Οι γκρινιάρηδες

          Η γκρίνια  στη βαθύτερη κατανόησή της  είναι διαμαρτυρία. Μια βαθιά έλλειψη θετικότητας και αποδοχής του εαυτού μας και του κόσμου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει συναντήσει στη ζωή του γκρινιάρηδες ή που ο ίδιος λιγότερο ή περισσότερο δεν έχει διαδραματίσει αυτό τον ρόλο, του ανικανοποίητου και απόλυτα αρνητικού ανθρώπου.

          Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης αναφέρεται στο θέμα αυτό μ’ ένα εκπληκτικό κείμενο που αξίζει να το  προσέξουμε. Λέγει: “Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του.... Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς. Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα – δύο χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. “Θα κάνω ό, τι προλάβω”, έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή, γιατί δεν πρόλαβε να τα μαζέψει, άλλα που τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε “δόξα σοι ο Θεός” και όλα του πήγαιναν καλά. Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ. λ. π., δεν είχε και παιδιά. Αν τον ρωτούσες “Πως τα πας;, “Άστα, μην τα ρωτάς” , απαντούσε. Ποτέ δεν έλεγε. “Δόξα Σοι ο Θεός”, όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε.

          Να, ξέρω κάποιον εκεί στο Όρος που, αν βρέξει και του πεις “πάλι βρέχει”, αρχίζει : “Ναι, όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία”. Αν μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις “ε, δεν έβρεξε και πολύ”, λέει: “ Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθεί ο τόπος...”. Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζει. Να είναι λογικός και να σκέπτεται παράλογα!”.

          Αυτό το ανικανοποίητο που περιγράφει ο Άγιος Παΐσιος, είναι χαρακτηριστικό των ανθρώπων που υποφέρουν από την γκρίνια. Γιατί πράγματι υποφέρουν. Τις περισσότερες φορές ούτε αυτοί αντέχουν τον εαυτό τους. Ο γκρινιάρης μισεί τον εαυτό του και τη ζωή του. Διότι όταν κάποιος δεν έχει αποδεχθεί τον εαυτό του, αυτή την άρνηση την προβάλλει παντού. Όλα του φταίνε, γιατί του φταίει η  ίδια του η ύπαρξη. Εάν δεν επέλθει η εσωτερική συμφιλίωση, η εξωτερική γκρίνια ως μορφή επιθετικότητας θα παραμένει απέναντι στη ζωή.

          Ο γκρινιάρης άνθρωπος είναι το αντίθετο του δοξολογικού και ευχαριστιακού ανθρώπου. Ο δοξολογικός άνθρωπος ευχαριστεί για όλα  και όλους. Για τα καλά και τα κακά, γνωρίζοντας ότι  όλα προέρχονται από τον Θεό ως μέσα γνωριμίας μαζί Του και με τον βαθύτερο Εαυτό μας....

          (Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Λίβυου, Η ενοχή της χαράς)