Σάββατο 29 Δεκεμβρίου 2012

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗ,Μτ. 2, 13-23




Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ

            Εν ολίγοις



            Από την αρχή του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου ο αναγνώστης συνειδητοποιεί, ότι ο Χριστός δεν γεννήθηκε μέσα σ’ ένα ειδυλλιακό περιβάλλον, όπως συνήθως νομίζουμε. Ήδη από την περιγραφή της Γέννησης του Χριστού δείχνει προκαταβολικά την τύχη του Μεσσία. Η σφαγή των νηπίων από τον Ηρώδη, αλλά και η φυγή και η επιστροφή από την Αίγυπτο μάς προσγειώνουν σε μια σκληρή πραγματικότητα. Η γιορτή των Χριστουγέννων δεν είναι η «μαγεία» μιας ρομαντικής ιστορίας, αλλά η φανέρωση της αντίφασης στην περιπετειώδη σχέση  του ανθρώπου με τον Θεό. Το θαύμα της ενανθρώπησης του Θεού συναντά την τρομακτική αντίδραση των ανθρώπων. Η εχθρότητα αυτή βρίσκει τον κύριο εκπρόσωπό της στον βασιλιά Ηρώδη του οποίου η θηριωδία είναι γνωστή από τους ιστορικούς της εποχής. Εκεί που ανατέλλει η ελπίδα γρήγορα χάνεται μέσα στην απόγνωση και την τραγωδία. Η αγάπη του Θεού βρίσκεται αντιμέτωπη με την έκρηξη του μίσους του ανθρώπου. Και αυτή η πάλη συνεχίζεται και θα συνεχίζεται αδιάκοπα όσο θα διαρκεί ο κόσμος.

            Όσο όμως κι αν φαίνεται ότι οι σατανικές δυνάμεις κυριαρχούν στην ανθρωπότητα, η επικράτηση τους είναι προσωρινή. Μέσα στη φάτνη αποκαλύπτεται η έσχατη αδυναμία και ταπείνωση. Εν τούτοις η παρουσία Του ταράσσει το καταστημένο και ο Θεός μπαίνει μέσα στην ιστορία με τη μορφή ενός αδύναμου βρέφους. Και από την πρώτη στιγμή της παρουσίας Του βρίσκεται αντιμέτωπος με την ωμή βία και την απειλή.

            Η θηριωδία του Ηρώδη που εκδηλώθηκε με την σφαγή των αθώων νηπίων στη Βηθλεέμ δεν μπορούσε να σταματήσει από την αρχή το έργο του νεογεννηθέντος Μεσσία που βρίσκεται κάτω από την πρόνοια του Θεού.

            Και αυτό φαίνεται, ότι από νήπιο πηγαίνει στην Αίγυπτο και ζει ως ξένος βιώνοντας την εμπειρία της ξενιτιάς. Ο Χριστός βιώνει την ανθρώπινη ζωή που πληγώνεται από το μίσος, τη θηριωδία, τα δάκρυα, την εξορία, το διωγμό, την προσφυγιά. Όλα όμως τα υπομένει για να φωτίσει και αυτές τις μορφές της ζωής, για να τις αγιάσει.

            Η χώρα του Ισραήλ εμφανίζεται αφιλόξενη για τον Ιησού. Όταν γεννάται θέλει να Τον θανατώσει, αλλά και όταν επιστρέφει δεν νοιώθει ασφαλής. Γι’ αυτό και εγκαθίσταται στην κακόφημη Ναζαρέτ. Αυτά όλα φανερώνουν, ότι ο κόσμος υποδέχτηκε  κάτω από δύσκολες συνθήκες τη είσοδο του Θεού μέσα στην ιστορία. Οι άνθρωποι όχι απλώς θέλουν να τον εξοντώσουν, αλλά και να εξαφανίσουν κάθε ίχνος της παρουσίας Του στον κόσμο.

            Κι όμως ο Θεός προστατεύει το Θ. Βρέφος. Το οδηγεί σε ασφαλές μέρος  και το προειδοποιεί για τους νέους κινδύνους που το απειλούν με την επιστροφή του στην πατρίδα.

            Ο Θεός εμφανίζεται ως κύριος της ιστορίας και την οδηγεί στον τελικό σκοπό της. Αυτό μας διδάσκουν τα όσα συνέβησαν στα χρόνια που πέρασαν. Βέβαια κανείς δεν μπορεί ν’ απαντήσει στο ερώτημα πού σταματά ο άνθρωπος και πού αρχίζει ο Θεός. Όμως ο Θεός εκπληρώνει τα σχέδιά Του μέσα από εμπόδια και δυσκολίες ακόμη και μέσα από φαινομενικές ανθρώπινες αποτυχίες.

            Η ιστορία του κόσμου πορεύεται παράλληλα και έχει αναλογίες  στη σχέση της με τον Θεό. Αυτό που θεωρείται καταστροφικό για τον άνθρωπο, ο Θεός το μεταβάλλει σε ευκαιρία πνευματικής ωρίμανσης. Στα αδιέξοδα και τις περιπέτειες της ζωής ο Θεός είναι παρόν και πορεύεται σιωπηλά, έστω κι αν δεν είναι ορατή η παρουσία Του.

            Συνεπώς το αισιόδοξο μήνυμα που μας απευθύνει η σημερινή ευαγγελική διήγηση είναι, ότι παρά το φαινομενικό θρίαμβο του κακού, του μίσους και της θηριωδίας στην ιστορία των ανθρώπων, τελικά επιβάλλεται η δύναμη της αγάπης και της κατανόησης.

            Ότι ο Θεός γεννιέται ως άνθρωπος μέσα στην ιστορία αποτελεί μία απόδειξη για το στοργικό ενδιαφέρον Του να λυτρώσει τον άνθρωπο από τις δαιμονικές δυνάμεις της καταστροφής και του αφανισμού.



Καλή Πρωτοχρονιά



π. γ. στ.   

Κοπή Βασιλόπιτας




Την προσεχή Τρίτη - Πρωτοχρονιά 2013 – αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία στην αίθουσα – καφέ του πνευματικού μας κέντρου, θα γίνει η κοπή της πατροπαράδοτης Βασιλόπιτας  για τους ευσεβείς ενορίτες μας.

Θα προσφερθεί καφές και επίκαιρο κέρασμα και θ’ ανταλλάξουμε τις εόρτιες ευχές μας.

Η παρουσία όλων μας κρίνεται απαραίτητη γιατί αυτές οι εκδηλώσεις καλλιεργούν την μεταξύ μας ενότητα και αγάπη.

Καλή Πρωτοχρονιά και ευλογημένο το νέο έτος.

Με καρτερική υπομονή





Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας  κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ


          «… Δεν συνιστά αδυναμία χαρακτήρος η χριστιανική υπομονή. Αντίθετα, μοιάζει με τη δύναμη της τροχοπέδης που προστατεύει από ατυχήματα, που εγγυάται την ασφάλεια της πορείας. Αλίμονο σε όποιον τολμήσει να ταξιδεύσει με αυτοκίνητο ή αεροπλάνο, που δεν διαθέτει γερά φρένα. Η αποτελεσματική τροχοπέδη προϋποθέτει δύναμη. Το ίδιο και η υπομονή. Ακόμη και τις μεγαλύτερες θλίψεις και δοκιμασίες τις μεταμορφώνει. Από την προσωπική του εμπειρία, ο Απ. Παύλος βεβαιώνει: «Ειδότες ότι η θλίψη υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή δοκιμήν, η δε δοκιμή ελπίδα, η δε ελπίς ου καταισχύνει.» (Ρωμ. 5, 3-5).
          Με την υπομονή, ο άνθρωπος αξιοποιεί καλύτερα τις νοητικές και συναισθηματικές του δυνάμεις. Αδελφωμένη η υπομονή με την ήρεμη επιμονή, ανοίγει περάσματα σε πολλά αδιέξοδα: στις οικογενειακές σχέσεις, στις κρίσεις υγείας, στις ποικίλες οικονομικές δυσκολίες, στη μορφωτική διαδικασία, στην επιστημονική έρευνα, στις δημιουργικές προσπάθειες. Οδηγεί τον άνθρωπο στην ωριμότητα. «Η δε υπομονή έργον τέλειον εχέτω, ίνα ήτε τέλειοι και ολόκληροι εν μηδέν λειπόμενοι» (Ιακ. 1,4).
          ………………………………………………………………………………
          Κατ’ εξοχήν απαιτείται υπομονή στις μέρες μας, για να πετύχουμε την αλληλεγγύη και την ομοψυχία που έχει ανάγκη ο τόπος. Για να ξεπεράσουμε την κρίση. Με την υπομονή θα κερδίσουμε τη ζωή μας…… Η υπομονή δεν είναι κάτι το μοναχικό, το αυτόνομο. Ενεργεί μαζί με την πίστη, την ελπίδα, την αγάπη, η οποία «πάντα υπομένει».
          Προς αυτή τη μορφή υπομονής ας ικετεύσουμε τον Κύριο να κατευθύνει τις σκέψεις μας, αλλά κυρίως, τις καρδιές μας, αυτές τις εορτές των Χριστουγέννων. «Την υπομονή του Χριστού», την ήρεμη, την ανθεκτική, την αδαμάντινη. Και ο «Ήλιος της δικαιοσύνης», νικητής, και πάλι θα λάμψει μέσα από τη βαριά συννεφιά, για να θερμάνει την καρδιά μας. Με καρτερική υπομονή ας πορευθούμε ιδιαίτερα στο νέο χρόνο, για να υπερβούμε τα πολυποίκιλα προβλήματα και τις απρόβλεπτες αντιξοότητες».

Αποσπάσματα από την Χριστουγεννιάτικη Εγκύκλιο 2012

Τετάρτη 26 Δεκεμβρίου 2012

Μαζί με τους Αγίους





27 Δεκεμβρίου, Αγ. Πρωτομάρτυρα Στεφάνου



ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ

          Μέσα στην εορτή των Γενεθλίων του Χριστού, εορτάζεται στις 27 Δεκεμβρίου η «γενέθλιος ημέρα» του πρωτομάρτυρα και πρωτοδιακόνου Στεφάνου. Ο Στέφανος, ο «πλήρης πίστεως και δυνάμεως», είναι το πρώτο θύμα, μετά τον «άμωμον» που πέθανε στο Σταυρό. «Πρώτος εν διακόνοις, πρώτος και εν τοις μάρτυσιν|, ψάλλει η Εκκλησία μας.

          Ο ευαγγελιστής Λουκάς στις Πράξεις των Αποστόλων μάς δίνει το πρώτο «μαρτύριον» της Εκκλησίας- τη δραματική απολογία και τον θάνατο του πρωτομάρτυρα, την μαρτυρία για τον Ιησού και την ανάσταση, επισφραγισμένη με την θυσία και το αίμα του Μάρτυρα.

          Η τελευταία  λέξη στο «μαρτύριον», εμπνευσμένη στον ευαγγελιστή από το Άγιο Πνεύμα, είναι το «εκοιμήθη», γεμάτη παρηγορία κι ελπίδα. Γι’ αυτό ψάλλει η Εκκλησία, κάνοντας ύμνο το λόγια του Μ. Βασιλείου : «Πανεύφημοι Μάρτυρες, υμάς ουχ η γη εκάλυψεν, αλλ’ ουρανός υπεδέξατο…».

          π. γ. στ.

Το κειμήλιο της Οικουμένης




          Στις 26 Δεκεμβρίου η Εκκλησία μας τελεί σύναξη για να τιμήσει την Παναγία Μητέρα του Θεού. Η Παναγία, όπως ο άγιος Πρόκλος την εγκωμιάζει, είναι «το κοινόν των γυναικών καύχημα» κι όπως ο άγιος Κύριλλος την χαιρετίζει, είναι «το κειμήλιο της οικουμένης και το σκήπτρον της ορθοδοξίας»: «Χαίροις παρ’ ημίν, Μαρία Θεοτόκε, το σεμνόν κειμήλιον απάσης της οικουμένης… το σκήπτρον της ορθοδοξίας»
          Η Παναγία είναι το ιερό και το άμωμο ανάθημα του ανθρωπίνου γένους στον Θεό, το καλύτερο δώρο που είχε να προσφέρει ο κόσμος στην γέννηση του θείου Λόγου. Έτσι το εκφράζει ένας ύμνος των Χριστουγέννων : «Τι σοι προσενέγκωμεν, Χριστέ, ότι ώφθης επί γης άνθρωπος δι’ ημάς; Έκαστον γαρ των υπό σου γενομένων κτισμάτων την ευχαριστίαν προσάγει. Οι άγγελοι τον ύμνον, οι ουρανοί τον αστέρα, οι μάγοι τα δώρα, οι ποιμένες το θαύμα, η γη το σπήλαιον, η έρημος την φάτνην, ημείς δε μητέρα παρθένον…».

          π. γ. στ.

Κάλαντα στο νοσοκομείο του Αγίου Ανδρέα








Η Χριστιανική Φοιτητική Δράση καθώς και Χαρούμενες Αγωνίστριες από την Χριστιανική Εστία Πατρών επισκέφθηκαν και στάθηκαν στο πλάι των ασθενών και των συγγενών τους μεταφέροντας με τους βυζαντινούς ύμνους το χαρμόσυνο μήνυμα της Γέννησης του Χριστού και δίνοντάς τους μια ευχάριστη μουσική νότα!

Τα νοσοκομεία που επισκέφθηκαν ήταν «Ο Άγιος Ανδρέας» και το στρατιωτικό 409.

Ο ιερέας με την εικόνα της Γεννήσεως καθώς και κύριοι και κυρίες της Προνοίας με  ωφέλημα πνευματικά βιβλία και γλυκά περνούσαν από κάθε ασθενή και τόνωναν την πίστη του.

Στους διαδρόμους νεαρές κοπέλες και μητέρες με μικρά παιδιά τραγουδούσαν χριστουγεννιάτικα τραγούδια και έψαλλαν δυνατά για να ακούσει κάθε πονεμένη ψυχή το «Χριστός γεννάται»!



Και του χρόνου!


Τρίτη 25 Δεκεμβρίου 2012

Ψίθυρος Αγγέλου



 
-Χαρείτε! Δόξα!

Ήρθε ο Κύριος στη Γη!

-Στη γη την άνυδρη φωτός,

αυτήν την μέσα μου!

-Δος Του! Ό,τι πολύτιμο!  

-Σαν τι;

Κάποιος άλλος λευκός ψιθύρισε:

-Νομίζω, είπε ότι Του κάνουνε κι αυτά!

Δος Του αυτά που τρέφεις τόσα χρόνια!

-Ούτε τα πάθη μου δεν μπορώ να δώσω!

Θαρρείς μου κόστισαν πολλά!

Μια περιουσία, μια ζωή, μια ψυχή!

-Παιδί Θεού, ξεκίνα τώρα για να πας!

Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου!
Χαρείτε! Δόξα! 

