Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Είσαι φτωχός ή πλούσιος;


Ένας φτωχός ρώτησε τον σοφό: «Γιατί είμαι τόσο φτωχός;»

Ο σοφός του απάντησε: «Γιατί δεν έχεις μάθει να δίνεις.»

Ο φτωχός είπε: «Αφού δεν έχω τίποτα να δώσω.»

 Ο σοφός απάντησε: «Και όμως έχεις κάτι να δώσεις ……..

 -το πρόσωπο, μπορείς να δώσεις στους άλλους ένα χαμόγελο. -το στόμα, μπορείς να επαινέσεις ή να παρηγορήσεις τους άλλους. -την καρδιά, μπορείς να «ανοίξεις» την καρδιά σου στους άλλους. -τα μάτια, μπορείς να κοιτάξεις με τα μάτια της καλοσύνης. -το σώμα, μπορείς να το χρησιμοποιήσεις για να βοηθήσεις τους άλλους.

 Επομένως, στην πραγματικότητα δεν είσαι φτωχός, η «φτώχεια» του πνεύματος είναι η πραγματική φτώχεια.»

Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου του Νέου Θηβών

Γιατί δέν ἐκκλησιάζονται οἱ νέοι;


"Οἱ νέοι εἶναι ἀνήθικοι", "οἱ νέοι εἶναι γεμάτοι πάθη", "οἱ νέοι εἶναι ἀνυπάκουοι", "οἱ νέοι δέν ἔχουν φόβο Θεοῦ…" Ἔχω ἀκούσει πολλές φορές αὐτές τίς ἠθικιστικές διαπιστώσεις. Ἡ ἐρώτησή μου εἶναι: εἶχαν οἱ νέοι τίς ἀπαραίτητες συνθῆκες γιά νά ἐννοήσουν τή Χριστιανική ζωή ἤ ὄχι; Θά ρωτήσει κάποιος: "Τί, οἱ νέοι εἶναι προορισμένοι νά χαθοῦν;"

Καί βέβαια ὄχι δέν εἶπα αὐτό, κανένας δέν εἶναι προορισμένος οὔτε γιά τό καλό, οὔτε γιά τό κακό. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι οἱ νέοι δὲν ἀπορρίπτουν τήν πίστη στό Χριστό ὅπως μᾶς διδάσκει ἡ Ἐκκλησία διά τῆς φωνῆς τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἀλλά ἀπορρίπτουν ἕνα ὑποκατάστατο πίστεως τό ὁποῖο δέν τούς πείθει. Γιατί ἕνας νέος ποὺ ἔχει μεγαλώσει σέ μία πραγματικά Χριστιανική οἰκογένεια συμπεριφέρεται ἀλλιώτικα ἀπό ἕναν ποὺ μεγάλωσε σέ μία οἰκογένεια μέ ἀπίστους γονεῖς ἤ ἀπό ἕναν τοῦ ὁποίου οἱ γονεῖς πιστεύουν μέν στό Θεό ἀλλά δέν πηγαίνουν στή Ἐκκλησία;Γιά πολλά μποροῦμε νά ἐπιπλήξουμε τούς νέους. Ἀλλά καί οἱ νέοι ἐμᾶς τούς μεγάλους. Θά τολμήσω νά δώσω τό λόγο στή νέα γενιά καί πιό συγκεκριμένα σ’ αὐτούς πού βρίσκονται μακριά ἀπό τήν ἐκκλησία:«Ναί ἡ γενιά μας εἶναι ρέμπελη. Καί πῶς θά μποροῦσε νά εἶναι ἀλλιῶς; Ποιός μᾶς ἔμαθε κάτι ἄλλο; Ὑπάρχει τόσο ψέμα γύρω μας, τόση κακία στόν κόσμο τῶν μεγάλων. Διαμαρτυρόμαστε. Ἀλλά εἶναι ὁ μόνος τρόπος νά δείξουμε τήν περιφρόνησή μας σέ μία κοινωνία ἡ ὁποία ἀρχίζει νά μοιάζει μέ ἕνα πτῶμα. Ὅλοι μιλᾶνε γιά τήν ἀξία τῆς τιμιότητας ἀλλά ὅλοι κλέβουν. Ὅλοι ἐπαινοῦν τήν ἀλήθεια, ἀλλά ψεύδονται. Τί εἴδαμε στίς οἰκογένειές μας; Διαφωνίες μεταξύ γονέων καί καβγάδες. Τί διαπαιδαγώγηση λάβαμε; Μόνο συμβουλές νά εἴμαστε ἥσυχοι, ἀπειλές καί ξύλο γιά νά εἴμαστε ὑπάκουοι.Καί γιατί εἴμαστε μακριά ἀπό τό Θεό; Ποιός μᾶς βοήθησε νά εἴμαστε κοντά του; Οἱ γονεῖς μας δέν πατοῦν στήν ἐκκλησία οὔτε τά Χριστούγεννα ἴσως μόνο τό Πάσχα στίς βαπτίσεις, τούς γάμους καί τίς κηδεῖες. Καί στίς Ἐκκλησίες ….τί βλέπουμε; Χριστιανοί οἱ ὁποῖοι εἶναι καλοί στό νά ἠθικολογοῦν ἄν μᾶς δοῦν στήν ἐκκλησία ντυμένους παράξενα καί ἔχουν τόση κακία ὅταν μᾶς διώχνουν πού οὔτε γυρίζουμε νά κοιτάξουμε πίσω. Ὑπάρχει τόση ὑποκρισία στούς Χριστιανούς. Ἔχουμε συγγενεῖς οἱ ὁποῖοι δέ λείπουν ποτέ ἀπό τήν ἐκκλησία. Ἀλλά ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα νά μοιραστεῖ ἡ κληρονομιά ξεχνοῦν καί τήν πίστη καί τήν κατανόηση. Ἐνῶ ὅταν γίνεται λόγος νά φροντίζουν κάποιο παππού, ὅλοι ἀποφεύγουν ἐπειδή ἔχουν τά προβλήματά τους. Αὐτή εἶναι πίστη; Ἐνῶ καί γιά τούς παπάδες ἀκούγονται τόσα.Ναί δέν πηγαίνουμε στήν ἐκκλησία. Ὄχι γιατί δέν πιστεύουμε στό Θεό, ὄχι ἐπειδή δέν ἔχουμε ἀνάγκη τήν ἀγάπη Του. Ἔχουμε τόση ἀνάγκη γιά Κάποιον ὁ Ὁποῖος θά μᾶς ἀγαπήσει πραγματικά, σ’ ἕναν τόσο βρώμικο κόσμο. Ἀλλά μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει ἡ Ἐκκλησία νά γνωρίσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; Δέν τό πιστεύουμε αὐτό. Δέν ἔχουμε λόγους νά τό πιστεύουμε. Γι’ αὐτό καί μένουμε στή ζωή μας, μέ τά προβλήματά μας, μέ τή μοναξιά μας. Ἄν ὁ Θεός δέ μᾶς ψάχνει ἐμεῖς δέν ξέρουμε νά βγοῦμε σέ ἀναζήτησή Του. Ἀφῆστε μας ἥσυχους…»Δέ θυμᾶμαι ὅλα ὅσα μοῦ εἶπε. Ἀλλά ἀκούγοντάς τον, ξεροκατάπινα. Δέν μπορῶ ν’ ἀμφισβητήσω τό γεγονός ὅτι μερικά ἀπ’ αὐτά ἦταν πολύ ρεαλιστικά. Δέ θά ἀναπαράγω ἐδῶ τήν ἀπάντηση πού ἔδωσα στό νέο, μόνο θ’ ἀναλύσω τό δίκαιο τῶν μομφῶν του.Μία πρώτη παρατήρηση ἔγκειται στό ὅτι θά ἦταν ἄριστο πολλοί νέοι νά βρίσκονται ἐν ἀναμονῆ τοῦ Θεοῦ, ὅπως ὁ παραπάνω νέος. Δυστυχῶς πολλοί νέοι εἶναι τόσο παγιδευμένοι στά καθημερινά τους προβλήματα, ὥστε ἔχουν ξεχάσει τελείως τό Θεό, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία μᾶλλον τούς ἐνοχλεῖ.

Δηλαδή "καλύτερα νά μέμφεσαι τήν Ἐκκλησία, παρά νά κοιτᾶς τή ζωή σου;

Ὄχι, δέν τίθεται ἔτσι τό πρόβλημα. Δέν εἶναι καλό νά μέμφεσαι μόνο καί μόνο γιά νά δικαιολογεῖς τήν ἀπομάκρυνσή σου ἀπό τό Θεό. Ἀλλά στό δρόμο πρός τό Θεό, πολλοί περνοῦν μία φάση γεμάτη ἐνδοιασμούς, ἐρωτήματα καί ἀμφισβητήσεις. Ἀλλά ἐάν στή βάση ὅλων αὐτῶν τῶν ἀμφισβητήσεων βρίσκεται ἡ δίψα γιά τό Θεό, τότε δέν εἶναι κακό. Ὁ π. Σεραφείμ Ρόουζ, χωρίς νά θέλει νά δικαιολογήσει τήν ἁμαρτία, ἔλεγε ὅτι πρίν ἀπό τή μεταστροφή του ἔπινε μέχρι πού μεθοῦσε καί τό ἔκανε ἐπειδή αἰσθανόταν τήν ἔλλειψη τοῦ Θεοῦ. Μέ τό ποτό προσπαθοῦσε νά καταπραΰνει τόν πόνο πού τοῦ προκαλοῦσε ἡ ἔλλειψη τοῦ Θεοῦ (πολλούς ὅμως ἡ προσπάθεια νά καταπραΰνουν τή δίψα τους γιά τό Θεό ἱκανοποιώντας τά πάθη τους, τούς ὁδήγησε στήν κόλαση γι’ αὐτό δέν πρέπει νά γενικεύουμε τίς ἐξαιρέσεις). Νά μιλήσουμε λίγο γιά τούς λόγους πού ἀκούσαμε πιό πάνω. Πιστεύω ὅτι μποροῦν νά συνοψιστοῦν στ’ ἀκόλουθα. Στό ὅτι οἱ νέοι δέ λαμβάνουν μία εἰδική κατήχηση, στό ὅτι δέν βρῆκαν στίς οἰκογένειές τους ζωντανά παραδείγματα πίστεως καί στό ὅτι σκανδαλίζονται ἀπ’ αὐτά πού βλέπουν ἀπό κάποιους Χριστιανούς Θεολόγους καί κάποιους Ἱερεῖς. Δέν πιστεύω ὅτι θά ἦταν εὔκολο σέ κάποιον ν’ ἀπορρίψει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀφοῦ τή γνωρίσει. Οἱ νέοι τήν ἀπορρίπτουν χωρίς νά ξέρουν τί ἀπορρίπτουν. Βλέπουν τόν Θεό σάν ἕνα εἴδωλο τό ὁποῖο τό λατρεύουν ἀσυνείδητα κάποιοι ὑποκριτές Χριστιανοί, κάποιοι τυπολάτρες Χριστιανοί ἤ κάποιοι Χριστιανοί πού ἀγαποῦν τήν ἁμαρτία πιό πολύ ἀπό τήν σωτηρία. Τούς νέους δέν τούς βοήθησαν καί οὔτε τούς βοηθάει κανείς νά καταλάβουν τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὡς καί τή σταύρωση τοῦ Χριστοῦ τήν καταλαβαίνουν ὡς μία ἐμπορική συναλλαγή ὡς ξεχρέωμα γιά τίς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων, σάν μία ρύθμιση τῶν λογαριασμῶν τοῦ Οὐρανίου Πατέρα μέ τήν ἀνθρωπότητα. Δέν τήν καταλαβαίνουν ὡς μία πράξη ἀγάπης. Καί σέ τί ἀλλάζει ἡ κατήχηση τῶν νέων ἀπό τήν κατήχηση τῶν μεγαλυτέρων; Δέν καλοῦνται στή σωτηρία καί οἱ μέν καί οἱ δέ; Μόνο πού στούς νέους ὑπάρχει ἡ ἀνάγκη νά τούς μιλήσει κάποιος σέ μία πιό προσιτή γλώσσα. Οἱ νέοι εἶναι ἀλλεργικοί στόν "ξύλινο λόγο"). Ὡστόσο γιατί γιά ἑκατοντάδες χρόνια δέ γράφτηκαν παρά λίγα κείμενα ἀπευθυνόμενα στούς νέους; Μία πιθανή ἀπάντηση εἶναι ὅτι γιά πολλούς αἰῶνες οἱ νέοι λάμβαναν Χριστιανική μόρφωση στήν οἰκογένεια. Τίς πιό πολλές ἀπαντήσεις τίς λάμβαναν ἀπό τούς γονεῖς τους ἤ καί ἀπό τούς ἱερεῖς ἄν ὄχι πάντα τίς πιό πολλές φορές. Ὅσο γιά τούς ἁμαρτωλούς ἱερεῖς γίνεται μεγάλος ντόρος ἐνῶ γιά τούς ἱερεῖς μέ ἁγία ζωή δέν γίνεται σχεδόν καθόλου λόγος. Ναί ὑπάρχουν ἱερεῖς οἱ ὁποῖοι εἶναι ἄξιοι διάδοχοι τῶν ἁγίων πατέρων. Οὔτε τά Μ.Μ.Ε. θέλουν ν’ ἀκοῦν γι’ αὐτούς. Οὔτε ὅσοι ζοῦν στήν ἁμαρτία. Ἐπειδή τούς θεωροῦν ἐξτρεμιστές. Κάτι τό ὁποῖο εἶναι ἐπειδή εἶναι μαθητές τοῦ Χριστοῦ, Ἐκείνου ὁ Ὁποῖος γύρισε τόν κόσμο "ἀνάποδα" ἤ καλύτερα Ἐκείνου ὁ Ὁποῖος προσπάθησε νά ἐπαναφέρει στή φυσική του θέση ἕναν ‘ἀναποδογυρισμένο κόσμο’. Λαμβάνοντας λοιπόν ὑπόψη μας ὅλη αὐτή τήν ἀποστασία ποὺ ὑπάρχει γύρω μας, ἔχουν οἱ νέοι κάποιαν ἐλπίδα νά ζήσουν μία ἐνάρετη ζωή; Μπορεῖ κάποιος ν’ ἀντέξει τίς παγίδες τοῦ διαβόλου; Παραδόξως ναί. Ἐπειδή ὅσο ποικιλόμορφες καί νά εἶναι οἱ παγίδες τοῦ διαβόλου, ὅσο ἀδύναμοι καί νά εἶναι οἱ Χριστιανοί, ὅσο καί ὑποκριτές νά εἶναι αὐτοί πού σπεύδουν νά διώξουν τούς νέους ἀπό τήν ἐκκλησία ἄν ἔρθουν σ’ αὐτήν ντυμένοι παράξενα, μέ τζίν σκισμένα, ὁ Θεός βρίσκει ἕναν τρόπο νά φθάσει στίς ψυχές τῶν νέων. Δύσκολα εἶναι ἀλήθεια, ἀλλά τά καταφέρνει. Ὅταν οἱ ἄνθρωποι θά εἶναι τόσο διεστραμμένοι ὥστε θ’ ἀπορρίπτουν τελείως τό Θεό, θά ἔχει ἔρθει τό τέλος. Ἀλλά μέχρι τότε ἔχουμε καιρό. Ὁπωσδήποτε ἡ Χριστιανική ζωή ποτέ δέν ἦταν εὔκολη. Καί δέν ἀναφέρομαι μόνο στόν καιρό τῶν διωγμῶν ἀλλά καί στίς εἰρηνικές περιόδους. Ναί ὁ διάβολος ποτέ δέν σταματᾶ. Πάντοτε ἀνεξάρτητα ἀπό τίς συνθῆκες προσπαθεῖ νά πιάσει τούς Χριστιανούς στά νύχια του. Παρ’ ὅλες τίς προσπάθειές του ὅμως ὑπάρχουν ἱερεῖς μέ ἅγια ζωή, μοναχοί πολύ ἀσκητικοί καί Χριστιανικές οἰκογένειες πού λάμπουν μές στό σκοτάδι τοῦ κόσμου. Στήν Ἁγία Γραφή λέγει: «οὗ δέ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ Χάρις» (Ρωμ. 5,20). Αὐτό εἶναι φυσικό, ἀλλιῶς οἱ ἄνθρωποι δέ θ’ ἄντεχαν σέ τόσο μεγάλους πειρασμούς. Ὅσο μεγάλοι ὅμως κι ἄν εἶναι οἱ πειρασμοί οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νά τά καταφέρουν. Ὁ Θεός πάντοτε τούς δίνει δύναμη. Ὅπως ἔδινε δύναμη στούς μάρτυρες γιά ν’ ἀντέξουν τά φρικτά μαρτύρια. Ναί, δύσκολα οἱ νέοι ἔρχονται στήν Ἐκκλησία. Ἀλλά ὁ Χριστός τούς καλεῖ ὅλο καί πιό δυνατά. Βλέπει τά προβλήματά τους, τίς πτώσεις τους καί ἁπλώνει τό χέρι Του δυνατά γιά νά τούς σηκώσει.

Γιατί δέν ἔρχονται οἱ νέοι στήν Ἐκκλησία; Ἴσως ἐπειδή δέν ἀκοῦν τό μήνυμα τήν κλήση τῆς Ἐκκλησίας, ἴσως ἐπειδή αὐτοί πού φέρουν τό ὄνομα Χριστιανός δέν τούς βοηθοῦν νά ἀκούσουν.

Ἐξ’ ἄλλου στό βιβλίο "οἱ περιπέτειες ἑνός προσκυνητῆ", βλέπουμε τόν γέροντα νά προτρέπει ὅπως σέ κάθε ἐξομολόγηση, οἱ Χριστιανοί νά ἐξομολογοῦνται, ὅτι δέν δείχνουν ἀρκετή ἀγάπη πρός τόν πλησίον. Καί τό γεγονός ὅτι δέν καταβάλουμε προσπάθεια νά ἔρθουν πρός τόν Χριστό ὅσοι εἶναι μακριά Του (ὄχι βέβαια νά τό ἐπιβάλουμε στό στύλ τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης, ἀλλά νά δώσουμε μία θυσιαστικὴ μαρτυρία) εἶναι ἀπόδειξη ὅτι δέν τούς ἀγαπᾶμε ἀρκετά. Τί ἀγάπη εἶναι αὐτή νά βλέπουμε τόν πλησίον μας νά ὁδεύει πρός τό γκρεμό καί ἐμεῖς νά σκεφτόμαστε τά προβλήματά μας; Νέοι, νά ξέρετε ὅτι τόν Χριστό τόν πονάει τό γεγονός ὅτι λίγοι ἱερωμένοι καί λίγοι πιστοί νοιάζονται θυσιαστικά νά σᾶς πάρουν ἀπό τό χέρι καί νά σᾶς φέρουν στήν Ἐκκλησία… Ἀλλά νά ξέρετε ὅτι ὁ Χριστός χαίρεται κάθε φορὰ πού ἕνας ἀπό ἐσᾶς ξεκινάει πρός τήν ὁδό τῆς σωτηρίας. Ἀκόμα κι ἄν νομίζετε ὅτι ὁ Χριστός σᾶς ξέχασε, Ἐκεῖνος περιμένει νά βρεῖ ἔστω καί μία χαραμάδα γιά νά μπεῖ στίς ψυχές σας.

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Το παν στον άνθρωπο είναι η θέληση



Η θέληση είναι το σπουδαιότερο στοιχείο της ελευθερίας του ανθρώπου.

Το παν στον άνθρωπο είναι η θέληση. Η θέληση είναι το σπουδαιότερο στοιχείο της ελευθερίας του ανθρώπου. Δεν μπορεί φυσικά μόνη της να επιτύχει. Εκλέγει όμως και αποφασίζει.Αυτή προκαλεί τη θεία επέμβαση, την οποία ο Θεός δεν πραγματοποιεί εάν δεν προηγηθεί η ελεύθερη εκλογή της προσωπικότητας. Διατήρησε ο δημιουργός την κυριότητα και ελευθερία του ανθρώπου και μετά την αποκοπή και την πτώση του απ αυτόν.Οσοι θέλουν να επιστρέψουν στους κόλπους της θείας παναγάπης, την οποία μας χάρισε με την παρουσία του ο Χριστός, πρέπει να αποδείξουν έμπρακτα ποιά είναι η θέλησή τους. Με την υπακοή και υποταγή στο θείο θέλημα, επεμβαίνει η θεία Χάρη, την οποία επικαλούμαστε, και τότε «τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».Οποιοσδήποτε άνθρωπος θέλει πραγματικά να σωθεί, δεν τον εμποδίζει ούτε ο καιρός, ούτε ο τόπος, ούτε το επάγγελμα. Φτάνει να αφήσει το δικό του θέλημα στην υπακοή τον θείου θελήματος. Πρέπει όμως να γνωρίζουν, όσοι θέλουν να ακολουθήσουν την πορεία της μετάνοιας, ότι στην αρχή θα κοπιάσουν αρκετά. Όχι τόσο εναντίον των πονηρών πνευμάτων, που είναι πάντοτε αντίθετα και εχθρικά. Ούτε και κατά της αιχμαλωσίας των παθών που επικράτησαν, αλλά ιδιαίτερα θα αγωνιστούν εναντίον της πονηρής και κακής συνήθειας, που γίνεται τυραννική, ιδίως στους αυταρχικούς τύπους και υποτελείς της εγωιστικής έπαρσης, που στους καιρούς μας περισσεύει.

Γιατί ορισμένοι άνθρωποι αγχώνονται πιο εύκολα;


Με διαφορετικό τρόπο αντιλαμβάνονται τις καταστάσεις άνθρωποι που υποφέρουν από άγχος, έδειξε νέα έρευνα από το Ισραήλ.Άνθρωποι που υποφέρουν από άγχος αντιλαμβάνονται τον κόσμο με σημαντικά διαφορετικό τρόπο σε σχέση με τους άλλους, εύρημα που θα μπορούσε να βοηθήσει στην εξήγηση της αιτίας που ορισμένοι άνθρωποι έχουν την τάση να αγχώνονται περισσότερο.

Η έρευνα δείχνει ότι άνθρωποι που διαγνώστηκαν με άγχος είναι λιγότερο ικανοί να ξεχωρίζουν μεταξύ ουδέτερου, ασφαλούς ερεθίσματος και ενός ερεθίσματος που είχε συνδεθεί πρωτύτερα με κέρδος ή απώλεια χρημάτων.

Με άλλα λόγια, σημειώνουν ερευνητές του Weizmann Institute of Science στο Ισραήλ, όσον αφορά φορτισμένες συναισθηματικά εμπειρίες αυτοί οι άνθρωποι εμφανίζουν το φαινόμενο της υπεργενίκευσης.Ο καθηγητής Rony Paz, δήλωσε ότι οι ερευνητές έδειξαν ότι σε ασθενείς με άγχος, η συναισθηματική εμπειρία τονίζει την πλαστικότητα στα εγκεφαλικά κυκλώματα, που διαρκεί μετά το πέρας της εμπειρίας.Αποτέλεσμα είναι ανικανότητα διάκρισης μεταξύ της εμπειρίας του αρχικού ερεθίσματος και του νέου παρόμοιου ερεθίσματος.

Επομένως, αγχώδεις ασθενείς ανταποκρίνονται συναισθηματικά στο νέο ερέθισμα και εμφανίζουν συμπτώματα άγχους ακόμα και σε φαινομενικά άσχετες καταστάσεις. Δεν μπορούν να ελέγξουν αυτή την ανταπόκριση. Είναι αντιληπτική ανικανότητα διαχωρισμού, πρόσθεσε ο Paz στην έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Cell Press journal Current Biology.Για να φτάσουν στο συγκεκριμένο συμπέρασμα, ο Paz και οι συνεργάτες του εκπαίδευσαν ασθενείς με άγχος να συσχετίζουν 3 διαφορετικούς τόνους με ένα από 3 αποτελέσματα. Απώλεια χρημάτων, κέρδος ή καθόλου συνέπειες.Στην επόμενη φάση παρουσιάστηκε στους συμμετέχοντες ένας από αρκετούς τόνους και ρωτήθηκαν αυτοί αν ήταν ένας από αυτούς που άκουσαν προηγουμένως στην εκπαίδευση.Λειτουργικές μαγνητικές τομογραφίες εγκεφάλου των ανθρώπων με άγχος και των υγιών που αποτελούσαν την ομάδα ελέγχου, αποκάλυψαν διαφορές στη δραστηριότητα αρκετών περιοχών του εγκεφάλου.

Οι διαφορές φάνηκαν κυρίως στην αμυγδαλή-περιοχή που συνδέεται με το φόβο και το άγχος -καθώς και στις κύριες αισθητηριακές περιοχές του εγκεφάλου.

Τα αποτελέσματα ισχυροποιούν την ιδέα ότι συναισθηματικές εμπειρίες οδηγούν σε μακροπρόθεσμες αλλαγές των αισθητηριακών αναπαραστάσεων στον εγκέφαλο ασθενών με άγχος.

Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Θα 'ρθεις σαν αστραπή - Σταμάτης Σπανουδάκης


«Η αποκαθήλωση μιας εικόνας» Η Άλωση της Κωνσταντινούπολης

Έτσι είχαν τα πράγματα όταν, την Παρασκευή 23 Μαρτίου 1453, ο νέος σουλτάνος ​​Μωάμεθ Β' ξεκίνησε από την Αδριανούπολη για την Κωνσταντινούπολη με 12.000 Γενίτσαρους, αυτά τα «νέα στρατεύματα» που σχηματίστηκαν το 1326, για να αποτελέσουν μια ελίτ θρησκευτικό-στρατιωτική αδελφότητα υπείκοντας σε ένα μισογαμικό ασκητικό κανόνα που προέρχεται από εκείνον του δερβίση αγίου Χατζή Μπεκτάς, και της οποίας τα μέλη είχαν στρατολογηθεί, με μια εφευρετικότητα που θα πρέπει να λογίζεται αξιοθαύμαστη κάνοντάς τη να φαίνεται λιγότερο σατανική, όχι από Τούρκους, αλλά από τα ευρωστότερα αρσενικά παιδιά των Χριστιανών υπηκόων του Σουλτάνου. Οι διπλωματικές διαπραγματεύσεις μεταξύ του Αυτοκράτορα και του Σουλτάνου είχαν φτάσει σε αδιέξοδο. «Όπως είναι σαφές», έγραψε ο αυτοκράτορας, Κωνσταντίνος ΙΑ' Δραγάσης, στον Μωάμεθ, «επιθυμείς τον πόλεμο περισσότερο από την ειρήνη, και καθώς δε μπορώ να σε ικανοποιήσω, ούτε με τις διαβεβαιώσεις μου για ειλικρίνεια, ούτε με την ετοιμότητά μου να ορκιστώ πίστη, ας γίνει σύμφωνα με την επιθυμία σου. Στρέφομαι τώρα και κοιτάζω προς το Θεό μόνο. Κι αν είναι το θέλημά του η πόλη να γίνει δική σου, ποιος είναι εκείνος που μπορεί να του αντιταχθεί; Αν πρόκειται να σου εμφυσήσει την επιθυμία για ειρήνη, αυτό μόνο θα με κάνει πολύ χαρούμενο. Ωστόσο, σε απελευθερώνω από όλους τους όρκους και τις συνθήκες σου μαζί μου, και, κλείνοντας τις πύλες της πρωτεύουσας μου, θα υπερασπιστώ τον λαό μου μέχρι την τελευταία σταγόνα του αίματός μου. Βασίλευε εν ευτυχία έως ότου ο Δικαιοκρίτης, ο Υπέρτατος Θεός, μας καλέσει και τους δυο ενώπιόν της καθέδρας της κρίσεώς του»[2]. Προετοιμασίες για πολιορκία ήταν σε εξέλιξη από το τέλος του προηγούμενου έτους· ήδη το θηριώδες κανόνι του Μωάμεθ είχε τοποθετηθεί στη θέση του, και το υπόλοιπο του στρατού του –εκτιμάται κάπου μεταξύ εβδομήντα και εκατόν σαράντα χιλιάδων πολεμιστών– είχε παραταχθεί έξω από τα τείχη της πόλης. Στις 6 Απριλίου έφτασε ο Σουλτάνος ​​και η σκηνή του, και στις 11 Απριλίου ξεκίνησε ο τουρκικός κανονιοβολισμός.

Η πολιορκία συνεχίστηκε για τις επόμενες έξι εβδομάδες, αντιστεκόμενων μέεσα στην πόλη, υπό τον αυτοκράτορα επί κεφαλής, περίπου επτά χιλιάδων πολεμιστών. Μεταξύ αυτών ήταν περίπου δύο χιλιάδες ξένα στρατεύματα συμπεριλαμβανομένου ενός αποσπάσματος από πεντακόσιους Γενουάτες υπό την αρχηγία, per benefitio de la Christianitade et per honor de lo mundo, του Ιωάννη Ιουστινιάνη ντι Λόνγκο. Αυτό το απόσπασμα κρατούσε την κρίσιμη Πύλη του Αγίου Ρωμανού απέναντι από την οποία οι Τούρκοι είχαν τοποθετήσει το βαρύτερο κανόνι τους και τους καλύτερους στρατιώτες και πίσω τους, επίσης, είχε πάρει τη θέση του ο Σουλτάνος, που περιβάλλονταν από τους Γενιτσάρους του με τα λευκά καπέλα. Στις αρχές Μαΐου ο Αυτοκράτορας παροτρύνθηκε από τους Συγκλητικούς και τον Πατριάρχη να φύγει, και ο Ιουστινιάνης, υπέρ του σχεδίου ο ίδιος, έθεσε τα πλοία του στην διάθεσή του. Ο Αυτοκράτορας τα άκουσε όλα αυτά με υπομονή σιωπηλός. Εν τέλει, αφού έμεινε για αρκετή ώρα σε βαθιά σκέψη, άρχισε να μιλάει: «Σας ευχαριστώ όλους για τις συμβουλές που μου δώσατε. Ξέρω ότι η φυγή μου από την πόλη θα μπορούσε να έχει κάποια ωφέλη για μένα, δεδομένου ότι όλα αυτά που προβλέπετε μπορεί να συμβούν πραγματικά. Αλλά είναι αδύνατο για μένα να φύγω: πώς θα μπορούσα να αφήσω τις εκκλησίες του Κυρίου μας, και τους διακόνους Του τους κληρικούς, και το θρόνο, και το λαό μου σε μια τέτοια δύσκολη θέση; Τι θα πει ο κόσμος για μένα; Εσάς, τους φίλους μου, παρακαλώ, στο μέλλον να μη μου λέτε τίποτα άλλο, παρά, "Όχι, Μεγαλειότατε, μη μας αφήνετε." Ποτέ, ποτέ δεν θα σας αφήσω. Είμαι αποφασισμένος να πεθάνω εδώ μαζί σας.» Και λέγοντας αυτά, ο Αυτοκράτορας γύρισε το κεφάλι του από την άλλη, γιατί δάκρυα γέμισαν τα μάτια του· και μαζί του έκλαψαν ο Πατριάρχης και όλοι όσοι ήταν εκεί.[3]

Στις 23 Μαΐου, η τελική προσφορά της τουρκικής αντιπροσωπείας στον Αυτοκράτορα, για ένα βασίλειο στην Πελοπόννησο και ελεύθερη διαφυγή για όλους τους πολίτες, απορρίφθηκε, αν και μέχρι στιγμής η απελπισία της κατάστασης –έλλειψη ανδρών να συνεχίσουν την υπεράσπιση των δεκατεσσάρων μιλίων των τειχών, αποτυχία για οποιουδήποτε βοήθεια προερχόμενη από τη Δύση, απουσία υπερφυσικής παρέμβασης– θα μπορούσε να δώσει ένα καλό λόγο για παράδοση. Αλλά ακόμα οι Τούρκοι ήταν διστακτικοί: έπρεπε μήπως να λύσουν την πολιορκία; Αποφάσισαν να δοκιμάσουν μια τελική επίθεση και αν αυτή αποτύγχανε να εγκαταλείψουν την πόλη. Το βράδυ της 28ης Μαΐου ο Μωάμεθ περιήλθε όλο το στράτευμά του· τους μίλησε για την πόλη που επρόκειτο να πάρουν, για τους θησαυρούς στα παλάτια της και τις ιδιωτικές κατοικίες, τις εκκλησίες της με ασήμι και χρυσό και πολύτιμους λίθους, για κορίτσια νέα και όμορφα, αγόρια πολλά, σπίτια και όμορφους κήπους. Όσοι πέσουν μαχόμενοι για την πίστη θα μπουν κατ' ευθείαν στον Παράδεισο. Όσοι ζήσουν τους δίνεται η υπόσχεση να λεηλατήσουν την πόλη για τρεις ημέρες: «όλος ο πλούτος της, το ασήμι της, ο χρυσός της, το μετάξι, τα υφάσματα και οι γυναίκες της, θα γίνουν δικά σας· μόνο τα κτίρια και τα τείχη θα κρατηθούν για το Σουλτάνο.» Και καθώς τελείωσε, από τις παρατάξεις των στρατιωτών του ξεσηκώθηκε επαναλαμβανόμενη η κραυγή, «La ilaha ill-Allah, Mohammed ressoul-Allah» (Δεν υπάρχει Θεός άλλος από το Θεό και ο Μωάμεθ είναι ο προφήτης του).

Εν τω μεταξύ, οι πολιορκημένοι μέσα στην πόλη είχαν μάθει για την απόφασή του Σουλτάνου και την επικείμενη επίθεση. Εκείνη τη Δευτέρα το απόγευμα μια ιερή λιτανεία κινήθηκε στους δρόμους και τις πλατείες της Κωνσταντινούπολης. Όλοι, Ορθόδοξοι και Λατίνοι, επίσκοποι και ιερείς, μοναχοί και μοναχές, λαϊκοί και γυναίκες, τα παιδιά της πόλης, συμμετείχαν, σηκώνοντας τις θαυματουργές εικόνες, τα λείψανα των αγίων, χρυσούς και τα πολύτιμους σταυρούς. Σε κάθε ιερό, σε κάθε αδύναμο σημείο των τειχών, η πομπή σταματούσε, οι ιερείς διάβαζαν τις ευχές, οι επίσκοποι σήκωναν τις πατερίτσες τους και ευλογούσαν τους στρατιώτες, ραντίζοντάς τους με αγιασμό από αγιαστούρες με ξερό βασιλικό. Προς τη δύση του ηλίου, πριν τον Εσπερινό, ο Αυτοκράτορας συγκέντρωσε τους διοικητές των στρατευμάτων και τους επικεφαλής των πολιτών, Ελλήνων και ξένων. Τους μίλησε και είπε: «Αδελφοί και συμπολίτες, να είστε έτοιμοι για την αυγή. Αν ο Θεός μας δώσει τη χάρη και την ανδρεία, και η Αγία Τριάδα μας βοηθήσει, στην οποία και μόνο έχουμε πίστη, θα κάνουμε τέτοιες πράξεις που ο εχθρός θα φύγει πίσω με ντροπή κάτω από τα χέρια μας». Γύρισε προς τους Γενουάτες, τους Ενετούς, να τους απευθυνθεί ξεχωριστά: «Προσεύχομαι τώρα να μας δείξετε σε αυτή τη δύσκολη ώρα ότι είστε πράγματι σύντροφοί μας, πιστοί μας σύμμαχοι και αδελφοί μας.»... Στη συνέχεια, οι άθλιοι Ρωμαίοι αντρείωσαν τις καρδιές τους σαν λιοντάρια, ζήτησαν και έδωσαν συγγνώμη, και με δάκρυα αγκάλιασε ο ένας τον άλλον έχοντας στο νου όχι πια γυναίκα ή παιδιά ή επίγεια αγαθά, αλλά μόνο το θάνατο ... τον οποίο με χαρά υποδέχονταν.» Και πήγαν στη μεγάλη εκκλησία της Αγίας Σοφίας, «να ενισχύσουν τον εαυτό τους με την προσευχή και τη λήψη των Ιερών Μυστηρίων, να επιβεβαιώσουν τους όρκους τους να πολεμήσουν, και, εάν χρειάζεται, να παραβλέψουν όλα τα εγκόσμια, για να πεθάνουν για την τιμή του Θεού και της Χριστιανοσύνης».[4]

Ο Αυτοκράτορας εισήλθε στην ήδη γεμάτη εκκλησία. Για άλλη μια φορά, και μόνο για μια ακόμη φορά, οι μαρμάρινοι τοίχοι, οι ψηφιδωτοί θόλοι, ο άμβωνας και το εικονοστάσι, οι κρεμαστοί πολυέλαιοι, τα ιερά σκεύη, τα καντήλια, τα άμφια υπηρέτησαν μια χριστιανική λειτουργία. Πατριάρχης και Καρδινάλιος, με ένα πλήθος εκκλησιαστικών και Ορθοδόξων και Λατίνων· ο Αυτοκράτορας και ευγενείς, όλοι αυτοί όσοι είχαν απομείνει από την κάποτε περήφανη και λαμπρή βυζαντινή αριστοκρατία· στρατιώτες και πολίτες, Κωνσταντινουπολίτες, Βενετοί, Γενουάτες: όλοι ήταν παρόντες, όλοι με την επίγνωση ότι επεκρέματο πλέον η «έσχατη ώρα». Ο αυτοκράτορας προσευχήθηκε με μεγάλη θέρμη. Αφήνοντας τον αυτοκρατορικό θρόνο και πλησιάζοντας το τέμπλο, έκανε μετάνοιες μπροστά στις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας, ζήτησε συγνώμη από κάθε αξιωματούχο για κάθε αμάρτημα που τυχόν είχε βλάψει τον καθένα, τους αγκάλιασε όλους, και στη συνέχεια πήγε στο ιερό να μεταλάβει τα «αμόλυντα και θεία μυστήρια». Στα μάτια των ιερέων του, των στρατιωτών του, του λαού του, ετοιμάστηκε, σε αυτήν την λειτουργία των νεκρών, να εμφανιστεί ενώπιον του Θεού. Καθώς ο τελευταίος χριστιανός Αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης στράφηκε και έφυγε από το ναό, όπου για τόσους πολλούς αιώνες οι προκάτοχοί του και λαός του είχαν λειτουργηθεί, το μεγάλο εκκλησίασμα έκλαιγε δυνατά.

Πίσω στο παλάτι του, ο Αυτοκράτορας, με τον τρόπο των βασιλέων, ζήτησε συγγνώμη από τους υπηκόους του για οποιαδήποτε σκληρότητα ή αδικία τυχόν τους είχε δείξει. «Ακόμα και άνθρωπος φτιαγμένος από ξύλο ή από πέτρα θα πρέπει να έχει κλάψει», έγραψε ο χρονογράφος αργότερα. Στη συνέχεια, όλοι επέστρεψαν στις θέσεις τους, και μένοντας μεταξύ του εξωτερικού και του εσωτερικού τείχους, κλείδωσαν τις πόρτες πίσω από τον τελευταίο, ώστε κάθε υποχώρηση να είναι αδύνατη. Αργά το βράδυ ο ίδιος ο Κωνσταντίνος έφυγε από το παλάτι, ιππεύοντας το αραβικό άλογό του, και με την συνοδεία του κάλπασε προς τα τείχη για τον τελική περιοδεία ελέγχου. Η νύχτα ήταν σκοτεινή και αποπνικτική· χοντρές σταγόνες βροχης έπεσαν, κι ύστερα σταμάτησαν· ο υπόκωφος ήχος των Τούρκων που ετοίμαζαν τις σκάλες δίπλα στην τάφρο έφτανε στο σκοτάδι. Πριν λαλήσει ο πετεινός, ο Αυτοκράτορας είχε καταλάβει τη θέση του κοντά στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού. Έτσι, «η κάθε πλευρά προσευχήθηκε στο Θεό της, εμείς στο δικό μας εκείνοι στο δικό τους, ο Κύριος των δυνάμεων με τη Μητέρα του στον ουρανό αποφάσισαν ότι πρέπει να πάρουν εκδίκηση στην αυριανή μάχη για όλες τις αμαρτίες που διαπράχθηκαν».[6]

Με το πρώτο χάραμα της αυγής, στις 29 Μαΐου, η επίθεση ξεκίνησε. Ξανά και ξανά οι Τούρκοι επιτέθηκαν, με τον ήχο κυμβάλων και φλάουτων, τους μεταλλικούς ήχους των όπλων, την έκρηξη του κανονιού, το τρέμουλο συνταρακτικών πυροβολισμών· ξανά και ξανά απωθήθηκαν, μόνο και μόνο για να σπρωχτούν προς τα εμπρός και πάλι από τα αντίθετα κύματα των στρατευμάτων πίσω τους. Στη συνέχεια, σε μια κρίσιμη στιγμή, μια βαθιά πληγή ανάγκασε τον Ιουστινιάνη να αποσυρθεί από τη θέση του κλειδί στην άμυνα. Παρατηρώντας τη σύγχυση σε αυτό το ζωτικό σημείο, ο Μωάμεθ διέταξε τους Γενίτσαρους να επιτεθούν. Ένας από αυτούς, ένας γίγαντας, ο Χασάν Ουλουμπαλντί, κρατώντας την ασπίδα του στο αριστερό του χέρι, πάλεψε ανάμεσα στη βροχή από πέτρες και βέλη τοποθετώντας τη σκάλα του πάνω στην κορυφή του τείχους, ακολουθούμενος από περίπου τριάντα άλλους. Εξουδετερώθηκε και σκοτώθηκε, αλλά οι σύντροφοί του διέσπασαν τον κλοιό, ανέβηκαν στην κορυφή του τείχους, και βρέθηκαν μέσα στην πόλη. «Η πόλις εάλω», ξεχύθηκε η κραυγή, καθώς και άλλα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν πατώντας τις σωρούς των νεκρών και των λαβωμένων στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης και οι τουρκικές σημαίες άρχισαν να εμφανίζονται στην κορυφή μερικών από τους πύργους. «Η πόλη έπεσε και είμαι ακόμα ζωντανός» –τέτοια είναι τα τελευταία καταγραμμένα λόγια του αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου Δραγάση τη στιγμή, που κατεβαίνοντας από το άλογό του, κυρώνοντας την παραίτησή του από την Αρχή, όρμηξε και χάθηκε για πάντα μέσα στην τελική έφοδο των Γενιτσάρων.

Ως τις οκτώ το πρωί η πόλη ήταν στα χέρια των Τούρκων και το ταμένο τριήμερο κούρσος είχε αρχίσει. Δε χρειάζεται να μιλήσεις για τη σφαγή και τη λεηλασία, παρά μόνο για να πεις ότι, τρομακτική όπως ήταν, ήταν λιγότερο τρομακτική από ό, τι εκείνη των χριστιανών σταυροφόρων του 1204. Προς το μεσημέρι (ή, σύμφωνα με ορισμένους, την επόμενη μέρα) ο Πορθητής, συνοδευόμενος από τους Βεζίρηδες, τους Πασάδες και τους Ουλεμάδες του, και περιστοιχιζόμενος από τους Γενίτσαρους σωματοφύλακές του, μπήκε στην πόλη. Ίππευσε κατ' ευθείαν προς το ναό της Αγίας Σοφίας. Αφιππεύοντας, έσκυψε κάτω στο κατώφλι, μάζεψε μια χούφτα χώμα, και το άφησε να πέσει στο τουρμπάνι του σαν μια πράξη ταπείνωσης μπροστά στον Θεό που του είχε δώσει τη νίκη. Τότε εισήλθε στην εκκλησία και διέταξε έναν από τους Ουλεμάδες της Αυλής του να ανέβει τον άμβωνα και να εκφωνήσει μια προσευχή, ενώ ο ίδιος στάθηκε όπου ήταν το ιερό και εκεί έκανε την πρώτη του Rika'at (γονυκλισία)[7] στη νέα του πρωτεύουσα. Έτσι, μετέτρεψε τη μεγάλη εκκλησία την αφιερωμένη στην Αθάνατη Σοφία του Χριστού, την καρδιά της χριστιανικής πόλης της Κωνσταντινούπολης και το σύμβολο της βαθύτερής της ελπίδας και (εσχατολογικής) υπόσχεσης[8], στο τζαμί Αγια-Σόφια της Μουσουλμανικής Σταμπούλ· και, όπως ο πιο διάσημος από τους Οθωμανούς ιστορικούς, Sa'd-ud-din επρόκειτο να γράψει έναν αιώνα περίπου αργότερα, ο ευρύς αυτός τόπος, αυτή η ισχυρή και ευγενής πόλη, από γη της εχθρότητας (dar-ul-harb), έγινε η πόλη όπου τα νομίσματα κόβονται (dar-uz-zarb) και από φωλιά της κουκουβάγιας των σφαλμάτων, μετατράπηκε σε πρωτεύουσα της δόξας και της τιμής. Μέσα από τις ευγενείς προσπάθειες του Μωαμεθανού Σουλτάνου, όταν τη σατανική κλαγή από τις καμπάνες των ξεδιάντροπων απίστων αντικατέστησε το μουσουλμανικό κάλεσμα για προσευχή, το γλυκό πεντάκις επαναλαμβανόμενο άσμα της παρακλητικής πίστης της ένδοξης τελετής· και τα αυτιά των ανθρώπων της Τζιχάντ γέμισαν με τη μελωδία του εζάν. Οι εκκλησίες που ήταν μέσα στην πόλη άδειασαν από τα άθλια είδωλά τους, και καθαρίστηκαν από τις βρώμικες και ειδωλολατρικές ακαθαρσίες τους· και με την αλλοίωση της όψης τους, και την ανέγερση του ισλαμικού μιχράμπ και του άμβωνα, πολλά μοναστήρια και παρεκκλήσια έγιναν ζηλευτά στους Κήπους του Παραδείσου[9]. Οι ναοί των απίστων μετατράπηκαν σε τζαμιά των ευσεβών, και οι ακτίνες του φωτός του Ισλάμ έδιωξαν τους οικοδεσπότες του σκότους από τόπο που κατοικούνταν επί μακρόν από τους κατάπτυστους απίστους, και τα σκιρτήματα της αυγής της πίστεως διέλυσαν το μακάβριο σκοτάδι της καταπίεσης, χάριν του ονόματος, ακαταμάχητου σαν πεπρωμένο, του καλότυχου σουλτάνου που έγινε ύπατος στη διακυβέρνηση της νέας κυριαρχίας... Την πρώτη Παρασκευή (μετά την άλωση)[10] προσευχές απαγγέλλονταν στην Αγια-Σόφια, και το ένδοξο όνομα του σουλτάνου απαγγέλθηκε στην Khutba των Μωαμεθανών (στην προσευχή –khutba– της Παρασκευής αναφέρεται το όνομα του κυριάρχη). Έτσι, αυτό το αρχαίο οικοδόμημα φωτίστηκε με τις ακτίνες της Ορθοδόξου Πίστεως[11], και αρωματισμένο με την αναπνοή του αρώματος του Ιερού Νόμου· και οι καρδιές των Μουβαχιντίν (αυτών που μαρτυρούν την Ενότητα του Θεού) γέμισαν με χαρά στην ανύψωση των εμβλημάτων της Πίστης, κι έτσι αυτό το πιο επιθυμητό από τα ιερά, αυτό το υψηλό τζαμί, αυτός ο της καρδιάς τερπνός ναός, γέμισε από το λαό του Ισλάμ· και το χάρμα αντανακλάσεων εσωτερικό του, γυαλισμένο με τη Διακήρυξη της Ενότητας, έγινε λαμπερό σα γυαλισμένος καθρέφτης [12].

Μετάφραση: Κωσταντίνος Μπλάθρας
Πηγή: Αντίφωνο

Σάββατο 28 Μαΐου 2016

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ Ευαγγέλιο: Ιω. 4, 5-42


ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ, ΥΔΩΡ ΤΟ ΖΩΝ

          Εν ολίγοις

          Μια ανώνυμη γυναίκα από τη Σαμάρεια σήμερα προσελκύει το ενδιαφέρον και την προσοχή μας. Ο διάλογος του Ιησού με αυτή τη γυναίκα την κατέστησε ένα αξιοπρόσεκτο ιστορικό πρόσωπο. Τα κυριότερα στοιχεία αυτού του διαλόγου τα διασώζει ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Μέσα απ’ αυτά διακρίνουμε τα γνωρίσματα αυτής της γυναίκας.

          Ποια ήταν αυτή η Σαμαρείτιδα γυναίκα;

          Ήταν μια απλή και ταπεινή γυναίκα. Οι λίγες γνώσεις που είχε την βοηθούσαν να ξεχωρίζει θρησκευτικά τους Ιουδαίους από τους Σαμαρείτες, τη λατρεία του Θεού στο Γαριζήν από τη λατρεία του Θεού στα Ιεροσόλυμα, όπως και να έχει κάποια ιδέα για τον ερχομό ενός μελλοντικού Μεσσία. Βέβαια η ηθική της συμπεριφορά ήταν επίμεμπτη. Δεν υπήρξε μια «κοινή» γυναίκα, αλλά ήταν μια φύση με έντονες σαρκικές επιθυμίες. Γι’ αυτό είχε παντρευτεί και διαζευχθεί πέντε φορές και τον καιρό που συνάντησε το Χριστό «μη φέρουσα την επιθυμία, λαθραίου είχε τον αυτή συγγινόμενον» σημειώνει ο Ζυγαβινός.

          Παρ’ όλα αυτά αυτή η αφελής Σαμαρείτιδα παρά το μεμπτό παρελθόν της διάθετε ψυχικά χαρίσματα. Τη βλέπουμε να έρχεται το μεσημέρι στο πηγάδι του Ιακώβ για ν’ αντλήσει νερό, ίσως για ν’ αποφύγει τα σχόλια και τα ειρωνικά λόγια τω συμπολιτών της. Αλλά μας εντυπωσιάζει η σοβαρότητα και η αξιοπρέπεια με την οποία αποκρίνεται στο Χριστό χωρίς ίχνος πονηρίας. Και ακόμα  βλέπουμε με πόσο ήρεμο τρόπο δέχεται το διακριτικό έλεγχο του Κυρίου για το επιλήψιμο παρελθόν της.

          Ο Χριστός συνάντησε τη Σαμαρείτιδα γυναίκα κατά το μεσημέρι που ήλθε να αντλήσει νερό. Η παρουσία της πηγάδι  έδειχνε άνθρωπο που διψούσε, όχι μόνο σωματικά. Ο Χριστός που διακρίνει το πνεύμα του ανθρώπου είδε μια άλλη δίψα στην ψυχή αυτής της γυναίκας.

          Η δίψα του σώματος είναι βασανιστική. Ποιο βασανιστική όμως είναι η δίψα του πάθους, της αμαρτίας που φουντώνει και κυριεύει την ψυχή, όταν αυτή ρουφά με τους αχαλίνωτους λογισμούς τους ποικίλους πειρασμούς.

          Γι’ αυτό ο Κύριος της προτείνει αλληγορικά το δικό Του νερό, «το ύδωρ το ζων» που ξεδιψά μια για πάντα τον άνθρωπο. Και η Σαμαρείτιδα επειδή είχε μέσα της αγαθά σπέρματα δεν αρνήθηκε την προσφορά του Κυρίου. Έσκυψε και ήπιε από τα ζείδωρα νάματα των λόγων του Κυρίου. Τα νάματα της θεία χάριτος. Και το θαύμα έγινε. Έσβησε η φωτιά του πάθους της φιληδονίας και από φιλήδονη έγινε φιλόθεη. Μεταμορφώθηκε στην αγία μεγαλομάρτυρα και ισαπόστολο φωτεινή.

          Αλλά δεν είναι το μόνο βασανιστικό πάθος της φιληδονίας που βασανίζει την ανθρώπινη ψυχή. Δυστυχώς υπάρχουν κι άλλα πάθη που ταλαιπωρούν την ψυχική μας υγεία και δυσκολεύουν τη σχέση μας με τον Θεό. Η αμαρτία είναι ένα πολυκέφαλο τέρας που τυραννεί το γένος των ανθρώπων.

          Μια άλλη δίψα που βασανίζει κάποιες ψυχές  είναι η δίψα της προβολής, των πρωτείων, της επιβολής, της διάκρισης. Και η δίψα αυτή ωθεί διαρκώς τον άνθρωπο για την ικανοποίηση της με κάθε τρόπο, ακόμα και με την καταπάτηση θείων και ανθρωπίνων νόμων. Η αγάπη παραμερίζεται, περιθωριοποιείται και υποβαθμίζεται η πίστη και η ηθική.

          Η αλόγιστη και εμπαθής αυτή δίψα- πάθος αποδοκιμάζεται από τον Θεό. Θυμηθείτε πως αντιμετώπισε ο Χριστός την περίπτωση των υιών Ζεβεδαίου, όταν λίγο προ του πάθους εξεδήλωσαν την φιλοδοξία τους για πρωτοκαθεδρίες στη βασιλεία του Θεού. Τα Πρόσωπα αυτά που διακατέχονται από το πάθος της φιλοδοξίας δημιουργούν τεράστια ζημιά μέσα στην Εκκλησία, όπως αναφέρει ο ευαγγελιστής Ιωάννης στην Γ΄ Καθ. Επιστολή του. Τον Διοτρεφή τον χαρακτηρίζει «κακοποιόν».

          Ο Χριστός ως μοναδικός γνώστης της ψυχής μας πρόσφερε και προσφέρει το «ύδωρ το ζων» και σβήνει τη δίψα της ψυχής, Όπως το νερό είναι η βάση για ν’  αρχίσει, να συντηρηθεί και ν’ αυξηθεί η ζωή του φυτικού και ζωικού βασιλείου, έτσι και η χάρη του Θεού είναι η αιτία που μας οδηγεί και μας συγκρατεί στην πνευματική ζωή.

          Έτσι σβήστηκε και το πάθος της Σαμαρείτιδας. Η γνωριμία της με τον Χριστό και με τη διδασκαλία Του εξαφάνισε τους τυραννικούς πόθους και επιθυμίες. Τώρα έρχονται άλλος υπερκόσμιος πόθος και θεϊκός έρως να καταφλέξει την ύπαρξή της και οδηγείται σε έργα ψυχωφελή, όπως η ιεραποστολή και η αυτοθυσία. Το πάθος της φιληδονίας καταβάλλεται όταν το πνεύμα του ανθρώπου ελκυσθεί από την αγάπη του Κυρίου και τα αγνά της πίστεώς μας.

          Το πάθος της φιλοδοξίας έχει ως αποτελεσματικό φάρμακο τη σεμνή και πρόθυμη διακονία των συνανθρώπων μας. Έτσι αποκτάται η αληθινή δόξα και εξαφανίζεται η κενοδοξία, όταν από λάτρεις των πρωτείων γίνουμε διάκονοι και υπηρέτες των άλλων.

          Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή το νερό συμβολίζει τη διδασκαλία και το λόγο του Κυρίου στους ανθρώπους. Και ο λόγος αυτός είναι πλήρης από δύναμη και σοφία Θεού. Ξεδιψάει τον άνθρωπο και τον οδηγεί δια των μυστηρίων στη σωτηρία και τον αγιασμό.

          Ευτυχείς όσοι διψασμένοι της ζωής ξεδίψασαν με το «ύδωρ το ζων» του Χριστού. Αυτοί έζησαν με πληρότητα τη ζωή τους και έφυγαν ήρεμα για την αιώνια ανάπαυση στα ουράνια σκηνώματα της βασιλείας του Θεού. «Και έδειξέ μοι ποταμόν ύδατος ζωής λαμπρόν ως κρύσταλλον, εκπορευόμενον εκ του θρόνου του Θεού και του Αρνίου» (Αποκ. 22, 1).

          Χριστός Ανέστη

          π. γ. στ.

... το μέτρο της πίστεως


Αιτία της διανομής των θεϊκών αγαθών είναι το μέτρο της πίστεως του καθενός. Γιατί ανάλογος με την πίστη μας είναι ο βαθμός της προθυμίας μας να πράττομε. Εκείνος λοιπόν που πράττει, ανάλογα με την πράξη δείχνει και το μέτρο της πίστεώς του, και δέχεται όσο πίστεψε το μέτρο της χάρης. Εκείνος που δεν πράττει, ανάλογα με την απραξία του φανερώνει και το μέτρο της απιστίας του και δέχεται, όσο απίστησε, τη στέρηση της χάρης. Επομένως δεν κάνει καλά ο φθονερός να φθονεί εκείνους που κατορθώνουν την αρετή, αφού σαφώς από αυτόν εξαρτάται, κι όχι από άλλον, η επιλογή μέσω της πίστεως και των έργων του, να δεχτεί τη χάρη που έρχεται κατά το μέτρο της πίστεως.



Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΠΟΥΔΑΜΑΤΑ - Όσοι δεν γέλασαν ποτέ

Στὴν ἐκπομπὴ τοῦ κ. Νατσιοῦ φιλοξενεῖται ἡ κ. Θεοδώρα Ἰωαννίδου-Καρακουσόγλου συγγραφέας τοῦ βιβλίου "Ὅσοι δὲν γέλασαν ποτὲ" ποὺ εἶναι ἀφιερωμένο στὸ Ποντιακὸ ζήτημα!

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Ὁ Ἐθνομάρτυρας Ἰωσὴφ Ρωγῶν, ὁ ἐπίσκοπος τῶν «Ἐλευθέρων Πολιορκημένων»



                               «Ἡ ἔξοδος τοῦ Μεσολογγίου» - 1826

Τὸ ὄνομα ἡ ζωή, ἡ προσφορὰ καὶ ἡ θυσία του ταυτίστηκαν μὲ τὴν ἱερὰ πόλη τοῦ Μεσολογγίου. Γεννήθηκε στὰ Ἀμπελάκια τῆς Θεσσαλίας τὸ 1776. Τὰ πρῶτα γράμματα τὰ ἔμαθε στὴ γενέτειρά του ἀπὸ τὸν Ἐθνομάρτυρα Πολυζώη. Σὲ ἡλικία μόλις 14 ἐτῶν προχειρίζεται ἀναγνώστης καὶ σὲ αὐτὴν τὴν παιδικὴ ἡλικία περιέρχεται τὰ χωριὰ τῆς περιοχῆς του καὶ ἐκφωνεῖ λόγους διδακτικούς, ἐθνικούς, ἀφυπνιστικούς. Καίει ἡ νεανική του καρδιὰ ἀπὸ ἀγάπη στὸν Χριστὸ καὶ τὴν πατρίδα καὶ μὲ παλμὸ ὁμολογεῖ Χριστὸ καὶ γνήσια φιλοπατρία.Γίνεται παντοῦ γνωστὸς στὴν περιοχή του γιὰ τὸ διδακτικὸ ἦθος του, τὴν παιδεία του, τὴν κηρυκτικὴ του ἱκανότητα καὶ χειροτονεῖται διάκονος καὶ πρεσβύτερος. Ἀγωνίζεται μὲ ὅλες του τὶς δυνάμεις νὰ στερεώσει τοὺς κατοίκους τὴν ἔννοια τοῦ γένους καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Μὲ τόλμη φθάνει καὶ μέχρι τὰ κρυσφήγετα τοῦ παπα-Θύμιου Βλαχάβα καὶ ἐμψυχώνει κάθε καταδυναστευόμενο ἀδελφὸ Ἕλληνα.Τὸ 1814 ἔρχεται στὰ Ἰωάννινα κινδυνεύει νὰ ὑποστεῖ μαρτύριο ἀπὸ τοὺς Τούρκους, διαφεύγει ὅμως καὶ φθάνει στὴν Ἄρτα. Ἐκεῖ, ὁ Μητροπολίτης Ἄρτης Πορφύριος, ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ Μητροπολίτης Μεσολογγίου, τὸν προσλαμβάνει πρωτοσύγγελλο.

Ὡς Πρωτοσύγγελλος ἀναπτύσσει σπουδαιοτάτη ἐκκλησιαστικὴ καὶ ἐθνικὴ δράση καὶ μυεῖται στὴν φιλικὴ ἑταιρεία.Τὸ 1820 χειροτονεῖται ἐπίσκοπος Ρωγῶν. Τιμωρεῖται γιὰ τὴν μεγάλη του δράση ἀπὸ τοὺς Τούρκους μὲ κάθειρξι, ἀλλὰ ἐλευθερώνεται ὅταν γιὰ λίγες ἡμέρες οἱ Ἕλληνες ἐπαναστάτες ἀπελευθέρωσαν τὴν Ἄρτα.Διαφεύγει στὸν Βάλτο καὶ τελικὰ ἔρχεται στὸ δοκιμασμένο Μεσολόγγι. Ἐκεῖ συνδέεται μὲ τὸν Μαυροκορδάτο καὶ μὲ ὅλους τούς ἄλλους ὁπλαρχηγούς. Μὲ ὅλη του τὴ δύναμη ἀγωνίζεται γιὰ τὴν πνευματικὴ καὶ ὑλικὴ ἐνίσχυση τοῦ ἀγῶνος καὶ τῶν ἀγωνιστῶν, διδάσκει, ἐμψυχώνει, στηρίζει, ἀφυπνίζει τοὺς ἀγωνιζομένους ἡγήτορας καὶ πολεμάρχους ἀλλὰ καὶ τὸν λαό.Καταβάλλει ἰδιαίτερη προσπάθεια γιὰ νὰ ἐπιτύχει τὴν συμφιλίωση καὶ τὴν ἑνότητα τῶν ἀγωνιστῶν. Εἶναι ὁ ἀτρόμητος μαχητὴς ἀλλὰ καὶ ὁ Ἅγιος Ἱεράρχης καὶ ποιμένας, ὁ ὁποῖος τακτικὰ στὶς ἀντίξοες συνθῆκες τελεῖ τὸ μυστήριος τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ κοινωνεῖ τοὺς πολεμάρχους καὶ στὶς ντάπιες ἀκόμη.Ἀναφέρεται ὅτι μὲ μεγάλη καρτερία καὶ γενναιότητα ὑπέφερε πολλὰ δεινὰ χάριν τοῦ Μεσολογγίου καὶ ἐν γένει τῆς Πατρίδος. Ζοῦσε πάμπτωχα καὶ μὲ ρακένδυτη ἐνδυμασία, ὕψωνε τὸν Τίμιο Σταυρὸ καὶ ἐνδυνάμωνε τοὺς ἀγωνιζομένους κατοίκους τοῦ Μεσσολογγίου.Τὸ ἀποκορύφωμα τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς θυσίας τοῦ Ρωγῶν Ἰωσὴφ ἀποκαλύφθηκε κατὰ τὴν ὀργάνωση καὶ τὴν ἐκτέλεση τῆς ἠρωϊκῆς ἐξόδου τοῦ Μεσολογγίου (10 Ἀπριλίου 1826). Ἦταν ἡ ψυχὴ τῆς ὀργανώσεως τῆς ἐξόδου ἀλλὰ καὶ ὁ ὁδηγὸς τῶν «Ἐλευθέρων Πολυορκημένων».Συμμετεῖχε στὴν ἔξοδο καὶ μετὰ τὴν σύγχυση ποὺ παρουσιάσθηκε, ὀχειρώθηκε μὲ ἄλλους ἀγωνιστὲς στὸν Ἀνεμόμυλο τοῦ Μεσολογγίου. Ἐκεῖ πολέμησε μέχρι αὐτοθυσίας, ἄναψε μὲ τὸν δαυλὸ τὴν πυρίτι καὶ ἀνατινάχτηκε μὲ τοὺς ἄλλους πολεμάρχους. Οἱ Ἀγαρηνοὶ τὸν βρῆκαν ἡμιθανῆ τὸν βασάνισαν καὶ τέλος τὸν ἀπαγχόνησαν.Ἡ Ἁγιότις του, ἡ ἀγάπη στὸν Χριστός μας, στὴν Ὀρθόδοξο λατρεία μας, ἡ ἀγάπη του στὴν Ἑλλάδα θὰ διδάξει ὅλους μας γιὰ νὰ ἀφυπνισθοῦμε νὰ ἀγαπήσουμε τὴν Ὀρθοδοξία μας καὶ τὴν Πατρίδα μας καὶ νὰ γίνουμε κι ἐμεῖς γνήσιοι καὶ ἀνύστακτοι διάκονοι τῆς Ὀρθόδοξου Πίστεως καὶ τῆς Πατρίδος.

Τοῦ Ἀποστόλου Παπαχρήστου Θεολόγου-Μουσικοδιδασκάλου



Γ.Ιάκωβος Τσαλίκης: Για σας τους παντρεμένους κομποσχοίνια και μετάνοιες είναι τα παιδιά σας

Ήταν κάποιο ανδρόγυνο ευλαβές και είχαν εννιά παιδιά. Ο σύζυγος ήταν πάρα πολύ ευλαβής και ολίγον τι ζηλωτής στα πνευματικά.Κατά γράμμα ήθελε να τα κάνει όλα σαν καλόγερος. Η γυναίκα παραπονιόταν στο Γέροντα ότι κουράζεται και θέλει βοήθεια. Όταν ερχόταν στη Μονή το βράδυ μόνη της η σύζυγος με τα παιδιά κλαίγανε, φώναζαν αυτά, έκλαιγε και αυτή γιατί κουραζόταν…

Αυτός πήγαινε σ’ ενα παρεκκλήσι των Αγίων Aναργύρων έκανε μετάνοιες, κομποσχοίνι και αγρυπνούσε.Η σύζυγος παραπονιόταν και έκλαιγε στον Γέροντα και είχε δίκιο.Την άλλη μέρα ο Γέροντας μόλις τους είδε στην αυλή μαζί κατάλαβε ότι κάτι συμβαίνει και ότι είχαν έλθει σε καυγά μεταξύ τους.Ο Γέροντας μιλάει με γλυκά λόγια και διάκριση για να παρηγορήσει την πονεμένη μητέρα και κουρασμένη και διακριτικά με το χαμόγελο λέει στον πατέρα: «Σε χάρηκα, απόψε. Έψαλλες όλη τη νύκτα και προσευχόσουν. Καλά έκανες! Αλλά θα είχε μεγαλύτερη ευλογία και μισθό, αν καθόσουν μισή ώρα και όχι τρεις ώρες και ήσουν κοντά στη γυναίκα και τη βοηθούσες για τα παιδιά να φάνε και να κοιμηθούν.Γιατί για σας τους παντρεμένους κομποσχοίνια και μετάνοιες είναι τα παιδιά σας. Όταν μεγαλώσουν θάχετε καιρό να κάνετε… «αδελφός υπό αδελφού βοηθούμενος». Να γίνεται πάντα κάτι εν κοινή συναινέσει.

eikonografies.com

Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

ΦΙΛΟΚΑΛΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ


Δύο πατέρες παρακάλεσαν τον Θεό να τους πληροφορήσει σε ποιο μέτρο έφθασαν. Και ήλθε προς αυτούς φωνή που έλεγε:

Στο τάδε χωριό της Αιγύπτου υπάρχει κάποιος κοσμικός που ονομάζεται Ευχάριστος και η γυναίκα του Μαρία. Εσείς δεν φτάσατε ακόμα στα μέτρα τους.

Και αφού σηκώθηκαν οι δύο γέροντες, ήλθαν στο χωριό. Και ρωτώντας βρήκαν το σπίτι του και τη γυναίκα του. Και της λέγουν:

          -Πού είναι ο άνδρας σου;

Αυτή είπε:

-Βόσκει τα πρόβατα.

Και τους έβαλε στο σπίτι. Και όταν βράδιασε, ήλθε ο Ευχάριστος με τα πρόβατα. Και καθώς είδε τους γέροντες, τους ετοίμασε τράπεζα και έφερε νερό να πλύνει τα πόδια τους. Και του λέγουν οι γέροντες:

Δεν θα γευτούμε τίποτε, εάν δεν μας αναφέρεις την άσκη σή σου.

Ο Ευχάριστος είπε τότε με ταπεινοφροσύνη:

          - Εγώ είμαι βοσκός και αυτή είναι η γυναίκα μου.

Οι γέροντες όμως επέμειναν, παρακαλώντας τον, αλλά αυτός δεν ήθελε να πει. Τότε του είπαν:

          -Ο Θεός μας έστειλε σε σένα.

Όταν ο βοσκός άκουσε τον λόγο αυτό, φοβήθηκε και τους είπε:

Να, αυτά τα πρόβατα τα έχουμε από τους γονείς μας. Και ό, τι ευοδώσει ο Θεός να βγάλουμε από αυτά, το χωρίζουμε σε τρία μέρη. Ένα μέρος για τους φτωχούς, ένα μέρος για την φιλοξενία και το τρίτο μέρος για τις ανάγκες μας. Και αφότου πήρα την γυναίκα μου, ζούμε εν παρθενία. Έως τώρα κανείς από τους  ανθρώπους δεν τα έμαθε αυτά.

Όταν οι γέροντες τα άκουσαν αυτά, εθαύμασαν και έφυγαν δοξάζοντας τον Θεό.


Το αντίδοτο του ψυχικού πόνου (μ. Μωυσής Αγιορείτης †2014)



Ενώ η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την υπεραφθονία και την υπερκατανάλωση, η οικονομική κρίση έβαλε λίγο φρένο, την υψηλή τεχνολογία, την πρόοδο της επιστήμης, τις πολλές ανέσεις και υλικές απολαύσεις, παρατηρείται σοβαρή έξαρση ψυχολογικών προβλημάτων, βλέπει κανείς γκρίζα πρόσωπα, νευρικά, ταραγμένα, φοβισμένα, αγχωμένα, θλιμμένα και στεναχωρημένα. Ακόμη και οι νέοι ταλαιπωρούνται από έντονα προβλήματα, εσωτερικές συγκρούσεις, ψυχικά άφωτα αδιέξοδα και αβάσταχτα κενά. Νέες ωραίες, νέοι μορφωμένοι και πλούσιοι αγέλαστοι, κατηφείς και απαισιόδοξοι. Μια εποχή κατακτήσεων, αποκαλύψεων, κερδών και επιτυχιών, που όμως οι άνθρωποί της αισθάνονται στερημένοι, δίχως ψυχική υγεία, γαλήνη και χαρά. Συχνά τα πρότυπα των νέων μας είναι μελαγχολικοί τύποι της σκληρής μουσικής, της ξέφρενης και ταραγμένης... Μερικές φορές μάλιστα νομίζεις ότι τους αρέσει να καλλιεργούν τη θλίψη και την απαισιοδοξία. Αντί η μουσική να ευφραίνει και να ανασταίνει την ψυχή, την καθηλώνει στον πικρό πεσιμισμό. Είναι της μόδας τα μελαγχολικά πρόσωπα.  Η προκλητική ένδυση των νέων, η ολονύκτια πρόχειρη διασκέδαση, ο παρασυρμός στη φοβερή μάστιγα των ναρκωτικών, η μεγάλη κατανάλωση αλκοολούχων ποτών, η πολύωρη νοσηρή εξάρτηση στο διαδίκτυο και άλλα πολλά παρόμοια οξύνουν το πρόβλημα και καθόλου δεν το θεραπεύουν. Σαν να θέλουν σώνει και καλά μερικοί να καταστρέψουν την υγεία τους, να συντομεύσουν τη ζωή τους, να μη τους ενδιαφέρει διόλου το μέλλον. Οι στατιστικές είναι λίαν λυπηρές. Σε όλο τον κόσμο 340.000.000 άνθρωποι υποφέρουν σήμερα από σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας. Σε Ευρώπη και Αμερική η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας αναφέρει πως περίπου ο μισός πληθυσμός πάσχει από κατάθλιψη, μελαγχολία και την ελαφρότερη δυσθυμία. Παρατηρεί λοιπόν κάποιος σήμερα ειλικρινά και με πόνο πως ούτε η νεότητα, ούτε η ωραιότητα, ούτε η δόξα της επιτυχίας και της ανόδου, ούτε τα πολλά χρήματα και τα πανάκριβα ενδύματα δίνουν πάντοτε την αναμενόμενη χαρά και την πολυπόθητη ευτυχία. Εν τούτοις, μήπως η συνεχώς παρουσιαζόμενη κατήφεια θέλει να επηρεάσει τους πάντες, ώστε να πλουτίζουν οι βιομηχανίες ψυχοφαρμάκων; Η υπερβολική αθυμία, λέγουν οι άγιοι πατέρες της εκκλησίας μας, είναι το πονηρό πνεύμα της λύπης, που οδηγεί στην κατάθλιψη και τη μελαγχολία. Εύστοχα ειπώθηκε πως η κατάσταση της θλίψης μπορεί κάποτε νοσηρά να γίνει ευχάριστη, μια μορφή ήπιου σαδομαζοχισμού. Η συνήθεια αυτής της σύγχρονης κοινωνίας εκφράζει και δηλώνει τη μεγάλη απογοήτευση, που προέρχεται από την έλλειψη αξιών και τον ατομικισμό.

Μπορεί ο κάθε άνθρωπος, αν αγωνιστεί και θέλει πραγματικά, να απορρίψει από τη ζωή του άμεσα ό,τι δεν του δίνει αληθινή αισιοδοξία, χαρά και ευχαρίστηση. Έτσι ο άνθρωπος θα έχει ηρεμία, ησυχία και γαλήνη. Η συνείδησή του θα είναι αναπαυμένη, η ζωή του ατάραχη, ακόμη και ο ύπνος του γλυκός. Ο ποιητής Τ. Έλιοτ λέγει: «Κάνοντας κάτι χρήσιμο, λέγοντας κάτι ορθό, ατενίζοντας κάτι πραγματικά ωραίο, αρκούν για να ομορφύνουν τη ζωή σου». Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Είναι γεγονός πως το κακό, το πονηρό, το αισχρό προκαλεί και δελεάζει, όμως το καλό, το αγαθό, το ιερό και ωραίο είναι που πάντοτε θέλγει πραγματικά και συγκινεί βαθύτατα. Η ελληνορθόδοξη παράδοση έχει δύναμη, αντοχή, νόημα, πίστη, παρηγοριά και ελπίδα. Η προσπάθεια ορισμένων να ξεριζώσουν από τις καρδιές των ανθρώπων αυτή την πλούσια και ζωηφόρα παράδοση το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να αυξήσει τους θλιμμένους, τους απαρηγόρητους, τους ανέλπιδους. Η παράδοση αυτή γέννησε εκλεκτές μορφές αγίων και ηρώων. Ήλθε ο καιρός για μια ουσιαστική αναζήτηση, προς επανασύνδεση με την ιστορία, την παράδοση και τη συνέχειά της. Ώρα ευπρόσδεκτη, κατάλληλη και απαραίτητη για μια καινούργια ανακάλυψη της παραδόσεώς μας και της δυνατής βεβαιότητος που προσφέρει στην απόγνωση, στην κατήφεια, στην κατάθλιψη και στη μελαγχολία. Να το αντίδοτο του πολλού ψυχικού πόνου των καιρών μας. Είναι ανάγκη σύντομα να το αναζητήσουμε προς θεραπεία. Δεν παίρνει άλλο μια ανοημάτιστη και μαύρη ζωή. Δεν είναι έτσι; Είμαι υπερβολικός και παρωχημένος;



Εφημ. ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, 27 Φεβρουαρίου 2011

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Οταν οι χριστιανοί της Συρίας ανεβαίνουν Γολγοθά όλο τον χρόνο

«...Οι χριστιανοί στη Συρία ζούμε όλο τον χρόνο Μεγάλη Εβδομάδα, βιώνουμε διαρκώς μια αίσθηση συμμετοχής στον Σταυρό και στον θάνατο».Η χριστιανή ορθόδοξη μοναχή Μαριάμ, από τη Χομς της Συρίας, μιλάει στην «Κ» για το δράμα των χριστιανών στην πατρίδα της αλλά και στο Ιράκ.

 «Στεναχωριόμαστε όταν συνειδητοποιούμε ότι ο στόχος είναι ν’ αδειάσει η Ανατολή από χριστιανούς, η Ανατολή στην οποία έζησε ο ίδιος ο Χριστός. Ηδη, στο Ιράκ απέμεινε το 25% των χριστιανών που ζούσε εκεί.

Τώρα, οι χριστιανοί της Συρίας, που αποτελούσαν μειοψηφία στον πληθυσμό με ποσοστό 10% σε καιρό ειρήνης, αναγκάζονται να φύγουν –αν δεν σκοτωθούν– από πόλεις στις οποίες η αγριότητα του πολέμου είναι διαρκής. Αυτοί οι άνθρωποι καταφεύγουν σε μέρη της Συρίας πιο ασφαλή, είτε φεύγουν για χώρες τις Ευρώπης που είναι διατεθειμένες να τους δεχθούν...».Η μοναχή Μαριάμ ζούσε πριν από τον πόλεμο σ’ ένα από τα χωριά της Χομς, στην ευρύτερη κοιλάδα των χριστιανών, στα σύνορα με τον Λίβανο απ’ όπου έφυγε εν μέσω πολέμου και τώρα εγκαταβιοί σε γυναικεία μονή του Πανοράματος Θεσσαλονίκης, όπου τη συναντήσαμε και δέχθηκε να μας μιλήσει για το δράμα των Χριστιανών στην πατρίδα της.«Στο χωριό μου πλειοψηφούσαν οι ορθόδοξοι χριστιανοί, υπήρχαν όμως και πολλοί μουσουλμάνοι. Η συμβίωσή μας ήταν αρμονική, μέναμε ο ένας δίπλα στον άλλο στην ίδια πολυκατοικία. Ο πόλεμος τα άλλαξε όλα» λέει.

Ποικιλία πολιτισμών

«Πριν από τον πόλεμο η κοινωνία της Συρίας έμοιαζε μ’ ένα όμορφο ψηφιδωτό, του οποίου οι ψηφίδες αντιπροσώπευαν τη μεγάλη ποικιλία θρησκειών και πολιτισμών. Και το ζήσαμε βαθιά, και είναι γενικώς γνωστό, πόσο αρμονικά έδεναν αυτές οι ψηφίδες η μία με την άλλη μέσα στο διάβα της Ιστορίας. Ο φανατισμός, η απανθρωπιά ήταν άγνωστα στην κοινωνία μας. Τα όνειρα, οι χαρές, τα τραπέζια αγάπης, οι εργασίες μας, ο αέρας που αναπνέουμε, ήταν όλα κοινά. Είχαμε πάντοτε καλή συμβίωση παρά τις κάποιες λίγες περιστασιακές εντάσεις...».Είναι το έκτο Πάσχα, το φετινό, που οι χριστιανοί στη Μέση Ανατολή θα σηκώσουν, στην πορεία προς τον δικό τους Γολγοθά, τον Σταυρό του Μαρτυρίου και τίποτα δεν δείχνει ότι θα είναι και το τελευταίο. Στις περιοχές της Συρίας που ελέγχονται από το Ισλαμικό Κράτος, που δεν είναι λίγες, η κατάσταση περιγράφεται ως δραματική για τους ελάχιστους χριστιανούς που έχουν απομείνει και οι οποίοι όχι μόνο δεν ασκούν θρησκευτικά καθήκοντα, δεν τολμούν ούτε να αποκαλύψουν τον Θεό στον οποίο πιστεύουν.Στο δε Ιράκ, από τρία εκατομμύρια οι εναπομείναντες χριστιανοί δεν ξεπερνούν τις πεντακόσιες χιλιάδες. Οι πλέον τυχεροί κατέφυγαν στο ιρακινό Κουρδιστάν στον βορρά, πολλοί διέφυγαν στο εξωτερικό, ενώ αρκετοί σφαγιάστηκαν από τους τζιχαντιστές και άλλοι ζουν περίπου ως σκλάβοι, καταβάλλοντας χαράτσι στους φανατικούς του ISIS για να τους επιτρέπουν να ζουν και καταφεύγοντας σε σύγχρονες «κατακόμβες» για να προσευχηθούν.«Στη Συρία θα γιορταστεί το Πάσχα μόνο σε περιοχές που ελέγχει η κυβέρνηση» μας λέει ένας άλλος ιερωμένος, ο ορθόδοξος Σύρος ιερέας Ιωάννης.«Στα χωριά μεταξύ Χαλεπίου και Τουρκίας, οι χριστιανοί έχουν φύγει. Οπου έχουν απελευθερωθεί εδάφη και έχει εκδιωχθεί το ISIS θα λειτουργήσουν υποτυπωδώς κάποιες εκκλησίες. Σαφής εικόνα δεν υπάρχει μέσα σε αυτό το χάος. Υπάρχουν γειτονιές στο Χαλέπι που ελέγχονται από την κυβέρνηση και εκεί λειτουργούν κάποιες εκκλησίες.Ομως η λειτουργία, αν γίνει, θα γίνει υπό αυστηρά μέτρα ασφαλείας και διακριτικά καθώς δεν αποκλείεται από κάποιο άλλο σημείο της πόλης τζιχαντιστές να χτυπήσουν με όλμους ή ρουκέτες». Κάπως καλύτερη είναι η κατάσταση στη Δαμασκό, αλλά και εκεί υπάρχει πάντα ο φόβος εξτρεμιστών. «Στην κοιλάδα των χριστιανών, τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα, γιατί οι χριστιανοί πλειοψηφούν συντριπτικά και λόγω και της ισχυρής παρουσίας του στρατού, οι άνθρωποι αισθάνονται περισσότερο ασφαλείς», λέει η μοναχή Μαριάμ. Και τούτες τις άγιες ημέρες του Πάσχα, οι χριστιανοί της Συρίας θα αναπέμψουν μια προσευχή και για την τύχη των δύο στελεχών του ορθοδόξου πατριαρχείου Αντιοχείας, μητροπολιτών Χαλεπίου, Παύλου και Ιωάννη, που αγνοούνται από τον Απρίλιο του 2012, όταν απήχθησαν στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας.«Πονάμε και λυπούμαστε για την απόλυτη σιωπή που κάλυψε την τύχη των πνευματικών μορφών που μας άρπαξαν» λέει η μοναχή Μαριάμ, ενώ ο ιερέας Ιωάννης τονίζει πως «προσευχόμαστε γι’ αυτούς, αφού άλλο τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε».
Πηγή: Καθημερινή

'' Η βασκανία '' ...Πανιερώτατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ.κ.Αθανάσιος


Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Πώς να σώσω την ψυχή μου;


Τι να πει κάποιος σε έναν άνθρωπο που ρωτάει: “Πώς μπορώ να σώσω την ψυχή μου;”

Αυτό: Μετανόει, και ενισχυμένος με τη δύναμη της χάριτος των αγίων Μυστηρίων, προχώρα την οδό των εντολών του Θεού, υπό την καθοδήγηση που η Αγία Εκκλησία σού δίνει μέσω της θεόσδοτης ιεροσύνης. Όλο αυτό πρέπει να γίνει μέσα σε ένα πνεύμα ειλικρινούς πίστης που δεν κρατά καμία επιφύλαξη.

Έπειτα, τι είναι πίστη;

Η πίστη είναι η ειλικρινής ομολογία ότι ο Θεός, ο οποίος λατρεύεται, η Αγία Τριάδα, που δημιούργησε όλα τα πράγματα και προνοεί για όλα, σώζει εμάς τους πεσμένους, μέσω της δύναμης του σταυρικού θανάτου του ενσαρκωμένου Υιού του Θεού, με τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος μέσα στην Αγία Εκκλησία Του. Η αρχή της ανακαίνισης, που ξεκινάει σε αυτή τη ζωή, θα εμφανιστεί σε όλη της τη δόξα στο μέλλοντα αιώνα, με έναν τρόπο που το μυαλό δεν μπορεί να κατανοήσει, ούτε η γλώσσα να εκφράσει.

Ω, Θεέ μας, πόσο μεγάλες είναι οι υποσχέσεις σου!Και μετά πώς περπατάει κάποιος απαρέγκλιτα στην οδό των εντελών;Αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί με μία λέξη, γιατί η ζωή είναι σύνθετο πράγμα. Ορίστε τα απαραίτητα:

α) Μετανόησε, και γύρισε στον Κύριο, αναγνώρισε τις αμαρτίες σου, κλάψε γι’ αυτές, με βαθιά συντριβή, και ομολόγησέ τες ενώπιον του πνευματικού σου πατέρα. Υποσχέσου με το στόμα και με την καρδιά μπροστά στο πρόσωπο του Κυρίου να μην τον προσβάλεις περαιτέρω με τις αμαρτίες σου.

β) Έπειτα, διατηρώντας το Θεό στο μυαλό και την καρδιά, προσπάθησε να εκπληρώσεις στην πραγματικότητα τις υποχρεώσεις και τις καταστάσεις, τις οποίες σου επιβάλλει η ύπαρξή σου στη ζωή.

γ) Σ’ αυτή την εργασία φρούρησε προ πάντων την καρδιά σου από κακές σκέψεις και συναισθήματα — υπερηφάνεια, ματαιοδοξία, θυμός, κατάκριση, έχθρα, φθόνος, περιφρόνηση, απελπισία, προσκόλληση σε πράγματα και πρόσωπα, διασκεδασμός του νου, άγχος, όλες τις αισθησιακές ηδονές και οτιδήποτε χωρίζει το μυαλό και την καρδιά από το Θεό.

δ) Προκειμένου να μείνεις σταθερός σε αυτή την εργασία, αποφάσισε εκ των προτέρων: να μην παρατήσεις αυτό που αναγνωρίζεις απαραίτητο, ακόμα κι αν αυτό ισοδυναμεί με θάνατο. Για να το πετύχεις αυτό, όταν αρχικά αποφασίσεις να το κάνεις, πρόσφερε τη ζωή σου στο Θεό ώστε να ζεις όχι για τον εαυτό σου, αλλά για το Θεό μόνο.

ε) Στήριγμα για μια τέτοια ζωή είναι μια ταπεινή προσφορά του εαυτού μας στη θέληση του Θεού, και όχι να στηριζόμαστε στον εαυτό μας· ο πνευματικός στίβος στον οποίο ολοκληρώνεται αυτή η ζωή είναι η υπομονή, μια απαρέγκλιτη σταθερότητα στις τάξεις της λυτρωμένης ζωής, με μια χαρούμενη καρτερικότητα για όλους τους κόπους και τα δυσάρεστα που συνδέονται μ’ αυτή.

στ) Στήριγμα για την υπομονή είναι η πίστη — δηλαδή η διαβεβαίωση ότι, εργαζόμενος κατ’ αυτό τον τρόπο για το Θεό, εσύ είσαι δούλος Του και αυτός είναι ο Κύριός σου, ο οποίος βλέπει τις προσπάθειές σου, χαίρεται μ’ αυτές και τις εκτιμά – η ελπίδα – ότι η βοήθεια του Θεού η οποία σε προστατεύει πάντα, είναι πάντα έτοιμη και σε περιμένει, και θα κατέλθει σε σένα στο χρόνο που την χρειάζεσαι, ότι ο Θεός δε θα σε απαρνηθεί στο τέλος της ζωής σου, και θα σε κρατήσει πιστό στις εντολές του εδώ, ανάμεσα σε όλους τους πειρασμούς, θα σε οδηγήσει μέσω του θανάτου στην αιώνια βασιλεία Του – η αγάπη – που σκέφτεται μέρα και νύχτα τον αγαπημένο Κύριο, προσπαθεί με κάθε τρόπο να κάνει μόνο ό,τι τον ευχαριστεί, και αποφεύγει όλα όσα τον προσβάλουν με σκέψη, λόγο ή πράξη.

ζ) Τα όπλα μιας τέτοιας ζωής είναι: οι προσευχές στο ναό και στο σπίτι, ειδικά η νοερή προσευχή, η νηστεία ανάλογα με τη δύναμή μας και τους κανόνες της εκκλησίας, η επαγρύπνηση, η μόνωση, η χειρωνακτική εργασία, η συχνή εξομολόγηση των αμαρτημάτων, η Θεία Κοινωνία, η ανάγνωση του Λόγου του Θεού και των κειμένων των Αγίων Πατέρων, οι συνομιλίες με θεοσεβείς ανθρώπους, η συχνή συζήτηση με τον πνευματικό μας πατέρα για όλα τα γεγονότα της εσωτερικής και εξωτερικής ζωής μας. Το θεμέλιο όλων αυτών των έργων κατά μέτρο, χρόνο και τόπο είναι η σοφία, με τη συμβουλή εκείνων που είναι πεπειραμένοι.

η) Φρούρησε τον εαυτό σου με φόβο. Γι’ αυτό να θυμάσαι το θάνατο—το τέλος, την κρίση, την κόλαση, την ουράνια Βασιλεία.

θ) Προ πάντων να είσαι προσεκτικός με τον εαυτό σου: κράτα το νου νηφάλιο και την καρδιά ατάραχη.

ι) Θέσε ως τελικό στόχο το άναμμα της φλόγας του πνεύματος, ούτως ώστε η πνευματική πυρκαγιά να κάψει την καρδιά σου και, συγκεντρώνοντας όλες σου τις δυνάμεις, άρχισε να χτίζεις τον εσωτερικό άνθρωπο και τελικά κάψε τα βάρη των αμαρτιών και των παθών σου.

Τακτοποίησε τη ζωή σου με αυτό τον τρόπο, και με τη χάρη του Θεού θα σωθείς.
Πηγή: xfd.gr