Ευεργεσία – Ανταπόδοση - Αχαριστία

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ποτέ και με τίποτα δεν μπορείς να τους ευχαριστήσεις. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ακόμα και την ψυχή σου να τους χαρίσεις δεν θα ικανοποιηθούν, ούτε και θα εκτιμήσουν την χειρονομία. Είναι οι αχάριστοι άνθρωποι ,οι αγνώμονες. Οι άνθρωποι που περισσότερο από οτιδήποτε βάζουν τον εαυτό τους, το εγώ τους και φοβούνται να δώσουν το παραμικρό από φόβο μην χάσουν κάτι από εκείνους.

Τέτοιους ανθρώπους να τους λυπάσαι, να τους φοβάσαι. Αυτοί κινούνται από απλή μαθηματική λογική που λέει ότι όσο δίνεις, τόσο λιγότερο έχεις. Όμως αυτό έρχεται σε τέλεια αντίθεση με αυτά που κηρύττει ο Χριστός: «αυτός που έχει δύο χιτώνες να δώσει τον ένα».

Θα μου πεις, ποιός έχει την δύναμη και τα ψυχικά αποθέματα να δώσει στον άλλον;

Ποιος, αλήθεια;

Το να δίνεις, να μοιράζεσαι είναι πράξη ανώτερη. Θεϊκή. Δίνει αυτός που έχει να δώσει.

Όμως εδώ μπαίνει ένα άλλο ερώτημα: Γιατί δίνεις ; Τι είναι αυτό που σε κινά να δώσεις, να μοιραστείς; Είναι πραγματική αγάπη; Είναι υστεροβουλία; Εγωισμός; Είναι απλή τήρηση των εντολών του Θεού;

Την απάντηση δεν θα στην δώσει κανένας παρά μόνο ο εαυτός σου. Γιατί ο καθένας γνωρίζει(;) τον εαυτό του καλύτερα από τους άλλους. Άλλωστε τα πραγματικά κίνητρα τα γνωρίζει μόνο ο Θεός και κανείς άλλος.

Βέβαια, υπάρχει και η πλευρά του ευεργετηθέντος. Οι διάφοροι σοφοί και γνωστικοί άνθρωποι έγραψαν : «Κανένας δεν είναι τόσο αχάριστος όσο ο ευεργετημένος». Εδώ θα συμφωνήσω. Οι άνθρωποι ξεχνούν πολύ εύκολα και αβίαστα. Όλοι μας έχουμε ευεργετηθεί, αλλά ποιοί από εμάς το θυμούνται; Ελάχιστοι, σας απαντάω. Κάποιος έγραψε πολύ ωραία για την αχαριστία:

Πίκρα μεγάλη και τρανή

Θαρρώ πως πιο δε γίνεται απ’ την αχαριστία.

Γλυκιά μπροστά της η χολή.

Κατάθεση και μαρτυρία, όσων και τα δυό γευτήκαν.

Πλακώνει πάνω στην ψυχή,

σα μολυβένιος ουρανός σε μεστωμένο κάμπο.

Στη σκέψη πέφτει σα βροχή καυτή,

Και κάθε αίσθημα στη ρίζα το μαραίνει.

Επίσης κάποιος άλλος έγραψε : «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πληγή απ’ την αχαριστία. Μεγαλύτερη κι από την λέπρα».

Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι στη ζωή μας δεν πρέπει να γινόμαστε αγνώμονες. Να ανταποδίδουμε το καλό που μας κάνουν γιατί θα το βρούμε μπροστά μας. Αυτός που δίνει πίσω το καλό που έλαβε, ξέρει να εκτιμάει, ξέρει να αγαπάει και να ξεχωρίζει. Ξέρει να λέει «ευχαριστώ» και να δέχεται βοήθεια. Άσχετα για ποιο λόγο τον ευεργέτησε ο άλλος. Δεν πρέπει να το υπολογίζεις, ούτε να το σκέφτεσαι. Γιατί, αν θέλεις, είναι και θέμα ευγένειας, θέμα παιδείας. Ξεχωρίζουν οι ευγνώμονες από τους αγνώμονες, τους αχάριστους.

Τέλος, σε όλον αυτόν τον προβληματισμό θα ήθελα να μελετήσουμε μια ακόμη πτυχή του θέματος. Τι γίνεται όταν εσύ θες να ανταποδώσεις σε αυτόν που σε βοήθησε και αυτός δεν το δέχεται;

Ίσως μέχρι τώρα να μην το είχες σκεφτεί. Από τι κινείται αυτός που δεν δέχεται το καλό από αυτόν που ευεργέτησε;

Οι απαντήσεις είναι πολλές. Κάποιοι θα υποστήριζαν ότι αυτό το κάνουν από ταπείνωση και αγάπη. Δηλ. κάνω κάτι και δεν περιμένω ανταπόδοση. Θέλω να προσφέρω από την ψυχή μου στους άλλους το καλό αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο. Κάποιος άλλος θα σκεφτόταν: «Μήπως από εγωισμό και δήθεν ανωτερότητα –και όχι από αγάπη και ταπείνωση- δεν δέχεται πίσω ένα καλό ;» Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε αυτούς τους ανθρώπους για την σκέψη τους αυτή. Είναι λογικό να το σκεφτούν. Γιατί αυτοί κάνουν και δεν δέχονται; Τι φταίει; Εγώ; Αυτοί; Κάτι άλλο;

Η απάντηση είναι πολύ δύσκολη. Όμως πολύ σωστά κάποιος σημείωσε ότι, το να ξεχωρίσεις αυτά τα δυο είναι αρκετά δύσκολο. Ούτε ο ίδιος καλά-καλά δεν μπορεί να απαντήσει. Θα συμφωνήσω με την άποψη αυτή όμως θα προσθέσω κάτι : «Καλό είναι να δίνεις. Καλύτερο, να δίνεις πίσω. Κάλλιστο, να δέχεσαι την ανταπόδοση από τον άλλον. Η χαρά αγγίζει το άπειρο και για τον έναν και για τον άλλον. Δοκίμασέ το! Το αίσθημα πληρότητας θα σε μεταμορφώσει!».

"Παιδίον Γης"