Η κουλτούρα της ... κατάθλιψης!

Εἶναι ἀλήθεια πώς ζοῦμε στήν ἐποχή τῆς τεχνολογίας, τῆς ἐπιστήμης, τῆς ὑπεραφθονίας, τοῦ καταναλωτισμοῦ, τῶν ἀ­νέ­σε­ων. Καί στήν ἐποχή τῶν ραγδαίων ἐξελίξεων πού ὑ­πό­σχον­ται τά πάντα. Ὡστόσο ποιός θά τό περίμενε ὅτι ταυτόχρονα ζοῦμε καί στήν ἐποχή τῶν ψυχολογικῶν προβλημάτων, τοῦ μεγάλου ψυχικοῦ κενοῦ καί τῶν ἀδιεξόδων, ὅτι τελικά ζοῦμε στόν «πολιτισμό τῆς κατάθλιψης», ὅπως ἀποκαλεῖται; Μιά κατάσταση πού κατευθύνεται ἀπό μιά καλά σχεδιασμένη κουλτούρα, αὐτή τήν ὁποία θά μπορούσαμε νά ἀποκαλέσουμε «κουλτούρα τῆς κατάθλιψης»! Τί ἀκριβῶς συμβαίνει; Ἀξίζει νά τό δοῦμε…

Τελευταῖα βρῆκε μεγάλη διάδοση στό διαδίκτυο μιά φωτογραφία μέ μιά κοπέλα καθισμένη σ’ ἕνα κάθισμα τοῦ μετρό τῆς Μόσχας. Εἶχε «γκόθ» στύλ καί ἐμφάνιση (μαῦρα ροῦχα, μαῦρα βαμμένα μαλλιά, μαῦρο μακιγιάζ κ.λπ.) καί πάνω στό πόδι της νά βρίσκεται ἕνα μεγάλο μαῦρο κοράκι δεμένο μέ λουρί!

Τό πρωτότυπο γιά τούς πολλούς -γι’ αὐτό καί βρῆκε μεγάλη δημοσιότητα ἡ φωτογραφία- ἦταν αὐτό ἀκριβῶς τό κοράκι πού εἶχε πάρει τή θέση κατοικίδιου ζώου, γεγονός ἐντελῶς ἀ­συ­νή­θι­στο. Ὅμως ἄν προσέξει κανείς καλά αὐτή τή φωτογραφία θά διαπιστώσει καί τήν ἔντονη καταθλιπτική ἐμφάνιση αὐτῆς τῆς κοπέλας. Ὁπότε ἡ φωτογραφία αὐτή δέν εἶναι τίποτε ἄλλο τελικά, παρά ἡ ἴδια ἡ ἀποκάλυψη αὐτοῦ τοῦ «πολιτισμοῦ τῆς κατάθλιψης» πού ζοῦμε!

Οἱ εἰδικοί κάνουν λόγο γιά τήν παγκόσμια «ἐπιδημία» τῶν ψυχικῶν διαταραχῶν, ἐπικαλούμενοι μάλιστα καί τά στοιχεῖα τοῦ Παγκόσμιου Ὀργανισμοῦ Ὑγείας. Τό 10 - 12% τοῦ συνόλου τοῦ πληθυσμοῦ ὅλων των ἡλικιῶν πάσχει ἀπό ψυχικές ἀ­σθέ­νει­ες κι εἶναι θέμα χρόνου ἡ κατάθλιψη νά εἶναι ἡ δεύτερη αἰτία θανάτου παγκοσμίως!

Τό πρόβλημα αὐτό δυστυχῶς ἀγγίζει καί τούς νέους, πού ὅλο καί πιό πολύ κλείνονται στόν ἑαυτό τους καί δέν ἔχουν ὄρεξη γιά τίποτα! Διέξοδο βρίσκουν στόν ἠλεκτρονικό τους ὑ­πο­λο­γι­στή, στό διαδίκτυο, στά βιντεοπαιχνίδια καί στίς ἱστοσελίδες κοινωνικῆς δικτύωσης. Μέ τά ὁποῖα ὅσο ἀσχολοῦνται, τόσο χειροτερεύουν τήν κατάστασή τους. Ναί!

Σύμφωνα μέ στοιχεῖα τῆς UNISEF τά παιδιά μέ τήν περισσότερο κακή διάθεση καί τάση πρός δυστυχία, εἶναι αὐτά τῶν Η.Π.Α. καί τῆς Μ. Βρετανίας. Κατά τούς εἰδικούς δέ, τά τε­λευ­ταῖ­α 25 χρόνια, μειώνεται σταθερά ἡ ἡλικία ἔναρξης τῆς μείζονος κατάθλιψης!

Οἱ παράγοντες πού ὁδηγοῦν τήν ἀνθρωπότητα σ’ αὐτή τήν κατάσταση, καί ἰδιαίτερα τίς ἀποκαλούμενες «ἀνεπτυγμένες κοινωνίες», εἶναι βέβαια πάρα πολλοί πού δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναπτύξουμε ἐδῶ. Ὡστόσο θά θέλαμε νά τονίσουμε κάτι πού τό θεωροῦμε πάρα πολύ σημαντικό, προκειμένου νά βοηθήσουμε στήν ἀντιμετώπιση τοῦ προβλήματος. Ὅτι, δηλαδή, αὐτή ἡ κατάσταση εἶναι σαφῶς κατευθυνόμενη καί μάλιστα μέσα ἀπό μιά ἰδιάζουσα κουλτούρα, τήν «κουλτούρα τῆς κατάθλιψης», ὅπως θά τήν λέγαμε.

Ἀλλά θά γίνει καλύτερα κατανοητό τό φαινόμενο, μέσα ἀπό τά ἑξῆς χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Πρῶτο παράδειγμα. Εἶναι πολύ ἀποκαλυπτική ἡ περίπτωση μέ τά λεγόμενα «τόπ μόντελ». Τή στιγμή πού πηγαινοέρχονται στήν «πασαρέλα», μοιάζουν μέ… θεές! Καί τί δέν ἔχουν. Ὀ­μορ­φιά -πού ζηλεύουν ἑκατομμύρια κορίτσια σ’ ὅλο τόν κόσμο γι’ αὐτό καί τίς θέτουν σάν πρότυπο!-, μεγάλες οἰκονομικές ἀμοιβές, νιάτα, δόξα, ροῦχα πανάκριβα κ.λπ. Ὡστόσο τί ἄλλο παρατηρεῖ κανείς; Πώς εἶναι ὅλες τους πάντοτε ἀγέλαστες, κατηφεῖς καί μελαγχολικές! Λές πώς κι αὐτό εἶναι τῆς μόδας, λές πώς κι αὐτό εἶναι ἕνα ἀκόμη «ἐμπόρευμα» πού τούς ἔδωσαν νά προωθήσουν μαζί μέ ὅλα τα ἄλλα!

Δεύτερο παράδειγμα. Στά ἐξώφυλλα τῶν κοσμικῶν πε­ρι­ο­δι­κῶν, ὅποια κι ἄν εἶναι αὐτά, τό ἴδιο ἀκριβῶς παρατηρεῖ κανείς. Τά πρόσωπα νά εἶναι πανέμορφα, ἀλλά καί ταυτόχρονα ἀ­γέ­λα­στα, μελαγχολικά, δίχως κανενός εἴδους αἰσιοδοξία. Τό ἴδιο λίγο ὡς πολύ συμβαίνει καί μέ τά κείμενά τους. Μέχρι κι αὐτές οἱ κοῦκλες στίς βιτρίνες τῶν καταστημάτων ἔχουν τήν ἴδια ὄψη. Λές καί τά συννεφιασμένα μελαγχολικά πρόσωπα εἶναι ἐκεῖνα πού ἔχουν πέραση σήμερα!

Τρίτο παράδειγμα. Ἀναφέρεται ὅτι οἱ ἐνέσεις Botox καί μάλιστα στό πρόσωπο γίνονται ὁλοένα καί πιό δημοφιλεῖς σέ ἄτομα κάτω των 25 ἐτῶν, ἰδιαίτερα δέ στή Μ. Βρετανία! Καί γιατί τό κάνουν αὐτό οἱ νέοι; Σύμφωνα μέ τήν ἐπιθεώρηση Journal of Aesthetic Nursing, γιά νά ἀποκτήσουν ἐκεῖνο τό «ἀνέκφραστο παγωμένο πρόσωπο» πολλῶν διασημοτήτων!

Τέταρτο παράδειγμα. Λένε γιά τούς σχεδιαστές μόδας, ὅπως τόν Γάλλο Μαρτέν Μαρζιελά, ὅτι ἔχουν λόγο πού ντύνουν τίς γυναῖκες μέ ἡμικατεργασμένα ροῦχα. Μέ τόν τρόπο αὐτό τῆς «ρακένδυτης φιλοσοφίας», θέλουν νά ἐξυμνήσουν ὄχι μόνο τήν ἰσοπέδωση καί τήν ἐγκατάλειψη, ἀλλά καί τόν πεσιμισμό! Ἕνα πανάκριβο τζίν εἶναι ξεφτισμένο, ἕνα κασμιρένιο πουλόβερ ἔχει μιά μελαγχολική τρύπα σοφά σχεδιασμένη, πού συμβολίζει -λένε- τήν μοιρολατρία! Κάθε τόσο διαβάζει κανείς στίς συνεντεύξεις, ὄχι μόνο τραγουδιστῶν ἀλλά καί πολλῶν ἄλλων δημιουργῶν, νά λένε ὅτι ἡ θλίψη εἶναι ἁπλῶς ἕνας τρόπος γιά νά ἐκφραστοῦν καλύτερα!

Πέμπτο παράδειγμα. Θά ἔχουμε παρατηρήσει πώς τελευταία τά μελανά χρώματα εἶναι ἡ νέα τάση τῶν διαφημιστικῶν ἑταιρειῶν. Γι’ αὐτό καί βλέπουμε οἱ σκοῦρες συσκευασίες νά γίνονται μόδα ἀκόμη καί γιά τά παγωτά, τίς ὀδοντόκρεμες, τά σαμπουάν καί τά ἀπορρυπαντικά, ἄν καί τό μαῦρο χρῶμα δέν συνάδει μέ τίς ἔννοιες τῆς καθαριότητας καί τῆς ὑγιεινῆς! Κι ἐκεῖ πού εἴχαμε τά μαῦρα ροῦχα, τά μαῦρα αὐτοκίνητα κ.λπ., τώρα ἔχουμε μαῦρες ἀκόμη καί τίς πιστωτικές κάρτες! Μαῦρες καί τίς μπίρες ὄχι μόνο στή συσκευασία ἀλλά καί στό περιεχόμενο! Μαύρη τή ζάχαρη, μαῦρα καί τά ζυμαρικά, ἄν καί κατά τούς ψυχολόγους τό πορτοκαλί χρῶμα εἶναι ἐκεῖνο πού ἀνοίγει τήν ὄρεξη! Οἱ διαφημιστές λένε ὅτι τάχα «τό μαῦρο βοηθᾶ τίς ἑταιρεῖες νά ξεχωρίζουν»!

Ἕκτο παράδειγμα. Ἄν ἀνοίξουμε τυχαῖα τό ραδιόφωνο κι ἀκούσουμε τήν ὅποια μουσική καί τά τραγούδια τοῦ κόσμου παίζονται ἐκείνη τήν ὥρα, καί τήν Ἑλληνική -γιατί ὄχι;-, θά διαπιστώσουμε αὐτή τή μελαγχολία, τή θλίψη, τόν πεσιμισμό καί τήν κατάθλιψη νά εἶναι διάχυτα!

Μάλιστα σύμφωνα μέ ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Τορόντο καί τοῦ Ἐλεύθερου Πανεπιστημίου τοῦ Βερολίνου πού δημοσιεύτηκε στήν ἐπιστημονική ἐπιθεώρηση «Science», ἡ σημερινή πόπ γιά παράδειγμα, εἶναι σαφῶς λυπητερή καί μάλιστα περισσότερο ἀπ’ ὅ,τι ἦταν στό παρελθόν!

Παρατηρήθηκε, δηλαδή, ὅτι τά σημερινά τραγούδια τῆς πόπ εἶναι μεγαλύτερης διάρκειας κι ἔχουν πιό ἀργό τέμπο σέ σχέση μέ τά παλαιότερα πόπ κομμάτια ὅπως ἦταν ἐκεῖνα τῶν Ἄμπα καί τῶν Μπίτλς, μέ ἀποτέλεσμα νά μᾶς (κατα)θλίβουν ἀκόμη περισσότερο! Ἀπό τήν ἀνάλυση δέ 1000 τραγουδιῶν προέκυψε ὅτι οἱ «λυπητερές» αὐτές μελωδίες τῆς πόπ ἔχουν διπλασιαστεῖ σέ σχέση μέ τό παρελθόν!

Ἕβδομο παράδειγμα. Ἔχει παρατηρηθεῖ πώς πολλά μικρά ἤ μεγάλα κινήματα τῆς νεολαίας, ὅπως παλαιότερα ἐκεῖνα τῶν γκράντζ (grunge) καί τοῦ νεοπάνκ (neopank), πέραν ἀπ’ τήν αἴσθηση τοῦ ἀτακτοποίητου, τοῦ μή κατασκευασμένου κ.λπ. πού δημιουργοῦσαν, ταυτόχρονα ἐξέφραζαν καί τόν… σύγχρονο ρομαντισμό τῆς θλίψης! Ἐπιπλέον ὑποστηρίζεται βάσιμα πώς ἀκόμη καί τό προκλητικό ντύσιμο τῆς νεολαίας, ἡ μεγάλη ἄνθηση τῆς παντός εἴδους νυχτερινῆς διασκέδασης, ἡ χρήση τῶν ναρκωτικῶν, ἡ μεγάλη κατανάλωση ἀλκοόλ, ἡ ἐξάρτηση ἀπ’ τό διαδίκτυο, τό «κόλλημα» μέ τά ἠλεκτρονικά παιχνίδια, ὅλα αὐτά τά φαινόμενα τοῦ καιροῦ μας, ἔχουν ὡς αἰτία τους τήν κατάθλιψη!

Ἄν προσέξουμε ὅλα αὐτά κι ἄν τά ἐρευνήσουμε σέ βάθος, θά διαπιστώσουμε πώς σέ πολύ μεγάλο βαθμό, ἡ ὅλη αὐτή κατάσταση τῆς θλίψης, εἶναι σαφῶς σχεδιασμένη καί καλά μελετημένη. Δέν εἶναι μόνο ἡ ἀποκάλυψη τοῦ ἤδη ὑ­πάρ­χον­τος προβλήματος.

Ὁ ρόλος τοῦ μάρκετινγκ εἶναι σαφέστατος. Τόν εἴδαμε! Λέγεται δέ ὅτι, εἰδικά αὐτό τό μαῦρο χρῶμα στά προϊόντα ἄρχισε νά καθιερώνεται σταδιακά καί ἀνεπαίσθητα στή συνείδηση τοῦ κόσμου ἀπό τή δεκαετία τοῦ 1980! Τότε πού τό συνέδεσαν ἀκόμη καί μέ τίς ἔννοιες τοῦ κύρους, τῆς ἐξουσίας, τῆς ἐπιρροῆς καί τῆς ἀναγνώρισης γιά νά ἐπικρατήσει, γιατί ἀπό μόνο του εἶναι σαφῶς ἀντιεμπορικό!

Ἔτσι τό θέμα χειρίζονται σαφῶς οἱ πολυεθνικές, ὅποιες κι ἄν εἶναι αὐτές. Τῶν τροφίμων, τῆς μουσικῆς, τῆς μόδας, τῆς ἐν­δυ­μα­σί­ας, τοῦ καλλωπισμοῦ, τῆς καθαριότητας, τῶν ἐντύπων, τῶν βιντεοπαιχνιδιῶν -ἐκεῖ νά δεῖτε τί γίνεται!- κ.λπ. Καί βεβαίως ἡ «διεθνής τῶν πονηρῶν», πού τίς κατευθύνει!

Κι ὅμως σύμφωνα μέ ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Βερμόντ τῶν Η.Π.Α. πού ἐξέτασε τά ὅσα γράφονται καί λέγονται σέ 10 γλῶσσες τοῦ κόσμου, διαπιστώθηκε ὅτι οἱ ἄνθρωποι χρη­σι­μο­ποι­οῦν περισσότερο τίς θετικές λέξεις καί λιγότερο τίς ἀρ­νη­τι­κές. Μέ ἄλλα λόγια τείνουν νά βλέπουν τή φωτεινή πλευρά τῆς ζωῆς. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι ἐκεῖνο πού θέλει νά ἀνατρέψει ἡ «κουλτούρα τῆς κατάθλιψης»!

Ἄς δοῦμε καί κάτι ἀκόμη. Οἱ εἰδικοί ἐπιστήμονες ἐ­πι­κα­λοῦν­ται τή θεωρία τῆς προσωπικῆς ἀνάδρασης τῆς ψυχολογίας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία οἱ ἐκφράσεις τοῦ προσώπου μας ὄχι μόνο ἀποκαλύπτουν τά συναισθήματά μας, ἀλλά μποροῦν καί νά τά ἐπηρεάσουν. Ἔτσι ἐνῶ τό χαμόγελο μπορεῖ νά βελτιώσει τή διάθεσή μας, οἱ ἐκφράσεις τῆς λύπης τήν ἐπιδεινώσουν! «Χαμογελᾶμε ἐπειδή εἴμαστε εὐτυχισμένοι, ὅμως καί τό χαμόγελο μπορεῖ νά μᾶς κάνει εὐτυχισμένους», λένε πολύ χαρακτηριστικά.

Σύμφωνα μέ ἔρευνα τοῦ Πανεπιστημίου τοῦ Σέντ Λούϊς, ἀκόμη καί τό στρές μοιάζει μέ τό… κρυολόγημα! Μπορεῖ, δηλαδή, νά… ἐξαπλωθεῖ ταχύτατα στόν πληθυσμό καί νά τό «κολλήσουμε» εὔκολα, ὅπως συμβαίνει μέ τό κοινό κρυολόγημα!

Ἐπιπλέον ἔχει διαπιστωθεῖ πώς τόσο τά θετικά ὅσο καί τά ἀρνητικά συναισθήματα εἶναι μεταδοτικά ἀκόμη καί μέσω τῶν κοινωνικῶν δικτύων (facebook, twitter κ.λπ.), δηλαδή ἀκόμη κι ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει πραγματική ἐπαφή!

Ἑπομένως αὐτή ἡ «κουλτούρα τῆς κατάθλιψης» εἶναι σαφῶς μεταδοτική, ὅπως καί οἱ ἐπιπτώσεις της βέβαια!

Ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Παΐσιος: «Νά ἔχει λύπη ἕνας ἄνθρωπος πού βρίσκεται μακριά ἀπό τόν Χριστό, τό καταλαβαίνω. Ἀλλά νά ἔχει λύπη ἕνας πού εἶναι κοντά στόν Χριστό, δέν τό καταλαβαίνω, γιατί, καί πόνο νά ἔχει, ὁ πόνος του μελώνεται ἀπό τόν Χριστό. Ὅπως ἔχω καταλάβει, στόν ἄνθρωπο δέν ὑπάρχει φαρμάκι, γιατί, ἄν τό φαρμάκι ἀκουμπήσει στόν Χριστό, γίνεται γλυκό σιρόπι. Ὅποιος ἔχει μέσα του φαρμάκι, σημαίνει ὅτι δέν ἀκουμπάει τά προβλήματά του στόν Χριστό. Ἡ χαρά εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ἡ λύπη εἶναι τοῦ διαβόλου».

Συνεπῶς ἡ «κουλτούρα τῆς κατάθλιψης» εἶναι σαφῶς διαβολική κατάσταση κι ἀλίμονο σ’ αὐτούς πού δέν ἀκουμποῦν τά προβλήματά τους στόν Χριστό

Περιοδικό «διάλογος»

Απρίλιος - Ιούνιος 2017, τεύχος 88

Μην ποτίζεις τα αγκάθια

Ο γέροντας μας παρουσίαζε με απλό, παραστατικό και κατανοητό τρόπο, τα μυστικά του πνευματικού αγώνος. Μας έλεγε: “Τι είναι χριστιανικός αγώνας; Να, η ψυχή είναι ένα κήπος χωρισμένος σε δύο   μέρη. Στον μισό φυτρώνουν αγκάθια, στον άλλο μισό λουλούδια. Και έχουμε μια δεξαμενή νερού (τις δυνάμεις της ψυχής) με δύο βρύσες και δύο αυλάκια. Η μια κατευθύνει το νερό στα αγκάθια και η άλλη στα λουλούδια. Κάθε φορά μόνο μια βρύση μπορώ να ανοίξω. Αφήνω απότιστα τα αγκάθια και μαραίνονται, ποτίζω τα λουλούδια και ανθίζουν. Ο γέροντας δε μιλούσε  για μονομερή δαιμονισμό ή αγγελισμό της ψυχής. Την έβλεπε, όπως πράγματι είναι, επηρεασμένη και από δαίμονες και από αγγέλους. Δεν ήθελε να βλέπει το  χριστιανό να αγωνίζεται αρνητικά, ασχολούμενον με το ξερίζωμα των αγκαθιών. Ήθελε να τον βλέπει να αγωνίζεται θετικά, ασχολούμενον με το πότισμα των λουλουδιών, αφού αυτός ο αγώνας, έχει σαν αποτέλεσμα την άνθιση των λουλουδιών-αγγελικών αρετών και ταυτόχρονα τον μαρασμό των αγκαθιών-δαιμονικών παθών

Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου

Λόγοι που ωφελούν την ψυχή

Ό, τι συμβαίνει με ένα μικρό και απονήρευτο παιδάκι που βλέπει κάποιον αγύρτη θαυματοποιό και ευχαριστιέται και τον ακολουθεί, ακριβώς επειδή είναι άκακο, το ίδιο συμβαίνει και με την ψυχή μας, που είναι απλή και αγαθή και πλάστηκε τέτοια από τον αγαθό της Δεσπότη. Ευχαριστιέται κι αυτή στις όλο φαντασίες προσβολές του διαβόλου. Και επειδή γελιέται, τρέχει σ’ αυτό που είναι  κακό, σαν να ήταν καλό, όπως το περιστέρι σ’ αυτόν που επιβουλεύεται τα μικρά του. Κι’ έτσι ανακατεύει τους λογισμούς της με τη φαντασία  της δαιμονικής προσβολής, π. χ. Πρόσωπο ωραίας γυναίκας ή κάτι άλλο που του απαγορεύουν απόλυτα οι εντολές του Χριστού. Και θέλει κατά κάποιον τρόπο η ψυχή να μεθοδεύσει και με το σώμα την πραγμάτωση αυτού του ωραίου που φάνηκε μέσα της. Και τότε δίνοντας τη συγκατάθεσή της κάνει σωματική πράξη τα ανόμημα που είδε “κατά διάνοιαν” με αποτέλεσμα την καταδίκη της.

          Ησυχίου Πρεσβυτέρου

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΜΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟΣ;

Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων

Καθώς πλησιάζουν οι δύο μεγάλες Εθνικές Επέτειοι, της 26ης Οκτωβρίου 1912 (απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ανήμερα του πολιούχου Αγίου Δημητρίου) και της 28ης Οκτωβρίου 1940 (το μεγάλο ΟΧΙ) αναλογίζομαι τί αισθάνονται, τί καταλαβαίνουν και πόσο σωστά ενημερωμένα είναι σήμερα τα παιδιά μας. Η πρώτη δυσκολία προέρχεται από την πολεμική που δέχεται η έννοια και η αξία του Έθνους. Πώς θα μιλήσεις για Εθνική Επέτειο χωρίς Έθνος; Οι οπαδοί του μαρξιστικού διεθνισμού ή της ισοπεδωτικής και υλιστικής παγκοσμιοποιήσεως προσπαθούν με κάθε τρόπο να αμφισβητήσουν την ιστορική ύπαρξη των εθνών και τα θεωρούν είτε «φαντασιακές κοινότητες» είτε «κατασκευάσματα της αστικής τάξης». Η πραγματικότητα δείχνει ότι τα καθεστώτα του μαρξισμού-λενινισμού κατέρρευσαν, η παγκοσμιοποίηση αμφισβητείται πολλαπλώς, αλλά τα έθνη και οι εθνικές ταυτότητες συνεχίζουν να διαδραματίζουν κεντρικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις.

Η δεύτερη δυσκολία προέρχεται από την έλλειψη στοιχειωδών ιστορικών γνώσεων λόγω της υποβαθμίσεως του μαθήματος της Ιστορίας ή/και της διαστρεβλώσεως των γεγονότων. Στα σχολεία το μάθημα δεν διδάσκεται σωστά. Πολλά σχολικά εγχειρίδια είναι γραμμένα υπό την επίδραση ιδεοληψιών και μονομερών ερμηνειών. Ακόμη και αν το βιβλίο περιέχει χρήσιμα κεφάλαια, έρχονται συνήθως οδηγίες του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής και προτείνουν στους διδάσκοντες να αφαιρέσουν ουσιώδη κεφάλαια με το πρόσχημα του «εξορθολογισμού της ύλης».

Τρίτη δυσκολία: Η γενικότερη αντιμετώπιση των Εθνικών Επετείων από μία μειοψηφία ψευδοπροοδευτικών εκπαιδευτικών. Στην σχολική εορτή θα ακουστούν ποιήματα και κείμενα άσχετα με τα ιστορικά γεγονότα, θα γίνει προσπάθεια ταυτίσεως της Εθνικής Αντιστάσεως με την Αριστερά και μόνον, δηλαδή θα αλλοιωθεί το νόημα της Επετείου.

Τέλος η γενικότερη προπαγάνδα των εθνοαποδομητών επηρεάζει τους νέους και τις νέες. Όταν ακούν το μονότονο και ανιστόρητο κήρυγμα κατά των μαθητικών παρελάσεων πώς να αισθανθούν εθνική υπερηφάνεια; Γι’ αυτό πρέπει να βοηθήσουμε τα παιδιά μας όσο μπορούμε. Αν άλλοι τα αποκόπτουν από τις ρίζες της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, ας σπεύσουμε όλοι, γονείς, παππούδες-γιαγιάδες, Κατηχητικά και όποιος άλλος μπορεί, να τους μιλήσουμε για την Ιστορία μας. Ας αναρτήσουμε στο μπαλκόνι μας την ελληνική σημαία και ας καλέσουμε τα παιδιά της οικογενείας να μάς βοηθήσουν. Να αποτίσουν εμπράκτως φόρο τιμής στους νεκρούς, οι οποίοι έχυσαν το αίμα τους για τη Γαλανόλευκη. Ας τους διηγηθούμε ό,τι γνωρίζουμε ή ό,τι έχουμε ακούσει από τους παλαιότερους για τις μεγάλες εθνικές εποποιίες. Ας ενθαρρύνουμε τους νέους μας να μαθαίνουν την Ελληνική Ιστορία από εξωσχολικά βιβλία ή από έγκυρες δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο, ακόμη και από τα παλαιά σχολικά εγχειρίδια Ιστορίας, τα οποία κυκλοφορούνται σε ανατύπωση. Οι νέοι είναι το μέλλον. Ας τους διδάξουμε να αντλούν δύναμη από το παρελθόν!

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 22/10/2017

28 Οκτωβρίου, η γιορτή του ΟΧΙ

Η 28η Οκτωβρίου είναι η Εθνικά μας Επέτειος του 1940 και φέρνει στην μνήμη μας τους ηρωικούς προγόνου μας οι οποίοι αντιστάθηκαν στις παράλογες απαιτήσεις των ξένων κατακτητών.

          Ο πρωθυπουργός της χώρας τότε, Ιωάννης Μεταξάς, απάντησε με το ΟΧΙ στην ιταμή πρόταση του Ιταλού πρέσβη να παραχωρήσει ελληνική εδάφη, και να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον του εισβολέα.

          Επίσης και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος θα πει ΟΧΙ στον κατακτητή, όταν αρνήθηκε να συμμετάσχει σε επιτροπή παράδοσης της Αθήνας  στους Γερμανούς.

          Αλλά και ολόκληρος ο Ελληνικός Λαός τόλμησε ν’ αντισταθεί στις πανίσχυρες δυνάμεις του άξονα και να πολεμήσει γενναία, έστω κι αν ήταν φανερή η στρατιωτική υπεροχή του εχθρού.

          Όλοι αυτοί τόλμησαν γιατί πίστευαν στο δίκαιο του αγώνα και ένοιωσαν το χρέος να υπερασπιστούν τα ιερά και τα όσια του Γένους και είχαν  σύμμαχο την υπέρμαχο στρατηγό, την Θεοτόκο.

          Είναι αλήθεια, ότι δεν είναι εύκολο να λες το ΟΧΙ.

- Όταν σε τρομάζουν οι απειλές και είναι άνισος ο αγώνας.

-Όταν έχουν υποταχθούν οι άλλοι κι έχουν αποδεχθεί την ήττα τους.

-Όταν γνωρίζεις ότι αυτό θα το πληρώσεις ακριβά, ακόμη και με τη ίδια σου τη ζωή.

          Αυτό όμως είναι ένα  χάρισμα και ένα χρέος απέναντι στην κοινωνία και την ιστορία. Διότι εν ελευθερία αναλαμβάνεις να υπερασπιστείς την τιμή, την αξιοπρέπεια και την ελευθερία της πατρίδας και να πεις το δικό σου ΟΧΙ!

          Αυτό είναι δύσκολο. Θέλει καρδιά, πίστη, αποφασιστικότητα  μέχρι να πεις το ΟΧΙ. Αλλά όταν το πεις, τότε ξεπερνάς τον εαυτό σου και κινείσαι πάνω από τις περιστάσεις. Γιγαντώνεται η θέληση, παίρνει δύναμη η ψυχή και ο άνθρωπος υψώνεται στο επίπεδο της ελευθερίας. Και τότε γίνεται το μεγάλο θαύμα, εκείνο που φάνταζε απίθανο, τώρα είναι ένα μυστήριο ακατανόητο στην ανθρώπινη λογική.

          π. Γ.

Νέοι και Μετανάστευση

Έντονη είναι η συζήτηση το τελευταίο διάστημα για τη φυγή των νέων στο εξωτερικό, προκειμένου να βρούνε εργασία και αξιοπρέπεια. Η Ελλάδα των μνημονίων διώχνει τα παιδιά της και οι πολιτικοί φαίνεται ότι θεωρούν αναπόφευκτη αυτή την εξέλιξη, με αποτέλεσμα απλώς να περιγράφουν το πρόβλημα και να μην προτείνουν ούτε να εφαρμόζουν ουσιαστικές λύσεις. Βρισκόμαστε, έτσι κι αλλιώς, σε μία εποχή παθητικότητας. Παρακολουθούμε τα γεγονότα αδιάφορα. Όταν βλέπουμε μορφωμένους νέους, πτυχιούχους, κάποτε με ειδίκευση, να αισθάνονται ότι το μέλλον τους δεν βρίσκεται στην πατρίδα μας, αλλά στο εξωτερικό, και δεν αντιδρούμε, όχι με αφορισμούς και αποδοκιμασίες, αλλά με συσστράτευση, σχεδιασμό και συγκεκριμένες πολιτικές, τότε η απραξία οδηγεί σε μαρασμό. Η ανθρώπινη ποιότητα εξωθείται σε φυγή. Το μέλλον της πατρίδας μας διαγράφεται δυσοίωνο.Ας μην ξεχνούμε ότι το όραμα για μία καλύτερη ποιότητα ζωής αποτελεί σημείο κλειδί για τον άνθρωπο. Δεν είναι μόνο ο καιρός της κρίσης, που εξελίσσεται σε γενικευμένη παρακμή, αυτός που οδηγεί στην ιδέα της φυγής. Είναι και το Διαδίκτυο, η επαφή με τα ξένα πανεπιστήμια μέσω της κινητικότητας των φοιτητών, είναι η αίσθηση της συνολικής απαξίωσης στην καλλιέργεια του νου, στην γνώση και την εξειδίκευση, η πρόταξη του διορισμού στο δημόσιο  ως της μόνης λύσης για μια σχετική αξιοπρέπεια, η αίσθηση ότι ακόμη κι αν αγαπά ο νέος ένα αντικείμενο, δε θα μπορέσει να το υπηρετήσει. Έτσι, οι νέοι οδηγούνται στο δρόμο της φυγής, με την ελπίδα ότι στο εξωτερικό θα ανοιχτούν καινούργιοι δρόμοι, ασχέτως αν και εκεί θα τους εκμεταλλευτούν σε σύγκριση με τους αυτόχθονες.Ζούμε σε μία κοινωνία με νοοτροπία αυτοκαταστροφής. Ζούμε σε μία πραγματικότητα στην οποία η εργασία έχει ταυτιστεί εκ των προτέρων με την απαίτηση για «πολλά χρήματα». Δεν είναι κακή η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, στις δυνατότητές μας, αλλά συχνά υπάρχει και μία μορφή οίησης.  Παρασυρμένοι από τον θόρυβο, αυτο-υποβαλλόμαστε ότι δε θα πετύχουμε, παρότι το αξίζουμε. Δεν αισθανόμαστε χαρούμενοι διότι μας δίδεται η ευκαιρία να κοπιάσουμε, να αγωνιστούμε. Γιατί να είναι βέβαιο πως ό,τι ισχύει για τους πολλούς, κατ’ ανάγκην θα ισχύσει για μας; Κανείς δεν έχει κερδίσει, χωρίς να κοπιάσει. Κυρίως, χωρίς να έχει αυτό το αίσθημα της ταπείνωσης που συνοδεύει τους αληθινά δημιουργικούς ανθρώπους. Αυτούς που γνωρίζουν ότι δεν εξαρτώνται όλα από τους ίδιους. Ότι υπάρχει η παρουσία του Θεού στη ζωή μας, ο Οποίος προνοεί με αγάπη για τον καθένα μας και τελικά δίνει κατά το καλό μας. Αυτή η προσδοκία της πίστης δεν δικαιολογεί βεβαίως την αυτο-καταστροφικότητα ή την ανάγκη η πολιτεία να κάνει ό,τι περνά από το χέρι της για να δείξει ότι νοιάζεται τους νέους.  Ας επιβραβευθεί ο κόπος, ας μείνουν οι νέοι έξω από το κομματικό παιχνίδι, ας αναλάβουν πρωτοβουλίες όσοι έχουν ιθύνουσα θέση για να δοθούν περισσότερα κίνητρα στους νέους. Οι νέοι δεν είναι υποχρεωμένοι να περιμένουν παθητικά να βρούνε ευκαιρίες στη ζωή τους. Όμως και το να ξεκινήσει κάποιος από τα λίγα, με τιμιότητα και κόπο, δεν είναι ντροπή.Η παρακμή στην οποία έχουμε εισέλθει, απαιτεί πρωτοβουλίες. Χρειάζεται όμως και ο καθένας μας να ξαναβρεί την ελπίδα η οποία πηγάζει μέσα από τη σχέση με τον Θεό. Τον μυστικό δρόμο της προσευχής  που ενδυναμώνει αληθινά!

π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Νέος Διευθυντής Σχολείου

Αγαπητά μου παιδιά,

Είμαι ο νέος Διευθυντής στο σχολείο σας και είναι μεγάλη μου τιμή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη διοικητική πρόκληση από την διεύθυνση ενός σχολείου. Όταν ήμουν στην ηλικία σας υποστήριζα την Ελευθερία, τώρα σε αυτή την ηλικία υποστηρίζω την Τάξη· μεγαλώνοντας ανακάλυψα πως δεν υπάρχει Ελευθερία χωρίς Τάξη. Θέλω να σας ενημερώσω λοιπόν για κάποιες αλλαγές που θα λάβουν χώρα στην λειτουργία του σχολείου.

Πρώτον, αυτό το σχολείο δεν ασχολείται με την καταγωγή σας ή την εθνικότητά σας. Δεν με ενδιαφέρει αν είστε Αλβανός, Σύρος, Κινέζος, Νιγηριανός ή αν ο παππούς σας πολέμησε ή όχι το ’40. Δεν είναι δουλειά του σχολείου να καθορίσει τα όρια της ανοικτής κοινωνίας. Το μόνο που θα σας διαφοροποιεί από τους άλλους συμμαθητές σας είναι ο χαρακτήρας σας και οι επιδόσεις σας. Επίσης την μόνη εθνική ταυτότητα που το σχολείο αυτό αναγνωρίζει είναι την Ελληνική. Αυτό είναι Ελληνικό σχολείο, και σκοπός των Ελληνικών σχολείων είναι να κάνουν τους μαθητές καλύτερους Έλληνες. Καμιά άλλη εθνική ταυτότητα δεν αναγνωρίζεται.

Δεύτερον, δεν με νοιάζει ποια είναι η θρησκεία σας. Με νοιάζει όμως όταν φύγετε από αυτό το σχολείο να γνωρίζετε την μεταφυσική παράδοση της χώρας που ζείτε και αποτελεί τον πολιτιστικό της πυρήνα για χιλιετίες. Δεν έχει καμιά σημασία αν πιστεύετε ή όχι σε αυτήν την παράδοση, αν θες να ζήσεις σε ένα διαφορετικό πολιτισμό, η άγνοια της μεταφυσικής του παράδοσης είναι συνταγή αποτυχίας κοινωνικής ένταξης. Αγνοώντας την θρησκεία ενός λαού, αδυνατείς να εξηγήσεις αυτά που συμβαίνουν γύρω σου.

Τρίτον, θεωρώ την εκπαιδευτική διαδικασία ιερή, γι’ αυτό οτιδήποτε στο σχολείο θα αντικατοπτρίζει αυτή την ιερότητα. Αυτό σημαίνει, ανάμεσα στα άλλα, πως εσείς και οι εκπαιδευτικοί σας θα ντύνεστε ανάλογα. Για τους μαθητές: στολή με τα διακριτικά του σχολείου και ευπρεπής εμφάνιση. Για τους εκπαιδευτικούς, οι άντρες: γραβάτα και ξύρισμα/κούρεμα· ενώ οι γυναίκες: ευπρεπές φόρεμα. Στους εκπαιδευτικούς απευθυνόμαστε πάντα με το κύριε/κυρία· ποτέ με το μικρό τους όνομα, είτε εντός, είτε εκτός σχολείου. Η πειθαρχία αποτελεί την μόνη γέφυρα μεταξύ ενός στόχου και της επίτευξής του.

Τώρα, σταθείτε όλοι σε στάση προσοχής για να υψώσουμε την Ελληνική σημαία και να τραγουδήσουμε τον εθνικό ύμνο. Μιας και κάποιοι από εσάς δεν ξέρετε τα λόγια, οι δάσκαλοί σας θα σας δώσουν τους στίχους.

αντιβαρο

Χρήστος Γιανναράς – Απορώ που ακόμα υπάρχουμε

εν όψη της εθνικής επετείου του «Όχι», για την Ελλάδα που «τέλειωσε» λόγω και της εκπαίδευσης που έχει στόχο την χρηστικότητα και όχι το «αληθεύειν».«Βυθιζόμαστε σε ένα κενό, σε ένα τίποτα […] Απορώ που ακόμα υπάρχουμε! Δεν γεννιέται η παραμικρή αντίσταση στην κακουργία των πολιτικών… Προς τι να αντισταθεί ο Έλληνας; Προς τι; 

Έχετε πει πως «Η Ελλάδα τέλειωσε» σε σχέση με το ότι «η ελληνική εκπαίδευση εστιάζει στη χρηστικότητα». Θα θέλατε να το εξηγήσετε; 

Η βασική μου ιδέα είναι, ότι εάν ο ελληνισμός κόμιζε κάτι μέσα στους αιώνες -κι αυτό είναι που τον διαφοροποιεί ριζικά από τη δυτική παράδοση- είναι ακριβώς ότι ο στόχος για τον έλληνα ήταν το «αληθεύειν» και όχι το χρήσιμο. Λέει ο Αριστοτέλης, ότι «Το ζητείν απανταχού το χρήσιμον ήκιστα αρμόζει τοις μεγαλοψύχοις και ελευθερίοις», δηλαδή, δεν ταιριάζει σε ελεύθερους και μεγαλόψυχους ανθρώπους το να ζητάνε παντού το χρήσιμο. Η χρησιμότητα είναι μια δουλεία στην ανάγκη,  αδιανόητη για τον έλληνα. Ο έλληνας μάχεται για την ελευθερία από την ανάγκη.

Λοιπόν, στην Ελλάδα, η Παιδεία κάποτε -θα τολμούσα να πω όχι πολύ μακριά από σήμερα- είχε σώσει κάτι από αυτή την προτεραιότητα της ελευθερίας. Για παράδειγμα, το παιδάκι πήγαινε στο Δημοτικό Σχολειό και άρχιζε την εκπαίδευσή του με τη σουηδική γυμναστική, δηλαδή με έναν έμπρακτο τρόπο, που δεν ήταν διανοητικός. Εντασσόταν σε ένα δρώμενο, λογικά συντονιζόμενων κινήσεων. Όλοι μαζί έκαναν τις ίδιες κινήσεις.

Αυτό έχει τεράστια παιδαγωγική δυναμική. Έμπαινε το παιδί στην κοινωνία των σχέσεων, όχι με διδάγματα και με ηθικολογίες, αλλά με την πράξη. Ή μάθαινε  να συντονίζει το βάδισμά του, πώς να βαδίζει μαζί με τους άλλους. Έχετε δει πως παρελαύνουν σήμερα τα παιδιά; Δεν μπορούν, δεν ξέρουν να συντονιστούν, σκορποχώρι, τελείως.

Ή ο ελληνικός χορός, ήταν μέγιστο μάθημα κοινωνικοποίησης του παιδιού. Σήμερα ο στόχος δεν είναι να κοινωνικοποιηθεί το παιδί. Είναι να θωρακιστεί το εγώ του, να μάθει να απαιτεί, να μάθει εξασφαλίζει το δικαίωμά «του». Θυμάστε τον πιτσιρικά που φώναζε στον υπουργό Παιδείας, Αρσένη: «Δεν μπορείς Γεράσιμε!»;

Οι μικρονοϊκοί μας πολιτευόμενοι νομίζουν ότι έτσι ετοιμάζουν άγρυπνους επαναστάτες. Αλλά προσωπικά θεωρώ ότι μ’ αυτόν τον τρόπο ετοιμάζουν ανθρώπους τρομακτικής μοναξιάς! Έναν ανέραστο άνθρωπο.  Το “απελευθερωμένο” σημερινό παιδί δεν θα μπορέσει ποτέ να ερωτευτεί, γιατί δεν ξέρει να μοιράζεται.

Και πιο συγκεκριμένα, σε σχέση με τη φράση σας «Η Ελλάδα τελείωσε», τι έχετε να πείτε; 

Δε έχει μείνει ούτε ίχνος από την ελληνικότητα, από αυτή την προτεραιότητα του «κοινωνείν», που έλεγε ο Ηράκλειτος. Ούτε το παραμικρό θεσμικό κατάλοιπο. Στη θέση της κοινότητας (πόλεως) κυριαρχεί σήμερα η τηλεοπτικά ποδηγετούμενη μάζα. Ο στόχος μας δεν είναι το κοινωνείν. Η αλήθεια δεν προκύπτει από τη βεβαιότητα της εμπειρικής μετοχής. Όχι! Η αλήθεια επιβάλλεται αξιωματικά, είτε από αυθεντίες, είτε από τη δογματική λογική, είτε από τη χρησιμότητα.

Λέμε ότι το μέλι είναι γλυκό, λέει ο Δημόκριτος, όχι γιατί υπάρχει μια αξιωματική αρχή, η οποία ορίζει τι είναι γλυκό και τι είναι πικρό, αλλά γιατί έχουμε γευτεί μέλι και η εμπειρία όλων  μας συμπίπτει. «Πάντες ομοδοξούσι και έκαστος επιμαρτυρεί», δηλαδή όλοι έχουν ομού τη γνώμη, τη δόξα, την αντίληψη.

Λοιπόν, αν χαθεί αυτό το στοιχείο: «Καθ᾽ ὅτι ἂν κοινωνήσωμεν, ἀληθεύομεν, ἃ δὲ ἂν ἰδιάσωμεν, ψευδόμεθα», που έλεγε ο Ηράκλειτος, (δηλαδή, ότι αληθεύουμε μόνο όταν συμπίπτει η εμπειρία όλων μας και κοινωνείται η ίδια εμπειρία, αν χαθεί η ελληνική εμμονή στην αλήθεια ως “μετοχή”), ο ολοκληρωτισμός είναι μονόδρομος. Ολοκληρωτισμός δικτατόρων ή ιδεολογιών ή των Τραπεζών και του απρόσωπου εφιάλτη που λέγεται Διεθνές Χρηματοπιστωτικό Σύστημα.

Ο Κωνσταντίνος Καραβίδας ή ο Νίκος Πανταζόπουλος, έδειξαν πως όσο λειτουργούσε η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, υπήρχε ελληνικότητα.

Υπήρχε και η ανοχή στη διαφορετικότητα, γιατί κάθε κοινότητα είχε κάποιες διαφορές από την άλλη; 

Ναι, η διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου! Πήγαινες στο καφενείο και οι άνθρωποι έλεγαν αυθόρμητα τη δική τους, την προσωπική γνώμη τους, το καλαμπούρι τους. Σήμερα όλοι αντιγράφουν πανομοιότυπες φράσεις της τηλεόρασης. Αναμηρυκάζουν φράσεις που ακούσανε στα “Μέσα”.

Επιμένω ότι η ουσία του προβλήματος δεν είναι ιδεολογική ή παραταξιακή. Είναι ότι βυθιζόμαστε σε ένα κενό, σε ένα τίποτα. Κυρίως το στοιχείο της αδυναμίας των παιδιών  να ερωτευτούν, είναι αναπηρία. Βλέπετε νέα παιδιά στην καφετέρια, το καθένα με το κινητό του και τον καφέ του ανίκανα να ανταλλάξουν άποψη, δε λένε λέξη.

Και τι νομίζετε ότι θα μπορούσε να γίνει;

Αν υπήρχε  πολιτικός με όραμα, θα έβαζε τα αρχαία ελληνικά να διδάσκονται από το δημοτικό, σαν παιχνίδι! Θα έβαζε πολύ πολλή, μουσική, θα έβαζε κυρίως μαθηματικά, αλλά θα άλλαζε τον τρόπο διδασκαλίας τους: Τα μαθηματικά όχι ως χρηστική γνώση, αλλά ως γλώσσα, ως λογική.

Τα μαθηματικά είναι μια γλώσσα. Στα ελληνικά σχολειά, όμως, τα μαθηματικά, τα μαθαίναμε ως κάτι χρηστικό, μόνο για να κάνουμε λογαριασμούς. Είναι έγκλημα!

Τι άλλο θα λέγατε, ως επίλογο, για την Ελλάδα στην κρίση, εν όψη και της 28ης Οκτωβρίου, της εθνικής επετείου του «Όχι»; 

Απλώς ότι  απορώ που ακόμα υπάρχουμε! Δεν γεννιέται η παραμικρή αντίσταση στην κακουργία των πολιτικών… Προς τι να αντισταθεί ο Έλληνας; Προς τι; Για να έχει πρωθυπουργό ή τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα; Διαφέρουν αυτοί, από το να έχεις πρωθυπουργό τον Σόιμπλε; Δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση, το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα είναι πια ανύπαρκτο.

Τις προάλλες λέχθηκε πως μία γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της δύο παιδιά και το ετήσιο εισόδημά της είναι κάπου 4.100, ότι η εφορία της ζητάει σχεδόν τα μισά, και μάλιστα της αφαίρεσαν από την τράπεζα 8 ευρώ που είχε στον λογαριασμό της. 

Πρέπει να βρούμε τον δικό μας τρόπο. Δεν είναι δυνατόν να θέλουμε να βάλουμε την Ελλάδα να λειτουργήσει με τους όρους που λειτουργεί π.χ. η Ολλανδία. Ξέρετε ότι σε όλη τη Ρωμαϊκή περίοδο, στο λεγόμενο Βυζάντιο, και μετά σε όλη την Οθωμανική περίοδο, υποκείμενο φορολογικής υποχρέωσης, δεν ήταν το άτομο, αλλά η κοινότητα.

Δηλαδή, φέτος είχα εγώ μεγαλύτερη σοδιά, και εσείς μικρότερη, έπρεπε να κοινωνήσουμε μεταξύ μας τη διαφορά, ώστε να πληρώσει το χωριό το φόρο. Καταλαβαίνετε τι δυναμική είχε αυτό το στοιχείο; Τώρα , η γυναίκα που αναφέρατε, μόνη της, τι να κάνει; Να πηδήξει από το μπαλκόνι ή να οπλιστεί με βόμβα μολότοφ;

***

Χρήστος Γιανναράς – καθηγητής φιλοσοφίας και συγγραφέας

Συνέντευξη στην Κρυσταλία Πατούλη

tvxs.gr

ΤΟ Μ.ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΜΑΣ.

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΤΡΩΝ

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ

Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΥ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΥ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

`Από την προσεχή ΤΕΤΑΡΤΗ και κάθε Τετάρτη στον Ιερό Ναό μας θα τελείται ανελλιπώς η κατανυκτική Ακολουθία του

ΜΙΚΡΟΥ ΑΠΟΔΕΙΠΝΟΥ

μετά ΙΕΡΑΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΣ

και συντόμου ΚΗΡΎΓΜΑΤΟΣ πνευματικής οικοδομής

ΏΡΑ :  6, μ. μ.

ΕΚ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Σχολαστικισμός και ησυχασμός

Η βασική διαφορά μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Παπισμού βρίσκεται στα θέμα της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού. Ο Θεός έχει ουσία και ενέργεια και η μεν ουσία και είναι αμέθεκτη από τον άνθρωπο, η δε ενέργεια Του είναι μεθεκτή. Γνωρίζουμε αυτήν την διάκριση από την πνευματική εμπειρία που μπορούμε να αποκτήσουμε μέσα στην Εκκλησία. Δηλαδή ύστερα από την κάθαρση της καρδιάς μετέχει κανείς της ακτίστου φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού και αντιλαμβάνεται ότι η ενέργεια του Θεού είναι άκτιστη, ότι δια της μεθέξεως αυτής της ενεργείας ο άνθρωπος ενώνεται με τον Θεό.

          Όλη αυτή η μέθοδος, για της οποίας καθαρίζεται η καρδιά  φωτίζεται ο νους και ο άνθρωπος θεούται κατά Χάρη και γνωρίζει τον Θεό εκ πείρας, λέγεται ησυχαστική ζωή ή ησυχασμός. Αυτή είναι η βάση της ορθόδοξης ζωής.

          Στη Δύση παραθεωρήθηκε αυτή η ησυχαστική μέθοδος, εισήχθη ο ορθολογισμός με αποτέλεσμα να μη μετέχουν οι άνθρωποι της ακτίστου φωτιστικής και θεοποιού ενεργείας του Θεού. Άλλωστε λόγω της θεωρίας περί αctus puρus πιστεύουν ότι μετέχουμε της κτιστής χάριτος και γι’ αυτό δεν γνωρίζουν τον Θεό και στοχάζονται περί Αυτού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Θωμάς ο Ακινάτης και όλοι οι Δυτικοί πιστεύουν ότι η ενέργεια με την οποία ο Θεός έρχεται σε σχέση με τα κτίσματα είναι κτιστή.

          Ενώ σε όλη την Ορθόδοξη Παράδοση οι Πατέρες θεωρούν ότι στον άνθρωπο υπάρχουν δύο γνωσιολογικά κέντρα, το ένα είναι η λογική, με την οποία έρχεται σε σχέση με τα κτίσματα, και το άλλο είναι ο νους, με τον οποίο έρχεται σε σχέση με τον Θεό, στη δυτική παράδοση καλλιεργήθηκε η άποψη περί ενός γνωσιολογικού κέντρου, δηλαδή της λογικής, δια της οποίας οι άνθρωποι γνωρίζουν και τα κτίσματα και τον Θεό.

          Επομένως, η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθόδοξης και της Δυτικής Παραδόσεως είναι η διαφορά μεταξύ ησυχασμού και σχολαστικισμού. Μόνον μέσα από αυτήν την προοπτική μπορούμε να δούμε την διαφορά μεταξύ Ανατολής και Δύσεως και στην θεολογία και στην κοινωνική ζωή.

Ναυπάκτου ΙΕΡΟΘΕΟΥ: Παλαιά και Νέα Ρώμη

Ἀμαθείας... ἄνοδος!

Ξέρω ὅτι θὰ μοῦ πεῖτε ὅτι σᾶς τὰ εἶπαν ἄλλοι, ἀλλὰ δὲν πειράζει νὰ σᾶς τὰ εἰπῶ κι ἐγὼ, ἔτσι γιὰ τὸ καλὸ, ὅπως λέμε στὰ κάλαντα. Ἔχω τὴ διαβεβαίωση ὅτι πρόκειται περὶ πραγματικοῦ περιστατικοῦ, ὅμως, κι ἄν δὲν εἶναι, ἰσχύει τὸ ἰταλικὸ: si non è vero, è ben trovato (=Κι ἄν δὲν εἶναι ἀληθινὸ, εἶναι πάντως καλὰ εὑρημένο, καλοειπωμένο). Ἰδοὺ το: μιὰ νεόπλουτη καὶ ὀψιμαθὴς κυρία λέει σὲ μιὰ «ὁμοιαθῆ» της ὅτι διαβάζει ἕνα βιβλίο μὲ πολλή φιλοσοφία.

Καὶ ὅταν ἡ ἄλλη τὴ ρώτησε, ποιὸ εἶναι αὐτὸ, ἡ κυρία ἀποκρίθηκε ἐμβριθῶς: «Εἶναι τὸ «Τάδε» τῆς Ἔφης Ζαρατούστρα»! Ἐδῶ δὲν γελᾶνε, κλαῖνε, χύνουν τόσο δάκρυ ὥστε νὰ σχηματισθεῖ Κωκυτὸς, ποὺ ἦταν ποταμὸς τῶν δακρύων στὸν Ἅδη. Ἡ κυρία διάβαζε, τρόπος τοῦ λέγειν τὸ «Τάδε ἔφη Ζαρατούστρας» τοῦ Νίτσε καὶ ἐξέλαβε τὸ «Τάδε» σὰν τίτλο καὶ τὶς δύο ὑπόλοιπες λέξεις σὰν ὄνομα καὶ ἐπώνυμο κάποιας συγγραφέως.Ἄμ τὸ ἄλλο! Ἀνέβαινε τὶς σκάλες τῆς αἴθουσας τελετῶν τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου μιὰ ἐλλόγιμη κυρία πρώην ὑπουργὸς ἤ ὑφυπουργὸς. Γινόταν μιὰ ἐκδήλωση κάποιου ἰατρικοῦ συλλόγου. Ὁ ἐπὶ τῆς ὑποδοχῆς γιατρὸς, παλαιὸς μαθητὴς μου, τῆς ἐζήτησε εὐγενῶς τὴν πρόσκληση, γιὰ τὴν τοποθετήσει στὴν πρέπουσα θέση. Ἡ κυρία πρὼην ὑπουργὸς ἤ ὑφυπουργὸς τοῦ ἔδειξε τὴν πρόσκληση ἀλλὰ ὁ ἐπὶ τῆς ὑποδοχῆς γιατρὸς, τῆς ὑπέδειξη ὅτι κάνει λάθος. Ἡ πρόσκληση εἶναι γιὰ τὴν Ἀκαδημία. Καὶ ἡ κυρία πολιτικὸς ἀπόρησε: «Μὰ δὲν εἶναι ἐδῶ ἡ... Ἀκαδημία;». Ὁ πάντα εὐγενὴς γιατρὸς –καθότι μαθητής μου παλαιός– τῆς ὑπέδειξε ὅτι ἡ Ἀκαδημία εἶναι τὸ παρακείμενο κτήριο πρὸς τὰ δεξιὰ καὶ, γιὰ νὰ μὴ μπερδευτεῖ ἡ κυρία καὶ πάει πρὸς τὰ ἀριστερὰ, στὴν Έθνικὴ Βιβλιοθήκη, κατέβηκε μαζί της τὶς σκάλες καὶ τῆς ἔδειξε τὸ κτήριο ποὺ ἔγινε μὲ δαπάνες τοῦ Σίνα. Ὅταν λοιπόν πολιτικοὶ καὶ πολιτικὲς μας δὲν  μποροῦν νὰ ξεχωρίσουν τὸ πανεπιστήμιο ἀπὸ την Ἀκαδημία, πρὸς τὶ νὰ γεννᾶται ἀπορία σὲ νὲο καὶ εὐπαίδευτο συνάδελφο, ἐπειδὴ οἱ μαθητὲς, ποὺ παρέλαβε καὶ τὴν τρέχουσα σχολικὴ χρονιὰ, ἀγνοοῦσαν καὶ τὸν Σίνα καὶ τὸν Σινᾶ;Δὲν εἶναι χρόνια πολλὰ ποὺ λόγιος ἀνώτατος δικαστικὸς ἦταν μέλος τῆς ἐξεταστικῆς ἐπιτροπῆς ποὺ θὰ ἤλεγχε τὶς νομικὲς ἀλλὰ καὶ τὶς ἐγκύκλιες γνώσεις τῶν νέων ἐπιστημόνων ποὺ φιλοδοξοῦσαν νὰ εἰσέλθουν στὸ δικαστικὸ σῶμα. Ὁ φίλος δικαστικὸς ἦταν ἐπὶ τῶν ἐγκυκλίων γνώσεων ἐξεταστὴς. Ἐρώτησε λοιπόν ἕναν ὑποψήφιο, ποιὸς ἔγραψε τὸ ἐπίγραμμα τῶν πεσόντων στὴ μάχη τοῦ Μαραθῶνος, τὸ περίφημο «Ἑλλήνων προμαχοῦντες Ἀθηναῖοι Μαραθῶνι...». Καὶ ἡ ἀπάντηση: «Δὲν μοῦ ’ρχεται, κύριε Πρόεδρε»! Καλόβολος ὁ πρόεδρος τοῦ ἔθεσε ἄλλο ἐρώτημα, ἄν δηλαδή, ἤξερε πῶς λεγόταν ὁ δρομέας ποὺ ἔφερε τὸ ἄγγελμα τῆς νίκης, τὸ πολυθρύλητο «Νενικήκαμεν», στὴν Ἀθήνα.

Καὶ πάλι εἰσέπραξε τὸ «Δὲν μοῦ ’ρχεται», ὁπότε προχώρησε (χαρᾶς τὸ κουράγιο του!) καὶ σὲ τρίτο καὶ ρώτησε, ἄν ὁ ὑποψήφιος γνώριζε τὸ ἐπίγραμμα ποὺ ἔγραψε γιὰ τοὺς 300 τῶν Θερμοπυλῶν ὁ Σιμωνίδης ὁ Κεῖος. Καὶ μόνον, ἀφοῦ εἰσέπραξε καὶ ἕνα τρίτο «Δὲν μοῦ ’ρχεται», προχώρησε σὲ δεύτερο ὑποψήφιο καὶ τὸν ρώτησε, ἄν θυμόταν πὼς λεγόταν ἡ πυλίδα ἀπὸ τὴν ὁποία εἰσχώρησαν οἱ Τοῦρκοι στὴν Κωνσταντινούπολη, ἀλλὰ ὁ ὑποψήφιος δικαστὴς δὲν θυμόταν τὸ ὄνομα τῆς Κερκόπορτας. Καὶ ἀσφαλῶς θὰ ἔτριζαν τὰ κόκκαλα τοῦ ἀρχαίου φίλου μου, πολυμαθέστατου δικαστικοῦ Δελαπόρτα, ναὶ αὐτοῦ ποὺ ἔγινε γνωστὸς μὲ τὴν ὑπόθεση Λαμπράκη. Ὁ ἀείμνηστος ἐρχόταν συχνὰ στὸ φροντιστήριο «Ἡράκλειτος» στὸ ὁποῖο ἤμουν ἱδρυτικὸ μέλος γιὰ νὰ μιλᾶμε στὰ διαλείμματα ἤ σὲ κάποια κενὰ γιὰ θέματα λογοτεχνίας καὶ ἱστορίας. Καὶ κάποτε τὸν εἶχα ἀκούσει ἐπὶ τῆς ἔδρας νὰ ἀπαγγέλλει στίχους τοῦ παλαιοῦ Ἑπτανήσιου ποιητῆ Μικέλη Ἄμβλιχου!Μοῦ εἶχαν διηγηθεῖ ὅτι ὁ Ἰω. Κακριδῆς, καθηγητὴς τῆς κλασσικῆς φιλολογίας στὸ Ἀριστοτέλειο, εἶχε κόψει τρεῖς φορὲς μιὰ φοιτήτρια ἀπό τὴν Ἀθήνα. Αὐτὴ πῆγε στὸ γραφεῖο του καὶ παραπονέθηκε. Ὁ καθηγητὴς ἔδειξε τὸ γραπτό της καὶ τῆς ἐπέδειξε ἕνα ἐντὸς ἐρυθροῦ κύκλου μέγα λάθος της. Ἡ μέλλουσα καθηγήτρια ἔγραφε: «Ἐξ’ Ἀθηνῶν»! Ἀγνοοῦσε ὅτι στὸ «ἐξ» δὲν βάζουμε ἀπόστροφο. Καὶ ὁ Κακριδῆς τῆς ὑπέδειξε: «Αὐτὸ εἶναι ἀπὸ τὰ πρῶτα-πρῶτα ποὺ πρέπει νὰ διδάξετε στὰ παιδιὰ». Τότε ἄλλα ἦταν τὰ ἤθη παιδείας καὶ ἄλλα τὰ τωρινὰ. Γι’ αὐτὸ πηγαίνουμε ἀπὸ τὰ στραβὰ στὰ θεόστραβα. Ὑποδεικνύεις λάθος σὲ κάποιον καὶ αὐτὸς ἀπαντᾶ: «Ἔ καὶ τὶ ἔγινε;». Ἔτσι γίναμε πούλβερη καὶ κουρνιαχτὸς...

Σ.Καργάκου

Η ύψιστη δωρεά στην Πατρίδα

Μικρός μαθητής της Δευτέρας Δημοτικού, σε σχολείο της επαρχίας, δέχτηκε επίθεση από συμμαθητή του. Γιατί τόλμησε να του υπενθυμίσει υπόδειξη της δασκάλας σχετικά με κανόνες συμπεριφοράς μέσα στην τάξη. Ήταν μάλιστα τόσο το μένος του παιδιού, με καταγωγή από χώρα Βαλκανικής, που κόντεψε να πνίξει τον συμμαθητή του.

          Το ποιόν της κοινωνίας μας είναι καθρέπτης της οικογένειας μας, καθώς η οικογένεια είναι το μικρότερο κύτταρο της κοινωνίας. Η οικογένεια είναι αυτή που δίνει αρχές στα παιδιά, καλλιεργεί αξίες και ιδανικά, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για το ήθος και τον χαρακτήρα του παιδιού. Οι γονείς είναι τα πρότυπα των παιδιών. Ο τρόπος που συζητούν, που συμπεριφέρονται στην καθημερινότητα τους, που αντιμετωπίζουν τα προβλήματα και τις δυσκολίες, αντιγράφεται συνήθως από τα παιδιά και μεταφέρεται στην παρέα τους,στο σχολείο αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον. Καλοί μας γονείς ξέρετε ότι έχετε μεγάλη ευθύνη για το ποιόν του μελλοντικού πολίτη αυτής της χώρας. Πλάστε υγιείς και ολοκληρωμένες προσωπικότητες και θα κάνετε την ύψιστη δωρεά στην Πατρίδα μας.

Ἅγιος Παΐσιος: "Πολλές φορές, ἐκεῖ ποὺ λέω τὴν εὐχή, βλέπω μικρούτσικα παιδάκια, νὰ περνοῦν μπροστὰ μου θλιμμένα

Τά βάσανα τοῦ Κόσμου 

Ἀτέλειωτα εἶναι τὰ βάσανα τοῦ κόσμου. Μία γενική ἀποσύνθεση, οἰκογένειες, μικροί-μεγάλοι. Κάθε μέρα ἡ καρδιά μου γίνεται κιμάς. Τὰ περισσότερα σπίτια εἶναι γεμάτα ἀπὸ στενοχώριες, ἀπὸ ἀγωνία, ἀπὸ ἄγχος. Μόνο στὰ σπίτια ποὺ ζοῦν κατὰ Θεόν εἶναι καλά οἱ ἄνθρωποι. Στὰ ἄλλα, διαζύγια, ἄλλοι χρεωκοπημένοι, ἄλλοι ἄρρωστοι, ἄλλοι τρακαρισμένοι, ἄλλοι μὲ ψυχοφάρμακα, μὲ ναρκωτικά!... Λίγο-πολύ ὅλοι, οἱ καημένοι, ἔχουν ἕναν πόνο. Ἰδίως τώρα, δουλειές δὲν ἔχουν, χρέη ἀπὸ 'δω, βάσανα ἀπὸ 'κει, τούς τραβοῦν οἱ Τράπεζες, τούς βγάζουν ἀπὸ τὰ σπίτια, ἕνα σωρό! Καὶ δὲν εἶναι μία καὶ δύο μέρες! Καὶ ἄν ἕνα-δύο παιδιά σὲ μία τέτοια οἰκογένεια εἶναι γερά, ἀρρωσταίνουν ἀπὸ αὐτήν τὴν κατάσταση. Πολλές οἰκογένειες ἀπὸ αὐτές μία μέρα νὰ εἶχαν τὸ ἀμέριμνο, τὴν ξενοιασιά τῶν μοναχῶν, θὰ εἶχαν τὸ καλύτερο Πάσχα...

Τί δυστυχία ὑπάρχει στὸν κόσμο! Ὅταν κανεὶς πονάη καὶ ἐνδιαφέρεται γιὰ τούς ἄλλους καὶ ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτό του, τότε ὅλο τὸν κόσμο τὸν βλέπει σάν σὲ ἀκτινογραφία μὲ τὶς ἀκτίνες τὶς πνευματικές... Πολλές φορές, ἐκεῖ ποὺ λέω τὴν εὐχή, βλέπω μικρούτσικα παιδάκια, τὰ καημένα, νὰ περνοῦν μπροστὰ μου θλιμμένα καὶ νὰ παρακαλοῦν τὸν Θεό. Τὰ βάζουν οἱ μανάδες τους νὰ κάνουν προσευχή, γιατί ἔχουν προβλήματα, δυσκολίες στὴν οἰκογένεια καὶ ζητοῦν βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεό. Γυρίζουν τὸ κουμπί στὴν ἴδια συχνότητα, καὶ ἔτσι ἐπικοινωνοῦμε!

Ἁγ. Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Α’ «Μὲ Πόνο καὶ Ἀγάπη»

ΚΥΒΕΡΝΩΣΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΙΣΧΥΛΟΥ ΚΑΙ ΣΟΛΩΜΟΥ, κ.Χολέβας

Η κυβερνώσα Αριστερά δυσφορεί όταν γίνεται αναφορά στις διαχρονικές αξίες, για τις οποίες αγωνίζεται ο Ελληνισμός. Προβεβλημένοι εκπρόσωποί της με δημόσιες δηλώσεις τους χαρακτηρίζουν ως κατάλοιπα αυταρχικών καθεστώτων τον σεβασμό του Έλληνα προς τον Θεό, προς την πατρίδα, προς τα ήθη και τα έθιμα, προς τον οικογενειακό θεσμό. Δεν ξέρω αν πρόκειται για άγνοια ή για ηθελημένη παραποίηση. Θεωρώ πάντως χρήσιμο να υπενθυμίσω ότι αυτές οι πατροπαράδοτες αξίες καθοδηγούν το Έθνος μας εδώ και 2500 τουλάχιστον χρόνια και το έχουν βοηθήσει να σταθεί όρθιο απέναντι σε επιδρομές, κατακτήσεις και άλλες δυσκολίες.Για τους ναούς των Θεών, για την πατρίδα, για τους συγγενείς και για τους τάφους των προγόνων πολέμησαν οι Έλληνες τους Πέρσες τον 5ο αιώνα π.Χ. Μας το θυμίζει ο παιάνας των Σαλαμινομάχων, όπως τον καταγράφει ο Αισχύλος στους «Πέρσες»:Ώ παίδες Ελήνων ίτε, ελευθερούτε πατρίδα, ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νύν υπέρ πάντων αγών!

Την πατρίδα, τη δημοκρατία, τη θρησκεία των προγόνων, τα όσια και τα ιερά της πόλεως, ορκίζονται να υπηρετούν οι Αθηναίοι Έφηβοι κατά την περίοδο ακμής της Αθηναϊκής Δημοκρατίας: «Θα αμυνθώ για τα ιερά και για τα όσια και μόνος και μαζί με πολλούς και την πατρίδα δεν θα παραδώσω μικρότερη, αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη από όση την παρέλαβα…. Και θα τιμήσω τα πατροπαράδοτα ιερά». Ο όρκος περιλαμβάνεται στον λόγο του ρήτορος Λυκούργου κατά Λεωκράτους, ο οποίος παλαιότερα εδιδάσκετο στα Λύκειά μας.

Ο Αριστοτέλης στο έργο του «Αθηναίων Πολιτεία» και στο κεφαάλιο 55 περιγράφει με ποια κριτήρια επέλεγε η Βουλή και το δικαστήριο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας τους εννέα Άρχοντες, κάτι αντίστοιχο με τους σημερινούς υπουργούς. Τα κριτήρια ήσαν: Πρώτον αν σέβεται τους πατρώους θεούς και πώς, δηλαδή σήμερα θα ρωτούσαμε αν εκκλησιάζεται τακτικά ο υποψήφιος. Στη συνέχεια τον ρωτούσαν αν φέρεται καλά στους γονείς του, αν πληρώνει τους φόρους και αν πήγε να πολεμήσει όταν τον χρειάστηκε η πατρίδα.

Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στην τελευταία ομιλία του, στις 28 Μαΐου 1453, καλεί τους υπερασπιστές της Βασιλεύουσας να αγωνισθούν για τη Χριστιανική Πίστη, την πατρίδα και τους συγγενείς. Προσθέτει και τον βασιλέα, διότι αυτό ήταν τότε το πολίτευμα. Σήμερα καλούμαστε να υπερασπίσουμε το δημοκρατικό μας πολίτευμα. Βλέπουμε πάντως τις ίδιες διαχρονικές αξίες.

Ορθοδοξία και πατρίδα υμνεί ο Διονύσιος Σολωμός στον «Ύμνον εις την Ελευθερίαν», όταν συμβουλεύει τους αγωνιστές του 1821 με τα ακόλουθα λόγια (στροφή 148):

«… Όλο το αίμα όπου χυθή Για θρησκεία, για πατρίδα Όμοια έχει την τιμή».

Τι επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ; Να καταργήσει τον Αισχύλο και τον Σολωμό;

Άρθρο στην ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 27.8.2017

Η νέα σπορά

Ήδη από την 1η Σεπτεμβρίου άρχισε το νέο Εκκλησιαστικό έτος. Παράλληλα με τη φυσική καλλιέργεια των αγρών, που αρχίζει την εποχή αυτή,  Η  Εκκλησία μας αρχίζει την επίσημη έναρξη της πνευματικής καλλιέργειας. Καλούνται όλοι όσοι έχουν τη δυνατότητα και τις προϋποθέσεις, από το Θεό να εργασθούν για την καλλιέργεια και τον καταρτισμό των πιστών.

          Η πρόσκλησή Του ακούγεται επίμονα: “Τίνα αποστείλω και τις πορεύσεται προς τον λαόν μου;”. Στο μεγάλο αυτό έργο, το έργο της σωτηρίας των ψυχών, ο Θεός ζητά τη δική μας συνεργασία. Στο προσκλητήριο Του πρέπει όλοι να δώσουμε το παρών. Όσοι έχουν την κλίση και τον καταρτισμό θα εργασθούν όπως λέμε [1]στην  γραμμή, στα χαρακώματα, σαν κατηχητές, ιεροκήρυκες κ. λ. π. Δεν πρέπει κανείς να λυπηθεί τον κόπο και ας μην απελπιστεί από τα αποτελέσματα της σποράς. Ας αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις με επιμονή, υπομονή και προσευχητικά στον αμπελώνα που μας εμπιστεύθηκε ο Κύριος. Κι’ αν το έδαφος πολλές φορές είναι σκληρό και τα αγκάθια των παθών και των μεριμνών του βίου αντιστέκονται στο έργο μας και την κάνουν κοπιαστική, δεν πρέπει να λυγίζουμε. Ας μην μας διαφεύγει, ότι ο σπόρος που έπεσε στο γόνιμο έδαφος έφερε καρπό εκατονταπλασίονα και κάλυψε τη χαμένη σπορά.

          Αλλά στο προσκλητήριο αυτό εκτός από τους εντεταλμένους στο έργο αυτό- κατηχητές, κήρυκες του θείου λόγου,-καλούνται όλοι οι πιστοί να πλαισιώσουν με ενδιαφέρον την πνευματική εργασία της νέας χρονιάς. Πως; Με το να φέρει ο καθένας μια νέα ψυχή κοντά στο Θεό. Πολλές φορές προσκαλούμε συνανθρώπους μας σε άλλους ψυχοφθόρους τόπους, όπου  αντί να βρουν τον εαυτό τους τον χάνουν ανεπανόρθωτα και η ευθύνη μας είναι μεγάλη.

          Κι ακόμη ας προσευχηθούμε ο Θεός να μας αποκαλύψει ψυχές που ενδιαφέρονται να Τον γνωρίσουν.

          Η Εκκλησία ξεκινά το έργο της και προσκαλούμαστε σε αυτή την σταυροφορία της ιεραποστολής στον κόσμο.

π.γ.στ

---

O άγιος Γεράσιμος ο εν Κεφαλληνία. Ομαλών (Κεφαλονιάς)

PCMVideo.WebTV.gr
Καταγραφή Ομάδα βυζαντινής μουσικής
Αλέξιος Νικολουτσόπουλος

Εκκλησιαστική Χορωδία Κεφαλονιάς

Της Πελοποννήσου θείος βλαστός, και Κεφαλληνίας ο ασύλητος θησαυρός, και πάσης Ελλάδος το καύχημα το μέγα, Γεράσιμε θεόφρον, σκέπε την Νήσον σου. Χαίροις ο Τρικκάλων γόνος λαμπρός, χαίροις Κεφαλλήνων απροσμάχητος βοηθός, χαίροις Ιερέων το σέμνωμα και κλέος, Γεράσιμε τρισμάκαρ, πιστών το καύχημα.

ιος Γεράσιμος ο νέος ασκητής, που ασκήτευσε στη νήσο Κεφαλληνία

Άγιος Γεράσιμος σύμφωνα με τη παράδοση γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Κορινθίας το 1506. Ο πατέρας του ονομάζονταν Δημήτριος και η μητέρα του Καλή. Ο πατέρας του ανήκε στην βυζαντινή αριστοκρατία, στη μεγάλη οικόγενεια των Νοταράδων. Το βαφτιστικό όνομα του Άγιου Γεράσιμου ήταν Γεώργιος. Ό Άγιος Γεράσιμος μεγάλωσε και μορφώθηκε όπως όλα τα αρχοντόπουλα της εποχής. Στα 20 χρόνια του αποφάσισε να πάει στη Ζάκυνθο που ήταν ένα σημαντικό κέντρο των γραμμάτων της εποχής καθώς παρόλη την Ενετική κατάκτηση υπήρχε εκεί ένας αναγεννησιακός αέρας σε αντίθεση με την υπόλοιπη τουρκοκρατούμενη Ελλάδα.

Η ΚΟΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ

Η βαθιά σχέση του με την ορδόδοξη πίστη, τον κάνει να εγκαταλήψει τη Ζάκυνθο και να ξεκινήσει προσκυνήματα στα σημαντικότερα πνευματικά θρησκευτικά κέντρα της εποχής του,

Πρώτος του σταθμός η Κωνσταντινούπολη και το Οικουμενικό Πατριαρχείο από όπου πήρε και την πατριαρχική ευλογία και αμέσως μετά το Περιβόλι της Παναγίας το Άγιον Όρος. Στο Άγιον Όρος ο Άγιος Γεράσιμος έγινε μοναχός. Δεν γνωρίζουμε σε πια μονή αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι έγινε στο μοναστήρι των Ιβήρων και ότι ασκήτηψε στο κελί του Αγ. Βασιλείου στην περιοχή της Καψάλας. Ο Άγιος Γεράσιμος σύμφωνα με τους βιογράφους του έμεινε αρκετά στο Άγιον όρος και έφυγε όταν αποφάσισε να κάνει ένα ταξίδι στους Άγιους Τόπους, όπου πρέπει να έφθασε γύρω στο 1538. Εκτός από τον Πανάγιο Τάφο, επισκέφτηκε τη Συρία, τη Δαμασκό, το Σινά, την Αντιόχεια, την Αλεξάνδρεια και την έρημο της Θηβαίδας.

Ο πατριάρχης στα Ιεροσόλυμα εκτιμά την προσωπικότητα του Γεράσιμου και έτσι τον κρατάει κοντά του και αναλαμβάνει κανδηλανάπτης στον Πανάγιο Τάφο. Στα Ιεροσόλυμα ο Άγιος Γεράσιμος χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Γερμανό με το όνομα Γεράσιμος προς τιμήν του Άγιου Γεράσιμου του Ιορδανίτου. Το 1548 ο Άγιος Γεράσιμος αφήνει τα Ιεροσόλυμα για να ένα ταξίδι στην Κρήτη όπου και έμεινε γύρω στα δύο χρόνια. Από εκεί επιστρέφει στη Ζάκυνθο μετά από ένα ταξίδι προσκύνημα που τον έφερε πιο κοντά στο θεό, μετά από 20 χρόνια.

Στη Ζάκυνθο ο Άγιος Γεράσιμος ασκήτεψε σε μια σπηλιά στον Άγιο Νικόλα Γερακαρίου όπου μέχρι σήμερα οι Ζακυνθινοί την ονομάζουν του Αγίου Γερασίμου. Υπάρχουν αναφορές ότι μπορεί να εφημέρευσε στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου. Την ίδια εποχή αυτή έχει γεννηθεί στη Ζάκυνθο και ο Άγιος Διονύσιος και κάποια παράδοση θέλει να τον έχει βαφτίσει ο άγιος Γεράσιμος. Πάντως το σίγουρο είναι ότι ο Άγιος Διονύσιος επηρεάστηκε από την προσωπικότητα του Άγιου Γεράσιμου που ήταν ήδη πολύ γνωστός στο νησί. Η εποχή της Ενετικής κυριαρχίας είναι δύσκολη και από θρησκευτική άποψη καθώς η καθολική εκκλησία προσπαθεί να αποκτήσει πιστούς από τον ντόπιο πληθυσμό. Ο Άγιος Γεράσιμος αποφασίζει να πάει στη Κεφαλονιά. Ασκητεύει πάλι σε σπήλαιο κοντά στο Αργοστόλι. Στο σπήλαιο έμεινε για 5 χρόνια και 11 μήνες οπότε αποφασίζει να εγκατασταθεί στη περιοχή των ομαλών στους πρόποδες του Αίνου και να ιδρύσει ένα μοναστήρι. Εκεί αρχίζουν να συρρέουν οι πιστοί για να ακούσουν τη διδασκαλία του. Στη περιοχή των Ομαλών υπήρχε ένα ερημοκλήσι αφιερωμένο στην κοίμηση της Θεοτόκου το οποίο παραχώρησε στον Άγιο Γερασιμο μαζί με τα γύρω κτήματα, ο ιερέας της περιοχής Γεώργιος Βάλσαμος το 1561. Ο Άγιος ιδρύει μοναστήρι με το όνομα Νέα Ιερουσαλήμ με την άδεια και την ευλογία του επίσκοπου του νησιού Παχώμιου Μακρή. Από τότε η φήμη του εξαπλώνεται σε όλο το χριστιανικό κόσμο. Μετά από αίτηση του το πατριαρχείο θέτει η μονή υπό την υψηλή του προστασία. Ο Άγιος Γεράσιμος κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου την ίδια μέρα με την αγαπημένη του Παναγία. Στις τελευταίες του στιγμές στην επίγεια ζωή του ήταν κοντά του όπως αναφέρει η παράδοση, ο πατέρας Ιωαννίκιος, ο πατέρας Γερμανός και η ηγουμένη Λαυρεντία. Οι ιερείς ντύνουν τον άγιο με τα άμφια τα οποία φέρει μέχρι σήμερα και μετά από κατανυχτική εξόδιο ακολουθία στην οποία χοροστάτησε ο Επίσκοπος Κεφαλληνίας Φιλόθεος ο Λοβέρδος, ενταφιάζουν το σώμα του Άγιου Γεράσιμου δίπλα και μέσα στον νότιο τοίχο του Ναού. Η πρώτη ανακομιδή του σώματος του Αγίου Γεράσιμου έγινε 2 χρόνια και 2 μήνες μετά την κοίμηση του, στις 20 Οκτωβρίου του 1581. Οι Ενετοί όμως θορυβημένοι από την αφθαρσία του σώματος του ζήτησαν να ταφεί ξανά ώστε να συμπληρωθούν τα 3 χρόνια. Η δεύτερη ανακομιδή του σώματος γίνεται μετά από 6 μήνες και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Γιαυτό το λόγο θεσπίστηκε η κυριώνυμος εορτή του Άγιου Γεράσιμου στις 20 Οκτωβρίου και όχι στις 15 Αυγούστου. Αργότερα όμως οι χριστιανοί γιόρταζαν τη μνήμη του και στην κοίμηση της Θεοτόκου όχι όμως στις 15 για να μην επισκιαστεί η κοίμηση της Παναγίας, αλλά στις 16 Αυγούστου. Η ανακήρυξη της αγιότητας του οσίου Γερασίμου έγινε το 1622. Ο Άγιος Γεράσιμος ονομάστηκε νέος ασκητής για να τον ξεχωρίζουν από τον άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη.