Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2018

Μια επιτυχία και μια αποτυχία



Μια επιτυχία και μια αποτυχία είναι εξ ίσου χρήσιμες στην πνευματική μας ζωή. Και το σημαντικότερο προσέξτε, δεν ορίζουν την αξία μας. Αυτή στέκεται πέρα και πάνω από τις αμαρτίες και τις αρετές μας
          Κοιτούσες επίμονα με πάθος και πόθο φαντασίωσης το κόκκινο τριαντάφυλλο. Κάτι σου θύμιζε, κάτι συμβόλιζε μέσα σου. Όμως δεν το έβλεπες. Απλά το κοιτούσες. Είχες περιορίσει την ματιά σου μονάχα σ’ εκείνο που θα ήθελες να είναι και όχι σ’ αυτό που πραγματικά ήταν. Γιατί, εάν το έβλεπες όπως είναι, θα ήξερες ότι έχει και αγκάθια που πληγώνουν.

          π. Λίβυος, “Ζωή δίχως συνταγές”

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2018

Μετὰ τὰ Χριστούγεννα



Εἰς το ὄνομα τοῦ Πατρός καὶ τοῦ Υιοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Με τὴν φαντασία μας, ἄς πᾶμε πίσω 2.000 χρόνια. Τὶ θαυμάσιο μᾶς συμβαίνει: σὲ μιὰ ἑβδομάδα κι ὁ κόσμος εἶναι διαφορετικός. Ὁ κόσμος ἦταν γιὰ χιλιάδες χρόνια σὰν ἕνα χαμένο πρόβατο, καὶ τὸ χαμένο πρόβατο τώρα βρέθηκε καὶ τὸ πῆρε στοὺς ὤμους Του, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, σὰν τον υἱό τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ ἀγεφύρωτο κενό, ποὺ ἡ ἁμαρτία δημιούργησε ἀνάμεσα στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν Θεό, ἄρχισε ἐπιτέλους νὰ γεφυρώνεται· ὁ Θεός μπῆκε στὴν ἱστορία, ὁ ἴδιος ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος. Ὁ Θεός ἔλαβε σάρκα καί ὅλα ἔγιναν ὁρατά, αὐτό που ἀντιλαμβανόμαστε μεσ’ τὴν τυφλότητα μας σὰν κάποιο ἀδιάφορης σημασίας γεγονός μπορεί μέσα ἀπό Κεῖνον νὰ τὸ δούμε σαν δόξα. Κάτι ἀπόλυτα νέο συνέβη· ὁ κόσμος δὲν εἶναι πιά ὁ ἴδιος.
Ὡστόσο, ὑπάρχει καὶ μιά ἄλλη διάσταση στὴν Ἐνανθρώπιση. Ὁ Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, ἀλλά ὁ Θεός σὰν Χριστός εἶπε ἀλήθειες καταλυτικές, ποὺ σταδιακά σὰν μαγιά ἔπεσαν στήν ζύμη καὶ ἄλλαξαν τὸν κόσμο· ὁ Θεός μᾶς ἀποκάλυψε το μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ ὅτι ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος ἦταν ἀπόδειξη, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ἀπόδειξη, ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι τόσο πλατύς, τόσο βαθύς, τόσο μυστηριωδῶς βαθύς, ποὺ θὰ μποροῦσε ὄχι μόνο νὰ γίνει ναός τῆς θείας παρουσίας, ἀλλά νὰ ἑνωθεῖ με τὸν Θεό (Ἐκείνον), νὰ γίνει μέτοχος τῆς θείας φύσης Του, ὅπως τὸ ἔθεσε ὁ Ἀπ. Πέτρος στὴν ἐπιστολή του. Καὶ πάλι, ὁ ἄνθρωπος εἶναι σπουδαῖος, κι ὅσο κι ἄν πέφτουμε κι ἀπομακρυνόμαστε ἀπό τὸν προορισμό μας, ὅσο ἀνάξιοι κι ἄν γινόμαστε γι’ αὐτόν, ὁ Θεός δὲν θὰ ἀποκαθιστοῦσε μαζί μας μιά σχέση, κατώτερη ἀπ’αὐτήν τῆς πατρότητας, της δικῆς Του, καὶ τῆς δικῆς μας θυγατρικῆς ἤ υἱκής ἰδιότητας στὴν ὑψηλότερη μορφή της. Ὁ ἄσωτος υἱός ζήτησε ἀπ’τὸν πατέρα του νὰ τὸν πάρει σαν μισθωτό, γιατί ἦταν ἀνάξιος νὰ λέγεται γυιός· ἀλλά ὁ πατέρας δὲν τὸ δέχτηκε. Ὅταν ὁ γυιός ὁμολόγησε, ὁ πατέρας τὸν σταμάτησε προτού προφέρει αὐτά τὰ λόγια, γιατί ὁ Θεός δὲν θέλει τὸν ἐξευτελισμό μας, δὲν εἴμαστε σκλάβοι ἤ μισθωτοί. Δὲν τὸ εἶπε ο Κύριος στους μαθητές Του «Δὲν σᾶς καλῶ πιὰ ὑπηρέτες, γιατί ὁ ὑπηρέτης δὲν γνωρίζει τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου Του, κι ἐγώ θὰ σὰς πῶ τὰ πάντα»;
Να καὶ πάλι ἡ δήλωση ἀπό τὸν Χριστό καὶ μέσα ἀπό Ἐκεῖνον ὅτι τὸν νοιάζει ὁ καθένας ἀπό μᾶς, δὲν εἶναι γιὰ τὸ σύνολο ποὺ ἐνδιαφέρεται, ἀλλά γιὰ τὸν καθένα ἀπό μᾶς. Ὁ καθένας ἀπό μᾶς, λέει στὴν Ἀποκάλυψη, θὰ πάρει ἀπό τὸν Θεό ἕνα ὄνομα, ἕνα ὄνομα ποὺ θὰ μᾶς ἀποκαλυφθεῖ στὸ τέλος τῶν καιρῶν, ἀλλά ποὺ κανείς δὲν θὰ τὸ γνωρίζει παρά μόνο ὁ Θεός καὶ αὐτός ποὺ τὄχει, γιατί αὐτό τὸ ὄνομα θὰ εἶναι ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεό, μοναδική κι ἀνεπανάληπτη. Ὁ καθένας εἶναι μοναδικός γιά Ἐκεῖνον. Τὶ θαῦμα! Ὁ ἀρχαῖος κόσμος γνώριζε ἔθνη καὶ φυλές, ἤξερε ἡγεμόνες καὶ δούλους, ἤξερε κατηγορίες ἀνθρώπων, ὅπως ἀκριβῶς καὶ στὸν σύγχρονο κόσμο αὺτό γίνεται ὄχι μόνο κοσμικά ἀλλά εἰδωλολατρικά διακρίνουν κατηγορίες καὶ τύπους καὶ ὁμάδες· ὁ Θεός γνωρίζει μόνο ἄνδρες καὶ γυναῖκες ποὺ ζοῦν.
Καὶ τώρα μιά νέα νομοθεσία δημιουργήθηκε, ἤ μᾶλλον διακηρύχθηκε ἀπό Ἐκεῖνον, ὄχι δικαιωτικός καὶ τιμωρητικός νόμος, ἀλλά μιά ἄλλη δικαιοσύνη. Ὅταν ὁ Χριστός μᾶς εἶπε «ἄς ἀφήσουμε τὴν δικαιοσύνη πέρα ἀπ’ ὅσα οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι λένε». Μιλοῦσε γιά τὸν τρόπο ποὺ θὰ φερόταν ὁ Θεός στὸν καθένα μας. Δέχεται τὸν καθένα μας ὅπως εἶναι. Δέχεται καλό καὶ κακό. Ἀγάλλεται στὸ καλό καὶ πεθαίνει ἐξαιτίας καὶ γιά χάρη αὐτοῦ ποὺ εἶναι τὸ κακό. Κι αὐτό που μᾶς καλεῖ ὁ Χριστός νὰ θυμόμαστε, κι αὐτό που μᾶς καλεῖ νἄμαστε καὶ νὰ ἀντανακλοῦμε μὲ τὴν συμπεριφορά μας, ὄχι μόνο μέσα στὸν χριστιανικό μας κύκλο, ἀλλά σ’ ὅλο τὸν κόσμο, νὰ βλέπουμε τὸν καθένα μ’ αὐτή τὴν δικαιοσύνη· ὄχι κρίνοντας καὶ καταδικάζοντας, ἀλλά νὰ βλέπουμε σε κάθε πρόσωπο τὴν ὀμορφιά πού ὁ Θεός ἐντύπωσε πάνω σ’αὐτόν, καὶ πού ὀνομάζουμε «εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο». Νὰ σεβαστοῦμε αὐτή τὴν ὀμορφιά, νὰ δουλέψουμε γιά νὰ λάμψει σ΄ ὅλη της τὴν δόξα, διαλύοντας αὐτό ποὺ εἶναι κακό καὶ σκοτάδι και νὰ τὸ κάνουμε δυνατό, ἀναγνωρίζοντας ὀμορφιά στὸν καθένα, γιά να γίνει ἡ ομορφιά πραγματικότητα καὶ νὰ νικήσει.
Μᾶς δίδαξε τῆν ἀγάπη πού στὴν ἀρχαιότητα ἀγνοοῦσαν, καὶ ὁ σύγχρονος κόσμος, ὅπως κι ὁ παλιός, τὸν φοβᾶται: μιά ἀγάπη ποὺ δέχεται νὰ εἶναι εὐάλωτη, ἀβοήθητη, δοτική, θυσιαστική· μιά ἀγάπη ποὺ δίνει χωρίς να μετρᾶ, μιά ἀγάπη ποὺ δίνει ὄχι μόνο ὅ,τι κατέχει ἀλλά τὸν ἑαυτό της. Αὐτό εἶναι ποὺ τὸ Εὐαγγέλιο, ἡ ἐνανθρώπιση, ἔφερε στὸν κόσμο, καὶ παρέμεινε στὸν κόσμο. Ὁ Χριστός εἶπε: «τὸ φῶς λάμπει στὸ σκοτάδι καὶ τὸ σκοτάδι δὲν μπορεῖ να τὸ καταλάβει», ἀλλά δὲν μπορεῖ να τὸ ἐκδιώξει. Κι αὐτό τὸ φῶς λάμπει καὶ θὰ νικήσει ἀλλά μόνο ἄν ἀναλάβουμε να γίνουμε οἱ κήρυκες και αὐτοί που ὑλοποιοῦν τις ἐντολές τῆς δικαιοσύνης και τῆς ἀγάπης, ἄν δεχτοῦμε την θεϊκή ὀπτική τοῦ κόσμου καὶ φέρουμε σ’αυτόν τὴν πίστη μας, γιατί αυτή εἶναι ἡ βεβαιότητα καὶ ἡ ἐλπίδα μας, αὐτή εἶναι ἡ μόνη δύναμη ποὺ μπορεῖ να βοηθήσει κι ἄλλους νὰ ἀναγεννηθούν· ἀλλά γιὰ να ξαναγεννηθεῖ πρέπει να δεῖ τὴν ἀναγέννηση σε μᾶς.
Ὁ κόσμος μπορεῖ νὰ αρχίσει νὰ ἀναγεννᾶται, με μιά ἕνωση τοῦ Θεοῦ με τὸν ἄνθρωπο, ὅταν ὁ Λόγος πῆρε σάρκα· ἦταν γιά μᾶς μιά ἀποκάλυψη ανανέωσης, μεγαλοπρέπειας και λάμψης του Θεού στο σκοτάδι και τὴν σκοτεινιά αὐτοῦ τοῦ κόσμου.
Μακάρι νὰ μᾶς χαρίσει ὁ Θεός ἀνδρεία καὶ ἀγάπη καὶ μεγαλεῖο ψυχῆς να γίνουμε ἀγγελιαφόροι Του καὶ μάρτυρες Του, καὶ μακάρι το ἔλεος τοῦ Κυρίου να εἶναι μαζί σας καὶ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ χάρη Του γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα ὁλόκληρη, τώρα καὶ πάντα μέχρι το τέλος τοῦ κόσμου.
Ἀμήν.
Ἀπόδοση Κειμένου στά νεοελληνικά: www.agiazoni.gr

Σημείωμα από Ιερέα, συγκλονίζει ο θάνατος τού ναρκομανούς στά χέρια του...


Προχθές, γυρίζοντας ἀπὸ ἕναν Ἑσπερινὸ πέρασα ἀπὸ τὴν Ὁμόνοια. Πλῆθος νέων ἦταν μαζεμένοι γύρω ἀπὸ ἕνα παιδί. Στὸ χέρι του κρατοῦσε τὴν τελευταία σύριγγα τοῦ θανάτου. Τὸν πλησίασα καὶ μὲ δακρυσμένα μάτια φώναξε: “ Βοήθεια, πεθαίνω…”. Ἔτρεξα κοντά του, τὸν ἀγκάλιασα. Μὲ σπασμένη φωνὴ μοῦ εἶπε: “ Παππούλη, πεθαίνω διάβασέ μου μιὰ εὐχή“ . Γονάτισα, τοῦ διάβασα μία εὐχή. Ψέλλισε δύο λέξεις: “ πὲς τοῦ Χριστούλη νὰ μὲ δεχτεῖ” καὶ ξεψύχησε μέσα στὴν ἀγκάλη μου, ἄγνωστος μεταξὺ ἀγνώστων. Φεύγοντας, ψιθύριζα μία προσευχή. ”Χριστέ μου, μία λέξη εἶπε ὁ ληστὴς καὶ τὸν δέχτηκες στὴν βασιλεία Σου, δέξου καὶ τὴν ψυχὴ αὐτοῦ τοῦ παιδιοῦ σου”.
Ο ιερέας του ανωτέρω περιστατικού, είναι, ο μακαριστός Επίσκοπος Πατάρων, κυρός Ειρηναίος.
Όποιος γλυτώνει από ένα δάκρυ έναν νέο άνθρωπο, υψώνει ένα μέτρο το μπόι της ανθρωπότητας.   (Γιάννης Ρίτσος).

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2018

Φιλοκαλικός Φωτισμός


Το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα αναπτύχθηκε στο Άγιον Όρος μια πνευματική κίνηση, που επεκτάθηκε και έξω από αυτό, η λεγόμενη νηπτική και φιλοκαλική κίνηση και παράδοση, στην οποία συγκαταλέγονταν πιστά τέκνα της Εκκλησίας, κυρίως ιερομόναχοι και μοναχοί(....). Η πνευματική αυτή κίνηση δεν μπορεί να κλεισθή μέσα στον χαρακτηρισμό “κολλυβάδες”, αλλά όσοι συγκαταλέγονταν στην πνευματική αυτή κίνηση πρέπει να ονομασθούν φιλοκαλικοι πατέρες, γιατί, όπως αποδείχθηκε, βοήθησαν πολύ τους χριστιανούς και το Γένος να παραμείνουν στην πίστη των πατέρων τους,και να διαφυλάξουν την πνευματική ταυτότητά τους(....).
          Είναι γνωστόν ότι στη Δύση αναπτύχθηκε την εποχή εκείνη ο διαφωτισμός ως αντίδραση στην μεταφυσική θεολογία της Δύσεως, ο οποίος διαφωτισμός έδινε προτεραιότητα στον ορθό λόγο και τις αισθήσεις. Τις αρχές του διαφωτισμού προσπάθησαν να περάσουν μέσα στο χώρο της Ορθοδόξου Ανατολής, με τον λεγόμενο “νεοελληνικό διαφωτισμό”, Έλληνες λόγιοι που σπούδαζαν στην Δύση και διακατέχοντα από αρχαιολατρεία.
          Προς αντιμετώπιση του κινήματος του νεοελληνικού διαφωτισμού εργάσθηκαν οι φιλοκαλικοί -Κολλυβάδες Πατέρες που διακόνησαν τον λαό του Θεού με διάφορους τρόπους(...).
          Οι Φιλοκαλικοί Πατέρες, όπως φαίνεται από το έργο που άφησαν, πρόβαλαν την εμπειρική θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, όπως την συναντούμε στα κείμενα των αγίων Πατέρων της Εκκλησίας και τους βίους  των αγίων. Αντέταξαν στον δυτικό σχολαστικισμό τα εμπειρικά κριτήρια της Ορθοδόξου Παραδόσεως, τον ησυχαστικό τρόπο ζωής(...) στους κατά κόσμο σοφούς, τους θεουμένους αγίους και τους Νεομάρτυρες. Εξισορρόπησαν ως πατερικοί τον ανατρεπτικό φιλελευθερισμό με τον τυποποιημένο συντηρητισμό όπως και συνέδεσαν το δόγμα με το ήθος.
               Ναυπάκτου Ιεροθέου: Παλαιά και Νέα Ρώμη

Απλότητα και αγαθότητα (Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης)



Ὅ,τι κάνει ὁ καλός ἑαυτός μας, νά μήν τό παίρνει εἴδηση ὁ κακός «Μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου». «Ἀριστερά» εἶναι ὁ ἀντίθετος ἑαυτός μας, πού ὅταν τό πάρει εἴδηση, θά τά χαλάσει ὅλα. Ὁ ἀντίθετος εἶναι ὁ κακός ἑαυτός μας. Νέος εἶναι ὁ ἐν Χριστῷ ἑαυτός μας, ἐνῶ ὁ ἄλλος εἶναι ὁ παλαιός. Χρειάζεται τέχνη γιά νά μήν παίρνει εἴδηση ὁ παλαιός. Χρειάζεται τέχνη καί κυρίως ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ.

Ὑπάρχουν μερικά μυστικά. Τό Εὐαγγέλιο μᾶς προτρέπει πώς πρέπει νά προλαμβάνουμε ὁρισμένα πράγματα πού μᾶς δυσκολεύουν στόν ἀγώνα μας.

Λ.χ. θέλετε νά γευθεῖτε μία χαρά ἀπό τόν Θεό. Ποιό εἶναι τό μυστικό ἐδῶ; Ἔστω ὅτι τήν πιστεύετε καί τή ζητᾶτε τή χαρά καί λέτε «δέν μπορεῖ παρά νά μοῦ τή δώσει ὁ Θεός». Ἐκεῖνος δέν τήν δίνει. Καί αἰτία εἶστε ἐσεῖς οἱ ἴδιοι. Ὄχι ὅτι ὁ Θεός δέν θέλει νά τή δώσει, ἀλλά τό μυστικό εἶναι ἡ δική σας ἁπλότης καί ἀπαλότης.

Ὅταν λείπει ἡ ἁπλότης καί λέτε: θά κάνω αὐτό καί ὁ Θεός θά μοῦ δώσει αὐτό πού ζητῶ, δέν γίνεται.

Ἁπλά, ἀπαλά θά κάνετε τό καθετί. Δέν θά κάνετε τίποτα μέ σκοπιμότητα. Νά μή λέτε, θά κάνω ἔτσι, γιά νά ἔρθει αὐτό τό ἀποτέλεσμα, ἀλλά θά τό κάνετε ἔτσι ἀπαλά, χωρίς νά τό ξέρετε. Δηλαδή προσεύχεσθε ἁπλά καί δέν σκέφτεστε τί θά χαρίσει ὁ Θεός μές στήν ψυχή σας. Δέν κάνετε ὑπολογισμούς. Νά μήν τό συζητᾶτε αὐτό μέ τόν ἑαυτό σας. Ὅταν λέτε τήν εὐχή, νά τή λέτε ἀπαλά, ἁπλά καί νά μήν σκέπτεσθαι τίποτε ἄλλο παρά μόνο τήν εὐχή.

Ἡ καρδιά σας νά εἶναι ἁπλή, ὄχι διπλή καί ἀνειλικρινής, ἀγαθή καί ὄχι πονηρή καί ἰδιοτελής. Τήν ἁπλή καί ἀγαθή ψυχή ὅλοι τήν ἐπιζητοῦν, ἀναπαύονται σέ κείνη, τήν πλησιάζουν χωρίς φόβο, χωρίς ὑποψία. Καί ἡ ἴδια ζεῖ μέ ἐσωτερική εἰρήνη, ἔχει ἀγαθή σχέση μ’ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους καί μ’ ὅλη τήν κτίση.

Ὁ ἀγαθός ἄνθρωπος δέν ἔχει πονηρούς λογισμούς, ἑλκύει τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Κυρίως ἡ ἀγαθότητα καί ἡ ἁπλότητα ἑλκύουν τή Χάρη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι προϋποθέσεις γιά νά ἔρθει ὁ Θεός καί «μονήν εὑρήσει»

Στήν Ἁγία Γραφή ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς λέει καθαρά γιά τήν ἁπλότητα «ἀγαπήσατε δικαιοσύνην οἱ κρίνοντες τήν γῆν, φρονίσατε περί τοῦ Κυρίου ἐν ἀγαθότητι καί ἐν ἁπλότητι καρδίας ζητήσατε αὐτῶν…» (Σοφ. Σολ. 1,1).

Ἁπλότητα καί ἀγαθότητα.

Αὐτό εἶναι τό πᾶν, γιά ν’ ἀποκτήσετε τήν Θεία Χάρη. Πόσα μυστικά ὑπάρχουν στήν Ἁγία Γραφή! «Κακότεχνος ψυχή» εἶναι ἡ κακοφτιαγμένη ψυχή, αὐτή πού κατασκευάζει τό κακό. Οὔτε εἰσέρχεται, οὔτε κατοικεῖ ἡ Θεία Σοφία σέ μία τέτοια ψυχή. Ὅπου ὑπάρχει διαφθορά καί δολιότητα, δέν εἰσέρχεται ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ.

(“Λόγοι πνευματικῆς ζωῆς”)

(Πηγή ψηφ. κειμένου: agiazoni.gr)

https://alopsis.gr

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

Αββά Ισαάκ του Σύρου, ψήγματα χρυσού



Και χωρίς να φθάσει κανείς στην τελειότητα, έχει ελπίδα σωτηρίας και αξιώνεται Θείας χάριτος, εάν αποφεύγει τα άτοπα έργα της αμαρτίας και πιάσει τα καλά έργα της αρετής. Όποιος όμως πλησίασε το τέλειο, συνέλαβε στην ψυχή του το μυστήριο της αιωνίου μακαριότητος.

          Εάν δεν αποθάνει ο έξω άνθρωπος απ’ όλα τα πράγματα του κόσμου και από την αμαρτία και από τις κακές ενθυμήσεις και τους πονηρούς λογισμούς, δεν θα κινηθεί στον άνθρωπο η γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος.

          Η έλλειψη τροφών οδηγεί τον άνθρωπο στην εγκράτεια και η αφθονία στην ακράτεια. Όποιος νικάει στον πόλεμο των αισθήσεων μοιάζει μ’ εκείνον που κλείνει τις θύρες της πόλεως και πολεμάει του εσωτερικούς εχθρούς.

          Ο Κύριος συνέτρωγε με τελώνες κι αμαρτωλούς για να τους ελκύσει στο φόβο του Θεού. Όταν κάνεις κάτι καλό, μη περιμένεις ανταπόδοση και θ’ ανταμειφθείς από τον Θεό.

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2018

Οι γιορτές και το φαινόμενο της μελαγχολίας



Είναι ν’ απορεί κανείς γιατί κατά τις γιορτές πολλοί άνθρωποι δεν χαίρονται, αλλά κυριαρχούνται από το  αίσθημα της μελαγχολίας, της ανίας και της κατάθλιψης. Που οφείλεται αυτό; Ασφαλώς γιατί δεν μπορούν να βιώσουν το αληθινό νόημα των εορτών, όπως λ. χ. την περίοδο του αγίου Δωδεκαημέρου.

          Το ερώτημα αυτό απασχολεί πολλούς που αυτές τις ημέρες αγωνιζόμαστε να φτιάξουμε μια καλύτερη ατμόσφαιρα στα σπίτια μας. Δυστυχώς όμως ξεφεύγουμε με όλη αυτή την εξωστρέφεια από το ουσιαστικό νόημα της γιορτής της Γεννήσεως του Χριστού. Έχουμε δώσει στις γιορτές των Χριστουγέννων μια δυτική όψη πανηγυρικού χαρακτήρα, που δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις βαθύτερες υπαρξιακές μας ανάγκες.

          Είναι αλήθεια, ότι το διάστημα αυτών των αγίων ημερών παρατηρούμε μια αντιφατικότητα  στα συναισθήματα που κατέχουν τον άνθρωπο. Και αυτή η αντιφατικότητα έχει  να κάνει με το γεγονός, ότι θα περίμενε κανείς  ότι το ελπιδοφόρο μήνυμα των Χριστουγέννων για μια ζωή που συνεχίζεται μετά τον θάνατο,  θα έκανε τον άνθρωπο περισσότερο χαρούμενο  και ελπιδοφόρο.

          Όταν όμως η νοοτροπία του καταναλωτισμού τον ώθησε  να δώσει μεγαλύτερη σημασία  στην επιδερμικότητα των εορτών, είναι επόμενο να νοιώθει αυτή την κενότητα. Οπότε προσπαθούμε να καλύψουμε αυτά τα κενά καταφεύγοντας στις αγορές, στην ανταλλαγή δώρων με την προσδοκία της χαράς της αντιπροσφοράς. Βέβαια η ανταλλαγή δώρων δεν είναι κάτι κακό, αλλά όταν όμως εξαντλούμε τα Χριστούγεννα μόνον σ’ αυτά, τότε ο άνθρωπος οδηγείται σε μια παρανόηση και παραπλάνηση σχετικά με την πραγματικότητα.

          Διότι η φτώχεια του σημερινού ανθρώπου  σε αγάπη, σε αλληλοκατανόηση, σε συνύπαρξη, δεν μπορεί να καλυφθεί με κοσμικές πρακτικές. Χαρακτηριστικό αυτό των αγίων ημερών είναι η κατάθλιψη και η αύξηση των αυτοκτονιών. Διότι ο άνθρωπος νοιώθει μόνος, εγκαταλελειμμένος, και όταν κλείσει η διπλανή πόρτα, αισθάνεται ότι δεν του δίνει κανείς σημασία, δεν έχει να του προσφέρει τίποτα, και απογοητευμένος ή συνεχίζει την κενή ζωή του ή δίνει τέλος σ’ αυτή.

          Κι’ όλα αυτά δεν συμβαίνουν μόνον στον δυτικό κόσμο, αλλά και στη πατρίδα μας. Ευτυχώς που  ένα μεγάλο μέρος της ζωής των νεοελλήνων διατηρεί ακόμα κάποια έθιμα και παραδόσεις, όπως λ. χ. το κοινό εορταστικό τραπέζι, η παραμονή τουλάχιστον των ηλικιωμένων στα σπίτια τους, γιατί αγαπούν τη ζωή και το σπιτικό περιβάλλον.

          Αλλά το ότι νοιώθουμε απογοήτευση κατά την περίοδο των εορτών, δεν σημαίνει ότι οι χριστιανικές εορτές δεν μπορούν να μας προσφέρουν νόημα, Απλώς έχουμε ξεχάσει το νόημα της αληθινής αγάπης που κομίζουν στους πιστούς.

          Η Γέννηση του Χριστού κάθε τέτοια εποχή μας υπενθυμίζει την έλευση της πραγματικής αγάπης  για τον άνθρωπο κάθε εποχής αδιάκριτα από την ηθική του κατάσταση. Το Σπήλαιο της Βηθλεέμ μας μεταφέρει το μήνυμα  της αγάπης και μας δίνει τη δυνατότητα να κατανοήσει ο ένας τον άλλο και να αναγνωρίζουμε, ότι όλοι βρισκόμαστε μέσα στο  σκοτάδι.

          Η ενσάρκωση του Θεού μας λέει, “ότι δεν φτάνει μόνο ν’ αγαπάμε, για να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις της τελειοποιήσεις μας, αλλά ότι πρέπει ν’ αγαπάμε ο ένας τον άλλο. Τα δώρα του Θεού φανερώνουν, ότι η αγάπη είναι η αποδοχή της αντιλήψεως, ότι τίποτε ανθρώπινο δεν μπορεί να μας είναι ξένο, ούτε σε μας ούτε στο Θεό”.

          Και σήμερα γιορτάζουμε Χριστούγεννα μετά από δύο χιλιάδες χρόνια και πλέον. Δυστυχώς όμως το πρόβλημα παραμένει. Πως μπορούμε να ζήσουμε σωστά, χριστιανικά, και να ξεπεράσουμε τον εφιάλτη της κατάθλιψης που κατατρώγει τα σωθικά μας αυτές τις  άγιες ημέρες που έχουν χάσει το αληθινό τους νόημα;

          Η απάντηση και η θεραπεία του κακού είναι: Να επιστρέψουμε στην Βηθλεέμ, ακολουθώντας τον αστέρα για να ξανά- ανακαλύψουμε το χαμένο νόημα της του Χριστού Γεννήσεως.

          π. Γ.

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

Η Χριστουγεννιάτικη ενοριακή γιορτή μας στον Ι. Ναό Αγίας Βαρβάρας



Την παρελθούσα Τετάρτη στην αίθουσα εκδηλώσεων του πνευματικού μας κέντρου πραγματοποιήθηκε χριστουγεννιάτικη γιορτή, ως μια επίκαιρη εισαγωγή για το μεγάλο μητροπολιτικό γεγονός της Θείας Ενσαρκώσεως του Θεού.

          Θέλαμε πέρα από την κοινή κοσμική προετοιμασία να περάσουμε σε ένα άλλο πνεύμα που έχει σχέση με την ουσία της μεγάλης αυτής γιορτής της χριστιανοσύνης, σαν αυτό που λέμε Χριστούγεννα με τον Χριστό.

          Η γιορτή μας περιελάμβανε αρχικά επίκαιρους βυζαντινούς ύμνους από τους ιεροψάλτες του Ναού μας και στη συνέχεια ομιλία από τον πρωτ. π. Γερασιμάγγελο Στανίτσα, εφημέριο του Ι. Ναού, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: “ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: Η ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ”.

          Με τη θεολογία της εορτής οδηγηθήκαμε νοερά προς το Σπήλαιο της Βηθλεέμ για να  προσκυνήσουμε τον νηπιάσαντα δι’ ημάς Κύριο. Με τη συνδρομή του επίκαιρου πατερικού λόγου προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε το υπερφυές γεγονός και να διαπιστώσουμε αν και η δική μας συμπεριφορά ομοιάζει μ’ εκείνη των Βηθλεεμιτών της εποχής εκείνης, που η καρδιά τους δεν είχε τόπο για ν’ ανακληθεί ο εν σπηλαίω γεννηθείς Κύριος.

          Και σήμερα δυστυχώς ο Χριστός βρίσκεται στο περιθώριο  της ζωής μας ως ανεπιθύμητος, αφού από τα θεία γενέθλια απουσιάζει το πρόσωπο της εορτής .Δηλαδή γιορτάζουμε χωρίς Χριστό. Και τούτο γιατί έχουμε υιοθετήσει να λατρεύουμε άλλες θεότητες, νέα είδωλα που μας γοητεύουν και μας προσελκύουν.

          Αλλά Χριστούγεννα σημαίνουν :  ριζική αλλαγή της ζωής μας  και εσωτερική ανακαίνιση του ανθρώπου. Σημαίνει ύψωση του ανθρώπου, “Χριστός επί γης, υψώθητε” προτρέπει ο ιερός υμνογράφος της Εκκλησίας. Χωρίς αυτή την ύψωση, χωρίς την αποβολή όλων όσων μας κρατούν δεμένους στη γη, χωρίς την κάθαρση από τα πάθη και τις ανομίες μας, δεν είναι δυνατό ο άνθρωπος να συναντήσει τον πάντα ερχόμενο Κύριο. Πρέπει ο άνθρωπος να κινηθεί προς συνάντησή Του.

          Διαφορετικά τι νόημα έχει  να γιορτάζουμε με   απόντα τον εορτάζοντα;

          Στο τέλος προβλήθηκε επίκαιρο οπτικό υλικό από την κ. Χαρά Βοϊνέσκου, Σχολική Σύμβουλο Α΄Βάθμιας εκπαίδευσης, το οποίο μας  οδήγησε “δι’ άλλης οδού”  προς τον αστέρα της  Βηθλεέμ.



          Καλά Χριστούγεννα  κι ευλογημένη χρονιά σ’ όλους τους αδελφούς τους εγγύς και τους μακράν.

                   π. γ. στ.

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2018

“Είδες ποτέ τον Χριστό, γέροντα;”


Τις προάλλες συναντήθηκα με ένα γέροντα που αγαπώ πολύ. “Είδες ποτέ τον Χριστό, γέροντα;”, τον ρώτησα. “Ναι, πάτερ μου”, ομολόγησε με συστολή. “Πως είναι, Γέροντα;”. “Όπως στα Ευαγγέλια, πάτερ μου, αγνός, αγαθός, απλός, και προσιτός”. “Και πότε συνέβη αυτό;”, ήταν  η αμέσως επόμενη γεμάτη θάμβος ερώτηση. “Όταν αγάπησα πολύ δίχως να περιμένω τίποτα, πάτερ μου”, ψιθύρισε ο γέροντας με χαμηλωμένα τα μάτια του, που είχαν ήδη πλημμυρίσει ερωτικά δάκρυα για τον Χριστό του. “Άδειασα σαν άνθρωπος και γέμισα από Χριστό. Τα έδωσα όλα και δεν πήρα τίποτα. Τότε έρχεται Εκείνος όταν Του μοιάσεις”. Αυτή η φράση: “Ο Χριστός έρχεται όταν Του μοιάσεις”, σκαρφάλωσε στα πιο δύσβατα μονοπάτια της καρδιάς μου και άνοιξε χώρο μέσα μου. Ναι, η αγάπη. Εκείνη που ξέρει να θυσιάζεται και τα χάνει. Να τα δίνει όλα δίχως να κρατάει λογαριασμό. Εκείνη που πεθαίνει για να ζήσει ο άλλος. Που προδίδεται, σταυρώνεται κι’ όμως συγχωρεί. Που ξέρει να λέει και  να εννοεί, “πάρε τον παράδεισο μου και δος μου την “κόλασή σου”.
    π. Χαρ. Παπαδόπουλος, “Ζωή δίχως συνταγές”

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2018

Ορθόδοξη ζωή κατά τους αγ. Πατέρες



Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΗ

          Ο άγιος Πέτρος ο Δαμασκηνός μας μιλά για την ουσία του Ευεργέτη μας Θεού, που μας διευκολύνει με κάθε τρόπο στο δρόμο της σωτηρίας μας. Ιδού τι γράφει στο πρώτο βιβλίο της Φιλοκαλίας, τ. 3ος. “Θαυμάζω τη σοφία του Ευεργέτη, πως τα πιο αναγκαία πράγματα βρίσκονται εύκολα από όλους, δηλαδή ο αέρας, φωτιά, το νερό, το χώμα. Και  όχι μόνο αυτά, αλλά και εκείνα που μπορούν να σώσουν την ψυχή τα έκανε ευκολότερα από τα άλλα πράγματα, ενώ εκείνα που κολάζουν την ψυχή τα έκανε δυσκολότερα. Η φτώχεια, για παράδειγμα, πιο εύκολα σώζει την ψυχή, ενώ πλούτος γίνεται εμπόδιο σωτηρίας σε πολλούς.
          Όμως τη φτώχεια την βρίσκει όποιος να είναι, ενώ ο πλούτος δεν είναι στο χέρι μας να τον αποκτήσουμε. Έπειτα η περιφρόνηση, η ταπείνωση, η υπακοή, η υποταγή, η εγκράτεια, η νηστεία, η αγρυπνία, το κόψιμο του θελήματος, η σωματική ασθένεια, η ευχαριστία σε όλα αυτά, οι πειρασμοί, οι ζημίες, η στέρηση των αναγκαίων, η αποχή από τα ευχάριστα, η γύμνια, μακροθυμία και γενικά όλα τα έργα, που γίνονται για το Θεό και ανεμπόδιστα είναι και κανείς δεν τα διεκδικεί, αλλά μάλλον τα παραχωρεί σ’ εκείνους που θέλουν να τα έχουν, είτε θεληματικά έρχονται είτε αθέλητα”.

Π. Μ. Σωτήρχος

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2018

Τι λένε οι Άγιοι Πατέρες "Υπέρ των αμαρτωλών"


ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΛΑΛΙΑ
Εύκολος ο δρόμος της κατακρίσεως, που τον ακούμε όλοι στην καθημερινή ζωή μας. Κι’ ωμός είναι από τα πιο μεγάλα αμαρτήματα. Όλοι οι Άγιοι μας διδάσκουν με την ζωή και τα έργα τους να αποφεύγουμε την καταλαλιά, γιατί μας απομακρύνει από τον Θεό και μας καταδικάζει από τώρα. Γι’ αυτό και το Ευαγγέλιο μας φωνάζει δυνατά: “Συ τις ει ο κρίνων αλλότριον ικέτην; Τω ιδίω Κυρίω στήκει ή πίπτει. Σταθήσεται δε. Δυνατός γαρ έστιν ο Θεός, στήσαι αυτόν. Δηλαδή, ποίος είσαι εσύ, που κρίνεις, ξένον δούλον, μας λέγει. Οι άνθρωποι δεν είναι δικοί του δούλοι αλλά του Θεού. Γι’ αυτό ας προσέξουμε να μη κατακρίνουμε κανέναν, αλλά να αφήνουμε την κρίσιν στον Θεό. Εμείς καλύτερα να κατανοήσουμε τι είναι η κατάκρισις ή καταλαλιά, όπως την εξηγεί ο Άγιος Ιωάννης ο Κολοβός, με τα εξής:
- “Κάποιος ερώτησε τον Αββά Ιωάννη τον Κολοβό : “Πως γίνεται Αββά μου, ενώ η ψυχή μου έχει τόσες πληγές, η ίδια, δεν ντρέπεται να κατακρίνει τον πλησίον της”; Και ο Γέροντας του απάντησε με μια παραβολή για την καταλαλιά.
          -Ήταν ένας άνθρωπος, φτωχός, είπε, και είχε δική του γυναίκα. Είδε όμως και μια άλλη όμορφη γυναίκα και την πήρε κι αυτή. Ήταν όμως πολύ φτωχός και δεν μπορούσε να τις ντύσει και τις είχε και τις δύο γυμνές. Μια μέρα, που γινόταν πανηγύρι σε μια γειτονική περιοχή, τον παρακάλεσαν να τις πάρει μαζί του. Κι εκείνος δέχτηκε. Τις έβαλε και τις δύο μέσα σε ένα μεγάλο κοφίνι και πήγε στο πανηγύρι.
          Τι μεσημέρι, που έπεσε πολλή ζέστη οι πανηγυριώτες αποσύρθηκαν για  να ησυχάσουν λίγο. Τότε η μια από τις δύο γυναίκες σήκωσε λίγο το κεφάλι της απ’ το κοφίνι  και μη βλέποντας κανέναν ολόγυρα , πήδηξε έξω κι εκεί, που ήταν τα σκουπίδια, μάζεψε διάφορα παλιόπανα, τα έφτιαξε γρήγορα σαν πρόχειρο φόρεμα, το ζώστηκε κι άρχισε να περπατά χωρίς να ντρέπεται. Η άλλη γυναίκα όμως, καθισμένη γυμνή μέσα στο κοφίνι, έλεγε: “Κοιτάξτε αυτή η ξετσίπωτη, δεν ντρέπεται να περπατά γυμνή”. Αυτό στενοχωρησε τον άνδρα της και με θυμό της είπε: “Μα τι λόγια είναι αυτά, που λες; Την κατηγορείς, που γυρίζει με κουρέλια. Αυτή τουλάχιστον σκεπάζει την ασχημοσύνη της. Ενώ εσύ, όντας ολόγυμνη δεν ντρέπεσαι να μιλάς μ’ αυτόν τον τρόπο; Κάτι ανάλογο είναι η καταλαλιά”.
          Π. Μ. Σωτήρχος

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ


Την προσεχή ΤΕΤΑΡΤΗ, 19 Δεκεμβρίου 2018 και ώρα 6. μ. μ. , στην αίθουσα εκδηλώσεων του πνευματικού μας κέντρου θα πραγματοποιηθεί Χριστουγεννιάτικη
εκδήλωση.
Κατ’ αυτήν θα ομιλήσει επίκαιρα ο πρωτ. Γερασιμάγγελος Στανίτσας με θέμα;
  
“ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ: ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ” 
Θα επακολουθήσει προβολή εορταστικού περιεχομένου και την όλη εκδήλωση θα
πλαισιώσει βυζαντινή χορωδία με επίκαιρους ύμνους.  
ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Ἀπὸ τὸ μπὰρ καὶ τὸ ποτὸ στὸ... Χριστὸ καὶ τὴ Θεία Κοινωνία! Ὁ «κλειδαρὰς» παπάς, ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καὶ οἱ τρεῖς «κολλητοὶ» φίλοι.



Πώς καὶ πὼς περιμένω ρὲ φίλε νὰ φθάσουν τὰ Χριστούγεννα!
Μὴν μοῦ πεῖς πὼς ξαφνικὰ ἔγινες καλὸς Χριστιανός, γιατί θὰ τρελαθῶ…
Ὄχι, ὄχι μακρυὰ ἀπὸ μένα αὐτὲς οἱ ἀνοησίες. Στὸ λέω γιὰ νὰ προετοιμαζόμαστε γιὰ καμιὰ ἐπιπλέον οἰνοποσία.
Καλὰ καὶ περιμένεις τὰ Χριστούγεννα; Ποιὸς μᾶς ἐμποδίζει νὰ τὸ ρίξουμε ἀπὸ τώρα λίγο ἔξω!
Δὲν ξέρω ρὲ φίλε ἀλλὰ τὴν οἰνοποσία τὸ διάστημα τῶν Χριστουγέννων τὴν νιώθω πιὸ εὐχάριστα, σὰν νὰ εἶναι πιὸ γευστικὸ τὸ ποτό! Μὲ τραβάει περισσότερο τὸ μπαράκι.
Τώρα ποὺ τὸ λὲς καὶ ἐγὼ ἔτσι νιώθω. Περίεργα πράγματα. Ἐκεῖνες τὶς ἡμέρες αὐξάνεται ἡ θλίψη καὶ μέσα στὴ σκέψη μου διογκώνονται ὅλα τὰ προβλήματα.
Χειμώνας φίλε μου. Καταχνιὰ κρύο, ἐρημιά! Ἡ φύση εἶναι ποὺ μᾶς τὰ δημιουργεῖ γιατί καὶ ἐγὼ τὰ ἴδια περνάω. Νὰ γιατί τρελαίνομαι γιὰ καλοκαίρι…
Θυμᾶσαι Νίκο τὸν Ἀποστόλη;
-Ποιὸν αὐτὸν ποὺ ξέκοψε ἀπὸ τὴν παρέα μας καὶ δὲν μάθαμε ποτὲ τὸ γιατί;
– Ναὶ αὐτόν. Τὸν εἶδα προχθὲς παντελῶς ἀλλαγμένο. Τὸν εἶχα δεῖ καὶ πέρυσι τὰ Χριστούγεννα καὶ εἶχα παραξενευτεῖ. Ὁ ἄνθρωπος λὲς καὶ ἔπαιρνε ληγμένα φάρμακα. Ἔλαμπε ὁλόκληρος. Χαμογελοῦσε. Φοὺλ εὐτυχία, σοῦ λέω.
Τί μοῦ λές; Κέρδισε κανένα λαχεῖο ἢ πῆρε καμιὰ βαρβάτη κληρονομιά καί ἔριξε πέτρα!
Ὄχι ρὲ Νίκο! Ἀκολούθησε, ὅπως μοῦ εἶπε ἕνα ἀπόγευμα τὴν γυναίκα του γιατί νόμιζε ὅτι τὸν ἀπατάει.
Καὶ τί ἀποκάλυψε;
– Ἡ γυναίκα του πήγαινε σὲ μία συγκέντρωση ποὺ ἔκανε ἕνας παπάς, μία φορὰ τὴν ἑβδομάδα. Μιλοῦσαν γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ συναφῆ μὲ τὴν πίστη. Ὁ Ἀποστόλης νόμιζε ἀρχικὰ ὅτι ἡ γυναίκα του ἐκεῖ συναντιέται μὲ τὸ «φίλο» της καὶ κάθισε πίσω ἀπὸ μία κολόνα γιὰ νὰ δεῖ τί συμβαίνει.
Καὶ τί ἀνακάλυψε πές μου, μὴν μὲ κρατᾶς σὲ ἀγωνία.
Τίποτε τὸ σπουδαῖο. Κάτι ἀλλόκοτά μοῦ εἶπε. Πιθανὸν νὰ μὲ κορόιδευε καὶ δὲν ἔδωσα σημασία.
Τί ἀλλόκοτα, θὰ μὲ τρελάνεις!
Νὰ ἀπὸ ὅτι θυμᾶμαι ἔλεγε πὼς ὁ παπὰς ἐξιστοροῦσε μία ἱστορία γιὰ κάποιον ποὺ ξέπεσε ἀπὸ τὴν πίστη καὶ βασανίζεται. Καὶ πὼς ὄχι μόνο βασανίζεται ὁ ἴδιος ἀλλὰ πληγώνει καὶ τὴν οἰκογένειά του, σπαταλώντας τὰ χρήματά του σὲ ἀνούσια πράγματα, ὅπως ἡ οἰνοποσία. Αὐτὸς νόμιζε πὼς τὰ ἔλεγε γι’ αὐτόν. Εἶπε κι ἄλλα πράγματα ὁ παπὰς ποὺ συγκλόνισαν τὸν Ἀποστόλη.
Καὶ τελικά…
Ἡ κατάληξη ἦταν νὰ ζητήσει ἀπὸ τὴ γυναίκα του νὰ τοῦ κλείσει ἕνα ραντεβοὺ μὲ τὸν παπά.
Τί τὸν ἤθελε;
Ἤθελε νὰ διερευνήσει ἂν τοῦ εἶχε πεῖ κάτι ἡ γυναίκα του καὶ τὸν ἀναγνώρισε μόλις τὸν εἶδε καὶ γιὰ νὰ μὴν τὸν κάνει ρόμπα μιλοῦσε σὲ τρίτο πρόσωπο.
Κλείστηκε τὸ ραντεβού;
Ναί, πῆγε.
Καὶ τί τοῦ εἶπε ὁ παπάς;
Κατ’ ἀρχὴν διαπίστωσε πὼς δὲν τὸν γνώριζε. Μίλησαν ἀρκετὴ ὥρα. Καὶ μοῦ εἶπε, τὸ ἀλλόκοτο. Ὅτι δῆθεν ὁ παπὰς αὐτὸς ξεκλείδωσε τὴν καρδιά του μὲ τὴν εἰλικρίνεια καὶ τὴν καλοσύνη του. Καὶ ὄχι μόνο τὴν ξεκλείδωσε ἀλλὰ ἐπιπλέον τοῦ «ἔβγαλε» πράγματα ἀπὸ μέσα του ποὺ τὸν βάραιναν χρόνια. Κι αὐτὰ τὸν ὁδηγοῦσαν στὴν ἀσυδοσία καὶ οἰνοποσία.
– Πέτυχε μᾶλλον σὲ «κλειδαρὰ» παπά!
– Δὲν ξέρω ἂν ἦταν «κλειδαρὰς» πρὶν γίνει παπάς. Τὸ μόνο ποὺ ξέρω εἶναι ὅτι ὁ Ἀποστόλης ἔγινε ἀπὸ τότε ἄλλος ἄνθρωπος. Ἀκόμη καὶ στὸ μαγαζὶ του ὅλα πᾶνε ρολόι.
Ρὲ Μῆτσο μοῦ ἦρθε μία ἰδέα. Δὲν παίρνεις τηλέφωνο τὸν Ἀποστόλη νὰ μᾶς πάει στὸν παπά. Εἶμαι πολὺ περίεργος νὰ μάθω τί τοῦ εἶπε καὶ τὸν γύρισε 180 μοῖρες. Λὲς ὁ παπὰς νὰ διακινεῖ κανένα χάπι εὐτυχίας. Νὰ τὸ πληρώσουμε ἅμα εἶναι κάτι τέτοιο γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ ἄγχη καὶ τὸ βάρος τῶν ἡμερῶν. Γιατί τὸ ποτὸ φίλε ἐγὼ δὲν τὰ ἀφήνω. Θὰ μὲ συντροφεύει μέχρι ποὺ νὰ κλείσω τὰ μάτια μου…
Πλάκα κάνεις; Τί χάπι εὐτυχίας νὰ πουλᾶ ρὲ Νίκο ὁ παπάς. Θὲς καὶ τὰ λὲς ἢ ἦταν μπόμπα τὸ οὐίσκι καὶ σὲ βάρεσε στὸ «δόξα πατρί»!
Ὄχι δὲν εἶμαι ζαλισμένος. Μοῦ κίνησες ἁπλὰ τὴν περιέργεια ἀπ’ ὅσα μοῦ εἶπες. Τηλεφώνησε τώρα στὸν Ἀποστόλη. Εἶχες πάντα καλύτερη σχέση ἀπὸ ἐμένα. Ἐμεῖς ποτὲ δὲν τὰ βρίσκαμε λόγω καὶ τοῦ ποδοσφαίρου. Ὀλυμπιακὸς ἐγὼ , ΑΕΚ ἐκεῖνος καταλαβαίνεις.
Ξαφνιάστηκε ὁ Ἀποστόλης ὄχι τόσο ἀπὸ τὸ τηλεφώνημα τοῦ πάλαι ποτὲ φίλου του, ὅσο κυρίως ἀπὸ τὸ αἴτημα τοῦ Νίκου νὰ τοὺς πάει στὸν παπά. Ἀρχικὰ δίστασε γιατί πίστεψε πὼς ἦταν πιωμένοι καὶ τοῦ ἔκαναν πλάκα. Κατάλαβε ὅμως στὴ συνέχεια ὅτι δὲν εἶχαν πιεῖ καὶ τὸ ἔλεγαν σοβαρά. Καὶ πάλι ὅμως ἦταν διστακτικός. Γι’ αὐτὸ τοὺς εἶπε ὅτι θὰ τὸ κανονίσει, ἐπιχειρώντας διὰ τοῦ τρόπου αὐτοῦ νὰ τοὺς ἀποφύγει…
Πέρασαν λίγες ἡμέρες ἀπὸ τὸ τηλεφώνημα ὅταν ἕνα πρωὶ ὁ Ἀποστόλης καθὼς ἦταν στὸ μαγαζί του, βλέπει τὸ Νίκο καὶ τὸν Μῆτσο, τὰ πάλαι ποτὲ φιλαράκια του νὰ μπαίνουν μέσα.
Τοὺς ὑποδέχθηκε μὲ ἕνα πλατὺ χαμόγελο καὶ τοὺς πρόσφερε καφέ. Ὁ Μῆτσος εἶχε ξαναπεράσει ἀπὸ τὸ μαγαζὶ καὶ εἶχε ψωνίσει ἐνῶ ὁ Νίκος πρώτη φορὰ ἐρχόταν. Ἡ συζήτηση ἀρχικὰ περιστράφηκε γιὰ τὴν οἰκονομικὴ καὶ πολιτικὴ κατάσταση. Μίλησαν καὶ γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα…
-Μῆτσο δὲν ἀφήνουμε τὸν ἄνθρωπο νὰ δουλέψει καὶ τὸν ἀπασχολοῦμε μὲ ἀνούσιες συζητήσεις. Πὲς στὸν Ἀποστόλη τὸ λόγο τῆς ἐπίσκεψης καὶ ἄσε τὰ ὑπόλοιπα.
Ἐντάξει Νίκο, δίκαιο ἔχεις. Ἀποστόλη σοῦ ζητήσαμε κάτι. Νὰ μᾶς πᾶς σ’ αὐτὸν τὸν παπὰ καὶ ἐσὺ τὸ ξέχασες. Σὲ παρακαλοῦμε νὰ τὸ κάνεις γιατί μετὰ τὸ τηλεφώνημα ἐκεῖνο τό βράδυ ἔγιναν κάτι περίεργα πράγματα ποὺ πιθανὸν νὰ σχετίζονται…
-Τί ἔγινε ρὲ παιδιά;
Ὁ Νίκος κοίταξε τὸν Μῆτσο καὶ εἶπε:
-Μῆτσο νὰ τὰ πῶ ἐγὼ ἢ ἐσύ;
Πὲς τα ἐσὺ Νίκο εἶσαι καλύτερος στὸ λόγο.
– Ἐκεῖνο τὸ βράδυ Ἀπόστολε πού σοῦ τηλεφωνήσαμε φύγαμε σχετικὰ νωρὶς ἀπὸ τὸ μαγαζί. Μπήκαμε στὸ αὐτοκίνητο καὶ καθὼς πήγαμε νὰ ξεκινήσουμε χτύπησε τὸ τζάμι τοῦ συνοδηγοῦ ἕνας καλόγερος. Παιδιὰ μπορεῖτε νὰ μὲ πᾶτε λίγο πιὸ κάτω γιατί δὲν βρίσκω ταξί. Εὐχαρίστως τοῦ εἴπαμε καὶ ἀλληλοκοιταχθήκαμε ἔχοντας ζωγραφισμένη στὸ πρόσωπό μας τὴν ἀπορία τί δουλειὰ εἶχε ὁ παπὰς μέσα στὰ ἄγρια μεσάνυχτα. Λὲς καὶ διάβασε τὴ σκέψη μας ἐκεῖνος καί μᾶς εἶπε: «Θὰ ἀναρωτιέστε Νικόλαε καὶ Δημήτριε τί κάνει τέτοια ὥρα ἕνας καλόγερος στὸ δρόμο»! Φαντάσου Ἀπόστολε, ὁ καλόγερος αὐτὸς ἤξερε καὶ τὰ ὀνόματά μας. Κόντευε νὰ μοῦ φύγει τὸ τιμόνι ἀπὸ τὸ χέρι. Πάθαμε σόκ.
-Καὶ ἐγὼ παιδιὰ τὸ ἴδιο θὰ πάθαινα. Τί σᾶς εἶπε;
-Μᾶς ζήτησε νὰ μὴν πᾶμε κόντρα στὸν Χριστὸ καὶ στὴν Παναγία μας. Νὰ μὴν βλασφημοῦμε. Νὰ κοιτᾶμε τὶς οἰκογένειές μας. Νὰ πᾶμε νὰ ἐξομολογηθοῦμε σύντομα. Νὰ νηστέψουμε καὶ νὰ κοινωνήσουμε ἀνήμερα τὰ Χριστούγεννα. Ἤξερε τὰ πάντα γιά μᾶς, τὶς γυναῖκες μας, τὰ παιδιά μας. Εἶχε τόσο γλυκὸ λόγο ποὺ θὰ ἄντεχα νὰ ὁδηγῶ μέχρι καὶ τὰ πεθερικά μου στὴ Γερμανία γιὰ νὰ τὸν ἀκούω. Οὔτε κἄν τολμήσαμε νὰ τὸν ρωτήσουμε πῶς γνωρίζει τόσα πολλὰ γιὰ τὴ ζωή μας. Τὸ μόνο ποὺ κατάφερε νὰ πεῖ ὁ Μῆτσος ἦταν νὰ τὸν ρωτήσει πῶς τὸν λένε καὶ σὲ ποιὰ ἐκκλησία λειτουργεῖ. Κι ἐκεῖνος εἶπε χαμογελώντας: «Νὰ ἐδῶ παρακάτω εἶναι τὸ σπίτι μου καὶ ἡ Ἐκκλησιά μου. Σταματήσαμε στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ἄνοιξε τὴν πόρτα τοῦ αὐτοκινήτου καὶ κατευθύνθηκε στὴν κεντρικὴ πόρτα τῆς ἐκκλησίας. Εἰσῆλθε μέσα χωρὶς νὰ ἀνοίξει τὴν εἴσοδο. Ἀλληλο-κοιταχθήκαμε μὲ τὸ Μῆτσο γεμάτοι ἀπορία. Νόμιζα ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ ὀνειρεύτηκα. Ἀλλὰ τὸ περίεργο εἶναι ὅτι καὶ ὁ Μῆτσος εἶδε ἀκριβῶς τὸ ἴδιο ὄνειρο. Ξέχασα νὰ σοῦ πῶ ὅτι μόλις βγῆκε ἀπὸ τὸ αὐτοκίνητο μυρίσαμε καὶ οἱ δύο ἕνα ἄρωμα…
-Εὐωδία θὰ ἦταν.
-Μὴν διακόπτεις ρὲ Ἀποστόλη τὸν Νίκο. Ἄστον νὰ σοῦ τὰ πεῖ.
Πὲς το καὶ εὐωδία. Μέχρι νὰ πᾶμε σπίτια μας τὸ μυρίζαμε ἔντονα μετὰ ἐξαφανίστηκε. Τὸ ἑπόμενο πρωὶ τηλεφωνήθηκα μὲ τὸν Μῆτσο καὶ τοῦ πρότεινα νὰ πᾶμε νὰ βροῦμε τὸν παπὰ καὶ νὰ ἐξομολογηθοῦμε. Πήγαμε στὴν ἐκκλησιὰ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ἀνάψαμε ἕνα κεράκι καὶ πήγαμε νὰ προσκυνήσουμε τὶς εἰκόνες. Τότε εἴδαμε τὸν παπὰ ποὺ μᾶς συνάντησε νὰ ἀπεικονίζεται σὲ φωτογραφία ποὺ ἔγραφε ἅγιος Νεκτάριος. Ἦταν μία γυναίκα στὸ ναό, μᾶλλον καντηλανάφτισσα καὶ τὴν ρωτήσαμε ἐὰν γνωρίζει τὸν παπὰ-Νεκτάριο, τὸν παπὰ ποὺ μοιάζει μὲ τὴν εἰκόνα. Κι ἐκείνη ἔκπληκτη μᾶς ἀπάντησε πὼς στὸ ναὸ ὑπηρετοῦν δύο ἱερεῖς ὁ πατὴρ Κωνσταντῖνος καὶ ὁ πατὴρ Γεώργιος. Παπὰ Νεκτάριος δὲν ὑπῆρχε. Τέσσερις ἡμέρες τώρα σπάζουμε τὸ κεφάλι μας γιὰ τὸ ποιὸς ἦταν ὁ παπάς.
-Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἦταν. Ἀφοῦ σᾶς τὸ εἶπε ξεκάθαρα. Θέλει καὶ συζήτηση τό πρᾶγμα.
-Ὁ Νίκος ξέχασε νὰ σοῦ πεῖ καὶ τὸ πιὸ σημαντικό. Ἀπὸ τότε πού σοῦ τηλεφωνήσαμε κόψαμε τὸ ποτὸ τελείως. Ἔχεις ἐσὺ καμιὰ περαιτέρω ἐξήγηση γιατί θὰ τρελαθοῦμε. Ἐγὼ τὸ εἶπα στὴ γυναίκα μου καὶ ἐκείνη ἔβαλε τὰ γέλια, λέγοντάς μου νὰ προσέχω νὰ ἀποφεύγω νὰ πίνω «μπόμπες» (ἀλλοιωμένα ποτά)!
– Δὲν ὑπάρχει παιδιὰ καμιὰ ἀμφιβολία ὅτι ὁ παπὰς ἦταν ὁ Ἅγιος Νεκτάριος. Στὸ ναὸ ἐκεῖνο λειτουργάει ὁ παπὰς πού σοῦ ἔλεγα Μῆτσο, ὁ παπὰ Γιώργης. Ἐκεῖ πάει ἡ γυναίκα μου ἐδῶ καὶ δύο χρόνια καὶ ἐκεῖ πάω καὶ ἐγὼ ἕνα χρόνο τώρα. Κάτσε νὰ πάρω τὸν παπὰ –Γιώργη καὶ νὰ τοῦ ποῦμε ὅλα αὐτὰ ποὺ σᾶς συνέβησαν. Σήμερα εἶναι Πέμπτη καὶ νομίζω εἶναι στὸ ναὸ ἀπὸ τὸ πρωί.
Ὁ Ἀποστόλης τηλεφώνησε στὸν παπὰ-Γιώργη καὶ ἔκλεισαν ραντεβοὺ γιὰ τὸ ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας.
Ὁ Ἀποστόλης καὶ οἱ δύο παλιοὶ συνδαιτημόνες του στὸ ποτὸ ἐξιστόρησαν μὲ κάθε λεπτομέρεια στὸν παπὰ –Γιώργη τί εἶχε συμβεῖ. Ὁ γέροντας ἱερέας τοὺς ἄκουγε μὲ προσοχή. Ἦταν ἐμφανῶς συγκινημένος καὶ μὲ δυσκολία κρατοῦσε τὰ δάκρυά του.
-Θυμᾶσαι Ἀπόστολε πέρυσι παραμονὲς Χριστουγέννων τί κουβεντιάζαμε.
-Ὄχι γέροντα, πού νὰ θυμᾶμαι;
-Μοῦ μίλησες μὲ πόνο γιὰ τὸ Δημήτρη καὶ τὸ Νικόλαο καὶ μοῦ ζήτησες νὰ τοὺς μνημονεύω στὴν πρόθεση.
-Τώρα ποὺ τὸ λὲς παππούλη τὸ θυμᾶμαι. Τότε ἄναψα καὶ ἐγὼ ἕνα κεράκι στὸν ἅγιο Νεκτάριο καὶ τὸν παρακάλεσα νὰ κόψουν μαχαίρι τὸ ποτὸ καὶ νὰ γιορτάσουν Χριστούγεννα μὲ τὶς οἰκογένειές τους. Πού καὶ ποὺ προσευχόμουν γι’ αὐτούς. Κολλητοὶ ἀπὸ παιδιὰ ἤμασταν…
-Ἐ ὁ ἅγιός μας, δὲν τοὺς ξέχασε. Παρακολουθοῦσε τὰ βήματά τους καὶ μόλις εἶδε τὴ διάθεση τῆς καρδιᾶς τους νὰ ἀναζητᾶ –ἔστω καὶ μέσα ἀπὸ σένα- νὰ ἀνακαλύψουν τὴν αἰτία τῆς εὐτυχίας σου, τὸν γλυκύτατο Ἰησοῦ Χριστὸ τότε τοὺς φανερώθηκε. Παιδιά μου αὔριο θὰ γιορτάσουμε τὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα. Θὰ ἤθελα νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε νὰ ἀναφερθῶ στὸ θαυμαστὸ αὐτὸ γεγονὸς πρὸς οἰκοδομή τῶν πιστῶν, χωρὶς φυσικὰ νὰ ἀναφέρω τὰ ὀνόματά σας.
-Γέροντα θὰ ἔλθω καὶ ἐγὼ στὸ ναὸ ἀλλὰ ὄχι μόνος. Θὰ ἔρθω μὲ τὸν Μῆτσο καὶ τὸν Νίκο, ἂν φυσικὰ θέλουν.
Τὸ ρωτᾶς κιόλας ρὲ Ἀπόστολε. Φυσικὰ καὶ θὰ ἔρθουμε.
Οἱ τρεῖς τους συναντήθηκαν μισὴ ὥρα πρὶν χτυπήσει ὁ παπὰς γιὰ τὸν ὄρθρο. Ἡ Ἐκκλησία ἦταν ἀνοικτὴ ἀφοῦ ὁ παπὰ-Γιώργης συνήθιζε νὰ πηγαίνει στὸ ναὸ γύρω στὶς 5 π. μ. γιὰ νὰ προλάβει νὰ διαβάσει τὰ ὀνόματα στὴν Ἁγία Πρόθεση. Περιέργως ἡ Ἐκκλησία ἂν καὶ ἦταν Παρασκευὴ εἶχε πολὺ κόσμο. Ὁ παπὰ Γιώργης στὸ κήρυγμα ἀναφέρθηκε στὸ θαῦμα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου κλαίγοντας. Ὁ Δημήτρης μισή ὥρα μετὰ πέρασε γιὰ πρώτη φορὰ στὴ ζωὴ του τὴν πόρτα τοῦ Ἐξομολογητηρίου. Δύο ὧρες μιλοῦσε μὲ τὸν παπὰ –Γιώργη. Ἀμέσως μετὰ εἰσῆλθε στὸ μυστήριο τῆς Μετανοίας καὶ ὁ Νικόλαος. Κι ἐκεῖνος ἔμεινε πολὺ χρόνο.
Ἦταν ἀργὰ τὸ μεσημέρι ὅταν οἱ δύο φίλοι, μὲ χαμογελαστὰ πρόσωπα πῆγαν στὸ μαγαζὶ τοῦ Ἀποστόλη. Ἔκλαιγαν καὶ οἱ τρεῖς τους σάν τὰ μωρὰ παιδιά. Τὰ Χριστούγεννα ἐκεῖνα οἱ τρεῖς φίλοι μὲ τὶς οἰκογένειες τους γυναῖκες καὶ παιδιὰ ἐκκλησιάστηκαν στὸ ναὸ τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου καὶ ἐν συνέχεια συγκεντρώθηκαν στὸ σπίτι τοῦ Νικόλαου, γιὰ τὸ χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Ἔνιωθαν χαρούμενοι καὶ εὐτυχισμένοι γιατί μέσα τους ἄρχισε νὰ φωτίζει τὸ ἄστρο τῆς Βηθλεὲμ καὶ ἡ καρδιὰ τοὺς εἶχε μετατραπεῖ σὲ Φάτνη, στὴν ὁποία γεννήθηκε ὁ Χριστός. –
http://orthodoxathemata.blogspot.com/2018/12/blog-post_51.html#more