Η ΑΝΑΤΙΜΗΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΞΙΩΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Η σημερινή ευαγγελική διήγηση που αναφέρεται στην ανάσταση του υιού της χήρας της Ναΐν έχει ενδιαφέρον λόγω της θεματολογίας της .Το πρώτο σημείο σχετίζεται με το ενδιαφέρον για τα εγκόσμια προβλήματα. Τόσο η έξοδος από τη ζωή του νέου της Ναίν όσο και η μοναξιά της χήρας μητέρας του είναι προβλήματα του κόσμου τούτου. Και η παρουσία τους μαζί με την αντιμετώπιση τους εμπίπτουν στα ενδιαφέροντα του χριστού.
Ο Χριστός θα μπορούσε να τα παρακάμψει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Δεν το κάνει αυτό, αλλά επιλύει τα προβλήματα καταξιώνοντας την επί γης παρουσία των ανθρώπων και το αίτημα τους να ζουν μια ευτυχισμένη ζωή. Έχουμε δηλ. ανατίμηση και καταξίωση της ανθρώπινης ζωής και καταξίωση των δικαιωμάτων της εγκόσμιας και κοινωνικής ζωής.
Ο λαός βλέποντας αυτή την έμπρακτη ανατίμηση, καταξίωση και αναγνώριση της ζωής αναφώνησε : « ο Θεός επεσκέψατο τον λαόν Αυτού». Ο λαός δεν άκουσε ωραία λόγια μόνον, αλλά είδε να επιλύονται σοβαρά προβλήματα με συγκλονιστική θεολογική στροφή. Ο κόσμος παύει να είναι τόπος βασάνων, σκλαβιάς και ερήμωσης. Γίνεται χώρος που ο Θεός επισκέπτεται με στόχο όχι την τιμωρία, αλλά τη λύτρωση. Η ανατίμηση του κόσμου και της ανθρώπινης ζωής δεν γίνεται με ωραία ιδεολογήματα, αλλά με ριζική επέμβαση σε σοβαρά ζητήματα, όπως λ.χ. η έξοδος εκ του κόσμου τούτου. Δεν πρόκειται δηλ. για κάποιο θρησκευτικό επίχρισμα. Πρόκειται για μια ριζική επέμβαση μέχρι μυελού οστέων.
Ο Χριστός αν δεν είχε αναστήσει τον νεανίσκο και δεν είχε λύσει το πρόβλημα της χήρας της Ναΐν, θα έμενε ανείπωτος , ανήκουστος και κενός περιεχομένου ο λόγος : « επεσκέψατο τον λαόν Αυτού». Έτσι έζησαν οι πρωτοχριστιανοί και κατέθεσαν την μαρτυρία τους για τη συγκλονιστική αυτή εμπειρία τους. Και η παράδοση αυτής της καταξίωσης της εγκόσμιας ζωής διασώζεται σ’ όλες τις ακολουθίες της Εκκλησίας μας. Μέσα από τις ακολουθίες αυτές εκπηγάζει μια αισιόδοξη και χαρούμενη περί των εγκοσμίων αντίληψη, η οποία βρίσκει την έκφραση της στην Κυριακάτικη αναστάσιμη Θ. Λειτουργία.
Τίθεται λοιπόν θέμα Κυριακής.
Η ανάσταση του ανθρώπου είναι στοιχείο λειτουργίας της Κυριακής. Με την Κυριακή δεν έχουμε απλά διακοπή της εργασίας, αλλά επέρχεται η διεκδίκηση των δικαιωμάτων της ζωής καθώς η αιωνιότητα εισέρχεται στην ενθαδικότητα. Ειδικά την Κυριακή γίνεται στην Εκκλησία απόπειρα δικαίωσης της ριζικής ανάγκης και απαίτησης του ανθρώπου να ασφαλισθεί από τις διάφορες απειλές του κόσμου και ιδιαίτερα από την απειλή του θανάτου.
Το πρόβλημα της χήρας της Ναΐν όπως και του υιού της δεν μπορούσε να λυθεί με κάποια φιλάνθρωπη συμπεριφορά. Ο άνθρωπος θέλει μέτρα και όχι ημίμετρα για να διασφαλισθεί. Δυστυχώς ο σύγχρονος άνθρωπος αρέσκεται στα ημίμετρα που προσφέρονται μ’ ένα εντυπωσιακό τρόπο. Απομένει η Κυριακάτικη Λειτουργία που καταξιώνει την ολοκλήρωση και το δικαίωμα του ανθρώπου όσο αυτός ζει. Λένε ότι ο Χριστός ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο μετά θάνατον. Κάνουν λάθος. Το σημερινό Κυριακάτικο ευαγγέλιο δείχνει το αντίθετο. Δείχνει ότι η ριζική δυσχέρεια που είναι ο θάνατος, ενδιαφέρει άμεσα τον Χριστό και την Εκκλησία. Βέβαια ο Χριστός πλήρωσε αυτό το ενδιαφέρον με την σταύρωση Του, αφού αυτό απαιτούσε μέτρα και όχι ημίμετρα.
Το τονίζουμε αυτό, γιατί σήμερα κυριαρχεί το ιδεολόγημα: « βοηθάτε τη δυστυχία χωρίς όμως να ρωτάτε γιατί υπάρχει αυτή η δυστυχία». Πρόκειται για διακεκριμένο λάθος. Πρώτα ρωτάμε και μετά βοηθούμε. Αν η ερώτηση ενοχλεί κάποιους, για τους χριστιανούς ισχύει: « του σταυρού έπεται η ανάσταση».
Τώρα αναφύεται ένα άλλο θέμα: ο κόσμος και ο άνθρωπος είναι φθαρτός που να μην μπορεί να ζήσει μόνος του. Αλλά και τόσο αγαπητός από τον Θεό που πρέπει να ζήσει.
Πως θα γίνει αυτό;
Η εμπλοκή του Χριστού στην υπόθεση της χήρας της Ναίν δείχνει το δρόμο. Το κτιστό για να ζήσει πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή σχέση με κάτι που είναι άκτιστο, να κοινωνεί με κάτι που είναι έξω από τον εαυτό του. Γιατί κάθε κτιστό αν δεν βγαίνει από τον εαυτό του και δεν κοινωνεί και δεν ενώνεται με κάτι άλλο πεθαίνει. Γι’ αυτό η αγάπη που είναι η έξοδος των όντων από τον εαυτό τους για να υπερβούν την κτιστότητα και τον θάνατο, είναι ουσιαστικά η λύση του προβλήματος της κτιστότητας. Όποιος δεν αγαπά πεθαίνει, γιατί μόνο η αληθινή αγάπη εξασφαλίζει την αθανασία αφού όλα τα κτιστά υπόκεινται στον θάνατο.
Ο Χριστός ενσαρκώνει στο πρόσωπο Του αυτή την ένωση κτιστού και άκτιστου ως ένα τρόπο υπέρβασης του θανάτου και πραγμάτωση της ανθρωπιάς.
Γιατί η ανθρώπινη φύση που προσέλαβε ο Χριστός σώζεται;
Διότι στο πρόσωπο Του κτιστή και άκτιστη φύση ενώνεται ασυγχύτως, αδιαιρέτως, ατρέπτως και αχωρίστως. Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα θα πρέπει να δούμε τα ευαγγελικά λόγια: « και προσελθών ο Ιησούς ήψατο της σωρού, οι δε βαστάζοντες έστησαν και είπε : νεανίσκε σοι λέγω εγέρθητι και ανεκάθισε ο νεκρός και ήρξατο λαλείν και έδωκεν τη μητρι αυτού». Εδώ έχουμε ένωση θεανθρώπου και ανθρώπου και το αποτέλεσμα είναι ζωή χαρισάμενη.
Βέβαια όλα αυτά δύσκολα γίνονται αποδεκτά από τον σύγχρονο άνθρωπο. Οι περισσότεροι αρέσκονται σε ηθικολογίες και δεν διαμαρτύρονται για τον αφανισμό των ανθρώπων, εκτός βέβαια των επωνύμων. Τι αξία μπορεί να έχει στα μάτια του παγκοσμιοποιημένου ανθρώπου μια χήρα που κλαίει το νεκρό παιδί της; Στα μάτια όμως του Χριστού και της Εκκλησίας έχει. Τα ονόματα των αδικοχαμένων τα έχει ο Χριστός στο βιβλίο της ζωής. Πέραν αυτού υπάρχει και το παράδειγμα που λέει, ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα κερί στον πολυέλαιο του πολιτισμού. ‘Όταν ένα κερί σβήνει, το φως του πολυελαίου και ο φωτισμός του πολιτισμού επίσης λιγοστεύει.
Αλλά τι σημαίνουν όλα αυτά έξω από την εμπειρία και την μαρτυρία της Εκκλησίας; Είναι μια πρόταση υπερλογική για όσους πιστεύουν και παράλογη για όσους δεν πιστεύουν.
Και αυτό είναι λόγος τραγικός.
Είναι τρόπος ύπαρξης που ισχύει για τον καθένα,
ακόμα και για τον άγνωστο κάτοικο κάποιας άγνωστης Ναΐν.
Η διήγηση αναφέρει: «… επορεύετο ο Ιησούς… συνεπορεύοντο αυτώ οι μαθητές αυτού και όχλος πολύς». Εδώ έχουμε κόσμο πολύ, έχουμε λαό, έχουμε Εκκλησία. Από κανέναν δεν ακούγονταν ηθική διδασκαλία. Ακούγονταν μόνο μια βωβή διαμαρτυρία για την κατάληξη της ανθρώπινης ζωής. Φαίνεται αισθάνονταν ότι δεν φθάνει μία ηθικολογία για ν’ αλλάξει ο κόσμος.. Η ηθικολογία βελτιώνει καταστάσεις. Δεν σώζει. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το δράμα όλων των ηθικολόγων, οι οποίοι διδάσκουν, φωνάζουν, γράφουν και τελικά αποσύρονται με την πικρία γιατί διαπιστώνουν ότι δεν γίνεται τίποτα.
Ο χριστιανισμός έχει ηθική. Ηθικολογία δεν έχει. Πέρα από την διδασκαλία δημιουργεί μια καινούργια κοινωνία- την Εκκλησία, με την εντολή ν’ αγωνίζεται για τη συνέχιση του έργου του Χριστού μέχρι τη συντέλεια των αιώνων.
Ποιου έργου; Τη λύτρωση του ανθρώπου από πάσης φύσεως δεινά. Και στην κοινωνία αυτή εξεχύθη η χάρη του Αγίου Πνεύματος. Και οι άνθρωποι αυτής της κοινωνίας ενώ είναι άνθρωποι του μόχθου,και υποστηρίζει πως « ουκ επ’ αρτω ζήσεται άνθρωπος». Δηλ. ανατρέπει το καθεστώς του μονοδιάστατου ανθρώπου.
Στα χρόνια μας γίνεται προσπάθεια για χρονική παράταση της ανθρώπινης ζωής. Πρόκειται για μια θαυμαστή προσπάθεια. Ποιος δεν θέλει να ζήσει περισσότερο; Όμως αποτελεσματική θα καταλήξει να είναι η προσπάθεια, όταν μεταποιηθεί σε στάση πνευματική.
Εδώ μπαίνει ο λόγος της Εκκλησίας. Λόγος ευαγγελισμένος με μεταποιητική δύναμη. Ήδη πήραμε μια γεύση του και ο « έχων ώτα ακούειν ακουέτω».
Καλή Κυριακή.
π.Γ.Στ.
1 σχόλιο:
ΚΑΛΗ ΚΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΣΑΣ ΠΑΤΕΡ.
Δημοσίευση σχολίου