Πατήρ Ερμόλαος Μασσαράς: Ο Άγιος Ποιμένας της Αγίας Σοφίας Πατρών - Σπυρίδων Καλαμπόκας

 

Πατήρ Ερμόλαος Μασσαράς: Ο Άγιος Ποιμένας της Αγίας Σοφίας Πατρών

Υπάρχουν άνθρωποι που περνούν από τη ζωή μας αθόρυβα, αφήνοντας μόνο ίχνη. Και υπάρχουν άλλοι που περνούν σαν φως, σαν πυξίδα, οδηγώντας μας στον δρόμο της πίστης και της αγάπης. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν ο πατήρ Ερμόλαος Μασσαράς, ο πρωτοπρεσβύτερος της Αγίας Σοφίας Πατρών.

Η Αρχή Μιας Ιερής Διακονίας

Το 1972, ο πατήρ Ερμόλαος ξεκίνησε τη διακονία του στην Αγία Σοφία Πατρών. Με υπομονή και ταπεινότητα, υπηρέτησε την ενορία του, καθοδηγώντας πνευματικά τους πιστούς, στηρίζοντας τους αδύναμους και ενθαρρύνοντας όσους αναζητούσαν την ελπίδα. Η φωνή του στο αναλόγιο ήταν βαθιά και γαλήνια, γεμάτη θεία χάρη, ενώ κάθε του λειτουργία ήταν μια ευκαιρία για κατάνυξη και προσευχή.

Η Ιστορική Παρέμβαση στον Πρωθυπουργό

Το 1987, όταν η ανέγερση του ναού της Αγίας Σοφίας κινδύνευσε να σταματήσει λόγω οικονομικών δυσχερειών, ο πατήρ Ερμόλαος ανέλαβε δράση. Την ημέρα της εορτής του Αγίου Ανδρέα, σταμάτησε την αυτοκινητοπομπή του τότε πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και του είπε με τόλμη:

«Σοφία η μητέρα σου, Σοφία η κόρη σου, φτιάξε και την Αγία Σοφία της Πάτρας!»

Με αυτή τη φράση, που έμεινε στην ιστορία, έσωσε το έργο. Ο ναός της Αγίας Σοφίας ολοκληρώθηκε και έγινε το πνευματικό κέντρο που ονειρευόταν.

Ο «Παπαφλέσσας» των Σέρβων: Πίστη σε Καιρό Πολέμου

Όμως η αγάπη του πατρός Ερμόλαου δεν γνώριζε σύνορα. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, έγινε ο «Παπαφλέσσας» των Σέρβων. Μετέφερε τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα σε εμπόλεμες ζώνες της Βοσνίας, διακινδυνεύοντας τη ζωή του για να στηρίξει τον δοκιμαζόμενο λαό.

Οι Σέρβοι τον τιμούσαν ως ήρωα. Το Πατριαρχείο της Σερβίας, η σερβική κυβέρνηση και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος αναγνώρισαν το έργο του με παράσημα. Αλλά εκείνος παρέμεινε πάντα ταπεινός, αποδίδοντας κάθε δόξα στον Θεό.

Η Προσωπική Μου Μαρτυρία: Ένας Πατέρας της Ψυχής Μου

Για μένα, ο πατήρ Ερμόλαος δεν ήταν απλώς ένας ήρωας. Ήταν ο πνευματικός μου πατέρας. Τον γνώρισα όταν ήμουν παιδί, παρακολουθώντας τους Χαιρετισμούς στην Αγία Σοφία. Μια ημέρα, με πλησίασε με το ζεστό του χαμόγελο και μου είπε:

«Σπύρο, θες να σου φτιάξω στολή και να έρχεσαι κι εσύ σε όλες τις ακολουθίες να με βοηθάς; Καλή φωνή έχεις, ζήλο βλέπω. Πιστεύω θα μας βοηθήσεις πάρα πολύ.»

Αυτή η πρόσκληση δεν ήταν απλώς μια πρόταση. Ήταν μια αγκαλιά. Έγινα βοηθός του στις ακολουθίες, βίωσα τη χάρη του Θεού μέσα από την ταπεινότητά του, και ένιωσα τι σημαίνει να υπηρετείς με αγάπη.

Η Συγκινητική Τελευταία Λειτουργία

Η πιο συγκινητική μου ανάμνηση είναι η τελευταία εορτή της Αγίας Σοφίας που λειτούργησε. Είχα την τιμή να τον βοηθήσω να φορέσει την ιερατική του στολή. Τα χέρια μου έτρεμαν, αλλά εκείνος με την ήρεμη φωνή του μου ψιθύρισε:

«Μη φοβάσαι, Σπύρο. Όταν υπηρετείς τον Θεό, έχεις πάντοτε βοήθεια από τον ουρανό.»

Τον είδα να στέκεται μπροστά στο Άγιο Θυσιαστήριο, με την ίδια ταπεινότητα και δέος που τον χαρακτήριζαν πάντα. Εκείνη η τελευταία λειτουργία δεν ήταν απλώς μια θρησκευτική τελετή. Ήταν μια τελευταία ευλογία.

Η Μνήμη του Ζει στην Αγία Σοφία

Σήμερα, ο πατήρ Ερμόλαος δεν είναι πια ανάμεσά μας. Αλλά η μορφή του ζει σε κάθε γωνιά της Αγίας Σοφίας. Το φως των κεριών μοιάζει να ψιθυρίζει τις προσευχές του, και ο καθεδρικός ναός που τόσο αγάπησε είναι γεμάτος από τη ζεστασιά της πίστης του.

Για τους περισσότερους, ήταν ένας σεβάσμιος ιερέας. Για τους Σέρβους, ένας ήρωας. Για μένα, ένας πνευματικός πατέρας που με καθοδήγησε με την καλοσύνη και την αγάπη του.

Ας είναι η μνήμη του αιώνια.

Σπυρίδων Καλαμπόκας

Αναγνώστης της Ιεράς και Αποστολικής Μητροπόλεως Πατρών

ΙΕΡΟΣ ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

 ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ανακοινώνεται, ότι την ΔΕΥΤΕΡΑ, 19 Μαΐου 2025, στην αίθουσα του Πνευματικού μας Κέντρου, θα ομιλήσει η κ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΓΩΓΟΥ, φιλόλογος, με το επίκαιρο θέμα:

«ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΗΜΕΡΑ»- Ερμηνευτική και βιωματική προσέγγιση στον Αναστάσιμο κανόνα.

Επίκαιρους αναστάσιμους ύμνους θ’ αποδώσει ιεροψαλτικός χορός.

Παρακαλούμε για την παρουσία σας.

 

ΩΡΑ: 7 μ. μ.

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

ΓΛΩΣΣΙΚΑ ΤΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ 3 Ο Τόκος της Θεοτόκου!

 

Γίνεται να δανείσει (! ) κανείς τον Θεό; Στο παράδοξο αυτό ερώτημα, Παλαιά Διαθήκη, και συγκεκριμένα το βιβλίο των Παροιμιών, λέει ότι γίνεται και παραγίνεται: «δανείζει Θεώ ο ελεών πτωχόν» (Παροιμ. 19, 17).

            Στο ίδιο πνεύμα κινείται και ένα τροπάριο του Όρθρου της Μεγάλης Τρίτης (τελείται το βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας).

            Το τροπάριο αρχίζει ως εξής:

            «Ιδού σοι το τάλαντον, ο Δεσπότης εμπιστεύει, ψυχή μου φόβω δέξαι το χάρισμα, δάνεισαι τω δεδωκότι,

            Διάδος πτωχοίς, και κτήσαι φίλον τον Κύριον».

            Σύμφωνα με το τροπάριο, ο Δεσπότης Χριστός μας δίνει το τάλαντο για να Του το δανείσουμε (!), όχι για να το κρατήσουμε. Και πως Του το δανείζουμε; Μοιράζοντάς το στους φτωχούς. Και το αποτέλεσμα, θα πει κανείς; Μα το λέει το τροπάριο αμέσως μετά, για να μη μείνει καμία αμφιβολία: Αποκτά ως φίλο σου τον ίδιο τον Κύριο!

            Να λοιπόν ποιος είναι ο «τόκος» που παίρνεις από το τάλαντο. Ο Τόκος της Θεοτόκου!

            Ανδρέας Μοράτος.

ΒΑΝΔΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ

 

Η συζήτηση γύρω από την έκθεση της Εθνικής Πινακοθήκης «Η σαγήνη του Αλλόκοτου», που δεν έχει καταλαγιάσει, κι ας έχει περάσει κάποιος καιρός, ανέδειξε το διαζύγιο που έχουμε πάρει από την ίδια την κοινή λογική. Διότι η κοινή λογική απαιτεί, πρώτα και πάνω από όλα, συνέπεια. Αν συμφωνήσουμε ότι ο βανδαλισμός είναι κάτι κακό, τότε θα καταδικάσουμε ασφαλώς κάθε βανδαλισμό μιας καλλιτεχνικής δημιουργίας, αλλά δεν μπορούμε την ίδια στιγμή να θεωρούμε απολύτως θεμιτό- για να μην πούμε ιερό- τον βανδαλισμό δια μέσου της (υποτίθεται) «καλλιτεχνικής» δημιουργίας. Δεν μπορούμε να καταδικάζουμε αυτόν που βανδαλίζει ένα  πίνακα, και την ίδια στιγμή να θεωρούμε απαράβατο δικαίωμα να βανδαλίζει κάποιος μέσω ενός πίνακα.

Επί τέλους, αν  συμφωνήσουμε να καταδικάζουμε τον βανδαλισμό, ας φροντίσουμε το πιο στοιχειώδες:  να τον καταδικάζουμε  με συνέπεια, σε όλες τις εκφάνσεις του. Διαφορετικά, δεν καταδικάζουμε τον βανδαλισμό, αλλά τον αγκαλιάζουμε- αρκεί, βεβαίως- αυτό που βανδαλίζεται να είναι αυτό που φρονεί ο άλλος, και όχι αυτό που φρονούμε εμείς.

            Μα, θα πει κανείς, η ελευθερία της έκφρασης είναι κάτι ιερό! Ναι. Αλλά υπάρχει και η ελευθέρια της σκέψης, που δεν είναι ακριβώς το ίδιο. Είχε δίκιο ο Δανός Φιλόσοφος και θεολόγος Σαίρεν Κίρκεγκωρ: «Οι άνθρωποι απαιτούν την ελευθερία της έκφρασης, ως υποκατάστατο για την ελευθερία της σκέψης, την οποία σπανίως χρησιμοποιούν».

«ΖΩΗ», τ. 4400

Χρ. Γιανναράς: Η επιστήμη σήμερα αχρηστεύει τη φιλοσοφία;

 

Το ελεύθερο Πανεπιστήμιο του δήμου Βριλησσίων διοργάνωσε τον Φεβρουάριο του 2017 , στην αίθουσα «Ν.Εγγονόπουλος» στο Πάρκο Μ. Θεοδωράκης, εκδήλωση με θέμα: «Η επιστήμη σήμερα αχρηστεύει τη φιλοσοφία;» Παρουσίαση – Ομιλία: Χρήστος Γιανναράς, ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας του Παντείου Πανεπιστημίου 🔴 Παραγωγή: https://antistudio.gr

Ο Σταυρός πίσω από την Αγία Τράπεζα;

Με απόφαση της Διαρκούς Ιεράς συνόδου της 11^ης Μαρτίου έκλεισε το θέμα που είχε εγερθεί σχετικά με την τοποθέτηση του Εσταυρωμένου όπισθεν της Αγίας Τραπέζης. Στη σχετική απόφαση, που ελήφθη κατόπιν εισηγήσεως της Συνοδικής Επιτροπής  επί της Θείας Λατρείας και του Ποιμαντικού Έργου, επισημαίνεται ότι η τοποθέτηση του Σταυρού του Χριστού όπισθεν της Αγίας Τραπέζης «είναι γενικά καθιερωθείσα  παράδοση, όπως παρατηρούμε στα Πατριαρχεία και τις Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες», αλλά και ορίζεται ρητώς ότι «Οι λειτουργικές αλλαγές του τυπικού της Εκκλησίας γίνονται με αποφάσεις των Συνοδικών Οργάνων Της».

            Και βεβαίως, εξαίρεται με κάθε έμφαση η μεγάλη αλήθεια, που η παράβλεψη της αφήνει ανοικτό το πεδίο για κάθε λογής παρερμηνείες και κακοδοξίες: «Ο Σταυρός του Χριστού στη θεολογία της Εκκλησίας, όπως εκφράζεται στο έργα των Πατέρων και στην ιερά υμνογραφία, είναι άρρηκτα  συνδεδεμένος με την Ανάστασή Του και δεν διαχωρίζονται: «Τον Σταυρόν Σου προσκυνούμεν, Δέσποτα, και την αγίαν Σου Ανάστασιν δοξάζομεν». Είναι ενιαίο το μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού. Δεν νοείται ο Σταυρός χωρίς την Ανάστασή Του, ούτε Ανάσταση του Χριστού χωρίς τον Σταυρό».

            «ΖΩΗ», τ. 4400

Χριστός, σημείο αντιλεγόμενο

 

Ξεπεράσαμε τους είκοσι αιώνες από τότε που ο Χριστός συναναστράφηκε τους ανθρώπους. Τα πράματα στην ανθρώπινη ιστορία εξελίχθησαν όπως τα προείπε. Δεν διχάστηκε μονάχα αυτή σε πριν και μετά απ’ Αυτόν εποχή, διχάστηκαν και οι άνθρωποι παίρνοντας θέση μ’ Αυτόν ή εναντίον Του.

          Σπάνια θα βρούμε κάποιον να ισχυρίζεται ότι δεν τοποθετήθηκε σε σχέση με τον Ιησού Χριστό. Κι αν νομίζει πως μ’ αυτόν τον τρόπο «σνομπάρει» το Πρόσωπο για να κερδίσει εντυπώσεις, χάνει παρά κερδίζει, καθώς δεν γίνεται πιστευτός. Ο Χριστός ως σήμερα υμνείται και ευλογείται, ή λοιδορείται και βλασφημείται, όπως ακριβώς και τότε στην Παλαιστίνη.

          ….. Ο Χριστός μας τόνισε ότι πολύ βαρύτερο από το αμάρτημα της σάρκας είναι ο εγωισμός. Αυτός μας έβγαλε από τον παράδεισο, αυτός μας οδηγεί συνεχώς να κτίζουμε βαβελικούς πύργους αυτονόμησης μας από τον Θεό, για να θρηνούμε κατόπι στα συντρίμμια τους! Κι εμείς παραμένουμε αδιόρθωτοι και με πάθος ξανασταυρώνουμε  τον Χριστό, επειδή μας ελέγχει!

          Σήμερα σταυρωτές του Χριστού υπάρχουν και πολλοί αυτοπροβαλλόμενοι ως «χριστιανοί». Καθώς ο ιδεολογικός και ιστορικός υλισμός κατέρρευσε, ως ανίκανος θα θρέψει  την ψυχή του ανθρώπου, και παραχώρησε τη θέση του στον μηδενισμό, η ροπή στις δυτικές κοινωνίες είναι προς τη λατρεία του πρακτικού υλισμού., με κυρίαρχο σύνθημα «φάγωμεν, πίωμεν αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Και το σύνθημα αυτό έχει σαγηνεύσει  και «χριστιανούς». ‘Όμως, η ψυχή λιμοκτονεί υπό τις συνθήκες αυτές και αναζητά εναγώνια την τροφή της.

          Οι κρατούντες επιτρέπουν να διατίθενται αφειδώς πλείστα όσα υποκατάστατα της ορθής πίστης, όπως αστρολογία, μέντιουμ, μαγεία, παραθρησκείες και σατανισμό.  Οι «προοδευτικοί» και «απελευθερωμένοι» από προλήψεις, ουδόλως ενοχλούνται από την πλημμύρα αυτή που πνίγει τις δυτικές κοινωνίες. Ενοχλούνται όμως εντονότατα, όταν κάποιος εμμένει στο να διακηρύσσει την πίστη του στον Ιησού Χριστό.

          Άραγε θα τολμούσαν ποτέ να γίνουν μάρτυρες υπερασπιζόμενοι τον δικό τους μύθο;

          Αποστ. Παπαδημητρίου

          «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», φ. 1167