Ψυχή Ζώσα

Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2012






«…Παιδίον εγεννήθη ημίν, υιός και εδόθη ημίν… πατήρ του μέλλοντος αιώνος»


          Η παρουσία του αθώου παιδιού δίνει χαρά και ειρήνη σε σύναξη των ανθρώπων. Όλοι στρέφονται προς αυτό, το καμαρώνουν, το παίζουν, το προκαλούν να μιλήσει και όλοι χαίρονται την αθωότητα και απλότητά του. Γι’ αυτό ο Κύριος το πρόβαλε για μίμηση της αθωότητας, ταπεινότητας και πίστεως. «Εάν μη στραφήτε  και γένησθε ως τα παιδία, ου μη εισέλθετε εις την βασιλείαν των ουρανών».
          Και ο ίδιος έγινε «παιδίον», έγινε «υιός ανθρώπου» για να μας δείξει τον δρόμο της πραγματικής ειρηνικής ζωής και βιωτής. Τα φετινά Χριστούγεννα βρίσκουν την πατρίδα και τους αδελφούς μας και γενικά όλους μας  σε πολλές δυσκολίες και πολλά προβλήματα πάσης φύσεως.
          Να αντλήσουμε θάρρος και δύναμη από τη φτωχική φάτνη.
          Το παν δεν είναι οι άρχοντες του κόσμου τούτου, αλλά η εμπιστοσύνη μας στον «άρχοντα της Ειρήνης». Τώρα χρειαζόμαστε αυτοκριτική, μετάνοια, επιστροφή στον «οίκο του πατρός». Πορεία προς την Βηθλεέμ. Ο Θεός πάντα μας βοήθησε. Ποτέ δεν μας απογοήτευσε. Σαν λαός έχουμε αστείρευτες δυνάμεις, γιατί μας εμψυχώνει η ελληνορθόδοξη παράδοση μας. Και σήμερα τα νέα ελληνόπουλα μας ενθουσιάζουν με τις επιδόσεις τους σε πολλούς τομείς. Ενδεικτικά αναφέρουμε την περίπτωση του Μάριου Χατζηδήμου από τα Γιαννιτσά, ο οποίος ανεγνωρίσθη πρώτος ανάμεσα σε 1.000.000 μαθητές στην Έκθεση της παγκόσμιας ταχυδρομικής ένωσης.    Ας χαρούμε τα πιστά παιδιά μας και ας τα μιμηθούμε.

          Με ειρήνη να δεχθούμε τα Χριστούγεννα και το νέο έτος 2013

          Πρωτ. Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Αληθινά Χριστούγεννα!





            Ίσως εφέτος η πατρίδα μας ζήσει αληθινά Χριστούγεννα…

  Χρόνια τώρα, δεκαετίες, οι Νεοέλληνες περνούσαμε Χριστούγεννα που καμιά σχέση δεν ήταν δυνατόν να έχουν με τη Γέννα του Χριστού. Επηρεασμένοι από την τακτική του δυτικού κόσμου, δεμένοι στο άρμα της υλιστικής νοοτροπίας και του ακατάσχετου ευδαιμονισμού  είχαμε καταστήσει τη μητρόπολη αυτή των εορτών της ορθοδοξίας αφορμή αποθεώσεως της ύλης, του κοσμικού και σαρκικού φρονήματος. «Καλά Χριστούγεννα» λέγαμε, και στη συνείδηςή μας το «καλά» είχε συνδεθεί με τα φώτα, τα δώρα, τα κεράσματα, τα χριστουγεννιάτικα δένδρα, τα ρεβεγιόν, τα πάρτι, τα σαλόνια, δηλ. όλη την υλοφροσύνη, την κενοδοξία, την επιδειξιομανία, τη σαρκικότητα.
  Τι σχέση όμως μπορούν να έχουν αυτά με την ενανθρώπιση του Θεού;
……………………………………………………………………………..
  Να γιατί ίσως φέτος η πατρίδα μας θα ζήσει αληθινά Χριστούγεννα. Γιατί οι εξωτερικές συνθήκες της υλικής φτώχειας υπάρχουν όπως και τότε, στη Γέννηση του Χριστού.
   Μένει να πληρωθούν και οι εσωτερικές συνθήκες στην καρδιά του καθενός μας, με την ολόκαρδη αποδοχή αυτής της πλουτοποιού πτωχείας του ενανθρωπήσαντος Θεού.



Περιοδικό «ΣΩΤΗΡ», τ. 2057

 

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Η θέση της εορτής των Χριστουγέννων στην Ορθόδοξη Εκκλησία





            Ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος την εορτή των Χριστουγέννων την ονομάζει «μητρόπολιν των εορτών», και αν δεν ήταν η Ανάσταση, θα λέγαμε, ότι η Γέννηση για την Εκκλησία είναι «εορτή εορτών και πανήγυρης πανηγύρεων». Πρώτη λοιπόν και μεγίστη εορτή στην ορθόδοξη Εκκλησία από άποψη σημασίας και τοποθετήσεως των γεγονότων μέσα στο μυστήριο της θ. οικονομίας είναι η Ανάσταση, δεύτερη η Γέννηση του Χριστού. Στη Δύση από την οποία τον Δ΄ αιώνα εισήχθη η γιορτή στην Ανατολή, ως ξεχωριστή γιορτή από τη γιορτή των Θεοφανείων, με την οποία γιορτάζονταν προηγουμένως, πρωτεία δίνονται όχι στην γιορτή της Αναστάσεως, αλλά στη γιορτή της Γεννήσεως του Χριστού, η οποία είναι κατ’ εξοχήν γιορτή της οικογενειακής εστίας.
            Βεβαίως δεν χωρίζονται τα γεγονότα, διότι οι θείες ενέργειες έχουν ίση θέση και σημασία στο μυστήριο της θ. οικονομίας και το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία  του κόσμου. Ούτε η Γέννηση δικαιώνεται χωρίς την Ανάσταση ούτε η Ανάσταση νοείται χωρίς την Γέννηση. Η θέση και η σημασία της γιορτή της Γεννήσεως στην ορθόδοξη Εκκλησία φαίνεται στην ιερή υμνολογία, που είναι η καλύτερη γλώσσα της Εκκλησίας και της Θεολογίας. «Επεσκέψατο ημάς, εξ ύψους ο Θεός ημών, ανατολή ανατολών, και οι εν σκότει και σκιά εύρομεν την αλήθειαν. Και γαρ εκ της παρθένου ετέχθη ο Κύριος».

