Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Άγιος Δημήτριος, ακριβής φρουρός!

Σπανίως γιος συνέδεσε τ μνήμη του τόσο πολ μ τς περιπέτειες κα γωνίες τς πατρίδος του, σο γιος Δημήτριος. Στς λλεπάλληλες πιθέσεις τν Σλάβων κα ᾿Α­βάρων, ᾿Αράβων κα Βουλγάρων, γιος Δημήτριος πρω­τ­α­γω­νιστε κα προστατεύει τν πόλη του π τος πι­δρο­μες. Βαρβαρικς φάλαγγες πιτίθενται κατ καιρος μ μα­νία. Ως μμος τς θαλάσσης, ναφέρουν ο πηγές, μφα­νί­ζονται ο χθροί. Καταλαμβάνουν περιοχς τς Θρά­κης κα τς Μακεδονίας. Πλησιάζουν μ κάθεκτη ρμ πρς τ Θεσ­σαλονίκη, κυριεύουν φρούρια κα προάστεια τς πόλεως. Πάνοπλοι ο χθρο προετοιμάζονται γι τν τελικ φοδο κατ τς Θεσσαλονίκης. Ο κάτοικοι ζητον ν νόματι το Θεο κα το γίου Δημητρίου βοήθεια. Παρακαλον τ Θε μ τς πρεσβεες το γίου Δημητρί­ου ν μν πέσουν στ χέρια τν λλοπίστων. Εφιππος τότε μφανίζεται Αγιος, διατρέχοντας τ τείχη, κα συν­τρίβει μ δόρυ τος πιτιθε­μένους. Τ σχέδια τν χθρν ματαιώνονται. Ο Θε­ς το Δημητρίου διατηρε τν πόλη “τάραχον” κατρω­τον”. Ο Θεσσαλονικες δέχονται τ σωτηρία τους “θεόθεν”.

Σ
᾿ λλες περιπτώσεις, κρίσιμες γι τν πόλη, γιος Δημήτριος ποδεικνύεται πίσης προστάτης. ᾿Απαλ­λάσσει π λιμος κα σθένειες τν πόλη του κα τ διατηρεν ε­ταξί”.

᾿Απ μεταγενέστερες στορικς πηγές, γιος Δη­μή­τριος παρουσιάζεται ν θρηνε ταν πόλη πέφτει στ χέ­ρια τν ᾿Αγαρηνν. ᾿Αποκαλε τ Θεσσαλονίκη “πόλιν του”. “Εάλω μοι πόλις” λέγει θλιμμένος στν γιο ᾿Αχίλ­λειο, “άλω μοι παραδοθεσα ες φανισμόν. Βεβήλωταί μοι να­ός· κατεπατήθη τ ερ ποσ βεβήλοις”.

Ο γιος Δημήτριος ποβαίνει γι τος Θεσσαλο­νι­κες “κριβς φρουρός”, φύλαξ υπνος, τεχος σειστο κατ τν βαρβάρων, φιλόπολις κα κηδεμών, πολιοχος κα προϊστά­μενος. Η Θεσσαλονίκη ναδεικνύεται μ τ βοήθεια το Θεο κα τς πρεσβεες το μεγαλομάρτυρος, “θεοφύλακτος”, “θεοφρούρητος”, “θεόσωστος”.

᾿Αργότερα σ μέρες χαλεπές, σ στιγμς κρίσιμες γι τν πόλη, ο πνευματικο ατς δηγοί, παρότρυναν τος Θεσ­σαλονικες ν θυμονται τς εεργεσίες το μάρτυρος κα ν μιμονται τ βίο του· ν σκονται στν ρετή, γι ν ­χουν τ θάρρος, ψώνοντας τ φωνή τους, ν ναφωνον· “Ο Θες το Δημητρίου βοήθει μν”.

Ο τάφος το μάρτυρος μεταβάλλεται μ τν καιρ σ θαυματοφόρο τόπο. Ο γιος Δημήτριος γίνεται χορηγς γα­θν. Πολλο πο προστρέχουν μ πίστη, λαμβάνουν τ θερα­πεία τους π νόσους, ν ταυτόχρονα, εαγγελίζονται τν παρουσία τς βασιλείας το Θεο. Ο γιος Δημή­τριος πο­βαίνει γι λους τος πιστος “στος τν πει­νόντων”, “α­τρς τν σθενν”, “λυτρωτς τν αχμα­λώ­των”, “μεσίτης”.

Ι.Μ.Θεσσαλονίκης

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια πολλά στον ψάλτη μας κ.Δημήτριο Γαλάνη...