Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ΛΟΥΚΑ ( Λκ.16, 19-31)


Η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου

Η ΑΠΕΙΛΗ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ

Με «πορφύραν» πολυτελή και επίσημα γεύματα ο πλούσιος της σημερινής ευαγγελικής διήγησης προσπαθούσε να ξεχνά το αδυσώπητο κενό που σοβούσε στη συνείδηση του. Ένα κενό αγεφύρωτο μέχρι που κάποια στιγμή έρχεται ο θάνατος για ν’ αποκαλύψει την τραγικότητα σε όλη της την έκταση σκοτώνοντας μαζί με τη ζωή του και την ελπίδα.
        Αυτό το θανατηφόρο κενό της πνευματικής ζωής, που σήμερα εξαπλώνεται σ’ όλα τα κοινωνικά στρώματα με εκατομμύρια θύματα, σημαίνει τη μεγαλύτερη απειλή κατά του ανθρώπου.
Είναι αρκετά δύσκολο να προσδιορίσει κανείς την έννοια του κενού στη ζωή των άλλων και δυσκολότερο στη δική του ζωή. Κενά όμως φιλοξενούμε όλοι μέσα μας, πότε προσωρινά και πότε δυστυχώς μόνιμα. Πρόκειται για τις αρρώστιες της ψυχής που μας προκαλεί «η εμπερίστατη αμαρτία».Η θεραπεία των «ψυχικών νόσων», λέγει ο ι.Χρυσόστομος, δεν είναι μόνο διαφορετική, αλλά και δυσκολότερη των σωματικών ασθενειών.
Μπορεί κανείς να ρωτήσει:
-Με ποια έννοια ο πλούτος ή η φτώχεια μπορούν να έχουν ενοχή στην πρόκληση των ψυχικών κενών του ανθρώπου.
        Η απάντηση εντοπίζεται στον «τρόπο» διαχείρισης του πλούτου όσο και της φτώχειας. Ο Μ. Βασίλειος θα μας βοηθούσε να το καταλάβουμε καθώς κινείται μέσα στο πνεύμα της παραβολής μας. Γράφει συγκεκριμένα : «όποιος αγαπάει τον πλησίον του ως εαυτόν δεν πρέπει να έχει τίποτε περισσότερο από τον πλησίον. Όσο περισσεύουν χρήματα τόσο περισσότερο λείπει η αγάπη». Γίνεται σαφές, ότι η υποταγή στους όρους του πλούτου συνεπάγεται  εξ ορισμού εκτόπιση των αισθημάτων και πάνω απ’ όλα της αλληλεγγύης.
        Ο συγκεκριμένος πλούσιος δεν συνειδητοποιεί τις ανάγκες του άλλου. Του είναι δύσκολο να έρθει στη θέση του Λαζάρου, που βλέπει καθημερινά στην είσοδο του μεγάρου του. Κατά τα άλλα ο πλούσιος μπορεί να είναι ένας « πιστός τηρητής του νόμου» και να θεωρείται ευσεβής. Αυτά, όμως, δεν τον ευαισθητοποιούν, απλώς καθιερώνουν μέσα του μια κατάσταση.
        Η αδιαφορία  του στην κραυγή του άλλου και η σκληροκαρδία του παραμένουν μέχρι τον θάνατο και την τελική κρίση. Αρχή όλων των κακών είναι η φιλαργυρία και η υποταγή στις διαταγές του πλούτου, που εν τούτοις δεν νοείται «καθ’εαυτόν» ως η πραγματική αιτία της καταστροφής του ανθρώπου, όπως είπαμε.
        Παραμένει όμως πάντα επικίνδυνος, όταν συγκεντρώνεται στα χέρια λίγων, τόσο για τους ίδιους όσο και για τους άλλους, ακόμα όταν η εμπιστοσύνη στη δύναμη του πολλαπλασιάζεται.
        Ο ι. Χρυσόστομος λέγει στην «προς Ευτρόπιον» ομιλία του: «δεν σου έλεγα διαρκώς, ότι ο πλούτος είναι άστατος; Αλλά εσύ δεν με πίστευες. Ότι είναι αγνώμων δούλος; Αλλά δεν ήθελες να το παραδεχθείς. Ιδού τώρα τα γεγονότα βοούν, ότι όχι μόνο άστατος, όχι μόνο αγνώμων αλλά και φονιάς είναι». Βέβαια αγνώμων και άστατος δεν είναι ο πλούτος-ρητορικός λόγος είναι- είναι ο πρώην ηγεμόνας και πλούσιος Ευτρόπιος.
        Ο πλούτος χαρακτηρίζεται επικίνδυνος , αλλά η ευθύνη και φυσικά ο κίνδυνος αναφέρεται στους κατόχους και διαχειριστές του. Είναι επικίνδυνος πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουν όσοι ηθελημένα ή όχι, αγνοούν τον λόγο του Κυρίου : «εκοπώτερον στίν κάμηλος διά τρυμαλιάς  ραφίδος διελθεν πλούσιον ες τήν βασιλείαν το Θεο εσελθεν» ( Μρκ. 10,25).
        Σε διαμετρική αντίθεση με τον πλούσιο και τον πλούτο, ο πτωχός Λάζαρος και η τραγωδία του φέρνουν στην επιφάνεια ένα αντίστοιχο συμπέρασμα: ότι δηλ. η οικονομική και σωματική εξαθλίωση «καθ’ εαυτές» δεν μας εξασφαλίζουν και το εισιτήριο για τον παράδεισο. Ο Λάζαρος θα μπορούσε να καταστραφεί στη δοκιμασία του, αν άφηνε τη μανία της αδικίας,  του μίσους και της απελπισίας να επικρατήσουν και να καταρρακώσουν την ψυχή του, όπως γίνεται πολλές φορές.
        Το «κενό» μέσα του θα ήταν τραγικό και θανατηφόρο όπως εκείνο του πλουσίου. Όμως μέσα από την επίγεια κόλαση του, οπλίζεται με υπομονή και κατορθώνει να βγει ακέραιος από τη ματαιότητα του κόσμου, για να παραδώσει την ψυχή του άθικτη και ανεπίληπτη στο Θεό.

π.Γ.Στ.   





Τα τρία ερωτήματα - Λέοντος Τολστόι, Μέρος Α'



Μια φορά και έναν καιρό, ένας βασιλιάς σκέφτηκε ότι αν ήξερε πάντοτε την κατάλληλη στιγμή για ν’ αρχίζει κάτι, αν ήξερε ποιοι είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι για ν’ ακούει και ποιοι είναι εκείνοι που θα’ πρεπε ν’ αποφεύγει και πάνω από όλα αν ήξερε πάντοτε ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα να κάνει, δε θα αποτύχαινε σε ό,τι επιχειρούσε.

Και όταν του ήρθε αυτή η σκέψη, φρόντισε να διακηρυχθεί σε ολόκληρο το βασίλειό του ότι θα έδινε σπουδαία αμοιβή σ’ εκείνον που θα του μάθαινε ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, ποιοι είναι οι πιο αναγκαίοι άνθρωποι και πως θα μπορούσε να ξέρει ποιό είναι το πιο σπουδαίο πράγμα να κάνει.

Και ήλθαν σοφοί άνθρωποι στο βασιλιά, αλλά όλοι έδωσαν διαφορετικές απαντήσεις στα ερωτήματα.

Σ’ απάντηση του πρώτου ερωτήματος, μερικοί είπαν ότι για να ξέρει κανείς την κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, πρέπει να φτιάξει προκαταβολικά ένα πρόγραμμα ημερών, μηνών και ετών και να το ακολουθήσει πιστά. Μόνον έτσι, είπαν αυτοί, θα μπορούσε να γίνει το κάθε τι στην κατάλληλη στιγμή. Άλλοι δήλωσαν ότι θα ήταν αδύνατο ν’ αποφασίσει κανείς εκ των προτέρων την κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, αλλά αν δεν αφήσει τον εαυτό του να απορροφηθεί σε μάταιες ενασχολήσεις, θα μπορούσε πάντοτε να προσέχει τι συμβαίνει και τότε να κάνει ό,τι θα ήταν αναγκαίο. Άλλοι πάλι είπαν, ότι όσο κι αν πρόσεχε ο βασιλιάς ό,τι συμβαίνει, θα ήταν αδύνατο σε έναν άνθρωπο να αποφασίζει σωστά ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, γι’ αυτό θα’ πρεπε να έχει ένα συμβούλιο από σοφούς ανθρώπους, που θα τον βοηθούσαν να καθορίσει την κατάλληλη στιγμή για κάθε τι.

Αλλά πάλι, άλλοι του είπαν ότι υπάρχουν ορισμένα πράγματα που δε θα μπορούσαν να περιμένουν να εξεταστούν από ένα συμβούλιο και για τα οποία πρέπει κανείς να αποφασίσει αμέσως αν θα τα επιχειρήσεις ή όχι. Για να μπορεί όμως κανείς να το αποφασίσει αυτό, πρέπει να εκ των προτέρων τι πρόκειται να συμβεί. Μόνο μάγοι μπορούν να το κάνουν αυτό και γι’ αυτό, για να ξέρει κανείς την κατάλληλη στιγμή για κάθε ενέργεια, πρέπει να συμβουλεύεται
μάγους.

Εξ ίσου ποικίλες ήταν οι απαντήσεις και στο δεύτερο ερώτημα. Μερικοί είπαν ότι οι άνθρωποι που χρειάζεται περισσότερο ο βασιλιάς είναι οι σύμβουλοί του, άλλοι οι ιερείς, άλλοι οι γιατροί, ενώ άλλοι είπαν ότι πιο αναγκαίοι είναι οι πολεμιστές.

Στο τρίτο ερώτημα για το ποια είναι πιο σπουδαία ενασχόληση, μερικοί απάντησαν ότι πιο σπουδαίο πράγμα στο κόσμο είναι οι επιστήμες. Άλλοι είπαν ότι είναι η πολεμική επιδεξιότητα, και άλλοι πάλι ότι είναι η θρησκευτική λατρεία.

Όλες οι απαντήσεις ήταν διαφορετικές και ο βασιλιάς δε συμφώνησε σε καμιά απ’ αυτές και σε καμιά δεν έδωσε σημασία. Αλλά θέλοντας ακόμη να βρει τις σωστές απαντήσεις, αποφάσισε να συμβουλευτεί έναν ερημίτη πολύ γνωστό για την σοφία του.

Ο ερημίτης ζούσε σ’ ένα δάσος απ’ το οποίο δεν απομακρυνόταν ποτέ και δε δεχόταν παρά τους απλούς ανθρώπους. Έτσι ο βασιλιάς ντύθηκε απλά ρούχα και πριν φτάσει στο κελί του ερημίτη, κατέβηκε απ’ τ’ άλογό του, άφησε πίσω τη φρουρά του και πήγε μόνος του.

Όταν πλησίασε ο βασιλιάς, ο ερημίτης έσκαβε τη γη μπροστά στην καλύβα του. Όταν είδε το βασιλιά, τον χαιρέτησε και συνέχισε να σκάβει. Ο ερημίτης ήταν άνθρωπος ασθενικός και αδύνατος και κάθε φορά που σφήνωνε την αξίνα του στην γη για να σηκώσει λίγο χώμα, ανάπνεε βαριά.

Ο βασιλιάς τον πλησίασε και του είπε: «Ήρθα σε σένα σοφέ ερημίτη για να σε ρωτήσω τρία πράγματα: Πώς θα μάθω να κάνω το κατάλληλο πράγμα στην κατάλληλη στιγμή, ποιοι είναι οι άνθρωποι που χρειάζομαι περισσότερο και επομένως ποιους θα πρέπει να
προσέχω περισσότερο από τους άλλους και ποιες υποθέσεις είναι πιο
σπουδαίες και χρειάζονται περισσότερο προσοχή»;

Ο ερημίτης άκουσε το βασιλιά, αλλά δεν έδωσε καμιά απάντηση. Μόνο έφτυσε στις παλάμες του και ξανάρχισε το σκάψιμο.

«Είσαι κουρασμένος», είπε ο βασιλιάς, «άσε με να πάρω την αξίνα και να δουλέψω εγώ λίγο για σένα».

«Ευχαριστώ», είπε ο ερημίτης και δίνοντας την αξίνα στο βασιλιά κάθησε κάτω στο χώμα.



...συνεχίζεται...

 Η.Ρ.

Το θαύμα της Θείας Κοινωνίας

 Άγ.Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Πωπώ τι θαύμα! Η μυστική τράπεζα να είναι έτοιμη, ο Αμνός του Θεού να σφαγιάζεται για σένα, φωτιά πνευματική να αναβλύζει από την άχραντη τράπεζα, τα Χερουβείμ να είναι παρόντα, τα Σεραφείμ να πετούν, τα εξαπτέρυγα να αποκαλύπτουν τα πρόσωπά τους, όλοι οι άγγελοι να πρεσβεύουν μαζί με τον ιερέα για σένα , το πυρ το πνευματικό να κατεβαίνει, το αίμα να χύνεται από την άχραντη πλευρά μέσα στο ποτήρι για τον δικό σου καθαρμό, και εσύ να μην τρομάζεις; Δεν κοκκινίζεις από ντροπή, καθώς αποδεικνύεσαι ψεύτης και κατά την φοβερή αυτή ώρα; Εκατόν εξήντα οκτώ ώρες έχει η εβδομάδα. Από αυτές ο Θεός μία και μόνη ξεχώρισε για τον εαυτό του. Και εσύ αυτή την ώρα την σπαταλάς σε πράγματα βιοτικά και γελοία και σε ανώφελες συναναστροφές; Πώς τολμάς κατόπιν και προσέρχεσαι στην θεία Κοινωνία; Πώς πλησιάζεις με μολυσμένη συνείδηση; Aραγε εάν κρατούσες στα χέρια σου κοπριά, θα τολμούσε σαν αγγίξεις έστω και την άκρη από το ένδυμα του επίγειου βασιλιά; Ποτέ δεν θα τολμούσες κάτι τέτοιο. Όταν κοινωνούμε, παίρνουμε Σώμα και Αίμα Χριστού. Να προσερχόμαστε στο μυστήριο με πίστη, φόβο και αμνησικακία. Καθώς βλέπεις τα καθαγιασμένα Δώρα, μη νομίσεις ότι έχεις μπροστά σου κοινό ψωμί, μη νομίσεις ότι έχεις κοινό κρασί. Η θεία Κοινωνία δεν αποβάλλεται από τον οργανισμό μας όπως οι άλλες τροφές. Μακριά από σένα τέτοιος λόγος. Μακριά από σένα τέτοια σκέψη. Αλλά όπως καίγεται το κερί χωρίς να αφήνει υπολείμματα, κατά τον ίδιο τρόπο να πιστεύεις ότι η θεία Κοινωνία αναλώνεται μέσα μας καθώς ενώνεται με το σώμα μας. Γι΄ αυτό όταν προσέρχεστε στο μυστήριο να μην νομίζετε ότι παίρνετε το θείο Σώμα από ανθρώπινα χέρια, αλλά να πιστεύετε ότι λαβαίνετε το θείο Σώμα από τα ίδια τα Σεραφείμ με την πύρινη εκείνη λαβίδα, που είδε σε όραμα ο προφήτης Ησαΐας.

Η ΓΝΗΣΙΑ ΕΥΣΕΒΕΙΑ



        Η ορθόδοξη ευσέβεια δεν διδάσκεται σαν μάθημα σε κανένα σχολείο, αλλά μέσα στον Ιερό Ναό, όταν γίνεται η Θεία Λειτουργία και οι χριστιανοί χαίρουν και λυπούνται, ζώντας μέσα τους τα θεία γεγονότα της πίστεως και αγκαλιάζοντας τα πρόσωπα των αγίων που υπηρετούν στο μυστήριο της σωτηρίας. Γιατί η διδασκαλία και η ευσέβεια της Εκκλησίας δεν είναι κάποιες έννοιες και ιδέες, αλλά ένας ζωντανός κόσμος γεγονότων και προσώπων μέσα στα οποία εμείς «κινούμεθα και εσμέν». Αυτό το τελευταίο πρέπει να το προσέξουμε, επειδή έχει ιδιαίτερη σημασία για την ορθόδοξη ευσέβεια.
        Η Εκκλησία πάντα εορτάζει ιστορικά γεγονότα και συγκεκριμένα πρόσωπα: τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, τη Γέννηση και τη Βάπτιση του Ιησού Χριστού, το Πάθος, την Ανάσταση, την Ανάληψη, την Πεντηκοστή. Το ίδιο και οι εορτές των Αγίων είναι εορτές γεγονότων και προσώπων, της γεννήσεως, του θανάτου και των θαυμάτων τους. Έτσι η ευσέβεια του ορθοδόξου λαού δεν είναι θεωρητική και αόριστη, αλλά εμπειρική και συγκεκριμένη.
        Θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την ορθόδοξη ευσέβεια σε τρία πράγματα: στο συναξάρι, στο τροπάρι και στο εικόνισμα. Αυτά τα τρία είναι το τρίπτυχο της ορθόδοξης ευσέβειας. Το συναξάρι είναι η «εν Χριστώ ζωή» και πείρα των Αγίων. Τα τροπάρι είναι ο ύμνος και η ιερή ψαλμωδία της Εκκλησίας. Ό,τι μας πλημμυρίζει μέσα μας, που δεν μπορούμε να το εκφράσουμε καλύτερα στη συντροφιά μας  και στη σύναξη της Εκκλησίας, το κάνουμε άσμα και τραγούδι και με μια καρδιά και μ’ένα στόμα το λέμε στο Θεό. Και το εικόνισμα, έτσι καθώς το βλέπει και το προσκυνάει ο ορθόδοξος, όχι ειδωλολατρικά, αλλά τιμητικά για το εικονιζόμενο πρόσωπο, είναι η έκφραση και η φανέρωση της ορθόδοξης ευσέβειας.
        Όταν λέμε για συναξάρι, τροπάρι και εικόνισμα, δεν μιλάμε για καλλιτεχνικά έργα θρησκευτικής τέχνης, αλλά για ιερά αντικείμενα εκκλησιαστικής λατρείας. Η ορθόδοξη λοιπόν ευσέβεια δεν χωρίζεται από την Εκκλησία, την ιερωσύνη και τη θεία Λειτουργία. Είναι ευσέβεια όχι απλώς θρησκευτική ούτε χριστιανική, αλλά ευσέβεια εκκλησιαστική και λειτουργική. Αυτή την ευσέβεια, την ορθή βέβαια πίστη, αλλά και την ορθή λατρεία, εννοεί η δέηση της Εκκλησίας στην αρχή της θείας Λειτουργίας: « υπέρ των ευσεβών και ορθοδόξων χριστιανών…».
                               
        π.Γ.Στ.
  

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Ομιλία δ.Γερβασίου Παρακεντέ



Στην Αναπλαστική Σχολή Πατρών (επί της οδού Ιωνίας 47)
την Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010
στις 7 μ.μ. θα ομιλήσει ο
Διάκονος Γερβάσιος Παρακεντές
 

Το αγκάθι του φθόνου

 Μέγας Βασίλειος

Όπως ακριβώς η σκουριά φθείρει τον σίδηρο, έτσι και ο φθόνος καταστρέφει την ψυχή που τον έχει. Και το σκληρό της ασθενείας είναι ότι δε μπορεί να την ομολογήσει, αλλά όμως σκύβει και είναι κατηφής και τα έχει χαμένα. Ντρέπεται να ομολογήσει τη συμφορά του, ότι δηλ. είμαι φθονερός και πικρός και με συντρίβουν τα καλά του φίλου, κλαίω για τη χαρά του αδελφού και δεν υποφέρω να βλέπω τα ξένα καλά, αλλά κάνω συμφορά την ευτυχία των πλησίον μου.
Όπως ακριβώς η καπνιά είναι χαρακτηριστική ασθένεια του σιταριού, έτσι ο φθόνος είναι αρρώστια της φιλίας. Εκείνο, βέβαια, που θα μπορούσε κανείς να επαινέσει από το φθόνο είναι ότι όσο μεγαλύτερος τόσο ενοχλητικότερος γίνεται στον κάτοχό του. Διότι ποιός απ' αυτούς που λυπείται ζημίωσε ποτέ τα αγαθά του πλησίον; Κατέστρεψε όμως τον εαυτό του με το να λιώνει από τις λύπες.
 Ο φθόνος είναι ένα δυσκολομεταχείριστο είδος έχθρας. Διότι οι ευεργεσίες τους μεν εμπαθείς τους κάνουν πιο ήρεμους, τον φθονερό δε και τον κακοήθη ή τον εξερεθίζει η καλή ευεργεσία και όσο περισσότερο επιτυγχάνει, τόσο περισσότερο αγανακτεί και στεναχωρείται και δυσανασχετεί. Περισσότερο δηλαδή λυπείται για τη δύναμη του ευεργέτη, παρά ευγνωμονεί γι αυτά που γίνονται σ' αυτόν. Οι σκύλοι εξημερώνονται με την τροφή και τα

Ευρώπη και Χριστιανισμός

 Μητρ.Ναυπάκτου Ιερόθεου

Όταν ο Χριστιανισμός γίνεται ιδεολογία, τότε κάνει τον άνθρωπο επιθετικό, φανατικό, φαντασιόπληκτο οραματιστή, πράγμα που έχει φοβερές κοινωνικές συνέπειες.
 Έναν τέτοιο Χριστιανισμό, που συνδέεται με την ιδεολογία και την μεταφυσική, που αφήνει αλύτρωτο το πνεύμα του ανθρώπου δεν τον θέλουν οι δυτικοί και τον απεκήρυξαν με το σύνθημα του θανάτου του Θεού. Δεν μας χρειάζεται ένας θεός που είναι σκληρός και αδυσώπητος στον ανθρώπινο πόνο και τις υπαρκτικές και υπαρξιακές του ανησυχίες, που δεν μπορεί να πλησιάση τον άνθρωπο τρυφερά και στοργικά.
 Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο δεν είναι σωστό εμείς οι Ορθόδοξοι να καταφερόμαστε μόνον εναντίον των Ευρωπαίων ότι ζουν τον «πνευματικό μηδενισμό» τους και το υπαρξιακό κενό, ούτε ακόμη να υπερασπιζόμαστε έναν Χριστιανισμό που πρέπει να τεθή στο Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, όταν αυτός ο Χριστιανισμός αποτελεί πικρή και οδυνηρή ανάμνηση για τους ανθρώπους αυτούς, με τους ιδεολογοποιημένους θρησκευτικούς πολέμους και τις εξουσιαστικές τάσεις.
 Άλλο είναι το χρέος των ορθοδόξων σήμερα στον ευρωπαϊκό χώρο. Έργο τους είναι να προσφέρουν την ησυχαστική θεολογία της ορθοδόξου παραδόσεως, που εκφράζει έναν Θεό αγάπης και φιλανθρωπίας, ο οποίος πλησιάζει στοργικά τον κουρασμένο άνθρωπο, χωρίς να τον ξεκουφαίνη με την σκληρότητα της ιδεολογικής και ηθικιστικής λογοπλοκίας και του μεταδίδει λόγο ζωής που εισέρχεται μέσα στα ερεβώδη σπήλαια του θανάτου, τον οποίο βιώνει καθημερινά μέσα στην ύπαρξή του. Ο δυτικός άνθρωπος χρειάζεται έναν λόγο που χρησιμοποιεί γιατρικά και όχι γιατροσόφια, χρησιμοποιεί δηλαδή λάδι για τις πληγές, μέλι για τον γλυκασμό, κερί για τον φωτισμό και λιβάνι για την ευώδη ανύψωση. Κάθε ορθόδοξος λόγος χωρίς το λάδι, το μέλι, το κερί και το λιβάνι είναι απνευμάτιστος και απονευρωμένος. Έναν τέτοιο λόγο είχαν οι κατά Χριστόν σαλοί, γι’ αυτό και αυτοί είναι απαραίτητοι στην σκληρή και λογικοκρατούμενη απάνθρωπη εποχή μας.

Άξιον Εστί - H πορεία προς το μέτωπο

Ο Άγιος Γεράσιμος, Δρ.Μαρτίνης Παναγιώτης


(περίληψη της εισηγήσης στο αφιέρωμα του Ι.Ν.Αγ.Βαρβάρας για τα 500 χρόνια από την γέννηση του Αγίου Γερασίμου)
Παναγιώτης Μαρτίνης, 
Διδάκτωρ Θεολογίας – τ. Σχολικός Σύμβουλος, Αρχων Ιερομνήμων της Αγίας και Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας


Στον «χορό» των οσίων, των «ἐν ἀσκήσει λαμψάντων», ανήκει και ο Άγιος Γεράσιμος ο νέος ασκητής.
Γεννήθηκε στα Τρίκαλα της ορεινής Κορινθίας (15 Αυγούστου 1510). Υπήρξε γόνος της μεγάλης βυζαντινής οικογένειας των Νοταράδων. Πολύ νωρίς βρέθηκε στην Ζάκυνθο, για να μαθητεύσει κοντά στον λόγιο μοναχό Παχώμιο Ρουσάνο. Μετά από μια περιοδεία στον ελλαδικό χώρο, θα καταλήξει στο Άγιον Όρος, που πιθανόν να εκάρη μοναχός. Στην Αθωνική πολιτεία «ἱκανόν καιρόν μονάσας» περί το 1540 «πρέπει νά τάξωμεν τήν ἄφιξιν τοῦ Γερασίμου εἰς Ἁγ.Τόπους», σημειώνει ο βιογράφος του. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Γερμανός Β’, εκτιμώντας το ήθος και τις αρετές του, τον χειροτόνησε διάκονο και πρεσβύτερο. Δώδεκα χρόνια παρέμεινε ο άγιος στα Ιεροσόλυμα.
Το έτος 1554 θα βρεθεί και πάλι στην Ζάκυνθο. Για μια πενταετία που θα παραμείνει στο νησί θα αφήσει φήμη μεγάλου ασκητή. Για μεγαλύτερη ησυχία θα φύγει, για να βρεθεί στην ορεινή Κεφαλληνία. «Ἰδού λοιπόν ὁ ταπεινός καλόγερος ὅπου ἔτρεμε ὁ Ἑωσφόρος… ἀποβιβαζόταν σέ κάποιο γραφικό τοῦ νησιοῦ ἀκρογιάλι»
Στην Κεφαλληνία θα ζήσει 19 χρόνια ως ασκητής, πνευματικός και ηγούμενος στο γυναικείο μοναστήρι που θα ιδρύσει στην περιοχή των Ομαλών. Εδώ «πλήθη κόμσου ἔρχονταν για να ἀκούσουν τή φωνή του… Ἦταν ὁλοφάνερο! Αὐτός ὁ ἀσκητής, ὁ λιπόσαρκος τῶν Ὀμαλῶν κάπου εἶχε φτάσει…(ἀκόμη) ἀπόκτησε και θαυματουργική δύναμη».
Ο Άγιος Γεράσιμος κοιμήθηκε εν ειρήνη στις 15 Αυγούστου του 1559. Η αγιοκατάταξή του έγινε τον Ιούλιο του 1622. Σύμφωνα με τον επίσκοπο Μαΐνης Ιερεμία «ἐπειδή ἦν ἀδύνατον κρύπτεσθαι ἡ τοῦ ἁγίου ἀρετή, διἀ τοῦτο μετά τόν αὐτοῦ θάνατον ἠβουλήθησαν ποιῆσαι ἀνακομιδήν τοῦ λειψάνου ἐν ἔτει 1581». Το λείψανο του αγίου «εὑρέθη ἀκέραιον, πᾶσαν εὐωδίαν ἐκπέμπον και ἱάματα»
Αυτόν τον αγιασμό και την ευλογία ας παρέχει και σ’ εμάς ο Άγιος Γεράσιμος, όταν προσφεύγουμε παρακλητικά στον αγιασμένο σκήνωμά του.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Το τέλος, Δροσοσταλίδα


