα, ατίθασα. Όσο για την γλώσσα και τους τρόπους τους; Ξεπερνούσαν τα όρια της θρασύτητας.

Ο άνδρας της μέρα-νύχτα παρακαλούσε τον Θεό να την φωτίσει, να της δώσει σύνεσι, για να προλάβει τον κατήφορο των παιδιών που ήδη είχε αρχίσει. Στις παρεμβάσεις του ή στις σοφές του συμβουλές, η γυναίκα του επαναστατούσε. Κι αυτός ήταν πολύ μαλακός και πράος και υποχωρούσε, δυστυχώς, κι εκεί που δεν έπρεπε, με την ελπίδα ότι κάποτε θ’ αλλάξει.

Η δουλειά του ήταν πολύ σκληρή και απουσίαζε από το σπίτι όλη μέρα. Γύριζε μετά τις 10.00 το βράδυ. Τίμιος, εργατικός, ηθικός και σε άμεση σχέση με τα Μυστήρια της Εκκλησίας και τον αγώνα για πνευματική ζωή.

Έτσι πέρασαν 15 χρόνια, σκληρά και βασανιστικά γι’ αυτόν τον καλό πατέρα και σύζυγο, αλλά 15 χρόνια επιμόνων προσευχών και ελπίδος.

Και έφθασε η ώρα του Θεού! Κάθε καλοκαίρι συνήθιζαν να παραθερίζουν σ’ ένα χωριό έξω από την πόλη. Πήγαιναν εκεί με το ιδιωτικό τους αυτοκίνητο. Άρχισε να ρίχνει μια ψιλή βροχούλα. Σε μια στιγμή γλιστράει το αυτοκίνητο, αναποδογυρίζει και πέφτει μέσα σε μια χαράδρα. Όταν τους έβγαλαν απ’ εκεί, ένας μόνον ήταν ζωντανός: η μάνα! Τέσσερις μήνες στο νοσοκομείο. Και  βγαίνει σχεδόν παράλυτη στα πόδια.

Το δράμα της ήταν πολύ μεγάλο, γιατί δεν είχε μάθει να στηρίζεται στον Χριστό. Έκλαιγε, φώναζε, διαμαρτυρόταν! Στο μυαλό της γύριζε συνεχώς η σκέψη της αυτοκτονίας. Καμμιά από τις δήθεν φίλες της δεν ερχόταν να την δει. Μόνον μια φορά, τυπικά, για τα συλλυπητήρια. Και οι συγγενείς έρχονταν, αλλά από συμφέρον, για να την κληρονομήσουν και μάλιστα δεν το έκρυβαν. Είχε πολλή περιουσία. Κι όσο τα έβλεπε αυτά, τόσο πιο πολύ αισθανόταν την ερημιά της, την πνευματική της φτώχεια, αλλά και την αξία του ανδρός της.

Την τραγωδία της αυτή, όπως ήταν επόμενο, την πληροφορήθηκε ο Πνευματικός του συζύγου της, αν και κάπως καθυστερημένα. Άρχισε με τις επισκέψεις του σιγά-σιγά να μεταγγίζει στην καρδιά της την Χάρι του Χριστού, να σταλάζει την δική Του παρηγοριά. Και η καρδιά της, μαλακωμένη από τον πόνο, άρχισε ν’αναπνέει ευωδία Χριστού. Μια καινούργια πνευματική χαραυγή ξημέρωνε γι’ αυτήν.

Έπειτα από λίγο καιρό μονολογούσε τα εξής: «Ήταν ανάγκη να με βρει η συμφορά, για να μπορέσω να ξυπνήσω απ’ την ζωή της αμαρτίας: Έπρεπε να κάνω τον Θεό να βάλει στα πόδια μου συντρίμμια, για να με σταματήσει μπροστά στον γκρεμό; Είχε δίκαιο ο άνδρας μου. Χωρίς  Χριστόν τα πάντα είναι κενά, και κάτι παραπάνω: χάος!»

Ύστερα από λίγους μήνες αποκαταστάθηκε και η σωματική της υγεία. Υιοθέτησε τέσσερα ορφανά  παιδιά, από την Σερβία, για να μπορέσει να τους δώσει αυτά που στέρησε από τα δικά της παιδιά. Μαζί τους ζει τώρα κατά Θεόν, γιατί Αυτόν έχει βάλει πλέον κέντρο στην ζωή της. «ΟΛΑ για τον Θεό» συνηθίζει μάλιστα να λέγει, μέσα από συνεχή δάκρυα μετανοίας. 

Ο Θεός πάντα ευλογεί τη μετάνοια, χορηγεί τη συγγνώμη και ευδοκεί στην αλλαγή ζωής μέσα στην Εκκλησία Του. Αυτό ας μην το ξεχνάμε ποτέ.
του ενοριτη μος κ.Ν.Βοϊνέσκου

Σάββατο 24 Ιουνίου 2017

ΠΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ;


Οι νεοειδωλολάτρες προσπερνούν το θέμα τών εκ μέρους τους διωγμών των Χριστιανών ή το ελαχιστοποιούν τόσο, ώστε να θεωρείται ως θέμα ανάξιο λόγου. Όμως οι διωγμοί αυτοί δεν είναι μόνο ένα πελώριο στίγμα, αλλά και ένα έγκλημα ολκής, που βαρύνει ανεξίτηλα και μόνιμα τον εθνικό κόσμο.

Οι Χριστιανοί μάρτυρες των τριών πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού είναι αναρίθμητοι. Ο ιστορικός Ευσέβιος γράφει ότι είναι αδύνατο να διηγηθούμε με λόγια πόσους και ποιους Μάρτυρες αίματος έβλεπε κανείς με τα μάτια του μεταξύ εκείνων που κατοικούν σ’ όλες τις πόλεις και τις χώρες. Κατά τον Ιταλό αρχαιολόγο de Rossi,  αυθεντία στη μελέτη της ιστορίας των κατακομβών, «ο αριθμός των Μαρτύρων των οποίων τα ονόματα δεν διεσώθησαν, είναι πολύ μεγάλος». Κατά τον όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη ιστορικοί που ερεύνησαν με προσοχή τα Μηνολόγια και Συναξάρια της Εκκλησίας, υπολόγισαν τον αριθμό των Μαρτύρων σε «δέκα εκατομμύρια και εννιακόσιες πενήντα χιλιάδες (10.950.000)». Και συνεχίζει: «Εάν αυτοί διανεμηθώσι ισόμετρα εις τας 365 ημέρας του έτους, αναλογούν να εορτάζονται καθ’ εκάστην 30.000 Μάρτυρες»!

Προκειμένου δε ο ίδιος όσιος να δώσει ολοκληρωμένη ιδέα για το πότε και πως και από ποιους θανατώθηκαν τόσα πλήθη μαρτύρων, παρατηρεί ότι κατά των Χριστιανών έλαβαν χώρα «δέκα μεγάλοι και πικρότατοι διωγμοί: α) Επί Νέρωνος το 64 μ.Χ β) Επί Δομετιανού το 95 μ.Χ γ) Επί Τραϊανού το 111 μ.Χ. δ) Επί Αδριανού το 126 μ.Χ ε) Επί Αντωνίνου του Ευσεβούς και επί Αντωνίνου του Φιλοσόφου το 162 μ.Χ στ) Επί Σεπτιμίου Σεβήρου το 202 μ.Χ. ζ) Επί Μαξιμίνου 233 μ.Χ. η ) Επί Δεκίου το 250 μ.Χ  θ) Επί Ουαλλεριανού το 258 μ.Χ και ι) Επί Διοκλητιανού  και Μαξιμιλιανού το 302 μ.Χ.».

Η κατά των Χριστιανών μανία των εθνικών διωκτών ήταν, παρατηρεί ο όσιος Νικόδημος, τόση, ώστε οι διώκτες επιθυμούσαν «να έχουν μόνον ένα λαιμόν όλα τα πλήθη των Χριστιανών, ώστε με ένα μόνον κατέβασμα του ξίφους και της μαχαίρας να κόψουν αυτόν, και ούτως αφανίσουν αυτούς καθάπαξ (μια φορά για πάντα, ολωσδιόλου) εις μίαν στιγμήν»! Είναι χαρακτηριστικό ότι επί Τραϊανού οι ειδωλολάτρες στρατιώτες και οι δήμιοι είχαν τόσο πολύ αποκάμει στο να θανατώνουν τους Χριστιανούς, ώστε άναψαν δύο πολύ ευρύχωρα καμίνια. Και όταν αυτά είχαν πυρωθεί στον υπέρτατο βαθμό, εκδόθηκε βασιλική διαταγή που έλεγε: Όποιος Χριστιανός θέλει να δείξει ότι πιστεύει στον Χριστό και δεν προσκυνεί τα είδωλα, να ρίχνεται μόνος του στα πυρίφλεκτα καμίνια. Σ’ αυτά τα καμίνια έριξαν τους εαυτούς τους αναρρίθμητα πλήθη μαρτύρων.

Εξάλλου ο τελευταίος διώκτης, ο Διοκλητιανός, σε ένα μήνα θανάτωσε 17.000 Χριστιανούς. Και σε δέκα χρόνια θανάτωσε, μόνο στην Αίγυπτο, 144.000 και εξόρισε σε διάφορους τόπους 700.000. Ο ίδιος ειδωλολάτρης αυτοκράτορας εξέδωσε γενική διαταγή σ’ όλη την αυτοκρατορία του που έδινε απόλυτο δικαίωμα σε κάθε ειδωλολάτρη να θανατώνει κάθε Χριστιανό, όπου τον συναντήσει και με όποιον τρόπο θελήσει. Έγιναν δε τότε τόσοι πολλοί φόνοι, ώστε οι εθνικοί, νομίζοντας ότι έσβησαν πια εντελώς την πίστη του Χριστού, χάρασσαν πάνω σε μάρμαρα την επινίκια γραφή: «Η θρησκεία του Χριστού πανταχού εξηλείφθη»!...

Επί Μαξιμιανού (250-310 μ.Χ), επί της εποχής του οποίου γίνονταν και ανθρωποθυσίες, μαρτύρησαν εκτός των άλλων σε μια μέρα, δισμύριοι μάρτυρες  (20.000) στη Νικομήδεια το 304 μ.Χ. Κατακλείοντας το περί διωγμών κατά των Χριστιανών κεφάλαιο σημειώνουμε ότι σ’ όλη αυτή την περίοδο της σατανικής μανίας των ειδωλολατρών έλαμψε η αγάπη των Χριστιανών προς τους διώκτες τους και η θαυμαστή γενναιότητα τους. Γράφει ο ιστορικός Ευσέβιος: Οι Χριστιανοί μάρτυρες υπέμεναν γενναία τις κακοπάθειες που τους προκαλούσε σωρηδόν ο όχλος των ειδωλολατρών: τις ύβρεις, τις πληγές, τους συρμούς στο έδαφος, τους λιθοβολισμούς, τις ομαδικές φυλακίσεις και όλα όσα συνήθιζε να κάνει το εξαγριωμένο πλήθος σε εχθρούς και πολεμίους.

Ταυτόχρονα οι Χριστιανοί ενισχύονταν κατά την ώρα μεν του μαρτυρίου από την πανίσχυρη θεία Χάρη, ώστε να αφήνουν κατάπληκτους τους διώκτες και τους δημίους τους, αρκετοί από τους οποίους πίστευαν στον Χριστό και μαρτυρούσαν μαζί με τα ήδη πιστά μέλη της Εκκλησίας. Ενισχύονταν όμως και από τα θαύματα που ενεργούσε ο Κύριος Ιησούς, και ιδιαιτέρως μετά από τους άθλους των μαρτύρων, και ακόμα από τον τρόπο που τιμωρούσε ο Θεός τους διώκτες της Εκκλησίας Του. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος κατηγορώντας τον Ιουλιανό τον Παραβάτη του έλεγε ότι έπρεπε να διδαχθεί από τα παθήματα τών προ αυτού διωκτών. Όσοι τόλμησαν να διώξουν τους Χριστιανούς, του έλεγε, μετά από πολλές και αφόρητες συμφορές πέθαναν με τρόπο αισχρό και ελεεινό, ώστε του ενός μέν, ενώ ακόμη ζούσε, πετάχτηκαν οι κόρες των οφθαλμών προς τα έξω (αυτός ήταν ο Μαξιμίνος), άλλος παρεφρόνησε και άλλος έπαθε ανάλογη συμπεριφορά. Απ’ τους άρχοντες δε που ήσαν τότε μαζί με τον Ιουλιανό, ο μέν θείος από τον πατέρα του (ο ύπαρχος Ιουλιανός), που βεβήλωσε την Αγία Τράπεζα του ναού, τα δε ιερά σκεύη τα άπλωσε καταγής και κάθισε πάνω τους, τιμωρήθηκε αμέσως. Σάπισε και σκουλήκιασε, μέχρις ότου τα σκουλήκια τον οδήγησαν σε φρικτό θάνατο… Ένας άλλος, ο Φίλικας, που ενώ ήταν Χριστιανός, για ν’ αρέσει στον Ιουλιανό έγινε ειδωλολάτρης και υπηρετούσε στα βασιλικά θησαυροφυλάκια, πριν προλάβει να περάσει το κατώφλι των βασιλικών ανακτόρων, υπέστη ασταμάτητη γαστρορραγία και πέθανε.

Με όλα αυτά οι Χριστιανοί, δεν στερεώνονταν μόνο στην πίστη και στην αγάπη τους προς τον Χριστό παράλληλα βεβαιώνονταν ότι η ειδωλολατρία είναι, όπως έλεγε ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, το πρώτο και μεγαλύτερο από όλα τα κακά ή το χειρότερο και μεγαλύτερο από όλα τα κακά, αφού είναι η μετατόπιση της προσκυνήσεως από τον Δημιουργό στα δημιουργήματα. ΄Η όπως επαναλάμβανε ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, η «πλέον εσχάτη και μεγαλυτέρα αμαρτία και ανομία».

Για όλα αυτά οι σημερινοί αρχαιόθρησκοι και νεοειδωλολάτρες έπρεπε να γεμίζουν από ντροπή και να σιωπούν. Και όχι να υβρίζουν την Εκκλησία του Χριστού.

Από το βιβλίο: «Νεοειδωλολατρία» του Νικ.Π.Βασιλειάδη».

Ἡ βδέλλα καὶ οἱ τέσσερις θυγατέρες της


Ἡ βδέλλα εἶναι εἶδος σκουληκιοῦ ποὺ ζεῖ στὰ γλυκὰ νερά, σὲ ἕλη καὶ λίμνες. Ἔχει λεῖο σῶμα, πλατὺ καὶ εὐέλικτο. Στὸ στόμα της ἔχει τρεῖς σειρὲς ἀπὸ δόντια μὲ τὰ ὁποῖα κολλάει πάνω στὸ δέρμα τοῦ ἀνθρώπου ἢ τοῦ ζώου καὶ ρουφᾶ τὸ αἷμα του. Ἔτσι τρέφεται καὶ αὐξάνεται. Τὸ αἷμα ποὺ ρουφάει μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ πέντε φορὲς περισσότερο ἀπὸ τὸν ὄγκο τοῦ σώματός της.

Τὸ παράδειγμα τῆς βδέλλας χρησιμοποιεῖ ὁ σοφὸς Σολομὼν στὶς «Παροιμίες» του γιὰ νὰ μᾶς διδάξει: «Τῇ βδέλλῃ τρεῖς θυγατέρες ἦσαν ἀγαπήσει ἀγαπώμεναι καὶ αἱ τρεῖς οὐκ ἐνεπίμπλασαν αὐτήν, καὶ ἡ τετάρτη οὐκ ἠρκέσθη εἰπεῖν ἱκανόν» (Παρ. λ΄ [30] 15). Ἡ βδέλλα, λέει, εἶχε τρεῖς κόρες, ποὺ τὶς ἀγαποῦσε ὑπερβολικά. Καὶ οἱ τρεῖς τους δὲν χόρταιναν τὴν ἄπληστη μητέρα τους μὲ τὸ νὰ ρουφοῦν αἷμα. Καὶ ἡ τέταρτη δὲν μπόρεσε νὰ χορτάσει καὶ νὰ πεῖ: φθάνει, ἀρκετὸ εἶναι τὸ αἷμα ποὺ ρούφηξα.

Παρομοιάζεται ἐδῶ μὲ βδέλλα ἡ ἁ­μαρτία. Ἡ παρομοίωση αὐτὴ θέλει νὰ δείξει πόσο ἄπληστη εἶναι ἡ ἁμαρτία, καθὼς ἐκδηλώνεται μὲ τὰ διάφορα πάθη, μάλιστα μὲ τὴ φιλαργυρία, τὴ γαστριμαργία, τὴ φιλοδοξία καὶ τὴ φιληδονία. Ὅπως οἱ θυγατέρες τῆς βδέλλας, ὅσο ρουφοῦν τὸ αἷμα, τόσο περισσότερο ζητοῦν νὰ πιοῦν καὶ δὲν φαίνεται ποτὲ νὰ χορταίνουν, ποτὲ δὲν λένε στὴ μητέρα τους «ἱκανόν», δηλαδή· φθάνει, δὲν μπορῶ ἄλλο νὰ πιῶ, ἔτσι καὶ τὰ πάθη τῆς ἁμαρτίας. Ὅσο περισσότερο κάποιος τὰ ἱκανοποιεῖ, τόσο ἀπαιτητικότερα γίνονται αὐτά.

Δίνει καὶ ἄλλα χαρακτηριστικὰ παραδείγματα τὸ ἱερὸ κείμενο στὴ συνέχεια, γιὰ νὰ καταδείξει τὴν ἄπληστη μανία μὲ τὴν ὁποία ὁ ἁμαρτωλὸς δουλεύει στὰ πάθη του. Μοιάζει, λέει, μὲ τὸν Ἅδη ποὺ ποτὲ δὲν χορταίνει. Ἀπὸ καταβολῆς κόσμου ὁ Ἅδης, ὁ θάνατος, πόσα ἑκατομμύρια, πόσα δισεκατομμύρια ἀνθρώπων ἔχει καταπιεῖ! Δὲν χορταίνει ὅμως. Δὲν σταματᾶ. Συνεχίζει ἄπληστα νὰ καταβροχθίζει τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ὅλοι εἴμαστε θνητοί. Εἶναι ἀκόμη τὰ πάθη τῆς σάρκας, ποὺ ἐξάπτουν τὴ φαντασία, ζαλίζουν τὸ νοῦ καὶ ὁδηγοῦν σὲ πράξεις αἰσχρὲς καὶ ἀνήθικες. Εἶναι ἡ γῆ, ποὺ δὲν χορταίνει ποτὲ ἀπὸ τὸ νερὸ τῆς βροχῆς καὶ πάντοτε λαίμαργα τὸ πίνει, μάλιστα στοὺς καιροὺς τῆς ἀνομβρίας. Εἶναι ἡ θάλασσα, ποὺ διαρκῶς δέχεται τὴ βροχὴ καὶ τὰ νερὰ τῶν ποταμῶν καὶ ποτὲ δὲν γεμίζει. Εἶναι ἡ φωτιά, ποὺ καθὼς ρίχνουμε εὔφλεκτα ὑλικά, δυνα­μώνουν οἱ φλόγες της, φουντώνουν, καὶ ὅσα κι ἂν ρίξουμε, ὅλα θὰ τὰ κατακαύσει. Ἡ θάλασσα καὶ ἡ φωτιὰ «οὐ μὴ εἴπωσιν· ἀρκεῖ», ποτὲ δὲν θὰ ποῦν ὅτι τὸ νερὸ ἢ τὰ εὔφλεκτα ὑλικὰ ποὺ δέχθηκαν εἶναι ἀρκετά (βλ. Παρ. λ΄ [30] 16).

Ὅλα αὐτὰ μοιάζουν μὲ ἀχόρταγες βδέλλες. Ὅλα φανερώνουν τὴν ἀνικανοποίητη μανία, μὲ τὴν ὁποία μᾶς πολεμοῦν τὰ διάφορα πάθη τῆς ψυχῆς. Ποτὲ δὲν χορταίνουν, ποτὲ δὲν ἠρεμοῦν. Πάν­τοτε ἀπαιτοῦν, ὁλοένα καὶ περισσότερα ἀπαιτοῦν.

Ὑπῆρξε ποτὲ κάποιος φιλάργυρος ποὺ ἔκανε περιουσία μεγάλη, ποὺ συγ­κέντρωσε πλούτη πολλὰ καὶ εἶπε «ἱκανόν», φθάνει, μέχρις ἐδῶ καὶ ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ἀρχίζω τὶς ἐλεημοσύνες; Ὅσο παραμένει φιλάργυρος, τόσο περισσότερα ζητᾶ καὶ ποτὲ δὲν ἱκανοποιεῖται.

Ὑπῆρξε ποτὲ κάποιος γαστρίμαργος ποὺ ἔφθασε νὰ πεῖ «ἀρκεῖ», ἀπὸ ἐδῶ καὶ μπρὸς ἀρχίζω δίαιτα; Ὅσο δουλεύει στὸ πάθος, ὅσο τὸ ἱκανοποιεῖ, τόσο περισσότερο αὐτὸ τὸν δένει μὲ τὶς ἁλυσίδες του καὶ δὲν τὸν ἀφήνει νὰ ἐλευθερωθεῖ.

Ὑπῆρξε φιλόδοξος ἄνθρωπος ποὺ εἶ­πε νὰ παραδώσει τὴν ἐξουσία, νὰ παραχωρήσει τὶς ὑψηλὲς θέσεις σὲ ἄλλους καὶ αὐτὸς νὰ ζήσει πλέον ταπεινὰ στὴν ἀφάνεια; Ὅσο ἡ φιλοδοξία κυριαρχεῖ στὴν ψυχή του, θὰ ἀρρωσταίνει, θὰ πεθαίνει καὶ θὰ θέλει νὰ πάει μὲ τὰ σκῆπτρα στὸν τάφο του.

Ὑπῆρξε ἄνθρωπος φιλήδονος, σαρκικός, ποὺ ἀποφάσισε νὰ ζήσει μὲ ἁγνότητα; Γερνάει, εἶναι ἕτοιμος νὰ φύγει ἀπὸ τὴ ζωή, καὶ ὅμως σκέπτεται ὅπως οἱ ἐπιπόλαιοι νέοι ποὺ κυριαρχοῦνται ἀπὸ τὰ πάθη αὐτά. Διότι ὅταν τὰ πάθη δὲν πολεμοῦνται, συγγηράσκουν μὲ τὸν ἄνθρωπο, ριζώνουν καὶ τὸν ταλαιπωροῦν μέχρι νὰ βγεῖ ἡ ψυχή του.

Ἀχόρταγα, λαίμαργα τὰ πάθη ποὺ πολεμοῦν τὸν ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο. Μπορεῖ νὰ προσφέρουν μιὰ ἐλάχιστη πρόσ­καιρη ἱκανοποίηση, ἀλλὰ τὴν ψυχὴ δὲν τὴν ἱκανοποιοῦν βαθύτερα, δὲν τὴν χορ­­ταίνουν. Ἡ ψυχὴ δὲν χορταίνει, ὅταν χορταίνει ἡ κοιλιά. Ἡ ψυχὴ δὲν μπορεῖ νὰ χαρεῖ, ὅταν ἁμαρτωλὰ ἱκανοποιεῖται ἡ σάρκα. Ἡ ψυχὴ δὲν μπορεῖ νὰ ἀναπαυθεῖ στὴ μάταιη δόξα τοῦ κόσμου καὶ νὰ αἰσθανθεῖ ἀσφαλὴς μέσα στὰ πρόσκαιρα ὑλικὰ πλούτη, ποὺ σήμερα ὑπάρχουν καὶ αὔριο χάνονται σὰν τὸν καπνό.

Ὅσο δὲν τὸ καταλαβαίνουμε αὐτό, τόσο νιώθουμε ὅτι εἴμαστε ἀνικανοποίητοι γιατὶ δὲν ἀποκτήσαμε, δὲν ἀπολαύσαμε, δὲν κερδίσαμε τὰ περισσότερα. Καὶ γι’ αὐτὸ νέοι ἀγῶνες, νέες προσπάθειες γιὰ τὸ πιὸ πολύ, ποὺ ὅμως εἶναι τὸ ὑλικό, τὸ σαρκικό, τὸ ἁμαρτωλό, τὸ παροδικὸ καὶ μάταιο. Καὶ νέα ἀπογοήτευση τῆς ψυχῆς, ποὺ οἱ βδέλλες τῶν παθῶν τῆς ρουφοῦν ὅλο καὶ περισσότερο τὸ αἷμα, τῆς στεροῦν τὴ δροσιά, τὴν στεγνώνουν ἀπὸ κάθε ἰκμάδα ζωῆς καὶ δὲν τὴν ἀφήνουν νὰ ἀναπνεύσει καὶ νὰ ἀπολαύσει τὴ χαρὰ γιὰ τὴν ὁποία εἶναι πλασμένη.

Μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ δώσει στὴν ψυχὴ αὐτὸ ποὺ βαθύτερα ἀναζητεῖ. Μόνο Αὐτὸς μπορεῖ νὰ ἱκανοποιήσει τοὺς ἀσίγαστους πόθους καὶ τὶς βαθιὲς ἐπιθυμίες της γιὰ ἀληθινὴ χαρὰ καὶ ἐλευθερία, γιὰ αἰώνια ζωὴ καὶ εὐτυχία. Μόνο Αὐτὸς μπορεῖ νὰ τὴν λυτρώσει ἀπὸ τὰ πάθη της καὶ νὰ τὴν ὁδηγήσει στὴν ἐλευθερία τοῦ Πνεύματος τῆς ζωῆς.

Παρασκευή 23 Ιουνίου 2017

Οι τρεις τάσεις που μπορούν να καταστρέψουν το διαδίκτυο


Τιμ Μπέρνερς Λι
Ο άνθρωπος που δημιούργησε το διαδίκτυο, το world wide web (www), προειδοποιεί για τις τρεις τάσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην καταστροφή του internet. 

"Φαντάστηκα το διαδίκτυο ως μια ανοιχτή πλατφόρμα που θα επέτρεπε σε όλους, παντού, να μοιράζονται πληροφορίες, ευκαιρίες πρόσβασης και να συνεργάζονται πέρα από γεωγραφικά και πολιτιστικά σύνορα. Με πολλούς τρόπους, το διαδίκτυο έχει ζήσει μέχρι σήμερα αυτό το όραμα, αν και υπήρξε μια  επαναλαμβανόμενη μάχη για να κρατηθεί ανοικτό. Αλλά κατά τη διάρκεια των τελευταίων 12 μηνών, ανησυχώ όλο και περισσότερο για τρεις νέες τάσεις, οι οποίες πιστεύω ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν προκειμένου το διαδίκτυο να εκπληρώσει τις πραγματικές δυνατότητές του ως ένα εργαλείο που εξυπηρετεί όλη την ανθρωπότητα.

1) Χάσαμε τον έλεγχο των προσωπικών μας δεδομένων

Το σημερινό επιχειρηματικό μοντέλο για πολλές ιστοσελίδες προσφέρει δωρεάν το περιεχόμενο τους με αντάλλαγμα τα προσωπικά μας δεδομένα. Πολλοί συμφωνούμε σε αυτό –συχνά με την αποδοχή μακροσκελών και μπερδεμένων εγγράφων με όρους και προϋποθέσεις- αλλά ουσιαστικά δεν μας πειράζει να συλλέγονται κάποιες πληροφορίες μας σε αντάλλαγμα των δωρεάν υπηρεσιών. Όμως, ξεχνάμε ένα κόλπο. Καθώς τα δεδομένα μας στη συνέχεια αποθηκεύονται σε ιδιόκτητα σιλό, χωρίς την επίβλεψή μας, συνειδητοποιούμε ότι χάνουμε τα οφέλη που θα απολαμβάναμε θα αν είχαμε άμεσο έλεγχο σε αυτά τα δεδομένα, και επιλέγαμε πότε και με ποιον θα τα μοιραζόμαστε. Επιπλέον, συχνά δεν υπάρχει κανένας τρόπος να πάρουμε πίσω από τις εταιρίες τα δεδομένα που μάλλον δεν θα μοιραζόμασταν- ειδικά με τρίτους- οι «Όροι και Προϋποθέσεις» τα ζητούν όλα και δεν δίνουν τίποτα με λίγα λόγια.

Αυτή η εκτεταμένη συλλογή δεδομένων από τις εταιρείες έχει και άλλες επιπτώσεις. Μέσω της συνεργασίας - ή του εξαναγκασμού- οι εταιρείες ή οι κυβερνήσεις παρακολουθούν όλο και περισσότερο κάθε κίνησή μας σε απευθείας σύνδεση, περνώντας ακραίους, πολλές φορές, νόμους που ποδοπατούν τα δικαιώματά μας στην ιδιωτικότητα. Σε καταπιεστικά καθεστώτα, είναι εύκολο να δει κανείς τον ισχυρό αντίκτυπο όλων αυτών, όπως bloggers που μπορεί να συλληφθούν ή να σκοτωθούν και πολιτικοί αντίπαλοι που μπορεί να παρακολουθούνται. Αλλά ακόμη και σε χώρες όπου πιστεύουμε ότι οι κυβερνήσεις θέτουν στο επίκεντρο το συμφέρον των πολιτών, βλέποντας το συνολικά, πάντα η κατάσταση πηγαίνει όλο και πιο μακριά. Αυτό δημιουργεί δυσάρεστες επιπτώσεις στην ελευθερία του λόγου και το διαδίκτυο σταματά να χρησιμοποιείται ως χώρος εξερεύνησης σημαντικών θεμάτων, όπως ευαίσθητα θέματα υγείας, σεξουαλικότητας ή θρησκείας.

2) Η διάδοση της παραπληροφόρησης είναι πολύ εύκολη στο διαδίκτυο

Σήμερα, οι περισσότεροι άνθρωποι βρίσκουν ειδήσεις και πληροφορίες στο διαδίκτυο μέσω μόνο ενός περιορισμένου αριθμού ιστοσελίδων μέσων ενημέρωσης, κοινωνικών δικτύων και μηχανών αναζήτησης. Οι ιστότοποι αυτοί κερδίζουν περισσότερα χρήματα όταν κάνουμε κλικ στους συνδέσμους που μας προβάλλουν. Και επιλέγουν τι ακριβώς θα μας προβάλλουν βάσει αλγόριθμων που μαθαίνουν για εμάς από τα προσωπικά μας δεδομένα που συνεχώς συλλέγουν. Το καθαρό αποτέλεσμα είναι ότι αυτές οι σελίδες μας δείχνουν το περιεχόμενο που πιστεύουν ό,τι είναι περισσότερο πιθανό να κάνουμε κλικ- πράγμα που σημαίνει ότι η παραπληροφόρηση, ή οι «ψεύτικες ειδήσεις», που συνήθως είναι εκπληκτικές, συγκλονιστικές, ή που έχουν σχεδιαστεί για να ανταποκρίνονται στις προκαταλήψεις μας, μπορούν να εξαπλωθούν σαν πυρκαγιά. Και μέσω της χρήσης της επιστήμης των δεδομένων και στρατών από bots, όσοι έχουν κακές προθέσεις μπορούν να ξεγελάσουν το σύστημα και να διασπείρουν παραπληροφόρηση για οικονομικό ή πολιτικό κέρδος.

3) Η διαδικτυακή πολιτική διαφήμιση χρειάζεται διαφάνεια και κατανόηση

Η πολιτική διαφήμιση μέσω διαδικτύου έγινε γρήγορα μια εξεζητημένη βιομηχανία. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι παίρνουν τις πληροφορίες τους από λίγες μόνο πλατφόρμες ενημέρωσης και η πολυπλοκότητα των αλγορίθμων συνεχώς αυξάνεται αντλώντας στοιχεία προσωπικών δεδομένων, σημαίνει ότι οι πολιτικές εκστρατείες πλέον οικοδομούνται βάσει ατομικών διαφημίσεων στοχεύοντας άμεσα στους χρήστες. Βάσει μιας πηγής, στις αμερικανικές εκλογές του 2016, πάνω από 50.000 παραλλαγές διαφημίσεων προβάλλονταν κάθε μέρα στο Facebook, μια κατάσταση σχεδόν αδύνατον να ελεγχθεί.

Υπάρχουν επίσης στοιχεία τα οποία δείχνουν ότι κάποιες πολιτικές καμπάνιες–τόσο στις ΗΠΑ όσο και αλλού ανά τον κόσμο- χρησιμοποιούνται με ανήθικους τρόπους, για παράδειγμα  εκθέτοντας τους ψηφοφόρους σε ψεύτικες ειδήσεις ή κρατώντας τους μακριά από συγκεκριμένες δημοσκοπήσεις. Η στοχευμένη διαφήμιση επιτρέπει σε μια προεκλογική εκστρατεία να διακηρύσσει εντελώς διαφορετικά πράγματα, ίσως και συγκρουόμενα μεταξύ τους, ανάλογα με το κοινό ή την ομάδα όπου απευθύνεται. Είναι άραγε αυτό δημοκρατικό;

Πρόκειται για σύνθετα προβλήματα, οι λύσεις των οποίων προβλέπονται εξίσου σύνθετες. Ωστόσο, μερικά μονοπάτια που οδηγούν στην πρόοδο είναι ήδη ξεκάθαρα. Θα πρέπει να εργαστούμε από κοινού με τις εταιρίες που ασχολούνται με το διαδίκτυο ώστε να επιτύχουμε μια ισορροπία με την οποία ένα σεβαστό μέρος του ελέγχου επί των προσωπικών δεδομένων θα επιστρέψει στα χέρια του κοινού, συμπεριλαμβάνοντας παράλληλα νέες τεχνολογίες όπως  προσωπικά «data pods» και εξερευνώντας εναλλακτικά μοντέλα εσόδων όπως εγγραφές και συμβολικές πληρωμές.Θα πρέπει να παλέψουμε ενάντια στους ακραίους νόμους των κυβερνήσεων που επιδιώκουν να επιτηρούν τους πολίτες, ακόμη και προσφεύγοντας στα δικαστήρια αν είναι απαραίτητο. Πρέπει να καταπολεμήσουμε την παραπληροφόρηση ενθαρρύνοντας τις εταιρίες με καίριο ρόλο, όπως για παράδειγμα η Google και η Facebook, να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους για την εξάλειψη του προβλήματος, αποφεύγοντας τη δημιουργία οποιωνδήποτε κεντρικών οργάνων που θα αποφασίζουν τι είναι «αλήθεια» ή όχι. Χρειαζόμαστε περισσότερη διαφάνεια στη λειτουργία των αλγόριθμων ώστε να καταλάβουμε πώς λαμβάνονται οι σημαντικές αποφάσεις που επηρεάζουν τις ζωές μας και ένα σύνολο κοινών αρχών που πρέπει να ακολουθούνται από όλους. Πρέπει επειγόντως να καλύψουμε το νομικό κενό σχετικά με τη ρύθμιση ζητημάτων πολιτικής εκστρατείας.

 Η ομάδα μας στο Web Foundation εργάζεται για πολλά από αυτά τα θέματα, ως μέρος της νέας στρατηγικής μας για τα επόμενα πέντε χρόνια - ερευνώντας τα προβλήματα ενδελεχώς, προτείνοντας δραστικές λύσεις προληπτικής πολιτικής και προωθώντας συνεργασίες ώστε να οδηγήσουν στην πρόοδο για ένα διαδίκτυο που δίνει δύναμη και ίσες ευκαιρίες σε όλους. Σας καλώ να στηρίξετε το έργο μας, ωστόσο μπορείτε απλά και να το διαδώσετε, να συνεχίσετε την πίεση προς τις επιχειρήσεις και τις κυβερνήσεις ή να προσφέρετε μια δωρεά. Έχουμε επίσης συντάξει έναν κατάλογο άλλων οργανώσεων που αγωνίζονται για τα ψηφιακά δικαιώματα παγκοσμίως.

 Μπορεί να έχω εφεύρει το διαδίκτυο, αλλά όλοι σας έχετε συμβάλλει στο να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Όλα τα blogs, οι δημοσιεύσεις, τα tweets, οι φωτογραφίες, τα βίντεο, οι εφαρμογές, οι ιστοσελίδες και πολλά άλλα αντιπροσωπεύουν τη συνεισφορά εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο στην οικοδόμηση της online κοινότητα μας. Όλοι έχουν βοηθήσει, από τους πολιτικούς που αγωνίζονται για να κρατήσουν το διαδίκτυο ανοιχτό, μέχρι οργανισμούς όπως ο W3C για την ενίσχυση της δύναμης, της προσβασιμότητας και της ασφάλειας της τεχνολογίας, και τους ανθρώπους που κατέβηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν.Τη χρονιά που έφυγε, είδαμε τους πολίτες της Νιγηρίας να αντιστέκονται σε ένα νομοσχέδιο σχετικά με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που θα παρεμπόδιζε την ελεύθερη έκφραση στο διαδίκτυο, προκαλώντας λαϊκή κατακραυγή και διαδηλώσεις στο Καμερούν, οι οποίες βρήκαν μεγάλη υποστήριξη του κοινού για την ουδετερότητα του δικτύου τόσο στην Ινδία όσο και στην Ευρωπαϊκή Ένωση.Συμβάλαμε όλοι στην οικοδόμηση του διαδικτύου που έχουμε, και τώρα είναι στο χέρι όλων μας να οικοδομήσουμε το διαδίκτυο που θέλουμε - για όλους. Αν επιθυμείτε να συμμετέχετε πιο ενεργά, συνταχθείτε μαζί μας ή προσφέρετε μια δωρεά σε κάποια από τις οργανώσεις που εργάζονται για τα θέματα αυτά σε όλο τον κόσμο".
το βρηκα:αντιφωνο

Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Περί φόβου Θεού



Μακάριος ο άνθρωπος εκείνος, όστις έχει εν εαυτώ φόβον Θεού. Διότι ούτος προφανώς μακαρίζεται και υπό του Αγίου Πνεύματος: “μακάριος ο ανήρ ο φοβούμενος τον Κύριον”. Διότι τω όντι διαφεύγει πάσαν τέχνην και επιβουλήν του εχθρού. Ο έχων φόβον Θεού ευκόλως απομακρύνει τα διανοήματα του επιβούλου εχθρού. Διότι δεν αιχμαλωτίζει αυτόν πούποτε, και δια τον φόβον, αποβάλλει τας σαρκικάς ηδονάς. Ο φοβούμενος δεν περισπά τον νουν του ένθεν κακείσε, διότι προσμένει τον εαυτού Δεσπότην, μήπως έλθει εξαίφνης και εύρη αυτόν αμελούντα και διχοτομήσει αυτόν. Ο έχων φόβον Θεού δεν μεριμνά, διότι πάντοτε είναι άγρυπνος. Ο φοβούμενος δεν παραδίδεται εις άμετρον ύπνον διότι αγρυπνά και προσμένει την παρουσίαν του Κυρίου αυτού.

          Ο φοβούμενος δεν αδιαφορεί δια να μη παροργίσει τον Δεσπότην αυτού. Ο φοβούμενος δεν αμελεί, διότι πάντοτε επιμελείται το κτήμα της ψυχής, δια να μην καταδικασθεί ως αμελής και νωθρός. Ο φοβούμενος πάντοτε δοκιμάζει όσα αρέσκουσιν εις τον Κύριον αυτού, και ετοιμάζει ταύτα, ίνα επαινέσει αυτόν ο Κύριος του, όταν έλθει. Τέλος πάντων ο φόβος του Κυρίου γίνεται αίτιος πολλών αγαθών εις τους έχοντας αυτόν.

