Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΝΗΣΟ ΠΑΤΜΟ, π.Γ.Στ.


            Φέτος μας αξίωσε ο Θεός να πραγματοποιήσουμε ένα προσκύνημα στην ιερά Νήσο Πάτμο και να προσκυνήσουμε τα σεβάσματα της. Η ολιγοήμερη παραμονή στο Νησί μας έδωκε την ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά και να ζήσουμε  όλες τις ευλογίες που αποπνέουν από το Αποστολοβάδιστο βιβλικό Νησί της Πάτμου.
            Σ’ αυτό το δυσπρόσιτο και απόμερο τόπο έφθασε εξόριστος ο μαθητής του Χριστού Άγιος Ιωάννης ο Ευαγγελιστής και Θεολόγος το 95 μ.Χ. από την Έφεσο, όπου κήρυξε το Ευαγγέλιο και βάπτισε στην ορθόδοξη πίστη τους χριστιανούς της Πάτμου.
            Εκεί στο ιερό Σπήλαιο άκουσε τη φωνή του Θεού και είδε έντρομος μπροστά του τον Ιησού Χριστό και έγραψε καθ’  υπαγόρευση την Αποκάλυψη, το τελευταίο βιβλίο της Καινής Διαθήκης με τα συνταρακτικά μηνύματα που περιέχει.
              Αυτό τον αγιασμένο τόπο ζήτησε και έλαβε ως δωρεά από τον αυτοκράτορα Αλέξιο  Κομνηνό ο όσιος Χριστόδουλος για να εγκαταστήσει μοναστική αδελφότητα τον 11ο αι. μ. Χ. και άρχισε να κτίζεται το καστρομονάστηρο της Πάτμου εις τιμή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.
            Ο κατάφορτος Ναός του Θεολόγου, με το υπέροχο τέμπλο, τα μοναδικά βενετσάνικα  κανδήλια και οι πολυέλαίοοι, θησαυρίζει πλήθος θαυματουργούντων ι. Λειψάνων .
            Το δαιδαλώδες κτηριακό συγκρότημα του Ι. Ναού περιλαμβάνει εκτός από τους χώρους λατρείας, το Συνοδικό, Γραφείο Πατριαρχικού Έξαρχου, Γραμματεία και Υπηρεσίες, τα κελιά των μοναχών, τους χώρους εργασίας, τη θαυμάσια βιβλιοθήκη, το Σκευοφυλάκιο, το πλουσιότερο Μουσείο του Αιγαίου και τα εργαστήρια συντήρησης εικόνων και χειρογράφων.
            Επίσης  υπάρχουν σπουδαίοι εκκλησιαστικοί χώροι στη Νήσο μεταξύ των οποίων περίοπτη θέση κατέχει το Σπήλαιο της Αποκάλυψης, εκεί όπου ο Ευαγγελιστής Ιωάννης διέμενε- μεταξύ Σκάλας και Χώρας. Στο ιερό Σπήλαιο ο Ιωάννης, ως γνωστόν, έγραψε την Αποκάλυψη. « εγώ Ιωάννης ο αδελφός της υμών και συγκοινωνός εν τη θλίψει και βασιλεία και υπομονή εν Ιησού Χριστώ εγενόμην εν τη νήσω την καλουμένην Πάτμω δια τον λόγον του Θεού και δια την μαρτυρίαν Ιησού Χριστού» (Αποκ. 1,9).
Με την Ι. Μονή συνδέεται και η Πατμιάδα Σχολή η οποία ιδρύθηκε για να προετοιμάσει την αναγέννηση του σκλαβωμένου Γένους. Στα σκοτεινά χρόνια της τουρκοκρατίας η Σχολή έπαιξε βαρύνοντα ρόλο για την προετοιμασία της ελευθερίας. Ανάμεσα στους εξαίρετους μαθητές της Πατμιάδας Σχολής είναι και ο Εμμανουήλ Ξάνθος, ένα από τους ιδρυτές της Φιλικής Εταιρίας.
            Κάνοντας ένα περίπατο στη γραφική χώρα μέσα από τα στενά σοκάκια και τα παλιά αρχοντικά και τις επιβλητικές Εκκλησίες της Μεγάλης Παναγιάς, της Διασώζουσας, της Παναγίας των κοιμητηρίων, της Υπαπαντής, του Μ. Βασιλείου και πλήθος άλλων, θα μας δώσουν την ικανότητα να εκτιμήσουμε την εφευρετικότητα του τοπικού αρχιτεκτονικού ρυθμού που χαρακτηρίζει την Ι. Μονή, την Αποκάλυψη και τον οικισμό της χώρας ως Μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
            Τα σπίτια της Χώρας, λευκά και αναλλοίωτα από το χρόνο, περιζώνουν την Ι. Μονή του Αγίου Ιωάννου σ’ όλη την κορυφογραμμή του υψώματος σ’ ένα σπάνιο σύνολο σε ομορφιά.
            Ο περίπατος στα στενά δρομάκια της Χώρας με τις καμάρες δίνουν μια ζωντανή εικόνα της καλαισθησίας του λαϊκού τεχνίτη. Υπάρχουν συνολικά 51 Εκκλησίες και η γυναικεία Μονή της Ζωοδόχου Πηγής. Υπάρχουν το Δημαρχείο, η Μονή του Θεολόγου, το θρησκευτικό και πνευματικό κέντρο  της Νήσου με διεθνή ακτινοβολία.
            Πολλά θα είχε να περιγράψει κανείς, αλλά αυτά τα ολίγα είναι νομίζουμε αρκετά για να μας δώσουν μια γεύση της αξίας και της ιερότητας της Νήσου, την οποία και εμείς γευτήκαμε κατά την ολιγοήμερη διαμονή μας. Μας αποζημίωσε με το παραπάνω.
            Αξίζει τον κόπο να επιχειρήσει κανείς ένα τέτοιο προσκύνημα γιατί θα του δοθεί η ευκαιρία να απολαύσει ένα κομμάτι της ορθόδοξης χριστιανικής μας κληρονομιάς.     






Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑΣ


             ΠΙΑ είναι αυτή η θαυμαστή αρετή;
             Είναι η εγκράτεια του θυμικού μέρους της ψυχής «εις το να κάμει κανείς εκδίκηση» λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Δηλ. η μακροθυμία είναι μία μεγαλοψυχία. Είναι μία μορφή ελέους προς τον συνάνθρωπο. «Κανείς δεν μπορεί να πει πως είναι πτωχός και δεν έχω να δώσω ελεημοσύνη» παρατηρεί ο αββας Δωρόθεος. «Κάνε έλεος και βάσταξε τον αδελφό σου στον καιρό της ταραχής του, συγχώρησε την αμαρτία του εις βάρος σου, για να λάβεις και συ άφεση από τον Θεό, και έτσι ελεείς την ψυχή του».
            Ο Θεός είναι αγάπη και η αγάπη μακροθυμεί. Ο Δαυίδ ψάλλει: «οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος, μακρόθυμος και πολυέλαιος ουκ εις τέλος οργισθήσεται ουδέ εις τον αιώνα μηνιεί».
            Η μακροθυμία γεννάται από την πίστη και σχετίζεται με πολλές αρετές. Εμπεριέχεται ιδιαίτερα στην ακακία και αγνότητα κατά τον Απόστολο. Μη γίνεσθε παιδιά στο μυαλό αλλά στην κακία. Διότι το νήπιο, κατά τον αββά Δωρόθεο, δεν έχει κακία. Αν τον εξευτελίσουν, δεν θυμώνει. Αν κανείς του πάρει ό,τι έχει, δεν στενοχωρείται, διότι είναι άκακο. Αλλά και η ταπεινοφροσύνη «συνεργάζεται» μαζί της, διότι κάνει τον άνθρωπο να μην οργίζεται ούτε να εξοργίζει κανένα.
            Η μακροθυμία είναι αποτέλεσμα ασκήσεως. Ο αββάς Αμμωνάς είπε: «δεκατέσσερα έτη εποίησα εν τη σκήτει δεόμενος το Θεού νυκτός και ημέρας, ίνα μοι χαρίσηται νικήσαι την οργήν».
Ένας αδελφός  είπε στον Γέροντα του: « Θέλω να μαρτυρήσω για το Θεό». Και του απάντησε ο Γέροντας: «εάν εν καιρώ ανάγκης ανεχθής τον αδελφό σου, ίσον το μαρτύριο εστί της καμίνου των τριών παίδων». Ας μην αποφεύγουμε, λοιπόν, τον αγώνα της μακροθυμίας, συνιστά ο Ευεργετινός, επιδιώκοντας την ερημία και την μοναξιά, διότι όταν δεν εξασκούμαστε από την συναναστροφή με τους άλλους ανθρώπους, περισσότερο αγριεύουν μέσα μας τα πάθη και προ παντός αυτό του θυμού.
            Λένε για τον άγιο Ιάκωβο, ότι όταν τον οδηγούσαν στο θάνατο, ο κατήγορος του μεταμελημένος, έπεσε μπροστά του λέγοντας: «συγχώρεσε με». Τότε ο Άγιος του είπε: «ειρήνη σοι» και τον καταφίλησε. Ο δε κατήγορος του θαυμάζοντας, ομολόγησε τον εαυτό του χριστιανό εκείνη την ώρα και μαρτύρησε μαζί του.
            Ας ρίχνουμε και εμείς πάντοτε το «γλυκό αγκίστρι» της συμπάθειας και της μακροθυμίας, και ο Θεός θα μας χαρίσει μόνιμη και σταθερή γαλήνη  στη θάλασσα της ψυχής μας, ως δωρεά του Αγίου Πνεύματος, μια και ο καρπός του Πνεύματος «εστί αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία…».

π.Γ.Στ.

Η θλίψη μας καθιστά νηφάλιους!

Άγ.Ιωάννης Χρυσόστομος

Γιατί η άνεση κατά το πλείστο μας κάνει πιο αδιάφο­ρους, ενώ η θλίψη μας καθιστά νηφάλιους και μας κάνει ν' αξιωνόμαστε και τη βοήθεια του Θεού, και κυρίως όταν εξ αι­τίας της ελπίδας μας στο Θεό δείχνουμε υπομονή και καρτερία σε όλες τις θλίψεις που μας έρχονται. Ας μη λυπόμαστε λοι­πόν όταν δοκιμάζουμε θλίψεις, αλλά μάλλον ας χαιρόμαστε. Γιατί αυτό γίνεται προϋπόθεση της προκοπής μας. Γι' αυτό και ο Παύλος έλεγε, γνωρίζουμε ότι σ' εκείνους που αγαπούν το Θεό όλα συνεργούν στο καλό τους.

27 Σεπτεμβρίου : ο Ι.Καποδίστριας πεθαίνει και μαζί του η Ελλάδα!

Ο Κυβερνήτης αφού προχώρησε αριστερά (δυτικά) στην αρχή της οδού Σταϊκοπού­λου, έστριψε δεξιά στο πρώτο στενό ανηφορικό δρόμο, που οδηγεί από την Σταϊκο­πούλου, στην πλατεία του Αγίου Σπυρίδωνα, μπροστά από το ιερό της εκκλησί­ας. Μόλις ανέβηκε τον ανηφορικό δρόμο και πρόβαλε στο στενό του Αγίου Σπυρίδωνα, σημερινή οδό Ιωάννη Καποδίστρια, κοντοστάθηκε για λίγο να αναπνεύσει και να ξεκουραστεί, αλλά αντίκρυσε ξανά μπροστά του τον Κωνσταντίνο Μαυ­ρομιχάλη, να στέκεται έξω στη δεξιά πλευρά της πόρτας της εκκλησίας, υποπτεύθη­κε το κακό, έστρεψε για λίγο το κεφάλι του προς τα ανατολικά στη μικρή πλατεία, όπου βρισκόταν η οικία του υπουργού Ροδίου, και αψηφώντας τον κίνδυνο και με πίστη στο θεό συνέχισε την ηρωική πορεία του προς τον τόπο του μαρτυρίου.
Όπως προκύπτει από τη δικογραφία δημοσιευμένη στη Γενική Εφημερίδα, ο Κυβερνήτης μόλις έφθασε στην πόρτα και πάτησε το πόδι του στο πλατύσκαλο και έμπαινε στην εκκλησία, ο Κων/νος Μαυρομιχάλης, κρατώντας με το αριστερό κατεβασμένο χέρι το φέσι του, σήκωσε το δεξιό χέρι που κρατούσε κρυμμένη την οπλισμένη μπιστόλα κάτω από λευκό μπουρνούζι, τράβηξε τη σκανδάλη και τον πυροβόλησε εκ των όπισθεν στην πίσω δεξιά πλευρά της κεφα­λής, ενώ συγχρόνως ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης, που στεκόταν στην εσωτερική πλευρά της πόρτας, όρ­μησε και τον χτύπησε με μαχαίρι στη δεξιά πλευρά της κοιλιάς στη βουβωνική χώρα.
Η πόρτα του Αγίου Σπυρίδωνα. Δεξιά η λαβωματιά της σφαίρας από τον πυροβολισμό του φρουρού Ι. Καραγιάννη.
Στη συνέχεια ο I. Καραγιάννης ένας από τους φρουρούς των Μαυρομιχαλαίων, ο οποίος στεκόταν εξωτερικά της εκκλησίας απέναντι στην είσοδο της εκκλησίας κοντά στην τούρκικη κρήνη, πυροβόλησε άστοχα κατά των φρουρών του Καποδίστρια, αλλά η σφαίρα αστόχησε και χτύπησε στη δεξιά πλευρά της πόρτας όπου σώζεται και σήμερα η λαβωματιά της πέτρας από το κτύπημα της σφαίρας.
Ο Κωνσταντίνος Μαυρομιχά­λης μετά το φονικό ανέβηκε τρέχοντας τα σκαλοπάτια στο απέναντι σοκκάκι από την πόρτα του Αγίου Σπυρίδωνα, την οδό Πλάτωνος, αλλά τον πυροβόλησε θανάσιμα ο μονόχειρας φρουρός του Καποδίστρια, Γ. Κοζώνης. Ο Κωνσταντίνος, θανάσιμα τραυματισμένος, ανέβηκε τη σκάλα, έστριψε αριστερά στο σοκκάκι αναζητώντας καταφύγιο σε σπίτια της περιοχής ξεσηκώνοντας με τις φωνές τη γειτονιά.
Συνελήφθη όμως σε λίγο, η πόλη ολόκληρη αναστατώθηκε από το φονικό του Κυβερνήτη, το οργισμένο πλήθος και στρατιώτες τον λιντσάρισαν, κτυ­πώντας τον με ξύλα και σπαθιά και τον έσερναν στα καλντερίμια τ’ Αναπλιού ως την πλατεία του Πλάτανου (Συντάγματος), μπροστά από το ενετικό κτίριο του στρατώνα (σημερινό Μουσείο), όπου εξεψύχησε. Το οργισμένο πλήθος έριξε το άψυχο κορμί του στη θάλασσα.
Η δολοφονία του Ιωάννη Καποδίστρια, έργο του Διονυσίου Τσόκου, 1850.
Ο Γεώργιος Μαυρομιχάλης αμέσως μετά το φονικό, μαζί με τους δυο φρουρούς των Μαυρομιχαλαίων έφυγε προς τα δυτικά της εκκλησίας τρέχοντας προς το Βου­λευτικό, ακολουθώντας στη σημερινή οδό Καποδιστρίου, και κατέφυγε στη Γαλλι­κή πρεσβεία, που βρισκόταν στην οδό Σταϊκοπούλου, δυτικότερα από το Μουσείο, δίπλα στην οικία του ταγματάρχη Θ. Βαλλιάνου, λέγοντας «τον σκοτώσαμε… χίλια κομμάτια έγινε…».
Στη συνέ­χεια παραδόθηκε στις αρχές, φυλακίστηκε δικάσθηκε από στρατοδικείο και εκτελέσθηκε διά τουφεκισμού στις 10 Οκτωβρίου στην Πλατεία, έξω από τα ανατολικά τείχη της πόλης και της Πύλης της Ξηράς, στην περιοχή που σήμερα βρίσκεται το κτίριο του ΟΤΕ και ο σταθ­μός του τραίνου. Το φονικό του Κυβερνήτη βύθισε σε βαθύ πένθος και απογοήτευση το πα­νελλήνιο.
Ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας προσέφερε τον εαυτό του θυσία και με το αίμα του βάφτηκε στο Ναύπλιο η πόρτα του Αγίου Σπυρίδωνα, προστάτη της πατρίδας του της Κέρκυρας. Με την δολοφονία του κόπηκε βίαια η προσπάθεια ανάκαμψης και εκσυγχρονισμού του μόλις ελεύθερου νέου Ελληνικού κράτους. Ο θάνατος του Κυβερνήτη έγινε λαϊκός θρήνος, μέσα από τα δημοτικά τραγούδια. Ο χώρος της δολοφονίας του I. Καποδίστρια στο Ναύπλιο είναι ένας από τους τραγικότερους και ιερότερους χώρους της πατρίδας μας.
Μπροστά από την εκκλησία, λίγο πριν την είσοδο, υπάρχει ακόμα το καντήλι, στον τόπο μαρτυρίου του Κυβερνήτη. Ο άδικος και τραγικός θάνατος του I. Καποδίστρια παραμένει ζωντανός στη μνήμη των Ελλήνων που επισκέπτονται καθημερινά τον μαρτυρικό τόπο του θανά­του του. Τη θλιβερή είδηση της δολοφονίας του Κυβερνήτη με χαρακτηριστικά μοτίβα της δημοτικής ποίησης την περιγράφει, μεταξύ των άλλων, και το ακόλουθο πελο­ποννησιακό τραγούδι, που αποτελείται από 14 δεκαπεντασύλλαβους στίχους:

Ένα πουλάκι ξέβγαινε ‘πό μέσ’ από τ’ Ανάπλι,
στηγ Κόρθο κάνει κολατσιό και στη Βστίτσα γιόμα,
στημ Πάτρα μπαρκαρίζεται, στο Μεσολόγγι πάει,
πάει χαμπέρια των Κλεφτών και των καπεταναίων.
-Πες μας, πες μας, πουλάκι μου, κανα-καλό χαμπέρι.
-Τι να σας πω, μωρέ παιδιά, τι να σας μολογήσω,
εψές, προψές που πέρναγ’ από μέσ’ από τ’ Ανάπλι,
άκουσα το μουσαφερέ και τηγ κρυφή κουβέντα,
τόγ Κυβερνήτη σκότωσαν οι Μαυρομιχαλαίοι.
Τρεις ντουφεκιές του ρίξανε με τρι’ ασημένια βόλια.
Το ‘να τόμ πήρε στηγ καρδιά και τ’ άλλο στο πλεμόνι,
το τρίτο το φαρμακερό τόμ πήρε στο κεφάλι.
Το στόμα τ’ αίμα γέμισε, τ’ αχείλι του φαρμάκι
κ’ η γλώσσα τ’ αηδονολαλεί σαν το χελιδονάκι.

Είναι αξιοσημείωτο ότι στο δημοτικό τραγούδι, με βάση το δημοτικό μοτίβο δεν αναφέρει μια ντουφέκια (μπιστολιά) αλλά τρεις(!) με τρία ασημένια! βόλια.
Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι σε άλλο εκτενέστερο δημοτικό τραγούδι με εμφανή λόγια στοιχεία περιγράφει με ιστορική ακρίβεια τη σκηνή της δολοφονίας :

«Μια Κυριακή ξημέρωσε, να μη είχε ξημερώσει
ο Κυβερνήτης κίνησε να πάει στην Εκκλησία,
στην πόρτα όπου επάτησε, σκύβει να προσκυνήσει,
ο Γιώργης και ο Κωνσταντής δυο μπέηδες της Μάνης,
μια μπιστολιά του ρίξανε, φαρμακερό μαχαίρι.»

Χρήστος Πιτερός
Αρχαιολόγος Δ’ ΕΠΚΑ Ναυπλίου
Ναυπλιακά Ανάλεκτα VII, Έκδοση Δήμου Ναυπλιέων, Δεκέμβριος 2009

Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο από ύλη.Είναι και από πνεύμα


 Αρχ.Αστέριος Χατζινικολάου

Οι άνθρωποι δεν είναι μόνο από ύλη, όπως όλο το Σύμπαν. Είναι και από πνεύμα. Δεν έχει μόνο σώμα, έχει και ψυχή και χαρα­κτηριστικό του «κατ' εικόνα» της ψυχής εί­ναι η ελευθερία.  Το κατ' εικόνα έχει δύο βασικά στοιχεία: τη λογικότητα και την ελευθερία. Όπως ο Θεός είναι υπέρτατος νους έτσι και ο άνθρωπος έχει λογική. Όπως ο Θεός είναι απολύτου ελεύθερο ον, έτσι έκανε και τον άνθρωπο ελεύθερο. Είναι λοιπόν μέσα στην κατασκευή του ανθρώ­που η ελευθερία. Και ο άνθρωπος μπορεί να πει ένα «ναι» ή ένα «όχι» στον Θεό. Η ελευθερία του ανθρώπου είναι ένα επικίν­δυνο δώρο και τραγικό προνόμιο. Γιατί μπορεί αν τη χρησιμοποιεί σωστά να γίνει ένας μικρός Θεός και αν δεν τη χρησιμοποι­ήσει σωστά να καταστραφεί.
Η πραγ­ματική ελευθερία του ανθρώπου είναι να ταυτίσει το «θέλω» του με το «θέλω» του Θεού. Και να μην μπορεί να κάνει το κακό.
Είναι ένα ανώτερο επίπεδο, όπου ο άνθρωπος ταυτίζοντας τη θέληση του με τη θέληση του Θεού βρίσκει την απόλυτη ελευθερία. Εκεί καταξιώνεται ο άνθρωπος. Κάνοντας μόνο το καλό.
Αυτή εί­ναι η πραγματική ελευθερία και αυτή την ελευθερία κατακτούμε με τον αγώνα μας. Όχι εκ κατασκευής. Εκ κατασκευής υπάρχει η δυνατότητα επιλογής. Με τον αγώνα μα και με τη χάρη του Θεού υπάρχει η ελευ­θερία της μη δυνατότητας επιλογής του κα­κού· αλλά αυτόματα επιλέγουμε το καλό. Εκεί είναι ο αγώνα του ανθρώπου.

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Οι δοκιμασίες!

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

«Κάθε δοκιμασία γίνεται
ή για δοκιμή της υπομονής μας
ή για τις αμαρτίες μας
ή για την υπερηφάνειά μας
ή για να προκόψουμε περισσότερο και να μάθουμε την ταπείνωση με επίγνωση της ασθένειάς μας και την ακαταμάχητη δύναμη του συμπαραστάτη μας»

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ Α ΄ΛΟΥΚΑ , Λκ. 5,1-11, π.Γ.Στ.



Η ΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

            ΟΙ ευαγγελικές περικοπές που η Εκκλησία μας όρισε να διαβάζονται στη Θ. Λειτουργία μετά την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, προέρχονται από το ευαγγέλιο του Λουκά.
            Το  ανάγνωσμα της πρώτης Κυριακής περιέχει την κλήση των πρώτων μαθητών του Ιησού στο αποστολικό έργο, του Πέτρου, Ανδρέα, Ιακώβου και Ιωάννη. Το γεγονός αυτό το διηγούνται όλοι οι ευαγγελιστές, ενώ ο Λουκάς αφηγείται συγχρόνως και τη θαυμαστή αλιεία κατόπιν υποδείξεως του Χριστού, κάτι που προκάλεσε φόβο στον Πέτρο και τον οδήγησε στην ομολογία : « έξελθε απ’ εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός είμι».
            Ο Πέτρος γνώριζε τον Χριστό από τον αδελφό του Ανδρέα και από τη θεραπεία της πεθεράς του. Τον είδε να θεραπεύει πλήθος αρρώστων και να εκδιώκει τα δαιμόνια. Ο κόπος της νύχτας και η αποτυχία της εργασίας δεν του στέρησαν την διάθεση ν’ ακούσει και να διακονήσει το λόγο Του, γι’ αυτό το πλοίο του  το πρόσφερε ως άμβωνα του Χριστού. Εδώ ακριβώς βρίσκεται η ρίζα της επιτυχίας της πλούσιας ψαριάς.
            Τρία σημεία θα μπορούσαμε να επισημάνουμε στη συμπεριφορά του Πέτρου και αξίζει να τα σχολιάσουμε.
            Το πρώτο σημείο είναι η βαθιά δίψα του για το Θεό.
            Ο Πέτρος είχε αρκετές πληροφορίες για το πρόσωπο του Χριστού από άλλους και από την προσωπική του εμπειρία. Τον απασχολούσε ο ερχομός του Μεσσία και επιθυμούσε να συνδεθεί μαζί Του. Είχε μια εσωτερική πληροφόρηση. Διατηρούσε μέσα του τον πόθο και τη δίψα για τον Θεό και τον απεσταλμένο Του. Αυτή η δίψα ήταν δυνατότερη από τη σωματική. Το πρόσωπο του Μεσσία ήταν το κέντρο της ζωής του.
            Πολλοί από μας στους χριστιανούς δεν έχουμε πύρινες πνευματικές επιθυμίες, Δεν μας καίει η αναζήτηση του προσώπου Του, γιατί ζούμε συμβατικά. Έτσι διαιωνίζουμε τις αμαρτίες καλυμμένοι κάτω από θρησκευτικά προσωπεία, γιατί μόνον η προσωπική σχέση με τον Χριστό λυτρώνει από την αμαρτία.
            Το δεύτερο σημείο είναι η ακρόαση του λόγου του   Θεού.
            Ο Πέτρος δέθηκε με τον Χριστό  γιατί βρήκε σ’ Αυτόν την πηγή της ζωής, η οποία ανακαίνιζε την ύπαρξη του. Όταν κάποιοι από τους μαθητές κάποτε τον εγκατέλειψαν, στράφηκε προς τους Δώδεκα και τους ρώτησε : « μη και υμείς θέλετε υπάγειν;». ο Πέτρος απάντησε : « Κύριε προς τίνα απελευσόμεθα; Ρήματα ζωής αιωνίου έχεις». Ο Πέτρος μέσα από τα λόγια του Χριστού αποκτούσε αίσθηση αιωνίου. Γι αυτό και η δίψα του για τη ακρόαση του λόγου Του, ήταν δίψα του για τον Θεό.
            Ο άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης λέγει. Ότι η όρεξη είναι απόδειξη υγείας του σώματος, και η επιθυμία της ακρόασης του πνευματικού λόγου είναι απόδειξη ψυχικής υγείας. Οι πνευματικοί λόγοι τρέφουν την καρδιά και δεν την αφήνουν να νεκρωθεί.
            Βέβαια η απροθυμία να γίνουμε «ακροατές αγαθών νοημάτων» φανερώνει εσωτερική ασθένεια, αλλά η απροθυμία αυτή μπορεί να προέρχεται και από άλλους λόγους λ.χ. από την απογοήτευση που ίσως νοιώσαμε ακούγοντας ένα απογυμνωμένο λόγο του Θεού στην Εκκλησία. Αυτό όμως αποτελεί σήμερα μια πρόφαση, γιατί εκείνος που διψά για λόγο Θεού, για αλήθεια, έχει εκτός της Βίβλου και πλήθος πατερικών έργων που μπορούν να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις του.
            Και η τρίτη επισήμανση έχει σχέση με την υπακοή στην εντολή του Θεού.
            Ο Χριστός όταν τελείωσε το λόγο Του από το πλοιάριο είπε στον Πέτρο : « επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε το δίκτυον υμών εις άγραν». Η εντολή αυτή ερχόταν σε αντίθεση με την πείρα του Πέτρου. Όμως ο λόγος του Ιησού και τα θαύματα που είχε δει, τον έπεισαν να μη στηρίζεται μόνον στην πείρα του. Υπάκουσε στην εντολή και ξεπέρασε τον εαυτό του. « όλη τη νύχτα κοπιάσαμε και δεν πιάσαμε τίποτα, όμως « επί δε τω ρήματι σου χαλάσω το δίκτυον». Έτσι ήρθε η ευλογία με την υπακοή και αποκάλυψε μία πτυχή του μυστηρίου της. Έδειξε ότι είναι αποτέλεσμα πίστης που κάνει κατορθωτό το ακατόρθωτο. Εξ άλλου η υπακοή διαφέρει από την πειθαρχία, η οποία έχει εξαναγκασμό, ενώ η πρώτη συνδέεται με την ελευθερία.
            Κάνουμε υπακοή σ ’αυτούς που πραγματικά αγαπάμε. «Μέσα στην Εκκλησία η υπακοή θεωρείται θεραπευτική μέθοδος. Οπότε αν θέλουμε τη θεραπεία μας πρέπει να υπακούμε σ ’αυτούς που μπορούν να μας θεραπεύσουν».
            Ο  Πέτρος βρήκε τον Μεσσία και υπάκουσε στην εντολή Του. Αν επιθυμούμε κι’ εμείς να αναζητήσουμε τον Χριστό οφείλουμε να κάνουμε υπακοή σ’ αυτούς που μας καθοδηγούν για να Τον ανακαλύψουμε. Έτσι μπορούμε να ελπίζουμε, ότι τα πέρα από κάθε προσδοκία αγαθή θα μας δοθούν με την ευλογία του Θεού.

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Ιερά Αγρυπνία


Την Παρασκευή 23 προς Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου ο Ι.Ν.Αγίας Βαρβάρας θα τελέσει Ιερά Αγρυπνία μετ’ αρτοκλασίας και Θ.Κηρύγματος επί τη εορτή της Παναγίας της Μυρτιδιωτίσσης από ώρα 9μ.μ. έως 1 μ.μεσονύκτιον.