Κισάμου Αμφιλόχιος: «Ευτράπελο» η ομολογία πίστεως ενός εφήβου;

Ενόψει του ανοίγματος των Λυκείων, μετά από όλους αυτούς τους μήνες αγωνίας, δημοσιογράφος της κρατικής τηλεόρασης, καθήμενη με δύο νέα παιδιά μαθητές Λυκείων (τον Τάσο και την Λυδία) σε παγκάκι έξω από Σχολείο, αρχίζει την εισαγωγή της συνέντευξης.

Μετά από τα πρώτα εισαγωγικά της λόγια χτυπά το κινητό του Τάσου, ο οποίος έχει βάλει στο τηλέφωνο του ως ήχο κλήσης το Απολυτίκιο του Τιμίου Σταυρού: «Σώσον Κύριε τον λαό σου…».

Με μεγάλη απορία και αμηχανία η δημοσιογράφος διακόπτει την ροή του λόγου της απευθυνόμενη προς τον Τάσο

Δημοσιογράφος: «Σώσον Κύριε τον λαό σου; Τι είναι αυτό; Κλείστο λίγο να μας πεις γιατί αυτό»;

Ο Τάσος που έχει ήδη σηκώσει το κινητό του λέγοντας στον συνομιλητή του ότι θα μιλήσουν αργότερα απαντά: «Πιστεύω ότι από αυτή την κατάσταση μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει».

Διακόπτει η δημοσιογράφος: «Γιατί το λές αυτό; Αφού θα υπάρξουν τόσες δικλείδες ασφαλείας για να ξαναγυρίσεις στο σχολείο. Μήπως σου ΄χει πέσει η ψυχολογία γιατί γυρνάς στο σχολείο; Δεν θέλεις να κάνεις μάθημα και βρίσκεις διάφορες δικαιολογίες»;

Απαντά με παρρησία και θάρρος ο Τάσος, δίδοντας αληθινή ομολογία πίστεως.

Τάσος: «Είναι λίγο επώδυνο ότι θα πάμε σχολείο. Οπότε πιστεύω ότι πιστεύοντας στον Θεό θα βρούμε διέξοδο».

Διακόπτει, μάλλον γελώντας, η δημοσιογράφος τον Τάσο μη αφήνοντας τον να ολοκληρώσει την σκέψη του.

Δημοσιογράφος: «Τάσο για να σοβαρευτούμε. Κατ΄ αρχήν να πούμε ότι είναι και η Λυδία μαζί μας, μαζί με τον Τάσο, (γυρνώντας το κεφάλι της προς το άλλο μέρος στο παγκάκι όπου καθόταν η Λυδία), και συνεχίζει: «Και αφού ξεκινήσαμε με αυτό το ευτράπελο…», συνεχίζοντας με ερωτοαπαντήσεις την συνέντευξη της με τον Τάσο και την Λυδία.

Ακούγοντας την συνέντευξη αυτή θαυμάζει και απορεί κανείς.

Θαυμάζει και χαίρεται την ομολογία πίστεως ενός νέου παιδιού, του Τάσου, ο οποίος με τρόπο φυσικό και απροσποίητο ομολογεί την πίστη του: «Πιστεύω ότι από αυτή την κατάσταση μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει… πιστεύω ότι πιστεύοντας στον Θεό θα βρούμε διέξοδο».

Στο πρόσωπο του Τάσου θαυμάζει και χαίρεται την νέα γενιά, την νεολαία μας ως και όλους εκείνους που, κόντρα στο πνεύμα των καιρών και τις σειρήνες αποϊεροποίησης της κοινωνίας, βιώνουν στην καθημερινότητα τους την πίστη τους στον Θεό.

Χαίρονται την ζωή και κτίζουν το μέλλον και τα οράματα τους όχι στην.. «παντοδυναμία» τους, αλλά στην βεβαιότητα πως με την βοήθεια του Θεού «θα βρουν διέξοδο» στα πολλαπλά αδιέξοδα της ζωής.

Θαυμάζει και χαίρεται πως τελικά.. «των Ελλήνων οι κοινότητες», καλά κρατούν.

Απορεί, παράλληλα, προβληματίζεται και διερωτάται με την νοοτροπία της περιρρέουσας ατμόσφαιρας και ό,τι μοιάζει να θέλει να επιβληθεί ως τρόπος και στάση ζωής.

Τι εννοούμε; Δηλώνει ένα νέο παιδί την πίστη του στον Θεό και αυτό φαίνεται να παρερμηνεύεται ως «πέσιμο της ψυχολογίας»! «διάφορες δικαιολογίες»!, κ.α.

Η πίστη, σύμφωνα με τον παραπάνω διάλογο, δεν θεωρείται «δικλείδα ασφαλείας»! Άλλες δικλείδες, προφανώς, θεωρούνται πιο ασφαλείς. Ποιες άραγε;

«Τάσο να σοβαρευτούμε», λέει η δημοσιογράφος διακόπτοντας και γελώντας, όταν ο Τάσος δίδει ομολογία πίστεως: «..πιστεύοντας στον Θεό θα βρούμε διέξοδο».

Αυτό πως ερμηνεύεται; Ότι η πίστις ενός νέου παιδιού δεν είναι σοβαρή υπόθεσις; Εάν ναι, τότε πως ορίζεται η έννοια του «σοβαρού»;

Το να καίμε την σημαία, να υβρίζουμε τα ιερά και τα όσια, να ποδοπατούμε την Εικόνα της Παναγίας, να πρεσβεύουμε «να πεθάνει η Ελλάδα, να ζήσουμε εμείς» αυτά, αλήθεια, που κατατάσσονται σε σχέση με την.. «ψυχολογία», τις «δικαιολογίες», τις «δικλείδες ασφαλείας» και το «σοβαρό»;

«Ευτράπελο», θεωρείται τέλος τι; Το χτύπημα του κινητού του Τάσου την ώρα της συνέντευξης ή μήπως ο ήχος κλήσης που έχει επιλέξει στο κινητό του με το Απολυτίκιο του Τιμίου Σταυρού;

Διότι εάν ως «ευτράπελο» θεωρείται το 2ο, δηλ. ο ήχος κλήσης με το Απολυτίκο του Τιμίου Σταυρού, τότε… θα πρέπει να διερωτηθούμε: Τελικά.. που πάμε; τι είδους Ελλάδα επιθυμούμε να κτίσουμε;

Ενόψει δε και των εορτασμών των 200 ετών από την επέτειο της Εθνικής Παλιγγενεσίας, τα ερωτήματα, οι αγωνίες αυτές προβάλλουν πιο επιτακτικά και επίκαιρα, ζητώντας απαντήσεις και θέτοντας όλους μας ενώπιον των ευθυνών μας.

Άλλοι λαοί, λέει σύγχρονος διανοούμενος, κυνηγούν να βρουν κάποιο έρεισμα, αίσθημα υπεροχής.

Εμείς, συνεχίζει, αναζητούμε μόνο ότι μας κάνει όμοιους με αυτό που είναι έξω από εμάς και όχι με τον εαυτό μας.

Και καταλήγει: «Έχει φοβερές παρενέργειες η αφετηριακή άρνηση της ταυτότητας».

«Ας σοβαρευτούμε λοιπόν», για να χρησιμοποιήσω λόγια της συνέντευξης, και ας αφήσουμε τα όντως… «ευτράπελα», καθώς οι παρενέργειες από την άρνηση της ταυτότητας μας θα μας οδηγήσουν, ως Έθνος, σε αφανισμό.

Με ξεπερνά, ομολογώ, το γεγονός να πιστέψω ότι αυτός είναι ο στόχος;

ρομφεα

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΦΙΛΟΠΤΩΧΟΝ ΤΑΜΕΙΟΝ

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ-ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

          ΓΙΑ ΕΜΠΡΑΚΤΗ ΑΓΑΠΗ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ 

Τ Ο  Π Α Σ Χ Α Λ Ι Ν Ο     Τ Ρ Α Π Ε Ζ Ι 

          Χριστιανοί μου,

          Σε λίγο πλησιάζει η μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης, ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ. Γιορτή αγάπης, ελπίδας και χαράς για όλους. Δυστυχώς όμως πολλοί ενορίτες αδελφοί μας εν Χριστώ λόγω των συνθηκών της πανδημίας και άλλων περιστάσεων της ζωής, αδυνατούν να γευτούν κι αυτοί τη χαρά αυτού του  πασχαλιάτικου πανηγυριού με αξιοπρέπεια και πληρότητα.

          Η Εκκλησία μας δεν μένει αδιάφορη, και όπως κάνει πάντοτε, προσπαθεί ν’ ανταποκριθεί μπροστά σ’ αυτή την πρόκληση με κάθε τρόπο. Γι’ αυτά σας παρακαλεί και σας προσκαλεί σ’ αυτό τα αγώνισμα της αγάπης να ενισχύσετε τη προσπάθεια του Φιλοπτώχου Ταμείου για να στρωθεί το Πασχαλινό Τραπέζι για όσους περισσότερες  άπορες και ενδεείς οικογένειες.

          Ο Έρανος της Αγάπης λόγω πανδημίας δεν θα πραγματοποιηθεί. Αυτό όμως δεν μας απαλλάσσει από το χρέος της αγάπης.

          Μπορείτε όμως να προσφέρετε και να ρίπτετε τον οβολός σας είτε στο κυτίο ελεημοσυνών εντός του ιερού Ναού, είτε να επικοινωνείτε με τον υπεύθυνο του φιλοπτωχου  π. Γερασιμάγγελο στα τηλ.

          2610, 321-318, Ι. Ναού και στο 6938 300-224.

Κάθε προσφορά σας θα μετατρέπεται σε είδη πρώτης  ανάγκης  και αγαθά για το Πασχαλινό Τραπέζι.

          Αναμένουμε την έμπρακτη  συνεργασία και αρωγή σας στο θεάρεστο αυτό το άθλημα  της έμπρακτης αγάπης.

          Καλό ΠΑΣΧΑ

            Με πασχαλιάτικες ευχές

          Για το ΦΙΛΟΠΤΩΧΟ ΤΑΜΕΙΟ 

                                      Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ:   π. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

 

Η αδικαίωτη Επανάσταση

 

Συμπληρώνονται εφέτος διακόσια έτη από την έναρξη της επανάστασης προς αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού. Η επέτειος θα έπρεπε να εορτασθεί πανηγυρικά, η σοβούσα όμως επιδημία δεν το επιτρέπει. Και παρέχει πρώτης τάξεως δικαιολογία για τον υποτονικό εορτασμό, καθώς, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν θέλουμε να τον πανηγυρίσουμε, όπως οι θυσιασθέντες θα ήθελαν. Τα ιδανικά εκείνων έχουν φυγαδευτεί από μας προς άγνωστη κατεύθυνση και έχουμε αλλοτριωθεί κατά το φρόνημα υπό την επήρεια ιδεολογιών που έχουν εισαχθεί από τη Δύση. Αυτήν λατρεύουμε, αν και υπήρξε διαχρονικά ύπουλος εχθρός, που έμπηγε το μαχαίρι πισώπλατα, ενώ οι πρόγονοί μας αγωνίζονταν να αναχαιτίσουν τις ορδές των βαρβάρων εξ Ανατολής. Υποταγμένοι άνευ όρων και δεχόμενοι διαρκώς ταπεινώσεις και εξευτελισμούς από τους δυτικούς «φίλους» μας, τους εγκωμιάζομε για τα φώτα που μας πρόσφεραν και εκφραζόμαστε απαξιωτικά για την πίστη των προγόνων ας και την παράδοση που μας κληρονόμησαν αυτοί. Μικρόψυχοι, μικροπρεπείς και άβουλοι, υποταγμένοι σε πάθη, αδυνατούμε να αντικρύσουμε εκείνους που θυσιάστηκαν, για να είμαστε εμείς ελεύθεροι, γι’ αυτό και τους απαξιώνουμε ή συγκαλύπτουμε τα όσα θαυμαστά έπραξαν, ώστε να παραδώσουμε στις επερχόμενες γενιές στρεβλωμένη την ιστορία υπερηφανευόμενοι συνάμα ότι επιφέραμε κάθαρση αυτής από τις παραχαράξεις ιστορικών του παρελθόντος, «προκατειλημμένων» και «εθνοκεντρικών».

                Οι πρόγονοί μας αποδέχθηκαν αβίαστα τη χριστιανική πίστη. Δεν την επέβαλε κάποιος κατακτητής. Και όμως ο σημαιοφόρος των δυτικόπληκτων, ο Αδαμάντιος Κοραής, που η Επιτροπή 2021 τίμησε ιδιαίτερα με τη χάραξη της μορφής του στο αναμνηστικό μετάλλιο, έγραψε ότι η Ελλάδα έμεινε δουλωμένη από την κατάκτησή της από τον Φλίλιππο Β΄ μέχρι το 1830. Δουλωμένος στο δυτικό πνεύμα υιοθέτησε το ιδεολόγημα της μη ελληνικής ταυτότητας των Μακεδόνων, που καλλιεργήθηκε στη Δύση κατά τον 19^ο αιώνα. Απαξίωσε την ιστορία της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας των Ρωμιών. Την αυτοκρατορία αυτή πολέμησαν με πάθος και με μίσος οι Φραγκογερμανοί ήδη από την εποχή του Καρόλου, που αποκάλεσαν μεγάλο, παρά τις μικρότητες και ωμότητές του! Η αυτοκρατορία αυτή, παρά τις όποιες αδυναμίες των πρωταγωνιστών της ιστορίας της στάθηκε φάρος πολιτισμού, ενώ η Δύση ζούσε βυθισμένη στη βαρβαρότητα, μετά την κατάλυση του δυτικού ρωμαϊκού κράτους. Και ενοχλεί βέβαια αφάνταστα τους οπαδούς του λεγόμενου διαφωτισμού, το ότι κύριο γνώρισμα αυτής υπήρξε η ορθόδοξη χριστιανική πίστη του λαού της. Φορείς της υλιστικής ιδεολογίας επιχειρούν να ερμηνεύσουν τα πάντα με βάση ιδεοληψίες παραχαράσσοντας τα συμβάντα, προβάλλοντας υπερβαλλόντως τις μελανές σελίδες, που ασφαλώς υπήρξαν, και συγκαλύπτοντας επιμελώς κάθε τι το θαυμαστό.

                Οι από το πνεύμα αυτό εμφορούμενοι θέτουν το ερώτημα: Τι έκανε η Εκκλησία κατά τη μακραίωνη δουλεία υπό τους Οθωμανούς; Και απαντούν πικρόχολα: Συνέπραξε με τους κατακτητές, για προσωπικά οφέλη και πρόσθεσε δεινά στα άλλα των κατακτητών! Ταυτίζουν κατά τρόπο ανέντιμο την Εκκλησία με τον κλήρο και μάλιστα τους επισκόπους και επιχειρούν ανάλυση ανάλογη με εκείνη των πατρώνων τους της Δύσης αστών. Αλλά εκείνοι ανέτρεψαν τη διεφθαρμένη τάξη των κληρονομικώ δικαίω «ευγενών», από την οποία προέρχονταν  οι επίσκοποι και οι καρδινάλιοι. Στη δική μας παράδοση ποτέ δεν ενέσκηψε αυτή η κοινωνική πανούκλα. Και οι επίσκοποι υπήρξαν παιδιά του λαού. Η Εκκλησία λοιπόν, κλήρος και λαός, αγωνίστηκαν να επιβιώσουν υπό φρικτές συνθήκες δουλείας, τις οποίες οι αποδομητές επιχειρούν να εξωραΐσουν! Τί έκανε η Εκκλησία: Κράτησε κοντά της, όσα τέκνα άντεξαν και δεν εξισλαμίστηκαν είτε από τα δελεάσματα είτε από την εξάντληση της αντοχής τους. Τα τέκνα της Εκκλησίας, κληρικοί και λαϊκοί, έκαναν την επανάσταση. Της Εκκλησίας και μόνο. Οι εξισλαμισθέντες συμπολέμησαν με τον κατακτητή. Οι παπικοί των νησιών έμειναν ουδέτεροι. Και οι υλιστές εκφράζονται πικρόχολα κατά του «φανατισμένου όχλου» των ανθενωτικών, που ευθύνονται για την κατάρρευση της αυτοκρατορίας, την οποία απαξιώνουν στο έπακρο!

                Μέμφονται τους κληρικούς που κράτησαν στάση επικριτική κατά του λεγόμενου διαφωτισμού. Με ιδιαίτερη πονηρία διδάσκουν ότι υπήρξαν εχθροί της γνώσης, ενώ γνωρίζουν ότι υπήρξαν πολέμιοι της υλιστικής φιλοσοφίας. Αποκρύπτουν επιμελώς ότι από τους 1500 διδασκάλους του Γένους οι 1000 υπήρξαν κληρικοί, αρκετοί από αυτούς σπουδαγμένοι στη Δύση. Λυσσομανούν κατά του «κρυφού σχολειού» το οποίο παραδίδουν στο λαό μας ως θρύλο, ενώ υπερεγκωμιάζουν τους ριψάσπιδες διανοούμενους, που διέφυγαν στη Δύση, για να διδάξουν τα τέκνα των πλουτοκρατών «ευγενών» και άφησαν τον πονεμένο λαό μας στο σκοτάδι. Και χλευάζουν τον παπά ή τον μοναχό που υπό τον φόβο των κατακτητών δίδαξε τα λίγα κολλυβογράμματα, για να μη λησμονήσει ο λαός μας τη γλώσσα του.

                «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος» είναι ο τίτλος της προκήρυξης του Υψηλάντη. Όλοι ξεσηκώθηκαν με σημαίες που έφεραν τον σταυρό. Τα όπλα ευλογήθηκαν από κληρικούς, και επισκόπους μεταξύ ατών, αρκετοί από τους οποίους υπήρξαν μέλη της Φιλικής Εταιρείας. Οι αποδομητές αυτοπροβάλλονται να γνωρίζουν καλύτερα από εκείνους πού έχυσαν το αίμα τους, γιατί επαναστάτησαν!  «Έλα, παππού μου, να σου δείξω τα αμπελοχώραφά σου» λέει ο λαός μας. Τουρκόφιλος υπήρξε ο πατριάρχης Γρηγόριος, ο άγιος της Εκκλησίας. Ούτε την αγχόνη ούτε τον διασυρμό του λειψάνου του σέβονται. Το πάθος τυφλώνει.

                Δουλωμένοι στη Δύση, από την οποία απορρέει η εξουσία τους, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί, κρατικοδίαιτοι διανοούμενοι και οικονομικοί παράγοντες επιχειρούν και την απαξίωση της ένδοξης κλεφτουριάς. Αποσιωπούν τα εβδομήντα επαναστατικά κινήματα, κατά τα οποία χύθηκε άφθονο το αίμα των προγόνων μας, λόγω εξαπάτησής τους από τη δολερή Δύση και την φραγκεμένη ομόδοξη Ρωσία. Προβάλλουν κατά κόρο τη γαλλική επανάσταση, με την οποία επικράτησε η αστική τάξη, η εξ ίσου διεφθαρμένη με την ανατραπείσα τάξη των «ευγενών». Μάλιστα τελευταία, δια στόματος του πρωθυπουργού μας ευχαριστήσαμε και τους επαναστάτες των ΗΠΑ που ενέπνευσαν τους προγόνους μας!

                Ζητούν από τον λαό μας να έχει την αίσθηση του χρέους του προς τις «Μεγάλες δυνάμεις» που μας ελευθέρωσαν και ιδίως την Αγγλία! Αποσιωπούν ότι η τελευταία μας «ελευθέρωσε», για να μας καταστήσει προτεκτοράτο της και μέσω αυτού να λάβουν οι τραπεζίτες που έδρευαν στο έδαφός της τα οφειλόμενα από τα ληστρικά δάνεια, που σπαταλήθηκαν από τους εγκαθέτους των ισχυρών, για τη «αίσια έκβαση» του εμφυλίου πολέμου! Ζητούν να μη λησμονούμε να εκφράζουμε ευγνωμοσύνη σ’ αυτούς που έδειξαν τη σκληρότητα στους αδελφούς Επτανήσιους, όταν τους «απελευθέρωσαν» από τους άλλους δυνάστες τους, τους Βενετούς!

                Οι αγωνιστές έκαναν το τάμα να ανεγείρουν ναό σε εκδήλωση ευγνωμοσύνης στον απελευθερωτή μας, τον Σωτήρα Χριστό. Δεν ετέθη ακόμη ο θεμέλιος λίθος. Δεν απόμεινε ευγνωμοσύνη γι’ Αυτόν, την προσφέραμε όλη στους «προστάτες» μας.

                Η διοικούσα Εκκλησία, που από μακριά θεάται τα τεκταινόμενα στη χώρα μας, δεν έχει δώσει ακόμη την εξήγηση στον λαό μας: Γιατί ο Παπουλάκος, που είχε συλληφθεί δολίως, κατ’ εντολή των Βαυαρών, από τον απωλέσαντα την γενναιότητα Γενναίο Κολοκοτρώνη, είχε εγκλεισθεί δια βίου σε μοναστήρι;

            Πόσα δεινά πρέπει να μας βρουν ακόμη, για να συνέλθουμε;

       «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

αντιβαρο

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΙΑ

 

Η φλυαρία και η συνακόλουθή της κατάκριση αποτελεί τον κανόνα σχεδόν στις ανθρώπινες συναντήσεις και πολλοί δεν δείχνουν να ενοχλούνται από το ψυχοκτόνο αυτό φαινόμενο, που και οι Άγιοι Πατέρες το χαρακτηρίζουν ως αρρώστια. Και μήπως δεν είναι αρρώστια να κατακρίνεις  και να κατηγορείς τους άλλους; Τότε  εσύ χωρίζεσαι από τον Θεό και γίνεσαι αξιοκατάκριτος. Οι Άγιοι Πατέρες μας συμβουλεύουν  συνεχώς να προσέχουμε και να αποφεύγουμε τις αργολογίες, όπως ο Αββάς Ματώης:

- “Κάποιος αδελφός ερώτησε τον Αββά Ματώη, λέγοντάς του: “Τι να κάμω, Αββά; Γιατί η γλώσσα μου με θλίβει. Και όταν βρίσκομαι ανάμεσα στους ανθρώπους, δεν μπορώ να την συγκρατήσω. Τους κατακρίνω σε κάθε καλό έργο τους, και τους ελέγχω. Πες μου, τι πρέπει  να κάμω”; Και γέροντας αποκρίθηκε με τούτα τα λόγια: “Αν δεν μπορείς να επιβάλλεσαι στον εαυτό σου, φύγε και μείνε μόνος σου. Γιατί αρρώστια είναι αυτό που κάνεις. Όποιος μένει με αδελφούς, δεν πρέπει να είναι τετράγωνος, αλλά στρογγυλός, ώστε να κυλά προς όλους”. Και πρόσθεσε ο Αββάς Ματώης:

- Δεν μένω μόνος από αρετή, αλλά από αδυναμία. Γιατί δυνατοί είναι όσοι έρχονται σε επαφή με τους ανθρώπους”.

          “ΥΠΕΡ ΑΜΑΡΤΩΛΩΝ”. Π. Μ. Σωτήρχος

Γέρων Κλεόπας, Για τις φοβερές συνέπειες της μαγείας!

  

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)

Όσοι ασχολούνται με τα μάγια ή τρέχουν στις μαγείες, διαπράττουν μεγάλη αμαρτία ενώπιον του Θεού και εναντίον του Αγίου Πνεύματος, διότι αφήνουν το Θεό και ζητούν βοήθεια από το διάβολο.

Αρνούνται τις προσευχές της Εκκλησίας και μπαίνουν στα σπίτια των μάγων.

Εγκαταλείπουν τους λειτουργούς του Χριστού και πηγαίνουν στους υπηρέτες του σατανά.

Δηλαδή, αφήνουν το ζων ύδωρ, τον ιερέα και τη σωτήρια χάρη της Εκκλησίας και για τα εμπαθή και ανθρώπινα ενδιαφέροντά τους ζητούν τη συμπαράσταση των μάγων, που είναι εχθροί του Χριστού.

Αρνούνται την αλήθεια και δέχονται το ψεύδος, διότι όλα τα μαγικά λόγια και επικλήσεις είναι ψεύδη και δαιμονικές απάτες.

Μια τέτοια μεγάλη αμαρτία δε συγχωρείται στους ενόχους ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στο μέλλοντα, όπως λέγει ο Χριστός, εάν δεν μετανοήσουν σ’ όλη τους τη ζωή.

Εναντίον αυτών των μάγων ξεσπούν κάθε είδους κακίες και κίνδυνοι.

Πρώτα πρώτα τους ελέγχει η συνείδηση, διότι άφησαν το Θεό και ακολούθησαν το διάβολο.

Κατόπιν κανονίζονται να απέχουν από τη Θεία Κοινωνία πολλά έτη, από 7 έως 15, και ακόμη μέχρι 20. Εκτός εάν τους οικονομήσει διαφορετικά ο πνευματικός, ανάλογα με την ειλικρίνεια της μετάνοιάς τους.

Αυτοί που τρέχουν στους μάγους, αποβάλλουν από την ψυχή τους τη χάρη του Χριστού και βάζουν στο σπίτι της καρδιάς τους το πνεύμα του σατανά.

Αρνούνται το Χριστό και ενώνονται με το διάβολο.

Όλοι αυτοί δεν πρέπει να ονομάζονται χριστιανοί, αλλά αποστάτες.

Τιμωρούνται από το Θεό με ασθένειες, και μάλιστα ανίατες, με οικογενειακά προβλήματα, με ζημιές και διενέξεις, με πτωχεία και φοβερό θάνατο.

Και εάν δεν εξομολογηθούν με δάκρυα, δε θα σωθούν.

Ενώ από την Εκκλησία αποβάλλονται τελείως, δηλαδή χωρίζονται από το Χριστό και παραδίνονται με τη θέλησή τους στα χέρια του νοητού εχθρού.

Εάν πεθάνουν στην αμαρτία τους αυτή, δεν κηδεύονται από ορθόδοξο ιερέα, αλλά όπως οι ειδωλολάτρες και οι αρνητές της πίστεως, οδηγούνται στην αιώνια τιμωρία τους, στα βάσανα της κολάσεως.

Αυτές λοιπόν είναι ο φοβερές συνέπειες της μαγείας.

Από το βιβλίο «Γεροντικό Ρουμάνων Πατέρων», των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.

«Ἀποφάσεις τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 20.4.2021 ὡς πρός τήν λειτουργία τῶν Ἱερῶν Ναῶν κατά τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καί τοῦ Πάσχα» (21/4/2021).

 

Ἀριθ. Πρωτ. 1737
Ἀριθ. Διεκπ. 808

Ἀθήνησι τῇ 21ῃ Ἀπριλίου 2021

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 3041
Πρός
τούς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Εἰς τάς Ἕδρας αὐτῶν

ΘΕΜΑ: «Ἀποφάσεις τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 20.4.2021 ὡς πρός τήν λειτουργία τῶν Ἱερῶν Ναῶν κατά τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος καί τοῦ Πάσχα»