          Τούτες τις μέρες, που στη γενιά του ΄40 ζωντανεύουν οι μνήμες της ηρωικής εκείνης εποχής, ένας από τους γεροντότερους φίλους της ενορίας μας μου αφηγήθηκε τις παρακάτω προσωπικές του αναμνήσεις, μια αληθινή ιστορία, που αξίζει να την καταγράψω χάριν των -αγέννητων τότε- νεωτέρων μας.
          ….Είναι τα χαράματα της Τετάρτης 9 Απριλίου 1941. Έχουν περάσει τρία μερόνυχτα από την Κυριακή 6 Απριλίου, που άρχισε η πισώπλατη επίθεση των Γερμανών στα μακεδονικά οχυρά της ξακουσμένης «γραμμής Μεταξά».
          Η μονάδα του αφηγητή- ανθυπολοχαγού τότε του Πυροβολικού- ήταν έξω από τα οχυρά, στους άγριους βράχους του Μποζ-Νταγ, αντίκρυ στη βουλγαρική μεθόριο, στη Ράβνια· έτσι λεγόταν μια ραχούλα που το όνομά της θα έμενε γνωστό ως τότε μόνο στον πολεμικό χάρτη. Η αποστολή των πυροβόλων του ήταν σαφής· να προστατέψουν, από επιφανειακές διεισδύσεις του εχθρού, το οχυρό Λίσσε, τη στρατηγική διάβαση του Νευροκοπίου. Να το προστατέψουν «μέχρις εσχάτων», χωρίς ιδέα οπισθοχώρησης, ήταν η διαταγή.
          Τρεις ημέρες και νύχτες κρατούσε το οχυρό όπως και όλη η γραμμή Μεταξά. Δέκα χιλιάδες νεκρούς, μέσα στους οποίους εξακόσιους αξιωματικούς, κόστισε στους κατακτητές, που είχαν ως τότε κυριέψει τη μισή υφήλιο σχεδόν αμαχητί, η σκληρή επίθεση. Στα αήττητα οχυρά έγραφαν μια εποποιΐα, όπως στην Αλβανία οι Έλληνες υπερασπιστές.
          Ο αφηγητής της ιστορίας μας, με τα μάτια στις διόπτρες του παρατηρητηρίου, παρακολουθούσε τις μάχες στο οχυρό του Λίσσε, στο Νευροκόπι: Από τον δρυμό στα βάθη των βουλγαρικών συνόρων, τα βαριά γερμανικά οχήματα προσωπικού άδειαζαν αλλεπάλληλα κύματα πεζών εχθρών απέναντι στο οχυρό. Είχε προηγηθεί τρομερή «προπαρασκευή» αεροπορικού βομβαρδισμού και βολής «βαρέος» πυροβολικού. Ο λόφος του οχυρού καιγόταν από τις φλόγες των εκρήξεων. Μα το οχυρό έμενε ακατάβλητο. Το επάνδρωναν λίγες, αήττητες ψυχές αγωνιστών που αντιστέκονταν, μέρα και νύχτα.
                ….Στη θέα του επικού αυτού αγώνα δάκρυα έβρεχαν τα μάγουλα του ανθυπολοχαγού. Μια τρελλή ελπίδα γεννιόταν στα στήθη του: θα νικούσαμε και εκεί, όπως στην Αλβανία, τα σιδερόφρακτα στίφη του δεύτερου εχθρού;
                Αλλά η τριήμερη αντίσταση και νίκη ήταν αναλαμπή που έκανε έπειτα πικρό, αβάσταχτο, τον πόνο του. Το βράδυ της τρίτης ημέρας βουβάθηκε ξαφνικά η άμυνα των οχυρών. Είχε φθάσει σ’ αυτά η απροσδόκητη διαταγή «παύσατε πύρ»!
                Ο εχθρός από γειτονικούς της Ελλάδας δρόμους, είχε μπει στη Θεσσαλονίκη. Ο πόλεμος με τους Γερμανούς σταματούσε. Νικητές- ηττημένοι ήσαν οι Έλληνες. Οι βάρβαροι θα κατέβαιναν στη λοιπή Ελλάδα.
                Στη Ράβνια έφτασε η διαταγή, να αφήσουν τη θέση τους και να κατέβουν πίσω, στην κεντρική μονάδα, να καταθέσουν εκεί τα όπλα τους.
                Δεν ήταν ο θάνατος, τα «έσχατα» τηε διαταγής αμύνης, που τους έβγαζε από τη θέση τους. Ήταν κάτι χειρότερο, αναπάντεχο· η παράδοση!
                Ο ανθυπολοχαγός είχε βυθιστεί σε άφατη οδύνη. Έσφιγγε ο λαιμός του. Πνιγόταν. Ψέλλισε:
                - Γιατί; Γιατί Θεέ μου έτσι;
          Ο Τζώρτζης, ο ιπποκόμος του, ένα παλληκάρι – μαρμαράς από χωριό της Τήνου, αμίλητος και με σκυμμένο  το κεφάλι από τη θλίψη, ωδήγησε το άλογο του ανθυπολοχαγού κοντά του, για την οδυνηρή επιστροφή. Εκείνος το καβάλησε, είπε στο Τζώρτζη να περιμένει, απομακρύνθηκε για λίγο στην ομίχλη, που οι αδιάφανοι όγκοι της κυλούσαν από την κορυφή της Ράβνιας και τον έκρυψαν από τους πυροβολητές του που έφευγαν.
          Τότε, ξεχώρισε μέσα από την ομίχλη ο Ζαραστάγκας. Προχώρησε και πέρασε δίπλα από τον ανθυπολοχαγό. Ο Ζαραστάγκας ήταν ο πιο ράθυμος για να μιλήσει στρατιώτης της μονάδας. Ο περίεργος αυτός φαντάρος με το αξύριστο πάντα πρόσωπο και τα πονηρά μισόκλειστα μάτια που έκλεβε και κάπου-κάπου τους συναδέλφους του, τώρα ξαναγύριζε στον καταυλισμό, για να μαζέψει κάτι που ίσως θα ξεχνούσαν οι βιαστικοί.
          Αυτός, ο Ζαραστάγκας, ο ακριβομίλητος, με ασυνήθιστη γι’ αυτόν ευκολία, περνώντας δίπλα στον πικραμένο ανθυπολοχαγό, του φώναξε:
          - Πού είναι τώρα ο Θεός, κύριε ανθυπολοχαγέ;
          Πικρό, ειρωνικό ερώτημα σαν να θύμιζε στον αξιωματικό του όσα εκείνος πολλές έλεγε στους άνδρες του, εμψυχώνοντάς του, για τη βοήθεια του Θεού στον αγώνα της Αλβανίας.
          Πονηρό πνεύμα πρέπει να υπαγόρεψε σε ένα βραδύγλωσσο και κακότροπο στρατιώτη, να τοξέψει στην ταραγμένη ψυχή του ανθυπολοχαγού, την κρίσιμη γι’ αυτόν ώρα, το βέλος της απελπισίας.
          Όταν γιγάντωσε η αγωνία στην ψυχή του αξιωματικού το ψαρί άλογό του ταράχτηκε ξαφνιασμένο, ρουθούνισε και πλαγιοβάδισε ανήσυχο.
          Εκείνος τότε το χτύπησε με την παλάμη του στο δυνατό λαιμό του.
          - Ησύχασε «Τέλος».
          «Τέλος», έτσι είχε ονοματίσει το άλογό του, ξεκινώντας, με την επιστράτευση, για το μέτωπο, για να του θυμίζει το άλογο το σύνθημα «Γίνου πιστός μέχρι τέλους».
          Το άκουσμα τώρα αυτής της λέξης τον συνέφερε. Ένα δάκρυ ύγρανε τα θαμπωμένα του μάτια. Ένιωσε βαθιά στα σωθικά του ζωογόνο γλυκύτατο ψίθυρο «ως αύρας λεπτής» : «Δεν είναι ακόμη του τέλος…Ο Θεός πάντα κυβερνά…».
          12 Οκτωβρίου 1944. Στην Αθήνα, σήμερα, η σημαία μας κυματίζει μόνη, ελεύθερη στο βράχο της Ακρόπολης, έπειτα από τριάμισι χρόνια στον Άδη.
          Από τον Υμηττό ως το Αιγάλεω, τα Φάληρα ως την Πάρνηθα ακούγεται το βουητό της χαράς των ελευθερωμένων, που ξεχύθηκαν στους δρόμους και πανηγυρίζουν.
          Ο λεπτός γλυκύτατος ψίθυρος στην καρδιά του ανθυπολοχαγού, στη Ράβνια, την 9 Απριλίου 1941, έχει σήμερα πανεθνική ηχώ, βροντής ηχώ:
          Δεν ήταν τότε το τέλος… Τώρα ήταν το τέλος…

Δροσοσταλίδα 
 
(αποσπάσματα από το διήγημα «Το Τέλος» του βιβλίου «Ο Ενορίτης» του Δημητρίου Σταμάτη)

Η Παναγία στον πόλεμο, Δροσοσταλίδα



Δυο λόγια για την επίδραση της Θρησκείας σ’ αυτό τον πόλεμο. Οι Έλληνες είναι λαός θρήσκος. Έχουν μια ιδιαίτερη ευλάβεια για την Παναγία. Από την αρχή του         πολέμου ακούγαμε για περίεργα συμβάντα. Ένας σκοπός σε υπηρεσία είδε μια   γυναίκα και την έδιωξε λέγοντάς της, ότι δεν ήταν τόπος αυτός για μια γυναίκα.   Όμως η Παναγία (γιατί εκείνη ήταν) απάντησε, πως εκεί ήταν ο τόπος της…


(Απόσπασμα από το βιβλίο των Κ. Χατζηπατέρα και Μ. Φαφαλιού «Μαρτυρίες 1940-41)

Δροσοσταλίδα

Η πίστη των Ελλήνων στον πόλεμο του 1940, Δροσοσταλίδα



Από την απελπισία που τον κυριεύει μόνο Εκείνη μπορεί να τον γλιτώση. «Βαγγελίστρα μου, σώσε με» ψιθυρίζει πάλι. Και τότε βλέπει μπροστά του, μαυροφορεμένη και πανέμορφη, την ίδια την Παναγιά της Τήνου, εκείνη που προσκάλεσε. Τόσο ταράχτηκε από την εμφάνισί της, ώστε ξέχασε ολότελε τον κίνδυνο, ανασηκώθηκε στα γόνατα και της σιγομίλησε: «Σ’ ορκίζομαι, Παναγιά μου, σ’ όλη μου τη ζωή να μην αμαρτήσω, να μη σε πικράνω αν με σώσης». Η Βασίλισσα των Ουρανών καταδέχεται τον αφοσιωμένο δούλο της, σκύβει κοντά του και του σκουπίζει το μέτωπο που στάζει ιδρώτα. Ο Γαβριήλ νιώθει το άγγιγμα του ανάλαφρου χεριού Της κι αναθαρρεύει. Τώρα ξέρει πως δεν τον αφήνει Εκείνη απροστάτευτο. Μια οβίδα πέφτει πολύ σιμά του, αλλά βροντάει με ορμή καταγής χωρίς να εκραγή.
        Όσες έρχονται κατόπιν σκάνε μακρύτερα, δεν τον βλάφτουν. Ο Γαβριήλ σηκώνεται        μεταμορφωμένος. Άφοβα στέκει τώρα ολόρθος. Το αίσθημα της ατομικής του     στενότητας έχει πλατύνει ως τον ουρανό. Δείχνει στους συντρόφους του την Παναγιά. Ο Μανόλης κι, άλλοι απλοϊκοί χωριάτες τη διακρίνουν αμέσως. «Δες! Δες! Η Μεγαλόχαρη!». Ποτέ στη ζωή τους, κανένα αίσθημα, δεν τους κλόνισε όσο τούτο το όραμα.
 Δροσοσταλίδα

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Πίνδος» του Χρ. Ζαλοκώστα)

Τα πρωτοσέλιδα της 28ης Οκτωβρίου 1940

Και το ΙΝΚΑ εναντίον της "ΚΑΡΤΑΣ του ΠΟΛΙΤΗ"



Το Ινστιτούτο Καταναλωτών (ΙΝΚΑ): "καλεί τους πολίτες να MHN παραλάβουν τέτοιες κάρτες, με βάση το Ελληνικό Σύνταγμα και τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του Ανθρώπου"

Δεν μας έφταναν η κατάργηση και μείωση των μισθών και των συντάξεων, αυξήσεις φόρων, κατάργηση δικαιωμάτων και αυξήσεις στα είδη πρώτης ανάγκης.
Σύμφωνα με δημοσιεύματα από έγκριτες εφημερίδες, και από το Διαδίκτυο, η κυβέρνηση προωθεί δύο μέτρα, συν τοις άλλοις πολυέξοδα για το κράτος :

1ο Θέλει να αντικαταστήσει την Ταυτότητα την με «κάρτα πολίτη», που πολύ σωστά έχει χαρακτηριστεί Κάρτα Φακελώματος του Πολίτη, η οποία μάλιστα δεν έγινε δεκτή στην Αγγλία, λόγω μεγάλου και άσκοπου κόστους και των αντιδράσεων για την προστασία των προσωπικών δεδομένων.
Αυτή η κάρτα προγραμματίζουν να ενημερώνεται με κάθε αλλαγή στην οικονομική κατάσταση (ακίνητα, κινητές αξίες, λογαριασμοί, οφειλές), οικογενειακή κατάσταση, κατάσταση υγείας (φάρμακα, εισαγωγές σε νοσοκομεία, κληρονομικό ιστορικό), μετακινήσεις ταξίδια κτλ.
Όλα τα προηγούμενα θα εμφανίζονται σε «ενιαία οθόνη». Αναφέρουν ότι ο ίδιος κάτοχος «θα μπορεί να έχει πρόσβαση στα στοιχεία του από το Διαδίκτυο» - λες και δεν τα ξέρει. Θα έχει όμως και το κράτος πρόσβαση και μάλιστα σε τομείς που μέχρι σήμερα δεν επιτρέπεται. Εννοείται ότι πρόσβαση θα «αποκτήσουν» όλοι οι μεγάλοι προμηθευτές (πολυεθνικές,  ασφαλιστικές, τράπεζες, διαγνωστικά κέντρα, πολυκλινικές, ιδιωτικά γραφεία «εύρεσης εργασίας», ενοικίασης εργαζομένων, εισπρακτικές . ) και βέβαια οι χάκερς.

Είναι γνωστό ότι το διαδίκτυο είναι και θα είναι πάντα διάτρητο. Φυτίλια, συννεφάκια.
2ο Θέλει να επιβάλλει υποχρεωτικά σε όλες τις συναλλαγές την «κάρτα των συναλλαγών», που και αυτή έχει χαρακτηριστεί Χαφιές του Καταναλωτή, και αυτή δεν έγινε δεκτή ούτε καν από τον αρμόδιο επίτροπο της φορολογίας της ΕΕ.
Τη δεύτερη κάρτα επιδιώκουν να την έχει συνέχεια ο καταναλωτής (από ποια μέχρι ποια ηλικία άραγε;) για να καταγράφεται η κάθε συναλλαγή: το προϊόν ή η υπηρεσία, ο χρόνος και η χρηματική της αξία. Είναι προφανές ότι με αυτό τον τρόπο, και επειδή κάθε προϊόν διαθέτει μπαρ-κοντ -με μία αναγωγή στα προϊόντα που αγοράζει- θα είναι γνωστά τα πάντα ανεξαιρέτως, για τον πολίτη - καταναλωτή: Οι συνήθειές του, τα πιστεύω του, η σεξουαλική του ζωή, η υγεία του κλπ.
Με αυτές τις υποχρεωτικές κάρτες ουσιαστικά δρομολογούν να καταργηθεί το Τραπεζικό Απόρρητο, το Ιατρικό Απόρρητο, και γενικά κάθε είδους απόρρητο στην ιδιωτική ζωή, θα ενοποιηθούν όλοι οι αριθμοί (ΑΜΚΑ, ΑΦΜ, κτλ ) και θα μετατραπεί ο πολίτης σε έναν ανθρωποαριθμό.

Το ΙΝΚΑ δηλώνει κάθετα ότι δεν θα δεχτεί τον Μεγάλο Αδελφό, δεν έχει να διαπραγματευτεί και να διαβουλευτεί την αξιοπρέπεια του πολίτη - καταναλωτή και καταδικάζει απερίφραστα τα προτεινόμενα μέτρα.
Καλεί όλες οργανώσεις πολιτών, τους συνδικαλιστικούς και τους επιστημονικούς φορείς και όλα τα πολιτικά κόμματα για να μην περάσει το φακέλωμα.
Το ΙΝΚΑ θα χρησιμοποιήσει κάθε νομικό μέσο, αλλά καλεί από τώρα τους πολίτες σε ετοιμότητα αν χρειαστεί, για να μην παραλάβουν τέτοιες κάρτες, με βάση το Ελληνικό Σύνταγμα και τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΥΠΟΜΕΝΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΦΤΩΧΙΑ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥΣ ΣΕ ΤΡΟΦΙΜΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ.

ΥΓ: Το Διαδίκτυο είναι χρήσιμο αλλού και όχι για φακέλωμα.
Το ΙΝΚΑ έχει υποδείξει και πώς θα καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία και πώς θα εντοπιστούν οι φοροφυγάδες, που άλλωστε είναι γνωστοί. Τα επιχειρήματα αυτά είναι κουκούλες προσχήματα.

 ΓΕΝΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ GENERAL CONSUMERS' FEDERATION OF GREECE
Κέντρο Πληροφοριών:Γ. Σεπτεμβρίου 13 - Αθήνα 10432όρ. 5οςτηλ. 210
36.32.443 Fax. 210 36.33.976
Ανοιχτή Γραμμή: 11711 email: inka - http://www.inka.gr
40 ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΔΩ ΙΝΚΑ ΔΤ 275/04.09.10

Αν θέλει ο Θεός

 γέροντος Παϊσίου

Πάντα γι κθε τ πο σκφθεσθε ν κνετε , ν λτε «ν θλει Θες», μν πθετε κα 'σες , τι παθε κποιος μι φορ. Εχε ποφασσει ν πει στ μπλι του γι δουλει. Αριο πρω-πρω, λει στ γυνακα του , θ πω στ μπλι. «ν θλει Θες θ πς», το λει κενη. «Θλει  δν θλει Θες, λει κενος, γ θ πω».  Τν λλη μρα ξεκνησε νχτα. Στν δρμο ν τ μεταξ πινει ττοιος κατακλυσμς, πο ναγκσθηκε ν γυρσει πσω.  Δν εχε φξει κμη. Χτυπει τν πρτα, «ποις εναι;», ρωτ γυνακα του. «ν θλει Θες λει κενος , νδρας σου εμαι!»
νθρωπος , ν θλει ν μ βασανζεται , πρπει ν πιστψει στ «χωρς μο ο δνασθε ποιεν οδν», πο επε Χριστς.  Ν πελπισθε δηλαδ π τν αυτ του μ τν καλ ννοια κα ν πιστψει στν δναμη το Θεο. Ττε βρσκει τν Θε. Ο πι πνευματικο νθρωποι πελπζονται μνο π τ «γώ» τους , διτι τ «γώ» φρνει στν νθρωπο λη τν πνευματικ δυστυχα.