Ε΄ Κυριακή των Νηστειών, Μαρκ.10,32-45

ΜΥΗΣΗ ΘΑΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑΣ

Η σημερινή ευαγγελική διήγηση της Ε ΄ Κυριακής των Νηστειών φωτίζει την είσοδο στο μυστήριο της θείας Οικονομίας. Πρόκειται για μια οδυνηρή αποκάλυψη με παραμέτρους ευθύνης τόσο για τους Αποστόλους όσο και για όσους αποφασίσουν «ενσυνείδητα» να πάρουν μέρος στα επεισόδια που συνθέτουν το μυστηριώδες δράμα.

Αν η πορεία που διανύουμε από την Καθαρά Δευτέρα έως σήμερα, αποσκοπούσε στον εξαγνισμό, τώρα κατανοούμε πως η καθαρότητα αυτή « καθ’ εαυτήν» δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι η προϋπόθεση για να φτάσουμε στην ουσία. Και ουσία είναι η σταδιακή ανάβαση της «κλίμακος» προς τον αληθινό προορισμό στον οποίο μας καθοδηγεί ο ιερός συγγραφέας της, που τιμήσαμε την παρελθούσα Κυριακή. Μια ανάβαση που πραγματοποιείται μέσα από την μετάνοια, τα δάκρυα, την πνευματική άσκηση, την ταπείνωση και την προσευχή «εν κατανύξει» .

Σήμερα λοιπόν ο Ιησούς « ανεβαίνοντας στα Ιεροσόλυμα», επιλέγει να αποκαλύψει στους δώδεκα και σε μας το μυστήριο του πάθους Του. Σκοπός Του δεν είναι να ενημερώσει απλώς ,αλλά να εισαγάγει, να μυήσει το νου και την καρδιά μας στα τραγικά γεγονότα που βρίσκονται σε εξέλιξη με κορυφαίο τη σταυρική Του θυσία, ως έσχατη προσφορά και εξαγορά της προσωπικής μας λύτρωσης από την αμαρτία και τον θάνατο.

Ο λαός μας βιώνει τα γεγονότα με τον τρόπο του. Με την αγνότητα και την ομορφιά των παραδόσεων του. Μέσα στη χάρη των οποίων αναδύεται η ένταση και το βάθος του μυστηρίου του Σταυρού και απλώνεται σε ολόκληρη την κτίση. Είναι η μύηση στο θάνατο και την ελπίδα αλλά και την βεβαιότητα, ότι χωρίς τον θάνατο η Ανάσταση θα ήταν άτοπο και χωρίς Ανάσταση η θυσία δεν θα είχε κανένα νόημα, «εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται κενόν ἅπαν τό κήρυγμα καί ἡ πίστις ἡμῶν» επισημαίνει ο Απ. Παύλος.

Για τους δυο κορυφαίους μαθητές όλα αυτά φαίνονταν «ξένα ρήματα» καθώς την ώρα των φρικτών αποκαλύψεων, αντί της μύησης στο σωτήριο πάθος του διδασκάλου των, είχαν κυριευθεί από το πάθος της εξουσίας. Ένα πάθος που δεν έπαψε να υπάρχει, να διχάζει και να διαφθείρει τους εραστές της αλλά και τις κοινωνίες των ανθρώπων κάθε εποχής. Όμως μ’ αυτή τη συμπεριφορά έδωσαν αφορμή να θεμελιωθεί το αυθεντικό ήθος και ύφος της εξουσίας σε νέες βάσεις.

Ο Κύριος γνωρίζοντας το έρεβος της ανθρώπινης ψυχής δεν τους έκανε παρατηρήσεις, αλλά αρκέστηκε να τους πει μόνο: «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε», γιατί πράγματι δεν γνώριζαν τι ζητούσαν εκείνη την ωρα. Την πράξη τους αυτή θα τη συνειδητοποιήσουν μόνο όταν θα Τον αντικρίσουν «καθηλωμένον» επάνω στο Σταυρό.

Γεύση όμως της διακονίας που τους αναμένει παίρνουν και με όσα τους εξηγεί στη συνέχεια. Και τότε διαπιστώνουν πως εκείνο που δεν είχαν κατανοήσει μέχρι τότε ήταν η ταπείνωση και η αυτοθυσία. Ωστόσο η παραπάνω αλήθεια ισχύει σε κάθε περίπτωση αρχομανίας επειδή το πάθος αναστέλλει τις νοητικές λειτουργίες και τις δυνάμεις της αυτοκριτικής.

Εξ αιτίας της στάσης των δύο μαθητών που προκάλεσε δίκαια την αγανάκτηση των άλλων μαθητών, δόθηκε ακόμα η ευκαιρία να ακουσθούν αλήθειες με τις οποίες θεμελιώνεται το αυθεντικό ήθος ενός ατόμου και μιας κοινωνίας. Φάνηκε ότι η εξουσία δεν είναι σε καμιά περίπτωση αυτοσκοπός, ούτε οι άρχοντες υπάρχουν για να καταδυναστεύουν το λαό. Αντίθετα «ὅς ἄν θέλει γενέσθαι πρῶτος ἔσται πάντων δοῦλος».

Διερωτάται κανείς, αν οι όροι «πρωθυπουργός» και «υπουργοί» προκαλεί την ανάλογη συναίσθηση του βάρους μιας τέτοιας αποστολής σ’ αυτόν που την επιδιώκει. Είναι ένα κρίσιμο ερώτημα για τους πολιτικούς και εκκλησιαστικούς άρχοντες όλων των βαθμίδων.

Αληθινός άρχοντας «εν Χριστώ» μπορεί να είναι ο καθένας μας, αν έχει συναίσθηση του χρέους και της αποστολής του στον κόσμο. Μια αποστολή που απορρέει από τον Θεό και τη φύση του ανθρώπου. Αυτή τη φύση ανάδειξε σε εικόνα Του δείχνοντας παράφορη αγάπη την οποία φανέρωσε με την ενσάρκωση Του και τον ατιμωτικό Του θάνατο, για να μας εξαγοράσει από την αμαρτία «ἐξηγόρασας ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου τῷ τιμίῳ σου αἵματι, τῷ σταυρῷ προσηλωθείς».

Εξαγορά που κερδίζουμε συμμετέχοντας συνειδητά στη ζωή της Εκκλησίας. Προϋπόθεση είναι η εκούσια προσαρμογή του φρονήματος κάθε αρχής και εξουσίας στο πρόσωπο και το πνεύμα που προβάλλει το σημερινό ευαγγέλιο. Ένα πνεύμα διαμετρικά αντίθετο με το τωρινό, όπου κυριαρχεί το ψέμα, η παρακμή, η ασυδοσία, η διαφθορά αλλά και ο αυταρχισμός.

Αποτέλεσμα είναι οι αντιδράσεις, οι πολεμικές και κοινωνικές συγκρούσεις που παίρνουν καθημερινά μεγαλύτερες διαστάσεις. Οι συνεχείς εξαγγελίες της εκάστοτε εξουσίας για πρόοδο, ευημερία και καταλλαγή χαρακτηρίζονται όχι απλώς αναξιόπιστες αλλά και ενδεικτικές μιας επερχόμενης μεγαλύτερης συμφοράς.

Και η αλήθεια που επιβεβαιώνεται συνεχώς μέσα από τις διαψεύσεις των κοσμικών αρχόντων, είναι ότι το όνειρο της καταλλαγής αρχόντων και αρχομένων, τότε μόνο θα γίνει πραγματικότητα, όταν «πᾶν γόνυ κάμψει….. καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται ὅτι Κύριος Ἰησούς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός». ( Φιλιπ. 2, 10-11)

π.Γ.Στ.