Σεβασμιώτατε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ,
Κατόπιν Συνοδικῆς Ἀποφάσεως, ἡ ὁποία ἐλήφθη κατά τήν Συνεδρίαση τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς 20ῆς μηνός Ἀπριλίου ἐ.ἔ., σᾶς γνωρίζουμε ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάσισε ὅπως σᾶς ἀποστείλει τήν παροῦσα, ἡ ὁποία διαλαμβάνει τά τῆς λειτουργίας τῶν Ἱερῶν Ναῶν ἀπό τήν Κυριακή τῶν Βαΐων 26η Ἀπριλίου ἕως καί τήν Δευτέρα τοῦ Θωμᾶ 10η Μαΐου ἐ.ἔ.:
1) Κατά τήν εἴσοδο στόν Ἱερό Ναό πρέπει νά ἐφαρμόζεται, μέ τήν ἐπιτήρηση εἰδικῶς ἐξουσιοδοτηθέντος ἐπί τούτῳ προσώπου, ἡ τήρηση τῆς ἀποστάσεως τῶν δύο (2) μέτρων μεταξύ τῶν πιστῶν. Ἡ παρουσία πιστῶν ἐντός τῶν Ἱερῶν Ναῶν θά εἶναι σύμφωνη μέ τήν ἀναλογία τοῦ ἑνός (1) προσώπου ἀνά εἴκοσι πέντε (25) τ.μ. ἐπιφανείας καί μέ ἐλάχιστη ἀπόσταση δύο (2) μέτρων μεταξύ τους, μέ μέγιστο ἐπιτρεπόμενο ἀριθμό πιστῶν τά ἑκατό (100) πρόσωπα. Κατά τόν ὑπολογισμό τῶν ὡς ἄνω προσώπων ἐξαιροῦνται οἱ Λειτουργοί καί τό προσωπικό τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ (ἱεροψάλτες, νεωκόροι, ἐπίτροποι κ.λπ.).
2) Οἱ πιστοί, κατά τήν διάρκεια τῆς παραμονῆς τους στόν Ἱερό Ναό, ὑποχρεοῦνται νά φοροῦν διπλό προστατευτικό κάλυμμα προσώπου (μάσκα ὑφασμάτινη καί χειρουργική) ἤ μονή μάσκα τύπου Ν95, τήν ὁποία θά ἀφαιροῦν μόνο γιά τήν Θεία Μετάληψη. Ἐάν κάποιος πιστός κατά τήν διάρκεια τῆς παραμονῆς του στόν Ἱερό Ναό παρουσιάσει συμπτώματα ἀσθενείας, ἐπιβάλλεται ἡ ἄμεση καί ἀσφαλής ἀπομάκρυνσή του ἤ, ἐφ’ ὅσον τοῦτο δέν εἶναι δυνατόν, ἡ ἀσφαλής μετακίνησή του σέ αὐτοτελῆ χῶρο, μέ σκοπό νά ἀποφευχθεῖ ἡ ἐπαφή του μέ ἄλλα πρόσωπα. Πρός ἀντιμετώπιση τέτοιου εἴδους φαινομένων, κρίνεται ὑποχρεωτική ἡ πρόβλεψη γιά τήν ὕπαρξη καταλλήλου χώρου (π.χ. γραφεῖο, χῶρος στό πνευματικό κέντρο κ.λπ.) μέ ἐπαρκῆ ἐξαερισμό, ὅπου θά ὑπάρχουν μάσκες, χαρτομάνδηλα, πλαστική σακούλα γιά τήν ἀπόρριψη ὑγειονομικοῦ ὑλικοῦ καί ἀντισηπτικό διάλυμα χειρῶν.
3) Πρός τόν σκοπό τῆς ἐνημερώσεως καί διευκολύνσεως τῶν πιστῶν, ἀλλά καί τῆς πιστῆς ἐφαρμογῆς τῶν προβλεπομένων ὑγειονομικῶν μέτρων, τά Ἐκκλησιαστικά Συμβούλια ὅλων τῶν Ἱερῶν Ναῶν ὑποχρεοῦνται νά ἀναρτοῦν στούς πίνακες ἀνακοινώσεων ἤ/καί στίς ὑπάρχουσες ἱστοσελίδες τους τά ἑξῆς: α) τόν συνολικό ἀριθμό τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι δύνανται νά παρευρίσκονται ταυτοχρόνως ἐντός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, συμφώνως πρός τίς ἀνωτέρω ὑγειονομικές ὑποδείξεις, β) τό ὡράριο τελέσεως τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καί γ) τό ὡράριο κατά τό ὁποῖο ὁ Ἱερός Ναός θά παραμένει ἀνοικτός γιά τήν προσέλευση τῶν πιστῶν.
4) Σέ περίπτωση κατά τήν ὁποία ὁ ἀριθμός τῶν προσελθόντων πιστῶν ὑπερβαίνει τόν ἐπιτρεπόμενο γιά τούς εἰσερχομένους στούς Ἱερούς Ναούς, οἱ πιστοί δύνανται νά παραμένουν στόν προαύλιο χῶρο προσευχόμενοι καί τηρῶντας ὑποχρεωτικῶς ἀπόσταση τουλάχιστον δύο (2) μέτρων μεταξύ τους καί ἀνά δέκα (10) τ.μ. ἐπιφανείας, ἀφοῦ θά ἔχουν τεθεῖ σέ λειτουργία τά ἐξωτερικά μεγάφωνα τῶν Ἱερῶν Ναῶν, στό προβλεπόμενο ἐπίπεδο ἐκπομπῆς ἤχου. Ὅπου οἱ συνθῆκες εὐνοοῦν, ἐπιτρέπεται καί ἡ τέλεση ὑπαιθρίων Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν τῇ ἀδείᾳ τοῦ οἰκείου Ἀρχιερέως.
5) Στίς εἰσόδους τῶν Ἱερῶν Ναῶν θά τοποθετηθοῦν ἀντισηπτικά/ἀπολυμαντικά γιά τήν ὑποχρεωτική ἀπολύμανση τῶν χειρῶν ὅλων τῶν εἰσερχομένων, ἐνῶ σέ ἐμφανές σημεῖο τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ θά τοποθετηθεῖ καί ὁ προβλεπόμενος ἀναγκαῖος ἐξοπλισμός ὑγιεινῆς (χαρτομάνδηλα, χάρτινες πετσέτες κ.λπ.).
6) Οἱ θρησκευτικοί λειτουργοί, οἱ ἱεροψάλτες καί τό προσωπικό τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ (νεωκόροι κ.λπ.) θά ὑποβάλλονται δίς τῆς ἑβδομάδος σέ εἰδική ἐξέταση κορωνοϊοῦ (μοριακό ἤ γρήγορο ἤ ἀτομικό τέστ) καί θά ἐνημερώνουν ἁρμοδίως τήν οἰκεία Ἱερά Μητρόπολη τόσο γιά τήν πραγματοποίησή του, ὅσο καί γιά τό ἀποτέλεσμα, τό ὁποῖο, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι θετικό, θά συνεπάγεται τήν ἀκριβῆ τήρηση ὅλων τῶν ὑγειονομικῶν πρωτοκόλλων.
7) Ὑποχρεοῦνται ἅπαντες οἱ θρησκευτικοί λειτουργοί, οἱ ἱεροψάλτες καί τό προσωπικό τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ (νεωκόροι κ.λπ.), καθώς καί τά ὄργανα διοικήσεως (ἐπίτροποι) καί οἱ ἐθελοντές (ἱερόπαιδες κ.λπ.) νά φέρουν τά ὑπό τοῦ νόμου προβλεπόμενα μέτρα προστασίας (μάσκα, γάντια κ.λπ.), ἐξαιρουμένων μόνο τῶν θρησκευτικῶν λειτουργῶν καί τῶν ἱεροψαλτῶν κατά τήν ὥρα τελέσεως τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν. Ὁ ἀριθμός τῶν ἱεροψαλτῶν κάθε ἀναλογίου δέν δύναται νά ὑπερβαίνει τόν ἀριθμό τῶν τριῶν (3), ἐνῶ εἶναι ἐπιβεβλημένο νά τηρεῖται μεταξύ τους ἀπόσταση τριῶν (3) μέτρων.
8) Ὅπου παρέχεται ἡ δυνατότητα διευθετήσεως τοῦ χώρου ἑκάστου Ἱεροῦ Ναοῦ μέ σκοπό τήν παρουσία τῶν πιστῶν συμφώνως πρός τήν ὡς ἄνω ἀναλογία τοῦ ἑνός (1) προσώπου ἀνά εἴκοσι πέντε (25) τ.μ. ἐπιφανείας καί μέ ἐλάχιστη ἀπόσταση δύο (2) μέτρων μεταξύ τους, πρέπει νά διατηροῦνται ἐντός τῶν Ἱερῶν Ναῶν μόνο τά ἀντιστοιχοῦντα στούς προσερχομένους καθίσματα. Τά περισσεύοντα καθίσματα καλό εἶναι νά μεταφέρονται ἐκτός αὐτῶν.
9) Ὁ φυσικός ἐξαερισμός τῶν Ἱερῶν Ναῶν εἶναι ὑποχρεωτικός κατά τήν διάρκεια ὅλων τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, ἐνῶ εἶναι ἀπολύτως ἀπαραίτητη ἡ συχνή καί σχολαστική καθαριότητα τῶν Ἱερῶν Ναῶν, καθώς καί ἡ τακτική ἀπολύμανση τῶν σημείων καί τῶν ἐπιφανειῶν τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ ὅπου παρατηρεῖται συχνή πρόσβαση τῶν πιστῶν.
10) Κατά τήν προσέλευση στήν Θεία Μετάληψη, τήν διανομή τοῦ ἀντιδώρου καί ἄλλων εὐλογιῶν ἀπαιτεῖται, μέ εὐθύνη τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου, νά τηρεῖται μέ ἀκρίβεια ἡ προβλεπόμενη ἀπόσταση τῶν δύο (2) μέτρων μεταξύ τῶν πιστῶν.
11) Λόγῳ τῆς ἀπαγορεύσεως κυκλοφορίας, οἱ ἑσπερινές Ἱερές Ἀκολουθίες τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος ἀπό τήν Κυριακή τῶν Βαΐων ἕως καί τήν Μεγάλη Τετάρτη θά ἀρχίζουν στίς 6.30 μ.μ.
Τό ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Πέμπτης, ἡ Ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Νιπτῆρος θά ἀρχίσει στίς 5.30 μ.μ.
Τό ἑσπέρας τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, ἡ Ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ἐπιταφίου θά ἀρχίσει στίς 6.00 μ.μ.
12) Ἡ Λιτάνευση τοῦ Ἐπιταφίου θά πραγματοποιηθεῖ μόνο πέριξ τῶν Ἱερῶν Ναῶν, δίχως τόν σχηματισμό πομπῆς ἀπό τούς πιστούς, οἱ ὁποῖοι θά πρέπει νά παραμείνουν στίς θέσεις τους, ἤ τήν πραγματοποίηση οἱασδήποτε πομπῆς μακράν τῶν Ἱερῶν Ναῶν ἤ «συγκεντρώσεως» τῶν Ἐπιταφίων σέ πλατεῖες καί ἄλλους ἀνοικτούς χώρους.
13) Τήν Μεγάλη Πέμπτη καί τήν Μεγάλη Παρασκευή, ὁπότε παρουσιάζεται ἔντονη προσέλευση πιστῶν γιά τήν προσκύνηση τοῦ Ἐσταυρωμένου καί τοῦ Ἐπιταφίου, οἱ πιστοί θά προσέρχονται πρός προσκύνηση τηρῶντας μέ ἀκρίβεια τήν προβλεπόμενη ἀπόσταση τῶν δύο (2) μέτρων μεταξύ τους καί φορῶντας προστατευτική μάσκα. Συνιστᾶται ἡ τοποθέτηση τῶν ἱερῶν αὐτῶν σεβασμάτων τῆς Πίστεως στά Πρόπυλα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ, πρός ἀποφυγή συνωστισμοῦ. Ἰδίως κατά τήν Μεγάλη Παρασκευή, ὁ Ἐπιτάφιος θά μεταφερθεῖ στά Πρόπυλα ἀμέσως μετά τήν ψαλμώδηση τῶν ἀναστασίμων εὐλογηταρίων καί θά παραμείνει ἐκεῖ πρός προσκύνηση ἀπό τούς πιστούς ἕως τό τέλος τῆς Δοξολογίας, ὁπότε καί θά πραγματοποιηθεῖ ἡ λιτάνευση τοῦ Ἐπιταφίου πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.
14) Τό βράδυ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου θά τηρηθεῖ τό ἑξῆς Τυπικό:
α) 8.10 μ.μ.: Ἔναρξη Ἀκολουθίας Παννυχίδος.
β) 8.45 μ.μ.: «Δεῦτε λάβετε φῶς» ἀπό Ὠραίας Πύλης.
γ) 9.00 μ.μ.: «Χριστός Ἀνέστη» (10 φορές) ἀπό τήν ἐξέδρα ἐκτός τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ. Μετά τό πέρας τοῦ «Χριστός Ἀνέστη», ὁ Ἱερεύς εἰσέρχεται στόν Ἱερό Ναό, ἐνῶ οἱ ἱεροψάλτες ψάλλουν τό Δοξαστικό Τροπάριο τῶν Αἴνων «Ἀναστάσεως ἡμέρα», μετά τό τέλος τοῦ ὁποίου θά ἀναγνωσθεῖ ἀπό Ὠραίας Πύλης ὁ Κατηχητικός Λόγος τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου.
Στήν συνέχεια θά ψαλεῖ τό Ἀπολυτίκιο τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου καί κατόπιν αὐτοῦ θά ἀρχίσει ἀπ᾿ εὐθείας ἡ Ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία.
15) Ὅπου ὑφίστανται περισσότεροι ἀπό ἕνας Ἐφημέριοι, συνιστᾶται ἡ τέλεση περισσοτέρων Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν κατά τήν ἴδια ἡμέρα, σύμφωνα μέ τήν ἐκκλησιαστική συνήθεια καί πρακτική.
16) Συνιστᾶται ἡ μετά λιτότητος καί ἁπλότητος τέλεση τῶν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, σύμφωνα μέ τό ἦθος καί τήν παράδοση τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας καί μέ τήν ἀνάλογη χρονική ἀγωγή ἐκ μέρους τῶν ἱεροψαλτῶν, γιά τόν προφανῆ λόγο τῆς ἀποφυγῆς πολυώρου συγχρωτισμοῦ τῶν πιστῶν. Τό ἴδιο θά ἰσχύσει καί γιά τίς μεγάλες Πανηγύρεις τῆς Ἀναστάσιμης περιόδου.
17) Ὅσοι ἀπό τούς πιστούς ἀνήκουν σέ ὑγειονομικῶς εὐπαθεῖς ὁμάδες (ἡλικιωμένοι, ἀσθενεῖς πάσχοντες ἀπό ἀναπνευστικά προβλήματα ἤ σακχαρώδη διαβήτη ἤ καρδιαγγειακά νοσήματα, ἀνοσοκατεσταλμένοι) παρακαλοῦνται νά ἀποφεύγουν τήν ἔξοδο ἐκ τῆς οἰκίας αὐτῶν, χάριν τῆς προστασίας τῆς ὑγείας τους. Οἱ ὑπεύθυνοι γιά τίς Ἐνορίες τους Ἱερεῖς ἔχουν εὐθύνη καί καθῆκον νά ρυθμίσουν τήν κατ᾿ οἶκον διακονία τῶν προαναφερθέντων.
18) Ὅσον ἀφορᾶ στήν τέλεση τῶν λοιπῶν Ἱερῶν Μυστηρίων Γάμου, Βαπτίσεως καί τῶν Ἐξοδίων Ἀκολουθιῶν, ἰσχύει ὁ περιορισμός τῆς συνολικῆς παρουσίας ἐννέα (9) συνολικά προσώπων ἐντός τῶν Ἱερῶν Ναῶν, ἐξαιρουμένων τῶν Ἱερέων καί τοῦ προσωπικοῦ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.
19) Ὅλα τά ἀνωτέρω ἰσχύουν: α) γιά ὅλους τούς Καθεδρικούς, Μητροπολιτικούς, Ἐνοριακούς, Προσκυνηματικούς, Κοιμητηριακούς, Ἱδρυματικούς κ.λπ. Ἱερούς Ναούς, τά Μητροπολιτικά καί Ἐνοριακά Παρεκκλήσια καί β) γιά τίς Ἱερές Μονές καί τά Ἡσυχαστήρια. Ὁ ἀριθμός πιστῶν, τόν ὁποῖον ἐπιτρέπεται νά δέχονται οἱ Ἱεροί Ναοί τῶν Μονῶν (ἀποκλειστικά καί μόνο κατά τήν ὥρα τῶν Ἀκολουθιῶν, χωρίς νά παρέχεται δυνατότητα φιλοξενίας ἤ διανυκτερεύσεως), δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπερβαίνει τήν ἀναλογία τοῦ ἑνός (1) προσώπου ἀνά εἴκοσι πέντε (25) τ.μ. καί μέ ἀπόσταση δύο (2) μέτρων μεταξύ τους, μέ ἀνώτατο ὅριο τά ἑκατό (100) πρόσωπα.
20) Δέν ἐπιτρέπεται ἡ προσέλευση πιστῶν στά Παρεκκλήσια, τά ὁποῖα εὑρίσκονται ἐντός ἰδιωτικῶν κτημάτων, κτιρίων καί ἐπιχειρήσεων (π.χ. συγκροτημάτων κατοικιῶν, κέντρων ἐκδηλώσεων, ξενοδοχείων κ.λπ.) διότι, ὡς ἰδιωτικοί Ναοί, εἶναι προορισμένοι γιά τήν κάλυψη τῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν τῶν ἰδιοκτητῶν καί τῶν οἰκείων τους.
21) Δέν ἐπιτρέπεται ἡ παράθεση δεξιώσεων στά πνευματικά κέντρα ἤ στίς αἴθουσες τῶν Ἱερῶν Ναῶν, πρός ἀποφυγή συνωστισμοῦ, καθώς καί ἡ προσφορά φαγητοῦ (πανηγύρια) κατά τήν Ἀναστάσιμη περίοδο.
Ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος ἐκφράζει μεγάλη χαρά γιά τό γεγονός ὅτι σέ ἀντίθεση μέ τήν περσινή χρονιά, ὅλοι οἱ Ἱεροί Ναοί θά παραμένουν ἀνοικτοί γιά τούς πιστούς σέ ὅλες τίς Ἱερές Ἀκολουθίες καί πρός τοῦτο προτρέπει ὅλα τά μέλη τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί δι᾿ ὑμῶν τούς εὐλαβεῖς Κληρικούς καί τόν πιστό Ὀρθόδοξο Ἑλληνικό Λαό, γιά τήν πιστή ἐφαρμογή ὅλων τῶν ἀνωτέρω μέτρων, ὡς πρός τήν τέλεση τῆς Θείας Λατρείας, προκειμένου νά μή δημιουργηθεῖ κατά τήν περίοδο αὐτήν τό ὁποιοδήποτε ζήτημα, τό ὁποῖο μπορεῖ νά ἐξελιχθεῖ σέ πειρασμό κατά τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας.
Παρακαλεῖσθε, ἀκόμη, ὅπως ἐντείνετε τίς προσευχές καί ἱκεσίες πρός τόν Τριαδικό Θεό γιά τήν ταχεῖα θεραπεία τῶν ἀσθενῶν, γιά τόν φωτισμό καί τήν ἐνίσχυση τῶν ἰατρῶν, τοῦ νοσηλευτικοῦ προσωπικοῦ καί τῶν εἰδικῶν ἐπιστημόνων, ὅπως ἐπίσης καί γιά τήν ἀνάπαυση ὅσων ἔφυγαν ἀπό τήν ζωή ἐξαιτίας τοῦ κορωνοϊοῦ, ἀλλά καί γιά τήν γρήγορη ἀπαλλαγή τῆς Οἰκουμένης ἀπό τήν πανδημία τῆς ὀλέθριας ἀσθένειας τοῦ Covid-19.
Ἐπί πλέον, παρακαλεῖσθε καί πάλι νά ἀπέχετε ἀπό ἐμφανίσεις στά Μέσα Μαζικῆς Ἐνημερώσεως γιά ζητήματα τά ὁποῖα ἀφοροῦν στά ληφθέντα μέτρα καί παρακαλοῦμε νά συστήσετε τό αὐτό καί στούς ὑφ᾿ ὑμᾶς Κληρικούς. Τήν θέση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου θά ἐκφράζει μόνον ὁ ἐκπρόσωπος Τύπου Αὐτῆς, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἰλίου, Ἀχαρνῶν καί Πετρουπόλεως κ. Ἀθηναγόρας.
Ἐπί δέ τούτοις, εὐχόμενοι καλή δύναμη γιά τήν Μεγάλη Ἑβδομάδα καί καλή Ἀνάσταση, κατασπαζόμεθα τήν ὑμετέρα Σεβασμιότητα ἐν Κυρίῳ καί διατελοῦμεν μετ' ἀγάπης.

† Ὁ Ἀθηνῶν Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ, Πρόεδρος
† Ὁ Μυτιλήνης, Ἐρεσσοῦ καί Πλωμαρίου Ἰάκωβος
† Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου Δημήτριος
† Ὁ Βεροίας, Ναούσης καί Καμπανίας Παντελεήμων
† Ὁ Διδυμοτείχου, Ὀρεστιάδος καί Σουφλίου Δαμασκηνός
† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης Ἀνδρέας
† Ὁ Ξάνθης καί Περιθεωρίου Παντελεήμων
† Ὁ Ἄρτης Καλλίνικος
† Ὁ Ἰλίου, Ἀχαρνῶν καί Πετρουπόλεως Ἀθηναγόρας
† Ὁ Ζακύνθου Διονύσιος
† Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καί Ὠρωποῦ Κύριλλος
† Ὁ Νέας Ἰωνίας, Φιλαδελφείας, Ἡρακλείου καί Χαλκηδόνος Γαβριήλ
† Ὁ Γλυφάδας, Ἑλληνικοῦ, Βούλας, Βουλιαγμένης καί Βάρης Ἀντώνιος
Ὁ Ἀρχιγραμματεύς
† Ὁ Ὠρεῶν Φιλόθεος

Ἀκριβές Ἀντίγραφον
Ὁ Ἀρχιγραμματεύς

† Ὁ Ὠρεῶν Φιλόθεος

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΐΩΝ Ιωάν. 12,1-18

 

Εμείς και  ο Εσταυρωμένος

          Η σημερινή ημέρα, Κυριακή των Βαΐων, έχει ένα πανηγυρικό χαρακτήρα. Πλησιάζει η ώρα της μεγάλης Θυσίας και οδεύουμε προς το Πάθος και την Ανάσταση. Ο Ιησούς Χριστός φέρνει τα βήματά Του για τελευταία φορά στην ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ. Και αυτή τη φορά δεν έρχεται για να κηρύξει, ούτε για να προσευχηθεί στο Ναό. Έρχεται για να δεχθεί μαρτυρικό θάνατο. Η υποδοχή που του επεφύλασσε το συγκεντρωμένο πλήθος για τον εορτασμό του πάσχα  είναι  εντυπωσιακή. Βρισκόμαστε μπροστά σε εικόνες ενός πλήθους που τον επευφημεί. Ένας ολόκληρος λαός βρίσκεται σε παραλήρημα. Φωνάζει,  κινά   στα χέρια του τα βαϊα των φοινίκων, στρώνει τα ρούχα του στο πέρασμά του. Το “Ωσαννά”  δονεί την ατμόσφαιρα. Στο πρόσωπό του εκπληρώθηκαν οι παλιές προφητείες.

          Αλλά στη σημερινή διήγηση βλέπουμε το προανάκρουσμα της ιστορίας του Πάθους κια της Αναστάσεως του Χριστού. Και η Εκκλησία μας προσκαλεί να λάβουμε θέση έναντι του ζωηφόρου Σταυρού Του. Διότι αν τοποθετηθεί κανείς όπως ο Ιούδας ή όπως η Μαρία, όπως οι Φαρισαίοι ή όπως οι μαθητές, θα εξαρτηθεί η θάνατος ή η ζωή του.

          Ο σύγχρονος άνθρωπος συνήθως αιχμαλωτίζεται από τον νόμο της αμαρτίας και νομίζει, ότι η χριστιανική ηθική προσδιορίζεται από “έτερον νόμον”. Στην πραγματικότητα όμως αυτός ο έτερος νόμος είναι ο “νόμος” της αγάπης. Ένας μεγάλος φιλόσοφος υποστηρίζει, ότι “η αγάπη είναι κάτι το σύμφυτο στον άνθρωπο, που ακτινοβολεί από μέσα του”. Όταν όμως αποσυνδέσουμε την αγάπη από την αυταπάρνηση και την ταπείνωση και τη συνδέσουμε την ατομική ευημερία και τον εγωκεντρισμό, τότε καταστρέφεται η ίδια η φύση της αγάπης.

          Η πραγματική αγάπη φανερώνεται με την ταπείνωση και σαρκώνεται στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Η δε ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει ολόκληρη τη ζωή και ανατροφή του Χριστού που σφραγίζεται με το Πάθος και τον Σταυρικό Του θάνατο.

          Ο Σταυρός του Χριστού δεν είναι απλά ένα σημαντικό γεγονός του παρελθόντος που τέμνει σαν ορόσημο την ιστορία. Είναι ένα γεγονός συνεχώς παρόν μέσα στον κόσμο που φανερώνει την αγάπη του Θεού. Πρόκειται για τη μεγαλύτερη αποκάλυψη της θείας αγάπης και το αποκορύφωμα των ενεργειών του Θεού για τη λύτρωση του κόσμου.

          Μπροστά στο Σταυρό του Χριστού προκαλείται ο κάθε άνθρωπος να πάρει θέση. Αδιάφορος δεν μπορεί να μένει κανείς. Η άρνηση της λυτρωτικής προσφοράς του Χριστού, η απόρριψη του “λύτρου” που προφέρει για την εξαγορά τις αιχμάλωτης ανθρωπότητας, θα σήμαινε ασυγχώρητη άγνοια για την τραγική κατάσταση της φθοράς και του θανάτου στην οποία βρίσκεται ο άνθρωπος. Θα σήμαινε φαρισαϊκή έπαρση  για την αξία των  έργων και της ζωής μας. Τέλος θα σήμαινε αχάριστη διάθεση έναντι της θυσιαζόμενης αγάπης.

          Η σταυρική θυσία του Ιησού Χριστού συνδέεται με τη υπακοή στον Πατέρα. Ο Χριστός έχοντας δύο φυσικά θελήματα, θείο και ανθρώπινο, και υποτάσσοντας τελείως το ανθρώπινο στο θείο θέλημα, έδωσε το πρότυπο της υπακοής. Αυτή δεν περιορίζεται απλώς στη διόρθωση  του ανθρώπινου θελήματος,αλλά επεκτείνεται στην πλήρη υπακοή στο θείο θέλημα.

          Η κατά μίμηση Χριστού υπακοή νοείται  ως πλήρης εγκατάλειψη στο θέλημα του Θεού. Στην περίπτωση αυτή το θέλημα του Θεού ταυτίζεται με το θέλημα του ανθρώπου ή το θέλημα του ανθρώπου  ταυτίζεται με το θέλημα του Θεού.

          Εδώ ακριβώς βρίσκεται η δυσκολία αλλά και το μεγαλείο της χριστιανικής ζωής. Ο άνθρωπος ελευθερώνεται όχι μόνο από τα πάθη και τις αμαρτίες του, αλλά και από τυπικότητες όπως οι αρετές και οι καλοσύνες του. Αυτές συχνά εγκλωβίζουν το εγώ του ανθρώπου και τον κρατούν μακριά από τον Θεό.

          Στην αρχή της Αγίας και Μεγάλης Εβδομάδας ολόκληρη η ζωή του Χριστού προβάλλεται ως πρότυπο αρετής, ταπείνωσης και υπακοής, ως κανόνας ευσεβούς ζωής και “τύπος” για την αναστροφή των πιστών μέσα στον κόσμο.

          Η εν Χριστώ ζωή καταρτίζει τον πιστό προς την αναστάσιμη ζωή. Για να γίνει όμως αυτό, χρειάζεται να προσφέρει ο άνθρωπος ολόκληρο τον εαυτό του στον Χριστό και να ζήσει το μυστήριο του Σταυρού του. Χρειάζεται να  σταυρωθεί ο κόσμος γι’ αυτόν, αλλά και αυτός  για τον κόσμο.

          Η συμβατική πίστη προκαλεί πνευματική αδιαφορία, ενώ αντίθετα η θερμή πίστη ενθαρρύνει τον άνθρωπο και τον φιλοτιμεί να αρέσει διαρκώς στον Χριστό νικώντας το φόβο της φθοράς και του θανάτου.

          Πιστεύουμε στην Ανάσταση και προσδοκούμε την Ανάσταση. Γνωρίζουμε ότι ο θάνατος του Χριστού εκμηδενίζει τη δύναμη του θανάτου και  περιμένουμε με χαρά και ελπίδα . Βαπτιζόμαστε στο θάνατο του Χριστού και από εκείνη τη στιγμή συμμετέχουμε στη ζωή Του. Κοινωνούμε το Σώμα και το Αίμα Του, που είναι τροφή αθανασίας.

          Ο Χριστός έρχεται  στην καρδιά μας για να μας αναγεννήσει και να μας αναστήσει. Η αγάπη του δημιουργεί “εκ του μηδενός” ανθρώπινες υπάρξεις “καθ’ ομοίωσή ”Του.

          Αυτή η οδυνόμενη αγάπη του Θεανθρώπου πέρα από το Σταυρό και τον Θάνατό  του μεταμορφώνεται σε Ζωή και Ανάσταση.

          Καλή Ανάσταση

Η έννοια της προπατορικής αμαρτίας

“Η προπατορική αστοχία δεν ήταν μια ηθική πτώση, όπως ανόητα κάποιοι λέγουν. Και μακάρι να ήταν τέτοια. Ήταν, δυστυχώς, ένα οντολογικό πταίσμα. Οι πρωτόπλαστοι, με την απόπειρά τους, “τη συμβουλία” του διαβόλου. Να αυτοθεωθούν, να γίνουν θεοί, χωρίς τον Θεό και κατά του Θεού, αυτονομήθηκαν και έπαθαν, ό, τι μπορεί να πάθει το κυοφορούμενο έμβρυο, όταν θελήσει να αποκόψει τον ομφάλιο λώρο- τη ζωτική του σχέση με την τροφό μητέρα  του στα μητρικά σπλάχνα”.

          Ν. Νικολαΐδης, καθηγ. Πανεπιστημίου

Μπορεί να γίνει Σαραντισμός βρέφους πέρα των 40 ημερών

 

Ο Σαραντισμός ενός βρέφους γίνεται όταν αυτό συμπληρώσει την 40ή ημέρα από τη γέννησή του, οπότε και οδηγείται στην Εκκλησία.

Συχνά, ωστόσο, αν και ο Σαραντισμός «απαιτεί» να ολοκληρωθεί, όπως προαναφέραμε την 40η ημέρα από τη γέννηση, κάτι τέτοιο καθίσταται αδύνατο όταν παραδείγματος χάριν ένα βρέφος για λόγους υγείας αδυνατεί να οδηγηθεί στην Εκκλησία.

Η τάξη της Εκκλησίας ορίζει την 40ή ήμερα από τη γέννηση του παιδιού να οδηγείται το βρέφος από τη μητέρα του στο ναό για να σαραντίσει ή να εκκλησιασθεί. Όμως, όταν περιστάσεις το απαιτούν όπως ασθένειες, κακοκαιρίες, θεομηνίες κ.τ.λ. φυσικά εξυπακούεται ότι θα μετατεθεί ο σαραντισμός για άλλη μέρα με ευνοϊκότερες συνθήκες.

Ο λόγος του Ευαγγελίου τονίζει ότι «το Σάββατον εγένετο δια τον άνθρωπον και ουχί ο άνθρωπος διά το Σάββατον». Ο αριθμός των σαράντα ημερών μπορεί να είναι ιερός καθαγιασμένος από την πράξη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και από την Παράδοση της Εκκλησίας μας, όμως ο κανόνας επιδέχεται και οικονομία.

Να σημειωθεί ότι η ακολουθία του Σαραντισμού είναι μια ακολουθία που τελείται μόνον στο ναό. Είναι μεν μια τυπική τελετή, αλλά συγχρόνως συνιστά και μια ουσιαστική λειτουργική πράξη που τελείται αποκλειστικά και μόνον στο ναό.

Υπάρχει δε και η άλλη περίπτωση -να αρρωστήσει η μητέρα του παιδιού. Τότε πολλοί ρωτούν: «Μπορεί να σαραντίσει το νήπιο, χωρίς τη μητέρα;» Η απάντηση είναι καταφατική. Όμως πρέπει να πούμε ότι η όλη ακολουθία αφορά και τα δύο πρόσωπα, μητέρα και παιδί. Και καλό είναι αφού αποκατασταθεί η υγεία και της μητέρας, να γίνει κατ’ ανάγκην ο σαραντισμός μετά τις 40 ήμερες.
Αν πάλι η αποκατάσταση της υγείας του νηπίου ή της μητέρας χρονίζει, τότε τίποτα δεν εμποδίζει την τέλεση της ακολουθίας του Σαραντισμού ξεχωριστά για το νήπιο και ξεχωριστά για την μητέρα.

Το καλύτερο είναι προς αποφυγή συγχύσεων να παρατείνεται για λίγο ο καιρός του Σαραντισμού, προκειμένου και οι δύο όπως ορίζει η παράδοση της Εκκλησίας, να συμμετάσχουν στην ακολουθία του Εκκλησιασμού.

ενοριον

Εκκλησιαστικό- Αγιορειτικό ήθος

 

Είναι γεγονός ότι ο Θεός αναδεικνύει τους αγίους. Οι άγιοι διαπνέονται από ένα ήθος σταυροαναστάσιμο, από μία ευωδία, που είναι η ευωδία του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι απλώς οι καλοί άνθρωποι και οι χριστιανοί που έχουν ένα ιεραποστολικό φρόνημα. Δεν είναι οι άνθρωποι εκείνοι που έχουν ζήλο να διδάσκουν συνεχώς και να ομιλούν. Δεν είναι εκείνοι που έχουν μερικές αρετές στην ζωή τους. Άγιοι είναι εκείνοι που έχουν το ήθος της Εκκλησίας. ....

          Η παράδοση του λαού μας  είναι οι άγιοι, οι χώροι στους οποίους έζησαν και όλα τα έργα και οι διδασκαλίες τους, αλλά και οι άγιοι που ζουν και σήμερα και έχουν αυτόν τον ορθόδοξο τρόπο ζωής, που είναι αυτό που λέγεται αγιορείτικο ήθος, είτε στον άγιον Όρος είτε στον κόσμο. Και αυτοί που διαπνέονται από αυτό το ήθος  καταλαβαίνουν το έργο και την διδασκαλία του αγίου Κοσμά του Αιτωλού. Όσοι δεν διαθέτουν αυτό το ήθος δεν μπορούν να οσφρανθούν τίποτε από την διδασκαλία του αγίου Κοσμά, αλλά μάλλον θα τον αντιλαμβάνονται σαν ένα ιεραποστολικό άντρα, σαν ένα επαναστάτη, σαν ένα διαφωτιστή, σαν έναν παιδευτή του Γένους, σαν έναν φορέα του δημοτικισμού κ. λ. π. Όμως πάνω από όλα ο άγιος Κοσμάς είναι  φορεύς της Παραδόσεως, και μάλιστα της ορθοδόξου Παραδόσεως, είναι Αγιορείτης.

          ΝΑΥΠΆΚΤΟΥ Ιεροθέου, ΕΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, τ. 296

“Ο αντιπροσωπευτικός λαός της Χριστιανικής Ανατολής”

Η παρούσα ιστορία αποτυπώνει τα γεγονότα που έβαλαν τις βάσεις για την ανεξαρτησία της Ελλάδας.

Όσο η αρχαία ελληνική κουλτούρα θα εξακολουθεί να τρέφει τους λόγους μας και να εμπνέει τους καλλιτέχνες, χρέος κάθε καλλιεργημένου ανθρώπου που είναι  να εκδηλώνει το ενδιαφέρον για τη νέα Ελλάδα. Μα και η ιστορία των νέων Ελλήνων δεν είναι ανάξια προσοχής.

Η συμβολή της ελληνικής φυλής στην ανάπτυξη του ευρωπαϊκού πολιτισμού δεν εκτιμιέται με βάση την αριθμητική δύναμη, αλλά με βάση την κοινωνική, θρησκευτική επιρροή της στην Ανατολή. Και από τη γεωγραφική ακόμη έκταση στα παράλια, και οι περιοχές που κατέχουν είναι πολύ αραιοκατοικημένες, έτσι που υπάρχει μεγάλο περιθώριο για να πληθύνουν, ένα έθνος πολυάριθμο. Τη στιγμή αυτή, η επίδραση που εξασκούν, εκτείνεται πολύ μακρύτερα από την έκταση που κατέχουν, γιατί ο κλήρος και οι δάσκαλοι τους μεταφέρουν την ελληνική γλώσσα και τις ιδέες τους στο πιο μεγάλο μέρος των χριστιανικών πληθυσμών της ευρωπαϊκής Τουρκίας.

Έτσι θεωρούνται σαν ο αντιπροσωπευτικός λαός της χριστιανικής Ανατολής και η θέση τους απέναντι στους Οθωμανικούς  Τούρκους, τους κατακτητές τους, που ήρθαν στην Ευρώπη σαν κήρυκες της θρησκείας του Μωάμεθ, είναι προνομιακή.

Οι Έλληνες ποτέ στη διάρκεια της υποταγής τους  κάτω από το ζυγό ενός ξένου έθνους και μιας εχθρικής θρησκείας, δεν ξέχασαν πως η χώρα που κατοικούσαν ήταν η χώρα των προγόνων τους.

Και η σύγκρουσή τους με τους απίστους κατακτητές, σ’ όλο το διάστημα της πιο ταπεινωτικής δουλείας, προμηνούσε ότι η αντίθεσή τους δεν μπορούσε παρά  να καταλήξει ή στην καταστροφή τους ή στην απελευθέρωση

          Και φθάσαμε, τελικά, στην Ελληνική Επανάσταση, που λύτρωσε ένα χριστιανικό Έθνος από την υποταγή στο Μωαμεθανισμό, ίδρυσε ένα καινούριο κράτος στην Ευρώπη και προώθησε τα πλεονεκτήματα των πολιτικών ελευθεριών σε περιοχές, όπου επί αιώνες επικρατούσε ο δεσποτισμός”.  

“ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ”, Φ. 1076

 (Γεώργιος Φίνλευ, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως. τομ. Α΄)

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

 

Οργισμένες αντιδράσεις και ζωηρές συζητήσεις προκάλεσε η επιλογή για συμμετοχή της Κύπρου στον 65ο διαγωνισμό τραγουδιού της EYROVISION με το τραγούδι που έχει τίτλο “EI DIABLO” ( O Διάβολος”). Στο ρεφραίν του επίμαχου τραγουδιού ακούγονται τα λόγια: “Ερωτεύτηκα, ερωτεύτηκα, έδωσε την καρδιά μου στον διάβολο”, ενώ το τραγούδι κλείνει με τα λόγια: “Αγαπώ τον διάβολο”. Εν μέσω θυελλωδών αντιδράσεων , η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου παρενέβη με μια μετρημένη ανακοίνωση, στην οποία τονίζει ότι, όποιες επεξηγήσεις και αν γίνουν και όποιες ερμηνευτικές προσεγγίσεις και αν υιοθετηθούν, οι στίχοι του τραγουδιού “δεν στέλνουν τα καταλληλότερα μηνύματα που θα έπρεπε  να σταλούν από μια ημικατεχόμενη πατρίδα που αγωνίζεται για την απελευθέρωση και την ανατροπή της πλήρους υποδούλωσης της”, και μάλιστα τη χρονιά που τιμάμε την επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση. Από την άλλη, ακούστηκαν φωνές υπέρ της “ελευθερίας της Τέχνης”.

          Εύλογα όμως διαρωτάται κανείς: Ως πότε θα νομιμοποιούμε κάθε κατήφορο εν ονόματι της....ελευθερίας της τέχνης; Εδώ στην Ελλάδα, μάλιστα, τα απίστευτα γεγονότα  που είδαν εντελώς πρόσφατα το φως της δημοσιότητας  και μας συγκλόνισαν θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να μας έχουν τουλάχιστον υποψιάσει ότι, όταν νομιμοποιούμε τη διαστροφή στην τέχνη εν ονόματι της όποιας “ελευθερίας”, πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να δούμε τη διαστροφή να περνάει και στη ζωή. Και τότε, ασφαλώς, θα σοκαριστούμε και θα καταδικάσουμε. Θα μπούμε όμως, άραγε, στη διαδικασία να σκεφθούμε ότι ίσως εμείς οι ίδιοι να ανοίξαμε τον ασκό του Αιόλου;

          “ΖΩΗ”, τ. 4355

Άγιος Αμφιλόχιος της Πάτμου: Η κοίμηση, τα σημεία αγιότητας και οι τελευταίες υποθήκες του

Ο Άγιος Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής (1888-1970) σε όλη του τη ζωή εβασανίζετο από αρρώστιες, ήταν ευαίσθητος στα κρυολογήματα και κάθε χρόνο τον επισκέπτετο η γρίππη.

Τέλη Μαρτίου 1970 προσεβλήθηκε από πνευμονία· ήταν Μ. Τεσσαρακοστή και με δυσκολία δέχθηκε να πάρη λίγο γάλα. Έδωσε σε όλους τις συμβουλές που ο καθένας είχε ανάγκη. Είχε το προορατικό χάρισμα.

Στην προσπάθεια των πνευματικών του παιδιών να τον κρατήσουν με ορούς λίγες μέρες στην ζωή, παρακαλούσε κι έλεγε: αφήστε με καλά μου παιδιά να φύγω, ήρθε η ώρα μου. Γιατί, Γέροντα, τούλεγα, δεν μένεις μαζί μας τούτο το Πάσχα; Δίσταζε να μου απάντηση, και δεύτερη και τρίτη φορά τον παρεκάλεσα να μου πη πώς ξέρει ότι θα φύγη σύντομα κι εκείνος με δυσκολία μου απεκάλυψε: ευλογημένε Παύλε, είδα την Παναγία και τον Θεολόγο προ ολίγου και τους παρεκάλεσα να μείνω κοντά στα παιδιά μου κι αυτό το Πάσχα, αλλά μου είπαν «Δεν γίνεται άλλο, ελήφθη η απόφασις, Πάσχα θα κάμης στους Ουρανούς μαζί μας» κι αυτό το λέγω σαν εξομολόγηση, επειδή με βιάζεις, μη το ειπείς σε άλλους.

Κι έφυγε από τον κόσμο της ματαιότητος, αφού έδωσε την ζωήν του για τους άλλους, αφού εργάσθηκε σαν καλός εργάτης στον αμπελώνα του Κυρίου, αφού αρίστευσε στις εξετάσεις του στο στάδιο των πνευματικών ασκήσεων, αφού υπηρέτησε και Εκκλησία και Πατρίδα σαν καλός χριστιανός και ακέραιος Έλληνας. Κοιμήθηκε στις 16 Απριλίου 1970 σε πλήρη διαύγεια των αισθήσεών του. Το λείψανό του πήρε μορφή ουράνια, όψι χαρούμενη κι ειρηνική, απέραντη γαλήνη βασίλευε στο ασκητικό του πρόσωπο, πράγματι αγιασμένου ανθρώπου έκφραση, που εκοιμήθη εν Κυρίω….

Αξίζει να προσθέσω ένα γεγονός που δείχνει πως εδέχετο μυστικές κλήσεις για την σωτηρία των άλλων και που θυμίζει τον μεγάλο Απόστολο των Εθνών που ήκουσε την φωνήν του Μακεδόνος «διαβάς βοήθησον ημίν». Ο αείμνηστος γέροντας ενώ ευρίσκετο στο κελλί του στην Μονή της Πάτμου, ακούει κάποια Ελένη από την Ικαρία να τον καλεί να σπεύση να την σώση. Δεν χάνει καιρό, κατεβαίνει στο λιμάνι του νησιού και ως εκ θαύματος ευρίσκει ιστιοφόρο που έφευγε για την Ικαρία. Θαλασσοδαρμένος φθάνει στον προορισμό του και αμέσως ερωτά αν υπάρχει κάποια Ελένη χήρα και πληροφορείται ότι προ ήμερων έχασε τον άνδρα της· αμέσως ρώτησε να μάθη τον δρόμον που ωδηγούσε στο σπίτι της χήρας γυναικός.

Δεν εζήτησε να ανάπαυση το κουρασμένο σαρκίο του, αλλά σπεύδει χωρίς καθυστέρηση, η φωνή της Ελένης τον ενοχλεί. Εκεί που βάδιζε βλέπει μια έξαλλη γυναίκα να τρέχη απελπισμένη, την φωνάζει με το όνομα της και λέγει: «Ελένη που πηγαίνεις, για σένα ήλθα». Και η πονεμένη γυναίκα συνέρχεται, βλέπει τον πνευματικό, σκέπτεται αυτό που θα έκαμνε και εξομολογείται ότι την στιγμή εκείνη επήγαινε να πνιγή στην θάλασσα. Η γυναίκα εσώθη, το θαύμα έγινε, όπως η ίδια μου το εξιστόρισε…

Η αδελφή Ευφροσύνη με εβεβαίωσε ότι όταν πήγε να ασπασθή τον τάφο του Γέροντα, ησθάνθη τέτοια ευωδία, ώστε στην συνείδηση της στέκει σαν ένας πατερικός άγιος, ο οποίος πράγματι έχει αγιάσει.

Ένα άλλο πνευματικό του τέκνο, η Μ.Κ. μου διηγήθη ότι τον Νοέμβριο του 1954 επισκέφθηκε τον Γέροντα στην Πάτμο και την φιλοξένησε στο ι. Κοινόβιο του Ευαγγελισμού. Επί δύο ήμερες παρέμενε στον πύργο του Μοναστηριού· την τρίτη ημέρα ο αείμνηστος επέμενε να μη κοιμηθή πλέον στο μέρος αυτό, πράγμα που έγινε. Την νύκτα εκείνη έπεσε ακριβώς σε αυτό το κρεββάτι κεραυνός. Ημπορεί να θεωρηθή τυχαίο γεγονός η σωτηρία ενός ανθρώπου με την επιμονή του πνευματικού πατρός;

Τελευταίες υποθήκες του αειμνήστου Πατρός Αμφιλοχίου

14 Απριλίου 1970, 10η μ.μ.

Στην βασιλεία των ουρανών βασιλεύει η ειρήνη και η χαρά παιδί μου.

Να έχετε αγάπη μεταξύ σας, να παρακαλήτε τον Θεόν να με συγχωρήση, διότι δεν σας έδωσα τίποτε ως πατέρας… (Γερόντισσα συγκεκινημένη). Το παν, Γέροντα, μας έδωσες.

Τη Γερόντισσα ν’ αγαπάτε. Ο Θεός να σας ενισχύη να οδηγήσητε καλώς το ποίμνιον που σας έδωκε να διευθύνετε. Θα αισθάνομαι πολλήν χαράν όταν σας βλέπω να προχωρήτε. Να παρακαλήτε να με βάλη και με ο Κύριος εις την θέσιν σας. Πάντα θα εύχωμαι να ζήσουμε αεννάως εις την δόξαν του Παραδείσου. Θέλω να συνέχισης πιστά το έργον μου όταν θα φύγω. Θα χαίρωμαι όταν θα βλέπω ότι προχωρείτε εις τις άγιες γραμμές του Μοναχισμού….

15 Απριλίου 1970

Πρέπει να είσθε παιδιά της αγάπης. Δεν θα φοβήσθε τον διάβολον.

Να έχης υπομονήν, ταπείνωσιν και αγάπην.Θα έχετε αρχαίαν ανάμνησιν για την συνάντησιν με τον Γέροντά σας.

Ο Θεός ευλόγησε να έλθουν όλα τα παιδιά μου.

Δεν έχω άλλην χαράν και άλλον πόθον, να σας δω μέσα στον Παράδεισον. Ο Θεός να σας αξιώση της δόξης Του. Έχω μεγάλην συγκίνησιν που έχω πλάι μου όλα μου τα παιδιά. Άλλη χαρά δεν έχει ο πατέρας.

(Πνευματικό παιδί: πολύ τον αγαπάς, Γέροντα, τον Θεολόγον).

Από μικρό παιδί τον έβλεπα, τον αγαπούσα, προσευχόμην και παρακαλούσα να γίνω ένας μαθητής του και οπαδός του. Και έγινε.

Να ζήσετε βίον ειρηνικόν και άγιον, να κρατήσετε τις γραμμές των πατέρων σας, να ζήσετε τον χριστιανικόν και ελληνικόν βίον…

Ανδρίζεσθε και κραταιούσθε, για να μην έλθετε εις πειρασμόν. Μη δίδετε σημασίαν εις τον κόσμον. Ο κόσμος εξ αρχής και τους Αποστόλους και όλους τους Αγίους τους έπιασε για τρελλούς «…και εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν». Να έχωμεν την ομόνοιαν και την ειρήνην. Αυτά ευλογεί ο Θεός.

Ο Θεός να σας ευλογήση, να είναι πάντα κοντά σας στις εργασίες σας, στις σκέψεις σας. Να μην αναμιγνύεσθε ούτε στα κομματικά, ούτε στα προσωπικά. Πάντοτε να λέγετε: Ο Θεός να σας φωτίζη να κάνετε ό,τι είναι καλύτερον για τον τόπον μας.

Ημών το πολίτευμα εν «ουρανοίς υπάρχει». Εδώ ψευτοζούμε, λοιπόν να μη στενοχωρούμεθα ό,τι και να μας συμβή…

Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Εμείς αυτό πρέπει να λέγωμε είτε καλά έχομε είτε κακά.

Όπου εγωισμός εκεί Πνεύμα Θεού δεν υπάρχει.

Δεν ημπορεί να λέγεται Χριστιανός εκείνος όπου δεν έχει αγάπην. Προσποιείται τον Χριστιανόν…

16η Απριλίου, 12η μεσημβρινή (Εις τον ιατρόν της Πάτμου)

Το Πνεύμα του Θεού να είναι πάντοτε μαζύ σας, όλες οι διαγνώσεις σας να είναι φωτισμένες. Να είσαι ευχάριστος και εις τους ανθρώπους και εις τον Θεόν. Εύχομαι εκ καρδίας να γίνης ένας Ιεραπόστολος ιατρός, διότι το πλησίασμα του Χριστιανού ιατρού εις τον άρρωστον παίζει σπουδαίον ρόλον. Εγώ σε αγαπώ διότι έχεις εντός σου εθνικότητα και θρησκευτικότητα. Δεν σε θεωρώ ως ιατρόν, αλλ’ ως ιδικόν μου πρόσωπον.

Εκοιμήθη μετ’ ολίγον (2.15 μ.μ.) εν Κυρίω. Οποία όντως πνευματική διαύγεια!