Σάββατο 28 Φεβρουαρίου 2015

ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ- ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ Ευαγγέλιο : Ιωάν. 44-52


ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Η ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ


          Εν ολίγοις

          Η σημερινή Κυριακή, πρώτη από την περίοδο της Μ. Σαρακοστής, λέγεται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Κατ’ αυτή η Εκκλησία μας μνημονεύει τους αγώνες των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων και των αγίων Πατέρων και μας χειραγωγεί στα βιώματά τους τα οποία διατυπώθηκαν σε δόγματα και κανόνες.
          Ο εορτασμός αυτός όμως δεν πρέπει να εξαντλείται σε μια τυπική περιφορά των αγίων εικόνων, σε  πανηγυρικές και λαμπρές τελετουργίες ή σε πύρινους λόγους που θ’ ακουστούν στου Ι. Ναούς μας. Όλα αυτά καλά είναι βέβαια και απαραίτητα για το λειτουργικό διάκοσμο της εορτής. Πέρα απ’ όλα αυτά όμως  μένει μέσα μας ένα κενό,  αν δεν μιλήσουν,  στην ψυχή του πιστού κάποια πράγματα που να τον πείσουν, ότι ανήκει κι αυτός στην ορθοδοξία που γιορτάζει σήμερα.
          Το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι: Τι είναι η Ορθοδοξία;
          Η Ορθοδοξία είναι η «νίκη η νικήσασα τον κόσμον». Είναι η ζωή του Λόγου, ο Οποίος «σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν» και εθεασάμεθα την δόξαν αυτού». Και αυτή ακριβώς η θέα του Θεού αποτελεί την ουσία της Ορθοδοξίας, γιατί μόνη αυτή κατέχει, ψηλαφεί και διδάσκει τη ζωή του Χριστού στα όρια της ευαγγελικής αλήθειας.
          Γι’ αυτό και η Κυριακή της Ορθοδοξίας δεν αντιμετωπίζεται σαν μία απλή Κυριακή. Η όλη λειτουργική δομή της δείχνει και την ιδιαιτερότητά της, καθώς προβάλλει όλα εκείνα τα στοιχεία που αποτελούν το περιεχόμενο της πίστεως και της ζωής της Εκκλησίας. Την αλήθεια αυτή τονίζει το Συνοδικό της Ορθοδοξίας, το οποίο επιβεβαιώνει, ότι η Εκκλησία δεν είναι μία επί μέρους «εκκλησία», αλλά το όλον,  η προέκταση του Ιησού Χριστού, ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας.
          Η Εκκλησία μας κηρύττει, ότι αν θέλει κανείς να έχει ορθή σχέση με τον Χριστό, πρέπει να ενταχθεί στο σώμα της, να γίνει μέλος της και να βαπτισθεί ορθόδοξος, γιατί αυτή είναι η Μία Εκκλησία που συνεχίζει να ζει με τις προϋποθέσεις που έθεσε ο Χριστός και οι άγιοι Απόστολοι. Η ορθόδοξη Εκκλησία μας τοποθετεί στην ευθεία γραμμή προς την Αποκάλυψη του Ιησού Χριστού. Ο ίδιος ο Χριστός είναι η αληθινή και αυθεντική Εικόνα της και με την παρουσία της μέσα στον κόσμο κάνει ορατό το θεανθρώπινο πρόσωπο του Κυρίου.
          Ο τονισμός αυτός δεν αποτελεί φανατικές διατυπώσεις. Είναι  φωνή ευθύνης και συναίσθησης για όσους έχουν  ταχθεί να τηρούν  και να κηρύττουν την πίστη. Είναι η φωνή των Πατέρων και των Αγίων που θυσιάστηκαν για να κρατήσουν ανόθευτο αυτόν τον θησαυρό της πίστεως. Εξ άλλου οι μισαλλοδοξίες, οι φανατισμοί και οι ακρότητες δεν αρμόζουν στο πνεύμα  και το ήθος της ορθοδοξίας, η οποία στον αγώνα της για την διατήρηση της πίστεως προτιμά να θυσιάζεται, να γίνεται θύμα, για να ζήσει ο κόσμος.
          Κάτι άλλο που πρέπει να προσέξουμε είναι , ότι η ορθοδοξία δεν είναι μόνο θέμα ορθών λόγων. «Ου πας ο λέγων μοι Κύριε, Κύριε εισελεύσεται εις την βασιλεία των ουρανών, αλλ’ ο ποιών το θέλημα του πέμψαντός με πατρός». Ορθόδοξος είναι αυτός που ζει την ορθή πίστη και τηρεί τις εντολές του Θεού. Δηλ. όποιος πιστεύει στο Χριστό και αγαπά τον συνάνθρωπό του. Γιατί μια ορθοδοξολογία χωρίς να εμψυχώνεται από την ίδια τη ζωή, είναι μια υποκρισία. Εκφυλίζεται και χάνεται.
          Πολλοί λένε: Μπορώ να ζήσω ορθόδοξα χωρίς να είμαι ορθόδοξος! Δηλ. μπορώ ν’ αγαπώ χωρίς να πιστεύω στο Χριστό. Αυτό είναι τεράστιο λάθος. Γιατί κανείς δεν μπορεί ν’ αγαπήσει σωστά αν δεν έχει την ανάλογη πίστη. Η αγάπη του Χριστού δεν είναι ένα απλό συναίσθημα ή μια συμπάθεια που απευθύνεται μόνο στους δικούς του ανθρώπους, αλλά μία αγάπη που επεκτείνεται και προς τους εχθρούς και αγκαλιάζει όλο τον κόσμο.
          Ποιος μπορεί αλήθεια να φθάσει σ’ αυτά τα όρια της αγάπης; Τα ανθρώπινα συναισθήματα γρήγορα εξαντλούνται  και δεν μπορούν να υπερνικήσουν την αδικία και την πονηρία των κακών. Απεναντίας η χάρη του Θεού μας δίνει τη δυνατότητα να βλέπουμε με μια άλλα όραση, εν Χριστώ.
          Κατά συνέπεια ο ισχυρισμός ότι μπορεί ο έξω της αυλής της Εκκλησίας άνθρωπος ν’ αγαπά σαν τον Χριστό είναι ουτοπία. Μόνο ο πιστός που αναπνέει και ζει τον αέρα της ορθοδοξίας, μπορεί ν’ αγαπά με τον τρόπο που αγαπά ο Χριστός. Όλα αυτά φανερώνουν ότι ο αγώνας για την πίστη είναι αγώνας για την αλήθεια του ιδίου του ανθρώπου. Δηλ. αγώνας να διασωθεί το ανθρώπινο πρόσωπο. Να μπορεί ο άνθρωπος ν’ αγαπά σωστά. Οπότε μένω στην ορθοδοξία της Εκκλησίας σημαίνει μένω στο Χριστό και αυτό έχει ως συνέπεια να μπορώ ν’ αγαπώ απλά, αληθινά, χωρίς όρια και προϋποθέσεις.
          Σήμερα η σκέψη μας πρέπει να στρέφεται και προς τους Αγίους της Εκκλησίας μας, γιατί αυτοί αποτελούν τα όρια της ορθοδοξίας και σ’ αυτούς φανερώνεται ο ίδιος ο Χριστός. Αποτελούν προέκτασή Του μέσα στον κόσμο. Η παρουσία τους φανερώνει την αποκατάσταση της εικόνας  του Χριστού μέσα τους, γι’ αυτό καθώς τους τιμάμε δεν κάνουμε τίποτε παρά να τιμάμε και  να δοξάζουμε τον Χριστό. «Τον μεν ως Θεόν και Δεσπότην προσκυνούντες και σέβοντες, τους δε δια τον κοινόν Δεσπότην ως αυτού γνησίους θεράποντες τιμώντες, και την κατά σχέσιν προσκύνησιν απονέμοντες» .
          Η σημερινή γιορτή της Ορθοδοξίας δεν είναι γιορτή για θριαμβολογίες του παρελθόντος. Εκείνο που οφείλουμε να κάνουμε είναι μία σοβαρή και σκληρή αυτοκριτική για τη συμπεριφορά μας ως μελών της Εκκλησίας, γιατί όσες αναφορές κι αν κάνουμε, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα, τότε εκείνο που πετυχαίνουμε είναι ο σκανδαλισμός των συνειδήσεων  και η  οργή του Θεού κατά την ημέρα της Κρίσεως.
          Εμείς καλούμαστε να χαιρόμαστε την αγάπη  της Εκκλησίας μας και να δίνουμε την διαρκή και ασυμβίβαστη μαρτυρία του Ιησού Χριστού στο εκάστοτε παρόν της ιστορίας.

Καλή Σαρακοστή

π. γ. στ.


Την άχραντον εικόνα σου προσκυνούμεν, αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρησιν των πταισμάτων ημών, Χριστέ ο Θεός. Βουλήσει γαρ ηυδόκησας σαρκί ανελθείν εν τω σταυρώ, ίνα ρύση ους έπλασας εκ της δουλείας του εχθρού. Όθεν ευχαρίστως βοώμεν σοι. Χαράς επλήρωσας τα πάντα ο Σωτήρ ημών παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον.

Ολόκληρη η ζωή μας μία Λειτουργία

Φεύγοντας από το Ναό ο άνθρωπος συνεχίζει τη δική του λειτουργία «έξω των τειχών». Την ώρα του δείπνου, καθώς κόβει το ψωμί, προσφέρει την προσευχή προ του φαγητού. Η πράξις του φαγητού είναι πάντα μία ανάμνηση του μυστηρίου της Θ. Ευχαριστίας. Και πραγματικά ο άνθρωπος είναι ό, τι αφομοιώνει: Eίτε τον «απαγορευμένο καρπό», είτε «την ευχαριστιακή υπόσταση του Βασιλέα του» και τα δώρα του. Ξαναγυρίζοντας στον καθημερινό του μόχθο κάτω από το βλέμμα του Θεού, το μόνο που μπορεί να πει ο άνθρωπος σε κάθε στιγμή της ημέρας είναι αυτή η ευχή: «Όλα είναι δικά σου, Κύριε, και εγώ είμαι δικός σου, δέξαι με». Η ύλη γίνεται μαλακή και εύπλαστη, όταν την αγγίζει το πνεύμα. Από την βαρειά και αδρανή μάζα της ξεπηδάει μια ομορφιά σμιλεμένη με ιεροφανικά σημεία και παλλόμενη από ζωή. Ο άνθρωπος έχει κληθεί να αντλήσει από τα πράγματα την ωραιότερη προσευχή: να κάνει τον κόσμο ναό.
         

Π. Ευδοκίμοφ

«Μη εις κρίμα, ή κατάκριμα»


         Ο Χριστός μιλάει για τη σπουδαιότητα της Κοινωνίας: «Εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Ο τρώγων  μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα έχειν ζωή αιώνιον και εγώ αναστήσω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα». Ιωάν. 6, 53-54).
          Οι Ιουδαίοι ακούγοντας αυτά τα λόγια προσβλήθηκαν. Ξέρουμε τι σημαίνει «Ζωή εν ημίν», η πραγματική ζωή της πίστης, είναι δυνατή μόνο «εν Χριστώ», στην πραγματική κοινωνία με το Χριστό που πραγματοποιείται στην θ. Κοινωνία. Κι αυτή η κοινωνία θα συνεχιστεί μέχρι την ημέρα της ανάστασης: «Και εγείρω αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα». Αυτό είναι το καταπληκτικό μυστήριο, που κάνει κάποιον να επιθυμεί την θ. Κοινωνία. Ιδιαίτερα όταν πλησιάζει ο θάνατος.
          Η κανονική θ. Κοινωνία έχει ήδη γίνει συνήθεια σε πολλές ενορίες. Όμως πάντοτε πρέπει να θυμόμαστε την προειδοποίηση του αποστόλου: «Ο γαρ εσθίων και πίνων αναξίως, κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου» (Α΄ Κορ. 11, 29).
          Αν και δεν είναι αναγκαίο να προσερχόμαστε στην εξομολόγηση κάθε φορά που κοινωνούμε, πρέπει όμως κάθε φορά να προετοιμαζόμαστε για να συναντήσουμε τον αναστάντα Χριστό στην Κοινωνία. Η προετοιμασία αυτή περιλαμβάνει: το πρωί, πριν πάμε στη Λειτουργία δεν πρέπει να φάμε ούτε να πιούμε τίποτε. Στον  ορθόδοξο συνέκδημο υπάρχει ένας μικρός κανόνας προσευχής, λίγες ευχές που προορίζονται να διαβάζονται στο σπίτι πριν ξεκινήσουμε για την Εκκλησία. Ο προσευχόμενος νους επηρεάζει επίσης μεταμορφωτικά το σώμα, έτσι ώστε η ελαφρά πείνα που αισθάνεται το σώμα να μεταβάλλεται σε πνευματική πείνα για κοινωνία με το Θεό και σε μία αίσθηση προσδοκίας. Αυτή η προετοιμασία αφυπνίζει τη διάθεση για ταπείνωση και μετάνοια που είναι η κατάλληλη ατμόσφαιρα για τη προσέγγιση του μυστηρίου και για το οποίο ο Παύλος μας λέγει: «Δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω» (Α΄ Κορ. 11, 28).
          Όμως, κανείς λόγω της αναξιότητάς του, δεν πρέπει να απορρίπτει την πρόσκληση του Κυρίου που ακούγεται στη Λειτουργία ή να νομίζει πως λαμβάνοντας τη θ. Κοινωνία λιγότερο συχνά μπορεί να προετοιμαστεί καλύτερα και να γίνει πιο άξιος. Η αίσθηση της αναξιότητας είναι η σωστή διάθεση, η μόνη που μας επιτρέπει να γίνουμε συμμέτοχοι της ύψιστης χάρης του Θεού που μας προσφέρεται σαν ένα τελείως ελεύθερο δώρο.
          Αυτός που έχει την ευκαιρία της ησυχίας όταν επιστρέψει στο σπίτι από την Εκκλησία μπορεί να διαβάσει από τον συνέκδημο την ευχαριστία επί τη Μεταλήψει.


Αρχιεπ. ΦΙΛΑΝΔΙΑΣ  Παύλου, « Η πίστη μας»

Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

ΟΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΕΣ «τρέλλες» του π. ΠΑΙΣΙΟΥ



     Η πνευματική του βιογραφία μας υπενθυμίζει μεγάλες μορφές ασκητών της αρχαίας Εκκλησίας. Το αδύνατο σώμα του άντεχε αυτήν την άσκηση, γιατί λάμβανε χάρη από το Θεό. Έκανε μεγάλες πνευματικές «τρέλλες» για την αγάπη του Χριστού στον ύπνο, το φαγητό, τις μετάνοιες, τις οδοιπορίες, τον εγκλεισμό σε σπηλιές, την διαμονή σε κουφάλες βελανιδιών, την κατάβαση σε γκρεμό για ησυχία, την στέρηση, την ακροτάτη ησυχία, την αδιάλειπτη προσευχή και την οδύνη της καρδιάς για όλον τον κόσμο, την φιλανθρωπία, την συνάντηση με αρκούδες και την επίδειξη ευγένειας σε αυτές, την ατρομία και αφοβία του για πράγματα που προκαλούν φόβο. Δεν φορούσε παπούτσια στην έρημο του Σινά, γι’ αυτό «είχαν σχισθεί οι φτέρνες του και έτρεχαν αίμα».

       Άλλοτε συμπεριφερόταν ως κατά Χριστόν σαλός και άλλοτε ως σοφός διδάσκαλος. Μερικά μαρτυρικά γεγονότα μου τα διηγήθηκε ο ίδιος, όπως για παράδειγμα το πώς αντέδρασε στον πειρασμό «της σαρκικής πύρωσης» στην Ι. Μονή του Στομίου της Κόνιτσας. Μάλιστα, μου έδειξε και τις ουλές από τις πληγές στο πόδι του και δίνω μαρτυρία μου γι’ αυτό.

       Είναι χαρακτηριστική και η «πνευματική διαθήκη του Γέροντα» η οποία βρέθηκε μετά την κοίμησή του  στο Κελλί του «Παναγούδα» και δείχνει την πνευματική και θεολογική του ωριμότητα. Η «διαθήκη» του, με την ορθογραφία του Γέροντος, έχει ως εξής:

       «Του λόγου μου ο Μοναχός Παίσιος, όπως εξέτασα τον εαυτό μου, ίδα ότι όλες τις εντολές του Κυρίου της παρέβην, όλες τις αμαρτίες τις έχω κάνη. Δεν έχει σημασία εάν ορισμένες έχουν γίνη σε μικρότερο βαθμό, διότι δεν έχω καθόλου ελαφριντικά, επειδή με έχει εβεργετήση πολύ ο Κύριος. Εύχεσθε να με ελεήση ο Χριστός. Συνχωρήστε με, και συνχωρημένοι να είναι όσοι νομίζουν ότι με λύπησαν. Ευχαριστώ πολύ και πάλιν. Εύχεσθε. Μοναχός Παίσιος».



      Μητροπολίτου Ναυπάκτου ΙΕΡΟΘΕΟΥ, «Ησυχία και θεολογία».   

