ΑΝ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ...

ο Χριστός αναστήθηκε, τίποτε άλλο δεν έχει σημασία

Αν Χριστός δεν αναστήθηκε, τίποτα δεν έχει νόημα.

Λούντβιχ Βίγκενσταϊν

''Μεταναστευτικό και Δικαιωματιστές'' - Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος:

 

''Μεταναστευτικό και Δικαιωματιστές''

Του Σεβ. Μητροπολίτου Μεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου

Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες ανάπτυξης μιάς μεταναστευτικής προκλητικότητας από μέρους της γείτονος χώρας με αποκορύφωση την πριν από λίγες ημέρες παρουσίαση των γυμνών μεταναστών στα σύνορα της πατρίδος μας.

Πέραν από την επικοινωνία σκοπιμότητας, την οποίαν εξυπηρετεί η προκλητική αυτή δράση ανάπτυξης μεταναστευτικών ροών προς την πατρίδα μας το γεγονός αυτό καθαυτό της παρουσίας και της εκμετάλ­λευσης μεταναστών από την Τουρκία δεν έχει προκαλέσει όπως θα περίμε­νε κάποιος, το ενδιαφέρον των διαφόρων ιδεολογικών ομάδων τοῦ δικαιωματισμού αλλά αντίθετα τηρεῖται «σιγή ιχθύος» ή «ασυρμάτου».

Δεν θεωρούν ότι η αντιμετώπιση των συγκεκριμένων ανθρώ­πων ως μεταναστών από την γείτονα χώρα αποτελεί κατάφορη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα οποία τόσο υπερασπίζονται; ή ότι η εκμετάλλευση του πόνου, της οδυνηρής κατάστασής τους και η γυμνότητά τους δεν συμβαδίζει με τον σεβασμό στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια;

Η απουσία τους από το μεταναστευτικό επιβεβαιώνει ακριβώς τον ατομικιστικό τρόπο με τον οποίον αντιμετωπίζουν ή αντιλαμβάνονται τα θέματα της ανθρώπινης κοινωνίας και πραγματικότητας.

Η «σιγή ασυρμάτου» που εφαρμόζουν τεκμηριώνει ότι σκοπός τους είναι να ικανοποιούν τον ιδεολογικό και μόνο μικρό κόσμο τους στο πλαίσιο δράσης ενός κοινωνικού μορφώματος, το οποίο δρα και κινητοποιείται όταν θέλει να εξυπηρετήσει σκοπιμότητες κυρίως αντιεκκλησιαστικές και αντιθεσμικές.

Αδιαφορούν για το νόημα και το δικαίωμα στη ζωή ως συλλο­γι­κό κεκτημένο προκειμένου να υπερασπιστούν μια μονομερή και ατομική κατανόηση δικαιώματος για ζωή.

Αποστρέφουν το πρόσωπό τους από τους μετανάστες γιατί είναι εκτός του ιδεολογικού τους μορφώματος.

Διεκδικούν στο πλαίσιο της φιλοζωΐας τους το σεβασμό στη ζωή κάθε έμβρυου όντος, αλλά απορρίπτουν το δικαίωμα για ζωή στο ανθρώπινο έμβρυο.

Όπως αντιλαμβανόμαστε οι δικαιωματιστές στην ανθρώπινη κοινωνία «αντιδρούν» «ala carte» ενώ τον ανθρωπισμό τους τον εκδηλώνουν προς ικανοποίηση του λαϊκισμού τους.

Μία τέτοια όμως έκφανση δικαιωματισμού ala carte με βεβαιότητα δεν εξυπηρετεί μία ορθή και φυσιολογική διαμόρφωση της ανθρώπι­νης κοινωνίας ούτε συμβάλει διαχρονικά στην ανάπτυξη και εδραίωση της συλλογικότητας.

 

Ποια εξωτερική πολιτική χρειάζεται η χώρα μας;

 

Σε ανύποπτο χρόνο ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς είχε δημοσιεύσει ένα άρθρο (επιφυλλίδα) με τίτλο «Finis Graeciae», δηλαδή «η Ελλάδα τελείωσε». Πρόσφατα, παρουσιάζοντας το βιβλίο «Αλφαβητάρι του Νεοέλληνα», μια ανθολογία κειμένων διαφόρων συγγραφέων, που επιμελήθηκε ο ίδιος, περιέγραψε τη σχέση κάθε (ή σχεδόν κάθε) σύγχρονου Έλληνα με την πατρίδα του, λέγοντας τα εξής συγκλονιστικά:

 «Το Finis Graeciae δεν είναι ένα “χοντρό” ιστορικό γεγονός, δηλαδή ότι υπήρχε κράτος και τώρα δεν υπάρχει. Κράτος ελληνικό υπάρχει. Αλλά το ερώτημα είναι αν έχει τελειώσει ή όχι η ελληνικότητα σ’ αυτό το κράτος. Δηλαδή είναι το γεγονός ότι ο Έλληνας, ο πολίτης του ελληνικού κράτους, κατά κανόνα ντρέπεται που είναι Έλληνας. Ενώ ο Τούρκος, ας πούμε, είναι περήφανος που είναι Τούρκος. Ο Ελβετός είναι περήφανος που είναι Ελβετός. Ο Γάλλος είναι περήφανος που είναι Γάλλος. Ο Έλληνας θέλει να γίνει κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι… Θέλει να αλλάξει, να μεταστοιχειώσει την ταυτότητά του».

Όπου επισκιάσει, Θεοφάνους Βατοπαιδινού, Ήχος Πλ.α΄ - Βατοπαιδινοί Πατέρες | Μελίσματα Ψαλτικής

 

Δοξαστικό των Αίνων τής εορτής τής συνάξεως Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ & λοιπών Ασωμάτων Δυνάμεων. Μέλος Θεοφάνους Βατοπαιδινού, Ήχος Πλ.α΄ Ψάλλουν Βατοπαιδινοί Πατέρες

ΟΧΙ, 28 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 1940

 

Το ΟΧΙ και το ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ δεν τα ακολούθησε μια φαινομενική ήττα. Τα διαδέχθηκε η δόξα. Γι’  αυτό κι εμείς σήμερα γιορτάζουμε. Η μπομπότα με αξιοπρέπεια αξίζει περισσότερο από το σουβλάκι με υποτέλεια. Την όποια δυσκολία και θυσία, με ενθουσιασμό θα την σηκώσουμε ως συνακόλουθο του ηρωισμού. Δεν μπορούμε να την αντέξουμε ως συνέπεια δουλικότητας και εξευτελισμού.

          Μέχρι σήμερα έχουμε δει μέτρα, συμφωνίες, εις βάρος μας εκβιασμούς, ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, ατελείωτες υποχωρήσεις. Δεν έχουμε δει καμία νίκη, καθόλου τόλμη. Κάνουμε έκκληση στον πολιτικό μας κόσμο. Οφείλουν να φωνάξουνε παντού ότι δεν πεινάμε μόνον ως πολίτες, κυρίως πεινάμε ως λαός. Όποιος ηγέτης στην παρούσα φάση δεν μπορεί να είναι ριψοκίνδυνος, γίνεται από μόνος του επικίνδυνος. Αντίθετα, αν βρεθούν τώρα κάποιοι που μπορέσουν να κινηθούν με συνέπεια στην ιστορία μας, τότε θα μπορέσουμε κι εμείς να τους συγχωρέσουμε για όσα κατεργάστηκε εις βάρος μας η υποτέλεια στην ξένη λογική, και τα αλλότρια  συμφέροντα.

          Μας νοιάζει ποιος και τι θα μας σώσει. Ψάχνουμε για πατριώτες, όχι για ενόχους. Αν οι πολιτικοί μας έκαναν ως τώρα το σωστό, θα τους παραδεχόμασταν εμείς ως ικανούς. Αν το κάνουν τώρα, αυτή τη στιγμή, θα τους ομολογήσει η ιστορία ως εθνικά μεγάλους. Και έξυπνους.

          Το ΟΧΙ ΤΟΥ 1940 δεν είχε καμία λογική, είχε όμως εξυπνάδα και αξιοπρέπεια. Τώρα το ΟΧΙ έχει τη σοφία του αυτονόητου  και τη σαφήνεια της μοναδικής λύσης. Οι νίκες δεν στηρίζονται σε ΝΑΙ συμβιβασμού. Στηρίζονται σε ΟΧΙ ηρωισμού.

          ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Μητροπολίτου Μεσογαίας

Δοχειαρίτες "Δεύτε φιλεόρτων το σύστημα-Άσατε λαοί" Ήχος πλ.α' Δόξα και Νυν Λιτής Κοιμήσεως Θεοτόκου

 

Ψέλνει ο Γέροντας Αμφιλόχιος Δοχειαρίτης το Δοξαστικό της Λιτής (Εσπερινός Κοιμήσεως της Θεοτόκου) " Δεύτε φιλεόρτων το σύστημα" & ο μοναχός π.Θεόκτιστος Δοχειαρίτης το "Και νυν" "Άσατε λαοί" σε Ήχο πλ.α'. Δόξα... Ἦχος πλ. α' Θεοφάνους Δεῦτε φιλεόρτων τὸ σύστημα, δεῦτε καὶ χορείαν στησώμεθα, δεῦτε καταστέψωμεν ᾄσμασι τήν, Ἐκκλησίαν, τῇ καταπαύσει τῆς Κιβωτοῦ τοῦ Θεοῦ. Σήμερον γὰρ οὐρανός ἐφαπλοῖ τοὺς κόλπους, δεχόμενος τὴν τετοκυῖαν τὸν ἐπὶ πᾶσι μὴ χωρουμενον, καὶ ἡ γῆ τὴν πηγὴν τῆς ζωῆς ἀποδιδοῦσα, τὴν εὐλογίαν στολίζεται καὶ εὐπρέπειαν. Ἄγγελοι χοροστατοῦσι σύν' Ἀποστόλοις, περιδεῶς ἐνατενίζοντες, ἐκ ζωῆς εἰς ζωὴν μεθισταμένης, τῆς τεκούσης τὸν ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς. Πάντες προσκυνήσωμεν αὐτήν δεόμενοι. Συγγενοῦς οἰκειότητος μὴ ἐπιλάθῃ Δέσποινα, τῶν πιστῶς ἑορταζόντων, τὴν παναγίαν σου Κοίμησιν. Καὶ νῦν... ᾌσατε λαοί, τῇ Μητρὶ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν ᾄσατε· σήμερον γὰρ τὴν ὁλόφωτον ψυχὴν αὐτῆς, εἰς τὰς ἀχράντους παλάμας, τοῦ ἐξ αὐτῆς σαρκωθέντος ἄνευ σπορᾶς, παρατίθησιν, ᾧ καὶ πρεσβεύει ἀδιαλείπτως, δωρηθῆναι τῇ οἰκουμένῃ εἰρήνην, καὶ τὸ μέγα ἔλεος.

Ο δεκάλογος της θεωρίας της Μοντεσσόρι που πρέπει να γνωρίζουν γονείς και παιδαγωγοί

          Ο δεκάλογος της θεωρίας της Μοντεσσόρι που πρέπει να γνωρίζουν γονείς και παιδαγωγοί

1. Μην αγγίζετε ένα παιδί παρά τη θέλησή του.

2. Μην μιλάτε με άσχημο τρόπο σε ένα παιδί και μην χρησιμοποιείτε άσχημα λόγια όταν αναφέρεστε σε αυτό κατά την απουσία του.

3. Επικεντρωθείτε στο να ενισχύσετε και να βοηθήσετε να αναπτυχθούν τα Θετικά στοιχεία και οι υπάρχουσες ικανότητες του παιδιού ώστε να μην αφήνουν χώρο για το «κακό».

4. Βοηθήστε το να συμμετέχει ενεργά στην προετοιμασία του περιβάλλοντος μάθησης. Αφιερώστε σχολαστική και συνεχή φροντίδα σε αυτό. Βοηθήστε το παιδί να συνάψει εποικοδομητική σχέση με το περιβάλλον του. Δεiξτε του το περιβάλλον μέσα στο οποίο κρύβονται τα μέσα που Θα βοηθήσουν την ανάπτυξή του και υποδείξετέ του την κατάλληλη χρήση τους.

5. Nα είστε πάντα έτοιμοι να ανταποκριθείτε στο κάλεσμα ενός παιδιού που έχει την ανάγκη σας και πάντα να ακούτε και να απαντάτε στο παιδί που σας απευθύνεται.

6. Σεβαστείτε το παιδί που κάνει κάτι λάθος και μπορεί αργότερα να εντοπίσει μόνο του το λάθος και να διορθωθεί, αλλά να διακόψετε άμεσα και ρητά κάθε καταχρηστική χρήση του περιβάλλοντος και κάθε κίνηση που μπορεί να Θέτει σε κίνδυνο το παιδί, το περιβάλλον του ή τους άλλους.

7. Σεβαστείτε το παιδί τη στιγμή που ξεκουράζεται ή τη στιγμή που παρακολουθεί άλλους να εργάζονται ή όταν συλλογίζεται τι έχει κάνει ή τι θέλει να κάνει. Μην το κατευθύνετε ούτε να το αναγκάζετε σε άλλες μορφές δραστηριοτήτων.

9. Nα είστε ακούραστοι στο να επαναλαμβάνετε αυτό που Θέλετε στο παιδί που αρνήθηκε λίγο νωρίτερα να σας ακούσει, να βοηθάτε το παιδί να αποκτήσει ό,τι δεν έχει ακόμη κατακτήσει και να ξεπεράσει τις όποιες δυσκολίες του. Κάνετέ το δημιουργώντας το μαθησιακό περιβάλλον με φροντίδα, εξοπλισμένοι με αυτοσυγκράτηση και σιωπή, χρησιμοποιώντας ήπια λόγια και γεμάτη αγάπη παρουσία. Κάνετε αισθητή την παρουσία σας στο παιδί που βρίσκεται σε αναζήτηση και αποστασιοποιηθείτε από το παιδί που έχει βρει τις απαντήσεις του.

10. Πάντα να συμπεριφέρεστε στο παιδί χρησιμοποιώντας τους καλύτερους τρόπους σας και να του προσφέρετε τον καλύτερο εαυτό σας.

Βιογραφία της Μαρία Μοντεσσόρι

Η Μαρία Θέκλα Αρτεμισία Μοντεσσόρι γεννήθηκε στις 31 Αυγούστου 1870 στο Κιαραβάλε της Ιταλίας. Το 1896 αποφοιτά από την Ιατρική σχολή του πανεπιστημίου της Ρώμης με τις ειδικότητες της παιδιάτρου και της ψυχιάτρου έχοντας, ήδη, κλινική εμπειρία κατά τη διάρκεια των σπουδών της με παιδιά με νοητική υστέρηση.

Συνεχίζει τις σπουδές της στη Φιλοσοφία, την Ψυχολογία και σε θέματα αγωγής, γεγονός που την οδηγεί στη διαπίστωση ότι η παιδαγωγική θα πρέπει να συνεργάζεται με την ιατρική για την θεραπεία των παιδιών με νοητική υστέρηση. Το 1907 ανοίγει το πρώτο «Σπίτι των παιδιών» (Casa dei bambini) όπου εφαρμόζει τη μέθοδό της σε «τυπικής ανάπτυξης» μικρά, πάμφτωχα και εγκαταλελειμμένα παιδιά χωρίς καθόλου τρόπους και μόρφωση. Στο σπίτι αυτό δίνεται ιδιαίτερη έμφαση στα εποπτικά μέσα διδασκαλίας δικής της εμνεύσεως και κατασκευής για να γίνονται κατανοητά τα μαθήματα μέσω των αισθήσεων. Σε σύντομο χρονικό διάστημα τα παιδιά αυτά μεταμορφώθηκαν σε ευγενικά, τακτικά και καθαρά πλάσματα που μάθαιναν μόνα τους να γράφουν και να διαβάζουν, να φροντίζουν το χώρο τους και να εργάζονται με ησυχία. Ακόμα και τα παιδιά με χαμηλό νοητικό δείκτη, χάρη στη Μοντεσσοριανή μέθοδο, μπαίνουν σιγά-σιγά στις κανονικές τάξεις του σχολείου αφού ελευθερονόταν το πνεύμα και η ψυχή τους.

Το 1922 η Μοντεσσόρι γίνεται κυβερνητικός επιθεωρητής των σχολείων της Ιταλίας και το 1934 εγκαταλείπει την χώρα της λόγω της φασιστικής κυβέρνησης του Μουσολίνι. Το 1939 πηγαίνει στην Ινδία και παραμένει σε όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, για να εγκατασταθεί το 1949 στην Ολλανδία, όπου το 1952, σε ηλικία 81 ετών, έχασε τη ζωή της από ένα εγκεφαλικό επεισόδιο, αφήνοντας άξιο συνεχιστή του έργου της τον γιο της Μάριο.

Η μοντεσσοριανή μέθοδος στοχεύει στο να βοηθήσει το παιδί να αναπτυχθεί διανοητικά και ηθικά σε έναν ισοπποπημένο ενήλικα που θα νιώθει άνετα τόσο με τον εαυτό του όσο και με την κοινωνία στην οποία ζει, και με την ανθρωπότητα στο σύνολό της. Ετσι η ανεξαρτησία, η ελευθερία με όρια και ο σεβασμός για τη φυσική ανάπτυξη του παιδιού—το τρίπτυχο του Μοντεσσοριανού εκπαιδευτικού συστήματος—, θα οδηγήσουν το παιδί σε έναν ικανό άνθρωπο ο οποίος θα διαθέτει αυτοπειθαρχία, αυτοσυγκέντρωση, θα ξέρει να συνεργάζεται, να παίρνει πρωτοβουλίες, να σέβεται και να εκφράζεται με ειλικρίνεια. Η ίδια τόνιζε, άλλωστε, πως «ικανός άνθρωπος ίσον ευτυχής άνθρωπος».

Η Μοντεσσόρι αφιέρωσε τη ζωή της στα παιδιά και η μέθοδός της είναι διεθνώς αναγνωρισμένη. Αξιοσημείωτο είναι ότι προτάθηκε τρεις φορές για Νόμπελ Ειρήνης.

Έκτακτο Παράρτημα: Ο δεκάλογος της θεωρίας της Μοντεσσόρι που πρέπει να γνωρίζουν γονείς και παιδαγωγοί (yiorgosthalassis.blogspot.com)

Yuval Harari: «Ο Θεός θα αντικατασταθεί με την τεχνητή νοημοσύνη και όλοι οι άνθρωποι θα συνδεθούν με αυτήν»!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

 

Ο πρεσβευτής της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» ευαγγελίζεται έναν εφιαλτικό κόσμο για την Ανθρωπότητα

 Ένα εφιαλτικό μέλλον για ολόκληρη την ανθρωπότητα ευαγγελίζεται ο στενός συνεργάτης του δημιουργού της μεγάλης επανεκκίνησης Κλάους Σβάαμπ, Υval Harari, στο οποίο οι άνθρωποι θα είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν το οργανικό τους σώμα και να μεταφορτώσουν την συνείδησή τους σε έναν υπολογιστή συνδεόμενοι με μία «τεχνητή νοημοσύνη».

Μία «τεχνητή νοημοσύνη» η οποία κατά τον Υuval Harari θα αντικαταστήσει τον Θεό και την έννοια του Θεού καθώς όπως λέει η Πίστη σε κάτι ανώτερο προέρχεται από την «δυσφορία» που νιώθουν οι άνθρωποι για το οργανικό τους σώμα.

«Η σκέψη πάντοτε διαμορφώνεται από τις ίδιες πρωτόγονες βιολογικές αισθήσεις που νιώθεις εκείνη την στιγμή. Όπως τώρα καθόμαστε σ’ αυτήν την καρέκλα και αυτό που αισθανόμαστε στο σώμα αλλάζει το πως αντιλαμβανόμαστε τις σκέψεις που δημιουργούνται στο μυαλό.

Δεν μπορούμε πραγματικά να τις διαχωρίσουμε. Αλλά σίγουρα η αναζήτηση του Θεού ή η αναζήτηση ενός Pokemon δεν προέρχονται από μια αίσθηση του σώματος.

Προέρχονται από μια αναζήτηση για νόημα η οποία θα υπερέβαινε το σώμα. Η αναζήτηση για νόημα θα έλεγα, προέρχεται από μια πολύ βαθιά φυσική, βιολογική, σωματική αίσθηση δυσφορίας.

Ξαναλέω από ένα πολύ βαθύ επίπεδο. Η βιολογική ύπαρξη πάντοτε εμπεριέχει κάποιο βαθμό δυσφορίας.

Στα σίγουρα, δεν είναι το σώμα που προκαλεί αυτήν την δυσφορία.

Με το μέλλον της τεχνητής νοημοσύνης, εμείς ως είδος μάλλον ασυναίσθητα αποφασίζουμε αν θα γίνουμε ρομπότ…

Έχουμε την φαντασίωση ότι μπορούμε να αποσχιστούμε από αυτό το κατά κάποιο τρόπο δυσαρεστημένο και προβληματικό, οργανικό σώμα και μέσω του ενός δρόμου ή του άλλου να φτάσουμε σε ένα επίπεδο ύπαρξης το οποίο θα είναι εντελώς διαφορετικό, το οποίο δεν θα είναι δέσμιο της οργανικής βιολογίας, το οποίο δεν θα είναι δέσμιο αυτών των εφήμερων και διαλυόμενων σωμάτων.

Και ορισμένοι άνθρωποι ελπίζουν να μεταφορτώσουν την συνείδησή τους σε έναν υπολογιστή, ορισμένα άτομα ελπίζουν να δημιουργήσουν τις οντότητες νέας γενιάς…

Οι άνθρωποι είναι επιρρεπείς στα λάθη και μπορούν να διαφθαρούν, συνεπώς πρέπει να συνδεθούμε με κάτι ριζικά διαφορετικό, το οποίο να είναι αλάθητο και αδιάφθορο…

Και αρχικά αυτό ήταν οι θεοί ή ένας μόνο θεός  που να μπορούμε πραγματικά να τον/τους εμπιστευτούμε.

Και τώρα πηγαίνει προς την κατεύθυνση πραγμάτων όπως η τεχνητή νοημοσύνη…»

Στην πραγματικότητα οι δηλώσεις αυτές είναι συνέχεια των προηγούμενων δηλώσεων που έκανε προ είκοσι ημερών με τις οποίες ο Yuval Harrari προέβλεπε ότι πολλές δουλειές θα εξαφανιστούν και συνεπώς αυτοί που τις έκαναν θα καταστούν ασήμαντοι και άρα θα «περισσεύουν».

Δεν θα χρησιμεύουν ούτε ως σκλάβοι ή υπηρέτες γιατί για ακόμα και για αυτά τα «καθήκοντα» θα πρέπει να είναι «αναβαθμισμένοι» για να τα κάνουν αφού όπως λένε, ακόμα και ο εγκέφαλος θα αντικατασταθεί από «ανόργανη ύλη» και νανορομπότ.

«Εάν μείνεις πίσω θα αντιμετωπίσεις κάτι πολύ χειρότερο, θα είσαι αόρατος, άνευ ουσίας, δεν θα σε χρειάζονται ούτε καν ως υπηρέτη ή σκλάβο» είπε ο Yuval Noah Harari
«Μπορούν πλέον να διαβάσουν τις συνάψεις του εγκεφάλου και να αντικαταστήσουν το ανοσοποιητικό σύστημα με ένα ανόργανο ανοσοποιητικό σύστημα αποτελούμενο από εκατομμύρια νανορομπότς».
Αν κατανοήσουμε πως λειτουργούν τα κέντρα του εγκεφάλου και παράγουν τα συναισθήματα όπως αγάπη και θυμός, τότε δεν θα υπάρχει πρόβλημα να αναπαράγουμε τις συναισθηματικές αυτές καταστάσεις βασισμένοι πάνω στη σιλικόνη και όχι τον άνθρακα (ανόργανη ύλη αντί οργανικής) βασισμένοι πάνω σε υπολογιστές και όχι μυαλά».

 Έκτακτο Παράρτημα: Yuval Harari: «Ο Θεός θα αντικατασταθεί με την τεχνητή νοημοσύνη και όλοι οι άνθρωποι θα συνδεθούν με αυτήν»! (yiorgosthalassis.blogspot.com)

Τα βιβλία και η θνητότητά μας

 

Διάβασα ένα  μικρό άρθρο του Γιώργου Σιακαντάρη που είναι δρ. Κοινωνιολογίας, που έχει μια σκέψη την οποία δεν είχα σκεφθεί μέχρι τώρα, αν και ζούσα έντονα στην πράξη, ότι τα βιβλία που αγοράζουμε και θέλουμε να διαβάσουμε και δεν το κατορθώνουμε, μας δείχνουν την θνητότητά μας, ότι δηλαδή, καταλαβαίνουμε ότι όσο περνάει ο χρόνος της ζωής μας και συνειδητοποιούμε ότι είμαστε θνητοί. 

          Κατ’ αρχάς σημειώνει ότι, σύμφωνα με τις έρευνες, ένας στους δύο Έλληνες δεν διαβάζει κανένα βιβλίο τον χρόνο, και 40^ο/ο ένα έως τρία βιβλία τον χρόνο. Μόνο το 10^ο/ο στην Ελλάδα διαβάζει περισσότερα βιβλία τον χρόνο.

          Έπειτα, σημειώνει ότι, όποιος είναι βιβλιόφιλος προμηθεύεται ένα βιβλίο που θέλει να διαβάσει, στην συνέχεια αποκτά μεγάλο άγχος «για το που θα χωρέσουν και πότε θα τα διαβάσει». Από την μικρή του ηλικία συγκεντρώνει βιβλία που τα θεωρεί ως σπουδαία και τα άφησε στην άκρη για να τα διαβάσει με την πρώτη ευκαιρία, ύστερα προστέθηκαν άλλα βιβλία νεώτερα που τα θεωρεί πιο ενδιαφέροντα.

          Όλα αυτά τα βιβλία τοποθετούνται στις βιβλιοθήκες αναμένοντας την ανάγνωσή τους. έπειτα καλύπτονται από νεώτερα βιβλία. Οπότε, «δεν σου κάνει η ψυχή να βγάλει κανένα από τις βιβλιοθήκες. Ούτε τα παλιά ούτε τα καινούργια. Ε,  κάποια στιγμή τα αγαπημένα βιβλία της νιότης  του σκεπάζονται εντελώς από τα νεότερα αγαπημένα. Του μένει μετά να «θυμάται» πως από πίσω είναι οι παλιές «αγάπες».

΄Ετσι ο άνθρωπος αισθάνεται ότι περνά πολύ γρήγορα  ο χρόνος της ζωής του «από τα μάτια και το μυαλό του». «Όσο κυλά ο χρόνος και τα βιβλία προστίθενται, συνειδητοποιεί την θνητότητά του. Όσο και να διαβάζει, τα αδιάβαστα βιβλία του αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο».

          Αυτό σημαίνει ότι ο άνθρωπος έτσι καταλαβαίνει ότι περνά ο χρόνος και ότι τα βιβλία του δηλώνουν την θνητότητά του.

          Οπότε, «τα βιβλία είναι οι φωτογράφοι της ψυχής του-του ανθρώπου- και οι βιβλιοθήκες οι ληξίαρχοί  του», που δείχνουν όχι μόνον την ηλικία του, αλλά και τις επιθυμίες του μέσα στην πορεία του χρόνου. Φυσικά, αναπτύσσεται και η μελαγχολία από το πέρασμα του χρόνου, και την αποτυχία στις πρώτες  «αγάπες» του, στα βιβλία που προμηθεύτηκε κάποτε και παραμένουν αδιάβαστα σαν τα ίδια να του παραπονούνται.

          Πράγματι, ερωτική είναι η σχέση του ανθρώπου με τα βιβλία, και η μη πραγματοποίηση αυτής της επιθυμίας του τον γεμίζει με θλίψη και απόγνωση, δηλαδή συμπορεύεται η χαρά της συνάντησης με τον συγγραφέα κάθε βιβλίου με την απόγνωση της αποτυχίας.

          Αυτό αισθάνεται ο αναγνώστης ως προς την θνητότητά του, το αισθάνεται και ο συγγραφέας που γράφει βιβλία για να διατυπώσει τις μυστικές του επιθυμίες και συνήθως βιώνει την υπέρβασή τους από νέες επιθυμίες, με αποτέλεσμα κάποτε να πεθαίνει αφήνοντας μισοτελειωμένο ένα καινούργιο έργο του.

          Αυτά σημαίνουν ότι τα βιβλία μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε θνητοί, αλλά τουλάχιστον να διαβάζουμε βιβλία που μας δίνουν νόημα ζωής, το οποίο υπερβαίνει τον χρόνο και τον θάνατο.

          Ν. Ι. «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ», τ. 314

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Ευχαριστώ για τη σιγή

          Ήλθες τόσο αθόρυβα που δεν Σε πήρα είδηση, Κύριε. Και δεν Σε καταλάβαινα, αν δεν με κύκλωνε η ησυχία. Τέτοια ήρεμη νύχτα λίγες φορές έχω ζήσει.

          Κάθε θόρυβος διαλύθηκε μέσα στο σκοτάδι. Κάθε φωνή έχει σβηστεί. Δεν χορταίνω ν’ ακούω τη σιωπή. Τα πάντα είναι βουβά. Οι αναπνοές σταματημένες.

          Μέσα στη σιγαλιά Σε νιώθω κοντά μου Δημιουργέ της γαλήνης. Σε δοξάζω γι’ αυτό το έκτακτο δημιούργημα Σου που λέγεται σιγή. Σ’ ευχαριστώ για την απουσία κάθε θορύβου τούτο το βράδυ.

          Η ώρα είναι περασμένη. Μα δεν μου περνάει ούτε υποψία ύπνου.

          Είσαι δίπλα μου κι’ αυτό μου φθάνει.

          Θεέ μου, Ωκεανέ γαλήνης, βλέπεις την ψυχή μου σε στάση δοξολογίας. Βλέπεις την καρδιά μου που Σ’ ευγνωμονεί για την ησυχία.

          Όταν σε λίγο, Κύριε, γείρω για να κοιμηθώ. Συ θα μείνεις στοργικός στο προσκεφάλι μου. Γι’ αυτό κι’ ο  ύπνος μου θα’ ναι ειρηνικός και δεν θα τον ταράξουν εφιάλτες.

          Ω Συ, που έχεις τη δύναμη να δημιουργείς μια σιωπή πιο εύγλωττη από την μάταιη φλυαρία μας και τους εκνευριστικούς θορύβους μας, στέλνε μου συχνά τέτοιες νύχτες γαλήνης και σιγής.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, Αρχιεπισκόπου πρώην Αμερικής

«Ὁ "τρελλός" πατήρ πού κατέλυσε ἐμετὸ φυματικοῦ ἀσθενοῦς μετὰ τὴν Θεία Κοινωνία»!

 

«Θαύματα καί ἀποκαλύψεις ἀπό τήν Θεία Λειτουργία» (2012), Ὠρωπός Ἀττικῆς: Ἱερὰ Μονή Παρακλήτου

Ἕνα σχετικό περιστατικό συνέβη καί τό 1942 στά Ἰωάννινα. Ὁ ἱεροκήρυκας π. Βενέδικτος Πετράκης (†1961), μετά τήν Θεία Λειτουργία στό ἐκκλησάκι τοῦ Κάστρου, πῆγε στό ἐκεῖ νοσοκομεῖο, ὅπου στεγαζόταν καί τό φθισιατρεῖο, γιά νά κοινωνήσει τούς ἀρρώστους.

Ἕνας βαριά φυματικός, μόλις μετέλαβε, ἔκανε αἱμόπτυση πάνω στό σεντόνι. Ἀμέσως ὁ πατήρ Βενέδικτος τήν πῆρε μέ τήν ἁγία Λαβίδα, τήν ἔφαγε καί εἶπε... νά κάψουν τό σεντόνι.

Οἱ γιατροί τό εἶδαν καί τρόμαξαν. «Τί κάνει αὐτός ὁ τρελλός»; φώναξαν. «Σέ λίγο θά τόν δεῖτε μέ καλπάζουσα φυματίωση»!

Μά οὔτε σέ λίγο οὔτε σέ πολύ τόν εἶδαν μέ καλπάζουσα. Ἡ χάρη τοῦ Μυστηρίου δέν ἐπέτρεψε νά πάθει τίποτα.

ρωμαϊκο οδοιπορικό

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ

 

Αν ποτέ γίνεις του Χριστού, θα αλλάξεις. Δεν μπορείς να μείνεις αυτό που είσαι. Δεν μπορείς να προκόψεις πνευματικά, αν δεν έχεις διάθεση να αλλάξεις, να απαρνηθείς τον εαυτό σου, να σβήσει η ιδέα που έχεις για τον εαυτό σου. Όταν ακολουθείς τον Χριστό, θα σε κάνει όπως θέλει εκείνος. Όταν όμως εσύ είσαι κολλημένος σαν στρείδι στο κατεστημένο σου, στο εγώ σου, θα επιτρέψει ο Κύριος να ταρακουνηθείς, να ξετιναχτείς για τα καλά, για να ξεκολλήσεις από εκεί. Διότι, για να προκόψεις πνευματικά, πρέπει να χάσεις το εγώ.

          Δεν δικαιολογούμαστε, πάντως, να μένουμε στάσιμοι. Τουλάχιστον να προκόψουμε σ’ αυτό: Καθώς ο Θεός θα μας βοηθάει να βλέπουμε τα χάλια μας, εμείς να ταπεινοφρονούμε. Να μην τρομάξουμε, ό, τι κι αν παρουσιάσει ο εαυτός μας. Ο Χριστός που μας φανερώνει τα πάθη μας, θα μας γιατρέψει κιόλας από αυτά.

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

Στὸν χλευασμὸ νὰ ἀπαντᾶς μὲ χαμόγελο

 

Ὁ χλευασμὸς τους προέρχεται ἀπὸ τὴν μοχθηρὴ καρδιά· τὸ χαμόγελό σου ἂς εἶναι χωρὶς κακία. Ὁ χλευασμὸς ἁρμόζει στὴν ἄγνοια, ἐνῶ στὴ γνώση ἁρμόζει τὸ χαμόγελο. Μὲ τὸν χλευασμό τους αὐξάνουν τὴν τιμὴ τῆς προσευχῆς σου μπροστὰ στὸν αἰώνιο Δικαστή. Ἀφοῦ στὸν Θεὸ εἶναι πιὸ ἀγαπητὴ ἡ προσευχὴ τῆς θαρραλέας ψυχῆς, περικυκλωμένης ἀπὸ τὰ βέλη τῆς κακίας, τοῦ μίσους, τοῦ φθόνου καὶ τοῦ χλευασμοῦ. Ὅλα αὐτὰ τὰ βέλη ἔχουν ἀμβλυμμένη τὴν κορυφὴ καὶ αἰχμηρὴ τὴν βάση, ὥστε ἀποκρούονται ἀπὸ ἐσένα καὶ λαβώνουν τοὺς ἴδιους τοὺς τοξότες.

Ἡ γυναίκα, τοῦ βασιλιᾶ Δαυίδ, Μελχόλ, χλεύασε κάποια φορὰ τὴν ἔνθερμη προσευχὴ τοῦ ἄντρα της. Ἀπὸ τὸν χλευασμὸ αὐτὸ ὁ Θεὸς βρέθηκε περισσότερο προσβεβλημένος ἀπ’ ὅ,τι ὁ βασιλιὰς Δαυίδ. Γι’ αὐτὸ ὁ Ὕψιστος τιμώρησε τὴν Μελχόλ: «καὶ τῇ Μελχὸλ θυγατρὶ Σαοὺλ οὐκ ἐγένετο παιδίον ἕως τῆς ἡμέρας τοῦ ἀποθανεῖν αὐτὴν» (Βασ. Β΄ 6, 23). Ὅποιος παρατηρεῖ προσεχτικὰ τὴ μοίρα τῶν ἀνθρώπων καὶ τὰ γεγονότα, αὐτὸς μπορεῖ νὰ βεβαιωθεῖ ὅτι καὶ στὶς μέρες μας ὁ Θεὸς τιμωρεῖ αὐστηρά τοὺς χλευαστὲς τῆς ἱερότητας.

Κι ἐσὺ – ἐὰν νομίζεις ὅτι ὁποιοσδήποτε λόγος εἶναι πιὸ δυνατὸ φάρμακο γι’ αὐτοὺς ἀπὸ τὴ σιωπὴ – πὲς στοὺς χλευαστές σου: μὲ ἀπατοῦν τὰ μάτια μου ἢ βλέπω καλά; Ἐσεῖς ποὺ κάθε μέρα παρακαλᾶτε τοὺς ἐμπόρους καὶ τοὺς γαιοκτήμονες καὶ τοὺς χωροφύλακες, τὴν μία γιὰ τὸ ἕνα καὶ τὴν ἄλλη γιὰ τὸ ἄλλο, χλευάζετε ἐμένα, ἐπειδὴ παρακαλῶ τὸν αἰώνιο Δημιουργό μας; Δὲν εἶναι πιὸ γελοῖο νὰ παρακαλᾶς τὸν ἀνήμπορο παρὰ τὸν Παντοδύναμο; Δὲν εἶναι παράλογο νὰ προσκυνᾶς τὴ σκόνη παρὰ τὸν Ζωοδότη καὶ Κύριο;

Ἔχει εἰπωθεῖ κάπου στὸν προφήτη: «ἐπικατάρατος ὁ ἄνθρωπος, ὃς τὴν ἐλπίδα ἔχει ἐπ’ ἄνθρωπον» (Ἱερ. 17, 5). Ὅποιος τοποθετεῖ τὴν ἐλπίδα στὸν θνητὸ ἄνθρωπο, σὲ μία πρόσκαιρη φούσκα καὶ δὲν τὴν τοποθετεῖ στὸν Θεὸ Παντοκράτορα, εἶναι ὀφθαλμοφανὲς ὅτι εἶναι καταραμένος. Καὶ αὐτὴ ἡ κατάρα ἐπάνω του καὶ στὸ σπίτι του μπορεῖ νὰ ἐπιβεβαιωθεῖ μὲ τὴν καθημερινὴ ἐμπειρία. Εἶναι ξεκάθαρο, ὅτι κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο εἶναι καταραμένος ὁ ἄνθρωπος ποὺ παρακαλᾶ μόνο τὸν ἄνθρωπο ἐνῶ δὲν παρακαλᾶ Ἐκεῖνον ποὺ κρατᾶ τὰ πάντα καὶ μπορεῖ τὰ πάντα. Ἀλλά, πρόσεχε, καμιὰ φορὰ ἡ σιωπὴ εἶναι χρησιμότερη καὶ ἀπὸ αὐτὰ τὰ λόγια.

Ὁ πρῶτος χλευασμὸς συγχύζει τὴν προσευχόμενη ψυχή. Ὅμως ἐσὺ ἤδη ἐπέζησες καὶ δὲν παραιτήθηκες ἀπὸ τὴν προσευχή. Ἐνῶ ὁ ἐπαναχλευασμὸς εἶναι ὤθηση. Σ’ αὐτὸ λὲς καὶ μόνη σου ὅτι ἔχεις ἐμπειρία. Τώρα αἰσθάνεσαι ὅτι εἶναι ὁ Θεὸς κάπως ἐγγύτερα σ’ ἐσένα καὶ ἡ ἐκκλησία πιὸ ἀγαπητὴ καὶ ἡ προσευχὴ πιὸ γλυκιά. Νὰ ξέρεις ὅτι θὰ ἔρθει καιρός, ὅπου ὁ χλευασμὸς θὰ σταματήσει καὶ θὰ ἀρχίσει νὰ γίνεται συναίνεση καὶ θαυμασμὸς καὶ ἔπαινος καὶ τότε ἡ ψυχή σου θὰ βρίσκεται σὲ μεγαλύτερο κίνδυνο ἀπ’ ὅ,τι βρίσκεται τώρα. Τώρα μαθαίνεις τὴν ταπεινοφροσύνη, ἐνῶ τότε θὰ ἀμύνεσαι ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια. Ἀλλὰ αὐτὸ εἶναι ἄλλο ζήτημα, ἄλλος πειρασμός.

Νὰ ξέρεις ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς βασανίζουν μὲ χλευασμὸ ἐκεῖνοι ἀκριβῶς εἶναι καὶ οἱ ἐχθροί μας. Καὶ σ’ αὐτοὺς ἀναφερόταν ὁ Κύριος ὅταν ἔδινε τὴν ἐντολή: «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Ματθ. 5, 44). Χωρὶς νὰ τὸ ξέρουν, μᾶς κάνουν καλό. Πικραίνοντάς μας καὶ στενοχωρώντας μας, ἀνάβουν τὴν φλόγα τοῦ θεϊκοῦ πυρὸς μέσα μας. Γαβγίζοντας πισώπλατα ὅταν ἐμεῖς βαδίζουμε στὸν ναὸ τοῦ Θεοῦ μᾶς σπρώχνουν πιὸ κοντὰ στὸν Θεό. Κάνοντάς μας τὴ γῆ πιὸ ἀνιαρή μᾶς κάνουν τὸν οὐρανὸ ἀκόμα πιὸ ἀγαπητό. Ἡ παγωνιὰ καὶ ὁ ἄνεμος δὲν σκέπτονται τὸ καλό του δένδρου, ἀλλά, ἂν καὶ ἄθελά τους, τοῦ κάνουν καλό. Ἔτσι καὶ οἱ ἐχθροί σου σ’ ἐσένα.

Γι’ αὐτὸ συγχώρησέ τους καὶ εὐλόγησέ τους καὶ προσευχήσου στὸν Θεὸ γι’ αὐτούς, καὶ -ἐκεῖνο ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ἀποκορύφωμα ὅλων- ἀγάπα τους ὡς τοὺς μέγιστους εὐεργέτες σου μετὰ τὸν Θεό.

Ἀλλὰ ἐὰν ἡ ψυχή σου δὲν ὑπομένει αὐτὸ τὸ ἐλάχιστο σύριγμα τῆς γήινης σκόνης καὶ δὲν προτιμᾶ νὰ ντρέπεται ἀπέναντι στὸν Χριστό, τότε θὰ γελοῦν μαζί σου ὄχι μόνο οἱ ἄνθρωποι ἀλλὰ καὶ τὰ δαιμόνια.

Νὰ ἐπισκέπτεσαι συχνά τους οἴκους τῆς θλίψης. Νὰ ἐπισκέπτεσαι καὶ τὸ νεκροταφεῖο. Νὰ σκέπτεσαι περὶ τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, καὶ νὰ τὸν ἀσπάζεσαι ὅσο πιὸ συχνὰ μπορεῖς. Καὶ περὶ τοῦ τέλους τῆς ζωῆς νὰ σκέπτεσαι. Ὅλα αὐτὰ θὰ σὲ βοηθήσουν νὰ ἰσχυροποιήσεις τὴ διάθεσή σου γιὰ προσευχὴ καὶ νὰ φθάσεις ἕως τὴν πλήρη νίκη.

Εἰρήνη καὶ ἔλεος Κυρίου.

 Στὸν χλευασμὸ νὰ ἀπαντᾶς μὲ χαμόγελο – ΑΓΙΑ ΖΩΝΗ (agiazoni.gr)

"Παντάνασσα Πανύμνητε..." Πέτρου Λαμπαδαρίου, Ἦχος Πλ.α΄

 

Καί νῦν Περισσῆς Πολυελέου.

Μέλος Πέτρου Λαμπαδαρίου, Ἦχος Πλ.α΄

Ψάλλουν οἱ Πατέρες τοῦ Ἱεροῦ Κουτλουμουσιανοῦ Κελλίου

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου Καρυές Ἁγίου Ὄρους

Ζωντανή ἠχογράφηση ἀπό τήν ἀγρυπνία ἐπί τή ἑορτή τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος στήν Ἱερά Μονή Κουτλουμουσίου Ἁγίου Ὄρους στίς 6/19 Αὐγούστου 2016.

Ῥωμαίϊκο Ὁδοιπορικό: "Παντάνασσα Πανύμνητε..." Πέτρου Λαμπαδαρίου, Ἦχος Πλ.α΄ (orthodoxia-ellhnismos.gr)

Άγιος Γεράσιμος: Ο βίος του και η περιπλάνησή του στα ιερά της Ορθοδοξίας

Ο Άγιος Γεράσιμος απεβίωσε την 15η Αυγούστου του 1579. Επειδή την ημέρα αυτή γιορτάζεται η κοίμηση της Θεοτόκου, η γιορτή του είναι ακριβώς την επόμενη μέρα. Ο Άγιος γιορτάζεται επίσης και στις 20 Οκτωβρίου, η οποία μέρα αποτελεί και επίσημη αργία στο νησί της Κεφαλονιάς. Το όνομα "Γεράσιμος" είναι από τα πιο κοινά αντρικά ονόματα στο νησί, ενώ δεν είναι λίγες οι γυναίκες με το όνομα "Γερασιμούλα".

Ο Άγιος σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1506. Ο πατέρας του ονομάζονταν Δημήτριος και η μητέρα του Καλή. Ο πατέρας του ανήκε στην βυζαντινή αριστοκρατία, στη μεγάλη οικόγενεια των Νοταράδων. Το βαφτιστικό όνομα του Άγιου Γεράσιμου ήταν Γεώργιος. Ό Άγιος Γεράσιμος μεγάλωσε και μορφώθηκε όπως όλα τα αρχοντόπουλα της εποχής.

Στα 20 χρόνια του αποφάσισε να πάει στη Ζάκυνθο που ήταν ένα σημαντικό κέντρο των γραμμάτων της εποχής καθώς παρόλη την Ενετική κατάκτηση υπήρχε εκεί ένας αναγεννησιακός αέρας σε αντίθεση με την υπόλοιπη τουρκοκρατούμενη Ελλάδα.

Ο βίος του

Η βαθιά σχέση του με την ορδόδοξη πίστη, τον κάνει να εγκαταλήψει τη Ζάκυνθο και να ξεκινήσει προσκυνήματα στα σημαντικότερα πνευματικά θρησκευτικά κέντρα της εποχής του.

Πρώτος του σταθμός η Κωνσταντινούπολη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο από όπου πήρε και την πατριαρχική ευλογία και αμέσως μετά το Περιβόλι της Παναγίας το Άγιον Όρος, όπου έγινε μοναχός. Δεν γνωρίζουμε σε πια μονή αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι έγινε στο μοναστήρι των Ιβήρων και ότι ασκήτηψε στο κελί του Αγ. Βασιλείου στην περιοχή της Καψάλας.

Ο Άγιος Γεράσιμος σύμφωνα με τους βιογράφους του έμεινε αρκετά στο Άγιον Όρος και έφυγε όταν αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στους Άγιους Τόπους, όπου πρέπει να έφθασε γύρω στο 1538. Εκτός από τον Πανάγιο Τάφο, επισκέφτηκε τη Συρία, τη Δαμασκό, το Σινά, την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και την έρημο της Θηβαίδας. Ο πατριάρχης στα Ιεροσόλυμα εκτιμά την προσωπικότητα του Γεράσιμου και έτσι τον κρατάει κοντά του και αναλαμβάνει κανδηλανάπτης στον Πανάγιο Τάφο.

Στα Ιεροσόλυμα ο Άγιος Γεράσιμος χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό με το όνομα Γεράσιμος προς τιμήν του Άγιου Γεράσιμου του Ιορδανίτου.

Το 1548 ο Άγιος αφήνει τα Ιεροσόλυμα για να ένα ταξίδι στην Κρήτη όπου και έμεινε γύρω στα δύο χρόνια. Από εκεί επιστρέφει στη Ζάκυνθο μετά από ένα ταξίδι προσκύνημα που τον έφερε πιο κοντά στο θεό, μετά από 20 χρόνια. Στη Ζάκυνθο ασκήτεψε σε μια σπηλιά στον Άγιο Νικόλα Γερακαρίου όπου μέχρι σήμερα οι Ζακυνθινοί την ονομάζουν του Αγίου Γερασίμου. Υπάρχουν αναφορές ότι μπορεί να εφημέρευσε στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Την ίδια εποχή αυτή έχει γεννηθεί στη Ζάκυνθο και ο Άγιος Διονύσιος και κάποια παράδοση θέλει να τον έχει βαφτίσει ο άγιος Γεράσιμος. Πάντως το σίγουρο είναι ότι ο Άγιος Διονύσιος επηρεάστηκε από την προσωπικότητα του Άγιου Γεράσιμου που ήταν ήδη πολύ γνωστός στο νησί.

Η εποχή της Ενετικής κυριαρχίας είναι δύσκολη και από θρησκευτική άποψη καθώς η καθολική εκκλησία προσπαθεί να αποκτήσει πιστούς από τον ντόπιο πληθυσμό. Ο Άγιος Γεράσιμος αποφασίζει να πάει στη Κεφαλονιά. Ασκητεύει πάλι σε σπήλαιο κοντά στο Αργοστόλι. Στο σπήλαιο έμεινε για 5 χρόνια και 11 μήνες οπότε αποφασίζει να εγκατασταθεί στη περιοχή των ομαλών στους πρόποδες του Αίνου και να ιδρύσει ένα μοναστήρι. Εκεί αρχίζουν να συρρέουν οι πιστοί για να ακούσουν τη διδασκαλία του.

Στη περιοχή των Ομαλών υπήρχε ένα ερημοκλήσι αφιερωμένο στην κοίμηση της Θεοτόκου το οποίο παραχώρησε στον Άγιο Γερασιμο μαζί με τα γύρω κτήματα, ο ιερέας της περιοχής Γεώργιος Βάλσαμος το 1561. Ο Άγιος ιδρύει μοναστήρι με το όνομα Νέα Ιερουσαλήμ με την άδεια και την ευλογία του επίσκοπου του νησιού Παχώμιου Μακρή. Από τότε η φήμη του εξαπλώνεται σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Μετά από αίτηση του το Πατριαρχείο θέτει η μονή υπό την υψηλή του προστασία.

Ο Άγιος κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου την ίδια μέρα με την αγαπημένη του Παναγία. Στις τελευταίες του στιγμές στην επίγεια ζωή του ήταν κοντά του όπως αναφέρει η παράδοση, ο πατέρας Ιωαννίκιος, ο πατέρας Γερμανός και η ηγουμένη Λαυρεντία.

Οι ιερείς ντύνουν τον άγιο με τα άμφια τα οποία φέρει μέχρι σήμερα και ενταφιάζουν το σώμα του Άγιου Γεράσιμου δίπλα και μέσα στον νότιο τοίχο του Ναού.

Η πρώτη ανακομιδή του σώματος του Αγίου Γεράσιμου έγινε 2 χρόνια και 2 μήνες μετά την κοίμηση του, στις 20 Οκτωβρίου του 1581. Οι Ενετοί όμως θορυβημένοι από την αφθαρσία του σώματος του ζήτησαν να ταφεί ξανά ώστε να συμπληρωθούν τα 3 χρόνια. Η δεύτερη ανακομιδή του σώματος γίνεται μετά από 6 μήνες και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Γιαυτό το λόγο θεσπίστηκε η κυριώνυμος εορτή του Άγιου Γεράσιμου στις 20 Οκτωβρίου και όχι στις 15 Αυγούστου.

Αργότερα όμως οι χριστιανοί γιόρταζαν τη μνήμη του και στην κοίμηση της Θεοτόκου όχι όμως στις 15 για να μην επισκιαστεί η κοίμηση της Παναγίας, αλλά στις 16 Αυγούστου. Η ανακήρυξη της αγιότητας του οσίου Γερασίμου έγινε το 1622.

Ο Άγιος ονομάστηκε νέος ασκητής για να τον ξεχωρίζουν από τον άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη.

Άγιος Γεράσιμος: Ο βίος του και η περιπλάνησή του στα ιερά... - Κιβωτός της Ορθοδοξίας (ikivotos.gr)

ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΣ

 

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ ΙΕΡΟΣ ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΥ

 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ανακοινώνεται, ότι από την προσεχή Τετάρτη, ως και κάθε Τετάρτη, στον Ιερό Ναό μας θα τελείται η κατανυκτική ακολουθία του ΜΙΚΡΟΥ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΥ και ιερά Παράκληση κατά περίπτωση.

Στο τέλος της Ι. Ακολουθίας θα επακολουθεί ολιγόλεπτος λόγος πνευματικής οικοδομής.

Ώρα: 6-7 μ. μ.

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Κτύπησε το πρώτο κουδούνι στο σχολείο...

Εκτρέφεται τα τέκνα ημών εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου” (Εφεσ. 6. 4)

          Ακούστηκε το κουδούνι του σχολείου, άνοιξαν οι πόρτες για να υποδεχθούν τους μαθητές -Νηπιαγωγείων , Δημοτικών- Γυμνασίων -Λυκείων- για ν’ αρχίσουν την εκπαίδευσή τους. Φέτος τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά:χωρίς μάσκες και τέστ με τη χάρη του Θεού.

          Ο τεχνικός οπλισμός με το διαδίκτυο κουράζει και τους δασκάλους και τους μαθητές. Ο δάσκαλος θέλει ζωντανά να βλέπει τους μαθητές και οι μαθητές τον δάσκαλο. Να μετράει την δύναμη της σκέψεως και τον παλμό των αγαθών συναισθημάτων και πολλές άλλες εκδηλώσεις, που επιδρούν θετικά στην προσωπικότητα των μαθητών. Η ενέργεια αυτή θυμίζει  τον θαυμασμό των μαθητών προς τους δασκάλους τους. Όπως του Πλάτωνα προς τον Σωκράτη, του Μ. Αλεξάνδρου προς τον Αριστοτέλη, του Αποστόλου Παύλου προς τον Γαμαλιήλ και ασφαλώς των Αποστόλων προς τον Χριστό κατά το ανθρώπινο βέβαια. Και όλα αυτά τα θετικά αν ο δάσκαλος έχει κανόνα στην εκπαίδευση το πρόσωπο του μεγάλου και κατ’ εξοχή μοναδικού Διδασκάλου. Ιησού Χριστού, των Αποστόλων και των Αγίων.

          Με αυτή την προϋπόθεση ο Δάσκαλος διοχετεύει στην ψυχή των μαθητών όλες τις αρετές που πηγάζουν από την Αγία Γραφή και τους μεγάλους αναμορφωτές της οικουμένης. Σε αυτόν τον αγώνα πρέπει οι γονείς να συνεργάζονται με τους δασκάλους και καθηγητές, για  να σμιλεύουν τους μαθητές “εις άνθρωπον τέλειον κατά Θεόν κτισθέντα”.

          Να ευχηθούμε καλή δύναμη  σε μαθητές, γονείς και δασκάλους στον μεγάλο αγώνα της μόρφωσης και αγωγής, που αποβλέπει στην μάθηση, την ωρίμανση και την επιτυχία εν παντί.

         Καλή κι ευλογημένη χρονιά

          π. γ. στ.

Περιστατικά και διλήμματα στις ΜΕΘ (Ματάμης Δημήτριος, Διευθυντὴς ΜΕΘ Γενικού Νοσοκομείου Παπαγεωργίου

 

Νοιώθω λίγο ἄβολα γιὰ νὰ σᾶς μιλήσω γιὰ τὸ ἀνωτέρω θέμα καὶ αὐτὸ γιὰ δυὸ λόγους. Πρῶτον, διότι ὅλοι μας ἔχουμε διαφορετικὰ βιώματα καὶ τὰ βιώματα εἴκοσι χρόνων στὴ Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας δὲν μπορῶ νὰ σᾶς τὰ μεταδώσω μὲ μία ὁμιλία εἴκοσι λεπτῶν. Δεύτερον, καὶ τὸ κυριότερο, εἶναι ὅτι δὲν ξέρω, ἂν αὐτὰ ποὺ θὰ σᾶς πῶ, ἂν πράγματι τὰ πιστεύω. Πιστεύω ὅτι τὰ πιστεύω ἀλλὰ δὲν ξέρω, τί θὰ σᾶς ἔλεγα καὶ τί θὰ πίστευα, ἐὰν ἤξερα τὴ δική μου ἡμερομηνία λήξεως. Καὶ αὐτὸ κάνει τὰ πράγματα πολὺ διαφορετικά, γιατί ὅλοι μας μιλᾶμε, κρίνουμε, σκεπτόμαστε φιλοσοφοῦμε βιώνοντας τὴν πραγματικότητα τοῦ θανάτου τελείως θεωρητικά. «Κάποτε θὰ πεθάνουμε», ὅλοι θεωρητικὰ ἀποδεχόμαστε, ὅτι κάποτε θὰ πεθάνουμε. Ἄν, ὅμως, ἐγὼ ὁ συγκεκριμένος ὁμιλητὴς ἤξερα, ὅτι αὔριο εἶναι ἡ μεγάλη ἡμέρα, ἡ δικιά μου ἡμερομηνία λήξεως, πραγματικὰ δὲν ξέρω, τί θὰ σᾶς ἔλεγα καὶ πὼς θὰ βίωνα αὐτὸ τὸ γεγονός. Στὰ ἑπόμενα εἴκοσι λεπτὰ τῆς ὁμιλίας μου δὲν νομίζω, ὅτι θὰ σᾶς δώσω λύση σὲ κανένα ἀπὸ τὰ προβλήματα, τὰ ὁποῖα ἀναφύονται γύρω ἀπὸ τὸ θάνατο, ἀλλὰ θὰ προσπαθήσω νὰ μοιραστῶ μαζί σας κάποιες σκέψεις, οἱ ὁποῖες σίγουρα εἶναι τῆς ἰατρικῆς μου καριέρας στὴν Ἐντατικὴ θεραπεία. Εἴκοσι δυὸ χρόνια ὑπηρεσίας στὴ Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας ἐπὶ 500 περίπου εἰσαγωγὲς ἀσθενῶν κάθε χρόνο καταλαβαίνετε, ὅτι ἀθροίζουν περίπου 3.000 θανάτους.

Ἂς ἀρχίσω, λοιπὸν, μὲ μία ρύση τοῦ Λόρδου Φράνσις Μπέικον ὅπου ἀναφέρει, ὅτι «εἶναι τὸ ἴδιο φυσικὸ νὰ πεθαίνουμε, ὅπως καὶ νὰ γεννιόμαστε». Ὁ Ἀλέξανδρος Σολζενίτσιν, ἐπίσης, περιγράφει στὸ βιβλίο του «Ἡ πτέρυγα τῶν καρκινοπαθῶν», ὅτι αὐτοὶ ποὺ βρίσκονταν πρὸ τοῦ θανάτου τὸν ἀντιμετώπιζαν σὰν νὰ ἀλλάζανε σπίτι, σὰν νὰ μετακομίζανε σὲ ἕνα καινούριο σπίτι. Ὅσοι ξέρουμε τὴ βαθιὰ θρησκευτικότητα τοῦ ρωσικοῦ λαοῦ, καταλαβαίνουμε γιὰ ποιὸ σπίτι μιλᾶμε, γιὰ τὸ αἰώνιο σπίτι. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἐπίσης, στὴν πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ λέει, ὅτι «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν».

Ἂν ἱστορικὰ ἀνατρέξουμε τὴ θέση τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στὸ θάνατο, θὰ δοῦμε, ​​ὅπως περιγράφει στὸ βιβλίο του ὁ P. Aries[1], ὅτι ἀπὸ τὰ παλιὰ χρόνια μέχρι σήμερα ἔχει ἐπέλθει μία πολὺ μεγάλη ἀλλαγὴ. Μέχρι τὸ Μεσαίωνα ὁ θάνατος ἦταν ἀποδεκτὸς χωρὶς φόβο. Ὁ θάνατος οὔτε συντομεύονταν ἀλλὰ οὔτε καὶ παρατείνονταν. Ὁ θάνατος ἦταν ἕνα κοινωνικὸ γεγονὸς καὶ λάμβανε χώρα παρουσίᾳ τῆς οἰκογένειας, τῶν φίλων, τῶν γειτόνων ἀλλὰ καὶ τῶν παιδιῶν. Καὶ ὁ θνήσκων ὄχι μόνο γνώριζε ἀλλὰ καὶ καθόριζε τὴ σχετικὴ τελετουργία τοῦ θανάτου. Ἀπὸ τὸ Μεσαίωνα καὶ μέχρι τὸ 1930 καὶ μὲ ἀκόμα μία πολὺ μεγάλη ἐπιτάχυνση μετὰ τὸ 1930, ἡ στάση τῶν ἀνθρώπων ἀπέναντι στὸ θάνατο ἄλλαξε, ἀπὸ κάτι κοινό, φυσικὸ καὶ ἀναμενόμενο σὲ κάτι ντροπιαστικὸ καὶ ἀπαγορευμένο. Ἀρχίσαμε νὰ λέμε ψέματα. Πρῶτα-πρῶτα λέγαμε ψέματα σὲ αὐτὸν ποὺ ἐπρόκειτο νὰ πεθάνει, θέλοντας νὰ τοῦ κρύψουμε τὸ γεγονὸς, διότι τὸν λυπόμασταν, ἀλλὰ μετὰ ἀρχίσαμε νὰ λέμε ψέματα, ὄχι γιὰ τὸν θνήσκοντα, ἀλλὰ γιατί γιὰ μᾶς. Ὁ θάνατος εἶναι ἄσχημος καὶ ἀποφεύγουμε νὰ βλέπουμε τὴν ἀσχήμια του. Νομίζω ὅτι πολλοὶ ἀπό σᾶς ἔχετε δεῖ ἕνα φὶλμ, ὅπου ἡ δουλειὰ κάποιου ἦταν νὰ μακιγιάρει τοὺς νεκρούς, νὰ κρύβει τὴν ἀσχήμια τοῦ θανάτου. Οἱ ἄνθρωποι δὲν πεθαίνουν πιὰ στὸ σπίτι τους ἀλλὰ στὸ νοσοκομεῖο ἢ στὸ γηροκομεῖο. Ὁ θάνατος παρουσίᾳ τῆς οἰκογένειας δὲν ἀποτελεῖ πλέον ἀποδεκτὸ γεγονὸς καὶ τὸ ζοῦμε ὅλοι μας κάθε μέρα σὲ κάθε ἐφημερία. Ἡλικιωμένοι ἀσθενεῖς μεταφέρονται ἀπὸ τοὺς συγγενεῖς τους στὸ Νοσοκομεῖο μὲ παθήσεις τελικοῦ σταδίου, γιατί δὲν θέλουν νὰ πεθάνουν στὸ σπίτι, δὲν μποροῦν νὰ βλέπουν τὸν Θάνατο.

Σὲ ἕνα ἄλλο βιβλίο, ὁ G. Gorer [2] λέει κάτι πολὺ σημαντικό· στὸ παρελθὸν τὰ παιδιὰ  διδάσκονταν, ὅτι τοὺς φέρνει στὴ ζωὴ ὁ πελαργός, ἀλλὰ παρευρίσκονταν στὴν ἀποχαιρετιστήρια τελετουργία τοῦ θνήσκοντος. Σήμερα, στὰ παιδιὰ ἡ μοντέρνα κοινωνία ἀποκαλύπτει πολὺ νωρὶς τὴ φυσιολογία τῆς ἐρωτικῆς πράξης ἀλλὰ, ὅταν κάποιος φίλος τους φύγει ἀπὸ τὴ ζωὴ ἢ συγγενεῖς πεθαίνουν, τοὺς δίνονται περίεργες ἑρμηνεῖες. Κάπως προκλητικὰ ὁ ἐν λόγῳ συγγραφέας λέει «the pornography of death», «ἡ πορνογραφία τοῦ θανάτου», ὅτι δηλαδὴ ἐνῶ τὸ σὲξ ἔπαψε πιὰ νὰ εἶναι ἕνα θέμα ταμπού, ὁ θάνατος ἔγινε, δὲν πρέπει νὰ ἀκοῦμε οὔτε νὰ μιλᾶμε γι’ αὐτόν.

Αρχαίοι άνθρωποι

 

Σαν παιδιά αγαπούσανε τις ιστορίες, όλα τα πιστεύανε, καλοσύνη είχανε στην καρδιά τους. Βαστούσανε στο χωριό σπίτια μ’ όλη την τάξη. Κλέφτες δεν ήτανε, ψέματα δε λέγανε, τη δουλειά την αγαπούσανε, τον ξένο σαν αδελφό τον είχανε.  Και τούτο επειδή, ζούσανε με μεγάλη απλότητα κ’ ήτανε φχαριστημένοι με λίγα πράματα, και δε χρειαζόντανε μηδέ το ψέμα, μηδέ το σκοτωμό, για να πληθύνουνε  την καλοπέρασή τους.

          Την πείνα όμως δεν την ξέρανε, γιατί η μεγάλη στεριά, που τους γέννησε, δεν άφηνε κανένα νηστικόν και παραπονούμενον, η βλογημένη Ανατολή, που βγάζει πολύ και γλυκό ψωμί, και κάθε λογής πράμα, μέλι, γάλα, λάδι κι ό, τι άλλο χρειάζεται για ζωοθροφία του ανθρώπου, δίχως μάταια πράματα. Όπως η γης έθρεφε κάθε λογής προκομμένο δένδρο, η θάλασσα έθρεφε  ψάρια που’ χανε την ιδιαίτερη νοστιμάδα πόχει κάθε τι που βγάζει κείνη η βλογημένη πλάση, άγρια και ήμερα.

          Αλλά κ’ οι άνθρωποι δεν ήτανε πλεονέχτες, ο πλούσιος έδινε στον πιο φτωχό, κι ο φτωχός πάλε δεν ήθελε σώνει και καλά ν’ ανέβει απάνου από τον άλλο, δε λίμαζε, δεν τον έτρωγε η ζηλοφθονία, ούτε ο νους του ήτανε όλο στο κέρδος, μόνο πέρναγε η ζωή τους με ειρήνη βαθιά, κι ο Θεός τους βλογούσε από  πάνου.

          Φώτης Κόντογλου- “Το Αϊβαλί η πατρίδα μου”

Πώς θα θεραπευτεί ο χαρακτήρας που εύκολα πέφτει στην κατάκριση; (Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός)

 

Κάθε ἀνθρώπινος χαρακτήρας θεωρεῖται ἀσθενής, ὅταν ἀπουσιάζει ἀπ’ αὐτὸν ἡ θεία Χάρη, ποὺ τελειοποιεῖ καὶ συνέχει τὰ πάντα, ἀφοῦ «τὰ ἀσθενῆ θεραπεύει καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῖ». Αὐτὸ τονίζει καὶ ὁ Κύριός μας, ὅταν λέει ὅτι «χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν» (Ἰω. 15, 5). Εκτός ὅμως τῆς παρουσίας τῆς Χάριτος, ἀπαραίτητα χρειάζεται καὶ ἡ ἀνθρώπινη πρόθεση καὶ συνεργασία, σύμφωνα μὲ τοὺς ἠθικοὺς κανόνες τῆς λογικῆς καὶ τὶς θεῖες ἐντολές, ποὺ θὰ προκαλέσουν τὴ θεία ἐπέμβαση.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εὔκολα κατηγορεῖ, τὸ κάνει γιατί συνήθισε νὰ ἐρευνᾶ τὶς ξένες πράξεις καὶ σκέψεις παρὰ τὶς δικές του. Λησμόνησε τὰ λόγια τῆς Γραφῆς «μὴ κρίνετε, ἴνα μὴ κριθῆτε» καὶ τὸ «ἐν ᾧ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε»

Ἡ τόσο εὔκολη συνήθεια τῆς κρίσεως ξένων λόγων καὶ πράξεων εἶναι ψυχικὴ ἀρρώστια ποὺ προέρχεται ἀπὸ πώρωση τῆς λογικῆς δυνάμεως τοῦ νοῦ, ποὺ εἶναι μᾶλλον γέννημα τοῦ ἐγωισμοῦ.

Ἡ ἐσωστρέφεια, ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ τὴν αὐτομεμψία, κρίνεται ἀπαραίτητη γιὰ τὴ διάγνωση καὶ ἐπίγνωση τῶν δικῶν μᾶς σφαλμάτων καὶ λαθῶν. Ἀπαραίτητος κανόνας καὶ δόγμα τῆς ζωῆς εἶναι ἡ εὐαγγελικὴ νομοθεσία, χωρὶς τὴν ὁποία ὁ ἄνθρωπος δὲν ὀρθοποδεῖ. Ὁ «νόμος τοῦ πνεύματος τῆς ζωῆς» (Ρώμ. 8, 2), ποὺ εἶναι σὲ θέση νὰ ἀπελευθερώσει ἀπὸ τὸ θάνατο στὸν ὁποῖο κατρακυλήσαμε, μᾶς χαράζει τοὺς καινούργιους δρόμους τῆς ζωῆς. Ἡ ἀγάπη ἑνώνει τὰ «διεστῶτα εἰς ἕν», δημιουργεῖ ἕνα δεσμό, μία κοινωνία. Μᾶς διδάσκει ὅτι «ὀφείλομεν τὰς ψυχᾶς ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν τιθέναι» (Α’ Ἰω. 3, 16) καὶ «ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε» (Γάλ. 6, 2) καὶ «πάντα ἡμῶν ἐν ἀγάπη γινέσθω» (Α’ Κόρ. 16, 14).

Ἡ ἄγνοια τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας ἐπιτρέπει τὴν ἐπίδραση τοῦ παραλόγου καὶ ἀπομακρύνει τὴ θεία Χάρη. Ἐπειδὴ ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει γνώση τοῦ Θεοῦ καὶ ἄρα δὲν ἔφτασε ἀκόμη στὸ φωτισμό, πλανᾶται στὶς κρίσεις του. Ἀπ’ ἐδῶ ἀρχίζει τὸ δικαίωμα τοῦ «γιατί;», τοῦ «ἂν» καὶ τοῦ «μήπως;» καὶ ξεκινᾶ ἡ κατάκριση, ἡ ἀντίσταση, ἡ ἀπείθεια, τὸ μίσος καὶ γενικὰ ἡ κακία.

Ἀναίρεση σὲ ὅλα αὐτὰ μπορεῖ νὰ προσφέρει ὁ Κύριός μας μὲ τὸ λόγο του: «ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμὶν ἴνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἴω. 13, 34) καὶ «ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταὶ ἔστε ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἴω. 13, 35). Ὅποιος φρόντισε νὰ κρατήσει τὸ νόμο τῆς εὐαγγελικῆς ἀγάπης σύμφωνα μὲ τὴν ἐντολὴ τοῦ Κυρίου μας, ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὴν περιεκτικὴ κακία. Τότε οὔτε κρίνει, οὔτε ἐπιβουλεύεται, οὔτε κακοποιεῖ. Χωρὶς ἰδιαίτερη προσπάθεια ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο καὶ ἀπὸ ὅλο τὸ νόμο τῆς διαστροφῆς, ἀφοῦ ὅλα τὰ ρυθμίζει ἡ ἀγάπη.      

Περί εσχατολογίας ο λόγος

 

Εσχατολογία είναι η διδασκαλία που ασχολείται με το τέλος του κόσμου. Η εσχατολογία σήμερα είναι ιδιαίτερα επίκαιρη. Τα μέσα καταστροφής, που έχουν επινοηθεί στην εποχή μας, απειλούν με θάνατο το κάθε τι. Για τούτο, για να μη βρεθούμε απροετοίμαστοι μπροστά στα γεγονότα που πλησιάζουν, πρέπει να θεωρήσουμε “το τέλος του κόσμου” από την οπτική γωνία της χριστιανικής εσχατολογίας.

          Τι είναι για τον χριστιανισμό, το τέλος του κόσμου;

          Είναι η αρχή της αιωνιότητας, το ξεκίνημα μιας καλύτερης ζωής. Οι άθεοι θέλουν να διαστρέφουν την άποψή μας περί εσχατολογίας. Κατά τα λεγόμενά τους, οι χριστιανοί, επειδή θεωρούν την άλλη ζωή σαν την μόνη αληθινή, δεν θέλουν να εργασθούν σ’ αυτή την γη και γίνονται πεσιμιστές. Αλλά, δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Η άλλη ζωή κερδίζεται εδώ κάτω. Γι’ αυτό κάθε στιγμή σ’ αυτό τον κόσμο είναι πολύτιμη για τον χριστιανισμό. Και όσο λιγότερος χρόνος του μένει, τόσο περισσότερο πρέπει να εντείνει τις προσπάθειές του. Εδώ πρέπει να κάνουμε μια παρατήρηση. Υπάρχει μια εσφαλμένη εσχατολογία, που καθορίζει το τέλος του κόσμου σε μια ορισμένη ημερομηνία, και  ο κόσμος τρέχει να σωθεί όπου μπορεί εγκαταλείποντας τα πάντα. Αυτό είναι διαστροφή. Η ημέρα αυτή αγνοείται από τους αγγέλους, ακόμα και από τον Υιό του Ανθρώπου. Μόνον ο ουράνιος Πατέρας την γνωρίζει. Σήμερα από πολλά σημάδια και προφητείες μπορούμε να  προαισθανθούμε ότι το τέλος εγγίζει. Αλλά πότε θα έλθει; Αυτό παραμένει άγνωστο. Όσο όμως κι αν είναι ο χρόνος που υπολείπεται δεν πρέπει να νοιώθουμε καθόλου πανικό. Ο πανικός υπάρχει μόνο εκεί όπου λείπει η πίστη, επειδή, για τους απίστους , το τέλος του κόσμου είναι  η καταστροφή των πάντων. Για μας όμως η εσχατολογία μπορεί να είναι ατομική, μπορεί να αφορά κάθε άνθρωπο χωριστά. Αναλογίσου την τελευταία σου στιγμή και δεν θα αμαρτήσεις ποτέ. Σκέψου ότι η τελευταία σου μέρα σε περιμένει και ότι θ χρειασθεί να δώσεις λόγο για όλα, και θα αποστραφείς την αμαρτία.

          π. Δημήτριος DOYDKO, “Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ”

Δύο αξεσουάρ παντρεύονται (Νίκος Τουλαντάς)

 

 Είναι μία στατιστική αλήθεια: ποτέ πριν την εποχή μας, τα περισσότερα ζευγάρια δεν είχαν πιο πολλά ζώα από παιδιά (το πιο σύνηθες είναι ο ίδιος αριθμός).

Άλλη αλήθεια: ποτέ πριν την εποχή μας δεν σύναπτες και ξεσύναπτες ερωτικό δεσμό τόσες πολλές φορές στη ζωή σου, εφόσον, το πέντε-δέκα «σχέσεις» (υπό πειραματισμό συσχετισμοί ουσιαστικά) θεωρείται φυσιολογικό και μάλιστα απαραίτητο για την απόκτηση ξεκάθαρης γνώσης του «τι χρειάζεσαι». Ο άλλος είναι αυτό που χρειάζεσαι, όχι αυτό που χρειάζεσαι – πέρα από τον έλεγχό σου, τους όρους και τις λογικές αναστολές – να αγαπάς και να προσέχεις. Ζει κανείς χωρίς να έχει έναν έρωτα στον οποίον να ατενίζει η ύπαρξή του; Ζει κανείς χωρίς να βγαίνει απʼ το πετσί του; Μετά ρωτάς: Για τι ζει;

Επίσης παράδοξο: οι περισσότεροι άνθρωποι που δια υπέρμετρου αυτοκαλωπισμού προωθούν την ερωτικότητά τους, στην ουσία είναι από τους πιο, κυριολεκτικά, ξεν-έρωτους: ο διαπροσωπικός έρωτας έχει γίνει έρωτας με ένα αξεσουάρ που εξυπηρετεί την ατομική σημαντικότητα-πορεία.

Ο ξενερωτισμός καταφαίνεται ειδικότερα εν καιρώ, όταν γίνει σαφές (πραγματικότητα) πως το έκδηλο τσαλακώνεται απʼ τη ρυτίδα και εξαφανίζεται από τον θάνατο, όσο το άδηλο, παράλληλα, έμενε μία γη ακαλλιέργητη, ελκυστική πολύ για όποιον πλησίαζε με τον πόθο να μείνει πεινασμένος, ή να μείνει «για λίγο» τέλος πάντων. Πόσες φορές συνάντησα ομορφόχρωμα μάτια που εκπέμπανε το κενό, και πόσες (λιγότερες) τα συνηθισμένα χρώματα, σε ένα βλέμμα όμως που γέμιζε χρώμα την περίσταση! Διαβλέπουμε λοιπόν πως η ευμορφία, που δεν είναι επίκτητη, δεν έχει απαραίτητα και γοητεία (μία αίσθηση δομημένου και δοκιμασμένου χαρακτήρα). Γιʼ αυτό και το ίδιο με μας φύλο, που δε μας έλκει σαρκικά (εκτός κι αν…), δε μας λέει τίποτα με την εξωτερική ομορφιά του, αλλά συχνά μας γοητεύει το ποιόν του (θαυμάζουμε, μιμούμαστε, παραδινόμαστε σε έναν άνεμο ζωής άλλης – έρως πνευματικός).

Λογικό συμπέρασμα από τα παραπάνω: Παιδιά δεν κάνουν τόσο πια, γιατί είναι πολύ απαιτητικότερα αξεσουάρ από τις γάτες και τους σκύλους, γιατί οι άνθρωποι είναι ερωτευμένοι μόνο με τον εαυτό τους, ακόμα και ως ερωτευμένοι με άλλο πρόσωπο (σκύλο, σύζυγο, τέκνο, φίλο, Θεό). Όλα δύνανται να χρησιμοποιηθούν ιδιοτελώς. Όλα τ’ αγαπάμε και κατευθύνουμε να υπάρχουν ως ιδανικές μας προεκτάσεις, ως συμπληρώματα του καταπληκτικού – γιʼ αυτό πληκτικού – εαυτού μας.

Ο «μέσος» έρωτας του μέσου ζευγαριού νέων ενέχει την ικανοποίηση για την αποτελεσματικότητα ενός αξεσουάρ που έχουμε: το άνετο σπίτι, το καλό αμάξι, το ακριβό γυαλί. Ο σύγχρονος νέος είναι ανίκανος να ερωτευθεί γιατί κάνει το «ψυχολογικό λάθος» να θεωρεί θετικό το ότι έχει πολλές επιλογές έρωτος και πως παίρνει εμπειρία με το να ερωτεύεται πολλές φορές. Στην πραγματικότητα μαδάει ένα τριαντάφυλλο και μετά τα 30 – αν όχι και νωρίτερα – απλά γυρνοβολάει με ένα κοτσάνι στο χέρι και προσπαθεί να βρει ένα μόνιμο αποδέχτη. Δύο κοτσάνια, τέλος, θα κάνουν μία συμβατική, χλιαρή κι ανάλατη σχέση. Κι ενώ ο γάμος θα είναι λαμπρός, θα έχει χαλάσει ο κόσμος για τον προσέξει και να προσέλθει και να μας συγχαρεί στη μεγάλη μας στιγμή, κανείς δε θα προσκληθεί να συναηδιάσει όταν, λίγο καιρό αργότερα, από τον πολύ τον έρωτα του ζευγαριού, καταλήγουν να μιλάνε οι δικηγόροι τους μεταξύ τους και να μοιράζουν καναπέδες, ηλεκτρικές συσκευές, μικρά παιδιά (τα αξεσουάρ δηλαδή). Τα ορφανά λιγόστεψαν αλλά τα ορφανά από περιβάλλοντα αγάπης αυξάνουν. Ωραία, μακάρια κι αυτά τα ορφανά…

Σημειώνω μόνο πως στην μεγαλύτερη χώρα πάνω στον κρατικό χάρτη της γης (Ρωσία), το ποσοστό των διαζευγμένων είναι έξι στα δέκα ζευγάρια (έρευνα Ηνωμένων Εθνών, 2021)· ένα από τα σπανιότερα και χειρότερα ποσοστά επισκοπικώς στην Ελλάδα. Καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για συγχωνεύσεις υλικών και συναισθηματικών κεφαλαίων μεταξύ αγνώστων (με την εκκλησία και μεταξύ τους άγνωστοι).

Εξομολογητικά, πάντως, το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας, αυτοτελώς νοούμενο, το ζυγίζω ελαφρύτερο από αυτό της εξαφάνισης ενός ακόμα άγριου είδους της πανίδας. Προτιμώ να ζήσω σε ένα κόσμο όπου ο άνθρωπος, μένει συνάνθρωπος, συνκοιτάζοντας προς τον ουρανό κι ενώπιον Αυτού συναναστρέφεται τον πλησίον του, ανεξαρτήτως φύλου και γεωγραφικής εγγύτητας. Προτιμώ να εξαλειφθούν οι Έλληνες (του κράτους) και να μείνει ο Ελληνισμός (του κλέους και του ήθους). Προτιμώ να εξαλειφθούν οι Χριστιανοί της Κυριακής, του Γάμου και του Πάσχα (μισή ώρα πριν και πέντε λεπτά μετά το Χριστός Ανέστη), και να μείνει ο Χριστός, ο φίλος, ο αδελφός, ο διδάσκαλος, «η οικία, το θεμέλιο, ο πένης και αλήτης δια σε» (Ιω. Χρυσόστομος), στη ζωή και καρδιά των ανθρώπων• όχι νεύρωση που ψάχνει για εξυπηρετητή κάθε τότε που εξυπηρετεί. Προτιμώ να εξαλειφθώ εγώ. Προτιμώ να γίνει το θέλημά Του κι ας μη γίνουν αυτά που προτιμώ.

 Δύο αξεσουάρ παντρεύονται (Νίκος Τουλαντάς) | Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ (alopsis.gr)