Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΕΣΠΕΡΑΣ


ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ



Ο κήπος δόθηκε σαν το ωραιότερο περιβάλλον των ανθρώπων. Ο Παράδεισος ήταν ένας όμορφος κήπος. Γι' αυτό και η λέξη κήπος και η έννοια της εκφράζει πάντα ομορφιά, ηρεμία, γαλήνη.

Δυστυχώς όμως, ο άνθρωπος δεν πρόσεξε την ομορφιά του κήπου. Παρασυρμένος από τις πονηρές εισηγήσεις, προτίμησε τ' αγκάθια του πονηρού, παρά τα όμορφα κρίνα του παραδείσου. Έτσι ο κήπος μεταβλήθηκε σε χώρο δράματος και όχι θεώσεως.

Δεν είναι συμπτωματικό, ότι μέσα στον κήπο της Γεσθημανή συντελέσθηκε η σύλληψη του Χριστού. Το γεγονός αυτό μας λέει, ότι και στο ωραιότερο περιβάλλον ο άνθρωπος μπορεί να γίνει απάνθρωπος.

Το περιβάλλον βεβαίως παίζει ρόλο στη διαμόρφωση του ανθρώπου. Δεν είναι όμως πρώτο. Ο άνθρωπος διαμορφώνεται με την κρίση του, τη θέληση του, με τη χάρη του Θεού δια των Αγίων Μυστηρίων.

Υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι που έζησαν σε άσημο περιβάλλον και έγιναν άγιοι. Και υπάρχουν άλλοι, όπως οι πρωτόπλαστοι, που έζησαν στον παράδεισο και έγιναν άσχημοι. Ας μην ενοχοποιούμε λοιπόν το περιβάλλον για ό,τι εμείς αμελούμε και καταστρέφουμε στην ζωή μας.

Τον πρώτο λόγο έχει η καρδιά και η θέληση μας.


π.Γ.Στ.


Ιούδας ο Ισκαριώτης

Θεόδωρος Ρηγινιώτης

Τ γαπητικ κάλεσμα το ησο δν περιορίστηκε στ ν πλύνει τ πόδια το ούδα μαζ μ λων τν ποστόλων στ μυστικ δεπνο (ω. 13, 1-20) κα στ συνέχεια ν το μεταδώσει τ Σμα κα τ Αμα Του, κάνοντάς τον κοινων μις π τς πι σημαντικς στιγμς στν στορία τς νθρωπότητας (πως νομίζουμε βέβαια μες, ο πτωχο τ πνεύματι, πο πολεμμε κατ τς καταπίεσης μ μοναδικ πλο μας τ θεία Κοινωνία, κόμη κι ταν καταπίεση φορ κίβδηλο χριστιανικ μανδύα), λλ συνεχίστηκε χωρς δισταγμ κα τν ρα το προδοτικο φιλήματος. «Φίλε», το επε, «γιατί ρθες;» (Ματθ. 26, 50). Δν τ κανε γι ν᾿ ποφύγει τ σύλληψη - ατ εχε πλέον δρομολογηθε. Το πλωνε τ χέρι γι μετ τ σύλληψη, γι ν πιστρέψει κοντά Του κα ν σωθε!

Συγχωρέστε με, λλ κπλήσσομαι τόσο π τ μέγεθος τς πώρωσης το ούδα (εναι κι ατς να ρχέτυπο, τ ρχέτυπο το πωρωμένου νθρώπου), στε μετ τν ούδα τ χρμα τς πανανθρώπινης τραγικότητας χει σκουρύνει στ μάτια μου. […] ντάξει, ς δεχτομε ς προτιμότερο ν μν νακατεύουμε στς λογικς κα ποστασιοποιημένες ρμηνευτικές μας πόπειρες τ χρηστα κα πιστημονικς διάφορα συναισθήματά μας.

ούδας λοιπν –κατ κάποιους γενναα, κατ᾿ μ νοσηρ κα λυπηρ– προτίμησε ν κρεμαστε παρ ν πιστρέψει στ κέντρο τς γάπης πο διαρκς, συντετριμμένη π τν πόνο τν ψυχικν κα σωματικν τραυμάτων Της, τν καλοσε, τν καλοσε, τν καλοσε, τν καλοσε, τν καλοσε. Πέταξε τ ργύρια πίσω στος ρχιερες, γιατ τ κέρδος τς μαρτίας του ταν μάταιο ( μαρτία δν ταν πλ προδοσία, λλ τ μετάκλητο νοιγμα το αυτο του πρς τ σκοτάδι) κα διέπραξε τ δεύτερη προδοσία, τ χειρότερη: πρόδωσε τν ψυχή του. ντ ν μετανοήσει, ατοκαταστράφηκε.

«ρωικό» λένε. ντίθετα « Πέτρος κολάκευσε τν ησο κα ποκαταστάθηκε στ ξίωμα το κορυφαίου ποστόλου»! κπληκτικό, γαπητέ μου φίλε! Πέτρος «κολάκευσε» (θρήνησε συγκλονισμένος π τν ψυχικ σεισμ πο τν συντάραξε μ τ λάλημα το πετεινο, ν ησος δικαζόταν μέσα κα δν τν βλεπε) κα κέρδισε τ δικαίωμα ν σταυρωθε νάποδα στ Ρώμη μετ π μακροχρόνια ερηνικ ντιμετώπιση τν νατριχιαστικν διωγμν τς πάμφτωχης κα κρυμμένης στς κατακόμβες κκλησίας! δ ούδας, τ παλληκάρι, στόχησε, ρνήθηκε, πέλεξε βέβαια γι τν αυτό του (κα καλ κανε, ν τ θέλετε, ατεξούσιο ν ταν, πως κι σες κι γώ) κα βούτηξε μ τ κεφάλι στν βυσσο!

Σ κάθε περίπτωση, δρόμος εναι νοιχτς κα πιλογ τς βύσσου δν κάνει κανέναν νάξιο τς μέριστης κα προϋπόθετης γάπης το Θεο κα τν χριστιανν, πο συνεχίζουν ν προσεύχονται κα γι τν ούδα! ούδας εναι νθρωπος, εκόνα το Θεο, πόστολος το Χριστο, τ γεγονς τι κατέστη τραγικς δν μς δίνει τ δικαίωμα ν τν μισομε. Προσεύχομαι γι τν νάπαυση τς ψυχς του – λλ διος θέλει ν᾿ ναπαυτε; γάπη εναι νάπαυση το νθρώπου.