Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

Σύντομο Βιογραφικό του Οικουμενικού Πατριάρχου

Ἡ Αὐτοῦ Θειοτάτη Παναγιότης, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κύριος κύριος Βαρθολομαῖος, ἐγεννήθη ἐν Ἴμβρῳ τὴν 29ην Φεβρουαρίου 1940 ἐκ τῶν Χρήστου καὶ Μερόπης Ἀρχοντώνη. Τὸ κατὰ κόσμον ὄνομα αὐτοῦ ἧτο Δημήτριος. Μετὰ τὰ ἐγκύκλια μαθήματα ἐν τῇ γενετείρᾳ αὐτοῦ καὶ ἐν τῷ Ζωγραφείῳ Λυκείῳ τῆς Πόλεως εἰσῆλθεν εἰς τὴν περιώνυμον Θεολογικὴν Σχολὴν τῆς Χάλκης, ἐξ ἧς ἀπεφοίτησεν ἀριστοῦχος τὸ 1961 καὶ ἀμέσως ἐχειροτονήθη διάκονος, μετονομασθεὶς εἰς Βαρθολομαῖον. Ἀπὸ τοῦ 1961 μέχρι τοῦ 1963 ἐξεπλήρωσε τάς στρατιωτικὰς αὐτοῦ ὑποχρεώσεις ὡς ἔφεδρος ἀξιωματικός.


Μεταξὺ τῶν ἐτῶν 1963-1968 μετεξεπαιδεύθη ὡς ὑπότροφος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἐν τῷ Ἰνστιτούτῳ Ἀνατολικῶν Σπουδῶν Ῥώμης, ἐν τῷ Οἰκουμενικῷ Ἰνστιτούτω Bossey Ἐλβετίας καὶ ἐν τῷ Πανεπιστημίῳ τοῦ Μοναχοῦ, εἰδικευθεὶς εἰς τὸ Κανονικὸν Δίκαιον. Ἀνηγορεύθη διδάκτωρ τοῦ ἐν Ῥώμῃ Ἰνστιτούτου (Γρηγοριανὸν Πανεπιστήμιον), ὑποβαλών διατριβὴν μὲ θέμα «Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ τῶν κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ».

Ἐπιστρέψας τὸ 1968 εἰς τὴν Πόλιν διωρίσθη Βοηθὸς Σχολάρχης ἐν τῇ Ἱερᾷ Θεολογικῇ Σχολῇ Χάλκης, ἐν τῇ ὁποίᾳ τὸ ἑπόμενον ἔτος ἐχειροτονήθη πρεσβύτερος. Μετὰ ἐξάμηνόν που ὁ Πατριάρχης Ἀθηναγόρας ἐχειροθέτησεν αὐτὸν εἰς τὸ ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου.

Τὸ 1972, ὅταν ἐξελέγη Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ὁ ἀοίδιμος Δημήτριος καὶ ἵδρυσε τὸ Ἰδιαίτερον Πατριαρχικὸν Γραφεῖον, ἐκάλεσεν ὡς Διευθυντὴν αὐτοῦ τὸν Ἀρχιμανδρίτην Βαρθολομαῖον, τὸν ὁποῖον καὶ προήγαγε τὸ ἑπόμενον ἔτος (Χριστούγεννα 1973) εἰς Μητροπολίτην Φιλαδελφείας. Ἐπὶ κεφαλῆς τοῦ Γραφείου τούτου ἔμεινε μέχρι τῆς προαγωγῆς του εἰς Μητροπολίτην Γέροντα Χαλκηδόνος (Ἰανουάριος 1990).

Ἀπὸ τοῦ Μαρτίου 1974 καὶ μέχρι τῆς ἀναρρήσεως αὐτοῦ εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον διετέλεσε μέλος τῆς Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Συνόδου, ὡς ἐπίσης καὶ πολλῶν Συνοδικὼν Ἐπιτροπῶν.

Μετὰ τὸν θάνατον τοῦ Γέροντος αὐτοῦ Μητροπολίτου Μελίτωνος ἐξελέγη παμψηφεὶ εἰς διαδοχὴν αὐτοῦ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος.

Ὁμιλεῖ πλὴν τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, τὴν Τουρκικήν, τὴν Λατινικήν, τὴν Ἰταλικήν, τὴν Ἀγγλικήν, τὴν Γαλλικὴν καὶ τὴν Γερμανικήν. Ἐδημοσίευσεν ἀρκετὰ ἄρθρα, μελέτας καὶ λόγους.

Εἶναι ἰδρυτικὸν μέλος τῆς «Ἑταιρείας τοῦ Δικαίου τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν», τῆς ὁποίας ἐπὶ ἔτη διετέλεσεν Ἀντιπρόεδρος. Ἐπὶ 15ετίαν ὑπῆρξε μέλος καὶ ἐπὶ ὀκταετίαν Ἀντιπρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς «Πίστις καὶ Τάξις» τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ). Ἔλαβε μέρος εἰς τάς Γενικὰς Συνελεύσεις τοῦ ΠΣΕ Δ΄ (Uppsala 1968), ΣΤ΄ (Vancouver 1983) καὶ Ζ΄ (Canberra 1991). Ὑπὸ τῆς τελευταίας ἐξελέγη μέλος τῶν Ἐπιτροπῶν Κεντρικὴς καὶ Ἐκτελεστικῆς τοῦ ΠΣΕ.

Ἀντιπροσώπευσε τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον εἰς πλεῖστα Συνέδρια Διορθόδοξα καὶ Διαχριστιανικά, εἰς ἐπισήμους ἀποστολὰς πρὸς τὴν Τουρκικὴν Κυβέρνησιν, πρὸς Ὀρθοδόξους καὶ μὴ Ἐκκλησίας, πρὸς Ἐπαρχίας τοῦ Θρόνου καὶ πρὸς τὸ Ἅγιον Ὄρος. Τὸ 1990 προήδρευσεν ἐν Γενεύη τῆς Διορθοδόξου Προπαρασκευατικῆς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου Ἐπιτροπῆς, ἥτις ἐξήτασε τὸ θέμα τῆς Ὀρθοδόξου Διασπορᾶς.

Κατόπιν προσκλήσεως ἔδωκε κατὰ καιροὺς διαλέξεις εἰς διαφόρους πόλεις ἐπὶ θεμάτων ἐπικαίρων ἢ σχετιζομένων πρὸς τὴν εἰδικότητα αὐτοῦ (Ἀθῆναι, Θεσσαλονίκη, Λουβαίν, Μαδρίτη, Βιέννη, Ῥώμη κ.ἄ.).

Εἶναι Ἑταῖρος τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας Κρήτης καὶ ἐπίτιμον μέλος τοῦ ἐν Βιέννη Ἱδρύματος Pro Oriente.

Εἶναι ἐπίσης ἐπίτιμος Διδάκτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ τῆς Θεολογικῆς Ἀκαδημίας Μόσχας, τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Κρήτης, τοῦ City University τοῦ Λονδίνου, τοῦ τμήματος Περιβάλλοντος τοῦ Πανεπιστημίου Αἰγαίου (Λέσβος), τοῦ Καθολικοῦ Πανεπιστημίου Leuven Βελγίου, τοῦ Ὀρθοδόξου Θεολογικοῦ Ἰνστιτούτου Ἁγίου Σεργίου Παρισίων, τῆς Σχολῆς Κανονικοῦ Δικαίου τοῦ Πανεπιστημίου Aix-en-Provence (Γαλλία), τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Ἐδιμβούργου, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Τιμίου Σταυροῦ Βοστώνης, τοῦ ἐν Νέᾳ Ὑόρκη Θεολογικοῦ Ἰνστιτούτου Ἁγίου Βλαδιμήρου, τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἰασίου, πέντε τμημάτων τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, τῶν ἐν Ἀμερικὴ Πανεπιστημίων Georgetown, Tuft, Southern Methodist, τοῦ Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Ξανθῆς, τοῦ Πανεπιστημίου Yale, τοῦ Τμήματος Ἱστορίας - Ἀρχαιολογίας τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἰωαννίνων, κ.ἄ.

Ἀμέσως μετὰ τὴν χάριτι θείᾳ ἀνάρρησιν Αὐτοῦ εἰς τὸν Οἰκουμενικὸν Θρόνον ἤρξατο τοῦ ἔργου Αὐτοῦ κατὰ τάς ἐξαγγελίας Αὐτοῦ εἰς τάς προγραμματικὰς δηλώσεις καὶ εἰς τὸν Ἐνθρονιστήριον λόγον του.

Οὕτω, πρὸς προώθησιν τῆς πανορθοδόξου ἑνότητος καὶ συνεργασίας, συνεκάλεσεν εἰς τὸ Φανάριον τοὺς ἀδελφοὺς Αὐτοῦ Προκαθημένους τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καὶ ἅπαντες ὁμοῦ ἐξαπέλυσαν Μήνυμα πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τὸν κόσμον, χαρακτηρισθὲν ὡς ἡ ἑνιαία φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας. Παρόμοιαι Συνάξεις ἔγιναν καὶ τὸ 1995 ἐν Πάτμω, τὸν Ἰανουάριον 2000 ἐν Ἱεροσολύμοις καὶ τὸν Δεκέμβριον του ἰδίου ἔτους ἐν ΚΠόλει καὶ Νικαίᾳ.


Πατριαρχικὸς Ναὸς Ἅγίου Γεωργίου στὸ Φανάρι



Ὡς νέος Πατριάρχης ἐπεσκέφθη ἐθιμοτυπικῶς τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας καὶ τάς Κυβερνητικὰς ἀρχὰς ἐν Ἀγκύρᾳ καὶ ἔθεσεν ὑπ’ ὄψιν αὐτῶν τὰ ἀπασχολοῦντα τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον καὶ τὴν περὶ αὐτὸ ἐν Τουρκίᾳ Ὁμογένειαν προβλήματα, μὲ πρῶτον τὸ τῆς ἐπαναλειτουργίας τῆς ἐν Χάλκῃ Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τον Οικουμενικό Πατριάρχη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο μπορείτε να μπείτε στην διεύθυνση : http://www.ec-patr.org

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ


Την προσεχή Δευτέρα και Τρίτη, 3 κ’ 4 Νοεμβρίου αντίστοιχα, θα επισκεφτεί την πόλη των Πατρών η Α.Θ.Π. ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος.


Ιδού η επίσημη πρόσκληση της Ι.Μ.Πατρών για τις εκδηλώσεις











Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2008

Η απληστία

Ο Τολστόι ,ένας λαμπρός Ρώσος συγγραφέας, έχει γράψει μια αλληγορία για το πώς ο άνθρωπος δεν καταφέρνει ποτέ να εκπληρώσει τους στόχους του, αν δεν έχουν σχέση με την ευτυχία του και την απόλαυση του σύντομου χρόνου που έχουμε πάνω στη γη.

Ένας χωρικός ,ο Πάκομ, είναι σίγουρος ότι θα πετύχει στη ζωή του όταν καταφέρει επιτέλους να αποκτήσει τεράστιες εκτάσεις γης, όπως οι Ρώσοι αριστοκράτες. Αυτός είναι ο στόχος του. Και μια μέρα του κάνουν μια εκπληκτική πρόταση: θα του δώσουν, δωρεάν, όση γη μπορεί να περικυκλώσει ο ίδιος τρέχοντας από την ανατολή μέχρι την δύση του ήλιου. Ο Πάκομ, πουλάει όλα του τα υπάρχοντα για να πάει στο μακρινό μέρος όπου του έχει γίνει αυτή η γενναιόδωρη προσφορά. Μετά από πολλές κακουχίες, φτάνει επιτέλους και κανονίζει να εκμεταλλευτεί αυτή την σπουδαία ευκαιρία την επόμενη μέρα.



Έργο Σοφίας Λασκαρίδου

Τα χαράματα, ο Πάκομ αρχίζει να τρέχει με όλη του τη δύναμη . Ορμάει προς το λαμπερό πρωινό ήλιο, με το νου του προσηλωμένο στο στόχο του, και τρέχει μέσα στην αφόρητη ζέστη χωρίς να κοιτάζει ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Όλη μέρα συνεχίζει να τρέχει με την ίδια ταχύτητα, χωρίς να σταματήσει ούτε για φαγητό ούτε για νερό ούτε για ξεκούραση. Το κτήμα του μεγαλώνει με την κάθε δρασκελιά. Τελικά, καθώς ο ήλιος χάνεται πέρα από την έρημο, και στη γη απλώνεται σκοτάδι, ο Πάκομ φτάνει τρεκλίζοντας στο τέρμα. Νίκη! Πέτυχε το στόχο του. Επιτυχία!

Και τότε με το τελευταίο του βήμα, ο Πάκομ πέφτει νεκρός από την εξάντληση. Το μόνο κτήμα που χρειάζεται τώρα είναι δυο μέτρα γη.


Λ.Τολστόι



Αυτή η μέρα όπως η κάθε μέρα είναι ένα ξεχωριστό δώρο από το Θεό. Θα ήταν μεγάλη μας αφέλεια να σπαταλάμε τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα που πιθανόν να είναι και τα τελευταία μας, σε πράγματα που δεν μας οδηγούν στον Θεό, που είναι η πηγή άλλωστε όλων των υπολοίπων αγαθών όπως η αγάπη ,η ευτυχία ανάλογα με τις προτεραιότητες του καθένα ξεχωριστά.




Δεν πρέπει να φερόμαστε σαν να έχουμε ανεξάντλητα αποθέματα χρόνου. Δεν έχουμε κάνει συμβόλαιο με τη ζωή. Αν το χθες είναι μια ήδη ακυρωμένη επιταγή, το αύριο είναι απλά ένα γραμμάτιο. Το μόνο που έχουμε από μετρητά είναι το σήμερα και αν δεν τα έχουμε χρησιμοποιήσει συνετά, δεν φταίει κανένας άλλος εκτός από εμάς τους ίδιους.


Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

Λαμπρή Μαθητική και Στρατιωτική Παρέλαση

Με τον πλέον επίσημο τρόπο ολοκληρώθηκαν οι εορτασμοί για την Επέτειο του ΟΧΙ στην Πάτρα.
Μετά την πανηγυρική Θ.Λειτουργία και την Δοξολογία, στις 12 το μεσημέρι ξεκίνησε η μεγάλη μαθητική και στρατιωτική παρέλαση που παρακολούθησε πλήθος κόσμου.

Την παρέλαση ξεκίνησε η μαθητιώσα νεολαία


την συνέχισαν οι αδελφές του Ερυθρού Σταυρού και οι εθελοντές Σαμαρείτες


ο Ελληνικός στρατός


το Πολεμικό Ναυτικό


η Πολεμική Αεροπορία


και τα Σώματα Ασφαλείας


Μικροί και μεγάλοι ευχαριστήθηκαν την μεγάλη παρέλαση και ένιωσαν εθνική υπερηφάνεια


Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

Επέτειος του "ΟΧΙ"

28η Οκτωβρίου σήμερα και σ’ όλη την Ελλάδα αλλά και όπου υπάρχουν Έλληνες, η εθνική επέτειος τιμάται λαμπρώς με παρελάσεις, με εορτές, με δεήσεις, με ανάκρουση του Ενικού Ύμνου.
Θυμάται και πάλι η πατρίδα και μνημονεύει με πνευματική έξαρση την αθάνατη δόξα των ευκλεών τέκνων της. Των τέκνων των ευσεβών και ευλαβών, που δεήθηκαν στην λαβωμένη Παναγιά της Τήνου, δέχθηκαν το μήνυμα του υπέρτατου χρέους τους και δεν δίστασαν να αντιμετωπίσουν με υψηλό φρόνημα την πρόκληση.
Μέσα σ’ όλους αυτούς τους εορτασμούς κεντρική θέση κατέχει η γαλανόλευκη ελληνική σημαία. Για χάρη της θυσιάστηκαν τόσοι και τόσοι.




Αλλά, τι είναι η σημαία ; Είναι μήπως ο ψυχρός ορισμός των λεξικών ; Δηλ. κομμάτι υφάσματος με τα διακριτικά χρώματα και τα συμβολικά εμβλήματα ενός κράτους ;
Δεν φαίνεται να είναι κάτι τέτοιο. Η σημαία είναι ιδέα κυματίζουσα. Είναι το σύμβολο με το οποίο ενσαρκώνεται η δυσκολονόητη ιδέα της πατρίδας. Είναι η Ιστορία της, η ιερή και υπερήφανη εικόνα της, στην οποία κατοπτρίζονται η δόξα και το μεγαλείο. Είναι η προσωποποίηση της ψυχής του λαού μας, των πόνων, των πόθων, των θριάμβων, των ελπίδων. Αποτελεί την συνείδηση, την τιμή και την δόξα του Έλληνα. Αποτελεί την άυλη έννοια της πατρίδος μας. Γιατί Ελλάδα δεν σημαίνει απλώς η έκταση που κατοικείται από μας. Είναι η έννοια που έχουν δημιουργήσει μέσα στο πέρασμα τόσων αιώνων, όλοι οι μεγάλοι νομοθέτες, ποιητές, καλλιτέχνες, φιλόσοφοι καθώς και όσοι έχυσαν το αίμα τους και θυσιάστηκαν γι’ αυτήν.
Η σημαία , λέει ο Δάφνης είναι :

«Κομμάτι από ανοιξιάτικο και ξάστερο ουρανό
που είναι λευκό σαν τον αφρό του κύματος,
που ανθίζει σε περιγιάλι ολόγλυκο, σε πέλαο μακρινό.
Αυτό είναι το ιερό πανί, που, όταν περνάει μπροστά μας,
υγραίνονται τα βλέφαρα και σπαρταρά η καρδιά μας».

Από αρχαιοτάτων χρόνων οι Έλληνες εξέφρασαν την εθνική τους υπόσταση και τον πόθο τους για την ελευθερία, χρησιμοποιώντας διάφορα εμβλήματα και σημαίες. Είτε ήταν η γλαύκα των Αθηναίων, είτε το λευκό πανί με τον γαλάζιο Σταυρό των Παλαιολόγων, είτε η σημαία του Ρήγα με το ρόπαλο και τους 3 σταυρούς, είτε τα φλάμπουρα και τα μπαϊράκια των κλεφταρματολών και του Κολοκοτρώνη, όλα αυτά υποδήλωναν την διάθεση των Ελλήνων για ανεξάρτητο κράτος ελευθερίας, δημοκρατίας και Ορθοδοξίας.
Η Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, τον Ιανουάριο του 1822, διακήρυξε την ανεξαρτησία της Ελλάδος και καθιέρωσε για πρώτη φορά ως χρώματα της ελληνικής σημαίας το γαλάζιο και το άσπρο.



Όποιο χρώμα και σύμβολο κι αν έφερε η ελληνική σημαία στο διάβα της ιστορίας, ένα είναι το βέβαιο, ότι εμψύχωσε και οδήγησε στον ηρωισμό και την θυσία γενιές Ελλήνων.
Ο Δημ. Καλορρίζικος στον ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 στην Κρήτη, ο Αλέξανδρος Διάκος, ο πρώτος νεκρός στην μάχη της Πίνδου το 40 – 41, ο Κώστας Κουκίδης, που τυλιγμένος με την σημαία γκρεμίστηκε στα βράχια της Ακρόπολης, ο Ευαγόρας Παληκαρίδης μαχητής της ΕΟΚΑ και τόσοι άλλοι, γνωστοί και άγνωστοι, έδωσαν την ζωή τους τιμώντας την Ελληνική σημαία.
Έλληνες με πίστη, με ιδανικά, με αξίες, συνειδητοποιημένοι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων.
Σαφώς προβληματιζόμαστε και απορούμε πόσο πολύ απέχει το φρόνημα αυτών των Ελλήνων με αυτών που σήμερα όχι μόνο αδιαφορούν και χλευάζουν την Ελληνική σημαία, αλλά την ποδοπατούν και την πυρπολούν.
Η θυσία των Ελλήνων για την πατρίδα και την σημαία φαίνεται να έχει ξεχαστεί. Οι εθνικές επέτειοι, όποτε και όπως γίνονται, δεν δείχνουν ικανές να μας αφυπνίσουν. Η σημαία που αντικρίζουμε σήμερα είναι η ελληνική ψυχή, η οποία από τα βάθη των αιώνων ακτινοβολεί και καθοδηγεί το έθνος στον δρόμο της αρετής και της ανδρείας. Είναι η ελληνική ψυχή, όπως την γαλούχησαν και την ανέθρεψαν οι χιλιετηρίδες.

Σήμερα, ειρήνης επικρατούσης και σοβαρών εξωτερικών παραγόντων μη απειλούντων, η ελληνική σημαία δεν έχει ανάγκη υπερασπίσεως θυσιάζοντας την ζωή μας.
Η σημαία απαιτεί από μας άλλα πράγματα. Απαιτεί την διαφύλαξη και την συνειδητοποίηση της εθνικής μας προσωπικότητας, της εθνικής μας ατομικότητας και μοναδικότητας. Θέλει να ξαναζήσουμε βαθιά, με πάθος και αφοσίωση την Παράδοσή μας, να ξαναπαραδειγματιστούμε από την Ιστορία μας. Να αγαπήσουμε εκ νέου τον εαυτό μας και να πλάσουμε την ζωή μας πατώντας στην ορθόδοξη πίστη. Ζητά από μας η Σημαία να διατηρήσουμε το Έθνος μας προφυλάσσοντάς το από την επερχόμενη παγκοσμιοποίηση. Να πραγματώσουμε μια νέα Μεγάλη Ιδέα.
Ποια να’ ναι άραγε αυτή η νέα Ιδέα ;
Γράφει χαρακτηριστικά ο Κώστας Τσιρόπουλος : « Είναι η προσπάθεια να δώσει ο Ελληνισμός στον σημερινό κόσμο ένα τύπο ζωής ανθρώπινο, μεσογειακό, φωτεινό και ελεύθερο, ισορροπημένο ανάμεσα στο πνεύμα και την ύλη, που να συνδιαλέγεται με το μυστήριο, που να έχει μιαν έξαρση ιεραποστολής και υπερβατικότητας, τύπο που εκφράζει έντονα η Ελληνική Ορθοδοξία».
Αν οι ήρωες έπραξαν το καθήκον τους απέναντι στο Έθνος και την σημαία, οφείλουμε και εμείς σήμερα ως ελληνορθόδοξοι πολίτες να πράξουμε το καθήκον μας. Να ξαναβρούμε τις βαθύτερες πηγές της πνευματικότητας, να προβάλλουμε αρχές και αξίες, να προτείνουμε λύσεις σε θέματα ηθικής και συνειδησιακής υφής, να δώσουμε στο Έθνος μιαν ευρύτερη προοπτική.
Η σημαία είναι σύμβολο ενσάρκωσης της πατρίδας. Κατ’ επέκταση η πατρίδα θέλει σήμερα να περάσουμε από την Ελλαδικότητα στην οικουμενική χριστιανική Ελληνικότητα.
Η οικουμενική χριστιανική Ελληνικότητα είναι η απάντηση στην παγκοσμιοποίηση που πολεμά να αφομοιώσει καθετί τι εθνικό και Ορθόδοξο. Όπως είχε πει και ο Ουγκώ : «Ο κόσμος είναι μια μεγαλογραφία της Ελλάδος και η Ελλάς μια μικρογραφία του κόσμου». Άρα ως Έλληνες έχουμε χρέος να προβάλλουμε τις Ελληνικές και Χριστιανικές αξίες ως τον ενδεδειγμένο τρόπο ζωής των πολιτών του κόσμου. Και φυσικά μακριά από μας κάθε εθνικιστική και ελιτιστική διάθεση. Οι λαοί πρέπει να είναι επώνυμοι. «Ο Χριστιανισμός», αναφέρει ο Καργάκος, «θέλει τους λαούς επωνύμους, όπως θέλει εμπρόσωπο και επώνυμο κάθε άνθρωπο».



Τελειώνοντας, ο Φώτης Κόντογλου σημειώνει σε μια ομιλία του κατά την ματωμένη εξέγερση των Ελλήνων του 1940, που απευθυνόταν στους στρατιώτες : «Όπως κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του χαρακτήρα, και κάθε έθνος έχει κι αυτό τον δικό του χαρακτήρα. Τον πιο ζωηρό χαρακτήρα και τον πιο ιδιόρρυθμο τον έχει η Ελλάδα. Αυτή η Ελλάδα έχει μέσα της κάποια δύναμη δραστική, που δεν την έχει κανένα έθνος. Κι αυτή η δύναμή της είναι δύναμη πνευματική. Η ψυχή της Ελλάδας, σε ό,τι κάνει, έχει μια ιδιαίτερη μοσχοβολιά πνευματικής αγνότητας, που δεν έχει κανένας άλλος. Όποιος αγαπά την Ελλάδα, δεν μπορεί να μην αγαπά καθετί με το οποίο φανερώνεται η εξαίσια ψυχή της δηλ. την Παράδοσή μας, που μέσα της είναι θησαυρισμένοι όλοι οι απόκρυφοι θησαυροί της.
Ας εκφράσουμε τέλος την ελπίδα και την πίστη ότι οι σύγχρονοι Έλληνες, εμπνεόμενοι από τα ιδανικά και τις αξίες που μας μεταδίδει η κυματίζουσα γαλανόλευκη, θα σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, θα διαφυλάξουμε την Παράδοσή μας και θα αποδώσουμε στην οικουμένη μιαν Ελλάδα απαστράπτουσα και λουσμένη στο φως της αληθείας, της αγάπης και της Ορθοδοξίας.

Κυριακή στ Λουκά (Λουκά η 27-39)

Η θεραπεία του δαιμονιζομένου των Γαδαρηνών


Ο Ιησούς Χριστός στη σημερινή ευαγγελική διήγηση παρουσιάζεται ως ο ελευθερωτής των ανθρώπων από τις δαιμονικές δυνάμεις που τον κρατούν αιχμάλωτο.
Ο διάβολος είναι μια τραγική ύπαρξη, γιατί ενώ ο Θεός τον έφτιαξε Άγγελο αυτός από εγωισμό μετέτρεψε την αγάπη του Θεού σε φιλαυτία, και κίνησε ανταρσία εναντίον του Θεού.

Ο διάβολος αναγνωρίζει τον Θεό αλλά δεν αγαπά τον Χριστό.
Το έργο του είναι καταστροφικό. Όταν ο Χριστός τον ρωτά ποιο είναι το όνομά του λέγει "λεγεών, οτι πολλά δαιμόνια εισήλθε εις αυτόν".

Οι δαιμονικές δυνάμεις διαβάλλουν διαρκώς και διασαλεύουν τον άνθρωπο. Τον απομακρύνουν από τον Θεό από τον εαυτό του και από τους άλλους ανθρώπους.
Ο άνθρωπος γίνεται ένα πλήθος, μια μάζα.

Γι' αυτό παρά το ότι υπάρχει γύρω ένα πλήθος, βιώνει την απομόνωση και την μοναξιά .Και μην λησμονούμε ότι «άδης» σημαίνει σκοτεινός τόπος όπου κόλαση του ανθρώπου είναι η μοναξιά του .

Ο άνθρωπος όταν κυριαρχηθεί από τον διάβολο αλλάζει χαρακτήρα , ζωή , ταυτότητα . Γι αυτό όταν ο Χριστός ρώτησε πως ονομάζεται ο δαιμονισμένος απάντησε λεγεών . Είπε όμως τη αλήθεια , είχε τόσο αλλοιωθεί που είχε χάσει το όνομά του , το πρόσωπό του .

Σε αυτήν την σύγχυση ρίχνει τον άνθρωπο ο διάβολος .

Φοράμε ωραίο κουστούμι ,έχουμε φανταχτερούς τίτλους και από μέσα είμαστε δαιμονοκρατούμενοι .

Αν ο Χριστός ερχότανε κάτω στην γη σήμερα και μας ρωτούσε : πώς ονομάζεσαι ; Τι θα του λέγαμε ; το βαπτιστικό μας όνομα ; Μήπως πιο αληθινό θα ήταν να λέγαμε : εγωιστής , άδικος, βλάστημος ,τύραννος , διεφθαρμένος ;

Αυτή είναι η αλήθεια . Αν όμως ομολογήσουμε, όπως ο δαιμονισμένος του Ευαγγελίου , θα ξαναβρούμε τον αληθινό μας εαυτό , την αληθινή μας ταυτότητα .

Μόνο η μετάνοια μπορεί να μας δώσει το αληθινό χριστιανικό όνομά μας.

Και το προνόμιο της μετάνοιας το έχει μόνο ο άνθρωπος . Αν το εκμεταλλευθούμε ασφαλώς και θα σωθούμε .

Ο δαιμονισμένος των Γαδαρηνών μας έδωσε το παράδειγμα . Επέστρεψε στο Χριστό και ξαναβρήκε τον εαυτό του, την χαμένη ταυτότητά του , το αληθινό πρόσωπό του .



Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2008

Έλεγχος και Αυτοέλεγχος

Έλεγξε τις σκέψεις σου,
γιατί θα γίνουν λόγια…


Έλεγξε τα λόγια σου,
γιατί θα γίνουν πράξεις…


Έλεγξε τις πράξεις σου,
γιατί θα γίνουν συνήθεια…


Έλεγξε τις συνήθειές σου,
γιατί θα γίνουν ο χαρακτήρας σου…


Έλεγξε τον χαρακτήρα σου,
γιατί θα γίνει ο προορισμός σου…


Έλεγξε τον προορισμό σου,
γιατί είναι το π α ν …

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ

Αν περιορίζαμε ολόκληρη την ανθρωπότητα σε ένα χωριό εκατό κατοίκων, αλλά διατηρούσαμε τις αναλογίες όλων των λαών, τότε θα προέκυπταν τα εξής:
· Από τους 100 κατοίκους οι 57 θα ήταν Ασιάτες, 21 Ευρωπαίοι, 14 Αμερικανοί, 8 Αφρικανοί.
· 52 γυναίκες, 48 άνδρες.
· 70 έγχρωμοι, 30 λευκοί.
· 70 μη Χριστιανοί, 30 Χριστιανοί.
· 6 πρόσωπα θα κατείχαν το 59% του παγκόσμιου πλούτου. Και τα έξι θα προέρχονταν από την Αμερική.
· 80 θα είχαν μη ικανοποιητικές συνθήκες κατοικίας.
· 70 θα ήταν αναλφάβητοι.
· 50 θα ήταν υποσιτισμένοι.
· 1 άτομο θα πέθαινε.
· 2 θα γεννιόνταν.
· 1 άτομο θα είχε κομπιούτερ.
· 1 άτομο θα είχε πτυχίο Πανεπιστημίου.

Αν κάποιος δει τον κόσμο από αυτή την οπτική γωνία, γίνεται φανερό ότι η ανάγκη για ειρήνη, αγάπη, συναδέλφωση, κατανόηση, αποδοχή και μόρφωση είναι τεράστια.
Ακόμη:
· Αν σήμερα το πρωί ξύπνησες υγιής και όχι άρρωστος, τότε είσαι πιο τυχερός από 1 εκατομμύριο ανθρώπους οι οποίοι δεν πρόκειται να ζήσουν την επόμενη βδομάδα.
· Αν δεν έζησες ποτέ ένα πόλεμο ούτε ένοιωσες τη μοναξιά της αιχμαλωσίας, την αγωνία του τραυματισμού και την πείνα, τότε είσαι πιο τυχερός από 500 εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο.
· Αν μπορείς να πηγαίνεις στην εκκλησία χωρίς το φόβο ότι θα σε απειλήσουν, θα σε συλλάβουν ή θα σε σκοτώσουν, τότε είσαι πιο τυχερός από 3 δισεκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο.
· Αν έχεις φαγητό μέσα στο ψυγείο σου, αν είσαι ντυμένος, αν έχεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου και ένα κρεβάτι, τότε είσαι πλουσιότερος από το 75% των κατοίκων αυτού του κόσμου.
· Αν έχεις λογαριασμό στην τράπεζα, λίγα λεφτά στο πορτοφόλι και λίγα ψιλά σε ένα κουμπαρά, τότε ανήκεις στο 8% των εύπορων ανθρώπων αυτού του κόσμου...

Μήπως θα πρέπει να προβληματιστούμε…


και μετά να δράσουμε !

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Τα Κατηχητικά ξεκίνησαν !

Οι πόρτες του Κατηχητικού άνοιξαν !


Σας περιμένουμε λοπόν στο Κατηχητικό για να παίξουμε




αλλά κυρίως για να ακούσεις τον λόγο του Θεού, να γνωρίσεις την Αγία Γραφή και τους Αγίους της Εκκλησίας μας, να μάθεις να παρακολουθείς την θεία Λειτουργία και πολλά άλλα.

Σε περιμένουμε λοιπόν στην Εκκλησία κάθε Σάββατο :
τα αγόρια Δημοτικού 11 - 12 (μπορείς να έρχεσαι από τις 10.30 για να παίξεις)
τα αγόρια Γυμνασίου - Λυκείου 11 - 12 (μπορείς να παραμείνεις μέχρι τις 12.30 για να παίξεις)
τα κορίτσια Δημοτικού 9.30 - 10.30
τα κορίτσια Γυμνασίου - Λυκείου 4 - 5.15

Δευτέρα 20 Οκτωβρίου 2008

Μνήμη Οσίου Γερασίμου του εν Κεφαλληνία













20 Οκτωβρίου : Μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών Γερασίμου του νέου ασκητού, του εκ Τρικάλων της Πελοποννήσου, ου το σεπτόν και άγιον λείψανον σώζεται άφθορον εν Κεφαλληνία.


Ο Άγιος Γεράσιμος, γόνος της αριστοκρατικής οικογενείας των Νοταράδων, γεννήθηκε το 1506 στα Τρίκαλα Κορινθίας. Οι γονείς του ονομάζονταν Δημήτριος και Kαλή. Ο προπάππος του Λουκάς Νοταράς - τελευταίος πρωθυπουργός του Βυζαντίου - ήταν συγγενής εκ μητρός με τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, το μαρτυρικό Αυτοκράτορα του Βυζαντίου. Αφού έλαβε πλούσια παιδεία, περιόδευσε σε όλους τους ιερούς τόπους της Ελλάδας. Πήγε στην Κωνσταντινούπολη και προσκύνησε τους τάφους των προγόνων του. Κατόπιν μετέβη στο Άγιο Όρος και εκάρη Μοναχός όπου και σώζεται το σπήλαιο της ασκήσεώς του στην έρημο της Καψάλας (κελλίον Μεγάλου Βασιλείου).





Στους Αγίους Τόπους χειροτονείται ιερεύς και χειροθετείται Αρχιμανδρίτης υπηρετώντας επί 12 έτη στην Αγιοταφική Αδελφότητα και το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Επιθυμώντας περισσότερη ησυχία πέρασε στην Κρήτη και κατέληξε στην Ζάκυνθο όπου και παρέμεινε επί ένα δωδεκάμηνο.
Το 1555 έρχεται στην Κεφαλονιά. Ασκήτευσε στο σπήλαιο, στην περιοχή "Λάσση" του Αργοστολίου, επί πέντε έτη. Το 1560 έφτασε στα Ομαλά, όπου και ανακαίνισε το ξωκκλήσι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ιδρύοντας παράλληλα γυναικεία κοινοβιακή Μονή με πολυμελή αδελφότητα ονομάζοντάς την "Νέα Ιερουσαλήμ".
Χαρακτηριστική είναι η φράση του Αγίου με την οποία νουθετούσε έως εσχάτου αναπνοής: "Τεκνία ειρηνεύετε εν εαυτοίς και μη τα υψηλά φρονείτε".
Εκοιμήθη το έτος 1579 στις 15 Αυγούστου, για λόγους όμως εκκλησιαστικής οικονομίας μετετέθη η μνήμη του Αγίου την επόμενη. Μετά 2 έτη, στις 29 Οκτωβρίου, έγινε η ανακομιδή.

Με την επέμβαση των Παπικών οι Βενετσιάνοι διέταξαν την Β' ταφή. Στις 20 Οκτωβρίου του επομένου έτους έγινε η Β' ανακομιδή.
Έκτοτε το ιερό λείψανο παραμένει άφθαρτο και ευωδιάζον προς προσκύνηση και αγιασμό των πιστών και εκτίθεται προς προσκύνηση μέσα σε γυάλινη λειψανοθήκη που ενσωματώνεται σε μεγαλύτερη, ασημένια, περίτεχνη λάρνακα, η οποία είναι τοποθετημένη πάνω από τον τάφο του Αγίου.

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2008

ΚΥΡΙΑΚΗ Γ' ΛΟΥΚΑ

Η ανάσταση του υιού της χήρας της Ναΐν

Ιησούς Χριστός : ο νικητής του θανάτου

 

Ο θάνατος είναι ένα μυστήριο και παραμένει πάντα ένα αίνιγμα στη ζωή μας. Ο θάνατος αποτελεί τη σημαντικότερη αγωνία του κόσμου και βάζει σε δοκιμασία το νόημα της ζωής μας.

Ο Χριστός όμως με την Ανάσταση Του νίκησε τον θάνατο δίνοντας ως λύτρο τον εαυτό του για χάρη εκείνων που βρίσκονται υπό το κράτος του θανάτου .

Μετά την Ανάσταση του Χριστού ο θάνατος πλέον μοιάζει με τοκετό που μας προσφέρει την αληθινή ζωή .

Γιατί όμως ο άνθρωπος φοβάται τον θάνατο;

Όποιος πιστεύει στο Χριστό και βρίσκεται κοντά Του και ζει τη ζωή Του δεν πρέπει να φοβάται.

Διότι μετέχοντας στην μυστηριακή ζωή της εκκλησίας (βάπτισμα , εξομολόγηση , μετάνοια , θ. κοινωνία ) μετέχουμε στην αναστημένη ζωή του Χριστού , ο οποίος είναι ο κατ εξοχήν προστάτης της ανθρώπινης ζωής .

Η σημερινή ανάσταση του γιού της Ναίν είναι ένα δείγμα του θριάμβου και προστασίας της ζωής .

Με ένα του λόγο εξαφάνισε τον θάνατο και έδωσε τη ζωή στο νεκρό παιδί .

Ο Χριστός δίνει την ζωή και ο Χριστός την προστατεύει . Εκείνο που κορυφώνει την προστασία της ζωής μας εκ μέρους του Χριστού είναι η προσφορά και η μετάγγιση αίματος μέσα στο δικό μας αίμα .

Η Θ. κοινωνία μας εξασφαλίζει την αιώνια ζωή και κάθε φορά που κοινωνούμε μετέχουμε βαθύτερα στην αιωνιότητα .

Το τραγικό όμως είναι ότι ενώ ο Χριστός θυσίασε τη ζωή Του για να προστατέψει τη δική μας ζωή , εμείς την περιφρονούμε και την καταδικάζουμε σε θάνατο .

Αναρίθμητοι συνάνθρωποί μας πεθαίνουν κάθε μέρα από καταχρήσεις , ναρκωτικά , πολέμους κ.λπ. και φθάσαμε σε σημείο ο άνθρωπος να γίνει ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου .

Συνεπώς μόνο η μετακίνησή μας προς τον Χριστό πού είναι η πηγή της ζωής θα μας εξασφαλίσει την ζωή από τον αιώνιο θάνατο .

Διότι μόνο οι γνήσιες σχέσεις με τον Θεό εξαφανίζουν την απειλή και το φοβερό πρόσωπο του θανάτου .          


Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

Καλωσόρισμα


Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,

Επειδή το φαινόμενο του αστικού τρόπου ζωής της κοινωνίας είχε αρνητικές συνέπειες και στην ενοριακή μας ζωή, η επικοινωνία γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Ο παραδοσιακός ενοριακός τρόπος ζωής και κοινωνίας έχει γίνει παρελθόν για τις αστικές ενορίες.
Ο ιερέας - ποιμένας δεν γνωρίζει κατ' όνομα τους πιστούς, αλλά και αυτοί αγνοούν τον εφημέριό τους. Βρεθήκαμε ανέτοιμοι για μια τέτοια κατάσταση και προσπαθούμε με κάθε τρόπο να διασώσουμε ότι μπορούμε από την παραδοσιακή μας ενορία.
Σήμερα η τεχνολογία μας έδωσε νέους τρόπους επικοινωνίας όπως το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, το διαδίκτυο.
Μπορεί λοιπόν η εκκλησία μας να χρησιμοποιεί τα μέσα αυτά προκειμένου ο λόγος του Θεού να ακούγεται παντού ακόμα και σε ολόκληρο τον κόσμο .
Αυτή λοιπόν την ευκαιρία θέλαμε και εμείς ως ενορία της Αγ. Βαρβάρας να χρησιμοποιήσουμε .
Φτιάξαμε λοιπόν την δική μας σελίδα, το δικό μας μπλόγκ για να μπορούμε να επικοινωνούμε εκτός βέβαια και από τις άλλες μορφές επικοινωνίας που διαθέτουμε όπως ο κηρυγματικός λόγος, η κατήχηση, οι απογευματινές ομιλίες στο πνευματικό μας κέντρο, οι περιοδικές εκδόσεις , οι συνάξεις ανδρών και γυναικών, οι προσκηνυματικές εκδρομές και άλλες δραστηριότητες.
Θα προσαπαθούμε μέσω της ιστοσελίδας του ενοριακού μας ναού να επικοινωνούμε μαζί σας να σας ενημερώνουμε για ότι επιτελείται μέσα στην ενοριακή μας κοινότητα, για το πνευματικό, κατηχητικό, κοινωνικό, και φιλανθρωπικό έργο.
Επιθυμούμε να έχουμε μια επικοινωνία μαζί σας, να απαντάμε σε τυχόν προβληματισμούς σας, να προτείνετε ιδέες, να ανταλάσσουμε απόψεις και γενικά να συμπορευόμαστε προς την κοινή μας πνευματική πορεία.
Εμείς από την πλευρά μας θα προσπαθούμε να εμπλουτίζουμε την παρουσία μας και να προβάλουμε χωρίς διάθεση υπεροχής το έργο της ενοριακής μας ζωής.

Καλή και καρποφόρα χρονιά !


Πρωτοπρεσβύτερος 
Γερασιμάγγελος Στανίτσας.









Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008

Ποια είναι η σχέση μας με την ενορία μας?


Αγαπητέ /ή ενορίτη/ισσα


Επιθυμούμε να σε ενημερώσουμε και να σου υπενθυμίσουμε μερικές ξεχασμένες ή αγνοημένες αλήθειες γύρω από το σπουδαίο θέμα των σχέσεών μας με την Ενοριακή μας ζωή.

Λόγοι ποιμαντικής ευθύνης και αγάπης, μας επιβάλλουν να απευθυνθούμε σε εσάς τα πιστά παιδιά της εκκλησίας και της Ενορίας μας και με πολλή ταπείνωση, χωρίς διάθεση υπεροπτική να σας προσκαλέσουμε σε μια συνειδητή συμμετοχή σας στην πνευματική, λατρευτική και φιλανθρωπική ζωή της Ενορίας.

Και πρώτα-πρώτα ας δούμε : τι σημαίνει Ενορία?

Η έννοια της Ενορίας εκφράζει την ουσία της Χριστιανικής μας ζωής. Η πείρα διδάσκει, ότι κάθε προσπάθεια για την αναγέννηση της Εκκλησιαστικής ζωής αρχίζει από την Ενορία.

Ενορία είναι η εκκλησιαστική κοινότητα σε ένα τόπο. Δεν είναι κομμάτι της Εκκλησίας, αλλά πλήρης και τελεία. Υπάρχει λαός του Θεού, ιερωσύνη και θυσιαστήριο και διατελεί υπό τον επίσκοπο.

Κάθε χριστιανός που ανήκει στην ενορία πρέπει να έχει συνείδηση, ότι ανήκει στην Εκκλησία και μέσω της Ενορίας του βρίσκεται σε οργανική σχέση με την εκκλησία.

Στην Ενορία ο πιστός βαπτίζεται και γράφεται το όνομά του στα ιερά βιβλία της Εκκλησίας. Αυτή η εγγραφή είναι μια ιερή πράξη γιατί προεγραφόμαστε στα βιβλία του θεού και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για να μην διαγραφούμε απ’ αυτά.

Καταλαβαίνει κανείς τώρα τι δεσμοί μας δένουν με την Ενορία μας και τον Ενοριακό μας ναό!

Είμαστε όλοι αδελφοί. Είμαστε όλοι ένα σώμα. Το σώμα του Χριστού και κοινωνούμε από το ίδιο ποτήριο που μας ενώνει με το Χριστό και μεταξύ μας. Γι’ αυτό δεν πρέπει να ξεκόβουμε από την Ενορία μας για κανένα λόγο. Ιδιαίτερα ο τακτικός εκκλησιασμός μας, η Θ. Λειτουργία και οι ιερές ακολουθίες σε κάθε Ι. Ναό γίνονται για όσους ζούν «εν την Ενορία ταύτη».

Το ν’ ανήκουμε σε μια Ενορία που τιμάται στο όνομα του Χριστού, ή της Θεοτόκου, ή των Αγίων είναι μεγάλη ευλογία γιατί σ’ αυτή την συγκεκριμένη Ενορία ζούμε το μυστήριο της Εκκλησίας «συν πάσι τοις αγίοις».

· Αλήθεια, ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι τα γνωρίζουμε όλα αυτά?

· Έχουμε συναίσθηση της ευθύνης μας?

· Ξέρουμε τι σημαίνει «Είμαι Ενορίτης»?

Ενορίτης σημαίνει, ότι έχω την τιμή και τη δωρεά από το Θεό να είμαι μέλος της Εκκλησίας του.

Είμαι Ενορίτης σημαίνει, ότι ενδιαφέρομαι να γνωρίσω όσο το δυνατό τι ζητεί ο Θεός από μένα, για τους αδελφούς μου Χριστιανούς.

Ότι αγωνίζομαι με τη χάρη του Θεού να γίνομαι διαρκώς καλύτερος πιστός και άξιος μέλος της Εκκλησίας και της Ενορίας μας.

Ότι δεν είμαι θεατής, αλλά δίνω το παρόν όπου χρειάζεται, υποβάλλοντας τον εαυτό μου σε θυσίες από αγάπη προς τον Χριστό προς κάθε συνάνθρωπο.

Ότι συνηθίζω να βλέπω τον κάθε άνθρωπο όχι υπό το πρίσμα του συμφέροντος και της ιδιοτέλειας και των συναλλαγών, αλλά με το πρίσμα του αδελφού και συνενορίτου.

Αγαπητοί,

Καλούμαστε όλοι ανεξαιρέτως παλαιοί και νέοι ενορίτες να σταθούμε άξιοι συνεχιστές της εν Χριστώ ζωής και του καλού παραδείγματος, αγωνιζόμενοι, συναγωνιζόμενοι και αγιαζόμενοι καθημερινά για την πνευματική μας οικοδομή και την πνευματική πρόοδο της Ενορίας μας για το κατά Θεόν καλό όλων των ανθρώπων και πιστών και ζωντανά ενοριακά μέλη της εκκλησίας.

Σας προτρέπουμε και σας παρακαλούμε να στραφήτε προς την Ενορία μας, να γνωρισθούμε εν Χριστώ και να συνεργαστούμε, να μιλήσουμε, να επικοινωνήσουμε, να βρεθούμε στην κοινή πνευματική πορεία που προέρχεται από την ίδια πίστη μας στον Ιησού Χριστό.

Η θύρα του Ι. Ναού είναι πάντοτε ανοιχτή και ευπρόσδεκτη για τον κάθε ένα από τους Ενορίτες μας.

Ξεπεράστε τους δισταγμούς και τις προκαταλήψεις, που τυχόν έχετε.

Πάρτε την απόφαση, έστω και τώρα τη νέα εκκλησιαστική περίοδο να ανανεώσετε τη σχέση σας με την Ενορία σας.

  • Αρχίστε να εκκλησιάζεστε ανελλιπώς
  • Να συμμετέχετε στα μυστήρια της Εκκλησίας
  • Να γίνετε συμμέτοχοι σε κάθε πνευματική και κοινωνικοί προσπάθεια της Ενορίας μας
  • Οδηγείστε τα παιδιά σας στις ενοριακές Χριστιανικές συντροφιές για να κατηχούνται υπεύθυνα και ορθόδοξα.
  • Συνειδητοποιείστε το ρόλο της Ενοριακής ζωής στην υπόθεση της σωτηρίας.
  • Να κάνετε κέντρο της ζωής σας τον Ι. Ναό και την Ενοριακή ζωή.

Με πολλή χαρά θα αναμένουμε την παρουσία σας κάτω από τους θόλους του Ι. Ναού σε κάθε λατρευτική ευκαιρία για να κάνουμε τη ζωή μας ένα διαρκές πνευματικό πανηγύρι χαράς και ευλογίας.

Με πολλές ευχές

Οι εφημέριοι της Ενορίας σας