Θαύματα με την προσευχή και την αγάπη του αγίου Πορφυρίου

 

ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

          Το 1984 – διηγείται η κυρία Νίκη Χιλλ – ζούσαμε στην Κρήτη, το κοριτσάκι μας η Ειρήνη 12 ετών βγήκε στον δρόμο να βοηθήση μια τυφλή γιαγιά να την πάη στο ιατρείο. Ένα αυτοκίνητο την πέταξε δυο μέτρα ψηλά και έπεσε με το κεφάλι μέσα σ’ ένα τσιμεντένιο χαντάκι. Οι γιατροί στο Νοσοκομείο στα Χανιά είπαν να φύγουμε αμέσως για την Αθήνα, γιατί το χτύπημα ήταν σοβαρό, το παιδί ήταν σε κώμα και ίσως δεν θα ζούσε.

Μας πήρε ντακότα της στρατιωτικής αεροπορίας και μας πήγε στην Αθήνα. Αμέσως στο Νοσοκομείο των Παίδων έπεσαν όλοι οι γιατροί πάνω στο παιδί, μα δεν ήξεραν αν θα γίνη καλά.

Στα Χανιά ο Σεβασμιώτατος κ. Ειρηναίος όλη την νύχτα προσευχόταν γονατιστός στο Ιερό, όλοι οι φίλοι μας και Ιερείς προσεύχονταν για την Ειρήνη μας.

Ήταν σε κώμα επτά ημέρες, της μιλούσαν οι γιατροί συνέχεια και δεν αντιδρούσε καθόλου, μόνο την πέμπτη ημέρα που ήρθε μια από τις αδελφές μου, της ψιθύρισα στο αυτί: “Δες, Ειρήνη μου, ποιος ήρθε να σε δη”, τότε άνοιξε λίγο το πρησμένο της ματάκι και είπε πολύ σιγά “η Παναγία” και έπεσε πάλι σε κώμα. Οι γιατροί χάρηκαν, “έχομε κάποια ελπίδα”, είπαν.

Την ημέρα εκείνη μας τηλεφώνησε ο παπα-Γιώργης από τα Σφακιά, που έχει 12 παιδιά. Ήταν γνωστός με τον άγιο Πορφύριο και, όταν ο Άγιος πήγαινε στην Κρήτη, πάντα έμενε στο σπίτι του. Μου είπε στο τηλέφωνο: “Αδελφή μου, πήγαινε αμέσως στον γέροντα Πορφύριο να του πης να προσευχηθή για το παιδί”.

Ένας οικογενειακός μας φίλος που είχε μεγάλο πρόβλημα υγείας, όταν έμαθε ότι θα πάμε στον γέροντα Πορφύριο, ήρθε με το αυτοκίνητό του να μας πάη. Μαζί μας ήρθε και η Ρεβέκκα, φοιτήτρια τότε της Παντείου, τώρα αδελφή Μακαρία και Ηγουμένη στην Μονή του Αγίου Εφραίμ στην Νέα Μάκρη, και ο κουμπάρος μας ο Γιώργος από την Χίο, καθηγητής.

Αφήσαμε την μητέρα μου και την αδελφή μου στο νοσοκομείο να προσέχουν το παιδί, και πήγαμε στον Ωρωπό, όπου τότε έμενε ο Γέροντας Πορφύριος σε ένα τροχόσπιτο.

Ο φίλος μας ο Ιάκωβος που μας πήγαινε είχε μεγάλο πρόβλημα, δεν μπορούσε να ουρήση και υπέφερε. Όταν φτάσαμε, μας άφησε και αυτός πήγε στο δάσος να προσπαθήση.

Μπήκα πρώτη μέσα. Ο Γέροντας καθόταν πάνω σ’ ένα ντιβάνι, τυλιγμένος με μια μάλλινη στρατιωτική κουβέρτα, φορούσε το σκουφάκι του και ήταν πολύ όμορφος και φωτεινός. Γονάτισα κοντά του δίχως να πω τίποτε. Με σταύρωσε με ένα ξύλινο Σταυρό πάνω στο κεφάλι εφτά φορές, λες και ήξερε πως έχω εφτά παιδιά, λέγοντάς μου τρεις φορές: “Ήταν θαύμα, παιδί μου, ήταν θαύμα, μην στενοχωριέσαι”. Καθήσαμε όλοι γύρω του και μας λέει: “Καλά, αυτός ο Ιάκωβος έχει πολύ πρόβλημα. Πήγε στο δάσος και δεν μπορεί να ουρήση ο καημένος”.

Όταν μπήκε ο Ιάκωβος, του λέει ο Γέροντας: “Καλώς τον Ιάκωβο τον Χωραφά”. Ξαφνιαστήκαμε όλοι πώς ήξερε το όνομά του και το επώνυμό του. Του είπε πως πριν πολλά χρόνια είχε γνωρίσει τον παππού και την γιαγιά του στην Κέρκυρα και του διηγήθηκε πολλές ιστορίες γι’ αυτούς. “Άκου να σου πω, Ιάκωβε, έχεις φίλους στρατιωτικούς γιατρούς που θέλουν να σου κάνουν εγχείρηση. Εσύ να μην το δεχτής, γιατί θα σε ράψουν λάθος και θα υποφέρης χειρότερα. Μετά θα πας στην Αγγλία να σε διορθώσουν και μετά από δύο χρόνια θα πεθάνης. Να παρακαλάς μονάχα την Παναγία μας να σε κάνη καλά και να αγαπάς τον Χριστό μας, αυτοί είναι οι γιατροί σου. Ακούς Ιάκωβε;”.

Δεν άκουσε τον Γέροντα ο Ιάκωβος· φοβήθηκε, γιατί υπέφερε. Τον έπεισαν και οι φίλοι του οι γιατροί και εγχειρίστηκε. Όλα έγιναν όπως του είπε ο Γέροντας και άφησε ορφανά τα δύο μικρά παιδιά του.

Συμβούλεψε και τον κουμπάρο μας να φύγη από την Αθήνα να πάη στην Χίο να φροντίση τους γονείς του.

Γυρίσαμε στο νοσοκομείο και το βράδυ έγινε το θαύμα. Η Ειρήνη μας άρχισε να ψέλνη. “Ευλογητός ο Θεός ημών …”.

Το πρωί ήρθαν οι γιατροί και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Η Ειρήνη καθιστή στο κρεββάτι και χαμογελαστή. “Μητέρα, κέρασε τα παιδιά”, μου είπε. Είχαν πει πως, αν συνερχόταν, θα ήταν παιδί με ειδικές ανάγκες. Η προσευχή και η ευλογία και η αγάπη του Αγίου μας Πορφυρίου όμως την έκανε τελείως καλά και τώρα εργάζεται.

Όταν βγήκαμε από το νοσοκομείο, πήγαμε αμέσως στον γέροντα Πορφύριο να πάρουμε την ευχή του και να ευλογήση την Ειρήνη μας.

Την αγάπησε πολύ ο Γέροντας, “καλώς το παιδί του θαύματος” της είπε, της κρατούσε με τόση αγάπη το χέρι, ήθελε να της χαρίση ένα ξύλινο Σταυρό που είχε σκαλίσει μόνος του, αλλ’ αυτή δεν ήθελε να του το στερήση και δεν το έπαιρνε· τότε αυτός της έδωσε το κομποσχοίνι του, το οποίο φυλάμε με πολλή αγάπη και το δίνομε όπου υπάρχει ανάγκη για φυλαχτό και ευλογία. Όποτε βρισκόμαστε στην Αθήνα, πηγαίναμε να πάρωμε την ευχή του.

Ήταν συχνά άρρωστος, γιατί έπαιρνε τις αρρώστιες των ανθρώπων που υπέφεραν. Ένας πατέρας οικοδόμος που είχε πέντε παιδιά, έπαθε έρπη στο πρόσωπο και στον λαιμό. Πήγε στον Γέροντα να τον ευλογήση και σε λίγες ημέρες έγινε καλά και ο άγιος Πορφύριος έβγαλε έρπη στο ίδιο μέρος. Ήταν στο κρεββάτι, δίπλα του έκαιγε μια ξυλόσομπα και φαινόταν πως υπέφερε.

Κάποτε του πήγα τον εγγονό μας τον Γαβριήλ, δύο ετών, να τον ευλογήση. “Μα δεν το βλέπεις; μου είπε, είναι πολύ ευλογημένο παιδάκι”, το χάϊδεψε στο κεφαλάκι, πήραμε την ευχή του και φύγαμε πετώντας· έδινε σε όλους τόση χαρά και τόση αγάπη, δύναμη ζωής παρ’ όλο που εκείνος υπέφερε παίρνοντας τους πόνους των άλλων.Μια φορά πήγαμε όλα τα παιδιά μας να τα ευλογήση, να πάρουν την ευχή του. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά. Τον ρώτησα “πού να πάμε να ζήσουμε”. “Στην Σκαρδαμούλα να πάτε”, μου είπε· έτσι ήταν η ονομασία στην αρχαιότητα της σημερινής Καρδαμύλης στην Μάνη.

Μείναμε εκεί πολλά χρόνια ευλογημένα και δημιουργικά. Ο Γέροντας μας έστελνε διάφορα πονεμένα παιδιά να ζήσουν κοντά μας και να κάνουν παρέα με τα παιδιά μας, να φάνε υγιεινά και να νοιώσουν αγάπη και θαλπωρή στην αγκαλιά της οικογένειας. Έχομε να πούμε πολλές ιστορίες και θαύματα που γίνονταν με την προσευχή και την αγάπη του Αγίου μας Πορφυρίου. Την ευχή του να έχωμε.

Από το βιβλίο: «Ο Όσιος Πορφύριος (Μαρτυρίες – Διηγήσεις – Νουθεσίες)». Α’. Μαρτυρίες. Έκδοση «Ενωμένη Ρωμηοσύνη», σελ. 116.

Πατερικός: Θαύματα με την προσευχή και την αγάπη του αγίου Πορφυρίου (paterikos.blogspot.com)

ΠΑΝΤΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Όσα αμαρτήματα και αν διαπράξει ο άνθρωπος, ακόμα και τα πιο φοβερά, πάντα υπάρχει μ ε τ ά ν ο ι α. Όσο βρισκόμαστε  σ’ αυτόν τον κόσμο είναι ορθάνοιχτες οι πόρτες και της κολάσεως και του παραδείσου. Κι αυτό γιατί είναι πάντα ανοιχτή η πόρτα της μετανοίας. Γι’ αυτό ας μην απελπίζουμε κανέναν και ας μη κλείνουμε  την πύλη της επιστροφής και της σωτηρίας. “Έλθετε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς”, φωνάζει σε όλους μας ο Κύριος. Γιατί λοιπόν εμείς, και με ποιο δικαίωμα εμποδίζουμε τους άλλους να επιστρέψουν και να σωθούν; “Μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε και εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν”. Αντίθετα πρέπει να βοηθούμε όσους ειλικρινά θέλουν να μετανοήσουν και να σωθούν. Όπως έγινε μια φορά και με τον άγιο Παφνούτιο

          “Ζούσε κάποιος μοναχός σε σκήτη μαζί  με τον Αββά Παφνούτιο και τον πολεμούσε η σαρκική αμαρτία. Και έλεγε: “Και δέκα γυναίκες να πάρω, πάλι δεν ικανοποιώ την επιθυμία μου”. Ο γέροντας του μιλούσε με όλη του την πραότητα και την αγάπη του και προσπαθούσε να τον στηρίξει λέγοντας: “Μη μιλάς έτσι, τέκνο μου. Πόλεμος είναι των δαιμόνων”. Αλλά ο μοναχός δεν πείσθηκε, αλλά πήγε στην Αίγυπτο και πήρε γυναίκα. Μετά από καιρό ανέβηκε ο Αββάς από την έρημο στην Αίγυπτο για κάποια δουλειά στη σκήτης και είδε τον μοναχό φορτωμένο με ζεμπίλια οστράκων. Δεν τον αναγνώρισε όμως, παρά  μόνον όταν του μίλησε ο ίδιος: “Εγώ είμαι, ο τάδε μαθητής σου”. Τότε ο γέροντας, που τον είδε σ’ αυτό το κατάντημα τον συμπόνεσε πολύ και έκλαψε. Και με δακρυσμένα μάτια του λέγει: “Πως άφησες, παιδί μου, εκείνη την τιμή και έφτασες σ’ αυτό το κατάντημα;  Πλην, πήρες τις δέκα γυναίκες, που ήθελες;”

- “Μόνον μια επήρα και βασανίζομαι για τη χορτάσω ψωμί”, απάντησε αναστενάζοντας ο παλιός μοναχός.

- Έλα πάλι μαζί μας” του ξανάπε ο γέροντας.

- Υπάρχει μετάνοια, Αββά”, ρώτησε.

- Υπάρχει” του αποκρίθηκε.

          Τότε εκείνος τα εγκατέλειψε όλα και τον ακολούθησε στην σκήτη. Και αποδείχτηκε στην πράξη ένας πολύ άξιος μοναχός και σώθηκε.

          “ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ”, Π. Μ. Σωτήρχος   

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

 

Έχω προσέξει και στον εαυτό μου και στους άλλους ότι δύσκολα ο άνθρωπος έρχεται σε κατάσταση τέτοια που να πει: “Είμαι ανάξιος της σωτηρίας, αλλά ο Θεός με σώζει δωρεάν, και εγώ χαίρομαι και ευφραίνομαι”. Αυτό το σημείο να το προσέξουμε: όλοι, όλοι ευχαρίστως τελικά θα ήθελαν έτσι να σωθούν, όπως λέει ότι σώζει ο Θεός, δηλαδή δωρεάν. Αλλά όμως κάποιοι θέλουν να μη σώσει κανέναν ο Θεός από εκείνους που δεν έκαναν καλά έργα. Αυτοί, καθώς κάνουν κάποιες καλές έστω πράξεις, έχουν τέτοια καρδιά, τέτοια ψυχή μέσα τους, που δεν θα ήθελαν να σωθούν όσοι δεν έχουν τέτοια  έργα. Λίγοι είναι εκείνοι που θέλουν να τους σώσει όλους ο Θεός,  άσχετα πως έζησαν, και να μη βρεθούν στην κόλαση.

          “Ακριβώς σ’ εμένα, Κύριε, θα δείξεις τη δύναμή σου, ότι σώζεις τον αμαρτωλό, σ’ εμένα που είμαι πολύ αμαρτωλός, που είμαι ό, τι χειρότερο”.

          Ο πνευματικός

“Κάπου θα συναντηθούμε, στο ίδιο σπίτι ζούμε”

 

“Κάπου θα συναντηθούμε,

στο ίδιο σπίτι ζούμε” 

“Δεν μπορεί, δεν μπορεί

 κάπου θα συναντηθούμε.

 Δεν μπορεί, δεν μπορεί

 στο ίδιο σπίτι ζούμε”.

 

Ένα ωραίο τραγούδι των αρχών της δεκαετίας του ΄90 περιέγραφε με χιουμοριστικό τρόπο την αδυναμία του ζευγαριού να συναντηθεί, μέσα στις πολλές υποχρεώσεις του. “Στις 11 μπορείς; Όχι..... στις 4 μπορείς; Μπορώ. Ναι, αλλά δεν μπορώ εγώ”. Και κατέληγε στο ρεφραίν του με τη φράση: “Δεν μπορεί, κάπου θα συναντηθούμε, στο ίδιο σπίτι ζούμε”(Γιάννης Μηλιώκας).

Το τραγούδι αυτό περιγράφει όχι την φθορά που ο γάμος προκαλεί στον έρωτα, αλλά την ήττα του έρωτα από τον χρόνο, τις υποχρεώσεις, τις ανάγκες των παιδιών, την αδυναμία να δημιουργήσει το ζευγάρι την έκπληξη στον άλλο. Ο λόγος της Αποκάλυψης “έχω κατά σου ότι την πρώτην σου αγάπην αφήκας” δεν είναι απαραίτητο να ισχύει, όπως συχνά η εκκοσμικευμένη     νοοτροπία μας θέλει. Απλά δεν προλαβαίνει το ζευγάρι να σκεφτεί ότι υπάρχουν και οι δύο ως πρόσωπα, που χρειάζονται ο ένας τον άλλο. Ότι δεν είναι μόνο η σωματική πλευρά της σχέσης που χρειάζεται ανατροφοδότηση, αλλά και η επικοινωνία, το μοίρασμα του χρόνου, η έκπληξη της κοινωνίας.

          Πως φθείρεται  η σχέση;

Όταν δεν μπορούμε να συναντηθούμε. Όταν περιμένουμε τις διακοπές ή ένα ταξίδι για να περπατήσουμε, να κουβεντιάσουμε, για να ζήσουμε όπως στην αρχή της. Καθώς περνά ο χρόνος στην καρδιά του ζευγαριού εισέρχεται η δράση: “δεν προλαβαίνω, αλλά δεν πειράζει. Ο άλλος καταλαβαίνει”. Το θέμα όμως είναι ότι αυτό το “καταλαβαίνει”, κουράζει όταν είναι συνεχές. Ναι, καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο, ότι η καριέρα, η εργασία, οι υποχρεώσεις, τα προγράμματα είναι σημαντικά, ανήκουν στον πυρήνα της προσωπικότητάς, αλλά και της ευθύνης που έχουμε έναντι του σπιτιού μας. Όμως όλα αυτά δεν αναιρούν ότι το σπουδαιότερο είναι η αγάπη!

Ο έρωτας δύο ανθρώπων δεν μετατρέπεται σε αγάπη καθώς περνάνε τα χρόνια. Αλλάζει  όψεις, ναι. Αν όμως πάψει να υφίσταται ως πυρήνας της σχέσης, τότε το ζευγάρι σταδιακά αποξενώνεται. Γιατί η σχέση θέλει ανανέωση.

Δεν είναι μόνο το σώμα που διψά, όχι μόνο για εκτόνωση, αλλά και για τρυφερότητα. Είναι και η ψυχή που θέλει κοινωνία. Θέλει αγώνα, ώστε ο χαρακτήρας να μην αφεθεί στις αδυναμίες και τα πάθη, να μη γίνει ένα με τον κόσμο και τους πειρασμούς της εικόνας, του υπολογιστή, των ενδιαφερόντων του πηγάζουν από την διαφήμιση και τον καταναλωτισμό, αλλά είναι μόνο για τον ένα. 

 Η Εκκλησία μιλά συχνά για εγκράτεια στην σχέση του ζευγαριού, ιδίως στην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αλλά και κάθε νηστείας. Η εγκράτεια όμως έχει νόημα όταν υπάρχει στην πραγματικότητα η σχέση. Και δεν είναι μόνο η αποχή από την σαρκική επαφή. Είναι κυρίως η αποχή από οτιδήποτε αποξενώνει το ζευγάρι. Είναι μια απόπειρα μέσα από την προσευχή και την νηστεία το ζευγάρι να διαπιστώσει τι σπάει την αγάπη τόσο προς τον Θεό όσο και προς τον πλησίον, να μιλήσει, να επικοινωνήσει, να βρει την φλόγα της ψυχής.

Η έκπληξη είναι να κρατήσουμε την εικόνα του προσώπου του άλλου ζωντανή στην καρδιά μας και να το δείχνουμε με καθό τρόπο. Να συναντιόμαστε, έστω και για λίγο. Να συζητούμε. Να μην νικηθούμε από το “δεν πειράζει, ο άλλος καταλαβαίνει”. Και να ξαναζούμε την χαρά της πρώτης αγάπης! Τότε, ακόμη κι αν όλα τρέχουν, ήδη η συνάντηση είναι δεδομένη!

          Πρωτ. Θεμ. ΜΟΥΡΤΖΑΝΟΥ

ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ ΌΤΑΝ ΜΑΣ ΑΔΙΚΟΥΝ

 

“Να χαιρόμαστε όταν μας αδικούν”, λέγει ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής και μας  εξηγεί ότι πρέπει να χαιρώμεθα “διότι μας δίδεται η αφορμή να συγχωρώμεν αυτόν, ο οποίος μας ελύπησεν”. Κι ακόμα, το πιο σημαντικό, η ανεξικακία μας οδηγεί στην αληθινή θεογνωσία, που είναι το κορυφαίο σημείον της σωτηρίας του ανθρώπου. Και τότε ο Θεός ακούει αμέσως όταν προσεύχεται ο ανεξίκακος. Γράφει ο Άγιος Μάρκος ο Ασκητής τα εξής θεοφώτιστα και αποκαλυπτικά:

- “Ένα, λοιπόν, σκοπόν οφείλουμε να επιδιώκουμε παντού και πάντοτε και υπό οιασδήποτε συνθήκας, να χαιρώμεθα και να μη λυπούμεθα οσάκις αδικούμεθα διαφοροτρόπως από τους ανθρώπους. Να χαιρώμεθα δε  ουχί απλώς και ως έτυχεν, αλλά διότι μας δίδεται η ευκαιρία να συγχωρήσωμεν αυτόν, ο οποίος μας λύπησε, ώστε να λάβωμεν και ημείς υπό του Θεού άφεσιν αμαρτιών. Αυτή, η προς τον λυπήσαντα ημάς αδελφόν ανεξικακία, εξασφαλίζει την πραγματική γνώση του Θεού και περιέχει η γνώση αυτή όλα όσα οφείλει να γνωρίζει ο άνθρωπος συγχρόνως δε παρέχει εις τον άνθρωπο την δύναμη, οσάκις παρακαλεί τον Θεόν, να εισακούεται απο Αυτόν. Αυτή, η εκ της ανεξικακίας θεογνωσία, είναι ο ωραίος και πολύτιμος καρπός της προσευχής. Δια της προσευχής φανερώνεται η πίστη, που έχουμε προς τον Χριστό, διότι δι’ αυτής αποκτώμεν την δύναμιν να αγαπώμεν τον πλησίον μας, όπως τον εαυτόν μας. Δια την απόκτησιν αυτής της θεογνωσίας οφείλομεν με αγρυπνίας και σωματικάς κακουχίας να παρακαλώμεν τον Θεόν, ώστε να ανοίξει από συγκίνησιν η καρδιά μας και να την δεχθεί και να μην την αποδιώξει”.

          “ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ ΣΩΤΗΡΙΑ”, Π. Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΣ

ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ

 

Μείνε μαζί μου

          Κύριε, μείνε μαζί μου. Η νύχτα τονίζει την ανάγκη της παρουσίας Σου.

          Σκέπασέ με κάτω από τα φτερά Σου.

          Ζέστανε τα χέρια μου ανάμεσα στα δικά Σου, τρυπημένα, μα γι’ αυτό  περισσότερο αγαπημένα.

         Μη φύγεις. Που θα πας τέτοια ώρα, ω Ιησού. Η νύχτα έχει προχωρήσει.

          Υπάρχει άλλος που να Σε χρειάζεται περισσότερο από μένα;

          Τι σημασία έχει το ότι οι άνθρωποι που με συναναστρέφονται με θεωρούν ήρεμο, αποφασιστικό, πετυχημένο, καλά τοποθετημένο μέσα στη ζωή; εσύ το γνωρίζεις, Ιησού μου, ότι στο βάθος παραμένω ένα παιδί.

          Ένα φοβισμένο παιδί, που νιώθει τόσο άβολα μέσα στον απέραντο κόσμο.

          Ένα παιδί που αισθάνεται ξένο και μοναχικό, ακόμα κι’ όταν το κυκλώνει η αγάπη των άλλων.

Συ είσαι ο φίλος, ο αδελφός και ο Πατέρας μου.

          Μονάχα όταν ακούω τον κτύπο της καρδιάς Σου, νιώθω τη δική μου να γαληνεύει.

          Κοντά Σου αναπνέω την αδελφοσύνη και ξεπερνώ τη μοναξιά μου.

          Κάθισε ακόμη λίγο, Λυτρωτή μου. Μη βιάζεσαι να φύγεις. Η αμαρτωλότητά μου σε διώχνει, μα η ατέρμονη αγάπη Σου σε κρατάει.

          Ω, μείνε μαζί μου.

          Πες μου τι πρέπει να κάνω, για να Σε κρατήσω, έστω και για λίγο.

          Ένα λεπτό κοντά Σου αξίζει μια αιωνιότητα. Στην παρουσία Σου σταματάει ο χρόνος, χάνεται.

          Στη συντροφιά Σου γεύομαι την αιώνια χαρά.

          Μείνε κοντά μου για πάντα, ω Ιησού.

          ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ, πρώην αρχιεπισκόπου Αμερικής

Ο “γραμματισμένος, κι ο “προγραμματισμένος”

 

Αυτό ήταν ανέκαθεν το πρότυπο στη νεοελληνική κοινωνία, να κατέχει κανείς το κλειδί που ξεκλειδώνει αυτά τα 24 “σχεδιάκια” που ονομάστηκαν γράμματα και, ξεκλειδώνοντας τα, να φυτεύει εντός του ολάνθιστους κήπους, να στεγάζει όνειρα κι ελπίδες, να χτίζει τελικά έναν καινούργιο κόσμο, όπως τον φαντάστηκε όχι μόνο ο ίδιος, αλλά μαζί του και μια ολόκληρη κοινωνία, η οποία περίμενε από εκείνον αυτό ακριβώς, να της δώσει έμπνευση και φτερά για το καλύτερο, όχι ξέρη γνώση.

          Γιατί συνήθως μας διαφεύγει το πιο κρίσιμο, ότι οι κοινωνίες άνοιξαν την περπατησιά τους όχι τόσο χάρη στη γνώση, όσο χάρη στην έμπνευση. Αν έμεναν μόνο στη σιγουριά της γνώσης, ακόμα θα ήταν εγκλωβισμένες στη σιγουριά της σπηλιάς. Η έμπνευση είναι εκείνη που ανοίγει δρόμους, όχι η γνώση. Η πρώτη είναι  ο κινητήριος νους για να αξιοποιηθεί η δεύτερη. Χωρίς την πρώτη, η δεύτερη είναι ουσιαστικά άχρηστη-είναι για την αποθήκη, όχι για το δημιουργικό εργαστήρι, που δίνει το σχήμα που θέλει στο πυρακτωμένο σίδερο. Ή με άλλο τρόπο διατυπωμένο. Η γνώση είναι ό, τι μένει παγωμένο και άκαμπτο μετά την ορμητική έκχυση της έμπνευσης, της καυτής και ασυγκράτητης λάβας  ενός ηφαιστείου, με την οποία εκτονώνονται  δυνάμεις που δεν μπορούν πια να μείνουν εγκλωβισμένες στα έγκατα της γης....

          Αυτά και άλλα πολλά περιμένουν κατά βάθος οι κοινωνίες από τους “γραμματισμένους” τους. Γι’ αυτό και κάθε οικογένεια, ακόμα και με αιματηρές οικονομικές θυσίες, ήθελε να έχει  τον “γραμματισμένο” της, παρότι σε αρκετές περιπτώσεις αυτός μπορεί να ήταν κακοπληρωμένος. Γιατί, όσα λίγα και αν έπαιρνε, είχε το πολύ, το περισσότερο που θέλει ένας άνθρωπος για να μετασχηματίσει την επιβίωση σε βίο και να μείνει στο μεροδούλι-μεροφάι( φράση που έχει εφαρμογή και στα ζώα ωσαύτως, όχι μόνο στον άνθρωπο...), ήταν ένα διάπλατα ανοιγμένο παράθυρο στον κόσμο, επισφράγιζε καταλυτικά το “ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος”...

          Ώσπου ήρθε μια εποχή-όχι πολύ μακρινή από εμάς....που κλείστηκε το οπτικό πεδίο του “γραμματισμένου” από μια τόση δα συλλαβή που μπήκε μπροστά του, και από “γραμματισμένος’ έγινε “προγραμματισμένος”. Και μάλιστα, η προσθήκη αυτή έγινε τόσο αθόρυβα, τόσο άνετα, τόσο αδιαμαρτύρητα, που λες και περίμενε από καιρό να γίνει, λες και ο ίδιος ο “γραμματισμένος” την περίμενε με ανακούφιση, κουρασμένος πια από την ορμή και την έμπνευση που ζητούσαν από αυτόν....Και σταμάτησε πια να ψάχνει, να ρωτάει, να αμφισβητεί... Από το πυρωμένο σίδερο το οποίο έπαιρνε  το σχήμα του εκείνος με έμπνευση και σοφία του έμεινε το πάγιο παγωμένο σχήμα της άνωθεν δεδομένης σιδερένιας πειθαρχίας....

          Δεν χρειάζεται, φυσικά, να πούμε ότι τέτοιες προγραμματισμένες από προγραμματισμένους κοινωνίες είναι ήδη προγραμμένες.

          “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ”, φ. 1092

Έτσι επήλθε το θαύμα

 

Ο Έλλην ήρχισε και έφερε εις το τέρμα τον αγώνα του δια μόνης της αποφασιστικότητός του, η οποία ήτο σχεδόν δραματική, διότι είχε να αντιμετωπίσει συντριπτικάς δυνάμεις. Όταν συνήλθαν εις την μονήν της Αγίας Λαύρας οι πρόκριτοι της Αχαΐας, οι αρνούμενοι να υπακούσουν εις την πρόσκλησιν του καϊμακάμη και να μεταβούν εκεί όπου τους ανέμενεν η ειρκτή ως μαύρος προθάλαμος του τάφου και απεφάσισαν να κηρύξουν την επανάστασιν, εγνώριζαν ότι αποδύονται εις άδηλον αγώνα δια τον οποίον τίποτε σχεδόν δεν είχε προπαρασκευασθεί.. Οι δε εισβάλοντες εις την Καλαμάταν δεν έκριναν κατορθωτόν κατ’ αρχάς παρά να βαδίσουν κατά των παραθαλασσίων φρουρίων, των οποίων αι φρουραί ήσαν σχετικώς μικραί, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι ήτο εύκολον να τας καταβάλουν. Μόνον ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μη έχων τότε άλλον εφόδιον παρά μόνον τον στρατηγικόν του νουν και την ακατάβλητον θέλησίν του, υπέδειξε την ανάγκην να στραφούν εναντίον της Τριπολιτσάς, του ισχυροτάτου κέντρου του εχθρού, χωρίς την εκμηδένησιν του οποίου κάθε άλλη επαναστατική επιτυχία δεν θα είχε σοβαράν σημασίαν. Και εστράφη προς το εχθρικόν κέντρον με πολύ ολίγους άνδρας κατ’ αρχάς, μη διαθέτων τότε ο ίδιος ούτε καν ατομικόν όπλον.

          Αλλά και παρά τον ποταμόν της Καλαμάτας, όπου καθηγιάσθηκαν τα όπλα των Μανιατών και προ του πελωρίου ξυλίνου σταυρού του στηθέντος εις την πλατειαν του Αγίου Γεωργίου των Πατρών, ο όρκος των επαναστατών ήτο φοβερός: “Ελευθερία ή Θάνατος”.

          Αν δεν επήρχετο η νίκη δεν θα απέμενε παρά ο όλεθρος......

          Έτσι επήλθε το θαύμα. Εντός του πρώτου έτους έπεσεν η Τριπολιτσά, ηλευθερώθη σχεδόν ολόκληρος η Πελοπόννησος και ευρέθησαν εις ελληνικάς χείρας η Αττική, αι γειτονικαί της επαρχίαι και η Αιτωλοακαρνανία και κατά το τέλος του Νοεμβρίου του 1822 εκυριεύθη και το κρινόμενον έως τότε υπό των Ευρωπαίων στρατιωτικών ως απόρθητον φρούριον του Ναυπλίου. Αι εκστρατίαι διαφόρων πασσάδων απετύγχαναν η μία μετά την άλλην. Ματαίως επολιορκήθη κατ’ επανάληψιν κατά τα πρώτα έτη το Μεσολόγγι και η μεγάλη δια την εποχήν στρατιά του Δράμαλη κατεκόπη εις τα Δερβενάκια. Τα ελληνικά πυρπολικά εθαυματούργουν εν τω μεταξύ, απετολμώντο δε υπό του γενναίου αλλά και στρατηγικού Ανδρέα Μιαούλη ακόμη και ναυμαχίαι κατά παράταξιν.

          Η επανάστασις θα είχε ταχύτερον και ευτυχέστερον τέρμα, αν δεν εμεσολάβει ο ολέθριος και όχι σπάνιος δυστυχώς μεταξύ των Ελλήνων διχασμός.

          Ο Εμφύλιος πόλεμος συνετέλεσεν εις το να αποβιβαστούν εις την Μεσσηνίαν χωρίς σχεδόν καμμίαν αντίδρασιν αι δυνάμεις του Ιμπραήμ πασσά του τόσον ταλανίσαντος την χώραν, και ενώ ο φυσικός αρχηγός των δυνάμεων της Πελοποννήσου, ο Κολοκοτρώνης, ευρίσκετο εις την φυλακήν κρατούμενος υπό των πολεμικών του αντιπάλων. Η άμυνα εσυνεχίσθη εις την Πελοπόννησον δια των μόνον των μικρών δυνάμεων που διέθετεν ο αποφυλακισθείς αργότερα αρχηγός και συνεκεντρώθη ο αγών εις το Μεσολόγγι, όπου επολέμησαν οι Πανέλληνες. Η επανάστασις τότε, κατά την έκφρασιν του Σπυρίδωνος Τρικούπη, έλαβε τραγικον σχήμα.

          Αλλά και το Μεσολόγγι έπεσε, εις δε τον Γεώργιον Καραϊσκάκην.... δεν επετράπη να εκτελέσει το άξιον δαιμονίου στρατηγού σχέδιον να δημιουργήσει δι’ επιχειρήσεων νεκράν ζώνην όπισθεν του Κιουταχή, από του μυχού του Κορινθιακού μέχρι του Ευβοϊκού, ώστε να καταστήσει αδύνατον και τον εφοδιασμόν εκ των εις Λαμίαν βάσεών του και την υποχώρησιν, συμπράττοντος από θαλάσσης και υπό του Μιαούλην ελληνικού στόλου. Είχαν επέμβει οι ξένοι στρατιωτικοί  ηγέται, οι προερχόμενοι εκ της μόνης ευρωπαϊκής δυνάμεως της βοηθούσης τότε τον ελληνικόν αγώνα, διαφωνούντες προς τον Καραϊσκάκην  ως προς την τακτικήν, και η μεν αρχιστρατηγία ανετέθη εις τον Ρίτσαρδ Τζούρζς, η δε αρχηγία του στόλου εις τον όλως ακατάλληλον λόρδον Κόχραν.

          Αλλ’ η αποφασιστικότης  του ελληνικού αγώνος είχεν ήδη επηρεάσει το πνεύμα της Ευρώπης και την πολιτικήν των ανακτοβουλίων, που ερρύθμιζαν την γενικήν κατάστασιν. Το παλαιόν, το απασχολούν από του 16οο αιώνος τας δρώσας εις την Μεσόγειον Δυνάμεις ζήτημα της Ανατολής, το θεωρούμενον τότε κλειστόν κατόπιν των διακηρύξεων της Ιεράς Συμμαχίας, προέβαλεν ήδη ως ζήτημα της Ελλάδος.

          Διονύσιος Κόκκινος, Η σημασία του αγώνος της Ανεξαρτησίας, Πρακτικά Ακαδημίας Αθηνών, 1954, σσ. 70-72

(Απόσπασμα επετειακής ομιλίας του ιστορικού Δ. Κόκκινου, συγγραφέα της “Ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως στην Ακαδημία Αθηνών)

“ΧΡΙΣΤΑΙΝΙΚΗ”, Φ. 1094

Ευλάβεια και Ιερός Ναός

Όταν ξεκινάς για τον Ναό, να λες με τον λογισμό σου: “Που πηγαίνω; Τώρα μπαίνω στον Οίκο του Θεού. Τι κάνω; Προσκυνώ τις εικόνες, τον Θεό”. Από το κελλί σου ή από το διακόνημά σου πηγαίνεις στον Ναό. Από τον Ναό να πας στον Ουρανό και πιο εκεί ακόμη, στον Θεό.

          Πως γίνεται αυτό;

          Ο Ναός είναι το “σπίτι” του Θεού. Και το δικό μας πραγματικό σπίτι είναι στον Παράδεισο. Εδώ ψάλλουν οι αδελφές. Εκεί οι Άγγελοι, οι Άγιοι....Αν, όταν πηγαίνουμε σε ένα κοσμικό σπίτι, χτυπάμε την πόρτα, σκουπίζουμε τα πόδια μας, καθόμαστε συνεσταλμένα, τότε μάσα στον Οίκο του Θεού, όπου θυσιάζεται ο Χριστός, τι πρέπει να κάνουμε; Με μία σταγόνα θεϊκού Αίματος μας εξαγόρασε από την αμαρτία και στην συνέχεια μας νοσηλεύει με  κιλά Αίματος και μας τρέφει με το πανάγιο Σώμα  Του.

          Όλα, λοιπόν, αυτά τα φρικτά και θεία γεγονότα, όταν τα φέρνουμε στην μνήμη μας, μας βοηθούν να κινούμαστε με ευλάβεια μέσα στον Ναό. Αλλά βλέπω στην θεία Λειτουργία, ακόμη και όταν ο ιερέας λέει: “Άνω σχώμεν τας καρδίας” και λέμε “έχομεν προς τον Κύριο”, λίγοι είναι αυτοί που έχουν τον νου τους προς τον Κύριο! Γι’ αυτό καλύτερα να λέμε νοερώς “να έχουμε τις καρδιές μας προς τον Κύριον”,  γιατί ο νους μας και η καρδία μας είναι όλο προς τα κάτω. Λέμε ψέματα, γιατί λέμε “έχομεν”, αλλά δεν έχουμε εκεί τον νου μας. Βέβαια, εάν έχουμε την καρδιά μας προς τα “άνω”, όλα θα παν προς τα “άνω”.

          Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Η μάνα της παραδόσεως

          Ανάμεσα στους ανθρώπινους τύπους, η μάνα της παραδόσεως προεξάρχει ως δημιούργημα από τα εκλεκτότερα της ιστορίας. Η παρουσία της μέσα στους αμέτρητους αιώνες δεν κοσμεί απλώς την εγκόσμια ύπαρξη, αλλά συνιστά την ουσία της. Γι’ αυτό και από τα πανάρχαια χρόνια έφτασε μέχρι τη αποθέωση, έγινε η “μητέρα  θεά”. Έτσι κέρδισε την αιωνιότητα. Διότι η ίδια αποκάλυψε την αιωνιότητα. Τον παγκόσμιο ρυθμό της ζωής, την τραγική διάσταση της γέννησης και του θανάτου, της φθοράς και της αφθαρσίας......

          Την βιολογική συνέχεια την εξασφαλίζουν όλες οι μάνες. Η μάνα της παραδόσεως φέρνει στα σπλάχνα της όχι μόνο τη ζωή αλλά και το βάρος ολόκληρης της εσωτερικότητας της ιστορίας. Μιας εσωτερικότητας θεμελιακής της υπάρξεως στον κόσμο.

          Για τον άνδρα η δημιουργία είναι ευκαιρία έμπνευσης και απελευθέρωσης, για τη μάνα της παραδόσεως η δημιουργία είναι έργο ύψιστης ευθύνης, αγώνισμα σιωπηλό και ατελεύτητο, εμπράγματη καρποφορία της σάρκας και της ψυχής και των αισθημάτων, δαπάνη δυνάμεων για τον πολλαπλασιασμό όλων των στοιχείων της ζωής μέσα στις διαστάσεις της εγκοσμιότητας και της αιωνιότητας, Ένας ακατάπαυστος παλμός μιας απέραντης καρδιάς συνορχούμενος με τον παλμό της κτίσεως. Τόσος μόχθος, τόση αφιέρωση, τόση προσφορά, τόση αγάπη για τα θρέμματά της και για τα νοσσία της.....

          Η μάνα της παραδόσεως εισέρχεται στη ζωή λευκοφορούσα νύφη και απέρχεται μαυροφορούσα μητέρα. Χαρακωμένο το πρόσωπο από το ημερήσιο άχθος, με λευκασμένη την κεφαλή από τον πόνο, με μάτια που έλιωσαν απο το κλάμα για τον χαμό των αγαπημένων της. Οι αρρώστιες φέρνουν νεκρούς και κάθε νεκρός μια μαχαιριά στην τρυφερή καρδιά της μάνας. Οι πόλεμοι φέρνουν νεκρούς και όσοι οι νεκροί άλλες τόσες σφαγμένες μανάδες.

          Τον μέγα πόνο του κόσμου την σήκωσε η μάνα της παραδόσεως. Αυτό το ταπεινό πλάσμα, που το βλέπουμε στο τέλος της ζωής της να φθίνει μέσα στα μαύρα, κάτω από τη σκοτεινή μαντήλα της, μέσα στην νυχτοήμερη μέριμνα, στο σπίτι, στο χωράφι, στις αυλές, στις στράτες, στις εκκλησιές της υπαίθρου. αυτό τα ταπεινό πλάσμα που σκόρπισε ζωή και αποκόμισε θάνατο. Μέσα της ολοένα ευλογεί τους ζωντανούς και μνημονεύει τους νεκρούς. Αυτό το ταπεινό πλάσμα, το αμνημόνευτο, το σιωπηλό, το στοιχειό της ιστορίας, στοιχείο της γης. Αυτό το ταπεινό πλάσμα που όσο αφανίζεται από τη σύγχρονη ιστορική συγκυρία τόσο εξαίρεται η υπαρξιακή του σημαντικότητα και αθανατίζεται ως ανεπανάληπτος ανθρώπινος τύπος. Αυτό το ταπεινό πλάσμα είναι που νίκησε τόσους  δυσχείμερους αιώνες της ιστορίας. Τώρα αφανίζεται. Αφανίζεται η πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου.

          “Ο ΕΓΚΟΠΟΣ ΛΌΓΟΣ”, Χρήστου Μαλεβίτση

ΣΥΝΤΟΜΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ Μάθημα 7ο

 

Μαρτυρίες της Αγίας Γραφής για το δόγμα της Αγίας Τριάδας

          Στην Π. Δ. Το δόγμα εμφανίζεται τόσο σκιωδώς όσο και αινιγματικώς, ώστε χωρίς το φως που έρχεται από την Κ. Δ. να είναι αδύνατο ν’ αναπλάσουμε την διδασκαλία περί τη Αγίας Τριάδας. Το δόγμα εμφανίζεται στα χωρία εκείνα, όπου  ο Θεός φέρεται να συσκέπτεται σε πληθυντικό πρόσωπο και να διαλογίζεται: “Ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν....”. “Ιδού Αδάμ γέγονεν ως εις εξ ημών”. “Δεύτε και καταβάντες συγχέωμεν αυτών εκεί την γλώσσαν”.

          Υπαινιγμούς έχουμε επίσης στην ποικιλία των ονομάτων που αποδίδονται στον Θεό, όπως: Ελωίμ, Αδωνάϊ, Σαβαώθ, Ιεχωβά κ. λ. π., όπως και η εμφάνιση του Θεού με τη μορφή τριών προσώπων στον Αβραάμ κοντά στη Δρυ Μαμβρή.

          Στο αυτό τέλος το Πνεύμα κινούνται και όσα λέγονται στην Π. Δ. περί του πνεύματος ως αρχής της δυνάμεως και της ζωής των όντων και για τη σοφία που υπάρχει στο Θεό η οποία διέπει τα πάντα.

          Σε αντίθεση με την Π. Δ. όπου το δόγμα του τριαδικού Θεού υπάρχει με έναν αμυδρό τρόπο στην Κ. Διαθήκη αυτό μαρτυρείται πλουσιότερα και σαφέστερα. Τις σχετικές μαρτυρίες μπορούμε να τις δούμε σε δύο επίπεδα. α. Στα χωρία όπου γίνεται σαφής λόγος για την τριαδικότητα του χριστιανικού Θεού, και β, στα χωρία όπου τονίζονται οι ενδοτριαδικές σχέσεις των προσώπων.

          Στα πρώτα ανήκουν τα χωρία:

          -Ματθ. 28, 19: “Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος”, όπου τονίζονται συγχρόνως το ενιαίο και το τριαδικό των θείων προσώπων”.

          -Β΄ Κορ. 13, 13: “Η χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και η αγάπη του Θεού και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος μετά πάντων υμών”, όπου με εμφανή τρόπο εκφράζεται η τριαδικότητα του Θεού.

- Α΄ Πέτρ. 1, 2: “Κατά πρόγνωσιν Θεού Πατρός, εν αγιασμώ Πνεύματος, εις υπακοήν και ραντισμόν αίματος Ιησού Χριστού” και

          -Α΄Ιωάν. 5, 7: “Τρεις εισίν οι μαρτυρούντες εν τω ουρανώ, ο Πατήρ, ο Λόγος και το Άγιον Πνεύμα, και ούτοι τρεις έν είσιν”, κλασσικό πράγματι χωρίον για τον τριαδικό Θεό, το οποίο όμως θεωρείται ως μεταγενέστερη παρεμβολή στο κείμενο της Αγίας Γραφής..

          Στα δεύτερα δε, καταλέγονται πλήθος χωρίων τα κυριότερα των οποίων είναι:

          -Ιωάν. 1, 1: “Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος....”, όπου εκφράζεται ρητά η εσωτερική διάκριση και σύναψη του Λόγου με τον Πατέρα, και

          -Α΄Κορ. 2, 10: “Το γαρ Πνεύμα πάντα ερευνά και τα βάθη του Θεού”, όπου το Πνεύμα παρουσιάζεται ως ξεχωριστό πρόσωπο,  το οποίο ερευνά τα βάθη της ουσίας του Θεού.

          Με βάση τις πολλές και σαφείς αναφορές της Κ. Διαθήκης, η Εκκλησία κύρωσε αυθεντικά το δόγμα της Αγίας Τριάδας στο ιερό Σύμβολο της Πίστεως των δύο πρώτων οικουμενικών Συνόδων, Νικαίας (325) και Κωνσταντινουπόλεως (381).

          Ο ΚΑΤΗΧΗΤΗΣ

Διαφήμιση και ύβρις

          Αντιγράφω το πολύ σαφές και ταυτόχρονα καυστικό απόσπασμα από το ανακοινωθέν της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, το σχετικό με την  υβριστική ανάρτηση για την Παναγία, παραμονές των Χριστουγέννων, του κ. Ηλία Μόσιαλου: “Ο φανατισμός και η έλλειψη σεβασμού στον άλλον δεν είναι αποκλειστικό χαρακτηριστικό των “θρησκειών” ή των “αλλοθρήσκων”, αλλά οριζόντιο γνώρισμα πολλών ανθρώπων, συντηρητικών και προοδευτικών. Είναι επίσης σαφές ότι κανένας δεν μπορεί να επικαλείται το επιχείρημα  της ιδιωτικότητας για την ρατσιστική συμπεριφορά του, όταν κατέχει θέσεις κρατικής ευθύνης και εκφράζεται δημοσίως”.

          Είναι μια δήλωση σεβασμού σε ό, τι είναι ιερό για τους ανθρώπους. Επισημαίνει ότι ο φανατισμός είναι οριζόντιο γνώρισμα συντηρητικών και προοδευτικών, όχι μόνο κάποιων θρησκευόμενων. Το ανακοινωθέν υποδηλώνει την ύπαρξη θρησκευτικού φανατισμού, χωρίς να κατονομάζει τις θρησκείες από τις οποίες πηγάζει. Αυτό όμως το έκανε Έλληνας δημοσιογράφος και Ευρωβουλευτής  σε ερώτηση του προς την Κομισιόν, στην οποία εξομοίωσε τις εύλογες, καθαρές, αλλά και ευπρεπέστατες αντιδράσεις  της Ιεράς Συνόδου, αλλά και των μελών της Κυβέρνησης, με την “εκστρατεία φανατικών ισλαμιστών στα σατιρικά σκίτσα  του Chrie Hebdo”.

          Η λογική (με την αριστοτελική της θεμελίωση) αδυνατεί να παρακολουθήσει τέτοιους ανορθολογισμούς. Δηλαδή, κατά τον Ευρωβουλευτή, επιτρέπεται η ύβρη, αλλά απαγορεύεται η λογικά τεκμηριωμένη αντίδραση στην ύβρη. Μια τέτοια άποψη συνιστά την δικτατορία των υβριστών και προσφέρει προστασία στο ακατέργαστο θυμικό και την ατιθάσευτη αγριότητα ήθους. Και φυσικά δηλώνει έλλειψη ανθρωπιστικής παιδείας.

          Δεν είναι δυνατόν να δεχθεί κανείς ότι το εν λόγω σκίτσο ήθελε να προβάλλει τον εμβολιασμό και όχι την πίστη εκατομμυρίων Χριστιανών. Έχουν υψηλή ευφυΐα  και ο εμπνευστής του και ο Ευρωβουλευτής υπερασπιστής του, ώστε να καταλαβαίνουν την ανίερη αιχμηρότητά του, που το καθιστούσε διαφήμιση της ύβρης και όχι του εμβολιασμού.

          Η αντίδραση στο υβριστικό σκίτσο προφανώς δεν σημαίνει περιορισμό της θρησκευτικής ελευθερίας ή του λόγου, αντίθετα είναι επιβεβαίωση της ελευθερίας του λόγου και του σεβασμού τη θρησκείας.

          π. Θ. Α. Β.

Βασικά χαρακτηριστικά της χριστιανικής κοινότητας

 

Ο ευαγγελιστής Λουκάς στο βιβλίο των “Πράξεων των Αποστόλων” περιγράφει με εναργή τρόπο την παρουσία του λαϊκού στοιχείου μέσα στην πρώτη εκκλησιαστική κοινότητα και παρουσιάζει τα βασικά χαρακτηριστικά των πιστών-κλήρου και λαού.

          α. Το ομότιμον:

Τονίζοντας αυτή την ομοτιμία των μελών της Εκκλησίας ο Απ. Παύλος γράφει στους Ρωμαίους: “καθάπερ γαρ εν ενί σώματι πολλά μέλη έχομεν, τα δε μέλη  ου πάντα την αυτήν έχει πράξιν, ούτως οι πολλοί εν σώμα εσμέν εν Χριστώ, το δε καθ’ εις αλλήλων μέλη”

          β. Το ομόφρονον, το ομόψυχον και ομοκάρδιον:

          “Εν ενί στόματι και μια καρδία”, όλοι μαζί οι πιστοί συνευρίσκοντο καθημερινά “προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν εν τω ιερώ κλώντες τε κατ’ οίκον άρτον, μετελάμβανον τροφής εν αγαλλιάσει και αφελότητι καρδίας.....”. Με το υγιές πνεύμα ενότητος, ομοφροσύνης και ταπεινότητος, όπως παραγγέλλει ο απόστολος: “το αυτό εις αλλήλους φρονούντες, μη τα υψηλά φρονούντες, αλλά τοις ταπεινοίς συνεπαγόμενοι”.

          γ. Το ομότοπον:

Παρευρίσκονταν στον ίδιο τόπο και γύρω από την ίδια Αγία Τράπεζα, όπου ο λαός έτρωγε την υλική και την πνευματική βρώση και πόση, το Τίμιο Σώμα και το Άχραντο Αίμα του Θεανθρώπου.

         δ. Το ομόφωνον:

         Καλούντο με το ίδιο όνομα: χριστιανοί, λαός του Θεού, πιστοί, μέλη της Εκκλησίας, άγιοι.

          ε. Η κοινοκτημοσύνη:

          “του πλήθους των πιστευσάντων ην η καρδία και η ψυχή μία, και ουδέ εις τι των υπαρχοντων έλεγεν ίδιον είναι, αλλ’ ην αυτοις άπαντα κοινά”.

          στ. Τα χαρίσματα: των πιστών για τον καταρτισμον της αγιότητος.

         “και αυτός ο -Χριστός- έδωκεν τους μεν αποστόλους, τους δε προφήτας, τους δε ευεγγελιστάς, τους δε ποιμένας και διδασκάλους, προς τον καταρτισμόν των αγίων εις έργον διακονίας, εις οικοδομήν του σώματος του Χριστού, μέχρι καταντήσωμεν οι πάντες εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του υιού του Θεού, εις άνδρα τελειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού”.

          “ΕΚΚΛΗΣΙΑ”, τ. 9- Οκτώβριος 2021

Προσευχή μιας καινούργιας μέρας

 

Κύριε, ευχαριστώ για τη νύχτα που πέρασε.

Η καινούργια μέρα είναι έξω απο το ανοιχτό μου παράθυρο. Μόλις ξύπνησα και θέλω οι πρώτες μου λέξεις, οι πρώτες μου σκέψεις να είναι για Σένα, Πατέρα και Πλάστη μου.

Σε δοξάζω μαζί με τα πουλιά που τραγουδούν στο πεύκο της αυλής μας.

Σε υμνώ μαζί με τις λεύκες της απέναντι ρεματιάς, που τινάζουν προς τα ύψη τον ίσιο κορμό τους, ενώ τα φύλλα τους ριγούν στην προσπάθεια.

Σε υμνώ μαζί με το ορθρινό αγέρι που δροσίζει το πρόσωπό μου διώχνοντας  από τα μέλη μου τα τελευταία υπολείμματα του ύπνου.

Αφήνω τα λόγια της δοξολογίας μου να υφαίνονται μαζί με το τραγούδι του νερού που αντηχεί πρόσχαρο στη ρεματιά.

Θα’ θελα η προσευχή μου, Θεέ μου, ν’ ανεβαίνει  στο θρόνο Σου σαν την ευωδία των λουλουδιών και να’ ναι καθαρή σαν τις σταγόνες της δροσιάς που κρέμονται ανάλαφρες στις άκρες των φύλλων.

Με πόσους τρόπους η πλάση μιλάει για Σένα!

Πόσο καλό μου κάνει να ατενίζω τούτη την πρωινή ομορφιά και να υψώνω την ψυχή μου σε Σένα.

Ας είσαι δοξασμένος, ω Θεέ. 

“Ένας άνθρωπος μιλάει στον ΘΕΌ”, ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ-πρώην Αρχιεπισκόπου  Αμερικής

Έτσι επήλθε το θαύμα

 

Ο Έλλην ήρχισε και έφερε εις το τέρμα τον αγώνα του δια μόνης της αποφασιστικότητός του, η οποία ήτο σχεδόν δραματική, διότι είχε να αντιμετωπίσει συντριπτικάς δυνάμεις. Όταν συνήλθαν εις την μονήν της Αγίας Λαύρας οι πρόκριτοι της Αχαΐας, οι αρνούμενοι να υπακούσουν εις την πρόσκλησιν του καϊμακάμη και να μεταβούν εκεί όπου τους ανέμενεν η ειρκτή ως μαύρος προθάλαμος του τάφου και απεφάσισαν να κηρύξουν την επανάστασιν, εγνώριζαν ότι αποδύονται εις άδηλον αγώνα δια τον οποίον τίποτε σχεδόν δεν είχε προπαρασκευασθεί.. Οι δε εισβάλοντες εις την Καλαμάταν δεν έκριναν κατορθωτόν κατ’ αρχάς παρά να βαδίσουν κατά των παραθαλασσίων φρουρίων, των οποίων αι φρουραί ήσαν σχετικώς μικραί, χωρίς τούτο να σημαίνει ότι ήτο εύκολον να τας καταβάλουν. Μόνον ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης μη έχων τότε άλλον εφόδιον παρά μόνον τον στρατηγικόν του νουν και την ακατάβλητον θέλησίν του, υπέδειξε την ανάγκην να στραφούν εναντίον της Τριπολιτσάς, του ισχυροτάτου κέντρου του εχθρού, χωρίς την εκμηδένησιν του οποίου κάθε άλλη επαναστατική επιτυχία δεν θα είχε σοβαράν σημασίαν. Και εστράφη προς το εχθρικόν κέντρον με πολύ ολίγους άνδρας κατ’ αρχάς, μη διαθέτων τότε ο ίδιος ούτε καν ατομικόν όπλον.

          Αλλά και παρά τον ποταμόν της Καλαμάτας, όπου καθηγιάσθηκαν τα όπλα των Μανιατών και προ του πελωρίου ξυλίνου σταυρού του στηθέντος εις την πλατειαν του Αγίου Γεωργίου των Πατρών, ο όρκος των επαναστατών ήτο φοβερός: “Ελευθερία ή Θάνατος”.

          Αν δεν επήρχετο η νίκη δεν θα απέμενε παρά ο όλεθρος......

          Έτσι επήλθε το θαύμα. Εντός του πρώτου έτους έπεσεν η Τριπολιτσά, ηλευθερώθη σχεδόν ολόκληρος η Πελοπόννησος και ευρέθησαν εις ελληνικάς χείρας η Αττική, αι γειτονικαί της επαρχίαι και η Αιτωλοακαρνανία και κατά το τέλος του Νοεμβρίου του 1822 εκυριεύθη και το κρινόμενον έως τότε υπό των Ευρωπαίων στρατιωτικών ως απόρθητον φρούριον του Ναυπλίου. Αι εκστρατίαι διαφόρων πασσάδων απετύγχαναν η μία μετά την άλλην. Ματαίως επολιορκήθη κατ’ επανάληψιν κατά τα πρώτα έτη το Μεσολόγγι και η μεγάλη δια την εποχήν στρατιά του Δράμαλη κατεκόπη εις τα Δερβενάκια. Τα ελληνικά πυρπολικά εθαυματούργουν εν τω μεταξύ, απετολμώντο δε υπό του γενναίου αλλά και στρατηγικού Ανδρέα Μιαούλη ακόμη και ναυμαχίαι κατά παράταξιν.

          Η επανάστασις θα είχε ταχύτερον και ευτυχέστερον τέρμα, αν δεν εμεσολάβει ο ολέθριος και όχι σπάνιος δυστυχώς μεταξύ των Ελλήνων διχασμός.

          Ο Εμφύλιος πόλεμος συνετέλεσεν εις το να αποβιβαστούν εις την Μεσσηνίαν χωρίς σχεδόν καμμίαν αντίδρασιν αι δυνάμεις του Ιμπραήμ πασσά του τόσον ταλανίσαντος την χώραν, και ενώ ο φυσικός αρχηγός των δυνάμεων της Πελοποννήσου, ο Κολοκοτρώνης, ευρίσκετο εις την φυλακήν κρατούμενος υπό των πολεμικών του αντιπάλων. Η άμυνα εσυνεχίσθη εις την Πελοπόννησον δια των μόνον των μικρών δυνάμεων που διέθετεν ο αποφυλακισθείς αργότερα αρχηγός και συνεκεντρώθη ο αγών εις το Μεσολόγγι, όπου επολέμησαν οι Πανέλληνες. Η επανάστασις τότε, κατά την έκφρασιν του Σπυρίδωνος Τρικούπη, έλαβε τραγικον σχήμα.

          Αλλά και το Μεσολόγγι έπεσε, εις δε τον Γεώργιον Καραϊσκάκην.... δεν επετράπη να εκτελέσει το άξιον δαιμονίου στρατηγού σχέδιον να δημιουργήσει δι’ επιχειρήσεων νεκράν ζώνην όπισθεν του Κιουταχή, από του μυχού του Κορινθιακού μέχρι του Ευβοϊκού, ώστε να καταστήσει αδύνατον και τον εφοδιασμόν εκ των εις Λαμίαν βάσεών του και την υποχώρησιν, συμπράττοντος από θαλάσσης και υπό του Μιαούλην ελληνικού στόλου. Είχαν επέμβει οι ξένοι στρατιωτικοί  ηγέται, οι προερχόμενοι εκ της μόνης ευρωπαϊκής δυνάμεως της βοηθούσης τότε τον ελληνικόν αγώνα, διαφωνούντες προς τον Καραϊσκάκην  ως προς την τακτικήν, και η μεν αρχιστρατηγία ανετέθη εις τον Ρίτσαρδ Τζούρζς, η δε αρχηγία του στόλου εις τον όλως ακατάλληλον λόρδον Κόχραν.

          Αλλ’ η αποφασιστικότης  του ελληνικού αγώνος είχεν ήδη επηρεάσει το πνεύμα της Ευρώπης και την πολιτικήν των ανακτοβουλίων, που ερρύθμιζαν την γενικήν κατάστασιν. Το παλαιόν, το απασχολούν από του 16οο αιώνος τας δρώσας εις την Μεσόγειον Δυνάμεις ζήτημα της Ανατολής, το θεωρούμενον τότε κλειστόν κατόπιν των διακηρύξεων της Ιεράς Συμμαχίας, προέβαλεν ήδη ως ζήτημα της Ελλάδος.

          Διονύσιος Κόκκινος, Η σημασία του αγώνος της Ανεξαρτησίας, Πρακτικά Ακαδημίας Αθηνών, 1954, σσ. 70-72

(Απόσπασμα επετειακής ομιλίας του ιστορικού Δ. Κόκκινου, συγγραφέα της “Ιστορίας της Ελληνικής Επαναστάσεως στην Ακαδημία Αθηνών)

“ΧΡΙΣΤΑΙΝΙΚΗ”, Φ. 1094