    Εφραίμ του Σύρου “ΑΣΚΗΤΙΚΑ”

Τετάρτη 21 Ιουνίου 2017

Εθνικισμός, μια στρεβλή παράδοση δύο αιώνων του Ι.Νεονάκη


Αναμφισβήτητα, οι γνωστές προρρήσεις αγίων γερόντων κατά τις τελευταίες δεκαετίες αναφορικά με τα μελλούμενα, διαδραμάτισαν και διαδραματίζουν σημαντικότατο ρόλο στο να διατηρηθεί ακμαίο το ηθικό εμάς των Ρωμηών και να μην μας καταλάβει η πλήρης απελπισία με τα όσα επαίσχυντα και διαλυτικά γίνονται γύρω μας. Βοήθησαν και βοηθούν το ρωμαίικο να αντέξει τις δύσκολες ώρες και να σταθεί στα πόδια του. Και καθώς με την πάροδο των χρόνων τα πράγματα σε διεθνές επίπεδο γίνονται πιο ξεκάθαρα, η ελπίδα δυναμώνει, και η χαρά της βεβαιότητας γίνεται πιο ισχυρή.Όμως κατά τη δική μου θεώρηση των πραγμάτων, στο όλο θέμα υπάρχουν δύο σοβαρά σφάλματα και στρεβλώσεις, που εμένα τουλάχιστον μου προκαλούν πικρία και στενοχώρια. Το πρώτο είναι ότι πολλοί πολιτικοί και πολιτειακοί σχηματισμοί και παράγοντες, οι οποίοι ουσιαστικά δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με την Ορθοδοξία και τη Ρωμαίικη Παράδοση το Γένους μας, εκμεταλλεύονται στο έπακρον την βαθιά επίδραση των προρρήσεων αυτών στο λαό μας για την εξυπηρέτηση των δικών τους σκοπιμοτήτων και πολιτικών επιδιώξεων.Το δεύτερο που με πικραίνει και με ανησυχεί ιδιαίτερα είναι ότι μεγάλο μέρος του λαού δεν κάνει διάκριση, και αντιλαμβάνεται τις προρρήσεις σε ένα πλαίσιο τρόπον τινά εθνικό/εθνικιστικό και με μία τοποθέτηση και νοηματοδότηση καθαρά κοσμική και ενθουσιαστική, αποστερώντας στην προοπτική κάθε πνευματικό, θεοκεντρικό, και εσχατολογικό όρο. Θα αναφερθώ περισσότερο σ' αυτό το ζήτημα, το οποίο θεωρώ ότι είναι αρκετά σοβαρό, καθώς εδράζεται σε μια στρεβλή, όμως αρκετά ισχυρή εθνική/εθνικιστική παράδοση δύο περίπου αιώνων στο λαό μας. Παράδοση από την οποία έχουμε υποφέρει τα πάνδεινα και την οποία πρέπει συνειδητά να εγκαταλείψουμε και να επανέλθουμε στις γνήσιες ανοιχτές, σωτηριολογικές παραδόσεις του Γένους μας με οικουμενικές προοπτικές.Ο εθνικισμός/εθνοφυλετισμός με βάση τα λεξικά είναι η υπερβολική προσήλωση προς την ιδέα του έθνους και τα εθνικά ιδεώδη συχνά με παράλληλη υποτίμηση άλλων εθνών. Ως ιδεολογία εμφανίστηκε στο πλαίσιο αστικών επαναστάσεων και θέτει ως πολιτικό θεμέλιο του κράτους την έννοια του έθνους (έθνος-κράτος). Ουσιαστικά προέκυψε ως κεντρική θέση του διαφωτισμού και έλαβε μεσσιανικές διαστάσεις κατά τις επόμενες δεκαετίες.

Και εάν για τη Δύση είχε ένα λόγο και μιά βάση να αναπτυχθεί ως αντίδραση σε ένα σκληρό σκοταδιστικό πλαίσιο της Φράγκικης Εκκλησίας και σε ένα μανιχαϊκό τρόπο αντίληψης των πραγμάτων, στην καθ' ημάς ανατολή δεν υπήρχαν τέτοιοι σοβαροί λόγοι να ευδοκιμήσει. Ο Ελληνισμός από την αρχαιότητα και κυρίως η ρωμηοσύνη, η ρωμαίικη παράδοση τουλάχιστον 15 αιώνων δεν είχε καμιά σχέση με εθνικισμούς και καθαρά έθνη-κράτη. Διαφορετικά ήταν τα κριτήρια και τα προτάγματα των προγόνων μας, αυτού του λαού, αυτού του υπερεθνικού, χωρίς γλωσσικές ή άλλες διακρίσεις Γένους. Η όποια καταγωγή ή προέλευση όχι μόνο δεν αποτελούσε σημείο διακρίσεων και διαχωρισμού, αλλά απεναντίας τονίζονταν και αναδεικνύονταν ως ποικιλομορφία, ως πλούτος και ως ένα επιπλέον στολίδι του Γένους των Ρωμηών. Πόσοι και πόσοι άγιοι για να σταθούμε μόνο σ' αυτούς με τόσο διαφορετικές προελεύσεις, Εφραίμ ο Σύρος, Ιάκωβος ο Πέρσης, Μωυσής ο Αιθίοπας.Και όμως ο εθνικισμός ήρθε και επιβλήθηκε συνειδητά στο χειμαζόμενο λαό από τις ελίτ του τόπου, διαστρεβλώνοντας πλήρως την άδολη αγάπη του λαού μας για το Γένος του. Η ιδεολογία αυτή εισήχθη από τις «εγγράμματες» ελίτ, «μεταλαμπαδεύθη» από την «πολιτισμένη» Εσπερία, τροφοδοτήθη από την εντόπια ενεργούμενη κρατική εξουσία και στρέβλωσε την υπερηφάνεια και τη γνήσια αγάπη για το Γένος που είχε ο λαός για πολλούς αιώνες. Γένος που συγκροτείται ενγχρόνως με όρους αιωνιότητας, οικουμενικά και ταπεινά ως Λαός του Θεού, ως Θεανθρώπινο σώμα προαπελθόντων συγκαιρινών και μελλόντων ελθείν, ως ελευθερία, μετοχή και αναφορικότητα, ως κατάφαση και ολοκλήρωση του κόσμου, ως σωτηριολογική πρόταση για όλο το ανθρώπινο, ως εσχατολογική προοπτική και τελείωση.

Υπό το πρίσμα της ιδεολογίας του εθνικισμού, με την ίδρυση του Ελληνικού κράτους, τα ονόματα της συλλογικότητάς μας παραχαράχθηκαν ή και αλλάχθηκαν πλήρως, η Εκκλησία μετατράπηκε σε δευτερευούσης σημασίας απλό σύλλογο και απεκόπη βιαίως από τη Μητέρα Εκκλησία, οι εθνικοί όροι και παράμετροι ενισχύθηκαν πολύ σε σχέση με τους εκκλησιαστικούς, αγνοήθηκαν πλήρως το σύνολο σχεδόν των εκτός των συνόρων του κρατιδίου Ρωμηών και όλοι αυτοί οι Ρωμηοί αντιμετωπίστηκαν σαν ξένοι. Και το καινοφανές, στήθηκε μια ανιστόρητη αερογέφυρα από το 19ο αιώνα κατευθείαν στην αρχαιότητα με πλήρη αγνόηση του ενδιάμεσου ιστορικού χρόνου και των εξελίξεων που έλαβαν χώρα κατά την περίοδο αυτή.Τον ελληνικό εθνικισμό θα ακολουθήσουν δυστυχώς και οι εθνικισμοί των άλλων βαλκανικών λαών με πιο χαρακτηριστικό σταθμό την υπόθεση της Βουλγαρικής Εξαρχίας το 1870. Ασυγκράτητος βουλγαρικός εθνικισμός που πυροδοτήθηκε κατά κύριο λόγο από τη Ρωσία. Η Ρωσία ήταν επίσης αυτή που τροφοδότησε και τον αραβικό εθνικισμό με αποτέλεσμα τα θλιβερά γεγονότα του Πατριαρχείου Αντιοχείας.Οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής και κυρίως η Ρωσία και η Αγγλία ενίσχυσαν όσο μπορούσαν τον εθνικισμό και την πολυδιάσπαση των Ρωμηών για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους και κυρίως την αποτροπή ανασύστασης της Ρωμανίας, της κακώς ονομαζόμενης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το μόνο που ήθελαν ήταν ο σχηματισμός μικρών κρατικών μορφωμάτων, μικρών προτεκτοράτων πλήρως διαχειρήσιμων και ελεγχόμενων από αυτές. Έτσι φούντωσαν τα μίση και οι διχασμοί και έφτασαν Ρωμηοί να σκοτώνουν Ρωμηούς, να απαρνιούνται την κοινή ρίζα και παράδοσή τους, και να ιδρύουν εθνικά κράτη απομακρυνόμενοι και μισούμενοι μεταξύ τους.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η όλη Εκκλησία με την απόφαση της Μεγάλης Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως του 1872 κατεδίκασε τον εθνοφυλετισμό, όμως δεν μπόρεσε να ανασχέσει το πανταχόθεν ενισχυόμενο ρεύμα. Σαν ποτάμι παρέσυρε λογικές και παραδόσεις φουσκώνοντας το νου με ενθουσιαστικά εθνικιστικά παραληρήματα. Το Γένος των Ρωμηών και οι προοπτικές του αγνοήθηκαν πλήρως και εντέλει διαμορφώθηκε μια Μεγάλη Ιδέα με καθαρά εθνικιστικά προτάγματα και προτεραιότητες.Οι σκληρές συνθήκες που διαμόρφωναν πλέον οι αντιπαλότητες, αλλά και το ρεύμα των εθνικιστικών οραμάτων που ήταν γλυκό και ισχυρό σύντομα δυστυχώς θα παρασύρουν και πολλά εκλεκτά μέλη της Εκκλησίας. Πολλοί Μητροπολίτες σε καίριες θέσεις θα ενταχθούν σ΄ αυτό το κλίμα και θα ενισχύσουν τον εθνικό παροξυσμό στο τέλος του 19ου και στις αρχές του 20ού αιώνα οδηγώντας το Λαό του Θεού στην πολυδιάσπαση και στον αλληλοσπαραγμό. Ακόμα και ο Πατριάρχης κατά το μάλλον ή ήττον χειραγωγήθηκε από τις τεράστιες πολιτικές πιέσεις. Εντέλει, όχι μόνο οι Μητροπόλεις, αλλά και το ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο κατήντησαν τρόπον τινά παραρτήματα του Υπουργείου Εξωτερικών του εθνικού κέντρου.

Πολλές φορές με πόνο αναρωτήθηκα γιατί δεν πέτυχαν τα εγχειρήματα στην Μικρά Ασία. Γιατί ήρθε η καταστροφή, ενώ ίσως τα πράγματα φαίνονταν να εξελίσσονταν διαφορετικά. Γιατί δεν έστερξε η Παναγία και ο Θεός; Καταλήγω να θεωρώ ότι ο Θεός δεν γινόταν να επιτρέψει, ή ακόμα περισσότερο να στέρξει, να ευλογήσει και να επικυρώσει κινήσεις που γίνονταν με εθνικιστικές, κοσμικές σκοπιμότητες, με καθαρά κοσμικά προτάγματα και εν τέλει δόξες και φληναφήματα κοσμικά. Νομίζω ότι ο εθνικισμός και ειδικά από Ορθόδοξο Λαό δεν ήταν και δεν είναι δυνατόν να ευλογηθεί από το Θεό.Δυστυχώς ο εθνικισμός βρήκε βάση και έδαφος στη μεγάλη αγάπη του λαού μας για τα κοινά του, το δήμο του, το Γένος του και αυτήν την αγάπη τη μετέστρεψε, τη μεταμόρφωσε, τη διαστρέβλωσε πλήρως. Δυστυχώς επίσης μετά από δύο αιώνες το ρεύμα αυτό απέκτησε ρίζες και διαμόρφωσε παράδοση. Στρεβλή παράδοση που όμως διατηρείται μέχρι τις μέρες μας και στα χρόνια της κρίσης ίσως ενισχύεται και πάλι. Θεωρώ ότι το γεγονός είναι πρόσκαιρο, ως αντίδραση αυτοσυντήρησης στην κρίση και στο γενικότερο τρόπο που κατευθύνεται από κάποιες διεθνείς ελίτ η παγκοσμιοποίηση, και ότι ουσιαστικά είναι τα τελευταία σπαράγματα μιας πορείας ολοκλήρωσής του.Ο ιστορικός κύκλος του εθνικισμού στην πατρίδα μας, κύκλος που άνοιξε εν πολλοίς με τη σύσταση του Ελληνικού κρατιδίου μετά από μιά πορεία δύο αιώνων με πολλές πτώσεις και πόνο στο λαό μας τελικά μπροστά στα αδιέξοδα που προκάλεσε και στα οξυμένα και δυσεπίλυτα οικουμενικά προβλήματα υποστρέφει και ολοκληρώνεται. Και αυτή η ολοκλήρωση θα γίνει τόσο πιο ανώδυνα και πιο σύντομα, όσο το γρηγορότερο εγκαταλείψουμε τις όποιες εθνικιστικές και κοσμικές αγκυλώσεις μας. Το κλειστό, τοπικό, κοσμικό, διαχειρίσιμο, θνησιγενές ψευτο-ρωμαίικο που γνωρίσαμε κλείνει τον κύκλο του. Οι συνθήκες για την ανατολή του πραγματικού υπερεθνικού, θεοκεντρικού, σωτηριολογικού και εσχατολογικού νέου Ρωμαίικου με οικουμενικές προοπτικές ωριμάζουν και θα μάς οδηγήσουν σε ένα νέο ιστορικό κύκλο.
το βρηκα:http://www.huffingtonpost.gr/ioannis-neonakis/-_11147_b_16006138.html

Τρίτη 20 Ιουνίου 2017

Γάμος και ομοφυλόφιλοι Μητροπολίτης κ.Χατζηνικολάου


Μέσα σε 5 λεπτά εξηγείται γιατί η Ορθοδοξία δεν συμφωνεί και δεν συμβαδίζει με την ομοφυλοφιλία ως αγαπητική σχέση μεταξύ 2 ανθρώπων του ιδίου φύλου που θα μπορούσε να οδηγήσει και στο γάμο. Μία πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση για να λυθούν οι απορίες μας και επιστημονικά.

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2017

Να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο


Η απλότητα και το να μη θεωρεί κανείς τον εαυτό του σπουδαίο, αγιάζουν την καρδιά (και την καθιστούν α­πρόσβλητη) από τον πονηρό. Απεναντίας, όποιος βρίσκεται μαζί με τον αδελφό του έχοντας μέσα του πονηρία, δεν θ’ α­παλλαγεί από την καρδιακή λύπη. Μάταια είναι όλα τα έρ­γα εκείνου που, με πονηρή διάθεση, άλλα λέει και άλλα έ­χει μέσα στην καρδιά του.

Μη συνδεθείς με κανένα τέτοιον άνθρωπο, για να μη μολυνθείς από το δηλητήριό του. Κάνε συντροφιά με τους άκακους, για να πάρεις κάτι από τη δόξα τους και την αγνό­τητά τους. Μην αντιμετωπίσεις με πονηρία κανέναν άνθρω­πο, για να μην αχρηστέψεις τους (πνευματικούς) κόπους σου. Με όλους τους ανθρώπους να κρατάς την καρδιά σου καθαρή, και θα δεις την ειρήνη του Θεού (να βασιλεύει) μέ­σα σου. Γιατί όπως ακριβώς, όταν ο σκορπιός χτυπήσει κά­ποιον, το δηλητήριό του διατρέχει ολόκληρο το σώμα και προσβάλλει την καρδιά του ανθρώπου, έτσι προσβάλλει την καρδιά και η κακία εναντίον του πλησίον. Γιατί το δηλητή­ριό της μολύνει την ψυχή, που κινδυνεύει έτσι (να χαθεί) α­πό την πονηρία. Όποιος λοιπόν λυπάται τους κόπους του και δεν θέλει να χαθούν, πετάει γρήγορα από πάνω του αυ­τόν το σκορπιό, δηλαδή την πονηρία και την κακία. Του Αββά Ησαΐα.

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ
το βρηκα:Δόγμα

Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

Λόγοι περί προσευχῆς - Πατερικές διδαχές


Ὁ γέροντας Πορφύριος μιλώντας γιὰ τὴν προσευχὴ ἔλεγε: «Ὁ ἄνθρωπος ζητάει στὸν οὐρανὸ τὴ χαρὰ καὶ τὴν εὐτυχία. Ζητάει τὸ αἰώνιο μακριὰ ἀπὸ ὅλους κι ἀπὸ ὅλα, ζητάει νὰ βρεῖ τὴ χαρὰ στὸν Θεό.

Ὁ Θεὸς εἶναι μυστήριο.

Εἶναι σιωπή, εἶναι ἄπειρο, εἶναι τὸ πᾶν. Τὴν τάση τῆς ψυχῆς γιὰ τὸν οὐρανὸ τὴν ἔχει ὅλος ὁ κόσμος, ὅλοι ζητᾶνε κάτι τὸ οὐράνιο.

Σὲ Αὐτὸν στρέφονται ὅλα τὰ ὄντα, ἔστω καὶ ἀσυνειδήτως.

Σὲ Αὐτὸν νὰ στρέφετε διαρκῶς τὸ νοῦ σας. Τὸ πᾶν εἶναι ἡ ἀγάπη, ὁ ἔρωτας μὲ τὸν Κύριο, τὸν Νυμφίο Χριστό. Γίνετε ἄξιοι τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

Γιὰ νὰ μὴ ζεῖτε τὸ σκοτάδι, γυρίστε τὸ διακόπτη τῆς προσευχῆς, ὥστε νὰ ἔλθει τὸ θεῖο φῶς στὴν ψυχή σας. Στὸ βάθος τοῦ εἶναι σας θὰ φανεῖ ὁ Χριστός. Ἐκεῖ, στὸ βάθος, εἶναι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, “ Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστίν”».

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κρονστάνδης ἔγραφε γιὰ τὴν προσευχὴ: «Ὅταν προσεύχεσαι μὴ παραλείπεις νὰ περνᾶς ἀπὸ τὸ νοῦ σου τὴ σημασία κάθε λέξεως, νὰ τὴν τοποθετῆς στὴν καρδιά σου. Μὴ λὲς λοιπὸν μηχανικὰ καὶ ψυχρὰ τὴν προσευχή σου. Ὑπόταξε τὴν καρδιά σου στὴν προσευχὴ καὶ προσέφερε στὸν Θεὸ αὐτὴ τὴν ὑποταγμένη καρδιὰ σὰν θυσία εὐπρόσδεκτο. “Δὸς μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν».

Τότε ἡ προσευχὴ θὰ σὲ ἑνώση μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὴν Βασιλεία του καὶ θὰ ἀπολαύσης τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅλα τὰ ἅγια αἰσθήματα: δικαιοσύνη, εἰρήνη, χαρά, ἀγάπη, πραότητα, καρτερία, κατάνυξι.

Θέλεις ἡ προσευχή σου νὰ ἔχη ἀναπαυτικὰ ἀποτελέσματα καὶ στὸ ταλαιπωρημένο σῶμα σου; Προσευχήσου θερμὰ καὶ θὰ ἔχης κατόπιν ὕπνο εἰρηνικό, ἀσκανδάλιστο, ποὺ θὰ ἀνανεώση τὶς δυνάμεις τοῦ σώματος.

Νὰ ἀποφεύγης τὸν ἀπεριόριστο ὕπνο. Νὰ προσεύχεσαι μὲ ζέσι κάθε πρωί. Ἔτσι θὰ ἐπιτύχης ἠρεμία, ἐνεργητικότητα καὶ καλὴ ἀνταπόκρισι στὶς ἀνάγκες τῆς ἐργασίας σου καθ᾽ ὅλη τὴν ἡμέρα».

Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος Μπιαντσανίνωφ σημείωνε γιὰ τὴν προσευχὴ: «Γνώρισμα τοῦ φτωχοῦ ζητιάνου εἶναι νὰ ζητιανεύει καὶ γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἔγινε φτωχὸς μὲ τὴν πτώση, εἶναι νὰ προσεύχεται. Προσευχὴ εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ πεσμένου καὶ μετανοημένου ἀνθρώπου στὸν Θεό. Προσευχὴ εἶναι ὁ θρῆνος τοῦ πεσμένου καὶ μετανοημένου ἀνθρώπου μπροστὰ στὸν Θεό.

Προσευχὴ εἶναι τὸ ξεχείλισμα τῶν ἐγκάρδιων ἐπιθυμιῶν, τῶν ἱκεσιῶν καὶ τῶν ἀναστεναγμῶν τοῦ πεσμένου καὶ θανατωμένου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἀνθρώπου μπροστὰ στὸν Θεό.

Ἡ πρώτη ἐκδήλωση, ἡ πρώτη κίνηση μετανοίας εἶναι ὁ θρῆνος τῆς καρδιᾶς. Αὐτὴ ἡ προσευχητικὴ φωνὴ τῆς καρδιᾶς προηγεῖται τῆς προσευχῆς τοῦ νοῦ. Ἀλλὰ πολὺ σύντομα καὶ ὁ νοῦς, ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὴν προσευχὴ τῆς καρδιᾶς, ἀρχίζει νὰ γεννᾶ προσευχητικοὺς λογισμούς.

Ὁ Θεὸς εἶναι ἡ μοναδικὴ πηγὴ ὅλων τῶν ἀληθινῶν ἀγαθῶν. Ἡ προσευχὴ εἶναι ἡ μητέρα καὶ ἡ κεφαλὴ ὅλων τῶν ἀρετῶν ὡς μέσο καὶ κατάσταση ἐπικοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό».

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἑρμηνεύοντας τὸ “ Ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως” μᾶς λέει: «Φωτιὰ εἶναι ἡ προσευχὴ καὶ ἰδιαιτέρως ὅταν ἀναπέμπεται ἀπὸ νηφάλια καὶ φλογισμένη ψυχή. Ἀλλὰ ἡ φωτιὰ αὐτή, γιὰ νὰ ἀγγίξη τὶς οὐράνιες ἁψίδες, χρειάζεται λάδι καὶ λάδι τῆς φωτιᾶς αὐτῆς δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ ἐλεημοσύνη.

Χύνε λοιπὸν τὸ λάδι ἄφθονο, γιὰ νὰ αἰσθάνεσαι χαρὰ γιὰ τὸ κατόρθωμά σου καὶ νὰ κάνης τὶς προσευχές σου μὲ περισσότερο θάρρος καὶ μεγαλύτερη προθυμία. Διότι, ὅπως δὲν μποροῦν νὰ προσευχηθοῦν μὲ θάρρος ἐκεῖνοι ποὺ δὲν ἔκαναν κανένα καλό, ἔτσι αὐτοὶ ποὺ κατόρθωσαν κάτι καὶ ἔρχονται ὕστερα ἀπὸ τὴν δίκαιη αὐτὴ πρᾶξι νὰ προσευχηθοῦν, κάνουν τὴν προσευχή τους μὲ μεγαλύτερη προθυμία, γεμᾶτοι χαρὰ ἀπὸ τὴν ἀνάμνησι τοῦ κατορθώματος.

Γιὰ νὰ γίνη λοιπὸν καὶ σὲ αὐτὸ πιὸ δυνατὴ ἡ προσευχή μας, ἐπαγρυπνῶντας ὁ νοῦς μας στὶς προσευχὲς ἀπὸ τὴν ἀνάμνησι τῶν κατορθωμάτων, ἂς θυμώμαστε συνέχεια ἐκείνη τὴν εἰκόνα, ὅτι δηλαδὴ οἱ φτωχοὶ στέκονται μπροστὰ στὶς πόρτες τῶν ναῶν ἀναπληρώνοντας ἐκείνη τὴν ἀνάγκη τῆς ψυχῆς, τὴν ὁποία ἀναπληρώνει ἡ βρύσι στὸ σῶμα».