Αν οι μεγάλοι σκεφτόμασταν όπως τα παιδιά, τότε δε θα υπήρχαν προβλήματα. Ούτε οικονομική κρίση, ούτε αναπτυγμένος κι υποανάπτυκτος κόσμος, καταστροφή του περιβάλλοντος και τόσα άλλα.
Ιάνθη
Είμαι μονάχα ένα μικρό παιδί
που σήμερα έκλαψα πολύ
γιατί είχα ένα τραινάκι και μου χάλασε.
Μου λεν συχνά «Φτωχό παιδί,
γεννήθηκες σε λάθος εποχή »
μα δεν καταλαβαίνω το γιατί.
Λένε και λένε για πυρηνικά…
πως φτάνει η τελική καταστροφή.
Μα εγώ δε νιώθω τίποτα απ’ αυτά.
Εγώ θέλω το τραινάκι μου που χάλασε.
Και λένε ακόμα πως πολλά
πεινούν στον κόσμο μας και παιδιά.
Κι είπα μ’ ολόκληρη καρδιά:
Πάρτε και το δικό μου το ψωμί
στείλτε το σ’ όποιον πεινά στη γη!
Η απάντηση ίδια και στεγνή.
« Είσαι πολύ-πολύ παιδί
γεννήθηκες σε λάθος εποχή ».
Το συλλογιέμαι απ’ το πρωί
κι όλα τα βρίσκω πιο απλά.
Αν φτιάξουν το τραινάκι μου που χάλασε
τότε εγώ δεν θα κλαίω πια!
Αν στείλουμε όλοι απ’ το ψωμί μας στα παιδιά
κανείς δε θα πεινά στη γη.
Τάχα γιατί να φταίει η εποχή;
Δροσοσταλίδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου