Την β΄ Κυριακή του
Τριωδίου οι Πατέρες την αφιέρωσαν στην παραβολή του Ασώτου. Και πρέπει να
πούμε, ότι το βάθος της ταπεινώσεως του Ασώτου, ξεπερνά την ταπείνωση του
Τελώνου. Εδώ γίνεται μετάνοια ειλικρινής κι έμπρακτη, με αλλαγή του βίου και με
άμεση επιστροφή στο πατρικό σπίτι, στην αγκαλιά του Θεού -Πατέρα, που τον
πρόσμενε πάντα.
Πόση αγάπη δείχνει η
παραβολή αυτή για τον παραστρατισμένο άνθρωπο, το παιδί της Αγίας Εκκλησίας!
Και, άραγε, είναι κανείς που δεν βαδίζει ή που δεν έχει βαδίσει κάποτε στη ζωή
του τον ολισθηρό δρόμο του Ασώτου; Δυστυχώς λίγο-πολύ όλοι μας
βλέπουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας στη μορφή του Ασώτου. Ακόμα κι οι
Άγιοι, κι αυτός ο Παύλος, ο θεόγλωσσος απόστολος, ονόμαζαν τον εαυτό τους πρώτο
στη χορεία των αμαρτωλών!
Αλλά η Εκκλησία με
την παραβολή του Ασώτου, που είναι μια συμπύκνωση και σύνοψη όλου του
Ευαγγελίου, δίνει θάρρος στον καθένα και μας λέγει: “Παιδί μου, όσο μεγάλο κι αν είναι το πλήθος των
αμαρτιών σου μην απελπίζεσαι, μην σε καταλαμβάνει η απόγνωση. Η αγάπη του Θεού
είναι πολύ μεγαλύτερη. Σήκω, έλα κοντά μου, θα σου φορέσω την στολή την πρώτη
και θα είσαι πάλι παιδί μου αγαπημένο”.
Έτσι μιλάει ο Θεός
μέσα την Εκκλησία κι απευθύνει τον
πατρικό του λόγο στον κάθε άσωτο κάθε μορφής, της κάθε αμαρτίας, που λερώνει
την ψυχή, το σώμα του, τη σκέψη του, με λογισμούς ακάθαρτους και με άνομες
πράξεις. Ο παραλογισμός της αμαρτίας αποδιοργανώνει πνευματικά τον άνθρωπο και τον καθιστά
ουσιαστικά νεκρό. Γι’ αυτό ας προσφέρουμε “την του ασώτου φωνήν, Κύριε ήμαρτον
ενώπιον των οφθαλμών σου, αγαθέ. εσκόρπισα τον πλούτο των χαρισμάτων σου, αλλά
δέξαι με μετανοούντα, Σωτήρ, και σώσον με”.
π. γ. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου