Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΑ


Γ. Μελέτη, Θεολόγου

            Τα όνειρα χρειάζονται πολλή προσοχή γιατί μπορεί να γίνουν εφιάλτης του ανθρώπου. Δυστυχώς δεν είναι λίγοι πιστοί που τα πιστεύουν, αιχμαλωτίζονται σ’ αυτά και τα κάνουν οδηγό στη ζωή τους. Αν δουν κάποιο όνειρο αναρωτιούνται τι σημαίνει ή αν θα επαληθευθεί.
            Έτσι αντί να αρχίσουν την ημέρα τους χαρούμενα και δημιουργικά, με ευχαριστία προς τον Θεό, είναι κατηφείς, ανήσυχοι, με αγωνία για το τι θα τους συμβεί, με αποτέλεσμα να δηλητηριάζουν την ημέρα τους.
            Εδώ πρέπει να προσέξουμε τις παγίδες του πονηρού, ο οποίος τα χρησιμοποιεί και τα εκμεταλλεύεται ακόμη και πραγματοποιώντας τα για να δεσμεύσει τον άνθρωπο και να αιχμαλωτίσει την ψυχή του.
            Υπάρχει όμως και κάποια ερμηνεία. Οι ψυχολόγοι  δίνουν διάφορες εξηγήσεις. Συνήθως τα αποδίδουν στη μερική ή ανάπλαση των καθημερινών γεγονότων. Ακόμη λένε ότι είναι επαναφορά απωθημένων καταστάσεων από τον κόσμο του υποσυνείδητου.O Μ. Βασίλειος χαρακτηρίζει τα όνειρα ως προέκταση και συνέχεια των φροντίδων της ημέρας. Πάντως τα περισσότερα όνειρα, είτε είναι ήρεμα είτε εφιαλτικά για τον ύπνο του ανθρώπου, προέρχονται από τις καθημερινές μέριμνες και  ασχολίες.
            Η Αγ. Γραφή γενικά καταδικάζει την πίστη στα όνειρα. Γι’ αυτούς που βλέπουν ευχάριστα όνειρα και ενθουσιάζονται, το βιβλίο της Σ. Σειράχ λέγει : « ασύνετος και άφρονας είναι αυτός που ζει με τις απατηλές ελπίδες των ονείρων. Μοιάζει με τον άνθρωπο που κυνηγά τη σκιά και τον άνεμο. Αλλοίμονο στον άνθρωπο που θα δώσει την καρδιά του στα όνειρα».
            Σε διάφορες εποχές παρουσιάζονταν στον Ισραηλιτικό λαό ψευδοπροφήτες, που τον εξαπατούσαν και του έλεγαν, ότι ο Θεός τους μίλησε και τους αποκάλυψε το θέλημα Του με όνειρα. Όλοι αυτοί απαιτούσαν πίστη στο ψεύδος και την απάτη ων ονείρων.
            Υπάρχουν βέβαια και τα αποκαλυπτικά όνειρα στη Π. Διαθήκη,  με τα οποία ο Θεός γνωστοποιεί κάποιες από τις βουλές Του στους ανθρώπους. Στην Κ. Διαθήκη τα όνειρα είναι σπάνια και έχουν το χαρακτήρα τα προειδοποιήσεως ορισμένων προσώπων από τον Θεό, για να ενεργήσουν σύμφωνα με το θέλημα Του. Οπωσδήποτε όμως δεν χρησιμοποιούνται ως μέσο αποκαλύψεως του Θεού. Γι’ αυτό θα ήταν μεγάλο λάθος αυτές τις εξαιρέσεις να τις προεκτείνουμε και στην εποχή μας. Η Αγ. Γραφή όχι μόνο τα απορρίπτει, αλλά και τα καταδικάζει.
            Ο Μ. Βασίλειος για να προφυλάξει τους χριστιανούς από την πλάνη γράφει : « όσοι προσέχουν στα όνειρα, στις μαντείες κ.λ.π. και ζητούν να παρασύρουν και μας, εξουθενώνουν την αλήθεια. Πίσω από τα όνειρα κρύβεται η πλάνη των δαιμόνων».

(  « Ερωτήματα στον Ιησού Χριστό» )
       π.Γ.Στ.

ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ, «Αγιασθήτω το όνομα Σου» Δ'


            Το πρώτο αίτημα που ο Κύριος θέτει στα χείλη μας, στην προσευχή που μας δίδαξε, δεν αφορά τις ανθρώπινες ανάγκες, Αυτό το πρώτο αίτημα είναι καθαρά ανιδιοτελές, στραμμένο προς τον ίδιο τον Θεό. Αυτός και μόνον Αυτός να λατρεύεται, να δοξάζεται, να αγιάζεται. Έτσι στην προσευχή μας προτεραιότητα έχει η λατρευτική στάση.. Πρώτα Εκείνος! Στη συνέχεια μπορεί να ακολουθήσει η υιική απαρίθμηση των ανθρώπινων αναγκών μας.
            Αγιάζω το όνομα του Θεού με μια πολύ γενική έννοια, σημαίνει ότι παραμερίζω τον εαυτό μου, ότι τοποθετώ κάθε τι που αφορά τον Θεό πάνω από τα ανθρώπινα πράγματα, ότι, στη ζωή μου, εξασφαλίζω την πρώτη και καλύτερη θέση για τα καθήκοντα μου προς Αυτόν, και ότι υιοθετώ μια στάση  βαθύτατου σεβασμού προς ό,τι είναι « ιερό».
            Είναι φανερό, ότι μια τέτοια στάση αποκλείει κάθε βλασφημία, κάθε χρήση του θείου ονόματος που είναι μάταιη, ελαφριά  ή  ψεύτικη και χωρίς τον επαρκή σεβασμό
            Οι χριστιανοί προσεύχονται όλοι μαζί στις λατρευτικές ευκαιρίες της Εκκλησίας. Η θ. Λειτουργία, ο κύκλος του εκκλησιαστικού έτους με τις γιορτές του, τα κείμενα και οι καθορισμένες από την Εκκλησία τελετές, η νηστεία, προσφυγή στη μεσιτεία της Υπεραγίας Θεοτόκου, των Αγίων και των Αγγέλων, η προσκύνηση των ιερών εικόνων  είναι θαυμάσια μέσα που μας βοηθούν να προσεγγίσουμε με ταπείνωση και εμπιστοσύνη. Από τους θησαυρούς που η Εκκλησία θέτει στη διάθεση μας, θα προσκολληθούμε κατά προτίμηση σ’ εκείνους που η εμπειρία μας δείχνει ως τους πιο ταιριαστούς στις δικές μας προσωπικές ανάγκες. Θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε την έννοια των λειτουργικών νοημάτων και δεν θ’ αφήσουμε ποτέ να εκφυλισθεί το τελετουργικό μέρος της Εκκλησίας  σε μηχανικούς τύπους ή χειρονομίες, δηλ. σε ρουτίνα. Ο Θεός θέλει να Τον λατρεύουμε εν πνεύματι και αληθεία.
            Τα μυστήρια είναι κάτι διαφορετικό και περισσότερο από την προσευχή. Είναι σημεία που παράγουν αγιαστική χάρη. Όπως με την προσευχή, έτσι και μ’ αυτά αγιάζεται το όνομα του Θεού. Απλώς με την προσευχή είμαστε εμείς εκείνοι που αγιάζουμε και επικαλούμαστε το Όνομα Του, ενώ με τα μυστήρια ο Θεός είναι αυτός που μας αγιάζει δια της επικλήσεως του Ονόματος Του. Το Όνομα λοιπόν αγιάζεται μέσα και πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη. Το μυστήριο που συνδέεται περισσότερο με το Όνομα του Θεού είναι το Βάπτισμα.
            Το νερό του Βαπτίσματος και το Άγιο Χρίσμα, που γίνεται εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγ. Πνεύματος, σβήνουν το προπατορικό αμάρτημα και μας αναγεννούν στην καινούργια ζωή του Χριστού. Η κοινή προσευχή και τα μυστήρια της Εκκλησίας δεν αποτελούν τους μόνους τρόπους αγιασμού  του Ονόματος. Πρέπει να αγιάζουμε το Όνομα του Θεού και με την ιδιωτική μας προσευχή. Πρέπει να προχωρήσουμε σε μια προσωπική και γεμάτη οικειότητα σχέση με τον Θεό και να Τον βάλουμε στο κέντρο των λεπτομερειών της καθημερινής μας ζωής.
            Ας μην περιοριζόμαστε στο να επαναλαμβάνουμε στην ατομική μας προσευχή έτοιμες προσευχές   της κοινής λατρείας. Ας μιλήσουμε στο Θεό με δικά μας λόγια, πολύ απλά, σύμφωνα με τις ανάγκες της στιγμής. Κι’ ακόμη ας προσπαθήσουμε να Τον ακούσουμε, να σταθούμε μπροστά Του με μια στάση σιωπηλής προσοχής, να ακούσουμε και να συλλέξουμε τα λόγια της οικειότητας που δεν θα αρνηθεί να προσφέρει στην ψυχή μας.
            Η προσευχή μας μπορεί ακόμα να πάρει τη μορφή του στοχασμού. Και δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις που η καλύτερη προσευχή θα είναι μια στάση απόλυτα σιωπηλής ένωσης με τον Θεό : όταν δεν θα προσφέρουμε καμιά λέξη, αλλά θα προσφέρουμε πολλή αγάπη. Τότε η ψυχή μας θα μπορεί να πει: « Ο αδελφιδός μου εν εμοί, καγώ εν αυτώ» ( Ασμ. Ασμ. 2,16).
            Τέλος το Όνομα του Θεού πρέπει να αγιάζεται και με τις πράξεις μας. Καμιά προσευχή δεν θα γίνει δεκτή από τον Θεό αν δε συνοδεύεται από μια σοβαρή προσπάθεια, ώστε οι πράξεις μας να μην προσβάλλουν το Όνομα που επικαλούμαστε.
            Ως Χριστιανοί όχι απλώς δεν πρέπει να σκανδαλίζουμε τους αδελφούς μας, αλλά με την ευλάβεια θα πρέπει να συνδυάζουμε τόσο πολύ τη δικαιοσύνη και τη φιλανθρωπία, ώστε ακόμη και οι άπιστοι να μπορούν να δώσουν ένα φανερό σύνδεσμο ανάμεσα στη ζωή του χριστιανού και στο όνομα του Κυρίου.
ΤΕΛΟΣ
 π.Γ.Στ.

500 δραχμές

Ένας πατέρας ζήτησε από τον Αρίστιππο να διδάξει τον γιο του.
Ο φιλόσοφος ζήτησε αμοιβή 500 δραχμές.Ο πατέρας θεώρησε υπερβολικό το ποσό.
«Με τόσα χρήματα», είπε, «θα μπορούσα να αγοράσω ένα ζώο».
«Αγόρασε», είπε ο Αρίστιππος, «κι έτσι θα έχεις δύο».

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε ΄ΛΟΥΚΑ , ΠΛΟΥΣΙΟΥ- ΛΑΖΑΡΟΥ, Λ.κ. 16, 19-31


ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

« Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην. Άνθρωπος τις ην πλούσιος…… πτωχός δε τις ονόματι Λάζαρος»

            Ακούγοντας κανείς  την σημερινή ευαγγελική  περικοπή του πλουσίου και του Λαζάρου αναρωτιέται ποιον από τους δύο να ζηλέψει : τον πλούσιο ή τον Λάζαρο. Κι’ αυτό γιατί και στις δύο περιπτώσεις στη ζωή τους κυριαρχεί η έννοια του μηδέν.
            Στην παραβολή ο Χριστός κάνει μια λεπτή και σοβαρότατη παρατήρηση : « εγένετο δε αποθανείν τον πτωχόν…. απέθανεν δε και ο πλούσιος και ετάφη». Επομένως τη ζωή και των δύο τη σκιάζει ο θάνατος, το χάος, το μηδέν και το τίποτα.
            Ας δούμε πρώτα την περίπτωση του πλουσίου.
            Είναι πράγματι ένας ήρωας, αλλά ο ηρωισμός του είναι ο τραγικός. Γνωρίζει ότι τον απειλεί το μηδέν και το χάος και ζητάει ν’ αποφύγει την απειλή με τη λήθη που του προσφέρει η συνεχής κατανάλωση υλικών αγαθών. Η λήθη αποτελεί φυγή μπροστά στην αλήθεια η οποία του φαίνεται τραγική. Μια ψευδής προϋπόθεση αποτελεί το έδαφος  για την απώλεια της ζωής που του φαντάζει αληθινή. Η συνειδητοποίηση του επερχόμενου τέλους εκμηδενίζει τη ζωή, όταν δεν υπάρχει στη ζωή ελπίδα. Αυτό το γνωρίζει καλά ο πλούσιος της παραβολής και επειδή δεν έχει ελπίδα θέλει με κάθε τρόπο να αγνοεί το τέλος του. Η χωρίς ελπίδα ζωή απεχθάνεται τη μνεία του  τέλους με το μηδέν. Ο άνθρωπος αυτός ζει σαν να μην τελειώνει ποτέ η ζωή του.      Η τρομερή υπόθεση της ανυπαρξίας που φαίνεται να έρχεται απωθείται από τον πλούσιο στα σκοτεινά υπόγεια του υποσυνειδήτου του επειδή δεν έχει ελπίδα.
            Τα λόγια του ιερού ευαγγελίου είναι χαρακτηριστικά: « άνθρωπος τις ην πλούσιος και ενεδιδύσκετο πορφύραν και βύσσον ευφραινόμενος καθ’ ημέραν λαμπρώς». Ήταν ανεβασμένος στην κορυφή των ψευδαισθήσεων του γι’ αυτό και η πτώση του έκανε πάταγο.
            Ας έλθουμε τώρα στον πτωχό Λάζαρο.
            Είναι κι’ αυτός ένας ρεαλιστής ήρωας.
            Είναι ρεαλιστής στην επίγνωση της ανθρώπινης κατάστασης, αφού εκ των πραγμάτων γνωρίζει, ότι ο θάνατος ανήκει στη ζωή και η ζωή στο θάνατο. Ο Λάζαρος υπάρχει ως πιστός μπροστά στη δυνατότητα του τέλους που διέπει αναπόφευκτα τη ζωή. Ο πτωχός Λάζαρος  γίνεται ισχυρός με την ελπίδα. Στη συνείδηση του πιστού Λαζάρου  η ζωή συναρτάται προς τον θάνατο και ο θάνατος προς τη ζωή. Αλλά δεν είναι ο θάνατος το έσχατο κριτήριο για τη ζωή. Είναι η ζωή το έσχατο κριτήριο για τη ζωή.
            Ούτε στη ζωή  ούτε στο θάνατο ο Λάζαρος αισθάνεται μόνος του. Όχι γιατί τον περιβάλλει η κοινωνία της αγάπης, αλλά διότι τον περιβάλλει ο ίδιος ο Θεός. Γι’ αυτό από την περίοδο της κρίσης βγήκε νικητής. Αυτό είναι ίδιον της χριστιανικής πίστης, να βγαίνει σε περιόδους κρίσεων νικήτρια, όταν κάποιοι άνθρωποι , όπως ο πλούσιος της παραβολής ,εμφορούμενοι από πλούσια μηδαμινότητα γίνονται με έργα και λόγια πλούσιοι κήρυκες του μηδενός και του χάους.
            Ο χριστιανός ζει την πίστη του ως ελπίδα. Και λόγω αυτής της ελπίδας ξεπερνάει την μηδαμινότητα με την αλήθεια και την ματαιότητα με την πλουσιότητα. Μ’ ένα λόγο ο Λάζαρος ξεπερνάει τη μηδαμινότητα του πλουσίου και με την πίστη και την ελπίδα του αντιστέκεται σε μια πληθωρική καταναλωτική  συμπεριφορά που κατακλύζει την επιφάνεια ,αλλά αφήνει ανεπηρέαστο το βάθος της ζωής.
             Μπορεί θέσει κανείς το εξής ερώτημα: μήπως με όλα αυτά γίνεται προσπάθεια να ξεφύγουμε το τρομακτικό  πρόβλημα της αντίθεσης μεταξύ πτωχών και πλουσίων;
            Ασφαλώς και όχι. Διότι η παραβολή όχι μόνο δεν παραβλέπει το πρόβλημα, αλλά το φέρνει στην επικαιρότητα χωρίς ωραιοποιήσεις και ταυτόχρονα τονίζει πως η αντίληψη που έχει ο άνθρωπος για τη ζωή και το θάνατο επηρεάζει βαθύτατα την οικονομική του συμπεριφορά.  
            Στο σημείο αυτό αξίζει να περάσουμε  στη δεύτερη εικόνα της σημερινής παραβολής όπου παρουσιάζεται ο φτωχός Λάζαρος, μετά θάνατο να πλέει σε πελάγη ευτυχίας στους κόλπους του πατριάρχη Αβραάμ.
            Με την εικόνα αυτή το ευαγγέλιο δείχνει, ότι το καλύτερο κοινωνικό οικονομικό σχήμα είναι εκείνο που εξασφαλίζει σε κάθε κατάσταση την προσωπική αξιοπρέπεια και την προσωπική ελευθερία, διαφυλάσσοντας αυτή  την ελευθερία από τη φυσική φτώχεια και την κοινωνική υποδούλωση.
            Αυτό δεν μπορούσε να το καταλάβει ο πλούσιος της παραβολής που τον διακρίνει ο οικονομικός εγωισμός. Με την κατανάλωση απομονωνόταν από τον κόσμο και τον συνάνθρωπο. Έτσι έβλεπε το Λάζαρο εγκλωβισμένο  μέσα στη φτώχεια και την αρρώστια και δεν έκανε τίποτα ή μάλλον έκανε ελάχιστα. Μια ανώδυνη ελεημοσύνη έδινε στο Λάζαρο λίγα ψίχουλα. Μ’ άλλα λόγια καθιέρωνε ένα απαράδεκτο κοινωνικό σχήμα στο οποίο η φιλανθρωπία γίνεται αντιληπτή ως αδυναμία, απαξία, ανώδυνη, αλλά επαίσχυντα. Το σχήμα αυτό το κατακρίνει ο Χριστός παρουσιάζοντας τον Αβραάμ να λέει στον πλούσιο : « μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα έστιν».
            Ο Χριστός όμως κάνει και κάτι άλλο ακόμα.
            Στο τελευταίο σημείο της παραβολής παρουσιάζει τον πλούσιο στην κόλαση και παρακαλεί τον Αβραάμ να στείλει το Λάζαρο στ’ αδέλφια του και να τα προειδοποιήσει για το τι πρέπει να κάνουν, Ο Αβραάμ αρνείται λέγοντας ότι έχουν τον Μωυσή και τους προφήτες για να διδαχθούν.
            Ο πλούσιος επιμένει ισχυριζόμενος ότι μόνο ένα θαύμα θα τους σώσει. «ο δε είπε. Ουχί πάτερ Αβραάμ αλλ’ εάν τις εκ των νεκρών πορευθεί προς αυτούς μετανοήσουσιν». Το αίτημα και πάλι απορρίπτεται: « είπε δε αυτώ, ει Μωυσέως και των προφητών ουκ ακούσουσι, ουδέ εάν τις των νεκρών αναστεί πεισθήσονται».
            Το νόημα αυτών των λόγων είναι συγκλονιστικό. Ο Χριστός υποστηρίζει πως το κοινωνικό πρόβλημα δεν επιλύεται με θρησκευτικό ή άλλου είδους λαϊκισμό, αλλά με σοβαρότητα και ευθύνη. Ακόμα περισσότερο ο χριστιανισμός δεν μπορεί να παίζει το ρόλο του φρουρού του α ή β  συστήματος με θαύματα. Μπορεί .όμως από τη μια να αρνείται στα συστήματα αυτά την εκμετάλλευση, την κερδοσκοπία, την πλεονεξία, την απανθρωπιά, τη σκληρότητα και από την άλλη να ζητάει από όλα τα οικονομικά συστήματα το σεβασμό στο πρόσωπο και αξιοπρέπεια και ελευθερία, στην εικόνα του Θεού. Και συνεπώς η σημερινή παραβολή είτε φωτίζει είτε απειλεί τα διάφορα οικονομικά συστήματα ανάλογα.
            Η ετήσια έκθεση του Ο.Η.Ε. για την παγκόσμια ανάπτυξη έδειξε, ότι 225 άνθρωποι εκατομμυριούχοι έχουν όσα χρειάζονται για να ζήσουν  25 εκατομ. Πάμπτωχοι του κόσμου. Επίσης έδειξε ότι 1 δισεκατομ. Άνθρωποι έχουν μόνο 1 δολ. Εισόδημα την ημέρα και φυσικά δεν έχουν όνειρα για τροφή, νερό, σπίτι, ρούχα, περίθαλψη, εκπαίδευση. Ακόμα έδειξε ότι στις θεωρούμενες ανεπτυγμένες χώρες ξοδεύονται για την παιδεία 6 δισεκατ. δολ., για νερό και ύδρευση 8 δισεκατ. δολ., για διατροφή και περίθαλψη 3 δισεκατ. δολ., ενώ για στρατιωτικές δαπάνες τρισεκατομμύρια δολάρια.
            Σ’ ένα τέτοιο κόσμο λοιπόν η παρουσία των Αγίων βρίσκεται στο περιθώριο μαζί με τους απόκληρους της γης. Το σημερινό ευαγγέλιο όμως προειδοποιεί: προσέξτε, γιατί η αντίθεση μεταξύ αφθονίας και στερήσεως μοιάζει σαν να είναι ένα σώμα δεμένο μ’ ένα πτώμα που όμως θέλει να ζήσει.
            Συνέλθετε λοιπόν πριν το πτώμα μυρίσει και φάει το σώμα. Διότι σε κάθε περίπτωση ο Χριστός θα είναι με τον Λάζαρο.
            Καλή Κυριακή.    

 π.Γ.Στ.

ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ , « Ο εν τοις ουρανοίς …. Γ΄


 Ενός Μοναχού της Ανατολικής Εκκλησίας

 Ο Θεός είναι πνεύμα. Είναι άπειρος. Είναι πανταχού παρών. Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να Του αποδώσουμε υλική κατοικία. Όταν λέμε λοιπόν ότι είναι στον ουρανό, χρησιμοποιούμε μία από εκείνες τις εικόνες, που είναι πολλές στην Αγία Γραφή, και οι οποίες εκφράζουν τα θεία Μυστήρια με ανθρώπινους όρους.
            Η επιβεβαίωση ότι ο Θεός είναι  « εν τοις ουρανοίς» είναι πολύ σημαντική γιατί μας θυμίζει κάποιες αλήθειες.
            Κατ’ αρχήν δηλώνει ότι ο Θεός είναι απείρως ανώτερος από μας. Ξεπερνά τον άνθρωπο και το κτιστό σύμπαν. Δεν είναι η ψυχή του σύμπαντος, δεν είναι το σύνολο των πραγμάτων, δεν είναι το όνομα που δόθηκε στις μυστηριώδεις δυνάμεις που εκ των ένδον κινούν τον κόσμο. Είναι ο ζωντανός Θεός , απόλυτα διακριτός από κάθε κτιστό ον.
            Εδώ δεν πρόκειται για μια απλή διανοητική επιβεβαίωση, Αναγνωρίζοντας ότι ο Θεός έχει απείρως υψωθεί πάνω από κάθε πλάσμα, σημαίνει ότι ως άνθρωποι παίρνουμε απέναντι Του μία συγκεκριμένη στάση: αυτήν της απόλυτης ταπείνωσης, τη στάση του χριστιανού που προσπίπτει και προσκυνά τον Κύριον.
            Είναι αλήθεια ότι ο Θεός θέλησε να εδραιώσει μία σχέση οικειότητας με τον άνθρωπο. Έτσι τα σώματα μας γίνονται ναός του Αγίου Πνεύματος. Είμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού, επειδή μετέχουμε στη ζωή του Χριστοί. Όμως αυτές οι δωρεές, αυτή η συμμετοχή δεν σημαίνουν ταύτιση ή σύγχυση της θείας ουσίας με την κτίση. Ακόμη κι όταν ενωνόμαστε μαζί Του με τον πιο οικείο τρόπο, ο Θεός παραμένει ριζικά απόλυτα « άλλος», σε σχέση μ’ εμάς.
            Ας μην κατεβάσουμε το Θεό στα μέτρα μας, ας μην τον χρησιμοποιήσουμε αλλά ας προσφέρουμε τον εαυτό μας σ’ Αυτόν που είναι ο ζωντανός και άπειρος Θεός.
            Λέγοντας ότι ο Θεός είναι « εν τοις ουρανοίς», σημαίνει ότι δίνουμε στη ζωή μας μία κατεύθυνση που ξεπερνά τη γη, ότι την αποσπούμε απ’ ό,τι είναι καθαρά ανθρώπινο και υλικό και θέτουμε τον σκοπό και την ελπίδα μας στο « επέκεινα»- όχι σε μία αόριστη περιοχή που θα λειτουργούσε ως ένα υποκατάστατο αυτού του κόσμου λίγο ως πολύ  βελτιωμένο, αλλά στον ζωντανό Θεό, που είναι πέρα από κάθε τι που ο άνθρωπος μπορεί να φανταστεί.
            Ο χριστιανός μπορεί ακόμη να πει ότι ο Θεός είναι « εν τοις ουρανοίς» και με μια ειδική έννοια. Με τη φράση αυτή ομολογεί ότι ο Κύριος, ο Θεός που έγινε άνθρωπος, αφού υπέφερε και πέθανε για μας, νίκησε τον κόσμο, αναστήθηκε και παρουσίασε την ανθρώπινη φύση Του στον Πατέρα μέσα στην αιώνια δόξα των τριών θείων προσώπων. Ο Χριστός « ανέβη στους ουρανούς» έτσι μας έδειξε ποια είναι η αληθινή πατρίδα μας και ήδη, εξ ονόματος μας ,έγινε ο πρώτος της Κύριος.
            Ο Θεός είναι «εν τοις ουρανοίς». Όταν το κακό μοιάζει να επικρατεί στη γη, όταν ο πόνος και η αδικία μας καταβάλλουν, ας θυμόμαστε ότι αυτή η κατάσταση δεν είναι οριστική. Μέσα στον χώρο του Θεού, στους «ουρανούς» κάθε κακό σβήνει και διορθώνεται. Ο φυσικός ουρανός είναι απομακρυσμένος, πάνω από τη γη, κι αυτό είναι ένα σημάδι ότι, πολύ πάνω από μας, υπάρχει μία θεϊκή δύναμη που μας κυβερνά, που παρεμβαίνει και μας σώζει.
 συνεχίζεται
π.Γ.Στ.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Ρωμιοσύνη

Γ. Ρίτσος

1. Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό,
αυτές οι πέτρες δε βολεύονται κάτου απ' τα ξένα βήματα,
αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονται παρά μόνο στον ήλιο,
αυτές οι καρδιές δε βολεύονται παρά μόνο στο δίκιο

2. Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή,
σφίγγει στον κόρφο του τα πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στο φως τις ορφανές ελιές του και τα αμπέλια του,
σφίγγει τα δόντια. Δεν υπάρχει νερό. Μονάχα φως.
Ο δρόμος χάνεται στο φως κι ο ίσκιος της μάντρας είναι σίδερο.
Μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κι οι φωνές μες στον
ασβέστη του ήλιου.

3. Η ρίζα σκοντάφτει στο μάρμαρο. Τα σκονισμένα σκοίνα.
Το μουλάρι κι ο βράχος. Λαχανιάζουν. Δεν υπάρχει νερό.
Όλοι διψάνε. Χρόνια τώρα. Όλοι μασάνε μια μπουκιά ουρανό
πάνου απ' την πίκρα τους. Τα μάτια τους είναι κόκκινα απ' την
αγρύπνια, μια βαθιά χαρακιά σφηνωμένη ανάμεσα στα φρύδια
τους σαν ένα κυπαρίσσι ανάμεσα σε δύο βουνά το λιόγερμα

4. Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι το ντουφέκι είναι
Συνέχεια του χεριού τους το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής
τους -έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό και έχουνε τον
καημό βαθιά- βαθιά στα μάτια τους σαν ένα αστέρι σε μια
γούβα αλάτι.

5. Όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο
όταν χαμογελάνε, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τα άγρια
γένεια τους όταν κοιμούνται, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις
άδειες τσέπες τους
όταν σκοτώνονται, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και
με ταμπούρλα.

Η χάρη Σου, Οδηγήτρα μας!

Γ. Βερίτης

    «Με το γλυκύ σου τ’ όραμα χυθήκαμε στη μάχη
    ανίκητη, απροσμάχητη πανίσχυρη Κυρά,
    και μας εχάρισες Εσύ τετράδιπλα φτερά,
    για να διαβαίνουμε γοργοί· κι ούτε κορφή, ούτε ράχη
    κι ούτε άγρια χιονοσκέπαστα πανύψηλα βουνά,
    δεν μπόρεσαν ουδέ στιγμή να κόψουν την ορμή μας.
    Η χάρη Σου, Οδηγήτρα μας, στα βάθη μας περνά
    και χύνει φλόγα στην ψυχή κι ατσάλι στο κορμί μας...».

Αν ξέρη ο Έλληνας να ζή


Δημήτριος Σ. Σούτζος

Ιβάν, Μοράβα, Πόγραδετς, Κλεισούρα, Τεπελένι
Σ΄όλο τον κόσμο ν’ ακουστή παντού βροντοφωνούν

Αν ξέρη ο Έλληνας να ζή, ξέρει και πεθαίνη

Κι αυτό ας τ’ ακούνε όσοι λαοί για λευτεριά πονούν.

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1912: ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ



Γράφει ο Αντγος ε.α. Νικόλαος Φωτιάδης
Επίτιμος Υδκτης Δ' ΣΣ τ.Πρόεδρος Ενώσεως
Αποστράτων Αξιωματικών
Οι επιχειρήσεις κατά των Τούρκων στη Μακεδονία διήρκησαν δύο περίπου μήνες και στο μικρό αυτό διάστημα έγιναν σφοδρές μάχες και απελευθερώθηκε το μεγαλύτερο μέρος της Μακεδονίας μας.
Στις 5 Οκτωβρίου 1912 ο Βασιλεύς Γεώργιος έγραφε σε Διάγγελμά του προς τον Ελληνικό Λαό:
"Αι ιεραί υποχρεώσεις προς την φιλτάτην Πατρίδα, προς τους υποδούλους αδελφούς μας και προς την ανθρωπότητα επιβάλλουσιν εις το Κράτος μετά την αποτυχίαν των ειρηνικών προσπαθειών του, προς επίτευξιν και εξασφάλισιν των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των υπό τον Tουρκικόν ζυγόν Χριστιανών, όπως δια των όπλων θέσει τέρμα εις την δυστυχίαν την οποίαν ούτοι υφίστανται από τόσων αιώνων…….
Η Ελλάς μετά των αδελφών συμμάχων Κρατών θα επιδιώξη πάση θησία τον ιερόν αυτόν σκοπόν, επικαλούμενη δεν την αρωγήν του Υψίστου εν τω δικαιοτάτω τούτω αγώνι του πολιτισμού, ανακράζομεν: ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ. ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ."
Μετά την εξόρμηση του Ελληνικού Στρατού και την απελευθέρωση της Ελασσόνας και Δεσκάτης, μετά την σκληρή μάχη του Σαρανταπόρου και την απελευθέρωση των Σερβίων μετά την προέλαση προς Κοζάνη, την απελευθέρωση της Βέροιας και Κατερίνης και τέλος μετά τον νικηφόρο αγώνα στα Γιαννιτσά, πέρασε τον Αξιό και κινήθηκε προς Θεσσαλονίκη. Το χρονικό διάστημα από 21 μέχρι 23 Οκτωβρίου, οι Μεραρχίες της Στρατιάς προωθήθηκαν σταδιακά ως εξής:
Η IV Μεραρχία, δια μέσου του χωριού Άθυρα έφτασε στο χ. Άγιος Πέτρος, όπου στάθμευσε.
Η VΙ Μεραρχία, δια μέσου των χωριών Αγριοσυκιά και Δυτικό έφτασε βορειοδυτικά του χ. Άθυρα, όπου και στάθμευσε.
Η ΙI Μεραρχία από τα Γιαννιτσά, δια μέσου του χ. Μεσιανό, έφτασε στα Κουφάλια και εγκατέστησε τμήματα ασφαλείας στη δυτική όχθη του Αξιού.
Η Ι Μεραρχία από τα Γιαννιτσά, δια μέσου της Πέλλας έφτασε στο χ. Παρθένι και εγκατέστησε τμήματα ασφαλείας στη δυτική όχθη του Αξιού, από την οδική μέχρι τη σιδηροδρομική γέφυρα, ενώ μια Διλοχία της διαπεραιώθηκε τις βραδινές ώρες της 23ης Οκτωβρίου (μέσω της σιδιροδρομικής γέφυρας), ανατολικά του Αξιού, για την εξασφάλιση της διελεύσεως του στρατού.
Η ΙΙΙ Μεραρχία από το Άδενδρο μεταστάθμευσε στο χ. Βραχιά, εγκατέστησε προφυλακές στη δυτική όχθη του Αξιού, από τη σιδηροδρομική γέφυρα μέχρι το χ. Ανατολικό και πέτυχε τη ζεύξη του ποταμού στο δυτικό βραχίονα του πόρου Χαλάστρας.
Η Ταξιαρχία Ιππικού από το χ. Κλειδί έφτασε μέσω του χ. Κύμινα στη Χαλάστρα, από όπου προώθησε ανατολικά τμήματα αναγνωρίσεως.
Το Απόσπασμα Ευζώνων Κωνσταντινοπούλου από τα Κύμινα, δια μέσου του χ. Βραχιά, έφτασε στο χ. Παρθένι και προώθησε μια Διλοχία για κατάληψη της σιδηροδρομικής γραμμής ανατολικά του Αξιού.
Η διάβαση του Αξιού ολοκληρώθηκε στις 25 Οκτωβρίου, με τις Ι, ΙΙ, ΙΙΙ και IV Μεραρχίες και το Γενικό Στρατηγείο στο χωριό Γέφυρα (Τόπσου). Την ίδια ημέρα στη Θεσσαλονίκη οι Πρόξενοι των Μεγάλων Δυνάμεων, λόγω της προελάσεως του Ελληνικού Στρατού, έπεισαν τον Αρχηγό του Τουρκικού Στρατού Χασάν Ταξίν Πασά να έλθει σε διαπραγματεύσεις, για να αποφευχθεί η άσκοπη αιματοχυσία.
Ακολούθησαν συνομιλίες περί παραδόσεως της Θεσσαλονίκης μεταξύ των Προξένων των Μεγάλων Δυνάμεων και του εκπροσώπου του Ταξίν Πασά Στρατηγού Σεκήκ Πασά με τον Αρχηγό του Ελληνικού Στρατού στο Σιδηροδρομικό Σταθμό του χ. Γέφυρα(Τόπσου). Δεν έγινε όμως δεκτός ο όρος του Ταξίν Πασά, όπως επιτραπεί να αποσυρθεί ο Τουρκικός στρατός ανατολικά της Θεσσαλονίκης μέχρι τέλους του πολέμου. (Ο Έλληνας Αρχιστράτηγος απαιτούσε την άμεση παράδοση του Τουρκικού στρατού, που θα θεωρούνταν αιχμάλωτος πολέμου και θα μεταφερόταν σε λιμάνι της Μικράς Ασίας με δαπάνη της Ελληνικής Κυβέρνησης και μόνο οι Τούρκοι Αξιωματικοί μπορούσαν να διατηρήσουν τα ξίφη τους). Μετά από αλλεπάλληλες αποστολές αντιπροσώπων και απαιτήσεις – μη αποδοχές όρων μεταξύ Ταξίν Πασά και Διαδόχου Κωνσταντίνου και ενώ οι Ελληνικές Μεραρχίες την 26η Οκτωβρίου συνέχιζαν την προώθησή τους και η κύκλωση του Τουρκικού στρατού γινόταν όλο και περισσότερο ασφυκτική, ο Ταξίν Πασάς, διαβλέποντας το μάταιο της επιμονής του, έστειλε στις 16:00 ώραν στον Έλληνα Αρχιστράτηγο Αξιωματικό (τον συνόδευαν Αξιωματικοί της ΙΙΙ Μεραρχίας που βρίσκονταν κοντά στο χ. Ωραιόκαστρο) με ενυπόγραφη δήλωσή του ότι παραδίδει τη Θεσσαλονίκη άνευ όρων.
Ο Αρχιστράτηγος Διάδοχος Κωνσταντίνος απέστειλε στη Θεσσαλονίκη (το Στρατηγείο του βρισκόταν στη Σίνδο) τους Επιτελείς του Ι. Μεταξά και Β. Δούσμανη για την υπογραφή του πρωτοκόλλου από τον Αρχηγό του Τουρκικού Στρατού Χασάν Ταξίν Πασά, το οποίο υπεγράφη στις 23:00 της 26ης Οκτωβρίου.
Συνολικά παραδόθηκαν 20.000 οπλίτες και 1.000 Αξιωματικοί ενώ περιήλθαν στην κατοχή του Ελληνικού Στρατού 70 πυροβόλα, 30 πολυβόλα, 1.000 ίπποι και άφθονο πολεμικό υλικό.
Το πρωί της 27 Οκτωβρίου, η ΙΙΙ Βουλγαρική Μεραρχία, υπό το Στρατηγό Θεοδωρώφ, αν και είχε λάβει έγκαιρα τις επιστολές του Έλληνα Αρχιστρατήγου σχετικά με την παράδοση του Τουρκικού Στρατού και της Θεσσαλονίκης και είχε ενημερωθεί από τη ΙΙ Ελληνική Μεραρχία για την αναστολή των εχθροπραξιών, συνέχισε την προέλασή της προς χ. Λητή ενώ μια πυροβολαρχία έβαλλε κατά των Τουρκικών θέσεων.
Τις μεσημβρινές ώρες εισήλθε στη Θεσσαλονίκη το Απόσπασμα Ευζώνων με τμήμα Ιππικού και εγκαταστάθηκε στους στρατώνες που υπήρχαν στο Διοικητήριο. Ο Αρχιστράτηγος με το Επιτελείο του, με επικεφαλείς την Ι Μεραρχία εισήλθε θριαμβευτής στη Θεσσαλονίκη στις 11:00 της 28ης Οκτωβρίου. Επακολούθησε δοξολογία στον Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά και παρέλαση των στρατευμάτων.
Έτσι απελευθερώθηκε από τον Ελληνικό Στρατό η “νύφη του Θερμαϊκού” κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο.
http://www.xanthinews.gr/2011/10/26-1912.html

Άγιος Δημήτριος, ακριβής φρουρός!

Σπανίως γιος συνέδεσε τ μνήμη του τόσο πολ μ τς περιπέτειες κα γωνίες τς πατρίδος του, σο γιος Δημήτριος. Στς λλεπάλληλες πιθέσεις τν Σλάβων κα ᾿Α­βάρων, ᾿Αράβων κα Βουλγάρων, γιος Δημήτριος πρω­τ­α­γω­νιστε κα προστατεύει τν πόλη του π τος πι­δρο­μες. Βαρβαρικς φάλαγγες πιτίθενται κατ καιρος μ μα­νία. Ως μμος τς θαλάσσης, ναφέρουν ο πηγές, μφα­νί­ζονται ο χθροί. Καταλαμβάνουν περιοχς τς Θρά­κης κα τς Μακεδονίας. Πλησιάζουν μ κάθεκτη ρμ πρς τ Θεσ­σαλονίκη, κυριεύουν φρούρια κα προάστεια τς πόλεως. Πάνοπλοι ο χθρο προετοιμάζονται γι τν τελικ φοδο κατ τς Θεσσαλονίκης. Ο κάτοικοι ζητον ν νόματι το Θεο κα το γίου Δημητρίου βοήθεια. Παρακαλον τ Θε μ τς πρεσβεες το γίου Δημητρί­ου ν μν πέσουν στ χέρια τν λλοπίστων. Εφιππος τότε μφανίζεται Αγιος, διατρέχοντας τ τείχη, κα συν­τρίβει μ δόρυ τος πιτιθε­μένους. Τ σχέδια τν χθρν ματαιώνονται. Ο Θε­ς το Δημητρίου διατηρε τν πόλη “τάραχον” κατρω­τον”. Ο Θεσσαλονικες δέχονται τ σωτηρία τους “θεόθεν”.

Σ
᾿ λλες περιπτώσεις, κρίσιμες γι τν πόλη, γιος Δημήτριος ποδεικνύεται πίσης προστάτης. ᾿Απαλ­λάσσει π λιμος κα σθένειες τν πόλη του κα τ διατηρεν ε­ταξί”.

᾿Απ μεταγενέστερες στορικς πηγές, γιος Δη­μή­τριος παρουσιάζεται ν θρηνε ταν πόλη πέφτει στ χέ­ρια τν ᾿Αγαρηνν. ᾿Αποκαλε τ Θεσσαλονίκη “πόλιν του”. “Εάλω μοι πόλις” λέγει θλιμμένος στν γιο ᾿Αχίλ­λειο, “άλω μοι παραδοθεσα ες φανισμόν. Βεβήλωταί μοι να­ός· κατεπατήθη τ ερ ποσ βεβήλοις”.

Ο γιος Δημήτριος ποβαίνει γι τος Θεσσαλο­νι­κες “κριβς φρουρός”, φύλαξ υπνος, τεχος σειστο κατ τν βαρβάρων, φιλόπολις κα κηδεμών, πολιοχος κα προϊστά­μενος. Η Θεσσαλονίκη ναδεικνύεται μ τ βοήθεια το Θεο κα τς πρεσβεες το μεγαλομάρτυρος, “θεοφύλακτος”, “θεοφρούρητος”, “θεόσωστος”.

᾿Αργότερα σ μέρες χαλεπές, σ στιγμς κρίσιμες γι τν πόλη, ο πνευματικο ατς δηγοί, παρότρυναν τος Θεσ­σαλονικες ν θυμονται τς εεργεσίες το μάρτυρος κα ν μιμονται τ βίο του· ν σκονται στν ρετή, γι ν ­χουν τ θάρρος, ψώνοντας τ φωνή τους, ν ναφωνον· “Ο Θες το Δημητρίου βοήθει μν”.

Ο τάφος το μάρτυρος μεταβάλλεται μ τν καιρ σ θαυματοφόρο τόπο. Ο γιος Δημήτριος γίνεται χορηγς γα­θν. Πολλο πο προστρέχουν μ πίστη, λαμβάνουν τ θερα­πεία τους π νόσους, ν ταυτόχρονα, εαγγελίζονται τν παρουσία τς βασιλείας το Θεο. Ο γιος Δημή­τριος πο­βαίνει γι λους τος πιστος “στος τν πει­νόντων”, “α­τρς τν σθενν”, “λυτρωτς τν αχμα­λώ­των”, “μεσίτης”.

Ι.Μ.Θεσσαλονίκης