Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2018

Τοὺς ἐνοχλεῖ τὸ βλέμμα τῆς Παναγίας



Πέντε αἰτήσεις τῆς Ἑνώσεως Ἀθέων Ἑλ­λάδος σχετικὲς μὲ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στὰ Δημοτικά, Γυμνάσια καὶ Λύκεια συζήτησε ἡ Ὁλομέλεια τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας στά τέλη τοῦ Σεπτεμβρίου. «Μὲ τὴν ἔναρξη τῆς συζητήσεως ὁ προεδρεύων τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας κ. Ἀθανάσιος Ράντος ἀνεκοίνωσε ὅτι μὲ παρεμπίπτουσα ἀπόφαση τοῦ Ἀνωτάτου Διοικητικοῦ Δικαστηρίου ἀπερρίφθη, κατὰ πλειοψηφία, δηλαδὴ μὲ ψήφους 30 “κατὰ” ἔναντι 6 “ὑπέρ”, τὸ αἴτημα τῆς Ἑνώσεως Ἀθέων καὶ πέντε προσφευγόντων γονέων, ποὺ ζητοῦσαν νὰ ἀφαιρεθοῦν τὰ θρησκευτικὰ σύμβολα (ἡ εἰκόνα τῆς Παναγίας) ἀπὸ τὴ δικαστικὴ αἴθουσα, κατὰ τὴ συζήτηση τῶν συγκεκριμένων αἰτήσεων ἀκυρώσεως. Ἡ ἀπόφασις αὐτὴ θεωρεῖται σύμφωνη μὲ τὴν ὑπάρχουσα νομολογία, συνιστᾶ ὅμως μία πρώτη σημαντικὴ ἧττα τῶν ἀθέων στὴν δικαστικὴ αἴθουσα» («Ἑστία» 22-9-2018).

Σχολιάζοντας τὴν ἀπόφαση αὐτὴ γιὰ τὴν μὴ ἀφαίρεση τῆς ἱερῆς εἰκόνας τῆς Παναγίας ἀπὸ τὴν αἴθουσα τοῦ Δικαστηρίου, πράγμα ποὺ ζητοῦσαν οἱ ἄθεοι, συγχαίρουμε ἐκ μέσης καρδίας τοὺς ἀξιότιμους Δικαστὲς τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου τοῦ Κράτους μας καὶ ἀναφωνοῦμε μὲ ἐνθουσιασμό: «Ὑπάρχουν ἀκόμη Δικαστὲς στὴν Ἑλλάδα».Δὲν μποροῦμε ὅμως νὰ μὴ θρηνήσουμε γιὰ τὸ αἴτημά τους αὐτό. Σᾶς ἐνοχλεῖ τὸ βλέμμα τῆς Παναγίας, ἀδελφοὶ ἄθεοι; Τὸ βλέμμα τῆς Παναγίας καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων μας εἶναι τὸ καθαρότερο καὶ εἰλικρινέστερο ἀπὸ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα βλέμματα. Φανερώνει τὴν ἄδολη ἀγάπη τους καὶ πρὸς αὐτοὺς ἀκόμη ποὺ δὲν θέλουν νὰ τοὺς βλέπουν μπροστά τους. Οἱ Ἅγιοι μᾶς βλέπουν ὄχι γιὰ νὰ μᾶς κατακρίνουν καὶ νὰ μᾶς καταδικάσουν, ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν, νὰ μᾶς συμπαρασταθοῦν στὶς ὅποιες δυσ­κολίες μας· νὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ἀναγνωρίσουμε τὰ λάθη μας, νὰ συνέλθουμε καὶ νὰ μετανοήσουμε. Γιατί ἀδικεῖτε τοὺς ἑαυτούς σας, ἀδελφοί μας ἄθεοι; Σκεφθεῖτε το καλύτερα. Ἡ Παναγία θέλει νὰ σᾶς βοηθήσει. Ἔχετε κι ἐσεῖς ὡς ἄνθρωποι ψυχικὲς ἀνάγκες· καὶ μόνο Ἐκείνη μπορεῖ νὰ σᾶς ἀναπαύσει οὐσιαστικά.

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2018

Η Άγια Εκκρεμότητα του π. Συμεών Κραγιόπουλου



Είναι γεγονός ότι σε όλες του τις ενέργειες ο Πάτερ δεν έβαζε καθόλου ανθρώπινη πρωτοβουλία. Με την απόλυτη πεποίθηση ότι «ο Θεός κυβερνά», «ξέρει ο Θεός» και «θα δείξει ο Θεός», δεν όριζε καθόλου, σε καμιά περίπτωση τον εαυτό του. Άφηνε να μιλάει πρώτα ο Θεός και ο δούλος του να ακούει: Πρώτα, όπως τόνιζε χαρακτηριστικά, του έλεγε ο Θεός να απλώσει τα πόδια και μετά του έστελνε το πάπλωμα. Είχε δηλαδή το κουράγιο, την ανεξάντλητη υπομονή και την ασκανδάλιστη πίστη, να περιμένει, μέχρις ότου απαντήσει ο Θεός. Και απαντούσε πάντοτε ο Θεός με τρόπο πολύ θαυμαστό, έστω και μετά από ολόκληρες δεκαετίες που είχε το κουράγιο να προσμένει, και τότε -όπως συνήθιζε ο ίδιος να λέει: «Καλύτερα δεν γινόταν!» Αν επιτρέπεται να πούμε, εδώ σ’ αυτό το σημείο, ο Θεός δεν του χάλασε ποτέ χατίρι του Πατρός, καθόσον «θέλημα των φοβουμένων Αυτόν ποιήσει, και της δεήσεως αυτών εισακούσεται και σώσει αυτούς».

Ως προς την τακτική του «θα δείξει ο Θεός», καθώς απέφευγε συνήθως να δίνει και κάποιες εξηγήσεις, ομολογούμε ότι σ’ αυτό το σημείο δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα στη συνεργασία μαζί του, γιατί, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι καθόλου εύκολο -όταν δεν είναι κανείς σε ανάλογα πνευματικά μέτρα- να μη σιγουρεύει τίποτε στη ζωή του και να ζει συνεχώς μέσα σ’ αυτή την αγία, όπως την ονόμαζε ο ίδιος, εκκρεμότητα.

«Η ανυπομονησία και η βιασύνη», έλεγε συχνά, «σκοτώνουν την ψυχή, ενώ η καρτερία και η προσμονή ωριμάζουν και θεραπεύουν την ψυχή». Ο Πάτερ βίωνε, με δυό λόγια, σε όλη του τη ζωή το μαρτύριο της σώζουσας υπομονής. Και δεν ήταν λίγα τα πικρά ποτήρια που ήπιε γουλιά-γουλιά μέχρι τρυγός και οι δυσκολίες και τα καμίνια μέσα από τα οποία πέρασε. Μόνο όμως που δεν επηρεαζόταν από αυτά και έβγαινε πάντοτε αλώβητος, γιατί, όπως και να έρθουν τα πράγματα, «ο ταπεινός ου θροείται». []

Απόσπασμα πό την ομιλία της Γερόντισσα Φιλοθέης, Καθηγουμένης Ιερού Ησυχαστηρίου Πανοράματος Θεσσαλονίκης «Ταπεινές και γενικευμένες εμπειρίες και μαρτυρίες για την προσωπικότητα του Γέροντος Συμεών Κραγιόπουλου»

Πηγή: Πεμπτουσία

Δευτέρα 29 Οκτωβρίου 2018

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η “ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ”


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ  ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ 

Από την προσεχή Τετάρτη, 31 Οκτωβρίου, στον ιερό Ναό μας θα τελείται 
ανελλιπώς η κατανυκτική Ακολουθία του 
“ Μ Ι Κ Ρ Ο Υ  Α Π Ο Δ Ε Ι Π Ν Ο Υ”  
μετά  Ιεράς Παρακλήσεως προς την Υπεραγία Θεοτόκον

Η ιερά Ακολουθία θα κατακλείεται με σύντομο κήρυγμα που θ’αναφέρεται στο ιερό κείμενο της Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ, από τον Πρωτ. Γερασιμάγγελο Στανίτσα.
  
ΩΡΑ: 6, 30 μ. μ.

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΎ

Λειτουργικά στιγμιότυπα Η ΜΙΚΡΑ ΕΙΣΟΔΟΣ



Όταν ψάλλεται το τρίτο Αντίφωνο, τότε γίνεται και η Μικρά Είσοδος. Η Μικρά Είσοδος, σε αντίθεση προς τη Μεγάλη, που γίνεται παρακάτω στη θεία Λειτουργία, είναι η επίσημη μεταφορά του Ευαγγελίου από το Σκευοφυλάκιο, στην Αγία Τράπεζα. Στην αρχαία εποχή το Ευαγγέλιο φυλαγότανε στο Σκευοφυλάκιο, που ήταν έξω στην είσοδο του ναού. Τώρα λοιπόν που πλησιάζει η ώρα για να αναγνωσθεί, μεταφέρεται το Ευαγγέλιο, αν και δεν φυλάγεται πια στο Σκευοφυλάκιο, αλλά μένει πάντα επάνω στην αγία Τράπεζα. Συγχρόνως όμως αυτή την ώρα μπαίνει επίσημα στο ναό και στο ιερό Βήμα για την θεία Λειτουργία ο επίσκοπος. Η Μικρά Είσοδος λοιπόν είναι μια τελετή με διπλό νόημα: τη μεταφορά του Ευαγγελίου και την είσοδο του επισκόπου. Το Ευαγγέλιο είναι το κήρυγμα του Χριστού και ο επίσκοπος στην Εκκλησία είναι “εις τόπον  Χριστού”. Με τα ίδια λοιπόν αισθήματα και με τον ίδιο ύμνο χαιρετίζει και υποδέχεται στην ιερή σύναξη ο λαός το Ευαγγέλιο και τον επίσκοπο, ψάλλοντας: “Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Χριστώ...”.

          Οι αρχαίοι ερμηνευτές της θ. Λειτουργίας σε κάθε πράξη, που γίνεται στην ιερουργία, ανακαλύπτουν κάποιον συμβολισμό, κάτι δηλαδή βαθύτερο που υπάρχει κάτω από τα τελούμενα. Δεν θα θέλαμε να τους ακολουθήσουμε, όχι πως δεν έχουν δίκιο, αλλά γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός μας. Εμείς θέλουμε να εξηγήσουμε πολύ απλά αυτό που γίνεται στη θ. Λειτουργία, χωρίς να επιμένουμε  ούτε στην ιστορική του εξέλιξη ούτε στη συμβολική του σημασία. Είναι χαρακτηριστικό κάτι που λέει εδώ σχετικά με την είσοδο του Ευαγγελίου ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας: “Γίνεται μεν έκαστον της χρείας ένεκα της ενισταμένης, σημαίνει δε καίτι των  του Χριστού έργων η πράξεων η παθών”. Δηλαδή στην ιερουργία γίνεται το κάθε τι για να εξυπηρετηθεί κάθε φορά κάποια παρούσα ανάγκη,αλλά σημαίνει και κάτι από τα έργα η τις πράξεις η τα πάθη του Ιησού Χριστού.

          Γ.

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

28η Οκτωβρίου, Αγίας Σκέπης



ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

          Η Εκκλησία σήμερα γιορτάζει τη γιορτή της αγίας Σκέπης, δηλαδή την προστασία της Παναγίας που μας σκέπασε, στις 28 Οκτωβρίου 1940, απ’ την απειλή του φασισμού σκοτάδι του ναζισμού.

          Ο σημερινός εορτασμός της Αγίας Σκέπης και η εποποιία  του ’ 40 υπενθυμίζουν ανεπανάληπτες ιστορικές στιγμές. Το ξεσήκωμα εκείνο του ελληνικού λαού δεν ήταν ένας κατακτητικός πόλεμος, αλλά υπεράσπιση των  βωμών και εστιών” από την απειλή του ολοκληρωτισμού, για να μην επεκταθεί το κακό.

          Όμως το να επαινούμε την ελληνική ανδρεία και γενναιότητα , λησμονώντας την πίστη που έδινε φτερά στην Έλληνα φαντάρο, θα ήταν ανιστόρητο λάθος.

          Η αγάπη των Ελλήνων και την προστασία της γης των πατέρων, τους έδινε την παρρησία να προσεύχονται στον Χριστό και την Παναγία Μητέρα Του, τη σκέπη και προστασία των αδικουμένων.

          Η ορθόδοξη Εκκλησία πολλές φορές έχει πρωτοστατήσει με όλες της τις δυνάμεις και έχει συμπαρασταθεί στο λαό σε κρίσιμες εθνικές στιγμές. Χωρίς να παραθεωρεί το όραμά της για μια παγκόσμια ανθρώπινη κοινότητα , δεν παύει να υπηρετεί τις συγκεκριμένες ιστορικές ανάγκες των λαών που διακονεί.

          Η χριστιανική πίστη βέβαια δεν αποδέχεται τον πόλεμο σαν τρόπο λύσης στα προβλήματα των λαών. Ο πόλεμος είναι απαράδεκτη και εγκληματική πράξη, όμως η υπεράσπιση της ατομικής και κοινωνικής  ελευθερίας και αξιοπρέπειας, όταν κινδυνεύουν, είναι δικαίωμα του λαού. Μόνο σε τέτοιες οριακές περιστάσεις η Εκκλησία αναγκάζεται να ευλογήσει τη σημαία και ο κληρικός να ηγηθεί του στρατού για  την υπεράσπιση του δικαίου.

          Ζούμε σε ταραγμένες εποχές. Οι κίνδυνοι για πόλεμο αυξάνουν. Θα ήταν σωστό οι εθνικοί επέτειοι όλων των λαών να μην καλλιεργούν στους λαούς αισθήματα μίσους και πολεμικής ετοιμότητας. Οι μνήμες των  πολέμων θα πρέπει να μας αποτρέπουν από την καταστροφική μανία τους και να κηρυχθούν μέρες “προσευχής” για την επικράτηση της παγκόσμια ειρήνης.

          Πολλά συνέδρια και προτάσεις έχουν γίνει για τον αφοπλισμό και την ειρήνη. Κι’ όμως το μέλλον της ανθρωπότητας είναι αβέβαιο.

          Η μοναδική και σωτήρια λύση είναι η καταστροφή όλων των όπλων και η απαγόρευση νέων. Δυστυχώς η πρόταση αυτή δεν γίνεται αποδεκτή από τους ισχυρούς του κόσμου, γιατί απουσιάζει η πραγματική αγάπη για τον άνθρωπο.

          Ας ευχηθούμε η Θεοτόκος να μας φρουρεί και να μας διαφυλάττει από κάθε επιβουλή ορατών και αοράτων εχθρών μας.

          πρωτ. γ. σταν.

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2018

Ομιλία της δ. Χαρά Βοϊνέσκου για την 28η Οκτωβρίου

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ 
Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η 
Την προσεχή Δευτέρα, 29 Οκτωβρίου, και στην αίθουσα εκδηλώσεων του πνευματικού μας κέντρου θα τελεσθεί αγιασμός επί τη ενάρξει της κατηχητικής περιόδου  και του πνευματικού γενικά έργου της Ενορίας μας. 
Θα ομιλήσει 
η δ. ΧΑΡΑ ΒΟΪΝΕΣΚΟΥ 
Φιλόλογος, Νηπιαγωγός και Σχολική Σύμβουλος
  
με θέμα: Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟΝ 
ΠΌΛΕΜΟ ΤΟΥ 1940 
Θα προβληθεί και σχετικό  VIDEO 
ΩΡΑ: 6  μ. μ 
Εκ του ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ


Της απληστίας το ανάγνωσμα.......



Βιβλική η καταστροφή στην πόλη Πάλου, στο νησί Σουλαουέζι της Ινδονησίας, με τον απολογισμό, έως τώρα να είναι κυριολεκτικά αποκαρδιωτικός: περισσότεροι από 1.400 οι νεκροί, εκατοντάδες οι αγνοούμενοι, περίπου 200.000 άνθρωποι εκτοπισμένοι από τις εστίες τους.

          Αν και οι σεισμοί δεν μπορούν να προβλεφθούν με ακρίβεια, εκείνο που μπορεί να γίνει, ώστε να μην γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων γεγονότων, είναι η πρόληψη από την πλευρά της πολιτείας και των αρμοδίων φορέων. Δημοσιεύματα του ξένου τύπου έκαναν λόγο για αμέλεια των αρχών, οι οποίες δεν είχαν φροντίσει, ώστε να λειτουργεί σωστά ο συναγερμός για πιθανό τσουνάμι και να ειδοποιείται εγκαίρως ο κόσμο, ενώ σύμφωνα με πληροφορίες, τα κτήρια της συγκεκριμένης πόλης δεν είχαν χτιστεί με βάση της αντισεισμικής δόμησης.

          Η Ινδονησία αποτελεί παγκόσμιο σημαντικό τουριστικό προορισμό, από τους πλέον γνωστούς και δημοφιλείς. Πληροί τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την ασφάλεια των κατοίκων, κατ’ αρχήν, και μετά των επισκεπτών; Μάλλον, και σε αυτή την περίπτωση , φαίνεται πως ισχύει η φράση κάποιου που είπε: “Το πρόβλημα του κόσμου, σήμερα, δεν είναι πως θα ταΐσουμε τους φτωχούς, αλλά πως θα χορτάσουμε τους πλούσιους”.  

          “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ” , φ. 1018

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018

26 Οκτωβρίου, Μνήμη Μεγαλομάρτυρος Αγίου Δημητρίου



Σήμερα η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Αγίου Δημητρίου. Γόνος  αριστοκρατικής οικογένειας της Θεσσαλονίκης, ευφυής και προσοντούχος ανέβηκε στα ανώτερα αξιώματα του Ρωμαϊκού στρατού. Όλα τα χαρίσματα του, τα πάντα ο Δημήτριος τα διέθεσε στην υπηρεσία του Χριστού και ανέπτυξε αξιέπαινο ζήλο για τη διάδοση της χριστιανικής διδασκαλίας ιδιαίτερα μεταξύ των νέων που υπηρετούσαν στο στράτευμα.

          Στο τέλος του 3ου αι. Η ειδωλολατρία έδωσε την τελευταία μάχη κατά του χριστιανισμού. Οι αυτοκράτορες Μαξιμιανός και Διοκλητιανός κήρυξαν εξοντωτικό διωγμό εναντίον των χριστιανών. Ο Δημήτριος συνελήφθη ως χριστιανός και λοιδορούμενος οδηγήθηκε μπροστά στον Μαξιμιανό, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από το ευγενές παράστημά του και ζητούσε να μάθει για τη χριστιανική πίστη του Ρωμαίου αξιωματικού. Η απάντηση του Δημητρίου ήταν σαφής: “Είμαι χριστιανός”. Οι υποσχέσεις και οι απειλές για να μεταπειστεί απέτυχαν και οδηγήθηκε στη φυλακή.

          Εκείνες τις ημέρες διοργανώθηκαν αγώνες προς τιμή του Μαξιμιανού στη Θεσσαλονίκη. Ο γιγαντόσωμος Λυαίος στάθηκε στο μέσον του σταδίου και προκαλούσε να έλθει κάποιος χριστιανός να τον αντιμετωπίσει. Ο νεαρός Νέστορας, μαθητής του αγίου Δημητρίου, αφού πήρε την ευλογία  του, τόλμησε να παλέψει με τον Λυαίο. “Ο Θεός του Δημητρίου βοήθει μοι” ήταν η ευχή του νέου αυτού, όταν άρχισε η πάλη με τον Λυαίο. Ο Νέστορας νικά, αλλά αυτό προκάλεσε την αλαζονεία του Μαξιμιανού, ο οποίος τον φόνευσε επί τόπου και στη συνέχεια τον Άγιο Δημήτριο δια λογχισμού στη φυλακή το 303 μ. Χ.

          Η ιστορία του Δημητρίου από τότε αρχίζει μια καινούργια πορεία που συνδέεται με την μακεδονική πρωτεύουσα , τη Θεσσαλονίκη. Ο Άγιος Δημήτριος έγινε η ψυχή της πόλεως,  εμπνευστής, ο οδηγός, ο πατέρας, ο προστάτης και ο πολιούχος. Με το αίμα του πότισε την αποστολική Εκκλησία που ίδρυσε ο Απ. Παύλος. Οι Θεσσαλονικείς χριστιανοί γρήγορα έκτισαν ένα μικρό ναίδριο στον τόπο του μαρτυρίου. Τον Ε΄ αιώνα ανείγηραν μεγαλοπρεπή ναό, ο οποίος κάηκε το 1917. Μετά τη λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου ανηγέρθη νέος μεγαλοπρεπής ναός στον παλαιό ρυθμό, πεντάκλιτη βασιλική, και το 1949 έγιναν τα εγκαίνια από τον Θεσσαλονίκης Γεννάδιο.

          Ο Άγιος Δημήτριος υπήρξε “ο φύλαξ ο άυπνος”. Πολλές φορές η Θεσσαλονίκη αντιμετώπισε την πολιορκία από βαρβαρικά φύλα που ζητούσαν να κυριεύσουν την πόλη. Οι Θεσσαλονικείς έβλεπαν να επεμβαίνει ο Άγιος, να τους ενισχύει και να δημιουργεί πανικό στους επιδρομείς.

          Είμαστε απόγονοι ενδόξων μαρτύρων, οι οποίοι έδωσαν τη μαρτυρία της πίστεως μπροστά σε βασιλείς και ηγεμόνες.

          Το χρέος μας είναι να συνεχίσουμε να δίνουμε τη χριστιανική μας μαρτυρία σ’ ένα κόσμο που πεινά και διψά για αγάπη, δικαιοσύνη, για ανθρωπιά.

          Το αίμα των μαρτύρων, τα δάκρυα των οσίων, ο ιδρώτας  των δικαίων αποτελούν υψηλή παρακαταθήκη για τους σύγχρονους χριστιανούς κι έχουμε χρέος μέσα στον κόσμο της απάτης, της ψευτιάς και της δολιότητας ν’ αναλάβουμε την ευθύνη μας έναντι της ιστορίας.

          Πρωτ. Γερ. Σταν

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2018

Καλή σπορά!



Ένας νεαρός είπε στον ιερέα:

-Πάτερ, εγώ δεν θα ξαναέλθω στην εκκλησία.

Ο ιερέας τον ρώτησε ποιος είναι ο λόγος.

Ο νεαρός του απάντησε:

Εδώ βλέπω μία γυναίκα που κουτσομπολεύει μίαν άλλη. Ο άλλος δεν  διαβάζει καλά και οι χορωδοί μαλώνουν καμιά φορά. Την ώρα της  Λειτουργίας κάποιος άλλος ασχολείται με το κινητό του, για να μην πω  για την εγωιστική τους συμπεριφορά όταν φεύγουν από τον ναό...

Του λέει ο ιερέας:

-Έχεις δίκιο. Πριν όμως εγκαταλείψεις οριστικά την εκκλησία, κάνε μου  σε παρακαλώ μία χάρη. Πάρε αυτό το ξέχειλο ποτήρι και κάνε τον κύκλο  του ναού τρεις φορές χωρίς να χύσεις ούτε μία σταγόνα. Μετά μπορείς να  φύγεις.

«Μόνο αυτό;» είπε ο νεαρός. Έκανε τους τρεις γύρους όπως ζήτησε ο  ιερέας. Αφού τελείωσε είπε:

-Πάτερ, το έκανα.

Ο ιερέας τον ρώτησε:

-Όταν έκανες τον γύρω του ναού, πρόσεξες κάποιο άτομο να  κουτσομπολεύει κάποιον;

-Όχι.

-Είδες κάποιον να ασχολείται με το κινητό του;

-Όχι.

-Ξέρεις γιατί; Ήσουν συγκεντρωμένος στο ποτήρι για να μην χύσεις το  νερό. Έτσι λοιπόν είναι και στην ζωή μας. Όταν οι καρδιές μας  συγκεντρώνονται στον Χριστό, δεν έχουμε χρόνο να κοιτάξουμε τα λάθη  των άλλων. Αυτοί που εγκαταλείπουν την εκκλησία εξαιτίας των υποκριτών  χριστιανών, με βεβαιότητα δεν μπήκαν σε αυτήν για τον Χριστό...

Καλή σπορά στις ψυχές μας!!!

Τετάρτη 24 Οκτωβρίου 2018

Σεβασμός στα δικαιώματα της πλειοψηφίας των Ελλήνων



Μπορεί να ζούμε σ’ ένα κράτος που η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, αλλά είμαστε αναγκασμένοι να υπερασπιζόμαστε καθημερινά τα θρησκευτικά δικαιώματα της πλειοψηφίας των πολιτών έναντι των μειονοτικών ομάδων, που δεν σταματούν να προκαλούν με τις απαιτήσεις τους. Πρόσφατα, η Ένωση Αθέων, προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας, για να ακυρωθεί η απόφαση για τη διατήρηση των Θρησκευτικών και της προσευχής στα σχολεία. Κι είχε την απαίτηση, πριν την εκδίκαση της προσφυγής, να κατεβεί η εικόνα της Παναγίας από την αίθουσα της ολομέλειας του Ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, κάτι που φυσικά δεν έγινε αποδεκτό.

          Τι αλαζονική απαίτηση να ζητάει το 5% του πληθυσμού της χώρας, που είναι αλλόθρησκοι και άθεοι, από το 95%  να συμμορφωθεί στις παράλογες απαιτήσεις του! Το να ζεις σε μια ορθόδοξη χριστιανική χώρα είναι η επιλογή σου και κανείς δεν στο επιβάλλει. Έχεις όμως υποχρέωση να σέβεσαι την παράδοση, τα ήθη και έθιμα της χώρας αυτής. Σε διαφορετική περίπτωση, υπάρχουν πολλά άθεα κράτη, για να επιλέξεις αυτό που ταιριάζει καλύτερα στις πεποιθήσεις σου.

“Αγία ΛΥΔΙΑ”, τ. 547

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018

Η μορφή της επίκλησης του Ονόματος του Ιησού


Η επίκληση του Ονόματος του Ιησού μπορεί να ενταχθεί μέσα σε πολλά πλαίσια. Γι’ αυτό, καθένας από μας θα βρει τη μορφή εκείνη της προσευχής, που του ταιριάζει καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση όμως, η καρδιά και το κέντρο της θα είναι το ίδιο το Άγιο Όνομα, η λέξη Ιησούς. Εκεί κατοικεί όλη η δύναμή της.
          Το Όνομα του Ιησού μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο του η να ενταχθεί μέσα σε μια μικρή η μεγαλύτερη φράση. Στην Ανατολή, η συνηθέστερη μορφή είναι: “Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό” η  “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με” η απλώς “Κύριε Ιησού Χριστέ”. Θα μπορούσαμε απλώς να πούμε “Ιησού, Χριστέ”, η “Κύριε, Ιησού”. Η επίκληση αυτή μπορεί ακόμη και να περιοριστεί σε μία μόνο λέξη: “Ιησού”.
         Αυτή η τελευταία μορφή-το Όνομα του Ιησού μόνο- είναι και η αρχαιότερη. Ταυτόχρονα είναι και η συντομότερη, η απλούστερη και ίσως για κάποιους πιο εύχρηστη.
          Έτσι, όταν μιλάμε για την επίκληση του Ονόματος, εννοούμε τη θερμή και συχνή επανάληψη του ιδίου του Ονόματος, της λέξης “Ιησού” με οποιοδήποτε τρόπο κι αν γίνεται.
          Το Όνομα του Ιησού μόνο του η μέσα σε μια φράση μπορεί να προφέρεται, είτε σιωπηλά να μένει στο νου. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για πραγματική επίκληση του Ονόματος, λεκτική στην πρώτη περίπτωση και καθαρά νοερή στη δεύτερη. Αυτή η προσευχή εύκολα μεταφέρεται από λεκτική σε νοερή. Ακόμη και η λεκτική επανάληψη του Ονόματος, αν γίνεται αργά και στοχαστικά, μας κάνει να περνάμε στη νοερή προσευχή και προδιαθέτει την ψυχή για περισυλλογή.
          Λέβ Ζιλλέ, Μοναχός της Ανατολικής Εκκλησίας                 

Ο όσιος Ιάκωβος επόπτης ορατών και αοράτων και ἡ μεταπατερικὴ αγαπολογία


Το τάλαντο πού ο Θεός χάρισε στόν Πανιερώτατο ,έγινε αέναη πηγή πλούτου πνευματικού πού μάς δίδει γεύση ουρανού, γεύση Αγίων, λόγος ζείδωρος και διαυγής σε καιρούς χαλεπούς, για να μάς στηρίζει και χειραγωγεί σταθερά στην ορθοδοξία ,ορθοπραξία και Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία τού Αγίου Ιακώβου και όλων των Αγίων μας.

Ομιλία το Μητροπολίτου Μόρφου π. Νεοφύτου στο Συνέδριο της Χριστιανικής Γνώσεως Κυπρίων Επιστημόνων (Χ.Ε.Κ.Ε.) ποὺ πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2018 στὴν κοινότητα Δευτερὰ της Κύπρου.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018

Αγιότητα και Αγιοκατάταξη



Γρηγόριος ο Αρχιπελαγίτης, Αγιότητα και Αγιοκατάταξη

Στοὺς ἔσχατους αὐτοὺς καιροὺς ποὺ ζοῦμε, ὅπου κοιτάξης, σκιὲς θὰ δῆς καὶ ἀποστροφὴ τοῦ φυσικοῦ καὶ τοῦ καλοῦ. Ἄλλαξε τὸ ὕφος καὶ τὸ ἦθος τῶν ἀνθρώπων καὶ μὲ περισσότερο θάρρος μπορεῖς νὰ περπατᾶς σὲ ἔρημους τόπους, παρὰ ἐκεῖ ποὺ κατοικοῦν ἄνθρωποι. «Εἶδα τὸν ἄνθρωπό μου· εἶδα τὸν Θεό μου.» Αὐτὸ δὲν ἔχει σήμερα καμμιὰ ἰσχύ. Τὸ Παράκλητο Πνεῦμα ὅμως δὲν μᾶς ἀφήνει ἀπαρηγόρητους καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦμε μὲ τὴν ἐμφάνιση ἁγίων ἀνθρώπων στὴν ἐποχή μας. Σπεύδουμε τά πλήθη τῶν πιστῶν νὰ ἀσπαστοῦμε τοὺς τάφους τους καὶ νὰ ἀναζητήσουμε τὴν ἀνάβλυση τῶν ἰαμάτων καὶ τὴν κάθαρση τῶν ψυχῶν μας. Πόσα σύγχρονα προσκυνήματα ἔχουμε. Ὀάσεις μέσα στὴν ξηρασία ποὺ περνᾶμε.

Τὴν ἁγιότητα τῶν Ὁσίων αὐτῶν καταγγέλλει πρῶτα ὁ λαός. Αὐτὸς εἶναι τὸ στόμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν φωνή του ἐπισημοποιεῖ ἡ Ἐκκλησία μέσα ἀπὸ τὶς Συνόδους. Πολλοὶ μὲ ρωτοῦνε:

– Τὸ εἶπε ἡ Ἐκκλησία;

– Τὸ διατυμπανίζει ὁ λαός.

Καὶ πολλὲς φορὲς φαίνεται ὅτι βιάζεται καὶ κτίζει ναοὺς καὶ κάνει πανηγύρια. Ὁ λαὸς πάντα πάει μπροστά. Ἔπειτα βέβαια, ὅταν ἔρχεται ἡ Ἐκκλησία καὶ σφραγίζει τὸ θαῦμα τῆς ἁγιότητας, ἐπισημοποιεῖ τὰ τραγούδια ποὺ συνέταξε ὁ λαός, γιὰ νὰ ὑμνήση τὸν πατέρα καὶ τὸν ἅγιο.

Ποιός θὰ πάη σήμερα στὴν Πάρο καὶ δὲν θὰ ἀκούση γιὰ τὰ παλαίσματα, τοὺς ἀγῶνες καὶ τὰ ἀθλήματα τοῦ γέροντος Φιλοθέου; Λυπούμαστε βέβαια ποὺ ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία κωφεύει καὶ δὲν μᾶς δίνει τὴν σφραγῖδα.

Τετάρτη, 29η τοῦ μηνὸς Αὐγούστου, ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἐσφράγισε τὴν πίστη τοῦ λαοῦ καὶ ἀναγνώρισε ἐπίσημα τὴν ἁγιότητα τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου τοῦ Πατμίου. Ὅσα μέρη τὸν γνώριζαν χτύπησαν πανηγυρικὰ τὶς καμπάνες καὶ ἐδόξασαν τὸν Θεό, ποὺ εἶδαν τὴν εἰκόνα τοῦ Ἀμφιλοχίου ἀνηρτημένη στὸ προσκυνητάρι. Ὅλα αὐτὰ μᾶς χαροποίησαν πολλά, μᾶς γέμισαν εὐφροσύνη καὶ ὅλοι ἀγαλλομένῳ ποδὶ ψάλλουμε τὸ τροπάριό του, ποὺ τὸ εἴχαμε στὸ σεντούκι μέσα καὶ περιμέναμε νὰ κυματίση ἡ σημαία τῆς ὁσιότητάς του.

«Τῇ ἀγάπῃ τοῦ Λόγου ὅλος πυρούμενος, ἐξ ἁπαλῶν σου ὀνύχων ἀφωσιώθης Θεῷ, εὐλαβείας, Ἀμφιλόχιε, θησαύρισμα· ἐπὶ τῷ στήθει Ἰησοῦ ἠξιώθης προσπεσεῖν μετὰ τοῦ Ἠγαπημένου, κἀκεῖθεν ἤντλησας, μάκαρ, θεολογίας ἔνθεα νάματα.»

Δυστυχῶς ὅμως, ἡ διακήρυξη τῆς κατατάξεως τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου στὶς δέλτους τῆς Ἐκκλησίας ἔγινε ἀπὸ ἐπίσκοπο, ποὺ οὔτε τὸν συναναστράφηκε οὔτε στὸν δρόμο του περπάτησε. Ἀπὸ μακρόθεν κοίταζε, ἀλλὰ δὲν προσήγγιζε. Γέροντα τὸν ὠνόμασε στὶς ὁμιλίες του, ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἀσπάσθηκε τὰ κράσπεδα τῶν ἱματίων του. Οἱ ὁμιλίες του δὲν μᾶς ἐκαρδίωσαν καὶ δυστυχῶς οὐδεὶς εὑρέθη νὰ τὸν σταματήση. Λόγος πομπώδης καὶ δικανικός, ποὺ δὲν εἶχε τίποτε νὰ ἀκουμπήση στὴν καρδιά μας.

Εἶναι κρῖμα ἐμεῖς οἱ κληρικοὶ νὰ προσπαθοῦμε νὰ διδάξουμε τοὺς ἀνθρώπους μὲ κούφια λόγια. Ὁσάκις μαζεύω καρύδια καὶ τὰ βρίσκω κούφια, στενοχωροῦμαι. Βλέπω τὸν θεόρατο κορμὸ τῆς καρυδιᾶς καὶ τὴν οἰκτίρω. Ἔτσι, ἀκούγαμε καὶ τὸν ὁμιλητὴ καὶ ἔσφιγξε ἡ καρδιά μας, ὄχι βέβαια γιὰ τὸν Ὅσιο, ἀλλὰ γιατὶ μᾶς μιλάει γιὰ τὸ μέλι, πόσο νόστιμο εἶναι, χωρὶς νὰ τὸ ἔχει δοκιμάσει ποτέ.

Ποιό ἤτανε τὸ μυστικὸ τῆς ἁγιότητας τοῦ γέροντος Ἀμφιλοχίου; Εἶχε ζήσει τὴν περιφρόνηση τῶν ἀνθρώπων, τῶν συνασκητῶν του, καὶ αὐτὸ τὸν ἔκανε εὐτυχισμένο. Μέσα στὴν καταφρόνια τὸν ἔβλεπες εὐτυχῆ, χαρούμενο, ἀνεπιτήδευτο. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ὑπέμεινε μὲ ὑπομονή, μὲ καρτερία τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, ἀγόγγυστα, ἀκατάκριτα. Οὐδέποτε, ἂν τοῦ λαλούσαμε τὰ ἄσχημα τῶν ἀδελφῶν, συμφωνοῦσε μαζί μας, ἀλλὰ ἔκλινε τὴν κουβέντα: «Ἒ τὸν εὐλογημένο. Ἐγκατάλειψη Θεοῦ ἔπαθε. Κάνετε προσευχή. Ἔχει ἀνάγκη νὰ τὸν καλύψουμε μὲ τὸ πιὸ πολύτιμο βλατίο ποὺ κρατᾶ κάθε ἄνθρωπος στὰ χέρια του.»

Ἀφοῦ ποτὲ δὲν τὸν εἶδες νὰ μετανίζη μέχρι τὰ βαθιά του γεράματα, δὲν τὸν παρατήρησες ὅτι τὰ μάτια του ἦταν πάντοτε βουρκωμένα ὅταν λειτουργοῦσε, δὲν τὸν ἀπήλαυσες νὰ προσφέρη τὴν φιλοξενία καὶ τὴν ἐλεημοσύνη τόσο ἁπλόχερα, ποὺ οἱ πλησίον του διερωτῶντο «Τί τοῦ ἔμεινε μετὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ δοσίματα;», ἀφοῦ δὲν ξέρεις τὰ πατήματά του, γιατί πλησιάζεις τὸ ὄρος νὰ τὸ ἀνεβῆς καὶ νὰ ἀνεβάσης κι ἐμᾶς;

Ζοῦσε τὴν ἀκτημοσύνη καὶ τὴν φτώχεια ὅπως τὰ ὑποσχέθηκε στὴν μοναχική του κουρά. Δύο πράγματα ἄκουγες νὰ ψιθυρίζη: τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ» καὶ «ἀδελφοί μου, ὑπάρχει χρεία ὑπομονῆς». Ὁ λόγος του ἦταν μετρημένος· οὔτε ὑπερβολὲς ἔλεγε οὔτε ὁράματα καὶ προφητεῖες. Δίδασκε μὲ τὴν παρουσία του ὅσα σπάνια ἀκοῦμε ἀπὸ ἀνθρώπους. Ἐκεῖνο ποὺ τὸν διέκρινε περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄλλους Γέροντες ἦταν ἡ εὐλάβεια. Σὲ ὅλη του τὴν ζωὴ σέβιζε καὶ μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους. Ἔφυγε πλήρης ἔργων ἀγαθῶν.

Ἂν μᾶς ἔδινε ὁ ὁμιλητὴς ἔστω καὶ κάτι μικρὸ ἀπὸ τὴν ζωή του, θὰ φεύγαμε ὅλοι μὲ πολλὲς ἀναμνήσεις. Τώρα, ἀκούσαμε τὸ μαγγανοπήγαδο νὰ γυρίζη, ἀλλὰ δὲν ἀνέβαζε στὶς σέσουλες νερό. Μακάρι νὰ βρεθῆ αὐτὸς ποὺ θὰ μᾶς δώση τὴν δροσιὰ τῶν λόγων καὶ τῆς ζωῆς τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου. Μακάρι νὰ μὴ τσιγγουνευθῆ ὁ Θεὸς νὰ στέλνη σὲ μᾶς, ἐδῶ σ᾽ αὐτὸν τὸν κόσμο ποὺ ζοῦμε, ἄνθη μυρίπνοα.

Αὐτὰ ποὺ γράφω, δὲν τὰ ἔγραψα ἀπὸ τὴν Πάτμο, ἀλλὰ ἀπὸ ἕνα ἐρημητήριο ποὺ βρίσκεται στοὺς πρόποδες τοῦ ὄρους Βερτίσκου. Στάθηκα μακριά, γιατὶ φοβήθηκα τὸν ἑαυτό μου ὅτι θὰ χαλάσω τὴν γιορτή… Ἀπὸ ᾽δῶ, φωνάζω καὶ μόνον ὁ Ὅσιος μὲ βλέπει καὶ μὲ ἀκούει. Στοὺς πόνους μου, αὐτὸν ἐπικαλοῦμαι. Αὐτὸς εἶναι ἡ συντροφιά μου καὶ ἡ παρηγορία μου.

Ταῖς τοῦ ὁσίου Ἀμφιλοχίου πρεσβείαις, Κύριε, ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν.

Γρηγόριος ὁ Ἀρχιπελαγίτης

https://poimin.gr/agiotita-kai-agiokatataxi/

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018

Η Ορθόδοξη ζωή κατά τους ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ



ΑΡΧΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ 

        Αυτή είναι η μετάνοια, κατά την διδασκαλίαν της Εκκλησίας. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς λέγει: “Η μετάνοια και  αρχή έστι και μεσότης και τέλος της των χριστιανών πολιτείας.”. Ο δε Άγιος Ισαάκ ο Σύρος γράφει στις “Ψυχωφελείς νουθεσίες” τα εξής: “ Πάσα ποικιλία των Γραφών εις τον της μετανοίας όρον καταλήγει, καθάπερ και τοις Αποστόλοις ο Κύριος εν τοις Ευαγγελίοις ενετείλατο: “Μετανοείτε, ήγγικε γαρ η βασιλεία των ουρανών”. Πάντα γαρ τα βιβλία της τε Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, και αι βασιλείαι και η δόξα, και ο πλούτος όλου του κόσμου, έως του σωθείναι αποκρέμανται, φησί γαρ , σώθητε από της γενεάς ταύτης της μοιχαλίδος και αμαρτωλού”. Και ας μην ξεχνούμε ότι όπως όλα τα καλά και τα τέλεια είναι δώρα του Θεού και γι’ αυτό και την αληθινή μετάνοια πάλιν από τον Κύριον πρέπει αν την ζητούμε, όπως ο Δαβίδ: “Γνώρισόν μοι, Κύριε, οδόν εν η πορεύσομαι”.

          Π. Μ. Σ.

20 Οκτωβρίου, Μνήμη οσίου πατρός ημών Γερασίμου του εν Κεφαλληνία , του νέου ασκητού


Σήμερα γιορτάζει η Κεφαλληνία και η Ορθοδοξία γενικότερα τον νέο ασκητή όσιο Γεράσιμο.
          Το ιερό του Λείψανο είναι θησαυρισμένο μέσα σε αργυρά λάρνακα στον παλαιό Ιερό Ναό στο   σημείο που είχε ενταφιασθεί καθώς και το ασκητήριο του. Το λείψανο του Αγίου διατηρείται άφθαρτο και ευωδιάζον, ενώ άπειρα είναι τα θαύματα που επιτελεί σ’ όσους τον επικαλούνται με θερμή πίστη, ευλάβεια και καθαρή καρδιά. Έχει δε και την ιδιαίτερη χάρη να εκδιώκει τους δαίμονες και τα πονηρά πνεύματα.
          Τις ημέρες που τελούνται οι εορτές του Αγίου, 16 Αυγούστου ημέρα της Κοιμήσεώς του και 20 Οκτωβρίου, ημέρα ανακομιδής του ιερού λειψάνου του, τελούνται λαμπρές εκκλησιαστικές εκδηλώσεις και ιερές ακολουθίες στις οποίες συμμετέχουν εκατοντάδες πιστοί και προσκυνητές οι οποίοι τον ευλαβούνται και επικαλούνται το άγιο όνομά του.
          Οι άγιοι της Εκκλησίας μας δεν είναι ιδιοκτησία κανενός ούτε ανήκουν σ’ ε’ ένα λαό ή ένα τόπο, αλλά είναι το καύχημα  της οικουμενικής Ορθοδοξίας. Είναι των “ορθοδόξων προστάτης”, το “τείχος το άρρηκτο” και “η αρραγής προστασία” όσων επικαλούνται τη χάρη του.
          Οι Κεφαλλήνες έχουν πολύτιμο θησαυρό “παρά πόδας”, αλλά και οι λοιποί των ορθοδόξων “ασφαλή προστάτη και βοηθόν”.
          Μακάρι η μνήμη του ν’ αφυπνίσει τις ναρκωμένες συνειδήσεις από τη ραθυμία και την αμέλεια και ν’ ανακαλύψουμε στη ζωή μας “το ενός δε έστι χρεία”, τουτέστιν “την οδό δια της μετανοίας” που οδηγεί στην εν Χριστώ  σωτηρία μας.
      Πρωτ. Γερασιμάγγελος Σταν.     

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2018

Η υπόθεση της Εκκλησιαστικής Κατήχησης των Νέων



Αυτή την περίοδο, και συγκεκριμένα την Δ΄ Κυριακή Λουκά, (του Σπορέως) η Εκκλησία μας έχει καθιερώσει την έναρξη της εκκλησιαστικής κατήχησης των νέων.

          Η κατήχηση είναι μια θεμελιώδης λειτουργία της αποστολής της στον κόσμο που αποβλέπει στη σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου γενικότερα. Και τούτο για δύο κυρίως λόγους: α) προσφέρει αυθεντική πρόταση στο ερώτημα περί Θεού και β) αποτελεί απάντηση στην κλίση και τη ροπή του ανθρώπου για τη Θ. Δύναμη, εκείνη που κατευθύνει και καθόρισε τα πάντα.

          Η κατήχηση μεταδίδει την αυθεντική εκκλησιαστική παράδοση, ανόθευτη την αλήθεια, έτσι όπως αποκαλύφθηκε από τον Ιησού Χριστό και έχει ερμηνευθεί από τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας. Γι’ αυτό από τα πρώιμα κιόλας χρόνια του χριστιανισμού η Εκκλησία λειτούργησε τις περίφημες κατηχητικές σχολές, όπως της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας κ. α. για την κατήχηση των νέων μελών της.

          Σήμερα η ευθύνη της κατήχησης ανήκει στους γονείς, στους αναδόχους, αν και αυτό έχει ατονίσει,  και στην Εκκλησία. Πρώτο μέλημα της Εκκλησίας είναι η κατήχηση των πιστών. Πρόκειται για μια δύσκολη αποστολή, γιατί το έργο αυτό είναι λεπτό και σοβαρό. Γι’ αυτό πάντα, ιδιαίτερα σήμερα, συναντά μεγάλες δυσκολίες, επειδή πολλοί το βλέπουν με μάτι εχθρικό και με προκατάληψη και παρεμβάλλουν εμπόδια σ’ αυτό. Οι περισσότεροι αγνοούν τη σημασία, την προσφορά και το σκοπό που υπηρετεί η λειτουργία του κατηχητικού έργου της Εκκλησίας.

          Ας μάθουν, λοιπόν, όλοι αυτοί που το αντιστρατεύονται και το πολεμούν, ενσυνείδητα ή ασυνείδητα, ότι αυτό το ειδικό εκκλησιαστικό σχολείο επιδιώκει την καλλιέργεια του ορθοδόξου φρονήματος στις παιδικές ψυχές, για να γίνουν μέτοχοι της μυστικής ζωής του Ιησού Χριστού. Η κατήχηση της Εκκλησίας αποτελεί τη μεγαλύτερη αναμορφωτική δύναμη. Είναι ένας καρποφόρος θεσμός που αρδεύει τα νάματα της πίστεως στις ψυχές των νέων μας. Γι’ αυτό και την αξία του την εγκωμιάζουν μεγάλοι και σπουδαίοι παιδαγωγοί.

          Αν έχουν έτσι τα πράγματα, και έχουν χωρίς αμφιβολία,  επιβάλλεται όχι μόνο η προβολή του σκοπού της εκκλησιαστικής κατήχησης, αλλά απαιτείται και η συνεργασία όλων των κατηχητικών δυνάμεων, η συνεχής επαγρύπνηση, ώστε οι προσπάθειες να γίνονται περισσότερο αποτελεσματικές.

          Σήμερα πιο πολύ από άλλοτε η νεολαία μας νοσεί, ασθενεί από θανατηφόρες πληγές- ναρκωτικά AIDS, Αλκοολισμό, κατάθλιψη, διαφθορά κ. α. Όλα αυτά ταλανίζουν και φθείρουν τη νεολαία μας και την οδηγούν σιγά-σιγά, αλλά σίγουρα στο αδιέξοδο και στον θάνατο.

          Πρώτοι οφείλουν ν’ αφυπνισθούν οι γονείς και να συνειδητοποιήσουν αυτό το μεγάλο κενό που δημιουργείται στις ψυχές των παιδιών, όταν αδιαφορούν για την χριστιανική και εκκλησιαστική τους επιμέλεια. Ας μην παρασύρονται από το ρεύμα της εποχής που καλλιεργεί την ασυδοσία και την καταπάτηση κάθε ιερού και οσίου.

          Επιτέλους ας σκεφθούν και λίγο σοβαρά το μέλλον των παιδιών τους, αλλά και το δικό τους, γιατί δεν θ’ αργήσουν να έρχονται “παραφουσκωμένοι λογαριασμοί”, αλλά τότε θα είναι αργά. Το κακό θα έχει γίνει.

          Ακόμη οι δάσκαλοι όχι μόνο να μην αποτρέπουν ή να ειρωνεύονται την όποια εκκλησιαστηκότητα των μαθητών τους, αλλά να τους προτρέπουν και να τους υπενθυμίζουν με λόγια θερμά και πατρικά την αξία που έχει η αλήθεια του Χριστού και της Εκκλησίας για τη ζωή και τη σωτηρία τους.

          Αλλά κι εμείς οι ποιμένες της Εκκλησίας με φόβο Θεού και συναίσθηση ευθύνης της αποστολής μας και ιεραποστολικό ζήλο όλοι μαζί να βοηθήσουμε να γεμίσουν οι αίθουσες των πνευματικών κέντρων των ενοριών μας από την παρουσία των νεαρών υπάρξεων καλλιεργώντας το μυστήριο της σωτηρία των.

          Νεολαία χωρίς Θεό μοιάζει με καράβι ακυβέρνητο, ανερμάτιστο μέσα στα κύματα του κοινωνικού πελάγους.

          Όλοι μαζί οι πνευματικοί σποριάδες να σπείρουμε τον καλό και άδολο σπόρο στο χωράφι των παιδικών ψυχών.

   Πρωτ. Γερ. Σταν.

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2018

Φώτης Κόντογλου: Ἡ φιλαργυρία, ἡ βαρειά ἀρρώστεια τῆς ψυχῆς



Ἀπ’ ὅλες τίς ἀρρώστειες πού παθαίνει ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου, ἡ πιό σιχαμερή, κατά τήν κρίση μου, εἶναι ἡ φιλαργυρία, ἡ τσιγγουνιά. Ἀπό μικρός τήν ἀπεχθανόμουνα. Καί τώρα, μ’ ὅλο πού, μέ τήν ἡλικία, ἄλλαξα γνώμη γιά πολλά πράγματα, γιά τήν τσιγγουνιά δέν ἄλλαξα. Προτιμῶ νάχω νά κάνω καί μ’ ἕναν φονιά ἀκόμα, παρά μ’ ἕναν τσιγγούνη. Γιατί, ὁ φονιάς μπορεῖ νά σκότωσε σέ ἀναβρασμό ψυχῆς, ἀπάνω στόν θυμό του, καί νά μετανοίωσε ὕστερα, ἐνῶ ὁ τσιγγούνης εἶναι ψυχρός ὑπολογιστής, ὡς τό κόκκαλο χαλασμένος. Στόν φονιά μπορεῖ νά βρεῖς καί κάποια αἰσθήματα, στόν τσιγγούνη δέν θά βρεῖς κανένα. Ὁ τσιγγούνης, εἶναι βέβαια πάντα ἐγωιστής, ἀγαπᾶ μοναχά τόν ἑαυτό του, ἀλλά, πολλές φορές, εἶναι ἕνα τέρας χειρότερο κι ἀπό τόν ἐγωιστή, γιατί μπορεῖ νά μήν ἀγαπᾶ μήτε τόν ἑαυτό του, καί νά τόν ἀφήσει νά πεθάνει ἀπό τήν πείνα. Μ’ αὐτό δείχνει ὁ ἄνθρωπος πῶς μπορεῖ νά καταντήσει σέ μία κατάσταση πού δέν καταντᾶ κανένα ἀπό τά ἄλλα ζῶα. Μοναχά αὐτός, πού ὠνόμασε τόν ἑαυτό του «βασιλέα τῶν ζώων», φτάνει σέ τέτοια σιχαμερή ἀνοησία, ὥστε, ἀπό τήν τσιγγουνιά του, νά κρύβει τά λεφτά μέσα στό στρῶμα ἤ στό μαξιλάρι, καί νά πεθαίνει ἀπό τήν πείνα. Εἴδατε κανένα σκύλο τσιγγούνη; Ἤ κανέναν γαίδαρο, πού νάχει μπόλικον σανό γιά νά φάγει, κι ὡστόσο νά μήν τόν ἐγγίζει, καί νά τόν βρίσκουνε ψόφιον ἀπό τήν πείνα; Βλέπεις πῶς ὁ τσιγγούνης καταντᾶ τρελλός, καί μάλιστα ὁ πιό ἀσυμπάθιστος, ὁ πιό ἀντιπαθητικός τρελλός.

Ἀλλά κι ἐκεῖνος πού εἶναι συνηθισμένος φιλάργυρος καί πού δέν φτάνει στό πάθος πού εἶπα, καί κεῖνος ἔχει...ἀπάνω του κάποια κρυάδα. Τόν πλησιάζεις δισταχτικά. Δέν μπορεῖς νά τοῦ φερθεῖς ἐλεύθερα, γιατί κι ἐκεῖνος εἶναι διπλοκουμπωμένος, «σπαγγοραμένος», ὅπως τόν λένε. Γιατί, ἡ τσιγγουνιά τόν κάνει ὑποκριτή καί καχύποπτον. Τά λεφτά εἶναι ἐπικίνδυνα πράγματα, καί πολύ φαρμακερά γιά τήν ψυχή. Πολλοί ἀρχίζουνε ἀπό οἰκονομία, καί, σιγά – σιγά, γίνουνται φιλάργυροι, στό τέλος τούς καβαλλικεύει ὁ Μαμωνᾶς. Μέ τή φιλαργυρία, στενεύει ἡ καρδιά τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως μέ τήν ἀνοιχτοχεριά πλαταίνει. Ὁ τσιγγούνης εἶναι τσιγγούνης καί στά αἰσθήματα, δέ μπορεῖ νάχει μέσα του τίποτα γενναῖο. Πῶς νά κάνει θυσία γιά τόν ἄλλον ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος; Ἡ ἀγάπη τῶν λεφτῶν φέρνει τίς μεγαλύτερες συμφορές στήν ἀνθρωπότητα. Ὁ Ἰούδας ὁ φιλάργυρος παράδωσε τόν Χριστό. Κι οἱ περισσότεροι καυγάδες ἀνάμεσα στούς ἀνθώπους, οἱ γκρίνιες μέσα στίς οἰκογένειες, οἱ πόλεμοι πού ρημάζουνε τόν κόσμο καί τόν γεμίζουν αἵματα, τά καταραμένα λεφτά ἔχουνε γιά αἰτία. Τά συμφέροντα. Ἡ Ἐκκλησία, τή Μεγάλη Βδομάδα, ψέλνει πολλά τροπάρια πού κατακρίνουνε τή φιλαργυρία. Τόν Ἰούδα τόν λέγει «γέννημα ἐχιδνῶν, δόλιον, προδότην, παράνομον», καί μᾶς ξορκίζει νά διώξουμε ἀπό πάνω μας τή φιλαργυρία.

Τούτη ἡ κακή ἀρρώστεια εἶναι σήμερα πολύ ξαπλωμένη καί πολύ βαρειά, πάθος παγκόσμιο πού τρώγει τίς καρδιές σάν σκούληκας, σ’ Ἀνατολή καί Δύση. Ποτέ οἱ ἄνθρωποι δέν ἀγαπήσανε τό χρῆμα τόσο πολύ, ὅσο σήμερα. Γιατί, ὁ σημερινός ἄνθρωπος εἶναι ὑλιστής, δέν πιστεύει σέ ἄλλη ζωή, ἐπειδή δέν πιστεύει σέ Θεό, καί ρίχνεται μέ τά μοῦτρα ν’ ἀπολάψει τούτη τή ζωή. Τούτη τή ζωή, πού, ὡς νά προφτάσεις νά τή δεῖς, φεύγει καί χάνεται, σάν ἴσκιος. Αὐτόν, λοιπόν, τόν ἴσκιο κυνηγᾶ ὁ δύστυχος ἄνθρωπος, σήμερα, καί παιδεύεται καί σκοτώνεται γι’ αὐτόν τόν ἴσκιο, θαρρώντας πώς μέ τά λεφτά κάνει κάτι. Γνώρισα κάμποσους ἀπό κείνους, πού ἔχουνε πολλά πλούτη κι εἶδα τήν ἀγωνία τους καί τή δυστυχισμένη εὐτυχία τους. Δέν μιλῶ γιά ὅσους μποδίζουνται ν’ ἀπολάψουνε τή ζωή γιατί ἔχουνε ἀρρώστειες ἤ ἄλλες συμφορές, ἀλλά μιλῶ γιά κείνους πού ἔχουνε ὑγεία καί κάθε μέσο γιά νά ζήσουνε καλά. Ὅλα τά ἔχουνε, παρεκτός τῆς εὐτυχίας. Ἡ εὐτυχία, ἡ ἀληθινή εὐτυχία, βρίσκεται πολύ μακρυά τους, κατά πρῶτο γιατί ἡ ζωή εἶναι ἕνα πράγμα ἄστατο, σάν τή βελόνα τοῦ Ναστραντίν – Χότζα, πού στεκότανε ἀπάνω σ’ ἕνα αὐγό. Εὐτυχία δίχως σιγουριά, δέ μπορεῖ νά γίνει. Ὁ πλούσιος εἶναι ὁλοένα ἀνήσυχος, φοβᾶται τί θά τοῦ ἔρθει αὔριο, τί θά ξημερώσει. Ὕστερα, τά πλούτη φέρνουνε ταραχή, μπερδέματα, φροντίδες, κι ὅποιος εἶναι πολυμέριμνος δέν μπορεῖ νά εἶναι εὐτυχισμένος, γιατί δέν βρίσκεται ποτέ μοναχός μέ τόν ἑαυτό του. Κι ὅποιος δέν μένει ποτέ μέ τόν ἑαυτό του, δέν γνωρίζει τί λογής εἶναι ἡ εὐτυχία. Ἡ πηγή πού ἀναβρύζει ἡ εὐτυχία, δέν εἶναι ἡ Τράπεζα, μήτε ὁ μπεζαχτάς, ἀλλά η ἀνθρώπινη καρδιά.
ρωμαϊκο οδοιπορικο

18 Οκτωβρίου, Μνήμη Ευαγγελιστή Λουκά



Η Εκκλησία μας σήμερα τιμά τον άγιο Ευαγγελιστή Λουκά. Είναι ο συγγραφέας του τρίτου Ευαγγελίου και των Πράξεων των Αποστόλων. Υπήρξε στενός συνεργάτης του Αποστόλου Παύλου, τον οποίο ονομάζει “αγαπητόν”. Ο  Λουκάς μαζί με τον Παύλο μόχθησε και κόπιασε για το κήρυγμα του Ευαγγελίου στον τότε ειδωλολατρικό κόσμο.

          Το κήρυγμα των Αποστόλων διαδόθηκε εν μέσω πολλών εμποδίων, δυσκολιών και αντιδράσεων . Πολλοί σοφοί του ειδωλολατρικού κόσμου θεώρησαν το αποστολικό κήρυγμα μωρία και οι Ιουδαίοι σκάνδαλο. Οι διωγμοί που ακολούθησαν οδήγησαν στο μαρτύριο εκατομμύρια χριστιανών και έχυσαν το αίμα τους για τη στερέωση της Εκκλησία του Χριστού. Η αντίδραση ήταν αποστροφή προς το αποστολικό κήρυγμα, αλλά και επιβεβαίωση του λόγου του Χριστού: “ο αθετών υμάς εμέ αθετεί”.

          Το αποστολικό κήρυγμα συνεχίζεται μέχρι σήμερα από τους διαδόχους των κληρικούς. Η Εκκλησία είναι αποστολική, γιατί οι ποιμένες της έχουν αποστολική διαδοχή και αποστολική διδασκαλία.

          Κέντρο  της εκκλησιαστικής ζωής είναι ο επίσκοπος και άμεσοι συνεργάτες του οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι. Ο επίσκοπος είναι ο πρόεδρος της τοπικής Σύναξης. Την Εκκλησία δεν τη συνιστούν μόνο οι κληρικοί, αλλά και οι λαϊκοί. Είναι και ο λαός. Κλήρος και Λαός, ποιμένουσα και ποιμενόμενη.

          Ο σεβασμός προς το κήρυγμα των αποστόλων ανάγεται προς το πρόσωπο  του Ιησού Χριστού. Με την ίδια σημασία οι χριστιανοί που σέβονται τους κληρικούς, σέβονται το πρόσωπο του Χριστού, που είναι η κεφαλή της Εκκλησίας.

          Οι κληρικοί δεν έχουν το δικαίωμα να κηρύττον δικά τους πράγματα και ιδέες, αλλά το ευαγγελικό κήρυγμα, το λόγο του Θεού. Είναι διάκονοι του Λαού και δεν πρέπει να συμπεριφέρονται με εξουσιαστικό, αυταρχικό και κυριαρχικό πνεύμα, όπως συμβαίνει με τους κοσμικούς άρχοντες.

          Οι χριστιανοί νοιώθουν την Εκκλησία Μητέρα τους και το Χριστό Πατέρα και αρχηγό. Ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος αναφέρει: “Επισκόπους και πρεσβυτέρους και Διακόνους χωρίς, Εκκλησία ου καλείται”. Όποιος ασεβεί προς τους ποιμένες της Εκκλησίας, ασεβεί προς τον Ιησού Χριστό.

          Όταν οι κληρικοί ποιμένες  υπηρετούν ως διάκονοι της Εκκλησίας και οι πιστοί βλέπουν την αφοσίωση τους, εκφράζουν τον απαιτούμενο σεβασμό. Και οφείλουν  οι κληρικοί να επιζητούν τη συνεργασία των Λαϊκών για την καλλιέργεια του ποιμνίου.

          Η Εκκλησία αποβαίνει Βασιλεία του Χριστού επί της γης με τη βίωση της αγάπης, της δικαιοσύνης και των καλών διαπροσωπικών σχέσεων. Η Εκκλησία είναι κοινωνία προσώπων που εξυψώνει και αγιάζει την κοινωνική ζωή και τον κόσμο.

          Οι απόστολοι με αυτό το πνεύμα εργάσθηκαν. Κι’ εμείς οι σύγχρονοι χριστιανοί οφείλουμε ν’ ακολουθούμε τα ίχνη την αγίων Αποστόλων.

        Πρωτ. Γερ. Σταν.