π. γ. στ.

Ο σημερινός άνθρωπος είναι έτοιμος να γιορτάσει τη γέννηση του Χριστού;





ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ κυρού ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ

 
            Εδώ πρέπει να καθορίσουμε την έννοια της εορτής και μάλιστα της εκκλησιαστικής εορτής. Διότι εις τον καιρόν μας οι άνθρωποι, δεδουλωμένοι εις την εξωτερική δραστηριότητα, καταπνίγουν την εσωτερικήν ανάγκην της εορτής. Αλλά και όταν θέλουν να εορτάσουν, ζητούν την εορτήν έξω και χωριστά από την Εκκλησίαν.
            Η εορτή είναι εσωτερική ανάγκη εις την ζωήν των ανθρώπων και, όπως λέγει ένας σύγχρονος παιδαγωγός, όταν οι άνθρωποι δεν θα αισθάνονται πλέον την ανάγκην της εορτής, τότε θα έχουν ψυχικώς αποθάνει. Αλλά και του θρησκεύοντος και εορτάζοντος  λαού αποτελεί γνώρισμα εν πολλοίς, όχι η μυσταγωγία, αλλ’ απλώς η θεωρία. Οι πολλοί παρίστανται θεωροί των θείων γεγονότων, της Γεννήσεως και των άλλων κοσμοσωτηρίων ενεργειών του Θεού. Παραμένουν έξω από τα γεγονότα αυτά και θεωρούν μακρόθεν τα γενόμενα, όχι διότι χρονικώς τα γεγονότα απέχουν πολύ, αλλά διότι αι καρδίαι είναι μακράν των γεγονότων. Διότι απόστασις χρόνου δεν πράγματι δεν υπάρχει, αφού τα γεγονότα της πίστεως είναι πάντοτε ενώπιον μας μέσα εις την αιώνίαν παρουσίαν της Εκκλησίας.
            Υπάρχει όμως ψυχρότης αγάπης και άμβλυσις των εσωτερικών αισθητηρίων της πίστεως.  Έτσι δημιουργείται η απόστασις και δια τούτο μόνον ως θεωροί παριστάμεθα και εορτάζομεν τα γεγονότα της θείας οικονομίας. Τα γεγονότα αυτά δεν είναι κοιναί της ευσεβείας πράξεις, αλλ’ είναι ενέργειαι της δυνάμεως και σοφίας του Θεού εντός της ιστορίας, αι οποίαι πληρούν πάντα τόπον και χρόνον, όχι μόνον μετά, αλλά και πριν από αυτάς, μέσα εις την αιωνίαν ύπαρξην και βουλήν του Θεού.
            Οι αμύητοι και οι ατέλεστοι μεταφράζουν την εορτήν εις διασκέδασιν, αλλά η διασκέδασις,  όπως  το λέγει και η λέξις, είναι σκόρπισμα της πνευματικής ουσίας του ανθρώπου, ενώ η εκκλησιαστική εορτή είναι ευκαιρία πνευματικής περισυλλογής. Νομίζω λοιπόν ότι δια τον επάξιον εορτασμόν της θείας Γεννήσεως δεν υπάρχει η προετοιμασία εκείνη, την οποίαν προϋποθέτει ο ύμνος της Εκκλησίας : «Επάραντες τον νούν, επί την Βηθλεέμ αναχθώμεν  τη διανοία και κατίδωμεν το εν σπηλαίω μέγα μυστήριον».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ Ευαγγέλιο : Μ. τ. 1,1-25




ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΕΙΚΕΙΑΣ

            Εν ολίγοις

            Καθώς έρχονται τα Χριστούγεννα η σκέψη μας στρέφεται προς πρόσωπα που σχετίζονται με το κοσμοσωτήριο αυτό γεγονός. Ένα απ’ αυτά είναι και του αγ. Ιωσήφ. Ας δούμε τι είχε διαδραματισθεί στην ψυχή του λίγο προ της Γεννήσεως του Θ. Βρέφους.
            Ο Ιωσήφ γνώριζε την αγιότητα της Θεοτόκου, γι’ αυτό το λόγο «ζάλη λογισμών αμφιβόλων» γέμισαν την ψυχή του και τον κατάλαβε μεγάλη ταραχή, «την άγαμον θεωρών» και ως «κλεψίγαμον υπονοών» την Θεοτόκον. Ένα σωρό  υποψίες βασάνιζαν τη συνείδησή του. Ο Νόμος επέβαλλε να την καταγγείλει στους αρμοδίους, για να τιμωρηθεί για  λιθοβολισμού.
            Η καρδιά του όμως αντιστέκονταν σε μια τέτοια λύση, αλλά αν δεν την κατήγγελλε, θα γινόταν παραβάτης του Νόμου. Βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλημμα και προσεύχονταν συνεχώς να τον φωτίσει ο Θεός να φερθεί σωστά σε μια τέτοια περίπτωση.
            Τελικά πήρε την απόφαση. Επειδή ήταν άνθρωπος του Θεού δεν ήθελε να την εκθέσει. Θα έφευγε αθόρυβα και όλα θα τα άφηνε στην πρόνοια του Θεού. Βέβαια μια τέτοια λύση έθετε σε κίνδυνο και τον ίδιο. Εν τούτοις προτίμησε να τιμωρηθεί ίσως και ο ίδιος, αλλά η μνηστεία του να διαλυθεί χωρίς να γίνει κανένας θόρυβος εις βάρος της μνηστής του. Μόνο αυτός, αυτή και ο Θεός θα γνώριζαν όσα είχαν συμβεί. Προτίμησε κι αυτός να γίνει συνένοχος μιας παράβασης του Νόμου, παρά να φανεί σκληρός και ανεπιεικής.
Ο Ιωσήφ κατεστη η ενσάρκωση της επιείκειας και της καλοσύνης. Γι’ αυτό ο Θεός που γνώριζε την απλότητα της καρδιάς του, του έδωσε ένα μοναδικό προνόμιο: να έχει τη φροντίδα του Ιησού και της Θεοτόκου μητέρας Του.
            Η επιείκεια αυτή του Ιωσήφ παίρνει ακόμη μεγαλύτερη σημασία, αν συγκριθεί με τη διαγωγή που παρουσίαζαν οι θρησκευτικοί ηγέτες του Ισραήλ. Εκείνος για να μη βλάψει τον άλλο, προτιμά να παραβεί ακόμη και το Νόμο. Εκείνοι για να επιδειχθούν μπροστά στους άλλους και να φανούν υπέρμαχοι των πατρικών παραδόσεων, επέβαλλαν πρόσθετες εντολές ακόμη κι εκεί που ο Νόμος δεν πρόβλεπε καμία απαγόρευση.
            Και εφόσον η ανεπιείκεια και αυστηρότητα υπήρχαν προτού ακόμη κηρυχθεί το ευαγγέλιο ή παρουσιάζεται και σήμερα έξω των τειχών της Εκκλησίας , το πράγμα είναι πολύ άσχημο. Όταν όμως οι υπεραυστηρότητες και ακρότητες παρουσιάζονται σήμερα  μεταξύ των χριστιανών, και μάλιστα εν ονόματι του Χριστού, είναι ακόμη χειρότερο. Πρόκειται για παραποίηση και παρέκκλιση από το γνήσιο χριστιανικό πνεύμα. Σήμερα μάλιστα που είναι γενικό το αίτημα της φιλανθρωπίας και κατανόησης των σφαλμάτων και των λαθών, η ανεπιείκεια δημιουργεί σκανδαλισμό σε πολλούς και τους απομακρύνει από την  Εκκλησία και τον Θεό.
            Και όταν οι υπεραυστηροί τιμητές των άλλων είναι εξίσου αυστηροί και προς τον εαυτό τους, το πράγμα είναι λάθος μεν, αλλά σεβαστό. Δυστυχώς όμως παρατηρούμε ότι οι περισσότεροι από τους ζηλωτές είναι αυστηροί στους άλλους , αλλά χαλαροί και επιεικείς προς τον εαυτό τους. Όταν όμως κάποια παράβαση θίγει αυτούς τους ίδιους , τότε γίνονται αμείλικτοι. Καμία δύναμη δεν μπορεί να μετριάσει το ζήλο τους για μια πιο αυστηρή εφαρμογή του Νόμου και κανένα μέσον δεν είναι αρκετό, για να μαλακώσει τη οργή τους λόγω κάποιας παράβασης. Τότε μόνο νοιώθουν ικανοποίηση, όταν έχουν λάβει το κεφάλι των άλλων «επί πίνακι».
            Ο Χριστός όμως ήταν φίλος «τελωνών και αμαρτωλών». Ο αναμάρτητος Χριστός με τους περιφρονημένους  και περιθωριακούς αμαρτωλούς! Επομένως αν θέλουμε ν’ ανήκουμε στο Χριστό και στην Εκκλησία, οφείλουμε να δείχνουμε την ίδια κατανόηση και συμπάθεια προς όλους. Και ας μη λησμονούμε, ότι με όποιο μέτρο μετράμε την παραβατικότητα και τη συμπεριφορά των άλλων, με το ίδιο μέτρο «αντιμετρηθήσεται ημίν». (Μτ.7,2)

π. γ. στ.



Καλά Χριστούγεννα


Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

Νέο ιστολόγιο του Ι.Ν.Αγ.Ιωάννου Τέρψης

Ο Ι.Ν.Αγ. Ιωάννου Τέρψης δημιούργησε μια καλαίσθητη σελίδα στο διαδίκτυο. Αξίζει να την δείτε : http://agiosioannispatron.blogspot.gr

Συγχαρητήρια στον π.Θεόδωρο Κωτσόπουλο και του ευχόμαστε Καλές Αναρτήσεις! 

Πρωτοπρεσβύτερος Αλέξανδρος Σμέμαν




Είκοσι εννέα  χρόνια από την κοίμηση του



            Στις 13 Δεκεμβρίου 1983 χιλιάδες κόσμου συνάχθηκαν στη Θεολογική Σχολή του Αγ. Βλαδίμηρου στη Ν. Υόρκη, για να δώσουν τον τελευταίο ασπασμό στον Αλέξανδρο  Σμέμαν, που μετά από μία διετή «ευλογημένη» μάχη με την επάρατη ασθένεια κοιμήθηκε εν Κυρίω.

            Γεννήθηκε το 1921 στην Εσθονία. Μεγάλωσε και σπούδασε στο Παρίσι. Δίδαξε επί έξι χρόνια στον Άγιο Σέργιο και το 1951, διαβάς εις Αμερικήν, αφιέρωσε τον εαυτό του στον ευαγγελισμό αυτής της νέας ηπείρου και της νέας ζωής.

         Κύριο χαρακτηριστικό του έργου του υπήρξε η αίσθηση της νέας πραγματικότητας και η λειτουργική πρόσληψη και μεταμόρφωσή της. Στον επιστημονικό τομέα οι κύριες μελέτες του ήταν λειτουργικές. Αλλά εκτός  επιστήμων  υπήρξε στοχαστής και ταυτόχρονα απόστολος, δηλ. θεολόγος. Είναι ένας από τους εισηγητές της μεγάλης προσφοράς της σύγχρονης ορθόδοξης θεολογίας στο χριστιανικό κόσμο, της λεγόμενης «ευχαριστιακής θεολογίας».

            Το σπουδαίο μελέτημά του «Θεολογία και Ευχαριστία» στο Συμπόσιο «Θεολογία, αλήθεια  και ζωή», μαζί με τα υπόλοιπα κείμενα του τόμου έσπασε στον τόπο μας τον κλοιό ταυτόχρονα του σχολαστικού επιστημονισμού και της στεγνής, συχνά ηθικιστικής, θρησκευτικότητας και άνοιξε το δρόμο για μια ζωντανή θεολογία και πνευματική ζωή. Η προσφορά της Αδελφότητος η «ΖΩΗ»  στη νεώτερη ελληνική θεολογία  με την έκδοση του συμποσίου αυτού υπήρξε μεγάλη. Στην ίδια κατεύθυνση λειτούργησε το βιβλίο «Για να ζήσει ο κόσμος», το οποίο ο μακαριστός Ζήσιμος Λορεντζάτος χαρακτηρίζει ως την πρώτη ορθόδοξη λειτουργική σύνθεση μετά του Καβάσιλα και του Γκόγλολ.

            Η εργασία του στον Άγιο Βλαδίμηρο περισσότερο από ότιδήποτε άλλο μαρτυρεί για το πνευματικό και θεολογικό περιεχόμενο του ανδρός. Σε στέρεες επιστημονικές βάσεις οι σπουδές στη Θεολογική Ακαδημία, ήταν πάντοτε σαφώς προσανατολισμένες στο σημερινό κόσμο. Μέσα στις πολλές δραστηριότητες-εκδόσεις, διαλέξεις, συνέδρια-καθημερινό έργο του εμψυχωτή και πρύτανη της Σχολής παρέμεινε η δημιουργία νέων λειτουργών του θυσιαστηρίου, ποιμένων, για να φτάσει η αγάπη του Θεού στις πιο απόμερες γωνιές της σημερινής ζωής, για να ξαναβρεί ο κόσμος το κέντρο του.

            Ας είναι η μνήμη του αιωνία. 



Πηγή: Περιοδικό «ΣΥΝΑΞΗ»
           

Χριστούγεννα 2012



 
ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ



ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓ. ΒΑΡΒΑΡΑΣ

           

ΜΙΚΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΠΑΡΑΜΟΝΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ



            Το βράδυ της Κυριακής 23ης  προς Δευτέρα 24η Δεκεμβρίου και από 9 έως 1

            θα ψαλεί η Ακολουθία των «Μεγάλων Ωρών» των Χριστουγέννων και θα επακολουθήσει ο Εσπερινός μετά της Θ. Λειτουργίας του Μ. Βασιλείου.


Το πρωί της Δευτέρας θα τελεσθεί Β΄ Θ. Λειτουργία από 7 έως 9 π. μ.



            Τα Χριστούγεννα θα τελεσθούν δύο Θ. Λειτουργίες :

-          5-8 π. μ.

-          8, 15- 10, 45 π. μ.







                                                                        Εκ του Ι. Ναού




Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Αγάπη για το Έθνος




            "Ο Έλληνας την αγάπη του για το έθνος του τη δείχνει άλλωστε με το φιλότιμο. Την Ελλάδα δεν την αγαπά για τα παλιά της κλέη…την Ελλάδα την αγαπά, επειδή βρίσκεται πάντα μπλεγμένη μέσα σε συχνά άδικους κατατρεγμούς, επειδή υποφέρει. Ίσως, δίχως την ένταση των παθών της να έδινε μικρότερη σημασία στην προς τον πλησίον αγάπη. Ο Χριστός μέσα στη γλώσσα της ιδεολογίας του εκφράζει έτσι το έθνος, αυτό που του λαχαίνει  στη μοίρα του συνέχεια, να θυσιάζεται άδικα, με την δική του ενέργεια ενδυναμώνοντας λαούς άλλους, σπονδή από το πεπρωμένο και τον Θεό του.
            Μέσα στην ένταση των παθών του το έθνος μαθαίνει να συσπειρώνεται  με τον πλησίον του.
            Η θρησκεία τον μαθαίνει στην υπομονή ομπρός στο αδιέξοδο. Όσο μία προχωρημένη ταξική διαφοροποίηση δεν τον βοηθά να συνειδητοποιήσει άλλους, πέραν από τον ξένο δυνάστη, εχθρούς."

            ΚΩΣΤΗΣ ΜΟΣΚΩΦ  

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Η ταυτότητα των Ελλήνων



 
            Η ταυτότητα ενός συνόλου δεν περιορίζεται στη σύγχρονη διάσταση. Έχει και μία διάσταση κάθετη, διαχρονική. Ο κόσμος των Ελλήνων δεν οικοδομήθηκε ως κρατική ενότητα. Και όταν έφθασε να ζει ελεύθερος ο Ελληνισμός, ο μέγας κόσμος των ελληνικών πόλεων συνέχιζε να οικοδομεί τη ζωή του στα θεμέλια του δικού του πολιτισμού.
      Η προσχώρηση στον Χριστιανισμό δεν σήμαινε κατάλυση της εθνικής ιδιοπροσωπείας αλλά πέρασμα σε μία νέα περίοδο ιστορικής δράσης που συνδυάζει την εθνική ζωή με την οικουμενική οργάνωση της Εκκλησίας και της αυτοκρατορίας. Οι υπόδουλοι Ρωμηοί δεν είχαν κατά την Τουρκοκρατία κατά νου να συγκροτήσουν  εθνικό κράτος, αλλά την επανίδρυση της ελληνορθόδοξης αυτοκρατορίας. Ο εθνικισμός τους λειτουργούσε συμπληρωματικά και όχι χωριστικά και η ελληνορθόδοξη ταυτότητα λειτουργούσε διαφοροποιητικά. Ισχυροποιούσε την πολιτισμική συνοχή και απέκρουσε τις απόπειρες...να διαβρώσουν το λαϊκό φρόνημα που διέσωζαν οι κοινότητες.
            Η Μ. Ιδέα, οικουμενικό κίνημα των Ελλήνων, δεν στόχευε ποτέ σ’ ένα εθνοφυλετικό κράτος στη Νότια Βαλκανική, αλλά στην επανασύσταση ενός άλλου πόλου πολιτικής, ηθικής και πολιτισμού στην Ανατολή της Ευρώπης και της Μεσογείου.

Κώστας Χατζηαντωνίου: «Εθνικισμός και Ελληνικότητα»

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Η αργία της Κυριακής


 
του Σεβ. Μητροπολίτου Πατρών κ.κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Θά πρέπει νά εναι φελής κάποιος, άν πιστεύσ τι πιχειρεται νά καταργηθ ργία τς Κυριακς μέ σκοπό τήν νίσχυση τς οκονομικς νάπτυξης καί τήν πελευθέρωση τς γορς, τήν τόνωση τς γοραστικς κινήσεως καί τήν ποβοήθηση το τουρισμο. Θά μασταν φελες, άν θεωρούσαμε τι λειτουργία τν καταστημάτων τς Κυριακς εναι θέμα κεντρικό τς λληνικς οκονομίας. Οτε βέβαια δυνάμεθα νά πιστεύσωμε τι θά λυθ τό οκονομικό πρόβλημα τς χώρας μας μέ τό ς νω μέτρο.
λλο εναι τό ζήτημα. Δυστυχς συνεχίζεται πνευματική ποδόμηση τς λληνικς κοινωνίας. Πς ραγε νά ρμηνεύσ κανείς τήν προτεινόμενη καθιέρωση τς Δευτέρας ς ργίας; Ατό εναι τό ξωτερικό περίβλημα τς καλά μελετημένης καί ργανωμένης προσπάθειας ποϊεροποιήσεως τς ζως τν λλήνων καί καταργήσεως τς Κυριακς ς μέρας προσευχς φιερωμένης στόν Θεό.
μανία ατή τς καταργήσεως τς Κυριακς ργίας φείλεται σέ λόγους δεολογικούς καί υοθετε τήν ποψη «ναί στό θιμο τς ργίας μιά μέρα τήν βδομάδα, λλά ποιαδήποτε μέρα» (Τζόν Στιούαρτ Μίλλ, Περί λευθερίας, κδ. πίκουρος, θήνα 1983, σελ. 152-3). 

Αναδημοσίευση απο http://kataskinosi-agkyra.blogspot.gr/