Αποσπάσματα από επιστολές του δολοφονημένου Αρχιεπισκόπου Όσκαρ Ρομέρο



« Δεν πρέπει να αναζητούμε τον μικρό Ιησού στις όμορφες παραστάσεις των χριστουγεννιάτικων φατνών μας. Πρέπει  να τον αναζητούμε ανάμεσα στα υποσιτιζόμενα παιδιά που σήμερα πήγαν για ύπνο χωρίς να φάνε, ανάμεσα στα φτωχά παιδιά που πουλούν εφημερίδες και που θα κοιμηθούν σε κατώφλια σκεπασμένα από εφημερίδες».


          «Όποιος έχει επιλεγεί για τις ανάγκες της κοινωνίας να είναι υπουργός, να είναι πρωθυπουργός, πρόεδρος της δημοκρατίας, να είναι αρχιεπίσκοπος, να είναι υπάλληλος, είναι υπηρέτης του λαού του Θεού.

          Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Η συμπεριφορά που πρέπει να δείχνουμε σ’ αυτές τις θέσεις δεν είναι του τύπου: «Εγώ είμαι ο αρμόδιος εδώ! Πρέπει να γίνει αυτό που θέλω εγώ!»
          Είσαι απλώς μία ανθρώπινη ύπαρξη, υπηρέτης του Θεού.
    Πρέπει να είσαι στη διάθεση του Κυρίου και πρόθυμος στο κάλεσμά του να υπηρετείς το λαό σύμφωνα με το θέλημα του Θεού και όχι σύμφωνα με τις ιδιοτροπίες σου».


      «Η βασιλεία του Θεού είναι ήδη παρούσα στη γη μας μυστηριακά. Όταν έλθει ο Κύριος, η βασίλεια Του θα ολοκληρωθεί. Αυτή είναι η ελπίδα που εμπνέει τους χριστιανούς. Ξέρουμε ότι κάθε προσπάθεια για να βελτιώσουμε την κοινωνία, ιδιαίτερα όταν η αδικία και η αμαρτία είναι τόσο βαθειά ριζωμένες, είναι μία προσπάθεια που ο Θεός την ευλογεί, που την επιθυμεί, που ο Θεός  την απαιτεί από μας».

Ἡ πρώτη Ἑσπερινὴ Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων στὴν Ἱερὰ Μητρόπολη Πατρῶν.





Μέσα σὲ κατανυκτικὸ κλῖμα ἐτελέσθη τὴν Τετάρτη τὸ ἀπόγευμα 25.02.2015, ἡ πρώτη ἑσπερινὴ Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγίου Διονυσίου τοῦ Ἀρεοπαγίτου, στὰ Ζαρουχλέϊκα Πατρῶν.
Τὴν Θεία Λειτουργία ἐτέλεσε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος ἐκήρυξε τὸν θεῖο λόγο, ἀναφερθείς στόν λόγο τῆς καθιέρωσης τῆς Θείας Λειτουργίας τῶν Προηγιασμένων Δώρων, στὴν ἀξία τῆς νηστείας καὶ στὸν ἀγῶνα τὸν πνευματικό, κατὰ τὴν Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ.
Στὸ τέλος ὁ Σεβασμιώτατος εὐχαρίστησε τοὺς Ἱερεῖς καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαὸ καὶ εὐχήθηκε σὲ ὅλους καλὴ καί εὐλογημένη Μεγάλη Τεσσαρακοστή.




Ιερά Μητρόπολις Πατρών

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Η μεγάλη αρετή της ταπείνωσης






Με την υπερηφάνεια ο διάβολος πολεμά προπάντων τους τελείους και προσπαθεί να καταστρέψει εκείνους που ανέβηκαν σχεδόν στην κορυφή των αρετών. Και όπως μια κολλητική και θανατηφόρα αρρώστια δεν καταστρέφει ένα μέλος του σώματος, αλλά ολόκληρο το σώμα, έτσι και η υπερηφάνεια όχι μόνο ένα μέρος της ψυχής, αλλά ολόκληρη την καταστρέφει.
          Το πάθος της υπερηφάνειας σκοτίζει ολόκληρη την ψυχή και τη ρίχνει σε τέλεια πτώση.
          Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος λέγει: «Τι έχεις που δεν το πήρες από το Θεό; Κι αν έχεις πάρει, γιατί καυχιέσαι σαν να μην πήρες, αλλά υπερηφανεύεσαι σαν να είναι δικά σου;» Μόνο με την ταπείνωση μπορούμε να φθάσουμε στην τελειότητα της αρετής μας συνιστούν οι Άγιοι Πατέρες.

          ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ τ. Α΄