Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Ὁ Κωστῆς Παλαμᾶς γιά τόν Παπαδιαμάντη


λέξαντρος Παπαδιαμάντης, ποιητς μ τν πεζ τ λόγο, κα κάποτε, μ πολ σπάνια, μ τ στίχο, νας π τος ξεχωριστος ρμονικος ντιπροσώπους τς νέας κα μουσης κόμα σ πολλ λληνικς ψυχς. Μέσα στ ργο του, τ πλ κα τ στόχαστο, πο συνεχίζει κα τελειώνει τ βυζαντιν παράδοση σ κάποια της σημαντικ στοιχεα, κα στ καλ κα στ πονηρά, κόμα κα μ τ νεκρά της γλώσσας κα το φους, τ σπαρμένα μέσα κε κα κρατημένα μ κάποιο πεσμα κα μ κάποια ντίσταση κα μ λη τν πιμον το νθρώπου το ναθρεμμένου καλογερικά, μ τ μνήμη του κα μ τν καρδι του γιομάτη π βιβλικ ρητ κα λειτουργικ τροπάρια. ξακολουθε κα συμπληρώνει τ βυζαντιν παράδοση μ κάτι τί μονότροπο κα σχεδν κίνητο, μ κάποια χάρη κα συγκρατημ κα φέλεια κα σοβαρότητα πο δν τς λείπει τ χαμόγελο, κα μ θρησκευτικότητα πο δν τς πολείπει λότελα κα γνοια το κοσμικο· μ τρόπους κα μ θέματα, μ σκήματα κα μ μικρογραφήματα, μ στορίες κα μ ζωγραφις πο θυμίζουν κάποιες «μινιατορες» τν πατέρων μας μέσα στ Βαγγέλια κα στ προσευκητάρια, ,τι πι δέξιο κα ,τι πι λεπτότερο χει ν δείξη βυζαντιν τέχνη κάθε φορ πο μ λιγοστ μέσα κατορθώνει πολλ κα συγκινε δυνατά· πι κοντά, στ᾿ ποτελέσματα τοτα, μ τν κλασικ τέχνη, μ τν ρχαία τν μορφιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: