Η Εκκλησία του Χριστού δεν έδωσε μόνο τη μάχη στα αμφιθέατρα της Ρώμης, Έδωσε στη συνέχεια και τη μεγάλη μάχη της ερήμου, όταν οι ερημιές της Αιγύπτου και της Παλαιστίνης γέμισαν από μαχητές του πνεύματος. Και η μάχη αυτή κράτησε πολύ περισσότερο απ’ όσο κράτησε η πρώτη μάχη των αμφιθεάτρων.
Άρχισε με τον Μ. Αντώνιο, τον πρώτο αγωνιστή και αρχηγό της μάχης της ερήμου, τον 4o αι μ.Χ. και, σαν κίνημα πνευματικό, κράτησε μέχρι τον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, τον ιδρυτή της Μ.Λαύρας του Αγ. Όρους, τον 10o αιώνα.
Σαν κλήση και τρόπος χριστιανικής ζωής συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Είναι επίσης χαρακτηριστικό, ότι οι μεγάλοι αγωνιστές και στρατηγοί της ερήμου πολέμησαν οι ίδιοι για πολλά χρόνια ή και ισόβια στην έρημο. Ο Μ. Αντώνιος αγωνίστηκε στην έρημο εβδομήντα χρόνια. Ο Μ. Ευθύμιος εξήντα οκτώ χρόνια. Ο Αγ. Παχώμιος είκοσι πέντε χρόνια, κ.ο.κ.
Η μάχη του χριστιανισμού δίνεται μέσα στις πολυάριθμες πολιτείες του σύγχρονου πολιτισμού. Και η μάχη αυτή βρίσκεται στην πιο κρίσιμη φάση της εξελίξεως της. Όσοι πολεμάνε στη μάχη αυτή ας εμπνεόμαστε από το πνεύμα των μαχητών της ερήμου.
Οι ροές των δακρύων, που εγεώργησαν το άγονο της ερήμου, ας είναι για μας οι πηγές της δυνάμεως μας. Οι αλυσίδες απ’ τις οποίες κρεμούσαν μέσα στις σπηλιές το κορμί τους για να μένει ορθό στις ολονύκτιες προσευχές ας διώχνουν τον ύπνο της ραθυμίας μας. Οι « τύλοι» των γονάτων ας είναι για μας υπόμνηση, πως ο πόλεμος του Θεού γίνεται με τα γόνατα.
π.Γ.Στ.
1 σχόλιο:
Πολύ ωραίο!
Δημοσίευση σχολίου