“ Ο
Χριστός υπήρχε εν μορφή Θεού, είχε όλα τα γνωρίσματα της θεότητος, δεν θεώρησε
ωστόσο αρπαγμό το να είναι ομότιμος με τον Πατέρα, δεν θεώρησε δηλαδή τη θεϊκή
ιδιότητα ένα λάφυρο ή ένα προνόμιο που έπρεπε να απολαμβάνει. Ο Χριστός δηλ.
δεν μένει επαναπαυμένος στη δόξα του Ουρανού ούτε στα προνόμια που έχει ως
δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος. Εγκαταλείπει τον ουρανό, την μακαριότητα,
και εισέρχεται στην τραγωδία, του πόνους και τα βάσανα της ανθρώπινης ιστορίας
με σκοπό την σωτηρία του ανθρώπου.
Αυτή η
κίνηση και φιλεύσπλαχνη ενέργεια του Θεού, πέρα της μεγίστης θεολογικής
σημασίας, ενέχει και μια ηθική προτροπή. Μια πρόταση ζωής. Εάν ο Θεός ενεργεί
με αυτόν τον τρόπο της παραίτησης από κάθε
μορφή δόξας και τιμής, εμείς τι πρέπει να πράττουμε στην καθημερινότητα
του βίου μας ως φορείς του μηνύματος Του; Ποια πρέπει να είναι η στάση μας στην
εξουσία και τη δύναμη που πολλές φορές μας δίνεται; Αυτό που βλέπουμε στη ζωή
των χριστιανών είναι ότι, οσάκις μας δόθηκε ένα προνόμιο, ένα αξίωμα, ένα
χάρισμα, τι πράξαμε; το σφετεριζόμαστε ως αρπαγμό. Γινόμαστε “δήθεν”,
αλλοιώνεται ο χαρακτήρας μας, χάνουμε την ταυτότητά μας.
Οικειοποιούμαστε
τις θέσεις διακονίας , δημόσιας και συλλογικής ζωής, προς ίδιον όφελος. Προς
δοξασμό του προσώπου μας, του ονόματός μας, της φήμης μας, της υστεροφημίας
μας. Το συμφέρον μας και η ατομική μας καταξίωση προτάσσεται ως κύριο σημείο
αναφοράς. Προσπαθούμε ανίερα και βέβηλα να κρύψουμε το πρόσωπο του Χριστού
προβάλλοντας διαρκώς το δικό μας. Απαιτούμε μονάχα να κερδίζουμε και ποτέ να
χάνουμε. Αισθανόμαστε ότι πάντες μας χρωστάνε. Θεός, Εκκλησία, κοινωνία,
ιστορία. ‘Όμως η ιστορία δεν γράφεται από τις απαιτήσεις μας, αλλά από το
θέλημα του Θεού. Γι’ αυτό και πολλές φορές οι ματαιόδοξες απαιτήσεις μας
ανατρέπονται.
π. Λίβυος, στο “Η ενοχή της χαράς”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου