Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ 1η Σεπτεμβρίου, της ΙΝΔΙΚΤΟΥ Ευαγγέλιο: Λ.κ. 4, 16-22



ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΣΤΗ ΝΑΖΑΡΕΤ

          Εν ολίγοις

          Ο καινούργιος κόσμος του Θεού εγκαινιάσθηκε στη Βάπτιση στον Ιορδάνη, και δοκιμάστηκε στην έρημο. Ο πρόδρομος Ιωάννης κλείστηκε στη φυλακή και ο Ιησούς αναλαμβάνει πλέον συστηματική δράση στα μέρη της Γαλιλαίας. Κηρύττει ότι ο χρόνος της Βασιλείας του Θεού είναι πλέον πρακτικότητα, ανοιχτή για όλους τους ανθρώπους. Πολλοί αποδέχονται τη μήνυμα της καινούργιας ζωής που φέρνει, Στην πατρίδα του όμως τον περιμένει μια αναπάντεχη δοκιμασία.
          Ο Ιησούς ξεκινάει το κήρυγμά του από την πατρίδα του, τη συναγωγή της Ναζαρέτ. «Κατά το ειωθός εισήλθε εν τη ημέρα του Σαββάτου εις την συναγωγήν και ανέστη αναγνώναι». Η Ναζαρέτ ονομάζεται πατρίδα του, γιατί ήταν πατρίδα της μητέρας του και του Ιωσήφ και επειδή ανατράφηκε εκεί.
          Ο Χριστός πήρε το βιβλίο του νόμου και διαβάζει από τον προφήτη  Ησαία ένα απόσπασμά του αναφέροντας στο έργο του Μεσσία. Όταν τελείωσε την ανάγνωση του κειμένου είπε: Η προφητεία αυτή σήμερα εκπληρώθηκε. Το περιεχόμενο της προφητείας έχει ως εξής: «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ ου ένεκεν έχρισε με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδιαν, κηρύξαι αιχμαλώτοις άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν» ( Λκ. 4,18-19).
          Δηλ. Το Πνεύμα του Κυρίου αναπαύεται σε μένα τον Μεσσία, διότι ο Κύριος με έχρισε ως άνθρωπο και με απέστειλε να κηρύξω το ευαγγέλιο σ’ όσους είναι πνευματικά φτωχοί, να θεραπεύσω εκείνους που η καρδιά τους έχει συντριβεί από την αμαρτία. Ακόμη με έστειλε να κηρύξω άφεση και ελευθερία στου αιχμαλώτους από την αμαρτία και να χαρίσω το φως σ’ εκείνους που μένουν τυφλωμένοι από τα πάθη τους. Να ελευθερώσω όλους εκείνους που έχουν συντριβεί από την αμαρτία. Μ’ έστειλε να κηρύξω και να αναγγείλω την έναρξη της νέας περιόδου.
          «Το πνεύμα Κυρίου έχρισε με..» παραπέμπει στην εποχή που οι βασιλείς του Ισραήλ χρίονταν με  μύρο και καθιερώνονταν ως ηγέτες του Ισραήλ. Εδώ ο Χριστός καθιερώνεται ως Μεσσίας χρισμένος από το Πνεύμα του Θεού. Ο Χριστός ήρθε να φέρει τη λύτρωση στους αιχμαλώτους, το φως στους πνευματικά τυφλούς, στους καταπιεσμένους την ελευθερία και να κήρυξη την έναρξη της νέας πνευματικής περιόδου. Τελικά ήρθε η ώρα για τη σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου.
          Η ανάγνωση του κειμένου του Προφήτη Ησαία προκαλεί αρχικά ευνοϊκά σχόλια και θαυμασμό για τους ωραίους λόγους που έβγαιναν από το στόμα του. Όταν όμως συνειδητοποίησαν, ότι όλα αυτά αναφέρονταν στον εαυτό του, ότι δηλ. ότι αυτό το γιγαντιαίο έργο της νέας ανθρωπότητας θα το πραγματοποιούσε ο ίδιος ως απεσταλμένος του Θεού, άρχισαν ν’ αντιδρούν  έντονα και απαξιωτικά γι’ αυτόν λέγοντας: «Μα αυτός δεν είναι ο γιός της Μαρίας και του τέκτονος Ιωσήφ και αδελφός κάποιων άσημων ατόμων;» Δηλ. από το ένα μέρος θαύμαζαν για τα θαύματα που έκανε, ενώ ζήλευαν και σκανδαλίζονταν μ’ Αυτόν, γιατί ήταν συμπατριώτης τους και τον μείωναν για την ταπεινή του καταγωγή. Γι’ αυτό και ο Ιησούς εξ αιτίας αυτής της απιστίας τους δεν έκανε κανένα θαύμα στην πατρίδα του. Είναι γνωστοί οι λόγοι του Κυρίου πως κανείς προφήτης δεν είναι δεκτός στην πατρίδα του.
          Αυτός ο λόγος για την πατρίδα του Χριστού μας βοηθεί να δούμε κάποιες πτυχές της σύγχρονης πραγματικότητας.
          Η πατρίδα μας είχε τη μεγάλη ευλογία να γνωρίσει τον Χριστό και την Εκκλησία ήδη από τον α΄ αιώνα μ. Χ. Ο Απ. Παύλος και οι συνεργάτες του όργωσαν κυριολεκτικά τον ελλαδικό χώρο φέρνοντας το «φως» εξ ανατολών στην «κατείδωλον»  Ελλάδα. Η νέα πίστη πολύ γρήγορα εκτόπισε την ειδωλολατρία και έγινε κυρίαρχη στις καρδιές των ανθρώπων. Είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι από τον 1ον αι. και δυστυχώς αυτό δεν το εκτιμάμε όσο πρέπει και συμπεριφερόμαστε σαν τους Ναζαρηνούς συμπατριώτες του Χριστού και περιφρονούμε και διώκουμε την πίστη και την Εκκλησία μας.
          Η Εκκλησία αντιμετωπίζεται από πολλούς ως ξεπερασμένη πραγματικότητα, ενώ δέχονται ό,τι προέρχεται από τις ανοησίες των ανατολικών θρησκειών. Δυστυχώς άνθρωποι κάθε μορφωτικού επιπέδου προσπαθούν με κάθε τρόπο να μειώσουν την αξία της ελληνορθόδοξης παράδοσης και προβάλουν ανενδοίαστα διδασκαλίες δαιμονίων. Είναι να θλίβεται κανείς βλέποντας χριστιανούς ν’ αρνούνται το βάπτισμά τους και να ασπάζονται  βουδιστικές κ.ά. θεωρίες και αντιλήψεις και να νοσταλγούν την επιστροφή στην ειδωλολατρία και στο νεοπαγανισμό που έχουν πλέον πεθάνει οριστικά στη συνείδηση του λαού.
          Ας προσέξουμε ιδιαίτερα γιατί αυτές οι παρανοήσεις οδηγούν σε σύγχυση και ταραχή και παρανοήσεις που αποπροσανατολίζουν τον πιστό άνθρωπο από τον κύριο στόχο του, που είναι η Βασιλεία του Θεού.

Καλή Κυριακή και καλή εκκλησιαστική χρονιά


π. γ. στ.

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

Η μεγαλη κληρονομιά του Χριστιανού



 
«Μαθηταί του Κυρίου αληθείς και γνήσιοι δεν είναι οι υπερέχοντες κατά τας θεολογικάς γνώσεις ή την ακρίβειαν των μελετών, ωσάν να μας λέγη εν τω ευαγγελίω του ο Ιησούς, αλλ’ οι γνωρίζοντες εμπειρικώς, εξ ιδίας δηλονότι πείρας, τον Χριστόν, οι εφαρμόζοντες πειραματικώς εις τον βίον των και την πράξιν τας εντολάς του Κυρίου, οι αγαπώντες εν έργοις τον Θεόν και τον πλησίον, και οι έχοντες βίον καθαρόν ως το φως, του οποίου και ο ελάχιστος σπινθήρ εν σκοτεινώ τόπω φέγγει και είναι ορατός, και το οποίον φως είναι το κατ’ εξοχήν χρησιμώτατον, εξ όλων των δημιουργημάτων, διότι αυτό είναι η πηγή της ζωής, της χαράς, της κινήσεως, της υπάρξεως παντός πράγματος. Δια τούτο δε και αυτό εκλήθη το πρώτον εις ύπαρξιν. Άνευ αυτού ο κόσμος, το σύμπαν θα ήτο σκοτεινή και ζοφερά ειρκτή, όπου και η ζωή θα ήτο τελείως αδύνατος. Και οι χριστιανοί καλούνται να είναι φως του κόσμου, λόγον ζωής επέχοντες εν μέσω της όλης δημιουργίας. Καλούνται να είναι «άλας της γης», το οποίον έχει ιδιαιτέραν όλως γεύσιν, εντελώς ανομοίαν προς παν άλλο πράγμα μεμιγμένον όμως μετ’ άλλων πραγμάτων μεταδίδει εις αυτά μέρος της ουσίας του και προφυλάττει ούτως αυτά εκ της φθοράς. Το άλας είναι το αναπόφευκτον, δια την διατήρησιν της ζωής και της υπάρξεως και των ανθρώπων και των ζώων και παντός οργανικού όντος.
          Χωρίς του άλατος σήπεται και διαλύεται και διαφθείρεται η ζωή. Και εν τω ηθικώ κόσμω, αν εκλείψη το πνευματικόν άλας, εάν εκλείψουν οι δίκαιοι και υπερισχύσωσι μόνον οι ασεβείς και οι κακοί, η κοινωνία θέλει σαπή και διαφθαρή και εκλείψη. Καλούνται να είναι «ως πόλις επάνω όρους κειμένη», υπερέχοντες δια των αρετών αυτών και του ενθέου και υψηλού φρονήματος των οι χριστιανοί θα είναι ως η χρησιμεύσουσα ως καταφύγιον των περιπλανωμένων, των απερριμένων, των δυστυχών, των δεδιωγμένων, των ορφανών, των απηλπισμένων, των αδυνάτων και πτωχών».

Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης

Σάββατο 24 Αυγούστου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ευαγγέλιο : Μτ.14, 22-34




ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

          Εν ολίγοις

          Το σημερινό θαύμα που μας αφηγείται η ευαγγελική διήγηση συνέβη μετά τον χορτασμό των πεντακισχιλίων. Τότε ο Ιησούς «ηνάγκασεν τους μαθητάς αυτού εμβήναι εις το πλοίον και προάγει αυτόν εις το πέραν…». Ο ίδιος δε ανέβηκε στο όρος να προσευχηθεί κατ’ ιδίαν.
          Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού το πλοίο δοκιμάσθηκε από τους ανέμους και λίγο έλειψε να καταποντισθεί, σε σημείο μάλιστα που οι μαθητές φοβήθηκαν  πολύ γιατί είχαν συνηθίσει τη διαρκή παρουσία του Κυρίου. Τα ξημερώματα ο Χριστός ήρθε κοντά στους μαθητές περπατώντας πάνω στη λίμνη. Ο μαθητές τρομάζουν νομίζοντας ότι είναι κάποιο φάντασμα και έβαλαν τις φωνές από το φόβο τους. Ο Χριστός αμέσως τους μιλούσε και τους είπε: «Θαρσείτε, εγώ ειμί, μη φοβείσθε». Και η δοκιμασία αυτή ολοκληρώνεται με την προτροπή του Πέτρου να πάει κοντά στο Χριστό πατώντας πάνω στο νερό. Ο Πέτρος βλέποντας την θαλασσοταραχή δειλιάζει και αρχίζει να βυθίζεται στο νερό από το φόβο του. Και ο Κύριος ελεγκτικά τον επιτιμά: «Ολιγόπιστε εις τι εδίστασας;».
          Ο άνεμος κοπάζει και όλοι ήρθαν και τον προσκύνησαν λέγοντας : «Αληθινά είσαι υιός του Θεού».
          Μελετώντας τη σημερινή ευαγγελική διήγηση διαπιστώνουμε ότι αποτελούσε μία νέα εμπειρία και εξάσκηση των μαθητών στην υπομονή, την καρτερία και την προσευχή. Ο Θεός όταν πρόκειται να χαρίσει περίσσια χάρη στους εργάτες, τους δοκιμάζει και τους εκπαιδεύει με πολλούς και ποικίλους πειρασμούς.
`        Ας μη λησμονούμε ότι οι απόστολοι σε λίγο θα έβγαιναν στον κόσμο να κηρύξουν το ευαγγέλιο, ακόμη να κάνουν τέρατα και σημεία. Γι’ αυτό  έπρεπε προηγουμένως να περάσουν από δοκιμασίες  για να μην αποθαρρυνθούν και απελπιστούν σε ενδεχόμενες και αναπόφευκτες δυσκολίες και εμπόδια. Η παρουσία στη συνέχεια του Κυρίου τους έβγαλε από το φόβο όταν είδαν τη θάλασσα να γαληνεύει και να κοπάζει ο ενάντιος άνεμος.
          Ο Ιησούς είπε στους φοβισμένους και αποθαρρυμένους μαθητές: «Θαρσείτε, εγώ ειμί, μη φοβείσθε».
          Το περιστατικό αυτό μας δίνει την ευκαιρία να κατανοήσουμε και τη δική μας προσωπική  σχέση με τον Χριστό μέσα από την καθημερινότητά μας που είναι γεμάτη από φόβους, περιπέτειες και ανασφάλειες.
Ένας πατέρας της Εκκλησίας μας λέγει, ότι όταν οι μαθητές βρίσκονταν στο μέσον της θαλάσσης, ο Χριστός επέτρεπε τη φουρτούνα και τον ενάντιο άνεμο και τους άφησε να ταλαιπωρούνται όλη τη νύχτα χωρίς να τους βοηθήσει. Και τούτο για να τους αφυπνίσει την καρδιά για να  επιθυμήσουν εντονότερα την παρουσία του.
          Κατά παρόμοιο τρόπο ο Χριστός νουθετεί τον καθένα από μας και μας συνιστά να μην ζητούμε απαλλαγή από τις περιπέτειες και τα δεινά της ζωής, αλλά να έχουμε υπομονή. Και οι μαθητές μπροστά στον κίνδυνο ταράχθηκαν και άρχισαν να ανησυχούν, αλλά νόμισαν ότι σώθηκαν καθώς βλέπουν το Χριστό επί των κυμάτων. Εντύπωση πάντως προκαλεί το γεγονός, ότι ο Ιησούς δεν φανερώθηκε αμέσως, ούτε διάλυσε και το σκοτάδι. Με τον τρόπο αυτό γυμνάζει τους μαθητές Του να έχουν καρτερία μπροστά στα διάφορα αδιέξοδα της ζωής.
          Ο Χριστός μπροστά στον κίνδυνο έδωσε θάρρος στους μαθητές του λέγοντας: «Θαρσείτε, εγώ ειμί , μη φοβείσθε». Αλλά την ίδια προτροπή και υπόσχεση απευθύνει στον καθένα από μας ο Χριστός. Αλήθεια πόσες τρικυμίες και θαλασσοταραχές και ενάντιους ανέμους δεν συναντάμε στην πορεία της ζωής μας, όχι μόνο εμείς αλλά και η ιστορία της Εκκλησίας;
          Το να χάνουμε το θάρρος μας μπροστά στους κινδύνους είναι δείγμα χαμηλής εκτίμησης του εαυτού μας και άρνηση και απόρριψη της δύναμης του Θεού. Διότι όταν χάνεται η εμπιστοσύνη στη χάρη και τη δύναμη του ευαγγελικού λόγου, η σχέση μας με τον Χριστό απειλείται με διάλυση. Και τότε πράγματι κινδυνεύουμε να καταποντιστούμε μέσα στη θάλασσα των συμβιβασμών και της απόγνωσης χάνοντας την ζωντανή παρουσία του Θεού στη ζωή μας.
          Είναι παρατηρημένο πως όσο λιγότερο αντιλαμβανόμαστε την παρουσία του Χριστού στη ζωή μας, τόσο περισσότερο αμφιβάλλουμε για τη δύναμη Του και εκθέτουμε τον εαυτό μας σε κινδύνους που μας απειλούν.
          Ο Απ. Πέτρος στη δύσκολη στιγμή του κινδύνου φωνάζει : «Κύριε, σώσον με». Η κραυγή αυτή φανερώνει την ταπείνωση και την εμπιστοσύνη του προς τον Χριστό και ο Κύριος τον Αφήνει να συναισθανθεί την αδυναμία του και να εκφρασθεί έτσι ελεύθερα. Κι όμως ο Χριστός ήταν κοντά του, όπως και στους άλλους μαθητές. Έτσι ακριβώς βρίσκεται και κοντά μας, διότι μέσα σ’ Αυτόν «ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν».
          Ο Ιησούς είναι κοντά μας, στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα της ζωής  περισσότερο απ’ όσο νομίζουμε. Τόσο  κοντά μας μάλιστα που καμία φοβία ή άγχος ή και απελπισία ακόμα δεν μπορεί να κλονίσει.

Καλή Κυριακή

π. γ. στ.
           

Τη αυτή ημέρα...






24 Αυγούστου, του Αγίου Εθνομάρτυρος και ιερομάρτυρος Κοσμά του Αιτωλού

Των Πανελλήνων ο Άγιος

          Απολυτίκιον  Ήχος δ΄ Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ εκουσίως…

          Τω ομοτίμω τοις σοφοίς αποστόλοις, ιερομάρτυρι Κοσμά τω γενναίω, οι ακριβώς επόμενοι ταις τούτου διδαχές, δεύτε και προσπέσωμεν, ευσεβείας εν πόθω, λύσιν εξαιτούμενοι, παθημάτων ποικίλων. Και γαρ πλουτούμεν τούτον ιατρόν, θερμόν προστάτην, και πρέσβυν ακοίμητον.

         
Η επίδραση των Διδαχών του στο νησί της Κεφαλληνίας

Από την «Ιστορία Κεφαλληνίας» του Λοβέρδου μεταφέρουμε μια μικρή χαρακτηριστική περικοπή: 

          «Η αυστηρότης του ήθους, η ευαγγελική απλότης των λόγων και η δύναμις των επιχειρημάτων του επέφεραν τοιαύτην μεταβολήν ηθών, ώστε πολέμιαι οικογένειαι εφαίνοντο συμβιούσαι αδελφικώς, ασπαζόμεναι αλλήλας και αιτούμεναι αμοιβαίως συγχώρησιν. Άνθρωποι διαπράξαντες βαρέα εγκλήματα εφαίνοντο κλαίοντες πικρώς τα αμαρτήματά των και πανταχόθεν προσερχόμενοι εις εξομολόγησιν. Γάμοι διαλελυμένοι από πολλών ετών πάλιν απεκαθίσταντο. Πόρναι εγκατέλειπον το αισχρόν αυτών έργον και επέστρεφον πλήρεις μετανοίας. Δεσποινίδες πλούσιαι και καλαί- ωραίες τα πολύτιμα αυτών κοσμήματα εδωρούντο τοις πτωχοίς ή τοις ναοίς. Δίκαι κατάπαυσαν. Κλοπιμαία επεστράφησαν. Ύβρεις συνεχωρήθησαν».

π. γ.

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ευαγγέλιο : Μτ. 14,14-22




Ο ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΟΣ ΑΡΤΟΣ: Η ΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ


            Εν ολίγοις


            Ένα από τα πιο εντυπωσιακά θαύματα μας αναφέρει η σημερινή διήγηση: Το χορτασμό των πεντακισχιλίων ανθρώπων με πέντε άρτους και δυο ψάρια. Μόλις ο Ιησούς πληροφορήθηκε το θάνατο του Αγ. Ιωάννη του Βαπτιστού αναχώρησε στην έρημο για να φυλάξει τον εαυτό ΤΟΥ για την κατάλληλη ώρα. Οι κάτοικοι όμως των γύρω περιοχών τον ακολούθησαν και βλέποντας το πλήθος του λαού τους ευσπλαγχνίσθηκε και στο χώρο αυτό έκανε το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων.
            Καθώς περνούσε η ώρα οι μαθητές υπενθυμίζουν στον Ιησού, ότι ο τόπος είναι έρημος και δεν υπάρχει δυνατότητα εξευρέσεως τροφίμων. «΄Ερημος ο τόπος έστιν και η ώρα ήδη παρήλθεν. Απόλυσον τους όχλους, ίνα απελθόντες εις τας κώμας αγοράσωσιν εαυτοίς βρώματα». Και ο Χριστός τους λέγει : δώστε τους εσείς να φάνε. Και φέρνουν πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Αυτός στρέφει τα μάτια του στον ουρανό, τα ευλόγησε και τους τα έδωσε να τα μοιράσουν. Το θαύμα είχε γίνει. Οι μαθητές έκπληκτοι βλέπουν ότι έφαγαν όλοι, χόρτασαν και περίσσεψαν και δώδεκα κοφίνια.
            Πολλοί μπορεί να διερωτηθούν: τι νόημα μπορεί να έχει το θαύμα αυτό ή και τα άλλα που αναφέρονται μέσα στα ι. Ευαγγέλια; Έχουν  ήδη περάσει δύο χιλιάδες χρόνια και πλέον μέχρι σήμερα. Το νόημα έχουν στη σημερινή εποχή μας; Αυτό αποτελεί και μία αφορμή πολλοί να μην μελετούν την Αγ. Γραφή, λέγοντας ότι οι διηγήσεις της δεν έχουν κάποιο ενδιαφέρον για την εποχή μας! Βέβαια να δούμε τα πράγματα έτσι απλά οι βιβλικές διηγήσεις πολλές φορές μας αφήνουν αδιάφορους.
Πρέπει όμως να έχουμε υπόψη μας, ότι όταν μελετούμε την Αγ. Γραφή, δεν το κάνουμε για να δούμε τι έγινε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, αλλά γιατί πιστεύουμε, ότι εμπεριέχει την αποκάλυψη του Θεού η οποία απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών. Η Αγ. Γραφή δεν χάνει ποτέ την αξία της και την επικαιρότητα της, αλλά όσα αναφέρει αποκτούν  νόημα σε κάθε εποχή ανάλογα με τις ανάγκες που κάθε εποχή αντιμετωπίζει. Ο ίδιος Ο Θεός απαντά στα ερωτήματα μας και μας βοηθεί
Να βλέπουμε τα πράγματα από μία άλλη οπτική γωνία, με την προϋπόθεση βέβαια ότι έχουμε την ανάλογη διάθεση να τα δούμε.
            Αλλά το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων έχει και άλλες όψεις όπως:
-          Ο Χριστός πριν θαυματουργήσει προσεύχεται στον Πατέρα Του για να δείξει την τέλεια ανθρώπινη φύση Του.
-          Δίνει στους μαθητές του οι ίδιοι να μοιράσουν τους άρτους στο λαό για να θυμούνται το θαύμα και για να μην νομισθεί ότι πρόκειται για κάποια φαντασία. Εξ άλλου τα περισσεύματα των κλασμάτων αποτελούν δείγματα αυτής της αλήθειας.
-          Ακόμα το θαύμα αυτό είναι ένα σύμβολο της Θ. Ευχαριστίας , διότι αυτή είναι ο ουράνιος άρτος για τον άνθρωπο. Ο Κύριος τρέφει το λαό του και την Εκκλησία του με τον Εαυτό του, διότι Αυτός είναι ο ουράνιος και ζωοποιός ΄Αρτος.
-          Υπάρχει και μία άλλη παράμετρος του σημερινού θαύματος που εγγίζει το λεγόμενο κοινωνικό πρόβλημα και τις βιοποριστικές ανάγκες των ανθρώπων, αλλά με τρόπο μαγικό. Πολλοί άνθρωποι της εποχής του Χριστού νόμιζαν ότι κάθε μέρα  θα έκανε ο Χτιστός ένα τέτοιο θαύμα και δεν θα είχαν ανάγκη να εργάζονται.
Ο Χριστός βέβαια δεν περιφρονεί τα υλικά αγαθά, αλλά τα ιεραρχεί. «Ζητείτε πρώτον την βασιλεία του Θεού και ταύτα πάντα  προστεθήσεται αυτοίς». Το άγχος και η επίπονη προσπάθεια για την απόκτηση των υλικών αγαθών απορρίπτονται από την Εκκλησία, η οποία συνιστά: «επίρριψον επί τον Κύριον την μέριμνα σου και αυτός σε διαθρέψει».
Ο Χριστός σήμερα με τη συμπεριφορά του μας δίδαξε πως πρέπει να προηγούνται οι πνευματικές ανάγκες και τα ενδιαφέροντα  έναντι των υλικών. Γι’ αυτό πρώτα διδάσκει το λαό και μετά κάνει τι θαύμα και τους δίνει να φάνε.
Ο λόγος του Χριστού προς τους μαθητές : «δότε αυτοίς υμείς φαγείν» απευθύνεται και σε μας σήμερα. Η ευθύνη για την αντιμετώπιση της πείνας πέφτει σε μας τους χριστιανούς. Και όσο πιο συνειδητά μετέχουμε στο μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας δηλ. γινόμαστε ευχαριστιακοί, τόσο πιο υπεύθυνη στάση και συμπεριφορά δείχνουμε απέναντι στους πεινώντας συνανθρώπους μας.
            Και η ευχαριστιακή αυτή τροφή αποτελεί ένα πρώτο βήμα για να περιορίσουμε και, γιατί όχι να εξαλείψουμε, τις ποικίλες  μορφές του κακού μέσα στον κόσμο.

π. γ. στ.

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Πρωταθλητής του Πόνου



Έχεις βάλει στόχους. Έχεις όνειρα. Όλη σου η ζωή μαρτυρά πως προχωράς για μια σπουδαία καριέρα. Και ξαφνικά… μια ανίατη ασθένεια καταστρέφει όλα σου τα όνειρα.
Αυτά ακριβώς αντιμετώπισε ο Παύλος Κούλης. Γεννήθηκε το 1946 στην Πάτρα. Ήταν μέλος των Χαρούμενων Αγωνιστών Πατρών. Τελειώνοντας το σχολείο, έδωσε και πέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις στην Νομική, στην Φιλοσοφική και την Θεολογική. Διάλεξε την τελευταία, την οποία και τελείωσε ως αριστούχος. Ταυτόχρονα ήταν χοράρχης της χορωδίας της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης Αθηνών και κυκλάρχης. Και τότε ήρθε το νέο: διάγνωση πως πάσχει από σκλήρυνση κατα πλάκας… Ήταν 23 ετών όταν έγινε η διάγνωση.
Η νέα παραγωγή της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης, με τίτλο “Πρωταθλητής του Πόνου”, παρουσιάζει την ζωή του Παύλου Κούλη, ενός ανθρώπου που ήρθε αντιμέτωπος με τον πόνο και, με πολύ αγώνα, κατάφερε να τον νικήσει. Στο ντοκιμαντέρ, το οποίο θα είναι διαθέσιμο στον ιστότοπο της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης – www.xfd.gr – από τις 22 Σεπτεμβρίου, μιλούν άνθρωποι που γνώρισαν και έζησαν από κοντά τον Παύλο και περιγράφουν πώς κατάφερε να αποδεχτεί την δοκιμασία που του έστειλε ο Θεός και να την εκλάβει ως ευεργεσία…


Πατήστε εδώ για να δείτε το trailer:



Πηγή: http://www.xfd.gr/

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

"Μια Παναγιά"



                   

"Μια Παναγιά
μιαν αγάπη μου έχω κλείσει
σ’ ερημοκλήσι αλαργινό
κάθε βραδιά
της καρδιάς την πόρτα ανοίγω
κοιτάζω λίγο και προσκυνώ.

Πότε θα `ρθει, πότε θα `ρθει
το καλοκαίρι
πότε τ’ αστέρι θ’ αναστηθεί
να σου φορέσω στα μαλλιά
χρυσό στεφάνι
σαν πυροφάνι σ’ ακρογιαλιά.

Μια Παναγιά
μιαν αγάπη μου έχω κλείσει
σ’ ερημοκλήσι αλαργινό
    κάθε βραδιά
   της καρδιάς την πόρτα ανοίγω
    δακρύζω λίγο και προσκυνώ."


Πηγή: Νίκος Γκάτσος

Τον Δεκαπενταύγουστο κορυφώνεται ο πάνδημος εορτασμός της Θεοτόκου




           
            Η Θεοτόκος αποτελεί το πλέον αγαπητό πρόσωπο της ελληνικής ορθόδοξης λαϊκής λατρείας. Στην Παναγία προσβλέπει ο λαός και αυτήν επικαλείται σε κάθε προσωπική, οικογενειακή και συλλογική δυσκολία.
          Το αρχέτυπο της Παναγίας ως μητέρας όλων των ανθρώπων προερχόμενο από την ιδιότητά της ως Μητέρας του Θεανθρώπου Χριστού, κυριαρχεί σ’ όλες τις σχετικές παραδόσεις, τις προσευχές και τις αντιλήψεις του λαού μας. Η ωραιότερη γιορτή της Παναγίας και η πιο σημαντική ανάμεσα στις θεομητορικές εορτές, είναι εκείνη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
          Ο φιλόθεος και φιλόθρησκος λαός μας που τιμά τη Θεοτόκο ως μητέρα, καταφυγή και σκέπη του ανθρωπίνου γένους, συγκινείται βαθιά από τον θάνατό της, έχοντας προετοιμαστεί πνευματικά με την νηστεία που προηγείται της εορτής και τις καθημερινές παρακλήσεις που ψάλλονται σ’ όλους τους ναούς, ο πιστός άνθρωπος φτάνει στην εορτή της Κοιμήσεως με αισθήματα χαρμολύπης, που την κάνουν να παρομοιάζει με Πάσχα.-«Πάσχα του καλοκαιριού». Μάλιστα σε πολλούς ναούς  κατά τον πανηγυρικό εσπερινό στολίζουν τον επιτάφιο της Παναγίας, τον οποίο περιφέρουν και ψάλλουν τα εγκώμια σε τρείς στάσεις ως παραλλαγή του επιτάφιου  θρήνου της Μ. Παρασκευής. Το έθιμο αυτό ξεκίνησε από τους Αγ. Τόπους, μετά από τη νήσο Πάτμο  και  στις μέρες μας σε πολλούς τόπους.
          Η Κοίμηση της Θεοτόκου εορτάζεται σε όλους τους ελληνικούς τόπους. Ξεχωρίζουν όμως τα αιγαιοπελαγίτικα προσκυνήματα όπως της Παναγίας της Αγιάσου, της Κύκκου στην Κύπρο, η Σπηλιανή, η Εκατονταπυλιανή στην Πάρο, η Εικοσιφοίνισσα στο Παγγαίο κ.α. Ανάμεσα σ’ αυτά τα προσκυνήματα την πρώτη θέση έχει η Μεγαλόχαρη της Τήνου. Παράλληλα υπάρχουν προσκυνήματα που συνδέονται στενά με την ιστορική μνήμη και την εθνοτική ταυτότητα ορισμένων πληθυσμιακών ομάδων. Το πιο χαρακτηριστικό είναι η Παναγία Σουμελά στο όρος Βέρμιο, εθνικό και θρησκευτικό κέντρο του ποντιακού ελληνισμού.
          Αξίζει  εδώ να σημειώσουμε και την Παναγία που βρίσκεται στο Μαρκόπουλο Κεφαλληνίας, όπου κάθε χρόνο εμφανίζονται το Δεκαπενταύγουστο ιδιόμορφα φιδάκια και το οποία εξαφανίζονται μετά την εορτή, για να εμφανισθούν τον επόμενο χρόνο.
          Αυτά και άλλα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αποτελούν χαρακτηριστικές μορφές της εξέχουσας και κεντρικής θέσης της Παναγίας στην νεοελληνική θρησκευτική παράδοση. Ο Θεοτοκεντρισμός αυτός είναι μία παράδοση που κυριαρχεί και κορυφώνεται κάθε Αύγουστο κατά τη μεγάλη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, την οποία ο λαός πολύ σωστά ονόμασε «Πάσχα του καλοκαιριού».

Πηγή: Μ.Γ.Βαρβούνης

Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Αγία Βαρβάρα




ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΑΣ ΒΑΡΒΑΡΑΣ ΠΑΤΡΩΝ
  

Α Ν Α Κ Ο Ι Ν Ω Σ Η

          Την προσεχή Τρίτη 13 Αυγούστου, το απόγευμα μετά την ακολουθία του Παρακλητικού Κανόνα θα τελεσθεί το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου προς αγιασμό των πιστών και ως πνευματική ετοιμασία εν όψει της επικείμενης  μεγάλης εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου  και της συμμετοχής των στη Θ. Κοινωνία.
         
Την δε Τετάρτη, 14 Αυγούστου μετά την ακολουθία του πανηγυρικού Εσπερινού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, θα ψαλλούν τα Εγκώμια της Θεοτόκου.

          Η συμμετοχή των πιστών κρίνεται απαραίτητη σε όλες  τις πνευματικές εκδηλώσεις που διοργανώνονται από τις εκκλησιαστικές κοινότητες προς τιμή της Υπεραγίας Θεοτόκου, της Μητέρας του Κυρίου και  ημών.

Καλό Δεκαπενταύγουστο  και η χάρη της Παναγίας να σκέπει και να  χαριτώνει τον πιστό λαό του Θεού.



                                                                                ΕΚ ΤΟΥ  ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ

Τζαμί, η Αγία Σοφία Τραπεζούντας



 
Προσβολή για την ιστορία

        Με κουρτίνες και χαλιά κάλυψαν οι τουρκικές αρχές τις ανεκτίμητης αξίας βυζαντινές τοιχογραφίες και ψηφιδωτά της Αγίας Σοφίας Τραπεζούντας, προκειμένου να λειτουργήσει ο ναός ως τέμενος.
          Η βυζαντινή εκκλησία, που χρονολογείται από την εποχή των Κομνηνών, λειτουργούσε από το 1061, ως μουσείο. Πρόσφατα η δικαιοδοσία του ναού      μεταβιβάστηκε με δικαστική απόφαση από το υπουργείο Τουρισμού στη γενική διεύθυνση Βακουφίων, το οποίο με τη σειρά του, αποφάσισε την επαναλειτουργία του ως τζαμί, έπειτα από περίπου μισό αιώνα.
          Η πρώτη προσευχή έγινε προ ημερών, αφού τα ψηφιδωτά του δαπέδου   καλύφθηκαν με χαλιά και οι εικονογραφίες, στους τοίχους, με σύστημα κουρτινών. Όπως υποστήριξε ο επικεφαλής της διεύθυνσης Βακουφίων στην αρμοδιότητα του οποίου ανήκει πλέον η Αγία Σοφία, δεν καρφώθηκε ούτε ένα καρφί και δεν προκλήθηκε στο μνημείο η παραμικρή ζημιά.
          Η απόφαση, ωστόσο, των τουρκικών αρχών για την μετατροπή του μουσείου σε τζαμί προκάλεσε αντιδράσεις σε κύκλους προοδευτικών ακαδημαϊκών. Ο Ενγκίν Ακγιουρέκ, καθηγητής Βυζαντινής Τέχνης του πανεπιστημίου της ΚΠολης, κατηγόρησε την κυβέρνηση Ερντογάν ότι με την απόφασή της αυτή «συνεχίζει την Άλωση της Τραπεζούντας και δείχνει ότι δεν ανέχεται την διαφορετικότητα. Ο ίδιος επισημαίνει ότι πρόκειται για ένα κτίσμα που είναι παγκοσμίως γνωστό και πως μαζί με τη Μονή Σουμελά αποτελούν τα δύο σημαντικότερα βυζαντινά μνημεία της περιοχής.
          Υπενθυμίζεται ότι είναι η δεύτερη περίπτωση, τα τελευταία χρόνια, που οι τουρκικές αρχές μετατρέπουν έναν ιστορικό βυζαντινό ναό από μουσείο σε τζαμί. Προηγήθηκε ο ναός της Αγίας Σοφίας στη Νίκαια της Βιθυνίας όπου συνεκλήθη το 787, η Ζ΄ Οικ. Σύνοδος.

Πηγή: «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ», φ. 897. Ιούλιος 2013

Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

"Παναγία Δέσποινα..."



 
Ψάλλει ο διακο-Διονύσιος Φιρφιρής

Επίπονα τα πνευματικά



          “Μέσα στον κόσμο που ζούμε, πρέπει να έχουμε διαπιστώσει πόσο χρόνο χρειάζεται ένας καλλιτέχνης για ν’ ασκηθεί στην τέχνη του, και πόσο κόπο πρέπει να καταβάλλει γι’ αυτό. Δεν είναι λοιπόν φυσικό, που ό, τι έχει σχέση με την τέχνη των τεχνών, την πνευματική ζωή, απαιτεί ακόμα περισσότερο χρόνο και ακόμα μεγαλύτερο κόπο;
          Προσευχήσου στο Θεό να σου στείλει τη χάρη Του, για να μελετάς και να κατανοείς σωστά τους Πατέρες, για να μιμείσαι τα πρότυπα που εκείνοι προβάλλουν, για να δεις καθαρά τη δική σου αδυναμία. Δεν θα σ’ αφήσει ο Θεός να ζητάς και να περιμένεις για πολύ. Θα σου δώσει βοήθεια.
          Στο μεταξύ, εξέτασε προσεκτικά τις κινήσεις της καρδιάς σου, παρατήρησε τις περιπλοκές των λογισμών σου, εξιχνίασε τις προθέσεις και τα βαθύτερα κίνητρα όλων των λόγων, των έργων και της συμπεριφοράς σου.”

Όσιος Μακάριος της Όπτινα

Φιλαργυρία, Κίνδυνος- Θάνατος



Η φιλαργυρία είναι ένα φοβερό και θανάσιμο πάθος. Αμφιβάλλετε; Αν αμφιβάλλετε, διαβάστε με προσοχή την παρακάτω  συνταρακτική ιστορία.
Στα χρόνια του βασιλιά των Περσών Σαβωρίου (330), ζούσε κάποιος ιερέας, Παύλος ονομαζόμενος, κοντά σ’ ένα χωριό που ονομαζόταν Αζά. Ήταν πλούσιος και φιλοχρήματος, και είχε μαζί του και πέντε κανονικές , δηλαδή παρθένες μοναχές, που ήταν στολισμένες με τη λαμπρότητα των αρετών. Αυτός λοιπόν, ιερουργούσε και συνέψαλλε μ’ αυτές, και όσα χρήματα έδιναν σ’ αυτόν οι μοναχές, αυτός τα θησαύριζε για τον εαυτό του. Όταν όμως έγινε γνωστό ότι ο πρεσβύτερος Παύλος ήταν πλουσιότατος, οι Πέρσες ζήτησαν, με την απειλή ότι θα τον θανατώσουν, ή να αρνηθεί αυτός και οι μαζί μ’ αυτόν οι παρθένες τη θρησκεία του, ή να παραδώσει τους θησαυρούς του. Αυτός τότε, προτίμησε τον πλούτο και δέχτηκε τη θρησκεία των Περσών. Τις δε παρθένες, που αρνήθηκαν να ακολουθήσουν το προδοτικό  παράδειγμά του και να αρνηθούν το Χριστό, τις έσφαξε ο ίδιος με τα χέρια του. Τότε άγγελοι παρέλαβαν τις άγιες ψυχές της Θέκλας, της Μαριάμνης, της Μάρθας, της Μαρίας και της Ενναθά και τις οδήγησαν στον ουράνιο νυμφίο τους για να χαίρονται και να δοξάζονται αιώνια . Ο δε ταλαίπωρος ιερέας δεν πρόλαβε να χαρεί τον πλούτο του. Οι Πέρσες προκειμένου να πάρουν τους θησαυρούς του, το επόμενο βράδυ τον έπνιξαν. Έτσι ο δυστυχής εξαιτίας του καταραμένου και θανασίμου πάθους της φιλαργυρίας έχασε όχι μόνο την επίγεια ζωή του, αλλά και την αιώνια ζωή.   

Του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

ΚΥΡΙΑΚΗ Ζ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Ευαγγέλιο : Μτ. 9, 27-35






ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΕΠΕΜΒΑΣΕΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

          Εν ολίγοις

          Η σημερινή ευαγγελική διήγηση μας περιγράφει τη θεραπεία δύο τυφλών ανθρώπων και ενός κωφού. Οι θαυματουργικές αυτές θεραπείες είναι αντιπροσωπευτικές και άλλων θαυμάτων που συναντάμε στα ευαγγέλια. Βασική προϋπόθεση όλων αυτών των θαυματουργικών θεραπειών είναι η ζωντανή πίστη. Γι’ αυτό ο Ιησούς ζητά να πληροφορηθεί αν αυτοί πιστεύουν ότι μπορεί να τους βοηθήσει, και αφού διαπίστωσε την ύπαρξη της πίστης, αγγίζει τα κλειστά μάτια τους με τα δάκτυλά του και ξαναβρίσκουν οι τυφλοί το φως τους. 
          Στη συνέχεια του έφεραν ένα κωφάλαλο που είχε καταληφθεί από το πονηρό πνεύμα, εκβάλλει το δαιμόνιο και επανήλθε η ακοή και η λαλιά του.
          Συμβαίνει όμως το εξής περίεργο: Ενώ όλοι ομολογούν ότι ποτέ στο γένος τους δεν ξανάγιναν τέτοια θαύματα, οι Φαρισαίοι έλεγαν, ότι ο Χριστός βγάζει τα δαιμόνια με τη βοήθεια των δαιμόνων.
          Ο ι. ευαγγελιστής  με τα θαύματα αυτά, αλλά και όσα αναφέρονται στα ευαγγέλιό του, θέλει να μας δείξει δύο πράγματα: Πρώτον ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας και δεύτερον ότι ο Κύριος καθαρίζοντας λεπρούς, θεραπεύοντας παραλύτους, ανασταίνοντας νεκρούς, φανερώνει ποιο είναι ακριβώς το έργο Του. Ο Χριστός μ’ ένα Του λόγο εκδιώκει ό, τι υπονομεύει και καταστρέφει τη ζωή και απελευθερώνει τον άνθρωπο από τη φθορά και τον θάνατο.
          Οι περιπτώσεις των θαυμάτων που αναφέρουν τα ι. ευαγγέλια δεν είναι μόνο κάποια έκτακτα υπερφυσικά γεγονότα που μπορούν να μας εντυπωσιάσουν. Είναι δείγματα της αγάπης του Θεού προς τον αδύνατο και πάσχοντα άνθρωπο.
          Το θαύμα είναι σημάδι μιας γνήσιας πίστης, αλλά και εγγύηση της αλήθειας του ευαγγελικού κηρύγματος. Το θαύμα δεν έχει καμία σχέση με την επίδειξη και την εκμετάλλευση, που μπορούν να οδηγήσουν στη γελοιοποίηση την πίστη. Είναι αποτέλεσμα της αγάπης του Θεού που οικοδομεί πνευματικά τον άνθρωπο. Σε άλλη περίπτωση ο Χριστός αρνείται να κάνει ένα θαύμα, όπως στην πατρίδα του τη Ναζαρέτ- γιατί έλειπε η πίστη. Για τον πιστό το θαύμα είναι ένα παράθυρο στο μέλλον που μας επιτρέπει να δούμε για λίγο τον κόσμο του μέλλοντος, της Βασιλείας του Θεού.
          Είναι γνωστό το πόσο οι άνθρωποι επιζητούν να δουν, έστω κι ένα θαύμα, και πόσο εντυπωσιάζονται απ’ αυτό! Βέβαια η παρουσία του μπορεί να οικοδομεί, αλλά πρέπει να γνωρίζουμε ότι έχει ένα προσωρινό χαρακτήρα, γιατί ακόμη κι αν θεραπευθούμε από μία ασθένεια, πάλι θα αρρωστήσουμε και πάλι θα συναντήσουμε δυσκολίες και προβλήματα στη ζωή μας.
          Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι οι θαυματουργικές ενέργειες του Θεού στη ζωή μας είναι αποτέλεσμα της αγάπης Του, την οποία αδυνατούμε να καταλάβουμε, αλλά όμως καλούμαστε να πιστέψουμε. Μία τέτοια πίστη είναι πηγή δυνάμεως, όταν τα πράγματα μας απογοητεύουν στη ζωή και μας δημιουργούν πνεύμα ηττοπάθειας, και περιμένουμε ν’ ακούσουμε «κατά την πίστιν υμών γενηθήτω».
          Εκτός όμως από την πιστή έχουμε και την αρνητική τοποθέτηση των ανθρώπων απέναντι στην θαυμαστή αγάπη του Θεού. Θυμίζουν τους Φαρισαίους του σημερινού ευαγγελίου, οι οποίοι παραμορφώνουν την πραγματικότητα, για να διαστρεβλώσουν την αλήθεια. Επιδιώκουν να συσκοτίσουν την αγάπη του Θεού για τους πονεμένους από τη φθορά και την αμαρτία ανθρώπους, καταλογίζοντας τη θαυμαστή θεραπεία στις δαιμονικές ενέργειες.
          Αλλά μία τέτοια στάση των αδίστακτων κατηγόρων της αγάπης και της δύναμης του Θεού, τη συναντάμε και σήμερα και σε ανθρώπους κάθε εποχής. Πρόκειται για ανθρώπους εγκλωβισμένους στη φυλακή του ορθολογισμού που φθάνουν στο σημείο ν’ απορρίπτουν ακόμη και τα πιο φανερά θαύματα. Τα αποδίδουν σε φαντασιώσεις, στη τύχη, στη σύμπτωση, σε ανεξήγητα φαινόμενα κ.α. παρά στη δύναμη του Θεού.
          Και φυσικά δεν υπάρχουν λογικές αποδείξεις των θαυμάτων του Θεού. Αυτά τα αναγνωρίζουν οι πιστοί και ταπεινοί τη καρδία άνθρωποι, οι απλοϊκοί και οι καλοπροαίρετοι.
          Τελικά μόνο με τη νέκρωση της λογικής και την καταπολέμηση του εγωισμού μας μπορούμε να ζήσουμε τη νέα ζωή η οποία θα μας προσφέρει καθημερινές εκπλήξεις βλέποντας και βιώνοντας τα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού.

          π. γ. στ.

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

Μην πολλαπλασιάζεις τις αφορμές των πόνων





          Όταν προσευχόμαστε στο Θεό: «Δώσε μας το ψωμί», δεν ζητάμε την απόλαυση, ούτε τον πλούτο, ούτε τα στολισμένα με άνθη φορέματα, ούτε χρυσά στολίδια…Ούτε ακόμη κοπάδια από άλογα και ζώα και βόδια και πλήθη από τ’ άλλα κοπάδια… ούτε μουσικά προγράμματα, ούτε τίποτα άλλο παρόμοιο. Γιατί όλα αυτά αποσπούν την ψυχή από την ιερότερη και σπουδαιότερη φροντίδα.
          Αλλά ζητάμε από το Θεό το ψωμί. Βλέπεις πόση ευρύτητα έχει η διδασκαλία; Πόσες αλήθειες περικλείονται στη σύντομη αυτή φράση; Με το λόγο αυτό φωνάζει καθαρά σε κείνους που καταλαβαίνουν: «Σταθείτε, άνθρωποι και μην απλωνόσαστε σε πράγματα μάταια με τις επιθυμίες σας. Σταματήστε και μην πολλαπλασιάζετε σε βάρος σας τις αφορμές των πόνων. Μικρό είναι το χρέος σου προς τη φύση. Στο σαρκίο σου χρωστάς την τροφή, πράγμα που είναι μετρημένο κι εύκολα το προμηθεύεσαι, αν φυσικά αποβλέπεις στην ικανοποίηση της ανάγκης.
          Γιατί αυξάνεις σε βάρος σου τους φόρους; Για ποιο λόγο έφερες τον εαυτό σου και τον υποδούλωσες σε τόσα χρέη; Και ψάχνεις για ασήμι στα μεταλλεία, και βγάζεις το χρυσάφι κι αναζητάς τη διάφανη ύλη; Μόνο και μόνο για να καλοτρώει το στομάχι σου, αυτός ο εισπράκτορας που αδιάκοπα εισπράττει τους φόρους; Στο στομάχι είναι απαραίτητο το ψωμί που θ’ αναπληρώσει το αναγκαίο για το σώμα.
          Εσύ όμως κάνεις εμπορικά ταξίδια στην Ινδία και θαλασσοδέρνεις στη θάλασσα των βαρβάρων και παραδίνεις τον εαυτό σου σε θαλασσινά ταξίδια που διαρκούν ολόκληρο χρόνο, για να κάμεις απολαυστική την τροφή με όσα μπορείς να μεταφέρεις από εκεί. Και δεν σκέφτεσαι πως η αίσθηση εκείνων που προκαλούν την ευχαρίστηση τελειώνει στον ουρανίσκο. Ακόμη και κείνο που έχει καλή όψη και καλή ευωδία και είναι εύγεστο προσφέρει στην αίσθηση στιγμιαία και φευγαλέα την ευχαρίστηση.  Ο καλός σπόρος του νοικοκύρη είναι το σιτάρι. Κι από το σιτάρι γίνεται το ψωμί. Ενώ η απόλαυση είναι το ζιζάνιο, που έσπειρε ο εχθρός δίπλα στο στάρι. Όταν όμως οι άνθρωποι παραμελούν να υπηρετούν τη φύση με όσα είναι απαραίτητα, τότε πραγματικά «συμπνίγονται» με τις φροντίδες για τα μάταια και μένουν πνευματικά υποανάπτυκτοι, επειδή η ψυχή απασχολείται διαρκώς με αυτά.

Πηγή: Άγ. Γρηγόριος Νύσσης, «Λόγοι εις την προσευχήν»