Τι είναι η ευλάβεια

 

Ευλάβεια είναι ο φόβος του Θεού, η συστολή η πνευματική ευαισθησία. Ο ευλαβής μπορεί να σφίγγεται, αλλά αυτό το σφίξιμο στάζει μέλι στην καρδιά του. Δεν του κάνει μαρτυρική την ζωή, αλλά τον ευχαριστεί. Οι κινήσεις του είναι λεπτές, προσεγμένες. Αισθάνεται έντονη την παρουσία του Θεού, των Αγγέλων, των Αγίων. Νοιώθει δίπλα του τον Φύλακα Άγγελο να τον παρακολουθεί. Έχει συνέχεια στον νου του ότι το σώμα του είναι Ναός του Αγίου Πνεύματος και ζει απλά, αγνά και αγιασμένα. Παντού συμπεριφέρεται  με προσοχή και συστολή και νοιώθει ζωντανά όλα τα ιερά. Προσέχει λ. χ. να μην είναι πίσω από την πλάτη του οι εικόνες. Δεν βάζει εκεί που κάθεται, στον καναπέ ή στην καρέκλα, το Ευαγγέλιο ή ένα πνευματικό  βιβλίο κ. λ. π. Αν δει μια εικόνα, σκιρτά η καρδιά του, βουρκώνουν τα μάτια του. Αλλά και μόνον το όνομα του Χριστού να δει γραμμένο, το ασπάζεται και αυτό με ευλάβεια και γλυκαίνεται εσωτερικά η ψυχή του.

          Η ευσέβεια είναι άλλο πράγμα. Η ευσέβεια είναι η κολώνια, ενώ η ευλάβεια είναι θυμίαμα. Η ευλάβεια είναι η  μεγαλύτερη αρετή, γιατί ο ευλαβής προσελκύει τη χάρη του Θεού, γίνεται δέκτης της χάριτος, και φυσιολογικά παραμένει η χάρη του Θεού μαζί του. Τον προδίδει  μετά η θεία χάρη και όλοι τον ευλαβούνται, τον συμπαθούν, ενώ τον αναιδή τον απεχθάνονται μικροί και μεγάλοι.

          Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Το χρέος του χριστιανού

Δεν έλαβες εντολή να κατηγορείς τον τεμπέλη, ούτε να ούτε να ελέγχεις την κακία, ούτε να ονειδίζεις την οκνηρία, αλλά να ανακουφίζεις την φτωχεία, να ιατρεύεις την συμφορά, να απλώνεις το χέρι σου και να σηκώνεις εκείνους που έχουν πέσει. 

          Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΧΩΡΙΣ ΤΙΜΗ

 π. Δημητρίου Μπόκου

Στα κρίσιμα γεγονότα της ζωής αναδεικνύεται η πραγματική στόφα του ανθρώπου. Στις οριακές του στιγμές ο άνθρωπος δείχνει πόσο αληθινός ή ψεύτικος είναι. Το συγκλονιστικό έπος του ’40 ανάγκασε τους πάντες να πετάξουν τη μάσκα της συμβατικότητας. Να συμπεριφερθούν χωρίς προσχήματα. Να αποκαλύψουν τί κρύβεται πίσω απ’ τη βιτρίνα. Έγινε σημείο αναφοράς στην ιστορία. Φανέρωσε τις αφανέρωτες διαθέσεις των ψυχών.

Πολλοί επέδειξαν ευγένεια, τιμή, ανθρωπιά. Παράδειγμα, στη μάχη των οχυρών (6-9 Απριλίου 1941). Το βράδυ της πρώτης μέρας της επίθεσης των Γερμανών (6 προς 7 Απριλίου), οι Έλληνες τραυματιοφορείς του οχυρού Παλιουριώνες βγήκαν έξω και, εν μέσω των πυρών που διαρκούσαν ακόμα, περισυνέλεξαν Γερμανούς τραυματίες. Τους έφεραν μέσα στο οχυρό και τους περιποιήθηκαν. Έδειξαν πως ήταν αληθινοί πατριώτες, αλλά και στρατιώτες με τιμή. Δεν φέρθηκαν άνανδρα απέναντι στον αδύναμο. Τον είδαν σαν άνθρωπο, όχι σαν εχθρό.

Αλλά υπήρξαν και άλλοι που δεν σεβάστηκαν τον στρατιωτικό κώδικα. Δεν πολέμησαν με τιμή, αλλά επέδειξαν απροσμέτρητη, άνανδρη βαρβαρότητα. Έστρεψαν τα όπλα τους πάνω στους άοπλους. Στον άμαχο πληθυσμό. Στα παιδιά. Ποια τιμή μπορεί να έχει ο στρατιώτης, όταν διαπράττει φοβερά εγκλήματα πολέμου; Όταν γίνεται εχθρός της ανθρωπότητας;

Απ’ τα πολλά πάλι παρόμοια περιστατικά, ας πάμε στην απελευθέρωση της Αθήνας (1944). Την ημέρα της αποχώρησης των Γερμανών, ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους, να αναπνεύσει αέρα της λευτεριάς. Μικροί-μεγάλοι έδειχναν τον ενθουσιασμό τους. Οι νέοι έγραφαν συνθήματα στην άσφαλτο υπέρ των συμμάχων που θα κατέφταναν σε λίγο. Ανάμεσά τους μια δεκαεξάχρονη μαθήτρια, η Ήβη Αθανασιάδου. Την ώρα που έγραφε «Καλώς ήλθατε, σύμμαχοί μας», στις οδούς Αιόλου και Ποσειδώνος του Παλαιού Φαλήρου, διερχόμενος κάποιος Γερμανός αξιωματικός, στρατιώτης δυστυχώς χωρίς τιμή, την είδε και την πυροβόλησε εν ψυχρώ. Τέσσερις μέρες πάλεψε η μικρή ηρωίδα με τον θάνατο, μα τελικά υπέκυψε.

Πόσο θηριώδη ένστικτα θα πρέπει να ’χει κανείς, για να πυροβολήσει με τόση κακία, χωρίς λόγο, ένα παιδί; Ποιος πολιτισμός υπέθαλψε τέτοια τέρατα, που θέλησαν να κυβερνήσουν και τον κόσμο; Δεν αρκεί να έχεις τη δύναμη, αλλά και την ανάλογη ψυχική καλλιέργεια να τη χειριστείς. Άκρως επικίνδυνο πράγμα η δύναμη, σε χέρια ανθρώπων χωρίς ψυχή, χωρίς τιμή!

Το μεγαλειώδες έπος του ’40 απέβη ορόσημο παγκόσμιο, γιατί γράφτηκε από ανθρώπους με τιμή. Όχι από τα κατακάθια της ιστορίας. (Τα παραδείγματα από το διαδίκτυο).

 ποατερικος

Περισσότερο μὲ συγκινεῖ, ὅταν ἐσωτερικὰ εἶναι κανεὶς τοποθετημένος καλὰ

 

Τὸ καλὸ εἶναι ὅτι διψοῦν οἱ ἄνθρωποι τὴν ἁπλότητα καὶ ἔφθασαν σὲ σημεῖο νὰ κάνουν τὴν ἁπλότητα μόδα, καὶ ἂς μὴ νιώθουν ἁπλά. Ἔρχονται μερικοὶ στὸ Ἅγιον Ὅρος μὲ κάτι ξεβαμμένα ροῦχα. Λέω: «Αὐτοὶ δὲν δουλεύουν στὰ χωράφια, γιατί εἶναι ἔτσι;»Ἄλλος μιλάει χωριάτικα ἀπὸ φυσικοῦ του καὶ τὸν χαίρεσαι. Ἄλλος πάει νὰ μιλήση χωριάτικα καὶ σοῦ ἔρχεται νὰ κάνης ἐμετό. Εἶναι καὶ μερικοὶ ποὺ ἔρχονται μὲ τὶς γραβάτες τους… Ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο στὸ ἄλλο. Ἕνας εἶχε ἔξι-ἑπτὰ γραβάτες μαζί του. Ἕνα πρωὶ ποὺ ἑτοιμαζόταν, φόρεσε τὴν γραβάτα, τὸ κουστούμι του κ.λπ. «Τί κάνεις ἐκεῖ;», τοῦ λέει κάποιος. «Θὰ πάω στὸν π. Παΐσιο», λέει. «Έ, καὶ τί εἶναι αὐτὰ πού φορᾶς;». «Τὰ φορῶ, λέει, γιὰ νὰ τὸν τιμήσω». Βρέ, τί πάθαμε!

Ἁπλότητα δὲν ἔχουν καθόλου· Γι’ αὐτὸ ὑπάρχει αὐτὴ ἡ ἀλητεία. Ὅταν οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι δὲν ζοῦν ἁπλά, ἀλλὰ εἶναι κουμπωμένοι, δὲν βοηθοῦν τὴν νεολαία. Ἔτσι τώρα οἱ νέοι, μὴ ἔχοντας κάποιο πρότυπο, ζοῦν ἀλήτικα. Γιατί, ὅταν βλέπουν κουμπωμένους Χριστιανούς, ἀνθρώπους σφιγμένους μὲ γραβάτες, καλουπωμένους, δὲν βρίσκουν σ΄ αὐτοὺς καμμιὰ διαφορὰ ἀπὸ τοὺς κοσμικοὺς καὶ ἀντιδροῦν. Ἂν ἔβλεπαν ἁπλότητα στοὺς πνευματικοὺς ἀνθρώπους, δὲν θὰ ἔφθαναν σ΄ αὐτὴν τὴν κατάσταση. Ἀλλὰ τώρα κοσμικὸ πνεῦμα οἱ νέοι, κοσμικὴ τάξη αὐτοί. «Ἔτσι πρέπει νὰ περπατᾶμε οἱ Χριστιανοί, ἔτσι πρέπει ἐκεῖνο, ἔτσι τὸ ἄλλο…» Καὶ δὲν εἶναι ὅτι τὸ κάνουν ἀπὸ μέσα τους, ἀπὸ εὐλάβεια, ἀλλὰ γιατί «ἔτσι πρέπει». Ὅποτε καὶ οἱ νέοι λένε: «Τί πράγματα εἶναι αὐτά; Νὰ πηγαίνουν στὴν Ἐκκλησία μὲ σφιγμένο τὸν λαιμό! Ἄντε ἀπ΄ ἐκεῖ!», καὶ τὰ πετοῦν καὶ γυρίζουν γυμνοί. Πιάνουν τὸ ἄλλο ἄκρο. Κατάλαβες; Ὅλα αὐτὰ ἀπὸ ἀντίδραση τὰ κάνουν. Ἐνῶ ἔχουν ἰδανικά, δὲν ἔχουν πρότυπα καὶ εἶναι ἀξιολύπητοι. Γι’ αὐτὸ χρειάζεται κανεὶς νὰ τοὺς κεντρίση τὸ φιλότιμο καὶ νὰ τοὺς συγκινήση μὲ τὴν ἁπλή του ζωή. Ἀγανακτοῦν, ὅταν καὶ αὐτοὶ οἱ πνευματικοὶ ἄνθρωποι καὶ οἱ ἱερεῖς προσπαθοῦν μὲ συστήματα κοσμικὰ νὰ τοὺς συγκρατήσουν. Ὅταν ὅμως βροῦν τὴν σεμνότητα, ἀλλὰ καὶ τὴν ἁπλότητα καὶ μία εἰλικρίνεια, τότε προβληματίζονται. Γιατί, ὅταν κανεὶς ἔχη εἰλικρίνεια καὶ δὲν ὑπολογίζη τὸν ἑαυτό του, εἶναι ἁπλός, ἔχει ταπείνωση. Ὅλα αὐτὰ δίνουν ἀνάπαυση καὶ στὸν ἴδιο, ἀλλὰ εἶναι αἰσθητὰ καὶ στὸν ἄλλον. Καταλαβαίνει ὁ ἄλλος ἂν τὸν πονᾶς ἢ ὑποκρίνεσαι. Ἕνας ἀλήτης εἶναι καλύτερος ἀπὸ ἕναν ὑποκριτὴ Χριστιανό. Γι’ αὐτὸ ὄχι ὑποκριτικὸ γέλιο ἀγάπης ἀλλὰ φυσιολογικὴ συμπεριφορά· οὔτε κακία οὔτε ὑποκρισία ἀλλὰ ἀγάπη καὶ εἰλικρίνεια. Περισσότερο μὲ συγκινεῖ, ὅταν ἐσωτερικὰ εἶναι κανεὶς τοποθετημένος καλά. Νὰ ἔχη δηλαδὴ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη πραγματική, νὰ κινῆται ἁπλά, νὰ μὴν κινῆται μὲ τύπους, γιατί τότε μένει κανεὶς μόνο στὰ ἐξωτερικὰ καὶ γίνεται ἄνθρωπος ἐξωτερικός, δηλαδὴ ἀποκριάτικος καρνάβαλος.

***

Ἡ ζήλεια, ἡ κατάκριση, ὁ θυμός, ἡ μνησικακία κ.λπ., ὅλα ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια ξεκινοῦν. Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι τὸ Γενικὸ Ἐπιτελεῖο ὅλων τῶν παθῶν. Ἂν λοιπὸν χτυπήσης τὴν ὑπερηφάνεια, χτυπᾶς ὅλα τὰ πάθη καὶ ἔρχεται μέσα σου ἡ ταπείνωση καὶ ἡ ἀγάπη. Γὶ αὐτό, νομίζω, ἀρκετὸ εἶναι νὰ ἀσχοληθῆς ἢ μᾶλλον νὰ ἀνοίξης μέτωπο μάχης μὲ τὴν ὑπερηφάνεια· νὰ στρέψης ὅλα τὰ πυρὰ πρὸς τὸ κάστρο τῆς ὑπερηφανείας, τὸ ὁποῖο μᾶς χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεό.

Ὅποιος ἔχει περισσότερη ταπείνωση, ἔχει περισσότερο πνευματικὸ περιεχόμενο. Ὁ ὑπερήφανος δὲν ἔχει ἐσωτερικὸ περιεχόμενο. Εἶναι σὰν τὸ ἀψώμωτο στάχυ ποὺ στέκεται ὄρθιο, ἐνῶ τὸ ψωμωμένο στάχυ γέρνει τὸ κεφαλάκι του. Καὶ ἐκτὸς ποὺ εἶναι σκοτισμένος, εἶναι καὶ ἐσωτερικὰ ἀνήσυχος καὶ ἐξωτερικὰ ταραγμένος καὶ θορυβώδης. Γιατί, ὅταν ὑπάρχη ὑπερηφάνεια, ὅ,τι κάνει ὁ ἄνθρωπος, εἶναι μία φούσκα ποὺ τὴν φουσκώνει ὁ διάβολος καὶ μετὰ τὴν τρυπάει μὲ μία καρφίτσα, κάνει κρότο καὶ σπάει.

Εἶναι ἄτιμη ἡ ὑπερηφάνεια, εἶναι φοβερὸ πράγμα, ἀφοῦ τοὺς Ἀγγέλους τοὺς ἔκανε δαίμονες! Αὐτὴ μᾶς ἔφερε ἀπὸ τὸν Παράδεισο στὴν γῆ καὶ τώρα ἀπὸ τὴν γῆ προσπαθεῖ νὰ μᾶς στείλη στὴν κόλαση…

– Γέροντα, ἕνας ποὺ ἔχει μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του, δὲν εἶναι εὔκολο νὰ δὴ τὸ καλὸ ποὺ ἔχει ὁ ἄλλος.

– Ἔτσι εἶναι. Αὐτὸς ποὺ ἔχει μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του, παραμένει μέσα στὴν ἀντάρα τῆς ὑπερηφανείας καὶ δὲν ἔχει οὔτε πνευματικὴ ὑγεία οὔτε ὁρατότητα, ὅποτε δὲν μπορεῖ νὰ δῆ τὰ χαρίσματα τοῦ ἄλλου. Ἀλλὰ γιατί νὰ ἔχη κανεὶς μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του; Πῶς θὰ ἔρθουν οἱ θεῖες ἰδέες, ἂν δὲν πετάξη τὴν δική του μεγάλη ἰδέα; Ἂν πάρη τὸ κατσαβίδι ὁ Χριστός, λίγο τὴν βιδούλα νὰ στρίψη, μπανταλομάρες θὰ λέμε. Τί ἰδέα νὰ ἔχης λοιπὸν γιὰ τὸν ἑαυτό σου;

Αὐτὸς ποὺ ἔχει μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του, εἶναι ἐκτός τοῦ ἑαυτοῦ του, παράφρων. Χρειάζεται νὰ κατεβῆ-νὰ κατεβῆ, νὰ προσγειωθῆ, γιὰ νὰ βρῆ τὸν ἑαυτό του· ἀλλιῶς θὰ γυρίζη στὰ σύννεφα καὶ θὰ ξοδεύη τὴν βενζίνη στὸν ἀέρα!

Ὅσο μπορεῖς, νὰ κινῆσαι ταπεινά. Ὅ,τι κάνεις νὰ τὸ κάνης μὲ φιλότιμο, γιὰ τὸν Χριστό, καὶ ὄχι ἀπὸ ἀνθρωπαρέσκεια καὶ κενοδοξία, γιὰ νὰ ἀκούσης τὸ «μπράβο» ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν δέχεται τὰ «μπράβο» ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἐργάζεται μόνον γιὰ τὸν Θεό, τότε ἀνταμείβεται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ σ αὐτὴν τὴν ζωὴ μὲ τὴν ἄφθονη Χάρη Του, καὶ στὴν ἄλλη μὲ τὰ ἀγαθὰ τοῦ Παραδείσου.

Προσπάθησε στὴν κάθε φιλότιμη ἐνέργειά σου νὰ μὴ σφηνώνεται ἡ ἀνθρωπαρέσκεια, γιὰ νὰ ἔχης καὶ καθαρὸ μισθό, χωρὶς κρατήσεις ἀπὸ τὸ ταγκαλάκι, ἀλλὰ καὶ περισσότερη ἐσωτερικὴ εἰρήνη. Νὰ ἐξετάζης τὰ ἐλατήρια μὲ τὰ ὁποῖα κινεῖσαι καί, μόλις ἀντιληφθῆς ὅτι κινεῖσαι ἀπὸ ἀνθρωπαρέσκεια, νὰ τὴν χτυπᾶς ἀμέσως. Ἂν κάνης αὐτὸν τὸν «καλὸν ἀγώνα», θὰ ἀποτοξινωθῆς ἀπὸ κάθε κοσμικὸ ἐλατήριο ποὺ ἔχει κέντρο τὸ ἐγώ. Τότε θὰ γίνωνται ὅλα καλὰ καὶ δὲν θὰ ἔχης πειρασμοὺς οὔτε ἐξωτερικοὺς οὔτε δικούς σου ἐσωτερικούς, ἀλλὰ θὰ ἔχης ἐσωτερικὴ εἰρήνη.

Ὁ πνευματικὸς ἄνθρωπος ἐνδιαφέρεται νὰ ἀρέση στὸν Θεό, ὄχι στοὺς ἀνθρώπους. «Ἂν ἤθελα νὰ ἀρέσω στοὺς ἀνθρώπους, λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, δὲν θὰ ἤμουν δοῦλος τοῦ Χριστοῦ».

Ἡ πνευματικὴ ζωὴ δὲν εἶναι ὅπως ἡ κοσμικὴ ζωή. Ἐκεῖ, γιὰ νὰ πάη, ἂς ὑποθέσουμε, καλὰ μία ἐπιχείρηση, πρέπει νὰ κάνη κανεὶς τὴν τάδε διαφήμιση, νὰ ρίξη αὐτὰ τὰ φέιγ-βολάν, νὰ κοιτάξη πῶς νὰ προβληθῆ. Στὴν πνευματικὴ ζωὴ ὅμως, μόνον ἂν μισήση κανεὶς τὴν κοσμικὴ προβολή, πάει καλὰ ἡ ἐπιχείρηση ἡ πνευματική.

 Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης

Χερουβικό σύντομο ήχος πλ. δ' (από στήθους)

Πατριαρχικά Ακούσματα - Audiții Patriarhale
 

Δημήτριον νύττουσι λόγχαι Χριστέ μου, Ζηλοῦντα πλευρᾶς λογχονύκτου σῆς πάθος. Εἰκοστῇ μελίαι Δημήτριον ἕκτῃ ἀνεῖλον.

          Ο Άγιος Δημήτριος γεννήθηκε περί το 280 - 284 μ.Χ. και μαρτύρησε επί των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού το 303 μ.Χ. ή το 305 μ.Χ. ή (το πιο πιθανό) το 306 μ.Χ.

Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του Ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός και φυλακίστηκε στην Θεσσαλονίκη το 303 μ.Χ., διότι αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού». Μάλιστα λίγο νωρίτερα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.

Στη φυλακή ήταν και ένας νεαρός χριστιανός ο Νέστορας (βλέπε 27 Οκτωβρίου), ο οποίος θα αντιμετώπιζε σε μονομαχία τον φοβερό μονομάχο της εποχής Λυαίο. Ο νεαρός χριστιανός πριν τη μονομαχία επισκέφθηκε τον Δημήτριο και ζήτησε τη βοήθειά του. Ο Άγιος Δημήτριος του έδωσε την ευχή του και το αποτέλεσμα ήταν ο Νέστορας να νικήσει το Λυαίο και να προκαλέσει την οργή του αυτοκράτορα. Διατάχθηκε τότε να θανατωθούν και οι δύο, Νέστορας και Δημήτριος.

Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη στον τόπο του μαρτυρίου, ο δε τάφος μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου.

Στις βυζαντινές εικόνες αλλά και στη σύγχρονη αγιογραφία ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο (σε αντιδιαστολή του λευκού αλόγου του Αγίου Γεωργίου) να πατά τον άπιστο Λυαίο.

Σήμερα ο Άγιος Δημήτριος τιμάται ως πολιούχος Άγιος της Θεσσαλονίκης.

Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου είναι και το εξής. Το 1823 μ.Χ. οι Τούρκοι που ήταν αμπαρωμένοι στην Ακρόπολη της Αθήνας ετοίμαζαν τα πυρομαχικά τους για να χτυπήσουν με τα κανόνια τους, τους Έλληνες που βρισκόντουσαν στον ναό του Αγίου Δημητρίου, μα ο Άγιος Δημήτριος έκανε το θαύμα του για να σωθούν οι Χριστιανοί και η πυρίτιδα έσκασε στα χέρια των Τούρκων καταστρέφοντας και τμήμα του μνημείου του Παρθενώνα. Για να θυμούνται αυτό το θαύμα, ο ναός λέγεται από τότε Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης, από την λουμπάρδα δηλαδή το κανόνι των Τούρκων που καταστράφηκε.

Ορθόδοξος Συναξαριστής :: Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης (saint.gr)

Οι Άγιοι γράφουν ιστορία

 

Η ιστορία γράφεται από και με τους Αγίους. Το κέντρο του κόσμου δεν είναι τα βιομηχανικά κέντρα και οι πολυεθνικές εταιρίες, αλλά οι καρδιές των Αγίων.

  Μέσα απ’ αυτές ζει ο κόσμος.

Οι Άγιοι φροντίζουν τον κόσμο και θυσιάζονται για τον κόσμο. Κάθε πνοή του είναι φως και ζωή για τον κόσμο.

Οι Άγιοι στηρίζουν τον κόσμο και γι’ αυτό δεν πέφτει, δεν συντρίβεται. Είναι η νίκη της Βασιλείας του Θεού. Η νίκη της πίστεως. Η νίκη εναντίον του θανάτου.

Αυτή θα θριαμβεύσει στο τέλος.

Αν θέλουμε να τα νοιώσουμε αυτά πρέπει να παραμερίσουμε το πέπλο της απιστίας μας και τότε θα νοιώσουμε τις νίκες που κατήγαγαν οι Άγιοι της Εκκλησίας μας ερχόμενοι αντιμέτωποι με τους απίστους και διώκτες τους. Είναι η νέα δημιουργία. Αυτή μπορεί να γίνει και δική μας ιστορία, αν φυσικά το επιλέξουμε.

          π. γ.

π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος: Γονεῖς μὴ χτυπᾶτε τὰ παιδιά σας γιατί ὁ Χριστὸς δὲν χτύπησε κανέναν!

 

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα 2ης παιδαγωγικῆς ὁμιλίας τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, μὲ θέμα «Ἀποστολικοὶ Κανόνες ΙΙ΄», ἐκφωνήθηκε 23-10-2004.

Δὲν μπορεῖς μὲ τὸν σκοπὸ νὰ ἁγιάζεις τὰ μέσα, αὐτὸ εἶναι κατανοητό. Καὶ μάλιστα γιὰ νὰ ἀποκτήσω ἐξουσία, γιὰ νὰ γίνω ἐγκρατής. Ἄλλο ἐγκρατὴς γιὰ τὸν ἑαυτό μου καὶ ἄλλο ἐγκρατὴς πάνω στὸν ἄλλον. Βλέπετε ἡ ἴδια λέξη πόσο διαφορετικὴ γίνεται. Ἄλλο νὰ βιάσω τὸν ἑαυτό μου γιατί «βιασταὶ ἁρπάζουσιν τὴν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν», νὰ νικήσω τὰ πάθη μου καὶ ἄλλο νὰ βιάζω τοὺς ἄλλους. Ἡ βία πάνω στὸν ἑαυτό μου ἔχει κάλος, ἡ βία πάνω στὸν ἄλλον εἶναι τραγωδία. Ἡ ἐγκράτεια πάνω στὸν ἑαυτό μου ἔχει κάλος, τὸ νὰ γίνω ἐγκρατὴς πάνω σὲ ἄλλους εἶναι τραγωδία. Βλέπετε ἴδιες λέξεις εἶναι, ἀλλὰ πῶς χρησιμοποιεῖς αὐτὰ τὰ μέσα.

Καὶ ὁ Χριστὸς ποὺ προτείνει ὅλα αὐτὰ τὰ μέσα, τὴ βία, τὸ ἐγκρατές, νὰ τά ἐφαρμόσουμε πάνω μας ὄχι πάνω στοὺς ἄλλους. Ἀκόμη βλέπετε, καὶ αὐτὸ καὶ τὸ προηγούμενο...

τοῦ τύπτειν σὲ μία παιδαγωγία. Παρακαλῶ πάντα τοὺς γονεῖς, ὄχι ὅτι μοῦ ἦρθε μία ἄλλη παιδαγωγία στὸν νοῦ μου, λέω «μὴ χτυπᾶτε τὰ παιδιά σας» καὶ καμμιὰ φορᾶ αὐτὸ φαίνεται παράλογο, δὲν τὸ εἶπα γιατί μοῦ ἦρθε μία δικὴ μου παιδαγωγία, ἀλλὰ γιατί βλέπω αὐτὰ τὰ κείμενα. Γιατί, τί μπορεῖ νὰ πεῖ ἕνας ἱερέας; Λέει (τὸ κείμενο ποὺ διαβάζουμε) τὸ τίπτειν, λέει τὸν Ἐπίσκοπο, λέει ὁ Χριστὸς ποὺ δὲν χτύπησε κανέναν. Δὲν λέει «τὰ παιδιά σου ποὺ εἶναι μικρά, μπορεῖς νὰ τὰ χτυπᾶς», δὲν τὸ λέει πουθενὰ αὐτὸ τὸ πράγμα.

Μερικοὶ κακῶς χρησιμοποιοῦνε, παρένθεση κάνω «ναὶ ξέρεις, εἶπε ὁ Χρυσόστομος χρειάζεται νὰ χρησιμοποιεῖται τὸ ξύλο…». Ποιὸ ξύλο ὅμως, νὰ ξέρετε νὰ διαβάζεται Χρυσόστομο! Ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρεται στὸ Ξύλο τῆς Ζωῆς, ὄχι νὰ πάρεις τὰ ρόπολα καὶ νὰ δέρνεις τὰ παιδιά σου. Εἶναι ἀναμέτρηση μὲ τὸ Ξύλο τῆς Ζωῆς, δηλαδὴ εἶναι ὁ Χριστός! Εἶναι τελείως ἄλλο κοίταγμα. Ἂν τὰ παίρνουμε τὰ κείμενα καὶ τὰ διαβάζουμε ὅπως θέλουμε ἐμεῖς, ἐντάξει θὰ ροπαλιάζουμε τὸν κόσμο ὅλο..

Ἐδῶ λοιπόν, εἶναι σαφέστατα πράγματα ποὺ κατεβαίνει αὐτὴ ἡ ἱστορία καὶ σὲ μία παιδαγωγία. Καὶ τὸ τίπτειν ἂς ποῦμε τοῦ παιδιοῦ, ἀκόμη καὶ τὸ πῶς θὰ κυριαρχήσεις πάνω στὸ παιδί. Βλέπετε, γιὰ νὰ κυριαρχήσεις στὸ ἄτακτο παιδί, πρέπει πρῶτα ἐσὺ νὰ βιάσεις τὸν ἑαυτό σου νὰ γίνεις ἐσὺ ἐγκρατὴς καὶ μετὰ θὰ κυριαρχήσεις πάνω του. Καὶ αὐτὸ τὸ λένε καὶ κάποια μοντέλα παιδαγωγίας, ποὺ ἕνας γονιός, ἀπὸ ἐμπειρία παρατηρήσεως ἢ ἀπὸ πείραμα, βλέπουν ὅτι ἂν ἕνας γονιὸς δὲν εἶναι ἐγκρατής τοῦ ἑαυτοῦ του ἢ θυμώνει, δὲν μπορεῖ νὰ μαζέψει τὸ παιδί του ποὺ θυμώνει καὶ τὸν βρίζει.

Καὶ ἐπανέρχεται ὁ σπερματικὸς λόγος, μία παιδαγωγία κοσμικὴ στὸ πράγμα ποὺ λέει ἐδῶ ὁ Κανόνας, ποὺ εἶναι ὁ Βιβλικὸς Κανόνας, ὅτι ἂν ἐσὺ δὲν εἶσαι ἐγκρατὴς ἢ ἂν δὲν βιάζεις τὸν ἑαυτό σου, δὲν μπορεῖς τὸ παιδί σου μὲ τὸ ζόρι νὰ τὸ κάνεις ἐγκρατές. Καὶ αὐτὸ εἶναι μία πραγματικότητα στὴν σύγχρονη παιδαγωγία, βλέπετε αὐτοὶ οἱ Κανόνες εἶναι παιδαγωγικοὶ πιά. Οὔτε ὅτι ὁ σκοπὸς ἁγιάζει τὰ μέσα, γιὰ νὰ πετύχεις κάτι θὰ τὸ κάνεις μὲ ἕναν στραβὸ στόχο. Νὰ γίνεις πχ ἐγκρατὴς τῶν ἄλλων διὰ χρημάτων γιατί εἶσαι πάρα πολὺ καλὸς καὶ νομίζεις ποὺ ἐσὺ ἂν γίνεις διοικητὴς ἐδῶ τῶν πραγμάτων εἶσαι πάρα πολὺ καλὸς θὰ φτιάξεις τὰ πράγματα.

Ξέρετε, τὰ πράγματα τὰ φτιάχνει ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ δική μας ταπείνωση εἶναι νὰ διακονήσουμε τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ὄχι ὁ ἐγωισμός μας ποὺ λέει «μὰ ἐγὼ ἔχω καλύτερο μυαλὸ ἀπὸ αὐτὸ καὶ μπορῶ νὰ διοικήσω καλύτερα αὐτὸν τὸν τόπο ἢ αὐτὴν τὴν Ἐκκλησία» ἂς τὸ πῶ ἔτσι. Αὐτὰ εἶναι πράγματα τοῦ Θεοῦ καὶ ἐμεῖς ἀφηνόμαστε στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ Χριστὸς μᾶς ἀναδεικνύει ποῦ θὰ εἴμαστε καὶ ποῦ δὲν θὰ εἴμαστε. 

ρωμαικοοδοιπορικο

 

Να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν οι άλλοι, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους.

          Άγιος Πορφύριος

π. Ν. Λουδοβίκος: Η εθελούσια μετάλλαξη του ανθρώπου

 

Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος την Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2021 μίλησε στον Άγιο Γεώργιο Κυψέλης με θέμα: Η εθελούσια μετάλλαξη του ανθρώπου. Σταχυολογώντας μερικά από τα λεχθέντα: Η ψυχή τρέφεται μόνο με χαρά. Ο Σταυρός του Χριστού είμαι μια μορφή αλήθειας συναρπαστική για όλους. Στην Αλήθεια αληθεύουν τα πάντα. H εκκλησία ή θα είναι κάτι έξω μου με το οποίο θα παλεύω συνέχεια και θα μαλώνω ή θα είναι κάτι που θα συμβεί κάποτε μέσα μου και... Επίσης αναφέρθηκε στον Pascal Brukner, τον  Rowan Williams  και τον "μπιζελάνθρωπο". Αντίφωνο ( www.Antifono.gr)

Ποιος φταίει αν τα παιδιά δεν πήραν σωστή αγωγή;

Αν τα παιδιά δεν έχουν ανατραφεί σωστά, το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης ανήκει στους γονείς.

Βέβαια, λίγοι γονείς θα το παραδεχθούν. Οι περισσότεροι πιστεύουν – και καμαρώνουν γι’ αυτό – ότι εκπληρώνουν ευσυνείδητα τα καθήκοντά τους. Ποιος όμως φταίει, αν τα παιδιά σας δεν πήραν την αγωγή που θα έπρεπε;

Θ’ αρχίσετε ίσως να διαμαρτύρεστε, ότι φταίει ο Θεός! Αλλά ο Θεός οικονόμησε τα πάντα έτσι, ώστε να γίνει προσιτή η καλή αγωγή των παιδιών σας. Από την αρχή ευλόγησε την ένωση του άνδρα και της γυναίκας, και όρισε αδιάρρηκτο το σύνδεσμο του γάμου, για να μπορούν ενωμένοι οι δύο σύζυγοι, με κοινή την αγάπη τους στα παιδιά, να τα οδηγήσουν προς το καλό! Ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός ύψωσε το γάμο σε μυστήριο, παρέχοντας στους γονείς τη θεία χάρη, που είναι απαραίτητη για να εκπληρώσουν το καθήκον της σωστής αγωγής.

Ο Θεός έδωσε στο ίδιο το παιδάκι φύλακα-άγγελο. Με το μυστήριο του βαπτίσματος ξέπλυνε την ψυχή του από το προπατορικό αμάρτημα, και με το μυστήριο του χρίσματος το εφοδίασε με τα ιδιαίτερα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος έτσι ώστε, με τη συμπαράσταση και μόνο των γονιών, κάθε σπόρος καλός να μπορεί να δώσει «καρπόν πολύν». Με το μυστήριο, τέλος, της θείας κοινωνίας, το παιδάκι ενώνεται μυστικά με τον ίδιο τον Κύριο, ενισχύεται στην πνευματική του ζωή και παίρνει εγγύηση της αιώνιας ζωής.

Τι περισσότερο λοιπόν θα μπορούσε να κάνει ο Θεός για να ελαφρώσει την προσπάθειά σας; Όχι, δεν φταίει ο Θεός, αν δεν ασκείται η σωστή αγωγή, αν τα παιδιά σας δεν είναι καλά!

Μήπως άραγε φταίνε οι δάσκαλοι; Σ’ αυτό θ’ απαντήσω με τα λόγια του Ρωμαίου συγγραφέα Κουϊντιλιανού (1ος αί. μ.Χ.): «Τα παιδιά δεν αποκτούν κακές συνήθειες από το σχολείο, αλλά τις φέρνουν μαζί τους στο σχολείο».

Συνήθως το κακό προέρχεται από τους γονείς, που δίνουν στα παιδιά το κακό παράδειγμα. Τα παιδιά από μικρά ακούνε και βλέπουν στο σπίτι πράγματα, που για πολύ καιρό δεν θα ‘πρεπε να ξέρουν. Έτσι, από νωρίς συνηθίζουν σε πολλές αμαρτωλές καταστάσεις και γεμίζουν ελαττώματα, πριν ακόμα μάθουν τι είναι ένα ελάττωμα.

Όταν πια έρχονται στο σχολείο, τότε που θ’ ασχοληθούν μαζί τους οι δάσκαλοι, είναι πολύ αργά. Συχνά τα παιδιά έχουν ήδη χαλάσει στο σπίτι, και φέρνουν στο σχολείο τις κακές τους συνήθειες, όπως λ.χ. την ψευδολογία, τη δολιότητα, την κρυψίνοια, την αυθάδεια.

Και τι μπορεί να κάνει ο δάσκαλος μέσα στις λίγες ώρες που το παιδί είναι στο σχολείο, όταν στο σπίτι επικρατεί ένα κλίμα εντελώς αντίθετο απ’ αυτό που πρέπει

Μήπως τότε φταίνε τα ίδια τα παιδιά;

Όχι, αγαπητοί! Από το παιδάκι μπορεί να δημιουργήσει κανείς ό,τι θέλει. Η ψυχή του μοιάζει με μαλακό κερί: Πάνω της μπορεί ν’ αποτυπωθεί τόσο η μορφή του Θεού όσο και η μορφή του διαβόλου! Κι αυτό εξαρτάται από την αγωγή που θα πάρει.

Συχνά οι γονείς ονομάζουν τα παιδιά τους «αγγελούδια». Με την κακή όμως αγωγή που τους δίνουν, χάνεται από μέσα τους κάθε αγγελική ιδιότητα.

Θα πείτε ίσως, ότι στα παιδιά υπάρχουν ορισμένες έμφυτες κακές κλίσεις. Πράγματι, αυτό συμβαίνει συχνά και είναι συνέπεια του προπατορικού αμαρτήματος. Το ένα παιδί λ.χ. είναι από τη φύση του δύστροπο, το άλλο οκνηρό, το τρίτο εύθικτο κ.ο.κ.

Γι’ αυτό όμως υπάρχει η αγωγή και γι’ αυτό υπάρχουν οι γονείς: Για να εμποδίσουν την ανάπτυξη των κακών αυτών κλίσεων. Με τα διάφορα “γυμνάσματα” δαμάζονται και εξημερώνονται τα πιο άγρια ζώα, που ξεχνούν έτσι την αγριότητα και τη θηριωδία τους. Γιατί δεν μπορούμε να «δαμάσουμε» με την αγωγή τις κακές κλίσεις των λογικών ανθρώπων; Αυτές γίνονται ελαττώματα μόνο όταν τις αφήνουμε ν’ αναπτύσσονται ανενόχλητα και δεν τις συγκρατούμε με την υγιή και χριστιανική ανατροφή.

«Αλλά», θα πείτε, το «αγόρι μου ή το κορίτσι μου ήταν καλά παιδιά. Τα χάλασαν όμως οι φίλοι τους. Άρα για όλα φταίει το κακό παράδειγμα».

Έστω, ότι έχετε δίκιο. Ποιος, όμως, φταίει, αν τα παιδιά σας έχουν κακές παρέες; Μήπως δεν είναι καθήκον των γονιών να παρακολουθούν με ποιον κάνουν παρέα τα παιδιά τους; Είναι καλός εκείνος ο βοσκός, που αμέριμνος κοιτάζει το κοπάδι του, όταν ένα μέρος του χάνεται στο βάλτο; Κι αν οι γονείς αφήνουν τα παιδιά τους να πηγαίνουν ανεξέλεγκτα όπου και μ’ όποιον θέλουν, σε ποιον πέφτει η ευθύνη για την καταστροφή τους; Ασφαλώς στους γονείς.

 Από το βιβλίο: Επισκόπου Αικατερίνμπουργκ και Ιρμπίτσκ Ειρηναίου, «Μητέρα, πρόσεχε!». Ιερά Μονή Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2011, σελ. 100.

https://www.koinoniaorthodoxias.org/orthodoxi-oikogeneia/poios-ftaiei-an-ta-paidia-den-piran-tin-sosti-agogi/

 

Ποιος είναι αληθινά πλούσιος

 

Πλούσιος δεν είναι όποιος συγκεντρώνει χρήματα ή ικανοποιεί απεριόριστα  τις επιθυμίες του, αλλά όποιος ικανοποιείται με όσα έχει και δεν επιθυμεί περισσότερα.

          Αυτό που καθηλώνει τον άνθρωπο στη φτώχεια είναι η ακόρεστη επιθυμία. Διότι η αύξηση του υλικού πλούτου αυξάνει το πνευματικό κενό.

          Γ. Μ.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

Εμείς είμαστε πολύ τυραννισμένοι άνθρωποι. Και, μολονότι εξαιτίας μας είμαστε τυραννισμένοι, αν ποτέ επιστρέψουμε στον Θεό και εμπιστευθούμε τον εαυτό μας στην αγαθότητα του, και μας πιστέψει γι’ αυτήν την προσπάθεια και μας δεχθεί, μετά όλη η τυραννία που περάσαμε και περνούμε, όλα αυτά τα δεινοπαθήματα που είναι από τις ίδιες τις αμαρτίες μας και από τα ίδια μας τα πάθη, θα λογαριασθούν από τον Θεό ως μαρτύριο.

          Οργώνει την ψυχή, την καρδιά ο πόνος, και τα κάνει μέσα σου όλα άνω κάτω. Χαλούν και εγωισμοί και υπερηφάνειες και φιλαυτίες, και όλες οι αμαρτωλές καταστάσεις. Γιατί όλα αυτά βαθιά μέσα μας είναι σαν ένα κάστρο, σαν ένα οχυρό, που με τίποτα δεν λέει να γκρεμισθεί. Αλλά όταν μπει ο πόνος, τι θα κάνουν; Πρέπει όμως κανείς να πάρει αυτή τη στάση: “Νάναι ευλογημένο, Θεέ μου, αφού εσύ θέλεις να πονώ, αφού εσύ το επιτρέπεις

          Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑΜΗΝΥΜΑΤΑ

 

Δεν θα βρεθείς στο δρόμο της σωτηρίας, αν δεν συμπλακείς με τον διάβολο, ο οποίος, δια μέσου των παθών και των επιθυμιών σου, θα σε βάζει να αρνηθείς τις εντολές του Θεού. Δεν μπορεί όμως να σε νικήσει, γιατί είναι στη μέση ο Χριστός που τον νίκησε, “ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόληται”. Χρειάζεται, επομένως, συνεχώς να απαρνείσαι τον εαυτό σου, γιατί μέσω των αδυναμιών σου σε βάζει στο χέρι ο διάβολος, ενώ όταν απαρνείσαι τον εαυτό σου, νικάς τον διάβολο. Δεν έχει καμιά εξουσία πάνω σου, ώστε να σε χορεύει όπως θέλει.

          Την ώρα που θα κάνεις μια προσπάθεια να συγκρατήσεις τον εαυτό σου, να μη θυμώσει, να μην πει βαριές κουβέντες ,ούτε μέσα σου να μην τις πεις, έχει πολύ καρπό, έχει μισθό, έχει αμοιβή, έχει προκοπή έτσι η ψυχή σου. Αλλιώς, μένουν λόγια όλα.

          Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

Ο Άγιος Γεράσιμος Κεφαλονιάς θαυματουργεί ασταμάτητα εδώ και 440 χρόνια

 

Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος για τη Romfea.gr

Όταν κανείς στρέφει το νου του στον άγιο Γεράσιμο Κεφαλονιάς, η πρώτη ανακομιδή (1581) των λειψάνων του οποίου εορτάζεται στις 20 Οκτωβρίου, εκεί αρχικά, που πηγαίνει το μυαλό του είναι κυρίως τα θαύματά του.

Πέρα από το άφθαρτο του λειψάνου του, πληθώρα ανθρώπων έχουν νιώσει, εδώ και 440 χρόνια, δηλαδή από το 1579, που κοιμήθηκε, μέχρι και σήμερα, τις θαυματουργικές τους ιδιότητες.

Ποικιλώνυμα και ποικιλότροπα θαύματα, που έχουν να κάνουν με την προστασία του νησιού, με ιάσεις ασθενειών και μάλιστα ψυχικών.

Τι σημαίνουν αλήθεια αυτά τα θαύματα του αγίου Γερασίμου, που κάνουν πολύ κόσμο να συρρέει στην Κεφαλλονιά;

Είναι ένα σαφέστατο μήνυμα της παρουσίας του Θεού στην αρρωστημένη κοινωνία μας. Ένα από τα μυστήρια, τα ανεξιχνίαστα για το περιορισμένο μας μυαλό, που αποκαλύπτουν τα θαύματα του αγίου Γερασίμου, που δεν πρόκειται για ψευδαισθήσεις, αλλά για θεϊκή πραγματικότητα, είναι η αγάπη του Θεού προς τον Κόσμο και ειδικά τους ανθρώπους.

Τι άλλη απόδειξη μπορεί να υπάρχει γι' αυτή την αγάπη από το να προσκυνάς άρρωστος τον άγιο Γεράσιμο και να ξαναποκτάς την υγεία σου;

Τα θαύματα αυτά, που αξιώνεται να τα ενεργεί ο άγιος Γεράσιμος, γιατί στη ζωή του, που ήταν ένα ασκητικό ταξίδι, το οποίο ξεκίνησε από τη Ζάκυνθο και με ενδιάμεσους σταθμούς τα Ιεροσόλυμα και την Κρήτη κατέληξε στην Κεφαλλονιά, μας παροτρύνουν να γίνουμε χρήσιμοι και ωφέλιμοι. Πρέπει να είμαστε πρόθυμοι για το καλό.

Έτσι η ζωή όλων θα κυλά μέσα σε μια αρωματισμένη από τα θαύματα του Θεού ατμόσφαιρα. Έχει παρατηρηθεί ότι σήμερα ο άνθρωπος, κατά κανόνα, είναι δύσθυμος και μελαγχολικός και στερείται τη χαρά.

Και όταν την επιδιώκει και τη δημιουργεί, γίνεται «τεχνητή». Δεν είναι δηλαδή χαρά φυσική και πηγαία.

Αυτή τη χαρά και την ευφροσύνη δεν την προσφέρουν υλικά αγαθά και μέσα. Ούτε οι ευκολίες του πολιτισμού.

Όλα αυτά αποτελούν ένα εξωτερικό περίβλημα για τη χαρά, αν θα γινόταν λελογισμένη χρήση.

Ο βίος του αγίου Γερασίμου αποδεικνύει πως η ευφροσύνη και η χαρά είναι κατόρθωμα πνευματικό και καρπός της αγαθής συνείδησης.

Μεταπτωτικὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἀμετανοησία

 

Ἡ μεταπτωτικὴ ὑπαρξιακὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου μέσα στὸ καθεστὼς τῆς βίας τῆς ἀμετανοησίας)

Ὁ Ἀδὰμ ὑπέκυψε στὴν πίεση τῆς δαιμονικῆς βίας καὶ κράτησε τὰ πόδια του κολλημένα στὸ χῶρο τῆς ἀμετανοησίας.

Μιὰ προϋπόθεση γιὰ μιὰ τέτοια ἐμμονὴ ἦταν βέβαια καὶ ἡ βίαιη, μέσα σὲ μία μόνο στιγμή, ἀλλαγὴ τῆς ὑπαρξιακῆς του προοπτικῆς.

Μὲ τὴν προσδοκία τῆς ἄμεσης κατακτήσεως τῆς αὐτοθεΐας καὶ ἰσοθεΐας (“Καὶ ἔσεσθε ὡς Θεοί”), ποὺ τοῦ ὑπαγόρευσε ἡ δαιμονικὴ παρέμβαση, λαχτάρησε ὁ ἀδαμικὸς ἄνθρωπος μία πραγματικὰ ἰσόθεη ἀνύψωση τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἔτσι τὴ στιγμὴ ποὺ ἔχανε, μὲ τὴν πράξη τῆς παραβάσεως, ἀπὸ τὸ ὀπτικὸ πεδίο τῆς συνειδήσεώς του, τὴν “εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν”, τοῦ Θεοῦ, προσδοκοῦσε καὶ ἀνέμενε, μὲ σίγουρη αἰσιοδοξία, νὰ γεμίζει τὸ ὀπτικό του αὐτὸ πεδίο μὲ τὴν “ὑπερμεγέθη”, “θεοποιημένη” εἰκόνα τοῦ ἑαυτοῦ του.

Καὶ πραγματικὰ ἔτσι ἔγινε! Τὴ θέση τοῦ Θεοῦ, τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, στὴν προπτωτικὴ ἀδαμικὴ συνείδηση, κατέλαβε ἡ προσωπικὴ εἰκόνα τοῦ αὐτουργοῦ, τῆς παραβάσεως τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, ἀδαμικοῦ ἀνθρώπου.

Ναί! Ὁ ἄνθρωπος “μεταποιήθηκε”, μὲ τὴ συνεργία τῆς δαιμονικῆς βίας σὲ “Θεό”! Ὁ ὄφις εἶχε, ἀπὸ κάποια ἄλλη ἄποψη “δίκιο”. Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε “Θεός”!

Ἢ μᾶλλον ἡ εἰκόνα, ἡ αὐτοσυνειδησία τοῦ ἀνθρώπου γέμισε μὲ τὴ δική του, “θεϊκῆς” πλέον ποιότητος, εἰκόνα!

Ἀλλὰ ἐπρόκειτο φυσικὰ γιὰ τὴν ψευδαίσθηση ἐκείνη, ποὺ ἡ δαιμονικὴ βία γέννησε μέσα στὸ κέντρο, τὸν ὀμφαλὸ τῆς αὐτοσυνειδησίας του, γιὰ νὰ ἐμποδίσει ἀποτελεσματικὰ κάθε προσπάθεια ἐξόδου τοῦ ἑαυτοῦ του ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, ἀπὸ τὴν αὐθεντικὴ δίοδο διαφυγῆς, ἀπὸ τὸ πέρασμα τῆς μετανοίας.

Ἔτσι ἐγκλωβισμένος ὁ Ἀδὰμ σ’ ἕνα ἐγωκεντρικὸ καὶ σὲ μία “ταυτοποίηση” τοῦ ἑαυτοῦ του, δαιμονικῆς ποιότητας καί… τεχνολογίας, ἔμεινε καρφωμένος στὴ θέση καὶ τὴν κατάσταση τῆς ἀμετανοησίας.

Εἶχε διαλέξει πλέον τὸ δρόμο του! Ἦταν ὁ δρόμος τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ καὶ τῆς αὐτολατρείας, τῆς ναρκισσιστικῆς του θωπείας. Ἡ δαιμονικὴ βία εἶχε κερδίσει καὶ τὸ τελευταῖο της χαρτί. Ἡ ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ δὲν τὸν ἔπεισαν νὰ ἐπιστρέψει ἀπὸ τὴ δαιμονικὴ βία στὴν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεὸς πάντως, σεβόμενος τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἑπομένως τὶς προσωπικές του ἐπιλογές, δὲν ἔμενε νὰ κάνει τίποτε ἄλλο, παρὰ νὰ “κατευοδώσει” τὸν παραβάτη ἀδαμικὸ ἄνθρωπο στὴ νέα ὑπαρξιακή του πορεία, ἔξω ἀπὸ τὸν παράδεισο, στὴν πορεία τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ καὶ τῆς αὐτοθεΐας!

Ναί! Ὁ Θεὸς κατευόδωσε, τὸν ἀποστάτη τῆς ἀγάπης του καὶ τοῦ ἐλέους του, ἀδαμικὸ ἄνθρωπο, στὴν πορεία τῆς ἀμετανοησίας του.

Δὲν τὸν ἄφησε νὰ φύγει ἐντελῶς ἀνίδεος καὶ ἀπαρηγόρητος, χωρὶς μία ἐλπίδα καὶ μία δυνατότητα προσδοκίας ἀπελευθερώσεως ἀπὸ τὴν ἀμετανοησία του, δηλ. ἀπὸ τὸν ἑαυτό του, τὸ δουλωμένο στὴ δαιμονικὴ βία ἑαυτό του.

Τοῦ παρέδωσε, ὡς φυλακτὸ καὶ ἰδιαίτερη εὐλογία, τὸ πρῶτο εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας του, τὸ “πρωτευαγγέλιο” μιᾶς ἐλπίδας καὶ μιᾶς προσδοκίας καινούργιας, λυτρωτικῆς ὑπαρξιακῆς προοπτικῆς.

Συγχρόνως ὅμως τὸν ἐνημέρωσε, ὡς πρὸς τὶς δυσκολίες ποὺ θὰ ἀντιμετώπιζε στὴν πορεία τῆς ἀποστασίας του καὶ τῆς ἐμμονῆς του στὴν ἀμετανοησία του. Τοῦ ξεκαθάρισε, ὅτι τὸ κυριαρχικὸ στοιχεῖο, στὴ νέα ποιότητα ζωῆς ποὺ διάλεξε, θὰ εἶναι πάντοτε ἡ ἐξουθενωτικὴ γι’ αὐτὸν καὶ ἀνελέητη καταπίεση τῆς δαιμονικῆς βίας.

Ὄχι! Ὁ Θεὸς δὲν τιμώρησε τὸν παραβάτη τῆς ἐντολῆς του ἀδαμικὸ ἄνθρωπο. Τοῦ διευκρίνισε ἁπλῶς τὸ εἶδος καὶ τὸν τρόπο τῆς νέας ζωῆς του. Τοῦ ἐξήγησε τὸ εἶδος καὶ τὸν τρόπο τῆς συμπεριφορᾶς πρὸς αὐτὸν τῆς δαιμονικῆς βίας, πού, ὁ ἴδιος αὐτὸς ἄνθρωπος, ἀποδέχθηκε ὡς σύμβουλο καὶ ὁδηγό του, κατὰ τὴν προσπάθεια τῆς συλλογιστικῆς “ἐπεξεργασίας” τοῦ ὑπαρξιακοῦ του διλλήματος νὰ ἐπιλέξει τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο. Τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἢ τὴν ὑποβολὴ τοῦ διαβόλου.

«Πρὸς δὲ τὸν Ἀδὰμ εἶπε (ὁ Θεός): ἐπειδὴ ὑπάκουσες στὸ λόγο τῆς γυναίκας σου καὶ ἔφαγες ἀπὸ τί δένδρο, ἀπὸ τὸ ὁποῖο μόνο σὲ διέταξα νὰ μὴ φᾶς, καταραμένη νὰ εἶναι ἡ γῆ ἐξαιτίας σου· μὲ κόπο νὰ τρῶς τοὺς καρποὺς της σ’ ὅλη σου τὴ ζωή· ἀγκάθια καὶ τριβόλια νὰ σοῦ βλαστήσει καὶ νὰ τρῶς χορτάρι τοῦ ἀγροῦ· μὲ τὸν ἱδρώτα τοῦ προσώπου σου νὰ τρῶς τὸ ψωμί σου, μέχρις ὅτου νὰ ἐπιστρέψεις στὴ γῆ ἀπὸ τὴν ὁποία πλάστηκες, γιατί χῶμα εἶσαι καὶ στὸ χῶμα θὰ ἐπιστρέψεις»

Ἡ μαρτυρικὴ αὐτὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου, στὸ χῶρο τῆς ἀμετανοησίας του, προδιαγράφεται στὰ λόγια αὐτὰ τοῦ Θεοῦ ὡς ἀντιδικία τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὴ βία!

Ἀλλὰ βέβαια ἡ ἀθέτηση τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ δὲν τύφλωσε τελείως, σὲ βαθμὸ δηλ. ὁριστικῆς νεκρώσεως, τὴ συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου. Ἂν καὶ βυθίστηκε ὁ νοῦς του στὸ σκότος τῆς δαιμονικῆς γοητείας καὶ ἂν καὶ ἀλλοιώθηκε, πρὸς “ὄφελος” αὐτῆς τῆς γοητείας, ἡ πνευματικὴ δυναμική του θεογενοῦς ἀξιολογικοῦ του κριτηρίου, ἔμεινε σὲ λειτουργία, στοιχειώδους ἱκανότητας διακρίσεως, ἕνα ἐλάχιστο δυναμικό τῆς συνειδήσεως αὐτῆς, ὥστε νὰ ἀποδεικνύεται ἀληθινὸς καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μὲ τὸν ὁποῖο, ἡ γεύση τοῦ καρποῦ τοῦ ἀπαγορευμένου δένδρου, θὰ κατέλειπε στὴ συνείδηση τοῦ ἀδαμικοῦ ἀνθρώπου τὴ στοιχειώδη ἱκανότητα τοῦ “γινώσκειν καλὸν καὶ πονηρόν”.

Ὁ ἀδαμικὸς ἄνθρωπος, πρὶν ἀπὸ τὴ πτώση του, εἶχε γεύση καὶ πεῖρα τοῦ ἀγαθοῦ, ἀφοῦ τὸ “κατ’ εἰκόνα”, ἡ πνευματική του δηλαδὴ ὑπόσταση καὶ προίκα, ἦταν θεοκτίστη καὶ θεογενῆς. Κατὰ τὴν πτώση του ὅμως αὐτὸς ἔλαβε πλέον καὶ πεῖρα τοῦ πονηροῦ καὶ γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ἀκριβῶς θὰ μποροῦσε νὰ αἰσθάνεται καὶ νὰ ἀντιλαμβάνεται τὴν ἐξουσιαστική, πάνω σ’ αὐτήν, “πονηρὴ” κυριαρχία τῆς βίας ὡς τὸ κατ’ ἐξοχὴν ἀρνητικὸ στοιχεῖο τῆς ταλαίπωρης καὶ μαρτυρικῆς του ζωῆς.

Ἔτσι ἐξ ἀρχῆς τῆς πορείας του, ἀντιλήφθηκε, ὅτι αὐτὸ ποὺ καταστάλαξε, σὰν βασικός του ὑπαρξιακὸς προβληματισμὸς ἦταν πλέον ἡ ἀντιδικία του μὲ τὴ βία.

Ναί, κάθε πρόβλημα τῆς νέας του ζωῆς, μικρὸ ἢ μεγάλο, κάθε ἀντιξοότητα καὶ δυσκολία, στὴν προσπάθεια τῆς ἐπιβιώσεώς του, ἀλλὰ καὶ κάθε πόνος καὶ ὀδύνη, κάθε ἀπογοήτευση καὶ ἀπελπισία, στὸ συνολικὸ τρόπο ὑπάρξεως, ἀλλὰ καὶ στὶς λεπτομέρειες τῆς καθημερινότητας, ἐπρόκειτο νὰ βιώνεται στὸ ἑξῆς ὡς καταπιεστικὴ καὶ ἐξουθενωτικὴ παρουσία βίας καὶ ἀλύτρωτου καὶ ἀναπόφευκτου ἀναγκασμοῦ.

Καί, πάνω ἀπ’ ὅλα αὐτὰ ὁ θάνατος. Πολὺ ἐνωρὶς κατάλαβε ὁ ἄνθρωπος, ὅτι ἡ ἀντιδικία του μὲ τὴ βία τελείωνε μ’ ἕνα ἀναπόφευκτο γεγονός· μὲ τὸ θάνατο.

Αὐτὸ σήμαινε πλέον γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ὅτι ἡ βία ἐγκαινίαζε τὴν εἴσοδό του στὴ ζωὴ (“Καὶ τῇ γυναικὶ εἶπε… ἐν λύπαις τέξῃ τέκνα”) ἀλλὰ καὶ ἔκλεινε τελεσίδικα τὴν αὐλαία τῆς ὑπάρξεως “ἔσχατος γὰρ ἐχθρὸς ὁ θάνατος”!

Ἡ ἐπιλογὴ ἑπομένως τῆς ἀμετανοησίας καὶ ἡ ἀντίσταση τοῦ ἀδαμικοῦ ἀνθρώπου στὴ μετάνοια, στὴν ἀναγνώριση καὶ ἀποδοχὴ τῆς προσωπικῆς του εὐθύνης καὶ ἐνοχῆς γιὰ τὴν τραγωδία τῆς πτώσεως, τὸν παγίδευσε ἀμετάκλητα στὸ ἰσόβιο τυραννικὸ καθεστὼς τῆς δαιμονικῆς βίας.

Βέβαια, τὸ ἀναμφισβήτητο δικαίωμα τοῦ ἀδαμικοῦ ἀνθρώπου γιὰ ἐπιλογὴ (ὅποια κι ἂν ἦταν αὐτὴ) φαίνεται νὰ βρίσκεται σὲ κάποια ἀντίφαση μὲ τὴν τραγωδία τῆς πτώσεως καὶ τὴν ἀμετάκλητη δουλεία του στὴν τυραννία τῆς δαιμονικῆς βίας. Ἀλλ’ ἐὰν τὸ ἀποτέλεσμα, κάθε ἐπιλογῆς τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ, ἦταν μόνο θετικὸ γι’ αὐτὸν “ἐκ προδιαγραφῆς” (δηλ. “ἐκ κατασκευῆς”), στὴν οὐσία δὲν θὰ εἶχε δυνατότητα ἐπιλογῆς καὶ ἄρα δικαίωμα ἐπιλογῆς.

Δηλαδὴ δὲν θὰ ἦταν πλασμένος πραγματικὰ ἐλεύθερος! Θὰ ἦταν ὑπὸ τὴν ἀπόλυτη (καὶ ἑπομένως δεσμευτικὴ γι’ αὐτὸν) δεσποτεία τοῦ ἀγαθοῦ καὶ τοῦ θετικοῦ, χωρὶς καμία δυνατότητα ἐλεύθερης, προσωπικῆς ἐπιλογῆς μεταξὺ ἀντιθέτων. Μεταξύ τοῦ θετικοῦ καὶ τοῦ ἀρνητικοῦ, τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ πονηροῦ.

Σὲ μία τέτοια περίπτωση δὲν θὰ ἦταν δυνατὸ νὰ τοῦ καταλογισθεῖ ὁποιαδήποτε εὐθύνη γιὰ καλὴ ἢ πονηρὴ ἐπιλογή. Δὲν θὰ ἦταν ἔνοχος καὶ ὑπεύθυνος γιὰ μία ἀρνητική, γιὰ τὴν ὕπαρξή του, ἐπιλογὴ οὔτε ἀξιέπαινος γιὰ μία ἐλεύθερη, χωρὶς καμία πίεση ἢ ἀναγκασμό, προτίμησή του, ἀφοῦ δὲν θὰ εἶχε μία τέτοια δυνατότητα

Ἡ ἐπιλογὴ ὅμως τοῦ ναὶ ἢ τοῦ ὄχι, στὸν ἀπαγορευμένο καρπό, ἀποτελεῖ ὡς δυνατότητα ἀλλὰ καὶ δικαίωμα ἀξιολογικῆς διακρίσεως, τὴ «λυδία λίθο» τῆς ἐλευθερίας μὲ τὴν ὁποία ὁ Θεὸς προίκισε τὸ τελειότερο δημιούργημά του.

Ἔτσι στὸ καθεστὼς τῆς τυραννίας καὶ τῆς δουλείας τῆς δαιμονικῆς βίας εἰσῆλθε ὁ ἄνθρωπος κάνοντας χρήση τοῦ ὕψιστου καὶ θεοειδοῦς (“κατ’ εἰκόνα”) δικαιώματος τῆς ἐλευθερίας του. Αὐτὸ τὸ τελευταῖο γεγονὸς δείχνει, ὅτι ἡ ἐπιστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴν ἀμετανοησία (τὸ καθεστὼς τῆς δαιμονικῆς βίας) στὴ μετάνοια (στὴν ἀγάπη καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ) πρέπει νὰ γίνει μόνο ἀπὸ τὸν ἴδιο δρόμο· ἀπὸ τὸ δρόμο τῆς δικῆς του προσωπικῆς καὶ ἐλεύθερης ἐπιλογῆς.

Μὲ τὴ χρήση τῆς δικῆς του ἐλευθερίας μπῆκε ὁ ἄνθρωπος στὴν παγίδα τῆς δαιμονικῆς βίας. Μὲ τὴν χρήση τῆς δικῆς του ἐλευθερίας πρέπει πάλι νὰ βγεῖ ἀπὸ τὴν παγίδα αὐτή.

Μιὰ τέτοια δεοντολογία διασώζει ὄχι μόνο τὴν πραγματικότητα τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου ἀλλὰ καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια τῆς ὑπαρξιακῆς του ποιότητας, ἡ ὁποία, ἔστω καὶ μεταπτωτικὴ (ὑποβαθμισμένη ἀξιολογικὰ) φέρνει μέσα της τὸ σπέρμα τῆς θεϊκῆς της προελεύσεως καὶ καταγωγῆς.Μόνο ποὺ μία τέτοια, ἐλεύθερη καὶ ἀξιοπρεπής, ἐπιστροφὴ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὴ βία, πρέπει νὰ γίνει ἢ μπορεῖ μόνο νὰ γίνει, διά τῆς… βίας.

αγιαζωνη

Τροπάριο Αγίου Γερασίμου από την Εκκλησιαστική Χορωδία Κεφαλονιάς (Ομαλά 16.8.2016)

 

«Φωτεινά Μονοπάτια» «Κεφαλονιά: το νησί του Αγίου Γερασίμου»

 

Στα μοναστήρια των Επτανήσων μας ταξιδεύει η σειρά ντοκιμαντέρ «Φωτεινά Μονοπάτια», που μεταδίδεται την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2017 και ώρα 10:30 από τη συχνότητα της ΕΡΤ2. «Κεφαλονιά: το νησί του Αγίου Γερασίμου» Η Κεφαλονιά είναι το μεγαλύτερο νησί των Επτανήσων. Σύμφωνα με τη μυθολογία, το νησί, αποτελεί την πατρίδα του μυθικού ήρωα και βασιλιά,Κέφαλου. Το νησί χαρακτηρίζεται από τον ορεινό όγκο του Αίνου, αλλά και από τις πανέμορφες ακτές του. Το κέντρο του θρησκευτικού προσκυνήματος στο νησί της Κεφαλονιάς, είναι τοΜοναστήρι του Αγίου Γερασίμου. Βρίσκεται στην περιοχή των Ομαλών και σε απόσταση περίπου 10 χιλιομέτρων από το Αργοστόλι. Ο Άγιος Γεράσιμος είναι ο προστάτης του νησιού και θεωρείται θαυματουργός. Υπήρξε γόνος, αριστοκρατικής οικογένειας από τα Τρίκαλα Κορινθίας. Στην εκκλησία της Παναγίας στη μονή, φυλάσσεται το σκήνωμα του Αγίου Γερασίμου, μέσα σε μία λάρνακα. Μέσα στο ναό, σώζεται και το ασκητήριο του Αγίου. Μετάδοση Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση (ΕΡΤ) 2 Η σειρά ντοκιμαντέρ «Φωτεινά Μονοπάτια» αποτελεί ένα οδοιπορικό στους πιο σημαντικούς θρησκευτικούς προορισμούς της Ελλάδας και όχι μόνο. Οι προορισμοί του εξωτερικού αφορούν τόπους και μοναστήρια που συνδέονται με το Ελληνορθόδοξο στοιχείο και αποτελούν σημαντικά θρησκευτικά μνημεία. Σκοπός της συγκεκριμένης σειράς είναι η ανάδειξη του εκκλησιαστικού και μοναστικού θησαυρού, ο οποίος αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της πολιτιστικής ζωής της χώρας μας. Πιο συγκεκριμένα, δίνεται η ευκαιρία στους τηλεθεατές να γνωρίσουν ιστορικά στοιχεία για την κάθε μονή, αλλά και τον πνευματικό πλούτο που διασώζεται στις βιβλιοθήκες ή στα μουσεία των ιερών μονών. Αναδεικνύεται επίσης, κάθε μορφή της εκκλησιαστικής τέχνης: όπως της αγιογραφίας, της ξυλογλυπτικής, των ψηφιδωτών, της ναοδομίας. Επίσης, στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό, παρουσιάζονται πτυχές του καθημερινού βίου των μοναχών. Σκηνοθεσία: Κώστας Παπαδήμας Σενάριο: Ελένη Μπιλιάλη Σκηνοθεσία: Κώστας Παπαδήμας Διεύθυνση παραγωγής: Τάκης Ψωμάς Επιστημονικός συνεργάτης: Σοφοκλής Δημητρακόπουλος Δημοσιογραφική ομάδα: Κώστας Μπλάθρας – Ζωή Μπιλιάλη Εικονολήπτες: Γιάννης Σαρηγιάννης – Ανδρέας Σπερδούλης Ηχοληψία-μοντάζ: Κώστας Ψωμάς Μουσική: Γιώργος Μαγουλάς Χειριστής Drone: Γιάννης Σαρηγιάννης Παρουσίαση: Ελένη Μπιλιάλη

© PCMVideo.WebTV.gr

© PCMVideo.WebTV.gr

Άγιος Γεράσιμος: Ο βίος του και η περιπλάνησή του στα ιερά της Ορθοδοξίας

 

Ο Άγιος Γεράσιμος απεβίωσε την 15η Αυγούστου του 1579. Επειδή την ημέρα αυτή γιορτάζεται η κοίμηση της Θεοτόκου, η γιορτή του είναι ακριβώς την επόμενη μέρα. Ο Άγιος γιορτάζεται επίσης και στις 20 Οκτωβρίου, η οποία μέρα αποτελεί και επίσημη αργία στο νησί της Κεφαλονιάς. Το όνομα "Γεράσιμος" είναι από τα πιο κοινά αντρικά ονόματα στο νησί, ενώ δεν είναι λίγες οι γυναίκες με το όνομα "Γερασιμούλα".

Ο Άγιος σύμφωνα με την παράδοση γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1506. Ο πατέρας του ονομάζονταν Δημήτριος και η μητέρα του Καλή. Ο πατέρας του ανήκε στην βυζαντινή αριστοκρατία, στη μεγάλη οικόγενεια των Νοταράδων. Το βαφτιστικό όνομα του Άγιου Γεράσιμου ήταν Γεώργιος. Ό Άγιος Γεράσιμος μεγάλωσε και μορφώθηκε όπως όλα τα αρχοντόπουλα της εποχής.

Στα 20 χρόνια του αποφάσισε να πάει στη Ζάκυνθο που ήταν ένα σημαντικό κέντρο των γραμμάτων της εποχής καθώς παρόλη την Ενετική κατάκτηση υπήρχε εκεί ένας αναγεννησιακός αέρας σε αντίθεση με την υπόλοιπη τουρκοκρατούμενη Ελλάδα.

Ο βίος του

Η βαθιά σχέση του με την ορδόδοξη πίστη, τον κάνει να εγκαταλήψει τη Ζάκυνθο και να ξεκινήσει προσκυνήματα στα σημαντικότερα πνευματικά θρησκευτικά κέντρα της εποχής του.

Πρώτος του σταθμός η Κωνσταντινούπολη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο από όπου πήρε και την πατριαρχική ευλογία και αμέσως μετά το Περιβόλι της Παναγίας το Άγιον Όρος, όπου έγινε μοναχός. Δεν γνωρίζουμε σε πια μονή αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι έγινε στο μοναστήρι των Ιβήρων και ότι ασκήτηψε στο κελί του Αγ. Βασιλείου στην περιοχή της Καψάλας.

Ο Άγιος Γεράσιμος σύμφωνα με τους βιογράφους του έμεινε αρκετά στο Άγιον Όρος και έφυγε όταν αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στους Άγιους Τόπους, όπου πρέπει να έφθασε γύρω στο 1538. Εκτός από τον Πανάγιο Τάφο, επισκέφτηκε τη Συρία, τη Δαμασκό, το Σινά, την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και την έρημο της Θηβαίδας. Ο πατριάρχης στα Ιεροσόλυμα εκτιμά την προσωπικότητα του Γεράσιμου και έτσι τον κρατάει κοντά του και αναλαμβάνει κανδηλανάπτης στον Πανάγιο Τάφο.

Στα Ιεροσόλυμα ο Άγιος Γεράσιμος χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό με το όνομα Γεράσιμος προς τιμήν του Άγιου Γεράσιμου του Ιορδανίτου.

Το 1548 ο Άγιος αφήνει τα Ιεροσόλυμα για να ένα ταξίδι στην Κρήτη όπου και έμεινε γύρω στα δύο χρόνια. Από εκεί επιστρέφει στη Ζάκυνθο μετά από ένα ταξίδι προσκύνημα που τον έφερε πιο κοντά στο θεό, μετά από 20 χρόνια. Στη Ζάκυνθο ασκήτεψε σε μια σπηλιά στον Άγιο Νικόλα Γερακαρίου όπου μέχρι σήμερα οι Ζακυνθινοί την ονομάζουν του Αγίου Γερασίμου. Υπάρχουν αναφορές ότι μπορεί να εφημέρευσε στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Την ίδια εποχή αυτή έχει γεννηθεί στη Ζάκυνθο και ο Άγιος Διονύσιος και κάποια παράδοση θέλει να τον έχει βαφτίσει ο άγιος Γεράσιμος. Πάντως το σίγουρο είναι ότι ο Άγιος Διονύσιος επηρεάστηκε από την προσωπικότητα του Άγιου Γεράσιμου που ήταν ήδη πολύ γνωστός στο νησί.

Η εποχή της Ενετικής κυριαρχίας είναι δύσκολη και από θρησκευτική άποψη καθώς η καθολική εκκλησία προσπαθεί να αποκτήσει πιστούς από τον ντόπιο πληθυσμό. Ο Άγιος Γεράσιμος αποφασίζει να πάει στη Κεφαλονιά. Ασκητεύει πάλι σε σπήλαιο κοντά στο Αργοστόλι. Στο σπήλαιο έμεινε για 5 χρόνια και 11 μήνες οπότε αποφασίζει να εγκατασταθεί στη περιοχή των ομαλών στους πρόποδες του Αίνου και να ιδρύσει ένα μοναστήρι. Εκεί αρχίζουν να συρρέουν οι πιστοί για να ακούσουν τη διδασκαλία του.

Στη περιοχή των Ομαλών υπήρχε ένα ερημοκλήσι αφιερωμένο στην κοίμηση της Θεοτόκου το οποίο παραχώρησε στον Άγιο Γερασιμο μαζί με τα γύρω κτήματα, ο ιερέας της περιοχής Γεώργιος Βάλσαμος το 1561. Ο Άγιος ιδρύει μοναστήρι με το όνομα Νέα Ιερουσαλήμ με την άδεια και την ευλογία του επίσκοπου του νησιού Παχώμιου Μακρή. Από τότε η φήμη του εξαπλώνεται σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Μετά από αίτηση του το Πατριαρχείο θέτει η μονή υπό την υψηλή του προστασία.

Ο Άγιος κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου την ίδια μέρα με την αγαπημένη του Παναγία. Στις τελευταίες του στιγμές στην επίγεια ζωή του ήταν κοντά του όπως αναφέρει η παράδοση, ο πατέρας Ιωαννίκιος, ο πατέρας Γερμανός και η ηγουμένη Λαυρεντία.

Οι ιερείς ντύνουν τον άγιο με τα άμφια τα οποία φέρει μέχρι σήμερα και ενταφιάζουν το σώμα του Άγιου Γεράσιμου δίπλα και μέσα στον νότιο τοίχο του Ναού.

Η πρώτη ανακομιδή του σώματος του Αγίου Γεράσιμου έγινε 2 χρόνια και 2 μήνες μετά την κοίμηση του, στις 20 Οκτωβρίου του 1581. Οι Ενετοί όμως θορυβημένοι από την αφθαρσία του σώματος του ζήτησαν να ταφεί ξανά ώστε να συμπληρωθούν τα 3 χρόνια. Η δεύτερη ανακομιδή του σώματος γίνεται μετά από 6 μήνες και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Γιαυτό το λόγο θεσπίστηκε η κυριώνυμος εορτή του Άγιου Γεράσιμου στις 20 Οκτωβρίου και όχι στις 15 Αυγούστου.

Αργότερα όμως οι χριστιανοί γιόρταζαν τη μνήμη του και στην κοίμηση της Θεοτόκου όχι όμως στις 15 για να μην επισκιαστεί η κοίμηση της Παναγίας, αλλά στις 16 Αυγούστου. Η ανακήρυξη της αγιότητας του οσίου Γερασίμου έγινε το 1622.

Ο Άγιος ονομάστηκε νέος ασκητής για να τον ξεχωρίζουν από τον άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη.