Η φιλαργυρία είναι ένα φοβερό και θανάσιμο πάθος.
Αμφιβάλλετε; Αν αμφιβάλλετε, διαβάστε με προσοχή την παρακάτω συνταρακτική ιστορία.
Στα χρόνια του βασιλιά των Περσών Σαβωρίου (330), ζούσε
κάποιος ιερέας, Παύλος ονομαζόμενος, κοντά σ’ ένα χωριό που ονομαζόταν Αζά.
Ήταν πλούσιος και φιλοχρήματος, και είχε μαζί του και πέντε κανονικές , δηλαδή
παρθένες μοναχές, που ήταν στολισμένες με τη λαμπρότητα των αρετών. Αυτός
λοιπόν, ιερουργούσε και συνέψαλλε μ’ αυτές, και όσα χρήματα έδιναν σ’ αυτόν οι μοναχές,
αυτός τα θησαύριζε για τον εαυτό του. Όταν όμως έγινε γνωστό ότι ο πρεσβύτερος
Παύλος ήταν πλουσιότατος, οι Πέρσες ζήτησαν, με την απειλή ότι θα τον
θανατώσουν, ή να αρνηθεί αυτός και οι μαζί μ’ αυτόν οι παρθένες τη θρησκεία
του, ή να παραδώσει τους θησαυρούς του. Αυτός τότε, προτίμησε τον πλούτο και
δέχτηκε τη θρησκεία των Περσών. Τις δε παρθένες, που αρνήθηκαν να ακολουθήσουν
το προδοτικό παράδειγμά του και να
αρνηθούν το Χριστό, τις έσφαξε ο ίδιος με τα χέρια του. Τότε άγγελοι παρέλαβαν
τις άγιες ψυχές της Θέκλας, της Μαριάμνης, της Μάρθας, της Μαρίας και της
Ενναθά και τις οδήγησαν στον ουράνιο νυμφίο τους για να χαίρονται και να
δοξάζονται αιώνια . Ο δε ταλαίπωρος ιερέας δεν πρόλαβε να χαρεί τον πλούτο του.
Οι Πέρσες προκειμένου να πάρουν τους θησαυρούς του, το επόμενο βράδυ τον
έπνιξαν. Έτσι ο δυστυχής εξαιτίας του καταραμένου και θανασίμου πάθους της
φιλαργυρίας έχασε όχι μόνο την επίγεια ζωή του, αλλά και την αιώνια ζωή.
Του ενορίτου μας Νικολάου Βοϊνέσκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου