Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ,30 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ: ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ, π.Γ.Στ.


           Σήμερα η ορθόδοξη Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη των τριών μεγάλων Ιεραρχών και οικουμενικών Διδασκάλων, Βασιλείου του Μεγάλου, Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου. Τους ονομάζει και τους τρείς οικουμενικούς, γιατί είναι διδάσκαλοι όλης της χριστιανοσύνης.
          Ο Μ. Βασίλειος και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος είναι σύγχρονοι και συμπατριώτες από την Καππαδοκία. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος, λίγο μεταγενέστερος, είναι από την Αντιόχεια. Και οι τρείς ήταν επίσκοποι. Ο Βασίλειος πήρε τον τίτλο του Μεγάλου γιατί πραγματικά διακρίθηκε  σαν μεγάλος ποιμένας και διδάσκαλος της Εκκλησίας. Ο Γρηγόριος πήρε τον τίτλο του Θεολόγου. Είναι ο δεύτερος μετά τον  ευαγγελιστή Ιωάννη γιατί πραγματικά είναι ο πιο μεγάλος ρήτορας ή όπως λέγεται, ο Δημοσθένης της Εκκλησίας.
          Πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα, ότι και οι τρείς ήταν από ξεχωριστές για τη χριστιανική τους πίστη οικογένειες. Και είναι αλήθεια ότι και οι τρείς ό,τι έγιναν το οφείλουν στις μητέρες των, που ήταν πρότυπα χριστιανών μητέρων. Ο Άγιος Χρυσόστομος έμεινε ορφανός από πολύ μικρός και τον ανέθρεψε η μητέρα του, γι’αυτό και δεν ξαναπαντρεύτηκε. Για τη μητέρα αυτή είπε ο εθνικός διδάσκαλος του Χρυσόστομου Λιβάνιος: « τι υπέροχες και μοναδικές γυναίκες είναι αυτές που έχουν οι χριστιανοί»! Αλλά και οι ειδωλολάτρες  θαύμαζαν την ευσέβεια, τη φιλοστοργία και τις άλλες αρετές  των χριστιανών γυναικών.
           Είναι αλήθεια πως ό,τι είμαστε, είτε καλό είτε κακό, το οφείλουμε στο σπίτι μας και μάλιστα στη μητέρα μας. Η μητέρα είναι που από τη νηπιακή μας ηλικία θηλάζει το παιδί όχι μόνο το γάλα της, αλλά και την αρετή. Ό,τι έχει γίνει ο καθένας μας οφείλεται μέσα στα πέντε του χρόνια, όταν ακόμα είναι στα χέρια της μητέρας του. Όσα μαθαίνουμε μετά από το σχολείο στηρίζονται όλα επάνω στα θεμέλια που έβαλε μέσα μας η μητέρα μας. Κι’όταν αυτά τα θεμέλια είναι γερά, ύστερα όποιο κι’αν είναι το κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο θα βρεθούμε, δεν μπορεί να τα μετακινήσει και να τα γκρεμίσει.
          Ένας άλλος Ιεράρχης μεγάλος κι’αυτός, ο αδελφός του Μ. Βασιλείου, ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης γράφει ότι, « από της εστίας η χάρις». Δηλ. από το σπίτι, από την οικογένεια ξεκινάει η ευλογία του Θεού και η προκοπή του ανθρώπου. Εστία είναι το τζάκι, το κεντρικό σημείο του σπιτιού, και της οικογενείας εστία είναι η μητέρα, Όπως λοιπόν η εστία μαζεύει όλους γύρω της, έτσι και η μητέρα, μαζεύει και κρατάει ενωμένη όλη την οικογένεια
          Ο πατέρας βέβαια αγωνίζεται για να βγάλει το ψωμί των παιδιών και ό,τι χρειάζεται η οικογένεια, αλλά η μητέρα είναι που κρατάει το σπίτι. Γι’αυτό λέγεται στην Αγ. Γραφή, ότι οι καλές μητέρες έχτισαν το σπίτι τους και οι κακές το γκρέμισαν και το ξερίζωσαν.
          Στην εποχή μας, που φυσάει ανατρεπτικός άνεμος, λέγονται και ακούμε πολλά για τις γυναίκες και την οικογένεια. Όλα αυτά, αν τα δεχθούμε και τα εφαρμόσουμε, ένα είναι βέβαιο πως θα πετύχουμε να διαλύσουμε το θεσμό της οικογένειας, θα γκρεμίσουμε τα σπίτια μας.
          Γι’αυτό είναι ανάγκη να μένουμε πιστοί στην παράδοση της χριστιανικής και ελληνικής μας οικογένειας. Και σήμερα που γιορτάζουμε και τιμάμε την ιερή μνήμη των Τριών Ιεραρχών, ένα δεν πρέπει να μας διαφεύγει : ότι ήταν άνθρωποι που βγήκαν από χριστιανικές οικογένειες και προπαντός ότι ανατράφηκαν από άγιες μητέρες, τέτοιες ευχόμαστε να μας δίνει πάντα ο Θεός.

π.Γ.Στ.

Οι Τρείς Ιεράρχες


του συνεργάτου μας Λάμπρου Σκόντζου,
θεολόγου-καθηγητού
 
Οι τρεις Ιεράρχες δεν ήταν μόνο θιασώτες του λόγου, αλλά και ακάματοι εργάτες του έργου. Μια σύντομη ματιά στο βίο τους, μας βεβαιώνει για το πολύπλευρο ποιμαντικό, κοινωνικό και πνευματικό τους έργο. Όπως προαναφέραμε η περίφημη και μοναδική "Βασιλειάδα" του Μ. Βασιλείου στην Καισάρια της Καπαδοκίας, οι τιτάνιοι αγώνες κατά των αρειανών της Κωνσταντινούπολης του Γρηγορίου και το θαυμαστό φιλανθρωπικό έργο του Χρυσοστόμου στην Αντιόχεια και μετά στην Κωνσταντινούπολη, είναι κάποιες από τις δραστηριότητές τους. Παράλληλα μας άφησαν ένα απέραντο συγγραφικό έργο, στο οποίο διασώζεται όχι μόνο ο μοναδικός ελληνικός λόγος και ό,τι καλό είχε δημιουργήσει η αρχαιότητα. Αναφέρω για παράδειγμα τους 17.000 ποιητικούς στίχους του Γρηγορίου οι οποίοι είναι εφάμιλλοι των έργων των μεγάλων ποιητών της ελληνικής αρχαιότητας. Αναφέρω ακόμα και τις προτροπές του Βασιλείου ώστε να ωφεληθούν οι νέοι μελετώντας επιλεκτικά τους έλληνες σοφούς και συγγραφείς.
Οι μεγάλοι αυτοί πατέρες δεν καλλιέργησαν στα πρόσωπά τους μόνο το πνεύμα, αλλά και την αρετή. Τα ιερά συναξάριά τους αναφέρονται με λεπτομέρειες στην καλλιέργεια και τη βίωση των αρετών στην καθημερινή τους ζωή. Παροιμιώδης υπήρξε , για παράδειγμα, η ακτημοσύνη του Βασιλείου, η γλυκύτητα και η ευγένεια του χαρακτήρα του Γρηγορίου και η συμπόνια προς τους ενδεείς του Χρυσοστόμου. Τα γνήσια ανθρώπινα πρότυπα, που σκιαγραφούσαν στα συγγράμματά τους, μιμούνταν πρώτοι αυτοί.
Οι τρεις αυτοί μεγάλοι "φωστήρες της τρισηλίου Θεότητος" πρέπει να αποτελούν και στις ασέληνες σκοτεινές μέρες μας φωτεινά ορόσημα και πνευματικοί δείκτες τόσο όλων των παραγόντων της παιδείας όσο και όλων των σκεπτόμενων ανθρώπων. Ο πνευματικός αποπροσανατολισμός και η πολιτιστική πενία της εποχής μας επιβάλλει να στραφούμε στις καθάριες πνευματικές πηγές των προγόνων μας, να ενστερνιστούμε τις διαχρονικές ιδέες τους, όπως αυτές καλλιεργήθηκαν μέσα στην ελληνορθόδοξη παράδοσή μας, ώστε να μπορέσουμε να βγούμε από το πνευματικό τέλμα που μας εγκλώβισε η σύγχρονη απολυτοποίηση της τεχνολογίας σε βάρος του πνευματικού πολιτισμού.

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Τρία χρόνια χωρίς τον Χριστόδουλό μας!


Ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χροστόδουλος για την Μακεδονία!

Αιωνία η μνήμη του!

Τρία χρόνια χωρίς τον Χριστόδουλό μας!


Σίγουρα οι κομματικές υποθέσεις δεν αφορούν το λόγο και το ενδιαφέρον μας. Τα ευρύτερα, όμως, ζητήματα που αφορούν την Ελληνική κοινωνία, ασφαλώς και πρέπει να αφορούν και να απασχολούν και την Ελληνική Εκκλησία. Και αυτό συμβαίνει γιατί ανέκαθεν η Εκκλησία στον τόπο μας ήταν μέσα στα κοινωνικά δρώμενα, συμβάλοντας με την παρέμβαση και τον εποικοδομητικό λόγο της στην επίλυση και εκτόνωση των κοινωνικών προβλημάτων.
Κάποτε ρώτησα έναν ιδιαίτερα προβεβλημένο Έλληνα πολιτικό, με τον οποίο κουβεντιάζαμε ακριβώς αυτό το θέμα, σε ποιούς χώρους νομίζει ότι δεν πρέπει να υπεισέρχεται η Εκκλησία: Στα εθνικά θέματα; Στα της Παιδείας; Στα του πολιτισμού; Στα κοινωνικά ζητήματα; Τελικά αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι πρέπει να έχει λόγο η Εκκλησία σε όλα αυτά, καθώς αυτό είναι ιστορικά κατοχυρωμένο κομμάτι της αποστολής της. Βέβαια, ο λόγος της είναι συμβουλευτικός και όχι καθοριστικός ως προς την λήψη των τελικών αποφάσεων, αφού ούτε θέλουμε, ούτε έχουμε τη φιλοδοξία να υποκαταστήσουμε την υπεύθυνη και προς τούτο αρμόδια Πολιτεία. Αλλά δε νομίζω ότι έχασε σε κάτι η πατρίδα μας με το να δέχεται το λόγο της Εκκλησίας η οποία ζει και υπάρχει για το καλό της και μόνο. Άλλωστε, σε δημοκρατία ζούμε και η όλη φιλολογία για το αν και κατά πόσο η Εκκλησία δικαιούται να ομιλεί, τη στιγμή που άπαντες δικαιούνται να ομιλούν, δε νομίζω ότι συνάδει με τα δημοκρατικά κεκτημένα.

Παρασκευή 28 Ιανουαρίου 2011

ΤΑ ΙΕΡΑ ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΛΑ, π.Γ.Στ



Τα διάφορα ιερά σύμβολα της Εκκλησίας μας, όπως ο σταυρός και οι ιερές εικόνες, έχουν γίνει πέτρα σκανδάλου για τους ορθολογιστές των μεταχριστιανικών εποχών. Αυτοί τα θεωρούν αφελή και κατώτερης μορφή λατρείας που αρμόζει στους απλοϊκούς.
Μια βαρύτερη και ουσιαστικότερη όμως θεώρηση των πραγμάτων μας αποκαλύπτει το εντελώς αντίθετο. Οι εικόνες και τα σύμβολα της Εκκλησίας όχι μόνο δεν είναι αφελείς και παιδαριώδεις εκφράσεις λατρείας, αλλά αντιθέτως εκφράζουν την βαθύτερη θεολογική της συνείδηση.
          Όπως είναι γνωστό μέσα στην Εκκλησία συντελείται η μεταμόρφωση της ανθρώπινης φύσεως όπως και η ανακαίνιση της αλόγου φύσεως. Η Εκκλησία είναι το μυστήριο της οικονομίας του Θεού και οι εικόνες και τα ιερά της σύμβολα αποτελούν μια όψη αυτού του μυστηρίου της οικονομίας του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Δημιουργούν μια σχέση ενότητας μεταξύ ανθρώπου και Θεού, φυσικού και μεταφυσικού, ορατού και αοράτου, φθαρτού και άφθαρτου.
Οι εικόνες λοιπόν και ο Σταυρός και τα άλλα σύμβολα της Εκκλησίας δεν είναι απλά αντικείμενα σχέσεων, αλλά έκφραση του φυσικού και υπερβατικού  μας κόσμου. Γι’ αυτό και η προσκύνηση των ιερών εικόνων δεν αναφέρεται στο υλικό της στοιχείο, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο. Έτσι δια των εικόνων ενώνεται ο ουρανός και η γη και το υπερφυσικό στοιχείο μπαίνει στην καθημερινή πραγματικότητα. Οι Άγιοι που εικονίζονται στις εικόνες δεν εγκατέλειψαν την ζωή μας. Είναι παρόντες για του Αγίου Πνεύματος και μας συμπαρίστανται συνεχώς. Η Εκκλησία είναι ενιαία και τα μέλη της είτε είναι στον ουρανό είτε στη γη ανήκουν στο ίδιο σώμα με την ίδια κεφαλή: τον Ιησού Χριστό.
Η εικόνα ενός αγίου μας οδηγεί στο αρχέτυπο της δικής μας εικόνας. Το θαύμα επιβεβαιώνει την αποκατάσταση του « κατ’ εικόνα Θεού» δημιουργηθέντος ανθρώπου. Όσο πιο βαθύτερη είναι η αποκατάσταση της αρχέτυπης εικόνας μας τόσο πιο ανακαινισμένη γίνεται για όλη τη δημιουργία.
Με την πτώση του ανθρώπου έπεσε και η δημιουργία. Μ ε την ανάσταση του ανθρώπου ανακαινίζεται και η κτίση. Το μεγαλύτερο θαύμα της δημιουργίας είναι η αποκατάσταση και η αναστήλωση του αρχετύπου της εικόνας μας στο αρχαίο κάλλος της δημιουργίας που μας έδωσε ο Θεός.
Με αυτή τη θεολογική συνείδηση οι εικόνες είναι αναπόσπαστα στοιχεία της λατρευτικής ζωής. Είναι φορείς αποκάλυψης της αλήθειας. Οι παρεκκλίσεις που παρατηρούνται στη στάση μας έναντι των ιερών συμβόλων, είναι αποτέλεσμα άγνοιας της θεολογικής βάσης του θέματος αυτού.
Η  ορθόδοξη λατρευτική συνείδηση έχει ξεκαθαρίσει τα θέματα ουσίας και άκτιστων ενεργειών του Θεού, θείας και ανθρώπινης φύσεως, υποστατικής ένωσης μεταξύ θείας και ανθρώπινης φύσεως στο πρόσωπο του Χριστού, καθώς και τη σχέση  εικόνων και εικονιζόμενων προσώπων.
Μόνον οι ορθολογιστές και οι κακόπιστοι συγχέουν τα πράγματα, γιατί δεν δέχονται την εξ αποκαλύψεως αλήθεια και έτσι χάνουν το σωστό προσανατολισμό τους έναντι των ιερών συμβόλων της Εκκλησίας.
Για μας τα ιερά σύμβολα είναι κλίμακες που οδηγούν στον ουρανό. Είναι στοιχεία αποκαλυπτικά και « ου πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον».

π.Γ.Στ.

Θλίψις η ζωή του ανθρώπου


 γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού

Η ζωή του ανθρώπου, παιδί μου, είναι θλίψις, διότι είναι στην εξορία. Μη ζητής τελείαν ανάπαυσιν. Ο Χριστός μας σηκωσε τον σταυρόν, και ημείς θα σηκώσωμεν. Όλας τα θλίψεις εαν τας υπομένωμεν ευρίσκωμεν Χάριν παρά Κυρίου. Δι' αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζώμεθα. δια να δοκιμάζη τον ζήλον και την αγάπην προς αυτόν όπου έχομεν. Δι' αυτό χρεία υπομονής. Χωρίς υπομονήν δεν γίνεται ο άνθρωπος πρακτικός, δεν μανθάνει τα πνευματικά, δεν φθάνει εις μέτρα αρετής και τελειώσεως.
Αγάπα τον Ιησούν και λέγε αδιάλειπτα την ευχήν και αυτή σε φωτίζει εις την οδόν Του.
Πρόσεχε να μην κατακρίνης. Διότι απ' αυτό παραχωρεί ο θεός και φεύγει η Χάρις και σε αφήνει ο Κύριος να πέφτης. να ταπεινώνεσαι, να βλέπης τα ιδικά σου σφάλματα. Αλλ' όταν υποχωρή η Χάρις να δοκιμασθή ο άνθρωπος, τότε γίνονται όλα σαρκικά και πέφτει η ψυχή· Συ όμως τότε μη χάνης την προθυμίαν σου. αλλά φώναζε διαρκώς την ευχήν. Με βίαν, με το ζόρι, με πόνον πολύν. -Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με-! Και πάλιν και πολλάκις το αυτό συνεχώς. Και ως ατενίζων νοερώς τον Χριστόν να του λέγης  «…Δόξα σοι, δόξα σοι, ο Θεός μου».

Αγώνας, Αγ.Εφραίμ του Σύρου


 Ἁγ.Εφραίμ τοῦ Σύρου

Λοιπόν, δελφοί μου, φρικτς εναι γν ες λους τος φιλοχρίστους νθρώπους, να μέχρις ρας το θανάτου μ δειλιάσωσι, μηδ μελήσωσιν, ταν χαράσσ Δράκων τν σφραγδά του, ντ το σταυρο το Σωτρος. Διότι πάντα τρόπον μεταχειρίζεται, να οδόλως νομάζηται τ νομα το Κυρίου μν κα Σωτρος ες τν καιρόν τοτον. Τοτον δ κάμνει φοβούμενος κα τρέμων τν γίαν δύναμιν το Σωτρος μν. Διότι ἐὰν τις δέν σφραγίζηται μ τν σφραγδα κείνου, δν γίνεται αχμάλωτος ες τ φαντάσματα κείνου, οτε Κύριος πομακρύνετα π' ατο, λλ τν φοβίζει κα τν σύρει, πρς αυτόν.

Ποιο Έθνος γεννήθηκε το 1821; Ύποπτη η σειρά του ΣΚΑΙ



Κύριε διευθυντά,

Δε θα σταθώ στην αισθητική της ολοσέλιδης διαφήμισης για τη νέα σειρά του ΣΚΑΪ «Η επανάσταση αρχίζει» με τον σκοτωμένο Οθωμανό, που δημοσιεύει η «Κ». Θα σας ρωτήσω, όμως, τι σημαίνει ο υπότιτλος «1821, η γέννηση ενός Έθνους»; Την έδειξα στους μαθητές μου (Β΄ και Γ΄ τάξεων Γυμνασίου) και τους ρώτησα ποιο Έθνος γεννήθηκε το 1821. Επειδή πολλή «χολή» χύνεται μονίμως για τις ιστορικές γνώσεις των μαθητών μας περί εθνικών επετείων κ.λπ., ενημερώνω τον Όμιλο ΣΚΑΪ και Καθημερινής αλλά και τον «σύμβουλο» της τηλεοπτικής σειράς, καθηγητή κ. Βερέμη, τι απαντήσεις πήρα: «Το '21 ξαναγεννήθηκε ο Ελληνισμός» (δηλαδή «αναγέννηση» και όχι «γέννηση»), «γεννήθηκε το κράτος μας μετά τη σκλαβιά 400 χρόνων» (το «κράτος», λοιπόν, όχι το «έθνος») και άλλες παρόμοιες, που θα έδιναν, άλλωστε, και μαθητές του Δημοτικού...

Τουλάχιστον, ο τόμος που κυκλοφόρησε φέτος από τον ίδιο σταθμό και υπό την επιμέλεια πάλι του κ. Βερέμη κινήθηκε οριακά μεν αλλά πιο ανεκτά από επιστημονική και πραγματιστική άποψη, αφού ο τίτλος του είναι «1821, η γέννηση ενός έθνους-κράτους». Η δήθεν ανεπαίσθητη και ανώδυνη «έκπτωση» που επιχειρείται τώρα, με την αφαίρεση του όρου «κράτος», απλούστατα ανασταίνει πανηγυρικά τον Φαλμεράυερ και όλους τους ομοίους του, αφήνει εκδικητικά ανεξίτηλο το άρωμα της κυρίας που πρό-σφατα για τέτοιους λόγους παραιτήθηκε από το Υπουργείο (τέως Εθνικής) Παιδείας, αναδεικνύει σε παραχαράκτες της Ιστορίας όλους μας τους εκπαιδευτικούς, που διδάσκουμε ότι το «ομόγλωσσον» και η «εθνική συνείδηση» των Ελλήνων ανάγεται αιώνες πριν από το «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι» και το «ίτε, παίδες Ελλήνων» και, βέβαια, εξευτελίζει τις χιλιάδες σε όλο τον κόσμο θερμών φιλελλήνων -σαν τη Ζακλίν ντε Ρομιγύ- που αγωνιούν και αγωνίζονται πολύ πιο φιλότιμα από εμάς εδώ να περισώσουν την ιστορική αλήθεια και την αξιοπρέπειά μας, ιδίως τώρα που αναρίθμητοι μας θέλουν pigs!
Το τραγελαφικό, μάλιστα, είναι ότι στο ίδιο με την πιο πάνω καταχώριση φύλλο (23.11.10) η «Κ» καμαρώνει -και δικαίως- με πρωτοσέλιδη αναγγελία και εκτεταμένο εσωτερικό ρεπορτάζ για το πρωτότυπο άγαλμα της Αθηνάς από το Αρέτσο, που μας δάνεισαν για ένα μήνα οι Ιταλοί και που «χυτεύθηκε σε ελληνικό εργαστήριο» τον 3ο π. Χ. αιώνα! Άραγε, αυτό το εργαστήριο ανήκε σε άλλο Έθνος από αυτό που «γεννήθηκε το 1821»; Τότε ο Μακρυγιάννης ήταν παρανοϊκός, όταν φώναζε στους στρατιώτες του, που διαπραγματεύονταν να πουλήσουν σε ξένους τα δύο αρχαία αγάλματα, «γι' αυτά πολεμήσαμε»!

Σας ευχαριστώ

ΓΙΑΝΝΗΣ Β. ΚΩΒΑΙΟΣ
Φιλόλογος-Συγγραφέα

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Εορτή του Σεβ. Μητροπολίτου κ.κ. Χ Ρ Υ Σ Ο Σ Τ Ο Μ Ο Υ



 
        Σεβασμιώτατε,
       
        Για τα σεπτά ονομαστήρια Σας ταπεινά υποβάλλουμε τις υιικές ευχές μας και ευχόμεθα ο Κύριος να Σας χαρίζει την κατ’άμφω υγεία, την εξ ύψους δύναμη και απαρασάλευτη ειρήνη, και τον βίο όλο αενάως καταυγαζόμενο υπό του τρισηλίου θεϊκού φωτός προς δόξα Θεού και της Εκκλησίας Του.
        Εις πολλά έτη Δέσποτα.

Διατελούμε μετά πολλού σεβασμού

Οι ιερείς και το Εκκλησ. Συμβούλιο του Ιερού Ναού Αγίας Βαρβάρας Πατρών

Η ΕΙΣ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΚΟΝΟΥ ΓΕΡΒΑΣΙΟΥ ΠΑΡΑΚΕΝΤΕ


Η είσοδος ενός νέου κληρικού στην εκκλησιαστική οικογένεια μας χαροποιεί και μας γεμίζει αισθήματα αισιοδοξίας για το μέλλον της Εκκλησίας,  ιδιαίτερα δε όταν ο νέος αυτός κληρικός είναι πρόσωπο με ενσυνείδητη κλίση, έξωθεν καλή μαρτυρία και ιεραποστολικό ζήλο και αφοσίωση για την αποστολή του.
          Η επιθυμία της ιεροσύνης είναι η ευγενέστερη κλίση επί της γης και πίσω και πάνω από την αρχή κάθε κλίσης βρίσκεται ο Θεός, άλλοτε έλκων, άλλοτε ευδοκών, συχνά ανεχόμενος επιτρέποντας έτσι σε πολλούς η ιερατική κλίση να γίνει μέσον δια του οποίου θα Τον συναντήσουν κάποτε.
          Αγαπητέ μου ιεροδιάκονε Γερβάσιε και νυν συμπρεσβύτερε, είμαστε απόλυτα σίγουροι, ότι πίσω και από την δική σου κλίση βρίσκεται και η κλήση του Θεού που σε οδήγησε επάξια στις τάξεις του ιερού κλήρου.
          Το όραμα της ολοκληρωτικής αφοσίωσης στο Θεό και στην Εκκλησία γίνεται πραγματικότητα καθώς έλαβες από τα επισκοπικά χέρια την ιερά παρακαταθήκη. Η συναγωγή του κλήρου και του λαού με τα ατελείωτα και ουρανομήκη «άξιος» επιδοκίμασε με τον πιο εμφαντικό τρόπο την επάξια προσχώρηση σου στο σώμα του τίμιου πρεσβυτερίου της τοπικής μας Εκκλησίας.
          Αλλά και η διέλευση σου από τον Ιερό Ναό μας ως διακόνου επί μία περίπου επταετία, απέδειξε του λόγου το ασφαλές. Η ιεροπρεπής παρουσία σου, η σοβαρότητα στην άσκηση της διακονίας σου, η προθυμία, η προσήνεια και το ιλαρό του χαρακτήρα σου ήταν από όλους μαρτυρημένη.
          Η ανελλιπής συμμετοχή σου στις ιερές Ακολουθίες της Εκκλησίας έδινε ένα μυσταγωγικό τόνο που συνέπαιρνε το φιλόθεο και φιλακόλουθο  εκκλησίασμα.
          Η αναστροφή και συμπεριφορά σου με τους εφημερίους του Ιερού Ναού και το προσωπικό αλλά και των εκκλησιαζομένων πιστών υπήρξε άψογη, πολιτισμένη, σεβαστική και γόνιμη, εκκλησιαστική. Ήσουν ευχάριστος, πρόθυμος, θυσιαστικός και με την υποδειγματική ζωή σου έδινες μαρτυρία Χριστού.
          Είναι γεγονός, ότι η εις πρεσβύτερον  προαγωγή σου απορφανίζει την ενορία  μας από ένα άξιο, φωτεινό και ανεπίληπτο κληρικό. Χαιρόμαστε όμως γιατί σε κέρδισε η τοπική μας Εκκλησία και θα αποτελείς ένα κόσμημα στην αρχιερατική μήτρα του επισκόπου μας. Είμαστε βέβαιοι, ότι και η ιερατική σου διακονία θα είναι θυσιαστική, ουσιαστική και δημιουργική στον αμπελώνα της Εκκλησίας, εκεί όπου θα κρίνει απαραίτητη και επωφελή την παρουσία σου ο Σεβ. Μητροπολίτης μας.
          Να έχεις υπόψη σου, ότι δεν είναι αληθινοί και γνήσιοι ποιμένες όσοι απολαμβάνουν τα γνωρίσματα του ρόλου τους, χωρίς αγώνα και αγωνία για την υλοποίηση των αξιών της κλίσεως για τη σωτηρία του ποιμνίου που μας εμπιστεύθηκε ο Θεός.

          ΑΞΙΟΣ

( πτωχή και ελλιπής αναφορά για την θεοφιλή επιμέλεια της διακονίας σου που επέδειξες κατά την άσκηση του λειτουργήματος σου στον Ιερό Ναό μας)

          Πρωτοπρ.Γερασιμάγγελος Στανίτσας

Τετάρτη 26 Ιανουαρίου 2011

27 Ιανουαρίου, Ανακομιδή των Ιερών λειψάνων ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

          ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

Γεννήθηκε στην Αντιόχεια πιθανόν το 345 μ.Χ. Ως μαθητής του εθνικού ρητοροδιδάσκαλου Λιβάνιου, έδειξε τις ικανότητες του στη ρητορική. Όταν συμπλήρωσε τις φιλολογικές του και νομικές σπουδές εξάσκησε με απόλυτη επιτυχία τα δικηγορικό επάγγελμα στην Αντιόχεια.
          Με τις παραινέσεις της ενάρετης μητέρας του Ανθούσας και τη δίψα για την αλήθεια οδηγήθηκε στο πνεύμα του χριστιανισμού, το οποίο βίωσε κατά τις σπουδές του στη θεολογική σχολή της Αντιόχειας. Παραιτήθηκε από το επάγγελμα του συνηγόρου, βαπτίσθηκε χριστιανός και αποσύρθηκε στην έρημο για έξι χρόνια, προετοιμαζόμενος με την προσευχή και τη μελέτη να υπηρετήσει το λαό του Θεού ως κληρικός.

ΔΡΑΣΗ

          Το 380μ.Χ. χειροτονήθηκε διάκονος στην Αντιόχεια και το 385 πρεσβύτερος, όπου έδρασε για έντεκα χρόνια. Η αγάπη του για τους φτωχούς ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ακόμη και τα αντικείμενα του επισκοπικού μεγάρου τα  πούλησε και κατάργησε τα επίσημα γεύματα, για να υποστηρίξει τη φτωχολογιά της πόλης.
          Το 398 παρά τη θέληση του, έγινε Αρχιεπίσκοπος της Κωνσταντινούπολης. Πρώτο έργο του ήταν να ξεκαθαρίσει τον κλήρο από τα παράσιτα και μετά να στηλιτεύσει τη σπατάλη και την υλόφρονα εξουσία.
          Διδάσκει, παρηγορεί, νουθετεί, υπερασπίζεται αδικημένους, οργανώνει ιεραποστολές στη Σκυθία, στην Περσία και τη Φοινίκη. Η ελεγκτική του γλώσσα, το θάρρος του, τον οδήγησαν σε σύγκρουση με το παλάτι, τη φιλόδοξη αυτοκράτειρα Ευδοξία, η οποία με συμμάχους τους εχθρούς του τον εξορίζει στα βάθη της Αρμενίας.
          Ο λαός επαναστατεί.
          Ο σκοπός των εχθρών του είναι η φυσική του εξόντωση. Ο  ίδιος άλλωστε, ασκεί και από την εξορία τεράστια επιρροή στους πιστούς. Αναγκάζεται να οδοιπορεί επί τρίμηνο κάτω από αφόρητο καύσωνα.
          Πέθανε από εξάντληση στις 14 Σεπτεμβρίου του 407 μ.Χ. στα Κόμανα του Πόντου. Τα τελευταία λόγια του ήταν : « δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».
          Η Εκκλησία τιμά την μνήμη του στις 13 Νοεμβρίου.

          ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ

          Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος συγκλονίζεται από το δράμα των φτωχών ανθρώπων. Αρνείται τη διάκριση πλουσίων και φτωχών. Εξεγείρεται, διαμαρτύρεται, καταγγέλλει, δραστηριοποιείται για να ανακουφίσει τους πάσχοντες. Η Εκκλησία κατ’αυτόν είναι «εργαστήριο αγιότητας και όχι χρυσοχοείο και αργυροκοπείο». Στις μέρες του η Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης τρέφει 7.0000 χιλ. φτωχούς.
          Μιλά στο λαό: « Αν εξετάσει κανείς πως μεταχειρίζονται οι γαιοκτήμονες τους άθλιους και ταλαίπωρους γεωργούς, θα διαπιστώσει, ότι είναι ωμότεροι κι’ απ’αυτούς τους βαρβάρους. Από ανθρώπους που έχει σακατέψει η πείνα και η σκληρή δουλειά ζητούν διαρκώς μεγαλύτερα μερίδια και ατελείωτες εκδουλεύσεις… Ποιος θα μπορέσει να απαριθμήσει τις πρόσθετες απάτες και αδικίες που κάνουν όταν αγοράζουν το μερίδιο των καρπών που έμεινε τυχόν στα χέρια τους; Με τους δικούς τους κόπους και τους ιδρώτες γεμίζουν αυτοί τις αποθήκες και τα πατητήρια τους και στους γεωργούς πετούν από ένα ευτελές ποσόν για πληρωμή». ( 61η Ομιλ. Στο κατά Ματθ..Ελλην. Πατρολ. 58, 591,2)
          Και ακόμα το σχήμα πλούσιοι και φτωχοί για τον Χρυσόστομο υπήρξε σταυρός. Τα αγαθά ανήκουν στο Θεό και « ό,τι προσφέρει ο Κύριος είναι κοινά». « Γιατί τα πάντα από το Χριστό τα έχουμε πάρει. Και την ύπαρξη μας  και την αναπνοή μας και το φως και τον αέρα…..Όσο για τους όρους που χρησιμοποιούμε δικό μου και δικό σου, είναι απλές λέξεις που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα… Γιατί και ο αέρας και η γη και το οικόπεδο και τα υλικά είναι του Δημιουργού…. Πρέπει να ξοδεύουμε τα χρήματα λόγω των συνανθρώπων μας, αφού είναι του Θεού και όχι δικά μας…Αν όμως σπαταλάς για τον εαυτό σου, τότε γίνονται ξένα και ας είναι « δικά σου»…Όταν τα θεωρείς κοινά, τότε είναι και δικά σου και του συνανθρώπου σου, όπως ακριβώς είναι κοινός ο ήλιος και ο αέρας και η γη και όλα τα υπόλοιπα φυσικά αγαθά». ( Ε.Π. 61,86|87).


π.Γ.Στ.

Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου

Χιονισμένο Καλέντζι!



 

   












 

















Τρίτη 25 Ιανουαρίου 2011

ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, π.Γ.Στ.


 
            Στη σημερινή λογοκρατούμενη εποχή μας φαίνεται λίγο παράδοξο να γίνεται λόγος για το φαινόμενο της μαγείας. Κι’ όμως πολλοί άνθρωποι ακόμη και μορφωμένοι καταφεύγουν σε κάθε είδους μάγους έναντι μεγάλης αμοιβής, για να τους αποκαλύψουν τα μέλλοντα να συμβούν. Στη συνηθέστερη περίπτωση οι πελάτες της μαγείας πέφτουν θύματα κερδοσκοπίας αδίστακτων απατεώνων που θησαυρίζουν από την ανθρώπινη δυστυχία και ευπιστία.
            Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που οι πελάτες αυτοί βρίσκονται μπροστά σε πραγματικές μαγικές δυνατότητες και τότε μπλέκονται μέσα στα σκοτεινά μονοπάτια αναζητώντας λύση κάποιου προβλήματος και παρασύρονται στο φαύλο κύκλο της δαιμονικής κυριαρχίας.
            Η μαγεία είναι μια ανθρώπινη επινόηση και τεχνική με την οποία ο άνθρωπος που αισθάνεται αδύναμος μέσα στο σύμπαν που του προκαλεί φόβο επιζητεί να αποκτήσει μια δύναμη πάνω από τις δικές του δυνάμεις, για να τον κάνει κυρίαρχο πάνω σ’αυτά τα στοιχεία του σύμπαντος.           Η αρχή της μαγείας χάνεται στην προϊστορική εποχή. Ο πρωτόγονος άνθρωπος με διάφορα μαγικά καμώματα προσπαθούσε να κυριαρχήσει στα εχθρικά στοιχεία της φύσης. Στην αρχαία Ελλάδα η μαγική τέχνη ήταν γνωστή όπως φαίνεται από τα στόματα γνωστών μάγων και μαγισσών της Ελληνικής Μυθολογίας. Μεγάλη παράδοση στις μαγικές τέχνες είχαν οι ανατολικοί λαοί, Αιγύπτιοι, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι και απ’αυτούς παρέλαβε τα μαγικά ακόμη και ο Ισραηλιτικός λαός.
            Πάντως από την πρώτη στιγμή το πνεύμα της θείας Αποκαλύψεως ήταν αντίθετο σε κάθε μαγική δραστηριότητα. Ο Μωσαϊκός Νόμος πρόβλεπε την ποινή του θανάτου για τη μαγεία. Με αποτροπιασμό  απαγορεύονταν όλες οι μαγικές συνήθειες των ειδωλολατρικών λαών. Η μαγεία ενοχοποιείται σαν μια δραστηριότητα που αποξενώνει τον άνθρωπο από τον Θεό. Οι προφήτες παρουσιάζονται ασυμβίβαστοι εχθροί της ειδωλολατρίας και αντίπαλοι της μαγείας. Οι δε δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης εξευτελίζουν τους μάγους των εθνικών αποδεικνύοντας την δύναμη του ζώντος Θεού.
            Ο Χριστός δέχτηκε να υπομείνει τους πειρασμούς της μαγείας. Ο διάβολος στην έρημο του πρότεινε να κάνει χρήση των θεϊκών του δυνάμεων για να ικανοποιήσει την πείνα Του κάνοντας τις πέτρες ψωμί, κάτι που αρνήθηκε, λέγοντας ότι ο άνθρωπος δεν ζει μόνον με ψωμί. Ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο για να λύσει τα έργα του διαβόλου άρα και της μαγικής τέχνης.
            Στην Καινή Διαθήκη έχουμε πληροφορίες για τον θρίαμβο των αποστόλων πάνω στη μαγεία και τους εκπροσώπους της.
            Στη Σαμάρεια ο διάσημος μάγος Σίμωνας αναγνώρισε την ανωτερότητα του αποστόλου Φιλίππου και δέχτηκε το βάπτισμα. Ο απ. Παύλος στην Κύπρο επιτίμησε το μάγο Ελύμα αποκαλώντας τον « υιόν του διαβόλου και εχθρόν πάσης δικαιοσύνης διαστρέφοντας τας οδούς του Κυρίου» και τον τιμώρησε με προσωρινή τύφλωση.
            Στην Έφεσο το κήρυγμα των αποστόλων έγινε αιτία να καούν δημόσια τα  μαγικά βιβλία. Η Εκκλησία σ’ολη της την πορεία στάθηκε αμείλικτη κατήγορος κάθε μαγικής συνήθειας. Η μαγεία μέσω της λαϊκής δεισιδαιμονίας προσπάθησε να εισχωρήσει στην Εκκλησία, αλλά στην ορθόδοξη Ανατολή παρέμεινε η διαχωριστική γραμμή πάντοτε με σαφήνεια.
            Το Κανονικό Δίκαιο της Εκκλησίας απαγορεύει αυστηρά την άσκηση της μαγείας και της μαγγανείας, αν και εμείς εδώ δεν γνωρίσαμε το κυνήγι των μαγισσών του δυτικού μεσαίωνα.
            Όσοι σήμερα καταφεύγουν στη μαγεία θεωρούνται πρόσωπα με κάποια συγκεκριμένη ψυχοπαθολογία. Πρόκειται για άτομα που ζητούν λύσεις έξω από τον εαυτό τους, για ν’αποφύγουν την προσωπική τους ευθύνη. Είναι άτομα με υπαρξιακές περιπλοκές και ψυχολογικά αδιέξοδα.
            Οι άνθρωποι αυτοί υποφέρουν από έλλειψη πνευματικής τροφοδοσίας και υπαρξιακή αδράνεια. Και με τα αδιέξοδα της σημερινής εποχής τα άτομα αυτά όλο και αυξάνουν. Ισχυρίζονται, ότι οι καλύτερος τρόπος ν’ απαλλαγεί κανείς από τις δεισιδαιμονίες και την ανάγκη της μαγείας είναι ο ορθολογισμός και η αθεΐα. Αυτό όμως είναι ανακριβές. Διότι όταν πάψει κανείς να πιστεύει στο Θεό, συνήθως αρχίζει να πιστεύει ό,τιδήποτε. Γι’ αυτό και έχει παρατηρηθεί ένα υψηλό ποσοστό ανθρώπων που αναζητούν μαγικές λύσεις μεταξύ δεδηλωμένων άθεων.
            Το αληθινό αντίδοτο της μαγείας  είναι η ορθή πίστη και ορθόδοξη πνευματικότητα.
            Ο άνθρωπος πλάστηκε από τον Θεό ελεύθερος και έλαβε σαν θεία δωρεά την κυριαρχικότητα σαν κορωνίδα της δημιουργίας.. Δεν είναι ανάγκη λοιπόν να καταφεύγει στη μαγεία και το νοσηρό αποκρυφισμό, γιατί το μόνο που θα καταφέρει είναι μια κακή χρήση των στοιχείων του κόσμου και μια δαιμονικού χαρακτήρα σύγχυση.  

π.Γ.Στ
                                                                     

Προσευχή Αγ.Σιλουανού Αθωνίτου



Ἐάν τό Σόν θέλημα ἐστί τοῦ μή ἀποκριθῆναι με δός μοι πνεῦμα εἰρηναίας σιωπῆς, ἀλύπου καί ἀκινδύνου διά τόν ἀδελφόν μου.
Νομοθέτησόν με ἐν τῇ τρίβῳ τῶν ἐντολῶν Σου καί ἕως ἐσχάτης μου ἀναπνοής μή ἐπιτρέψης παρεκκλίναι με ἀπό τοῦ φωτός τῶν προσταγμάτων Σου, ἕως ὅτου καταστῶσιν ὁ μοναδικός νόμος πάσης ὑπάρξεώς μου, προσκαίρου τε καί αἰωνίου.
Δέομαί Σου ὁ Θεός ἐλέησόν με.

Κατάκριση


Αββᾶ Ἰσαάκ τοῦ Θηβαίου

Ο ΑΒΒΑΣ  Ἰσαὰκ ὁ Θηβαῖος ἐπισκέφθηκε κάποτε ἕνα κοινόβιο καὶ βλέποντας ἕναν ἀδελφὸ νὰ ἁμαρτάνει τὸν κατέκρινε.  Ὅταν ἀναχώρησε στὴν ἔρημο ἦρθε ἄγγελος Κυρίου καὶ στάθηκε μπροστὰ στὴν εἴσοδο τοῦ κελιοῦ του λέγοντας
     - Δὲν σ᾽ ἀφήνω νὰ μπεῖς μέσα.
 Ἐκεῖνος τότε τὸν παρακαλοῦσε:
     - Τί ἔκανα;
Καὶ ὁ ἄγγελος τοῦ ἀποκρίθηκε:
     - Μ᾽ ἔστειλε ὁ Θεὸς μὲ τὴν ἐντολὴ "πές του: ποῦ διατάζεις νὰ βάλω τὸν ἁμαρτωλὸ ἀδελφὸ ποὺ κατέκρινες;"
Κι ἐκεῖνος ἀμέσως μετανόησε καὶ εἶπε:
     -  Ἁμάρτησα, συγχώρησέ με.
Καὶ ὁ ἄγγελος εἶπε:
     - Σήκω, σὲ συγχώρησε ὁ Θεός.  Ἀπὸ δῶ κι ἐμπρὸς πρόσεξε νὰ μὴν κρίνεις κανένα πρὶν τὸν κρίνει  Ἐκεῖνος.

Ανέκδοτα αρχαίων



Ο Διογένης ζητούσε ελεημοσύνη από ένα άγαλμα.
Όταν τον ρώτησαν γιατί κάνει κάτι τέτοιο απάντησε:
Εξασκούμαι στο να μην απογοητεύομαι απο την  αναισθησία των ανθρώπων.

Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

25 Ιανουαρίου: ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ


ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ :
         
          Ο Γρηγόριος γεννήθηκε το 329μ.Χ. στην Ναζιανζό της Καππαδοκίας. Ο πατέρας του Γρηγόριος με την επιρροή και την προσευχή της ευσεβούς συζύγου του Νόννας προσελκύσθηκε στον χριστιανισμό και αναδείχτηκε σε επίσκοπο της Ναζιανζού. Την εποχή αυτή εκλέγονταν σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας και έγγαμοι επίσκοποι. Ο Γρηγόριος μεγάλωσε στην Ναζιανζό, όπου και έμαθε τα πρώτα γράμματα κάτω από την επίβλεψη της μητέρας του μέσα σ’ένα εκκλησιαστικό περιβάλλον.

ΣΠΟΥΔΕΣ
         
Φοίτησε στις σχολές της Καισαρείας της Καππαδοκίας, της Παλαιστίνης, της Αλεξάνδρειας και της Αθήνας. Σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία, νομικά, αριθμητική, γεωμετρία και μουσική. Του προσφέρθηκε καθηγητική έδρα στην Αθήνα όπου δίδαξε ένα χρόνο.
          Στην Αθήνα ήταν συμμαθητής με τον Βασίλειο, τον οποίο είχε γνωρίσει στην Καππαδοκία. Η φιλία τους υπήρξε υποδειγματική. Στην ίδια πόλη γνώρισε και τον Ιουλιανό τον Παραβάτη τον μετέπειτα αυτοκράτορα.

ΔΡΑΣΗ

          Όταν επέστρεψε στην πατρίδα του προβληματίζονταν ανάμεσα στην μοναχική ζωή και την κοινωνική δράση. Ενδοστρεφής χαρακτήρας με πόθο για τον Θεό, αγαπούσε την ασκητική ζωή, την αυτοσυγκέντρωση, τη μελέτη και την προσευχή. Ασκήθηκε με τον Βασίλειο για ένα έτος και έπειτα ο πατέρας του τον χειροτόνησε πρεσβύτερο, για να τον βοηθάει στο ποιμαντικό του έργο.
          Ο Βασίλειος που είχε ήδη γίνει αρχιεπίσκοπος Καισαρείας, τον χειροτόνησε επίσκοπο Σασίμων μιας ασήμαντης κωμόπολης στην οποία ποτέ δεν πήγε να ποιμάνει ο Γρηγόριος.
          Το 379 σύνοδος ορθοδόξων επισκόπων στην Αντιόχεια της Συρίας του ζητάνε να μεταβεί και να ενισχύσει τους αγώνες των ορθοδόξων κατά των αρειανών στην Κωνσταντινούπολη. Σ’ενα μικρό Ναό της Αγίας Αναστασίας, ο Γρηγόριος κηρύττει και αμέτρητα πλήθη συγκεντρώνονται για να ακούσουν το λόγο του καταπληκτικού εκκλησιαστικού ρήτορα.
          Οι αιρετικοί οργανώνουν βίαιες επιθέσεις εναντίον του στις οποίες τραυματίστηκε και ο ίδιος ο Γρηγόριος. Αντιμετώπισε τις προκλήσεις με μακροθυμία, πραότητα και επιείκεια, χωρίς φανατισμό. Οι πέντε θεολογικοί του λόγοι ανασκεύασαν και κατέδειξαν σε βάθος τις πλάνες των αιρετικών.
          Τον Νοέμβριο του 380 ο Γρηγόριος αναδείχτηκε αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινούπολης. Όταν όμως κάποιοι επίσκοποι αμφισβήτησαν την εκλογή του για καθαρά τυπικούς λόγους, ο ειρηνοποιός Γρηγόριος παραιτήθηκε για την ειρήνευση της Εκκλησίας. Τι υπέροχο παράδειγμα επισκοπικής συμπεριφοράς  αλήθεια!
          Επέστρεψε στην Καππαδοκία, όπου πέρασε τα  τελευταία χρόνια της ζωής του με αυτοσυγκέντρωση και άσκηση. Πέθανε το 390 αφήνοντας την περιουσία του στους φτωχούς της Ναζιανζού.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ

          Ο Γρηγόριος αντιμετωπίζοντας τον Ιουλιανό τον Παραβάτη και τις ειδωλολατρικές  του αντιλήψεις, γράφει για το ήθος των χριστιανών: « στους χριστιανούς είναι ευχάριστο να υποφέρουν για χάρη της ευσέβειας, ακόμα και όταν οι άλλοι δεν το γνωρίζουν, περισσότερο απ’όσο αρέσει σε κάποιους άλλους να τιμώνται και μάλιστα για την ασέβεια τους. Γιατί λίγο ενδιαφερόσαστε για την αναγνώριση των ανθρώπων, αφού επιθυμούμε την τιμή από τον Θεό. Πολύ περισσότερο οι αληθινοί φιλόσοφοι και φιλόθεοι επιθυμούν να γίνει βίωμα τους το καλό για χάρη του ίδιου του καλού και όχι για να γνωρίσουν τις τιμές που προέρχονται από τη διάπραξη του.  
          Γιατί όσοι κάνουν το καλό, απολαμβάνοντας σαν αμοιβή και την ανταπόδοση αποτελούν δεύτερη κατηγορία επαινεμένων, όπως και εκείνοι που αποφεύγουν το κακό, εξ αιτίας του φόβου για την τιμωρία, αποτελούν μια τρίτη κατηγορία.
          Όταν οι χριστιανοί είχαν την δύναμη και ο εθνικός ειδωλολατρικός κόσμος βρισκόταν σε αναταραχή και αστάθεια, πότε έγινε από τους χριστιανούς κάτι σε βάρος των εθνικών, από αυτά που συνέβησαν από τους ειδωλολάτρες πολλές φορές εναντίον των χριστιανών; Ποια ελευθερία σας στερήσαμε; Εναντίον ποίων ξεσηκώσαμε φανατισμένα πλήθη; Σε ποιους τοποθετήσαμε άρχοντες οι οποίοι έκαναν κατάχρηση της εξουσίας τους; Ποιών απειλήσαμε τη ζωή τους; Περισσότερο όμως, ποιους διώξαμε από την εξουσία και τις άλλες τιμητικές θέσεις που κατείχαν, οι οποίες ανήκουν στους αρίστους;
          Και για να είμαι σύντομος: σε ποιόν κάναμε κάτι τέτοιο από αυτά που εσείς οι ειδωλολάτρες αλλά μεν μας τα κάνατε και με άλλα μας απειλούσατε; Δεν μπορείτε να μας κατηγορείτε για όλα αυτά και ταυτόχρονα για πραότητα και φιλανθρωπία».

(Κατά Ιουλιανού Στηλιτευτικός)

π.Γ.Στ.