Το αντίτιμον (β')

Επιστραφείσα η Αργυρώ προς τον σύζυγον αυτής, έλαβεν και ωδήγησεν αυτόν προς την κλίνην την ευρισκομένην εις το παρακείμενον δωμάτιον. Εβοήθησε να εξαπλώση αφαιρέσασα τα υποδήματα, ανοίξασα το υποκάμισον και λύσασα αυτού την ζώνην. Είτα, στραφείσα ήδη προς την θύραν, είπεν:

-Θα πάγω ως τον παπα Λευτέρη. Να ρθη μετά, να σε διαβάση.

Και μη αναμένουσα απάντησιν εξήλθε του δωματίου και της οικίας. Καθ’ ον χρόνον επορεύετο προς την οικίαν του παπα Λευτέρη, εσκέπτετο ήδη, πάλιν και πολλάκις, τόσον το γεγονός όσον και τους λόγους εκείνους της εξομολογήσεως:

-Ελόγου σου είσαι έτοιμη να την αντέξεις την παιδαγωγία του Θεού στον Αντώνη;

Φθάσασα έμπροσθεν της οικίας του ιερέως εστάθη προς στιγμήν. Η ώρα ήτο ήδη προκεχωρημένη και εδίστασε. Όμως η αγάπη προς τον σύζυγόν της τη επέβαλε όπως κρούση την θύραν, εκβάλλουσα φωνήν άμα τη κρούσει:

-Παπα Λευτέρη, συμπάθα με, η Αργυρώ.

Κατανοήσας ο αγαθός λευίτης ότι ανάγκη μεγίστη έφερε την ευγενή εκείνην ψυχήν έμπροσθεν του οίκου του, επρόβαλε εις το υποφωτιζόμενον παράθυρον και ανοίξας ηρώτησε.

-Τι σου συμβαίνει, ευλογημένη; Μια στιγμή να σ’ ανοίξει η παπαδιά.

Η πρόσχαρος και ευγενής πρεσβυτέρα, ήτις κατανοούσα τον πατρικόν ρόλον του συζύγου είχεν αναλάβη μητρικόν τοιούτον έναντι ολοκλήρου του χωρίου, ήνοιξε την θύραν και ωδήγησεν την ασθμαίνουσα Αργυρώ εις το κεντρικόν δωμάτιον του οίκου.

-Ο παπάς θα κατέβη αμέσως, προσέθεσε κατανοούσα ότι η νυκτερινή εκείνη επίσκεψις δεν ημπορούσε παρά να εμπίπτη εις το απόρρητον της εξομολογήσεως.

Άμα τη αποχωρήσει της παπαδιάς οι λογισμοί κατέκλυσαν την Αργυρώ. Ώσπερ κύματα θαλάσσης εζήτουν να καταπίουν αυτήν.

-Και τι περιμένεις τώρα; Αμ το ’φαγε το κεφάλι του ο αθεόφοβος. Ο αθεόφοβος!!!

Ώσπερ μέλισσα επίμονος η λέξις αύτη ετριγύριζε τον νου της Αργυρώς. Επετίθετο ζητούσα την άνευ όρων παράδοσιν. Εκείνη όμως εξ αγάπης ορμωμένη μετά πάθους και ζήλου ανέλαβεν την υπεράσπισιν του πεσόντος συζύγου.

-Όχι, δεν είναι αθεόφοβος ο Αντώνης μου. Βλάσφημος είναι, το ξέρω. Παιδί την κόλλησε την κακιά συνήθεια στο καράβι. Βρίζανε οι ναύτες κι αυτός μαζί. Τ’ άκουσε τ΄ άκουσε, παιδί πράμα ήτανε και του ‘μεινε το συνήθειο. Μην είχε και κανέναν στο καράβι να τ’ ορμηνέψει; Μα αθεόφοβος; Όχι!

Η τρυφερά εκείνη σύζυγος μετεμορφούτο ήδη εις μητέρα. Μητέρα, ήτις θάλπει και συγχωρεί τον υιόν αυτής ου μόνον όταν θύμα ετέρου τινός γίνηται αλλά και όταν αυτός καθ’ εαυτον πταίη και τα οψώνια της ιδίας αυτού κακίας απολαμβάνη.

-Αργυρώ; Τι είναι ευλογημένη; ηρώτησεν αυτήν ο ιερεύς εισερχόμενος.

-Παπά μου, ο Αντώνης! είπε μόνον.

-Ο Αντώνης; Τι έπαθε ο Αντώνης;

-Βλαστήμησε, παπά μου. Βλαστήμησε μέρα που είναι, την πόρτα στο κατώι που δεν άνοιγε. Κι απέ, δεν δύναται να πη λέξη. Σαν το μοσχάρι το πληγωμένο μουγκανίζει, μα λέξη ανθρωπινή δεν μπορεί να πει.

Κατανοήσας το πρόβλημα ο ιερεύς εκείνος ως να επερίμενε από καιρόν την θείαν δίκην εσηκώθη, κι έκαμε το σταυρό του.

-Μέγας είσαι Κύριε είπε κι ευθέως ερώτησε: Ζη όμως. Έτσι δεν είναι Αργυρώ;

Ζη παπά μου. Τονε λυπήθηκε η χάρη Της.

-Δόξα σοι ο Θεός ανεφώνησε τότε ο λευίτης μη καταστήσας αύθις σαφή τον λόγον της δοξολογίας. Βλέπων δε την απορίαν ζωγραφισμένην εις το πρόσωπον της συνομιλητρίας του προσέθεσε:

-Δοξάζω το Θεό που δεν τον πήρε. Μα περισσότερο τονε δοξάζω που τονε τιμώρησε. Σπεύσας δε να προλάβη τους λογισμούς της Αργυρώς συνεπλήρωσε την φράσιν: Που τονε τιμώρησε εδώ. Σε τούτη τη ζωή. Προσωρινώς.

Η πίστις της Αργυρώς δεν ηδυνήθη να νικήση την συζυγικήν αγάπην της και δάκρυα έρρευσαν επί των παρειών της. Κατενόει την ορθότητα των λεγομένων του ιερέως αλλ΄ ο πόνος του παθήματος του ηγαπημένου της συζύγου ενίκα πάσαν προσπάθειαν αποδοχής του γεγονότος. Η προοπτική ενός βωβού ή μάλλον βρυχωμένου συζύγου ήτο τόσον απεχθής, ώστε ενδομύχως κατ΄ αρχήν, μεγαλοφώνως εν συνεχεία είπε τον λόγον:

-Κάλλιο να το πάθαινα εγώ, παρά ο Αντώνης μου !

συνεχίζεται...

Αλεξανδρεύς