Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2018

Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: Κύριε, στὴ θλίψη μου, ἄκουσε τὴ φωνὴ τῆς καρδιᾶς μου! «Ἐν τῷ θλίβεσθαί με, εἰσάκουσόν μου τῶν ὀδυνῶν, Κύριε σοὶ κράζω»

Σάββας Ἠλιάδης
Δάσκαλος

Κιλκίς, 27-12-2017

Ὅταν οἱ Ἰσραηλίτες βρίσκονταν στὴν πατρίδα τους τὰ Ἱεροσόλυμα καὶ εἶχαν κάθε εὐτυχία καὶ ἀνάπαυση καὶ ἀπολάμβαναν ἐκεῖνον τὸν ὡραιότατο καὶ ὑπερθαύμαστο ναὸ τοῦ Σολομῶντος, τότε, ἀντὶ νὰ εὐχαριστοῦν περισσότερο τὸν Θεό, αὐτοὶ ἐπιδόθηκαν σὲ καλοπεράσεις καὶ σὲ εἰδωλολατρίες. Ἐξ αἰτίας αὐτοῦ, παραχώρησε ὁ Θεὸς καὶ σκλαβώθηκαν ἀπὸ τοὺς Βαβυλώνιους καὶ ἔμειναν σκλάβοι γιὰ ἑβδομήντα χρόνια (1). Ἔπειτα, ὅταν ἀναλογίστηκαν τὴν προηγούμενη ἄνεση καὶ εὐτυχία ποὺ εἶχαν στὴν πατρίδα τους ἀπὸ τὴ μία, καὶ τὴ θλίψη καὶ τὴ δυστυχία ποὺ δοκίμαζαν στὴ σκλαβιὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη, παρακάλεσαν μὲ καρδιὰ συντετριμμένη τὸν φιλάνθρωπο Κύριο καὶ εἶπαν τὸν 119ο ψαλμὸ τοῦ Δαβίδ, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ πρῶτος ψαλμὸς τῶν Ἀναβαθμῶν, δηλαδή, τό: «Πρὸς Κύριον ἐν τῷ θλίβεσθαί με ἐκέκραξα, καὶ εἰσήκουσέ μου» (Ψαλμ. 119,1). Ἀπὸ ἐδῶ, ἀπὸ τὸν πρῶτο αὐτὸ Ἀναβαθμὸ τοῦ Δαβίδ, δανείστηκε καὶ ὁ ἱερὸς Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ὁ ποιητὴς τῶν Ἀναβαθμῶν, αὐτὸν τὸν πρῶτο Ἀναβαθμὸ τῆς Ὀκτωήχου. Βέβαια, τὸ «ἐκέκραξα» καὶ τὸ «εἰσήκουσέ μου» ἀναφέρονται σὲ μελλοντικὸ χρόνο, διότι ἡ σκλαβιὰ τῶν Ἰουδαίων ἦλθε ὕστερα ἀπὸ τὴ γραφὴ τῶν Ψαλμῶν. Ὁ Δαβὶδ ὅμως τὰ γράφει αὐτά, σὰν νὰ ἔγιναν στὸ παρελθόν. Ἐπειδὴ οἱ Προφῆτες ἔβλεπαν τόσο φανερὰ τὰ πράγματα μὲ τὸ νοῦ, ὁ ὁποῖος φωτιζόταν ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ὥστε προέλεγαν τὰ μέλλοντα, σὰν νὰ ἦταν παρελθόντα. Ἔτσι, εἶπε καὶ ὁ χρυσὸς στὴ γλώσσα καὶ στὴν ψυχὴ ἅγιος Ἰωάννης: «Εἶναι συνηθισμένο στοὺς Προφῆτες σὲ πολλὲς περιπτώσεις, νὰ προλέγουν τὰ μέλλοντα ὡς περασμένα. Διότι, ὅπως δὲν μπορεῖ, αὐτὰ ποὺ ἔχουν ἤδη γίνει, νὰ ποῦμε πὼς δὲν ἔχουν γίνει, ἔτσι οὔτε καὶ αὐτὰ τὰ ὁποία, ἂν καὶ εἶναι μελλοντικά, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν γίνουν ὁπωσδήποτε. Μ` αὐτὸν τὸν τρόπο, μέσα ἀπὸ τὸ πεπερασμένο κύλισμα καὶ μέτρημα τοῦ χρόνου, προαναγγέλλουν καὶ καταδεικνύουν τὸ ἀμετάβλητο αὐτῶν καὶ τὴ βεβαιότητα ὅτι θὰ γίνουν» (λόγ. εἰς τὸ Πάτερ, εἰ δυνατόν, Τόμω ε΄).
Ἐκεῖνο, λοιπόν, ποὺ ὁ Δαβὶδ τὸ εἶπε σὲ χρόνο παρελθοντικό, αὐτὸ τὸ λέει ἐδῶ ὁ μελωδὸς σὲ χρόνο παροντικό. Ἔτσι λέει ἐγὼ Κύριε, κράζω σὲ σένα, ἐν τῷ θλίβεσθαί με, δηλαδή, στὸν καιρὸ τῆς θλίψης μου. Γι` αὐτό, εὔχομαι κάποτε νὰ ἀκούσεις τὶς ὀδύνες μου, δηλαδή, τοὺς πόνους καὶ τοὺς ἀναστεναγμοὺς τῆς καρδιᾶς μου. Διότι, ἐδῶ ἡ προστακτικὴ «εἰσάκουσον» ἔχει τὴν ἔννοια τῆς εὐκτικῆς, δηλαδή, «εἴθε νὰ μὲ ἀκούσεις», ὅπως καὶ τὸ «Κύριε ἐλέησον», ἀντὶ τοῦ «εἴθε νὰ μὲ ἐλεήσεις». Καὶ ὅλα αὐτὰ βέβαια, ἐπειδὴ δὲν ἐπιτρέπεται σὲ κανέναν νὰ διατάζει τὸν Θεό, γιὰ νὰ κάνει κάτι, ἀλλὰ νὰ τὸν παρακαλάει μὲ θερμὴ προσευχή, ὥστε νὰ δεχτεῖ τὴ βοήθειά του καὶ τὴν συμπαράστασή του. Ἔτσι καὶ ὁ βαθυστόχαστος Εὐστάθιος εἶπε ὅτι, ὅσα ὑποκείμενα μικρότερα παρακαλοῦν τὰ μεγαλύτερα γιὰ κάποια χάρη, πρέπει νὰ παρακαλοῦν μὲ λόγια παρακλητικὰ καὶ ὄχι μὲ προσταγές. Ἂν δέ, χρησιμοποιοῦν στὶς παρακλήσεις τοὺς σχῆμα προστακτικοῦ λόγου, αὐτὸ ἐκλαμβάνεται ὡς εὐχετικό.
Δὲς δέ, ἀγαπητέ, πόσο ὠφέλιμη γιὰ τὴν ψυχὴ εἶναι ἡ θλίψη μέσα στὸν κόσμο καὶ ἡ λύπη τῆς καρδιᾶς. Ἐπειδὴ αὐτή, ἡ θλίψη, καθὼς συγκεντρώνει τὸν νοῦ ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ πράγματα τοῦ κόσμου καὶ τὸν συνθλίβει, ὅπως δηλώνει καὶ τὸ ὄνομά της, δηλαδὴ τὸν πιέζει δυνατά, ὅπως καὶ τὸ σωληνάριο σφίγγει τὸ νερό, τὸν κάνει τὸν νοῦ νὰ ἀνεβαίνει στὸν οὐρανό. Γι` αὐτὸ εἶπε τέλεια ὁ χρυσὸς ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας, φέρνοντας καὶ αὐτὸ τὸ ὡραῖο παράδειγμα: «Ὅπως τὰ νερά, ὅσο μὲν κυλᾶνε σὲ ἐπίπεδο μέρος καὶ ἁπλώνονται σ` αὐτὸ μὲ εὐρυχωρία, δὲν ἀνεβαίνουν σὲ ὕψος. Ἂν ὅμως τὰ χέρια τῶν ἀνδρῶν ποὺ ἀνοίγουν κανάλια τὰ στριμώξουν ἀπὸ κάτω καὶ τὰ πιέσουν, θὰ βρεθοῦν σὲ στενὸ χῶρο καὶ θὰ ἐκτοξευθοῦν ψηλότερα ἀκόμη καὶ ἀπὸ κάθε βέλος. Ἔτσι, λοιπὸν εἶναι καὶ ἡ ἀνθρώπινη διάνοια, ὅσο ἀπολαμβάνει τὸν πολὺ καὶ ἄπραγο χρόνο, σκορπίζεται καὶ χάνεται ἀπὸ τὸν ἑαυτό της. Ἂν ὅμως κάποια περίσταση τῆς ζωῆς τὴν πλακώσει, πιέζοντας τὴν δυνατὰ καὶ σκληρά, τότε στέλνει πρὸς τὸν οὐρανὸ τὶς προσευχὲς τῆς καθαρὲς καὶ δυνατὲς» (λόγ. ε΄ περὶ ἀκαταλήπτου. Τόμω στ΄). Γι` αὐτὸ καὶ οἱ Αἰγύπτιοι εἶχαν στὰ ἱερογλυφικά τους τὸ σωληνάριο μὲ τὸ νερὸ καὶ ἔγραφαν ἀπὸ πάνω: «στενότητι ὑψοῦται».
Λοιπόν, ἀπὸ ἐδῶ ὁ ἴδιος ὁ Δαβίδ, θέλοντας νὰ κάνει φανερὸ τὸ κέρδος καὶ τὴν πλάτυνση ποὺ γεννιέται στὴν καρδιὰ ἀπὸ τὴ θλίψη, ἔλεγε ἀλλοῦ: «Κύριε, ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με» (Ψαλμ. 4,1). Καὶ ὁ Ἠσαΐας: «Κύριε, ἐν θλίψει ἐμνήσθην σου» (Ἠσ. 26,16). Διότι, ἡ θλίψη τοῦ κόσμου αὐτοῦ, μαζὶ μὲ τὴν λύπη τῆς καρδιᾶς, εἶναι σὰν ἕνα στήριγμα, ποὺ ὑποβαστάζει τὴν καρδιὰ καὶ σὰν ἀναβαθμίδα καὶ σκαλοπάτι, ποὺ ὁδηγεῖ στὸν πλατυσμὸ καὶ στὴν αἰώνια χαρά. Ὅπως καὶ τὸ ἀντίθετο, ἡ χαρὰ αὐτοῦ τοῦ κόσμου εἶναι ἡ στέρηση ἐκείνης τῆς οὐράνιας χαρᾶς. Καθόσον, ὅσο ὁ ἄνθρωπος πλατύνεται καὶ χαίρεται μὲ τὰ παρόντα γήινα πράγματα, τόσο στενοχωρεῖται καὶ χάνει ἀπὸ τὸ πλάτος τῶν οὐρανίων πραγμάτων καὶ δὲν ξέρει ὁ ταλαίπωρος, πὼς ὅλος αὐτὸς ὁ μέγας κόσμος μὲ ὅλο του τὸ πλάτος, συγκρινόμενος μὲ τὸ ἄπειρο πλάτος τοῦ Θεοῦ, εἶναι μικρὸς καὶ πολὺ στενάχωρος. Ἀντιθέτως δέ, ὅσο ὁ ἄνθρωπος θλίβεται καὶ λυπᾶται στὸν παρόντα κόσμο, τόσο ξεπερνάει μὲ τὸ νοῦ τὸ μικρὸ αὐτὸ πλάτος τοῦ κόσμου. Καὶ ξεπερνώντας τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ, τελειώνει σὲ ἕνα πλάτος εὐρύχωρο καὶ ἀμέτρητο. Ὁπότε, βρισκόμενος ἐκεῖ, χαίρεται καὶ ἀναπαύεται στὴν γλυκύτατη θεωρία τοῦ Θεοῦ. Καὶ πρὶν ἀκόμη φτάσει στὸ θάνατο καὶ στὴ διάλυση τοῦ σώματος, ζεῖ μία ζωὴ μακάρια καὶ τελείως εὐτυχισμένη. Γι` αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος θέλοντας νὰ φανερώσει αὐτό, ἔλεγε: «ἐν τῷ κόσμω θλίψιν ἔξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον» (Ἰωάν. 16,33) καὶ ὁ Προφήτης Ἀββακοὺμ θέλοντας νὰ φανερώσει τὴν ἀνακούφιση ποὺ ἀκολουθεῖ μετὰ ἀπὸ μία θλίψη, ἔψαλλε στὴν ὠδή του: «ἀναπαύσομαι ἐν ἡμέρα θλίψεώς μου» (Ἀβ. 3,15).
Ἀλλὰ καὶ σύ, ἀδελφέ, ποὺ διαβάζεις ἢ ψάλλεις ἢ ἀκοῦς αὐτὸν τὸν Ἀναβαθμό, ὅταν τύχει νὰ σὲ καταλάβει κάποια θλίψη, εἴτε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους εἴτε ἀπὸ τοὺς δαίμονες εἴτε ἀπὸ ἀδυναμία τῆς διεφθαρμένης φύσης σου, πρόσεχε καλὰ καὶ μὴν γογγύσεις, οὔτε νὰ κατηγορεῖς τὸν ἕνα καὶ τὸν ἄλλον, πὼς στάθηκαν αἴτιοι τῆς θλίψης σου ἐκείνης, ἀλλὰ ὅλα, τὰ πάντα, νὰ τὰ ἀποδίδεις στὶς ἁμαρτίες σου, δηλαδή, ὅτι ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν σου παραχώρησε ὁ Θεὸς νὰ δοκιμάσεις ἐκείνην τὴ θλίψη, σὰν κανόνα γιὰ τὶς ἁμαρτίες σου. Νὰ εὐχαριστεῖς δὲ τὸν Θεό, λέγοντας μαζὶ μὲ τὸν θεῖο Χρυσόστομο: «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν» (Ἐπιστολὴ ια΄ πρὸς Ὀλυμπιάδα)` δηλαδή, ἂς εἶναι δοξασμένο τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν θλίψη αὐτὴ καὶ γιὰ ὅλες τὶς ἄλλες, ὅσες κι ἂν θέλει Ἐκεῖνος νὰ ἔλθουν ἀκόμη. Ἂν εὐχαριστεῖς ἔτσι τὸν Θεό, ἀγαπητέ, νὰ ξέρεις πὼς ἡ θλίψη θὰ σοὺ φέρει πολὺ μεγάλα κέρδη, ὅπως καὶ στοὺς Ἰουδαίους ποὺ αἰχμαλωτίστηκαν, ἔφερε τέτοια μεγάλα κέρδη καὶ ὠφέλειες ἡ θλίψη ἐκείνη.
Ποιὰ δὲ εἶναι τὰ κέρδη πού πρόκειται νὰ σοῦ προσφέρει ἡ θλίψη; Ἄκου πῶς τὰ ἐπιβεβαιώνει ἡ χρυσὴ γραφίδα τοῦ Ἰωάννη, ὁ ὁποῖος γράφει ὅτι εἶναι, τὸ νὰ εἰσακούεται ἡ προσευχή σου καὶ τὸ νὰ βρίσκεις ἕτοιμη τὴ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ: «Εἶδες τὸ κέρδος τῆς θλίψης; Εἶδες τὴν ἑτοιμότητα τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ; Τὸ μὲν κέρδος τῆς θλίψης ἦταν τὸ ὅτι, ὁδήγησε τοὺς αἰχμαλώτους Ἰουδαίους στὴν καθαρὴ προσευχή. Ἡ δὲ ἑτοιμότητα τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ ὅτι, μόλις αὐτοὶ τὸν παρακάλεσαν, ἀμέσως ἔσκυψε καὶ τοὺς ἄκουσε, ὅπως καὶ στὴν Αἴγυπτο». «ἰδὼν εἶδον τὴν κάκωσιν τοῦ λαοῦ μου τοῦ ἐν Αἰγύπτω καὶ τοῦ στεναγμοῦ αὐτῶν ἤκουσα, καὶ κατέβην ἐξελέσθαι αὐτοὺς» (Πρ. 7,34)· «καὶ σὺ λοιπόν, ἀγαπητέ, ὅταν βρεθεῖς σὲ καιρὸ θλίψεως, μὴν ἀπογοητεύεσαι, ἀλλὰ μᾶλλον τότε σήκω ἐπάνω. Διότι, τότε καὶ ἡ προσευχή σου θὰ εἶναι καθαρότερη καὶ ἡ εὐλογία ἀπὸ τὸν Θεὸ μεγαλύτερη».
Συμπεραίνει δὲ καὶ ὁ θεῖος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, πὼς οἱ θλίψεις εἶναι ὅπλο τῶν δικαίων καὶ τοὺς ἐπιφέρουν τὴν ποθητὴ εὐημερία στὴ ζωή: «Ἄρα, οἱ θλίψεις εἶναι τὰ ὄπλα τῶν δικαίων, ποὺ τοὺς ἑτοιμάζουν γιὰ τὴν καλὴ ζωή, ἔτσι ὥστε, ὅταν ἀναφωνοῦν πρὸς τὸν Θεὸ μὲ τὴν προσευχή, νὰ εἰσακούονται». Εἶπε δὲ καὶ ὁ ὅσιος Νικήτας ὁ Στηθάτος, ὁ μαθητὴς τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ νέου θεολόγου, στὴ χειρόγραφη ἑρμηνεία του γιὰ τοὺς Ἀναβαθμούς: «Δές, πῶς ἡ προσευχή, ποὺ ἀναπέμπεται στὸν Θεὸ μὲ δάκρυα καὶ πόνο ψυχῆς, εἰσακούεται. «Πρὸς Κύριον ἐν τῷ θλίβεσθαί με, φησίν, ἐκέκραξα, καὶ εἰσήκουσέ μου» (Ψαλμ. 119,1). Πρόσεξε δέ, πώς ἡ παροῦσα ζωὴ τῶν ἁγίων εἶναι γεμάτη ἀπὸ πόνους καὶ θλίψεις καὶ πὼς οἱ θλίψεις αὐτὲς προέρχονται καὶ ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀπὸ τοὺς δαίμονες».
Μὲ συντομία δέ, ἔτσι ἐξηγεῖται ὁ Ἀναβαθμὸς αὐτός. Ώ, Κύριε, ἐγὼ κράζω, δηλαδή, σοῦ φωνάζω μὲ δυνατὴ φωνή. Τί σοῦ φωνάζω; Πώς, ὅταν θλίβομαι καὶ στεναχωριέμαι ἀπὸ κάποια ἀνάγκη, τότε ἄκουσε τὶς ὀδύνες μου, δηλαδή, τοὺς πόνους καὶ τὶς σπαρακτικὲς φωνὲς τῆς καρδιᾶς μου.
(1) Θὰ μποροῦσε δὲ κάποιος νὰ σταθεῖ μὲ τὴν ἀπορία, γιατί ὁ Θεὸς ἄφησε τοὺς Ἰουδαίους αἰχμαλώτους στὴ Βαβυλώνα καὶ πέρασαν θλίψεις ἑβδομήντα χρόνων, ἄλλους δὲ τοὺς ἀφήνει νὰ θλίβονται μὲ διάφορους πειρασμοὺς γιὰ λιγότερο χρόνο καὶ ἄλλους γιὰ περισσότερο; Σ` αὐτὸ ἀπαντάει ὁ Χρυσορρήμονας ἅγιος: α΄) διότι γίνεται γιὰ περισσότερη δική μας ὠφέλεια, μέχρις ὅτου καθαριστοῦμε μὲ τοὺς πειρασμοὺς καὶ τὶς θλίψεις` β΄) διότι ὅταν ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει νὰ μᾶς ἔρχονται οἱ πειρασμοί, αὐτὸς ξέρει καὶ πότε θὰ μᾶς τοὺς πάρει καὶ γ΄) ὅτι ἐμεῖς πρέπει νὰ προσευχόμαστε καὶ νὰ ζοῦμε στὴν εὐλάβεια καὶ στὴν ἀρετὴ καὶ ὁ Θεὸς ξέρει πότε θὰ δώσει τέλος στοὺς πειρασμοὺς καὶ λέει ὡς ἑξῆς: «Ὁ Θεὸς εἶναι δυνατὸς καὶ μπορεῖ νὰ δώσει τέλος σήμερα σὲ ὅλα στὰ κακά, ἀλλὰ μέχρι νὰ δεῖ πὼς ἐμεῖς ἔχουμε καθαριστεῖ, μέχρι νὰ δεῖ πὼς πραγματοποιήθηκε σταθερὴ καὶ ἀμετακίνητη ἡ μετάνοια καὶ ἡ ἐπιστροφή μας, δὲν δίνει τέλος στὴν θλίψη.
Διότι καὶ ὁ χρυσοχόος, μέχρι νὰ δεῖ τὸν χρυσὸ νὰ καθαρίζεται πολὺ καλὰ, δὲν τὸν παίρνει ἀπὸ τὸ χωνευτήριο, ἔτσι καὶ ὁ Θεός, δὲν ἀφήνει νὰ περάσει αὐτὸ τὸ σύννεφο (τῆς θλίψης καὶ τοῦ πειρασμοῦ) μέχρι νὰ μᾶς συμμορφώσει καλά. Καὶ βέβαια, αὐτὸς ποὺ ἐπιτρέπει τὸν πειρασμό, αὐτὸς ξέρει καὶ τὸν κατάλληλο καιρό, ποὺ θὰ τοῦ δώσει τέλος. Ἔτσι κάνει καὶ ὁ κιθαριστής· οὔτε τεντώνει πολὺ τὴ χορδή, γιὰ νὰ μὴν τὴν σπάσει οὔτε τραβάει πέρα ἀπὸ τὸ κανονικό, γιὰ νὰ μὴν ἀλλοιώσει τὴν μελωδικὴ ἁρμονία. Τὸ ἴδιο κάνει καὶ ὁ Θεός· οὔτε ἀφήνει τὴν ψυχή μας σὲ διαρκῆ ἄνεση οὔτε τὴν κρατάει σὲ μακρὰ θλίψη, ἀλλὰ τὰ κάνει καὶ τὰ δύο σύμφωνα μὲ τὴ δική του σοφία.
Δὲν μᾶς ἀφήνει μὲν νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν συνεχῆ ἄνεση, γιὰ νὰ μὴν γίνουμε ραθυμότεροι, δὲν μᾶς ἀφήνει δὲ πάλι σὲ συνεχῆ θλίψη, γιὰ νὰ μὴν ἀπογοητευτοῦμε καὶ νὰ μὴν ἀποκάμουμε καὶ ἐντέλει, σ` αὐτὸν παραδίνουμε νὰ ὁρίσει τὸν καιρὸ τῆς ἀπαλλαγῆς μας ἀπὸ τὰ δεινά. Ἐμεῖς τὸ μόνο ποὺ κάνουμε εἶναι ἡ προσευχή. Ἐμεῖς ζοῦμε μὲ εὐλάβεια. Ἡ δική μας δουλειὰ εἶναι νὰ μετακινούμαστε πρὸς τὴν ἀρετή, τοῦ δὲ Θεοῦ ἔργο εἶναι νὰ καταργεῖ τὰ κακά. Διότι ὁ Θεὸς θέλει περισσότερο ἀπὸ σένα νὰ σοῦ σβήσει τὴ φωτιὰ αὐτὴν τοῦ πειρασμοῦ, ἀπὸ τὸν ὁποῖον δοκιμάζεσαι, ἀλλὰ περιμένει πρῶτα τὴ σωτηρία σου. Ὅπως λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἄνεση προέρχεται ἡ θλίψη, ἔτσι καὶ ἀπὸ τὴ θλίψη πρέπει νὰ περιμένεις τὴν ἄνεση. Διότι δὲν εἶναι πάντοτε χειμώνας οὔτε πάντοτε καλοκαίρι, οὔτε πάντοτε κύματα οὔτε πάντοτε γαλήνη, οὔτε πάντοτε νύχτα οὔτε πάντοτε ἡμέρα. Ἔτσι ἀκριβῶς, δὲν θὰ ὑπάρχει πάντα θλίψη, ἀλλὰ θὰ ἔρθει καὶ ἡ ἄνεση. Μόνο, ἂν κατὰ τὴ διάρκεια τῆς θλίψης εὐχαριστοῦμε ἀσταμάτητα τὸν Θεό». (Ἀνδριάντ. Δ΄).


ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Ανακοινώνεται, 
ότι την προσεχή Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου, εορτή της 
 ΥΠΑΠΑΝΤΗΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ, 
ο Ιερός Ναός μας εορτάζει κατά το ακόλουθο πρόγραμμα:

- ΠΕΜΠΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ: Μέγας Εσπερινός ώρα 5 μ.μ.

- ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΠΡΩΙ: Θεία Λειτουργία κατά την οποία θα ομιλήσει ο
 πανοσιολογιότατος αρχιμ. Π. Γερβάσιος Παρακεντές, ιεροκήρυκας της Ιεράς Μητροπόλεως Πατρών.

- Την Δευτέρα 5 Φεβρουαρίου στην αίθουσα του πνευματικού μας κέντρου θα ομιλήσει επίκαιρα ο θεολόγος κ. Δημήτριος Κεχαγιάς,
τιμώντας τη χριστιανή μητέρα, ώρα 6 μ.μ.


Εκ του Ι. Ναού

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2018

Δὲν ἔχετε δικαίωμα νὰ πουλήσετε τὴν ψυχὴ τῆς Ἑλλάδας, Toῦ Σάββα Καλεντερίδη

Ὅταν ὑπέγραφαν τὴ συνθήκη τῆς Λοζάνης, οἱ Ἕλληνες πολιτικοὶ καὶ διπλωμάτες δὲν μποροῦσαν νὰ φανταστοῦν ὅτι μὲ τὴν ἀπρονοησία τους θὰ καταδίκαζαν τοὺς Ἕλληνες καὶ τὴν Ἑλλάδα. Κι αὐτὸ γιατί ὅταν ἔκαναν τὶς διαπραγματεύσεις γιὰ τὴν ἐξαίρεση τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν Ἑλλήνων τῆς Κωνσταντινούπολης, τῆς Ἴμβρου καὶ τῆς Τενέδου, δεχόμενοι νὰ ἑξαιρεθοῦν οἱ μουσουλμάνοι τῆς Θράκης, δὲν σκέφθηκαν ὅτι αὐτὸ λειτουργήσει εἰς βάρος τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων, πράγμα ποὺ τελικὰ καὶ ἔγινε.
Κι αὐτὸ γιατί ἔβαλαν στὴν ἴδια ζυγαριὰ τὸν ἀστικὸ πληθυσμὸ τῆς Κωνσταντινούπολης μὲ τὸν ἀγροτοκτηνοτροφικὸ πληθυσμὸ τῶν μουσουλμάνων τῆς Θράκης.
Δὲν σκέφθηκαν τότε ὅτι εἶναι εὔκολο γιὰ τὸ τουρκικὸ κράτος νὰ ἐκφοβίσει καὶ νὰ...
τρομοκρατήσει ἀστικὸ πληθυσμὸ καὶ νὰ τὸν ὑποχρεώσει νὰ ἐγκαταλείψει σπίτια, περιουσία καὶ προαιώνια πατρίδα.
Γιατί ἂν ἔχεις ἕνα παιδὶ ἢ ἕνα κορίτσι δέκα ἐτῶν στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ σοῦ τηλεφωνήσουν κάποια στιγμὴ οἱ γνωστοὶ τύποι τοῦ βαθέος κράτους ὅτι τὴν ἑπόμενη φορᾶ θὰ τὸ βιάσουν, δὲν μένεις στὴν Κωνσταντινούπολη ὅσο γενναῖος καὶ νὰ εἶσαι, ὅσο καὶ νὰ τὴν ἀγαπᾶς. Φεύγεις γιὰ νὰ πᾶς ἐκεῖ ποὺ εἶναι ἀσφαλῆ τὰ παιδιὰ καὶ ἡ οἰκογένειά σου. Ὅσο γιὰ τοὺς Ἴμβριους, βρῆκαν τὴ λύση οἱ Τοῦρκοι. Ἔχτισαν μία ἀνοικτὴ φυλακὴ καὶ μετέφεραν ἐκεῖ τούς βαρυποινίτες, μὲ εἰδικὲς ἐντολές. Βιάστε τὶς γυναῖκες τῶν γκιαούρηδων Ἑλλήνων.
Μ’ αὐτὰ καὶ μ’ ἄλλα, τὰ γνωστὰ γεγονότα τοῦ Βαρλὶκ Βεργκισί, τὰ Σεπτεμβριανά τοῦ 1955 καὶ τὶς ἀπελάσεις τοῦ 1964, οἱ 120.000 Ἕλληνες τῆς Πόλης, τῆς Ἴμβρου καὶ τῆς Τενέδου, σήμερα, τὸ 2017, ἔγιναν μόλις καὶ μετὰ βίας 2.000 ψυχές, οἱ περισσότεροι γέροι. Τουναντίον, οἱ 90.000 μουσουλμάνοι τῆς Θράκης ἔγιναν 120.000 Τοῦρκοι, καταπῶς μᾶς ὁμολόγησε ὁ Δημήτρης Χριστόπουλος, ὑποψήφιος εὐρωβουλευτὴς τοῦ ΣΥΡΙΖΑ, ὁ ὁποῖος μάλιστα τοὺς χαρακτήρισε ἕνα «συμπαγὲς τουρκικὸ πράγμα»!
Κανεὶς δὲν λέει ὅτι θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει ἀμοιβαιότητα στὴν βαρβαρότητα, ὅμως ἀκριβῶς γι’ αὐτό, ὅταν ὑπογράφεις μία συμφωνία ποὺ δεσμεύει τὴ χώρα σου γιὰ πάνω ἀπὸ 100 χρόνια, τὰ ζυγίζεις ὅλα καὶ δὲν ἀφήνεις οὔτε χαραμάδα.
Ἂς ἔλθουμε τώρα στὸ Σκοπιανό. Οἱ πολιτικοί μας, μὲ πρώτη καὶ καλύτερη τὴν κυβέρνηση, ἑτοιμάζονται νὰ ὑπογράψουν συμφωνία μὲ τοὺς Σκοπιανοὺς γιὰ νὰ λυθεῖ τὸ ζήτημα τῆς ὀνομασίας. Καὶ κατὰ τὰ φαινόμενα, θὰ συμφωνήσουν σὲ σύνθετη ὀνομασία ποὺ θὰ περιέχει τὸν ὄρο Μακεδονία.
Δηλαδὴ δωρίζουμε στὸ πιάτο τὴν ἱστορία μας καὶ τὰ ἐθνικά μας δίκαια, χωρὶς νὰ μᾶς ἐξηγεῖ κανεὶς τὸ γιατί.
Οἱ ΗΠΑ καὶ ἡ Δύση θέλουν νὰ βάλουν τὰ Σκόπια στὸ ΝΑΤΟ, γιὰ νὰ κλείσουν ὅλες οἱ πόρτες στὴ Ρωσία καὶ ἔτσι νὰ μείνει μόνο ἡ Σερβία ὡς «ὑπόλοιπο», γιὰ νὰ ἐξοβελιστοῦν οἱ Ρῶσοι ἀπὸ τὴ ΝΑ Εὐρώπη. Μὲ γειά τους μὲ χαρά τους. Μεγάλη δύναμη εἶναι, ἂν μποροῦν νὰ ἐφαρμόσουν τὰ σχέδιά τους, θὰ τὸ κάνουν.
Ἐδῶ ὅμως προκύπτει ἕνα τεράστιο ζήτημα. Γιατί θὰ πρέπει νὰ ὑποχωρήσει ἡ Ἑλλάδα, ἀπὸ τὴ στιγμὴ μάλιστα ποὺ οἱ Σκοπιανοὶ εἶναι Σλάβοι καὶ ἄρα ὄχι Μακεδόνες, καὶ ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἡ χώρα τους δὲν ἦταν ποτὲ τμῆμα τῆς Μακεδονίας. Ποτέ. Γιατί νὰ ὑποχωρήσει ἡ Ἑλλάδα καὶ νὰ ἀφήσουμε πάλι χαραμάδα, πού κάποια στιγμὴ εἶναι σχεδὸν βέβαιο ὅτι θὰ μετατραπεῖ σὲ ἕνα πρόβλημα ἀνάλογο μὲ αὐτὸ τῆς Θράκης;
Οἱ πολιτικοὶ –ὅλοι, καὶ οἱ προηγούμενοι καὶ αὐτοὶ ποὺ κυβερνοῦν τώρα– κατέστρεψαν τὴν Ἑλλάδα.
Οἱ προηγούμενοι τὴν ὑπερχρέωσαν καὶ οἱ τωρινοί, ἀφοῦ ἔκαναν πολιτικὴ ἐθνικῆς δολιοφθορᾶς, πῆραν τὴν ἐξουσία, ἐφάρμοσαν χειρότερα μέτρα ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ὑποθήκευσαν τὴν ἐθνική μας περιουσία γιὰ 99 χρόνια καὶ ἔδωσαν τὴ διαχείρισή της σὲ ξένους.
Ὅμως ἀρκετὰ κατέστρεψαν τὴν Ἑλλάδα. Θὰ πρέπει νὰ καταλάβουν ὅτι δὲν ἔχουν κανένα δικαίωμα νὰ ξεπουλήσουν καὶ τὴ Μακεδονία. Ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων, ἂν ρωτηθεῖ, θὰ πεῖ ἕνα βροντερὸ «ὄχι» στὸ ξεπούλημα τῆς Μακεδονίας. Αὐτὸ φαίνεται ἀπὸ τὶς ἠλεκτρονικὲς δημοσκοπήσεις ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ στατιστικὰ τῶν ἄρθρων ποὺ σχετίζονται μὲ τὸ Σκοπιανό.
Οἱ Ἕλληνες πολιτικοὶ ὅλων τῶν κομμάτων πρέπει νὰ κατανοήσουν, νὰ τὸ καταλάβουν, νὰ τὸ βάλουν καλὰ στὸ μυαλό τους, ὅτι δὲν ἔχουν κανένα δικαίωμα νὰ δώσουν τὸ ὄνομα στοὺς Σκοπιανούς. Γιατί τὸ ὄνομα καὶ ἡ ἱστορία τῆς Μακεδονίας εἶναι ἡ ψυχή μας, ἡ ψυχὴ τῶν ἁγνῶν Ἑλλήνων.
Μπορεῖ οἱ ἴδιοι νὰ ἔχουν ξεπουλήσει τὴ δική τους ψυχή, τὴν ψυχὴ τῆς Ἑλλάδας καὶ τὴν ψυχὴ τῶν Ἑλλήνων ὅμως δὲν ἔχουν δικαίωμα νὰ τὴν πουλήσουν.

Τέλος, κύριε Τσίπρα, δὲν ξέρω τί γράμματα ξέρεις καὶ ποῦ τὰ ἔμαθες, ὅμως οἱ Σκοπιανοὶ δὲν εἶναι ἀπόγονοι τοῦ Μακεδόνων, οὔτε τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Ρώτα τὸν Λαοκράτη Βάσση νὰ σὲ ἐνημερώσει γι’ αὐτό...

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

Η λειτουργική περίοδος του Τριωδίου

Από την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου εισερχόμαστε στην πιο πνευματική και κατανυκτική περίοδο του εκκλησιαστικού έτους, την περίοδο του Τριωδίου. Ο σκοπός της λειτουργικής περιόδου του Τριωδίου στην εκκλησιαστική μας ζωή, μας υπενθυμίζει τις άπειρες ευεργεσίες του Θεού προς τον άνθρωπο για  να μην λησμονούμε, ότι είμαστε παιδιά του Θεού με απώτερο σκοπό την ένωσή μας μ’ Αυτόν.
          Η υμνολογία του Τριωδίου είναι ανεπανάληπτη. Πρόκειται για κείμενα αξεπέραστου κάλλους και πνευματικής ομορφιάς, κείμενα κατηχητικά και δοξολογικά. Οι ιεροί υμνογράφοι υμνούν και δοξολογούν τον Θεό. Δεν πρόκειται απλώς για φιλολογικά κείμενα, αλλά αναπόσπαστα στοιχεία της λειτουργικής ζωής της Εκκλησίας.
          Κάθε φορά που αρχίζει κάτι νέο, η Εκκλησία μας προσκαλεί να συμπορευτούμε μαζί της. Μας προετοιμάζει νωρίτερα, γιατί γνωρίζει τις αδυναμίες της φύσεως μας. Η πρώτη αναγγελία του Τριωδίου αρχίζει ήδη από την Κυριακή του αρχιτελώνη  Ζακχαίου. Ο Θεός βρίσκεται ανάμεσά  και μαζί με τους ανθρώπους, και οι άνθρωποι μπορούν να Τον δουν, όταν βέβαια Τον ποθήσουν και τον αναζητήσουν.
          Τον τόνο και το ύφος του Τριωδίου τον δίνουν οι τρεις πρώτες Κυριακές που προηγούνται ως προανάκρουσμα της όλης πνευματικής ομορφιάς του. Οι Κυριακές αυτές είναι του Τελώνου και του Φαρισαίου, του Ασώτου και της Β΄ Παρουσίας του Κυρίου.
          Οι ιερές ακολουθίες των ημερών αυτών βασίζονται σε ανάλογα αναγνώσματα με σκοπό να μας προετοιμάσουν κατάλληλα ψυχικά και πνευματικά και να μας ενδυναμώσουν για τους πνευματικούς αγώνες που ακολουθούν
          Η δε μορφωτική αξία του Τριωδίου είναι εκπληκτική . Το Τριώδιο περισσότερο περισσότερο από όλα τα εκκλησιαστικά βιβλία οδηγεί την ψυχή των πιστών στην περισυλλογή και την κατάνυξη. Για τον λόγο αυτό ονομάζεται κατανυκτικό Τριώδιο. Με τον κύκλο των εορτών του Τριωδίου ανανεώνονται τα βιώματα της νηστείας, της εγκράτειας, της μετάνοιας , της χαρμολύπης.
          Με την λειτουργική αγωγή ο πιστός λαμβάνει και βιώνει την αίσθηση του ευλαβούς προσκυνητή των παθών και της Αναστάσεως του Χριστού.
          Όλη η περίοδος του Τριωδίου είναι για τους ορθοδόξους πιστούς καιρός μετανοίας, προσευχής και νηστείας. Γι αυτό κι από σήμερα, που ανοίγει το Τριώδιο, ο κάθε πιστός προσεύχεται κατανυκτικά και ψάλλει:
                   “της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας, Ζωοδότα....”.

                  π. Γ.

Μακάβριο, αλλά πολύ πραγματικό

Στις ημέρες των μεγάλων εορτών του έτους, αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες περιόδους θρηνούμε πλήθος θυμάτων που έχουν την αρχή τους στα αλκοολούχα ποτά. Φίλος αναγνώστης μας έστειλε την παρακάτω φωτογραφία που δεν πρέπει να την αφήσουμε να περάσει απαρατήρητη.Μακάρι να γίνει για πολλούς, έστω και με αυτό τον τρόπο, πεποίθηση ότι δεν πρέπει ποτέ να οδηγούμε υπό την επήρεια αλκοόλ.

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2018

Κλείδωσε το συλλαλητήριο της Αθήνας: 4 Φεβρουαρίου 2018

Η (πετυχημένη) επιτροπή της Θεσσαλονίκης αναλαμβάνει οριστικά τη διεξαγωγή του
Απομακρύνονται διάφοροι γραφικοί και επικίνδυνοι, που, παρότι δεν εκπροσωπούν κανέναν, παρουσιάστηκαν ως διοργανωτές. Θα προτείνουν στον μητροπολίτη Μεσογαίας και στον Μίκη Θεοδωράκη να είναι ομιλητές
Ρεπορτάζ Ντ. Κανιτσάκη, Β. Στολάκης
Παλλαϊκό συλλαλητήριο για τη Μακεδονία θα πραγματοποιηθεί οριστικά και στην Αθήνα, στην πλατεία Συντάγματος. Το διοργανώνει η επιτροπή του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης μαζί με άλλους φορείς, σωματεία και παμμακεδονικές ενώσεις, στις 4 Φεβρουαρίου.
Το συλλαλητήριο θα πραγματοποιηθεί στις 14.00 μπροστά από τη Βουλή και, σύμφωνα με εκτιμήσεις, η Αθήνα θα... βουλιάξει, όπως συνέβη στη Θεσσαλονίκη την Κυριακή 21 Ιανουαρίου.
Αυτά αποφασίστηκαν σε σύσκεψη που έγινε χθες βράδυ στην Αθήνα, στο ξενοδοχείο «Τιτάνια», με τη συμμετοχή εκπροσώπων 35 συλλόγων, διοργανωτών του μεγαλειώδους συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης και ομιλητών αυτού, όπως ο δημοσιογράφος Στέργιος Καλόγηρου. Σύμφωνα με πληροφορίες, στη χθεσινή σύσκεψη αποφασίστηκε να οριστεί συντονιστική επιτροπή διοργάνωσης του συλλαλητηρίου, αποτελούμενη από εκπροσώπους παμμακεδονικών ενώσεων. Επίσης, αποφασίστηκε να υπάρξουν συγκεκριμένοι εκπρόσωποι της συντονιστικής επιτροπής, οι οποίοι θα παρέχουν επίσημη ενημέρωση σχετικά με τη διοργάνωση του συλλαλητηρίου της Αθήνας.
Ο κίνδυνος να μετατραπεί το συλλαλητήριο της Αθήνας σε... παρωδία, εξαιτίας του φερόμενου ως διοργανωτή Δημήτρη Μιχάκη, ο οποίος από αρκετούς θεωρείται αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, κινητοποίησε τους ανθρώπους του συλλαλητηρίου της Θεσσαλονίκης, που έσπευσαν άρον άρον στην Αθήνα έχοντας ως μοναδικό σκοπό να σώσουν την υστεροφημία της πρωτοφανούς για τα σύγχρονα δεδομένα κινητοποίησης εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων.
«Προσπαθούμε να σώσουμε την παρτίδα. Υπάρχουν πολλές αμφιβολίες για το κατά πόσον ο διοργανωτής μπορεί να φέρει σε πέρας αυτό που ανέλαβε, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν οι εντυπώσεις από το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης» δήλωσε στη «δημοκρατία» το μέλος της συντονιστικής επιτροπής, μέλος της κίνησης «Θερμαϊκός, Ωρα Μηδέν», Οθων Ιακωβίδης. Ο ίδιος σημειώνει ότι η συντονιστική επιτροπή της Θεσσαλονίκης έχει ευθύνες να διαφυλάξει την παρακαταθήκη των πολιτών, οι οποίοι βγήκαν την περασμένη Κυριακή στους δρόμους. «Το μεγαλειώδες σε όγκο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης το μετατρέψαμε σε εκκλησία του δήμου, η οποία πήρε αποφάσεις. Πρέπει να διαφυλάξουμε τη συνέχειά του. Αν διακοπεί από κάποιον, θα χαλάσει ό,τι ωραίο στήθηκε» αναφέρει ο κ. Ιακωβίδης.
Ετσι, ο Δημήτρης Μιχάκης, που δηλώνει δικηγόρος και νομικός σύμβουλος, αναφέρει ότι είναι ψάλτης, υπογράφει σε άρθρα ως μουσικοσυνθέτης, δηλώνει μαθητής του Μανώλη Ανδρόνικου, πρόεδρος του πολιτικού φορέα ΕΛΛΗΝ.Ε.Σ. και φέρεται ότι είναι οπαδός του Αρτέμη Σώρρα, θα παρακολουθήσει το συλλαλητήριο (ευτυχώς) κάτω από την εξέδρα, ως διαδηλωτής.

Στη χθεσινή σύσκεψη έπεσαν στο τραπέζι και ονόματα για τους ομιλητές, μεταξύ αυτών του Μίκη Θεοδωράκη και του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου.

Από τους διωγμούς των Χριστιανών στη Ρωσία

Η ιστορία που ακολουθεί διαδραματίστηκε την εποχή ακριβώς που ο κομμουνισμός μεσουρανούσε στην Αγία Ρωσία και οι χριστιανοί ορθόδοξοι δέχονταν κάθε είδους δίωξη - τις πιο πολλές φορές μάλιστα τον θάνατο.Ήταν η εποχή που τρόμος και φόβος κυριαρχούσε αφού η ανακάλυψη και μόνο ότι ένας πίστευε σήμαινε εκτέλεση ή στέρηση κάθε δικαιώματος.Οι Ορθόδοξοι όμως χριστιανοί στην αχανή Ρωσία δεν μπορούσαν εύκολα να αρνηθούν την πίστη τους αφού για τόσες εκατονταετίες η Εκκλησία ήταν η ελπίδα και το παν για τη ζωή τους, για την ύπαρξή τους, για την ιστορία τους, για την καταγωγή του, για τη γλώσσα τους. Με άλλα λόγια η Ορθοδοξία τούς έκανε ανθρώπους.
Βρισκόμαστε στα 1920 παραμονές των Χριστουγέννων έξω από την πόλη του Χάρκωβ σ’ ένα μεγάλο χωριό που ονομαζόταν Γράτζαινα.Εκεί οι κάτοικοι του χωριού αυτού ήθελαν να γιορτάσουν τη μεγάλη γιορτή του Χριστιανισμού με θεία λειτουργία για να μπορέσουν να κοινωνήσουν κιόλας.Να όμως που και η εύρεση ιερέα τότε ήταν δύσκολη, γιατί τους πολλούς τους είχαν κατασπαράξει οι μπολσεβίκοι.Και οι λίγοι που έμειναν κρύβονταν και δεν κυκλοφορούσαν εύκολα για να αποφύγουν τον θάνατο.
Εκεί, λοιπόν, σ’ αυτό το χωριό ξεχώριζε ανάμεσα στους χριστιανούς κι ένας νέος λεβέντης που διακρινόταν για την ευσέβεια και την πίστη του στον Θεό αλλά και για την τόλμη του. Γι’ αυτό και τον φώναζαν όλοι οι συγχωριανοί του «Ιβάν ο φίλος του Χριστού».Στην πόλη του Χάρκωβ έμενε ένας προχωρημένης ηλικίας ιερέας, ο παπα-Πελάγιος, τον οποίο όμως επιτηρούσαν οι μπολσεβίκοι σ’ ένα έτοιμόρροπο σπίτι στην οδό Τσάρου Αλεξάνδρου (την κάποτε).Ο Ιβάν επειδή έβλεπε ότι οι χριστιανοί ποθούσαν πολύ να κάνουν λειτουργία τη μέρα των Χριστουγέννων ήθελε να τους ικανοποιήσει.Γι’ αυτό και ήλθε κρυφά σε συνεννόηση με τον παπα-Πελάγιο. Έδωσαν ραντεβού έξω από το Χάρκωβ, όπου θα τον περίμενε ο Ιβάν με το έλκηθρό του, μέσα στο κρύο και στα χιόνια.Στην ορισμένη ώρα δηλ. στις οκτώ και μισή το βράδυ φάνηκε, σχεδόν αγνώριστος, ο παπα-Πελάγιος, κουκουλωμένος από το κεφάλι ως τα πόδια και μ’ ένα ραβδί στο χέρι, να προχωρεί αργά και σταθερά μέσα στην παγωνιά.
Έτσι, αφού βεβαιώθηκαν και οι δύο – ο Ιβάν και ο παπα-Πελάγιος – ότι δεν τους παρακολουθούσε κανένας, ανέβηκαν στο έλκηθρο και σαν αστραπή χάθηκαν μέσα στη νύκτα, με κατεύθυνση προς βορρά, αντίθετα με την πόλη.Τα Σοβιέτ, όμως, δεν άφησαν τόσο εύκολα τον παπα-Πελάγιο να κινείται. Έστειλαν κάποιον μεγαλόσωμο κατάσκοπο, για να τον παρακολουθήσει, επειδή ήξεραν ότι τα Χριστούγεννα κάπου θα τον καλούσαν οι χριστιανοί για να τους λειτουργήσει.Ο αστυνομικός αυτός, μόλις αντιλήφθηκε τις κινήσεις του παπα-Πελάγιου μαζί με τον άγνωστο νεαρό, έτρεξε στον πλησιέστερο αστυνομικό σταθμό και έδωσε το σήμα κινδύνου.Αμέσως διετάχθησαν δύο μεγάλα έλκηθρα μαζί με τέσσερις οπλισμένους στρατιώτες και τον κατάσκοπο, για να ακολουθήσουν τον παπα-Πελάγιο και τον οδηγό του.
Αυτοί έτρεχαν με τόση ταχύτητα, αφού κατόρθωσαν να βρουν τα ίχνη του πρώτου έλκηθρου, έτσι που θα νόμιζε κανείς ότι σε λίγο θα τους έφταναν.

Ο παπα-Πελάγιος και ο Ιβάν δεν πήραν καν είδηση ότι τους κατεδίωκαν αλλά από τη σκέψη και μόνο μήπως τους κυνηγούσαν, έτρεχαν με ιλιγγιώδη ταχύτητα, για να φθάσουν στον προορισμό τους.Μέσα στη νύκτα εκείνη τη χριστουγεννιάτικη και ιστορική ο παπα-Πελάγιος, συγκινημένος από τις στιγμές που θα ζούσε σε λίγο με τους χριστιανούς, τον έβγαλε μέσα από τον κόρφο του ένα μεγάλο σταυρό του αγιασμού και με τρεμάμενη φωνή, άρχισε να ψάλλει: «Σταυρός, ο φύλαξ πάσης της οικουμένης ∙ σταυρός, η ωραιότης της Εκκλησίας ∙ σταυρός, βασιλέων το κραταίωμα ∙ σταυρός, πιστών το στήριγμα ∙ σταυρός αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα ...».Η συγκίνηση και των δύο συνοδοιπόρων ήταν δικαιολογημένη, καθώς διέσχιζαν λόφους πάνω και κάτω.
Εκεί κάπου ο Ιβάν σταματά ξαφνικά και κρεμάει έξω από το έλκηθρο και προς τα πίσω του ένα πλατύ σανίδι οδοντωτό, που το είχε δέσει από τις δύο άκρες του στο έλκηθρο και συνέχισαν τον δρόμο με απότομη στροφή, αλλάζοντας κατεύθυνση στα δεξιά των λόφων.Η εξήγηση που έδωσε ο Ιβάν στην ερώτηση του παπα-Πελάγιου ήταν για να αποφύγουν τη συνάντησή τους με τους λύκους αλλά και να συγχύσουν εκείνους που τους παρακολουθούσαν είπε μυστικά τη σκέψη του...
Ενώ προχωρούσαν μέσα στο σκοτάδι, άκουσε ξαφικά πυροβολισμούς που έφταναν από τον χώρο που μόλις προ ολίγου είχαν περάσει. Τότε κατάλαβαν ότι τους ακολουθούσαν στρατιώτες.Τότε, ο Ιβάν με νέα δυνατά τώρα μαστιγώματα στο άλογό του, που τους τραβούσε το έλκηθρο, έγινε άφαντος, με τη σιγουριά ότι τώρα κανείς δεν μπορούσε να τους ακολουθήσει, αφού άρχισε να χιονίζει και έτσι τα ίχνη τους δεν έμεναν πάνω στο χιόνι.Εξάλλου οι πυροβολισμοί σταμάτησαν και κάπως υποψιάστηκαν ότι οι στρατιώτες συγκρούστηκαν με λύκους, ακριβώς εκεί στο δάσος που ο Ιβάν άλλαξε την πορεία του.Αφού προχώρησαν ακόμα μια ώρα δρόμο έφθασαν, τέλος, σε μια κοιλάδα που την κάλυπταν μικροί χιονισμένοι θάμνοι.Εκεί, κάπου μέσα σ’ ένα στενό, σταμάτησε το έλκηθρο και σύντομα μαζεύτηκαν οι χριστιανοί που αγωνιούσαν να λειτουργηθούν εκείνη τη χριστουγεννιάτικη νύκτα.Ο παπα-Πελάγιος, κουρασμένος, κατέβηκε από το έλκηθρο, όπου τον περίμεναν και τον υποδέχθηκαν με δάκρυα χαράς οι ευσεβείς χριστιανοί της Γράτζαινας.Του φίλησαν ένας – ένας το χέρι, πήραν την ευλογία του και του ετοίμασαν τον αχυρώνα, όπου θα τους τελούσε σε λιγο τη θεία λειτουργία. Μέσα στο τρεμάμενο φως λίγων κεριών και ανάμεσα στα άχυρα που θύμιζαν τη φάτνη που γεννήθηκε ο Χριστός, στήθηκε ένα πρόχειρο τραπέζι που ήταν σκεπασμένο με λευκό σεντόνι.Εκεί, σε λίγο, ο παπα-Πελάγιος αφού μίλησε στην αρχή για τη μεγάλη εκείνη στιγμή, ενθαρρύνοντας ταυτόχρονα τους πιστούς που ήταν περίπου καμιά σαρανταριά άτομα, έβαλε το «Ευλογητός».Η λειτουργία τελέστηκε μέσα σε μια πρωτοφανή κατάνυξη και στο «Χριστός Γεννάται» νόμιζε κανείς ότι άγγελοι κατέβηκαν από τους ουρανούς και μαζί με τους πιστούς υποδέχονταν τον Σωτήρα του κόσμου.
Μια λειτουργία που θύμιζε ακόμα την εποχή των μεγάλων διωγμών. Όλοι με δάκρυα στα μάτια μετάλαβαν των Αχράντων Μυστηρίων και στο τέλος, πρώτος ο παπα-Πελάγιος, γονατιστός μπροστά στην Αγία Τράπεζα και μαζί του όλοι οι πιστοί, είπε απλά και ήρεμα μια προσευχή που έβγαινε από τα βάθη της καρδιάς του: «Θεέ μου Πολυεύσπλαχνε, Κύριε Ιησού Χριστέ, Εσύ που έγινες άνθρωπος. για να σώσεις τον κόσμο από την αμαρτία και τον θάνατο, Εσύ που είσαι Άγιος και Πολυεύσπλαχνος Βασιλιάς, άκουσε εμένα τον αμαρτωλό και αχρείο δούλο Σου και μαζί τούς ευρισκόμενους εδώ απόψε χριστιανού και δώσε μας το πλούσιο έλεός Σου... Ξέρουμε, Κύριε, ότι υποφέρουμε όλα αυτά τα δ εινά για τις πολλές μας αμαρτίες. Έτσι, Κύριε, δίκαια πάσχουμε, γιατί δεν μετανοήσαμε και παραδοθήκαμε στα έργα τα πονηρά. Συγχώρεσέ μας, Κύριε, Σε ικετεύουμε, αφού θέλουμε να επιστρέψουμε όπως τον άσωτο και την πόρνη ...».Οι πιστοί, με δάκρυα στα μάτια, ένωσαν τις καρδιές τους με τις παρακλήσεις του παπα-Πελάγιου και απαντούσαν με συντριβή: «Κύριε ελέησον».Τώρα, ύστερα από ένα απλό ζεστό τραπέζι αγάπης που ήταν το επιστέγασμα της ευχαριστηριακής αυτής σύναξης και αφού ο παπα-Πελάγιος μίλησε για υπομονή, πίστη, ελπίδα και εγκαρτέρηση, ήλθε η ώρα για το ταξίδι της επιστροφής.Ένας-ένας οι πιστοί, με πάσαν μυστικότητα, μέσα στο τσουχτερό εκείνο βράδυ, αναχωρούσαν αλλά μέσα τους τώρα είχαν τον Χριστό.Τι να φοβηθούν; Και ο παπα-Πελάγιος μαζί με τον Ιβάν ανέβηκαν στο έλκηθρο και χάθηκαν μέσα στο σκοτάδι σαν να ήταν όνειρο...
Εκεί στην καμπή των λόφων που άλλαξαν πορεία, βρέθηκαν μπροστά σ’ ένα οικτρό θέαμα. Πάνω στα χιόνια είδαν διάσπαρτα κόκκαλα ανθρώπων και λύκων, όπλα, ένα κατεστραμμένο έλκηθρο και τότε κατάλαβαν και ανατρίχιασαν. Τότε κατάλαβαν ότι τους παρακολουθούσαν.Στη θέα και με τη μυρωδιά του αίματος, το άλογο αφηνίασε και δεν ήταν δυνατό να το σταματήσει κανείς. Έτρεχε με τόση ταχύτητα, ώστε σε λίγο φάνηκαν από μακριά τα φώτα του Χάρκωβ.Ο παπα-Πελάγιος, παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, σκέφτηκε ότι θα ήταν καλύτερα τώρα να περπατήσει αφού πια ήταν βέβαιος ότι τους παρακολουθούσαν.Σκεφτόταν ότι αν τον έβρισκαν οι στρατιώτες, αυτός γέρος και άχρηστος που ήταν κι αν ακόμα τον θανάτωναν δεν θα δημιουργείτο κανένα πρόβλημα ενώ ο Ιβάν νέος που ήταν θα διακινδύνευε τη ζωή του τόσο αυτός όσο και η οικογένειά του.Με ηρεμία ψυχής ο παπα-Πελάγιος παρακάλεσε τον Ιβάν να τον εγκαταλείψει κι αυτός να φύγει όσο πιο γρήγορα μπορούσε.

Ο ευσεβής λευίτης ήταν αποφασισμένος για τον θάνατό του και το μαρτύριο που τον περίμενε.Τότε ο Ιβάν δεν επέμενε άλλο, του φίλησε το παγωμένο χέρι και πήρε την ευλογία του, αφήνοντάς τον ως πέντε μίλια έξω από το Χάρκωβ.Έκανε την προσευχή του ο παπα-Πελάγιος και προχώρησε μέσα στη νύκτα και ο τσουχτερός άνεμος που ήταν δυνατός, λόγω του γήρατός του, τον εμπόδιζε να συνεχίζει την πορεία του άνετα. Τα πόδια του δεν άντεχαν να φθάσει μέχρι τον προορισμό του.Προσπάθησε, έβαλε όλες του τις δυνάμεις αλλά ήταν αδύνατο. Από μακριά τα φώτα της πόλης τού έδιναν κουράγιο αλλά φαίνονταν πολύ μακριά ακόμα.Έστρεψε τότε την προσοχή του δεξιά και αριστερά μήπως έβρισκε κανένα καταφύγιο κι ας ήταν πρόχειρο.Τότε, ξαφνικά, βλέπει κάπου εκατόν μέτρα από εκεί που ήταν κάτι σαν μια παράγκα εγκαταλελειμμένη.Φθάνοντας, μόλις που μπόρεσε και ακούμπησε το ραβδί του στην πόρτα, έπεσε καταγής αναίσθητος.Μόλις άνοιξε η πόρτα, φάνηκε ότι ήταν φυλάκιο στρατιωτών. Ο παπα-Πελάγιος ήταν τώρα στα χέρια των διωκτών του.Τον μάζεψαν οι στρατιώτες και από τη μορφή του αλλά και από τον σταυρό που βρήκαν στον κόρφο του, κατάλαβαν ότι ήταν ο παπα-Πελάγιος που αναζητούσαν.Τότε οι στρατιώτες ζήτησαν αμέσως ένα γιατρό, αφού στο μεταξύ ειδοποίησαν την Αστυνομική Διεύθυνση για την ανεύρεση του παπα-Πελάγιου.Πράγματι, ήλθε ο γιατρός για να διαπιστώσει ότι ήταν πλέον αργά. Ο γέροντας σε λίγο θα ξεψυχούσε και άφηνε τη μακαρία του ψυχή να πετάξει στον θρόνο της δικαιοσύνης και της αιωνιότητας.Με τη θυσία του παπα-Πελάγιου, όμως, γιόρτασαν ευφρόσυνα Χριστούγεννα τόσες ευσεβείς ψυχές εκείνη τη χρονιά του 1920, που μπορεί μεν οι μπολσεβίκοι να καταδίωκαν τους πιστούς, ο Θεός όμως του πορστάτευε και τους αξίωσε με τη θυσία του ιερέα να δεχθούν μέσα τους τον ίδιο τον Κύριο.Επέτρεψε, έτσι, ο Κύριος να γιορτάσουν στο μικρό εκείνο χωριό τα Χριστούγεννα οι χριστιανοί, ο παπάς να πεθάνει από τις ταλαιπωρίες, ο Ιβάν να σωθεί και ποιος ξέρει για τον θάνατο των στρατιωτών μέσα στη σύγκρουσή τους με τους λύκους που έγιναν τα όργανα της θείας δικαιοσύνης.

Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2018

Λειτουργικά θέματα Η οπισθάμβωνος ευχή

Μετά την εκφώνηση “ότι συ ει ο αγιασμός ημών....”, ο ιερέας δίνει το σύνθημα: “ Εν ειρήνη προέλθωμεν”, ας πάμε με ειρήνη. Αλλ’ ακόμα η σύναξη των πιστών δεν διαλύεται. Ο λειτουργός κατεβαίνει από το ιερό Βήμα και διαβάζει στη μέση του Ναού την λεγόμενη οποσθάμβωνο ευχή. Λέγεται οπισθάμβωνος, γιατί διαβαζότανε πίσω από τον άμβωνα, που παλαιότερα βρίσκονταν στην μέση του Ναού. Ενώ για τις άλλες ευχές της θ. Λειτουργίας υπάρχει διχογνωμία, αν πρέπει να διαβάζονται μυστικά ή φανερά και στη μέση του Ναού, για να ακούνε όλοι. Ο Θεόδωρος  επίσκοπος Ανδίδων γράφει η οπισθάμβωνος ευχή “οιονεί σφραγίς έστι πάντων των αιτημάτων και ανακεφαλαίωσις τακτική, πρέπουσα τοις πρώτοις και τιμιωτέροις επιλόγοις”. Δηλαδή, η σφραγίδα και ανακεφαλαίωση όλων των αιτημάτων, και ο επίλογος που ταιριάζει και πρέπει στη θ. Λειτουργία. “Ο ευλογών τους ευλογούντας σε, Κύριε, και αγιάζων τους επί σοι πεποιθότας σώσον τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου....”. Δεν μπορούμε, όπως θέλουμε και πρέπει, να αναπτύξουμε τα νοήματα όλης της ευχής, γι’ αυτό θα περιοριστούμε μόνο σε μια ελεύθερη μετάφραση.
          “Κύριε, εσύ που ευλογείς εκείνους που σε δοξάζουν και αγιάζεις εκείνους που πιστεύουν κι έχουν την εμπιστοσύνη τους σε σένα, σώσε το λαό σου και ευλόγησε την κληρονομία σου. Φύλαξε όλη την Εκκλησία σου, αγίασε εκείνους που αγαπούν την καλή κατάσταση και εμφάνιση του οίκου σου, που είναι κάθε ναός. Εσύ με τη θεϊκή σου δύναμη να τους αντιδοξάσεις και να μην εγκαταλείψεις εμάς , που ελπίζομε σε σένα. Δώρισε ειρήνη στις Εκκλησίες σου, στους ιερείς, στο στρατό, και σ’ όλο το λαό σου, γιατί κάθε καλό χάρισμα και κάθε τέλειο δώρο είναι από ψηλά και κατεβαίνει από εσένα τον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, τώρα και πάντα και στους ατελεύτητους αιώνες”.
          Πραγματικά λοιπόν η οπισθάμβωνος ευχή είναι η ανακεφαλαίωση και η σφραγίδα στο τέλος της θ. Λειτουργίας.

          γ.

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018

“Αεί Χριστούγεννα εστί”


Δεν πρέπει να κλεινόμαστε απλώς στην ιστορία, τον χρόνο και να μη προχωρούμε στο αιώνιο ή να μη βιώνουμε την υπέρβαση του χρόνου και της ιστορίας. Η όλη εκκλησιαστική παράδοση κάνει λόγο για το ότι αιώνια ζωή δεν είναι μια ζωή  που αρχίζει από το τέλος της ιστορίας. Η ορθόδοξη αντίληψη περί του χρόνου δεν είναι ούτε γραμμική, ούτε κυκλική, αλλά σταυρική.

          Αυτό σημαίνει, ότι στην ζωή των αγίων κάθε ιστορική στιγμή τέμνεται από το αιώνιο, καθώς επίσης οι άγιοι οδηγούνται προς τον μέλλοντα αιώνα, τον οποίον απολαμβάνουν από τώρα. Η Βασιλεία του Θεού είναι συγχρόνως και βίωση από τώρα των εσχάτων, αλλά και εσχατολογική προσδοκία. Έτσι, το πρόβλημα δεν είναι πως θα γιορτάζουμε χρονικές στιγμές, αλλά πως θα υπερβούμε τον χρόνο, και βασικά τον θάνατο, που είναι ένα υπαρξιακό γεγονός μεγάλης σημασίας.

          Ακόμη στην ορθόδοξη παράδοση εορτάζουμε τις δεσποτικές εορτές, ήτοι την Γέννηση του Χριστού, την Βάπτιση, την Μεταμόρφωση, την Σταύρωση, την Ανάσταση και την Ανάληψη, την Πεντηκοστή, ενιαίως ως θεολογία των γεγονότων. Σε κάθε θεία Λειτουργία εορτάζουμε όλα τα δεσποτικά γεγονότα και ποτέ ξεχωριστά. Και κοινωνούμε ολοκλήρου του Χριστού, που προσέλαβε όλη την ανθρώπινη φύση και την θέωσε. “Αεί Χριστούγεννα εστί” και “αεί Πάσχα εστί”. Η διάσπαση των δεσποτικών γεγονότων και η διάσπαση του Χριστού συνιστά μια αλλοίωση της εκκλησιαστικής παραδόσεως.

          Κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, ο Χριστός συλλαμβάνεται μέσα μας δια της πίστεως, σαρκούται δια της τηρήσεως των εντολών του Χριστού, σταυρούται δια των κόπων της πρακτικής φιλοσοφίας. Ανίσταται στην δόξα των πνευματικών θεωρημάτων, και αναλαμβάνεται με την μυστική θεολογία. Εορταστικές εκδηλώσεις χωρίς αυτήν την υπαρξιακή μέθεξη των Δεσποτικών εορτών είναι κοσμικές, ειδωλολατρικέ γιορτές.

  Ναυπάκτου ΙΕΡΟΘΕΟΥ: “Πραγμάτων έλεγχος”

  Ε. Π., τ. 257

Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018

Η νοερά προσευχή


Πρώτιστως σκοπός αυτής της “σταθερής” χρήσης της Ευχής του Ιησού είναι να εδραιωθεί μέσα μας, δια του θείου ελέους, η εσωτερική ησυχία και δημιουργική σιγή, που στην Ορθοδοξία ονομάζουμε ησυχία -εξ ου και ο όρος “ησυχαστής” - σημαίνει εκείνον που ασκεί την εσωτερική προσευχή.

          Η προσευχή του Ιησού, αφ’  εαυτής, είναι μια προφορική προσευχή, μια προσευχή με λόγια. Επειδή όμως τα λόγια είναι εξαιρετικά απλά, επειδή επαναλαμβάνονται πανομοιότυπα, είναι προσευχή που μας οδηγεί δια των λόγων στη σιωπή ή ακριβέστερα, μας επιτρέπει να ανακαλύψουμε τη διάσταση της σιωπής που είναι κρυμμένη μέσα στις λέξεις. Μιλούμε, αλλά ταυτόχρονα αφουγκραζόμαστε. Η σιωπή με την έννοια αυτή δεν πρέπει να εκληφθεί ως κάτι αρνητικό αλλά ως κάτι θαυμαστά θετικό. Δεν είναι απλώς μια παύση μεταξύ των λέξεων, μια κατάπαυση των ήχων, αλλά στάση ανοικτότητας, άγρυπνης προσδοκίας του Θεού. Δεν είναι απομόνωση αλλά σχέση, δεν είναι κενό αλλά πληρότητα, δεν είναι απουσία αλλά παρουσία: στον πυρήνα της είναι ο Θεός.

          Είναι σημαντικό ότι ο Ψαλμωδός δεν λέει “σχολάσατε(αφήστε κατά μέρος κάθε βιοτικό περισπασμό)”, αλλά σχολάσατε και γνώτε ότι εγώ είμι ο Θεός” (Ψαλμ. 45,11). Η αληθινή σιωπή δεν είναι τίποτε άλλο παρά γνώση Θεού. Έτσι, εκείνος που ζητά τη σιωπή, με αυτή τη θετική της έννοια, ουσιαστικά λέει στον Θεό, με λόγια του παιδός Σαμουήλ: “Λάλει, Κύριε, ότι ο δούλος σου ακούει” (Βασιλ. 3,9).

          Μητροπολίτης Διοκλειας ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ WARE

Δευτέρα 22 Ιανουαρίου 2018

“Θυμήσου τα δικά σου και συγχώρα τα παιδιά σου”


Συχνά είμαστε πολύ σκληροί και άτεγκτοι στα λάθη των παιδιών μας, των νέων μας, των άλλων. Τους σερβίρουμε τόνους τα “πρέπει”, τόνους τις συμβουλές με θυμό, με απολυτότητα και με ψυχρότητα.

          Εισαγγελείς στις σκέψεις τους, στις πράξεις τους, στις αποφάσεις τους, στις ενέργειές τους. Τους υπογραμμίζουμε πως τέτοιου είδους συμπεριφορές απάδουν στην ηλικία τους. Ενώ εμείς..... ήμασταν σεβαστικοί, ευγνώμονες, δεν αντιμιλούσαμε. Και έχουμε μπροστά τους λίστα μεγάλη από αυτά που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν.

          Αν όμως, θυμόμασταν τα δικά μας λάθη, αν τα είχαμε προ οφθαλμών, θα προσφέραμε κατανόηση στα λάθη των νέων, στις παραλείψεις τους, θα ήμασταν συγκαταβατικοί στις ορμές τους.

          Αν θυμόμασταν τα δικά μας λάθη.... Θα ήμασταν με τους άλλους γλυκείς, ανθρώπινοι. Οι υποδείξεις μας θα ήταν αφοπλιστικές, γιατί θα λέγονταν με αγάπη. Οι συμβουλές μας θα γίνονταν αποδεκτές, γιατί θα εξέφραζαν την αγωνία μας, το ενδιαφέρον μας για την δική τους ευτυχία. Θα ήταν μετρημένες,

θα λέγονταν σε εύθετο χρόνο, με σεβασμό στην προσωπικότητά τους.

          Αν θυμόμασταν τα δικά μας λάθη, θα ήμασταν ευγενείς με τους άλλους, θα τους εμπνέαμε κουράγιο για να προχωρούν, θα τους υποδεικνύαμε την αρετή με την σιωπή μας, με το παράδειγμά μας. Γιατί τα δικά μας λάθη θα μας είχαν κάνει πιο ώριμους, πιο αγωνιστικούς, πιο ενάρετους, πιο πολύ ανθρώπους της προσευχής και των θείων μυστηρίων.

          Θα τους λέγαμε, από την δική μας πείρα,για να μην απογοητεύονται, πως και τα λάθη  είναι ευτυχίες ανεπιθύμητες, επειδή μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν πνευματικά εφαλτήρια, για να πάμε πιο μπροστά και πιο ψηλά.

          Αν θυμόμαστε τα λάθη μας, θα τους λέγαμε πως τα λάθη είναι ανθρώπινα, αλλά ούτε πρέπει να τα επαναλαμβάνουμε ούτε και να σταματούμε σ’ αυτά.

          Αν θυμόμασταν τα λάθη μας, θα είχαμε την δύναμη να σβήνουμε τα λάθη των άλλων, θα συγχωρούσαμε και θα ήμασταν εποικοδομητικοί. Οι άλλοι δίπλα μας θα γίνονταν καλύτεροι.

          Ο λαός μας, σοφός πάντα, φρενάρει την κριτική μας διάθεση, επιστρατεύει με την διαχρονική σε αξία ρήση του την σύνεσή μας και μας συμβουλεύει:

          “ Θυμήσου τα δικά σου και συγχώρα τα παιδιά σου”.  
     “ΛΥΔΙΑ” 434        

Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2018

Θέλουμε γενιές αγραμμάτων;


“Τσάντα στο σχολείο” είναι το νέο πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, που εφαρμόζεται πιλοτικά ήδη σε 25 Δημοτικά Σχολεία. Το πρόγραμμα αυτό δίνει την δυνατότητα στους μαθητές, μία ή δύο Παρασκευές τον μήνα, να αφήσουν την τσάντα στο σχολείο, για να έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο το Σαββατοκύριακο!

          Έχουμε πλέον συνηθίσει τους πειραματισμούς και τις προχειρότητες των αρμοδίων του Υπουργείου Παιδείας. Οι ενέργειές του σε άλλες περιπτώσεις υποβαθμίζουν την ποιότητα των προσφερόμενων γνώσεων και σε άλλες αποσυντονίζουν τους μαθητές, αναθεωρώντας τις υποχρεώσεις τους.

          Σκληρή απάντηση δίνει το Δ. Σ. Της Πανελλήνιας Επιστημονικής Ένωσης Διευθυντών Σχολικών Μονάδων: “Αν πράγματι το Υπουργείον θέλει να βοηθήσει ουσιαστικά τους μαθητές και τις οικογένειές τους, δεν έχει παρά να υιοθετήσει την εισαγωγή του γνωστικού αντικειμένου της μελέτης και προετοιμασίας των μαθητών για την επόμενη μέρα για όλους τους μαθητές στο υποχρεωτικό πρόγραμμα, με στόχο για τους μικρούς μαθητές η τσάντα να μένει στο σχολείο και για τους μαθητές των μεγαλύτερων τάξεων η απαλλαγή τους από το μεγαλύτερο μέρος των κατ’ οίκον εργασιών.

          Είναι γεγονός ότι τα παιδιά είναι φορτωμένα με ποικίλες δραστηριότητες. Η υποχρέωση όμως που προηγείται όλων των άλλων είναι το σχολείο. Ας μην δημιουργήσουμε γενιές αγραμμάτων. Μπορεί τώρα  τα παιδιά μας να κουράζονται κατακτώντας την γνώση, αλλά αργότερα θα καταξιωθούν ως χρήσιμοι πολίτες της κοινωνίας μας.

          “ΛΥΔΙΑ”, τ. 538

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

Αντιαιρετικά: Η Ιερή Παράδοση (β΄)

Επειδή η Αγία Γραφή είναι  μέρος της Ιεράς Παραδόσεως, γι’ αυτό μόνο με τη βοήθεια της δεύτερης μπορούμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε σωστά την πρώτη. Ήδη ο απόστολος Πέτρος μιλάει για τον κίνδυνο παρερμηνείας της Γραφής, επειδή υπάρχουν μερικά δυσνόητα χωρία τα οποία μερικοί προσπαθούν  να τα ερμηνεύσουν αυθαιρέτως, “προς ιδίαν αυτών απώλειαν”.
          Στην ίδια ακριβώς πλάνη για την οποία μιλάει ο θεοφώτιστος Απόστολος πέφτουν οι σύγχρονοι αιρετικοί οι οποίοι προσπαθούν χωρίς το Άγιο Πνεύμα, χωρίς δηλαδή την Ιερά Παράδοση να ερμηνεύσουν την Αγία Γραφή.
          Στην πραγματικότητα όσοι απορρίπτουν την Παράδοση βλασφημούν στο Άγιο Πνεύμα του οποίου διαρκής ενέργεια στην Εκκλησία είναι αυτή. Η Ιερά Παράδοση είναι η ίδια η ζωή της Εκκλησίας, ο τρόπος αυτής της ζωής, ο τρόπος με τον οποίο η εκκλησιαστική κοινότητα ζει την παρουσία του Θεού. Η Παράδοση των Απόστολων, η Παράδοση των μετέπειτα Πατέρων και διδασκάλων της Εκκλησίας δεν είναι διαφορετικά και αντίθετα πράγματα μεταξύ τους, αλλά η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος το οποίο από την ημέρα της Πεντηκοστής οδηγεί απλανώς την Εκκλησία.
 γ.

Πέμπτη 18 Ιανουαρίου 2018

Λειτουργικά στιγμιότυπα " Η Θεία Λειτουργία"


Επάνω στη γη κάθε μέρα γίνεται ένα έργο: το πιο μεγάλο, το πιο σπουδαίο και το πιο ιερό έργο που μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι. Είναι η θ.

 Λειτουργία, η συνέχιση του μυστικού δείπνου που έκανε ο Χριστός με τους

μαθητές του. Οι άνθρωποι μπορούν να κάμουν πολλά και σπουδαία έργα, μα τίποτε περισσότερο και πιο σημαντικό από τη θ. Λειτουργία. Αυτό είναι ένα και μοναδικό προνόμιο που έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους, γιατί ούτε οι άγγελοι μπορούν να τελέσουν την θ. Λειτουργία. Στην θ. Λειτουργία οι άγγελοι συνεργάζονται με τους ανθρώπους.

          Λειτουργία θα πει δημόσιο έργο δηλαδή έργο για το λαό, το λαό του Θεού. Η Εκκλησία προσεύχεται για όλο τον κόσμο, αλλά τελεί τη θ. Λειτουργία μόνο για τους πιστούς. “Υπέρ των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών”. Η Εκκλησία είναι ο λαός του Θεού, και επομένως η θ. Λειτουργία, σαν δημόσιο έργο, γίνεται για το λαό του Θεού από τον ίδιο το λαό. Γιατί δεν λειτουργούν μόνοι τους ούτε μυστικά οι ιερείς της Εκκλησίας, αλλά κάθε φορά ο λαός του Θεού με τους ιερείς του τελούν τη θ. Λειτουργία. Όταν λέμε λαός του Θεού, δεν εννοούμε χωριστά τους λαϊκούς και κληρικούς, αλλά και τους λαϊκούς και τους κληρικούς. Όλοι μαζί και λαϊκοί και κληρικοί είμαστε ο λαός του Θεού.

          Δεν είναι εύκολο να πούμε τι είναι η Εκκλησία, το καταλαβαίνουμε όμως και το ζούμε αυτό το πράγμα, όταν τελούμε τη θ. Λειτουργία. Όταν είμαστε μέσα στο ναό και γίνεται η θ. Λειτουργία, εμείς δεν παρακολουθούμε απλώς σαν θεατές ό, τι γίνεται, αλλά είμαστε όλοι εμείς που λειτουργούμε. Εμείς είμαστε ο λαός του Θεού, κι εμείς τελούμε τη θ. Λειτουργία, με τους λειτουργούς της Εκκλησίας, που με τη χειροτονία έχουν τη χάρη της ιερωσύνης. Γι’ αυτό όλες οι ευχές κι όλοι οι ύμνοι της θ. Λειτουργίας είναι γραμμένοι έτσι που φαίνεται πως δεν λειτουργεί μόνος ο ιερέας, αλλά όλοι οι χριστιανοί που είναι μέσα το ναό. “Του Κυρίου δεηθώμεν” λέγει ο διάκονος και  “Πρόσχωμεν”, και το λέει για όλο το λαό, γιατί όλοι είμαστε η Εκκλησία κι όλοι μαζί τελούμε τη θ. Λειτουργία.

 γ.

Τρίτη 16 Ιανουαρίου 2018

Αντιαιρετικά: Η Ιερή Παράδοση (α΄)

Ο Χριστός, όπως έχουμε πει, δεν έγραψε κανένα βιβλίο, αλλά έστειλε στην Εκκλησία τον Παράκλητο, το Άγιο Πνεύμα, για να την οδηγεί εις “πάσαν την αλήθειαν”. Αυτό τώρα που ονομάζουμε Ιερή Παράδοση, δεν είναι ανθρώπινες διδασκαλίες, όπως ισχυρίζονται οι αιρετικοί, αλλά η αδιάλειπτη ενέργεια του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Η Ιερή Παράδοση, ως η αιώνια και αμετάβλητη παραμονή του Αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία, είναι το βαθύτερο θεμέλιο της υπάρξεώς της. Η Παράδοση περιλαμβάνει εις εαυτήν όλη τη ζωή της Εκκλησίας. Η Αγία Γραφή δεν είναι κάτι ξεχωριστό από την Παράδοση, αλλά μια απ’ τις μορφές της. Σύμφωνα άλλωστε με το λόγο της Γραφής, η διακονία της Καινής Διαθήκης είναι διακονία του Πνεύματος “εγγεγραμμένη ου μέλανι, αλλά Πνεύματι Θεού ζώντος, ουκ εν πλαξί λιθίνοις, αλλά πλαξί καρδίαις σαρκίναις”. Η Αγία Γραφή λοιπόν δεν είναι βαθυτέρα  ή σπουδαιοτέρα της Ι. Παραδόσεως, αλλά μια από τις μορφές της.
  γ.