Η μεγαλη κληρονομιά του Χριστιανού

 

«Μαθηταί του Κυρίου αληθείς και γνήσιοι δεν είναι οι υπερέχοντες κατά τας θεολογικάς γνώσεις ή την ακρίβειαν των μελετών, ωσάν να μας λέγη εν τω ευαγγελίω του ο Ιησούς, αλλ’ οι γνωρίζοντες εμπειρικώς, εξ ιδίας δηλονότι πείρας, τον Χριστόν, οι εφαρμόζοντες πειραματικώς εις τον βίον των και την πράξιν τας εντολάς του Κυρίου, οι αγαπώντες εν έργοις τον Θεόν και τον πλησίον, και οι έχοντες βίον καθαρόν ως το φως, του οποίου και ο ελάχιστος σπινθήρ εν σκοτεινώ τόπω φέγγει και είναι ορατός, και το οποίον φως είναι το κατ’ εξοχήν χρησιμώτατον, εξ όλων των δημιουργημάτων, διότι αυτό είναι η πηγή της ζωής, της χαράς, της κινήσεως, της υπάρξεως παντός πράγματος. Δια τούτο δε και αυτό εκλήθη το πρώτον εις ύπαρξιν. Άνευ αυτού ο κόσμος, το σύμπαν θα ήτο σκοτεινή και ζοφερά ειρκτή, όπου και η ζωή θα ήτο τελείως αδύνατος. Και οι χριστιανοί καλούνται να είναι φως του κόσμου, λόγον ζωής επέχοντες εν μέσω της όλης δημιουργίας. Καλούνται να είναι «άλας της γης», το οποίον έχει ιδιαιτέραν όλως γεύσιν, εντελώς ανομοίαν προς παν άλλο πράγμα μεμιγμένον όμως μετ’ άλλων πραγμάτων μεταδίδει εις αυτά μέρος της ουσίας του και προφυλάττει ούτως αυτά εκ της φθοράς. Το άλας είναι το αναπόφευκτον, δια την διατήρησιν της ζωής και της υπάρξεως και των ανθρώπων και των ζώων και παντός οργανικού όντος.

          Χωρίς του άλατος σήπεται και διαλύεται και διαφθείρεται η ζωή. Και εν τω ηθικώ κόσμω, αν εκλείψη το πνευματικόν άλας, εάν εκλείψουν οι δίκαιοι και υπερισχύσωσι μόνον οι ασεβείς και οι κακοί, η κοινωνία θέλει σαπή και διαφθαρή και εκλείψη. Καλούνται να είναι «ως πόλις επάνω όρους κειμένη», υπερέχοντες δια των αρετών αυτών και του ενθέου και υψηλού φρονήματος των οι χριστιανοί θα είναι ως η χρησιμεύσουσα ως καταφύγιον των περιπλανωμένων, των απερριμένων, των δυστυχών, των δεδιωγμένων, των ορφανών, των απηλπισμένων, των αδυνάτων και πτωχών».

Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης