Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017

Ἅγιος Παΐσιος: Πνευματικὸ ραντάρ, ἐνῶ ὁ κόσμος συνταράσεται

Τὸν Ἰούλιο τοῦ 1989, εἶπε σὲ προσκυνητές: «Ὁ Χριστός, ὅπως ξέρετε, ἦταν μαραγκός. Στὸ χέρι Του κρατάει ἕνα μεγάλο κατσαβίδι· πότε βιδώνει, πότε ξεβιδώνει. Τώρα λοιπὸν θὰ ξεβιδώση τὴν Ρωσία». Τὰ γεγονότα ποὺ ἀκολούθησαν ἐπιβεβαίωσαν ὅτι ὁ ὅσιος Γέροντας ἔβλεπε «τὰ μέλλοντα ὡς παρόντα» καὶ «τὰ μακρὰν ὡς πλησίον γιγνόμενα». Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1989 συνέβησαν στὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση τὰ γεγονότα ποὺ ὁδήγησαν στὴν διάλυσή της. Ὕστερα ἀπὸ τέσσερις μῆνες, τὸν Δεκέμβριο, ἔγινε στὴν Ρουμανία ἡ ἐπανάσταση ἐναντίον τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος. Τὴν παραμονὴ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος (μὲ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο), δύο μοναχοὶ πηγαίνοντας στὸ Κελλὶ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος (Κερκυραίων), ποὺ πανηγύριζε, πέρασαν ἀπὸ τὴν Παναγούδα. Εἶχε πέσει πολὺ χιόνι, καὶ τὸ μονοπάτι ἦταν ἀπάτητο· κανένας δὲν εἶχε ἐπισκφθῆ προηγουμένως τὸν Γέροντα. Ὅταν βγῆκε νὰ τοὺς ἀνοίξη, ἦταν πολὺ ἀναστατωμένος· τὸ πρόσωπό του ἦταν κατακόκκινο καὶ ἔπαιρνε βαθειὲς ἀνάσες. «Θὰ πάτε στὸν Ἅγιο Σπυρίδωνα; τοὺς ρώτησε. Νὰ πῆτε ἐκεῖ στοὺς Πατέρες νὰ κάνουν πολλὴ προσευχή, γιατί στὴν Ρουμανία γίνεται μεγάλη σφαγή, ἔχουν ἐμφύλιο πόλεμο!». Στὸ Κελλὶ ὅπου πῆγαν, κανένας δὲν εἶχε ἀκούσει κάτι τέτοιο. Τὶς ἑπόμενες ἡμέρες μαθεύτηκαν τὰ σχετικὰ μὲ τὶς σφαγὲς ποὺ εἶχαν γίνει ἐκεῖνο τὸ βράδυ στὴν Ρουμανία. Στὶς 27 Δεκεμβρίου ἐκτελέστηκε ὁ Τσαουσέσκου, καὶ ὅλοι τὸν εἶδαν στὴν τηλεόραση.

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2017

ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΉ     Η Νηστεία: οδός συμφιλίωσης και καταλλαγής  


                   “Προκαθάρωμεν εαυτούς αδελφοί, τη βασιλίδι των αρετών. Ιδού γαρ παραγέγονε, πλούτον ημίν αγαθών κομίζουσα, των παθών κατευνάζει τα οιδήματα, και τω δεσπότη καταλλάττει τους πταίσαντας, διό μετ’ ευφροσύνης ταύτην υποδεξώμεθα......”

          Ο ύμνος αυτός ανακεφαλαιώνει με περιεκτικό, συνοπτικό τρόπο το όλο νόημα της νηστείας που αρχίζει α[ο την Καθαρά Δευτέρα. Η νηστεία θεωρείται ως η βασιλίδα των αρετών. Είναι λοιπόν ξεκάθαρο πως η νηστεία δεν καταξιώνεται λόγω αποχής τροφών, δεν πρόκειται περί διατροφικής αλλαγής, αλλά επειδή χρησιμοποιείται ως εργαλείο καταλλαγής και συμφιλίωσης με τους αδελφούς μας. Όπως ο ανθρώπινος οργανισμός με τη νηστεία απαλλάσσεται από τις λιπαρές τροφές, έτσι και η ψυχή καλείται να καθαρθεί από τις τοξίνες των παθών και ιδιαίτερα απ’ εκείνα που αποξενώνουν τον άνθρωπο από τον συνάνθρωπο.

          Αυτή την κατάσταση καλείται να σπάσει η νηστεία. Όχι στη λαιμαργία, όχι στην εξάρτηση από γεύσεις με σκοπό την απαλλαγή από την εγωκεντρικότατα που κάνει τον εαυτό μας μέτρο και κριτή των πάντων.

          Ο προαναφερθείς ύμνος συνδέει ευθύς τη νηστεία με την επιείκεια του Χριστού. Δηλαδή αφήνει να εννοηθεί πως η εκκοπή της λαιμαργίας  προετοιμάζει την ψυχή να δεχτεί την άφεση των αμαρτιών. Με τη νηστεία ο άνθρωπος προχωρεί στη συντριβή της εγωπάθειας και προσφέρει στο Θεό την καρδιά του για να δεχτεί το θείο έλεος.

          Πράγματι πως μπορεί να βρει χώρο η κατάκριση σε μία ψυχή που βιώνει τη δική της αποτυχία; Ή πως μπορεί να τολμήσει ο άνθρωπος να γίνει κριτής των άλλων, όταν τολμήσει ν’ αναμετρά την αμαρτωλότητά του με την αγαθότητα του Θεού;

          Πολλά, λοιπόν, τα δώρα της νηστείας, πολύ μεγαλύτερα από τις δυσκολίες που δημιουργεί. Μπορεί βέβαια να διαμαρτυρηθούν οι στερημένες από υλικά αγαθά αισθήσεις μας, αλλά γρήγορα όμως η ψυχή θα γευτεί τη χαρά και την πνευματική ηδονή που προσφέρει ο Θεός, ο Οποίος εκένωσε εαυτόν, για να μας οδηγήσει στην πληρότητα της σχέσης μαζί Του.

         Ας υποδεχθούμε, λοιπόν, με διάθεση την περίοδο της νηστείας που έρχεται, διότι αυτή θα μας βοηθήσει να συναντηθούμε με τον Θεό και τους αδελφούς μας. Το όραμά μας ας είναι το κενό μνημείο, του οποίου η αναστάσιμη χαρά θα ξεπεράσει κάθε κοσμική χαρά και υλική απόλαυση που μπορεί να προσφέρει ο κόσμος, ο οποίος βουλιάζει μέσα στην ματαιότητα και διψά απεγνωσμένα για το “ύδωρ της ζωής”.

          π. Γ

          Καλή Σαρακοστή

Κυριακή 26 Φεβρουαρίου 2017

Η  πλήξη


          Γιατί να νοιώθουμε πλήξη και ανία; Στους χριστιανούς δεν έχει θέση ένα τέτοιο αίσθημα. Ο Κύριος είναι κοντά μας. Η παρουσία Του  δίνει στην καρδιά μας ειρήνη και στη ζωή μας νόημα. Η αγάπη Του θερμαίνει την ψυχή μας. Η ευσπλαχνία Του μας υπόσχεται αιώνια χαρά και ανάπαυση. Γιατί, λοιπόν, να πλήττομε; Αλλά και πως είναι δυνατό να πλήττουμε, αν δεν αγωνιζόμαστε ακατάπαυστα για τη σωτηρία μας και γεμίζουμε τον χρόνο μας με καλά έργα;

         Οσίου Θεοφάνους του Έγκλειστου

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017

Ο φωτισμένος κυβερνήτης, ο πιστός Χριστιανός Ιωάννης Καποδίστριας

Στὶς 14 Σεπτεμβρίου 1831, λίγες μέρες πρὶν τὸ αἷμα του βάψει τὰ σκαλοπάτια τοῦ ναοῦ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος στὸ Ναύπλιο, ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἔγραψε στὸν ἐπιστήθιο φίλο του καὶ μεγάλο εὐεργέτη τῆς Ἑλλάδας, τὸν Ἑλβετὸ Ἰωάννη – Γαβριὴλ Eynard, καὶ τὴν ἀκόλουθη προφητικὴ γιὰ τὸν ἑαυτό του φράση: «Ἂς λέγουν καὶ ἂς γράφουν ὅ,τι θέλουν. Θὰ ἔλθη ὅμως κάποτε καιρός, ὅτε οἱ ἄνθρωποι κρίνονται ὄχι σύμφωνα μὲ ὅσα εἶπον ἢ ἔγραψαν περὶ τῶν πράξεών των, ἀλλὰ κατ’ αὐτὴν τὴν μαρτυρίαν τῶν πράξεών των. Ὑπ’ αὐτῆς τῆς πίστεως ὡς ἀξιώματος δυναμούμενος, ἔζησα μέσα εἰς τὸν κόσμον μέχρι τώρα, ὁπότε εὑρίσκομαι εἰς τὴν δύσιν τῆς ζωῆς μου, καὶ ὑπῆρξα πάντοτε εὐχαριστημένος διὰ τοῦτο. Μοῦ εἶναι ἀδύνατον πλέον νὰ ἀλλάξω τώρα. Θὰ συνεχίσω ἐκπληρῶν πάντοτε τὸ χρέος μου, οὐδόλως φροντίζων περὶ τοῦ ἑαυτοῦ μου, καὶ ἂς γίνη ὅ,τι γίνη (1)».

Καὶ ἦλθε πράγματι ὁ καιρὸς ποὺ ἡ ἱστορία ἔκρινε, κρίνει καὶ θὰ κρίνει, κατὰ τὴν Ἑλένη Κούκκου, τὸν Καποδίστρια ἀπὸ τὴ μαρτυρία τῶν πράξεών του, ἀπὸ τὸ τεράστιο ἐθνικό του ἔργο, ἀπὸ τὴν ἀνυπολόγιστη προσφορά του πρὸς τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνες. Ἀπὸ τὸ ἔργο του, ποὺ ἀκόμα δὲν τὸ γνωρίζουμε σὲ βάθος, καὶ ἀπὸ τὴν προσφορά του, ποὺ ἀκόμα δὲν μᾶς εἶναι γνωστὴ σὲ ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις της. Σωστὰ γράφτηκε τελευταῖα πὼς ὁ Καποδίστριας «εἶναι συγχρόνως ὁ μεγάλος γνωστὸς καὶ ὁ μεγάλος ἄγνωστος» καὶ ὅτι «ἐξακολουθεῖ ἀκόμα νὰ ἀναδύεται ἀπὸ τὸ σκοτάδι, μέσα ἀπὸ τὰ ἀδημοσίευτα ἀρχεῖα…» (2).

«Ὁ κόμης Ἰωάννης Καποδίστριας τοῦ Ἀντωνομάρια ἔζησε μίαν ζωὴν μεγάλων διαστάσεων», παρατηρεῖ ὁ Παν. Ζέπος, «τὴν ὁποίαν ἐσφράγισε μὲ τὴν ὑπερτάτην θυσίαν, ἀκριβῶς τὴν ἐποχὴν ποὺ ἡ παρουσία του ἀποτελοῦσε ἐγγύησιν καὶ ἐλπίδα διὰ τὸ ταλαιπωρημένον καὶ ἀναγεννώμενον ἔθνος. Ὁ ἐκλεπτυσμένος ἄρχοντας, ὁ δεξιοτέχνης διπλωμάτης καὶ πολιτικός, ὁ ἀπαράμιλλος διοργανωτής, ὁ μεγάλος ὀνειροπόλος, ὁ ἀσκητικός, ὁ ἔντιμος καὶ ἀδιάφθορος ὑπῆρξεν ὁ ἀγωνιστής, ποὺ μὲ τὸν ἀγῶνα του τὸν καλὸν ἐθεμελίωσε τὸ νεώτερον ἑλληνικὸν κράτος, τοῦ ἔδωσε τὰ πρῶτα του ὁριστικὰ σύνορα καὶ τοῦ ἐμφύσησε ψυχὴ καὶ δύναμη, διὰ νὰ ὀρθοποδήση καὶ νὰ ἀκολουθήση τὸν δρόμον τῶν μεγάλων του πεπρωμένων. Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὴν βαθύχρωμη ρεδιγκόταν ἔδωσε σχῆμα καὶ μορφὴν εἰς τὸ τότε ἀσχημάτιστον καὶ ἄμορφον ἑλληνικὸν κράτος. Καὶ τὴν ἀνεκτίμητον αὐτὴν προσφοράν του ἐπλήρωσε μὲ τὴ ζωήν του. Ἡ θυσία του ὑπῆρξε θυσία ἥρωος καὶ ὁ  θάνατός του τραγωδία» (3).

Ὁ Καποδίστριας μεγάλωσε σὲ ἕνα καθαρὰ πατριαρχικὸ περιβάλλον, μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ὀκτὼ ἀδελφοὺς καὶ ἀδελφές του, μὲ ἔντονα θρησκευτικὴ ἀγωγὴ καὶ ἀπὸ τοὺς δύο γονεῖς. Τὰ πρῶτα γράμματα τὰ διδάχτηκε ἀπὸ τοὺς δασκάλους τοῦ τόπου του καὶ ἀπὸ τὰ δώδεκα χρόνια του αἰσθάνεται ἔντονα τὴν κλίση πρὸς τὴ μελέτη τῆς ὀρθόδοξης πίστης. Αὐτὴ τὴν κλίση θὰ τοῦ τὴν καλλιεργήσει σὲ βάθος ὁ μοναχὸς Συμεὼν στὴ Μονὴ Πλατυτέρας, ὅπου σύχναζε ὁ νεαρὸς Καποδίστριας. Τὸ 1794, ἔχοντας συμπληρώσει τὴν παιδεία ποὺ μποροῦσε τότε νὰ τοῦ προσφέρει ἡ Κέρκυρα, ἔφυγε γιὰ τὴ Βενετία, γιὰ νὰ σπουδάσει στὸ περίφημο τότε πανεπιστήμιο τῆς Πάντοβας. Σπούδασε βασικὰ ἰατρικὴ καὶ παρακολουθοῦσε ὡς ἀκροατής, ὅπως συνηθιζόταν τότε, καὶ τὶς παραδόσεις τῶν καθηγητῶν στὸν κλάδο τῆς νομικῆς ἐπιστήμης, ἔχοντας πάντα μιὰν ἰδιαίτερη κλίση πρὸς τὶς φιλολογικὲς καὶ φιλοσοφικὲς ἐπιστῆμες.

Στὴν Ἰταλία κυκλοφοροῦσαν τότε οἱ ἐπαναστατικὲς ἰδέες τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης καὶ οἱ διακηρύξεις τῶν ὑλιστικῶν θεωριῶν. Ὁ νεαρὸς Καποδίστριας βρέθηκε ξαφνικά, ἀπὸ τὸ συντηρητικὸ περιβάλλον τοῦ σπιτιοῦ του καὶ τῆς κλειστῆς κοινωνίας τῆς Κέρκυρας, μέσα στὸν στρόβιλο τῶν ὑλιστικῶν ρευμάτων τῆς Δύσης καὶ τὴν ἔξαρση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ φιλελευθερισμοῦ. Ἡ θεμελιωμένη ὅμως πάνω στὶς πνευματικὲς ἀξίες προσωπικότητά του ἔμεινε ἀνεπηρέαστη καὶ ξένη ἀπέναντι σὲ ὅσες ἰδέες καὶ τάσεις ἐπιδίωκαν νὰ συντρίψουν κάθε ἰσορροπία καὶ σύνδεσμο ἀνάμεσα ἀφενὸς στὶς ἐλευθερίες καὶ τὰ δικαιώματα καὶ ἀφετέρου στὰ καθήκοντα καὶ τὶς ὑποχρεώσεις τοῦ ἀνθρώπου. Μονάχα σὲ ἕνα σημεῖο ἄφησε, κατὰ τὴν Ἑλένη Κούκκου, τὸν ἑαυτό του συνειδητὰ ἐλεύθερο νὰ ἐπηρεαστεῖ ἀπὸ τὶς νέες ἰδέες καὶ τὰ πρωτοφανέρωτα ρεύματα: σὲ ὅ,τι ἀφοροῦσε στὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη, στὴν ἰσοπολιτεία καὶ ἰσονομία ἀνάμεσα σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους (4).

Τὸ 1797, σὲ ἡλικία 21 ἐτῶν μόλις, ὁ Καποδίστριας «ἐφωδιασμένος μὲ τὸν στέφανον τῆς Ἰατρικῆς, τῆς Νομικῆς καὶ τῆς Φιλοσοφίας» γύρισε στὴν Κέρκυρα, ὅπου ἄρχισε νὰ ἀσκεῖ τὸ ἰατρικὸ ἔργο. Ὅπως ὁ ἴδιος διηγοῦνταν, ἂν καὶ ἔνιωθε ἔμφυτη καὶ δυνατὴ κλίση πρὸς τὴ φιλοσοφία καὶ τὰ γράμματα, ἀποφάσισε νὰ ἀσκήσει τελικὰ τὴν ἰατρική, γιατί ἐπιθυμοῦσε νὰ θέσει τὴν ἐπιστήμη του καὶ τὸν ἑαυτό του στὴν ἀνακούφιση τῆς ἀνθρώπινης δυστυχίας. Ὁ λαὸς τῆς Κέρκυρας, καὶ κυρίως οἱ φτωχοὶ καὶ οἱ δυστυχεῖς, ἔνιωσαν ἀμέσως τὴν εὐεργετικὴ καὶ ἀφιλόκερδη παρουσία του. Τοὺς τελευταίους ὄχι μονάχα τοὺς ἐπισκεπτόταν καὶ τοὺς θεράπευε δωρεάν, ἀλλὰ τοὺς παρεῖχε καὶ τὰ ἀναγκαῖα χρήματα, τὴν κατάλληλη τροφὴ καὶ τὰ ἀπαραίτητα φάρμακα. «Οἱ πάσχοντες πτωχοὶ τὸν ἐκάλουν παρήγορον ἰατρόν, εὐεργέτην, πατέρα», σημειώνει ὁ Σπ. Δὲ Βιάζης (5).

Ἀσχολήθηκε γιὰ πρώτη φορὰ μὲ τὴ διαχείριση τῶν κοινῶν κατὰ τὴ ρωσοκρατία, ὅταν ὑπηρετῶντας τὴν Ἑπτανησιακὴ Δημοκρατία ἀπέδειξε τὶς ἔμφυτες ἱκανότητές του στὴ διοίκηση καὶ στὴν ἀντιμετώπιση τῶν πολιτικῶν προβλημάτων. Αὐτὸ ὑπῆρξε ἡ ἀφορμὴ νὰ τὸν προσέξουν οἱ Ρῶσοι καὶ νὰ τὸν καλέσουν ἀργότερα στὴν Ἁγία Πετρούπολη, ὅταν στὰ Ἑπτάνησα ἡγεμόνευαν οἱ Γάλλοι. Τὸ 1809 ἔφθασε στὴ Ρωσία. Καὶ ἐκεῖ, ἡ εὐφυΐα του ἀλλὰ καὶ ἡ καλή του τύχη τοῦ ἄνοιξε τοὺς μεγάλους δρόμους στὴν καταπληκτική του σταδιοδρομία. Γρήγορα σημείωσε τὶς πρῶτες του ἐπιτυχίες στὴ ρωσικὴ διπλωματία. Οἱ εἰσηγήσεις του γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν δύσκολων προβλημάτων τῆς ζωῆς τῶν λαῶν τῆς βαλκανικῆς χερσονήσου, ἡ ὑπηρεσία του στὴ Βιέννη καὶ ἡ ἀνάληψη ἐμπιστευτικῆς θέσης στὸ Βουκουρέστι, ὅλα αὐτὰ μαζὶ καὶ περισσότερο ἀπὸ ὅλα ἡ προσωπική του ἐπαφὴ μὲ τὸν Τσάρο καθιέρωσαν τὴν καλὴ φήμη τοῦ Καποδίστρια ὡς ἱκανοῦ διπλωμάτη. Τὸ 1815 διορίζεται ἀπὸ τὸν Τσάρο ὑπουργὸς τῶν Ἐξωτερικῶν τῆς Ρωσίας καὶ στὴ θέση αὐτὴ παραμένει μαζὶ μὲ τὸν Νέσσελροντ μέχρι τὸ 1822, ἀναπτύσσοντας τὴν ἀπίθανη δραστηριότητά του, ἀγωνιζόμενος ἐναντίον τῶν μηχανορραφιῶν τοῦ Μέττερνιχ καὶ ὑπὲρ τῶν καταπιεζόμενων λαῶν καί ἀκόμη προσπαθῶντας ἔντεχνα νὰ παρασύρει τὸν Τσάρο σὲ κάποια συμπαράσταση πρὸς τὸν ἑτοιμαζόμενο γιὰ τὸν μεγάλο Ἀγῶνα ἑλληνικὸ λαό. Τὸν Αὔγουστο τοῦ 1822 ἔφυγε ἀπὸ τὴ Ρωσία μὲ ἀναρρωτικὴ ἄδεια καὶ ἐγκαταστάθηκε στὴ Γενεύη, ὅπου θὰ περιμένει τὴ μεγάλη του ὥρα. Καὶ ἡ ὥρα αὐτὴ θὰ φτάσει, ὅταν ἡ Γ’ Ἐθνοσυνέλευση θὰ τὸν ἐκλέξει τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1827 Κυβερνήτη τῆς Ἑλλάδας γιὰ μία ἑπταετία (6).

Στὶς 6 Ἰανουαρίου 1828 ὁ Καποδίστριας ἀποβιβάσθηκε στὸ Ναύπλιο καὶ στὶς 11 τοῦ ἴδιου μήνα ἔφτασε στὴν Αἴγινα. Ἀμέσως τότε ὁρκίσθηκε στὴν ἐκκλησία καὶ ἄρχισε τὸν πολύπλευρο ἀγῶνα του. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ὁ  Καποδίστριας βρέθηκε ἀντιμέτωπος μὲ τὰ τεράστια προβλήματα, τὰ ἐκρηκτικὰ καὶ ἀκανθώδη, ποὺ ἀποτελοῦσαν τότε τὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα. Ἀπὸ τὰ πρῶτα του βήματα ἄρχισε ἡ δύσκολη πορεία πρὸς τὸν Γολγοθᾶ του, ὅπως ὁ ἴδιος προφητικὰ εἶχε προβλέψει, ὅταν πληροφορήθηκε τὴν ἐκλογή του (7).

Σὲ συνομιλία του μὲ τὸν Γεώργιο Μαυρομιχάλη, τὸν ἕνα ἀπὸ τοὺς κατοπινοὺς δολοφόνους του, ποὺ τὸν ἐπισκέφθηκε τότε, τὸ 1828 στὴν Αἴγινα, ἀνάμεσα σὲ πολλὰ ἄλλα εἶπε καὶ τὰ ἑξῆς: «…Ἂν δὲν μᾶς ἀποστραφεῖ ὁ μεγαλοδύναμος καὶ ἀξιωθοῦμε τὴν εὐλογία του, τὰ ἀκροθαλάσσιά μας θὰ στολισθοῦν ἀπὸ εὔμορφες πολιτεῖες, ἡ σημαία ἡ ἑλληνικὴ θὰ δοξάζεται εἰς τὰ πελάγη, ἥμερα δένδρα θὰ ἀνθίζουν εἰς τὰ ἄγρια βουνὰ καὶ οἱ ἐρημιὲς θὰ πληθύνουν ἀπὸ κατοίκους… ἕνα μόνο φοβοῦμαι καὶ μὲ δέρνει ὑποψία, τρέμω τὴν ἀπειρία σας· ἂν ἡ νέα κυβέρνησις τύχει νὰ συγκρουσθεῖ μὲ συμφέροντα ξένων δυνάμεων… ἡ νίκη θὰ εἶναι δική μας, ἂν βασιλεύει στὴν καρδιὰ μας Θεὸς ζηλότυπος, μόνο τὸ αἴσθημα τὸ ἑλληνικό· ὁ φιλήκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης. Εἴθε οἱ νέοι τῆς Ἑλλάδος νὰ εἶναι βοηθοί μου καὶ πρῶτος ἐσύ…» (8).

Εἶναι μνημεῖο συνταρακτικὸ ἡ συνομιλία αὐτὴ τοῦ Κυβερνήτη μὲ τὸν Γεώργιο Μαυρομιχάλη. Ἂν ἔχει ἀποδοθεῖ μὲ ἀκρίβεια ἀπὸ τὸν Τερτσέτη, ἡ συνομιλία αὐτὴ δίνει ζωντανὴ τὴν εἰκόνα τῆς ἐρήμωσης καὶ τῆς καταστροφῆς ποὺ βρῆκε ὁ Καποδίστριας κατὰ τὴν ἄφιξή του, ἀλλὰ καὶ παρασταίνει τοὺς ἐλπιδοφόρους ὁραματισμούς του γιὰ τὴ σύνταξη τοῦ ἀκόμη μαχόμενου καὶ τεμαχισμένου κράτους, τὸ ὁποῖο κλήθηκε νὰ κυβερνήσει. Πιστὸς χριστιανός, ἀποθέτει τὶς ἐλπίδες του στὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ βεβαιώνει ὅτι θὰ δώσει ὅλες του τὶς δυνάμεις γιὰ τὴν ἐπιτυχία τοῦ ἔργου του, ἑνὸς ἔργου ποὺ τὸ ὁραματίσθηκε καθαρὰ ἑλληνικό, ἀπαλλαγμένο ἀπὸ κάθε ξενολατρία. Ἡ συνομιλία του μὲ τὸν Γεώργιο Μαυρομιχάλη εἶναι ἔκφραση τοῦ συμβολαίου του μὲ τὴν πατρίδα. Μὲ τὴν πατρίδα, τὴν ὁποία θὰ ὑπηρετήσει ὁλόψυχα ἐπὶ τρία χρόνια, ὀκτὼ μῆνες καὶ λίγες ἡμέρες, μέχρι τὴν ἡμέρα τῆς θυσίας του.

Ὁ Καποδίστριας, ποὺ ἔζησε τὰ περισσότερα χρόνια του ἔξω ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, ὑπῆρξε κατ’ ἐξοχὴν Ἕλληνας, φορέας ἐκείνων τῶν ἀρετῶν ποὺ κάνουν τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία, τὴν ἑλληνικὴ τέχνη καὶ τὴν ἑλληνικὴ σκέψη βάθρο τοῦ πολιτισμοῦ ὅλων τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης. Ὑπῆρξε ὅμως, ὅπως εἰπώθηκε, καὶ πιστὸς χριστιανός· σὲ κάθε ἐνέργειά του ζητοῦσε τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ πίστευε πάντα ὅτι ἡ σωτηρία τῆς πατρίδας εἶναι θέλημά Του. Οἱ προτροπές του θυμίζουν ἀποστολικὰ κείμενα καὶ φανερώνουν τὴν ἀγωνία του γιὰ τὴν κατάσταση ποὺ ἐπικρατοῦσε στὴν Ἑλλάδα, «τὸ ζώσιμον ἢ θανάσιμον ζήτημα τῆς Ἑλλάδος» (9). Στὸ πρῶτο ἐπίσημο γράμμα του πρὸς τὸν Πρόεδρο τῆς Ἐθνικῆς Συνέλευσης τῶν Ἑλλήνων, ποὺ ἀποφάσισε τὴν ἐκλογή του ὡς Κυβερνήτη, ἀνάμεσα σὲ πολλὰ ἄλλα γράφει: «…Αἱ μὲν ἀπὸ χρόνου ροπαὶ πάντως ἐν χερσὶ Θεοῦ κεῖνται· ἀλλ’ ὅμως καὶ ὑμεῖς δύνασθε, κύριοι, νὰ τὰς παρασκευάσετε δεξιάς. Ἔσται δὲ τοῦτο, βεβαιωθεῖτε, ἂν πιστοὶ εἰς τὰς ἀναλλοιώτους ἀρχὰς τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως, ὁμοψύχως καὶ ἀδόλως συνεργάζεσθε εἰς τὰ τῆς κοινῆς σωτηρίας, οἱ μὲν τὰ ὅπλα φέροντες οὐ μόνον εὐάνδρως καὶ ἀφωσιωμένως ἀλλὰ καὶ μετὰ πάσης πειθαρχίας πρὸς τοὺς κοσμήτορας…» (10).

Τὴν ἴδια ἡμέρα, 14 Αὐγούστου 1827, ἔγραψε καὶ στὸν Πρόεδρο τῆς Προσωρινῆς Κυβερνήσεως τῆς Ἑλλάδος, γιὰ νὰ τονίσει ἀνάμεσα σὲ ἄλλα ὅτι ἡ πατρίδα θὰ σωθεῖ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ:  «…Ἂς καταγινώμεθα λοιπὸν εἰς διεκπεραίωσιν τῆς ἐνδόξου ταύτης ὑποθέσεως ἐν πίστει, ἐν ἀφιλοκερδείᾳ, ἐν ὁμονοίᾳ, ἐν συνέσει, καθότι πρώτιστον πάντων τῶν λοιπῶν ἔχομεν τὸ κοινὸν τοῦτο ἀγώνισμα, καὶ οὕτω τοῦ Θεοῦ συναιρομένου σωθήσεται ἡ πατρίς…»(11). «Ἂν κυβερνοῦσε τὴν Ἑλλάδα ὁ Καποδίστριας μερικὰ χρόνια ἀκόμα – ὅταν πέθανε δὲν ἦταν οὔτε 56 ἐτῶν – θὰ ἦταν ἄλλη ἡ μοῖρα αὐτοῦ τοῦ τόπου καὶ πολλὰ δεινὰ ποὺ ἀκολούθησαν θὰ εἶχαν ἀποτραπῆ», παρατήρησε ὁ Κωνσταντῖνος Τσάτσος. «Ἴσως λίγοι τότε νὰ ἦταν σὲ θέση νὰ ἀναμετρήσουν τὸ μέγεθος τῆς ἐθνικῆς συμφορᾶς ποὺ προκάλεσε ὁ θάνατός του. Μόνον ἡ ἀπόσταση μᾶς ἐπιτρέπει νὰ τὴ δοῦμε σήμερα ὁλόκληρη, σὲ ὅλες της τὶς συνέπειες» (12).

Πηγὴ πολιτικοῦ φρονηματισμοῦ θὰ ἔπρεπε νὰ μᾶς εἶχαν γίνει τὰ σκοτεινὰ ἐκεῖνα χρόνια τῆς πρώτης μεταπελευθερωτικῆς περιόδου. Τὸ μέτρο – καὶ μόνο αὐτὸ – δίνει στὸν ἄνθρωπο ἀνθρωπιὰ καὶ στὸν Ἕλληνα τὴ δύναμη νὰ κάνει θαύματα. Δὲν ἀρκοῦν οἱ πρόσκαιρες ἠθικὲς πατριωτικὲς ἐξάρσεις, ὅταν τὶς ἀκολουθοῦν μακρὲς περίοδοι ἀφροσύνης καὶ ἀκαταστασίας. Τὸ μέτρο ἐπιβάλλει τὴ συνέχεια καὶ τὴ συνέπεια στοὺς λόγους καὶ στὶς πράξεις. Ὁ Καποδίστριας μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ μᾶς γίνει ὑπόδειγμα, ζωντανὴ παρουσία τοῦ ἑλληνικοῦ μέτρου.
www.enromiosini.gr

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2017

Ποιο είναι το κέρδος από τα πάθη του ανθρώπου;


          Ότι κατανοεί την μεγάλη δίψα της ύπαρξής του. Τα πάθη δεν είναι κατάρες, αλλά σημεία και σταθμοί στους οποίους ανακαλύπτουμε πόσο πολύ μας λείπει ο Θεός. Στο πάθος  αναγνωρίζεις ότι γεννήθηκες για την ελευθερία. Ότι η πείνα σου για νόημα ξεπερνάει την πτώση σου. Ο άνθρωπος είναι μεγαλύτερος από τα λάθη και τα πάθη του. Από τις πτώσεις και τις ρωγμές του βίου του. Όλα τα πάθη του ανθρώπου είναι υποκατάστατα της απουσίας του Θεού. Δηλαδή του μεγάλου Άλλου, του νοήματος της ύπαρξης. Δίχως αυτά δεν θα είμαστε άνθρωποι. Τα πάθη φανερώνουν την ανθρωπινότητά μας, αλλά συγχρόνως δεικνύουν ότι μέσα μας ζει και υπάρχει κάτι πιο μεγάλο και απαιτητικό, η ψυχή που διψάει για Θεό.

          π. Χαρ. Παπαδόπουλος

Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου 2017

Οι Μητροπολίτες Μεσογαίας Νικόλαος, Δημητριάδος Ιγνάτιος για τα Θρησκευτικά


Τρεις κόκκινες γραμμές βάζει ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος στο διάλογο με το υπουργείο Παιδείας για το μάθημα των Θρησκευτικών ενώ υπ’ ατμόν βρίσκονται πολλοί ιεράρχες καθώς το επίμαχο θέμα μαζί με την εκκλησιαστική εκπαίδευση θα συζητηθούν στην Ιεραρχία που θα συνεδριάσει εκτάκτως στις 8 και 9 Μαρτίου.

Της Κάτιας Τσιμπλάκη

Σύμφωνα με πληροφορίες του Newsbomb.gr o Aρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος βασίζεται στα όσα συμφώνησε με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα στη συνάντηση που πραγματοποίησαν στις αρχές Οκτωβρίου 2016 στο Μέγαρο Μαξίμου παρουσία ιεραρχών και στελεχών της κυβέρνησης.Συναινετικό και με διάθεση διαλόγου, μέχρι στιγμής είναι το κλίμα και στις σχέσεις με τον υπουργό Παιδείας.

Οι τρεις κόκκινες γραμμές του Ιερώνυμου

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, τηρεί χαμηλούς τόνους στο διάλογο με το υπουργείο Παιδείας ωστόσο, έχει θέσει εξ αρχής τρεις κόκκινες γραμμές. Η πρώτη είναι ότι ξεκινά ο διάλογος από το μηδέν για το μάθημα των θρησκευτικών, η δεύτερη αφορά την υποχρεωτικότητα του μαθήματος και η τρίτη τη διατήρηση του Ορθόδοξου χαρακτήρα του και των ωρών διδασκαλίας με βάση το ωρολόγιο πρόγραμμα.

Συστράτευση και της Εκκλησίας της Κρήτης

Tην Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου πραγματοποιήθηκε στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών σύσκεψη της Εκκλησίας της Ελλάδος με την Εκκλησία της Κρήτης για το μάθημα των Θρησκευτικών, υπό τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο και τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης Ειρηναίο.

Στη συνάντηση παρέστησαν ο Μητροπολίτης Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ, ενώ από την πλευρά της Εκκλησίας της Κρήτης οι Μητροπολίτες Αρκαλοχωρίου, Καστελλίου και Βιάννου κ. Ανδρέας, Ιεραπύτνης και Σητείας κ. Κύριλλος.

Η ημιαυτόνομη Εκκλησία της Κρήτης έχει συμπορευθεί με την Εκκλησία της Ελλάδος για το μάθημα των θρησκευτικών, την εκκλησιαστική εκπαίδευση και πως διαχειρίζεται τις σχέσεις της με την Πολιτεία. Την απόφαση αυτή ανακοίνωσε ο Αρχιεπίσκοπος Κρήτης Ειρηναίος, ο οποίος είχε παραβρεθεί μαζί με ιεράρχες της ημιαυτόνομης Εκκλησίας της Μεγαλονήσου στη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου του περασμένου Νοεμβρίου.

Συνεδριάζει η Ιεραρχία για τα Θρησκευτικά

Για τρίτη φορά μέσα σε έξι μήνες συνεδριάζει η Ιεραρχία, το ανώτατο διοικητικό όργανο της Εκκλησίας. Την εισήγηση για την εκκλησιαστική εκπαίδευση θα κάνει ο μητροπολίτης Καισαριανής, Βύρωνος και Υμηττού κ. Δανιήλ, για το μάθημα των Θρησκευτικών θα μιλήσει ο μητροπολίτης Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Εφραίμ, ενώ ο Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος θα παρουσιάσει τις εξελίξεις για την πορεία του διαλόγου με τους Ρωμαιοκαθολικούς.

Οι μητροπολίτες για τα Θρησκευτικά

Οι αλλαγές στο μάθημα των Θρησκευτικών προβληματίζουν τους ιεράρχες, οι οποίοι εστιάζουν στο να διατηρηθεί ο Ορθόδοξος χαρακτήρας του μαθήματος, καθώς προβάλει τα ήθη και τα έθιμα της χώρας.

Ο μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ.Νικόλαος σε συνέντευξή του στο Newsbomb.gr, επισημαίνει ότι πρέπει να αλλάξει το μάθημα των θρησκευτικών καθώς είναι δεξαμενή και κιβωτός αξιών. «Δεν είναι καιρός να έρθουν πίσω;», διερωτάται και επισημαίνει ότι όλοι πρέπει να καθίσουν και να συζητήσουν πώς θα γίνει καλύτερο το μάθημα.... Να έχει ορθόδοξο προσανατολισμό αλλά να έχει και μια ενημέρωση. Να μην είναι κατήχηση... Αλλά να μπουν τα παιδιά σε μια δεξαμενή ελπίδας και αγάπης, ελπίδας και αγάπης, δεν μπορώ να μην καταλάβω γιατί να μην τα έχει αυτά;»

Ο μητροπολίτης Δημητριάδος κ. Ιγνάτιος σε συνέντευξή του στο Newsbomb.gr αποκαλύπτει το σχέδιο που επεξεργάζονται από κοινού υπουργείο Παιδείας και Εκκλησία για το μάθημα των Θρησκευτικών. Για το μάθημα των Θρησκευτικών επισημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουν τα βιβλία, να απευθύνονται σε όλα τα παιδιά και το μάθημα να έχει Ορθόδοξο χαρακτήρα
Newsbomp

Φύλο, Γονείς, Εκκλησία: κάποιες σκέψεις, μια ενδιαφέρουσα άποψη

π.Β.Θερμός
Στους δημόσιους διαλόγους στον τόπο μας συνήθως επικρατούν πολώσεις και ο κάθε «αντίπαλος» απορρίπτει μαζικά ό,τι προτείνει ο άλλος.  Έτσι αδυνατούμε να αναχθούμε στην αλήθεια και στο πρακτέο. Το άρθρο αυτό θα επιχειρήσει να αντιταχθή σε αυτή την παθολογία.

Ενταγμένο σε ένα τρίπτυχο δράσεων (οι άλλες δύο αφορούν στην διατροφή και στους εθισμούς) το ζήτημα του φύλου εμφανίσθηκε πρόσφατα στο προσκήνιο μέσα από μια εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας. Σκοπός της είναι να διοργανωθούν μαθήματα και εκδηλώσεις που θα ενημερώσουν και θα ευαισθητοποιήσουν τους μαθητές γυμνασίου στα ακόλουθα θέματα: «Σωματικές αλλαγές στην εφηβεία, Βιολογικό και Κοινωνικό Φύλο, Αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα, Ανθρώπινα δικαιώματα και δικαιώματα των γυναικών». Προτείνονται επίσης και επιπλέον θεματικές για γονείς και εκπαιδευτικούς: «Φύλο, Σεξουαλικός Προσανατολισμός και Ανθρώπινα Δικαιώματα, Έμφυλα στερεότυπα και διακρίσεις με βάση το φύλο στην οικογένεια, στην εργασία και στην κοινωνία, Έμφυλη βία, ενδοοικογενειακή βία και βία κατά των γυναικών, Ομοφοβία και Τρανφοβία στην κοινωνία και στο σχολείο».Όπως ήταν αναμενόμενο η εγκύκλιος αυτή ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών στον χώρο της Εκκλησίας, από κληρικούς και λαϊκούς. Κυκλοφόρησε μάλιστα και ειδική φόρμα για να υπογράψουν οι γονείς αρνούμενοι την συμμετοχή του παιδιού τους.

 Για όποιον παρακολουθεί τις εξελίξεις στο ζήτημα του φύλου η πρωτοβουλία αυτή δεν αποτέλεσε έκπληξη. Συνιστά ένα κρίκο σε μια αλυσίδα δράσεων οι οποίες στοχεύουν στην ανάδειξη του ζητήματος της έμφυλης διαφοράς στην δημόσια σφαίρα με απώτερο σκοπό τις αλλαγές τόσο στις νοοτροπίες όσο και στο νομικό πλαίσιο. Φορείς αυτών των δράσεων είναι, από τη μια ακτιβιστές του κινήματος ομοφυλόφιλων-τρανς-κουήρ, και από την άλλη πανεπιστημιακοί οι οποίοι ανήκουν στο μεταμοντέρνο ρεύμα του κονστρουξιονισμού (που ερμηνεύει όλες τις ταυτότητες ως κοινωνικά κατασκευασμένες, αλλά και ως μηχανισμούς ελέγχου). Αμφότερες οι ομάδες φαίνεται ότι έχουν αποκτήσει πρόσβαση στα κέντρα αποφάσεων του Υπουργείου Παιδείας.Εκ προοιμίου δηλώνω πως θεωρώ ότι πρέπει να ασκηθούν πιέσεις προς το Υπουργείο να αποσύρει τη σχετική θεματική, οι δε γονείς να υπογράψουν δήλωση με την οποία θα αρνούνται την συμμετοχή των παιδιών τους. Θα εξηγήσω τους λόγους.

Κατ’ αρχήν, υπάρχουν κάποια θετικά στοιχεία στην παραπάνω θεματική, τα οποία δείχνουν καλές προθέσεις. Πράγματι, υπάρχει ανάγκη να ενημερωθούν οι έφηβοι για τις ψυχοσωματικές αλλαγές της ηλικίας τους, καθώς και για τα δικαιώματα των γυναικών και για την ανάγκη ισοτιμίας των φύλων. Είναι επίσης απαραίτητο να ευαισθητοποιηθούν ενάντια στη βία κατά των γυναικών και των ομοφυλόφιλων (κατά καιρούς μαθαίνουμε διάφορα κρούσματα βίας κατά ομοφυλόφιλων, αλλά αυτά είναι ελάχιστα μπροστά σε όσα πραγματικά συμβαίνουν). Τέλος, είναι καιρός να σταματήσουν οι έντονοι έμφυλοι διαχωρισμοί των οικιακών εργασιών στα ζευγάρια, οι οποίοι φυτρώνουν στο έδαφος παρωχημένων ανδροκρατικών αντιλήψεων.

Η κοινωνία μας δυστυχώς διακρίνεται σε μεγάλη έκταση για καθυστερημένες αντιλήψεις και προβληματικές στάσεις: αγόρια μεγαλώνουν ακόμη στην εποχή μας με την υπεροχή του ανώτερου και κορίτσια ανατρέφονται με τη νοοτροπία ότι οφείλουν να υπηρετούν τους αδελφούς τους· νέοι φθάνουν στην ενηλικίωση με εμπεδωμένα τα στερεότυπα των ‘ανδρικών’ και ‘γυναικείων’ ενασχολήσεων, με αποτέλεσμα στον γάμο τους να αρχίζει ψυχική απόσταση η οποία γεννά πλήθος συγκρούσεων, καθώς η εργαζόμενη σύζυγος μάταια ζητά κάποια βοήθεια· φαλλοκρατικές στάσεις (διάχυτες στον μεσογειακό χώρο) οδηγούν σε δυσφορία απέναντι στο θέαμα ομοφυλόφιλων ή διαφυλικών (τράνς) ατόμων, δυσφορία που με τη σειρά της οδηγεί σε λεκτική και σωματική βία· η ίδια ανδροκεντρικότητα, επίσης, καθιστά τους γονείς ομοφυλόφιλων αγοριών επιρρεπείς σε κατάθλιψη και θυμό, περισσότερο από όσο συμβαίνει σε γονείς ομοφυλόφιλων κοριτσιών για τους οποίους η ανακοίνωση συνήθως δημιουργεί λιγότερες ψυχικές συνέπειες.Όλα αυτά αποτελούν συμπτώματα κοινωνικής παθολογίας, για τα οποία πρέπει όντως να γίνει πολλή δουλειά. Η οικογένεια και το σχολείο καλούνται να λειτουργήσουν ως μοχλοί αυτής της αλλαγής. Να προσθέσω και την Εκκλησία εδώ: έχω στο παρελθόν σχολιάσει την υποτίμηση των γυναικών μέσα στην Εκκλησία και την ανάγκη για συνεργασία των δύο φύλων και για συμμετοχή των γυναικών στη λήψη αποφάσεων. Μέχρι στιγμής οι γυναίκες συμβάλλουν μόνο ως κατηχήτριες, στελέχη κατασκηνώσεων, ή μέλη φιλοπτώχου· το επιτελικό έργο σχεδιασμού αλλά και η καθημερινή λήψη αποφάσεων ανήκει μόνο σε άνδρες, κυρίως κληρικούς. Μπορεί να μην ανήκει στις προθέσεις μας αλλά όσο διατηρείται η συνθλιπτική κυριαρχία των ανδρών στον εκκλησιαστικό χώρο, ούτε η ευρύτερη κοινωνία έχει ελπίδα ανάκαμψης· η Εκκλησία μας ακόμη διαθέτει μεγάλη επιρροή.

Τελειώνουμε εδώ ως προς την σημασία αυτής της πρωτοβουλίας του Υπουργείου; Όχι, μάλλον τώρα αρχίζουμε. Είναι σαφές, για όποιον ξέρει να διαβάζει πίσω από τις γραμμές των επίσημων ανακοινώσεων, πως η ατζέντα της εν λόγω δράσης εκτείνεται πολύ πιο πέρα από τους στόχους που ανέφερα προηγουμένως. Από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου φρονώ ότι στόχοι των δύο αυτών χώρων, καθώς και της εγκυκλίου, είναι άλλοι. Αποκρυπτογραφώ τι πράγματι επιζητούν όσοι υπαγόρευσαν αυτή την εγκύκλιο:

α) Να ακυρωθή οποιαδήποτε έμφυλη διάκριση στην πράξη, π.χ. τα παιδιά να παίζουν με όλα τα παιγνίδια, ‘αγορίστικα’ και ‘κοριτσίστικα’ (κυκλοφόρησε και σχετικό βιβλίο από καθηγήτρια Παιδαγωγικού Τμήματος). Στην ορολογία των κινηματικών και ακαδημαϊκών χώρων τα ‘έμφυλα στερεότυπα’ αποτελούν κόκκινο πανί και περιλαμβάνουν σχεδόν οτιδήποτε εμπίπτει στη διάκριση των φύλων. Δεν θα είναι υπερβολή να ισχυρισθούμε ότι τους έχουν αποδοθή όλα τα δεινά που παρατηρούνται στις σχέσεις των φύλων, έχουν δε εκπονηθή επ’ αυτών αναρίθμητες μεταπτυχιακές και διδακτορικές εργασίες υπό την καθοδήγηση των εν λόγω πανεπιστημιακών. Οι χώροι αυτοί δεν περιορίζονται στην καταπολέμηση της ανισότητας αλλά σχεδόν ψυχαναγκαστικά επιδιώκουν την εξάλειψη της διάκρισης καθεαυτήν· μάλιστα μερικές φορές δίνουν την εντύπωση ότι διακατέχονται από μίσος προς την διαφορά των φύλων.

β) Να παγιωθή ο όρος ‘ομοφοβία’ για οποιαδήποτε αντίρρηση περί της ομοφυλοφιλίας και να μην περιορίζεται στο άγχος και την επιθετικότητα, όπως στην πραγματικότητα ο όρος σημαίνει. Έτσι ποινικοποιείται (μεταφορικά, αλλά δυστυχώς σε ορισμένες χώρες και κυριολεκτικά) η έκφραση της άποψης πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι φυσιολογική ή πως είναι ασύμβατη με την θρησκευτική πίστη. Στην πραγματικότητα, «καταπολέμηση της ομοφοβίας στο σχολείο» σημαίνει ότι θα διδάσκονται τα παιδιά πως όποιος δεν θεωρεί την ομοφυλοφιλία φυσιολογική παραλλαγή είναι μισαλλόδοξος και φοβικός. Αλλά ομοφοβικός είναι όποιος φοβάται ή αποστρέφεται ή μισεί η περιφρονεί τους ομοφυλόφιλους, όχι όποιος έχει διαφορετικές απόψεις. Οι δήθεν ‘προοδευτικοί’ χώροι έφθασαν στο σημείο για το οποίο πάντοτε επέκριναν άλλους, να καταδιώκουν απόψεις! Είναι θέμα χρόνου να επιτύχουν την ψήφιση διάταξης που θα τιμωρεί όσους κληρικούς λαμβάνουν δημόσια θέση κατά της ομοφυλοφιλίας.

γ) Να προωθηθή η σχετικοποίηση του φύλου και η νομοθετική πρόβλεψη για νομική αλλαγή φύλου χωρίς χειρουργική επέμβαση ή γενικά για αυτοπροσδιορισμό του φύλου. Στην κουήρ θεωρία (που αποτελεί το ιδεολογικό υπόβαθρο αυτής της στάσης) δεν υπάρχουν μόνο δύο φύλα, η δε δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού του φύλου αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα.

Στα συμπεράσματα αυτά (που δεν είναι υποψίες αλλά βεβαιότητες) καταλήγω μελετώντας την σχετική ελληνική βιβλιογραφία των ακτιβιστών και πανεπιστημιακών που προανέφερα, όσο και τις διεθνείς εξελίξεις. Σε αυτά τα στοιχεία έρχονται να προστεθούν και πληροφορίες ότι υπάρχει πρόθεση για νομοθετική ρύθμιση που θα εισάγει όσα περιέγραψα στην παράγραφο γ. Απέναντι σε όλα αυτά ποια καλείται να είναι η στάση της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα των πιστών, δηλαδή όλων όσοι δεν συμμερίζονται τους ακραίους εκείνους χώρους;

Κατ’ αρχήν θα πρέπει να μάθουμε να είμαστε νηφάλιοι. Δεν χρειάζεται πανικός ούτε επιθετικότητα, αμφότερα εξασθενίζουν την αντίδρασή μας. Επιπλέον είναι ανάγκη να αναγνωρίζουμε τα θετικά σημεία των όποιων πρωτοβουλιών και να συμμαχούμε με τους χώρους αυτούς στις αναγκαίες αλλαγές. Δεν ωφελεί να βαδίζουμε με πολώσεις και μόνιμες εξ ορισμού αντιπαλότητες. Το να λές ‘όχι’ σε όλα όσα λέει ο υποτιθέμενος αντίπαλός σου δεν σε τιμά και τελικά βλάπτει την κοινωνία. Αν π.χ. γίνει μια διαδήλωση κατά της βίας που υφίστανται οι ομοφυλόφιλοι δεν θα πείραζε καθόλου (μάλλον θα ωφελούσε πολλαπλώς) να συμμετέχουν και πιστοί σε αυτήν, αφού (πρέπει να) συμμερίζονται το αντικείμενό της. Είμαστε σύμμαχοι με τους μεταμοντέρνους και με τους πάντες σε ό,τι αφορά στην προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Αντίθετα, όμως, θα πρέπει να δοθή αγώνας ενάντια στην απάλειψη της διαφοράς των φύλων και στη νομική σχετικοποίηση του φύλου. Τα κοινωνικά στερεότυπα περί των φύλων ασφαλώς υπάρχουν, και η ταυτότητα δομείται πάντοτε και κοινωνικά, δεν θα πρέπει όμως να ‘μαζί με το νερό να πετάξουμε και το μωρό’. Η πολιτική ορθότητα των δύο ακραίων χώρων θεωρεί αιτία πολέμου την επίκληση βιολογικών διαφορών («ουσιοκρατία!» κραυγάζει) ανάμεσα στα δύο φύλα, όμως είναι αναντίρρητο γεγονός πως αγόρια και κορίτσια παίζουν με διαφορετικά παιγνίδια και λόγω διαφορών στον εγκέφαλό τους, όχι μόνο επειδή έτσι τα εκπαιδεύει η κοινωνία. Έτσι κι αλλιώς τίποτε δεν είναι απόλυτο και οι διαφορές προκύπτουν στατιστικά· πάντοτε θα υπάρχουν αγόρια που θα συμμετέχουν σε παιγνίδια και δραστηριότητες κοριτσιών, καθώς και πάντα θα υπάρχουν ‘αγοροκόριτσα’.

Αλλά και στα ζευγάρια που πραγματικά αγαπιούνται η κατανομή των εργασιών του νοικοκυριού δεν είναι απόλυτη: ο άνδρας θα βοηθήσει τη γυναίκα του. Μάλιστα, κατά τα τελευταία χρόνια όπου πολλοί άνδρες έμειναν άνεργοι, ανέλαβαν αυτοί περισσότερες δουλειές του σπιτιού από τη γυναίκα τους, χωρίς να αισθάνονται μειωμένο τον ανδρισμό τους. Χρειάζεται οπωσδήποτε πολλή ‘εκπαίδευση’ ακόμη, ειδικά των ανδρών. Όμως ο εκκλησιαστικός χώρος δεν αποδέχεται τα στερεότυπα ως ζήτημα αρχής όπως κάποιοι νομίζουν, απόδειξη οι ‘γυναικείες’ εργασίες που επιτελούν οι μοναχοί και οι ‘ανδρικές’ εργασίες που επιτελούν οι μοναχές.

Αποτελεί κοινή εμπειρική διαπίστωση πως η κατανομή των θεωρούμενων ως ανδρικών και γυναικείων ιδιοτήτων προσωπικότητας στα δύο φύλα δεν είναι δύσκαμπτα μονόπλευρη (οι άνδρες μόνο με ανδρικά χαρακτηριστικά και οι γυναίκες μόνο με γυναικεία) αλλά ακολουθεί κάποιες στατιστικές καμπύλες. Έτσι κάθε άτομο χαρακτηρίζεται από μικρού ή μεγάλου βαθμού γνωρίσματα από τα θεωρούμενα (με βάση τα στερεότυπα) ως ανήκοντα στο άλλο φύλο. Αυτό αποτελεί ευλογία διότι, εκτός του ότι εμπλουτίζει την κοινωνία με ασύλληπτη ποικιλία χαρακτήρων, συνιστά και την βάση πάνω στην οποία θα επέλθει η αλληλοκατανόηση των φύλων στα πλαίσια του έρωτα και του γάμου. Χωρίς αυτή την μικτή κατανομή γνωρισμάτων θα ήταν αδύνατο ο ένας να γνωρίσει και να αγαπήσει τον άλλο.

Είναι άλλο πράγμα, όμως, η συμμετοχή κάθε ανθρώπου στα κοινά γνωρίσματα της ανθρώπινης φύσης (προϋπόθεση για εν μέρει υπέρβαση των έμφυλων στερεότυπων) και άλλο η εξ αρχής υποτίμηση της σημασίας του βιολογικού φύλου υπέρ της αποκλειστικά ψυχικής ταυτότητας. Απέναντι στην τάση για εξάλειψη της διαφοράς των φύλων, η θέση μας πρέπει να είναι ξεκάθαρη: πρόκειται για έγκλημα. Η διαφορά των φύλων είναι πλούτος για την ανθρωπότητα. Τα δύο φύλα χαρακτηρίζονται καταστατικά από μια έλλειψη, στην οποία ο άνθρωπος συγκροτείται και που εξ αιτίας της και μόνο γίνεται ικανός να κοινωνεί. Η αποδοχή του σχετικού ανοίγει τον δρόμο προς το απόλυτο. Ο άνθρωπος δομείται μέσα από την ευγνώμονη αποδοχή της έλλειψης, από την αναγνώριση ότι ευτυχώς δεν μπορεί να είναι όλα και ότι έχει ανάγκη το διαφορετικό. (Τι γυρίσματα που έχει ο καιρός… Ποιος μπορούσε να φαντασθή πως η Εκκλησία κάποτε θα έδινε αγώνα για να γίνει σεβαστή η σωματικότητα, την ίδια ώρα που ο ‘προοδευτικός’ χώρος την υποτιμά!).

Η έλλειψη δεν είναι ‘ατύχημα’ αλλά ‘συνταγματική’ συνθήκη για το ώριμο υποκείμενο. Η ψευδαίσθηση ότι κάποιος δεν υπόκειται στους περιορισμούς του φύλου μόνο τον ναρκισσισμό του εξυπηρετεί. Ειδικά όταν η ρευστότητα γύρω από το φύλο διδάσκεται στην ηλικία της εφηβείας, όπου μια σύγχυση ταυτότητας υπάρχει έτσι και αλλιώς, τότε η αναπτυσσόμενη προσωπικότητα δεν βοηθείται να συγκροτηθή. Εκείνος μεν που συμβαίνει να δυσφορεί γύρω από το φύλο του πρέπει να στηριχθή ψυχιατρικά και ψυχοθεραπευτικά και να προστατευθή από κάθε είδους κακοποίηση, αλλά όσοι ως πλειοψηφία πασχίζουν να συγκροτήσουν ταυτότητα θα βοηθηθούν αν τους συνδράμουμε στην ταύτιση με το φύλο τους.

Η ύπαρξη ελάχιστων μεσοφυλικών ατόμων (που φέρουν όργανα και των δύο φύλων) και λίγων διαφυλικών (που αισθάνονται ψυχικά να ανήκουν στο αντίθετο φύλο σε σχέση με το βιολογικό τους) δεν επιτρέπεται να συμπαρασύρει σε κατάργηση μια διαχρονική θεμελιώδη συνιστώσα του πολιτισμού. Ουσιαστικά ο αγώνας εδώ έχει έναν ευρύτερο στόχο: να καταδειχθή πως όντως υπάρχουν διαχρονικές θεμελιώδεις συνιστώσες του πολιτισμού, σε πείσμα όσων φρονεί και διαδίδει το μεταμοντέρνο ρεύμα. Οι 300.000 που είχαν συρρεύσει το 2013 στους δρόμους του Παρισιού (της πιο εκκοσμικευμένης χώρας!) για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στον γάμο ομοφυλόφιλων και στην υιοθεσία παιδιών δεν ήταν μόνο χριστιανοί. Συμμετείχαν πάμπολλοι άθεοι ή αγνωστικιστές, οι οποίοι όμως δεν συμφωνούσαν να ακυρωθή η αρχετυπική εικόνα των δύο φύλων ως σημείο αναφοράς για τον αναπτυσσόμενο άνθρωπο. Να μια ενδιαφέρουσα συμμαχία!

Είναι λοιπόν εντελώς άλλο θέμα η αλλαγή φύλου κάποιου που υποφέρει από επίμονη δυσφορία (και αφού προηγουμένως αποκλεισθούν ψυχιατρικές διαταραχές οι οποίες ενδέχεται να τροφοδοτούν αυτή την επιθυμία) και εντελώς άλλο η είσοδος της ανθρωπότητας σε έναν αχανή χώρο διαφόρων παραλλαγών φύλου μέσα στον οποίο θα έχει κανείς την δυνατότητα να αυτοκαθορίζεται κατά το δοκούν απαιτώντας κατόπιν από τον νόμο να υπακούει στις φαντασιώσεις του. Η Εκκλησία θα χρειασθή να αποδεχθή το πρώτο και να καταπολεμήσει σθεναρά το δεύτερο. Και φυσικά δεν είναι δυνατόν να αποδεχθή να διδάσκεται αυτό το μειοψηφικό ρεύμα στα σχολεία ως δήθεν επιστημονική πραγματικότητα.

Η μετανεωτερική κατάσταση ‘χαϊδεύει’ συστηματικά τις επιθυμίες και έχει εν γένει συμμαχήσει με τον ηδονισμό ως στάση ζωής. Ας σημειώσω ότι ο ναρκισσισμός αποτελεί μια από τις πιο εκλεπτυσμένες και χειρότερες μορφές ηδονισμού. Αλλά η κατάργηση κάθε κανονιστικότητας και η αποδοχή κάθε αυθαίρετου ατομοκεντρικού θελήματος με κανένα τρόπο δεν επιτρέπεται να θεσμοθετηθούν και να αλλοιώσουν τον πολιτισμό. Το πρόβλημα δεν αποτελούν οι ομοφυλόφιλοι και οι τρανς (δεν είναι εξ ορισμού περισσότερο ηδονιστές από τους ετεροφυλόφιλους) αλλά όσοι, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, μαχητικά αγωνίζονται να αλλοιώσουν την έννοια του ανθρώπινου όντος προς την κατεύθυνση μιας τυφλής ψυχαναγκαστικής ατομικότητας η οποία απαιτεί από την ανθρωπότητα να την υπηρετήσει.

Θα ευχόμουν να μπορούσε να διαχωρισθή η υγιής θεματική της πρωτοβουλίας του Υπουργείου από την προβληματική. Αλλά όσο αυτό δεν γίνεται ας αγωνισθούμε να ματαιώσουμε την πρωτοβουλία, αφού τα μειονεκτήματα μάλλον θα είναι σοβαρότερα από τα πλεονεκτήματα.
Ψυχίατρος παιδιών και εφήβων
πηγή: www.amen.gr/article/fylo-goneis-ekklisia-kapoies-skepseis

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017

Η ταπείνωση του Θεού και η αλαζονεία των χριστιανών


          “ Ο Χριστός υπήρχε εν μορφή Θεού, είχε όλα τα γνωρίσματα της θεότητος, δεν θεώρησε ωστόσο αρπαγμό το να είναι ομότιμος με τον Πατέρα, δεν θεώρησε δηλαδή τη θεϊκή ιδιότητα ένα λάφυρο ή ένα προνόμιο που έπρεπε να απολαμβάνει. Ο Χριστός δηλ. δεν μένει επαναπαυμένος στη δόξα του Ουρανού ούτε στα προνόμια που έχει ως δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Εγκαταλείπει τον ουρανό, την μακαριότητα, και εισέρχεται στην τραγωδία, του πόνους και τα βάσανα της ανθρώπινης ιστορίας με σκοπό την σωτηρία του ανθρώπου.

          Αυτή η κίνηση και φιλεύσπλαχνη ενέργεια του Θεού, πέρα της μεγίστης θεολογικής σημασίας, ενέχει και μια ηθική προτροπή. Μια πρόταση ζωής. Εάν ο Θεός ενεργεί με αυτόν τον τρόπο της παραίτησης από κάθε  μορφή δόξας και τιμής, εμείς τι πρέπει να πράττουμε στην καθημερινότητα του βίου μας ως φορείς του μηνύματος Του; Ποια πρέπει να είναι η στάση μας στην εξουσία και τη δύναμη που πολλές φορές μας δίνεται; Αυτό που βλέπουμε στη ζωή των χριστιανών είναι ότι, οσάκις μας δόθηκε ένα προνόμιο, ένα αξίωμα, ένα χάρισμα, τι πράξαμε; το σφετεριζόμαστε ως αρπαγμό. Γινόμαστε “δήθεν”, αλλοιώνεται ο χαρακτήρας μας, χάνουμε την ταυτότητά μας.

          Οικειοποιούμαστε τις θέσεις διακονίας , δημόσιας και συλλογικής ζωής, προς ίδιον όφελος. Προς δοξασμό του προσώπου μας, του ονόματός μας, της φήμης μας, της υστεροφημίας μας. Το συμφέρον μας και η ατομική μας καταξίωση προτάσσεται ως κύριο σημείο αναφοράς. Προσπαθούμε ανίερα και βέβηλα να κρύψουμε το πρόσωπο του Χριστού προβάλλοντας διαρκώς το δικό μας. Απαιτούμε μονάχα να κερδίζουμε και ποτέ να χάνουμε. Αισθανόμαστε ότι πάντες μας χρωστάνε. Θεός, Εκκλησία, κοινωνία, ιστορία. ‘Όμως η ιστορία δεν γράφεται από τις απαιτήσεις μας, αλλά από το θέλημα του Θεού. Γι’ αυτό και πολλές φορές οι ματαιόδοξες απαιτήσεις μας ανατρέπονται.

π. Λίβυος, στο “Η ενοχή της χαράς”

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2017

Κυριακή Απόκρεω- Μικρό Αρχονταρίκι


         Την Κυριακή της Απόκρεω μετά τη Θ. Λειτουργία οι εκκλησιαζόμενοι πιστοί, μετά από πρόσκληση του προϊσταμένου του Ι. Ναού, προσήλθαν στην παρακείμενη αίθουσα καφέ του πνευματικού μας κέντρου για το καθιερωμένο παραδοσιακό κέρασμα -πρωινό.

          Στο “Μικρό Αρχονταρίκι” που επακολούθησε ο π. Γερασιμάγγελος με λόγους λιτούς και επίκαιρους αναφέρθηκε στο πνεύμα και το νόημα της Μ. Σαρακοστής που βρίσκεται επί  θύραις. Και προσκάλεσε τους πιστούς να συνειδητοποιήσουν και να εκμεταλλευτούν αυτή την περίοδο της μετανοίας, όπως την χαρακτηρίζει η Εκκλησία μας, ως κατάλληλη  προετοιμασία για τη μεγάλη εορτή της Αναστάσεως του Κυρίου.

          Η σημερινή Κυριακή της Κρίσεως έρχεται να μας υπενθυμίσει την ετοιμότητα στην οποία πρέπει να βρισκόμαστε μια και δεν πρόκειται να ξεφύγει κανείς. Η Κρίση των Εσχάτων πρέπει να μας κάνει ν’ ανησυχούμε-όχι ν’ αγωνιούμε- γιατί στο τέλος μετά από τα παθήματα των πιστών και της Εκκλησίας, λόγω της εχθρότητας ο Βασιλιάς Ιησούς Χριστός και θα συμβασιλεύσουν στη Βασιλεία του Θεού, όσοι θα μείνουν πιστοί σ’ Αυτόν.

          Θέλω τονίσω για άλλη μια φορά, ότι αυτές οι τακτές ενοριακές συνάξεις μετά τη Θ. Λειτουργία, δημιουργούν μια άλλη λειτουργία, γιατί καλλιεργούν την γνησιότητα της αγάπης και την συνειδητοποίηση της ενοριακής μας ταυτότητας και συνοχής.

          Κάποιος ενορίτης  έλεγε, ότι όταν ήρθε στην ενορία μας ένοιωθε μοναξιά και αποξένωση γιατί δεν γνώριζε και δεν είχε επικοινωνία με κανέναν. Τώρα, λέει,νοιώθω αρκετά καλύτερα. Έχω την αίσθηση ότι βρίσκομαι ανάμεσα σε αδελφούς και ότι μαζί συναποτελούμε μια μεγάλη ενοριακή οικογένεια, καθώς συμμετέχω ανελλιπώς  τόσο στις ιερές ακολουθίες, όσο και στις άλλες ενοριακές εκδηλώσεις. Εξ άλλου αυτό τον σκοπό υπηρετεί και καλλιεργεί η γνήσια ενοριακή ζωή με κέντρο τη Θ. Ευχαριστία που μας ενώνει όλους  στο ένα Σώμα  του Ιησού Χριστού.






          Εύχομαι σ’ όλους σας καλή Μεγάλη Σαρακοστή
                                                 Πρωτ. Γερ- Άγγ. Σταν.

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τοῦ πόνου

Γέροντα, ποιὸ πόνο λέτε ἀνυπόφορο;

– Τὸν πόνο πού κάνει νὰ τρέχουν δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια! Αὐτὰ τὰ δάκρυα δὲν εἶναι οὔτε μετανοίας οὔτε ἀγαλλιάσεως· ποῦ ὑπάγονται; Τί λέτε;

– Μαρτύριο δὲν εἶναι, Γέροντα;

– Ἔμ, μαρτύριο εἶναι!

–Γέροντα, ὅταν ἔχω δυνατὸ πόνο, δυσκολεύομαι νὰ πῶ «δόξα Σοι ὁ Θεός».

– Γιατί δυσκολεύεσαι; Νὰ σκέφτεσαι τί τράβηξε ὁ Χριστός. Ξύλο, ὀνειδισμούς, φραγγέλωμα, σταύρωση! Καὶ ὅλα τὰ ὑπέμεινε, «ἀναμάρτητος ὧν» , γιὰ τὴν σωτηρία μας. Καὶ ἐσύ, ὅταν πονᾶς, νὰ λές: «Γιὰ τὴν ἀγάπη Σου, Χριστέ μου, θὰ ὑπομείνω».

– Γέροντα, τί χρειάζεται γιὰ νὰ ξεπεράσεις τὸν πόνο;

– Παλληκαριά, βία χρειάζεται. 

– Καὶ τὸν ἀνυπόφορο πόνο πῶς τὸν ἀντιμετωπίζει κανείς;

– Ἂν εἶναι κοσμικός, μὲ τὸ τραγούδι, ἂν εἶναι πνευματικὸς ἄνθρωπος, μὲ τὴν ψαλμωδία...

Ὁ πατέρας μου μία φορὰ εἶχε πυρετὸ καὶ πολὺ πονοκέφαλο. Τί κάνει λοιπόν; Παίρνει καὶ τρώει μία ἁλμυρὴ σαρδέλα, πίνει καὶ ἕνα ποτήρι κρασὶ καὶ ἄρχισε νὰ τραγουδάει τὸ «Ξύπνα, καημένε μου ραγιὰ» καὶ ἄλλα τραγούδια τῆς κλεφτουριᾶς καὶ ἔγινε καλά! Ἔτσι καὶ ἐμεῖς νὰ ψέλνουμε, γιὰ νὰ διασκεδάζεται ὁ πόνος! Κι ἐγὼ μία μέρα κρύωσα καὶ εἶχα ἕναν πονοκέφαλο, ποὺ πήγαινε νὰ σπάσει τὸ κεφάλι μου. Ἄρχισα λοιπὸν μία πολὺ ὡραία ψαλμωδία καὶ μοῦ ἔφυγε ὁ πονοκέφαλος. Πράγματι ἡ ψαλμωδία μαζὶ μὲ τὴν εὐχὴ πολὺ βοηθάει σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις· ἁπαλύνει τὴν ψυχή, τὴ γλυκαίνει, γιατί οἱ συνεχεῖς θλίψεις καὶ οἱ πόνοι τὴν καταβάλλουν καὶ τῆς δημιουργοῦν ψύξη. Καὶ χθὲς βράδυ δὲν μποροῦσα νὰ κοιμηθῶ ἀπὸ τὸν πόνο. Εἶπα πώς, ἂν δὲν ξημερώσω καὶ πεθάνω, τότε θὰ ἔχω... μεγάλη μέρα. Στὴν ἄλλη ζωὴ δὲν θὰ βραδιάζει ποτέ, οὔτε θὰ ξημερώνει... Ἔπειτα πῆρα ἕνα... χάπι· ἔψαλα «Τὰς ἀλγηδόνας τῶν Ἁγίων...» . Αὐτὸ τό... χάπι διαρκεῖ ὅλη τὴ νύχτα! Ἔχουν τέτοιο χάπι ἐδῶ οἱ γιατροί;

– Γέροντα, λένε ὅτι τὴ νύχτα οἱ πόνοι δυναμώνουν.

– Ναί, βαραίνει τὴ νύχτα ὁ ἄνθρωπος. Ὕστερα τὴν ἡμέρα οἱ ἄρρωστοι, ἐπειδὴ ἔχουν συντροφιά, συζητοῦν κ.λπ., ξεχνοῦν τὸν πόνο. Τὸ βράδυ ποὺ εἶναι μόνοι τους, πάει ὁ νοῦς τους στὸν πόνο καὶ νομίζουν ὅτι πονοῦν περισσότερο. Στὴν ἀρρώστια πόνοι θὰ ὑπάρχουν, ἀλλὰ σκοπὸς εἶναι νὰ γυρίζουμε τὸ κουμπὶ σὲ ἄλλη συχνότητα, γιὰ νὰ ξεχνιοῦνται. Γιατί, ἂν δὲν ἀντιμετωπίζεις σωστὰ τὸν πόνο, θὰ πονᾶς δύο φορές. Ἂν σκέφτεσαι τὸν πόνο, θὰ διπλασιάζεται ὁ πόνος. Ἐνῶ μὲ ἕναν καλὸ λογισμό, ἂν λ.χ. θυμᾶσαι αὐτοὺς ποὺ πονοῦν πιὸ πολὺ ἀπὸ σένα ἢ ἂν ψάλεις λίγο, ὁ πόνος ξεχνιέται.



– Γέροντα, ὁ πόνος συνήθως σὲ προειδοποιεῖ ὅτι κάτι συμβαίνει στὸν ὀργανισμό. Στὴ συνέχεια πόση προσοχὴ πρέπει νὰ τοῦ δίνεις;

– Πρέπει νὰ δοκιμάζει κανεὶς τὴν ἀντοχή του καὶ ἀνάλογα νὰ προσέχει. Ἰδίως, ὅταν περάσει ἡ ἡλικία, χρειάζεται προσοχή, γιατί ἕνα παλιὸ αὐτοκίνητο, ἂν συνεχίσει νὰ τρέχει μὲ τὴν ἴδια ταχύτητα ποὺ ἔτρεχε, ὅταν ἦταν καινούργιο, θὰ φύγουν οἱ ρόδες ἀπὸ δῶ, τὸ καρμπιρατὲρ ἀπὸ κεῖ... Τὸ διάστημα πού μοῦ πονοῦσε ἡ μέση, δὲν μποροῦσα νὰ κάνω κομποσχοίνι ὄρθιος. Ὅταν εἶδα ὅτι λιγάκι βελτιώθηκε, σηκώθηκα καὶ ἔκανα τὰ κομποσχοίνια ὄρθιος καὶ μεγάλες μετάνοιες, ὁπότε μὲ ξαναπόνεσε. Κάθισα λίγο. Μετὰ εἶπα: «Ἄντε νὰ ξαναδοκιμάσω». Πάλι τὰ ἴδια· πονοῦσα. Ὕστερα δὲν συνέχισα, ἀλλὰ εἶχα ἀναπαυμένο τὸν λογισμό μου

– Ἕνας πόνος, Γέροντα, ποὺ ξέρω ὅτι δὲν ἔχει ἄλλη ἐπίπτωση στὸν ὀργανισμό, δὲν μὲ ἀνησυχεῖ. Ὅταν ὅμως δείχνει ὅτι ὑπάρχει μία σοβαρὴ βλάβη, μὲ ἀνησυχεῖ.

– Κοίταξε, ὁ πόνος λ.χ. τῆς μέσης μπορεῖ νὰ μὴν ἔχει καμία ἐπίπτωση στὸν ὀργανισμό, ἀλλὰ καθηλώνει τὸ σῶμα, ἐνῶ τοὺς ἄλλους πόνους τοὺς ὑποφέρει τὸ σῶμα.

– Γέροντα, ὅταν ὑποφέρει τὸ σῶμα, ὑποφέρει συγχρόνως καὶ ἡ ψυχή;

– Ὅταν ὁ ὁδηγὸς εἶναι ἄρρωστος, δὲν μπορεῖ νὰ τρέξει τὸ αὐτοκίνητο. Ἡ ψυχὴ ὑποφέρει, ὅταν πονάει τὸ σῶμα. Κατάλαβες; Τῆς λείπει ἡ διάθεση ποὺ ἔχει, ὅταν τὸ σῶμα εἶναι καλά. Ἀδιαθετεῖ καὶ ἡ ψυχὴ κατὰ κάποιον τρόπο.

– Γέροντα, ὁ πόνος ἀγριεύει τὸν ἄνθρωπο;

– Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀντιμετωπίσει πνευματικὰ τὸν πόνο, μπορεῖ νὰ ἀγριέψει. Ὅταν ὅμως τὸν ἀντιμετωπίσει πνευματικά, ἠρεμεῖ καὶ παρηγοριέται θεϊκά. Εἶναι πανηγύρι μετὰ ἡ ἀρρώστια. Χαίρεται, γιατί θὰ πάει μὲ τοὺς Ὁμολογητὲς καὶ τοὺς Μάρτυρες. Οἱ ἅγιοι Μάρτυρες ξεχνοῦσαν τὸν πόνο, γιατί ἡ ἀγάπη τους πρὸς τὸν Χριστὸ ἦταν μεγαλύτερη ἀπὸ τὸν πόνο καὶ τὸν ἐξουδετέρωνε.
το βρηκα:ρωμαϊκο οδοιπορικο

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

O Παράδεισος της Ψαλτικής Τέχνης | Σκέψεις προς τους αδελφούς ιεροψάλτες

Πίσω απ’ το τάλαντο της Ψαλτικής κρύβεται ο Παράδεισος. Έλεγεν ένας παλαιός παπάς "από το πως ψάλλεις, φαίνεται πόσον αγώνα πνευματικό κάνεις".

Κι είναι αλήθεια. Στο διακόνημα της Ψαλτικής κρύβεται ένας παράδεισος του οποίου η κατάκτηση δε κρίνεται από το τάλαντο που χάρισεν ο Θεός στον ψάλλοντα, μα από τον τρόπο διαχείρισης του ταλάντου από τον Ιεροψάλτη.Διαχείριση του ταλάντου, πρώτα απ’ όλα σημαίνει αναζήτηση της σχέσης του Ιεροψάλτη με τον Θεό κι έπειτα με την ίδια την τέχνη της Μουσικής. Άλλωστε, αν κάποιος ψάλλει επαγγελματικά και μόνο, χωρίς ν’ αναζητά τον Θεό, αυτό αργά η γρήγορα γίνεται κατανοητό. Ας ψηλώνει το αναλόγιο…

Έπειτα, η σχέση του ψάλτη με την ίδια την τέχνη της μουσικής και μάλιστα, όχι μόνο με την βυζαντινή μουσική αποκλειστικά, αλλά την εν γένει, ως οδό έκφρασης και επικοινωνίας.

Άλλωστε, τίποτε δε γεννήθηκε από μόνο του, τουλάχιστον από τότε που άρχισαν οι άνθρωποι να φτιάχνουν τις πρώτες κοινωνίες και σιγά σιγά να επινοούν τη γραφή.Ο Ιεροψάλτης μετέχει της Τέχνης. Δεν είναι εκτελεστής αλλά μυσταγωγούμενος εν Εκκλησία, εκφράζει τον αγώνα του για την υπέρβαση από την φθαρτότητα του κόσμου. Τι ευλογημένη αντίθεση! Ένα προϊόν πολιτισμού, όπως η Μουσική, λιβανίζεται μες την εκκλησιά της Ανάστασης.Μέσα σ’ αυτήν γίνεται δοξολογία, ικεσία, και μετάνοια. Σε μια συναυλία βυζαντινής μουσικής θα θαυμάσει κανείς την τεχνική μιας χορωδίας και τις δυνατότητές της. Πράγμα σπουδαίο μα… βυζαντινή μουσική χωρίς ακολουθία, χωρίς λιβάνι, χωρίς Θεία Λειτουργία δεν θα μπορέσει ποτέ στ’ αλήθεια να υπάρξει.Όπως αναζητά τον Θεό στη ζωή του, ο Ιεροψάλτης θα Τονε αναζητήσει και πάνω στο ψαλτήρι. Μας παρέδωσαν οι πατέρες μας ταπεινούς ψαλτάδες και δασκάλους. Ψαλτάδες που όταν έψαλλαν κοίταζαν μονάχα το βιβλίο καθ΄ όλη τη διάρκεια της ακολουθίας.Δε γύριζαν το κεφάλι, μετά από ένα επιβλητικό "Κύριε Ελέησον", να δουν τη συγκίνηση και τον θαυμασμό του κόσμου ώστε να φορτίσουν τις εγωιστικές τους μπαταρίες. Δε μειδιούσαν όταν ο αριστερός τους έκανε κάποιο λάθος κι ούτε το σχολίαζαν περιπαικτικά στον Δομέστικο.

Ο Χριστός κι η μουσική, δεν υπήρχε τίποτ’ άλλο. Καμιά φορά βλέπεις στ’ αναλόγια ένα μικρό χάρτινο εικονάκι καρφιτσωμένο πάνω- πάνω: υπάρχουν ψάλτες που κοιτάζουν, σ’ όλη την ακολουθία, βιβλίο κι εικονάκι. Κι η προσευχή του ψάλτη ταξιδεύει στο εκκλησίασμα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!Οι τρεις παίδες στο φλεγόμενο καμίνι έψαλλαν μ’ ένα στόμα στον Σωτήρα τους Θεό. Δε κοίταζε κανείς απ’ τους τρεις προφήτες ν’ ακουστεί περισσότερο. Έτσι και στο Ψαλτήρι: η φωνή του Πρωτοψάλτη είναι σα την Φωνή του Θεού πάνω στα ύδατα, που συνταιριάζει όλες τις άλλες φωνές κι ακούγονται σα να ‘ναι μία.Οι ισοκράτες διαιωνίζουν τη φωνή του Πρωτοψάλτη, δίδοντας προοπτική στον ήχο κι όχι υπερβαίνοντας τον λόγο. Το ψαλτήρι λοιπόν δεν είναι τόπος επίδειξης αλλά διδασκαλίας και καλλιέργειας των ταλάντων που δόθηκαν απ’ τον Θεό.Έτσι, καταλήγουμε, ότι στην Αγία μας Εκκλησία δε λέμε "τραγουδάκια"! Πόσο μάλλον όταν ψάλλουμε στον Θεό τροπάρια, τα οποία προέρχονται απ’ τα ασκητικά κελιά των βυζαντινών μοναχών.Ο λόγος της βυζαντινής μας υμνολογίας είναι βιωματικός και όχι συναισθηματικός. Ο Ιεροψάλτης δε προσπαθεί να συγκινήσει κάποιο ακροατήριο αλλά να συνεπάρει στα ανείπωτα των Εσχάτων τον λαό του Θεού. Έναν λαό, ο οποίος δεν απαρτίζει κάποιο ακροατήριο αλλά συμμετέχει -και μάλιστα ενεργά- στην τέλεση του Μυστηρίου.Όλες οι ιερές τέχνες που μας άφησαν οι πατέρες μας δεν έχουν χαρακτήρα διδακτικό μονάχα για τον λαό, τον αποδέκτη δηλαδή της τέχνης, αλλά και για τον εκφραστή της.



Το πρώτο πράγμα που μαθαίνει ο Ιεροψάλτης είναι να κάνει υπακοή στο συλλογικό βίωμα της Εκκλησίας.Το "Τυπικό", δηλαδή οι κανόνες σχετικά με το τι ψάλλεται και πότε, έχει βαθιά ποιμαντικό χαρακτήρα.Η Εκκλησία δεν καθαιρεί την προσωπική έκφραση του καθένα αλλά την εντάσσει στο διακόνημά της στον κόσμο που δεν είναι άλλο από την Σωτηρία του, με την βυζαντινή μας μουσική ν’ αποτελεί ένα από τα χρησιμότερα πνευματικά εργαλεία στον ευαγγελισμό του κόσμου.

Γράφτηκε από τον/την Ι.Μ. Νέας Ιωνίας

www.romfea.gr

Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2017

Ομιλία π.Γερασιμαγγέλου Στανίτσα πρωτοπρεσβυτέρου


ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ 

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟ 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΟΜΙΛΙΑ 

Την προσεχή Δευτέρα, 20 Φεβρουαρίου, στην αίθουσα εκδηλώσεων του Πνευματικού Κέντρου του Ι Ναού μας θα ομιλήσει ο πρωτ. π. ΓΕΡΑΣΙΜΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΝΙΤΣΑΣ, με το επίκαιρο θέμα: 

“ΕΝΝΟΙΑ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ  ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ” 

Ώρα: 6 μ. μ.

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου 2017

Η γνώση του εαυτού μας  


Η γνώση του εαυτού μας είναι ένα από τα τρία σκαλιά της νηπτικής φιλοκαλικής παραδόσεως. Η αυτογνωσία, η αδελφογνωσία και τέλος η θεογνωσία. Αν δεν ξέρω τον εαυτό μου και πάω να αγαπήσω τον αδελφό μου, θα τον εκμεταλλευτώ. Διότι όσα κάνω θα εξυπηρετούν τις δικές μου ανάγκες και όχι το πρόσωπο του άλλου. Εάν πάω στον Θεό, θα Τον παραμορφώσω,  θα Τον παραχαράξω. Θα προβάλω πάν Του το είδωλό μου. Οπότε είναι βασικό να έχω μια εν Χριστώ αυτογνωσία.
          Δεν απογοητεύομαι βλέποντας τον εαυτό μου, διότι αυτό στην Εκκλησία γίνεται σιγά, με έναν όμορφο και λεπτό τρόπο. Η Χάρις του Θεού έρχεται με έναν απόλυτα απαλό και σανσκριτικό   τρόπο, που δεν σε τρομάζει. Βλέπεις τον εαυτό σου, δίχως να απογοητεύεσαι. Η παρουσία του Θεού δεν δημιουργεί ποτέ σκέψεις και συναισθήματα απόγνωσης.

        π. Λίβυος

Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου 2017

Οι τραγικές συνέπειες της αδιαφορίας


          Στους έσχατους χρόνους μας εντυπωσιάζει το φαινόμενο της αδιαφορίας, για να μην πούμε της αναισθησίας, που έχει καταλάβει τον ελληνικό λαό μπροστά στα τόσο σημαντικά γεγονότα που παρατηρούνται στην ελληνική πραγματικότητα. Κανονικά θα έπρεπε αυτά τα φρικτά πράγματα να εξεγείρουν κάθε γρηγορούσα συνείδηση, για να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις μιας επίμονης αναζήτησης με σκοπό την αφύπνιση και την βελτίωση των πραγμάτων

          Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις αντίδρασης, αλλά προέρχονται από την εμφάνιση κάποιων σκανδάλων και σπανίως προβάλλονται οι πνευματικές αξίες. Αν ψάξουμε βαθύτερα το σώμα τη κοινωνίας για ενδιαφέρον για τις ηθικές και ιδεολογικές αρχές σπανίως θα τις βρούμε.

          Στην πατρίδα μας οι συζητήσεις δεν έχουν διάρκεια, αλλά κι όταν συμβεί κάτι  τέτοιο, γίνεται με τέτοια προχειρότητα που σε πιάνει απελπισία. Ο ανθρώπινος λόγος έχει τόσο πολύ ευτελισθεί, γι’ αυτό δεν μπορεί να διαφωτίσει και δεν εκφράζει τίποτα, είναι άδειος και γεμάτος κακοήθεια και διάθεση διαστροφής της αλήθειας.

          Τα τελευταία χρόνια ο λαός μας δείχνει μια απαράδεκτη αδιαφορία σε σχέση  με τους λίγους εκείνους που επιμένουν να σκέπτονται ελληνικά. Έχουμε τραγικά γεγονότα στην ιστορική μας  πορεία που αδελφοί μας υπόφεραν τα πάνδεινα , που έχαναν τη ζωή τους για υψηλά ιδεώδη και κρατούσαν το βάρος της αξιοπρέπειας και μεις οι υπόλοιποι όχι μόνο δεν συμμεριζόμαστε τη θέση τους, αλλά γλεντούσαμε και διασκεδάζαμε και προκλητικά διατυμπανίζαμε, ότι αυτά συμβαίνουν σ’ αυτούς κι όχι σε μας. Εμείς θέλουμε να ζήσουμε, δεν χρειάζεται να πεθάνουμε κι εμείς ! Ας χαρούμε τη ζωή μας. Το ίδιο γίνεται παντού.

          Αυτή η αντίληψη οπωσδήποτε πληγώνει μια ολιγομελή τάξη ανθρώπων η οποία δεν έχουν φθαρεί ανεπανόρθωτα. Αλλά όταν όμως έρχεται η ώρα της εκλογής, όταν λησμονούνται λόγω συμφέροντος και άλλων υπολογισμών καμία ιδέα ή πρόταση δεν έρχεται για να διορθώσει τα πράγματα.

          Η αδιαφορία του λαού μας για το σπίτι του φανερώνει, ότι την τον βασανίζει μια αρρώστια που οδηγεί στην αποδιοργάνωση και το χάος. Αλλά η αδιαφορία έχει και αιτίες που πρέπει να τις αναζητούμε μήπως και προκύψει κάποιο καλό.

          Η νεοελληνική αδιαφορία για τα κοινά και την πορεία της πατρίδας μας οφείλεται πρώτα-πρώτα στην κατάπτωση του κύρους μιας τάξης μειοψηφίας που κυβερνά τον τόπο, όχι μόνο πολιτικών, αλλά και πνευματικών ανθρώπων. Αλήθεια που είναι η αντίδραση της πνευματικής ελίτ του τόπου μπροστά σε όσα συμβαίνουν γύρω μας; Όταν αυτή η πνευματική μειονότητα  χάνει την ποιότητά της, τότε πέφτει σε ανυποληψία και δεν μπορεί να γίνει προζύμι του έθνους.

          Η εκάστοτε κυβερνητική μειοψηφία έχει χάσει το κύρος της γιατί έμεινε χωρίς ιδανικά, χωρίς εμπνεύσεις, γιατί δεν εκφράζει τίποτα με τη συμπεριφορά της, τίποτα το ελληνορθόδοξο, γιατί έχει εκφυλισθεί από την υλοφροσύνη, τον μηδενισμό, τη φιληδονία. Έτσι  μπροστά στα μάτια του λαού μας έχει εκμηδενισθεί ηθικά. Οπότε αντί να εξεγείρει τα πνεύματα, έχει γίνει εστία μολυσμού του νεοελληνικού βίου και οδηγεί τη ζωή στο βάραθρο και στην καταστροφή.

          Πράγματι, ποίος ίσως έχει αντιληφθεί ποιες αξίες εκπροσωπεί και πρέπει να μπολιάσει στο κοινωνικό σώμα; Αξίες για να γίνουν αξιοσέβαστες και για την πλειοψηφία του λαού, των πολλών, όταν οι συμπεριφορές αυτές έχουν καταστήσει το σώμα ανακόλουθο;

          Δυστυχώς αυτή η μειονότητα δεν μπόρεσε να διαπαιδαγωγήσει ελληνικά σωστά το λαό, κι έτσι η αθεΐα, ο υλισμός, ο εκμοντερνισμός, ο ηδονισμός βρίσκουν έδαφος για να γκρεμίσουν ό, τι έχει απομείνει όρθιο. 

          Αποτέλεσμα: χάθηκε η πνευματική επικοινωνία των εχόντων με το λαό. Ο λαός γίνεται  ασεβής, προκλητικός, με μηδενιστικές αντιλήψεις, χωρίς συνείδηση της αξίας και της γνώσης της. Τότε αρχίζει η κοινωνική ζωή να κινείται στο “γιατί αυτός κι όχι εγώ” και τότε η κοινωνική ανηθικότητα επεκτείνεται, φθείρει τον οργανισμό του έθνους που ήταν συνηθισμένο να ζει και να τρέφεται με τον ιδεαλισμοί του.  

          Όταν λοιπόν χάνεται η ποιότητα αυτής της υγιούς μειονότητας, τη χάνει και ο λαός και τότε η εθνική ζωή παύει να έχει συνείδηση και το έθνος απομένει ανυπεράσπιστο σε κάθε είδους επιδρομή.

          Αν ρωτήσουμε σήμερα τους νέους: Αν χρειασθεί θα πολεμήσετε για την πατρίδα, για κάποια ιδέα, ιδανικό για να τα διαφυλάξετε; Πολύ φοβόμαστε πως όχι, προκειμένου να διαφυλάξουν την καλοπέραση τους και τ’ αγαθά τους.

          Μας περιμένουν δύσκολες ώρες εθνικής ταπείνωσης. Ήδη γευόμαστε την πικρή παρουσία της και  βιώνουμε  την ιταμή συμπεριφορά των “φίλων” ΄ξένων. Ας ευχηθούμε ν’ ανέβει σιγά – σιγά στην κορυφή του έθνους μας μια νέα φωτισμένη και αυθεντική ηγεσία που να πιστεύει αληθινά και να ζει με ειλικρίνεια αυτό που πιστεύει, για να μπορέσει να ξυπνήσει το ενδιαφέρον του λαού μας, να τον ζωογονήσει και του ξαναδώσει νόημα και σκοπό στην ύπαρξη του.



          (Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μια μικρή διασκευή του δοκιμίου του Κ. Τσιρόπουλου στο  –“ Δοκίμια ευθύνης” και είναι επίκαιρο για ό, τι συμβαίνει σήμερα στον τόπο μας)



          π. γ.