Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009

Λιτάνευση Τιμίας Κάρας




Μερικά αποσπάσματα από την λιτάνευση της Τιμίας Κάρας του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου, προεξάρχοντος του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ.Ιερωνύμου.



















Ἅγιος Ἀπόστολος Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος



Γεννήθηκε στήν Βηθσαϊδά τς Γαλιλαίας, στά παράλια τς Τιβεριάδος. ταν παιδί το ων καί δελφός το Σίμωνος Πέτρου καί ψαρς μαζί μέ τόν δελφό του καί τούς άκωβο καί ωάννη. χοντας πνευματικές ναζητήσεις κολουθε τόν παρθενικό βίο καί ργότερα μαθητεύει πλησίον το γίου ωάννου το Προδρόμου, πό τόν ποον δέχεται τήν μαρτυρία περί το ησο τι ατός εναι μνός το Θεο. νδρέας πρτος ποδέχεται τήν κλήση το Χριστο προσκαλντας μαζί τουκαί τόν δελφό του Πέτρο. Μετά τήν ποκεφάλιση το Προδρόμου πιστρέφουν στήν λιεία, πό τήν ποία Χριστός τούς καλε νά γίνουν μαθητές του. Ατοί Τόν κολουθον φήνοντας συγγενες καί ργασία.

νδρέας κατεχε ξεχωριστή θέση νάμεσα στούς μαθητές κι ατό φαίνεται καί πό τό γεγονός, τι ταν κάποιοι λληνες ζήτησαν νά δον τόν Χριστό, πευθύνθηκαν στόν Φίλιππο καί ατός μέ τήν σειρά του στόν νδρέα, ποος καί τούς προσήγαγε στόν Χριστό. Μετά τήν Πεντηκοστή Πρωτόκλητος κήρυξε στήν Βιθυνία, στήν περιοχή τς Μαύρης Θάλασσας, στήν Προποντίδα καί τό Βυζάντιο, στήν Σκυθία (Βόρεια παραλία τς Μαύρης Θάλασσας), Σκωτία (σύμφωνα μέ τοπική παράδοση), Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία, Πελοπόννησο καταλήγοντας στήν Πάτρα. δ κήρυξε τό εαγγέλιο καί πιτέλεσε πλθος σημείων. θεραπεία τς Μαξιμίλλας συζύγου το πόντος Ρωμαίου ρχοντος καί διοικητο Αγεάτη καθώς καί το μπίστου δούλου το δελφο το Αγεάτη, Στρατοκλ, γινε ατία νά πιστεύσουν στόν Χριστό. Αγεάτης πιστρέφοντας φυλάκισε τόν πόστολο καί τόν καταδίκασε σέ σταυρικό θάνατο.

Στήν φυλακή γιος νδρέας χειροτονε πρτο πίσκοπο Πατρν τόν Στρατοκλ. Τό 62 μ. Χ. σέ λικία 80 τν καί στόν τόπο που ερίσκεται πώνυμος το γίου Ναός τόν σταυρώνουν μέ καρφιά στόν σταυρό καί σύμφωνα μέ μία παράδοση μέ τό κεφάλι πρός τό δαφος. Ο πατρινοί παναστατον ζητντας νά λευθερωθε, λλά γιος τούς ξηγε, τι γι’ ατόν θάνατος εναι χαρά καθώς τσι θά βρεθε πιό κοντά στό Θεό. Αγεάτης νακαλε τήν καταδίκη πό φόβο, λλ’ γιος ρνεται. Καθώς βρίσκεται στίς τελευταίες του στιγμές συμβουλεύει τούς χριστιανούς νά εναι στερεωμένοι στήν πίστη, συγχωρε τούς σταυρωτές, ελογε λους καί παραδίδει τήν γία ψυχή του στά χέρια το Θεο. Ο πατρινοί τόν νταφίασαν στόν τόπο το μαρτυρίου, που ργότερα οκοδομήθηκε Ναός πάνω στόν τάφο το γίου. Αγεάτης παραφρόνησε καί μέ τό λογο του μαζί πέφτει πό κάποιο ψηλό σημεο (πιθανόν τά Ψηλαλώνια) καί ατοκτονε.

πόστολος νδρέας εναι μοναδικός πό τούς δώδεκα μαθητές πού χι μόνον κήρυξε λλά καί μαρτύρησε στήν κυρίως λλάδα καί ατό ποτελε μεγάλη τιμή, ελογία λλά καί εθύνη γιά τήν πατρίδα μας καί περισσότερο γιά σους κατοικον στήν περιοχή τν Πατρν. Εναι πολιοχος τν Πατρν καί δρυτής τς τοπικς μας κκλησίας. Λείψανα το Πρωτοκλήτου μεταφέρθηκαν στήν Κωνσταντινούπολη τό 357 πό το γίου ρτεμίου, Αγουστάλιου το Μ. Κωνσταντίνου. Πέντε αἰῶνες ργότερα Ατοκράτορας Βασιλείος Α΄ Μακεδών (867-886) προσκύνησε Λείψανα το ποστόλου στήν Πάτρα. Το1462 ξαιτίας το τουρκικο κινδύνου μεταφέρθηκε Τιμία Κάρα πό τόν Δεσπότη το Μωρέως Θωμ Παλαιολόγο στήν Ρώμη καί παραδόθηκαν στόν Πάπα Πίο τόν Β΄.

Τόν Νοέμβριο το 1847 νας Ρσος Πρίγκηπας, νδρέας Μουράβιεφ δώρησε στήν πόλη το Πρωτοκλήτου ποστόλου τεμάχιο δακτύλου χειρός το γίου. Μουράβιεφ εχε λάβει τό παραπάνω ερό Λείψανο πό τόν Καλλίνικο, πρώην πίσκοπο Μοσχονησίων, ποος μόναζε τότε στό γιο ρος.

Στήν πόλη μας πανακομίσθηκαν καί φυλάσσονται πό τήν 26η Σεπτεμβρίου 1964 τιμία Κάρα το γίου καί πό τήν 19ην ανουαρίου 1980 λείψανα το Σταυρο, το μαρτυρίου του.


Ἱ.Μ.Πατρῶν


Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2009

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΓ' ΛΟΥΚΑ ( Λουκ 18, 18-27 )

ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΚΑΙ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ



Ο άρχοντας της συναγωγής που ήλθε «πειράζων» τον Χριστό στη σημερινή ευαγγελική διήγηση, ζούσε μέσα του ένα βασανιστικό πρόβλημα.

Αναζητούσε την αιώνια ζωή χωρίς να βρίσκει ικανοποίηση στους βαθείς του πόθους του. Γι' αυτό ρώτησε τον Χριστό «διδάσκαλε ἀγαθέ , τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω ;»

Από τον διάλογο που ακολούθησε φάνηκε ότι ήταν τηρητής κάποιων βασικών διατάξεων του Μωσαϊκού νόμου . «Τάς ἐντολάς οἶδας», του είπε ο Χριστός και του απαρίθμησε στη συνέχεια τις αρνητικές εντολές του νόμου καθώς και την εντολή που αναφέρεται στην τιμή του πατέρα και της μητέρας . «Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου», ήταν η απάντησή του. Ενώ τηρούσε όλες τις διατάξεις του νόμου, δεν έβρισκε μέσα σ' αυτές την αιώνια ζωή. Έμενε ανικανοποίητος. Δεν αισθανόταν την εμπειρία της αιώνιας ζωής και γι' αυτό την αναζητούσε με αγωνία.

Πολλοί θα θεωρούσαν αυτόν τον άνθρωπο ως κάποιον που ψάχνει το μέλλον και χάνει το σήμερα. Αναζητά την αιώνια ζωή που αφορά, όπως νομίζουν, τη μετά θάνατο κατάστασή μας, ενώ θα έπρεπε ν' ασχολείται με τα καθημερινά πρακτικά προβλήματα. Σαν άνθρωπος του νόμου θα έπρεπε να δείξει ενδιαφέρον για τις εντολές που έχουν κοινωνικό περιεχόμενο. Για όλες αυτές τις εντολές η απάντησή του ήταν αποστομωτική « ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμιν ἐκ νεότητός μου» .

Δεν παραθεωρούσε τις εντολές που αφορούσαν τις κοινωνικές σχέσεις.

Δεν ήταν κλέφτης και σεβόταν τη ζωή των συνανθρώπων του.

Όμως ήταν ανικανοποίητος. Θα λέγαμε, ότι είχε κατανοήσει την ανεπάρκεια της ηθικιστικής θεωρήσεως του νόμου, την εξάντλησή του στην καλή εξωτερική συμπεριφορά. Κι ενώ η φαρισαϊκή συνείδηση έφθανε στο αδιέξοδο, ο Χριστός έδειξε την ολοκλήρωση του δρόμου. Στο « όλα αυτά τα εφύλαξα από την νεότητά μου» ο Χριστός του αποκρίθηκε : « ἔτι ἕν σοί λείπει» ώστε να γίνεις άριστος και να έχεις την βεβαιότητα, ότι θα κληρονομήσεις την αιώνια ζωή.

Πριν πούμε για το ένα που έλλειπε , ας κάνουμε κάποιες επισημάνσεις.

Ο « ἄρχων» που συζητούσε με τον Χριστό, ζούσε την ανεπάρκεια του ηθικισμού, ήταν εκκοσμικευμένος. Ο ηθικισμός είναι συνέπεια της εκκοσμίκευσης.

Είναι η καλλιέργεια μιας «ευσεβούς» επιφάνειας, ενώ η καρδιά είναι δέσμια του κόσμου. Ηθικιστής δεν είναι αυτός που αφιερώνει τη ζωή του στο Θεό, αλλά αυτός που είναι δέσμιος στον πλούτο του, δίνει στον Θεό μόνο ό, τι μπορεί να τον δείξει ενάρετο στα μάτια του κόσμου.

Αυτός όμως ο τρόπος ζωής δεν συνδέει τον άνθρωπο με τον Θεό, αλλά δημιουργεί αδιέξοδα .

Γενικά όταν λέμε «εκκοσμίκευση» εννοούμε την υποταγή του πιστού στην νοοτροπία του κόσμου, το χάσιμο της εσωτερικής ζωής και την υποκατάσταση του ανακαινιστικού έργου της εκκλησίας με μεθόδους του κόσμου. Μια κατηγορία «εκκοσμικευμένων» προτείνει : η εκκλησία να ελευθερωθεί από τους «τύπους» του παρελθόντος και να μετατρέψει το κήρυγμα της μετανοίας σε κήρυγμα που θα καταφάσκει στη ζωή.

Έργο της θα έπρεπε να είναι η αγάπη που υλοποιείται με πολύμορφη κοινωνική προσφορά και παρέμβασή της στα σημερινά προβλήματα του κόσμου.

Πίσω όμως από μια τέτοια νοοτροπία κρύβεται η αδυναμία μας να απαγκιστρωθούμε από τον πλούτο των απολαύσεων και των ανέσεων καθώς και η δίψα για κοινωνική προβολή και καταξίωση , Γι' αυτό και σαν κορυφαίο έργο της εκκλησίας κατανοούμε μόνο το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας. Ενώ όταν μας προβάλλουν την ολοκληρωτική εγκατάλειψη του κόσμου για τον Χριστό γινόμαστε περίλυποι, όπως ο σημερινός άρχοντας του ευαγγελίου.

Αυτό δεν σημαίνει, ότι η φιλανθρωπία δεν είναι έργο της εκκλησίας. Αντίθετα, είναι έκφραση της ζωής της. Στην ορθόδοξη Παράδοση όμως οι κοινωνικές παρεμβάσεις συνδέονται με την εσωτερική καλλιέργεια που πραγματοποιούνται εν Πνεύματι Αγίω. Είναι απαύγασμα της αγάπης για τον άνθρωπο και τον κόσμο που πηγάζει από την ορθόδοξη άσκηση και το μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας.

Ο «άρχων» που ζητούσε να μάθει πως κληρονομείται η αιώνια ζωή, ήταν εσωτερικά δούλος στα υλικά που κατείχε νόμιμα.

Δεν μπορούσε να «σταυρώσει» τον κόσμο, γιατί σ' αυτόν στήριζε την ανικανοποίητη ζωή του. Ο Χριστός γνωρίζοντας τη μεγάλη του εξάρτηση από τον πλούτο, του επεσήμανε, ότι το ένα που του έλλειπε, ήταν η απελευθέρωσή του από αυτόν. Ο λόγος αυτός του Χριστού ήταν βαρύς για τον άρχοντα της συναγωγής γι' αυτό «περίλυπος ἐγένετο».

Η λύπη του μοιάζει με την κατάθλιψη πολλών που δεν μπορούν να αντέξουν την ατμόσφαιρα της εκκλησίας, την άσκηση που δεσμεύει την ψυχή από τα πάθη . Η εκκοσμίκευση έχει παραλύσει τα νεύρα της ψυχής μας. Συμβιβάζονται με τον «άρχοντα του κόσμου ετούτου».

Οι δικές μας εξαρτήσεις μας γεννούν το ερώτημα : « τίς δύναται σωθῆναι;»

Η απάντηση του Χριστού είναι κατηγορηματική «τά άδύνατα παρά ἀνθρώποις δυνατά παρά τῷ Θεῷ ἐστί»

Αντί να κάνουμε τα πάθη μας ιδεολογία και θεολογία για να δικαιολογούμε τους εαυτούς μας, ας θέσουμε με ταπείνωση αλλαγής την αδυναμία μας στον Θεό.


π.Γ.Στ.




Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Ευεργεσία – Ανταπόδοση - Αχαριστία



Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ποτέ και με τίποτα δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ακόμα και την ψυχή σου να τους χαρίσεις δεν θα ικανοποιηθούν, ούτε και θα εκτιμήσουν την χειρονομία. Είναι οι αχάριστοι άνθρωποι ,οι αγνώμονες. Οι άνθρωποι που περισσότερο από οτιδήποτε βάζουν τον εαυτό τους, το εγώ τους και φοβούνται να δώσουν το παραμικρό από φόβο μην χάσουν κάτι από εκείνους.

Τέτοιους ανθρώπους να τους λυπάσαι, να τους φοβάσαι. Αυτοί κινούνται από απλή μαθηματική λογική που λέει ότι όσο δίνεις, τόσο λιγότερο έχεις. Όμως αυτό έρχεται σε τέλεια αντίθεση με αυτά που κηρύττει ο Χριστός: «αυτός που έχει δύο χιτώνες να δώσει τον ένα».

Θα μου πεις, ποιός έχει την δύναμη και τα ψυχικά αποθέματα να δώσει στον άλλον;

Ποιος, αλήθεια;

Το να δίνεις, να μοιράζεσαι είναι πράξη ανώτερη. Θεϊκή. Δίνει αυτός που έχει να δώσει.

Όμως εδώ μπαίνει ένα άλλο ερώτημα: Γιατί δίνεις ; Τι είναι αυτό που σε κινά να δώσεις, να μοιραστείς; Είναι πραγματική αγάπη; Είναι υστεροβουλία; Εγωισμός; Είναι απλή τήρηση των εντολών του Θεού;

Την απάντηση δεν θα στην δώσει κανένας παρά μόνο ο εαυτός σου. Γιατί ο καθένας γνωρίζει(;) τον εαυτό του καλύτερα από τους άλλους. Άλλωστε τα πραγματικά κίνητρα τα γνωρίζει μόνο ο Θεός και κανείς άλλος.

Βέβαια, υπάρχει και η πλευρά του ευεργετηθέντος. Οι διάφοροι σοφοί και γνωστικοί άνθρωποι έγραψαν : «Κανένας δεν είναι τόσο αχάριστος όσο ο ευεργετημένος». Εδώ θα συμφωνήσω. Οι άνθρωποι ξεχνούν πολύ εύκολα και αβίαστα. Όλοι μας έχουμε ευεργετηθεί, αλλά ποιοί από εμάς το θυμούνται; Ελάχιστοι, σας απαντάω. Κάποιος έγραψε πολύ ωραία για την αχαριστία:


Πίκρα μεγάλη και τρανή

Θαρρώ πως πιο δε γίνεται απ’ την αχαριστία.

Γλυκιά μπροστά της η χολή.

Κατάθεση και μαρτυρία, όσων και τα δυό γευτήκαν.

Πλακώνει πάνω στην ψυχή,

σα μολυβένιος ουρανός σε μεστωμένο κάμπο.

Στη σκέψη πέφτει σα βροχή καυτή,

Και κάθε αίσθημα στη ρίζα το μαραίνει.


Επίσης κάποιος άλλος έγραψε : «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πληγή απ’ την αχαριστία. Μεγαλύτερη κι από την λέπρα».

Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι στη ζωή μας δεν πρέπει να γινόμαστε αγνώμονες. Να ανταποδίδουμε το καλό που μας κάνουν γιατί θα το βρούμε μπροστά μας. Αυτός που δίνει πίσω το καλό που έλαβε, ξέρει να εκτιμάει, ξέρει να αγαπάει και να ξεχωρίζει. Ξέρει να λέει «ευχαριστώ» και να δέχεται βοήθεια. Άσχετα για ποιο λόγο τον ευεργέτησε ο άλλος. Δεν πρέπει να το υπολογίζεις, ούτε να το σκέφτεσαι. Γιατί, αν θέλεις, είναι και θέμα ευγένειας, θέμα παιδείας. Ξεχωρίζουν οι ευγνώμονες από τους αγνώμονες, τους αχάριστους.

Τέλος, σε όλον αυτόν τον προβληματισμό θα ήθελα να μελετήσουμε μια ακόμη πτυχή του θέματος. Τι γίνεται όταν εσύ θες να ανταποδώσεις σε αυτόν που σε βοήθησε και αυτός δεν το δέχεται;

Ίσως μέχρι τώρα να μην το είχες σκεφτεί. Από τι κινείται αυτός που δεν δέχεται το καλό από αυτόν που ευεργέτησε;

Οι απαντήσεις είναι πολλές. Κάποιοι θα υποστήριζαν ότι αυτό το κάνουν από ταπείνωση και αγάπη. Δηλ. κάνω κάτι και δεν περιμένω ανταπόδοση. Θέλω να προσφέρω από την ψυχή μου στους άλλους το καλό αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο. Κάποιος άλλος θα σκεφτόταν: «Μήπως από εγωισμό και δήθεν ανωτερότητα –και όχι από αγάπη και ταπείνωση- δεν δέχεται πίσω ένα καλό ;» Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε αυτούς τους ανθρώπους για την σκέψη τους αυτή. Είναι λογικό να το σκεφτούν. Γιατί αυτοί κάνουν και δεν δέχονται; Τι φταίει; Εγώ; Αυτοί; Κάτι άλλο;

Η απάντηση είναι πολύ δύσκολη. Όμως πολύ σωστά κάποιος σημείωσε ότι, το να ξεχωρίσεις αυτά τα δυο είναι αρκετά δύσκολο. Ούτε ο ίδιος καλά-καλά δεν μπορεί να απαντήσει. Θα συμφωνήσω με την άποψη αυτή όμως θα προσθέσω κάτι : «Καλό είναι να δίνεις. Καλύτερο, να δίνεις πίσω. Κάλλιστο, να δέχεσαι την ανταπόδοση από τον άλλον. Η χαρά αγγίζει το άπειρο και για τον έναν και για τον άλλον. Δοκίμασέ το! Το αίσθημα πληρότητας θα σε μεταμορφώσει!».


"Παιδίον Γης"

Από την Ακολουθία της Θ.Μετάληψης


Κύριος ποιμαίνει με κα οδέν με στερήσει· ες τόπον χλόης, κε με κατεσκήνωσεν. π δατος ναπαύσεως ξέθρεψέ με· τν ψυχήν μου πέστρεψεν. δήγησέ με π τρίβους δικαιοσύνης νεκεν το νόματος ατο. Ἐὰν γρ κα πορευθ ν μέσ σκις θανάτου, ο φοβηθήσομαι κακά, τι σ μετ μο ε. άβδος σου κα βακτηρία σου, αταί με παρεκάλεσαν. τοίμασας νώπιόν μου τράπεζαν, ξ ναντίας τν θλιβόντων με. λίπανας ν λαί τν κεφαλήν μου, κα τ ποτήριόν σου μεθύσκον με σε κράτιστον. Κα τ λεός σου καταδιώξει με πάσας τς μέρας τς ζως μου. Κα τ κατοικεν με ν οκ Κυρίου ες μακρότητα μερν.


Ψαλμς κβ'